ทอง 10
ตอนที่ 14
เคียวโกะเชื่อว่าการแต่งงานระหว่างคินกับจันดีไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความสมัครใจ เธอจึงคัดค้านและขัดขวางสร้างความไม่พอใจแก่จันดีจนเกิดเหตุวิวาททำให้พิธีล่ม
จันดีดุร้ายเพราะตกเป็นทาสของเฒ่าลิ้นดำ เธอตบตีเพียงมาศที่เข้ามาช่วยเคียวโกะไม่ยั้งโดยไม่มีใครห้าม และพวกภูผาก็ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เพราะโดนปืนจี้บังคับ
แต่แล้วเฒ่าลิ้นดำก็สั่งสมุนให้จับสองสาวแยกจากกัน เพราะเมียงหม่องกระหืดกระหอบเข้ามารายงานว่ามีคนบุกเข้ามาในหมู่บ้าน ชาวบ้านแตกฮือด้วยความตกใจกับเสียงระเบิด ทาเคชิรีบกระซิบสั่งเคนตะให้ไปเก็บน้ำยาเคมีลงกระเป๋า ถ้าฉุกเฉินเราจะได้หนีไปจากที่นี่
พวกชนะชัยบุกเข้ามาโจมตีชาวเสอปาอย่างลำพองใจว่าฝ่ายตนมีฤาษีนิรนามผู้เก่งกาจสามารถ ส่วนเชลยทุกคนของเฒ่าลิ้นดำถูกนายพลลีเกณฑ์เข้าห้องคุมขัง แต่ไม่ล็อกประตู เพื่อเปิดโอกาสให้พวกเขาใช้ช่วงชุลมุนหนีไป
ฤาษีนิรนามเล่นงานสมุนของเฒ่าลิ้นดำราบคาบ ไม่เว้นแม้แต่ดิน น้ำ ลม ไฟ องครักษ์ทั้งสี่ที่ฆ่าไม่ตายก็แพ้พ่ายบาดเจ็บสาหัส ทาเคชิเห็นดังนั้นจึงเร่งเคนตะให้หอบสัมภาระหนี ขณะที่นายพลลีก็จัดแจงไล่สมุนกระจายกำลังไปรอบๆ แล้วทำไม่รู้ไม่เห็นเมื่อพวกภูผาพากันหลบหนี
สองศัตรูคู่อาฆาต เฒ่าลิ้นดำกับฤาษีนิรนามเผชิญหน้ากันด้วยความแค้นและปะทะฝีปากกันครู่หนึ่งก่อนที่เฒ่าลิ้นดำจะให้คินใช้มีดแสงจันทร์ต่อสู้กับฤาษีนิรนาม โดยมีจันดีซึ่งดุร้ายร่วมด้วยช่วยคินอีกแรง
มีดแสงจันทร์แสดงพลังล้นเหลือเมื่ออยู่ในมือคิน ทำให้ฤาษีนิรนามสู้ไม่ได้ แต่ล่องหนหายไปพร้อมพวก
ชนะชัยราวกับเล่นมายากล แม้จะจับตัวพวกนั้นไว้ไม่ได้ แต่เฒ่าลิ้นดำก็อารมณ์ดีที่ฝ่ายตนชนะ แต่พอรู้ว่าพวกเชลยหนีไปก็โมโหเป็นการใหญ่ เมียงหม่องเชื่อว่านายพลลีช่วยให้เชลยหนี เฒ่าลิ้นดำจึงสั่งคินฆ่าพ่อเลี้ยง แต่นายพลลีชิงดึงมีดในมือคินมาแทงตัวเองเสียก่อน เพราะรู้ว่าคินตกเป็นทาสคนชั่วต้องฆ่าตนแน่
