วนาลี
ตอนที่ 14
สุดถนอมพาแม่เดินมาหยุดหน้างาน เธอขอร้องให้คุณนายรออยู่ก่อน แล้วรีบผละเข้าไปหาหลวงพิศาลที่ซ่อนตัวอยู่ ให้ออกมาประจำที่
เมื่อคุณนายจินดาเดินเข้ามาในงาน เสียงเปียโนก็ดังขึ้น คุณนายจินดาเห็นสุดถนอมนั่งเล่นเปียโนตามด้วยเสียงหลวงพิศาลครวญเพลงหนึ่งในดวงใจอย่างเว้าวอน
ศยามกับวิชชุดาที่ยังอยู่ใต้โต๊ะอาหารหันมามองกันอย่างไม่ตั้งใจ วิชชุดารู้สึกเขินจะมุดออกไป ศยามดึงไว้อ้างว่า ให้หลวงพิศาลร้องเพลงจบก่อน วิชชุดาจำใจรีบถอยห่างจากศยาม ในขณะที่หลวงพิศาลขยับเข้าใกล้คุณนายจินดาที่ทำสะบัดสะบิ้งเมินหน้าหนี หลวงพิศาลออดอ้อนด้วยเสียงเพลงจนจบ
ไฟเปิดสว่างทั่วทั้งบ้าน ศยาม วิชชุดา โสรัตน์ และคนอื่นๆเดินออกมาตบมือกันสนั่น คุณนายจินดามองไปรอบๆเห็นว่า มีการจัดงานวันเกิดให้ก็เขินอายจะเดินหนี หลวงพิศาลเข้าขวางไว้พลางคุกเข่าอ้อนวอนขอให้คุณนายจินดายกโทษให้
“คุณแม่คะ ยกโทษให้คุณพ่อเถอะนะคะ” สุดถนอมเข้ามาช่วย
คุณนายจินดายอมให้อภัยสามี สุดถนอมดีใจหันไปรับกล่องสร้อยเพชรจากโสรัตน์มาส่งให้หลวงพิศาล หลวงพิศาลสวมสร้อยให้คุณนายเป็นของขวัญวันเกิดพร้อมให้สัญญาว่า จะรัก เทิดทูน และเชื่อฟังคุณนายจินดาคนเดียวตลอดไป ทุกคนหัวเราะกันครืน
เมื่อเรื่องราวจบลงด้วยดี สุดถนอมก็เชิญทุกคนไปที่โต๊ะอาหาร โสรัตน์พาวิชชุดามาแนะนำตัวกับคุณนายจินดา คุณนายชื่นชมเพราะทั้งคู่เหมาะสมกันมาก เธอถามถึงกำหนดวันวิวาห์ ศยามรีบจับมือสุดถนอมขยับไปใกล้คุณนายพลางทวงสัญญาเรื่องแต่งงานของเขา หลวงพิศาลแซวว่าขออนุญาตตนหรือยัง
“โอ๊ย ไม่ต้องขออนุญาตให้เสียเวลาหรอก คุณศยามพาเถ้าแก่มาสู่ขอลูกแหววได้เลย” คุณนายจินดาเปิดทาง แถมยังใจดีให้ศยามเรียกว่า คุณแม่แทนคุณป้า
“คุณแม่อนุญาตแล้วนะครับคุณพ่อ งั้นพรุ่งนี้ผมไปหาฤกษ์เลยนะครับ” ศยามสรุป
หลวงพิศาลกับคุณนายจินดายิ้มชอบใจ ขณะที่สุดถนอมมองศยามอย่างไม่สบายใจนัก
หลังจากทานอาหารเสร็จ สุดถนอมก็เข้าไปเตรียมกาแฟกับขนมหวาน โสรัตน์ตามไปช่วย ทั้งสองพูดคุยกันถึงเรื่องความรักและการแต่งงาน โสรัตน์ถามสุดถนอมว่า ต้องรักกันแค่ไหนถึงจะแต่งงานกันได้
“ก็น่าจะรักกันจนรู้ใจซึ่งกันและกันและความเชื่อใจกันก็สำคัญนะคะ คนรักกันควรจะมีแต่ความจริงใจต่อกัน แล้วไม่ว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งทำผิดอะไร อีกฝ่ายก็พร้อมที่จะให้อภัย แต่ถ้าคนสองคนไม่รักกันไม่เข้าใจกันพอ ก็ไม่มีวันจะให้อภัยกันได้หรอกค่ะแล้วชีวิตแต่งงานจะจบลงยังไงล่ะคะ” สุดถนอมยกถาดกาแฟออกไป ทิ้งให้โสรัตน์ยืนอึ้ง
ooooooo
ศยามตามมาคุยกับวิชชุดาที่สวน เพราะไม่อยากเห็นเธอตัดสินใจแต่งงานกับโสรัตน์ด้วยอารมณ์อยากเอาชนะ แต่กลับโดนวิชชุดาสวนกลับว่ายุ่งกับเรื่องของคนอื่นมากไปแล้ว ขณะที่โสรัตน์เก็บคำพูดของสุดถนอมมาใคร่ครวญ แล้วเอ่ยปากกับวิชชุดาว่า น่าจะรออีกสักหน่อยค่อยแต่งงานกัน แต่วิชชุดายืนยันจะแต่งงานกับโสรัตน์ให้เร็วที่สุด
“น้องวิชแน่ใจแล้วนะครับ การแต่งงานไม่ได้ดูที่ความเหมาะสมอย่างเดียวนะครับน้องวิช คนที่จะแต่งงานกันจะต้องรักและเข้าใจกันด้วย ผมรักน้องวิชนะครับ น้องวิชล่ะครับ รักผมบ้างหรือเปล่า ถ้าเพียงน้องวิชรักผมซักนิด ซักนิดเดียว ผมก็พร้อมจะแต่งงานกับน้องวิชทันที”
“วิชพร้อมและเต็มใจที่จะแต่งงานกับคุณ วิชตอบได้เท่านี้แหละค่ะ” วิชชุดาเดินหนีเข้าบ้านไป
สุดถนอมเดินออกมาส่งศยามที่รถ ศยามถามเธอถึงเรื่องกำหนดวันวิวาห์ว่า จะเป็นปลายปีนี้หรือต้นปีหน้าดี แต่สุดถนอมบ่ายเบี่ยงอ้างถึงสุมานที่ยังพักอยู่บ้านศยาม ศยามรับปากว่าจะรีบจัดการให้สุมานย้ายออกไปโดยเร็ว
ศยามกลับมาหานมคล้ามที่บ้าน เพื่อถามข่าวสุมานว่า หาที่อยู่ใหม่ได้หรือยัง เพราะไม่อยากให้สุดถนอมไม่สบายใจ นมคล้ามเปรยว่า ถ้าสุมานไม่ยอมย้ายออก ศยามกับสุดถนอมก็จะมีปัญหากันอีก
“ฉันคุยกับคุณแหววเข้าใจกันดีแล้วล่ะนม ยังไงฉันกับคุณแหววต้องได้แต่งงานกันแน่”
“คุณมืดกับคุณแหววเข้าใจกันดีแล้ว คุณนายจินดาก็ยอมรับคุณมืดเป็นลูกเขยอย่างไม่มีเงื่อนไข อุปสรรคทุกอย่างก็หมดไปแล้ว แล้วทำไมคุณมืดถึงได้ดูไม่มีความสุขล่ะคะ คุณลองถามใจตัวเองสิคะว่าคุณมืดอยากแต่งงานกับคุณแหววจริงๆ หรือรู้สึกแค่ว่าต้องแต่งงานกับคุณแหววให้ได้เฉยๆ” นมคล้ามทิ้งระเบิดลูกใหญ่แล้วลุกเดินออกไป ปล่อยให้ศยามนั่งคิดหนัก
