วนิดา
ตอนที่ 11
ที่หน้าเรือนหลังเล็ก วนิดากับอำไพเดินคุยมาด้วยกัน วนิดาดีใจมากที่อำไพกับอำพันธ์จะไปงานแข่งลีลาศด้วยตนจะได้มีเพื่อน อำไพบอกว่าตนไม่ได้ชอบงานแบบนี้แต่เพราะพี่ชายขอควงไปด้วยเลยไปเป็นเพื่อน เท่านั้นเอง
อำไพถามถึงชุดที่วนิดาจะใส่ไปว่าเสร็จหรือยัง พอรู้ว่าเสร็จแล้วเลยขอดู ครู่เดียววนิดาก็เอาชุดลงมาให้ดู จวง ป้าทอง กับไปล่รดน้ำอยู่แถวนั้นเห็นเข้าต่างตื่นตาตื่นใจ จวงบอกว่าสวยเหมือนชุดเจ้าหญิงเลย อำไพเลยอวดว่า
"คุณนิดออกแบบแล้วก็ตัดเย็บเองเลยนะจ๊ะ"
ระหว่างนั้นจวงเห็นถมมาซุ่มดูอยู่เลยแอบไปข้างหลังแล้วพรวดเข้าจี้เอว ถมบ้าจี้กระโดดไปกลางวงที่กำลังคุยกันอยู่ จวงร้องบอกวนิดาว่าตนเจอแมวขโมยเข้าพอดีเลย ป้าทองถามว่ามาสอดแนมเพื่อไปรายงานเจ้านายใช่ไหม
"สอดแนมอะไรข้าไม่เห็นเข้าใจ" ถมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ วนิดาตัดบทว่า
"ป้ากลับไปบอกเจ้านายของป้าเถอะว่า ถ้าอยากรู้อะไรให้มาถามฉันตรงๆ ฉันไม่มีอะไรปิดบังและฉันก็ไม่ใช่พวกหน้าไหว้หลังหลอก"
ถมหน้าตึง มองจิกวนิดาแล้วรีบกลับไปรายงานคุณนายน้อม ย้ำในตอนท้ายว่า
"มันบอกว่าคุณท่านกับคุณพิสมัยไม่แน่จริงและยังตอแหลอีกด้วยค่ะ"
เท่านั้นเองคุณนายก็เต้นเร่าๆจะไปตบวนิดาให้ได้ พิสมัยรีบเบรกไว้บอกว่าตนมีวิธีที่ดีกว่านั้น แล้วถามถมว่า "แกบอกว่านังวนิดามันตัดชุดสำหรับไปงานแข่งลีลาศเหรอ"
"เจ้าค่ะ" ถมยืนยัน พิสมัยยิ้มร้ายกลอกตาเจ้าเล่ห์อย่างมีแผน
ooooooo
เช้าวันต่อมา ประจักษ์บอกวนิดาว่าเย็นนี้เจอกันที่บ้านแล้วไปงานพร้อมกันเลย
แต่ไม่ทันไร ถมกับคนใช้อีกสองคนก็เดินกร่างเข้ามา พอป้าทอง จวง กับไปล่เห็นก็ปักหลักตั้งป้อมเตรียมด่าแหลก แต่ว่าแค่เตรียมเท่านั้นป้าทองก็ถูกถมพุ่งเข้ามาตบเสียแล้ว ป้าทองเลือดขึ้นหน้าประกาศสู้ตาย จวงเข้าไปช่วยป้าทอง ไปล่ เข้าไปบ้างแต่ก็ถูกลูกหลงทั้งมือทั้งเท้ากระเด็นออกมาหลายที
ที่แท้แล้วนั่นเป็นแผนลวงของถม ล่อให้ป้าทอง จวง และไปล่วุ่นอยู่ทางนี้ แต่คุณนายกับพิสมัยย่องไปอีกทาง แอบขึ้นไปเอากรรไกรตัดชุดของวนิดาจนขาดวิ่น
จนเย็นวนิดาจะมาแต่งตัวเตรียมไปงาน เจอชุดถูกตัดขาดวิ่นก็ถึงกับอึ้ง
"ต้องเป็นฝีมือนังคุณนายแน่ๆเลยค่ะมันให้นังถมกับพวกมาเบี่ยงเบนความสนใจพวก อีฉัน" ป้าทองฟันธง ส่วนจวงเป็นห่วงวนิดาถามว่าใกล้เวลาจะไปงานแล้วจะหาชุดใส่ไปงานทันได้ยังไง
วนิดาเดินเข้าไปก้มมองชุดเหมือนคิดอะไรออก
เวลาเดียวกัน พิสมัยไปโกหกประจักษ์ว่าวนิดาฝากมาบอกว่าไปงานกับเขาไม่ได้ให้ตนไปแทน ตนก็แปลกใจเหมือนกันแต่ไม่กล้าถาม
"งั้นฉันจะไปถามเขาเอง" ประจักษ์ขยับจะไปจริงๆพิสมัยตกใจเพราะถ้าเขาไปถามความแตกแน่ คุณนายน้อมเลยทำเป็นโกรธหาว่าประจักษ์ไม่เชื่อพิสมัยหาว่าพิสมัยโกหกใช่ไหม
