ชาติเสือพันธุ์มังกร
ตอนที่ 1
ทรงวาดหรือบุ่นโฮ่วโวยวาย แต่มีหรือปิ่นมุกจะเกรงกลัว โต้ด้วยความหมั่นไส้ล้วนๆ
“ทียังงี้มาทำเป็นเจ็บ ตอนแทงล่ะไม่คิด เฮียคิดอะไรของเฮีย เอามีดแทงตัวเองได้ยังไง”
“ถ้าอั๊วไม่ทำอย่างงี้พวกมันจะหยุดตีกันเหรอ คุยกับนักเลงนะอาจูไม่ได้คุยกับพระจะได้ถกเหตุผลกันได้”
“ถ้าไม่ฟังก็ปล่อยให้ตีกันไปสิ เดี๋ยวตำรวจเขาก็กวาดล้างไปเองแหละ ดีจะตาย...แผ่นดินจะได้สูงขึ้น”
“ลื้อไม่เข้าใจ มันมีผลประโยชน์เกี่ยวพันหลายเรื่อง ถ้าอั๊วยอมให้พวกนี้ถูกจับ เยาวราชลุกเป็นไฟแน่”
“โอ๊ย...อั๊วไม่เข้าใจ เฮียก็ชอบพูดอยู่อย่างงี้ แต่ไม่เห็นเคยอธิบายให้อั๊วเข้าใจซะที...ไปดีกว่า”
ปิ่นมุกพูดจบก็ฮึดฮัดผละไป เจอกับลิ้มเม่งฮงอาแท้ๆ ของทรงวาดที่โถงบ้านก็ตาลุก ก้าวไปขวางไม่ให้เข้าไปเยี่ยมทรงวาด เม่งฮงโมโหเงื้อมือจะตบแต่ทิเหล็ง มือขวาหนุ่มของทรงวาดมาห้ามไว้ ทรงวาดได้ยินเสียงเอะอะจึงออกมาดูเห็นอาแท้ๆจ้องตาเอาเรื่องกับปิ่นมุกเด็กสาวในอุปการะก็รีบกันให้ห่างจากกัน
ooooooo
ทิเหล็ง มือขวาของทรงวาดและก๊กไช้ น้องชายแท้ๆ ที่ทรงวาดรับอุปการะด้วย ช่วยกันแยกปิ่นมุกหรือเตียงจูจากเม่งฮงตามคำสั่งทรงวาด ปิ่นมุกหัวเสียเพราะผูกใจเจ็บวีรกรรมเลวทรามของแก๊งหกห้องที่ฆ่าพ่อแม่เธอตายเมื่อหลายปีก่อนจนเธอต้องกลายเป็นเด็กเร่ร่อน
เม่งฮง หัวหน้าแก๊งหกห้อง อาแท้ๆของทรงวาด มองตามปิ่นมุกด้วยแววตาไม่ชอบใจและอดไม่ได้จะบ่นหลานชายที่อุปการะเลี้ยงดูแถมส่งเสียให้ร่ำเรียนอย่างดี
“ลื้อไม่น่าเอาอีเด็กเหลือขอนั่นมาเลี้ยงไว้เลยดูมันจ้องอั๊วสิ มันเป็นใครกล้าจ้องลิ้มเม่งฮงอย่างงี้วะ คนสุดท้ายที่จ้องอั๊วอย่างงี้อั๊วยิงมันจนหมดลูกโม่ไปแล้ว”
ทรงวาดรู้ปมของปิ่นมุกดีแต่ไม่อยากรื้อฟื้นพยายามไกล่เกลี่ย
“อาจูอียังเด็กอาเจ็กอย่าถืออีเลย...อาเจ็กมาหาอั๊วที่นี่มีธุระอะไรเหรอ”
“อั๊วรู้เรื่องหมดแล้ว แผลลื้อเป็นยังไงบ้าง”
“ก็เย็บไปหลายเข็มอยู่ ตอนนี้ก็ยังปวด แต่อั๊วพอทนได้”
“ขอบใจลื้อมากนะ ถ้าลื้อไม่ห้ามไว้คงบรรลัยวายวอดกันหมดแล้ว พวกมันก็ช่างเลือกเวลามีเรื่องกันได้ดีจริงๆ มีเรื่องตอนไหนไม่มีมามีตอนอั๊วกับตั่วเฮียไม่อยู่”
“อาเตี๋ยงใจร้อนแต่เนื้อแท้ก็เป็นคนซื่อ ถ้าอายุมากกว่านี้ก็คงรอบคอบขึ้น อาเจ็กอย่าห่วงเลยครับ”
คำชื่นชมที่มีต่อเฮ้งเตี๋ยงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนทำให้เม่งฮงอารมณ์ดีขึ้น
“ก็ต้องพึ่งลื้อเป็นคนสั่งสอนมันนั่นแหละ”
