วนาลี
ตอนที่ 12
คุณหญิงสมสวาท สอางทิพย์และสดสวยนั่งรอฟังข่าววิชชุดาอย่างกระวนกระวายใจ เมื่อวีรชาติประคองวิชาติเดินเข้ามา ทั้งสามหันไปมองก็เห็นโสรัตน์พา วิชชุดาเดินตามมาด้วย คุณหญิงเข้าไปกอดรับขวัญวิชชุดาตามด้วยพี่สะใภ้ ต่างแย่งกันถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง
“ตอนนี้อย่าเพิ่งถามอะไรวิชมากกันเลยครับ พายายวิชขึ้นไปพักผ่อนก่อนดีกว่า” วิชาติตัดบท
“วิช วิชปลอดภัยดีใช่ไหมครับ” ฤทธิรงค์โผล่เข้ามา
วิชาติกับโสรัตน์รีบขวางทางไว้ แล้ววิชาติก็สั่งให้
สอางทิพย์กับสดสวยพาวิชชุดาขึ้นไปพัก สองสาวทำตามอย่างไม่เต็มใจนัก คุณหญิงสมสวาทเดินตามไปด้วย ฤทธิรงค์ขยับจะตามแต่วิชาติ โสรัตน์ และวีรชาติเข้ามาขวางชนิดจัดเต็มพื้นที่
สอางทิพย์กับสดสวยประคองวิชชุดาเข้ามานั่งบนเตียง เธอชวนวิชชุดาไปอาบน้ำและจะช่วยแกะเถาวัลย์ที่ผูกข้อมือให้ แต่วิชชุดาไม่ยอม สดสวยเริ่มบ่นเรื่องลืมหยิบกระเป๋าเดินทางของวิชชุดามาจากกระท่อม วิชชุดามีความหวังรีบถามถึงเสือมืด แต่สอางทิพย์ว่าไม่พบใครเลย แถมเชียร์ฤทธิรงค์ที่ไปช่วยตามหาวิชชุดาด้วย
“จริงซิ นายเด๋อ แล้วตอนนี้นายเด๋ออยู่ที่ไหนคะ” วิชชุดา มองหา พอเหมาะกับที่คุณหญิงสมสวาทกับเด๋อเดินเข้ามา
“คุณวิช คุณวิชจริงๆด้วย ผมเป็นห่วงคุณวิชแทบตาย นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นคุณวิชแล้ว นี่เสือมืดตามไปช่วยคุณวิชทันใช่ไหมครับ” เด๋อโผเข้ากอดลูกพี่
วิชชุดาไม่ทันได้ตอบอะไร คุณหญิงสมสวาทก็สั่งห้ามทุก คนพูดถึงเสือมืดและเสือสอนอีกและกำชับให้วิชชุดาลืมเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นให้หมด วิชชุดาจำใจรับคำ
ฤทธิรงค์ยืนกรานจะพบวิชชุดาให้ได้ และอ้างว่าโสรัตน์ ก็เป็นคนนอกเหมือนกันทำไมยังอยู่ได้ วิชาติรีบประกาศว่า อีกไม่นานโสรัตน์ก็จะกลายมาเป็นคนในครอบครัวของเขาแล้ว เพราะวิชชุดาซาบซึ้งในความกล้าหาญของโสรัตน์มาก
“คุณควรพิจารณาตัวเองได้แล้ว คุณไม่มีความสามารถปกป้องยายวิช คุณไม่มีอะไรเลยที่คู่ควรกับน้องสาวผม ทางที่ดีคุณควรจะออกไปจากชีวิตของยายวิชตั้งแต่ตอนนี้” วิชาติใส่อีกชุด
ฤทธิรงค์หน้าเสียต้องถอยออกมา แต่ยังไม่ถอดใจเขาบอกกับวิชาติจะกลับมาเยี่ยมวิชชุดาใหม่แล้วยกมือไหว้ลาทุกคน
“ไอ้หมอนี่ทำไมพูดไม่รู้เรื่องวะ” วิชาติบ่นแล้วชะงัก
เพราะคุณหญิงสมสวาทเดินเข้ามาพร้อมสอางทิพย์ สดสวยและเด๋อ
คุณหญิงบอกข้อตกลงก่อนพาตัววิชชุดากลับกรุงเทพฯว่า เธอไม่อยากให้ทุกคนพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่อีก วีรชาติกับวิชาติเห็นด้วย แต่สดสวยกับสอางทิพย์ค้านเพราะอยากให้วิชชุดา ได้รู้ความจริงเรื่องแผนการของพี่ชายทั้งสอง แต่คุณหญิงยืนยันคำสั่งเดิมเพราะไม่อยากเห็นวิชชุดาต้องทุกข์ใจมากกว่านี้
“ได้ค่ะคุณป้า สอางค์จะไม่บอกน้องวิช เพราะสอางค์หวังว่าเรื่องนี้น่าจะจบลงจริงๆ ขอเพียงใครบางคนอย่าได้ฉวยโอกาสแสดงตนเป็นวีรบุรุษก็แล้วกัน” สอางทิพย์ปรายตามาทางโสรัตน์
โสรัตน์ร้อนตัวรีบรับปากว่าจะไม่ฉวยโอกาสแน่
“แต่โสรัตน์มันก็ไปช่วยยายวิชจริงๆ ถ้าหากยายวิชเห็นโสรัตน์เป็นวีรบุรุษ มันก็ ก็คงช่วยอะไรไม่ได้” วิชาติรีบแก้แทน
“แต่คนที่ช่วยน้องวิชจริงๆ คือคุณศยาม” สดสวยค้าน
เด๋อรีบสนับสนุนและคุยอวดถึงความกล้าหาญของเสือมืดให้ทุกคนฟัง คุณหญิงสมสวาทดุให้เด๋อหยุดพูดพลางกำชับว่า ห้ามบอกเรื่องเสือมืดกับวิชชุดาเป็นอันขาด จากนั้นก็หันไปอบรมสามหนุ่มชุดใหญ่
“คราวนี้พวกเธอคงได้รับบทเรียนกันแล้วนะ คิดทำเรื่องพิเรนทร์จนเลยเถิดกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โต แต่ละคนมีตำแหน่งสูงๆทั้งนั้น แต่ดันไม่มีใครห้ามใครเลย ต่อไปนี้อย่าได้ไปยุ่งกับยายวิชอีก เอาเวลาไปยุ่งดูแลคนของตัวเองเถอะ เข้าใจที่ฉันพูดกันใช่ไหม”
วิชาติ วีรชาติ และโสรัตน์นั่งจ๋อย
ooooooo
วิชชุดายืนเหม่ออยู่ที่ระเบียง วิชาติ วีรชาติ และโสรัตน์เดินเข้ามาคุยด้วย วิชาติพูดทำคะแนนให้โสรัตน์ในขณะที่วีรชาติรู้สึกผิดก็พยายามจะขอโทษน้อง แต่วิชาติรีบขัดแล้วดึงวีรชาติออกไป เพื่อให้โสรัตน์ได้อยู่กับวิชชุดาตามลำพัง