"ครับ" ประจักษ์ตอบตรงๆทำเอาทั้งคุณนายและพิสมัยมองกันหน้าเหวอ แล้วคุณนายก็ทำเป็นเรื่องใหญ่เพื่อไม่ให้ ประจักษ์ไปหาวนิดา ตีโพยตีพายร้องไห้ฮือๆจนประจักษ์รู้สึกผิด เลยต้องหันมาปลอบใจคุณนายกับพิสมัย
ที่หน้าบ้าน วนิดา ป้าทอง จวง และไปล่จะหาประจักษ์ เพื่อคุยกับเขาด้วยตัวเอง แต่ถูกถมกับคนใช้คู่หูอีกสองคนกีดกันไม่ให้เข้า จวง ป้าทองกับไปล่เลยช่วยกันดึงทึ้งถมกับพวกไว้แล้วให้วนิดาวิ่งเข้าไป เธอวิ่งเข้าไปได้สำเร็จแต่ไปเจอคุณนายที่มาดักลอยหน้าบอกว่า
"เสียใจด้วย พ่อใหญ่เขาไปงานกับพิสมัยแล้ว อย่างเธอมันก็เป็นได้แค่ตัวสำรอง ฮ่าๆๆ"
ooooooo
มนตรีเห็นประจักษ์มากับพิสมัยก็ถามว่าแล้วทำไมวนิดาไม่มา ประจักษ์ตอบฉุนๆว่าไม่รู้ ทำเอามนตรีงง แต่อึดใจเดียวก็รู้สึกถึงความไม่ปกติในบริเวณงานเพราะผู้คนพากันสะกิดแล้ว มองไปที่ทางเข้าประจักษ์มองตามสายตาคนเหล่านั้นไปแล้วก็ตะลึงอึ้ง
เพราะวนิดาในชุดสวยเดินเข้ามาในงานเป็นจุดเด่นสวยสง่าราวกับนางฟ้ากรายมา พิสมัยมองอึ้งไปครู่หนึ่งแล้วคำรามในใจ "มันมาได้ยังไง!"
ประจักษ์ตาเป็นประกายกำลังจะเดินไปหาวนิดา พลันก็ชะงักหุบยิ้มหน้าบึ้งเมื่อเห็นอำพันธ์เดินมาข้างๆวนิดาตามด้วยอำไพ พิสมัยใส่ไฟทันทีว่า ที่แท้วนิดาก็อยากมางานนี้กับ อำพันธ์นั่นเอง ส่วนมนตรีได้ที แถเข้าไปกระซิบบอกประจักษ์ หมายจะปั่นให้ประจักษ์ไม่พอใจวนิดาว่า
"เห็นไหม ฉันบอกนายแล้ว"
เมื่อเข้าไปในงานแล้วอำพันธ์แยกไปเอาน้ำให้สุภาพ สตรีทั้งสอง ประจักษ์ได้ทีรีบแทรกเข้าไปต่อว่าวนิดาว่า ถ้าไม่อยากมากับตนก็บอกตรงๆไม่ต้องให้คนอื่นมาบอกแทน
"มันไม่ใช่อย่างนั้น" วนิดาพูดอย่างใจเย็น "พอดีชุดที่ฉันต้องใส่มามีปัญหานิดหน่อยต้องใช้เวลาแก้ ฉันก็เลยมากับคุณอำพันธ์"
มนตรีเชื่อ แต่ประจักษ์ไม่เชื่อ หาว่าเธอแก้ตัวอ้างไปอย่างนั้นเอง ถ้าเป็นอย่างที่ว่าทำไมไม่ไปบอกเขาด้วยตัวเอง วนิดาเสียงดังใส่ว่า "ฉันพยายามจะเข้าไปบอกคุณแต่พวกของแม่คุณไม่ยอมให้ฉันเข้าไป"
"เลิกโกหกเสียที แล้วก็บอกความจริงมาดีกว่าว่าเธออยากมากับนายอำพันธ์"
อำไพไม่สบายใจ แต่ก็พอดีอำพันธ์กลับมาจึงให้พี่ชายช่วยชี้แจง แต่วนิดาบอกว่าไม่ต้องเพราะถ้าประจักษ์ไม่เชื่อก็เรื่องของเขา วนิดามองหน้าเขาอย่างไม่แคร์
พอดีพิสมัยเดินเข้ามาบอกว่าให้เตรียมตัวกันได้แล้ว พูดเสร็จพิธีกรก็ประกาศเชิญผู้แข่งขันที่กลางฟลอร์พอดี
พริบตานั้นประจักษ์จับแขนวนิดาพาไปที่กลางฟลอร์ พิสมัยแทบจะบ้าจะตามเข้าไปก็ถูกเจ้าหน้าที่มาขวางบอกว่าถ้าไม่มีคู่ห้ามเข้า เธอเลยหันไปมองอำพันธ์แล้วดึงเขาเข้าไป เหลือแต่อำไพกับมนตรีเลยมองหน้ากันว่าจะเอาไงดี?