นายพลลีโดนคมมีดเฉียดๆแต่แกล้งซวนเซเข้าประชิดตัวคินแล้วใช้มือลูบหน้าผากเพื่อลบเลือนสีชาดออกอย่างรวดเร็วและแอบกระซิบข้างหูเขาให้แสดงตัวเป็นทาสมันต่อไป อย่าให้มันสงสัย
คินได้สติกลับมาเป็นตัวของตัวเองและทำตามที่นายพลลีบอก ทำให้เฒ่าลิ้นดำหลงกลเชื่อว่าสองพ่อลูก ซื่อสัตย์ต่อตน จึงจะเก็บไว้ใช้งาน แต่เมียงหม่องไม่เห็นด้วย ย้ำว่านายพลลีทำงานพลาดปล่อยให้เชลยหนีไป
“ไอ้เชลยพวกนั้นมันไม่ได้มีความสำคัญอะไร เลี้ยงไว้ก็เสียข้าวสุก ตอนนี้ข้าได้ไอ้คิน แล้วก็มีไอ้ทาเคชิ อยู่ในมือ ยังไงทองก็ต้องอยู่กับข้าแน่ๆ”
เฒ่าลิ้นดำลำพองใจ แต่อีกไม่กี่นาทีถัดมาก็โมโหหัวเสียเมื่อสมุนคนหนึ่งมาบอกว่าทาเคชิกับลูกน้องเก็บข้าวของหนีไปแล้ว ตาเผ่ยังมองในแง่ดีว่ามันอาจถูกจับตัว แต่เฒ่าลิ้นดำเชื่อว่ามันตั้งใจหนีเพราะคิดว่าตนจะแพ้พวกฝรั่งก็เลยชิงหนีไปก่อน
ด้านคินกับนายพลลีที่ได้อยู่กันตามลำพัง นายพลลีเอาสมุนไพรสีแดงป้ายหน้าผากคินเพื่อตบตาแสร้งเป็นทาสของเฒ่าลิ้นดำต่อไป ถ้ามีโอกาสค่อยหาทางหนี ไปจากที่นี่
จันดีเข้ามาแทรกทำให้สองพ่อลูกต้องยุติการสนทนา จันดียังโดนมนต์สะกดของเฒ่าลิ้นดำ เธอแข็งกร้าวดุดัน ประกาศจะแต่งงานกับคินให้จงได้ นายพลลีทำไม่รู้ไม่ชี้แต่แอบกระซิบบอกคินให้หาทางลบ สีแดงบนหน้าผากจันดีออก
เฒ่าลิ้นดำโกรธแค้นทาเคชิและเคนตะยิ่งนัก เขาใช้เมียงหม่องตามล่าทั้งคู่ โดยให้เอาชาดสีแดงป้ายหน้าผากเพื่อสะกดมันไว้แล้วนำตัวกลับมา จันดีได้ยินรีบเสนอตัวไปกับเมียงหม่องเพราะต้องการล่าเพียงมาศ ที่เป็นศัตรูหัวใจ เพื่อตนเองจะได้แต่งงานกับคินสมใจ
“เหลวไหล...นังผู้หญิงคนนั้นไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว มันหนีไปก็เรื่องของมัน ยังไงเอ็งกับไอ้คินก็อยู่ที่หมู่บ้านนี้แล้วจะต้องการอะไรอีก”
ตาเผ่โวยวายไม่เห็นด้วย แต่เฒ่าลิ้นดำกลับอนุญาตให้จันดีไปจัดการศัตรูหัวใจแล้วรีบกลับมา ตนจะจัดเตรียมงานแต่งงานให้เธออีกครั้ง ตาเผ่ไม่เข้าใจ หลังจากจันดีกับพวกเมียงหม่องไปแล้วจึงต้องการคำตอบ จากเฒ่าลิ้นดำ
“ท่านผู้เฒ่ารู้เห็นอะไรล่วงหน้าหรือ จึงยอมแบบนั้น”