วิชชุดาขอบคุณโสรัตน์ที่ตามไปช่วยและบอกว่า เธอไม่ใช่วิชชุดาคนเดิมอีกต่อไปแล้ว โสรัตน์อึ้งมองวิชชุดาอย่างแปลกใจ
“วิชไม่ได้เจอแต่เรื่องเลวร้ายนะคะ เรื่องดีๆวิชก็ได้พบได้เจอมาด้วย วิชได้รู้จักเพื่อนดีๆเพิ่มอีกคน ที่จริงเค้าก็ไม่ใช่เป็นแค่เพื่อนที่ดีนะคะ เขาเป็นเพื่อนตายของวิชเลยล่ะ วิชคงไม่มีชีวิตรอดกลับมาได้...ถ้าหากไม่มีเขา วิชหวังว่าซักวันนึง...วิชคงจะได้มีโอกาสตอบแทนเขาบ้าง แต่วิชคงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ” วิชชุดาแตะสร้อยของเสือมืดที่ยังใส่อยู่
โสรัตน์ยิ้มฝันหวานคิดว่าวิชชุดาหมายถึงตัวเอง ก็รีบรวบรัดจะส่งผู้ใหญ่มาทาบทามสู่ขอ วิชชุดาจำต้องหาทางเลี่ยงด้วยการเสนอว่า ให้ลองคบกันเป็นเพื่อนไปก่อน เพราะเธออาจไม่ดีพอสำหรับเขาก็ได้
“ไม่มีทางครับ ผมไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากน้องวิชเป็นอันขาด” โสรัตน์จับมือวิชชุดาไว้แน่น
วิชชุดาฝืนยิ้มทำดีด้วยความเกรงใจ
ด้านวิชาติที่กำลังฝันหวานหันมาคุยกับวีรชาติว่า คราวนี้โสรัตน์ต้องเอาชนะใจวิชชุดาได้แน่ แต่สอางทิพย์กับสดสวยเข้ามาค้าน พวกเธอยืนยันจะไม่ยอมให้วิชชุดาหลงกลพี่ชายทั้งสองแน่ และช่วยกันพูดเชียร์ฤทธิรงค์เพราะเห็นว่าเหมาะสมกับวิชชุดามากกว่าโสรัตน์ วิชาติเห็นว่าเถียงสู้สองสาวไม่ได้แน่จึงรีบตัดบท
“ยายวิชจะเลือกใคร ก็ให้เขาเป็นคนตัดสินใจเอง”
“หวังว่าพวกคุณจะให้อิสระในการตัดสินใจกับน้องวิชจริงๆ แล้วเรามาดูกันว่า...น้องวิชจะเลือกใคร” สอางทิพย์กับสดสวยเดินออกไป
“ยายวิชก็ต้องเลือกโสรัตน์อยู่แล้ว จริงไหมวะนายกลาง” วิชาติยิ้มกับวีรชาติอย่างมั่นใจมาก
ooooooo
เสือสอนเดินนำศยามมาในป่า เมื่อเห็นว่าปลอดภัยแล้วก็ชวนศยามหยุดพัก และคุยเรื่องวิชชุดา เพราะเชื่อว่าเธอมีใจให้เสือมืดแน่ แต่จะได้เจอกันอีกหรือไม่ ขึ้นอยู่กับวาสนา
“พี่สอนไม่ต้องห่วงเรื่องฉันหรอก พี่น่าจะคิดถึงชีวิตตัวเองบ้าง พี่เคยคิดอยากใช้ชีวิตอย่างสงบสุขบ้างหรือเปล่า” ศยามเข้าเรื่อง เสือสอนอมยิ้มฟังศยามพูดต่อ “ฉันเห็นพี่สอนเป็นคนดี ไม่อยากเห็นพี่ต้องมีจุดจบเหมือนโจรคนอื่น ฉันเองก็เบื่อที่จะต้องหนีตำรวจไปตลอดชีวิต เรามาเริ่มต้นชีวิตใหม่พร้อมๆกันดีไหมพี่”
“เอ็งเป็นใครกันแน่วะเสือมืด” เสือสอนมองหน้าศยาม
ศยามอ้ำอึ้ง กงกับลาดโผล่พรวดพราดเข้ามาพอดี เสือสอนมองลูกน้องทั้งสองอย่างตัดสินใจ แล้วสั่งให้ทั้งคู่ล่วงหน้าไปรอที่จุดนัดหมาย จากนั้นก็เดินไปยืนนิ่งให้น้ำตกชำระล้างตัว ศยามมองตามแล้วเอ่ยถามเรื่องเดินทางต่อ
“เราจะต้องแยกทางกันเดินแล้วล่ะ” เสือสอนเดินเข้ามา “เอ็งไม่ได้ทำผิด แต่เอ็งกับข้าไม่ได้อยู่ฝ่ายเดียวกันตั้งแต่ต้นแล้ว เราคงร่วมเดินทางกันต่อไปไม่ได้หรอก”
“พี่สอนหมายความว่ายังไง”
“ถึงเวลาที่เราควรจะมาพูดความจริงกันได้แล้ว คุณมีโอกาสฆ่าผมตั้งหลายครั้ง แต่ทำไมไม่ทำล่ะครับคุณตำรวจ”
“นี่...นี่คุณรู้ได้ยังไง”
“ไม่มีโจรที่ไหนมานั่งเกลี้ยกล่อมเสือสอนให้เลิกเป็นโจรหรอก แล้วคุณก็เป็นคนดีเกินกว่าที่จะเป็นโจร ไม่ต้องเกลี้ยกล่อมผมแล้วล่ะครับคุณตำรวจ ผมตัดสินใจได้แล้ว” เสือสอนเดินไปหยิบปืนที่วางอยู่บนโขดหินมาส่งให้ศยาม “ผมจะวางมือ แต่ผมมีเงื่อนไขข้อเดียว ไม่ทราบว่าคุณตำรวจจะรับเงื่อนไขของผมได้หรือเปล่า” เสือสอนสบตากับศยาม
เมื่อได้รับฟังเงื่อนไขของเสือสอนแล้ว ศยามก็ตามเสือสอนมาพบกงกับลาดที่จุดนัด เสือสอนบอกกับลูกน้องว่าจะวางมือ ให้ทั้งสองนำเงินทองที่ปล้นมาจากเถ้าแก่ฮวดไปแบ่งกัน แล้วกลับไปตั้งตัวที่บ้านเกิดหางานสุจริตทำ
“แล้วทำไมอยู่ๆพี่สอนถึงคิดจะเลิกเป็นโจรล่ะ” กงสงสัย
“ข้าทำบาปมามากพอแล้ว ถึงข้ากลับตัวใหม่ตอนนี้ จะลบล้างความผิดที่เคยทำมาไม่ได้ แต่ก็ยังดีกว่าที่ข้าจะไม่เริ่มต้นทำอะไรเลย แล้วในเมื่อมีคนชี้ทางสว่างให้เดินแล้วทำไมข้าจะไม่ทำตามล่ะ” เสือสอนยิ้มให้กับศยาม
ooooooo
วิชชุดานั่งเหงาอยู่ในสวน เด๋อเข้ามาชวนคุย วิชชุดานึกขึ้นได้ถามถึงป้าคล้าม เด๋อจำต้องโกหก ทั้งที่ในใจอยากบอกความจริงกับลูกพี่ใจแทบขาด วิชชุดานั่งเศร้านึกภาพเก่าๆ เมื่อครั้งอยู่ที่กระท่อม กับเสือมืด
เวลาเดียวกันนั้น ศยามกำลังคิดถึงวิชชุดาอยู่เช่นกัน
