ทอง 10
ตอนที่ 15
หลังจากเพียงมาศกับมดแดงช่วยทำแผลให้จันดีไปไม่นาน จันดีก็รู้สึกตัวแต่ยังแกล้งนอนหลับตาฟังทั้งคู่สนทนากัน
มดแดงยังข้องใจไม่หายเรื่องเพียงมาศรักคินและคินก็รักเพียงมาศ แต่มีจันดีเข้ามาแทรก สามคนจะทำอย่างไร เพียงมาศไม่รู้ความคิดคนอื่น แต่สำหรับเธอมีน้ำใจนักกีฬา ยอมสละได้เพื่อความสงบสุข และจันดีก็ไม่ผิดที่รักคิน
จันดีหลับตานอนฟังทุกคำ สัมผัสได้ถึงความจริงใจของเพียงมาศ และบัดนี้สีชาดบนหน้าผากเธอเลือนหายไปแล้วหลังจากเพียงมาศเช็ดตัวให้ แต่ถึงยังไงจันดีก็หวังในตัวคิน แน่นอนว่าเธอไม่มีทางญาติดีกับศัตรูหัวใจ เมื่อมีโอกาสอยู่กันตามลำพัง จันดีก็เปิดใจกับเพียงมาศเรื่องคินทั้งน้ำตา ก่อนจะสรุปว่ายังไงตนก็ต้องแต่งงานกับคินให้ได้
ฝ่ายลุงจอนซึ่งรู้ชัดว่าโยชิปกติดีทุกอย่างจึงพยายามจะถามเรื่องถ้ำทองแต่ก็ไม่ได้คำตอบเพราะเคียวโกะเฝ้าพ่อไม่คลาดสายตา
ด้านคินที่ถูกพวกชนะชัยจับไป บัดนี้ทุกคนกำลังมุ่งหน้าสู่บึงน้ำเพื่อให้คินฟื้นความทรงจำในวัยเด็กแล้วนำพาไปสู่ขุมทรัพย์ทองคำ เมื่อถึงบึงน้ำ ไรอัลจัดแจงเอาคินไปมัดกับตอไม้กลางสายน้ำ แต่โอลิเวียไม่เห็นด้วย กลัวคินจะจมน้ำตายเสียก่อนหากน้ำขึ้นมิดหัว
พวกเมียงหม่องที่มีนายพลลีรวมอยู่ด้วยแอบจับตามองอย่างลุ้นระทึก นายพลลีห่วงคินมากจึงหาทางช่วยคิน ขณะที่เมียงหม่องกับสมุนก็จ้องจะชิงตัวคินกลับไปให้เฒ่าลิ้นดำ
ฤาษีนิรนามไม่ได้ร่วมทางไปกับพวกชนะชัย แต่กำลังสวดมนต์ทำสมาธิเรียกพลังจากมีดแสงจันทร์ เฒ่าลิ้นดำล่วงรู้ด้วยจิตจึงชวนตาเผ่ไปเล่นงาน เพราะเชื่อว่า การกระทำนั้นของฤาษีนิรนามจะทำให้เขาร่างกายอ่อนแรงไม่มีทางสู้และในที่สุดเฒ่าลิ้นดำก็สั่งสมุนสังหารฤาษีนิรนามได้สำเร็จ ร่างเขามอดไหม้กลายเป็นเถ้าถ่าน
ฝ่ายพวกชนะชัยที่ปักหลักใกล้บึงน้ำ...ขณะรอเวลาให้คินจำเรื่องราววัยเด็กที่เคยไปถ้ำทอง ไรอัลกับโอลิเวียมีเรื่องทะเลาะกันยกใหญ่ เพราะไรอัลไม่พอใจที่โอลิเวียรักคินหัวปักหัวปํา จึงพยายามหว่านล้อมก่อนจะชวนฮุบทองไว้ทั้งหมดแล้วฆ่าพวกชนะชัยทิ้ง พรานดำแอบได้ยินจึงนำความมาบอกชนะชัยเพื่อหาทางป้องกัน หรือไม่ก็ชิงฆ่าพวกมันเสียก่อนหลังหมดประโยชน์
ในที่สุดนายพลลีก็สามารถช่วยคินหนีออกจากบึงน้ำไปได้แล้วพาหนีคมกระสุนของพวกพรานดำไปสมทบกับพวกเมียงหม่อง แล้วอยู่ดีๆมีดแสงจันทร์ที่ตกอยู่ในมือฤาษีนิรนามก็ย้อนกลับมาหาคินซึ่งเป็นเจ้าของแท้จริงโดยที่คินไม่ต้องดิ้นรนติดตาม
แต่แล้ววันเดียวกัน พวกคินก็รู้สึกเหมือนรอบตัวมีความผิดปกติ