“ถึงข้าจะรู้เห็นเหตุการณ์บางอย่างล่วงหน้า แต่ก็ไม่ชัดเจนทั้งหมด ญาณสมาธิของข้าไม่ได้กล้าแข็งที่จะเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด”
“งั้นทำไมท่านจึงยอมให้นังจันดีทำในเรื่องที่ไม่เป็นประโยชน์กับเราล่ะท่าน”
“ความรักทำให้นังจันดีตาบอดและถูกครอบงำด้วยปิศาจร้ายได้โดยง่าย เมื่อใดที่มันฆ่าคนเพื่อเอาชนะหัวใจคนรัก นังจันดีก็จะกลายเป็นปิศาจ และมันก็จะกลายเป็นทาสรับใช้ข้าตลอดไป”
“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง”
“ถ้าได้นังจันดีมารับใช้ พลังความชั่วร้ายในตัวมัน จะมีมากกว่าใครๆ แม้แต่ดิน น้ำ ลม ไฟ ก็จะสู้นังจันดีไม่ได้”
ฟังคำอธิบายของเฒ่าลิ้นดำแล้วตาเผ่ก็หมดข้อกังขา
ooooooo
คินแอบได้ยินจันดีพูดเรื่องจะไปฆ่าเพียงมาศ แน่นอนว่าเขาอยู่เฉยไม่ได้เพราะเพียงมาศคือผู้หญิงที่เขารัก คินเตรียมตัวออกจากหมู่บ้านและชวนนายพลลีไปด้วย
“พ่อทิ้งเสอปาไปไม่ได้ ที่นี่คือบ้านของพ่อ”
“แต่ถ้าพ่อไม่ไป เฒ่าลิ้นดำมันต้องฆ่าพ่อแน่ๆ”
“ถ้าพ่อหนี ก็เท่ากับพ่อทิ้งชาวเสอปาให้ตกอยู่ใต้การปกครองของคนเลวอย่างไอ้เฒ่าลิ้นดำ พ่อทำแบบนั้นไม่ได้”
“เราหนีเพื่อกลับมาใหม่ เราจะช่วยกันกำจัดไอ้เฒ่าลิ้นดำนะพ่อ...ฉันขอร้อง”
นายพลลีครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจ “ก็ได้ ไปไหนไปกัน แต่วันหนึ่งพ่อต้องกลับมาต่อสู้เพื่อหมู่บ้านเสอปาแห่งนี้”
ขณะที่สองพ่อลูกหลบหนีออกจากหมู่บ้าน เฒ่าลิ้นดำล่วงรู้จึงสั่งตาเผ่นำสมุนไปล้อมจับเสียงปืนจากสองฝ่ายปะทะกันทำให้พวกชนะชัยที่ปักหลักอยู่ไม่ไกลได้ยิน ฤาษีนิรนามรับรู้ว่ามีคนสองคนกำลังหลบหนีออกจากหมู่บ้านเสอปา ชนะชัยเชื่อว่าเป็นนายพลลีกับคิน ไรอัลจึงเร่งทุกคนไปชิงตัวคินมาอยู่กับพวกเรา
ปรากฏว่าฤาษีนิรนามไม่ทำให้ทุกคนผิดหวัง เขาชิงตัวคินพร้อมนายพลลีมาได้ด้วยวิธีล่องหนหายตัวเหมือนที่เคยช่วยพวกชนะชัย ทิ้งความเจ็บแค้นใจไว้ให้ตาเผ่เป็นที่สุด
เมื่อได้ตัวคินมาแล้ว ไรอัลต้องการเห็นแผนที่บนแผ่นหลังของคิน ฤาษีนิรนามจึงใช้พลังจากมีดแสงจันทร์ ทำให้เห็นขุมทองในถ้ำปรากฏชัดขึ้น ทุกคนตื่นเต้นดีใจ แต่เพียงไม่นานภาพนั้นก็เปลี่ยนไปกลายเป็นบึงน้ำกว้างใหญ่
