วนิดา

อาทิตย์หน้าจะเป็นวันแซยิดของคุณนายน้อม ปราณีขอเป็นธุระจัดฉลองวันเกิด 60 ปีให้เอง ส่วนพิสมัยขอเป็นแม่งานให้

ปราณีเสนอว่าอายุ 60 ปีทั้งทีน่าจะหาอะไรใหม่ๆเข้ามาในบ้าน เช่นพวกของตกแต่งบ้านและอะไรที่เก่าๆ ก็น่าจะโละทิ้งไป สิ่งไม่ดีจะได้ออกไปและจะได้มีแต่โชคลาภเข้ามา

"ความคิดเข้าท่า จะว่าไป ไอ้ข้าวของในบ้านหลังนี้มันก็เก่าเกินทนแล้วเหมือนกัน ทิ้งมันไปเสีย  ชีวิตแม่อาจจะดีขึ้น" คุณนายเห็นด้วย

แล้วการโละก็เริ่มขึ้น ชิ้นแรกคือรูปของท่านเจ้าคุณ ถูกปลดและให้คนใช้ช่วยกันแบกลงไป ประจักษ์มาเห็นถามว่าจะเอาไปไหน พอรู้ว่าคุณนายจะให้เอาไปไว้ที่ห้องเก็บของ เขาเสียงดังว่าไม่ได้

เท่านั้นเอง ทั้งคุณนายและพิสมัยก็ช่วยกันพูดว่ารูปทั้งเก่าทั้งซีดจะเก็บไว้ในบ้านทำไม หาของใหม่ๆสวยๆงามๆ เข้ามาบ้านจะได้มีแต่เรื่องดีๆ

"คุณแม่จะทิ้งของเก่าของเน่าอะไรก็ทิ้งไปสิครับ แต่รูปของคุณลุงต้องอยู่ที่เดิม"

ประจักษ์ยืนกรานจะต้องเอารูปของท่านเจ้าคุณไว้ ตนจะเอาไปติดที่ห้องรับแขกให้สมเกียรติยศของท่าน แล้วประจักษ์ ก็เข้าไปเอารูปจากถมและคนใช้ คุณนายถามว่าจะแบกลงไปคนเดียวยังไงรูปหนักขนาดนี้ ส่วนพิสมัยบ่นอย่างไม่ชอบใจว่า ทำไมต้องโมโหร้ายขนาดนี้ด้วย

เพราะรูปหนักมาก ประจักษ์ร้องเรียกไปล่ให้มาช่วย ป้าทองบอกว่าตนใช้ไปล่ไปตลาด เขาเลยให้ป้าทองมาช่วย ป้าทองตกใจถามว่าจะให้ตนช่วยหรือ เขาไม่ตอบแต่ค่อยๆยกรูปลงมา

เดินไม่กี่ก้าวรูปก็เอียงเสียศูนย์ทำท่าจะหล่นแต่เขาคว้าไว้ทันแล้วค่อยๆประคับประคองลงมา แต่เพราะรูปหนักมาก สุดท้ายกรอบรูปหลุดเลื่อนลงบันไดมา

ขณะที่ทุกคนกำลังตะลึงนั่นเอง วนิดาพุ่งสวนขึ้นมาจะรับแต่พลาดถูกมุมกรอบรูปกระแทกโดนหัวเต็มๆ เธอร้องโอ๊ยได้คำเดียวก็กลิ้งตกบันได

ประจักษ์รีบคว้ากรอบรูปไว้แน่น ส่วนป้าทองวิ่งย่องแย่งไปพลิกตัววนิดาขึ้นมาดูเห็นเลือดที่หัว แกตกใจปากคอสั่นร้องไห้ลั่น

"คุณพระช่วย คุณนิด...คุณนิดตายแล้ว คุณนิด"

ประจักษ์วางกรอบรูปตรงที่พักบันไดแล้วรีบลงไปช่วยป้าทองดูวนิดา พิสมัยกับคุณนายโผล่มาเห็น พิสมัยร้องห้ามประจักษ์ว่าไปประคองทำไมเดี๋ยวเนื้อตัวเปื้อนเลือดหมด

"พิสมัย...หยุดสักทีได้ไหม" ประจักษ์ตวาดอย่างเหลืออดเหลือทน แล้วประคองหน้าวนิดาเรียกจะให้เธอได้สติ

คุณนายบอกว่าวนิดาแกล้งมากกว่า ประจักษ์โต้ว่าเลือดออกขนาดนี้ เห็นๆอยู่ว่าเธอไม่ได้สติแล้ว ขอให้ช่วยโทร.เรียกหมอ คุณนายปฏิเสธ เขาหันมองพิสมัยไม่ทันพูดเธอก็ปฏิเสธ "น้องก็ไม่โทร.ค่ะ"

"อีฉันโทร.เองค่ะคุณใหญ่" ป้าทองอาสาลุกเดินออกไป ประจักษ์พาวนิดาขึ้นบันไดไปที่ห้อง ท่ามกลางความหมั่นไส้  ไม่พอใจของคุณนายและพิสมัย

ooooooo

อุ้มวนิดาขึ้นไปที่ห้องวางเธอไว้บนเตียงแล้ว ประจักษ์บอกเหมือนเธอรับรู้ได้ว่า

"วนิดา ทำใจดีๆไว้ ฉันมีเรื่องที่ยังไม่ได้บอกเธอ เธออย่าทิ้งฉันไปนะนิด...อย่าทิ้งฉัน"

