ดอกส้มสีทอง
ตอนที่ 8
แม้จะผ่านไปอีกหลายวันแต่ก้องเกียรติก็ยังสับสนวุ่นวายใจกับเรื่องเรยา แต่เวลาอยู่ต่อหน้าณฤดี เขาต้องพยายามควบคุมให้ทุกอย่างปกติ และวันนี้
ก็นับว่าโล่งไปนิดที่ณฤดีออกจากบ้านไปแต่เช้า แต่ ไม่รู้ว่าเธอไปไหน จึงถามเอาจากสมปองที่จัดอาหารมาให้
"คุณผู้หญิงออกไปไหนแต่เช้า"
"ไปออกกำลังกายกับคุณเด่นค่ะ แต่สั่งไว้ว่า ถ้าคุณผู้ชายทานอาหารเช้าเสร็จแล้วให้หายาให้ทานด้วย คุณผู้หญิงบอกว่าท่าทางคุณผู้ชายจะไม่สบาย"
"ฉันไม่เป็นอะไรหรอก วันนี้เลิกงานแล้วฉันจะไปบ้านโน้น มีธุระกับอาม้านิดหน่อย สมปองเรียนคุณผู้หญิงด้วยนะ"
"ค่ะ แต่...ทำไมคุณผู้ชายไม่บอกเองล่ะคะ"
ก้องเกียรตินิ่งไปนิด เพราะความรู้สึกผิดทำให้ไม่กล้าคุยกับณฤดีเอง แต่คุมคำตอบให้เป็นปกติ "กลัวลืม"
ขณะนั้นที่ฟิตเนส ณฤดีกับเด่นจันทร์กำลังได้เหงื่อ เล่นไปคุยไปอย่างเพลิดเพลิน พอถึงเวลาพักก็ยังนั่งเม้าท์เรื่องสามี แต่ดูเหมือนจะเป็นเด่นจันทร์มากกว่าที่กล่าวถึงสินธรอย่างชื่นชม จนณฤดีอดแซวไม่ได้ว่า
"พูดถึงเขาไม่ขาดปากแบบนี้ แล้วตอนนี้สถานการณ์ เป็นไงบ้าง"
"หมายถึงหลังจากอีนังคนนั้นพ้นไปแล้วใช่มั้ย"
ณฤดีพยักหน้า เด่นจันทร์จึงพูดต่ออย่างใจเย็น
"สินเขายังเงียบอยู่ ยังไม่ปรากฏว่ามีคนต่อไป"
"ซึ่งคิดว่าเขาต้องมี"
"ชัวร์ คนเจ้าชู้อย่างสิน เห็นผู้หญิงอดไม่ได้หรอก ยิ่งถ้าเจอผู้หญิงที่ไร้ศีลธรรม ชอบเล่นชู้กับผู้ชายที่มีเมียแล้ว เห็นเรื่องนอนกับผู้ชายเป็นเรื่องง่ายๆเหมือนกินข้าวต้มรอบดึก คราวนี้ก็เข้าล็อก สนุกกันลืมตาย ให้เลิกน่ะคงยาก ทำได้ก็แค่คุมอย่าให้ท้องก็แล้วกัน"
"เธอทำยังไงล่ะเด่น"
"ชั่วครั้งชั่วคราวก็ยังพอจำทน ไม่อยากให้มีเรื่องถึงพ่ออีก แล้วก็ถือซะว่าอดทนเพื่อน้องดาว ถ้ามัวแต่ตามจับผิดก็ไม่เป็นอันทำอะไรกันพอดี สินเขาเป็นคนรักสนุก ไม่เคยเลี้ยงดูใครจริงจัง เพิ่งมีนังเรยานี่แหละคนแรก"
"แล้ว...แน่ใจเหรอว่าเขาเลิกกันแน่แล้ว"
"โธ่เอ๊ย...ยายดี๋ สินน่ะเขาหมดกรรมแล้ว นังนั่นมันเจอผู้ชายโชคร้ายคนใหม่ ที่ชื่อคุณใหญ่แล้วไง"
"จริงด้วย"
"อีตาคุณใหญ่นี่จะต้องตกต่ำล่มจมไปตลอดชาติ เรียกว่าซวยหล่นทับเลยล่ะ"
"มีด้วยเหรอซวยหล่นทับ"
"มีสิ ก็ตัวซวยอย่างนังเรยาหล่นทับเต็มๆ ไม่รู้ว่าตานี่มีเมียหรือยัง ถ้ามีก็ซวยซ้ำซวยซ้อน ซวยทั้งผัวทั้งเมียเลยล่ะ"
ณฤดีไม่แสดงความคิดเห็น ได้แต่ยิ้มรับแหยๆ แต่ ในใจก็เห็นด้วยกับความคิดเห็นอันเผ็ดร้อนของเด่นจันทร์
"เฮ้อ ไม่รู้ว่าอีตาคุณใหญ่นี่เมื่อไหร่จะรู้ตัว แต่ที่รู้แน่ๆ คือเขาไม่ใช่คุณใหญ่ของเธอ"
เด่นจันทร์มั่นใจมาก แต่หารู้ไม่ว่า ดันจุดไต้ตำตอเข้าแล้วเต็มๆ
ooooooo
เมื่อความทุกข์รุมสุมใจจนกินนอนไม่ได้ เย็นวันนี้ก้องเกียรติพาใบหน้าหมองหม่นมาพบอาม้าที่บ้าน แล้วเลียบเคียงถามท่านว่าตอนอาเตียมีคุณนายที่สอง อาม้าทำยังไง?
