เปิดหนังสือ “ฉางต่วนจิง” ศาสตร์แห่งการยืดหยุ่นและพลิกแพลง (เจ้าหยุย เขียน อธิคม สวัสดิญาณ แปล เต๋าประยุกต์ พิมพ์ พิมพ์ครั้งที่ 4 พ.ศ.2549) อ่านบรรพที่ 9 พิชัยสงคราม บทที่ 59 ล้อมทัพเปิดช่องผมจำได้...เคยเขียนแล้วหลายครั้ง ผมอยากรู้ในสถานการณ์สงครามเขมรคราวนี้...เราใช้กลยุทธ์นี้อยู่หรือไม่?ซุนวูกล่าวว่า การล้อมตีข้าศึกนั้น ต้องเปิดช่องให้ถอย ...เราจะอธิบายนัยแฝงนี้ให้แจ่มแจ้งได้อย่างไร?ฮั่นตงขุนพลกองทัพโพกผ้าเหลือง ยกทัพเข้ายึดเมืองอ้วนเซีย จูฮีและเตียวเฉียวจึงยกกำลังล้อมเมืองอ้วนเซียไว้หลายชั้น อีกทั้งสั่งทหารสร้างหอพูนเนิน เพื่อสังเกตสภาพในเมืองพวกเขาสั่งรัวกลอง แสร้งจะเข้าตีทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ แต่กลับลอบเข้าโจมตีทางตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งฝ่ายกบฏมีกำลังเบาบาง ฝ่ายกบฏพ่ายหนีไปตั้งรับที่เมืองเซียวเสียพร้อมส่งคนมาติดต่อจูฮีและเตียวเฉียวเพื่อขอยอมจำนนพวกขุนพลต่างเห็นดีด้วย ที่จะเปิดทางให้พวกกบฏยอมจำนน มีจูฮีผู้เดียวไม่เห็นด้วย“อันการศึกนั้น ลักษณะคล้ายสภาวะต่าง” จูฮีว่า “ก่อนนี้เซี่ยงหวี่ก่อการ ราษฎรยังไร้เจ้านายที่แน่ชัด จึงใช้นโยบายตกรางวัลแก่ผู้ยอมจำนนสวามิภักดิ์แต่เวลานี้ แผ่นดินเป็นปึกแผ่น มีแต่กองทัพโพกผ้าเหลืองที่ก่อกบฏ ทำให้แผ่นดินวุ่นวายนโยบายสนับสนุนให้พวกเขายอมจำนน จึงไม่อาจทำให้พวกเขากลับตัวได้ มีแต่ต้องใช้นโยบายกำราบให้ถึงที่สุด จึงจะสามารถกำจัดความวุ่นวายโหดร้ายให้หมดไปครั้งนี้ หากเรายอมรับการยอมจำนนของพวกเขา จะทำให้พวกเขากำเริบเสิบสานมากยิ่งขึ้นเมื่อได้เปรียบจะโจมตีเรา เมื่อเสียเปรียบจะแสร้งยอมจำนนวิธีปล่อยให้พวกกบฏกระทำการตามอำเภอใจนี้ จึงมิใช่กุศโลบายที่ดี”เมื่อจูฮี หนึ่งในสองผู้นำ ยืนยันแน่วแน่ขนาดนั้น เตียวเฉียวอีกผู้นำ จึงตกลงใจสั่งโจมตีเซียวเสียแต่...ตีไม่แตกจูฮีขึ้นไปบนเนิน กล่าวแก่เตียวเฉียวว่า “ข้ารู้สาเหตุที่ฝ่ายเราโจมตีมานาน แต่ตีไม่แตกแล้ว”พวกโจรถูกล้อมไว้แน่นหนา คิดจะยอมจำนน เราก็ไม่รับ คิดจะหนีก็หนีไม่ได้ จึงเสี่ยงชีวิตสู้ตายหมื่นคนสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน จะไม่มีสิ่งใดต้านทานได้จึงมิพักต้องพูดถึงพวกโจรกบฏ ซึ่งขณะนี้ยังมีไพร่พล ม้าศึกถึงสิบหมื่น วิธีล้อมตายเช่นนี้ ให้โทษแก่เราเองมากมาย มิสู้ถอนกำลังที่ล้อมเมือง แล้วค่อยรวมกำลังบุกเข้าเมืองพวกกบฏเห็นเราถอนวงล้อม ก็จะหลบหนีไปคนละทิศละทาง ขวัญสู้รบหดหายนี่คือวิธีโจมตีพวกโจรกบฏให้แตกพ่ายง่ายดายสถานการณ์ตอนนั้น จึงเป็นไปตามที่จูฮีคาดหมาย เมื่อถอนกำลังเปิดช่องแล้ว พวกกบฏก็หนีออกจากเมืองจูฮีและเตียวเฉียวจึงนำกำลังเข้าโจมตีกองทัพฮั่นตงแตกพ่าย...ทันทีเนื้อหาพิชัยสงครามซุนวูล้อมทัพเปิดช่องจบแค่นี้...ผมย้อนไปอ่านวิธีคิดจูฮี “ครั้งนี้หากเรายอมรับการจำนนของพวกเขา จะทำให้พวกเขากำเริบเสิบสานมากยิ่งขึ้น เมื่อได้เปรียบจะโจมตีเรา เมื่อเสียเปรียบจะแสร้งยอมจำนน”ผมก็เข้าใจ เรารบครั้งนี้ เราใช้กลยุทธ์นี้กับเขมร...ไหนๆ จะรบกันแล้วก็รบให้มันสุดใจให้พวกเขารู้ว่าเจ็บแล้วต้องจำ เพื่อผลของความสงบสันติของไทยในระยะยาวผมตั้งใจสื่อเรื่องนี้กับทหาร...หาญที่เหนื่อยหนักตรากตรำ กับงานเสียสละเพื่อชาตินะครับ...ไม่เกี่ยวกับนักการเมืองที่หาความจริงใจอะไรไม่ได้ นอกจากคอยเกาะสถานการณ์หาเสียงอย่างเดียว.กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