ณ นาทีนี้ ประจักษ์รู้แก่ใจตัวเองดีว่า เขาไม่อาจหักห้ามใจตัวเองไม่ให้รักวนิดาได้แล้ว เมื่อป้าทองเข้ามาเขาถามว่า หมอมาหรือยัง ป้าทองบอกว่ายัง แต่ให้ไปล่กับจวงไปรออยู่ที่หน้าบ้านแล้ว เขาบอกป้าให้ลงไปดูอีกทีว่าทำไมหมอมาช้านัก

"ใจเย็นๆนะคะคุณใหญ่ คุณนิดเป็นคนดี เธอต้องไม่เป็นอะไรค่ะ"

เมื่อหมอมาตรวจแล้วบอกว่าทำแผลเรียบร้อยและไม่มีอันตรายอะไรแล้ว แต่ย้ำว่า

"คืนนี้คนไข้อาจจะมีไข้นะครับ เป็นเพราะการอักเสบของแผล ส่วนเรื่องล้างแผล ถ้าคุณประจักษ์สามารถทำเองได้ ก็ดีครับ  เพราะช่วงอาทิตย์แรกผมอยากให้ล้างแผลทุกวันจะได้ไม่ติดเชื้อ"

"ผมทำได้ครับ" เขารับปากทันที แต่ก็ยังห่วงถามหมอว่า "ว่าแต่คุณหมอแน่ใจนะครับว่าคุณนิดไม่เป็นอะไรแล้ว"

"แน่ใจสิครับ ไม่ต้องห่วง แล้วยังไงผมจะให้คนเอายามาส่งให้อีกที ผมกลับนะครับ"

ประจักษ์ไหว้หมอแล้วหันไปดูวนิดาด้วยความเป็นห่วง ป้าทองกับจวงเดินตามกันไปส่งหมอ

ooooooo

ถึงเวลาอาหารเย็น ประจักษ์บอกถมว่าตนไม่ทาน คุณแม่ไม่ต้องรอ พิสมัยไม่พอใจขึ้นไปตาม เมื่อประจักษ์ย้ำว่า ตนบอกป้าถมไปแล้วว่าไม่ทานพลางจะปิดประตู พิสมัยดันเอาไว้จะขอเข้าไปดูวนิดา

"นิดเขาหลับอยู่ เธอลงไปได้แล้ว" ประจักษ์ออกมายืนกันพิสมัยไว้ เธอทำท่าจะดื้อแพ่ง เขาเสียงเข้มใส่ว่า "ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำซาก" พูดแล้วเข้าห้องปิดประตูเลย พิสมัยกำมือแน่นอย่างโกรธจัด

ปรากฏว่าคืนนี้ วนิดาไข้ขึ้นเพ้อจริงๆ เธอเพ้อถึงพ่อ ถึงย่าว่า

"คุณพ่อ...คุณย่า...นิดหนาว...หนาว...."

ประจักษ์จึงประคองตัวเธอขึ้นมาเอนบนอกเขาแล้วห่มผ้าให้ เขากอดเธอไว้เหมือนจะให้ความอบอุ่นจากร่างกายเขาถ่ายเทสู่ตัวเธอ

จนรุ่งเช้า วนิดารู้สึกตัวขึ้นมา พอเห็นว่าประจักษ์กอดตนอยู่เธอขยับจะลุกทำให้เขาตื่น

"นิด..." ประจักษ์เรียกเบาๆ ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

คุณนายน้อมจับผิดบีบคั้นประจักษ์อย่างหนัก เมื่อรู้ว่าเขาให้ป้าทองไปซื้อยาบำรุงมาให้วนิดาก็พูดอย่างไม่พอใจว่า มีเงินเยอะทำไมไม่ช่วยน้องใช้หนี้ และเงินที่ให้ตนใช้ทุกเดือนถ้าขาดไปแม้แต่สตางค์แดงเดียวบ้านแตกแน่ กระทั่งของใช้ ส่วนตัวของเขาก็เอาไปเก็บไว้อยากใช้เมื่อไรให้มาเอา อย่าหวังว่าจะเอาไปให้ "แม่นั่น" ใช้ได้

"ผมไม่นึกเลยว่าคุณแม่จะใจจืดใจดำได้มากขนาดนี้"

คุณนายฉุนขาดหาว่าประจักษ์ขึ้นเสียงกับตน ยิ่งเมื่อประจักษ์เดินหนีอย่างไม่อยากมีเรื่องกับแม่ คุณนายก็ด่าตามหลังว่า "เข้ากับเมียจนไม่เห็นหัวแม่!"

ooooooo

ด้วยการดูแลอย่างดีของประจักษ์ ทำให้วนิดารู้สึกดีๆกับเขาขึ้นมาก เมื่อเขาบอกว่ายังไม่ได้โทร.บอกพ่อเธอ วนิดารีบห้ามไว้ว่า

"ไม่ต้องบอกคุณพ่อหรอกค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณพ่อเป็นห่วง คุณประจักษ์คะฉันจะกลับไปนอนที่ห้อง"