เม่งฮวยนิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด...ลูกชายนึกว่าไม่ได้ยิน บวกกับความร้อนใจด้วยจึงย้ำอีกทีว่า อาม้าได้ยินที่ผมถามหรือเปล่า
"ได้ยิน...ลื่อถามเสียงดังม้าได้ยิน แต่ลื่อมาถามตอนนี้ อั้วนึกไม่ค่อยออกเลี้ยวว่าอั้วอาละวากอาลายมั่ง"
"อาม้าไม่เสียใจหรือครับ"
"นั่นแหละ...เป็งอย่างเลียวที่นึกออก เพราะเหลียวนี้ก็ยังเสียใจไม่หาย"
"โธ่...อาม้า"
"อาตั่วตี๋...ไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่เสียใจที่ผัวมีเมียน้อย... ไม่เหมือนกับผู้ชาย ไม่มีผู้ชายคนไหนเสียใจที่มีเมียน้อย อาตั่วตี๋ อาม้าอยากให้ลื่อเป็งผู้ชายคนแรกที่จะเสียใจถ้ามีเมียน้อย"
ก้องเกียรติหน้านิ่งสงบ ไม่มีพิรุธ แต่สายตาและความรู้สึกภายในใจสุดร้อนรุ่ม
"ลื่อต้องไม่มีนะอาตั่วตี๋ ถ้าลื่อมี ลื่อฆ่าผู้หญิงสองคน ลื่อฆ่าคุงหลีกะฆ่าอาม้า อาม้าน่ะโดนฆ่าสองหนเลยนะอาตั่วตี๋... อาตั่วตี๋ ลื่อได้ยินอาม้ารึป่าว"
"ได้ยินครับ" เขาตอบไม่เต็มเสียง พออาม้าอยากรู้ว่าถามทำไม หรือว่าจะมีเมียน้อย เขารีบปฏิเสธ และว่าแค่อยากรู้เท่านั้น
"เออ แค่อยากรู้...ล่าย แต่อยากเห็น...ไม่ล่าย"
อาฮุ้งที่ยืนฟังเจ้านายอยู่ห่างๆ เห็นสีหน้าดุเข้มของ เม่งฮวยก็หัวเราะออกมา เลยโดนเม่งฮวยหันไปเอ็ดว่าหัวเราะอะไร
"ถ้าอยากเห็นแต่ไม่อยากรู้ล่ะฮะ อาคุณนายใหญ่"
เม่งฮวยฟังแล้วหน้าตึงทันที หาว่าอาฮุ้งเล่นลิ้น อาฮุ้งจะอธิบายแต่เม่งฮวยก็เอาแต่ล้งเล้งเสียงดัง...ก้องเกียรติฉวยโอกาสนี้เดินเลี่ยงออกจากห้องอาม้าด้วยอาการของคนใจลอย เป็นเหตุให้ชนกับซิลเวียที่รีบร้อนวิ่งขึ้นบันไดมา
ต่างคนต่างตกใจ เขารีบขอโทษเธอก่อนแล้วจะผละลงมาชั้นล่าง แต่ซิลเวียขวางไว้ ถามเขาว่าเป็นอะไร หน้าตาดูไม่ดีเลย
"ไม่ได้เป็นอะไร" ตอบแล้วเบี่ยงตัวเดินลงบันไดทันที
ซิลเวียเดินตามเขามาอีก เธอระบายความรู้สึกว่าเหงาและเบื่อหน่าย เจ้าสัวไม่สนใจเธอเลย เธอไม่ได้พูดกับใครมาเป็นเดือนแล้ว
"ขอโทษนะซิลเวีย ผมไม่คิดว่าจะมีหัวข้ออะไรคุยกับคุณ"
ก้องเกียรติตัดบทแล้วเดินตรงออกไปขึ้นรถที่หน้าตึก ซิลเวียฮึดฮัดขัดใจมาก วิ่งซอยเท้าโครมครามขึ้นบันไดไปชั้นสองร้องเรียกเจ้าสัวดังลั่น จนเม่งฮวยที่อยู่อีกห้องตกใจออกมาด่าปาวๆ แต่ซิลเวียหาได้สนใจ ยิ่งแกล้งตะโกนเรียกเจ้าสัวเอ็ดอึงไปหมด
ooooooo