เช้าวันต่อมา วิชาติกับวีรชาติรีบมาแสดงความยินดีกับโสรัตน์ เพราะเพิ่งรู้ว่า วิชชุดายอมตกลงแต่งงานกับโสรัตน์แล้ว แต่โสรัตน์ไม่ยินดีนักเพราะรู้อยู่เต็มอกว่าวิชชุดาไม่ได้แต่งงานกับตัวเองเพราะความรัก
ส่วนสอางทิพย์กับสดสวยเมื่อรู้เรื่องวิชชุดาจะแต่งงานก็รีบพาฤทธิรงค์ไปหาคุณหญิงสมสวาทที่บ้านสวน หวังจะให้คุณหญิงช่วยคัดค้านวิชชุดาที่จะแต่งงานกับโสรัตน์เพื่อทดแทนบุญคุณ แต่ฤทธิรงค์บอกกับทั้งสามว่า วิชชุดารู้ความจริงตั้งนานแล้ว แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงยังยอมแต่งงานกับโสรัตน์อีก สอาง–ทิพย์กับสดสวยมองหน้ากัน
ระหว่างที่ฤทธิรงค์คิดหาคำตอบเรื่องวิชชุดา ศยามก็มาบอกให้สุมานย้ายไปอยู่ที่บ้านเช่าแถวบางรักของโสรัตน์แทน เพราะอีกไม่นานเขาจะแต่งงานกับสุดถนอมแล้ว
“ไปก็ได้ ศยามอย่าคิดนะว่าไม่มีสุมานแล้วจะได้แต่งงานกับยายแหววนั่น คุณกับแม่นั่นไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลย ที่สำคัญคุณไม่ได้รักแม่นั่น คุณกำลังหลอกตัวเองแล้วคุณจะเสียใจที่ไปแต่งงานกับผู้หญิงที่คุณไม่ได้รัก” สุมานหิ้วกระเป๋าเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป
สอางทิพย์กับสดสวยกลับมาบอกกับสามีของพวกเธอเรื่องวิชชุดารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว และบังคับให้ทั้งสองไปขอโทษและสารภาพความจริงกับวิชชุดา เพราะเข้าใจว่า
ที่วิชชุดายอมแต่งงานกับโสรัตน์ก็เพื่อประชดพี่ชาย วิชาติกับวีรชาติมองหน้ากัน แล้วตัดสินใจเข้าไปคุยกับน้องสาวพลางขอร้องให้เธอเลิกล้มความคิดที่จะแต่งงานกับโสรัตน์เพื่อประชดพวกตน แต่วิชชุดายืนกรานจะแต่งงานกับโสรัตน์ตามที่พี่ต้องการ วิชาติกับวีรชาติมองหน้ากัน
ooooooo
เช้าวันใหม่ วิชาติลงครัวทำอาหารเช้าเองเพื่อเอาใจภรรยากับน้องสาว แต่เกิดผิดพลาดทางเทคนิคจึงมีควันลอยคลุ้งไปทั่วบ้าน สอางทิพย์กับวิชชุดาตกใจวิ่งเข้ามาดู วิชาติส่งยิ้มบอกว่าเขาอยากทำหน้าที่พ่อบ้านบ้าง เพราะสอางทิพย์ทำงานนอกบ้านเหนื่อยมากแล้ว พลันเสียงแตรรถยนต์ดังขึ้น วิชชุดาชะเง้อมองแล้วบอกกับพี่ชายว่าสงสัยฤทธิรงค์มา วิชาติขยับจะบ่น แต่พอเห็นสายตาสอางทิพย์ก็รีบเปลี่ยนท่าทีไล่น้องสาวออกไปหาเพื่อน สอางทิพย์มองสามีอย่างแปลกใจเพราะกลัวจะมีแผนอีก
“ผมเข็ดแล้วล่ะครับ ผมจะไม่วางแผนหลอกใครอีกเป็นอันขาด เรื่องยายวิชกับโสรัตน์ผมไม่รู้จะไปแก้ไขยังไง
แต่เรื่องคุณกับผมยังแก้ไขได้นะครับ ผมจะพยายามเปลี่ยน
ตัวเองครับ ผมจะไม่เอาความคิดของตัวเองเป็นใหญ่อีกแล้วผมจะเป็นคนที่มีเหตุผลมากกว่านี้ เราจะได้ไม่ต้องมีเรื่องให้ทะเลาะกันอีก”
“สอางค์เองก็เอาแต่ใจตัวเองเหมือนกันค่ะ สอางค์
อยากเป็นภรรยาที่ดีของคุณนะคะ เราจะดูแลกันและกันนะคะคุณใหญ่ แล้วอีกหน่อยเราจะได้ช่วยกันดูแลเจ้าตัวเล็กของเราด้วยกัน” สอางทิพย์ส่งยิ้ม
“สอางค์...” วิชาติดีใจสุดขีดดึงสอางทิพย์มากอดไว้แน่น
วิชชุดาชวนฤทธิรงค์ไปหาคุณหญิงสมสวาทที่บ้านสวน เพื่อเรียนท่านเรื่องเธอกับโสรัตน์ แต่ฤทธิรงค์ไม่ยอมไปด้วย เขาอ้างว่าไม่อยากสนับสนุนให้วิชชุดาทำเรื่องโง่ๆ
“วิชรู้ไหม ตอนที่ฤทธิ์อกหักจากวิช ก็เคยคิดทำเรื่องโง่ๆเหมือนกัน เคยคิดจะเมาให้ตายไปเลย แต่ก็คิดได้ว่าทำร้ายตัวเองไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร ถึงเราจะไม่ได้เป็นคู่รักกันแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนรักต่อกันได้นะวิช เลิกโกหกตัวเองเถอะน่ะ วิชรักคุณศยามไปแล้วเต็มหัวใจ ถึงได้ยอมแต่งงานกับคุณโสรัตน์เพื่อที่จะลืมเขา ยอมรับความจริงเถอะ วิชไม่มีวันลืมความรักครั้งนี้ได้หรอก เพราะนี่อาจจะเป็นความรักครั้งแรกและครั้งเดียวของวิช” ฤทธิรงค์พูดออกไป วิชชุดายืนตะลึง
บ่ายวันเดียวกันนั้น วิชชุดามาที่บ้านคุณหญิงสมสวาท เธอเดินเข้าไปทบทวนความหลังที่ในสวนและได้พบกับศยามที่มารอขอโทษเธอ
“วันนั้นผมโกหกคุณ ผมไม่มีวันลืมเร่ืองที่เกิดขึ้นในป่า ผมบอกไม่ถูกว่าความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณมันคืออะไร ผมไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน ผมเป็นห่วงคุณ อยากปกป้องคุณและอยากจะดูแลคุณไปตลอดชีวิต คุณวิช ถ้าหากตอนนี้ผมเป็นเสือมืดไม่ใช่นายศยาม คุณอยากจะพูดอะไรกับผมครับ”
