นางฟ้ากับมาเฟีย
ตอนที่ 19
เทวัญเห็นท่าทางหงุดหงิดๆของเมขลาแล้ว มองออกว่าเธอกำลังหึงหวงราม เมขลาปฏิเสธเป็นพัลวันว่าจะไปหึงผู้ชายกะล่อนอย่างนั้นทำไม ขนาดหมวยอยู่แต่ในสวนแบบนี้ ยังไม่รอดพ้นเงื้อมมือราม
“แต่ผมว่าไม่น่าใช่ มันบังเอิญเกินไปที่เราเจอรามที่นี่ แถมเขายังเป็นแฟนหมวยเสียอีก”
“คุณคิดว่าเขาจะรู้เรื่องที่มีคนตามล่าเราสองคนไหมคะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ถ้าเรื่องนี้เกี่ยวกับพ่อของผม เราก็ควรจะบอกเขา” เทวัญสีหน้าเป็นกังวล...
ดึกแล้ว เมขลายังนอนไม่หลับ ครุ่นคิดถึงเรื่องที่คุยกับเทวัญเมื่อตอนเย็น แง้มผ้าปูที่นอนที่กั้นเป็นฉาก เห็นเทวัญนอนหลับ ตัดสินใจจะบอกเรื่องนี้กับรามเอง ค่อยๆย่องไปที่ประตูห้อง...
ฝ่ายรามนอนไม่หลับเช่นกัน แอบย่องมาหน้าห้องพักของเทวัญกับเมขลา คิดไปร้อยแปดว่าทั้งคู่กำลังทำอะไรกันอยู่ในนั้น ในที่สุดทนไม่ไหวจะเข้าไปลุย เมขลาเปิดประตูผลัวะออกมาพอดี ต่างคนต่างชะงัก เมขลาเห็นหน้ารามแล้วเจ็บจี๊ด เปลี่ยนใจไม่อยากพูดด้วยจะปิดประตูใส่หน้า รามไวกว่าคว้าข้อมือเธอลากออกไป เทวัญเห็นหลังสองคนนั่นไวๆ แอบสะกดรอยตาม ครู่ต่อมา รามลากเมขลาเข้าไปในเรือนกล้วยไม้
“คุณหนีผมมาทำไม...เพราะคุณเทวัญหรือ” รามเห็นเมขลาเอาแต่ยืนนิ่งไม่ตอบ ใส่ไม่ยั้ง “รู้มั้ยทำแบบนี้ทั้งๆที่คุณยังเป็นเมียผมอยู่ โบราณเขาเรียกว่าสวมเขาให้ผัว”
“แล้วที่คุณทำล่ะเรียกว่าอะไร แอบมามีหมวยเก็บเอาไว้อีกคนคุณทำแบบนี้กับฉันได้ไง แล้วยังคุณธิดาอีก”
“ผมอธิบายเรื่องของผมกับหมวยได้ คุณล่ะอธิบายเรื่องของคุณกับคุณเทวัญได้หรือเปล่า”
“ฉันไม่มีอะไรจะอธิบายทั้งนั้น” เมขลากวนใส่ แทนที่จะได้ปรับความเข้าใจกันกลายเป็นโต้เถียงกัน เสียงมือถือของรามดังขึ้นเหมือนเสียงระฆังหมดยก เมขลาสบช่องเดินหนี รามกดสายทิ้งจะตาม แต่มือถือดังขึ้นอีกครั้ง รามมองลังเล ก่อนจะรับสาย เทวัญแอบฟังอยู่ตลอด พอเมขลาเดินผ่านหน้า เขาคว้าแขนเธอพามาอีกมุมหนึ่ง
“ทำไมคุณถึงไม่พูด ไม่บอกความจริงทั้งหมดกับราม ทำแบบนี้มีแต่จะเข้าใจผิดกันเปล่าๆ”
“ทีเขายังไม่อธิบายอะไร แล้วทำไมฉันต้องทำ ถ้าเขารู้จักฉัน มั่นใจในตัวฉัน เขาก็ต้องรู้ว่าฉันไม่มีวันมีอะไรกับคุณได้” อารมณ์พาไปเมขลาเลยพูดไม่ทันยั้งคิด เทวัญเจ็บจี๊ดเข้าไปถึงหัวใจ
“ถ้าเรารักใครมากๆ เราก็จะยิ่งขาดความมั่นใจในตัวเอง คุณว่าจริงมั้ย”
“ไม่รู้ ฉันไม่รู้” เมขลาว่าแล้วนั่งลงกอดเข่าน้ำตาซึม เทวัญไม่รู้จะพูดอะไรอีก ได้แต่กอดปลอบใจ...