เฒ่าลิ้นดำนั่นเอง เขากำลังสวดคาถาบางอย่างเพื่อเรียกจันดีให้กลับมาหา จันดีถูกครอบงำอีกครั้ง เธอฝ่าฝืนพวกเพียงมาศที่พยายามรั้งไว้ วิ่งหนีไปตามเสียงเร้าของเฒ่าลิ้นดำ มดแดงกับเพียงมาศรีบติดตาม ส่วนหนูหริ่งรีบไปบอกภูผากับกะยอที่ไปหาของป่า โดยให้เคียวโกะอยู่เฝ้าโยชิเอาไว้
จันดีผลักไสเพียงมาศและมดแดงก่อนวิ่งหนีต่อไป มดแดงยังมีแรงวิ่งตามอย่างกระชั้นชิด แต่เพียงมาศเริ่มอ่อนล้าจึงรั้งท้าย ก่อนจะโดนโอลิเวียฉกตัวไปโดยไม่มีใครรู้เห็น จนกระทั่งมดแดงวิ่งไปเจอพวกภูผา จึงแยกย้ายกันตามหาเพียงมาศ
ลุงจอนฉวยโอกาสตอนไม่มีคนอื่นอยู่ใช้มีดขู่บังคับโยชิและเคียวโกะให้พาไปยังถ้ำทอง แต่ยังไปไม่ถึงไหนลุงจอนกลับชะตาขาดถูกเคนตะสังหารอย่างเลือดเย็น ก่อนที่เขากับทาเคชิจะควบคุมตัวสองพ่อลูกไปต่อ
เมื่อกลุ่มของภูผาย้อนกลับมาไม่เจอเคียวโกะกับโยชิก็ตกใจ และเชื่อว่าเป็นฝีมือพวกทาเคชิ เพราะอาวุธที่สังหารลุงจอนเป็นของพวกญี่ปุ่น พวกภูผาจึงพยายามแกะรอย แต่แล้วภูผานึกได้ว่าทาเคชิอยากได้ทองก็น่าจะไปยังถ้ำที่ตนเคยพบทอง จึงนำทางพวกของตนไปอย่างเร่งด่วน เพื่อช่วยเหลือสองพ่อลูก
ส่วนเพียงมาศที่ถูกโอลิเวียควบคุมตัวและทำร้ายร่างกาย เธอกำลังหาช่องทางหนี ด้วยการแกล้งร้องขอสมุนของโอลิเวียว่าตนปวดท้องต้องไปปลดทุกข์ สมุนหลงกลทำให้เธอหนีรอดมาได้ แม้จะทุลักทุเลล้มลุก คลุกคลานและไปถึงหน้าผาน่าหวาดกลัว
ด้านจันดีที่ตกเป็นทาสเฒ่าลิ้นดำอีกครั้งก็พาพวกเขามายังจุดพักของพวกภูผา แต่ไม่พบใครสักคน มีเพียงศพลุงจอน เฒ่าลิ้นดำหลับตาทำสมาธิครู่หนึ่งก็เห็นภาพทาเคชิกับโยชิเดินทาง จึงเชื่อว่าโยชิน่าจะหายเป็นปกติดีและกำลังนำทางไปที่ถ้ำทอง
เฒ่าลิ้นดำสั่งสมุนให้แกะรอยพวกนั้นโดยเร็ว แต่เพราะจะมืดค่ำจึงไปได้ไม่นานก็ต้องหยุดพักเพื่อหาที่ทางค้างแรม โดยมีพวกเมียงหม่องมาสมทบ แต่แล้วเมียงหม่องกลับคิดร้ายกับจันดี ชวนอาเหอคู่หูจะปลุกปล้ำเธอ โชคดีนายพลลีกับคินที่หนีจากพวกชนะชัยเข้ามาช่วยจันดีทันเวลาแล้วพากันหนีต่อไป
เมื่อเฒ่าลิ้นดำรู้จากเมียงหม่องว่านายพลลีกับคินชิงตัวจันดีไป จึงสั่งสมุนเร่งติดตาม แต่ตัวเองกับตาเผ่ที่สังขารร่วงโรยเพราะไม่ได้กินลูกลืมแก่หรือผลไม้วิเศษทั้งที่ถึงเวลา ขอปักหลักอยู่ที่เดิม
จันดีกลับมาเป็นตัวของตัวเองหลังจากนายพลลีลบสีชาดบนหน้าผากให้ จันดีรู้จักป่าทางนี้ดีจึงนำทางนายพลลีกับคินหลบไปทางหน้าผาเพราะทราบดีว่าสมุนของเฒ่าลิ้นดำกำลังติดตาม