เขาบอกว่าห้องนั้นเล็กน่าอึดอัดให้เธออยู่ที่นี่ตนจะดูแลเอง ขอร้องเธออย่าพูดอะไรอีก แล้วก็บอกเธอด้วยสีหน้าจริงจังว่า

"วนิดา หลายวันที่ผ่านมา ฉันทำอะไรโง่ๆ ฉันฝืนความรู้สึกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว ฉัน..."เขาอยากพูดคำว่ารักแต่พูดไม่ออก สุดท้ายก็พูดได้แค่ว่า "ฉันขอโทษที่ทำร้ายจิตใจเธอ"

วนิดาบอกว่าตนไม่โกรธ เขาขอบใจบอกว่าอยากอ่านหนังสือให้เธอฟัง เขาหยิบพระราชนิพนธ์เรื่องเงาะป่าออกมานั่งข้างเตียง เปิดอ่านอย่างตั้งใจ

"โอ้ว่าชมพลาของเมียเอ๋ย ไฉนเลยมาสั่งดังนี้ได้ พ่อเดาจิตเมียผิดจึงพ้นไป ด้วยคิดว่าวิสัยนารี..."

ประจักษ์อ่านและหยุดมองหน้าวนิดาเป็นระยะ ทั้งคู่ยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกดีๆที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง...

ooooooo

การทุ่มเทเอาใจใส่ดูแลวนิดาอย่างดีของประจักษ์ ทำให้พิสมัยริษยาหึงหวงและระแวงว่าจะเสียเขาไป ปราณียุว่า

"นังวนิดามันคงได้ใจคิดว่าคุณใหญ่ถือหางมัน เธอต้องข่มมันบ้างนะพิสมัย"

ไม่ทัน ข้ามวัน พิสมัยกับปราณีก็บุกเข้าไปที่ห้องประจักษ์ที่วนิดาพักอยู่ ป้าทองกับจวงเพิ่งให้ยาวนิดาเสร็จกำลังจะออกไปก็เจอสองสาวลุยเข้ามา ป้าทองกับจวงพยายามกันไม่ให้เข้าไปในห้อง ก็ถูกทั้งสองจับโยนออกไปนอกห้องแล้วเข้าไปปิดประตูล็อกทันที

ป้าทอง กับจวงร้องโวยวายอยู่ที่ประตูห้องจะพังประตูเข้าไปก็ไม่มีแรง จึงไปตามไปล่ให้มาช่วยพังประตูแต่ไปล่พุ่งเข้ากระแทกประตูครั้งเดียวก็หมด แรง

"ไม่ได้เรื่องเล้ยพี่ไปล่" จวงบ่นอย่างหงุดหงิดร้อนใจ

ooooooo

ภายใน ห้อง   พิสมัยกับปราณีคุกคามวนิดาอย่างหนัก พิสมัยบอกวนิดาว่าไม่ต้องกลัวตนไม่ทำอะไรหรอก แค่จะมาบอกให้เธอย้ายลงไปอยู่ห้องตัวเองเท่านั้น

"ฉันเคยบอกคุณประจักษ์แล้ว แต่คุณประจักษ์ไม่ยอม"

"ไม่ต้องเอาคุณใหญ่มาอ้าง รู้ทั้งรู้ว่าคุณใหญ่กับพิสมัย เขารักกัน แต่เธอก็ยังคิดจะแย่งคุณใหญ่ไปจากพิสมัยอีก" ปราณีแว้ดใส่

วนิดา พูดอย่างอ่อนเพลียว่าตนไม่เคยคิดจะแย่งของใคร พิสมัยตวาดว่าโกหก แล้วหาว่าถ้าไม่คิดแย่งแล้วทำไมประจักษ์ จึงเอาแต่ขลุกอยู่กับเธอ พอถูกวนิดาย้อนเอาว่าเรื่องนี้เธอควรถามตัวเองมากกว่า ทำไมเขาจึงอยู่ด้วยไม่ได้

พิสมัยโกรธสุดขีดพุ่งเข้าไปตบหน้าวนิดาอย่างแรงจนเลือดซึมออกมาที่มุมปาก ปราณียุพิสมัยว่าแค่นี้ยังน้อยไป

พิสมัย ขู่วนิดาว่าจะเตือนครั้งนี้ครั้งเดียวให้ไสหัวออก จากบ้านหลังนี้ และให้บอกนายดาวด้วยว่าเธอจะหย่ากับประจักษ์ ถ้าไม่ทำตามนี้ตนไม่รับรองความปลอดภัย

"คุณประจักษ์เขาจะรู้ไหมนะว่า คนรักที่แสนดีของเขาเลือดเย็นขนาดไหน" วนิดามองท้าทายถูกพิสมัยปราดเข้าตบอีกหลายทีจนวนิดาร่วงจากเตียง พิสมัยไปยืนค้ำหัวขู่อีกว่า

"นอกจากเลือดเย็นแล้ว   รู้เอาไว้อีกด้วยนะว่าฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อไม่ให้เสียคุณพี่ไป!" พูดเสร็จจิกหัววนิดาขึ้นมาตบไม่ยั้ง ปราณีตกใจรีบเข้าไปห้ามกลัววนิดาตายขึ้นมาจริงๆจะยุ่ง

