วนาลี
ตอนที่ 13
หลวงพิศาลสำนึกแล้วว่าตัวเองทำผิดไป จึงเข้ามาทำดีไถ่โทษกับคุณนายจินดา แต่ไม่ว่าจะดีขนาดไหนคุณนายก็ยังไม่ยอมให้อภัย เธอบอกกับหลวงพิศาลว่า จะให้เขาได้ทำหน้าที่พ่อเป็นครั้งสุดท้าย เพราะหลังจากสุดถนอมแต่งงานกับศยามเรียบร้อยแล้ว เธอจะจัดการเรื่องหย่าทันที หลวงพิศาลยืนคอตกสิ้นหวัง สุดถนอมเข้ามาให้กำลังใจแล้วยื่นช่อดอกไม้ให้หลวงพิศาลตามไปง้อคุณนายจินดา
“ผมขอโทษ ผมเสียใจจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องเจ็บช้ำน้ำใจ ผมขอสัญญาว่าจะไม่มีวันเกิดเรื่องแบบนี้อีก” หลวงพิศาลยื่นดอกไม้ให้ คุณนายจำใจรับเพราะเห็นแก่ลูกสาว แต่พอเดินพ้นออกไปก็โยนทิ้งทันที หลวงพิศาลหน้าเสีย
“อย่าเพิ่งหมดหวังนะคะคุณพ่อ แหววเชื่อว่าคุณแม่ยังรักคุณพ่ออยู่ แหววจะช่วยคุณพ่อคืนดีกับคุณแม่เองค่ะ” สุดถนอมมองพิศาลอย่างเห็นใจ
วีรชาติได้รับคำสั่งให้ย้ายไปประจำที่จังหวัดตาก
ต้นเดือนหน้า เขาชวนสดสวยเตรียมเก็บข้าวของ สดสวยเพิ่งรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ ขอร้องให้วีรชาติทำเรื่องย้ายกลับไปประจำที่กรม โดยไม่ยอมบอกสาเหตุให้วีรชาติรู้ วีรชาติยืนยันจะไปทำงานที่ตากตามคำสั่ง สดสวยน้อยใจเก็บเสื้อผ้ามาอยู่กับคุณหญิงสมสวาทที่บ้านสวน ตามคำแนะนำของสอางทิพย์ และขอร้องคุณหญิงกับสอางทิพย์ว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับวิชาติ
ด้านสุมานก็ดวงตกถูกพักงานไม่มีกำหนด เพราะมีคนร้องเรียนว่าเธอทำให้องค์กรต้องเสื่อมเสียชื่อเสียง ฤทธิรงค์รู้ข่าวก็เข้ามาเตือนให้สุมานปรับปรุงตัวเองเสียใหม่ แต่สุมาน กลับพาลใส่แล้วประกาศจะย้ายไปอยู่ที่อื่น ฤทธิรงค์เหนื่อยใจนึกสงสัยว่าสุมานจะไปเกาะใครต่อ
ไม่นานนัก สุมานก็ถือกระเป๋าเดินทางเข้ามาในบ้านศยาม เธอสวมบทนางเอกผู้น่าสงสารมาขออยู่กับชายหนุ่มด้วย นมคล้ามรีบปฏิเสธ สุมานหันไปต่อว่า ทั้งสองทุ่มเถียงกัน ศยามจำใจให้สุมานพักอยู่ที่บ้าน แต่ตัวเองเก็บเสื้อผ้าไปอยู่บ้านโสรัตน์แทน
ooooooo
วิชาติกับสอางทิพย์ก็นั่งรอคุณหญิงสมสวาทอยู่ในห้องโถง ท่าทางทั้งสองหมางเมินใส่กันอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่คุณหญิงเดินเข้ามา วิชาติกับสอางทิพย์ก็รีบลุกขึ้นไปหาพลางแย่งกันพูด
“คุณป้าครับ ผมมีเรื่องที่จะเรียนปรึกษาครับ”
“คุณ ป้าคะ สอางค์ก็มีเรื่องจะเรียนปรึกษาเหมือนกันค่ะ เรื่องน้องวิชน่ะค่ะ เราควรจะบอกความจริงกับน้องวิชได้แล้ว นะคะ”
“เราจะบอกความจริงกับยายวิชก็ต่อเมื่อยายวิช แต่งงานกับโสรัตน์แล้ว ผมมาหาคุณป้าก็เพื่อจะปรึกษาเรื่องนี้แหละครับ ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวแล้ว เรารีบจัดงานแต่งงานให้ยายวิชกับโสรัตน์เลยดีกว่านะครับ คุณป้า” วิชาติขอเสียงสนับสนุน
“ไม่ได้นะคะ น้องวิชควรจะรู้ความจริงทั้งหมดก่อน แล้วให้เธอตัดสินใจว่า เธอจะแต่งงานกับคุณโสรัตน์หรือไม่ ไม่ใช่ใช้เล่ห์เพทุบายหลอกให้เธอเข้าใจผิดจนต้องแต่งงานเพื่อ ชดใช้บุญคุณอย่างนี้” สอางทิพย์ค้าน
“ผมขอร้องล่ะ สอางค์ คุณอย่ามายุ่งเรื่องนี้ได้ไหมครับ”
“คุณ ใหญ่ต่างหากล่ะคะควรจะเลิกยุ่งกับชีวิตน้องวิชซะที น้องวิชจะรักใครจะแต่งงานกับใคร ก็ควรให้เธอเลือกเอง เลิกทำตัวเป็นเผด็จการบ้าอำนาจซะทีได้ไหม”
“คุณก็เลิกจุ้นจ้านเรื่องคนอื่นซักทีได้ไหม”
“หยุด เลยทั้งสองคน” คุณหญิงตวาดอย่างเหลืออด วิชาติ กับสอางทิพย์ชะงักทันที “เลิกทะเลาะกันเรื่องยายวิชซักที ตั้งแต่แต่งงานกันมานี่ มีวันไหนที่ไม่ทะเลาะกันบ้างไหม เคยได้ใช้ชีวิตคู่ผัวเมีย เหมือนกับคู่แต่งงานคนอื่นบ้างหรือเปล่า เธอสองคนตกลงใช้ชีวิตด้วยกันแล้ว ก็จะต้องช่วยกันประคับประคองชีวิตแต่งงานไปด้วยกัน ไม่ใช่หา เรื่องห้ำหั่นกันทำให้ชีวิตครอบครัวแตกแยกอย่างนี้ อีกหน่อยมีลูก
จะทำยังไงกัน”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะคุณป้าเพราะสอางค์จะไม่มีลูก” สอางทิพย์ประกาศ
“อะไรนะ สอางค์”
“คุณ ใหญ่ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ สอางค์จะไม่มีลูก ถ้ามีลูก คุณใหญ่คงต้องกำหนดกฎเกณฑ์ชีวิตลูกเหมือนที่ทำกับน้องวิช สอางค์ต้องทนไม่ได้แน่ๆ เราตัดปัญหา ไม่ต้องมีลูกแล้วกันนะคะ แล้วที่สำคัญสอางค์ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเราจะประคับประคอง ชีวิตแต่งงานไปได้อีกนานแค่ไหนถ้าคุณยังคงเอาแต่ความคิดตัว เองเป็นใหญ่อย่างนี้”
สอางทิพย์ยกมือไหว้ลาสมสวาทแล้วเดินออกไป ทิ้งให้วิชาติยืนตะลึง
ooooooo
เมื่อ โสรัตน์รู้ว่าสุมานมาพักที่บ้านศยามก็นึกห่วงความรู้สึก สุดถนอมเพราะเธอเป็นคนคิดมาก จึงเร่งให้ศยามไปอธิบายกับสุดถนอมก่อน แต่ศยามยังทำใจเย็น แล้วในเย็นวันนั้นสุดถนอมก็มาที่บ้านศยาม เธอได้พบกับสุมาน และเข้าใจผิดกลับไป
สุดถนอมกลับมา ถึงบ้านพบวิชชุดามานั่งรออยู่ เพราะอยากคุยกับเธอเรื่องน้องชายของศยาม สุดถนอมที่กำลังน้อยใจบอกกับวิชชุดาว่า อยากทราบอะไร ให้ไปถามกับคุณศยามเองดีกว่า
“ถึงแหววจะสนิทสนมกับคุณ ศยาม แต่ก็ใช่ว่าแหววจะรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวเขา แล้วแหววก็ไม่อยากรู้ด้วย ถ้าเขาอยากเก็บบางเรื่องเป็น เรื่องส่วนตัว ก็เป็นสิทธิ์ของเขา เดี๋ยวแหววจดที่อยู่คุณศยามให้ก็แล้วกันนะคะ ถ้าคุณวิชอยากทราบอะไรก็ไปถามเจ้าตัวเลย รอซักครู่นะคะ” สุดถนอมลุกขึ้นไปหยิบกระดาษปากกาจดที่อยู่ศยามให้วิชชุดา หน้าตาเคร่งเครียด
วิชชุดามาหาศยามที่บ้านตามแผนที่ของ สุดถนอม เธอได้พบกับสุมานที่ออกมาต้อนรับด้วยวาจาอันเชือดเฉือน แต่วิชชุดาก็โต้กลับอย่างไม่กลัว สุมานถึงกับเต้นเพราะเถียงสู้ไม่ได้ นมคล้ามรีบหลบเข้าไปในสวนเพราะกลัววิชชุดาจำได้ แต่สุดท้ายก็พลาดถูกวิชชุดาตามเจอ
“ป้าคล้าม ป้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” วิชชุดาแปลกใจ
“เอ่อ คุณจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ ป้า ป้าไม่ได้ชื่อคล้ามค่ะ ป้า ป้าชื่อคล้อย ป้าคือคล้อยไม่ใช่ป้าคล้าม จำคนผิดแล้วล่ะค่ะคุณวิช” นมคล้ามรีบก้มหน้าก้มตาหนีเข้าไปในครัว
วิชชุดามองตามนิ่งคิด รู้ได้ในทันทีว่าศยามเป็นคนเดียวกับเสือมืด เธอรีบตามนมคล้ามเข้าไป
“แปลกนะป้า ทำไมป้าถึงได้หน้าตาเหมือนกับป้าคล้ามคนที่ฉันรู้จักมาก”
“คือ นังคล้ามเป็นพี่สาวป้าค่ะ พี่ชื่อคล้ามน้องชื่อคล้อยไงคุณ”
“อ๋อ เป็นพี่น้องฝาแฝดกันใช่ไหม ฉันคงจะจำคนผิดไปจริงๆ ขอโทษนะจ๊ะป้า งั้นฉันฝากป้าคล้อยช่วยบอกคุณศยามให้ด้วยนะว่าฉันแวะมาหา คงไม่ต้องบอกนะว่าฉันชื่ออะไร แปลกจริงๆ ทั้งๆที่เราไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่ป้าก็รู้จักชื่อฉันแล้ว” วิชชุดาเดินออกไป นมคล้ามยืนหน้าซีดตัวสั่นมองตามวิชชุดา
