วนาลี
ตอนที่ 10
วีรชาติกับโสรัตน์ยืนดูเหตุการณ์อยู่หน้าบ้านเถ้าแก่ฮวด เมื่อศยามกับวิชาติกลับเข้ามา ทั้งสองจึงวิ่งเข้าไปถามข่าวเสือสอน วิชาติหน้าสลดบอกว่า เป็นความผิดของเขาเองที่เสือสอนหนีไปได้
ศยามรีบตัดบท ขอให้ทุกคนคิดหาทางไปตามจับเสือสอน
“นายเคยบอกว่า ปกติเสือสอนมันจะต้องเอาของที่ปล้นมาได้ไปซ่อนไว้ก่อนใช่ไหม ลองคิดดูซิว่าที่ไหนที่เหมาะแก่การซ่อนของโจรที่สุด” วิชาติแนะ
“ก็ต้องเป็นที่ที่ไกลหูไกลตาคนแหละครับ ต้องไม่ใช่ ในเมืองแน่ ถ้าไม่ใช่ในเมืองก็ต้องเป็นในป่า” ศยามสังหรณ์ใจนึกถึงวิชชุดาที่อยู่ในป่าจึงรีบขอตัว
ส่วนวิชชุดากับเด๋อถูกจับมัดมือมัดเท้ากองรวมกันอยู่ที่พื้น เสือสอนเดินมาหยุดตรงหน้าวิชชุดา มองเธออย่างพิจารณา
“แก นี่แกคือเสือสอนจริงๆเหรอ แล้วแกมาทำอะไร ที่นี่ แกต้องการอะไร” วิชชุดาทำใจกล้า
วีรชาติกับโสรัตน์ยืนดูเหตุการณ์อยู่หน้าบ้านเถ้าแก่ฮวด เมื่อศยามกับวิชาติกลับเข้ามา ทั้งสองจึงวิ่งเข้าไปถามข่าวเสือสอน วิชาติหน้าสลดบอกว่า เป็นความผิดของเขาเองที่เสือสอนหนีไปได้
ศยามรีบตัดบท ขอให้ทุกคนคิดหาทางไปตามจับเสือสอน
“นายเคยบอกว่า ปกติเสือสอนมันจะต้องเอาของที่ปล้นมาได้ไปซ่อนไว้ก่อนใช่ไหม ลองคิดดูซิว่าที่ไหนที่เหมาะแก่การซ่อนของโจรที่สุด” วิชาติแนะ
“ก็ต้องเป็นที่ที่ไกลหูไกลตาคนแหละครับ ต้องไม่ใช่ ในเมืองแน่ ถ้าไม่ใช่ในเมืองก็ต้องเป็นในป่า” ศยามสังหรณ์ใจนึกถึงวิชชุดาที่อยู่ในป่าจึงรีบขอตัว
ส่วนวิชชุดากับเด๋อถูกจับมัดมือมัดเท้ากองรวมกันอยู่ที่พื้น เสือสอนเดินมาหยุดตรงหน้าวิชชุดา มองเธออย่างพิจารณา
“แก นี่แกคือเสือสอนจริงๆเหรอ แล้วแกมาทำอะไร ที่นี่ แกต้องการอะไร” วิชชุดาทำใจกล้า
เสือสอนไม่ทันได้ตอบกงก็ลากนมคล้ามที่ถูกจับมัดมือมารวมกับวิชชุดา
“คุณวิช คุณวิชเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” นมคล้ามเป็นห่วง
“เฮ้ย หุบปาก” กงตวาดนมคล้ามแล้วหันไปรายงานเสือสอนว่า ค้นจนทั่วแล้วไม่มีใครนอกจากสามคนนี้
“ที่นี่ไม่มีของมีค่าอะไรเลยพี่ ฉันได้เสบียงมาแค่นิดหน่อยเอง” ลาดถือถุงเสบียงเข้ามารายงาน
“เสือสอน นายอยากได้อะไร ก็เอาไปเลยนะ ใครๆก็บอกว่า นายเป็นโจรมีคุณธรรม นายคงไม่คิดทำร้ายใครใช่ไหม” วิชชุดาต่อรอง เด๋อกับนมคล้ามช่วยสนับสนุน
กงชักรำคาญสั่งให้ลาดปิดปากทุกคน ลาดเข้าปิดปากนมคล้าม เด๋อและวิชชุดาด้วยเศษผ้า
“เอายังไงดีล่ะพี่สอน เราจะพักที่นี่กันก่อนหรือยังไง” กงถามลูกพี่
“เราไปต่อกันดีกว่า ที่นี่อยู่ใกล้เมืองเกินไป ป่าด้านหลังมีทางออกหลายทาง ตำรวจไม่น่าจะตามรอยเราได้ ไปกันได้แล้ว” เสือสอนสั่งการ
กงเข้าไปแก้เชือกที่มัดเท้าวิชชุดา บังคับให้ไปด้วยกัน เขาอ้างกับเสือสอนว่า จะใช้เธอเป็นตัวประกัน ลาดไม่เห็นด้วย รีบค้านเสียงแข็ง เพราะรู้ดีว่ากงบ้าผู้หญิง สองสมุนยืนเถียงกัน
“เฮ้ย ไม่มีเวลามาเถียงกันแล้ว ไปกันได้แล้ว” เสือสอนตวาดเดินออกไป กงลากวิชชุดาตามไป ลาดรั้งท้าย
นมคล้ามกับเด๋อดิ้นรนขลุกขลักพยายามแหกปากตะโกน แต่ก็เปล่าประโยชน์
ooooooo
ศยามกลับเข้ามาเห็นกระท่อมถูกรื้อค้นข้าวของกระจัดกระจาย ก็รีบเข้าไปดูในห้องวิชชุดา พบนมคล้าม กับเด๋อนอนดิ้นอยู่ที่พื้น เขารีบแก้มัดให้ ทั้งคู่ฟ้องว่า เสือสอนจับตัววิชชุดาไปเป็นตัวประกันแล้ว
“มันมากันกี่คน แล้วมันหนีไปทางไหนรู้ไหม”
“มันมากันสามคนครับ มันบอกว่า มันจะหนีไปทางป่าด้านหลัง” เด๋อรายงาน
“นมรีบไปส่งข่าวที่บ้านนายกลาง ตอนนี้ทุกคนคงอยู่ที่นั่น นมพานายเด๋อไปด้วยรีบไปเร็วๆ” ศยามรีบผละออกไป
“ระวังตัวด้วยนะคะคุณมืด ไอ้พวกนั้นมันมีปืนด้วย” นมคล้ามตะโกนสั่ง เด๋อชะงักถามนมคล้าม “ทำไมป้าเรียก เสือมืดว่าคุณมืดล่ะ แล้วป้ารู้จักคุณกลางด้วยเหรอ นี่มันอะไรกันครับ”
“อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ รีบไปหาคุณกลางกันดีกว่า ไป” นมคล้ามกระย่องกระแย่งลุกขึ้น
กงฉุดกระชากวิชชุดาที่เท้าเปลือยเปล่าตามเสือสอนเข้าไปในป่า เธอเสียหลักหลายครั้งและเริ่มเจ็บเท้ามากขึ้นทุกที ลาดเห็นวิชชุดาเป็นตัวถ่วงจึงบ่นกับกง กงหันมาสวน เสือสอนจึงหันมาดุ พลางมองไปที่วิชชุดาเห็นเธอพูดอู้อี้อยู่ก็เดินมาดึงผ้าปิดปากออกให้
วิชชุดาด่ากราดพลางขู่ “ฉันเป็นน้องสาวเสือมืด ถ้าเสือมืดรู้ว่า ฉันถูกพวกแกจับตัวมา เขาจะต้องตามมาเด็ดหัวพวกแกแน่”
“ถ้าเสือมืดตามมาทันก็ดี ฉันอยากเห็นหน้ามันเหมือนกัน อยากรู้ว่ามันเป็นใคร ทำไมฉันไม่เคยได้ยินชื่อมันเลย” เสือสอนท้าทาย กงจะเข้ามาตบวิชชุดาให้หยุดพล่าม เสือสอนจับมือกงยํ้าว่า ห้ามรังแกผู้หญิง แล้วสั่งให้เดินทางต่อ
เป็นเวลาเดียวกับที่ศยามรีบตามวิชชุดามาในป่า แต่ยังไม่เห็นร่องรอยของเธอเลย เขาร้อนใจกลัวเธอจะมีอันตราย ส่วนวิชชุดาเมื่อเดินต่อมาได้สักพักก็ร้องบอกว่า ไปต่อไม่ไหว แล้วทิ้งตัวลงนั่งไม่ยอมลุก ลาดมองวิชชุดาอย่างหงุดหงิดแล้วหันไปต่อว่ากง
“ข้ารู้นะโว้ย เอ็งไม่ได้คิดจะจับนังนี่มาเป็นตัวประกัน แต่เอ็งคิดจะเอามันทำเมียใช่ไหม”
“เอ็งไม่ต้องมาแส่เรื่องของข้า” กงสวน
วิชชุดาได้ฟังก็กลัวรีบถอยหนี เสือสอนหันมาดุลูกน้องสั่งให้อุ้มวิชชุดาไปถ้าเธอเดินไม่ไหว วิชชุดาตะเกียกตะกายลุกบอกว่าเดินไหว แต่ขอให้ช่วยแก้เชือกที่มือให้ เพราะจะได้ เดินถนัดขึ้น เสือสอนแก้เชือกที่มัดมือวิชชุดาให้ วิชชุดารีบโยนเชือกทิ้งไปติดกับกิ่งไม้ข้างทาง
“ไปกันต่อได้แล้ว แล้วถ้าพวกเอ็งกัดกันอีก ข้าจะเอาลูกตะกั่วยัดใส่ปากเอ็งทั้งสองคน”
เสือสอนเดินออกไป วิชชุดารีบตาม กงกับลาดมองหน้ากันอย่างเขม่นๆ ก่อนก้าวตาม
ooooooo
วีรชาติกลับมาถึงบ้านอย่างหมดสภาพ สดสวยขยับจะเข้าไปรับสามี แต่ต้องชะงักเพราะเห็นนมคล้ามกับเด๋อวิ่งหน้าตื่นเข้ามาบอกวีรชาติว่า วิชชุดาถูกเสือสอนจับตัวไปแล้ว
“อะไรนะ เป็นไปได้ยังไง ไอ้เสือสอนจับตัวยายวิชไปได้ยังไง” วีรชาติตกใจ
“น้องวิชถูกเสือสอนจับตัวไปหรือคะ สวยนึกแล้วว่า จะต้องมีเรื่องร้ายๆอย่างนี้เกิดขึ้น แล้วนี่เราจะทำยังไงดีคะ” สดสวยเข้ามาหาสามี
“ตอนนี้คุณมืดไปตามหาคุณวิชแล้วค่ะ ไม่รู้ตอนนี้ตามตัวคุณวิชเจอหรือเปล่า” นมคล้ามเล่าต่อ
“นายมืดต้องหาทางจัดการพวกมันได้แน่ ขอให้นายมืดตามไปทันก่อนที่พวกมันจะหนีไปจากนครสวรรค์ก็แล้วกัน” วีรชาติแอบหวัง
ศยามแกะรอยมาถึงกลางทางเห็นเชือกที่เกี่ยวอยู่กับต้นไม้และมีรอยเท้าหลายรอยบนพื้นบอกทิศทางที่มุ่งหน้าไป ก็เริ่มมีความหวัง เขารีบตามไป เป็นเวลาเดียวกับที่วิชชุดาขอร้องให้เสือสอนหยุดพักก่อน เพราะไปต่อไม่ไหวแล้ว
กงรีบสนับสนุนเพราะหิวแล้วเหมือนกัน เขาชวนลาด ออกไปหาเสบียง วิชชุดาทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงก้มดูแผลที่เท้าของตัวเอง
เสือสอนเดินเข้ามาใกล้เห็นเท้าวิชชุดามีแผลเหวอะเลือดซิบๆ ก็ตกใจ เพราะไม่รู้ว่าเธอเดินเท้าเปล่ามา จึงจะเข้ามาขอดูแผล วิชชุดาตกใจกลัว ขยับตัวหนี
“ไม่ต้องกลัว...ฉันไม่ทำอะไรหรอก...แค่ขอดูแผลเฉยๆ” เสือสอนขยับเข้าไปใกล้อีก
“อย่า อย่าเข้ามา” วิชชุดาตะเกียกตะกายหนีแล้วเป็นลมล้มพับลงไป
ส่วนศยามที่ตามมาก็แอบเห็นกงกับลาดออกไปหาเสบียง จึงรีบเดินสวนไป เห็นเสือสอนขยับจะช่วยปัดผมออกจากหน้าให้วิชชุดา ทำให้ศยามเข้าใจผิดคิดว่าเสือสอนจะลวนลามหญิงสาวจึงเข้าไปขวาง
“อย่าแตะต้องเธอเป็นอันขาด” ศยามยืนถือปืนเล็งมาที่เสือสอน