ooooooo
การแข่งขันเริ่มขึ้นแล้วด้วยจังหวะเร็วก่อน กลาง ฟลอร์ นอกจากคู่อื่นๆแล้วมีคู่ของประจักษ์กับวนิดา อำไพกับมนตรี และพิสมัยกับอำพันธ์ สองคู่หลังเต้นกัน อย่างไม่มีสมาธิ เหวี่ยงกันเกินเหตุบ้าง เหยียบเท้ากันบ้าง เพราะมัวแต่คอยชำเลืองคู่ของประจักษ์กับวนิดา
ระหว่างนั้นกรรมการจะคอยดูและคัดออก รอบนี้คู่มนตรี กับอำไพถูกคัดออกไปด้วย
ต่อมาเป็นรอบตัดสินแข่งขันกันด้วยจังหวะวอลตซ์ ปรากฏว่าประจักษ์กับวนิดาเต้นกันได้อย่างสวยสง่างาม สายตาของประจักษ์ไม่เคยละไปจากใบหน้างามของวนิดาเลย และเมื่อถึงจังหวะหมุนตัว เขาจับวนิดาหมุนไปสองสามรอบแล้วดึงเข้ามา แต่แทนที่จะแค่ประคองเขากลับกอดเธอไว้ วนิดาตกใจร้องให้ปล่อย เขาไม่ปล่อยแต่ยิ้มให้อย่างมีความสุข
คู่เต้นของประจักษ์กับวนิดาได้รับความชื่นชมจากผู้ชม และคู่เต้นอื่นๆอย่างมาก เว้นแต่อำพันธ์ที่เต้นไปมองไปอย่างเซ็งๆ พิสมัยยิ่งมองก็ยิ่งหัวเสีย
และแล้ว เมื่อคู่ประจักษ์เต้นเข้ามาใกล้คู่พิสมัย เธอแกล้งยื่นเท้าออกไปทำให้วนิดาสะดุดหกล้มถลาไป พริบตานั้น พิสมัยก็คว้าประจักษ์ไปเต้นแทน อำพันธ์รีบประคองวนิดาขึ้น เธอขอให้เขารีบพาออกไปจากที่นี่เสีย
ประจักษ์เห็นอำพันธ์ประคองวนิดาออกไปก็ผละจากพิสมัยตามออกไปทันที คู่พิสมัยเลยถูกกรรมการยกธงขาวให้ ออกไป พิสมัยแค้นใจมากที่แผนคืนนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่า
ooooooo
เมื่ออำพันธ์พาวนิดาออกมาแล้วเขากำลังรอเรียกรถอยู่ ประจักษ์ก็ขับรถเข้ามาจอดสั่งวนิดาให้ขึ้นรถ วนิดาไม่ยอมไปกับเขา ก็ถูกเขาลากไปขึ้นรถจนได้ อำพันธ์จะตามไปเอาเรื่องแต่อำไพจับแขนไว้เตือนพี่ชายว่า
"ยังไงเขาก็เป็นสามีภรรยากัน ปล่อยให้เขาได้คุยกันเถอะค่ะ"
อำพันธ์จึงหยุดมองประจักษ์ขับรถพาวนิดาออกไปอย่างขัดใจ
"คุณพี่จะพามันไปไหน คุณพี่..." พิสมัยออกมากับมนตรี ร้องถามแต่รถของประจักษ์ก็ขับออกไปแล้ว เธอเลยหันมามองอำพันธ์ อำไพ และมนตรีแทบจะกินเลือดกินเนื้อ
ooooooo
ประจักษ์ขับรถพาวนิดาไปไม่นาน เธอบอกให้เขาหยุดรถไม่อย่างนั้นจะเปิดประตูรถลงเอง ประจักษ์ จึงต้องจอดรถที่กลางสะพาน แต่เขาก็ยังคอยขวางไม่ให้วนิดาเดินไปไหน หนักเข้าก็สั่งให้ขึ้นรถ
"หยุดออกคำสั่งกับฉันสักที!!" วนิดาเสียงแหลมอย่างไม่พอใจมาก
"ทำไมฉันจะออกคำสั่งกับเธอไม่ได้ เธอเป็นเมียฉัน!!"
"เลิกพูดว่าฉันเป็นเมียคุณเสียที เราต่างก็รู้อยู่แก่ใจว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน ฉันรู้ว่าที่คุณทำลงไปเพราะคุณกลัวว่าฉันจะทำให้ชื่อเสียงมหศักดิ์เสื่อม เสียมากกว่า"
"ไม่ใช่" ประจักษ์สวนไปทันที
"ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้นแล้วอะไร" วนิดาถามจ้องหน้ารอคำตอบ เมื่อประจักษ์นิ่งสีหน้าแววตาสับสน วนิดารุก "ตอบฉันมาสิคุณประจักษ์ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณห่วงว่ามหศักดิ์จะเสียเกียรติเพราะมีสะใภ้อย่างฉัน แล้วสิ่งที่คุณทำมันคืออะไร ตอบฉันมาสิ ตอบฉันมา!"
พริบตานั้นเขาดึงเธอเข้าไปจูบ วนิดาตกใจดันตัวออกมาตบหน้าเขาอย่างแรง ประจักษ์จึงได้สติยืนอึ้งกับการกระทำของตัวเอง จนวนิดาวิ่งหนีไปต่อหน้าเขาก็ยังได้แต่เรียก "นิด...นิด..."