วิชชุ ดาเดินออกมาจากบ้านศยามด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน ภาพในอดีตเข้า มาตอกย้ำว่า เธอโดนเขาหลอกแล้ว พอดีศยามขับรถกลับมา เห็นวิชชุดาอยู่หน้าบ้านก็ตกใจ รีบลงจากรถวิ่งเข้ามาหา วิชชุดาจ้องมองศยามด้วยความโกรธ เธอรีบขึ้นรถแล้วเหยียบคันเร่งขับรถออกไปอย่างเร็ว จนเกือบจะชนรถจักรยานข้างทาง แต่โชคดีที่คนขี่จักรยานไม่เป็นอะไร วิชชุดารีบลงไปขอโทษ
“ไม่เป็นไร คราวหน้าคราวหลังก็ขับรถให้ระวังหน่อยสิ” คนขี่จักรยานลุกจูงจักรยานออกไป
“ทีหลัง ก็ระวังหน่อยนะ เวลาขับรถน่ะต้องมีสติ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ ถ้าขับรถไม่แข็งก็ไม่ต้องขับรถเอง เข้าใจไหม” ศยามลืมตัวเอ็ดวิชชุดา
“คุณไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน ฉันไม่ใช่ตัวประกันของคุณแล้วนะคุณมืด” วิชชุดาสวนกลับ
ศยามนึกได้รีบยืนยันว่าเขาชื่อมอดไม่ใช่มืด
“นี่คุณยังจะยืนยันว่าคุณชื่อมอดอยู่อีกหรือ” วิชชุดาให้โอกาส แต่ศยามยังยืนยันตามเดิม
“ถ้า คุณยังยืนยันว่าคุณไม่ใช่เสือมืด ฉันก็จะเชื่อ ฉันจะยอมเป็นคนโง่ต่อไป โง่ที่เที่ยวตามหาผู้ชายที่ไม่มีตัวตน ผู้ชายที่ไม่มีหัวใจ ผู้ชายที่มีแต่คำโกหกหลอกลวง ที่จริงฉันน่าจะตายไปซะตั้งแต่อยู่ในป่านั่น จะได้ไม่ต้องรับรู้ความเลวร้ายของผู้ชายที่ชื่อเสือมืด” วิชชุดาเดินไปที่รถ แล้วขับออกไป
ศยามได้แต่นิ่งอึ้งมองตามรถวิชชุดาอย่างสำนึกผิด
ooooooo
วิชชุ ดานัดฤทธิรงค์มาพบที่สวนสาธารณะ เพื่อปรับทุกข์เรื่องศยามปลอมตัวเป็นเสือมืดจับตัวเธอไปเรียก ค่าไถ่ เพราะไม่รู้ว่าศยามทำไปทำไม
“วิชน่าจะถามนะ ว่าคุณศยามทำเพื่อใครมากกว่า ใครที่น่าจะได้ประโยชน์จากการที่วิชถูกจับตัวไป ใครที่ไปช่วยวิชได้ทันเวลาพอดี จนทำให้วิชต้องเป็นหนี้ชีวิตและยอมแต่งงานด้วย” ฤทธิรงค์ถามกลับ
“คุณโสรัตน์” วิชชุดาถึงบางอ้อ และมั่นใจว่าคนที่คิดแผนการนี้ต้องเป็นพี่ใหญ่ของเธอแน่ และพี่กลางก็มีส่วนรู้เห็นด้วย เพราะเธอรู้เบาะแสเรื่องเสือจากทั้งคู่
“นี่ทุกคนรวมหัว กันหลอกวิชเหรอ บังคับให้วิชแต่งงานด้วยวิธีอื่นไม่ได้ ก็เลยต้องใช้วิธีแผนการสกปรกแบบนี้เหรอ นี่พวกเขายังเห็นวิชเป็นน้องอยู่หรือเปล่า” วิชชุดาเสียใจ
“แล้ววิชจะเอายังไงต่อไป”
“ใน เมื่อพวกพี่ๆเขาอุตส่าห์เหนื่อยยากคิดแผนการนี้เพื่อเอาชนะแล้ว สงสัยวิชก็คงต้องยอมแต่งงานกับคุณโสรัตน์แล้วล่ะฤทธิ์” วิชชุดาคิดเอาคืนทุกคน
ทางด้านสยาม เขาเข้าไปคุยกับโสรัตน์เรื่องวิชชุดารู้ความจริงแล้ว โสรัตน์ร้อนใจรีบโทร.ปรึกษาวิชาติ หวังมีโอกาสแก้ตัว
ส่วน วิชชุดาเมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอตามไปคุยกับเด๋อที่วิ่งเล่น อยู่ในสวน เด๋อเห็นวิชชุดายังโกรธศยามไม่หายก็หลุดปากบอก ความจริงว่า เสือมืดกับศยามเป็นคนคนเดียวกันออกไป วิชชุดาแปลกใจที่เด๋อ รู้เรื่องนี้แต่ไม่ยอมบอก
“คุณท่านสั่งห้ามไม่ให้บอก เรื่องนี้กับคุณวิช อยากให้เรื่องจบๆไปผมก็เลยไม่กล้าบอก คุณ วิชอย่าโกรธผมเลยนะครับ ผมอยากบอกความจริงใจแทบขาด แต่ผมไม่กล้าขัดคำสั่งคุณท่าน ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ”
“ฉันยกโทษให้ก็ได้ แต่แกห้ามบอกใครเป็นอันขาดว่าฉันรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว เข้าใจไหมนายเด๋อ”
“เข้าใจ ครับผม”เด๋อรีบรับปาก แล้ววิชาติก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาถามวิชชุ ดารู้เรื่องแล้วหรือ แต่วิชชุดาทำเนียนส่งยิ้มหวานให้วิชาติ เหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย วิชาติเบาใจรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
ooooooo
สุด ถนอมเดินออกมาหน้าบ้านเตรียมไปทำงาน ศยามที่ยืนรออยู่ปราดเข้าไปรับ แต่สุดถนอมทำหมางเมินใส่ ศยามเป็นงงถามสุดถนอมว่าโกรธเขา ด้วยเรื่องอะไร สุดถนอมเอ่ยถึงสุมาน ศยามเข้าใจรีบอธิบาย
“แหว วไม่ได้โกรธหรอกนะคะที่คุณให้คุณสุมานไปพักอยู่ที่บ้าน แหวว แค่น้อยใจที่คุณไม่ยอมบอกแหววปล่อยให้แหววรู้เอง คุณคิดว่า แหววจะรู้สึกยังไง ที่อยู่ๆก็เห็นผู้หญิงอื่นเดินออกจากห้องนอนคุณ”
“แล้วผมจะรีบไปจัดการปัญหาเรื่องนี้นะครับ”
“บางที คุณสุมานอาจจะไม่ใช่ตัวปัญหาก็ได้ค่ะ ปัญหาอาจจะเกิดจากเราสองคนที่ไม่เคยรู้ใจกันเลย” สุดถนอมเดินออกไป ศยามอึ้งคิดหนัก
คุณหญิงสมสวาทได้ รับแจ้งจากตำรวจว่า จับตัวโจรที่ปล้นบ้านได้แล้ว จึงให้มาดูของกลางที่โรงพัก คุณหญิงจึงมาหาวิชาติที่บ้านแต่เช้า เพราะจะให้หลานชายไปด้วย วิชชุดารู้เรื่องก็ขอตามไปอีกคน
“พี่ ใหญ่คงไม่ห้ามวิชอีกคนใช่ไหมคะ วิชก็เป็นเจ้าทุกข์คนหนึ่งเหมือนกัน วิชขอไปดูหน้าเสือมืด หน่อยนะคะ พี่ใหญ่คิดว่า โจรใจร้ายใจดำที่จับผู้หญิงตัวเล็กๆไป ทรมานในป่านี่ จะรู้สึกสำนึกผิดไหมคะ” วิชชุดาว่ากระทบ
เมื่อมาถึงสถานีตำรวจ เจ้าหน้าที่ก็นำของกลางที่ยึดได้มาให้คุณหญิงดูว่ามีชิ้นไหนเป็นของคุณหญิงบ้าง
“นี่ ค่ะ สร้อยทับทิม กำไลทองล้อมเพชร แล้วก็แหวนสามวงนี่เป็นของดิฉันแน่นอน ส่วนสร้อยทองนี่ ไม่แน่ใจ จริงๆว่า เป็นของดิฉันหรือเปล่า” คุณหญิงชี้ให้ตำรวจดู
“พวกโจรปล้นเครื่องเพชรเครื่องทองของคุณป้าไปตั้งเป็นหีบๆได้คืนมาแค่นี้เองเหรอคะ” วิชชุดาบ่น
“ได้ คืนมาเท่านี้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว เจ้าทุกข์บางคนไม่ได้ของ คืนซักชิ้นด้วยซ้ำ แล้วจะมานั่งเสียดายของที่สูญหายไปแล้ว ทำไม ไม่ได้ประโยชน์อะไร”
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับคุณป้า งั้นเรากลับกันเลย ข้าวของพวกนี้ตำรวจต้องยึดไว้เป็นของกลางก่อนแล้วเดี๋ยวผมจะ ให้ลูกน้องทำเรื่องขอรับคืนเอง เชิญครับคุณป้า ผมมีประชุมต่อ” วิชา
ติชวนท่าทางร้อนรน
“พี่ใหญ่จะไปประชุมก็เชิญเลย ค่ะ เดี๋ยววิชจะพาคุณป้ากลับไปเอง เพราะจะรอดูหน้าเสือมืดเสีย หน่อย” วิชชุดาพูดจบ ศยามก็พรวดพราดเข้ามาถามวิชาติ
“พี่ใหญ่ครับ ได้ข่าวว่าพี่ใหญ่พาคุณป้ามาดูของกลางหรือครับ”
“มาดูของกลางแล้วก็มาดูหน้าโจรที่ปล้นบ้านคุณป้าด้วยค่ะ” วิชชุดาตอบแทน
“นั่น ครับ พวกโจรที่ปล้นบ้านคุณหญิง ตำรวจพามาโน่นแล้ว” ตำรวจนายคนหนึ่งบอก ทุกคนหันขวับมองไปด้านนอก เห็นตำรวจคุมตัวโจรสี่ห้าคนที่ถูกใส่กุญแจมือเดินเรียงกันมา เข้าไปใน
คุกด้านใน วิชชุดาถามหาหัวหน้าโจรที่ชื่อเสือมืด ตำรวจปฏิเสธว่าไม่มี