“น้ำ...หมายความว่ายังไง”
“บางทีทองอาจจะซ่อนอยู่ในถ้ำใต้น้ำ”
“ใช่ ทองต้องอยู่ในถ้ำใต้น้ำแน่ๆ”
“แล้วถ้ำใต้น้ำมันอยู่ตรงจุดไหนล่ะ”
ทุกคนวิเคราะห์ไปต่างๆนานา ไรอัลอยากรู้จนทนไม่ไหว ร้องเรียกฤาษีนิรนามที่กำลังหลับตาทำสมาธิ
“อาจารย์ครับ ช่วยทำให้ภาพชัดเจนหน่อยได้ไหมครับว่าถ้ำใต้น้ำอยู่ที่จุดไหน พวกเราจะได้ไม่เสียเวลาควานหากันอีก”
พลันภาพบึงน้ำบนแผ่นหลังคินก็เลือนหายไป ทุกคนส่งเสียงเสียดาย ชนะชัยตำหนิไรอัลอย่างไม่ชอบใจ
“โธ่...ไรอัล นายไปทำลายสมาธิอาจารย์ทำไม ดูซิ ภาพหายไปแล้ว”
“ไม่ต้องไปว่าไอ้ฝรั่งมัน ข้าทำให้เห็นได้แค่นี้ มากกว่านี้ไม่ได้แล้ว”
“ทำไมล่ะครับอาจารย์” พรานดำสงสัย
“แผนที่มันถูกสร้างขึ้นมาด้วยเวทมนตร์ของมีดแสงจันทร์ ข้าไม่สามารถเอาชนะอำนาจของมันได้”
“แล้วแบบนี้เราจะลงไปเอาทองขึ้นมาได้ยังไงกัน”
“ไอ้หนุ่มคนนี้มันรู้ดี เพราะมันเคยไปมาแล้วตอนยังเป็นเด็ก”
ได้ยินฤาษีนิรนามพูดอย่างนั้น ไรอัลกระชากคินมาคาดคั้นว่าถ้ำอยู่ที่ไหน เมื่อคินปฏิเสธว่าไม่รู้ก็ถูกเขาชกต่อย นายพลลีถูกมัดอยู่ใกล้ๆทนเห็นลูกเจ็บไม่ได้ ร้องบอกมันให้หยุดความป่าเถื่อน แต่กลับโดนไรอัลตวาดสวนทันควัน
“แกมีปัญหาอะไรไอ้แก่”
“หยุดทำร้ายคินซะที เรื่องสมัยเด็ก ยังไงมันก็จำไม่ได้แน่ๆ เพราะข้าเป็นคนเลี้ยงมันมา ตอนเด็กๆหัวมันได้รับความกระทบกระเทือน ความทรงจำของมันเลือนหายไปหมดแล้ว”
ชนะชัยใคร่ครวญแล้วเอ่ยว่า “น่าจะจริง ไม่งั้นพวกเสอปาก็คงคาดคั้นให้มันบอกเรื่องนี้ไปนานแล้ว”
“แล้วเราจะทำยังไงให้ความจำของคินกลับคืนมาคะอาจารย์” โอลิเวียถามอย่างร้อนใจ
ฤาษีนิรนามแนะนำให้พาคินกลับไปในที่เก่าๆแล้วความทรงจำของเขาจะกลับมาเอง พรานดำย้ำเพื่อความ มั่นใจว่าหมายถึงพาคินไปกลางน้ำใช่ไหม
“ใช่ ข้าเห็นภาพมันอยู่กลางน้ำ เห็นภาพมันดำลงไปในถ้ำ จงพามันกลับไปที่นั่น”
คำตอบนั้นทำให้ทุกคนมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง
ooooooo