คืนนั้นก้องเกียรติแวะไปงานเลี้ยงที่บ้านเพื่อนคนหนึ่งแล้วเจอโจกับเต้ที่นี่ด้วย ก้องเกียรติสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งโจกับเต้ทราบดีว่าเพื่อนคิดไม่ตกที่เรยาบอกว่าท้อง แต่พวกเขายังสงสัยว่าเรยาท้องจริงหรือเปล่า
ในขณะเดียวกันนั้น เรยาที่อยู่บ้านกับแม่ เธอกำลังปวดท้องร้องครวญครางจะเป็นจะตาย ทั้งปวดทั้งหงุดหงิดที่
ตัวเองมีประจำเดือน นั่นหมายความว่าเมื่อหลายวันก่อนที่โรงพยาบาลเธอโกหกว่าท้องเพื่อต้องการกดดันให้ก้องเกียรติรับผิดชอบ และไม่ทอดทิ้งเธอไป
แต่ตอนนี้ก้องเกียรติเชื่อคำพูดของเธอไปแล้ว ขนาดเต้ทักท้วงว่าควรเอาผลตรวจมายืนยัน เพราะกลัวเพื่อนจะโดนผู้หญิงหลอกจับ เขากลับดุเต้ให้พอที หยุดพูดได้แล้ว...
"เต้...ฉันขอยืนยันว่าเขาไม่ได้จะจับฉัน ถ้าเขาคิดจะจับฉันจริง ทำไมเขาถึงไม่เรียกร้องอะไร ไม่ต้องการให้ฉันรับผิดชอบ เขายังบอกด้วยซ้ำว่ามันเป็นอุบัติเหตุทางกาย"
"อุบัติเหตุทางกาย...คิดได้เนอะ แล้วไอ้ที่เขาขอแกอาทิตย์ละวันล่ะ เขาเรียกว่าอะไร"
"เขาบอกว่าเขารักฉัน"
"โอ๊ย...แล้วแกก็เชื่อ...จะบ้า" เต้เสียงดังจนเพื่อนๆที่เฮฮาอยู่อีกทางตะโกนถามว่าเป็นอะไร เต้รีบบอกเปล่า ไม่มีอะไร... จากนั้นหันกลับมารุกก้องเกียรติอีกว่า "แกเชื่อเขาเหรอ"
"เชื่อ" คำตอบนั้นหนักแน่นจนเต้หน้าตูม ส่วนโจที่นั่งอยู่ด้วยถามขึ้นมาบ้างว่า...แล้วแกรักเขารึเปล่า...ก้องเกียรติไม่ทันจะตอบ เต้ตบไหล่โจอย่างแรง บอกว่าถามได้โดนจริงๆ
"โดนอะไรเหรอ" ก้องเกียรติสงสัย
"โดนใจแกน่ะสิ ใช่มั้ย พอเขาบอกว่ารัก แกก็เคลิ้ม... ไอ้ใหญ่ ทำไมวะ ยายคุณฟ้าของแกนี่ เด็ดมากหรือไง ถึงทำให้แกลืมคุณดี๋ได้"
ก้องเกียรติเลือดขึ้นหน้า ลุกพรวดจ้องเต้นัยน์ตาเป็นประกายด้วยความโกรธ โจรีบจับแขนก้องเกียรติเพื่อเตือนสติ สักครู่ก้องเกียรติก็ปลดมือโจออกแล้วผลุนผลันจากงานเลี้ยงไปทันที โจไม่สบายใจ ตำหนิเต้ทำไมถึงพูดอย่างนั้น
"แกไม่เคยได้ยินเหรอ อันร้อยรสบุปผาสุมาลัย จะชื่นใจเหมือนสตรีไม่มีเลย...ไอ้โจแกเชื่อฉัน ไอ้ใหญ่มันไม่เคย มันกำลังหลง"
"แกก็พูดไปเรื่อย มันจะไม่เคยร้อยรสบุปผาสุมาลัยได้ไง ก็คุณดี๋ไง"
"คุณดี๋น่ะดอกมะลิ หอมจริงแต่ไว้บูชาพระบนหิ้ง ไอ้ใหญ่มันไม่เคยเจอดอกชบาก็หลงเอาไปทัดหู เพราะสีมันฉูดฉาด แต่...ทัดหูอวดคนเล่นได้เฉยๆ แต่ไม่ชื่นใจเพราะมันไม่หอม...ดีที่ยังไม่เหม็นเท่านั้น"
โจถอนใจเฮือก เป็นห่วงก้องเกียรติเหลือเกิน
ooooooo
แม้วันนี้ยังไม่ท้อง แต่วันหน้าก็ไม่แน่...เรยาบอกกับตัวเองอย่างนั้น ครั้นวันรุ่งขึ้นเธอจึงบุกเข้าไปหาก้องเกียรติถึงห้องทำงานที่บริษัท แล้วจู่โจมนัวเนียกอดจูบจนเขาตะลึงตั้งตัวไม่ทัน