“เสือมืด ฉันก็อยากให้นายดูแลฉันไปตลอดชีวิต”
“คุณวิช” ศยามห้ามใจตัวเองไม่ไหวดึงวิชชุดาเข้ามากอด
วิชชุดานิ่งอึ้งอยู่ในอ้อมกอดศยามก่อนที่จะได้สติผลักศยามออกไปเอ่ยว่า “แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ ตอนนี้คุณไม่ใช่เสือมืด คุณคือคุณศยาม และที่สำคัญคุณมีผู้หญิงที่คุณต้องดูแลอยู่แล้ว ส่วนฉันก็รับปากจะแต่งงานกับคุณโสรัตน์ไปแล้ว ฉันจะไม่ผิดคำพูดแน่ แล้วสุภาพบุรุษอย่างคุณก็คงจะรักษาคำพูดเหมือนกัน”
“ผมรู้ ผมจะต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับคุณแหวว”
“แล้วคุณมาบอกความรู้สึกของคุณกับฉันทำไม ฉันกำลังจะลืมคุณได้แล้ว”
“คุณลืมนายศยามได้ แต่คุณไม่มีวันลืมเสือมืดได้หรอกครับ เหมือนกับที่ผมจะไม่มีวันลืมคุณได้ ช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกันในป่าเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของผม ผมจะเก็บความทรงจำดีๆของเราสองคนไว้”
“ที่คุณพูดกับฉันมาทั้งหมด คุณแค่ต้องการที่จะให้เราจากกันด้วยดี เอาล่ะฉันเข้าใจแล้ว ฉันรับรู้ในความรู้สึกดีๆที่คุณมีต่อฉัน ฉันหมดความขุ่นข้องหมองใจที่มีต่อคุณแล้ว ฉันยกโทษให้คุณทุกอย่าง คุณสบายใจได้ ฉันอยากเก็บความทรงจำที่ดีของฉันกับเสือมืดไว้ แต่เสือมืดก็ไม่มีตัวตนเสียแล้ว ฉันจะจดจำเสือมืดไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตอนนี้ฉันก็คงต้องดำเนินชีวิตต่อไป เราต่างเห็นความสำคัญของครอบครัวมาเป็นอันดับแรก คุณคงจะไม่
อยากทำให้พี่ชายคุณเสียใจ ฉันเองก็จะไม่ทำให้พี่ใหญ่ผิดหวังเหมือนกัน เราต่างไปทำหน้าที่ของเราเถอะนะคะ คุณศยาม” วิชชุดาหันหลังเดินกลับเข้าบ้าน ศยามค่อยๆเดินตามไป
เมื่อมาถึงหน้าบ้านก็พบคุณหญิงสมสวาทยืนรอหลานสาวอยู่ ศยามเข้าไปไหว้คุณหญิง คุณหญิงชวนอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนเพราะมีเรื่องจะคุยด้วย แต่วิชชุดาบอกปัดว่า ศยามมีธุระต้องรีบกลับ ศยามจำใจลาเดินจ๋อยออกไป วิชชุดามองตาม คุณหญิงสมสวาทมองหลานสาวอย่างจับสังเกต และเมื่อสบโอกาสคุณหญิงก็บอกกับวิชชุดาว่า เธอเป็นคนสั่งให้ทุกคนปิดเรื่องที่เกิดขึ้นที่นครสวรรค์ไว้ เพราะกลัววิชชุดาจะเสียหาย
“วิชไม่โกรธคุณป้าหรอกค่ะวิชทราบว่าคุณป้าหวังดีกับวิช”
“ป้าน่าจะบอกความจริงกับเรา แต่ป้าน่ะกลัวใจของเรา ถ้าบอกไปแล้ว จะตัดสินใจทำอะไรผิดๆแล้วก็เป็นอย่างที่ป้ากลัวจริงๆ การแต่งงานที่ไม่มีความรักความเข้าใจยึดเหนี่ยว แต่งงานไปแล้วจะมีความสุขเหรอ แล้วไม่ใช่เราเท่านั้นที่จะไม่มีความสุข ทุกคนในครอบครัวก็จะเป็นทุกข์ไปด้วย หยุดทำร้ายหัวใจตัวเองซะเถอะยายวิช”
ในเวลาไล่เลี่ยกัน สุดถนอมก็นำผ้าเช็ดหน้าที่เธอปักตัวย่อ เอส.พี.มามอบเป็นของขวัญให้โสรัตน์แทนคำขอบคุณที่เขาคอยช่วยเหลือเธอมาตลอด
“อีกไม่นานคุณโสรัตน์คงแต่งงานมีครอบครัว แหววคงจะไม่มารบกวนคุณแล้วล่ะค่ะ ต่อไปนี้ทุกอย่างคงไม่เหมือนเดิมแล้ว แหววลานะคะ แหววแวะเอาของขวัญมาให้เท่านั้นแหละค่ะ” สุดถนอมขยับตัวลุกขึ้น โสรัตน์จับมือสุดถนอมดึงตัวไว้ไม่ให้ไป เพราะยังข้องใจว่า ทำไมทุกอย่างถึงไม่เหมือนเดิม แล้วสุมานก็เข้ามาเห็นพอดีเพราะตั้งใจจะมาอ่อยโสรัตน์
สุมานไม่พอใจที่เห็นสุดถนอมอยู่กับโสรัตน์จึงพูดให้ร้ายในทำนองว่า สุดถนอมแอบนอกใจศยามมาคบหาโสรัตน์หวังกั๊กไว้ทั้งพี่ทั้งน้อง สุดถนอมโกรธจนน้ำตาคลอ
ooooooo
วันต่อมา โสรัตน์พาวิชชุดาไปเลือกแหวนแต่งงานและนัดให้ศยามพาสุดถนอมไปด้วย เพราะสองสาวจะได้ช่วยกันเลือกแหวน บรรยากาศกำลังสดชื่นรื่นเริง หนุ่มสาวพูดหยอกล้อกัน แต่ทันทีที่สุมานเดินเข้ามาบรรยากาศก็อึมครึมไปทันที สุมานปรายตามองโสรัตน์กับสุดถนอมแล้วฟ้องศยามว่า สุดถนอมนอกใจศยามไปคบหากับโสรัตน์ และเมื่อวานเธอก็เห็นทั้งคู่นั่งพลอดรักกันอยู่ในบ้านโสรัตน์ด้วย
“ไม่จริงหรอกค่ะ คุณโสรัตน์ไม่มีทางจะมีใจให้ผู้หญิงคนอื่นแน่ คุณโสรัตน์รักและมั่นคงต่อฉันคนเดียว ส่วนคุณแหววกับคุณศยามก็รักกันมากเกินกว่าที่จะมาเชื่อคำพูดไร้สาระของคุณ” วิชชุดาออกรับแทน
“เธอเป็นใคร” สุมานหันมา
“คุณวิชชุดาเป็นแฟนของฉัน เรากำลังจะแต่งงานกัน” โสรัตน์แนะนำ
