เสือสั่งฟ้า
ตอนที่ 7
ชัดถูกเสือเมฆฟันจนบาดเจ็บ เมื่อเสือเมฆวิ่งตามหาญไป ชัดจึงโซซัดโซเซกลับมา พลับพลึงวิ่งลงมารับถามว่า เป็นอะไร ชัดพูดได้แค่ว่า “พี่เมฆ...พี่หาญ...” แล้วสลบไป
เมื่อทับเห็นว่าเสือเมฆไล่ล่าหาญไปก็บอกแต้มกับแหลมว่านี่เป็นจังหวะดีที่สุด ตนจะไปส่งข่าวดามพ์ให้บุกชุมพรุ่งนี้เลย แต้มถามว่าแล้วรื่นล่ะ
“มันก็คงทำงานของมันอยู่ คืนนี้น่าจะเรียบร้อย” ทับตอบอย่างมั่นใจ
งานที่ทับบอกว่ารื่นกำลังทำนั้น คือไปยั่วยวนอาจารย์อินจนตบะแตกหลงเสน่ห์รสสวาทรื่น เมื่อถูกรื่นเป่าหูว่า ตนหลงรักอาจารย์มานานแต่ไม่เข้าใจว่าอาจารย์ทั้งดูดีกว่าและเก่งกว่าเสือเมฆ ทำไมถึงยอมให้เสือเมฆจิกหัวใช้ ยุยงว่า
“รู้ไหมว่าเขาทั้งด่าทั้งดูถูก ลับหลังไม่ได้นับถืออาจารย์เลยสักนิด พี่เมฆเขาพูดว่าอาจารย์น่ะ โง้...โง่ แก่กล้าอาคมกว่าแต่ก็ไม่มีสมอง ยอมให้หลอกใช้ง่ายๆ”
อาจารย์อินที่เก่งกล้าอาคมแต่หูเบาและหลงสวาทของรื่นจนหน้ามืดตามัว กัดฟันกรอดบอกรื่นว่า “ถ้าอย่างงั้น มันจะได้เจอฤทธิ์ข้าซะบ้าง!”
พอดีเสือเมฆมาตะโกนเรียกอาจารย์อินอยู่หน้าถ้ำ รื่นตกใจ แต่อาจารย์บอกว่าอยู่กับตนไม่ต้องกลัวไม่ว่าใครก็ทำอะไรไม่ได้ แล้วอาจารย์อินก็ใส่เสื้อผ้าเดินออกไปที่ปากถ้ำ
ooooooo
ดาลินกำลังระแวงเพชรว่าไปติดพันกระเต็นที่บึงกร่าง ดังนั้นเมื่อคนใช้มาบอกว่าเพชรโทร.มาเธอจึงไม่รับสาย ให้บอกว่าออกไปแล้ว แต่พอนึกได้ เสียดายจะลงมาคุย กลับเจอชิดใจมาหา
ชิดใจทำทีมาขอโทษที่วันก่อนพูดจากก้าวร้าว ทั้งยังฝากขอโทษหมวดเพชรแฟนของเธอด้วย พอดาลินบอกว่าหมวดเพชรไม่ได้เป็นแฟนตน ชิดใจก็แอบดีใจแต่ก็แกล้งชมว่าน่าเสียดายเพราะทั้งคู่เหมาะสมกันราวกิ่งทองกับใบหยก ชาติตระกูล ความรู้ก็ทัดเทียมกัน
“บางที ผู้ชายก็ไม่ได้ชอบผู้หญิงที่มีทุกอย่าง เทียมกันเสมอไปหรอก” ดาลินพูดอย่างเจ็บใจ ชิดใจได้ทีถามว่าพูด เหมือนสองคนกำลังมีอะไรในใจต่อกัน หรือผู้หมวดแอบไปชอบผู้หญิงอื่น
ดาลินบอกปัดว่ามันก็ไม่เชิง ชิดใจทำตัวเป็นผู้รู้รับปรึกษาปัญหาหัวใจให้ อวดตัวเองว่าเป็นคนที่มองตาเดียวก็รู้ว่าผู้ชายคนไหนดีไม่ดีอย่างไร ทำให้ดาลินชั่งใจว่าจะเอาอย่างไรดี