“เราต้องกลับไปหาคุณแหวว คุณแหววรอเราอยู่” ศยามบอกกับตัวเอง
รุ่งอรุณวันใหม่ ศยามออกมายืนรอส่งกงกับลาด กงชวนศยามไปอยู่ด้วยกัน แต่เขาปฏิเสธบอกว่า จะกลับบ้านเกิด กงพยักหน้ารับแล้วยื่นมือมาจับกับศยาม
“ข้าเคยทำผิดกับเอ็งอโหสิให้ข้าด้วย” ศยามจับมือ กงเป็นการอโหสิ ลาดเข้าจับมือด้วยอีกคน
เสือสอนคนใหม่เดินเข้ามาตบไหล่กงกับลาดเอ่ยว่า “ถ้าเรามีวาสนาต่อกัน เราก็คงจะได้เจอกัน แต่ถ้าไร้วาสนา แม้อยู่ตรงหน้าก็ไม่พบเจอ พวกเอ็งไปได้แล้วไป ทิ้งอดีตไว้ที่นี่ แล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่”
“พี่สอน พี่มีบุญคุณต่อฉันล้นเหลือ ชาตินี้ฉันจะไม่มี วันลืมพี่เลย หวังว่าซักวันฉันจะมีโอกาสตอบแทนพระคุณของพี่” กงให้คำมั่น
“พี่สอน พี่จะเป็นวีรบุรุษในหัวใจฉันตลอดไป” ลาด น้ำตาซึม เดินกอดคอกงออกไป
เสือสอนหันมามองศยามแล้วพากันเดินออกไปที่ถนนใหญ่
เสือสอนขอบคุณศยามที่ให้โอกาสเขากับลูกน้อง เพราะถ้าศยาม จับเสือสอนส่งทางการ ต้องได้สองขั้นแน่ แถมยังมีรางวัลค่าหัว อีกหลายหมื่นบาท
ศยามยิ้มนึกถึงคำพูดของวิชชุดา แล้วทำเฉไฉ “ผมเชื่อว่า ถ้าข่าวเสือสอนกลับตัวเลิกเป็นโจรแพร่สะพัดออกไป จะต้อง
มีโจรอีกหลายสิบคนที่จะดำเนินรอยตาม ตำรวจอย่างผมก็คง มีงานทำน้อยลง”
“ผมก็พอจะทำประโยชน์กับเขาได้บ้างเหมือนกันนะ”
“เป็นเกียรติที่ได้รู้จักคุณ” ศยามยื่นมือให้
“ผมก็เช่นกัน...ถ้าหากว่าผมไม่ตายซะก่อน เราคงจะได้ เจอกันอีก” เสือสอนจับมือกับศยามแล้วเดินแยกออกไป โบกรถบรรทุกที่แล่นผ่านมา เพื่อขอติดรถไปด้วย
ศยามยืนมองเสือสอนจนลับสายตา แล้วมุ่งหน้าไปที่ สถานีรถไฟเพื่อกลับกรุงเทพฯ
ooooooo
ครอบครัววิภาดากำลังเตรียมตัวกลับกรุงเทพฯเช่น กัน โสรัตน์ประคองวิชชุดามานั่งรอรถไฟที่หน้าสถานี เด๋อมองโสรัตน์อย่างไม่ชอบใจนักและคอยกันท่า เมื่อมีโอกาส โสรัตน์เข้ามาเอาใจอาสาจะไปซื้ออาหาร มาให้ แต่วิชชุดาปฏิเสธแล้วเมินหน้าหนีจนเหลือบไป เห็นศยามสะพายเป้ไกลๆ เดินปะปนอยู่กับผู้คน “เสือมืด” วิชชุดารีบลุกขึ้นผลุนผลันออกไปทันที
ศยามที่เดินอยู่ท่ามกลางผู้คนเหลือบมาเห็นวิชชุดากำลัง
เดินตรงมาหาก็รีบหลบออกไป โสรัตน์ตามมาดึงวิชชุดาไว้ วิชชุดาไม่กล้าบอกว่าเธอเห็นเสือมืดจึงรีบกลบเกลื่อนว่า เจอคนรู้จัก แต่คงตาฝาดไป แล้วฤทธิรงค์ก็ถือกระเป๋าเดินทางวิ่ง กระหืดกระหอบเข้ามา บอกกับวิชาติที่ตีหน้ายักษ์ใส่
“พี่สอางค์ที่ซื้อตั๋วเผื่อผมครับ ใกล้เวลารถไฟมาแล้ว เราเข้าไปรอที่ชานชาลากันเถอะวิช” ฤทธิรงค์จะจับแขนวิชชุดาเดินไป โสรัตน์เข้ามาแทรกแบบเนียนๆบอกว่า เขาจะดูแลวิชชุดาเองแล้วรีบพาวิชชุดาออกไป
ฤทธิรงค์หันมายิ้มกับเด๋อ แล้วโอบไหล่เด๋อเดินตาม
ศยามที่แอบมองอยู่โล่งอก รีบโผล่ออกมาจากที่ซ่อน
“ถ้าไร้วาสนา...แม้อยู่ตรงหน้าก็ไม่พบเจอ” พึมพำกับตัวเอง พลางแตะเถาวัลย์ที่ยังผูกที่ข้อมืออยู่
ooooooo
ทุกชีวิตกลับมาเริ่มต้นใหม่ที่กรุงเทพฯ และพยายามลืมเรื่องที่นครสวรรค์ ศยามแต่งตัวหล่อออกมาจากห้องเพราะจะไปทำคะแนนกับสุดถนอม แต่นมคล้ามมีเรื่องคาใจ เมื่อรู้ว่าสุดถนอมกับโสรัตน์มาช่วยจัดบ้านให้ ด้านวิชชุดาก็พยายามหางานมาทำไม่หยุด เพราะไม่อยากให้ตัวเองมีเวลาว่าง จนสอาง-ทิพย์นึกห่วงจึงจะเข้ามาบอกความจริง แต่วิชาติเข้ามาขัด แล้วสองผัวเมียก็หันมาทะเลาะกัน เพราะ
ต่างฝ่ายต่างเชียร์คนของตัวเองว่าเหมาะสมกับวิชชุดามากกว่า
วิชชุดาเดินหนีเข้าไปเตรียมอาหารเย็น เด๋อตามไปช่วย สักพักวิชาติก็เข้ามาตามบอกโสรัตน์จะมารับวิชชุดาไปทานข้าวให้รีบขึ้นไปแต่งตัว วิชชุดาอ้าปากจะค้านแล้วเปลี่ยนใจยอมทำตามอย่างว่าง่าย
เป็นเวลาเดียวกับศยามไปหาสุดถนอมที่บ้าน และถูกคุณนายจินดาที่ยังแก้ปัญหาเรื่องหลวงพิศาลไม่ตกเข้ามาพาลหาเรื่อง
“แหววขอโทษแทนคุณแม่ด้วยนะคะ หมู่นี้คุณแม่อารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะค่ะ คุณแม่ไม่ได้หมายความอย่างที่พูดหรอกนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ...ผมเข้าใจ” ศยามยิ้มรับ
ด้านหลวงพิศาลที่ยืนอยู่ด้วย เขารู้ว่าคุณนายอารมณ์เสียเพราะตน จึงเดินเลี่ยงออกมา ศยามชวนสุดถนอมออกไปทานอาหารด้วยกัน สุดถนอมเข้าไปขออนุญาตคุณนายจินดา ทำให้คุณนายว่าแขวะที่ศยามไม่กล้าเข้ามาขออนุญาตด้วยตัวเอง