เสือสอนค่อยผละจากวิชชุดาลุกขึ้นยืน หันมาประจันหน้ากับศยามแล้วเอ่ยทัก “น้องชายนั่นเอง...ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอกันอีก นี่เอ็งเป็นพี่ชายของนังหนูนี่เหรอ นังหนูบอกว่ามีพี่ชายเป็นเสือ เอ็งนี่เหรอวะ เสือมืด”
ศยามหันไปมองวิชชุดารีบรับสมอ้าง “ใช่...ฉันนี่แหละเสือมืด ถ้าพี่ชายไม่ขัดข้อง ฉันก็ขอพาน้องสาวกลับไป”
“เอ็งเก็บปืนซะก่อนดีไหม มีปืนจ่อหน้าอย่างนี้ ข้าคิดอะไรไม่ค่อยออก”
“ก็ได้...แต่ฉันขอเก็บปืนพี่ชายก่อนนะ” ศยามเข้าไปดึงปืนจากเอวเสือสอนแล้วเลื่อนไปดึงปืนที่ซ่อนอยู่ที่ข้อเท้าเสือสอนหัวเราะชอบใจ ที่ศยามรู้ทัน
“ตอนนี้ข้าก็มือเปล่าแล้ว เอ็งเก็บปืนได้แล้วล่ะมั้ง” เสือสอนปราดเข้าประชิดตัวศยามแล้วแย่งปืนไปได้ ศยามโต้กลับจนปืนหลุดจากมือเสือสอน ทั้งสองต่อสู้กันด้วยมือเปล่า อยู่พักใหญ่ ศยามก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้เพราะถูกเสือสอนเอามีดจ่อที่ท้อง
“ที่เขาว่ากันว่า เสือสอนมีพิษสงรอบตัว ไม่ได้ผิดความจริงเลย” เสือสอนพูดยิ้มๆ พลางแนะนำตัว “ข้านี่แหละเสือสอน เอ็งไม่รู้จักข้าจริงๆเหรอเสือมืด” เสือสอนมองศยามอย่างพิจารณา
ooooooo
ในระหว่างที่ศยามเผชิญหน้ากับเสือสอน วีรชาติ ก็มาแจ้งข่าวเรื่องวิชชุดากับวิชาติและโสรัตน์ที่บ้านพัก สองหนุ่มถึงกับนั่งไม่ติด เตรียมจะออกไปช่วยวิชชุดา
“เรารีบออกไปกันเดี๋ยวนี้เลย ก่อนที่คุณป้ากับคุณ
สอางค์จะตื่น ถ้าพวกผู้หญิงรู้เรื่องนี้เข้าล่ะเป็นเรื่องแน่”
โสรัตน์ชวน วีรชาติมองด้านหลังโสรัตน์เห็นสอางทิพย์ สดสวย และคุณหญิงสมสวาทก้าวเข้ามาในบ้านหน้าตาบอกบุญไม่รับ พลางร้องว่า ช้าไปแล้ว
วีรชาติและโสรัตน์เสียวสันหลังไปตามๆกัน แล้วทั้งสามก็เรียงหน้ากันมาเล่นงาน วิชาติ วีรชาติ และโสรัตน์ขอโทษทุกคนพร้อมรับปากว่า จะพาตัววิชชุดากลับมาให้ได้
“ถ้าผมไม่เจอน้องวิช ผมจะไม่กลับมาครับ แม้ผมจะต้องแลกด้วยชีวิตผมก็ยอมครับ ขออย่างเดียว ขอให้ได้ตัวเธอกลับคืนมา”
โสรัตน์รีบเดินออกไป วิชาติกับวีรชาติตามไปด้วย
สอางทิพย์กับสดสวยมองตามสามีแล้วหันมาคุยกันว่า ถ้าตามตัววิชชุดาไม่เจอจะทำอย่างไร คุณหญิงสมสวาทได้ยินเข้าก็ลมใส่
“คุณป้า” สองสาวรีบเข้าไปประคองคุณหญิงไว้
ooooooo
หลังจากวัดฝีมือกันพอหอมปากหอมคอแล้ว เสือสอนก็เก็บมีดเหน็บที่ด้านหลังแล้วเดินไปหยิบปืนส่งคืนให้ศยามพลางร้องสั่งให้เข้าไปดูน้องสาว ศยามเข้าไปประคองวิชชุดาขึ้นมา
“น้องสาวเอ็งไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่เหนื่อยเท่านั้นเอง ขอโทษทีที่ลูกน้องข้าหนักมือกับน้องเอ็งไปหน่อย”
เสือสอนเปรย แต่พอเห็นแววตาของศยามก็รีบชี้แจง “เฮ้ย ลูกน้องข้าไม่ได้ทำอะไรน้องเอ็ง แค่ลากน้องเอ็งมาโดยไม่ได้ดูตาม้าตาเรือเท่านั้นแหละ”
วิชชุดาค่อยๆได้สติลืมตาขึ้น พอเห็นหน้าศยามก็โผเข้ากอดด้วยความดีใจ “เสือมืด นายมาช่วยฉันหรือ”
กงกับลาดแบกเครือกล้วยเดินเข้ามาเห็น ทั้งสองทิ้งกล้วยแล้วชักปืนจะยิงศยาม เสือสอนตะโกนสั่ง
“เฮ้ย วางปืนลง ไอ้หมอนี่เป็นพี่ชายนังหนู มันมาตามน้องสาวมัน”
“แล้วพี่จะยอมปล่อยให้มันพาน้องสาวกลับไปง่ายๆเหรอ” กงหันมาถาม
“มันไม่ไปไหนหรอก มันจะไปกับเราด้วย ในฐานะลูกน้องคนใหม่ของข้าต่างหาก” เสือสอนสรุป
“ฉันยังไม่ได้ตกลงอะไรด้วยเลย” ศยามค้าน
“เอ็งคิดว่า เอ็งมีทางเลือกอื่นงั้นเหรอวะ เสือมืด” เสือสอนอมยิ้ม
“ถ้านายไม่ยอม มันฆ่าเราแน่” วิชชุดากระซิบบอก
ศยามนิ่งเงียบไปเป็นการยอมรับ แต่ลาดยังไม่วางใจเปรยกับเสือสอนว่า เสือมืดอาจเป็นตำรวจปลอมตัวมา
“ข้าดูออกน่า ว่าคนไหนเป็นโจร คนไหนเป็นตำรวจ ไม่มีใครตบตาเสือสอนได้หรอก” เสือสอนมองศยามแล้วยิ้มอย่างไร้ความกังวลใจ จากนั้นก็สั่งให้ยืดเวลาพักออกไปอีกหน่อยเพื่อให้เสือมืดได้ดูแลน้องสาว
ooooooo