ฝ่ายรามรายงานท่านก้องภพว่าเจอเมขลากับเทวัญแล้ว แต่กลัวว่าถ้าพาทั้งคู่ออกไปตอนนี้พวกเฮียจางจะไหวตัว เลยจะรอดูท่าทีอยู่ที่นี่สักพักก่อน ท่านก้องภพเตือนรามให้ระวังตัวด้วย ทางเขาจะสืบหารังลับของเฮียจางให้เจอโดยเร็วที่สุด รามแปลกใจ คิดว่าท่านก้องภพอยากจะจัดการกับอาเหลียงก่อนเสียอีก
“สงครามจะจบถ้าได้ศพแม่ทัพ นายก็รู้นี่” ท่านก้องภพว่าแล้ววางสาย
ooooooo
เจ๊ง้อถึงกับร้องไอ้หยาเมื่อรู้ว่าบุญเลี้ยงจะกลับเมืองไทยอาทิตย์หน้า ต้องรีบหาทางกำจัดรามไปพ้นๆ พอเห็นเทวัญแบกจอบเดินผ่านหน้า คิดแผนออกทันที ต้องใช้งานรามให้หนักๆ จะได้ถอดใจแล้วไปจากที่นี่ เธอสั่งให้เขาดายหญ้าในสวน ลอกท้องร่อง แล้วตบท้ายด้วยต่อเรือนกล้วยไม้ใหม่ รามเหนื่อยแทบจะยกฆ้อนไม่ไหว ตอกผิดตอกถูก ตอกโดนมือตัวเองร้องลั่น เทวัญสงสารเข้ามาช่วย รามมองเคืองๆ
“คุณมาช่วยผมทำไม ทำไมไม่ไปช่วยเมียคุณ”
“พูดแบบนี้แปลว่านายยอมปล่อยมือจากคุณเมแล้วใช่ไหม ถ้านายทำไม่ได้ก็ไม่ควรพูดแบบนั้น”
“ถ้าคุณไม่ได้เป็นอะไรกับเม แล้วทำไมต้องมาหลบอยู่ที่นี่ แล้วโกหกใครต่อใครว่าเป็นผัวเมียกัน”
“แล้วนายกับหมวยล่ะ”
ทันใดนั้น มีเสียงเหมือนคนเหยียบกิ่งไม้หัก ทั้งคู่หันขวับเห็นเจ๊ง้อยืนลับๆล่อๆอยู่ เทวัญเลยนัดคุยกับรามอีกครั้งหนึ่งคืนนี้ แล้วผละจากไป เจ๊ง้อมองตามไม่ไว้ใจ...
ที่กรุงเทพฯ ธิดาเพิ่งรู้สึกตัวว่าทำเกินเหตุที่เอาสัตว์เลี้ยงแสนรักของภาคภูมิไปไว้ที่สวนสัตว์ คิดหาทางไถ่โทษ ซื้ออาหารกล่องเอาไปให้ภาคภูมิถึงที่ทำงาน แต่พอเข้าไปในห้องทำงานของเขา ต้องตะลึงเห็นภาคภูมิกำลังกอดวัยรุ่นสาวสวยคนหนึ่งอยู่ แถมหอมหน้าผากเธอด้วย ธิดาหึงโดยไม่รู้ตัว ปากล่องอาหารใส่ภาคภูมิ แล้วสะบัดหน้าออกจากห้อง ภาคภูมิโมโห ตามไปกระชากแขนไว้ ธิดาสั่งให้เขาปล่อย
“ไม่ จนกว่าคุณจะบอกเหตุผลที่ทำตัวเสียมารยาทอย่างนี้”
“ฉันทำอะไร ก็แค่เอาข้าวเที่ยงมาส่งเพราะเห็นคุณอารมณ์ เสียเรื่องที่บ้าน แต่คิดว่าคุณคงอยากกินกับแฟนมากกว่าข้าวกล่องของฉัน” ธิดาตัดพ้อ แซนดี้ สาวสวยวัยรุ่นคนนั้น รีบอธิบาย
“เดี๋ยวค่ะพี่ แซนดี้เป็นน้องสาวของพี่ภาค ไม่ใช่แฟนหรอกค่ะ”
“แล้วทำไมคุณไม่บอกฉันล่ะ ว่ามีน้องสาวด้วย” ธิดาหน้าแตก แกล้งต่อว่าภาคภูมิกลบเกลื่อน
“ก็คุณไม่ได้ถาม”
ธิดาค้อนภาคภูมิขวับ ก่อนจะหันไปขอโทษแซนดี้ แล้วขอตัวกลับ ภาคภูมิส่ายหน้าไม่เข้าใจ นับวันธิดายิ่งทำตัวแปลกขึ้นทุกที แซนดี้หัวเราะคิกคัก แบบนี้ไม่เรียกว่าแปลก แต่เรียกว่าหึงต่างหาก
“หึง...เป็นไปไม่ได้หรอก พี่กับเธอเพิ่งเจอกันไม่
กี่วันนี้เอง แล้วเธอจะหึงพี่ได้ยังไง”
“เวลาไม่มีความหมายหรอกนะคะ ถ้าหัวใจคลิกกัน” แซนดี้อมยิ้ม ขณะที่ภาคภูมิเริ่มรู้สึกหวั่นไหว...
