“...จะกี่เรื่องกี่ราว จะช่องไหนเจ้าใหญ่เจ้าเล็ก ก็ไม่พ้นชิงรักหักสวาท แย่งหญิงชิงชายดุเดือดเลือดพล่าน แล้วก็มาบอกว่าละครคุณธรรม...ไม่พัฒนาเลยค่ะ...”“...ละครไทยเหมือนวนอยู่ในอ่าง เนื้อหาซ้ำซากจนดิฉันชักจะเบื่อๆแล้ว...”นี่คือตัวอย่างแรงวิจารณ์ของคอละครไทยบางส่วน ล้วนสะท้อนให้เห็นว่า ละครไทยก็แค่ “ร้อยเรื่องเนื้อหาเดียว”20 ปีที่แล้วเป็นอย่างไร พ.ศ.นี้ก็ยังเป็นแบบนั้น ผันผ่านเข้าสู่ยุคดิจิทัลก็แล้ว ละครไทยก็ยังยึดโยงกับยุคอะนาล็อกเหมือนเดิมน่าคิดว่าแนวทางการสร้างละครของเราจะก้าวข้ามความซ้ำซากแบบนี้ได้หรือไม่ หรือจะมีใครเข้ามาช่วยคิดพัฒนาให้มันเฉียบไฉไลในระดับอินเตอร์ซะทีเอาเป็นว่าสมัยรุ่งเรืองของละครหลังข่าวนั้น คือมูลค่าอันมหาศาลของสถานีโทรทัศน์เมืองไทย ขณะที่ละครของบางประเทศในเอเชียยังเพิ่งเริ่มหัดเดินเตาะแตะแล้วหันกลับมาดู ณ เวลานี้...ของเขาพัฒนาชนิดก้าวกระโดดขนาดไหน ผลผลิตซีรีส์สู่ระดับส่งออกไปฉายทั่วโลก แม้แต่ในไทยก็ยังกลายเป็นติ่งละครของบ้านเขาไปแล้ว!!จะเอาในง่ามแง่ไหน ละครไทยก็ยังตามหลังไม่เห็นฝุ่น ทำไมเนื้อหาคล้ายๆกัน แต่เขากลับทำออกมาได้น่าดูชม มีรสนิยมศิวิไลซ์ ทั้งบทละคร การผลิต งานแสดงไม่ใช่ด่าหยาบ, โอเว่อร์แอ็กติ้ง, ตัวละครดีศรีประเสริฐ, นางร้ายก็ลั่นสนั่นจอ ไร้รสนิยมเหมือนที่เราผลิตนี่ยังไม่ต้องพูดถึง “ซอฟต์พาวเวอร์” ที่แฝงกลมกลืนไว้ในซีรีส์บ้านเขาที่เรายังพัฒนาไม่ทันรัฐบาลที่ชูนโยบายนี้ต้องลงมาเล่นอย่างใกล้ชิด จริงจังได้แล้ว!!‘‘แจ๋วริมจอ’’jaewrimjor@gmail.com อ่าน "คอลัมน์หนังสือพิมพ์ไทยรัฐ" ทั้งหมดที่นี่