ศยามเข้าไปทำแผลที่เท้าให้วิชชุดาอย่างไม่นึกรังเกียจและขอโทษที่ทำให้เธอต้องมาเจ็บตัวเพราะเขา
“ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมจะพาคุณหนีไปให้ได้ ยังไงคุณก็จะได้กลับไปหาพี่ๆของคุณแน่” ศยามให้สัญญา แล้วกระซิบบอกแผนการ “ตอนนี้เสือสอนคิดว่า คุณเป็นน้องสาวของผมเราต้องเล่นละครตบตาเสือสอน อย่าให้มันรู้ว่าคุณเป็นใคร ผมพูดอะไรหรือทำอะไร ก็เออออไปกับผมก่อน เข้าใจไหมครับ”
“นี่นายเป็นใครกันแน่”
“ผมก็เป็นไอ้เสือมืดคนเดิมนั่นแหละ ผมจับตัวคุณมา ผมก็ต้องรับผิดชอบชีวิตของคุณ แต่คุณต้องไว้ใจผม ทำตามที่ผมบอกทุกอย่าง แล้วคุณจะออกไปจากที่นี่อย่างปลอดภัย”
“เฮ้ย ไอ้มืด ทำแผลให้น้องเอ็งเสร็จหรือยัง โอ้เอ้อะไรอยู่วะ ไปกันได้แล้ว” กงเร่ง
ลาดทำเป็นเตือนกงให้พูดกับพี่เขยดีๆ กงรับมุกขอวิชชุดามาทำเมีย
“อย่าได้มายุ่งกับน้องสาวข้าเป็นอันขาด ไม่งั้นเอ็งชะตาขาดแน่” ศยามตวาดพลางพยุงวิชชุดาขึ้นยืน
วิชชุดาเดินกะโผลกกะเผลก เสือสอนยืนบ่นว่าคงเดินไม่ไหวแน่ กงอาสาช่วยอุ้มวิชชุดาให้เอง
“ไม่ต้อง” ศยามเสียงเข้มรวบตัววิชชุดาเข้ามา แล้วสั่งให้เธอขี่หลัง วิชชุดายอมทำตามอย่างว่าง่าย
“เสือมืดนี่มันหวงน้องสาวยิ่งกว่าหวงเมียอีกนะ” เสือสอนล้อแล้วเดินนำออกไป กงกับลาดรีบตาม
ศยามแบกวิชชุดาเดินตามไปอย่างช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปหักกิ่งไม้เพื่อทำเครื่องหมายทิ้งไว้
วิชชุดาพอเข้าใจถามว่า ใครจะมาช่วย
“เดี๋ยวคุณก็จะรู้เอง”
“ฉันถามจริงๆ เถอะ นายตามมาช่วยฉันทำไม ตอนนี้ตำรวจกำลังตามจับเสือสอนไม่มีใครสนใจนาย เป็นโอกาสดีที่นายจะหนีไปจากที่นี่”
“คุณไม่เข้าใจหรอก มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี ผมไม่ยอมให้เสือสอนมาลบเหลี่ยมง่ายๆหรอก คุณเป็นตัวประกันของผมใครก็แย่งชิงไปไม่ได้ แล้วผมก็เคยบอกคุณแล้วว่า ผมเป็นเจ้าของชีวิตคุณ คุณไปจากผมไม่ได้ ถ้าผมไม่อนุญาต”
“นายยอมเสี่ยงชีวิตมาช่วยฉัน ไม่ใช่เพราะว่าฉันเป็นตัวประกันของนายหรอกแต่นายเป็นห่วงฉันใช่ไหมล่ะ” วิชชุดาพูดแทงใจดำ ศยามอึ้งพูดไม่ออก
ooooooo
ฤทธิรงค์นั่งรออยู่ในบ้านพักของวิชาติอย่างกระวนกระวายใจ เพราะเขายังไม่ได้พบวิชชุดา สักพักสอางทิพย์ก็เดินลงมาหยุดมองฤทธิรงค์ด้วยหนักใจ ก่อนตัดสินใจบอกกับชายหนุ่มว่า วิชชุดายังไม่กลับมา และขอให้เขากลับไปก่อน
“ไหนพี่สอางค์บอกว่า วันนี้วิชจะกลับมาไงครับ วิชไปไหนกันแน่ครับ ถ้าวิชไม่ได้พักอยู่กับพี่กลางที่นี่ แล้ววิชไปอยู่ที่ไหนครับ มีอะไรเกิดขึ้นกับวิชหรือเปล่าครับ พี่สอางค์
บอกผมมาเถอะครับว่า วิชอยู่ที่ไหนแล้วผมจะไปตามวิชเอง”
“คุณอย่าทำให้เรื่องมันวุ่นวายมากขึ้นไปอีกเลยค่ะ พี่ขอร้องล่ะ ตอนนี้คุณอยู่เฉยๆดีกว่า แล้วถ้าน้องวิชกลับมา เมื่อไหร่ พี่จะส่งข่าวบอกคุณทันที ตกลงตามนี้นะคะ” สอางทิพย์รวบรัดตัดความแล้วเดินหนีไปทันที
ฤทธิรงค์ยืนงงเพราะไม่ได้รู้เรื่องอะไรมากไปกว่าเดิม
ในเวลาเดียวกันนั้น วิชาติ โสรัตน์ และวีรชาติก็เดินวน กลับมาเจอกันหน้ากระท่อมอีกครั้ง ทั้งสามทำท่าหมดหวังเพราะไม่พบร่องรอยอะไรเลย
“สงสัยพวกมันจะหนีไปทางลำธาร ถ้าไปทางน้ำก็จะตามรอยยาก เราคงต้องข้ามลำธารไปทางป่าทางทิศเหนือแล้วล่ะครับ” วีรชาติออกความเห็น
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้วะ ไอ้เสือสอนจับตัวน้องวิชไปเป็นวันแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับน้องวิชบ้างก็ไม่รู้ ถ้าน้องวิชเป็นอะไรไป ฉันขอตายไปกับน้องวิชด้วย ฉันไม่น่าเห็นแก่ตัว คิดเอาชนะใจน้องวิชด้วยวิธีโง่ๆอย่างนี้ สมแล้วที่น้องวิชไม่รักผู้ชายอย่างฉัน ฉันมันเป็นผู้ชายที่เลวจริงๆ” โสรัตน์ฟูมฟาย
