ชาติเสือพันธุ์มังกร
ตอนที่ 1
ขณะที่ทรงวาดหรือบุ่นโฮ่วหนักใจคำขอร้องจากพี่ชายบุญธรรม ฮุ่ยเซี้ยงปลาบปลื้มทรงวาดออกนอกหน้าและอยากใช้สายสัมพันธ์ของทรงวาดกับชาญยุทธให้เป็นประโยชน์
“พี่บุญธรรมอาโฮ่วคนนี้ที่เป็นนักการเมืองแล้วก็มีพ่อเป็นรัฐมนตรีด้วยใช่ไหม”
เม่งฮงพยักหน้า รู้ดีว่าชาญยุทธเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของการันต์รัฐมนตรีใหญ่
“ใช่...แต่อั๊วก็ไม่รู้อะไรมากหรอกนะ อาโฮ่วไปอยู่บ้านนั้นตั้งแต่เล็ก พออีถูกโรงเรียนนายร้อยตำรวจไล่ออก อีก็กลับมาอยู่ที่นี่อย่างที่เฮียรู้น่ะแหละ แต่อีก็ไม่เคยเล่าอะไรให้อั๊วฟังหรอก”
“มีพ่อแม่บุญธรรมเป็นคนใหญ่คนโตอย่างงั้นอาโฮ่วไม่คิดจะพึ่งพาบ้างเลยเหรอ อั๊วว่าน่าเสียดายนา”
“เฮียหมายความว่ายังไง”
“เราต้องจ่ายส่วยให้นายทุกเดือน...อั๊วเสียดาย ถ้าคุยกับพ่อบุญธรรมอาโฮ่วรู้เรื่องให้เขาช่วยซะหน่อยเราจะได้ไม่ต้องจ่ายส่วยอีก กำไรเราก็เหลือเยอะขึ้น”
“อาโฮ่วรังเกียจงานของเราจะตาย อีไม่พูดให้หรอก ถ้าไม่เห็นว่าเป็นหลานอั๊วก็ไม่อยากเจอหน้าอีเหมือนกัน”
“ก็ค่อยๆพูดไปสิ วันนี้ไม่ยอมวันหน้าก็ต้องยอม ยังไงก็สายเลือดเดียวกัน”
“อั๊วไม่รับปากนะ”
เม่งฮงแบ่งรับแบ่งสู้เพราะรู้จักนิสัยหลานชายอย่างทรงวาดดี ฮุ่ยเซี้ยงไม่เซ้าซี้แต่เปลี่ยนมาแย็บถามเรื่องจับคู่ทรงวาดให้ไต้เกียวหลานสาวคนสวย เม่งฮงเห็นดีเห็นงามด้วยเพราะหากหลานชายลงเอยกับหลานสาวของหุ้นส่วนสายสัมพันธ์จะยิ่งแน่นแฟ้นทำให้สถานะภายในแก๊งของเขามั่นคงขึ้น
ฮุ่ยเซี้ยงวางแผนให้ทรงวาดเจอไต้เกียวในงานฉลองเปิดโรงสีช่วงเย็นซึ่งทรงวาดว่าจ้างคณะงิ้วมาเปิดแสดง ส่วนรณชิตตามสืบเรื่องทรงวาดในงานจนรู้ว่าเถ้าแก่เสือคนดังเป็นลูกชายบุญธรรมของการันต์นักการเมืองใหญ่ โอฬารซึ่งรู้ข่าวจากวงในพยักหน้ารับรู้แถมบอกข้อมูลเก่าที่ตนสืบมาได้บ้าง
“ใช่...เขาเคยเรียนนายร้อยตำรวจด้วย แต่ตอนเรียนปีสุดท้ายถูกศัตรูท่านการันต์ขุดคุ้ยเรื่องมีพ่อมีอาเป็นมาเฟียเลยถูกบีบให้ออกจากโรงเรียน ไม่อย่างงั้นป่านนี้นายทรงวาดได้เป็นเจ้านายเราสองคนไปแล้ว”
“งั้นเป็นไปได้ไหมครับว่าคนที่อยู่เบื้องหลัง
นายทรงวาดคือท่านรัฐมนตรีการันต์”
“ทำไมจะไม่ได้ ใครๆก็รู้ว่าท่านการันต์เป็นยังไง เผลอๆอาจเกี่ยวกับคนที่พวกนักเลงละแวกนี้เรียกว่านายก็ได้”
“ทุกแก๊งในแถบนี้ต้องส่งส่วยให้นายทุกเดือนแลกกับการคุ้มครอง แต่เราก็ไม่เคยรู้ว่านายเป็นใคร ถ้าทรงวาดกับท่านการันต์เกี่ยวข้องกับนายจริงเราอาจจะขุดรากถอนโคนเลยก็ได้นะครับหมวด”
แววตาของรณชิตเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น โอฬารต้องปรามไม่ให้คาดหวังเกินไป “อย่าเพิ่งฝันหวาน งานนี้หินกว่าที่คิด พลาดขึ้นมาทั้งหมู่ทั้งผมได้กระเด็นจากพลับพลาไชยไปอยู่ชายแดนเอาง่ายๆ”
“ยากสิครับดี ยิ่งยากก็ยิ่งท้าทายให้เอาชนะ!”
ooooooo