แต่ พิสมัยบ้าเลือดเสียแล้ว สะบัดจากปราณีเข้าไปจะตบวนิดาอีกแต่วนิดาหลบทันผลักพิสมัยไปชนปราณีจนล้มไป ด้วยกัน วนิดาพยายามประคองตัวเองลุกขึ้นยืนทั้งที่ยังมึนหัวมาก

โชคดีจริงๆที่ประจักษ์กลับมาแล้ว ป้าทองบอกให้รีบไปช่วยวนิดา เขาพุ่งขึ้นไปที่หน้าห้องทุบประตูเรียกพิสมัยให้เปิด

พิสมัยตกใจว่าทำไมเขากลับมาตอนนี้ หันไปมองปราณีแล้วรีบผละออกจากวนิดา เป็นเวลาที่วนิดาล้มลงพอดี

ประจักษ์พังประตูเข้ามาสำเร็จ เขาเข้าประคองวนิดา จวงมองไปรอบห้อง ถามว่าพิสมัยกับปราณีหายไปไหน

ปรากฏว่าพิสมัยกับปราณีหลบออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้าหวาดเสียวกลัวจะตก ไม่นานประจักษ์โผล่มา ทั้งสองตกใจมากจนแทบจะร่วงลงไป

"ถ้าไม่อยากตกลงไปตายก็รีบเข้ามา" ประจักษ์พูดอย่างไม่พอใจ สองสาวมองหน้ากันแล้วค่อยๆปีนกลับเข้ามาหน้าซีดเซียว

ooooooo

เมื่อถูกจับได้คาตาเช่นนี้ พิสมัยยอมรับว่าครั้งนี้ตนทำเกินไปแต่ทำเพราะไม่อยากเสียประจักษ์ไป ประจักษ์ฟังแล้วสวนไปทันทีว่า

"แต่การกระทำของเธอกำลังจะทำให้เธอเสียฉันไป รู้ไว้ด้วยพิสมัย"

พิสมัยโวยวายทวงสัญญาที่เขาบอกว่าจะรักตนคนเดียว เลยถูกสวนเป็นครั้งที่สองจากประจักษ์ว่า

"เธอ เองก็สัญญากับฉันว่าเธอจะไม่ทำร้ายนิด แต่เธอก็ทำไม่ได้!! เพราะฉะนั้นอย่ามาทวงสัญญากับฉัน" พูดแล้วประจักษ์เดินออกไปอย่างไม่พอใจ

เมื่อพิสมัยถูกจับมั่นคั้นตายขนาดนี้ คุณนายก็ตีสองหน้า ทำเป็นไม่พอใจการกระทำของเธอ บอกว่าครั้งนี้ตนเข้าข้างไม่ได้จริงๆ ปรามว่า

"อย่าให้อารมณ์มาควบคุมสติสิ จะเล่นงานนังวนิดา มันต้องใช้สมอง เราต้องคิด คิดให้เยอะๆ"

ส่วน ประจักษ์เรียกไปล่ ป้าทองและจวงมาตำหนิ คาดโทษไปล่ว่าถ้าวนิดาถูกใครรังแกอีกโดนเตะแน่ ไปล่ทำตาปริบๆ สัญญาว่าต่อไปนี้จะปกป้องวนิดายิ่งกว่าชีวิตตัวเองเสียอีก

"อย่าไป ว่าไปล่เขาเลยค่ะ เขาพยายามแล้ว" วนิดาช่วยไปล่ ประจักษ์บอกเธอว่าเสียใจที่มีเรื่องแบบนี้ นึกไม่ถึงว่าพิสมัยกับปราณีจะไม่เห็นใจเธอบ้างเลย วนิดาก็ยังใจดี บอกเขาว่า "ความรักทำให้คนเราทำได้ทุกอย่าง คุณพิสมัยกลัวว่าคุณจะทิ้งเธอไป คุณควรกลับไปเอาใจใส่คุณพิสมัยบ้างนะคะ ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนที่แย่งคุณมาจากเขา"

"เธอไม่ได้แย่งฉันมา จากพิสมัย  ถ้าวันนึงมันจะเกิดอะไรขึ้น นั่นเป็นเพราะฉันกับพิสมัย ไม่เกี่ยวกับเธอ" ประจักษ์พูดกันไว้ก่อนเพราะเชื่อว่าเรื่องไม่จบลงง่ายแน่ๆ

ooooooo

ที่ คุณนายน้อมบอกพิสมัยว่าต้องควบคุมสติ ต้องใช้สมอง และต้องคิดให้เยอะๆ ในการที่จะเล่นงานวนิดานั้น วันนี้คุณนายคิดเองเสร็จสรรพ เรียกพิสมัยกับปราณีไปนั่งคุยที่ศาลาในสวน แจ้งว่า

งานวันเกิดครบรอบ 60 ปีที่จะจัดในอีก 3 วันข้างหน้านั้น ตนจะให้วนิดาเป็นแม่งานจัดให้เพราะตนมีแผนจะเล่นงานวนิดาและจะใช้งานนี้ จัดการรวบหัวรวบหางประจักษ์ให้พิสมัยได้ลงเอยกันเลย