กว่าจะวิ่งตามไป วนิดาก็หายไปแล้ว ประจักษ์เดินหาก็ไม่เห็น หาจนคิดว่าไม่เจอแล้วเขาจึงขับรถกลับไป วนิดาที่แอบอยู่ในความมืดแถวนั้นจึงโผล่ออกมา น้ำตายังคลอเบ้าด้วยความรู้สึกสับสน
จนดึกประจักษ์กลับถึงบ้าน ถูกคุณนายถามว่าทำไมถึงปล่อยให้พิสมัยกลับคนเดียว เขาตอบอย่างเหนื่อยหน่ายว่า
"ผมเหนื่อยมากแล้ว ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะครับคุณแม่" แล้วเดินขึ้นห้องไปเลย
ส่วนวนิดากลับถึงบ้านเจออำพันธ์ อำไพ ป้าทอง จวง และไปล่คอยอยู่อย่างเป็นห่วง เธอเป็นฝ่ายบอกพวกเขาว่า
"อย่าเพิ่งถามอะไรนิดตอนนี้เลยนะคะ นิดขอตัวก่อน" แล้วเดินเข้าห้องไป
บรรดาพวกที่คอยอยู่อย่างเป็นห่วง พากันมองหน้ากันงงๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ
ooooooo
รุ่งขึ้น วนิดาไปที่บ้านอำไพกับอำพันธ์แต่เช้าเตรียมข้าวเหนียวสังขยามาด้วย อำไพทำท่าจะถามเรื่องเมื่อคืน เธอตัดบทว่า
"นิดไม่อยากพูดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วค่ะ เรามาทานข้าวเหนียวกันดีกว่า"
อำพันธ์เสนอว่าเราทานอาหารเช้ากันก่อนดีกว่า ส่วนข้าวเหนียวสังขยาเอาไว้ทานทีหลัง วนิดาเห็นด้วยทันที เร่งให้กินกันเลยตนหิวแล้ว
ท่าทางที่สดชื่นร่าเริงเกินเหตุของวนิดาเช้านี้ ทำให้ อำไพกับอำพันธ์มองอย่างกังวลอยู่เงียบๆ
แต่พอลงมือไปได้ไม่กี่คำ ประจักษ์ก็โผล่มา เขาเดินเข้าไปที่โต๊ะอาหาร พูดประชดว่า
"ขอโทษที่มาโดยไม่ได้บอก ฉันแค่อยากรู้ว่าบ้านนี้ มีอะไร ทำไมเมียฉันถึงได้ชอบมานัก"
ทุกคนเงียบไปหมด อำไพพูดทำลายความอึดอัดว่า "จี๊ดชวนคุณนิดมาเองแหละค่ะ คุณประจักษ์จะอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนก็ได้นะคะ"
ประจักษ์ไม่ตอบอำไพ แต่หันมองไปที่วนิดาอย่างครุ่นคิด
ประจักษ์นั่งร่วมโต๊ะกับอำไพ อำพันธ์และวนิดา พอตักข้าวต้มเข้าปากเขาชมว่า "อร่อยมากอำไพ" พออำไพบอกว่าเป็นฝีมือของอำพันธ์ ประจักษ์ก็ทำหน้าแปลกๆว่างานพวกนี้มันหน้าที่ของผู้หญิง
"ฉันว่าผู้ชายที่ทำอาหารน่ารักดีออกค่ะ แสดงว่าคุณอำพันธ์ต้องเป็นผู้ชายที่อ่อนโยน เข้าใจผู้หญิงแน่ๆเลยค่ะ" วนิดาพูดอย่างชื่นชมทำเอาอำพันธ์เขิน แต่ประจักษ์ไม่พอใจอยู่เงียบๆ
อารมณ์ที่สับสนทำให้ประจักษ์ตักข้าวต้มอีกคำโดยไม่ระวังเลยถูกข้าวต้มลวกปากเสียฟอร์มไปอีกรอบ
ระหว่างเดินกลับด้วยกันกับวนิดา เขาบอกเธอว่าวันหลัง ถ้าจะมาบ้านนี้อีกตนจะมาด้วย เพื่อดูแลไม่ให้เธอนอกลู่นอกทางเพราะเธอมีสามีแล้วไม่ใช่สาวโสด ถึงได้หว่านเสน่ห์ให้ผู้ชายคนอื่น
ครั้นวนิดาอ้างว่าเขาพูดเองว่าตนมีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ ประจักษ์เลยขอถอนคำพูดแล้วเปลี่ยนใหม่เป็นว่า "ต่อไปนี้ไม่ว่าเธอจะไปไหนไปกับใคร หรือไปทำอะไร เธอต้องขออนุญาตฉันก่อน"
"การที่ฉันยอมแต่งงานกับคุณมันก็ทำให้ชีวิตฉันไม่เป็นตัวของตัวเองมากพอแล้ว เพราะฉะนั้น คุณจะมาบังคับให้ฉันทำหรือไม่ทำอะไรไม่ได้ อะไรที่ฉันอยากทำ ฉันจะทำ!"