เป็นเวลาที่เพชรกำลังไม่สบายใจที่โทร.ไปแล้วดาลินไม่รับสาย ลุกขึ้นจะออกข้างนอก ตำรวจที่อยู่แถวนั้นก็หอบแฟ้มกองโตมาบอกว่า ท่านผู้การสั่งให้ช่วยตรวจสำนวนคดี พวกนี้ให้เสร็จภายในเย็นนี้
เพชรมองแฟ้มงงๆ ไม่รู้ว่าถูกพ่อแกล้งใช้เพื่อไม่ให้ไปยุ่งเกี่ยวกับการไปทลายชุมโจรวันนี้ เมื่อเพชรเริ่มเอะใจลุกขึ้นออกไปจากห้อง ก็ถูกตำรวจรุ่นน้องคนหนึ่งทักว่า หมู่นี้ไม่ค่อยได้เจอกันเลย ได้ข่าวว่าไปทำวีรกรรมจับเสือทับไว้ แล้วเมื่อไหร่จะมีข่าวดีระหว่างหมวดกับลูกสาวท่านอธิบดี
หมวดรุ่นน้องคนนั้นคุยติดลมเผลอพูดเรื่องไปบุกชุมเสือเมฆของหน่วยเฉพาะกิจวันนี้ ทำให้เพชรวิ่งออกจากตึกขึ้นรถขับออกไปทันที
ooooooo
ดาลินขับรถออกจากบ้านบ่ายหน้ามาที่กองปราบ ในใจก็คิดถึงคำปรึกษาที่ชิดใจแนะนำว่า
“ถึงเราจะเป็นผู้หญิงเราก็ต้องแสดงออกบ้างนะคะ โดยเฉพาะการแสดงออกถึงความเป็นเจ้าของไม่งั้นฝ่ายชายก็ไม่มีทางจะรู้หรอกค่ะว่าเรารักเราหวงเขาแค่ไหน ขืนมัวแต่ไว้ตัว ระวังจะสู้นังพวกบ้านนอกมารยาร้อยเล่มเกวียนไม่ได้นะคะคุณหนู”
ขับรถมาถึงหน้ากองปราบพอดี เห็นรถของเพชรขับพุ่งออกไป ดาลินรีบตาม จนเอะใจว่ากำลังขับรถไปตามเส้นทางที่ไปบึงกร่าง อารมณ์หึงวูบวาบขึ้นมาอีก ตัดสินใจขับรถแซงแล้วปาดหน้ารถเพชร จอดรถลงไปถามว่าจะไปไหน
ดาลินดักคอว่าจะไปบึงกร่างใช่ไหม เพชรปฏิเสธว่าไม่ใช่ ตนจะไปราชการ
“จนถึงขนาดนี้แล้วทำไมคุณต้องโกหกดาด้วย คุณเอาดาไปอ้างกับคุณพ่อ คุณแม่คุณ หลอกท่านว่าไปกับดา แต่ที่จริงคุณจะไปหายัยกระเต็นนั่นใช่ไหม”
เพชรปฏิเสธว่ากระเต็นไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย ดาลินเลยจะตามไปด้วย เพชรไม่อยากให้ไปบอกว่ามันอันตราย ดาลินก็หาว่าเขาโกหกอีก จนเพชรโมโหตะคอกใส่
“หยุดได้แล้ว ผมไม่นึกเลยว่าคุณจะพาลได้ขนาดนี้”
“งั้นก็พอกันที ต่อไปดาจะไม่มายุ่งกับคุณอีก” ดาลินทั้งโกรธทั้งน้อยใจที่ถูกตะคอก วิ่งไปขึ้นรถขับออกไป เพชรได้แต่ยืนตะโกนเรียกอยู่ตรงนั้น
