ในปี 2554 นักวิทยาศาสตร์ดาวเคราะห์ขององค์การนาซา สหรัฐอเมริกา ใช้ข้อมูลแผ่นดินไหวที่บันทึกโดยนักบินอวกาศจากโครงการอพอลโล เพื่อทำนายสิ่งที่อาจอยู่ที่แกนกลางดวงจันทร์ จนกระทั่งนำเสนอแนวคิดว่าดาวบริวารของโลกเราน่าจะมีแกนในที่เป็นของแข็ง และมีรัศมีประมาณ 240 กิโลเมตรนักดาราศาสตร์ได้พยายามพิสูจน์แนวคิดดังกล่าวมาตลอด ล่าสุดทีมนักดาราศาสตร์จากมหาวิทยาลัยโกต ดาซูร์, หอดูดาวโกต ดาซูร์, หอดูดาวปารีส และมหาวิทยาลัยซอร์บอร์น ในกรุงปารีส ฝรั่งเศส เผยพบหลักฐานเพิ่มเกี่ยวกับแกนดวงจันทร์ หลังรวบรวมข้อมูลจากภารกิจอวกาศหลายภารกิจ และจากการ ทดลองเกี่ยวกับดวงจันทร์หลายครั้ง ทีมได้ใช้ข้อมูลเหล่านั้นมาสร้างโครงร่างที่เป็นไปได้ของสิ่งที่อยู่ภายในดวงจันทร์ รวมถึงลักษณะต่างๆ เช่น การผิดรูปที่เกิดขึ้นจากปฏิสัมพันธ์ระหว่างแรงโน้มถ่วงกับโลก ระยะห่างของดวงจันทร์จากโลก ความหนาแน่นของดวงจันทร์ จากนั้นทีมก็ป้อนข้อมูลทั้งหมดลงในแอปพลิเคชันการสร้างแบบจำลอง โดยใช้สถานการณ์จำลองหลายสถานการณ์เพื่อดูว่าสถานการณ์ใดสอดคล้องกับข้อมูลที่เป็นจริงมากที่สุดแบบจำลองใหม่เผยให้เห็นว่าวัสดุที่มีความหนาแน่นมากกว่าจะถูกดึงเข้ามาใกล้กับแกนกลางเมื่อเวลาผ่านไป และบังคับให้วัสดุที่เบากว่ายกตัวขึ้น การค้นพบนี้ช่วยอธิบายเหล่าองค์ประกอบที่พบตรงปล่องบนดวงจันทร์ได้ ทั้งนี้ ยังพบว่าความหนาแน่นของแกนในดวงจันทร์มีความใกล้เคียงกับของโลก บ่งชี้ว่าน่าจะทำจากเหล็ก แบบจำลองยังแสดงให้เห็นว่าแกนในมีรัศมีราว 258 กิโลเมตร ความหนาแน่น 7,822 กิโลกรัมต่อลูกบาศก์เมตร แกนชั้นนอกเป็นชั้นของเหลวที่ปกคลุมแกนในด้วยรัศมี 362 กิโลเมตร.