ศยามตามมาอธิบายและขอโอกาสอีกสักครั้ง เขารับปากว่าจะพยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อสุดถนอม คุณนายจินดานิ่งคิดแล้วออกคำสั่งว่า ห้ามกลับเกินสี่ทุ่ม ศยามขอบคุณแล้วพาสุดถนอมออกไป
คุณนายจินดามองตามพลางนึกในใจว่าต้องพิจารณาเรื่องศยามใหม่
ooooooo
เด๋อปีนหน้าต่างเข้ามาดูเห็นลูกพี่แต่งตัวสวยกว่าทุกทีก็ร้องทัก วิชชุดาบอกกับเด๋อว่า เธอต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองเสียที เพราะไม่อยากสร้างปัญหาให้กับพี่ๆอีก
“แต่คุณวิชไม่ได้ชอบคุณโสรัตน์นี่ครับ แล้วคุณโสรัตน์ก็ไม่เหมาะกับคุณวิชเลย คุณฤทธิ์ยังเหมาะกว่าอีก ที่จริงคนที่เหมาะสมกับคุณวิชมากที่สุดก็คือเสือมืดนะครับ เสือมืดยิงนกตกปลาเก่งเหมือนคุณวิชเลย แล้วก็มีนิสัยหลายๆอย่างคล้ายคุณวิชด้วย” เด๋อหลุดปาก
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะนายเด๋อ” วิชชุดาเสียงเข้ม
วิชาติเดินเข้ามาตามเพราะโสรัตน์มารอแล้ว วิชชุดาขยับจะเดินออก แต่วิชาติร้องทักให้น้องสาวเปลี่ยนสร้อยคอเพราะไม่เข้ากับชุด แต่วิชชุดาไม่ยอมเพราะเป็นสร้อยของเสือมืด
รถโสรัตน์แล่นมาจอดที่หน้าร้านอาหาร โสรัตน์มือไม้สั่นด้วยความตื่นเต้นรีบลงมาเปิดประตูรถให้วิชชุดา เป็นเวลาเดียวกับที่รถของศยามแล่นเข้ามาจอดพอดี โสรัตน์หันไปเห็นศยามก็ร้องลั่น
ขณะที่วิชชุดาหันไปเห็นศยามก็พุ่งเข้าไปหา “เสือมืด เสือมืด นายมาที่นี่ได้ยังไง ฉันคิดว่านายตายไปแล้วซะอีก ฉันดีใจจริงๆที่ได้เจอนายอีก พูดอะไรซักคำซิ ยืนเงียบอยู่ทำไม” วิชชุดามองศยามอย่างคาดคั้น
ศยามยืนอึ้งไม่คิดว่าจะเจอเหตุการณ์เช่นนี้ จึงรีบพาสุดถนอมเดินหนีมาที่ทางเข้าร้านอาหาร แต่วิชชุดาตามติด
ด้วยเข้าใจว่าเสือมืดกลัวโสรัตน์ที่เป็นนายตำรวจ ศยามตัดสินใจหันมาบอกวิชชุดาว่า เธอจำคนผิดแล้ว พลางไขว้มือไว้ด้านหลังไม่ให้เห็นเถาวัลย์
โสรัตน์ตั้งสติได้รีบเข้ามาช่วย เขาบอกวิชชุดาว่า เธอจำคนผิด แล้วแนะนำให้เธอรู้จักกับศยามญาติผู้น้องของเขาและสุดถนอมคนรักของศยาม สุดถนอมยิ้มให้วิชชุดาอย่างเจื่อนๆ เดาได้ว่าวิชชุดาเป็นผู้หญิงที่โสรัตน์หลงรัก ศยามรีบตัดบทชวนสุดถนอมเข้าไปนั่งในร้าน วิชชุดามองตามอย่างข้องใจ โสรัตน์ชวนเปลี่ยนร้านแต่วิชชุดาไม่ยอมตามเข้านั่งโต๊ะใกล้ๆกับศยาม ศยามกับโสรัตน์แอบสบตากันท่าทางหนักใจทั้งคู่
สุดถนอมเห็นโสรัตน์เอาอกเอาใจวิชชุดาก็หันมาชวนศยามคุยว่า ทั้งคู่ดูเหมาะสมกัน เธอดีใจที่โสรัตน์สมหวังในความรัก
“แล้วเราสองคนล่ะครับ เหมาะสมเหมือนกับคู่นั้นหรือเปล่า เมื่อไหร่ความรักของเราจะคืบหน้าไปมากกว่านี้ซักทีครับ” ศยามจับมือสุดถนอม
สุดถนอมมองเถาวัลย์ข้อมือศยามเห็นว่าสกปรกก็จะแกะออกให้ ศยามทำเฉไฉ โสรัตน์มองมาที่สุดถนอม เห็นเธอจับมือใกล้ชิดกับศยามก็รู้สึกแปลกๆ
ในขณะที่วิชชุดาก็ยังมองศยามอย่างครุ่นคิดสงสัย ภาพตอนเสือมืดเล่าเรื่องพี่ชายและครอบครัวให้ฟังแว่บเข้ามา เธอจึงเข้าใจว่าศยามเป็นพี่ชายฝาแฝดของเสือมืดนั่นเอง
วิชชุดาไม่รอช้าสอบถามเรื่องนี้กับโสรัตน์ แต่โสรัตน์ปฏิเสธว่าไม่รู้เรื่องเลย
“ครอบครัวคุณศยามปิดบังเรื่องนี้เป็นความลับถึงขนาดนี้เลยเหรอคะ ขนาดคุณโสรัตน์เป็นญาติแท้ๆยังไม่รู้เรื่องเลย นี่แสดงว่าเขาตัดขาดจากเสือมืดแล้วจริงๆ” วิชชุดา
ยิ่งสงสารเสือมืด เธอรอโอกาสจนกระทั่งเห็นศยามลุกไปเข้าห้องนํ้าจึงตามไปดักรอ และถามเขาเรื่องเสือมืดน้องชายฝาแฝด แต่ศยามทำเข้มบอกว่าไม่มีน้องชาย
“คุณอย่าปิดบังความจริงอีกต่อไปเลยค่ะ ฉันได้พบกับน้องชายคุณ เขาเล่าเรื่องคุณให้ฉันฟังหมดแล้ว ยังไงเสือมืดก็เป็นน้องแท้ๆของคุณนะคะ คุณจะโกรธจะเกลียดเขาแค่ไหน ก็ไม่ควรตัดเป็นตัดตายถึงขนาดนี้”
“แล้วคุณจะให้ผมยอมรับโจรเป็นคนในครอบครัวได้ยังไง นายมืดมันไม่รักดี ผมไม่ถือว่ามันเป็นน้องอีกต่อไปแล้ว มันคงไปอวดอ้างกับคุณว่ามันเป็นลูกหลานใครนามสกุลอะไรล่ะซิ นี่มันจะทำให้ครอบครัวเสื่อมเสียชื่อเสียงไปถึงไหน”
“เสือมืดไม่เคยอวดอ้างอะไรกับฉัน แม้แต่ชื่อจริงของเขา ฉันยังไม่รู้เลย ฉันอยากให้คุณเห็นใจเขาบ้าง”