ดาลินร้องไห้ปาดน้ำตาป้อยๆจนไม่เห็นรถจักรยานของชาวบ้านที่โผล่มาจากข้างทาง เธอตกใจหักหลบลงข้างทางจนตัวเองหัวทิ่ม เพชรยังมองอยู่เขารีบเข้าไปช่วยสุดชีวิต
ooooooo
ที่เรือนเสือเมฆ พลับพลึงกำลังโวยวายเมื่อฟังชัดเล่าเรื่องหาญ ว่าตนไม่เชื่อว่าหาญจะทรยศต่อเสือเมฆ ชัดยืนยันว่าตนเป็นคนค้นพบจดหมายฉบับนั้นในตัวหาญเอง ลออเชื่อว่าต้องมีเงื่อนงำอะไรบางอย่างแน่ๆ
พลับพลึงจะไปถามหาญกับเสือเมฆเอง ลออห้ามไว้บอกว่ามันไม่ใช่เรื่องของผู้หญิง
ชัดพยายามจะจับตัวพลับพลึงไว้ ร้องห้ามอย่าไปเพราะมันอันตราย พลับพลึงผลักชัดเซไปแล้วจะลงเรือนก็เจอกับแต้มและแหลมเข้ามาสั่งห้ามใครออกจากชุมเด็ดขาด เสือเมฆมอบอำนาจให้ตนสองคนทำหน้าที่แทนขณะไม่อยู่ ลออถามว่าแล้วพี่เมฆไปอยู่ไหน
“พี่เมฆกำลังไปจัดการกะไอ้หาญ หลังจากนั้นก็จะกลับมาจัดการพวกไส้ศึกลูกน้องไอ้หาญทุกคน” แหลมมองหน้าชัดอย่างเป็นต่อ”
เสือเมฆไปพบอาจารย์อินที่หน้าถ้ำบอกว่า รู้แล้วว่าหาญเป็นคนทรยศตน พอจับได้ก็หนีออกจากชุม แต่วิชาอาคมของหาญไม่ใช่น้อยตนหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ
อาจารย์อินหลับตาเพ่งกระแสจิตแล้วยิ้มอย่างมีแผนการ บอกเสือเมฆว่า หาญอยู่ในป่าอาถรรพ์ ถามว่ากล้าตามเข้าไปไหมล่ะ
“จะเป็นป่าอาถรรพ์หรือจะที่นรกขุมไหน ข้าก็จะตามไปตัดคอไอ้คนทรยศนั่นให้ได้” เสือเมฆไหว้อาจารย์อินแล้วรีบออกไปทันที
ที่แท้อาจารย์อินหลอกให้เสือเมฆเข้าไปตายในป่าอาถรรพ์ เพราะป่าแห่งนี้นอกจากตนแล้วใครเข้าไปก็ออกมาไม่ได้ รื่นถามว่าแล้วหาญเข้าไปในป่าอาถรรพ์จริงหรือ
“มันจะหนีไอ้เมฆ ที่เดียวที่มันจะไปก็คือป่าอาถรรพ์เอ็งรอข้าอยู่ในถ้ำนี้ ข้าจะตามไปส่งมันทั้งสองคนลงนรกเอง” ว่าแล้วอาจารย์เดินเข้าถ้ำไปหยิบย่ามแล้วรีบตามเสือเมฆไป
“อาจารย์ระวังตัวนะจ๊ะ” รื่นร้องเตือนเสียงหวาน แต่พอลับหลังก็แสยะยิ้มพูดอย่างขยะแขยง “ไอ้แก่เอ๊ย แกนั่นแหละ ไปลงนรกซะ!”
ooooooo
เมื่อแน่ใจว่าอาจารย์อินไปแล้ว รื่นรีบเข้าไปในถ้ำมองหาพญาสมิงเหล็ก เห็นลอยอยู่เหนือพานบูชา รื่นจำที่ทับบอกไว้ได้ว่า...