นายพลลีคิดว่าถ้าเกาะกลุ่มแบบนี้อาจไม่รอด จึงบอกคินว่าพ่อจะหลอกล่อพวกมันอยู่ก่อนแล้วค่อยตามไปทีหลัง
“ไม่ครับ ผมจะอยู่เอง”
“เชื่อพ่อสิ พ่อเอาตัวรอดได้ นี่คือคำสั่ง”
นายพลลีขึงขังเชิงบังคับ ทำให้คินอ่อนลง ยอมผละไปกับจันดีที่เร่งเร้า ส่วนนายพลลีแกล้งวิ่งหนีไปอีกทางแล้วยิงปืนเรียกร้องความสนใจเพื่อให้กลุ่มของเมียงหม่องตามมา
จันดีกับคินพากันเดินลัดเลาะไปตามเส้นทางหน้าผา สักครู่คินให้หยุดรอนายพลลี จันดีจึงถือโอกาสอยู่กันสองคนเลียบเคียงพูดความในใจ
“คิน เราอยากจะขอบคุณคินมากนะที่ช่วยเราไว้”
“ไม่เป็นไร เราเพื่อนกัน”
“เพื่อน” จันดีทวนคำด้วยความน้อยใจ
“อืม...เราก็อยากจะขอบใจเธอเหมือนกันที่รู้สึกดีๆกับเรา แต่จันดีก็น่าจะรู้นะว่ามันเป็นไปไม่ได้”
จันดีผิดหวังและเสียใจที่คินเอ่ยปากตัดสัมพันธ์แบบที่เธอตั้งตัวไม่ติด
“ทำไมล่ะคิน เรายังจำได้อยู่นะว่าเราเคยแต่งงานกันแล้ว”
“แต่มันเป็นการแต่งงานที่ไม่ได้เกิดจากความสมัครใจ”
“แต่เรารักคินนะ”
“จันดี...เราขอโทษจริงๆ คือว่าเรา...”
“คินรักเพียงมาศใช่ไหม”
คินตอบรับเต็มปากเต็มคำ ทำให้จันดีน้ำตาแทบร่วง ถามเสียงสั่นเครือว่า
“แล้วเราผิดตรงไหน ทำไมคินรักเราไม่ได้”
“จันดีไม่ผิด จันดีดีกับเราทุกอย่าง แต่ก็อย่างที่จันดีรู้ ไม่มีใครบังคับหัวใจตัวเองได้”
“นั่นสินะ ไม่มีใครบังคับความรักได้จริงๆ”
จันดีน้ำตาไหลพราก คินรู้สึกเห็นใจแต่ไม่รู้จะทำยังไง
ooooooo
นายพลลีวิ่งเข้ามาหลบอยู่มุมหนึ่งแล้วสักครู่ก็เห็นกลุ่มของเมียงหม่อง และดูเหมือนพวกมันจะล่วงรู้ความเคลื่อนไหวจึงกราดยิงไม่ยั้ง จนนายพลลีต้องออกจากที่ซ่อนหนีไปอีกทิศ
นายพลลีแทรกตัวเข้าในพุ่มไม้แล้วเดินลัดเลาะไปตามหน้าผาจนกระทั่งเจอคินกับจันดี โดยที่พวกเมียงหม่องไล่ตามไม่ลดละและจับทิศทางได้ สองฝ่ายสาดกระสุนดังลั่นป่าตอบโต้กันไปมา
เสียงปืนทำให้เพียงมาศซึ่งอยู่แถวนั้นสะดุ้งโหยง ลนลานหวาดกลัวหาทางหนีรอด แต่อารามรีบร้อนทำให้เธอพลาดลื่นไถลลงหน้าผา ดีว่าจับชะง่อนหินไว้ได้จึงไม่ตกลงไป แต่ร่างก็ห้อยต่องแต่งน่าหวาดเสียว กรีดร้องขอความช่วยเหลือดังลั่น
จันดีได้ยินเสียงแว่วๆ วิ่งจากคินและนายพลลีลงมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นเพียงมาศก็ประหลาดใจ ถามว่าลงไปทำอะไรตรงนั้น
“มันเป็นอุบัติเหตุ ช่วยฉันด้วย”
จันดีชะงักไปนิดแล้วทำท่าจะเดินหนี แต่จู่ๆก็หันกลับมายื่นมือให้เพียงมาศจับแล้วพยายามจะดึงขึ้นมาแต่ไม่สำเร็จ