สุมานมองวิชชุดาเขม็งแล้วนึกได้พูดประจานเรื่องวิชชุดาถูกโจรจับไปตั้งหลายสิบวัน คนในร้านหันมามองวิชชุดาเป็นตาเดียว วิชชุดาอับอายเดินหนีออกมา ศยามรีบตามไป
“ผู้หญิงชั้นต่ำเท่านั้นถึงได้คิดเรื่องต่ำๆอย่างนี้ได้ พรุ่งนี้เธอขนของออกจากบ้านเช่าของฉันได้เลย แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” โสรัตน์เดินออกไปอีกคน
“คุณเป็นผู้หญิงที่น่าขยะแขยงที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบ” สุดถนอมเดินตามโสรัตน์ไป
วิชชุดาเดินหนีมาอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง ศยามตามมาจับแขนไว้พลางพูดเตือนสติ แต่วิชชุดากลัวว่าสุมานจะเอาเรื่องเธอไปพูดต่อทำให้คนในครอบครัวเสียชื่อเสียง ศยามขอรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยการแต่งงานกับวิชชุดา แต่วิชชุดาไม่ยอมเพราะศยามมีสุดสนอมอยู่แล้ว
ส่วนโสรัตน์ที่ออกตามหาวิชชุดากับสุดถนอมก็หันมาบอกความจริงว่า “น้องวิชถูกโจรจับตัวไปจริงๆ แต่พวกเราก็ไปช่วยน้องวิชได้ทัน ที่จริงเป็นนายมืดต่างหากที่ไปช่วยน้องวิชมาได้ ผมกับนายใหญ่ตามไปสมทบทีหลัง แต่ผมรับรองได้นะครับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับน้องวิช มีนายมืดอยู่ด้วย ไม่มีใครทำอะไรน้องวิชได้แน่”
“งั้นแสดงว่าคุณวิชกับคุณศยามเคยรู้จักกันมาก่อน”
“น้องวิชกับนายมืดเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมาด้วยกันเลยล่ะครับ โจรที่จับตัวน้องวิชไปชื่อเสือสอน เป็นโจรที่ได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมที่สุด กว่านายมืดกับน้องวิชจะหนีมาได้ก็แทบเอาชีวิตไม่รอด ผมเป็นหนี้บุญคุณนายมืดจริงๆ” โสรัตน์บอกรายละเอียด
สุดถนอมนิ่งอึ้งกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ แล้วศยามก็พาวิชชุดากลับมา วิชชุดาพุ่งเข้าหาโสรัตน์ขอร้องให้เขาพาเธอกลับบ้าน ส่วนศยามก็ขยับจะสารภาพกับสุดถนอม แต่สุดถนอมชิงพูดขึ้นก่อน
“คุณโสรัตน์เล่าให้แหววฟังแล้วล่ะค่ะ แหววไม่นึกเลยนะคะว่า จะมีเรื่องร้ายๆอย่างนี้เกิดขึ้นกับคุณวิชได้”
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าพูดถึงมันอีกเลยค่ะ วิชลืมไปหมดแล้วล่ะค่ะ แล้วใครจะพูดถึงเรื่องนี้ยังไง วิชก็จะไม่สนใจแล้ว มีคุณโสรัตน์คอยเป็นกำลังใจให้ วิชก็มีความสุขแล้วล่ะค่ะ” วิชชุดาฝืนยิ้มให้โสรัตน์แล้วควงแขนโสรัตน์เดินออกไป ศยามมองตาม สุดถนอมเริ่มรับรู้ความรู้สึกของศยามที่มีต่อวิชชุดาและรู้หัวใจตัวเองมากขึ้น
ooooooo
เมื่อกลับมาถึงบ้าน โสรัตน์ก็ตัดสินใจสารภาพความจริงเรื่องแผนลักพาตัวกับวิชชุดา วิชชุดาว่า เธอรู้ความจริงหมดแล้ว แต่ถ้าโสรัตน์กลัวจะมาด่างพร้อยไปกับเธอเพราะสิ่งที่คุณสุมานพูดในวันนี้ เธอก็ยินดีจะเลิกการแต่งงาน
“ไม่ ไม่ครับ ผมไม่ยกเลิกการแต่งงานครับ” โสรัตน์ยืนยัน
“งั้นเราก็จบเรื่องกันแล้วนะคะ” วิชชุดาเดินเข้าบ้าน ทิ้งให้โสรัตน์ยืนงง
วิชาติกับวีรชาติออกมาทักทายโสรัตน์ โสรัตน์ปรึกษาทั้งสองเรื่องที่วิชชุดายอมแต่งงานกับเขาทั้งๆที่รู้ความจริง
ตั้งนานแล้ว
“ยายวิชคงคิดได้ล่ะมั้งว่า พวกเราทำไปเพราะความหวังดี อย่าคิดมากไปเลยว่ะ รีบเตรียมจัดงานแต่งงานเร็วๆ กันจะได้หมดห่วงเรื่องยายวิชซักที” วิชาติสรุป แต่โสรัตน์ไม่แน่ใจนัก
ด้านสุดถนอม เธอหันมาประจันหน้ากับศยามพลางเอ่ยถามเรื่องที่เขากับวิชชุดาไปติดอยู่ในป่าด้วยกัน เพราะรู้ดีว่า ตอนนี้ศยามอยู่กับเธอแค่ตัว แต่หัวใจอยู่กับคนอื่น แต่ศยามไม่ยอมรับความจริง เขาอ้างกลับว่า คนที่เปลี่ยนไปน่าจะเป็นสุดถนอมมากกว่า
หลวงพิศาลกับคุณนายจินดาเดินเข้ามาทักศยามชวนให้อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อน แต่สุดถนอมตอบแทนว่า ศยามมีธุระต้องรีบกลับ
“ขอโทษนะคะที่วันนี้ทำให้คุณต้องเสียเวลากับแหวว”
“ผมต่างหากที่จะต้องขอโทษ ถ้าหากรู้ว่าคุณยังไม่พร้อม ผมคงจะไม่ฝืนใจคุณ ผมขอโทษจริงๆนะครับ” ศยามยกมือไหว้ลาแล้วเดินออกไปเงียบๆ หลวงพิศาลกับจินดามองหน้ากันอย่างงุนงง