“ของศักดิ์สิทธิ์ที่สุดที่เอ็งต้องทำลายให้เสื่อมฤทธิ์ ก็คือพญาสมิงเหล็ก พญาสมิงเหล็กคือเหล็กไหลที่อาจารย์อินบูชาเอาไว้ ชุมโจรของเรารอดตาตำรวจมาได้ก็เพราะอานุภาพของธาตุกายสิทธิ์นี้คุ้มครอง”
เมื่อรื่นทำให้อาจารย์อินผิดศีลข้อกาเมจนไม่มีสิทธิ์ ครอบครองพญาสมิงเหล็กแล้ว ก็เอื้อมมือไปจับเหล็กไหล เกิดแสงวูบปะทะรื่นจนกระเด็นแล้วลอยไปมาอย่างรวดเร็วก่อนลอยหายวับไปต่อหน้าต่อตา
ทันใดนั้น หน้าชุมโจรที่เคยมีต้นไม้กิ่งไม้เถาวัลย์พันเลื้อยเหมือนกำแพงขนาดใหญ่อำพรางไว้ก็ค่อยๆจางหายไปจนไม่เหลืออะไรเลย เผยให้เห็นประตูและกำแพงค่ายชุมโจรเสือเมฆอย่างชัดเจน!
พวกดามพ์ที่ยกกำลังมาถึงสี่แยกถนนลูกรัง จู่ๆป่าทึบที่กั้นอยู่ก็หายวับไป ยิ่งยศรู้ว่ามนต์กำลังเสื่อมแล้ว ถามดามพ์ว่า “เรื่องอาวุธที่สั่งให้จัดการ เรียบร้อยใช่ไหม”
“ครับท่าน ผมสั่งให้เอาชายผ้าถุงใช้แล้ว พันปืนทุก กระบอก ส่วนกระสุนและระเบิดก็เอายันต์ที่ท่านให้ลงอักขระทุกลูกแล้วครับ”
ยิ่งยศพูดอย่างสะใจว่า “ทีนี้เราจะได้เห็นกันว่า พวกมันยังจะเหนียวอยู่อีกไหม” แล้วอธิบายแผนการให้ทีมงานฟังว่า “ปฏิบัติการครั้งนี้ หน่วยเฉพาะกิจของอั๊วจะเป็นแนวหน้าบุกเข้าโจมตี ส่วนกองกำลังของสารวัตรจะเป็นแนวหลังคอยล้อมอยู่ด้านนอกเพื่อสกัดจับพวกที่พยายามหนี”
พูดแล้วมองหน้าสารวัตรพูดจริงจังว่า “และที่สำคัญเพื่อไม่ให้ชื่อเสียงของกรมตำรวจต้องด่างพร้อย ขอให้ทุกคนที่ร่วมปฏิบัติการเก็บทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในวันนี้เป็นความลับ ห้ามแพร่งพรายให้ใครรู้เป็นอันขาด”
“เรื่องนี้ผมเอาตำแหน่งเป็นประกันครับ” สารวัตรรีบให้คำมั่น
จ่าเฉยรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้เข้าโจมตีด้วยซ้ำยังถูกสั่งห้ามพูดอีก แต่ยังนิ่งอยู่ เมื่อถึงเวลาปฏิบัติการก็ทำท่าจะตามหน่วยเฉพาะกิจไป ถูกสารวัตรสั่งให้ตามตนไป จ่าเฉยรับคำ แต่พอสารวัตรเดินไปจ่าก็หลบแว้บตามหน่วยเฉพาะกิจไป
ooooooo
