ผู้รู้จีนบันทึกเรื่องราวฮ่องเต้...ทุกพระองค์เอาไว้...เรื่องราวของ ฮ่องเต้องค์ที่ถูกเรียกว่า โฉดเขลาเบาปัญญาที่สุด ชื่อพระเจ้าฮุ่ยตี้ แห่งราชวงศ์ซีจิ้น (จิ้นตะวันตก)บ้านเมืองเกิดทุพภิกขภัยรุนแรงถึงขั้นราษฎรไม่มีข้าวกิน พระองค์ทรงตกพระทัย ถามขุนนางซ้ายขวา “ไม่มีข้าวกินแล้ว ทำไม? ไม่กินเนื้อล่ะ!”หงอิ้งหมิง ผู้รู้สมัยราชวงศ์หมิง ห่างสมัยจิ้นมาราวพันปี เล่าที่มาที่ซีจิ้นได้ฮ่องเต้เบาปัญญาก็เพราะสืบทอดมาจากพระเจ้าอู่ตี้ ฮ่องเต้ผู้เป็นบิดา ว่าเป็นแบบอย่างที่เหลวใหลไร้สาระยิ่งกว่าในวังของพระเจ้าอู่ตี้ มีสาวๆสวยๆเป็นพระสนมกว่าหมื่น ทุกข์ของฮ่องเต้แต่ละวันมีอยู่ที่ “คืนนี้ จะไปนอนกับพระสนมคนไหน?”ฮ่องเต้หลงระเริงในสุขขนาดนี้ อัครมหาเสนาบดีก็ไม่ต่าง อาหารในจวนแต่ละวัน พอให้ราษฎรพันคนกินอิ่มได้ถึงหนึ่งเดือนเต็มๆในยามรุ่งเรืองของราชวงศ์ซีจิ้น บรรยากาศในท้องพระโรง วุ่นวายอยู่กับการดื่มสุราหาความสำราญ หากใครสักคนทักอยากจะคุยถึงปัญหาศัตรูของบ้านเมือง ขุนนางหลายคนก็จะชูจอกเหล้า แล้วกล่าวอย่างเหิมเกริม“อาศัยกองทัพและอาวุธ 18 อย่างของราชวงศ์จิ้น จะมีศัตรูหน้าไหนกล้าเข้ามาแตะต้องแม้แต่ขนสักเส้น”สถานการณ์หลงระเริงเหลิงตน...ขั้นนั้น ดูจะมี ฮ่อจิ้ง ขุนพลเอก คนเดียว ที่จะตระหนักถึงภัยของบ้านเมืองในวันหน้า เขาเชื่อว่า ในไม่ช้า แผ่นดินจิ้นคงจะลุกเป็นไฟเมื่อทัดทานใครผู้ใดไม่ได้ ฮ่อจิ้งถอนหายใจยาว เขาชี้ให้คนรู้ใจ ดูอูฐทองเหลืองสัญลักษณ์ความยิ่งใหญ่ของเมืองจิ้น...และกล่าวอย่างปวดร้าว “ไม่นาน มันจะถูกทอดทิ้งในกอหญ้า ปล่อยให้คนเหยียบย่ำ”ไม่นาน...เหตุการณ์ก็เป็นไปตามที่ขุนพลเอกคาด...กองทัพเผ่าชนซงหนู ก็บุกเข้านครหลวงเลาะหยาง พระเจ้าฮุ่ยตี้นำขุนพลหลายคนพร้อมครอบครัวหนีออกจากประตูวังขณะนั้นอูฐทองเหลืองหน้าประตูวัง ถูกปกคลุมไปด้วยหญ้าสูงท่วมหัวแล้วพวกชาวบ้านซึ่งกำลังหวาดหวั่นหาที่พึ่งพา ต่างก็คว้าก้อนหินขว้างใส่ฮ่องเต้ด้วยความเคียดแค้น“ข้าคือฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์ ข้าคือฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์” ฮ่องเต้ฮุ่ยตี้ทำได้ร้องตะโกนแค่นั้นแล้วก็ต้องถอยหลังกลับเข้าวัง สุดท้ายก็ถูกหัวหน้าเผ่าชนซงหนูจับเป็นเชลยผู้นำเผ่าชนซงหนูปลดตำแหน่งฮ่องเต้ผู้สูงศักดิ์ แล้วตั้งให้เป็นพนักงานรับใช้ ทำหน้าที่คอยรินเหล้าให้ดื่มผู้เล่าเรื่องสมัยราชวงศ์หมิงพรรณนาซ้ำเติม แม้ฮ่องเต้ฮุ่ยตี้จะสวมเสื้อผ้าชาวบ้าน ทำงานคนรับใช้ แต่ใจพระองค์ก็ยังคิดว่าทรงยังเป็นฮ่องเต้ ทรงคิดถึงนางสนมกำนัล คิดถึงราชสมบัติในท้องพระคลังไม่นานนักหัวหน้าชนเผ่าชนซงหนูก็หมดสนุก สั่งฆ่าฮ่องเต้ฮุ่ยตี้ แล้วให้นำศพไปทิ้งไว้ในป่าภูเขาเป่ยหมางซาน ปล่อยให้เป็นอาหารของสุนัขป่าจบตำนานหน้าสุดท้ายของฮ่องเต้ เจ้าของคำตรัสอมตะ “ไม่มีข้าวกิน ทำไมไม่ให้กินเนื้อ...” แค่นี้หงอิ้งหมิงสรุปบทเรียนฮ่องเต้ฮุ่ยตี้ เป็นคำสอนทิ้งท้าย...ให้คนเป็นผู้นำพิจารณาลูกน้องรอบตัวเสือสิงห์แม้ว่าดุร้าย แต่ก็สามารถจะกำราบได้ แต่การกำราบใจคนนั้น ยากแสนยาก ขุนเขาแม้จะลึก ก็ยังมีวันจะถมให้เต็ม แต่ใจคนเป็นเหมือนบ่อไร้ก้นบึ้ง ไม่มีวันจะถมให้เต็ม.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