“ผมกับนายมืดตัดขาดกันไปนานแล้ว กรุณาอย่าพูดถึงมันอีก” ศยามทำขึงขัง แล้วส่งสัญญาณให้โสรัตน์ที่ยืนเลิ่กลั่กเข้ามาเอาตัววิชชุดาไป
“น้องวิชมาอยู่นี่เอง ผมเห็นน้องวิชหายไปนานก็เลยเป็นห่วง เขาเสิร์ฟของหวานแล้วนะครับ ไปที่โต๊ะกันดีกว่า ไปครับ” โสรัตน์รีบพาวิชชุดาออกไป แล้วแอบหันกลับมาสบตากับศยามอย่างเห็นใจ
ooooooo
สุดถนอมทักทาย เมื่อเห็นศยามเดินเหม่อเข้ามา
“ได้เจอคนที่ไม่คิดว่าจะได้เจอกันอีก บางทีโชคชะตาก็ชอบเล่นตลกกับเรานะครับ”
“คุณศยามมีเรื่องอะไรที่อยากจะเล่าให้แหววฟังหรือเปล่าคะ”
“คนอย่างผมจะมีเรื่องอะไรนอกจากเรื่องงาน ไม่มีอะไรน่าสนุกเลย ผมขอฟังเรื่องคุณแหววดีกว่า ตอนที่ผมไม่อยู่มีอะไรเกิดขึ้นบ้างครับ”
สุดถนอมอมยิ้มบอกกับศยามว่า ตอนนี้เธอทำงานเป็นมัคคุเทศก์อยู่บริษัทเดียวกับสอางทิพย์ เพราะได้กำลังใจดีๆจากโสรัตน์ทำให้ลุกขึ้นมาปรับเปลี่ยนตัวเอง
“ผมดีใจด้วยนะครับที่คุณแหววค้นพบตัวเองได้ แล้วยังได้รู้ว่าตัวเองต้องการทำอะไรอีก พยายามต่อไปนะครับ ผมจะคอยเอาใจช่วยอีกคน” ศยามจับมือสุดถนอมให้กำลังใจ
หลังจากทานอาหารเสร็จ โสรัตน์ก็พาวิชชุดาออกมาจากร้าน มีศยามกับสุดถนอมเดินตามออกมาด้วย โสรัตน์หันมาร่ำลาศยามกับสุดถนอม แต่วิชชุดายังคงมองศยามอย่างข้องใจ
“เราไปกันเถอะครับน้องวิช” โสรัตน์ยังไม่ทันที่จะพาวิชชุดาออกไป สุมานพุ่งเข้ามาหาศยามอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว แล้วคุยอวดสุดถนอม เรื่องที่เธอไปพบศยามที่นครสวรรค์ แต่สุดถนอมสวนทันควัน
“ถึงเราจะเป็นผู้หญิงเหมือนกัน แต่ดิฉันต่างกับคุณมากค่ะคุณสุมาน ดิฉันเป็นผู้หญิงที่รักษาเกียรติของตัวเอง ถึงจะสิ้นหวังยังไง ดิฉันก็จะไม่มีวันไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว” สุดถนอมเดินออกไป
ศยามรีบตามไปโดยไม่สนใจสุมานอีก สุมานยืนอึ้งแล้วหันมายิ้มหวานให้โสรัตน์ชวนไปทานข้าวด้วยกัน
“ผมก็เป็นผู้ชายที่มีเจ้าของแล้วเหมือนกัน ไปเถอะครับน้องวิช” โสรัตน์พาวิชชุดาออกไป สุมานยืนเหวอ
เมื่อสุดถนอมกลับมาถึงบ้าน เห็นพ่อยืนจดๆจ้องๆอยู่หน้าโทรศัพท์ ก็เข้ามาบอกเล่าเรื่องราวของสุมาน
“คุณสุมานเคยคบหากับคุณศยามมาหลายปี ก่อนที่เธอจะไปแต่งงานกับตำรวจระดับนายพล แล้วก็หย่าไปแต่งงานกับเศรษฐีที่ดิน สุดท้ายก็หย่ากันอีก คุณพ่อคงจะหาตัวเธอไม่ยากหรอกค่ะ ลูกได้ข่าวว่าเธอชอบไปขลุกอยู่ตามสนามกอล์ฟหรือไม่ก็สโมสรที่พวกเศรษฐีชอบไปกัน คุณพ่อพิจารณาเอาเองละกัน คุณพ่อจะยอมสูญเสียครอบครัว เพื่อผู้หญิงที่ไม่มีค่าคนนี้หรือเปล่า” สุดถนอมเดินออกไป
หลวงพิศาลรู้สึกเหมือนถูกค้อนทุบหัวอย่างแรง
ooooooo
ศยามเดินเหม่อคิดเรื่องวิชชุดาเข้ามาในห้อง เขาเห็นกระเป๋าของวิชชุดาวางอยู่ก็นึกได้ รีบดึงตุ๊กตาหมีที่ซุกอยู่ในเป้ออกมา แล้วล้วงกระเป๋าหยิบเถาวัลย์ที่สุดถนอมแกะให้ออกมาผูกข้อมือของตุ๊กตาหมี
นมคล้ามถือตะกร้าเดินบ่นเข้ามาเพราะลืมเอาผ้าศยามไปซัก ศยามรีบโยนตุ๊กตาหมีใส่ตู้ไปทันที แล้วบอกนมคล้ามเรื่องไปเจอวิชชุดาที่ร้านอาหาร
“ฉันรู้สึกเหมือนว่าชีวิตฉันหนีคุณวิชเธอไม่พ้นเลย” ศยามพึมพำ
“คุณมืดหนีเธอไม่พ้นหรือว่าไม่อยากหนี ลึกๆแล้วคุณมืดก็อยากเจอหน้าเธอ คุณมืดห่วงเธอ อยากรู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้างใช่ไหมล่ะคะ”
“ฉันจะอยากเจอคุณวิชทำไมเล่านม ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธออีกแล้วทุกอย่างมันจบลงแล้ว”
“ขอให้จบจริงๆเถอะค่า” นมคล้ามไม่อยากเชื่อ
เป็นเวลาเดียวกับที่วิชชุดาบอกเรื่องพี่ชายฝาแฝดของเสือมืดให้เด๋อฟังพอดี เด๋อที่รู้ความจริงแต่พูดไม่ได้จึงแกล้งเปรยว่า บางทีเสือมืดอาจยังมีชีวิตอยู่ก็ได้ เพราะยังไม่มีใครพบศพเสือมืด
“งั้นเราก็ยังพอมีความหวังใช่ไหม” วิชชุดารู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง
ooooooo
เช้าวันใหม่ วิชชุดานั่งอ่านหนังสือพิมพ์กองโตเพื่อหาข่าวเสือสอน คุณนายสมสวาทมาเห็นเข้าก็เอ็ดตะโรลั่น
“เราไม่ควรไปคิดถึงอดีต อย่าไปห่วงกับอนาคต แต่ให้อยู่กับปัจจุบันอย่างมีสติ แล้วเราก็จะใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข”