กว่าจะดันร่างเธอออกห่างได้ ก้องเกียรติก็ใจหายใจคว่ำ
"ฟ้าครับ...ฟ้าช่วยกลับไปก่อนได้ไหมครับ ผมขอร้อง"
ได้ยินคำพูดนั้น เรยาน้ำตาคลอเสียใจเหมือนสั่งได้
"คุณใหญ่ อย่าถึงกับไล่ฟ้าเลยค่ะ ยังไงฟ้าก็ต้องไปอยู่แล้ว"
"ผมไม่ได้ไล่ ฟ้าอย่าเข้าใจผิด"
"ไม่เป็นไรค่ะ ไล่ก็ได้ ฟ้าขอโทษนะคะ"
เรยาหันหลังกลับเดินไปที่ประตู พลันก้องเกียรติก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เขารีบกระซิบบอกเธอว่า
"ผมนัดกับภรรยาว่าจะไปทานกลางวันด้วยกัน"
เรยาเลิกคิ้วเหมือนจะถามเขาว่า จะให้เธอทำยังไง ก้องเกียรติพูดไม่ออกถอยไปยืนหันหลังพิงโต๊ะทำงาน สองมือเท้าโต๊ะ สีหน้าหมดหวังด้วยประการทั้งปวง เหมือนนาทีประหารชีวิต
เสียงเคาะประตูเบาๆดังขึ้นอีก สองคนในห้องสบตากันนิ่งอย่างหยั่งใจ แล้วก้องเกียรติก็ตัดสินใจเด็ดขาดเดินไปเปิดประตูต้อนรับภรรยา
"คุณใหญ่ไม่สบายหรือคะ หน้าซีดเชียว ไปนั่งก่อนดีกว่าค่ะ"
ณฤดีกุลีกุจอพาสามีเข้ามาในห้องด้วยความเป็นห่วง พร้อมกันนี้ก็หันไปเรียกผู้ติดตามอีกสองคน
"เด่น...คุณสิน ไม่ต้องเซอร์ไพรส์แล้วค่ะ คุณใหญ่ ไม่สบาย"
เรยาที่เข้าไปซ่อนตัวในห้องน้ำตกใจหน้าตาตื่น ส่วนก้องเกียรติเหลียวมองรอบห้องที่ไม่มีเรยาด้วยความแปลกใจ สินธรเดินเข้ามากับเด่นจันทร์ เห็นณฤดีพาก้องเกียรติที่เหงื่อผุดเต็มหน้าไปนั่งเก้าอี้แล้วเอายาดมส้มโอมือออกมาให้ดม ก้องเกียรติจำต้องสูดดมไปตามสถานการณ์
สินธรคาดว่าสาเหตุน่าจะมาจากก้องเกียรตินอนน้อยอย่างที่ณฤดีเพิ่งบ่นให้ฟังว่าเขานอนดึกทุกคืน แต่เด่นจันทร์ แปลกใจทำไมเหงื่อออกเยอะมากทั้งที่แอร์ก็เย็น ว่าแล้วก็อาสาจะไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้เขาเช็ดหน้า
"คุณเด่นครับ...ผมขอน้ำเย็นๆดื่มสักแก้วดีกว่า อยู่ในตู้เย็นห้องถัดไปครับ" ก้องเกียรติโพล่งขึ้นมา เมื่อนึกได้ว่าเรยาต้องหลบอยู่ในห้องน้ำแน่ๆ เด่นจันทร์จึงเดินเลยไปหาตู้เย็น
"งั้นเดี๋ยวผมหาผ้าชุบน้ำให้"
ก้องเกียรติตัวชาดิก มองตามสินธรที่เดินตรงไปห้องน้ำ ส่วนเรยาที่อยู่ในนั้นร้อนรนเป็นที่สุด แต่แล้วเธอก็เอาตัวรอดได้หวุดหวิด ถอยร่นเข้าไปยืนตัวลีบกลั้นหายใจ สินธรอยู่แค่ อ่างล้างหน้าจึงไม่เห็น