เสียงเข้มคำพูดแข็งๆของวนิดาทำให้ประจักษ์คว้ามือเธอดึงเข้าหาตัวถามว่าเมื่อไรจะเลิกเถียงตนสักที วนิดาลอยหน้าใส่ บอกเขาว่า
"ถ้าอยากให้ฉันเลิกเถียงคุณ ก็รีบหาเงินมาใช้หนี้พ่อฉันเร็วๆสิคะ คุณจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าฉันอีก"
เป็นคำท้าที่เหมือนตบหน้าเขาอย่างแรง พอดีพิสมัยเดินตามมาเจอ เธออุทานเมื่อเห็นประจักษ์จับมือวนิดาอยู่ เขารีบปล่อยมือวนิดา เธอเดินหนีไปทันที ส่วนพิสมัยมองประจักษ์ อย่างตัดพ้อไม่พอใจ
ooooooo
เมื่อเดินมาด้วยกันสองคน พิสมัยถามว่าเมื่อคืนเขาพาวนิดาหายไปไหน เมื่อประจักษ์บอกว่าตนไม่ได้ไปไหนกับวนิดา พิสมัยโล่งใจแต่ถามว่าแล้วเมื่อกี้ทำไมถึงอยู่ด้วยกัน
"วนิดาเขาไปบ้านอำไพ"
"อ๋อ...ไปหาชู้รักนี่เอง" พิสมัยทำเสียงแหลมเยาะ พอประจักษ์เรียกปรามอย่างไม่พอใจ เธอก็ฟ้องฉอดๆว่า ตนเชื่อว่าอำพันธ์ต้องคิดอะไรกับวนิดาแน่ๆ เห็นวนิดาก็ชอบแวะเวียนไปที่นั่นบ่อยๆแล้วอำพันธ์ก็เดินมาส่งทุกครั้ง
พิสมัยเป่าหูแล้วยุประจักษ์ว่า เราน่าจะสนับสนุนเขาสองคน เพราะถ้าวนิดาชอบอำพันธ์จริงๆอาจจะมาขอหย่ากับเขา แล้วเราก็จะได้ไม่เป็นฝ่ายผิดสัญญาและตัวเขาก็จะได้เป็นอิสระ
ระหว่างพูดพิสมัยคอยจับสังเกตสีหน้าอารมณ์ของประจักษ์ตลอดเวลา จนเมื่อกลับไปเล่าให้คุณนายฟังว่าดูท่าประจักษ์จะเชื่อจริงๆว่าวนิดากับอำพันธ์รักกัน
"ถ้าอย่างนั้นก็ดี เราจะได้กำจัดนังวนิดาออกไปจากบ้านนี้โดยที่เราไม่ต้องเหนื่อย"
เหตุการณ์เหมือนจะเข้าข้างพิสมัยเต็มที่ เมื่อปราณีที่แต่งงานกับผู้ชายคราวพ่อไม่นานสามีก็ตายยกสมบัติให้มากมาย ปราณีเสนอว่าตนจะช่วยใช้หนี้ให้ประจวบเพื่อประจักษ์จะได้ เป็นอิสระ แต่ก็ขอให้พิสมัยช่วยให้ตนได้กลับมารักกับประจวบอีกเพราะใจยังผูกพันกับเขาอยู่
พิสมัยจับมือปราณียิ้มให้แทนคำตอบ
ooooooo
เมื่อกลับมาถึงบ้าน ประจักษ์ฮึดขึ้นมาไปขอให้ป้าทองช่วยสอนทำอาหารให้ จนป้าทองแปลกใจที่จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นมาเปลี่ยนแปลงถึงขนาดนี้ แต่ป้าก็ช่วยสอนให้ด้วยความเต็มใจ ประจักษ์เข้าครัวทำอาหารด้วยท่าทางที่ทะมัดทะแมงมาก แต่ที่แท้ท่าดีทีเหลว เพราะทำครัวเลอะเทอะอาหารหกเรี่ยราดไปหมด
ส่วนพิสมัยเมื่อรับข้อเสนอของปราณีแล้ว เย็นวันนั้นเองก็เอาเงินไปให้นายดาวที่บ้านบอกว่าเพื่อแลกกับอิสรภาพของประจักษ์ นายดาวหัวเราะทำหน้าล้อๆว่าอิสรภาพอะไรก็เห็นประจักษ์มีความสุขดีกับลูกสาวตน
นายดาวทั้งกวนโทสะ เยาะเย้ย ไล่ต้อนพิสมัยว่า ประจวบเพิ่งทำงานไม่นานจะมีเงินที่ไหนมาใช้หนี้ได้เร็วขนาดนี้ แล้วปฏิเสธว่าถ้ามันเป็นเงินร้อนตนจะซวยไปด้วย
ครั้นพิสมัยรับรองว่าเป็นเงินที่ตนหามาโดยสุจริต นายดาวก็เล่นแง่ว่าประจักษ์เป็นคู่สัญญากับตน พิสมัยไม่เกี่ยว เธออ้างว่าประจักษ์เป็นคนให้เอาเงินมาแทนเขา ให้นายดาวรับเงินแล้วให้วนิดาไปหย่าเสีย
"คุณนี่มันดื้อด้านจริงๆไม่ใช่เรื่องของตัวแต่อยากข้องเกี่ยวเสียเหลือเกิน" พอพิสมัยอ้างว่าตนเป็นคนรักของประจักษ์ นายดาวก็สวนไปกวนๆว่า "รู้ไหมสภาพคุณเหมือนอะไร เหมือนเมียน้อยที่พยายามแย่งผัวคนอื่น ผมจะบอกอะไรให้นะคุณพิสมัย บางทีคุณประจักษ์เขาอาจจะไม่ต้องการหย่าก็ได้ ลองใช้สมองอันน้อยนิดของคุณคิดดูก็แล้วกัน เชิญออกไปจากบ้านผมได้แล้ว"
พิสมัยโกรธจนน้ำตาคลอทนอยู่ต่อไปไม่ไหว ลุกเดินจ้ำอ้าวออกไป ได้ยินเสียงนายดาวตามหลังมาว่า
"เล่นกับใครไม่เล่นฮ่ะๆๆๆ"