ที่ประตูค่ายด้านในชุมโจร ทับ แต้ม แหลม มาก และสมุนแปรพักตร์อีก 10 คน ทำทีเอากระติกน้ำมาส่งน้ำให้พวกยาม ยามพาซื่อดื่มอย่างกระหาย กลายเป็นดื่มยาพิษ ไม่ถึงอึดใจก็ปวดท้องน้ำลายฟูมปากตาย
จากนั้น ทับบอกแต้มกับแหลมว่า เมื่อถึงเวลานัดให้ชักธงสัญญาณให้ตำรวจบุก ส่งผ้าสีเขียวให้ผูกแขนไว้เป็นสัญลักษณ์ว่าเป็นพวกเดียวกัน จากนั้นแต้มกับแหลมก็ไปที่กำแพงค่ายชักธงสัญลักษณ์เสือเมฆลงเปลี่ยนเป็นธงสีเขียวขึ้นแทนแล้วพากันหลบไป
หน่วยเฉพาะกิจเคลื่อนพลมาถึงประตูค่ายก็เจอกับหุ่นพยนต์ทมึนออกมาขวาง แต่ถูกยิ่งยศกำเศษดินที่พื้นขึ้นว่าคาถาแล้วเป่ามนต์ลงไป ซัดใส่หุ่นพยนต์จนกลายเป็นหุ่นไม้แกะหล่นลงพื้น ยิ่งยศข้ามหุ่นไปเหมือนก้าวข้ามเศษไม้
“มันเป็นแค่หุ่นพยนต์เฝ้าทางไม่ต้องกังวล อั๊วจะเป็นคนเปิดทางให้พวกลื้อบุกเอง” ยิ่งยศบอกดามพ์ที่มองทึ่งอยู่
แต่เมื่อไปถึงประตูด้านใน ยิ่งยศกับดามพ์และกำลังพลก็ถูกระเบิดที่ดักตรงประตู เกิดกลุ่มควันและคลื่นพลังบางอย่างกระจายไปทั่วชุมโจร ยิ่งยศกับดามพ์นำกำลังฝ่ากลุ่มควันเข้าไป ยิ่งยศประกาศเหี้ยมว่า
“กวาดล้างไอ้พวกสวะนี้ให้หมด ใครต่อสู้ขัดขืนวิสามัญได้เลย..”
ooooooo
แม้ว่าชัดจะยังบาดเจ็บ แต่เมื่อได้ยินเสียงปืนเสียงระเบิดก็ลุกออกไปบอกพลับพลึงว่าจะไปช่วยหาญ เมื่อชัดออกไปถึงศาลาใหญ่จึงรู้ว่าตำรวจบุก เขาตะโกนบอก “ตำรวจบุกโว้ย! ไอ้เสือสู้ตาย!!” แล้วเข้าที่กำบังพาพวกยิงสู้กับตำรวจ แต่ก็ถูกพวกยิ่งยศที่เป็นฝ่ายกระทำยิงตายไปจำนวนมาก ท่ามกลางเสียงหัวเราะเย้ยฟ้าท้าดินของยิ่งยศกับดามพ์
ชัดยังยิงต่อสู้กับตำรวจอยู่ ทับพาพวกวิ่งเข้ามา ชัดร้องเตือนให้ระวังเพราะตำรวจกำลังบุกเข้ามา ทับตะโกนเย้ยว่า ตำรวจพวกนี้ตนเป็นคนพามาเอง ทำให้ชัดรู้ว่าทับหักหลังพวกตน ขณะนั้น สนร้องบอกชัดว่ากระสุนหมดคงต้านไม่ไหว ชัดจึงสั่งพรรคพวกให้ถอยไปที่โรงเก็บอาวุธเพื่อเอาอาวุธสู้กับพวกมัน
แต่เมื่อไปถึงโรงเก็บอาวุธ เปิดลังกระสุนก็มีแต่ก้อนหินทุกลัง ครั้นไปเปิดลังระเบิดก็เปียกน้ำชุ่มไปหมด ชัดคำรามอย่างแค้นใจเมื่อเดาได้ว่าเป็นฝีมือใคร
“ไอ้ทับ!”