หลังจากช่วยกันปฐมพยาบาลก้องเกียรติแล้ว สินธรเสนอให้สั่งอาหารเข้ามาทานในนี้แทนการออกไปทานยังร้านที่จองไว้ แต่เด่นจันทร์ท้วงว่าแถวนี้จะมีอะไรอร่อย นอกจากเดลิเวอรี่ไก่ทอด พิซซ่า สุกี้ สินธรฟังแล้วก็เบื่ออาหารพวกนี้ อยากไปกินข้างนอกดีกว่า แต่ก้องเกียรติจะไปไหวไหม
"ผมไหว...ผมดีขึ้นแล้ว" ก้องเกียรติลุกขึ้นทันที อยากจะไปให้พ้นห้องนี้โดยเร็ว เขาโอบไหล่ณฤดีเดินนำออกไป
เด่นจันทร์ควงแขนสินธรจะก้าวตาม แต่สินธรกลับดึงเด่นจันทร์ มาจูบดูดดื่มด้วยนิสัยของชายเจ้าชู้ แถมยังหยอกล้อจนเด่นจันทร์ หัวเราะเสียงใสอย่างถูกใจ
เรยายืนมองภาพนั้นตาวาวโรจน์ ความโกรธความแค้นประดังขึ้นมาแน่นอกจนแทบหายใจไม่ทัน จนเมื่อประตูห้องปิดสนิทหลังจากพวกเขาออกไปหมดแล้ว เรยาค่อยๆผ่อนลมหายใจ พยายามสะกดกลั้นความโกรธ แต่น้ำตาเจ้ากรรมก็เอ่อขึ้นมาจนได้
พอลงมาแอบเห็นท่าทีก้องเกียรติที่แสดงต่อณฤดีอย่างอ่อนโยนรักใคร่ เรยาเจ็บแค้นแทบกระอักออกมาเป็นเลือด กัดปากแน่น หยิบโทรศัพท์ออกมากดข้อความส่งถึงก้องเกียรติ
กำลังจะขึ้นรถออกไปทานอาหาร เสียงสัญญาณมือถือก้องเกียรติดัง แต่เขาทำเหมือนไม่ได้ยิน ณฤดีจึงเตือนว่ามีแมสเสจมา เขายิ้มรับ แล้วหยิบมือถือกดดูข้อความที่ส่งมา "ฟ้าขอโทษค่ะ...รัก" อ่านปราดเดียวแล้วปิดทันที สีหน้าเขาสงสารเรยามาก แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดกับณฤดี
เมื่อพวกเขาทั้งสี่คนไปถึงร้านอาหาร เรยาก็ยังตามไปอีก และจงใจเลือกที่นั่งที่แม้จะไกลกันแต่ก็ให้เด่นจันทร์เห็นเต็มตา เด่นจันทร์ไม่พอใจแต่กลบเกลื่อนกิริยาได้ทันท่วงที แล้วชวนณฤดีไปห้องน้ำ โดยให้สินธรสั่งอาหารที่ตนชอบให้ด้วย
พอจูงมือณฤดีเดินห่างมาหน่อย เด่นจันทร์ก็กระซิบณฤดีให้ทายว่าตนเห็นใคร
"ไม่ทายหรอก ใครจะไปทายถูก...เธอจะไม่บอกก็ได้นะ จะได้เห็นคนกระวนกระวายเพราะอยากจะบอก แต่ไม่มีใครอยากรู้"
"ฉันเห็นนังเรยา"
"เขามากับใคร"
"คนเดียว ฉันว่าคงนัดกับคุณใหญ่คนนั้นแหละ เออดี
วันนี้จะได้เห็นเหยื่อรายต่อไปของยายนี่"
"เด่น...ฉันขอเถอะนะ อย่าไปมอง อย่าสนใจเขา อย่าคิดว่ามีเขาอยู่ในร้านนี้"
"ได้ไง ก็เขาอยู่"
"เด่น ขอแค่นี้ไม่ได้หรือ"
เด่นจันทร์ไม่ตอบแต่สีหน้าบ่งบอกว่าไม่ยอม พอไปถึงห้องน้ำ ณฤดีที่ยังมีแววกังวลจึงเตือนเพื่อนอีก
"เด่น...เธอไม่ควรไปสนใจเขาแล้วนะ เขาออกไปจากชีวิตเธอแล้ว"
เด่นจันทร์ไม่มีทีท่าว่าจะเชื่อ ณฤดีพยายามโน้มน้าวโดยไม่รู้ว่าเรยาเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาเบาๆ หยุดฟัง
"เธอก็คิดซะว่าเขาตายไปแล้วก็ได้ เห็นที่ไหนก็มองผ่าน คิดซะว่าเป็นอากาศ...ทำได้มั้ย"