เสียงปืนยังดังไม่ขาดสาย สองพ่อลูกกับพวกเมียงหม่องกราดยิงกันไม่ยั้ง จนเมื่อนายพลลีเห็นอีกฝ่ายถอยร่นก็บอกคินให้รีบบุก พร้อมๆกับเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเพียงมาศก็ดังขึ้นทุกที
คินจำเสียงเพียงมาศได้ นายพลลีจึงให้ลูกชายไปดู ส่วนตนจะสกัดทางนี้ไว้เอง เมื่อคินไปเห็นสองสาวใกล้หมดแรง เขาตัดสินใจช่วยทั้งคู่ แต่เพียงมาศขอให้
คินช่วยจันดีก่อน เหตุนี้เองทำให้จันดีซาบซึ้งน้ำใจของเพียงมาศ และยอมพ่ายแพ้เรื่องความรัก บอกลาทั้งคู่แล้วปล่อยมือให้ตัวเองตกลงไปที่เหวเบื้องล่าง
คินกับเพียงมาศตกใจแทบช็อก แต่ยังครองสติจับมือกันไว้เหนียวแน่น
“เพียงมาศ...ผมจะไม่ยอมเสียคุณไปอีกคน”
คินรวบรวบพละกำลังที่มีดึงเพียงมาศขึ้นมาได้สำเร็จ ทั้งคู่โผเข้ากอดกันร้องไห้เศร้าสะเทือนใจต่อการจากไปของจันดี
“จันดีตายเพื่อฉัน เธอยอมตายเพื่อให้มือของคินเป็นอิสระ”
“เพียงมาศ...ผมอยากจะบอกคุณว่า นับจากนี้ต่อไปผมจะดูแลคุณอย่างดีที่สุด คุณเป็นผู้หญิงที่ผมรัก อย่าจากผมไปไหนอีกเลย ผมรักคุณ”
“ค่ะคิน ฉันจะอยู่ข้างๆคุณ ฉันจะไม่ไปไหน เพราะฉันก็รักคุณ”
“ขอให้วิญญาณของจันดีจงไปสู่สุคติ และจงได้พบกับคนที่รักเธออย่างแท้จริง”
“ชาติหน้ามีจริง ขอให้เราเกิดมาและเป็นมิตรที่ดีต่อกัน ช่วยเหลือเกื้อกูลกันตลอดไป”
แล้วคินกับเพียงมาศก็ประคองกันลุกขึ้นยืนไว้อาลัยให้จันดี...หลังจากนั้นทั้งคู่ตั้งใจจะไปหานายพลลี แต่ปรากฏว่านายพลลีถูกพรานดำและโอลิเวียควบคุมตัวมา
ทั้งนายพลลี คิน และเพียงมาศกลายเป็นเชลยของพวกชนะชัยอย่างไม่มีทางเลี่ยง โอลิเวียระบายแค้นส่วนตัวตบหน้าเพียงมาศหลายฉาดต่อหน้าทุกคน
“โอ๊ย! ฉันเจ็บนะ เธอตบฉันทำไม” เพียงมาศโวยวาย
“ฉันอยากตบมานานแล้ว...ถ้าเธอคือคนรักของคิน เธอไม่รอดแน่”
“ผมขอร้องนะโอลิเวีย อย่าทำแบบนี้”
“ถ้าฉันไม่ได้ คนอื่นก็อย่าหวัง ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอกับนังเพียงมาศครองรักกันอย่างมีความสุขแน่”
“เธอทำแบบนี้ทำไมโอลิเวีย ทำไปก็มีแต่จะทำให้เธอดูแย่ แล้วเธอก็จะไม่มีความสุขตลอดไป”
“หุบปาก! ไม่ต้องมาสั่งสอนฉัน” โอลิเวียตวาดแล้วจะเข้าไปบีบคอเพียงมาศ
“อย่านะโอลิเวีย อย่าทำร้ายเพียงมาศอีก ถ้าจะทำก็มาทำที่ผมคนเดียว”
“จะไม่แค่ทำร้าย แต่ฉันจะฆ่ามัน”
“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ”
ไรอัลรำคาญเต็มที เดินเข้ามาขู่พวกคินว่า “โอกาสรอดของพวกแกมีอยู่ทางเดียว นั่นคือแกจะต้องพาเราไปที่ถ้ำขุมทรัพย์ รีบฟื้นความจำของแกให้กลับคืนมาให้เร็วที่สุด ไม่งั้นนายพลลีกับเพียงมาศ...ตาย!”