พิสมัยทำเป็นอายหน้าแดงซ่านถามว่าจะดีหรือ ตนเป็นผู้หญิงจะโดนตำหนิเอาได้

"ลูกไม่ได้ลักลอบได้เสียกับพ่อใหญ่จริงๆสักหน่อย เราแค่จัดฉากหลอกให้พ่อใหญ่เชื่อ วิธีนี้เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ พ่อใหญ่ไม่กล้าทิ้งลูก"

พิสมัยยิ้มประกายตาเต็มด้วยความหวัง ชมว่า "คุณแม่ นี่เก่งจริงๆเลยค่ะ แบบนี้เขาเรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว" แล้วทั้งสามก็หัวเราะกันคิกคักอย่างถูกใจ

จากนั้น คุณนายก็ให้ถมไปเรียกวนิดามาสั่งการ ป้าทอง จวง และไปล่ไม่ไว้ใจตามกันมาเป็นพรวน ถูกคุณนายด่าว่าเรียกคนเดียวมากันเป็นฝูง แล้วเริ่มสั่งงานวนิดา โดยมีพิสมัยกับปราณีนั่งเชิดฟังด้วย

"ฉันจะจัดงานวันเกิดครบรอบ 60 ปีในอีกสามวันข้างหน้า ในฐานะที่เธอเป็นสะใภ้มหศักดิ์ เธอควรจะเป็นแม่งานจัดงานนี้ และรำฉุยฉายแสดงในงานของฉันด้วย"

"ตกลงค่ะ" วนิดาตอบอย่างไม่ต้องคิด คุณนายชมว่าตัดสินใจเร็วดี แล้วร่ายยาวถึงสิ่งที่ตนต้องการในวันนั้น

ฟังคุณนายเสร็จ วนิดา ป้าทอง จวง และไปล่กลับมาที่หลังบ้าน จวงบ่นว่าแค่สามวันจะเอาโน่นเอานี่ยาวเป็นหางว่าวแบบนี้จงใจแกล้งกันชัดๆ ไปล่เห็นด้วยว่าแค่สามวันจะทำอะไรได้ทัน

"พวกเขาคิดว่าฉันทำไม่ได้ ฉันถึงต้องทำ" วนิดาพูดอย่างมุ่งมั่น ป้าทองเห็นด้วยอาสาจะช่วยเต็มที่ จวงกับไปล่ เอาด้วย วนิดาจึงหยิบเงินมาให้จวง บอกให้ไปซื้อของตามรายการที่จดมาโดยต้องใช้เงินส่วนตัวเพราะคุณนายไม่จ่าย แม้แต่แดงเดียว ป้าทองบ่นปากเบี้ยวปากบูดว่าคุณนายขี้งก งกตั้งแต่สาวยันแก่

"ช่างเถอะ เงินแค่นี้ฉันมีปัญญาจ่าย" วนิดาตัดบท แล้วสั่งไปล่ให้ไปเอาของที่จดให้นี้ที่บ้านพ่อจะได้ไม่ต้องหาซื้อ ส่วนป้าทอง ให้มาช่วยคิดรายการอาหารกับตน

ทุกคนรับหน้าที่ไปดำเนินการกันอย่างแข็งขัน ต่างมุ่งมั่นที่จะทำงานนี้สำเร็จให้ได้

ooooooo

ไปล่นอกจากใจเสาะแล้วปากเปราะด้วย พอไปเอาของที่บ้านนายดาวบ่นให้นายดาวฟังว่า "น่าสงสารคุณนิด เพิ่งหายเจ็บแท้ๆก็ต้องทำงานเสียแล้ว" เลยได้เรื่อง!

นายดาวตรงดิ่งไปบ้านมหศักดิ์ทันที ต่อว่าคุณนายที่ใช้งานลูกสาวตน ทั้งที่เพิ่งหายเจ็บจากการตกบันไดหัวแตก ด่าคุณนายว่าเลือดเย็นไม่เปลี่ยน อยากจะแหวะอกมาดูว่าหัวใจสีดำหรือว่าสีแดง

"ไอ้บ้า!! แกออกไปจากบ้านฉันเลยนะ ออกไป!!" พอนายดาวบอกว่าไม่ไปเว้ย คุณนายก็คว้ากิ่งไม้ใกล้มือขว้างใส่ นายดาวจนหน้าหงายเงิบ

นายดาวไม่ยอมให้คุณนายทำฝ่ายเดียว ย่างสามขุมเข้าหา ทำเอาคุณนายถอยกรูด นายดาวย่ามใจเดินดุ่มเข้าไปเลยถูกคุณนายเตะผ่าหมากเข้าเปรี้ยง! คราวนี้ไม่ใช่แค่หงายเงิบ แต่ทรุดลงไปกุมเป้าหน้าเขียวปั้ด คุณนายหัวเราะสะใจแล้วเดินผละไป

วนิดาพาพ่อไปนั่งพักที่มุมบ้าน แม้จะเจ็บแต่นายดาวก็ไม่ห่วงตัวเอง ถามวนิดาว่าเป็นอย่างไรบ้าง เอามืออังหน้าผากลูก ถามว่าเจ็บขนาดนี้ทำไมไม่บอกพ่อ วนิดาบอกว่าตนเป็นคนห้ามประจักษ์บอกพ่อเองเพราะไม่อยากให้พ่อเป็นห่วง