"ทำไมต้องให้ทำขนาดนั้น เห็นก็ต้องมองให้รู้ว่าจะมาไม้ไหน เธอก็รู้นะดี๋ว่าเขาร้ายกาจขนาดไหน"
"ไม่กลัวเหรอว่าถ้าเธอยังตอแยกับเขา เขาอาจจะติดต่อคุณสินอีก เธอเองก็บอกว่าเขาร้ายกาจ"
"อย่างงั้นก็สวยสิ"
ณฤดีสีหน้าอ่อนใจ แล้วทั้งคู่ก็หันมาเห็นเรยายืนหน้าตึง ณฤดีรีบดึงแขนเด่นจันทร์จะหลีกออกไป
"ขอโทษ ดูเหมือนคุณกำลังพูดถึงฉัน...คุณณฤดี"
เด่นจันทร์ขยับปากจะตอบโต้ ณฤดีปรามเบาๆแล้วดึงให้เดินออก แต่เรยาขวางเอาไว้
"จะหนีไปไหน เก่งแต่นินทาลับหลังหรือไง ฉันยืนอยู่นี่ คุณจะว่าอะไรก็ว่ามาเลย"
"อ๋อ ไม่แตะให้เป็นเสนียดหรอก" เด่นจันทร์กรีดเสียง
"ฉันไม่ได้พูดกับคุณ...หุบปากได้แล้ว" น้ำเสียงและ
สีหน้าเรยาเอาเรื่องไม่แพ้กัน
"เธอนั่นแหละหุบปาก อย่าได้บังอาจมาพูดกับเพื่อนฉัน คนอย่างเธอไม่คู่ควรกับเขา มีอะไรก็พูดกับฉันนี่ ทำไม...เงินยี่สิบล้านที่ได้ไปหมดแล้วเหรอ ถ้าหมด ไหว้ฉันสวยๆสิ ถ้าฉันพอใจอาจจะให้เธอสักล้านสองล้าน เอาบุญ"
"เด่น...พอแล้ว เธอไม่ควรไปดูถูกเขาอย่างนี้"
"ทำไม คนอย่างนี้ทำไมจะดูถูกไม่ได้"
แทนที่เรยาจะฟาดฟันกับเด่นจันทร์ กลับจ้องเล่นงานณฤดี
"คุณไม่ต้องทำตัวเป็นคนดีห้ามเพื่อนคุณหรอก ตัวคุณเองพูดจาแช่งชักให้ฉันตายอยู่เมื่อกี้ ทำเป็นคนดี ที่แท้ตัวเองเลวกว่าเพื่อนของคุณอีก"
ณฤดีเหวอมาก เด่นจันทร์เดือดดาล ไม่แช่งเรยาให้ แค่ตาย แต่แช่งให้ตกนรกด้วย เรยาเหมือนไม่ใส่ใจคำสาปแช่งนั้น หันไปจ้องหน้าณฤดีแล้วอาฆาต
"ระวังตัวไว้ให้ดี แล้วจะเสียใจ"
ณฤดีอึ้งงง มองตามเรยาที่สะบัดพรืดออกไปอย่างมีอารมณ์ เด่นจันทร์เองก็ไม่เข้าใจว่าเพื่อนของตนไปทำอะไรให้ ได้แต่บ่นด้วยความโมโหว่า ยายคนนี้ประหลาดจริงๆ
กลับมาที่โต๊ะอาหาร เด่นจันทร์ยังหงุดหงิดไม่หายจนสินธรผิดสังเกต ถามว่าเป็นอะไร เด่นจันทร์บอกว่าเจอคนรู้จัก ถ้าอยากรู้ว่าใครให้ถามดี๋
"อย่าถามค่ะคุณสิน ฉันตอบไม่ถูก" ณฤดีออกตัวเร็ว สินธรจึงกลับมามองภรรยาเหมือนจะเอาคำตอบ เด่นจันทร์ยิ่งหงุดหงิด ตอบเสียงแข็งว่าไปแล้ว ไม่ต้องมองหาหรอก
ตลอดเวลา ก้องเกียรติไม่แสดงความสนใจอะไรเลย นอกจากเอาใจณฤดีด้วยการตักอาหารให้ เรยาแอบมองมารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งตัวด้วยความริษยา ที่สุดก็ทนไม่ได้ต้องเป็นฝ่ายถอยกลับไป