ฝ่ายยิ่งยศต้องการฆ่าเสือเมฆและหาญด้วยมือตัวเอง สั่งหน่วยเฉพาะกิจให้กระจายกำลังตามล่าตัวเสือเมฆกับหาญ ถ้าเจอให้จับเป็น เพราะ “อั๊วจะเป็นคนพิพากษาโทษมันทั้งสองคนเอง”
แล้วยิ่งยศก็นำกำลังบุกฝ่าไปทางด้านหลังของเรือนพักหาญ
ooooooo
ที่ป่าอาถรรพ์...หาญวิ่งอยู่ในป่าที่วังเวงมีเงาดำของภูติพรายวูบไหวอยู่ตามหลังต้นไม้ แต่หาญไม่เห็น อีกฟากหนึ่งของป่าอาถรรพ์ เสือเมฆโผล่มาดักหาญไว้ หัวเราะเยาะว่าอย่าหนีให้เหนื่อยเลยยังไงก็ไม่รอดแน่ พลางวาดตะพดไผ่สีสุกประจำตัวเข้าที่คอของหาญ แต่หาญหลบทัน ขอให้เสือเมฆฟังตนก่อน
เสือเมฆไม่ฟัง หาญจึงวิ่งหนีไป เมื่อวิ่งไปทันกันที่หน้าผาน้ำตก หาญยังพยายามบอกว่าเสือเมฆเข้าใจผิด ถูกเสือเมฆฟาดตะพดเข้าที่กลางหลังจนกระอักเลือด เมื่อจะถูกฟาดซ้ำหาญกลิ้งหลบจับข้อมือเสือเมฆได้ บอกเสือเมฆว่า “ต้องมีคนวางแผนให้เราฆ่ากันเอง”
“คนที่เจ้าเล่ห์ขนาดนั้น ก็มีแต่เอ็งนั่นแหละ” เสือเมฆไม่ฟังถีบหาญกระเด็น เล่นงานด้วยตะพดจนหาญสะบักสะบอม สุดท้ายเสือเมฆถีบหาญตกหน้าผาหายไปกับน้ำตกเบื้องล่าง
เมื่อเสือเมฆชะโงกดู กลับเห็นรื่นในสภาพผ้าถุงรุ่งริ่งวิ่งออกจากพงไม้เลาะไปตามสายน้ำ เสือเมฆเป็นห่วงรีบลงไปช่วย
หารู้ไม่ว่า ที่แท้แล้วรื่นที่เห็นนั้นเป็นเสือสมิง เมื่อเสือเมฆเข้าช่วยมันจึงหลอกล่อวิ่งลงน้ำจนผ้าถุงลอยขึ้นคลุมหัวเสือเมฆ แล้วรื่นที่เป็นเสือสมิงก็ค่อยๆคืนร่าง ในขณะที่เสือเมฆที่ผ้าถุงหลุดจากหัวแล้วแต่หน้าเขากลับดำคล้ำแล้ววูบไปทันที
สมิงสาวตะปบเข้าที่สร้อยตะกรุดที่คอเสือเมฆขาดกระจุย เสือเมฆร้องสุดเสียง “โอ๊ย!!” พริบตานั้นก็ถูกเสือสมิงสาวที่คืนร่างโดยสมบูรณ์แล้วเข้าตะปบซ้ายขวาหมายขย้ำเหยื่อ
ขณะที่เสือเมฆกำลังเข้าตาจนนั่นเอง จู่ๆ ร่างเสือสมิงก็กระเด็นไป เสือเมฆหันมองจึงเห็นหาญกำสนับเล็บเสือปักเข้าที่คอเสือสมิงปล้ำสู้ จนตกน้ำไปด้วยกัน
ในสายน้ำที่เชี่ยวกรากนั้น หาญยังคงต่อสู้กับเสือสมิงอย่างเอาเป็นเอาตาย
เวลาเดียวกัน รื่นตัวจริงพร้อมทั้งทับ แต้ม และแหลม พากันไปที่เรือนเสือเมฆ พลับพลึงในสภาพพร้อมสู้บอกลออว่า จะไปสู้กับตำรวจ ตนทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้พี่น้องตายแล้วตัวเองหนี