ในระหว่างที่ภาคภูมิกับธิดาเริ่มมีใจให้กันและกัน รามยังเคลียร์ปัญหาคาใจกับเมขลาไม่จบ ตัดสินใจตามเธอขึ้นมาบนบ้านเจ๊ง้อ เมขลายังงอนไม่หายเดินหนี รามคว้าตัวเธอไว้แล้วดันติดผนังบ้าน
“บอกผมมาสิเม คุณหนีผมมาทำไม ทำแบบนี้มันอันตรายมาก รู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงคุณแค่ไหน พอคิดว่าถ้าไอ้เหลียงมันตามหาคุณเจอแล้วเล่นงานคุณเข้า ผมก็แทบคลั่งแล้ว กลับไปกับผมเถอะ” รามแนบหน้าผากตัวเองกับหน้าผากเมขลา “นะเม...ไปกับผม ทุกคนเป็นห่วงคุณมากทั้งคุณแม่ ทั้งโรส น้าละมุน คุณไม่คิดถึงพวกเขาหรือ”
เมขลาใจอ่อนยวบ แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรเสียงหมวยร้องเรียกเมขลาดังขัดจังหวะเสียก่อน เธอรีบผลักรามออก
วิ่งไปหาหมวย รามเซ็ง เดินไปนั่งหลบมุม เทวัญได้ยินทุกคำที่ทั้งคู่คุยกัน เข้ามาต่อว่าราม
“ฉันบอกนายแล้วไงว่าให้รอจนคืนนี้”
“ผมรอไม่ไหวหรอก ความรู้สึกมันอัดแน่นอยู่ในนี้ คุณรู้มั้ย” รามจิ้มอกตัวเอง
“รู้สิ...ฉันก็เคยเป็นอย่างนายมาก่อน” เทวัญรู้สึกเหมือนมีคนคอยแอบฟัง ชวนรามไปหาที่เงียบๆคุยกันแล้วเดินนำรามออกไป เจ๊ง้อแอบฟับอยู่ที่มุมหนึ่ง มองตามสงสัย ทำไมสองหนุ่มต้องกระซิบกระซาบกันด้วย หรือว่าทั้งคู่จะกิ๊กกัน คิดได้อย่างนั้น รีบสะกดรอยตามสองหนุ่มไปห่างๆ
ooooooo
รามทำทีเอาบันไดมาปีนขึ้นไปตัดแต่งกล้วยไม้ ส่วนเทวัญฉวยสายยางมารดน้ำต้นไม้ แต่ปากคุยกันไปด้วย รามอธิบายให้เทวัญฟังว่าเขากับหมวยไม่ได้มีอะไรกัน เขาช่วยหมวยบางเรื่อง ส่วนหมวยแค่ช่วยให้เขาเข้ามาอยู่ที่นี่เพื่อดูแลเมขลากับเทวัญ แต่ดูเหมือนเขาจะเข้าใจผิด เพราะดูท่าแล้วเทวัญคงจะดูแลเมขลาเองได้
“แต่คงไม่ดีเท่านายเพราะฉันไม่มีวันปกป้องคุณเมจากเงื้อมมือของเหลียงได้เหมือนนาย พวกเราถึงได้ต้องหลบอยู่ที่นี่และโกหกใครๆไปแบบนั้น” เทวัญมองสบตาราม ทั้งคู่ไม่ทันเห็นเจ๊ง้อตามมาแอบฟังอยู่ห่าง
“คุณจะบอกว่าพวกคุณไม่ได้มีอะไรกัน”
เทวัญพยักหน้ารับ “แล้วทีนี้นายจะทำยังไงต่อ”
รามอยากรีบไปจากที่นี่ ไม่อยากเสียเวลาอีกแล้ว แต่ถ้าเกิดเมขลาไม่ยอมไป เทวัญต้องช่วยเขาหลอกล่อให้เธอยอมไปจากที่นี่ให้ได้ เจ๊ง้อฟังไม่ได้ศัพท์จับมากระเดียด คิดว่าสองหนุ่มเป็นคู่เกย์กันกำลังแอบนัดแนะจะหนีไปด้วยกัน หนำซ้ำตอนรามเสียหลักจะตกบันได เทวัญเข้าไปช่วยรับตัวไว้ภาพออกมาเหมือนทั้งคู่กอดกัน เจ๊ง้อทนดูไม่ได้ วิ่งหนีเข้าบ้าน เจอเมขลากับหมวยพอดี ยุให้สองสาวบอกเลิกกับแฟนตัวเอง
“ฉันพอจะเข้าใจว่าเจ๊อยากให้น้องหมวยเลิกกับ... เอ่อ...แฟนเพราะจะได้ไปแต่งงานกับผู้ชายที่เจ๊หาให้ แต่ฉันไปเกี่ยวอะไรด้วย” เมขลานิ่วหน้าสงสัย
เจ๊ง้อโวย ทำไมจะไม่เกี่ยวในเมื่อรามกับเทวัญเป็นคู่เกย์กัน หมวยไม่เห็นเป็นเรื่องแปลก สมัยนี้ผู้หญิงแต่งงานกับเกย์ออกถมไป เมขลาเออออไปด้วย แฟนไปยุ่งกับผู้ชายด้วยกันดีกว่าไปหาผู้หญิงอื่น
“นี่พวกลื้อรู้ตัวมั้ยว่าพูดอะไรออกมา” เจ๊ง้อว่าแล้วชี้หน้าเมขลา “ต้องเป็นเพราะลื้อแน่ๆที่ทำให้อาหมวยคิดอะไรบ้าๆบอๆแบบนี้...ไม่ได้ อั๊วไม่ยอม” เจ๊ง้อผลุนผลันออกจากบ้าน เมขลาไม่ไว้ใจรีบตามไปดู