นายดาวเลยถามว่าประจักษ์ปฏิบัติต่อเธออย่างไรบ้าง พอได้ยินวนิดาบอกว่าเขาปฏิบัติดีมาก  ทำให้นายดาวรู้สึกดีขึ้น แต่ยังห่วงเรื่องจัดงานวันเกิดคุณนาย

"คุณพ่อไม่ต้องห่วงค่ะ ถึงจะเหลือเวลาอีกไม่เท่าไหร่ แต่ลูกทำทันแน่ค่ะ"

"พ่อเชื่อว่าลูกทำได้ แต่พ่อรู้สันดานนังคุณนายนั่นดีว่ามันต้องมีอะไรอีกแน่ๆ ไว้วันงานพ่อจะมาด้วย"
ฟังพ่อพูดถึงความร้ายกาจของคุณนายแล้ว วนิดาก็อดกังวลขึ้นมาไม่ได้เหมือนกัน

ooooooo

วนิดามองโลกในแง่ดีเสมอ วันนี้ประจักษ์ประคองช่อดอกไม้สดจะเอามาให้วนิดา เจอพิสมัยเสียก่อน เธอกระดี๊กระด๊าเข้ามาขอบคุณและรับดอกไม้ไป ประจักษ์เลยพูดไม่ออก แต่เห็นวนิดายืนดูอยู่

พอเขาบอกวนิดาว่าดอกไม้นั้นตั้งใจซื้อให้เธอแต่พิสมัยเข้าใจผิดและตนก็ไม่มี โอกาสพูด วันหลังจะซื้อมาให้ใหม่ วนิดาแอบดีใจเงียบๆตอบเขายิ้มๆว่า

"ไม่เป็นไรค่ะ คุณก็เคยให้แล้วตั้ง 99 ดอก"

จวงเดินเข้ามาบอกวนิดาว่าผ้าที่จะใช้ตกแต่งในงานส่งมาแล้ว ประจักษ์จึงเพิ่งรู้ว่าคุณนายให้วนิดาจัดงานวันเกิดให้ แต่เมื่อเขาไปติติงแม่ว่าวนิดายังไม่หายดีทำไมจึงใช้งานเธอ วนิดากลับบอกว่าตนเต็มใจทำ อย่าตำหนิท่านเลย ประจักษ์จึงอาสาช่วยเธออีกแรง คุณนายเลยค้อนลูกชายทำปากขมุบขมิบว่า "เห็นเมียดีกว่าแม่ กะอีแค่ไพร่สถุล!"

ในการเตรียมงานนี้ อำไพมาช่วยเต็มที่ เธอเอ่ยปากขอยืมสร้อยใส่ไปงาน วนิดาเอาสร้อยเพชรมาให้ยืมทำเอาอำไพทั้งดีใจและตกใจ บอกว่าถ้าไม่ใช่เพราะประจักษ์เชิญก็คงไม่มาเพราะขี้เกียจมาให้เมื่อยหน้า ต้องคอยปั้นหน้าใส่คนโน้นคนนี้ เธอฉีกยิ้มหันซ้ายหันขวาให้ดูจนวนิดาหัวเราะขำออกมา

บรรยากาศการเตรียมงานคึกคักมาก เพราะนอกจากอำไพแล้ว อำพันธ์กับมนตรีก็มาช่วยอย่างเอาการเอางานอำพันธ์มาพร้อมกับไข่ไก่เต็ม ตะกร้า ส่วนมนตรีมีกำลังกายและความครึกครื้นมาสร้างบรรยากาศ โดยเฉพาะคือการหยอกแหย่กันของเขากับอำไพ ทำให้ทุกคนพลอยสดชื่นไปด้วย

ประจักษ์มาช่วยงานเพราะต้องการอยู่ใกล้ชิดและผ่อนแรงวนิดา แต่เพราะมีอำพันธ์และมนตรีที่เขาระแวงระวังมาด้วย จึงทำให้เขาต้องคอยกีดกันสองหนุ่มให้อยู่ห่างวนิดา บางครั้งก็ดูเครียด แต่บางครั้งก็ดูเป็นเรื่องขำๆ

คุณนายกับพิสมัยยืนดูวนิดากับประจักษ์ช่วยกันเอาผ้าคลุมโต๊ะอย่างใกล้ชิดสนิทสนม พิสมัยกัดฟันบอกคุณนายว่า

"ดูนังวนิดาสิคะคุณแม่ คึกคักเหมือนปลากระดี่ได้น้ำ นี่เราคิดถูกรึเปล่าคะที่ให้มันจัดงาน"

"ไม่เอาน่าลูก อย่าโมโห วันนี้ให้มันได้ใจไปก่อน แม่รับรองว่าวันงานพรุ่งนี้นังวนิดาได้อับอายขายหน้าแน่ๆ" คุณนายยิ้มร้ายกับแผนการของตน

ooooooo

สองวันของการเตรียมงานที่ต้องช่วยกันเต็มที่ ทำให้อำไพกับมนตรียิ่งสนิทสนมกันแต่ทั้งสองเหมือนคู่กัด เจอกันเป็นจิกกัดกันทุกที แต่เป็นไปแบบสนุกๆเขินๆ