วันต่อมา ทุกคนในบ้านวิภาดาพากันนั่งกลุ้ม เมื่อได้รับโทรศัพท์จากบรรดาคนรู้จักที่โทร.มาถามเรื่องวิชชุดาถูกโจรจับตัวไป เพราะได้ข่าวมาจากสุมาน ทั้งพี่ชายและพี่สะใภ้นึกห่วงวิชชุดาที่ต้องมาพลอยเสียชื่อเสียง วิชชุดาเห็นทุกคนเป็นทุกข์ก็ตัดสินใจจะแต่งงานกับโสรัตน์ให้เร็วที่สุด เพื่อกอบกู้ชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล แต่เด๋อไม่ยอม เด็กชายเข้ามาบอกกับวิชาติ วีรชาติ สอางทิพย์ และสดสวยว่า วิชชุดา
รักเสือมืด
“เป็นไปไม่ได้หรอก ยายวิชจะไปรักเสือมืดได้ยังไง” วิชาติไม่เชื่อ
“แล้วทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะครับ ไม่มีใครเคยสงสัยเลยเหรอครับว่าทำไมวิชไม่โกรธแค้นเสือมืดเลย หนำซ้ำยังพยายามตามหาเสือมืดเพื่อจะช่วยให้เค้าได้กลับตัวเป็นคนดี พี่ใหญ่คิดแผนการได้เก่งจริงๆ ครับ สุดท้ายวิชก็หลงรักวีรบุรุษที่ได้ช่วยชีวิตเธอเข้าจริงๆ แต่วีรบุรุษที่วิชรักไม่ใช่คุณโสรัตน์แต่เป็นเสือมืด” ฤทธิรงค์ก้าวเข้ามา
“เพราะเสือมืดเป็นคนที่ช่วยชีวิตยายวิชไว้ เสือมืด นายมืด เป็นวีรบุรุษตัวจริงของยายวิช” วีรชาติได้คิด
“พวกพี่ๆรู้ความจริงอย่างนี้แล้ว ยังคิดจะปล่อยให้วิชแต่งงานกับคุณโสรัตน์อีกเหรอครับ” ฤทธิรงค์มองหน้าวิชาติกับวีรชาติ
ขณะที่วิชาติกับวีรชาติคิดหาทางออกเรื่องวิชชุดา ศยามก็มาพบสุดถนอมเพื่อปรับความเข้าใจ แต่สุดถนอมรู้ใจตัวเองดีแล้ว เธอขอให้ศยามกลับไปทบทวนว่า ตอนนี้หัวใจของเขาอยู่ที่ใครกันแน่ ศยามกลุ้มหนักกลับมาปรึกษานมคล้าม ก็ได้คำตอบเช่นเดียวกัน
“คุณไม่ได้นอกใจคุณแหวว แต่ก็แอบคิดถึงผู้หญิงคนอื่น คุณฝืนใจช่วยคุณโสรัตน์ให้ได้สมหวังกับคุณวิชได้ แต่อย่าฝืนใจแต่งงานกับคนที่คุณไม่ได้รักเธอจริงๆเลยนะคะ เพราะว่าคุณไม่ได้ทำร้ายตัวเองเท่านั้น คุณยังจะทำร้ายคุณแหววด้วย” นมคล้ามเตือนสติ
วิชชุดาพาโสรัตน์มาที่บ้านสวนเพื่อกราบเรียนคุณหญิงสมสวาทเรื่องการแต่งงาน เพราะถ้าเธอรีบแต่งงานโสรัตน์ก็จะช่วยทำให้ผู้คนหยุดพูดเรื่องของเธอลงได้ คุณหญิงไม่เห็นด้วยนัก จึงต่อรองให้ทั้งสองหมั้นกันก่อนสักปีสองปีแล้วค่อยแต่ง
“เราอยากแต่งงานให้เร็วที่สุดค่ะ แล้วเราก็คงจัดงานเล็กๆ ไม่น่าจะต้องเตรียมอะไรมาก จัดพิธีหมั้นตอนเช้า รดน้ำตอนบ่ายแล้วก็จัดงานเลี้ยงตอนเย็น” วิชชุดายืนยัน
คุณหญิงเห็นว่าไม่อาจทัดทานความคิดหลานสาวได้แน่ จึงต้องยอมตามใจ
ขณะที่ป้าหลานนั่งปรึกษากันเรื่องพิธีแต่งงาน โสรัตน์จึงหลบออกมาครุ่นคิดเรื่องวิชชุดา เพราะตอบตัวเองไม่ได้ว่าวิชชุดารักเขาบ้างหรือเปล่า แล้วฤทธิรงค์ก็เข้ามาแสดงความยินดีกับโสรัตน์ที่ได้แต่งงานกับวิชชุดาสมใจพร้อมกับแขวะว่า โสรัตน์ไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย
“คุณคิดว่าชัยชนะที่คุณได้รับเป็นชัยชนะที่แท้จริงเหรอครับ คุณรู้อยู่แก่ใจว่าวิชไม่ได้รักคุณ แต่คุณก็ยังคิดที่จะแต่งงานกับเธอ ถ้าคุณมีความเป็นลูกผู้ชายคุณควรจะถอยห่างจากเธอแล้วให้โอกาสเธอตัดสินใจใหม่ ที่วิชยอมแต่งงานก็เพราะต้องการประชดใครบางคนต่างหากล่ะ”
“น้องวิชต้องการประชดใคร”
“คุณไปคิดเอาเองแล้วกัน ใครที่สามารถทำให้วิชตัดสินใจทำอะไรโง่ๆอย่างนี้จะต้องมีความสำคัญกับวิชมาก ผู้ชายคนนี้ทั้งโง่ทั้งดื้อด้านพอๆกับวิช ผมเชื่อว่าเขาต้องมีใจให้วิชเหมือนกัน แต่เขาคงจะติดหนี้บุญคุณคุณอยู่ล่ะมั้ง ถึงได้ยอมเสียสละหัวใจตัวเองให้กับคุณ” ฤทธิรงค์เดินออกไป ทิ้งให้โสรัตน์คิดหนัก
ooooooo
คุณนายจินดาจัดเตรียมพื้นที่เพื่อรับวันแต่งงานลูกสาว เมื่อสุดถนอมมาเห็นเข้าก็ปราม
“หมายความว่ายังไง ลูกแหวว ลูกจะไม่แต่งงานกับคุณศยามแล้วเหรอ” คุณนายจินดาโผจะตามสุดถนอมไป แต่หลวงพิศาลดึงตัวไว้ขอร้องให้คุณนายเชื่อในการตัดสินใจของลูกสาว
วิชาติกับวีรชาติไม่เห็นด้วยกับวิธีแก้ปัญหาของวิชชุดาจึงเข้ามาขอร้องให้เธอยกเลิกการแต่งงาน แต่วิชชุดายืนยันจะแต่งงานกับโสรัตน์และจะไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจเธอได้ ทั้งสองกลุ้มกับความดื้อของน้อง จึงออกมาปรึกษากับภรรยา
สอางทิพย์กับสดสวยแนะนำว่าต้องทำให้วิชชุดายอม ตัดใจจากศยาม จึงช่วยกันจัดฉากให้วิชชุดาไปพบกับศยามที่สวนสาธารณะ
“เรารักกันไม่ได้หรอกค่ะ” วิชชุดาสวนออกมา
“ผมรู้ไม่ว่าผมจะเป็นเสือมืดหรือนายศยาม ผมก็ไม่มีสิทธิ์รักคุณ แม้ผมจะรักคุณแค่ไหน ผมก็ทรยศพี่โสรัตน์ไม่ได้”