วิชาติหันมาดุแล้วเร่งให้ออกตามหาวิชชุดาต่อ “ตอนนี้นายมืดกำลังรอเราอยู่ เรายังมีโอกาสแก้ตัว เราจะต้องช่วยยายวิชให้พ้นจากเงื้อมมือเสือสอนให้ได้ รีบไปเร็วเข้า ไป” วิชาติเดินนำออกไป วีรชาติกับโสรัตน์รีบตาม
ส่วนวิชชุดาที่อยู่บนหลังศยามก็แอบเอื้อมหักกิ่งไม้ทำเครื่องหมายบ้าง ศยามร้องเตือน เพราะเห็นกงกับลาดมองมา วิชชุดาแกล้งทำเป็นดึงใบไม้มาเป่าเล่นไป
“เดี๋ยวเราหาทางถ่วงเวลาไว้ พวกที่ตามมาช่วยเรา จะได้ตามทัน” ศยามกระซิบบอก
“แล้วนายคิดว่า พวกนั้นจะมาถึงที่นี่เมื่อไหร่”
“อีกไม่นานหรอก คุณเตรียมตัวไว้ให้ดี ถ้ามีโอกาสหนีเมื่อไหร่ ก็รีบหนีไปทันทีเราคงมีโอกาสเพียงครั้งเดียวเท่านั้น”
“นายก็ต้องรีบหนีเหมือนกัน ถ้าเสือสอนรู้ว่า นายหักหลังมัน มันต้องฆ่านายแน่ๆ นี่นายเริ่มนึกเสียใจแล้วใช่ไหมที่จับ
ตัวฉันมา ไม่ได้ทั้งเงินค่าไถ่แล้วยังจะต้องเสี่ยงตายกับฉันอีก”
“ผมได้เงินค่าไถ่มาแล้ว นัดส่งตัวคุณให้กับคุณปลัดเรียบร้อยแล้ว แต่เสือสอนดันมาจับตัวคุณซะก่อน”
“ว่าไงนะ...นายได้เงินค่าไถ่แล้วเหรอ” วิชชุดาลืมตัวเสียงดัง
ศยามนิ่งอึ้งรู้ตัวว่าพูดผิดไป กงหันมามองศยามกับวิชชุดาพลางตะคอกถามว่า ซุบซิบอะไรกัน ศยามแบกวิชชุดาเดินเข้ามาใกล้ แล้วปล่อยให้เธอยืน ก่อนหันไปตอบกงว่า วิชชุดาหิว ขอพักหาอะไรกินก่อน
“เราน่าจะออกมาไกลพอแล้ว พักที่นี่ก่อนก็ได้” เสือสอนอนุญาต แล้วหันมาถามวิชชุดา “นังหนู เอ็งชื่ออะไรวะ”
“น้องสาวฉันชื่อวิชชุดา มันเป็นเด็กขี้โมโห พี่อย่าไปถือสาเลยนะ มีลำธารอยู่โน่นฉันขอพาน้องไปล้างเนื้อล้างตัวก่อนนะ” ศยามพยุงวิชชุดาเดินออกไป เสือสอนมองตาม
ศยามประคองวิชชุดาเดินมาที่ริมลำธารและเตือนให้เธอควบคุมอารมณ์ให้มากกว่านี้ “ไอ้พวกนี้มันไม่ได้เหมือนผม มันเป็นโจรจริงๆ เออ มันเป็นโจรใจคอเหี้ยมโหด ถ้าพูดอะไรผิดหูมันเข้ามันอาจจะทำร้ายคุณก็ได้”
“ก็ฉันมีนายอยู่ทั้งคน ฉันจะต้องกลัวอะไรล่ะ นายได้เงินค่าไถ่ฉันแล้ว นายก็ต้องคอยคุ้มครองฉัน พาฉันไปส่งคืนให้พี่ชายฉันอย่างปลอดภัย แต่มันฟังดูไม่มีเหตุผลเลยนี่นา นายได้เงินค่าไถ่ไปแล้ว แล้วนายจะมาสนใจอะไรฉัน”
“ผมเป็นคนที่รักษาคำพูด” ศยามรีบออกตัวแล้วทำเฉไฉขอดูแผลที่เท้า
“นายบอกเองว่า นายเป็นโจรไม่มีคุณธรรม ไม่รักษาสัจจะ ฉันจำคำพูดนายได้ทุกคำ นายอย่าฝืนความรู้สึกตัวเองเลยน่า ยอมรับความจริงมาเลยดีกว่าว่า นายเห็นฉันเป็นเพื่อนนายแล้ว เพื่อนกันจะต้องไม่ทิ้งกันนายถึงได้มาช่วยฉันยังไงล่ะ เสือมืด ฉันจะไม่มีวันลืมความดีของนายเลยฉันขอบคุณนายมากนะ” วิชชุดารีบสรุป
“ให้หนีออกไปได้ก่อนเถอะ แล้วค่อยขอบคุณ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทำซาบซึ้งใส่กัน ไหนๆมาดูแผลหน่อย ดีขึ้นบ้างหรือยัง” ศยามดึงข้อเท้าวิชชุดามาแก้ผ้าพันแผลออก แต่พอเห็นแผลของเธอก็ปวดใจ
“ผมขอโทษจริงๆ” ศยามเงยหน้าสบตาวิชชุดา
เสือสอนเดินเข้ามาชวนศยามไปตกปลา แต่พอเห็นเขาทำแผลให้วิชชุดาอยู่ก็เปลี่ยนใจเดินจากไป แล้วพึมพำ “เสือมืดนี่รักน้องสาวดีแท้ ดีๆ ข้าชอบคนรักครอบครัว”
ooooooo
คุณนายจินดาวุ่นอยู่กับการเค้นความจริงจากหลวงพิศาล เพราะรู้จากสุนีย์คนเช่าบ้านที่สาธรว่า หลวงพิศาลส่งทนายไปบังคับให้ย้ายออกจากบ้านภายในสามวัน อ้างว่าจะมีญาติสนิทของคุณนายที่มาจากต่างจังหวัดมาอยู่แทน คุณนายโกรธมาก จึงเข้าไปสอบถามความจริงกับสามี แต่หลวงพิศาลไม่มีคำอธิบาย แถมยังเดินหนี
สุดถนอมได้ยินเสียงเอะอะก็เข้ามาดู คุณนายฟ้องลูกสาวว่า หลวงพิศาลแอบไปมีเมียน้อย แต่สุดถนอมไม่เชื่อ
“ลูกไม่เห็นหรือว่า คุณพ่อเปลี่ยนไปแค่ไหน สองวันนี้พอไม่ได้ออกไปไหน ก็หงุดหงิดทำฟึดฟัดใส่แม่ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทีไร คุณพ่อก็แล่นไปรับเป็นคนแรก เหมือนรอสายใครอย่างนั้นแหละ แม่ว่าคุณพ่อลูกต้องมีผู้หญิงอื่นจริงๆแม่ทำผิดอะไร ทำไมคุณพ่อลูกถึงได้ทำร้ายจิตใจแม่อย่างนี้ แม่ทำผิดอะไร ลูกแหววบอกแม่มาซิ” คุณนายจินดาฟูมฟาย