จนกระทั่งถึงวันงาน...ทุกอย่างก็เรียบร้อย  ทั่วทั้งบริเวณงานสวยงามด้วยดอกไม้และแสงไฟ มีเปียโนบรรเลงคลอฟังสบายๆ

คุณนายยืนยิ้มแย้มหน้าบานต้อนรับแขกที่มางาน หม่อมที่มากับคุณหญิงมองไปรอบๆแล้วถามอย่างชื่นชมว่าใครเป็นแม่งานตกแต่งงาน ได้น่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มดีแท้

"ต้องขอบใจแม่พิสมัยกับแม่ปราณีเขาค่ะ" คุณนายยิ้มกว้าง "สองคนนี้เขาดูแลทุกรายละเอียดใส่ใจทุกขั้นตอน ตั้งแต่ ตกแต่งสถานที่จนถึงกับข้าวกับปลา"

"คุณแม่อย่ายกความดีความชอบให้ดิฉันกับปราณีเลยค่ะ  ที่งานออกมาดีได้อย่างนี้เพราะคุณแม่ด้วยค่ะ" พิสมัยทำเป็นถ่อมตัว

ประจักษ์ที่ยืนรับแขกกับคุณนาย กระซิบถามแม่ว่าทำไมคุณแม่โกหกทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าใครเป็นคนจัดงานนี้ คุณนายแอบถลึงตากัดฟันปรามว่า "เราไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ยืนยิ้มอยู่ข้างๆแม่ก็พอ"

ขณะที่คุณนายหันไปยิ้มแย้มกับแขกที่มางานนั้น ประจักษ์ ส่ายหน้าปลงๆแล้วแว่บหายไป พอคุณหญิงที่มาถามว่าประจักษ์หายไปไหนเมื่อกี้ยังเห็นยืนอยู่ เลยทำให้คุณนายและพิสมัยมองกันเลิ่กลั่ก แล้วคุณนายก็บอกให้พิสมัยรีบไปตามประจักษ์มา

ตามไปเจอประจักษ์อยู่ในห้องครัว พิสมัยบอกว่าคุณนายให้มาตามเพราะใครๆก็ถามถึงเขา ประจักษ์บอกว่าจะรอวนิดาออกไปด้วยกัน พิสมัยจะเอาตัวเขาไปให้ได้ จวงถือจานอาหารมาเลยแกล้งชน ลอยหน้าบอกว่า ในนี้วุ่นวายมากถ้าไม่อยากให้ชุดสวยๆเปื้อนก็ออกไปเสีย พิสมัยเลยกระแทกเท้าออกไป พอคุณนายรู้ว่าประจักษ์ไม่ยอมออกมา ก็ออกโรงไปตามเอง

ระหว่างนั้นประจักษ์หว่านล้อมวนิดาว่าในครัวมีคนช่วยงานมากแล้วให้เธอเตรียม ตัวออกไปกับตนเถอะ ป้าทองลุ้นเต็มที่ วนิดาจึงให้เขารอสักครู่ขอไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวเดียว

เดี๋ยวเดียวจริงๆ พอวนิดาเดินออกมาในชุดสวยสง่าราวกับเจ้าหญิง ประจักษ์มองอึ้งแล้วยื่นแขนให้ควงอย่างภูมิใจ

คุณนายกับถมเดินอ้าวมา เจอประจักษ์ควงวนิดาออกมาพอดี ทั้งคู่ต่างผงะจังงัง พิสมัยกับปราณีที่ตามมาก็ชะงักอึ้งตะลึงงันในความสวยสง่าน่ารักของวนิดา

ooooooo

วนิดากลายเป็นเป้าสายตาของแขกในงาน ต่างมองอย่างชื่นชม   คุณหญิงคนหนึ่งถามประจักษ์ว่า

"เนี่ยเหรอจ๊ะภรรยาพ่อใหญ่"

"ครับ นี่วนิดาภรรยาผมครับ" ประจักษ์แนะนำอย่างภูมิใจ

เพื่อแก้เกมไม่ให้วนิดาเป็นดาวดวงเด่นไปกว่านี้ คุณนายยิ้มแย้มเข้าไปชวนนั่งโต๊ะจะได้ทานอาหารกันเสียที ประจักษ์แอบมองหน้าวนิดาพูดเบาๆว่าถ้าไม่สะดวกใจที่จะนั่งโต๊ะเดียวกับแม่ตน ก็ไม่เป็นไร แต่วนิดาตอบอย่างมั่นใจว่า

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว"

ประจักษ์ถูกคุณนายกะเกณฑ์ให้นั่งข้างๆพิสมัย   แต่เขาก็เลื่อนเก้าอี้ให้วนิดานั่งข้างเขา   ที่โต๊ะมีคุณหญิงและหม่อมร่วมด้วย หม่อมถามว่าวนิดาเป็นลูกเต้าเหล่าใครหรือ

เข้าทางคุณนายพอดี! คุณนายตอบเสียงดังฟังชัดไปทั้งโต๊ะว่า

"แม่วนิดาเป็นลูกของนายดาวค่ะ"