“ฉันก็ทำให้ครอบครัวผิดหวังไม่ได้เหมือนกัน ตอนนี้ฉันไม่ได้แต่งงานกับคุณโสรัตน์เพื่อจะเอาชนะหรือจะประชดใคร ฉันเต็มใจแต่งงานกับคุณโสรัตน์ เพราะฉันจะต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้น”
“ผมอยากกลับไปเป็นเสือมืดอีกครั้ง ผมจะได้ลักพาตัวคุณไปตอนนี้เลย” ศยามจับมือวิชชุดา
“ถึงเราจะต้องจากกันไป แต่หัวใจของเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปค่ะ”
“คุณวิช...”ศยามดึงวิชชุดาเข้ามากอด
“คุณสัญญากับฉันเรื่องนึงได้มั้ยคะ เก็บกระท่อมของเราไว้นะคะ”
“ครับ...ผมสัญญา”ศยามกอดวิชชุดาไว้เหมือนไม่อยากปล่อยให้หลุดมือไป
เมื่อรู้หัวใจตัวเองแล้ว ศยามก็กลับมาหาสุดถนอมพร้อมกับคำขอโทษที่เธอต้องมาเสียเวลากับเขา
“คุณไม่ได้เปลี่ยนไปคนเดียว แหววก็ไม่ใช่แหวว
คนเดิม ที่แหววกล้าตัดสินใจบอกเลิกกับคุณ แหววทำเพื่อตัวเองเหมือนกัน คุณศยามคะ ถึงเราจะไม่รักกันอีกต่อไป แต่ความเป็นเพื่อนของเราจะไม่เปลี่ยนแปลงค่ะ” สุดถนอมจับมือศยามยิ้มให้กำลังใจ
ศยามตัดสินใจลาพักร้อน เพื่อจะลงใต้ไปรักษาแผลใจ นมคล้ามเข้ามาช่วยศยามเก็บเสื้อผ้าพลางพูดแขวะโสรัตน์ที่เป็นต้นเหตุทำให้คุณมืดของเธอต้องเจ็บช้ำ ศยามเห็นท่าไม่ดีขอให้นมคล้ามไปชงกาแฟแก่ๆมาให้ โสรัตน์มองตาม
นมคล้ามแล้วเอ่ยถามศยามเรื่องวิชชุดา แต่พูดไม่ทันจบ ศยามก็รีบแทรก
“ถ้าพี่โสรัตน์อยากทำเพื่อผม ก็ช่วยดูแลคุณวิชให้มีความสุขด้วย ในชีวิตนี้ผมไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้จริงๆ นอกจาก ขอให้พี่โสรัตน์กับคุณวิชแต่งงานอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข”
“นายมืด” โสรัตน์มองศยามอย่างไม่รู้จะทำยังไงแล้ว
โสรัตน์พาวิชชุดาออกมาทานอาหารกลางวันที่ร้านหรู วิชชุดาดูไม่สดชื่นเหมือนคนที่จะเป็นเจ้าสาวเลย แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเสือสอนร้องขายเกาลัดอยู่หน้าร้านอาหารจึงว่ิงไปหา เสือสอนพูดเตือนสติวิชชุดาเรื่องศยาม แล้วเข็นรถขายเกาลัดออกไป วิชชุดามองตามจนลับตา
วันวิวาห์มาถึง โสรัตน์ วิชาติ และวีรชาติยืนรอรับแขกอยู่หน้างาน รถท่านผู้การแล่นเข้ามา วิชาติรีบออกไปต้อนรับ ในขณะที่โสรัตน์ยังยืนมึนท่าทางคิดหนัก
“ไม่มีคำว่าสายเกินไป สำหรับการทำในสิ่งที่ถูกต้องนะครับ” วีรชาติกระซิบบอกโสรัตน์
ส่วนวิชชุดาที่แต่งตัวอยู่ในห้องก็ได้รับของขวัญเป็นสร้อยข้อมือเงินถักเหมือนเส้นเถาวัลย์สองเส้นคล้องกัน เธอนึกถึงศยามขึ้นมาทันที ด้านศยามที่นั่งรอรถไฟอยู่ที่สถานีก็ได้พบกับเสือสอนและได้ข้อคิดดีๆ ทำให้เขาเปลี่ยนใจกลับ
ไปที่กระท่อม ในขณะที่วิชชุดาน้ำตาร่วงหยิบการ์ดที่วางอยู่ในกล่องขึ้นเปิดอ่าน “หัวใจของผมจะอยู่กับคุณเสมอ...”
วิชชุดากำสร้อยข้อมือแน่น โสรัตน์เข้ามาเห็นภาพนั้นก็เศร้า เอ่ยถามวิชชุดาว่าเป็นของขวัญจากศยามหรือ แต่วิชชุดา
ไม่ตอบเธอรีบเบือนหน้าหนี
“น้องวิชครับ น้องวิชอย่าฝืนใจอีกต่อไปเลยนะครับ ผมแต่งงานกับน้องวิชไม่ได้แล้ว ผมสัญญากับนายมืดไว้ว่าผมจะดูแลให้น้องวิชมีความสุข ในเมื่อผมทำให้น้องวิชมีความสุขไม่ได้ ผมก็แต่งงานกับน้องวิชไม่ได้”
“คุณโสรัตน์จะยกเลิกงานแต่งงานเหรอคะ คุณไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเหรอคะ คุณมีชื่อเสียงที่จะต้องรักษานะคะ แล้วยังพี่ใหญ่กับพี่กลางอีก ทุกคนจะต้องผิดหวังในตัววิช”
“น้องวิชเลิกสนใจคนอื่นเถอะครับว่าใครจะคิดยังไง สนใจความรู้สึกของตัวเองน้องวิชจะแต่งงานกับผมทั้งๆที่ไม่ได้รักผมแม้แต่นิดเดียวเหรอครับ”
“วิชจะพยายามรักคุณค่ะ”
“ถ้าเราจะรักใครซักคน เราไม่ต้องใช้ความพยายามหรอกครับ น้องวิชก็รู้อยู่แก่ใจดีน้องวิชรักนายมืดเต็มหัวใจโดยไม่ต้องพยายามอะไร ผมมันเห็นแก่ตัว ผมปิดหูปิดตาไม่ยอมรับรู้เรื่องน้องวิชกับนายมืด รู้ทั้งรู้ว่า ถ้าแต่งงานกันไป น้องวิชก็จะไม่มีความสุข ผมก็ยัง ดึงดันจนถึงวันนี้ ถึงเวลาที่ผมจะต้องทำสิ่งที่ถูกต้องซักที” โสรัตน์มาดมั่น
โสรัตน์ลงมาปรึกษาเรื่องยกเลิกการแต่งงานกับคุณหญิงสมสวาท แล้วออกไปประกาศกับแขกในงานว่าวิชชุดาขอยกเลิกงานแต่งงาน
“ผมเคารพในการตัดสินของเธอ ผมขอรับผิดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นต้นเหตุของข่าวลือหรือการบีบบังคับให้เธอแต่งงานด้วย ผมขอโทษด้วยที่ทำให้ทุกท่านต้องเสียเวลา” โสรัตน์เดินออกไป