สุดถนอมกอดปลอบใจแม่ แล้วลุกไปคุยกับหลวงพิศาล แต่จนแล้วจนรอดหลวงพิศาลก็ไม่ยอมบอกความจริง
“แหววรู้สึกว่า คุณพ่อกำลังเลี่ยงที่จะตอบความจริงกับแหวว คุณพ่อทราบไหมคะ ว่าทำไมแหววเสียใจที่คุณศยามปิดแหววเรื่องที่เคยมีแฟนมาก่อน เพราะการปิดบังความจริงก็คือการโกหกนั่นแหละค่ะ คุณพ่อ ผู้หญิงเกลียดผู้ชายที่พูดโกหกที่สุด เพราะมันเป็นการไม่ให้เกียรติกัน คุณพ่อเองก็สอนแหววมาตลอดว่าคนเรารักกันต้องให้เกียรติซึ่งกันและกัน ต้องซื่อสัตย์ต่อกัน ไว้วางใจซึ่งกันและกัน คุณพ่ออย่าทำให้ แหววหมดศรัทธาในความรักเลยนะคะ”
“ลูกก็คิดมากตามคุณแม่อีกคนแล้ว พ่อไม่ได้ทำอะไรผิดต่อคุณแม่เขาเลยเชื่อเถอะน่า พ่อรู้ว่า พ่อกำลังทำอะไรอยู่ พ่อจะไม่มีวันทำให้ลูกผิดหวังในตัวพ่อแน่ๆ” หลวงพิศาลรีบเดินเลี่ยงออกไป
ด้านเสือสอน เขานำทุกคนเดินลัดเลาะผ่านแนวป่าอย่างชำนาญเพราะรู้ดีว่า ต้องไปทางไหนจึงจะหนีพ้น กงเร่งฝีเท้าตามลูกพี่ พลางหันไปเร่งศยามที่แบกวิชชุดาเดินตามเพราะทิ้งระยะห่างไปมาก กงบ่นว่า ไม่น่าพาทั้งคู่มาเป็นภาระเลย แต่เสือสอนออกรับแทน เพราะถูกชะตากับเสือมืดตั้งแต่แรกเห็นแถมยังคุยอวดว่า
“ถ้าใครที่พอจะเทียบชั้นเท่าข้าได้ คงจะเป็นไอ้เสือมืดนี่แหละ” กงอึ้งหันไปมองศยามอย่างไม่วางใจ
และในระหว่างที่เสือสอนคุยอยู่กับกง ลาดก็จับได้ว่าวิชชุดาแอบผูกเศษผ้าพันไว้กับกิ่งไม้เพื่อทำเครื่องหมาย จึงพาตัวไปให้เสือสอนจัดการ ศยามขอรับโทษเอง เขาอ้างว่าเป็นคนใช้ให้วิชชุดาทำ เพราะต้องการบอกลูกน้องที่ตามมาว่าปลอดภัยดี
“ไม่ต้องมาโกหก เอ็งต้องเป็นสายให้กับตำรวจแน่ๆ” ลาดชักปืนออกมา
“ถ้าจะยิง ก็ยิงฉันคนเดียว ฉันทำของฉันเอง พี่ชายฉันไม่ได้เป็นคนสั่ง” วิชชุดาพุ่งเข้ามา
“ยิงมันทิ้งทั้งสองคนแหละ” กงสั่ง ลาดสับไกปืน
ศยามยืนบังปกป้องวิชชุดาไว้ เสือสอนเข้ามาปัดปืนของลาดแล้วถามอีกครั้งว่า ใครเป็นคนทำ
“ฉันเอง ฉันขอรับผิดชอบเอง จะฆ่าก็ฆ่าฉันคนเดียว” ศยามยืดอกรับ
“เรามันเป็นโจรระดับเสือด้วยกัน จะทำอะไรก็ต้องให้เกียรติกัน จะมาให้ยิงทิ้งเหมือนยิงหมาตัวนึงไม่ได้หรอก เรามาดวลปืนกันดีกว่า ดวลปืนครั้งนี้เดิมพันด้วยชีวิต รับคำท้าไหมล่ะ เสือมืด”
“ได้ ดวลปืนก็ดวลปืน” ศยามรับคำท้า
ooooooo
ลานกว้างกลางป่ากลายเป็นสนามดวลปืนระหว่างเสือสอนกับเสือมืด ลาดทำหน้าที่ให้สัญญาณ ทันทีที่ลาดนับถึงสิบ ศยามกับเสือสอนก็ชักปืนแทบจะพร้อมๆกัน
สิ้นเสียงปืน ศยามกับเสือสอนยืนนิ่งมองหน้ากัน แล้วศยามก็เซถอยไปข้างหลังเอามือกุมหัวไหล่ซ้ายเลือดไหลอาบ ส่วนปืนของเสือสอนถูกยิงสะบัดหลุดมือไป
วิชชุดาตกใจรีบวิ่งเข้าไปประคองศยาม ในขณะที่กงกับลาดขยับเข้าไปหาศยามจะยิงซ้ำ เพราะคิดว่าเขาแพ้ เสือสอนร้องห้ามบอกว่า การดวลครั้งนี้เสมอกัน พลางชูมือที่ถูกปืนยิงถากเลือดไหลซิบให้ดู
“ฝีมือเอ็งแน่มากเสือมืด ข้าสงสัยอย่างเดียว เอ็งมีโอกาสฆ่าข้าแล้ว แต่ทำไมยั้งมือไว้วะ”
“แล้วพี่สอนล่ะ ยั้งมือไว้ทำไม”
“คนดีมีฝีมืออย่างเอ็ง จะฆ่าทิ้งก็เสียดาย วันนี้เอ็งแสดงให้ข้าได้เห็นแล้วว่าคนอย่างเอ็งเป็นคนที่ข้าสามารถร่วมเป็นร่วมตายได้ เสือมืดต่อไปนี้เอ็งคือมือขวาของข้า” เสือสอนตบไหล่ศยามอีกครั้งแล้วเดินออกไป
กงกับลาดที่ยืนอึ้งรีบตามไปค้าน แต่เสือสอนยืนยันว่า เขามองคนไม่ผิด ลาดคล้อยตามลูกพี่ ในขณะที่กงยังคาใจเพราะไม่ชอบหน้าศยาม
วิชชุดาเข้ามาทำแผลให้ศยาม เธอต่อว่าชายหนุ่มที่เกือบต้องมาตายเพราะรับผิดแทนเธอ ศยามจ้องวิชชุดาถามว่า กลัวเขาตายมากหรือ วิชชุดารีบออกตัว