พิสมัยกลับไปเล่าให้คุณนายน้อมฟัง คุณนายปลอบใจว่าไม่ต้องห่วงตราบใดที่แม่ยังอยู่ประจักษ์ต้องหย่ากับวนิดาแน่ พูดแล้วสงสัยถามว่าแล้วพิสมัยไปเอาเงินมาจากไหน
พิสมัยอึกอักครู่หนึ่งจึงเล่าเรื่องปราณีให้ฟัง ทีแรกคุณนายก็หน้าตึง แต่พอนึกได้ก็ยินดีบอกพิสมัยว่าว่างๆก็ให้ปราณีมาหาแม่บ้างก็ดี เพราะ "เราจะได้ช่วยกันหาวิธีกำจัดนายดาวกับลูกสาวของมัน"
ooooooo
นายดาวลิ่วไปหาประจักษ์ถึงสโมสรเล่า เรื่องพิสมัยเอาเงินไปไถ่ตัวเขาโดยพิสมัยอ้างว่าเขาเป็นคนให้เธอไปทำ เยาะเย้ยว่า การกระทำของเขาไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายเลย
ประจักษ์ฉุนขาดลุกขึ้นตบโต๊ะบอกว่าตนไม่เคยมีความคิดอยากให้พิสมัยหรือใครหาเงินมาใช้หนี้แทน พูดแล้วเอะใจถามว่าแล้วนายดาวรับเงินนั่นไปหรือเปล่า พอนายดาวบอกว่าเปล่า เขาถอนใจโล่งอก
"ดี...คุณจำไว้นะ หนี้สินของมหศักดิ์ ต้องเป็นคนของมหศักดิ์ หามาใช้หนี้เท่านั้น"
ฟังแค่นี้นายดาวก็ยิ้มพอใจเพราะรู้ว่าถ้าเป็นแบบนี้ก็อีกนาน...
เมื่อกลับถึงบ้าน ประจักษ์เรียกพิสมัยมาถามว่าเอาเงินจากไหน ทีแรกเธอก็ทำไขสือตีหน้าตาย แต่พอเขาบอกว่ารู้เรื่องมาหมดแล้ว พูดประชดว่า
"ฉันเพิ่งรู้นะว่าเดี๋ยวนี้เธอมีหน้าที่หาเงินมาไถ่ถอนตัวฉัน ทำอะไรนึกถึงหน้าฉันบ้าง"
พอเห็นว่าประจักษ์รู้จริงและไม่พอใจ พิสมัยก็อ้อน ร้องไห้รำพึงรำพันถึงความรักที่มีต่อเขาและความน้อยใจที่เขาไม่ได้ให้เวลา แก่ตนเหมือนเมื่อก่อน อ้อนเขาว่าอย่าลืมสัญญา ถ้าใช้หนี้ครบเมื่อไหร่ต้องหย่ากับวนิดาทันที ถ้าไม่เช่นนั้นตน จะขอตาย...
ooooooo
วันนี้อำพันธ์ไปหาวนิดาที่ร้านเสื้อสองอนงค์ บอกเธอว่า ตนจะไปประชุมที่ชะอำ 3 วัน ทางบริษัท ให้พาครอบครัวไปด้วย ตนอยากให้เธอไปด้วยจะได้เป็นเพื่อนอำไพ
ขอโทษที่บอกกระชั้นไปนิดหนึ่งเพราะจะต้องเดินทางพรุ่งนี้แล้ว
"คุณนิดต้องขออนุญาตคุณประจักษ์ก่อนใช่ไหมคะ" อำไพถาม วนิดาตอบรับว่าใช่แล้วบอกอำพันธ์ว่าตนขอไปบอกประจักษ์ก่อนก็แล้วกัน
วนิดาไปที่เรือนใหญ่ เดินเข้าไปในห้องรับแขกเจอคุณนายน้อมเข้าพอดี คุณนายถามว่ามาทำไม พอรู้ว่าจะมาหาประจักษ์ คุณนายดูถูกว่ามาหาผู้ชายถึงห้อง วนิดาถามหน้าใสๆว่า
"ก็ถ้าผู้ชายคนนั้นเป็นสามีของดิฉัน แล้วมันจะผิดอะไรล่ะคะ"
คุณนายโกรธจัดที่ถูกย้อนเลยไล่วนิดาให้ออกจากบ้านตนไปเดี๋ยวนี้เลย พลางร้องสั่งถมให้มาเอาวนิดาออกไปด้วย พอถูกไล่ออกไป วนิดาก็แอบปีนหน้าต่างขึ้นไปหาประจักษ์เธอชะงักเมื่อเห็นพิสมัยอยู่ในห้อง
ประจักษ์กลับมานอนอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนอน พิสมัยเข้าไปขอโทษที่วันนี้พูดจาไม่ดีกับเขา ประจักษ์เองก็รู้สึกตัวเองพูดไม่ดี จึงต่างขอโทษกัน
พิสมัยชวนเขาว่าพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันดีไหมเพราะเราไม่ได้ ไปกันสองคนมานานแล้ว เพื่อเราจะได้รักกันมากขึ้น วนิดาแอบฟังอยู่หูผึ่งตาลุก
"ได้สิ ไปแถวๆชานเมืองหน่อยก็แล้วกัน ออกกันแต่เช้า ฉันก็อยากพักสมองเหมือนกัน รู้ไว้ด้วยนะพิสมัยว่าฉันไม่ได้ อยากอารมณ์เสียใส่เธอ" เขาจับไหล่พิสมัยมองหน้าอ่อนโยน
"ค่ะ น้องรู้แล้วค่ะว่าคุณพี่รักน้อง"
ประจักษ์ดึงพิสมัยเข้าไปกอด แต่หน้าเขาเครียดเหมือนคิดอะไรหนักใจอยู่
วนิดาแอบได้ยินคำสนทนาและโผล่ขึ้นมาเห็นภาพนั้น เธอตัดสินใจไม่บอกประจักษ์เรื่องจะไปชะอำกับอำพันธ์และอำไพ ค่อยๆปีนหน้าต่างกลับลงไป...