“อ้อ ลืมไปว่าเสือมืดถูกคุณโสรัตน์ยิงตายไปแล้ว ก็ไม่มีโจรที่ชื่อเสือมืดอยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว คนที่ คิดร้ายกับคนอื่นไม่มีวันได้ตายดีใช่ไหมคะคุณป้า แต่ถ้า เสือมืดยังอยู่ ก็คงอยู่อย่างไม่
มีความสุข เพราะถูกวิชสาปแช่งทุกคืนทุกวัน วิชไปรอที่รถนะคะ” วิชชุดาเดินออกไป
“สงสัย นายจะฟังมาผิดล่ะมั้ง นายมืด ท่าทางยายวิชดูไม่ติดใจสงสัยอะไรเลยที่โจรปล้นคุณป้าไม่ใช่ เสือมืด อย่างนี้แสดงว่าความลับยังไม่แตก ค่อยสบายใจหน่อย” วิชาติโล่ง
ศยามไม่คิดอย่างนั้น เขารีบตามไปขอโทษวิชชุดาและจะสารภาพความจริง แต่วิชชุดารีบสวน
“คุณ ศยามจะขอโทษทำไมล่ะคะ เสือมืดเป็นคนที่ทำร้ายฉัน ไม่ใช่คุณ ซักหน่อย ฉันเข้าใจแล้วล่ะค่ะว่าทำไมคุณถึงต้องตัดขาดกับ น้องชาย เพราะน้องชายคุณไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย โกหก
หลอกลวงผู้หญิงโดยไม่มีความละอายใจแม้แต่นิดเดียว”
“คุณ มีสิทธิ์เต็มที่จะโกรธจะเกลียดผม ผมทำผิดต่อคุณจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำเรื่องโง่ๆอย่างนั้นลงไปได้ยังไง ผมจะไม่ขอให้คุณยกโทษให้ ผมขอเพียงให้คุณปล่อยวางเรื่องนี้ ไปซะเถอะนะครับ คุณโกรธแค้นไป คุณก็จะไม่มีความสุขเอง ลืม เรื่องที่ผ่านมาแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะครับ”
“ฉันก็ ตั้งใจไว้อย่างนั้นเหมือนกัน ฉันกำลังคิดจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคุณโสรัตน์ ฉันตัดสินใจได้แล้ว ฉันจะแต่งงานกับพี่ชายของคุณ” วิชชุดาถอดสร้อยเสือมืดออกแล้วส่งคืนให้ศยาม “ฉันฝากคืนให้เสือมืดด้วยนะคะ คุณศยาม เป็นอย่างที่เสือมืด เคยบอก เราสองคนเป็นแค่คนแปลกหน้าที่โชคชะตาพามาให้พบกันเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ต่อไปนี้เราต่างคนต่างไป” วิชชุดายัดสร้อยคืนให้ศยามแล้วจะเดินออก
ศยามรีบคว้า ตัวไว้ตั้งใจจะบอกความจริงทั้งหมด แต่ไม่ทันได้เอ่ยปากโสรัตน์ก็เดินเข้ามา วิชชุดาผละไปหาโส รัตน์ขอร้องให้เขาพาเธอกลับบ้าน
ในระหว่างทางโสรัตน์ ตัดสินใจจะบอกความจริงกับวิชชุดา แต่วิชชุดาชิงพูดขึ้นก่อนว่า เธอยกโทษให้โสรัตน์ในทุกเรื่อง
“คุณวิชรู้เรื่องทุกอย่างแล้วเหรอครับ” โสรัตน์ตกใจรีบหยุดรถ
“วิช ไม่รู้หรอกค่ะ แต่ไม่ว่าคุณโสรัตน์จะทำผิดอะไร วิชก็ยกโทษให้ได้ คุณเป็นคนช่วยชีวิตมาจากเงื้อมมือเสือมืด เป็นคนที่มีบุญคุณอย่างล้นเหลือ ชาตินี้ทั้งชาติวิชก็คงจะตอบแทนบุญคุณไม่หมด วิชซาบซึ้งจริงๆนะคะ ที่คุณรักวิชถึงขนาดนี้ คุณกล้าฝ่าฟันอันตรายไปช่วยวิช ไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกนี้ที่จะกล้าหาญเท่าคุณอีกแล้ว วิชยอมแพ้ในความดีของคุณแล้วล่ะค่ะ วิชจะไม่ฝืนใจตัวเองอีกต่อไปแล้ว วิชตกลงยอมเป็นแฟนกับคุณค่ะ” วิชชุดาพูดราวกับท่องบทแล้วฝืนยิ้ม
“คุณวิช” โสรัตน์ดีใจ แต่ก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้
ooooooo
วิชา ตินั่งจิบกาแฟอย่างครุ่นคิด เหลือบไปเห็นสอางทิพย์จะออกไปข้างนอกก็ร้องทัก ศรีภรรยาหันมาบอกว่าจะออกไปทำธุระ ทำให้วิชาติไม่พอใจ
“นี่ เป็นสาเหตุที่คุณไม่อยากมีลูกใช่ไหม คุณไม่อยากมีภาระรับผิดชอบ ไม่มีลูกคุณก็ไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบ ทำเป็นมาอ้างโน้นอ้างนี่ ที่แท้คุณก็คิดถึงแต่ตัวเอง”
“คุณจะคิดยังไงก็ตามใจคุณ” สอางทิพย์โกรธจะเดินหนี
“สอางค์ผมถามจริงๆ คุณจะไม่ยอมมีลูกจริงๆ เหรอ” วิชาติตามมาดึงตัวไว้
“ค่ะ สอางค์ไม่อยากมีลูกกับคุณ” สอางทิพย์เสียงเข้ม วิชาติจ๋อยเจ็บปวด แล้ววีรชาติก็เข้ามาขัดจังหวะ เขาฟ้องวิชาติว่า สดสวยโกรธที่เขาไม่ยอมย้ายกลับมาทำงานที่กระทรวงจึงหนีออก จากบ้าน
“คุณสวยคงมีเหตุผลของเธอมั้งคะ” สอางทิพย์ออกรับแทน
“ถ้า คุณสวยมีเหตุผลจริงๆ ก็น่าจะคุยกับนายกลางให้รู้เรื่อง ไม่ใช่หนีออกจากบ้านมาอย่างนี้ ผู้หญิงก็อย่างนี้แหละ นายกลาง เอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ แกไม่ต้องไปตามหรอก เมียแกคิดได้เมื่อไหร่ ก็คงกลับมาเอง”
“คุณกลางมีที่ ปรึกษาดีๆอย่างคุณใหญ่แล้ว สอางค์คงไม่ต้องอยู่ช่วยแล้วมั้ง คะ ตัดสินใจดีๆก่อนจะทำอะไรลงไปนะคะ ไม่งั้นคุณกลางจะเสียใจทีหลัง” สอางทิพย์ตัดสินใจไม่บอกเรื่องสดสวย รีบเดินออกไป
ศ ยามมารับสุดถนอมออกไปปิกนิก แต่สุดถนอมยังเตรียมของไม่เสร็จ คุณหลวงจึงออกมานั่งคุยด้วย พลางบอกเล่าเรื่องราวของสุมานต้นเหตุที่ทำให้คุณนายจินดาต้อง ผิดใจกันให้ศยามฟัง และเตือนให้ศยามอยู่ห่างๆผู้หญิงคนนี้ เอาไว้ อย่าได้ทำผิดพลาดอย่างเขา
“คุณลุงทำผิดพลาดไป แล้วก็จริง แต่ก็เริ่มต้นใหม่ได้นี่ครับ คุณลุงเคยสอนผมอย่าได้ท้อใจง่ายๆ ให้พิสูจน์ตัวเองว่ามีความจริงใจต่อคุณแหววแค่ไหน คุณลุงก็ไม่ควรท้อใจเหมือนกัน พยายามอีกครั้งนะครับ พิสูจน์ให้คุณป้าเห็นว่า คุณลุงรักท่านมากแค่ไหน” ศยามให้กำลังใจ
“ขอบคุณนะ คุณศยาม” พิศาลตบไหล่ศยามอย่างขอบคุณ แล้วหันไปบอกสุดถนอมที่เดินออกมา “ไม่ต้องห่วงพ่อ ลูกไปเที่ยวให้สนุก ไป”
“เราไปก่อนนะครับคุณลุง” ศยามไหว้ลา แล้วพาสุดถนอมเดินออกไป
ooooooo
ศ ยามกับสุดถนอมนั่งอยู่ด้วยกันบนสนามหญ้าใต้ร่มไม้ใหญ่ หญิงสาวสาละวนกับการจัดเตรียมอาหาร ศยามมองสุดถนอมอย่างครุ่นคิดก่อนขยับเข้าไปจับมือเอ่ยว่า
“คุณแหวว แต่งงานกับผมนะครับ”
“แหวว แหววยังไม่พร้อมค่ะ”
“คุณแหววไม่พร้อมเรื่องอะไรครับ หรือว่ายังไม่แน่ใจในตัวผม”
“แหว วแน่ใจในตัวคุณศยามค่ะ แต่แหววไม่แน่ใจตัวเอง เออ คือตอนนี้แหววยังไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้ ขอเวลาอีกซัก หน่อยได้ไหมคะ ขอให้แหววช่วยคุณพ่อคืนดีกับคุณแม่ได้ซะก่อน แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องแต่งงาน”
“คุณแหววอย่ากังวลเรื่อง นี้ให้มากไปเลยครับ สามีภรรยาทะเลาะกันเดี๋ยวก็คืนดีกัน ที่ ตอนนี้คุณป้าไม่ยอมคืนดีด้วยง่ายๆเพราะต้องการให้บทเรียนคุณ ลุง อีกไม่นานหรอกครับ ท่านทั้งสองก็จะกลับมาเหมือนเดิม”
“คุณ พ่อกับคุณแม่ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงอย่างนี้เลยนะคะ แหววไม่ คิดว่าเรื่องจะจบลงง่ายๆ ที่บ้านมีแต่ความตึงเครียด แหววไม่มี ใจจะคิดเรื่องตัวเองหรอกค่ะ”
“คุณแหววไม่อยากแต่งงานกับผมหรือเปล่าครับ”
“แล้ว คุณศยามล่ะคะ ทำไมถึงต้องรีบร้อนขอแหววแต่งงานในตอนนี้ ด้วย” สุดถนอมกับศยามมองหน้ากันราวกับจะค้นหาความรู้สึกของอีกฝ่าย
ใน ระหว่างที่สุดถนอมกำลังรอคำอธิบายจากศยาม โสรัตน์ก็มาหาวิชชุดาที่บ้าน เด๋อเข้ามากันท่า แต่สุดท้ายก็ โดนวิชชุดาไล่ไปเล่นข้างนอก โสรัตน์หันไปมองไม่เห็นเด๋อแล้วก็รีบทำเวลา