“ไม่ว่าใคร ฉันก็ไม่อยากให้ตาย ทุกชีวิตมีค่าทั้งนั้น ยิ่งนายกำลังจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ นายก็ควรจะรักษาชีวิตตัวเองไว้ ฉันรอวันที่นายกลับเนื้อกลับตัวไปทำงานอาชีพสุจริต มีอนาคตดีๆ และสามารถเชิดหน้าชูตา อยู่ร่วมกับคนในสังคมได้อย่างภาคภูมิใจ”
“ผมสัญญานะครับคุณวิช ผมจะพาคุณออกไปจากป่านี่ให้ได้” ศยามจริงจัง
วิชชุดาเปลี่ยนเรื่องถามว่า ทำไมไม่ฆ่าเสือสอนทั้งๆที่มีโอกาส
“น้องของมันเฝ้าระวังอยู่อย่างนั้น ถ้าผมฆ่าเสือสอน ไอ้สองคนนั้นก็จะต้องเล่นงานเราทันที ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากเสี่ยงลองใจกับเสือสอนดู...แล้วก็ได้ผล ดูเหมือน
เสือสอนจะวางใจผมแล้ว”
“นายอย่าทำอะไรเสี่ยงๆอย่างนั้นอีกนะ คิดบ้างหรือเปล่า ถ้านายถูกเสือสอนยิงตาย แล้วฉันจะทำยังไง”
“ผมไม่ยอมตายง่ายๆหรอกครับคุณวิช คุณจะต้องกลับไปหาพี่ชายอย่างปลอดภัยก่อน ผมถึงจะตายได้” ศยามจับมือวิชชุดาไว้ แล้วเสือสอนก็เข้ามาตาม เพราะต้องรีบเดินทางต่อ
ศยามพยุงวิชชุดาลุกขึ้น แล้วเดินตามเสือสอนกับลูกน้องไป
เวลาเดียวกันนั้น สอางทิพย์กับสดสวยกำลังช่วยกันปลอบใจคุณหญิงสมสวาทให้หายกังวลเรื่องวิชชุดา เด๋อเดินตามนมคล้าม เพื่อเอายาหอมมาให้คุณหญิง หยุดฟังพวกผู้ใหญ่คุยกันก็รู้ความจริงว่า วิชาติวางแผนให้เสือมืดลักพาตัววิชชุดา และแท้จริงแล้วเสือมืดก็คือคุณมืดหรือคุณศยามของนมคล้ามนั่นเอง
นมคล้ามเห็นเด๋อยืนฟังนิ่งก็รีบลากตัวออกไป กำชับให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เพราะเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ก็คงจะมีคนบอกความจริงกับวิชชุดาเอง เด๋อรับปากนมคล้าม
อย่างไม่เต็มใจนัก
ooooooo
สุมานเริ่มเบื่อนครสวรรค์ จึงชวนฤทธิรงค์กลับกรุงเทพฯ แต่ฤทธิรงค์ไล่ให้เธอกลับไปก่อน เพราะเป็นห่วงวิชชุดาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ สุมานได้โอกาสรีบใส่ไฟว่า บางทีอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีกับวิชชุดาก็ได้ เพราะทุกคนในครอบครัววิภาดาแห่กันมาที่นครสวรรค์กันหมด
“เดี๋ยวนะ แฟนเธอหายไปตอนไหนนะ เธอหายไปพร้อมๆกับข่าวเสือสอนหนีไปได้เลยนี่ บางทีแฟนเธออาจจะทะเล่อทะล่าไปเจอเสือสอนแล้วถูกจับตัวไปก็ได้” สุมานปะติดปะต่อเรื่องราว แต่ฤทธิรงค์ไม่เชื่อ “ถ้าแฟนเธอไม่ถูกโจรจับตัวไป ก็คงจะหนีตามผู้ชายไปแล้วล่ะมั้ง เธอว่าสองกรณีนี้เรื่องไหนที่จะเป็นไปได้มากกว่ากัน” สุมานเดาอีก
“วิช...” ฤทธิรงค์ฉุกคิดเริ่มสงสัยหนักจึงรีบผลุนผลันออกไป
“นายฤทธิ์จะไปไหน เราต้องรีบกลับกรุงเทพฯกันนะ นายฤทธิ์” สุมานหงุดหงิดใจ
ฤทธิรงค์มาที่บ้านวีรชาติเพื่อจะถามข่าววิชชุดา เขาพบสดสวยยืนคุยอยู่กับลูกน้องวีรชาติที่มาส่งข่าว ฤทธิรงค์ร้อนใจเข้าไปถามสดสวยว่า วิชชุดาถูกโจรจับตัวไปใช่ไหม สดสวยลืมตัวบอกความจริงกับฤทธิรงค์ สอางทิพย์จะเข้าเตือนแต่ไม่ทัน
“วิชถูกจับตัวไปจริงๆหรือครับ ผมจะต้องไปช่วยวิช ผมทนรออยู่เฉยๆไม่ได้หรอกครับ” ฤทธิรงค์รีบออกไปทันที
ooooooo
เสือสอนเริ่มให้ความไว้วางใจในตัวศยามมากขึ้น เขาออกปากกับลูกน้องทั้งสองว่า ต่อไปนี้คำสั่งของเสือมืดก็คือคำสั่งจากเขา และจะให้เสือมืดโชว์ผลงานด้วยการวางแผนการปล้นในครั้งต่อไป วิชชุดาได้ฟังก็เริ่มระแวงกลัวเสือมืดจะกลับคำกลับไปเป็นโจร
ศยามเดินนำวิชชุดามาที่ลำธาร เพราะจะให้เธอได้ล้างเนื้อล้างตัว แต่วิชชุดาทำมึนตึงใส่แถมพาลหาเรื่องเพราะกลัวว่าเสือมืดจะยอมเป็นลูกน้องเสือสอนจริงๆ ศยามขอให้วิชชุดาเชื่อใจเขา
“ถ้านายจะให้ฉันเชื่อใจ นายก็พาฉันหนีไปตอนนี้เลยซิ” วิชชุดาสั่ง