ooooooo
รุ่งขึ้น วนิดา อำไพ อำพันธ์ และจวงก็ไปถึงบ้านพักริมหาดที่ชะอำแต่เช้า พวกผู้หญิงลงเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน โดยเฉพาะจวงไม่เคยเห็นทะเลลงเล่นน้ำไม่ยอมขึ้น
อำพันธ์บ่นเสียดายที่ไม่ได้อยู่เล่นน้ำด้วยเพราะต้องไปสัมมนา
ส่วนพิสมัยกับประจักษ์ไปไหว้พระ ให้อาหารปลาเที่ยวกันแบบหนุ่มสาวที่อยากอยู่กันตามลำพัง แต่พอกลับถึงบ้านก็ต้องอารมณ์เสียเมื่อคุณนายน้อมบอกว่า วนิดาไปเที่ยวกับอำพันธ์ที่ชะอำ
ทั้งคุณนาย พิสมัย และถม รุมกันว่าวนิดาเสียๆหายๆ ป้าทองช่วยแก้ต่างให้ว่า วนิดาไม่ได้ไปกับอำพันธ์สองคน แต่มีอำไพและจวงไปด้วย
ประจักษ์ฟังแล้วลุกพรวดออกไป คุณนายถามว่าจะไปไหน ประจักษ์บอกว่าจะไปถามนายดาวว่าลูกสาวเขาหายไปไหน เพราะวนิดาได้ชื่อว่าเป็นเมียตน ปล่อยให้ไปเที่ยวกับผู้ชายอื่นจะตกเป็นขี้ปากเขาเปล่าๆ
แต่ทั้งพิสมัยและคุณนายไม่เห็นด้วย ไม่อยากให้ประจักษ์ถือเป็นอารมณ์ เพราะวนิดาก็เป็นแค่เมียขัดดอกจะไปสนใจทำไม พิสมัยนี่สิถึงจะเป็นตัวจริง
"ผมปล่อยเรื่องนี้ไปไม่ได้ครับคุณแม่ ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เสียหาย มันจะเสียมาถึงคุณแม่แล้วก็มหศักดิ์ด้วย"
ประจักษ์ขึ้นรถขับออกไปทันที ทั้งคุณนายและพิสมัยที่ตามมาห้ามต่างพากันยืนเหวอที่ห้ามไม่สำเร็จ ถมเห็นแล้วเปรยๆว่า "ท่าทางคุณใหญ่เหมือนหึงหวงแม่นั่นเลยนะคะ" แต่พอถูกพิสมัยหันมาค้อนพร้อมกับคุณนาย ถมก็ก้มหน้าหลบตาหุบปากสนิท
ooooooo
ประจักษ์ไปถามนายดาว นายดาวฟังเขาพูดอย่างมีอารมณ์แล้วก็หัวเราะชอบใจ ประจักษ์ถามว่าหัวเราะอะไร นายดาวตอบกลั้วเสียงหัวเราะว่า
"ผมหัวเราะเพราะผมมีความสุข ผมขอแก้ตัวแทน ลูกสาวผมนิดนึงนะคุณประจักษ์ ยัยนิดไม่ได้ไปคนเดียวกับผู้ชายสองคน คุณก็รู้ว่ามีคนอื่นไปด้วย"
"แล้วไง"
"แล้วไงเหรอ ก็การที่มีเรื่องเกิดขึ้น มันทำให้ผมเห็นว่าคุณเปลี่ยนไปน่ะสิ ฮ่ะๆๆ คุณหึงลูกสาวผม นั่นแปลว่าคุณชอบยัยนิด เห็นไหมผมบอกแล้ว สักวันคุณจะรักลูกสาวผมจนหมดหัวใจ ฮ่ะๆๆๆ"
"เลิกคิดบ้าๆได้แล้ว ผมไม่ได้หึง แล้วผมก็ไม่ได้ชอบลูกสาวคุณ สิ่งที่ผมทำ ผมทำเพื่อมหศักดิ์ รีบบอกมาว่าลูกสาวคุณอยู่ไหน"
นายดาวจ้องหน้าขำๆกับความปากแข็งของประจักษ์ เชื่อเต็มอกว่าประจักษ์รักวนิดาเข้าแล้วจริงๆ
ooooooo
พวกสาวๆที่เล่นน้ำอยู่ชายหาด อำไพกับจวงนึกสนุกขึ้นมาเลยขี่ม้าเล่นกัน ขี่กันเก้ๆกังๆแล้วต่างก็ขำให้กัน มีแต่วนิดาคนเดียวที่ต้องเหนื่อยคอยสอนทั้ง อำไพและจวงหัดขี่ม้า