“ผมรู้นี่ อาจจะเร็วเกินไป แต่ผมไม่อยากจะรออีกแล้วล่ะครับ ผมรักน้อง วิชครับ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้พบกัน จนถึงวันนี้ความ รู้สึกของผมก็ไม่เคยเปลี่ยน ผมรักน้องวิชมาก มากกว่าชีวิตของผมเอง ผม ผมอยากได้น้องวิชมาเป็นภรรยาของผม น้องวิชแต่งงานกับผมนะครับ” โสรัตน์ยื่นแหวนให้ กลั้นใจรอคำตอบ
วิชชุดานิ่งฟังอย่างสงบเกินปกติ เธอไม่รับแหวนอ้างว่า “วิชคงให้คำตอบกับคุณไม่ได้”
“ผมนึกแล้วว่าน้องวิชจะต้องปฏิเสธผม ผมเข้าใจครับ” โสรัตน์จ๋อย
“วิช ไม่ได้ปฏิเสธคุณโสรัตน์นะคะ ที่วิชบอกว่าวิชให้คำตอบไม่ได้ เพราะเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ วิชตัดสินใจเองไม่ได้ วิชคง ต้องให้พี่ใหญ่เป็นคนตัดสินใจค่ะ ไม่ว่าพี่ใหญ่ตัดสินใจยังไง วิชก็จะทำตามค่ะ วิชเป็นเด็กก็ต้องเคารพการตัดสินใจของ ผู้ใหญ่ ถูกต้องไหมคะ”
โสรัตน์ตะลึง มองวิชชุดาอย่างไม่อยากเชื่อ ขณะที่ศยามตัดสินใจบอกกับสุดถนอมว่าถ้าเธอยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร
วิชา ติกับสอางทิพย์ก็นั่งรอคุณหญิงสมสวาทอยู่ในห้องโถง ท่าทางทั้งสองหมางเมินใส่กันอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่คุณหญิงเดินเข้ามา วิชาติกับสอางทิพย์ก็รีบลุกขึ้นไปหาพลางแย่งกันพูด
“คุณป้าครับ ผมมีเรื่องที่จะเรียนปรึกษาครับ”
“คุณ ป้าคะ สอางค์ก็มีเรื่องจะเรียนปรึกษาเหมือนกันค่ะ เรื่องน้องวิชน่ะค่ะ เราควรจะบอกความจริงกับน้องวิชได้แล้ว นะคะ”
“เราจะบอกความจริงกับยายวิชก็ต่อเมื่อยายวิช แต่งงานกับโสรัตน์แล้ว ผมมาหาคุณป้าก็เพื่อจะปรึกษาเรื่องนี้แหละครับ ตอนนี้ทุกอย่างลงตัวแล้ว เรารีบจัดงานแต่งงานให้ยายวิชกับโสรัตน์เลยดีกว่านะครับ คุณป้า” วิชาติขอเสียงสนับสนุน
“ไม่ได้นะคะ น้องวิชควรจะรู้ความจริงทั้งหมดก่อน แล้วให้เธอตัดสินใจว่า เธอจะแต่งงานกับคุณโสรัตน์หรือไม่ ไม่ใช่ใช้เล่ห์เพทุบายหลอกให้เธอเข้าใจผิดจนต้องแต่งงานเพื่อ ชดใช้บุญคุณอย่างนี้” สอางทิพย์ค้าน
“ผมขอร้องล่ะ สอางค์ คุณอย่ามายุ่งเรื่องนี้ได้ไหมครับ”
“คุณ ใหญ่ต่างหากล่ะคะควรจะเลิกยุ่งกับชีวิตน้องวิชซะที น้องวิชจะรักใครจะแต่งงานกับใคร ก็ควรให้เธอเลือกเอง เลิกทำตัวเป็นเผด็จการบ้าอำนาจซะทีได้ไหม”
“คุณก็เลิกจุ้นจ้านเรื่องคนอื่นซักทีได้ไหม”
“หยุด เลยทั้งสองคน” คุณหญิงตวาดอย่างเหลืออด วิชาติ กับสอางทิพย์ชะงักทันที “เลิกทะเลาะกันเรื่องยายวิชซักที ตั้งแต่แต่งงานกันมานี่ มีวันไหนที่ไม่ทะเลาะกันบ้างไหม เคยได้ใช้ชีวิตคู่ผัวเมีย เหมือนกับคู่แต่งงานคนอื่นบ้างหรือเปล่า เธอสองคนตกลงใช้ชีวิตด้วยกันแล้ว ก็จะต้องช่วยกันประคับประคองชีวิตแต่งงานไปด้วยกัน ไม่ใช่หา เรื่องห้ำหั่นกันทำให้ชีวิตครอบครัวแตกแยกอย่างนี้ อีกหน่อยมีลูก
จะทำยังไงกัน”
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะคุณป้าเพราะสอางค์จะไม่มีลูก” สอางทิพย์ประกาศ
“อะไรนะ สอางค์”
“คุณ ใหญ่ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ สอางค์จะไม่มีลูก ถ้ามีลูก คุณใหญ่คงต้องกำหนดกฎเกณฑ์ชีวิตลูกเหมือนที่ทำกับน้องวิช สอางค์ต้องทนไม่ได้แน่ๆ เราตัดปัญหา ไม่ต้องมีลูกแล้วกันนะคะ แล้วที่สำคัญสอางค์ก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเราจะประคับประคอง ชีวิตแต่งงานไปได้อีกนานแค่ไหนถ้าคุณยังคงเอาแต่ความคิดตัว เองเป็นใหญ่อย่างนี้”
สอางทิพย์ยกมือไหว้ลาสมสวาทแล้วเดินออกไป ทิ้งให้วิชาติยืนตะลึง
ooooooo
เมื่อ โสรัตน์รู้ว่าสุมานมาพักที่บ้านศยามก็นึกห่วงความรู้สึก สุดถนอมเพราะเธอเป็นคนคิดมาก จึงเร่งให้ศยามไปอธิบายกับสุดถนอมก่อน แต่ศยามยังทำใจเย็น แล้วในเย็นวันนั้นสุดถนอมก็มาที่บ้านศยาม เธอได้พบกับสุมาน และเข้าใจผิดกลับไป
สุดถนอมกลับมา ถึงบ้านพบวิชชุดามานั่งรออยู่ เพราะอยากคุยกับเธอเรื่องน้องชายของศยาม สุดถนอมที่กำลังน้อยใจบอกกับวิชชุดาว่า อยากทราบอะไร ให้ไปถามกับคุณศยามเองดีกว่า
“ถึงแหววจะสนิทสนมกับคุณ ศยาม แต่ก็ใช่ว่าแหววจะรู้ทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวเขา แล้วแหววก็ไม่อยากรู้ด้วย ถ้าเขาอยากเก็บบางเรื่องเป็น เรื่องส่วนตัว ก็เป็นสิทธิ์ของเขา เดี๋ยวแหววจดที่อยู่คุณศยามให้ก็แล้วกันนะคะ ถ้าคุณวิชอยากทราบอะไรก็ไปถามเจ้าตัวเลย รอซักครู่นะคะ” สุดถนอมลุกขึ้นไปหยิบกระดาษปากกาจดที่อยู่ศยามให้วิชชุดา หน้าตาเคร่งเครียด
วิชชุดามาหาศยามที่บ้านตามแผนที่ของ สุดถนอม เธอได้พบกับสุมานที่ออกมาต้อนรับด้วยวาจาอันเชือดเฉือน แต่วิชชุดาก็โต้กลับอย่างไม่กลัว สุมานถึงกับเต้นเพราะเถียงสู้ไม่ได้ นมคล้ามรีบหลบเข้าไปในสวนเพราะกลัววิชชุดาจำได้ แต่สุดท้ายก็พลาดถูกวิชชุดาตามเจอ
“ป้าคล้าม ป้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” วิชชุดาแปลกใจ
“เอ่อ คุณจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ ป้า ป้าไม่ได้ชื่อคล้ามค่ะ ป้า ป้าชื่อคล้อย ป้าคือคล้อยไม่ใช่ป้าคล้าม จำคนผิดแล้วล่ะค่ะคุณวิช” นมคล้ามรีบก้มหน้าก้มตาหนีเข้าไปในครัว
วิชชุดามองตามนิ่งคิด รู้ได้ในทันทีว่าศยามเป็นคนเดียวกับเสือมืด เธอรีบตามนมคล้ามเข้าไป
“แปลกนะป้า ทำไมป้าถึงได้หน้าตาเหมือนกับป้าคล้ามคนที่ฉันรู้จักมาก”
“คือ นังคล้ามเป็นพี่สาวป้าค่ะ พี่ชื่อคล้ามน้องชื่อคล้อยไงคุณ”
“อ๋อ เป็นพี่น้องฝาแฝดกันใช่ไหม ฉันคงจะจำคนผิดไปจริงๆ ขอโทษนะจ๊ะป้า งั้นฉันฝากป้าคล้อยช่วยบอกคุณศยามให้ด้วยนะว่าฉันแวะมาหา คงไม่ต้องบอกนะว่าฉันชื่ออะไร แปลกจริงๆ ทั้งๆที่เราไม่เคยเจอกันมาก่อน แต่ป้าก็รู้จักชื่อฉันแล้ว” วิชชุดาเดินออกไป นมคล้ามยืนหน้าซีดตัวสั่นมองตามวิชชุดา
วิชชุ ดาเดินออกมาจากบ้านศยามด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน ภาพในอดีตเข้า มาตอกย้ำว่า เธอโดนเขาหลอกแล้ว พอดีศยามขับรถกลับมา เห็นวิชชุดาอยู่หน้าบ้านก็ตกใจ รีบลงจากรถวิ่งเข้ามาหา วิชชุดาจ้องมองศยามด้วยความโกรธ เธอรีบขึ้นรถแล้วเหยียบคันเร่งขับรถออกไปอย่างเร็ว จนเกือบจะชนรถจักรยานข้างทาง แต่โชคดีที่คนขี่จักรยานไม่เป็นอะไร วิชชุดารีบลงไปขอโทษ
“ไม่เป็นไร คราวหน้าคราวหลังก็ขับรถให้ระวังหน่อยสิ” คนขี่จักรยานลุกจูงจักรยานออกไป
“ทีหลัง ก็ระวังหน่อยนะ เวลาขับรถน่ะต้องมีสติ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ ถ้าขับรถไม่แข็งก็ไม่ต้องขับรถเอง เข้าใจไหม” ศยามลืมตัวเอ็ดวิชชุดา
“คุณไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน ฉันไม่ใช่ตัวประกันของคุณแล้วนะคุณมืด” วิชชุดาสวนกลับ
ศยามนึกได้รีบยืนยันว่าเขาชื่อมอดไม่ใช่มืด
“นี่คุณยังจะยืนยันว่าคุณชื่อมอดอยู่อีกหรือ” วิชชุดาให้โอกาส แต่ศยามยังยืนยันตามเดิม
“ถ้า คุณยังยืนยันว่าคุณไม่ใช่เสือมืด ฉันก็จะเชื่อ ฉันจะยอมเป็นคนโง่ต่อไป โง่ที่เที่ยวตามหาผู้ชายที่ไม่มีตัวตน ผู้ชายที่ไม่มีหัวใจ ผู้ชายที่มีแต่คำโกหกหลอกลวง ที่จริงฉันน่าจะตายไปซะตั้งแต่อยู่ในป่านั่น จะได้ไม่ต้องรับรู้ความเลวร้ายของผู้ชายที่ชื่อเสือมืด” วิชชุดาเดินไปที่รถ แล้วขับออกไป
ศยามได้แต่นิ่งอึ้งมองตามรถวิชชุดาอย่างสำนึกผิด
ooooooo
วิชชุ ดานัดฤทธิรงค์มาพบที่สวนสาธารณะ เพื่อปรับทุกข์เรื่องศยามปลอมตัวเป็นเสือมืดจับตัวเธอไปเรียก ค่าไถ่ เพราะไม่รู้ว่าศยามทำไปทำไม
“วิชน่าจะถามนะ ว่าคุณศยามทำเพื่อใครมากกว่า ใครที่น่าจะได้ประโยชน์จากการที่วิชถูกจับตัวไป ใครที่ไปช่วยวิชได้ทันเวลาพอดี จนทำให้วิชต้องเป็นหนี้ชีวิตและยอมแต่งงานด้วย” ฤทธิรงค์ถามกลับ
“คุณโสรัตน์” วิชชุดาถึงบางอ้อ และมั่นใจว่าคนที่คิดแผนการนี้ต้องเป็นพี่ใหญ่ของเธอแน่ และพี่กลางก็มีส่วนรู้เห็นด้วย เพราะเธอรู้เบาะแสเรื่องเสือจากทั้งคู่
“นี่ทุกคนรวมหัว กันหลอกวิชเหรอ บังคับให้วิชแต่งงานด้วยวิธีอื่นไม่ได้ ก็เลยต้องใช้วิธีแผนการสกปรกแบบนี้เหรอ นี่พวกเขายังเห็นวิชเป็นน้องอยู่หรือเปล่า” วิชชุดาเสียใจ
“แล้ววิชจะเอายังไงต่อไป”
“ใน เมื่อพวกพี่ๆเขาอุตส่าห์เหนื่อยยากคิดแผนการนี้เพื่อเอาชนะแล้ว สงสัยวิชก็คงต้องยอมแต่งงานกับคุณโสรัตน์แล้วล่ะฤทธิ์” วิชชุดาคิดเอาคืนทุกคน
ทางด้านสยาม เขาเข้าไปคุยกับโสรัตน์เรื่องวิชชุดารู้ความจริงแล้ว โสรัตน์ร้อนใจรีบโทร.ปรึกษาวิชาติ หวังมีโอกาสแก้ตัว
ส่วน วิชชุดาเมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอตามไปคุยกับเด๋อที่วิ่งเล่น อยู่ในสวน เด๋อเห็นวิชชุดายังโกรธศยามไม่หายก็หลุดปากบอก ความจริงว่า เสือมืดกับศยามเป็นคนคนเดียวกันออกไป วิชชุดาแปลกใจที่เด๋อ รู้เรื่องนี้แต่ไม่ยอมบอก
“คุณท่านสั่งห้ามไม่ให้บอก เรื่องนี้กับคุณวิช อยากให้เรื่องจบๆไปผมก็เลยไม่กล้าบอก คุณ วิชอย่าโกรธผมเลยนะครับ ผมอยากบอกความจริงใจแทบขาด แต่ผมไม่กล้าขัดคำสั่งคุณท่าน ยกโทษให้ผมด้วยนะครับ”
“ฉันยกโทษให้ก็ได้ แต่แกห้ามบอกใครเป็นอันขาดว่าฉันรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว เข้าใจไหมนายเด๋อ”
“เข้าใจ ครับผม”เด๋อรีบรับปาก แล้ววิชาติก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาถามวิชชุ ดารู้เรื่องแล้วหรือ แต่วิชชุดาทำเนียนส่งยิ้มหวานให้วิชาติ เหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลย วิชาติเบาใจรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
ooooooo
สุด ถนอมเดินออกมาหน้าบ้านเตรียมไปทำงาน ศยามที่ยืนรออยู่ปราดเข้าไปรับ แต่สุดถนอมทำหมางเมินใส่ ศยามเป็นงงถามสุดถนอมว่าโกรธเขา ด้วยเรื่องอะไร สุดถนอมเอ่ยถึงสุมาน ศยามเข้าใจรีบอธิบาย
“แหว วไม่ได้โกรธหรอกนะคะที่คุณให้คุณสุมานไปพักอยู่ที่บ้าน แหวว แค่น้อยใจที่คุณไม่ยอมบอกแหววปล่อยให้แหววรู้เอง คุณคิดว่า แหววจะรู้สึกยังไง ที่อยู่ๆก็เห็นผู้หญิงอื่นเดินออกจากห้องนอนคุณ”
“แล้วผมจะรีบไปจัดการปัญหาเรื่องนี้นะครับ”
“บางที คุณสุมานอาจจะไม่ใช่ตัวปัญหาก็ได้ค่ะ ปัญหาอาจจะเกิดจากเราสองคนที่ไม่เคยรู้ใจกันเลย” สุดถนอมเดินออกไป ศยามอึ้งคิดหนัก
คุณหญิงสมสวาทได้ รับแจ้งจากตำรวจว่า จับตัวโจรที่ปล้นบ้านได้แล้ว จึงให้มาดูของกลางที่โรงพัก คุณหญิงจึงมาหาวิชาติที่บ้านแต่เช้า เพราะจะให้หลานชายไปด้วย วิชชุดารู้เรื่องก็ขอตามไปอีกคน
“พี่ ใหญ่คงไม่ห้ามวิชอีกคนใช่ไหมคะ วิชก็เป็นเจ้าทุกข์คนหนึ่งเหมือนกัน วิชขอไปดูหน้าเสือมืด หน่อยนะคะ พี่ใหญ่คิดว่า โจรใจร้ายใจดำที่จับผู้หญิงตัวเล็กๆไป ทรมานในป่านี่ จะรู้สึกสำนึกผิดไหมคะ” วิชชุดาว่ากระทบ
เมื่อมาถึงสถานีตำรวจ เจ้าหน้าที่ก็นำของกลางที่ยึดได้มาให้คุณหญิงดูว่ามีชิ้นไหนเป็นของคุณหญิงบ้าง
“นี่ ค่ะ สร้อยทับทิม กำไลทองล้อมเพชร แล้วก็แหวนสามวงนี่เป็นของดิฉันแน่นอน ส่วนสร้อยทองนี่ ไม่แน่ใจ จริงๆว่า เป็นของดิฉันหรือเปล่า” คุณหญิงชี้ให้ตำรวจดู
“พวกโจรปล้นเครื่องเพชรเครื่องทองของคุณป้าไปตั้งเป็นหีบๆได้คืนมาแค่นี้เองเหรอคะ” วิชชุดาบ่น
“ได้ คืนมาเท่านี้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว เจ้าทุกข์บางคนไม่ได้ของ คืนซักชิ้นด้วยซ้ำ แล้วจะมานั่งเสียดายของที่สูญหายไปแล้ว ทำไม ไม่ได้ประโยชน์อะไร”
“เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับคุณป้า งั้นเรากลับกันเลย ข้าวของพวกนี้ตำรวจต้องยึดไว้เป็นของกลางก่อนแล้วเดี๋ยวผมจะ ให้ลูกน้องทำเรื่องขอรับคืนเอง เชิญครับคุณป้า ผมมีประชุมต่อ” วิชา
ติชวนท่าทางร้อนรน
“พี่ใหญ่จะไปประชุมก็เชิญเลย ค่ะ เดี๋ยววิชจะพาคุณป้ากลับไปเอง เพราะจะรอดูหน้าเสือมืดเสีย หน่อย” วิชชุดาพูดจบ ศยามก็พรวดพราดเข้ามาถามวิชาติ
“พี่ใหญ่ครับ ได้ข่าวว่าพี่ใหญ่พาคุณป้ามาดูของกลางหรือครับ”
“มาดูของกลางแล้วก็มาดูหน้าโจรที่ปล้นบ้านคุณป้าด้วยค่ะ” วิชชุดาตอบแทน
“นั่น ครับ พวกโจรที่ปล้นบ้านคุณหญิง ตำรวจพามาโน่นแล้ว” ตำรวจนายคนหนึ่งบอก ทุกคนหันขวับมองไปด้านนอก เห็นตำรวจคุมตัวโจรสี่ห้าคนที่ถูกใส่กุญแจมือเดินเรียงกันมา เข้าไปใน
คุกด้านใน วิชชุดาถามหาหัวหน้าโจรที่ชื่อเสือมืด ตำรวจปฏิเสธว่าไม่มี
“อ้อ ลืมไปว่าเสือมืดถูกคุณโสรัตน์ยิงตายไปแล้ว ก็ไม่มีโจรที่ชื่อเสือมืดอยู่ในโลกนี้อีกต่อไปแล้ว คนที่ คิดร้ายกับคนอื่นไม่มีวันได้ตายดีใช่ไหมคะคุณป้า แต่ถ้า เสือมืดยังอยู่ ก็คงอยู่อย่างไม่
มีความสุข เพราะถูกวิชสาปแช่งทุกคืนทุกวัน วิชไปรอที่รถนะคะ” วิชชุดาเดินออกไป
“สงสัย นายจะฟังมาผิดล่ะมั้ง นายมืด ท่าทางยายวิชดูไม่ติดใจสงสัยอะไรเลยที่โจรปล้นคุณป้าไม่ใช่ เสือมืด อย่างนี้แสดงว่าความลับยังไม่แตก ค่อยสบายใจหน่อย” วิชาติโล่ง
ศยามไม่คิดอย่างนั้น เขารีบตามไปขอโทษวิชชุดาและจะสารภาพความจริง แต่วิชชุดารีบสวน
“คุณ ศยามจะขอโทษทำไมล่ะคะ เสือมืดเป็นคนที่ทำร้ายฉัน ไม่ใช่คุณ ซักหน่อย ฉันเข้าใจแล้วล่ะค่ะว่าทำไมคุณถึงต้องตัดขาดกับ น้องชาย เพราะน้องชายคุณไม่มีความเป็นลูกผู้ชาย โกหก
หลอกลวงผู้หญิงโดยไม่มีความละอายใจแม้แต่นิดเดียว”