เจ๊ง้อจ้ำพรวดๆไปที่ห้องพักของเมขลา ขนข้าวของของเธอกับของเทวัญโยนออกมานอกห้อง ประกาศไล่ทั้งคู่ออกจากงาน เมขลามีหรือจะยอมง่ายๆขู่จะฟ้องกรมแรงงานให้เจ๊ง้อจ่ายเงินเดือนล่วงหน้าพวกเธอหนึ่งเดือน เจ๊ง้อเสียดายเงิน เลยล้มเลิกความตั้งใจจะไล่เมขลากับเทวัญออก
จากนั้น เมขลากลับไปทำความสะอาดบ้านเจ๊ง้อต่อ เห็นหมวยนั่งซึมนึกว่ากังวลเรื่องราม เข้าไปปลอบให้เลิกกังวลได้แล้ว รามไม่ใช่เกย์แน่นอน หมวยแปลกใจเมขลารู้ได้อย่างไร ในเมื่อเพิ่งเจอรามเหมือนๆกับเธอ
“นี่หมวยล้อเล่นหรือเปล่า...ก็ไหนหมวยบอกพวกเราว่าเขาเป็นแฟนหมวยไง ว่าไงล่ะหมวย”
“หมวยโกหกม้าน่ะค่ะ หมวยคิดว่าถ้าหมวยมีแฟน ม้าก็จะเลิกยุ่งกับหมวยเสียที แต่พี่อย่าบอกม้านะ”
“พี่ลืมไปได้ยังไงนะว่าคุณรามเขาเล่นละครเก่งแค่ไหน...จริงสิ แล้วทำไมเขาถึงได้ยอมช่วยหมวยโกหกล่ะ”
หมวยเฉลยว่า รามไม่ได้อยากช่วยเธอ แต่เขาทำเพราะอยากคุ้มครองคนที่เขารักต่างหาก เมขลาถึงกับอิึ้ง
ooooooo
เมขลาพยายามทำทุกทางเพื่อผลักไสรามไปห่างๆ ไม่ใช่เพราะไม่รักแต่เพราะรักเขามากจนไม่อาจทนเห็นเขาต้องตายไปต่อหน้าได้อีก เธอเริ่มด้วยการแกล้งทำอาหารเช้าให้รามกินแบบขอไปที ส่วนของเทวัญ เธอประดิดประดอยสุดฝีมือ แถมตักข้าวจะป้อนให้อีกด้วย รามหึงคว้ามือเธอไว้ไม่ยอมให้ป้อน
“ป้อนคนผิดหรือเปล่า สามีคุณนั่งอยู่ตรงนี้นะ”
“จะต้องให้บอกอีกกี่ครั้งว่าเรื่องของเราจบลงแล้วและตอนนี้ฉันเป็นภรรยาคุณเทวัญไม่ใช่ภรรยาคุณ”
“แสดงว่าคุณมีชู้ เพราะคุณไม่ได้หย่ากับผม” รามจ้องหน้าเมขลาเขม็ง หญิงสาวสะบัดมือออก เดินหนี รามจะตาม แต่เทวัญอาสาจะไปคุยกับเธอให้เอง แล้วรีบสาวเท้าตามเมขลาจนทัน
“คุณเม คุณคงไม่รู้ว่าผมบอกรามไปหมดแล้วว่าเราไม่มีอะไรกัน”
เมขลาตัดพ้อทำไมเขาต้องทำแบบนั้นด้วย เทวัญเห็นใจและเข้าใจดีว่ารามรู้สึกอย่างไร เมขลาน้อยใจในที่สุดเทวัญก็เข้าข้างราม
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคุณเม แต่รามเขารักคุณมาก ที่เขาโกหกว่าเป็นแฟนหมวยและยอมให้เจ๊ง้อโขกสับก็เพราะเป็นห่วงอยากปกป้องคุณ แล้วทำไมคุณต้องทำร้ายเขาด้วย”
“เพราะฉันไม่ได้รักเขาแล้ว นี่เป็นทางเดียวที่จะทำให้เขาเลิกตอแยฉัน” เมขลาฝืนความรู้สึกตัวเอง...
ที่คอนโดฯ ที่พักของภาคภูมิ ธิดาลงมือทำอาหารด้วยตัวเองทั้งที่ไม่เคยทำมาก่อนเพื่อไถ่โทษที่ทำไม่ดีกับภาคภูมิ แต่เกือบทำให้ห้องครัวไฟไหม้ เพราะทิ้งกระทะให้ร้อนเกินไป โชคดีที่ภาคภูมิกลับมาทัน คว้าแก้วน้ำเทใส่กระทะเพื่อดับไฟ ก่อนจะโวยใส่ธิดาคิดจะวางเพลิงห้องพักของเขาหรือ
“บ้าสิจะทำแบบนั้นทำไม ฉันแค่...อยากขอโทษที่ทำไม่ดีกับคุณต่อหน้าน้องสาวแล้วก็เรื่องงูพวกนั้นอีก”
“คุณเลยอยากทำกับข้าวไถ่บาป...แล้วคุณเคยทำหรือเปล่า”
ธิดาส่ายหน้า ภาคภูมิไม่อยากให้ไฟไหม้ห้องพัก ชวนธิดาลงไปหาอะไรกินที่ตลาดนัดท้ายซอย สั่งขนมจีนน้ำยากับไข่ต้มยางมะตูมมาให้ ธิดามองอย่างตื่นเต้น เกิดมาไม่เคยกินของแบบนี้มาก่อน
“เกิดเป็นคนไทยได้ไงเนี่ย ไม่เคยกินขนมจีนน้ำยากับไข่ต้มยางมะตูมอ่ะ ผมจะสอนเคล็ดลับของการกินขนมจีนตลาดนัดก็คือ...”
