นิทาน เรื่องพระราชาแห่งรั้ว อยู่ในเล่มที่ 6 หนังสือชุดนิทานกริมม์ (อาษา ขอเจิตติ์เมตต์ แปล ต้นอ้อ 1999 จำกัด พิมพ์ครั้งที่ 5 พ.ศ.2542) ครับ เนื้อหาสั้นอ่านเพลิน แต่ผมขบไม่ออก...สองพี่น้อง ยาค็อบ -วิลเฮล์ม กริมม์ ตั้งใจเสียดสีใคร?เช้าตรู่ยามอากาศแจ่มในวันหนึ่ง ในเดือนพฤษภาคม บรรดานกต่างๆนัดมาประชุมกัน เพื่อเลือกพระราชา โดยมีกติกาตัวไหนบินได้สูงที่สุดคือผู้ชนะเหล่านกๆที่คุ้นเคย นกอินทรี นกกระจาบ นกเค้าแมว กา นกลาร์ก นกกระจอก นกเขา นกฮูก และนกขนาดจิ๋วยังไม่มีชื่ออีกตัว พร้อมหน้าทันทีที่มีสัญญาณ ทุกตัวก็ขยับปีกโผบินขึ้นท้องฟ้า แต่เนื่องจาก บัลลังก์พระเจ้าบนสวรรค์อยู่สูงเกินไป ถึงเวลาค่ำแล้วยังไม่มีนกใดไปถึง ทุกตัวจึงต้องบินกลับ...เช้าวันต่อไป นกๆประเมินกำลังปีกแล้วรู้ว่า ยังมีระยะทางให้บินแข่งอีกแค่ไหน...ก็เริ่มแข่งกันใหม่ วันนี้ได้ผลที่เห็นกับตา นกอินทรีบินได้สูงที่สุด ขณะที่ทุกตัว กำลังจะยอมรับ...มันเป็นผู้ชนะแต่ไม่ใช่! อีกไม่นานนัก ยังมีนกอีกตัว เจ้าตัวเล็กกระจิริดที่สุด ที่ยังไม่ชื่อนั่นแหละ...มันแอบซ่อนตัวใต้ปีกนกอินทรี แล้วมันก็บินสูง ขึ้นไปๆ จนถึงบัลลังก์พระผู้เป็นเจ้า แล้วมันก็หลุบปีก ปล่อยตัวร่วงดิ่งลงมานกทุกตัวประจักษ์ ไม่มีตัวไหนปฏิเสธ เจ้าตัวเล็กนี่เองบินได้สูงสุด ไม่มีตัวไหนกระทั่งนกอินทรีเทียบได้ แต่เมื่อต่างก็รับรู้ด้วยกัน ชัยชนะของมันได้มาด้วยลูกไม้ นาทีนั้นผลการตัดสินก็พลิกแทนการให้มันเป็นพระราชา...มตินกๆให้จับมันมาลงโทษ ฐานใช้อุบายคดโกงสิ้นคำสั่ง นกตัวเล็กตระหนกอกสั่น มันคิดจะขยับปีกบินหนี แต่เมื่อเห็นว่า มีมวลมหาประชานกกางปีกเตรียมรุม เจ้านกเล็กก็มุดเข้าไปรูหนูใกล้ๆนกเค้าแมวได้รับคำสั่งให้เป็นผู้พิทักษ์ปากรูหนู รอเวลาพิจารณาโทษแต่ต้องไม่ลืม เวลานั้นเป็นเวลาที่นกทุกตัวเพิ่งกลับจากท้องฟ้าหลังจากบินไปบินกลับมาทั้งวัน...ความเหนื่อยอ่อน นกๆขอเวลาไปพักเหนื่อยบนคอนของตัวเองคืนหนึ่งนกเค้าแมวซึ่งรับงานเฝ้า...จึงเป็นตัวเดียวที่พักไม่ได้...ทั้งที่มันก็อ่อนเพลียพอๆกับเพื่อนนกทั้งหลาย แต่หน้าที่คือหน้าที่ มันตั้งใจเฝ้าได้พักใหญ่ เหนื่อยนักมันก็หลับตาพักข้างหนึ่ง สลับตาอีกข้างไปมาแต่แล้วก็เกิดปัญหา เมื่อหลับตาข้างที่เมื่อย พยายามจะลืมอีกข้าง เจ้ากรรม ตาข้างนั้นที่เหนื่อยล้าเต็มทีไม่ยอมเปิด...นกตัวเล็กก็ได้ที ขยับออกจากรูบินหนีไปถึงเวลาพิจารณาโทษนกตัวเล็ก เมื่อเหล่านกไม่พบมัน โทษทัณฑ์จึงย้ายที่มาตกที่นกเค้าแมว ทุกเวลากลางวัน นกเค้าแมวต้องหลบหน้าไปซ่อนตัวให้มิดชิดจะเปิดตาเปิดหน้าได้ก็เมื่อตอนกลางคืนที่นกอื่นหลับใหลเท่านั้นส่วนนกตัวเล็กขี้โกง ความกลัวจะถูกจับขึ้นศาล มันจึงหลบไปหากินในสวนลึกเร้น และมีปกตินิสัย ชอบคุยกันเองจุ๊บจิ๊บๆ เบาๆ ขณะที่เกาะริมรั้วมันจึงได้ชื่อเรียกเสียที นกกระจิบ...และถูกประชด มวลมหาประชานกด้วยกัน เรียกมันว่า “พระราชาแห่งรั้ว”ชื่อเรื่องจากต้นฉบับนิทานเรื่องนี้ “นกกระจิบขี้โกง” ครับ เป็นไง!...อย่างที่ผมว่ามั้ย...อ่านเอาสนุกเพลินๆ อย่าคิดมาก ไปถึงผู้นำบางบ้านเมือง...ที่กำลังแก้ปัญหารั้วประเทศ เขตแดนของบ้านเมืองยิ่งแก้ แก้ๆไป ก็กลายเป็นลิงแก้แห ยิ่งแก้ยิ่งยุ่ง คนไทยเจอระเบิดเขมรขาขาดฉวดเฉียดเป็นขาที่ 8 ท่านผู้นำก็ยังไม่กล้า...ไม่กล้ากระทั่งรุกตัวต้นปัญหาสแกมเมอร์ จนฝ่ายค้ำฝ่ายแค้นเขาชวนกันค่อนว่า หากินกับโจรสแกมเมอร์แรกๆผมฟังเขาก็ยังไม่เชื่อ นานๆเข้าก็ชักจะเชื่อหรือจะเป็นโจรปล้นเมืองเสียเองอย่างที่เขาว่า.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