“คุณ มีสิทธิ์เต็มที่จะโกรธจะเกลียดผม ผมทำผิดต่อคุณจริงๆ ผมก็ไม่รู้ว่าผมทำเรื่องโง่ๆอย่างนั้นลงไปได้ยังไง ผมจะไม่ขอให้คุณยกโทษให้ ผมขอเพียงให้คุณปล่อยวางเรื่องนี้ ไปซะเถอะนะครับ คุณโกรธแค้นไป คุณก็จะไม่มีความสุขเอง ลืม เรื่องที่ผ่านมาแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่เถอะครับ”
“ฉันก็ ตั้งใจไว้อย่างนั้นเหมือนกัน ฉันกำลังคิดจะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับคุณโสรัตน์ ฉันตัดสินใจได้แล้ว ฉันจะแต่งงานกับพี่ชายของคุณ” วิชชุดาถอดสร้อยเสือมืดออกแล้วส่งคืนให้ศยาม “ฉันฝากคืนให้เสือมืดด้วยนะคะ คุณศยาม เป็นอย่างที่เสือมืด เคยบอก เราสองคนเป็นแค่คนแปลกหน้าที่โชคชะตาพามาให้พบกันเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ต่อไปนี้เราต่างคนต่างไป” วิชชุดายัดสร้อยคืนให้ศยามแล้วจะเดินออก
ศยามรีบคว้า ตัวไว้ตั้งใจจะบอกความจริงทั้งหมด แต่ไม่ทันได้เอ่ยปากโสรัตน์ก็เดินเข้ามา วิชชุดาผละไปหาโส รัตน์ขอร้องให้เขาพาเธอกลับบ้าน
ในระหว่างทางโสรัตน์ ตัดสินใจจะบอกความจริงกับวิชชุดา แต่วิชชุดาชิงพูดขึ้นก่อนว่า เธอยกโทษให้โสรัตน์ในทุกเรื่อง
“คุณวิชรู้เรื่องทุกอย่างแล้วเหรอครับ” โสรัตน์ตกใจรีบหยุดรถ
“วิช ไม่รู้หรอกค่ะ แต่ไม่ว่าคุณโสรัตน์จะทำผิดอะไร วิชก็ยกโทษให้ได้ คุณเป็นคนช่วยชีวิตมาจากเงื้อมมือเสือมืด เป็นคนที่มีบุญคุณอย่างล้นเหลือ ชาตินี้ทั้งชาติวิชก็คงจะตอบแทนบุญคุณไม่หมด วิชซาบซึ้งจริงๆนะคะ ที่คุณรักวิชถึงขนาดนี้ คุณกล้าฝ่าฟันอันตรายไปช่วยวิช ไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกนี้ที่จะกล้าหาญเท่าคุณอีกแล้ว วิชยอมแพ้ในความดีของคุณแล้วล่ะค่ะ วิชจะไม่ฝืนใจตัวเองอีกต่อไปแล้ว วิชตกลงยอมเป็นแฟนกับคุณค่ะ” วิชชุดาพูดราวกับท่องบทแล้วฝืนยิ้ม
“คุณวิช” โสรัตน์ดีใจ แต่ก็อดรู้สึกแปลกๆไม่ได้
ooooooo
วิชา ตินั่งจิบกาแฟอย่างครุ่นคิด เหลือบไปเห็นสอางทิพย์จะออกไปข้างนอกก็ร้องทัก ศรีภรรยาหันมาบอกว่าจะออกไปทำธุระ ทำให้วิชาติไม่พอใจ
“นี่ เป็นสาเหตุที่คุณไม่อยากมีลูกใช่ไหม คุณไม่อยากมีภาระรับผิดชอบ ไม่มีลูกคุณก็ไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบ ทำเป็นมาอ้างโน้นอ้างนี่ ที่แท้คุณก็คิดถึงแต่ตัวเอง”
“คุณจะคิดยังไงก็ตามใจคุณ” สอางทิพย์โกรธจะเดินหนี
“สอางค์ผมถามจริงๆ คุณจะไม่ยอมมีลูกจริงๆ เหรอ” วิชาติตามมาดึงตัวไว้
“ค่ะ สอางค์ไม่อยากมีลูกกับคุณ” สอางทิพย์เสียงเข้ม วิชาติจ๋อยเจ็บปวด แล้ววีรชาติก็เข้ามาขัดจังหวะ เขาฟ้องวิชาติว่า สดสวยโกรธที่เขาไม่ยอมย้ายกลับมาทำงานที่กระทรวงจึงหนีออก จากบ้าน
“คุณสวยคงมีเหตุผลของเธอมั้งคะ” สอางทิพย์ออกรับแทน
“ถ้า คุณสวยมีเหตุผลจริงๆ ก็น่าจะคุยกับนายกลางให้รู้เรื่อง ไม่ใช่หนีออกจากบ้านมาอย่างนี้ ผู้หญิงก็อย่างนี้แหละ นายกลาง เอาแต่ใจตัวเองเป็นใหญ่ แกไม่ต้องไปตามหรอก เมียแกคิดได้เมื่อไหร่ ก็คงกลับมาเอง”
“คุณกลางมีที่ ปรึกษาดีๆอย่างคุณใหญ่แล้ว สอางค์คงไม่ต้องอยู่ช่วยแล้วมั้ง คะ ตัดสินใจดีๆก่อนจะทำอะไรลงไปนะคะ ไม่งั้นคุณกลางจะเสียใจทีหลัง” สอางทิพย์ตัดสินใจไม่บอกเรื่องสดสวย รีบเดินออกไป
ศ ยามมารับสุดถนอมออกไปปิกนิก แต่สุดถนอมยังเตรียมของไม่เสร็จ คุณหลวงจึงออกมานั่งคุยด้วย พลางบอกเล่าเรื่องราวของสุมานต้นเหตุที่ทำให้คุณนายจินดาต้อง ผิดใจกันให้ศยามฟัง และเตือนให้ศยามอยู่ห่างๆผู้หญิงคนนี้ เอาไว้ อย่าได้ทำผิดพลาดอย่างเขา
“คุณลุงทำผิดพลาดไป แล้วก็จริง แต่ก็เริ่มต้นใหม่ได้นี่ครับ คุณลุงเคยสอนผมอย่าได้ท้อใจง่ายๆ ให้พิสูจน์ตัวเองว่ามีความจริงใจต่อคุณแหววแค่ไหน คุณลุงก็ไม่ควรท้อใจเหมือนกัน พยายามอีกครั้งนะครับ พิสูจน์ให้คุณป้าเห็นว่า คุณลุงรักท่านมากแค่ไหน” ศยามให้กำลังใจ
“ขอบคุณนะ คุณศยาม” พิศาลตบไหล่ศยามอย่างขอบคุณ แล้วหันไปบอกสุดถนอมที่เดินออกมา “ไม่ต้องห่วงพ่อ ลูกไปเที่ยวให้สนุก ไป”
“เราไปก่อนนะครับคุณลุง” ศยามไหว้ลา แล้วพาสุดถนอมเดินออกไป
ooooooo
ศ ยามกับสุดถนอมนั่งอยู่ด้วยกันบนสนามหญ้าใต้ร่มไม้ใหญ่ หญิงสาวสาละวนกับการจัดเตรียมอาหาร ศยามมองสุดถนอมอย่างครุ่นคิดก่อนขยับเข้าไปจับมือเอ่ยว่า
“คุณแหวว แต่งงานกับผมนะครับ”
“แหวว แหววยังไม่พร้อมค่ะ”
“คุณแหววไม่พร้อมเรื่องอะไรครับ หรือว่ายังไม่แน่ใจในตัวผม”
“แหว วแน่ใจในตัวคุณศยามค่ะ แต่แหววไม่แน่ใจตัวเอง เออ คือตอนนี้แหววยังไม่อยากจะคิดถึงเรื่องนี้ ขอเวลาอีกซัก หน่อยได้ไหมคะ ขอให้แหววช่วยคุณพ่อคืนดีกับคุณแม่ได้ซะก่อน แล้วเราค่อยมาคุยเรื่องแต่งงาน”
“คุณแหววอย่ากังวลเรื่อง นี้ให้มากไปเลยครับ สามีภรรยาทะเลาะกันเดี๋ยวก็คืนดีกัน ที่ ตอนนี้คุณป้าไม่ยอมคืนดีด้วยง่ายๆเพราะต้องการให้บทเรียนคุณ ลุง อีกไม่นานหรอกครับ ท่านทั้งสองก็จะกลับมาเหมือนเดิม”
“คุณ พ่อกับคุณแม่ไม่เคยทะเลาะกันรุนแรงอย่างนี้เลยนะคะ แหววไม่ คิดว่าเรื่องจะจบลงง่ายๆ ที่บ้านมีแต่ความตึงเครียด แหววไม่มี ใจจะคิดเรื่องตัวเองหรอกค่ะ”
“คุณแหววไม่อยากแต่งงานกับผมหรือเปล่าครับ”
“แล้ว คุณศยามล่ะคะ ทำไมถึงต้องรีบร้อนขอแหววแต่งงานในตอนนี้ ด้วย” สุดถนอมกับศยามมองหน้ากันราวกับจะค้นหาความรู้สึกของอีกฝ่าย
ใน ระหว่างที่สุดถนอมกำลังรอคำอธิบายจากศยาม โสรัตน์ก็มาหาวิชชุดาที่บ้าน เด๋อเข้ามากันท่า แต่สุดท้ายก็ โดนวิชชุดาไล่ไปเล่นข้างนอก โสรัตน์หันไปมองไม่เห็นเด๋อแล้วก็รีบทำเวลา
“ผมรู้นี่ อาจจะเร็วเกินไป แต่ผมไม่อยากจะรออีกแล้วล่ะครับ ผมรักน้อง วิชครับ รักตั้งแต่ครั้งแรกที่เราได้พบกัน จนถึงวันนี้ความ รู้สึกของผมก็ไม่เคยเปลี่ยน ผมรักน้องวิชมาก มากกว่าชีวิตของผมเอง ผม ผมอยากได้น้องวิชมาเป็นภรรยาของผม น้องวิชแต่งงานกับผมนะครับ” โสรัตน์ยื่นแหวนให้ กลั้นใจรอคำตอบ
วิชชุดานิ่งฟังอย่างสงบเกินปกติ เธอไม่รับแหวนอ้างว่า “วิชคงให้คำตอบกับคุณไม่ได้”
“ผมนึกแล้วว่าน้องวิชจะต้องปฏิเสธผม ผมเข้าใจครับ” โสรัตน์จ๋อย
“วิช ไม่ได้ปฏิเสธคุณโสรัตน์นะคะ ที่วิชบอกว่าวิชให้คำตอบไม่ได้ เพราะเรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ วิชตัดสินใจเองไม่ได้ วิชคง ต้องให้พี่ใหญ่เป็นคนตัดสินใจค่ะ ไม่ว่าพี่ใหญ่ตัดสินใจยังไง วิชก็จะทำตามค่ะ วิชเป็นเด็กก็ต้องเคารพการตัดสินใจของ ผู้ใหญ่ ถูกต้องไหมคะ”
โสรัตน์ตะลึง มองวิชชุดาอย่างไม่อยากเชื่อ ขณะที่ศยามตัดสินใจบอกกับสุดถนอมว่าถ้าเธอยังไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร
“แล้วคุณศยามพร้อมที่จะแต่งงานกับแหววจริงๆ เหรอคะ”
“ผมรู้ครับว่า ผมควรจะสร้างฐานะให้มั่นคงกว่านี้”