“ไม่ต้องเป็นห่วงพ่อนะคิน พ่อแก่แล้ว ตายไปพ่อจะได้ไปพบกับซอซอ ปล่อยให้พ่อตายได้เลย”
“แกได้ตายสมใจแน่”
ขาดคำไรอัลเอาปืนฟาดนายพลลีสุดแรง คินร้องห้ามเสียงหลงก่อนยินยอมทำตามที่อีกฝ่ายต้องการทุกอย่าง เพียงเท่านี้พวกไรอัลก็พอใจ รู้สึกว่าขุมทองอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม
อีกด้านในมุมของเฒ่าลิ้นดำที่พยายามแกะรอยเพื่อไปให้ถึงถ้ำทองก่อน แต่บัดนี้เฒ่าลิ้นดำกับตาเผ่ประสบปัญหาร่างกายทรุดโทรมเพราะไม่ได้กินผลไม้วิเศษ ความจริงสองคนชราภาพมาก แต่ที่ยังดูกระชุ่มกระชวยเพราะผลไม้ชนิดนี้นั่นเอง
เมื่อถึงเวลาแล้วไม่ได้กิน ร่างกายจึงร่วงโรยไปตามวัยและพาลหงุดหงิดเมื่ออาเหอมาบอกว่าเมียงหม่องบาดเจ็บกลับมา ต้องการยาสมุนไพรรักษาแผลที่เสียเลือดมาก
“ไม่มี ไปให้พ้น ออกไป” ตาเผ่ตวาดเสียงดังจนอาเหอจำต้องหันกลับ
เมื่อเมียงหม่องรู้จากอาเหอก็อดน้อยใจตาเผ่และเฒ่าลิ้นดำไม่ได้ ส่วนอาเหอห่วงลูกพี่จึงชวนเพื่อนอีกคนไปหาสมุนไพร เผอิญตาเผ่เห็นเข้าจึงเรียกทั้งสองคนมาซักถาม ก่อนจะมอบหมายให้หาผลไม้วิเศษชื่อลูกลืมแก่จำนวนสี่ลูกมาให้ตนด้วย แล้วจะมีรางวัลให้อย่างงาม
อาเหอกับเพื่อนหาของมาได้ครบ เขานำสมุนไพรมารักษาแผลให้เมียงหม่องแล้วจะนำลูกลืมแก่ไปให้ตาเผ่ แต่เมียงหม่องห้ามไว้และคิดจะกินผลไม้นี้เสียเอง แต่กินทันทีเลยไม่ได้ ต้องกินกับยาถอนพิษซึ่งมีอยู่ที่เฒ่าลิ้นดำ จึงมอบหมายให้อาเหอไปขโมยมา แล้วจะแบ่งลูกลืมแก่ให้กินด้วย
เพื่อไม่ให้เฒ่าลิ้นดำกับตาเผ่สงสัย เมียงหม่องให้อาเหอเอาลูกลืมแก่ไปให้สองลูก ที่เหลืออีกสองเก็บเอาไว้เอง เมื่อสองผู้เฒ่าได้กินผลไม้ชนิดนี้อย่างถูกวิธีร่างกายก็ฟื้นตัว แม้ว่าจะยังไม่เต็มร้อยก็ตาม เพราะความจริงต้องกินครั้งละสองลูก
เมื่อเรี่ยวแรงกลับมา เฒ่าลิ้นดำกับตาเผ่ก็เร่งสมุนออกเดินทางต่อ เมียงหม่องฉวยโอกาสนี้แกล้งเจ็บแผลเพื่อถ่วงเวลาแล้วให้อาเหอแอบขโมยขวดยาถอนพิษในย่ามเฒ่าลิ้นดำมาได้สำเร็จ จากนั้นเขาเอามากินกับลูกลืมแก่ แต่แล้วเฒ่าลิ้นดำล่วงรู้จึงสั่งสมุน ดิน น้ำ ลม ไฟ จัดการเมียงหม่องกับอาเหอ
สองคนถูกรุมฉีกร่างเป็นชิ้นๆแต่ไม่ตาย เพราะพลังของผลไม้วิเศษที่กินเข้าไปนั่นเอง แล้วพวกเฒ่าลิ้นดำก็ทิ้งทั้งคู่ไว้ในสภาพน่าสมเพชยิ่งนัก กรีดร้องโหยหวนเจ็บปวดแสนสาหัสทั้งที่ร่างกายแยกเป็นชิ้นส่วน
ooooooo