“เดี๋ยวๆกินขนมจีนยังต้องมีเคล็ดลับอีกเหรอ”
“มีสิคุณ ก็เขาให้ผักฟรี เราเลยต้องใส่ผักลงไปเยอะๆ จะได้กินจานเดียวอิ่ม ประหยัดเงินในกระเป๋า อ้อ...แต่ลูกคนรวยอย่างคุณคงไม่ต้องทำแบบนี้หรอกมั้ง” ภาคภูมิว่าพลางคีบผักสดและผักกาดดองใส่จานให้ธิดา
“ลืมไปแล้วหรือว่าพ่อฉันโดนอายัดทรัพย์สินไปหมดแล้ว อะไรประหยัดได้ก็ต้องประหยัด ทีนี้ยังไงต่อ”
“ก็แค่นี้แหละ อ่ะกินได้แล้ว” ทั้งสองคนกินขนมจีนน้ำยาอย่างเอร็ดอร่อย
ooooooo
รามยังไม่ละความพยายามจะเอาตัวเมขลากลับไปกับตัวเองให้ได้ รอจังหวะปลอดคน ลอบเข้ามาด้านหลัง ปิดปากเธอแล้วลากออกไปที่รถของเขา เมขลาดิ้นหลุดโวยลั่น เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับเธอเสียที
“ก็ไปกับผมซิ จะได้จบ”
“ฉันไม่ไป ฉันจะอยู่กับคุณเทวัญ”
“ผมไม่สนใจว่าคุณกับคุณเทวัญจะมีอะไรกันจริงหรือไม่จริง แต่คุณไปอยู่ในที่ปลอดภัยก่อน คุณไม่รู้หรือว่าพวกไอ้เหลียงมันโหดแค่ไหน มันอาจจะสับคุณกับคุณเทวัญเป็นชิ้นๆก็ได้” รามรวบตัวเมขลาไว้อีกครั้ง
“ดีสิ ฉันจะได้ตายกับคนที่ฉันรัก”
“พูดอีกทีสิ”
“ฉันรักคุณเทวัญ รักๆๆๆๆๆ” เมขลากวนใส่ รามทนฟังไม่ไหว จูบปากเมขลาให้หยุดพูด พอเขาถอนริมฝีปากออก เมขลาพูดอีกว่ารักเทวัญมาก รามจะจูบเธออีก แต่ต้องชะงัก มีคนงานในฟาร์มเดินผ่านมาพอดี เมขลาได้ทีผลักรามออก แล้ววิ่งหนี รามรีบไล่ตาม...
อาเหลียงหรือที่เจ๊ง้อรู้จักในนาม “คุณบุญเลี้ยง” หอบสินสอดกับแหวนหมั้นเพชรราคาล้านกว่าบาทมาสู่ขอหมวยจากเจ๊ง้ออย่างที่ให้คำมั่นเอาไว้ เจ๊ง้อเอาแต่ตะลึงงันกับเงินสดกองโตตรงหน้า พูดอะไรไม่ออก อาเหลียงเข้าใจผิดคิดว่าเจ๊ง้อไม่พอใจที่เงินสินสอดน้อยไป จะเก็บกลับ เจ๊ง้อรีบตะครุบเงินกลับมากอดไว้ ขณะจะอ้าปากบอกเรื่องหมวยมีผัวแล้วให้อาเหลียงรับรู้ มีเสียงเทวัญร้องเรียกเจ๊ง้อดังขัดจังหวะเสียก่อน
“มีอะไรอาเทพ ลื้อเข้ามาทำไม ไม่เห็นหรืออั๊วมีแขก” เจ๊ง้อโวยลั่น
เทวัญเข้ามาเห็นอาเหลียงถึงกับตาเบิกโพลง โชคดีที่อาเหลียงก้มหยิบแก้วน้ำพอดีจึงไม่เห็นเขา เทวัญรีบเอาผ้าขาวม้าที่พาดบ่าขึ้นมาคาดหน้าไว้ ขอโทษเจ๊ง้อที่ไม่ทันดูแล้วจ้ำพรวดไปเตือนเมขลาให้รีบหนี อาเหลียงไม่ติดใจสงสัยเทวัญแม้แต่น้อยหันไปถามเจ๊ง้อเมื่อไหร่จะยกหมวยให้เขาสักที
“เจ๊น่ะอยากยกให้อาคุณบุญเลี้ยงใจจะขาด แต่นังหมวยนี่สิ...คือมัน...มันมีผัวไปแล้ว”
อาเหลียงแววตาเหี้ยมขึ้นมาทันที ถามเสียงเครียดใครคือผัวของหมวย...