หลังหนีออกจากหมู่บ้านเสอปามาได้ พวกภูผาช่วยกันดูแลโยชิที่ร่างกายไม่แข็งแรงและมีไข้ เคียวโกะอยากให้พ่อหายเป็นปกติโดยเร็วที่สุดและอยากให้คินกลับมาเพื่อที่เราสามคนพ่อลูกจะได้ไปอยู่ญี่ปุ่นด้วยกัน
เพียงมาศได้ยินชื่อคินก็แอบเศร้า เพราะเข้าใจว่าเขาเข้าพิธีแต่งงานกับจันดีด้วยความรัก แต่เคียวโกะค้านว่าพี่ชายตนน่าจะถูกเวทมนตร์ และการแต่งงานก็ล้มเลิกกลางคันยังไม่เป็นที่ยอมรับ
“แต่เขารักกันนะเคียวโกะ พี่ชายเธอเขาไม่ได้รักฉัน”
“ฉันไม่เชื่อ ยังไม่มีคำยืนยันอะไรทั้งนั้น เรื่องนี้เธอต้องไปถามพี่คินเอง”
เพียงมาศนิ่งไป เป็นจังหวะที่ภูผา กะยอ และมดแดงไปหาของป่ากลับมาทำกิน แล้วมีสมุนไพรบำรุงร่างกายมาให้โยชิด้วย ทำให้อาการโยชิเริ่มดีขึ้น ส่วนเพียงมาศซึ่งจับตามองภูผารู้สึกได้ว่าเขาใส่ใจเคียวโกะเป็นพิเศษ
เมื่ออยู่กันตามลำพัง เพียงมาศคะยั้นคะยอเคียวโกะให้เปิดใจกับภูผาเพราะรู้ว่าเพื่อนชอบผู้ชายคนนี้ เคียวโกะ รวบรวมความกล้าจนรู้ใจภูผาว่ารักชอบตนเช่นเดียวกัน แต่ทั้งคู่อาจพบอุปสรรคเรื่องวิถีชีวิตที่แตกต่างกัน สองคน จึงสัญญาว่าจะใช้ช่วงเวลานี้ให้มีความสุขที่สุด
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น พวกชนะชัยเตรียมตัวเดินทางพาคินไปยังบึงน้ำตามคำแนะนำของฤาษีนิรนาม โดยชนะชัยจะสังหารนายพลลีที่ไร้ประโยชน์กับพวกตนเสียก่อน
แต่เหมือนดวงยังไม่ถึงฆาต นายพลลีชิงหลบหนีไปได้ ท่ามกลางความโล่งใจของคิน แม้ว่ายังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง
นายพลลีหนีไปเจอพวกเมียงหม่องและจันดี โดยไม่ตั้งใจ เขาแกล้งเล่นละครตบตาทุกคนว่ายังเป็นทาสผู้จงรักภักดีต่อเฒ่าลิ้นดำ แจ้งเบาะแสว่าคินถูกพวกชนะชัยจับตัวไป จันดีจึงเร่งทุกคนให้ติดตามเอาคินกลับมาให้ได้
เวลาเดียวกันนั้น โยชิหายจากอาการป่วยเพราะยาสมุนไพร ความทรงจำเรื่องทองและเรื่องลูกของเขากลับคืนมา แถมเสียงที่แหบแห้งเหมือนคนใบ้ก็ดังชัดเจนเป็นปกติ เคียวโกะกับเพียงมาศดีใจมาก แต่กำชับโยชิ ไม่ให้บอกใคร ให้ทำตัวเหมือนเดิมไปก่อนเพื่อความปลอดภัย