“วิชก็พยายามไม่คิดถึงเรื่องที่ผ่านมานะคะ แต่การที่มีคนคนนึงเข้ามาทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไป เราคงจะลืมเขาคนนั้นไม่ได้ง่ายๆหรอกค่ะ”
“เสือสอนมีความสำคัญขนาดเปลี่ยนชีวิตเราได้เลยเหรอยายวิช” คุณหญิงคาดคั้น วิชชุดาอึกอักเพราะเธอหมายถึงเสือมืดไม่ใช่เสือสอน แล้วเด๋อวิ่งหน้าเริ่ดนำฤทธิรงค์เข้ามา
“สวัสดีครับคุณป้า” ฤทธิรงค์ยกมือไหว้คุณหญิงสมสวาท
“นึกว่าใคร...เธอเองฤทธิ์” วิชชุดาโล่งใจชวนฤทธิรงค์ไปคุยกันที่สวนหลังบ้าน
วิชชุดาเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับเธอ เมื่อครั้งไปนครสวรรค์ให้ฤทธิรงค์รับรู้ ฤทธิรงค์ไม่เห็นด้วยที่วิชชุดาต้องฝืนใจคบกับโสรัตน์เพื่อตอบแทนบุญคุณที่เขาไปช่วยชีวิตเธอ
“ฉันทำเพื่อพี่ใหญ่เพื่อพี่กลางต่างหากล่ะ ถ้าฉันไม่หาเรื่องใส่ตัวหนีจากบ้านไปตามจับตัวเสือมืด ทุกคนก็ไม่ต้องเสี่ยงไปช่วยจนพี่ใหญ่ต้องถูกยิง” วิชชุดานึกเสียใจ
“ไม่มีใครโทษว่าเธอผิดหรอกวิช ทุกคนรู้ว่าเธอหวังดีอยากจะช่วยคุณป้าจับโจร ไหนๆเรื่องมันก็จบไปแล้วอย่าคิดมากเลยนะวิช”
ศยามไปนั่งรอสุดถนอมที่บริษัทเพื่อจะรับออกไปทานกลางวันด้วยกัน สอางทิพย์เดินผ่านมาเห็นก็หยุดคุยด้วย เธอว่าประชดศยามที่ร่วมมือกับวิชาติหลอกวิชชุดา
“รู้ไหมว่าตอนนี้น้องวิชต้องฝืนใจคบกับคุณโสรัตน์เพราะอะไร เพราะว่าบุญคุณค้ำคอค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าแผนการบ้าๆของคุณใหญ่จะได้ผลจริงๆ ผู้ชายนี่น่ากลัวนะคะ ถ้าต้องการชนะใจผู้หญิงก็จะทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งโกหกหลอกลวง สอางค์หวังว่าคุณศยามไม่ได้ชนะใจคุณแหววด้วยวิธีเดียวกับพี่ชายนะคะ” สอางทิพย์ยิ้มอย่างสะใจแล้วเดินออก
สุดถนอมเดินออกมาอีกทางเห็นศยามยิ้มแห้งๆก็แปลกใจ เธอรีบชวนเขาออกไปทานอาหารกลางวัน เพราะต้องกลับ มาทำงานต่อ และในระหว่างที่ทานกลางวันด้วยกัน สุดถนอมก็ยื่นกล่องของฝากจากหัวหินที่โสรัตน์ช่วยเลือกให้ศยาม ศยามรู้สึกว่าสุดถนอมมีบางอย่างเปลี่ยนไป แต่พยายามปัดความรู้สึกนั้นทิ้ง
เป็นเวลาเดียวกับที่วิชชุดาเดินออกมาส่งฤทธิรงค์ที่หน้าบ้าน ฤทธิรงค์แนะนำให้วิชชุดามาอยู่กับคุณหญิงสม-สวาทสักระยะ เพื่อที่โสรัตน์จะได้ไม่กล้ามาวอแว เพราะเกรงใจคุณป้า แต่วิชชุดายืนยันว่าเธอต้องรักษาคำพูด เพราะรับปากจะให้โอกาสโสรัตน์ไปแล้ว
“เธอต้องให้โอกาสเขาถึงเมื่อไหร่ แล้วจะต้องทำยังไงเธอถึงจะชดใช้บุญคุณเขาหมด จะต้องแต่งงานกับเขาเลยหรือเปล่า นี่เธอต้องเสียสละตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ” ฤทธิรงค์เริ่มโกรธ
ระหว่างนั้น เด๋อวิ่งมารายงานว่า โสรัตน์มารับกลับบ้าน ฤทธิรงค์เข้าไปลาคุณหญิงสมสวาท แล้วเดินไปที่รถ วิชชุดาเดินตามไปด้วย โสรัตน์ตามไปคุมเชิง
“ฤทธิ์ เธอต้องเข้าใจฉันนะ ฉันทำตามใจตัวเองมานานแล้ว ถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องทำเพื่อคนอื่นบ้าง”
“ฉันต้องการให้เธอมีความสุขนะวิช ถึงเธอจะไม่เลือกฉัน ฉันก็จะไม่ว่าอะไรเธอเลย แต่ขออย่างเดียว ขอให้เธอได้อยู่กับคนที่เธอรัก ขอให้เธอกลับมาเป็นวิชชุดาคนเดิม วิช เธอเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเอง เธอรู้เสมอว่าเธอต้องการอะไรในชีวิต อย่าให้คนอื่นมาบงการชีวิตเธอได้ ชีวิตนี้เป็นของเธอนะวิช” ฤทธิรงค์จับมือวิชชุดา
โสรัตน์ขยับเดินมาใกล้ ฤทธิรงค์ปล่อยมือจากวิชชุดาหันไปประจันหน้ากับโสรัตน์
“คนฉวยโอกาสอย่างคุณ ไม่คู่ควรกับวิชเลยซักนิด” ฤทธิรงค์ออกไป
โสรัตน์นิ่งอึ้งพยายามสลัดความผิดชอบชั่วดีไปเสีย แล้วเข้ามาชวนวิชชุดากลับบ้านพลางยื่นสร้อยไข่มุกของฝากจากหัวหินให้ แต่วิชชุดาไม่สน เธอเริ่มกลับมาเป็นตัวเองขึ้น
ooooooo
หลังจากได้ไตร่ตรองอย่างถ้วนถี่แล้ว หลวงพิศาลก็นัดสุมานมาพบเพื่อบอกเลิกความสัมพันธ์ สุมานรีบยื้อยุดฉุดหลวงพิศาลไว้ และบังเอิญสอางทิพย์เดินเข้ามาเห็นพอดี
“คุณอย่าทุ่มตัวขนาดนี้เลย ค่าเช่าบ้านเดือนละไม่กี่ร้อยบาทเอง เก็บแรงไว้หลอกตาแก่หน้าโง่กระเป๋าหนักคนอื่นดีกว่านะคุณ” หลวงพิศาลดึงมือสุมานออกแล้วรีบเดินออกไป
“คุณพิศาลคะ อย่าเพิ่งไปค่ะ” สุมานขยับจะตามแต่ชะงัก เพราะเห็นสอางทิพย์ยืนมองยิ้มเยาะ