ที่ห้องนอนของหมวย รามจะไปจากที่นี่แล้วจึงแวะมาร่ำลาหมวย และเล่าเรื่องที่เขากับเมขลาเป็นผัวเมียกัน หมวยตกใจถ้าเมขลาเป็นเมียของรามแล้วทำไมถึงต้องโกหกใครต่อใครว่าเป็นเมียของเทวัญ รามอ้างที่เมขลาต้องบอกอย่างนั้นเพราะอยากจะประชดเขา ทันใดนั้น อาเหลียงเปิดประตูห้องผลัวะเข้ามา รามกับอาเหลียงมองหน้ากันตะลึง อาเหลียงได้สติก่อน กระโจนเข้าใส่รามทันที หมวยกรีดร้องลั่น
“หยุดนะ คุณบุญเลี้ยง อย่าทำอะไรเฮียรามนะ ปล่อยสิ”
หมวยเข้าไปช่วยรามแต่โดนเฮียเหลียงผลักกระเด็น เจ๊ง้อรีบดึงลูกออกมาดูห่างๆ หมวยเห็นรามเสียท่าจะเข้าไปช่วยอีก กลับยิ่งทำให้รามโดนเล่นงานหนักมือขึ้นจนจุกลงไปกองกับพื้น เจ๊ง้อรีบเข้ามาลากหมวยออกไปอีกครั้ง อาเหลียง จ้องหน้ารามราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“วันนี้เป็นวันตายของแกที่แกกล้ามาแตะต้องหมวยของฉัน” อาเหลียงว่าแล้วชักปืนเล็งราม หมวยถึงกับหน้าถอดสี เหลียวซ้ายมองขวาหาทางช่วยราม คว้าคัตเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือแทงไหล่อาเหลียงเลือดสาด เจ๊ง้อตาเหลือก ต่อว่าลูกว่าไปแทงเขาทำไม หมวยทนเห็นเขาทำร้ายรามไม่ได้
“แต่เฮียเป็นคู่หมั้นหมวยนะ” อาเหลียงตัดพ้อ
รามตั้งหลักได้ โดดถีบอาเหลียงกระเด็นแล้วแย่งปืนมาจ่อกลับ เจ๊ง้อพุ่งเข้าไปทุบตีรามอุตลุด สั่งให้หยุดทำร้ายอาเหลียงได้แล้ว แค่นี้ยังไม่สาแก่ใจอีกหรือ รามจับข้อมือเจ๊ง้อไว้
“แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับนักฆ่าจากฮ่องกงอย่างมัน”
เจ๊ง้อส่ายหน้าไม่เชื่อ รามจำต้องหยิบตราตำรวจให้ดู เจ๊ง้อถึงกับเป็นลมล้มพับ หมวยต้องเข้าไปช่วยประคอง อาเหลียงอาศัยจังหวะนั้นโดดหน้าต่างห้องหนี รามหันมาเห็นรีบไล่ตาม
ooooooo
ในเวลาไล่เลี่ยกัน เทวัญพาเมขลาหนีมาถึงหน้าฟาร์มกล้วยไม้ แต่เธอกลับหยุดวิ่งดื้อๆ ขอให้เทวัญหนีไปคนเดียวก่อน เธอเป็นห่วงราม ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
“รามเป็นตำรวจยังไงเขาก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว” เทวัญทักท้วง
“แต่ฉันอยากจะไปบอกเขาก่อน ให้เขาปะทะกับอาเหลียงก็เหมือนส่งเขาไปตาย ฉันทนเห็นเขาตายอีกครั้งไม่ได้หรอก” เมขลาพูดจบวิ่งกลับเข้าฟาร์ม เทวัญยืนอึ้งเพิ่งรู้เหตุผลแท้จริงทำไมเมขลาพยายามผลักไสราม...
ทางฝ่ายเมขลาโชคร้ายวิ่งกลับมาเจออาเหลียงที่กำลังหนีการไล่ล่าของราม จึงถูกเขาต่อยท้องสลบเหมือดแล้วจับตัวไป รามวิ่งตามมาไม่เจอทั้งอาเหลียงทั้งเมขลา เจอแต่เทวัญวิ่งหน้าตื่นเข้ามาถามหาเมขลา
“เมไม่ได้อยู่กับคุณหรือ” รามนิ่วหน้าแปลกใจ
“เมบอกฉันว่าจะไปหานาย เธออยากบอกนายเรื่องอาเหลียงมาที่นี่”
“ไม่...ผมยังไม่เจอเม” รามส่ายหน้า ใจคอไม่ดี ยิ่งเห็นมือถือของเมขลาตกอยู่ที่พื้น ข้างๆมีเลือดสดๆหยด
เป็นทาง รีบสั่งการ “คุณไปทางโน้น ผมจะไปทางนี้เอง มันทั้งบาดเจ็บทั้งมีเมไปด้วย คงหนีไปไหนไม่ได้ไกลหรอก” รามพูดจบวิ่งตามรอยเลือด ขณะที่เทวัญแยกไปหาอีกด้านหนึ่ง...
รามตามหาเมขลาจนทั่วฟาร์มกล้วยไม้ก็ไม่พบ เทวัญเองก็ไม่เจอเมขลาเช่นกัน ชวนรามไปหาทางอื่น เนื่องจากแถวนี้เขาหาจนทั่วแล้ว รามโมโหผลักอกเทวัญ
“ยังมีหน้ามาสั่งผมอีกหรือ รู้มั้ยว่าเป็นเพราะคุณ
คนเดียว ถ้าคุณดูแลเมดีๆก็ไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก หรือคุณไม่รู้ว่าไอ้เหลียงมันโหดแค่ไหน”
“หุบปาก เลิกโทษคนอื่นเสียที ฉันน่ะดูแลคุณเมได้แค่ตัว จะไปดูแลหัวใจเธอได้ยังไง ที่เธอโดนจับไปนี่ก็เพราะเธอเป็นห่วงนาย เธอรักนายรู้ไว้ซะด้วย” เทวัญโวยกลับ
“เธอรักผม แต่เที่ยวบอกใครๆว่าเป็นผัวเมียกับคุณเนี่ยนะ”
“ที่เธอทำแบบนั้นก็เพราะอยากให้นายเกลียดแล้วไปจากเธอ เธอไม่อยากเห็นนายได้รับอันตรายอีก เข้าใจหรือยัง... และคราวนี้ถ้าคุณเมเป็นอะไรไป นายต้องรับผิดชอบ” เทวัญผละจากไปอย่างโกรธจัด