รื่นเข้ามาบอกว่าไม่ต้องหนีเพราะยังไงก็หนีไม่รอด แล้วเข้าคุกคามทั้งลออและพลับพลึงจะเอาคืนจากที่ตนถูกข่มเหงตลอดมา ลออถามว่าจะทำอะไร รื่นเผยตัวว่าตนกับทับเป็นไส้ศึกให้ตำรวจ ลออเตือนสติว่าทำอย่างนี้ทำไม อย่างน้อยพี่เมฆก็เป็นผัวตัวเอง
“ข้าไม่ลืมหรอก แต่พี่ทับเขาก็เป็นผัวข้าเหมือนกัน” รื่นเดินเข้าไปกอดทับ ทั้งลออและพลับพลึงพากันตกใจมองตาค้าง
ooooooo
ที่ด้านนอกโรงเก็บอาวุธ ดามพ์นำกำลังมาล้อมไว้ สั่งข้างในให้ยอมจำนนเสียสู้ไปก็ตายเปล่าตำรวจยึดชุมไว้หมดแล้ว แม้แต่เสือเมฆก็คงรอดยาก
ชัดซัดเคียวลอยคว้างไปหาดามพ์ แต่ดามพ์หลบทันเคียวไปเฉี่ยวหมวกของจ่าเฉยทำเอาจ่าหน้าซีดเผือด แล้วเคียวก็ลอยวนกลับเข้าในโรงเก็บอาวุธทางช่องหน้าต่าง ชัดเป็นห่วงพลับพลึง บอกสมุนที่เหลือให้ต้านไว้ ตนจะไปที่เรือนเสือเมฆ ว่าแล้วกระโดดพุ่งออกไปทางหน้าต่างด้านข้าง
รื่นจับลออกับพลับพลึงไว้ บอกว่าหมดเวลาของทั้งสองคนแล้ว แต่พลับพลึงไม่ยอมแพ้ประกาศจะสู้ตาย ขอแลกกันด้วยชีวิต
ขณะนั้นเองยิ่งยศก็บุกเข้ามาพร้อมหน่วยเฉพาะกิจ ถามหาหาญกับเสือเมฆ ทับพูดอย่างลำพองใจว่า “พวกมันไล่ฆ่ากันเองเข้าไปในป่าอาถรรพ์ ป่านนี้คงเป็นผีเฝ้าป่าไปแล้ว ที่จริงผู้การน่าจะตบรางวัลเพิ่มให้ข้าด้วยนะ”
ผลคือยิ่งยศตบหน้าทับเพียะฐานทำเกินคำสั่งเพราะตนต้องการส่งพวกนั้นลงนรกด้วยมือตัวเอง ทำให้พลับพลึงรู้ว่าทับสมคบกับตำรวจเล่นงานเสือเมฆกับหาญ
แต่ยิ่งยศยังติดใจถามทับว่าแน่ใจหรือว่าพวกนั้นจะตายในป่า
“ข้าเอาหัวเป็นประกัน ถึงพวกมันจะฆ่ากันเองไม่ตาย แต่ก็ต้องสาหัส เมื่อถึงตอนนั้นยังมีคนอื่นที่พร้อมจะลงมือฆ่าพวกมันซ้ำอยู่อีก” ทับพูดอย่างมั่นใจ แล้วมองไปทางรื่นอย่างรู้กัน
ทำให้พลับพลึงกับลออยิ่งเป็นห่วงเสือเมฆกับหาญ
ooooooo
ในที่สุด ยิ่งยศสั่งให้จับตัวพลับพลึงกับลออไป แล้วสั่งทับ “ลื้อพาอั๊วเข้าป่า อั๊วจะเชื่อว่าไอ้หาญกับไอ้เมฆมันตายแล้วก็ต่อเมื่ออั๊วเห็นศพพวกมันด้วยตาตัวเอง”