“ตายจริง ถ้าไม่ได้เห็นกับตานี่ดิฉันไม่เชื่อนะคะ ผู้หญิงหน้าตาสวยๆมีเสน่ห์แพรวพราวอย่างคุณสุมานต้องเที่ยววิ่งไล่จับผู้ชายวัยคราวพ่อ ถ้าอับจนหนทางหาผู้ชายไม่ได้จริงๆ ก็น่าจะกลับไปง้อขอคืนดีกับสามีเก่านะ หรือไม่ก็บรรดาแฟนเก่านับสิบของคุณ อาจจะมีคนใดคนนึงเมตตาสงสารรับคุณกลับไปเลี้ยงเอาบุญก็ได้นะ” สอางทิพย์เดินออกไป
ooooooo
ศยามเดินเข้ามาส่งสุดถนอมในบ้านพบคุณนายจินดานั่งรออยู่ก็แปลกใจ คุณนายเรียกทั้งสองเข้าไปคุยด้วย พลางเอ่ยถามศยามว่า รักสุดถนอมขนาดไหน แล้วจะรักตลอดไปไม่มีเปลี่ยนแปลงได้หรือเปล่า
“คุณแม่อย่าคาดคั้นคุณศยามเลยค่ะ ถ้าถามเราตอนนี้ เราก็ต้องตอบว่าเรารักกัน แต่อีกสิบปียี่สิบปี ไม่มีใครรู้หรอกค่ะว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น” สุดถนอมค้าน
“นั่นน่ะซิ ไม่มีใครรู้หรอกว่าจะมีอะไรเกิดในอนาคต ต่อให้คุณกรีดเลือดสาบานว่าจะรักยายแหววคนเดียว ฉันก็คงไม่เชื่อคุณหรอก ฉันไม่เชื่อเรื่องความรักอีกต่อไปแล้ว ฉันเชื่อเรื่องกรรม ใครทำอะไรไว้ก็จะได้ผลอย่างนั้น ฉันจะไม่ขัดขวาง คุณกับลูกแหววอีกต่อไปแล้ว รักและทะนุถนอมลูกสาวของฉันด้วยนะคุณศยาม อย่าได้ทรยศต่อความรัก อย่าทำให้ลูกสาวฉันต้องเจ็บปวดเป็นอันขาด” คุณนายจินดาซับน้ำตาคิดถึงความเจ็บปวดของตัวเอง
ศยามกับสุดถนอมนั่งอึ้ง
ในที่สุด ศยามก็ตัดสินใจส่งตุ๊กตาหมีที่มีเถาวัลย์ผูกอยู่ที่ข้อมือไปคืนให้วิชชุดา ทำให้วิชชุดามั่นใจว่าเสือมืดยังมีชีวิตอยู่ เธอคิดหาทางช่วยด้วยการไปพบศยามที่กรมตำรวจเพื่อขอความช่วยเหลือ ศยามนึกโกรธตัวเองที่คิดผิดส่งตุ๊กตาหมีไปคืน เขาจำต้องยอมรับว่าเป็นพี่ชายของเสือมืดและมีชื่อเล่นว่า มอด
วิชชุดาขอร้องแกมบังคับให้ศยามช่วยเสือมืดด้วย เพราะเสือมืดตั้งใจจะกลับตัวเป็นคนดีจริงๆ ศยามหมดหนทางจำต้องรับปากว่า จะปรึกษาผู้ใหญ่ในครอบครัวดูก่อน เพราะเรื่อง ใหญ่อย่างนี้ ตัดสินใจคนเดียวไม่ได้ แล้วศยามก็หันไปเห็นโสรัตน์เดินผ่านมาพอดี จึงร้องเรียกแล้วขอร้องให้ไปส่งวิชชุดาที่บ้าน เพราะต้องเข้าประชุมด่วน
“แล้วฉันจะรอคำตอบจากคุณนะคะ คุณมอด” วิชชุดา เรียกชื่อใหม่ของศยาม
โสรัตน์ได้ยินก็อึ้ง ไม่รู้ว่าศยามโกหกอะไรไว้อีก เขารีบพาเธอไปที่รถเพื่อตัดปัญหา ในระหว่างทางกลับบ้าน วิชชุดาขอแวะซื้อขนมไปฝากเด๋อ โสรัตน์จอดรถแล้วลงเดินไปเป็นเพื่อน ทั้งสองพบสุดถนอมที่แวะมาซื้อขนมเช่นกัน และเมื่อวิชชุดารู้ว่าสุดถนอมไม่ได้เอารถมาก็ขอให้โสรัตน์ไปส่งที่บ้าน เพราะมีเรื่องอยากจะคุยกับสุดถนอมอยู่พอดี
สุดถนอมชวนโสรัตน์กับวิชชุดาเข้ามาดื่มน้ำชาในบ้าน วิชชุดาชวนสุดถนอมคุยเรื่องศยามเพื่อเก็บข้อมูล โสรัตน์ร้อนตัวกลัวแผนแตกจึงแกล้งทำน้ำชาหกใส่เสื้อ แล้วขอร้องให้สุดถนอมตามไปช่วยล้างคราบน้ำชา
ขณะนั่งอยู่ตามลำพัง วิชชุดามองไปรอบๆ พลันสะดุดเข้ากับภาพถ่ายของสุดถนอม เพราะเป็นภาพเดียวกับที่เธอ
พบในห้องนอนเสือมืด
“นี่หมายความว่ายังไง คุณแหววเป็นแฟนใครกันแน่ นายมืดหรือว่านายมอด หรือว่า” วิชชุดางง เพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
ooooooo
ด้านสุดถนอม เธอใช้ผ้าเช็ดน้ำชาให้โสรัตน์ พลางเอ่ยถามว่าใจลอยไปไหนถึงได้ทำน้ำชาหกใส่ตัวเองได้
“คือ คือผมฟังคุณวิชคุยกับคุณแหววเพลินน่ะครับ ก็เลยไม่ทันระวังตัว”
“คุณโสรัตน์คงมัวแต่มองคุณวิชชุดาล่ะซิคะ เธอสวยน่ารักจังนะคะ ดูๆไปแล้ว คุณโสรัตน์กับคุณวิชชุดาเป็นคู่รักที่เหมาะสมกันจริงๆเลยค่ะ”
“อย่าเพิ่งเรียกว่าเป็นคู่รักเลยครับ คุณวิชเธอยังไม่ได้ตอบตกลงเป็นแฟนผมเลย แต่ผมก็หวังว่า ผมจะได้คำตอบจากเธอในเร็ววันนี้”
“คุณโสรัตน์จะต้องสมหวังแน่ๆค่ะ ไม่มีผู้หญิงคนไหน
จะปฏิเสธผู้ชายดีๆอย่างคุณหรอกค่ะ”
“ผม ผมไม่ได้เป็นคนดีอย่างที่คุณแหววคิดหรอกครับ บางครั้งผมก็เป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัว เพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ ผมก็สามารถทำในสิ่งไม่ถูกต้องได้เหมือนกัน”
“คุณโสรัตน์ทำไปเพราะอะไรล่ะคะ ถ้าทำไปเพราะความรักล่ะก็ แหววไม่คิดว่าคุณโสรัตน์เห็นแก่ตัวหรอกค่ะ บางครั้งความรักก็ทำให้คนเราทำสิ่งที่ไม่คาดคิดได้”
