เรื่องเล่า “รบกันบนยอดเขาหอยทาก” หงอิ้งหมิง ขุนนางเก่าสมัยราชวงศ์หมิง เขียน คนจีนรุ่นใหม่ เจอในหีบหนังสือเก่าวังจิ่งหยวนกง กรุงปักกิ่ง เอามาเล่าต่อแพร่หลายในเกาหลีในญี่ปุ่น(สายธารแห่งปัญญา บุญศักดิ์ แสงระวี แปล ถวิล มนัสน้อม บก. สำนักพิมพ์ ก.ไก่ พิมพ์ พ.ศ.2535)ผมเองอ่านๆแล้วก็หลายครั้ง แต่อ่านครั้งไหนก็ไม่ได้ความรู้สึกเท่าครั้งนี้ในสมัยโบราณนานมาแล้ว เมื่อคนเราเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้าง ก็มักว่า ฟ้าเหมือนฝาชีครอบแผ่นดินรูปสี่เหลี่ยมเหมือนกระดานหมากรุก ต่อมาคนเราก็เห็นเปลี่ยนไป ฟ้าดินเหมือนไข่นก ฟ้าหุ้มดินอยู่เหมือนเปลือกไข่หุ้มไข่แดงเวลาผ่านๆไป คนเราใช้สายตาพิจารณา ใช้สติปัญญาวินิจฉัย จึงได้รู้ว่า ที่แท้ท้องฟ้าใหญ่โตมโหฬารนั้น มิใช่มีแต่ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ ยังมีดวงดาวอยู่อีกมากมายเฉพาะดวงดาวที่โคจรรอบดวงอาทิตย์ก็มีถึง 9 ดวง โลกที่เรามีชีวิตอยู่เป็นหนึ่งในนั้น และยังรู้ต่อว่าระบบสุริยะจักรวาลเป็นแค่ระบบหนึ่งในระบบน้อยใหญ่อันนับไม่ถ้วนถึงตอนนี้ เมื่อคนเรามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็พากันอุทานด้วยความตื่นเต้น “ใช่แล้ว เหนือฟ้ายังมีฟ้าอยู่จริงๆ”เมื่อคนเราพบความลับในจักรวาลมากๆเข้า ก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองเล็กลงไปทุกที ชีวิตคนเราเมื่อเทียบกับวันเวลาของจักรวาล ไม่ผิดอะไรกับประกายไฟแว่บหนึ่ง เมื่อเห็นเหล็กไฟสองก้อนกระทบกันเมื่อมีคำถาม คนตัวเล็กๆ ทำอะไรกันบ้างในชีวิตอันแสนสั้น?จึงต้องนิทานเรื่องหนึ่ง ที่จะเล่าสู่กันฟังในสมัยโบราณกาลก่อนโน้น แดนเหลียงมีนักปราชญ์ ชื่อไต้จิ้นเหยิน คราวหนึ่งเขาพูดกับเว่ยอ๋อง“บนยอดเขาข้างซ้ายของหอยทากมีแคว้นซู่ ส่วนยอดเขาหอยทากด้านขวามีแคว้นหมาง แคว้นทั้งสองมักจะรบแย่งชิงดินแดนกันและกันจนตายไปหลายหมื่นคน”แคว้นที่รบชนะจะไล่ฆ่าฟันแคว้นที่รบแพ้นานถึง 15 วันเว่ยอ๋องไม่เชื่อ ไต้จิ้นเหยินจึงถามว่า “ท่านอ๋องเห็นว่าฟ้าดินสี่ทิศมีขอบเขตหรือไม่?”“ไม่มี” เว่ยอ๋องตอบไต้จิ้นเหยินจึงว่า เมื่อเป็นเช่นนั้น ความคิดจิตใจของเราสามารถท่องไปในจักรวาลอันไร้ขอบเขตได้หรือไม่?ตรงกันข้าม รอยเท้าของเราสามารถจะไปได้แค่พื้นที่ห้อมล้อมไปด้วยสี่มหาสมุทรเท่านั้น“เพราะฉะนั้น โลกที่เราอยู่เมื่อเทียบกับจักรวาลอันกว้างใหญ่ไพศาลแล้ว ก็เล็กแสนเล็กใช่หรือไม่?”เว่ยอ๋องพยักหน้ารับ “ถูกทีเดียว”ภายในสี่มหาสมุทรมีแคว้นเว่ย เดิมอยู่เหอตง ต่อมาถูกแคว้นฉินบีบจนต้องมาอยู่ในแดนเหลียง“ท่านอ๋อง บัดนี้ท่านมาอยู่ในแดนเหลียง มีอะไรแตกต่างจากแคว้นจิ๋วๆสองแคว้นที่อยู่บนยอดเขาหอยทากนั้นเล่า?”“ใช่ ไม่มีอะไรแตกต่างกันเลย”นี่เป็นความรู้สึกของเว่ยอ๋องในครั้งกระโน้น ครั้งเมื่อกว่าสองพันปีที่แล้วนิทานเรื่องนี้จึงจบด้วยคำถาม ทำไม? มนุษยชาติ ยังต้องรบราแย่งชิงแผ่นดินกันอยู่บนโลกเล็กๆใบนี้ไม่เคยหยุดยั้ง มนุษยชาติสมัยเก่า สมัยใหม่ ไม่เคยเบื่อหน่ายกันบ้างเลยหรือ?กิเลน ประลองเชิงคลิกอ่านคอลัมน์ “ชักธงรบ” เพิ่มเติม