ooooooo
ไม่นานนัก ท่านก้องภพ ภาคภูมิ และกำลังตำรวจอีกจำนวนหนึ่งมาถึงบ้านเจ๊ง้อเพื่อสอบปากคำสองแม่ลูก เจ๊ง้อนั่งดมยาดมไปพลางเล่าเรื่องของอาเหลียงให้ท่านก้องภพกับภาคภูมิฟังไปด้วย
“อาบุญเลี้ยงอีเป็นลูกเจ้าของสวนข้างๆ รู้จักหมวยตั้งแต่รุ่นๆ แล้วทีนี้วันหนึ่งสวนอีเกิดล่ม พ่อแม่ผูกคอตายหนีหนี้กันหมด อีเลยพลอยหายหน้าไปด้วย พอกลับมาอีกทีก็กลายเป็นเสี่ยไปแล้ว ถามอี...อีก็บอกว่าไปทำงานร่ำรวยอยู่ที่เมืองนอกเมืองนาโน่น”
“เขาก็ไม่ได้โกหกเจ๊หรอก เหลียงไปทำงานที่เมืองนอกจริงๆ แต่ไปเป็นมือปืนให้เจ้าพ่อค้ายาที่ฮ่องกง”
เจ๊ง้อฟังท่านก้องภพพูดแล้วถึงกับร้องไอ้หยา กลัวจะติดร่างแหโดนข้อหารับเงินโจร หมวยต่อว่าแม่ที่เกือบยกเธอให้เป็นเมียโจร ดีที่รามยอมโกหกว่าเป็นผัวของเธอ ไม่อย่างนั้น เธอต้องตกนรกทั้งเป็นแน่ๆ เจ๊ง้อโวยลั่นที่รู้ว่าลูกสาวรวมหัวกับรามหลอกลวงตนเอง ก่อนจะนึกขึ้นได้
“แต่ก็ดีแล้วล่ะ ฮึ เป็นเกย์ ลื้ออย่าไปยุ่งกับอีเลย” เจ๊ง้อถอนใจโล่งอก ท่านก้องภพกับภาคภูมิถึงกับสำลักน้ำ
“ใครเป็นเกย์นะครับ” ท่านก้องภพถามเสียงหลง
จังหวะนั้น รามตามเข้ามาสมทบ เจ๊ง้อไม่พูดอะไร พยักพเยิดไปที่รามแทนคำตอบ ภาคภูมิแก้ตัวแทนรามว่าเธอคงเข้าใจอะไรผิด แล้วหันไปถามรามว่าเจอตัวอาเหลียงไหม
“ไม่ใช่แค่ไม่เจอตัว แต่มันยังจับตัวเมเมียผมไปด้วย... ท่านครับผมขออนุญาตนำกำลังไปตรวจค้นหาเมนะครับ” รามหน้าเครียด ท่านก้องภพพยักหน้าอนุญาต แล้วพากันกระจายกำลังออกค้นหาเมขลาอีกครั้งหนึ่ง เจ๊ง้อมองตามราม ไม่อยากจะเชื่อว่ามีเมียแล้ว...
ทางด้านอาเหลียงพาตัวเมขลาที่หมดสติหนีกระเซอะกระเซิงไปซ่อนตัวที่บ้านสวนของรุจ ก่อนจะเผลอหลับไปเพราะได้พิษบาดแผล เมขลาฟื้นขึ้นมาเห็นอาเหลียงเลือดไหลโชก คลานถอยหลังไปที่ประตูห้อง อาเหลียงรู้สึกตัวเสียก่อน คิดว่าเมขลาจะหนีปรี่เข้ามาเอามีดจ่อเธอไว้ เมขลาไม่ได้ จะหนี แต่จะไปเอายามาทำแผลให้
“ไม่ต้องมาโกหก ที่นี่มันบ้านร้างจะไปเอายาที่ไหน”
“ที่นี่ไม่ใช่บ้านร้างแต่เป็นบ้านเพื่อนฉัน ฉันรู้ว่าเขาเก็บยาไว้ที่ไหน”
อาเหลียงไม่มีทางเลือก จำต้องปล่อยเมขลาไป สักพัก หญิงสาวกลับมาพร้อมกับล่วมยาแล้วลงมือทำแผลให้ อาเหลียงไม่เข้าใจทำไมเมขลาถึงช่วยเขาทั้งๆที่เขาจะฆ่าเธอ เมขลาไม่สามารถปล่อยให้เขาตายไปต่อหน้าต่อตาได้ และที่สำคัญเขายังไม่ได้ฆ่าเธอ
“ไม่ต้องห่วง ฉันฆ่าเธอแน่แต่รอไอ้รามกับพวกก่อน ผัวเธอดันมายุ่งกับหมวย ฉันฆ่ามันให้เธอยุติธรรมดีมั้ย”
“นายเข้าใจผิดแล้ว รามไม่ได้เป็นอะไรกับหมวย เชื่อฉันสิ ฉันพูดจริงๆนะ” เมขลายืนยัน อาเหลียงนิ่งอึ้ง
ooooooo
ที่หน่วย ป.ป.ส.รามถึงกับนั่งไม่ติดเมื่อได้รับรายงานจากแหล่งข่าวในฮ่องกงว่า เฮียจางน่าจะบินมาถึงกรุงเทพฯแล้ว เขาเกรงที่เมขลาหายตัวไปอาจจะถูกนำตัวไปให้เฮียจางก็ได้ อาสาจะไปตามหาเจ้าพ่อ
มาเฟียให้ท่านก้องภพไม่อยากให้รามวู่วามในเมื่อเรายังไม่รู้พวกนั้นกบดานอยู่ที่ไหน รามทนนั่งรอฟังข่าวอยู่แบบนี้ไม่ได้
“ต้องได้ นายต้องอยู่ที่นี่ห้ามออกไปไหน ไม่อย่างนั้นมีหวังเสียเรื่องแน่ แล้วฉันจะให้ผู้กองภาคภูมิทำคดีนี้แทน” ท่านก้องภพเสียงเข้ม
“แต่เรื่องนี้เกี่ยวกับเมียผม ผมทนเสียเธอไปไม่ได้ ท่านเข้าใจมั้ย เมโดนเหลียงจับไปเพราะผม ถ้าผมช่วยเมไม่ได้ ผมคงรู้สึกผิดไปทั้งชีวิต”
ภาคภูมิขอร้องรามใจเย็นๆก่อน อย่าเพิ่งขัดคำสั่งท่านก้องภพ รามไม่ฟังเสียงถ้าท่านก้องภพไม่ให้เขาทำคดีนี้ เขาก็ขอลาออก วางบัตรประจำตัวตำรวจลงบนโต๊ะทำงานท่านก้องภพแล้วผลุนผลันออกไป
“ให้ผมไปตามผู้กองรามกลับมามั้ยครับ” ยุทธอาสา ท่านก้องภพนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสั่งการให้ยุทธส่งคนของเราสะกดรอยตามราม ส่วนภาคภูมิให้ไปตรวจสอบกับทาง ตม.เรื่องเฮียจางให้เร็วที่สุด...