“คุณเจ็บเท้าขนาดนี้ เราคงหนีไปไม่ได้ไกลหรอก ลูกน้องเสือสอนยังไม่ไว้ใจเราเท่าไหร่ พวกมันยังจับตาเราอยู่เราต้องรอโอกาสที่เหมาะกว่านี้” ศยามชี้แจง
วิชชุดาไม่ฟัง เธอสั่งห้ามศยามตาม อ้างว่าจะไปอาบน้ำ แล้วเดินพรวดๆออกไป
“ทีโกหกล่ะเชื่อจริงเชื่อจัง พอพูดความจริงดันไม่เชื่อซะนี่” ศยามเหนื่อยใจ
วิชชุดาเดินกะโผลกกะเผลกมาถึงลำธาร วักน้ำลูบหน้าลูบตัวพลางมองไปรอบๆ ไม่มีวี่แววของใครเลย ก็คิดหนี แต่กงเข้ามาขวางและทำท่าจะลวนลาม วิชชุดาจึงร้องเรียกให้
เสือมืดช่วย
ศยามพุ่งเข้ามาจัดการกับกง แล้วลากตัวไปให้เสือสอนชำระโทษ เสือสอนกระทืบกงแล้วประกาศลั่น
“ข้าเคยสั่งไว้แล้วใช่ไหมว่าห้ามรังแกผู้หญิง ไม่จำเป็นก็ห้ามทำร้ายใคร ถ้าเอ็งทำตามกฎของข้าไม่ได้ ก็อย่าอยู่กับข้าต่อไปเลย ไอ้กง”
“พี่ พี่สอน อย่าไล่ไอ้กงไปเลย มันคงไม่กล้าทำผิดอีกแล้วล่ะ ยกโทษให้มันเถอะนะพี่สอน” ลาดขอร้อง
“เรื่องนี้ก็คงแล้วแต่เสือมืดจะตัดสินใจ” เสือสอนหันมาทางศยาม
ศยามมองกงนิ่งตัดสินใจแล้วเอ่ย “ครั้งนี้ฉันยกโทษให้มัน แต่ถ้าฉันเห็นมันเข้าใกล้น้องสาวฉันอีก ฉันไม่ไว้ชีวิตมันแน่” ศยามพาวิชชุดาออกไป
“ไอ้กง เอ็งดูเสือมืดไว้ ทั้งๆที่เอ็งหมิ่นเกียรติมัน มันก็ยังใจกว้างยกโทษให้เอ็ง เพราะมันมีความเป็นลูกผู้ชาย คนเป็นโจรไม่จำเป็นต้องทำตัวเป็นคนถ่อยสถุลเสมอไป เป็นโจรก็ยังเป็นสุภาพบุรุษได้ เพราะเราก็ยังมีศักดิ์ศรีความเป็น
คนอยู่ ทำอะไรก็อย่าให้อายหมา เข้าใจมั้ย ไอ้กง” เสือสอนมองกงที่หัวหดก้มหน้านิ่ง
ooooooo
วิชาติ วีรชาติ กับโสรัตน์ก็เดินตามร่องรอยวิชชุดามาจนพบกิ่งไม้ถูกหักบอกทางเป็นระยะๆ เพราะศยามทิ้งไว้ให้ พวกเขาเริ่มมีความหวังรีบติดตามไป ส่วนฤทธิรงค์ที่กลับมาเตรียมอาวุธเพื่อจะออกไปช่วยวิชชุดา เมื่อสุมานถือกระเป๋าเดินทางเข้ามาเห็นเข้าก็กรี๊ดใส่ ฤทธิรงค์หันมาขอร้องสุมานอย่าบอกเรื่องวิชชุดาหายตัวไปให้ใครฟังเพราะเธอจะเสียหายได้
“ตายแล้ว แฟนเธอถูกโจรจับตัวไปจริงๆเหรอ แล้วเธอจะไปตามทำไมกัน เอาชีวิตไปเสี่ยงอันตรายอย่างนี้ มันไม่คุ้มค่าหรอกนะ ป่านนี้คงจะยับเยินไปหมดแล้ว ผู้หญิงที่ด่างพร้อยไปแล้ว ไม่มีค่าพอที่เธอจะเอาชีวิตไปแลกหรอกนะ เธอควรรีบตีตัวออกหากดีกว่า ก่อนที่จะเสียชื่อเสียงไปด้วย”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับวิช ผมก็จะไม่เปลี่ยนใจไปจากวิชหรอกครับ คนที่คิดถึงแต่ตัวเอง ไม่รู้จักความรัก
อย่างพี่ ไม่มีวันเข้าใจหรอกครับ” ฤทธิรงค์ฉวยปืนแล้วรีบร้อนออกไป
“นายฤทธิ์ ทำไมเธอถึงได้โง่อย่างนี้นะ” สุมานฮึดฮัดไม่พอใจ แล้วลากกระเป๋าเดินทางขึ้นรถกลับกรุงเทพฯ
ooooooo
ใกล้ค่ำแล้ว ลาดชวนเสือสอนหาที่พัก แต่เสือสอนว่าให้พ้นเขตปากน้ำโพไปก่อน กงหันไปมองศยามที่ประคองวิชชุดาเดินตามมาอย่างรำคาญบ่นว่า “สองคนนั่นเดินช้าเป็นเต่าอย่างนี้ เมื่อไหร่จะพ้นไปจากที่นี่ได้วะ”
“ก็น้องพี่มืดเจ็บตีน เดินไม่ค่อยไหว” ลาดออกรับแทน
“แต่พวกมันเดินช้ากันจริงๆ ข้าชักจะทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย ดูมันๆไอ้มืดมันดูทะนุถนอมน้องมันเหลือเกิน ดูๆไปเหมือนผัวเมียมากกว่าพี่น้อง”
“เอ็งพูดอะไรบ้าๆ อย่าพาลหาเรื่องดีกว่าน่าไอ้กง”
ลาดเดินหนีกงอย่างรำคาญ
เสือสอนได้ยินที่กงพูดก็เริ่มคิดตาม เขาหันไปมองศยามกับวิชชุดา
ด้านวิชาติ โสรัตน์ และวีรชาติที่ตามมาก็พบเชือกที่วิชชุดาจงใจผูกทิ้งไว้ โสรัตน์ดีใจรีบไปแกะเชือกมาดู
“นี่หมายความว่านายมืดเจอตัวน้องวิชแล้วใช่ไหม เรารีบตามไปดีกว่า นายมืดต้องกำลังรอเราไปช่วยแน่ๆ”
โสรัตน์พรวดพราดเดินไปอย่างไม่รู้ทิศทาง
“ทางโน้น” วิชาติกับวีรชาติพูดพร้อมกัน
โสรัตน์หันกลับมายิ้มเจื่อนๆแล้วเดินตามวิชาติกับ
วีรชาติไปตามร่องรอยที่ศยามทิ้งไว้
ooooooo