“แหว วไม่ได้หมายถึงฐานะหรือหน้าที่การงานของคุณศยาม แหววอยากรู้ว่าใจของคุณพร้อมที่จะใช้ชีวิตกับแหววจริงๆเหรอ คะ”
“ใจของผมพร้อมมาตั้งนานแล้วล่ะครับ คุณแหววต่างหากที่ดูเหมือนจะมีอะไรอยู่ในใจ ผมพูดถึงเรื่องของเราทีไร คุณก็ชอบเปลี่ยนเรื่องทุกที”
“คุณศยามคิดมากไปเองมั้งคะ”
“ผมรู้สึกว่า คุณแหววเปลี่ยนไป”
“ก็ แหววได้ออกไปทำงานข้างนอก ได้ประสบการณ์ใหม่ๆ แหววก็ต้องโตขึ้น คิดอะไรได้มากขึ้นเป็นธรรมดา แต่ความรู้สึกของแหววที่มีต่อคุณยังเหมือนเดิมค่ะ” สุดถนอมพูดไม่เต็มปากนัก
“ถ้าอย่างนั้นเราแต่งงานกันเถอะ ครับ เราหมั้นกันไว้ก่อนก็ได้ แล้วคุณแหววพร้อมเมื่อไหร่เราค่อยแต่งงานกันนะครับ”
“ขอแหววเรียนคุณพ่อคุณแม่ให้ทราบก่อนนะคะ แล้วเราค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกครั้ง”
“หมายความว่า คุณแหววตอบตกลงใช่ไหมครับ” ศยามรีบรวบรัด
สุดถนอมจำต้องพยักหน้ารับ ศยามจับมือสุดถนอมไว้อย่างดีใจแกมโล่งใจเหมือนแก้ปัญหาไปได้
ooooooo
ศ ยามกลับไปบอกข่าวดีกับโสรัตน์ว่าเขาจะหมั้นกับสุดถนอม โสรัตน์ดีใจด้วยและบอกข่าวดีของตัวเรื่องวิชชุดาตอบตกลง แต่งงานกับเขาแล้ว แต่เขายังไม่แน่ใจนัก เพราะเธอตกลงง่ายเกินไปจนน่าสงสัย ศยามอึ้งไปแล้วรีบขอตัวไปหานมคล้าม
นมคล้ามรู้ว่า ศยามจะหมั้นกับสุดถนอมก็อดเตือนไม่ได้ เพราะรู้ว่าศยามต้องการแต่งงานเพื่อหนีปัญหา แต่ศยามยังปากแข็งบอกว่าเขารักสุดถนอมจริงๆ นมคล้ามจนใจเปลี่ยนไปถามว่า ได้ปรับความเข้าใจกับวิชชุดาหรือยัง
“ไม่จำเป็นหรอกนม คุณวิชยอมแต่งงานกับพี่โสรัตน์แล้ว แสดงว่าเธอไม่ได้ติดใจเอาความอะไรแล้ว”
“คุณ ก็เลยตัดสินใจจะแต่งงานกับคุณแหววเพื่อให้หมดเรื่องหมดราว จะได้ไม่ต้องไปรับรู้เรื่องคุณวิชอีกใช่ไหมล่ะคะ” นมคล้ามถามโดนใจ
สุมานกลับมาจากช็อปปิ้งได้ยินเข้า พอดี เธอรีบถามว่าใครจะแต่งงาน นมคล้ามหมั่นไส้ตอบแทนว่า ศยามจะแต่งงานกับสุดถนอม ศยามเห็นท่าไม่ดีรีบลุกหนี แต่สุมานตามมาคาดคั้น ศยามจึงต้องยืนยันว่า เขาจะแต่งงานกับสุดถนอม สุมานอิจฉาใส่ไฟว่าสุดถนอมไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่ศยามคิด เพราะเธอเห็นสุดถนอมมาขลุกอยู่ที่บ้านศยามกับโสรัตน์สองต่อ สองเป็นวันๆ ตอนที่ศยามกับนมคล้ามไม่อยู่ แต่
ศยามไม่สนเดินหนีไป
ด้าน ฤทธิรงค์เมื่อรู้ว่าวิชชุดาจะแต่งงานกับโสรัตน์ก็รีบค้าน และยุให้เธอบอกทุกคนว่ารู้ความจริงหมดแล้ว แต่วิชชุดาไม่ยอม อ้างว่ากำลังรอดูใจใครบางคนอยู่ เพราะอยากรู้ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป
“วิชหมายถึงใครเห รอ คงไม่ใช่พี่ใหญ่แน่ เพราะพี่ใหญ่ ยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย ใครคนนั้นที่วิชหมายถึงคงต้องเป็นคนที่มีความสำคัญกับวิช มากๆ ไม่งั้นวิชคงไม่ตัดสินใจทำเรื่องโง่ๆอย่างนี้หรอกใช่ไหมวิช” ฤทธิรงค์จ้องหน้าจับผิด วิชชุดาหลุดปากบอกชื่อเสือมืดออกไป
“เสือ มืด วิชหมายถึงคุณศยามเหรอ นี่วิชกับคุณศยาม มิน่าล่ะ วิชถึงได้เป็นห่วงเสือมืดมากๆ” ฤทธิรงค์เริ่มเข้าใจความรู้สึกของวิชชุดาที่มีต่อศยาม
ooooooo
ส อางทิพย์แวะมาเยี่ยมสดสวยที่บ้านคุณหญิงสมสวาท แต่พอเห็นสดสวยนั่งเช็ดน้ำตารอวิชาติมารับ ก็เห็นใจจึงเข้าไปปรึกษาคุณหญิงว่า จะช่วยสดสวยอย่างไรดี
“ก็ อยู่ที่เธออยากจะให้ผัวเมียดีกันหรือว่าเลิกกัน ถ้าอยากจะให้เลิกกันเธอก็ปล่อยให้ตากลางไม่รู้เหนือรู้ใต้ ต่อไป” สมสวาททิ้งท้ายแล้วลุกเดินออกไป สอางทิพย์หันไปมองสดสวยอย่างคิดหนัก
เป็นเวลาเดียวกับ ที่หลวงพิศาลกำลังคิดหนักเช่นกัน เพราะถูกคุณนายจินดาเข้าใจผิดอีกรอบ เรื่องสร้อยเพชรที่ซ่อนอยู่ในห้องนอน คุณนายแผดเสียงใส่หลวงพิศาลด้วยความโกรธ เพราะคิดว่าหลวงพิศาลเตรียมไว้ให้สุมาน คุณหลวงตกใจกลัวไม่กล้าพูดความจริง จึงต้องมาสารภาพกับสุดถนอมแทน
“พ่อไม่ได้ซื้อสร้อยให้สุ มาน สร้อยเส้นนั้นพ่อซื้อให้แม่ของลูก พ่อตั้งใจจะให้เค้าเป็นของขวัญวันเกิด พ่อซื้อไว้นานแล้วก่อนที่จะเกิดเรื่องแม่สุมานนี่อีก พ่ออุตส่าห์ซ่อนไว้ดิบดี แม่เค้าก็อุตส่าห์ไปเจอให้มันเป็นเรื่องขึ้นมาอีก นี่ลูกคงไม่เชื่อพ่อล่ะซิ ตอนนี้พ่อเป็นคนไม่น่าเชื่อถือในสายตาลูกไปแล้วนี่”
“แหว วเชื่อคุณพ่อค่ะ แต่คุณแม่คงไม่เชื่อแน่ๆ เพราะคุณแม่หมดความไว้เนื้อเชื่อใจคุณพ่อแล้ว คุณพ่อจะต้องทำให้ท่านเห็นว่า คุณพ่อรักคุณแม่ไม่เปลี่ยนแปลง” สุดถนอมแนะนำแล้วคิดหาวิธีให้พ่อกับแม่คืนดีกัน
สุด ถนอมวางแผนจัดงานวันเกิดให้คุณนายจินดา โดยมี โสรัตน์ ศยาม และวิชชุดาเป็นผู้ช่วย ทั้งหมดมาประชุมวางแผนกันที่บ้านโสรัตน์ เพราะงานนี้เป็นความลับสุดยอด วิชชุดากับศยามต้องมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง วิชชุดาแกล้งทำหวานใส่โสรัตน์เพื่อประชดศยาม ศยามเห็นแล้วก็อึ้ง ส่วนสุดถนอมก็แอบจ๋อย
“ขนมเค้กนี่ อร่อยจังเลย คราวหลังน้องวิชคงต้องทำมาให้ผมกินบ่อยๆแล้วล่ะครับ” โสรัตน์ยิ้มปลื้มที่วิชชุดาคอยเอาใจ
“ขนมเค้กนี่ฝีมือ คุณแหววต่างหากล่ะคะ คุณโสรัตน์ชมผิดคนแล้วล่ะค่ะ คุณโสรัตน์ชอบมากขนาดนี้ สงสัยวิชต้องไปเรียนทำขนมกับคุณแหววแล้วล่ะค่ะ” วิชชุดาทำฉอเลาะ
ศยามชักหมั่นไส้เข้ามาขัดจังหวะ “สรุปเรื่องงานวันเกิดของคุณป้า เราทำตามที่คุยกันไปเมื่อกี้นะครับ พี่โสรัตน์กับ
คุณวิชรับผิดชอบเรื่องอาหาร ส่วนผมจะรับผิดชอบเรื่องสถานที่เองทุกอย่างต้องเป็นไปตามกำหนดเวลานะครับ”
“แล้วแหววไม่ต้องทำอะไรเลยเหรอคะ แหววน่าจะช่วยอะไรได้บ้างนะคะ แหววรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีประโยชน์เลย”
“คุณ แหววมีหน้าที่ดูแลคุณป้า แล้วก็ซักซ้อมกับคุณลุงให้ทำตามแผนการของเราให้ดีหน้าที่นี้ เป็นหัวใจของงานนี้เลยนะครับ คุณแหววเป็นผู้หญิงที่มีคุณค่าสำหรับผมเสมอ อย่าพูดว่าตัวเองไม่มีประโยชน์อีกนะครับ” ศยามกุมมือสุดถนอมไว้
วิชชุดาเหล่มอง โสรัตน์แซวศยามที่หวานได้ตลอด แล้วหันมาชวนวิชชุดากลับ แต่นึกได้ว่าต้องไปส่งท่านผู้การที่สนามบินจึงขอให้ศยาม ไปส่งวิชชุดาที่บ้านแทน วิชชุดาจะขอกลับเอง แต่สุดถนอมไม่ยอมบังคับให้วิชชุดาไปด้วยกัน
ooooooo
ใน ระหว่างทาง ศยามพยายามแสดงให้วิชชุดาเห็นว่า เขากับสุดถนอมรักกันมากเพราะอยากให้เธอหันไปสนใจโสรัตน์ วิชชุดาเจ็บใจจึงแกล้งว่าประชดกับสุดถนอมที่หันมาขอความเห็น ว่า เธอควรเชื่อศยามดีไหม
“เชื่อเถอะค่ะ คุณแหวว เพราะลูกผู้ชายอย่างคุณศยามคงไม่โกหกแน่”
หลัง จากส่งสุดถนอมเข้าบ้านแล้ว ศยามก็บังคับให้วิชชุดาเปลี่ยนมานั่งคู่กับเขาที่เบาะหน้า วิชชุดาจำใจทำตามพลางพูดแขวะเรื่องศยามปลอมเป็นเสือมืดไป จับตัวเธอและท้าให้บอกเรื่องนี้กับสุดถนอม