ชะงักเงียบกันไปทั้งโต๊ะ คุณหญิงถามว่าชื่อคุ้นๆนามสกุลอะไรหรือ พิสมัยก็รีบบอกอย่างสะใจว่านายดาว วงศ์วิบูลย์ พอหม่อมนึกออกว่าเป็นเจ้าหนี้หน้าเลือด คุณนายก็แนะนำต่อเชื่อมโยงไปอีกว่า

"นายดาวพ่อของวนิดายังเป็นหลานแท้ๆของคุณหญิง มณฑาอีกด้วยนะคะ"

อำไพเริ่มรู้แล้วว่าคุณนายจงใจทำให้วนิดาขายหน้า ในขณะที่คุณนายก็เจื้อยแจ้วต่อไปอย่างสะใจว่า

"คุณ หญิงมณฑาที่หนีตามชู้ไปยังไงล่ะคะ ไม่เท่านั้นนะคะ คุณหญิงมณฑาคนนี้อีกนั่นแหละค่ะที่ขโมยเครื่องเพชรประจำตระกูลมหศักดิ์เอาไป ปรนเปรอให้ชู้" พูดแล้วคุณนายทำเป็นตกใจว่าพูดมากเกินไปหรือเปล่า

ประจักษ์ ทนฟังต่อไปไม่ได้ ขัดขึ้นมาว่าเรื่องนี้ยังไม่มีใครพิสูจน์ได้ว่าจริงเท็จแค่ไหน กรุณาให้เกียรติวนิดาด้วย พิสมัยแย้งเสียงใสว่าทำไมต้องพิสูจน์อีกเรื่องนี้จริงแท้แน่นอน

"จริง หรือไม่จริงมาถามผมดีกว่าครับ" เสียงนายดาวแทรกเข้ามา ทุกคนชะงักหันมอง วนิดาดีใจมากเมื่อเห็นพ่อมา นายดาวแทรกเข้าไปนั่งกลางระหว่างประจักษ์กับพิสมัยจนเธอแทบตกเก้าอี้ หันมาต่อว่านายดาว แต่นายดาวไม่สนใจถามว่า "ผมอยากจะนั่งตรงนี้ ข้างๆลูกเขย จะทำไมรึคุณข้าหลวง"

ooooooo

เมื่อแทรกเข้าไปนั่งยึดพื้นที่ได้แล้ว นายดาวแนะนำตัวเองอย่างมั่นใจตัวเองเต็มที่ว่า

"ผม ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ผมนายดาว วงศ์วิบูลย์ เจ้าหนี้เงินกู้ พ่อค้าหน้าเลือดหรืออะไรก็ตามแต่ที่พวกคุณชอบเรียก เป็นพ่อของวนิดา พ่อตาพันตรีประจักษ์ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ"

นายดาวทำแสบกว่า นั้น เมื่อมองหน้าหม่อมบอกว่าคุ้นๆ แล้วก็จำได้ว่าสามีของหม่อมเป็นหนี้ตนอยู่สามพัน ทำเอาหม่อมหน้าถอดสีสะดุ้งแทบตกเก้าอี้ ต่อมามองหน้าคุณหญิงจำได้ว่าคือคุณหญิงจันทร์ฉาย จำได้แม่นกว่านั้นว่า ลูกสาวกับลูกชายคุณหญิงเป็นหนี้ตนคนละห้าพันจะครบกำหนดคืนภายในสามวัน ฝากคุณหญิงไปเตือนลูกๆด้วย

พ่นพิษจนทุกคนในโต๊ะเงียบกริบกันหมดแล้ว นายดาวหันมาจิกคุณนายต่อ

"ใครๆก็เป็นหนี้ผมกันทั้งน้านนน...ใช่ไหมครับคุณนายน้อม"

คุณนาย ทนไม่ไหว พอดีเสียงเปียโนดังขึ้น คุณนายเลยบอกให้ประจักษ์พาพิสมัยไปเต้นรำ แทนที่ประจักษ์จะพาพิสมัยไป เขากลับพาวนิดาออกไป นายดาวเลยทำแสบชวนพิสมัยไปเต้นกับตนแทน ทำเอาพิสมัยกำมือแน่นด้วยความโกรธจัดจนคุณนายต้องจับแขนเตือนให้ใจเย็นๆ

สุดท้าย พิสมัยทนไม่ได้ที่ทุกคนต่างพากันมองและชื่นชมคู่ของประจักษ์กับวนิดา ลุกพรวดเดินอ้าวออกไป คุณนายกับปราณีหันมาค้อนนายดาวตาแทบกลับแล้วรีบตามพิสมัยไป พอไปเจอกันข้างนอกพิสมัยโผเข้ากอดคุณนายถามว่า

"คุณแม่....ดิฉันจะทำ ยังไงดี มีแต่คนสนใจชื่นชมนังวนิดา ดิฉันเกลียดมันค่ะคุณแม่!" คุณนายจับมือปลอบให้ใจเย็นๆ เธอแว้ดใส่ "ดิฉันเย็นไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวแล้ว!!"

คุณนายลูบผมพิสมัยที่ร้องไห้หนัก ปลอบโยนว่า

"เราทำให้มันอับอายขายหน้าในงานไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ลูกอย่าลืมสิว่าเรายังมีอีกหนึ่งแผน"

พิสมัยนึกได้ หันมองคุณนายกับปราณียิ้มทั้งน้ำตา จิกตาอย่างร้ายกาจ!

ooooooo