เรื่องเล่าต่อไปนี้เป็นหนึ่งในหลายๆเรื่อง ในหนังสือเล่ม ที่ถูกค้นพบในหีบหนังวังจิ่งหยวนกง พระราชวังโบราณกรุงปักกิ่ง ไม่ได้ระบุวันเดือนปีที่เขียน แต่มีชื่อ “หงอิ้งหมิง” ขุนนางสมัยราชวงศ์หมิงเขียน(สายธารแห่งศรัทธา บุญศักดิ์ แสงระวี แปล สำนักพิมพ์ ก.ไก่ พ.ศ.2533)ลมฤดูใบไม้ผลิโชยพัด ความหนาวยะเยือกค่อยๆลดลง ต้นไม้ใบหญ้า หนอนแมลงต่างๆฟื้นจากหลับใหลในฤดูหนาว ทั่วท้องทุ่งเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาภูมิภาพเหล่านี้ชวนให้คิดไกล ถ้าคนเราต่างมีความละมุนละไมเหมือนลมฤดูใบไม้ผลิ มันจะดีสักเพียงไหน โลกจะน่าอยู่มากขึ้นสักเท่าใด?ในสมัยราชวงศ์จิ้น มีเรื่องเล่าขานของหวนอุน เจ้าเมืองเกงจิ๋ว วันหนึ่งลูกน้องของเขาทำความผิด ถูกจับได้ ต้องโทษสถานเบา ต้องโบยด้วยกระบองแต่กติกาการโบยของหวนอุน แตกต่างจากเมืองอื่น เขากำชับผู้โบยว่า ต้องยั้งมือให้กระบองถูกแค่เสื้อผ้าห้ามถูกเนื้อตัวเด็ดขาดนี่คงเป็นการลงทัณฑ์ที่ไม่เหมือนบ้านเมืองอื่น ใครมาเห็นก็เป็นเรื่องแปลกแม้แต่บุตรชายของหวนอุนเองก็เห็นเป็นเรื่องแปลก เขาเข้าไปถามบิดา“ท่านพ่อ ข้าเพิ่งเห็นเจ้าหน้าที่โบยนักโทษ เขายกไม้กระบองขึ้นสูง แล้วก็หวดลงพื้น...ทำไม?เขาจึงเป็นเช่นนี้”“พ่อยังเป็นทุกข์ว่า เขาจะตีแรงไปด้วยซ้ำ” ตอบแล้วหวนอุนก็หัวเราะเบาๆหงอิ้งหมิง เขียนว่า นักปกครองที่มีใจเมตตากรุณาเช่นหวนอุน ไม่ว่าใครก็อยากเข้าไปใกล้ อย่างน้อยก็ได้แบ่งปันความอบอุ่นที่เขานำมาให้โลกนี้ด้วยกันสิ่งที่ตรงกันข้ามกับลมฤดูใบไม้ผลิ คือหิมะน้ำแข็งในฤดูหนาว ที่ทำให้คนเราหนาวสั่นไปสะท้าน หิมะน้ำแข็งสังหารพลังชีวิตของสิ่งชีวิตไปมากมาย ไม่ว่าใครก็หวาดกลัวที่จะเข้าไปใกล้มีอีกคนอยู่ในสมัยเดียวกับหวนอุน เขาชื่อเจี่ยชง ภรรยาแซ่กว้อ มีบุตรคนหนึ่งอายุ 2 ขวบวันหนึ่งเจี่ยชง เสร็จจากธุระแล้วก็กลับมาบ้าน เจอแม่นมอุ้มบุตรชายเดินเล่นอยู่ลานบ้าน บุตรชายเหลือบเห็นบิดาก็ดิ้นด้วยความดีใจ เจี่ยชงก้มลงจูบมือบุตรชายซึ่งบังเอิญอีกเหลือเกิน กำลังอยู่ในอ้อมอกแม่นมเคราะห์ร้าย กว้อฮูหยินเห็นเข้า ก็เข้าใจว่า เจี่ยชงจูบแม่นม เธอเป็นคนอารมณ์ร้าย วิ่งเข้าครัวคว้ามีดออกมาฆ่าแม่นมตายไปทันทีแม่นมตาย ก็ตายไป...แต่บุตรชายของแม่นมนั่นสิ! ร้องไห้หาแม่นมทั้งวันทั้งคืน ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน ไม่นาน... บุตรชายเจี่ยชง ก็ตายตามแม่นมไปอีกคนหงอิ้งหมิง เขียนบทสรุปว่า...ผู้มีจิตใจซื่อตรงกว้างขวาง ก็ดุจดังความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ สรรพสิ่งที่ได้สัมผัส จักมีชีวิตชีวาผู้มีจิตใจคับแคบขี้ระแวง ก็จักเหมือนหิมะจับเป็นน้ำแข็งในฤดูหนาว สรรพสิ่งที่ได้สัมผัสมีแต่จะเจ็บปวดและดับสูญลมฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่น กับหิมะน้ำแข็งอันแสนจะทารุณ อันใดควรชอบ อันใดควรชัง ย่อมเป็นที่แจ่มชัดยิ่งนักแล้ว.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ "ชักธงรบ" เพิ่มเติม