"นี่ถ้าคุณประจักษ์มาด้วยก็คงดีนะคะ คนนั้นเขาเป็นแชมป์แข่งม้าโปโลหลายสมัย จะได้มาช่วยคุณนิดสอนจี๊ดกับจวง คุณนิดจะได้ไม่ต้องเหนื่อยคนเดียว"
วนิดาฟังอำไพแล้วหน้าเจื่อนไปนิดหนึ่ง เมื่อคิดถึงประจักษ์
เกือบเย็นแล้ว ประจักษ์ไปถึงบ้านพักที่ชะอำ เขาไปร้องเรียกหน้าบ้านก็ไม่มีเสียงตอบ มองไปที่ชายหาดเห็นพวกสาวๆกำลังสนุกสนานกับการหัดขี่ม้า เขาตามไปที่นั่นอย่างไม่พอใจ
ไปถึงเขาเรียกวนิดาแล้วสั่งให้กลับบ้าน อำไพตกใจรีบแก้ต่างให้วนิดาว่าตนเป็นคนชวนมาเอง ถูกประจักษ์ดุว่าไม่ต้องแก้ตัวแทน เจ้าตัวเขายังไม่เดือดร้อนเลย แล้วดุวนิดาต่อ
"ไอ้เรื่องที่เธอจะไปไหนมาไหนกับใครฉันไม่ห้าม แต่ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าเธอต้องขออนุญาตฉันทุกครั้ง"
"คนที่ฉันจะขออนุญาตมีคนเดียวคือคุณพ่อ คุณเป็นคนอื่น" วนิดาจ้องหน้าเขาเขม็งเถียงเสียงดัง
ประจักษ์แอบน้อยใจที่ถูกวนิดาจัดไว้เป็นคนอื่น เขาตรงไปจับแขนเธอจะดึงลงจากม้าสั่งให้กลับบ้านไปกับเขาเดี๋ยวนี้ วนิดาแกะมือเขาออกแล้วควบม้าหนีไปเลย จวงรู้หน้าที่รีบเอาม้าของตัวเองให้
"เชิญค่ะคุณผู้ชาย"
ooooooo
วนิดาขี่ม้าหนีไปสุดฝีเท้า ประจักษ์ควบม้าตาม ระหว่างนั้นฝนตั้งเค้าทำท่าจะตกหนัก แต่ม้าสองตัวก็ยังควบไล่ตามกันไปไม่หยุด จนเมื่อวนิดาขี่เข้าพงหญ้า ประจักษ์ตามไปพอพ้นพงหญ้า ปรากฏว่าวนิดาหายไปแล้ว เขาตกใจร้องเรียกก็ไม่มีเสียงตอบ
อำพันธ์กลับมาพอรู้ว่าประจักษ์ขี่ม้าไล่ตามวนิดาไป ก็ดุสองสาวว่าทำไมไม่ช่วยวนิดา เดี๋ยวเกิดเรื่องจะทำอย่างไร อำไพกับจวงก็เป็นห่วง ยิ่งเมื่อเห็นฝนทำท่าจะตกใหญ่อำพันธ์บ่นอย่างหงุดหงิดว่า
"ไอ้ฝนบ้าก็ดันจะมาตกตอนนี้เสียอีก"
พอดีประจักษ์ขี่ม้ากลับมาถามว่าวนิดามาแล้วหรือยัง พอรู้ว่ายังเขาหน้าเสีย อำพันธ์ถามว่า
"คุณตามคุณนิดไม่ทันเหรอครับ"
ประจักษ์ไม่ตอบเขาหันกลับรีบเดินออกไป ขี่ม้าฝ่าสายฝนไปเพื่อตามหาวนิดา ขี่ม้าไปก็ตะโกนเรียกวนิดาแข่งกับเสียงฟ้าฝนตลอดทางสุดท้ายม้าตื่นเสียง ฟ้าผ่า เขาจึงผูกม้าไว้แล้วเดินลุยเข้าไปในป่าตามหาวนิดาต่อ ตะโกนเรียกหาจนเสียงแหบแห้งก็ไม่มีเสียงตอบรับ
ขณะที่อำพันธ์กำลังจะออกไปช่วยตามหาวนิดานั่นเอง เธอก็เดินตัวเปียกปอนเข้ามา ทุกคนดีใจแต่พอรู้ว่าประจักษ์ไปตามหาเธอยังไม่กลับ เลยกลายเป็นทุกคนเป็นห่วงประจักษ์ขึ้นมาแทน
ประจักษ์เดินตามหาไปในป่าจนถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ ถูกกิ่งไม้หักหล่นลงมาทับจนหมดสติอยู่ใต้ต้นไม้ในป่านั่นเอง...
ooooooo