ทุกคนในงานเงียบกริบทำอะไรไม่ถูก ท่ามกลางความเงียบมีสุมานตบมือแปะๆอยู่คนเดียว
“เป็นข่าวดีจริงๆ พี่โสรัตน์ตัดสินใจถูกแล้วล่ะค่ะ
ที่ยกเลิกงานแต่งงาน ผู้หญิงมีข่าวอื้อฉาวอย่างนั้น ใครแต่งงานด้วยก็ต้องเสื่อมเสียไปด้วย หน้าที่การงานของพี่โสรัตน์กำลังไปด้วยดี จะหาเมียทั้งทีก็ต้องหาเมียที่ช่วยเชิดหน้าชูตา ไม่ใช่ถ่วงความเจริญของผัว” สุมานหันไปมองจินดาแล้วเดินลอยชายออกไป
คุณนายจินดาตาวาวตามไปเอาเรื่อง หลวงพิศาลกับสุดถนอมมองหน้ากันอย่างหนักใจรีบตามไป
โสรัตน์เข้ามากราบขอโทษคุณหญิงที่ต้องทำแบบนี้ เพราะไม่เห็นทางออกทางอื่นแล้ว คุณหญิงว่าเธอเข้าใจและเห็นด้วยกับการตัดสินใจครั้งนี้
“หมายความว่ายังไง นี่แกเป็นคนยกเลิกงานแต่งงานเหรอวะ” วิชาติเข้ามาเอาเรื่อง
โสรัตน์ลุกขึ้นไปเผชิญหน้ากับวิชาติยอมรับผิดและขอร้องให้วิชาติยอมรับความจริง เพราะวิชชุดากับศยามรักกันมาก วิชาตินิ่งอึ้งหันไปมองวีรชาติ วีรชาติพยักหน้าอย่างหน่ายๆ เพราะรู้มานานแล้วแต่พูดไม่ได้ สอางทิพย์กับสดสวยเข้ามาได้ยินก็หน้าเสีย เพราะพวกเธอเป็นคนแยกคนที่รักกันให้พรากจากกัน
“นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาโทษตัวเอง หรือหาตัวต้นเหตุ แต่ เป็นเวลาที่จะต้องมาดูแลความรู้สึกของยายวิชแล้วต่อไปนี้ทุกคนอย่าได้ไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตยายวิชอีกเข้าใจไหม” สมสวาท กวาดตามองทุกคน
ooooooo
สุมานเดินมารินน้ำชาดื่มอย่างสบายอารมณ์ วีรชาติออกมาเห็นสุมานก็จะถอยหนี แต่ไม่ทัน สุมาน ตรงเข้ามาแนะนำตัวกับวีรชาติหวังหาเหยื่อรายใหม่ คุณนายจินดาเข้ามาจัดการสุมาน เธอหยิบกระดาษแผ่นใหญ่ออกมาสาธยายให้แขกในงานฟังว่า มีผู้ชายคนไหนบ้างที่เป็นผู้อุปถัมภ์สุมานอยู่ตอนนี้ แขกผู้ชายมองหน้ากันเลิ่กลั่กก่อนจะรีบหลบออกไปทีละคนกลัวโดนหางเลข
“หยุดๆ หยุดได้แล้ว ฉันไม่จำเป็นต้องมาทนฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้ หึงผัวจนหน้ามืดตามัว ถ้ากลัวผัวนอกใจนักล่ะ ล่ามโซ่ไว้ที่บ้านซิ” สุมานมองกราดแล้วเดินกระแทกไหล่จินดาออกไป เด๋อวิ่งมาขวางพลางสาดน้ำใส่เพราะโกรธที่สุมานใส่ร้ายคุณวิชของตน สุมานยืนเต้นเร่าๆกระทืบเท้าออกไป
“ดีจริงๆ ได้น้ำมนต์มาปัดรังควานอย่างนี้ เสนียดจัญไรจะได้หมดไป ต่อไปนี้บ้านนี้ก็ได้อยู่เย็นเป็นสุข หมดเรื่องร้อนหูร้อนใจ” คุณนายจินดาสะใจ
ฤทธิรงค์หลบมานั่งคุยกับวิชชุดาที่หลังบ้าน เขาบอกกับเธอว่าอยากทำหน้าที่เพื่อนที่ดีเป็นวันสุดท้ายเพราะพรุ่งนี้จะไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้ว และจะกลับมาอีกทีก็คงเป็นงานแต่งวิชชุดา
“ฉันอาจจะไม่แต่งงานไปตลอดชีวิตเลยก็ได้”
“คุณศยามไม่ยอมแน่วิช เลิกทำเพื่อคนอื่นได้แล้ว ต่อไปนี้เธอต้องทำตามหัวใจของตัวเอง ถ้าเธอไม่ฟังเพื่อนคนนี้ อีกล่ะก็ เลิกคบ” ฤทธิรงค์ขู่ วิชชุดาจับมือฤทธิรงค์ไว้อย่างขอบคุณ
เมื่อฤทธิรงค์ลากลับไปแล้ววิชชุดาก็เข้าไปกราบขอโทษคุณหญิงสมสวาท
“ช่างมันเถอะ ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ไปซะ ทำใจให้นิ่ง มีสติไว้ คำพูดของคนที่ไม่ได้หวังดีกับเรา ไม่มีค่าให้ต้องไปใส่ใจ ถือว่าทุกอย่างที่ผ่านมาเป็นบทเรียน เป็นประสบการณ์ชีวิต ชีวิตของคนเริ่มต้นใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ ขอให้ก้าวเดินไปให้มั่นคงกว่าเดิม” คุณหญิงสมสวาทกอดวิชชุดาปลอบใจ
“น้องวิชเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่พรุ่งนี้เลยนะคะ น้องวิชรีบไปตามหาคุณศยามเลยนะคะ” สอางทิพย์แนะนำ
“หรือจะให้พวกพี่ๆไปตามหาคุณศยามให้ก็ได้นะคะ แล้วเดี๋ยวเราจะนัดให้เจอกันเอง แต่ว่าที่ไหนเมื่อไหร่ดีคะ” สดสวยหันมามองวิชาติกับวีรชาติ ทั้งสองร้องพร้อมกันว่า ไม่เกี่ยวเพราะเข็ดแล้ว
วันต่อมาวิชชุดาตามวีรชาติกับสดสวยขึ้นนครสวรรค์เพราะจะกลับไปที่กระท่อม คุณหญิงสมสวาท วิชาติ และสอาง– ทิพย์มาส่งที่สถานีรถไฟ เด๋อจะขอตามวิชชุดาไปด้วย แต่วิชชุดา ไม่ยอมเพราะอยากให้เด๋ออยู่เรียนหนังสือ ในขณะที่วิชชุดาออกเดินทาง โสรัตน์ก็ใจลอยขับรถมาถึงหน้าบ้านสุดถนอม และเห็นเธอกำลังหัดขับรถอยู่ โสรัตน์รีบลงไปดูเมื่อเห็นรถสุดถนอมแล่นไถลเกือบลงข้างทาง