“ขอบคุณนะครับคุณแหววที่เข้าใจผม”
โสรัตน์ลืมตัวกุมมือสุดถนอมไว้ ทั้งสองสบตากัน
สุดถนอมรู้ตัวรีบดึงมือออกชวนโสรัตน์ไปหาวิชชุดาที่นั่ง
คิดหนักอยู่ที่โต๊ะน้ำชา เมื่อเธอเห็นสุดถนอมเดินกลับมาก็รีบยิงคำถามเรื่องน้องชายฝาแฝดของศยาม แต่สุดถนอมไม่รู้เรื่องเลย โสรัตน์กลัวแผนแตกรีบชวนวิชชุดากลับอ้างว่ามีประชุมด่วน วิชชุดาจำใจลาทั้งที่ยังคาใจ
เมื่อมาถึงหน้าบ้าน วิชชุดาก็หันมาบอกโสรัตน์ว่าเธอรู้แล้ว โสรัตน์สะดุ้งเสียวสันหลังถามว่ารู้อะไร
“คุณแหววจะต้องไม่รู้เรื่องเสือมืดแน่ๆเลยค่ะ ไม่งั้นคุณแหววคงไม่ทำหน้างงๆ ตอนที่วิชถามถึงน้องชายคุณศยาม คุณศยามไม่น่าจะปิดบังความจริงคุณแหววเลยนะคะ”
“นายศยามคงมีเหตุผลของเขาล่ะมั้งครับ ทางที่ดีเราอย่าไปยุ่งเลยดีกว่านะครับ น้องวิชอย่าไปคุ้ยเรื่องเสือมืดอีกเลยครับ ดีไม่ดีอาจจะทำให้คุณแหววผิดใจกับนายศยามก็ได้” โสรัตน์แอบโล่งใจ
“สงสารคุณแหววจริงๆ มีแฟนที่ไม่มีความจริงใจอย่างนี้ วิชจะไม่ไปรบกวนคุณแหววอีกก็ได้ แต่วิชยังไม่วางมือเรื่อง
เสือมืดง่ายๆหรอกค่ะ วิชสัญญากับเขาไว้แล้วว่าวิชจะช่วยให้เขา
ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ วิชก็ต้องทำตามสัญญา” วิชชุดามุ่งมั่นเดินออกไป ทิ้งให้โสรัตน์ยืนเหวอ
ooooooo
โสรัตน์หนักใจที่วิชชุดายังคิดจะช่วยเสือมืดจึงมาปรึกษาศยามที่บ้านและมีวิชาติมาด้วย ศยามโทษว่าเป็นความผิดของเขาเองที่ส่งตุ๊กตาหมีไปคืนวิชชุดา จึงทำให้เธอมีความหวังเรื่องเสือมืดขึ้นมาอีก นมคล้ามถือถาดเครื่องดื่มเข้ามาเสิร์ฟได้ยินเรื่องราว
“คุณวิชเธอเป็นคนฉลาดนะคะ ต่อให้คุณมืดจะแสดงละครเป็นโจรถ่อยกักขฬะแค่ไหน คุณวิชเธอก็ดูออกว่า
เนื้อแท้แล้วเสือมืดเป็นคนดี ยิ่งเสือมืดยอมเสี่ยงชีวิตไปช่วยเธอจากเสือสอน เธอก็ยิ่งเห็นอกเห็นใจอยากตอบแทนความดีเสือมืด คุณวิชเธอเป็นคนไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกค่ะ พวกคุณๆระวังตัวไว้ให้ดีก็แล้วกัน ความลับไม่มีในโลก เธอรู้ความจริงเมื่อไหร่ ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ๆ” นมคล้ามทิ้งระเบิดลูกโตแล้วเดินลอยชายออกไป
โสรัตน์นึกกลัวจะสารภาพความจริงกับวิชชุดา แต่วิชาติไม่ยอม เขาเร่งให้โสรัตน์หาทางทำให้วิชชุดายอมแต่งงานด้วยโดยเร็วที่สุดเพราะเรื่องจะได้จบลงด้วยดี แล้วหันมากำชับศยามให้อยู่ห่างๆวิชชุดาไว้
เมื่อโสรัตน์กับวิชาติกลับไปแล้ว ศยามก็ถึงกับนั่งกุมขมับปวดหัวเรื่องวิชชุดา นมคล้ามเข้ามาเปรย
“ตอนนี้คุณวิชอาจจะดูไม่ออก เพราะเธอยังจับต้นชนปลายไม่ถูก อีกไม่นานหรอกค่า เธอก็จะจับได้แน่ๆว่า ทุกคนรวมหัวกันหลอกเธอ ความรู้สึกดีๆที่เธอมีต่อคุณ คงหมดกันคราวนี้แหละ”
“ความรู้สึกดีๆเหรอนม”
“ค่ะ ความรู้สึกดีๆที่คุณมืดกับคุณวิชมีต่อกัน ไม่งั้นคุณวิชคงไม่ตามหาเสือมืด คุณเองคงไม่ส่งตุ๊กตาหมีคืนไป มันไม่ใช่ความผิดหรอกนะคะ คุณสองคนผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งมากมาย ก็ย่อมมีความผูกพันทางใจกันได้ ตอนนี้ก็อยู่ที่คุณจะทำยังไงกับความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น”
ด้านวิชชุดา เธอเรียกฤทธิรงค์มาเป็นที่ปรึกษา ฤทธิรงค์ปะติดปะต่อเรื่องราวแล้วตั้งข้อสังเกต
“มันน่าแปลกนะวิช...ทำไมเสือมืดถึงได้กล้าจับตัวน้องสาวนายตำรวจใหญ่ไป แล้วยังกล้าจับตัววิชในถิ่นของพี่กลางอีก แถมเสือมืดก็ยังเป็นน้องชายของศยามและเป็นลูกพี่ลูกน้องกับโสรัตน์อีกด้วย”
“เสือมืดจับตัววิชเพราะสถานการณ์บังคับมากกว่า ถ้าวิชไม่ไปตามเสือมืดที่นครสวรรค์ เสือมืดก็คงไม่จับตัววิชไปเรียกค่าไถ่หรอก”
“ทำไมวิชต้องแก้ตัวแทนเสือมืดด้วย มันได้เงินค่าไถ่ไปแล้ว ถ้ามันไม่ไปตั้งต้นชีวิตใหม่...ก็ถือว่าเป็นกรรมของมันก็แล้วกัน ไม่ต้องเป็นห่วงเป็นใยมันหรอกวิช”
“แต่วิชคิดว่าเสือมืดเป็นเพื่อนของวิช เพื่อนก็ต้องอยากเห็นเพื่อนมีอนาคตที่ดีไม่ใช่เหรอฤทธิ์”
“วิชจะไปตั้งความหวังอะไรกับโจร ถ้าเสือมืดไม่ใช่โจรจริงๆ...เป็นนายร้อยตำรวจปลอมตัวไปสืบจับโจรเหมือนในนิยายสิบสตางค์ก็ว่าไปอย่างนะ” ฤทธิรงค์หัวเราะขำความคิดของตัวเอง
วิชชุดานิ่งคิด เมื่อได้มุมมองใหม่
ooooooo