แล้วระเบิดก็มาลงที่ลำยองอีกตามเคย เรยาฟาดหัวฟาดหางเอากับแม่อย่างไร้เหตุผล ก่อนจะวิ่งร้องไห้ขึ้นไปขังตัวเองบนห้อง ลำยองทั้งงงทั้งเป็นห่วงตามมาเคาะประตูเรียกก็ไม่ยอมเปิด แถมยังตวาดแว้ดๆ ไม่ต้องมายุ่ง ลำยองเลยต้องกลับลงมาอย่างว้าวุ่นใจ
ooooooo
คืนนั้นก้องเกียรติแอบกดข้อความของเรยาอ่านอีกครั้งก่อนลบมันทิ้งไป...พอเช้าขึ้นก่อนที่ณฤดีจะลงมากินอาหารพร้อมกัน เขารีบโทร.ไปบอกวิมลให้
เลื่อนนัดผู้จัดการสาขาที่โอ๊คแลนด์ไปก่อน แต่แล้วอีกไม่กี่นาทีต่อมาเรยาก็ส่งข้อความเข้ามือถือของเขาว่า "ฟ้าบินอเมริกา 7 วันค่ะ" ความตั้งใจที่เขาจะไปพบเธอจึงมีอันต้องล้มเลิก
อ่านข้อความนั้นแล้วก้องเกียรติลบมันทิ้งทันที แล้วโทร.กลับไปหาวิมลอีกครั้ง บอกให้แผนงานวันนี้เป็นไปอย่างเดิม
"ทานข้าวเถอะค่ะคุณใหญ่" ณฤดีส่งเสียง หลังจากยืนมองสามีอยู่ครู่หนึ่งแล้ว
ก้องเกียรติเก็บอาการเดินมานั่งโต๊ะอาหารพร้อมๆภรรยา แต่แล้วเสียงมือถือที่ดังขึ้นอีกก็ทำให้เขาสะดุ้ง ณฤดียิ้มขำกับอาการของสามี เตือนว่า
"หรี่เสียงเรียกให้ค่อยลงสิคะ เสียงดังมากจริงๆ คุณใหญ่ ไม่รับหรือคะ"
เขาดูเบอร์แล้วกดรับสายจากอาม้า สักครู่ก็ส่งต่อให้
ณฤดีเพราะอาม้าต้องการคุยกับเธอ อาม้าคิดถึงลูกสะใภ้อยากให้มาหา...หลังจากนั้นไม่นาน ก้องเกียรติกับณฤดีก็ไปถึงบ้านเจ้าสัว แต่ณฤดีเข้าไปพบอาม้าก่อน เพราะก้องเกียรติขอเวลาเดินดูความเรียบร้อยรอบๆบ้านสักครู่
เม่งฮวยสีหน้าสดชื่นพูดคุยกับลูกสะใภ้อย่างถูกคอ โดยเฉพาะเรื่องความดีของลูกชาย เม่งฮวยคุยได้ไม่มีเบื่อ
"อาตั่วตี๋อีเป็นคนดี ดูแลทุกคน ดูแลทุกอย่าง แต่ตัวอีเองเวลามีอะไรไม่ค่อยรบกวนใคร อ้อ วันก่อนที่อีมาหาอาม้า หน้าตาอีไม่ค่อยสบายใจ แล้วยังถามอะไรอาม้าแปลกๆ"
ณฤดีรับฟังแล้วยิ้มนิดๆ ไม่คิดจะซักถาม นั่นยิ่งทำให้ เม่งฮวยรักและเอ็นดู ขยับมาลูบหลังไหล่ลูกสะใภ้อย่างเป็นปลื้มชื่นชม
"คุงหลี...คุงหลีเป็นคนดีจิงๆ อาม้าลักคุงหลีนะ
คุงหลีมีมารยาทดี ไม่เหมือนเมียใครๆ ที่ถามโน่นถามนี่ อาม้าคุงหลีอบรมลีจิงๆ อาม้าคิดว่าคุงหลีเป็นลูกสาวอาม้าจิงๆ
ลูกสาวจิงมันไม่เคยมาหา มาคุย ทำแต่งาน คุงหลีเป็นลูกอาม้าจิงๆนะ"
"ค่ะ...อาม้า หนูก็คิดว่าอาม้าเป็นแม่จริงๆอีกคน คุณพ่อ คุณแม่ของหนูอยู่ต่างประเทศตลอดเวลา เวลาที่นึกว่าจะบอกอะไรกับแม่ หรือจะปรึกษาเรื่องผู้หญิงๆกับแม่ หนูก็นึกถึงอาม้าทุกครั้ง"
เม่งฮวยชอบใจ ยิ้มแย้มมีความสุข แต่ไม่วายเปรยว่า ถ้าจะมีความสุขมากกว่านี้ต้องได้อุ้มหลาน แล้วณฤดีก็จะได้เป็นเมีย เป็นแม่ที่สมบูรณ์ด้วย...