คณะของชนะชัยใกล้ถึงบึงน้ำเข้าไปทุกที แต่ทุกคนไม่รู้ว่าพวกจันดีสะกดรอยมา โอลิเวียซึ่งอยู่ในกลุ่มชนะชัยหาโอกาสใกล้ชิดคินสองต่อสองเพราะยังรักปักใจเขาอยู่ จันดีแอบเห็นเกิดความหึงหวงจนเผลอตัวทำให้โอลิเวียจับได้ วิ่งตามไล่ล่าไปก่อนจะต่อสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร
พวกเมียงหม่องและนายพลลีไม่ปรากฏตัวแต่แอบจับตาดูสองสาวห้ำหั่นกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เมียงหม่องจะตัดสินใจแยกตัวไปเพราะกลัวพวกชนะชัยแห่กันมา นายพลลีละล้าละลังห่วงจันดี แต่ที่สุดก็ตัดใจหนีไปกับพวกเมียงหม่อง
หนีไปได้ไม่ไกล ทุกคนได้ยินเสียงปืนจึงย้อนกลับมายังจุดเดิม ปรากฏว่าไม่มีโอลิเวีย มีแต่ร่างจันดีนอนนิ่งไม่ไหวติง ทุกคนคิดว่าจันดีตายจึงทิ้งศพไว้กลางป่า แล้วมุ่งหน้าติดตามพวกชนะชัยเพื่อจะชิงตัวคินมาให้ได้
หลังจากทุกคนเคลื่อนขบวนไปได้ไม่นาน หนูหริ่งกับลุงจอนมาเจอจันดีโดยบังเอิญ หนูหริ่งมีความรู้เรื่องสมุนไพรจึงเร่งไปหาเพื่อนำมารักษา โดยให้ลุงจอนเฝ้าจันดีไว้
อย่างไม่คาดคิด! หนูหริ่งเจอกลุ่มของภูผาที่กำลังจะพาโยชิกลับไปพักฟื้นที่หมู่บ้านผี หนูหริ่งดีใจมาก โผเข้ากอดกะยอและภูผาพลางตอบคำถามของพวกเขาที่อยากรู้ว่ามาได้ยังไง
“ก็ลุงจอนน่ะสิ แกฝันว่าเทวดาเรียกให้มาเอาทองคำ แกก็เลยคะยั้นคะยอให้ฉันมากับแก”
“แล้วตอนนี้ลุงจอนอยู่ไหน”
“อยู่ในป่าโน่น...ใช่...ฉันลืมไปเลย”
“ลืมอะไรหนูหริ่ง”
“พี่จันดี...พี่จันดีถูกยิง ฉันให้ลุงจอนเฝ้าอยู่ตรงโน้น”
“แล้วจันดีเป็นอะไรมากหรือเปล่า”
“ไม่รู้จ้ะ รีบไปดูกันเถอะ ตามมา”
หนูหริ่งรีบนำทางทุกคนไปช่วยจันดี ภูผาสำรวจพบว่าชีพจรอ่อนมาก ต้องทำแผลก่อนแล้วค่อยหาทางช่วย เพียงมาศพอจะทำแผลเป็นจึงขันอาสา โดยให้พวกผู้ชายถอยห่างไปก่อน
หลังจากเพียงมาศทำแผลเสร็จ เคียวโกะรับช่วงต่อดูแลพัดวีให้จันดี ส่วนมดแดงที่เป็นลูกมือเพียงมาศเมื่อสักครู่และดูเหมือนมีเรื่องค้างคาใจก็อดรนทนไม่ไหว ตั้งคำถามขณะอยู่ด้วยกันสองคนว่า
“ทำไมพี่ช่วยพี่จันดีล่ะ”
“ก็ทำไมถึงจะไม่ช่วยล่ะ เขาเป็นเพื่อนเราไม่ใช่เหรอ”
“แต่ที่ผ่านมาพี่จันดีทำร้ายพี่เพียงมาศนะ”
“ไม่เป็นไร ตอนนี้เขาบาดเจ็บ ต้องการความช่วยเหลือ พี่ไม่อยากคิดเล็กคิดน้อย”