ขณะที่รามตามหาตัวเมขลาให้ควั่ก เมขลาถูกจับมัดมืออยู่ที่บ้านสวนของรุจ มองอาเหลียงนั่งเหม่อมองแหวนแต่งงานในมือตัวเอง เธอพยายามกล่อมอาเหลียงให้เลิกทำงานสกปรกพวกนี้ อาเหลียงมองเธอตาขวาง
“เธอเคยอดอยากขนาดต้องแย่งข้าวหมากินมั้ย แม้กระทั่งแอบดูคนที่ตัวเองรักก็ยังโดนไล่ตะเพิด ทำไมหรือเพราะฉันไม่มีเงินไง เงินคือพระเจ้า มันเปลี่ยนได้ทุกอย่างแม้แต่เจ๊ง้อที่เคยดูถูกฉัน จากคำว่าไอ้เลี้ยง พอฉันโยนเงินให้ มันก็เรียกฉันว่าคุณบุญเลี้ยงทุกคำ เงินมันน่าอัศจรรย์มากเลยเห็นมั้ย” อาเหลียงหัวเราะขมขื่นใจ
เมขลาไม่ละความพยายามเกลี้ยกล่อมให้อาเหลียงเห็นว่าเงินซื้อความรักจากหมวยไม่ได้ ที่หมวยไม่เคยปฏิเสธที่จะแต่งงานกับเขาก็เพราะเจ๊ง้อบังคับ วันใดที่อาเหลียงหมดความหมายต่อพวกมาเฟีย วันนั้นเขาก็จะกลับมาเป็นหมาตัวเดิม แม้แต่คนที่เขาหลงรักก็ไม่มีวันยอมรับเขา อาเหลียงโกรธที่ถูกเมขลาจี้ใจดำ เดินตรงเข้าหา
“ฉันถึงต้องใช้เธอล่อไอ้ผู้กองออกมาไง ถ้าฉันฆ่ามันได้ชื่อเสียงของฉันในองค์กรก็จะขจรไปทั่วต่อให้ใหญ่กว่าเฮียจางก็ต้องการตัวฉัน” อาเหลียงชักมีดออก เมขลาดูท่าแล้วคงจะกล่อมไม่สำเร็จ ตัดสินใจถีบอาเหลียงเต็มแรงหงายหลังตึง แหวนเพชรในมือกระเด็น หญิงสาวรีบคาบแหวนไว้ในปากพร้อมจะกลืน
“นังแม่มด อย่าแตะต้องแหวนฉัน” อาเหลียงพุ่งเข้าบีบคอเมขลาจนคายแหวนออกมาได้ในที่สุด
พลันมีเสียงมือถือของอาเหลียงดังขึ้น อาเหลียงเอามีดจ่อคอเมขลาไว้ก่อนจะรับสายจากเฮียจางซึ่งโทร.มาจากเซฟเฮ้าส์ของเขาที่กรุงเทพฯ เฮียจางตำหนิอาเหลียงอย่างแรงที่ไม่สามารถจัดการตำรวจกระจอกอย่างรามได้
“ขอเวลาผมอีกหน่อยครับเฮีย ตอนนี้ผม...” อาเหลียงพูดยังไม่ทันจบ เฮียจางชิงสวนขึ้นก่อน
“ฉันจะลงมือเอง ให้พวกมันได้โดนฝังพร้อมกันในหลุมศพขนาดใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยดอกกล้วยไม้”
“หมวยไม่เกี่ยว พวกมันไม่ได้ไปที่ฟาร์ม” อาเหลียงตะโกนไปก็ไร้ประโยชน์เพราะเฮียจางวางสายไปแล้ว
“มันจะฆ่าหมวยเหรอ” เมขลาถามอย่างร้อนใจ อาเหลียงพยักหน้า เฮียจางจะบุกฟาร์มกล้วยไม้เพื่อจะฆ่าเมขลาและจะล่อรามกับตำรวจไปตายที่นั่นเช่นกัน เมขลาเตือนอาเหลียงรีบไปช่วยหมวย แต่เขาลังเล
“คนรักฉันอยู่ที่นั่น คนรักนายก็เหมือนกัน หรือนายจะยอมเป็นทาสเฮียจางไปจนวันตายทั้งๆที่มันไม่ได้แยแสความรู้สึกนายสักนิด” คราวนี้เมขลากล่อมอาเหลียงอยู่หมัด สุดท้ายก็ยอมแก้มัดให้เธอ
ooooooo