ก้องเกียรติเดินหน้าเครียดใจลอยไปถึงบ่อลึกต้องห้าม ครุ่นคิดปัญหาเรื่องเรยาที่ยังแก้ไม่ตก ท่าทางเขาอ่อนแรงเหมือนจะยืนไม่อยู่ ต้องใช้สองมือจับปากบ่อไว้ไม่ให้ตัวเองล้ม
"ก้องเกียรติ..." เสียงเรียกนั้นทำให้เขาสะดุ้งหันขวับไป...ซิลเวียนั่นเอง เธอเดินเข้ามาถามเขาว่า "เป็นอะไร ฉันเห็นคุณเดินมาที่นี่ท่าทางเหมือนซอมบี้เลย ตรงนี้เป็นที่ที่มาไม่ได้ไม่ใช่หรือ ภาษาไทยเรียกอะไรน้า...ห้าม...ห้ามมาน่ะ เรียกอะไรนะก้องเกียรติ"
"ต้องห้าม"
"That's it. ต้องห้าม มันเป็นยังไงเหรอที่บ่อน้ำเนี่ยถึงต้องห้ามมา"
ก้องเกียรติไม่อยากตอบ เอ่ยคำขอโทษแล้วจะหลีกไป แต่ซิลเวียรั้งแขนเขาไว้
"เดี๋ยวสิ...ก้องเกียรติ"
"ไม่ ซิลเวีย อย่าทำอย่างนี้" เขาสะบัดแขนเธอออกอย่างแรง
"คุณเป็นอะไรเนี่ย กลัวฉันจะทำอะไรคุณ"
"ไม่...โอเค ซิลเวีย ผมขอโทษที่กิริยาไม่ดีกับคุณ ผมเพียงแต่...กำลังไม่ค่อยสบายใจ"
"โอเค...ฉันไม่โกรธคุณหรอก ที่ฉันพยายาม Insist คุณ ก็คงเพราะไม่สบายใจเหมือนกัน"
"คุณมีเรื่องอะไรกับพ่อผม"
"ฉันไม่มีเรื่องอะไรกับเขาเลย แต่เขาเกลียดฉันแล้วตอนนี้"
ก้องเกียรติรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก แต่ต้องรักษามารยาทสนทนากับเธอขณะเดินกลับไปที่ตึกใหญ่
"เขาทำอะไร คุณถึงคิดว่าเขาเกลียด"
"เขาไม่มาหาฉันที่ห้องอย่างเคย"
ก้องเกียรติอึ้ง ไม่อยากแสดงความเห็นอะไรเรื่องนี้ เขาเดินลิ่วเข้ามาเจออาจิวกำลังจะเอายาจีนขึ้นไปให้เจ้าสัวที่ห้อง และไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันคือยาประเภทไหน อาจิวทักทายก้องเกียรติสองสามประโยคก่อนแยกไป ส่วนก้องเกียรติหันมาทางซิลเวียที่ยืนอยู่ด้านหลัง
"เขาไม่สบายด้วย ต้องกินยาที่จิวซื้อมา แต่แก้อะไรฉันไม่รู้"
"ไม่ช้าเขาก็จะหาย" ก้องเกียรติเชื่ออย่างนั้น...แต่ซิลเวีย ไม่เชื่อ ระบายความอัดอั้นออกมาด้วยภาษาอังกฤษบ้างไทยบ้าง ปนเปกันไปหมด แต่ก็จับใจความได้ว่า เขามึนชากับเธอ บางทีก็ไม่ยอมพูดกับเธอ เธอเบื่อมาก เธอยังสาว อยากให้สามีกอด อยากให้จูบ...
ก้องเกียรติฟังแล้วรู้สึกปวดหัว ทำไมตนถึงหนีเรื่องเหล่านี้ไม่พ้น
"ก้องเกียรติ เข้าใจมั้ยที่ฉันพูด คุณเข้าใจมั้ย คุณต้องเข้าใจเรื่องเหล่านี้ดีสิ พูดกับพ่อคุณ เขาไม่เห็นใจฉันเลย เขาเป็นผู้ชายเอเชียแท้ๆ ไม่เคยเห็นใจผู้หญิงเลย" ซิลเวียร้องไห้ ฟูมฟายแล้วเข้ามากอดเขาเหมือนจะยึดไว้เป็นที่พึ่ง แต่ก้องเกียรติตกใจและไม่พอใจ สลัดร่างซิลเวียออกไปจนแทบล้ม
"อย่านะซิลเวีย อย่าทำอะไรอย่างนี้อีก อย่าทำ...เข้าใจมั้ย"
"ทำไม...คุณคิดว่าฉันจะเฟลิตกับคุณงั้นเหรอ คิดว่าฉันจะเป็น...เป็นชู้กะคุณงั้นเหรอ คุณเป็นบ้าไปแล้ว"
"ซิลเวีย...ผมขอโทษ"
"ถ้าฉันจะมีชู้ ไม่ใช่กับคุณหรอก ฉันจะมีชู้กับคนอื่น" พูดจบซิลเวียเดินแกมวิ่งไปที่ห้องรับแขก ทิ้งให้ก้องเกียรติยืนอึ้ง รู้สึกผิดไม่น้อยที่พูดจาและแสดงกิริยาไม่ดีต่อเธอ
ooooooo