“ผมไม่ จำเป็นต้องบอกคุณแหววทุกเรื่อง ถ้าคุณอยากจะบอกเรื่องนี้กับคุณแหววก็เชิญเลย ผมอธิบายให้คุณแหววเข้าใจได้แน่”
“คุณจะอธิบายว่ายังไง”
“ผม จะบอกคุณแหววว่า ผมทำทุกอย่างลงไปก็เพื่อพี่โสรัตน์ ผมไม่ได้ทำผิดอะไรต่อให้ผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมก็จะทำเหมือนเดิม”
“คุณศยาม คุณเป็นคนที่ไม่มีความละอายใจเลยจริงๆ” วิชชุดามองศยามอย่างโกรธมาก
รถ แล่นมาเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน วิชชุดาลงจากรถอย่างรวดเร็ว ศยามตามมาขวางไว้ถามว่า เขาทำอะไรผิดทำไมวิชชุดาถึงโกรธ
“ถ้าคุณคิดว่า สิ่งที่คุณทำกับฉัน มันไม่ผิด เราก็ไม่ต้องมาพูดกันแล้ว”
“ก็ผมนึกไม่ออกจริงๆว่า ผมทำผิดอะไร ถ้าหากไม่มี
เสือ มืด คุณกับพี่โสรัตน์จะรักกันจนตกลงแต่งงานกันเหรอครับ คุณวิชครับ ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในป่าซะเถอะครับ ผมเองก็จะลืมเหมือนกัน”
“คุณจะลืมได้จริงๆเหรอคะ คุณศยาม คุณลืมได้ แต่ฉันลืมไม่ได้ ฉันจะลืมคนที่ช่วยชีวิตฉันไว้ได้ยังไง ถ้าหากคุณไม่อยากให้ฉันจดจำเสือมืดไว้ คุณก็ควรทำตัวเป็นโจรใจทรามให้ตลอด ไม่ใช่มาทำดีกับฉันคอยเป็นห่วงเป็นใยฉัน ทำให้ฉันรู้สึกดีด้วยแล้วคุณก็มาทำลายความรู้สึกดีๆที่ฉันมี ต่อคุณซะเอง”
“ผมทำดีกับคุณก็เพราะว่า ผมทำตามหน้าที่เท่านั้น”
“แล้ว ที่คุณสัญญาว่า คุณจะปกป้องฉันด้วยชีวิต คุณให้สร้อยฉัน แล้วคุณก็” “เกือบจะจูบคุณ คุณก็เลยอยากรู้ว่า ผมรู้สึกอะไรด้วยหรือเปล่า” ศยามดึงวิชชุดาเข้ามากอดแน่น แต่พอรู้สึกตัวก็รีบปล่อยมือเอ่ยว่า “คำตอบก็คือ ไม่ ผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณเลย แต่ถ้าหากจะให้หายสงสัยจริงๆล่ะก็” ศยามดึงวิชชุดามาใกล้ทำเหมือนจะจูบเพื่อทดสอบความรู้สึก วิชชุดาตบหน้าศยามฉาดใหญ่
“อย่ามาเล่นสนุกกับความรู้สึก ของคนอื่น ฉันเข้าใจแล้ว ฉันไม่มีความหมายอะไรกับคุณเลย คุณก็ไม่มีความหมายกับฉันแล้วเหมือนกัน” วิชชุดาวิ่งร้องไห้ออกไป
วิชาติเห็นน้องสาววิ่งสวนทางเข้ามาท่าทางแปลกๆ ก็เดินออกไปดูหน้าบ้าน เห็นศยามยืนอึ้งคอตกก็ร้อนตัวโวยวาย
“ยายวิชต้องรู้ความจริงแล้วแน่ ตายล่ะ ทำยังไงดีล่ะทีนี้ อย่างนี้ยายวิชไม่ยอมแต่งงานกับโสรัตน์แน่ๆ ไม่ซิ ถ้ายายวิชรู้ความจริงแล้วก็จะต้องมาเล่นงานฉันเป็นคนแรก นี่ไม่พูดอะไรเลยซักคำ ตกลงยายวิชเป็นอะไรแน่วะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ไม่ต้องห่วงนะครับพี่ใหญ่ ผมช่วยมาตั้งแต่แรกแล้ว ผมก็จะช่วยต่อไปจนกว่าคุณวิชจะแต่งงานกับพี่โสรัตน์ ไม่ว่าจะทำให้คุณวิชเกลียดผมแค่ไหนก็ตาม ผมก็จะไม่ล้มเลิกความตั้งใจ” ศยามเดินไปที่รถแล้วขับออกไป วิชาติมองตามงงๆ
ooooooo
สอางทิพย์ยอมบอกวีรชาติว่า สดสวยอยู่ที่บ้านสวนกับคุณหญิงสมสวาท วีรชาติรีบตามไปง้อ วิชาติตามน้องมาด้วย หันมาแขวะ แต่สอางทิพย์ไม่โต้ตอบ เธอเข้าไปดึงแขนสดสวยที่จะเดินหนี
“คุณสวยคะ อย่าโกรธสอางค์นะคะที่พาคุณกลางมาที่นี่ สอางค์อยากให้คุณสวยกับคุณกลางได้ปรับความเข้าใจกัน”
“เป็นผัวเป็นเมียกัน มีปัญหาอะไรก็ต้องหันหน้าปรึกษากัน ช่วยกันแก้ปัญหา ไม่ใช่วิ่งหนีปัญหา แม่สวย คิดให้ดีๆ เธอกับตากลางรักกันอยู่ด้วยกันมาตั้งกี่ปี แล้วจะเลิกกันด้วยปัญหาแค่นี้เหรอ” คุณหญิงสมสวาทเตือน
สดสวยมองวีรชาติ พลางตัดสินใจยอมออกไปคุยด้วย วีรชาติขอโทษสดสวยและรับปากว่าจะลองคุยกับผู้ใหญ่ดูเพื่อหาทางกลับมาทำงานที่กรุงเทพฯ
“คุณยอมทำตามที่สวยขอร้องเพราะอะไรคะ เพราะสวยท้องใช่ไหม” สดสวยน้อยใจ
“คุณสวย คุณท้องเหรอครับ” วีรชาติตะลึง
“คุณไม่รู้ว่าสวยท้องเหรอคะ สวยนึกว่าคุณสอางค์บอกคุณแล้วซะอีก”
“คุณสอางค์ไม่ได้บอกครับ ผมไม่รู้จริงๆว่าคุณท้อง เราจะมีลูกด้วยกัน ผมดีใจจนพูดไม่ออกเลยนะเนี่ย” วีรชาติดึงสดสวยเข้ามากอดพลางอธิบาย “เกิดน้ำท่วมใหญ่ที่ปากน้ำโพ ผมลงมาไม่ได้จริงๆ ใจผมเป็นห่วงคุณจนไม่เป็น อันทำงานเลย พอผมต้องอยู่คนเดียวผมก็รู้ว่า ผมขาดคุณไม่ได้ ผมบอกตัวเองว่า ต่อไปนี้ไม่ว่าคุณจะต้องการอะไร ผมจะยอมทำตามใจทุกอย่าง วันนี้ผมต้องพาแม่ของลูกผมกลับไป
ด้วยให้ได้” วีรชาติกับสดสวยยิ้มให้กัน
สอางทิพย์เห็นวีรชาติคืนดีกับสดสวยกันก็สบายใจ วิชาติเดินเข้าอ้อนขอปรับความเข้าใจกับสอางทิพย์บ้าง สอาง–ทิพย์จึงถามเรื่องการมีลูกและความรักที่แท้จริง
“ถามอะไรอย่างนั้น ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจยังไง ผมก็รักคุณนะสอางค์ ผมไม่ได้แต่งงานกับคุณเพราะอยากได้คุณมาเป็นแม่บ้านให้ แต่ผมอยากให้คุณมาเป็นคู่ชีวิตคู่คิดที่จะก้าวไปพร้อมๆกัน”
“สอางค์คงต้องขอเวลาอีกซักหน่อยนะคะ สอางค์ไม่แน่ใจว่า คุณจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า ถ้าคุณทำได้จริงๆ สอางค์ก็อาจจะยอมมีลูกกับคุณก็ได้ อาจจะนะคะ แค่อาจจะ”
สอางทิพย์อมยิ้ม
วิชาติตัดใจโผเข้าจะกอด แต่สอางทิพย์ยันตัวไว้ไม่ให้กอดง่ายๆ
ooooooo
สุดถนอมหลอกพาคุณนายจินดาออกมาเดินช็อปปิ้งและเสริมสวย ในขณะที่โสรัตน์และวิชชุดากำลังโกลาหลกับการจัดเตรียมงานเลี้ยงเล็กๆ มีเด๋อ จ้อย และเด็กรับใช้อีกสองคนเป็นผู้ช่วย ส่วนหลวงพิศาลเดินไปเดินมาชะเง้อมองไปข้างนอก พลางดูเนื้อเพลงในมือ
วิชชุดาถือแจกันดอกไม้เดินมาจะวางบนโต๊ะอาหาร ศยามยกกระถางต้นไม้เดินมาอีกทาง ทั้งสองเดินมาเจอกันกลางทางต่างเดินหลีกทางกันไปแต่ปะหน้ากันตลอด ศยามยอมหยุดให้วิชชุดาเดินสวนออกไปโดยไม่มองหน้า ไม่นานนักทุกอย่างก็เรียบร้อย เมื่อเสียงรถแล่นเข้ามา หลวงพิศาลรีบบอกทุกคนว่า คุณนายจินดากลับมาแล้ว
“หลบกันก่อนครับ ทุกคนหลบเร็ว” ศยามสั่ง
จ้อยและคนรับใช้รีบสลายตัว พิศาลวิ่งตามหลังจ้อยไปศยามร้องเรียก
“คุณลุงต้องหลบไปทางโน้น ตามที่นัดกันไว้ไงครับ” หลวงพิศาลนึกได้รีบเข้าประจำที่
“น้องวิชมาทางนี้ครับ” โสรัตน์เอื้อมมือจะมาจับมือวิชชุดา เด๋อเข้ามาแทรกลากวิชชุดาไปหลบใต้โต๊ะแล้วดึงศยามมาด้วย ส่วนตัวเองวิ่งไปหลบอีกด้านหวังเปิดโอกาสให้
วิชชุดาเห็นศยามมุดเข้ามาก็จะมุดออก แต่ศยามจับแขนวิชชุดาไว้เพราะไม่ทันแล้ว
“ฉันไม่ยอมอยู่กับคุณในนี้แน่ ฉันไม่ไว้ใจคุณ คนอย่างคุณไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษ” วิชชุดาขยับจะหนีออกไปอีก ศยามดึงวิชชุดาไว้ไม่ให้ไป วิชชุดาเสียหลักเองล้มลงไปในอ้อมกอดของศยาม
“ทางนี้ค่ะคุณแม่” เสียงสุดถนอมดังเข้ามา
วิชชุดาจำต้องชะงักหยุดอยู่กับที่เธอหันกลับมาหน้าแทบจะหน้าชนกับหน้าศยาม ทั้งสองสบตากันนิ่ง
ooooooo