“ฉันอยากให้พี่จันดีรู้จังว่าพี่ดีกับเขายังไง”
“ไม่ต้องบอกเขาหรอกมดแดง พี่ช่วยโดยไม่ได้หวังอะไร ถ้าฟื้นขึ้นมาเขาจะทำร้ายพี่อีกก็ไม่เป็นไร”
มดแดงทึ่งและซาบซึ้งในสิ่งที่เพียงมาศทำลงไป ...พวกภูผาจับกลุ่มอยู่อีกมุม ภูผากับกะยอรู้ว่าทุกคนหิวจึงขอตัวไปหาผลไม้ป่า ทิ้งให้หนูหริ่งอยู่กับลุงจอนและโยชิ
เมื่อลุงจอนรู้ว่าลุงใบ้ชื่อโยชิก็พยายามล้วงลึกเพราะอยากได้ทอง แต่โยชิแกล้งนั่งเหม่อไม่ได้ยิน หนูหริ่งมองๆแล้วพูดกับลุงจอนว่า
“ท่าทางลุงใบ้แกดีขึ้นมากเลยนะ”
“ถ้าแกชื่อโยชิ แกก็ต้องเป็นญาติของร้อยเอกมาซากิที่มีแผนที่ถ้ำขุมทรัพย์น่ะสิ”
“จริงเหรอเนี่ย” หนูหริ่งตาลุกวาว
“นี่...แกจำแผนที่ไปถ้ำทองได้ใช่ไหม แกบอกฉันหน่อยนะ ถ้าพูดไม่ได้แกเขียนก็ได้”
ลุงจอนกระวีกระวาดไปหยิบไม้มาส่งให้โยชิขีดเขียนบนพื้นดิน โยชิรับไม้มาขีดเส้นไปเรื่อย ลุงจอนเพ่งมองไม่วางตา พอดีเคียวโกะเดินเข้ามาร้องถาม
“นั่นทำอะไรกัน”
“เบาๆนังหนู พ่อเอ็งกำลังเขียนแผนที่ถ้ำขุมทรัพย์ไง”
เคียวโกะไม่พอใจฉุดโยชิลุกขึ้นพาเดินออกไป ลุงจอนตะโกนไล่หลังอย่างหงุดหงิด
“อ้าว...เดี๋ยวสิ จะไปไหน กลับมาเขียนแผนที่ต่อสิวะ”
“พ่อฉันจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น อย่ารื้อฟื้นเรื่องแบบนี้อีก”
“หวงใช่มั้ย จะเก็บทองไว้คนเดียวหรือไง”
“เบาๆลุง โวยวายทำไม” หนูหริ่งปรามลุงจอน
“ก็ดูเอาสิวะ กำลังจะได้แผนที่อยู่แล้ว นังเคียวโกะก็เข้ามาห้าม”
“ลุงโยชิแกยังไม่หายดี พูดก็ไม่ได้ สติก็ยังไม่ฟื้น ลุงอย่าไปยุ่งกับแกเลย”
ลุงจอนมองตามเคียวโกะกับโยชิไปอย่างไม่สบอารมณ์ เคียวโกะพาพ่อห่างออกมาแล้วสำรวจรอบตัวจนแน่ใจว่าไม่มีใคร ก่อนจะเตือนว่า
“พ่ออย่าไปยุ่งกับลุงจอนอีกนะ ฉันรู้สึกว่าแกนิสัยไม่ดี”
“เชื่อใจพ่อสิ พ่อแกล้งขีดๆเขียนๆไปมั่วๆ มันจะได้คิดว่าพ่อเป็นบ้า”
“หนูขอโทษ แต่ต่อไปพ่ออยู่ห่างๆลุงจอนหน่อยนะคะ”
“ได้...ไม่มีปัญหา”
ใกล้กันนั้นลุงจอนซ่อนตัวมิดชิด สีหน้าเต็มไปด้วยความโลภ เมื่อรู้ความจริงว่าโยชิไม่ได้เป็นใบ้และสติกลับคืนมาแล้ว
ooooooo