สุดถนอมแปลกใจถามโสรัตน์ว่ามาทำอะไรแถวบ้านเธอ
“ผมก็ไม่รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ได้ยังไง ผมขับรถมาเรื่อยๆ มารู้ตัวอีกทีก็เห็นรถคุณแหววแล้ว คุณอยากหัดขับรถ ทำไมไม่บอกผมล่ะครับ ผมจะได้สอนให้ ผมเป็นคนสอนนายมืดขับรถเอง” โสรัตน์นิ่งชะงัก
“แหววกับคุณศยามจากกันด้วยความเข้าใจค่ะ ไม่ต้องกลัวว่า ถ้าพูดถึงคุณศยามแล้ว แหววจะต้องสะเทือนใจหรอกค่ะ แล้วคุณโสรัตน์ล่ะคะ”
“ชื่อของน้องวิชไม่ทำให้ผมสะเทือนใจหรอกครับ มีแต่ความละอายใจ”
“แต่สุดท้ายแล้วคุณก็ยอมปล่อยคุณวิชไป เชื่อแหววเถอะค่ะ คุณศยามจะต้องกลับมาหาคุณวิชแน่ คุณพร้อมที่จะเห็นผู้หญิงที่คุณรักแต่งงานกับผู้ชายคนอื่นหรือเปล่า”
“ผมไม่รู้ว่า ความรู้สึกของผมที่มีต่อน้องวิชเรียกว่ารักหรือเปล่า ความรักไม่น่าจะทำให้เราทุกข์ใจได้ขนาดนี้ เพราะเวลาเรารักใคร ก็อยากอยู่ใกล้ๆอยากเห็นหน้าทุกวัน มีเรื่องคุยกันไม่รู้จักเบื่อ เป็นที่พึ่งซึ่งกันและกัน เมื่อมีความสุขเราจะคิดถึงคนที่รักเป็นคนแรก และเมื่อมีความทุกข์ก็อยากมาหาอยากปรับทุกข์ด้วย อยากได้กำลังใจ เราจะได้มีแรงก้าวเดินต่อไป คุณแหววเป็นกำลังใจให้ผมได้ไหมครับ” โสรัตน์มองสุดถนอม
“เราเป็นเพื่อนกัน ทำไมแหววจะให้กำลังใจคุณไม่ได้”
“คุณแหววรู้ไหมครับ ความรักที่เริ่มต้นจากความเป็นเพื่อน เป็นความรักที่มั่นคงและยั่งยืนกว่าความรักทุกรูปแบบ” โสรัตน์เอื้อมมือไปจับมือสุดถนอมมากุมไว้ แล้วอาสาเป็นครูสอนเธอขับรถเอง
คุณนายจินดาเห็นภาพความสนิทสนมระหว่างสุดถนอมกับโสรัตน์ก็เป็นปลื้มหันมาเปรยกับสามี
“น่าเอ็นดูจริงๆ เราคงต้องเตรียมจัดบ้านใหม่รอรับขบวนขันหมากแล้วล่ะค่ะ คุณหลวง”
ooooooo
วิชชุดาเดินเข้ามายืนที่หน้ากระท่อม ขณะจะเดินกลับก็พบศยามยืนมองอยู่ เขาเอ่ยถามว่าเธอหนีงานแต่งงานมาหรือ
“ฉันไม่ได้หนี การแต่งงานถูกยกเลิกไปแล้ว ฉันถึงกลับมาที่นี่ได้” วิชชุดายิ้มดีใจแล้วต้องหุบยิ้มเมื่อมองเห็นถังน้ำมันตั้งอยู่ที่พื้นสองสามถัง จึงรีบต่อว่าเพราะเข้าใจว่าศยามจะเผากระท่อมทิ้ง ศยามจะอธิบายแต่ไม่ทันเพราะวิชชุดาเดินหนีไปแล้ว เขารีบตามไปและโดนวิชชุดาแกล้งให้ตกลงไปในหลุมดักสัตว์เพื่อแก้แค้น
“ผมผิดไปแล้ว คุณจะลงโทษผมแค่ไหน ก็เชิญตามสบายเลย จะทบต้นทบดอกรวบยอดความผิดของผมตั้งแต่ผมจับคุณมาทรมานที่นี่ก็ได้ อย่างน้อยคุณก็จะได้อยู่ทรมานผมไปเป็นปีเลย” ศยามตะโกน
“ฉันไม่อยู่กับนายนานขนาดนั้นหรอก” วิชชุดาเดินหนีไป ศยามรีบปีนหลุมตามไป
ศยามตามวิชชุดามาที่ลำธาร ขณะอยู่ริมธารวิชชุดาแอบย่องมาด้านหลัง เธอผลักตกลงไปในลำธารแต่มือศยามคว้าตัววิชชุดาลงไปในน้ำด้วยกัน จากนั้นทั้งสองก็ขึ้นมานั่งผิงไฟอยู่หน้ากระท่อม ศยามบอกว่าสาเหตุที่เขาหนีมา เพราะทนเห็นวิชชุดาแต่งงานกับโสรัตน์ไม่ได้ วิชชุดาตัดพ้อที่เขาไม่ยอมบอกลาเธอสักคำ
“ผมบอกลาคุณไม่ได้หรอกครับ คุณอยู่ในหัวใจของผมเสมอ ผมไม่ไปไหนนานหรอก สุดท้ายผมจะต้องกลับมาพบคุณ”
“ถ้าฉันไม่มาที่นี่ ฉันก็คงไม่ได้พบคุณ รู้อย่างนี้ฉันไปอังกฤษกับนายฤทธิ์ก็ดีหรอก คุณจะได้รู้ว่า ฉันรู้สึกยังไงที่คุณหายหน้าไป”
“ผมไม่ยอมให้คุณหนีไปไหนหรอก คุณจะต้องเป็นตัวประกันของผมไปตลอดชีวิต คุณอย่าโกรธผมเลยนะ กว่าเราจะมาอยู่ด้วยกันอย่างนี้เราสองคนก็เจ็บเจียนตายทั้งคู่ ต่อไปนี้เราใช้ชีวิตด้วยกันให้เหมือนกับว่าเราจะไม่มีวันพรุ่งนี้”
“ฉันไม่โกรธคุณก็ได้ แต่ฉันยังมีเรื่องที่ค้างคาใจอยู่ จำได้ไหมคุณเคยบอกฉันว่า ในโลกนี้ไม่ว่าจะภาษาใด มีคำที่งดงามที่สุดอยู่สองคำ คำแรกคือคำว่าขอบคุณ แต่คุณไม่ยอมบอกว่าอีกคำคือคำว่าอะไร”
“ผมบอกคุณไปแล้ว บอกคุณไปตั้งหลายครั้งแล้วด้วย”
“คุณบอกฉันเมื่อไหร่ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าคำคำนั้นคือคำว่าอะไร”
วิชชุดายกมือขึ้น เธอเห็นสร้อยข้อมือหายไป จึงจะไปดูที่ลำธาร แต่ศยามดึงไว้พลางชูสร้อยข้อมือให้ดูแล้วสวมให้
“คำที่คุณอยากรู้ เป็นคำที่ผมอยากจะบอกคุณทุกวัน คำคำนั้นก็คือคำว่ารัก ผมรักคุณครับคุณวิชชุดา แล้วคุณล่ะ จะบอกรักผมทุกวันได้หรือเปล่า”
“ฉันรักเสือมืด แต่ฉันเกลียดคุณศยาม ฉันจะต้องทำยังไงดีล่ะคะ”
“ได้ครับ ผมจะเป็นเสือมืดของคุณตลอดไป” ศยามหัวเราะแล้วดึงวิชชุดามากอดไว้ในอ้อมแขน
ooooooo
-อวสาน-