ระหว่างนั้นพลับพลึงแย่งปืนจากหน่วยเฉพาะกิจยิงใส่พวกมันตายหมดทั้ง 8 คน ทับ แต้ม และแหลมรีบหลบหาที่กำบัง พลับพลึงยังหันปืนยิงใส่ยิ่งยศไม่ยั้ง แต่แล้วพลับพลึงก็ต้องตะลึงเมื่อยิ่งยศถอดเสื้อที่ขาดรุ่งริ่งให้ดูปรากฏว่า เนื้อตัวไม่มีบาดแผลเลย
“เอ็งมีมหาอุด” พลับพลึงมองตะลึง ยกปืนจะยิงอีกแต่กระสุนหมดเสียแล้ว ยิ่งยศโมโหยกปืนจะยิงพลับพลึงแต่ลออกระโดดเข้าขวางเลยถูกยิงจนจมกองเลือด กระนั้นก็ยังเป็นห่วงพลับพลึงบอกให้รีบหนีไป
แต่พลับพลึงไม่หนีหากเอาด้ามปืนฟาดยิ่งยศไม่ยั้ง ทันใดนั้นชัดวิ่งมาถึงขว้างเคียวลอยเข้าหายิ่งยศแต่ยิ่งยศหลบทัน ชัดตะโกนบอกพลับพลึงว่า “ข้ามาช่วยเอ็ง” แล้วดึงพลับพลึงหนีไป
ยิ่งยศหลับตาร่ายคาถา อึดใจเดียวเขาก็หายตัวไป ทับ แต้ม และแหลมออกจากที่กำบัง แหลมถามทับว่าจะเอาไงต่อ
“ถ้ามันจะฆ่ากันก็ไม่ใช่เรื่องของเราแล้ว” ทับพูดอย่างไม่หายแค้นยิ่งยศ แต่ก็คิดไม่ถึงว่ายิ่งยศจะมีอาคมแกร่งกล้าถึงเพียงนี้
ooooooo
เสือสมิงกับหาญต่อสู้กันในน้ำจนถูกกระแสน้ำพัดมาติดก้อนหินใหญ่ เสือสมิงเป็นต่อเพราะหาญบาดเจ็บมาก่อนหน้านี้แล้ว หาญร่ายคาถาปลุกเสือเผ่นที่สักอยู่กลางหลังขึ้นมาต่อสู้กับเสือสมิง
เสือเมฆตามมาดู เห็นหาญพลาดท่าตกจากการสู้กันกลางอากาศจึงรีบเข้าไปดู ถามหาญว่า
“ข้าทำให้เอ็งบาดเจ็บ เอ็งจะช่วยข้าทำไม”
“เราสาบานเป็นพี่น้องกัน มันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป” หาญพูด จ้องหน้าเสือเมฆจนฝ่ายนั้นสับสนทำให้เริ่มเชื่อที่หาญบอกว่า ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้
ระหว่างนั้นเองเสือสมิงกระโจนเข้าเล่นงานหาญอีก แต่สู้หาญกับเสือเมฆไม่ได้ สุดท้ายก็ถูกเสือเมฆตวัดดาบฟันหน้าท้องเหวอะและเขวี้ยงหัวตะพดไปปักกลางหน้าผากเสือสมิงอีก สุดท้ายมันกระโจนหนีไป
“มันต้องกลับไปหาคนที่ส่งมันมา” เสือเมฆหันไปพยุงหาญแล้วพากันไล่ตามเสือสมิงไป
ฝ่ายทับบอกแต้มกับแหลมให้ปล่อยยิ่งยศตามไปฆ่าพลับพลึงกับชัดแล้ว ก็บอกสมุนทั้งสองว่าเรามาแบ่งเงินแล้วแยกย้ายกันหนีจะดีกว่า ทั้งแต้มและแหลมเห็นด้วย
พอทับส่งซองเงินให้แหลม กลับมีแต่แบงก์กงเต๊ก รื่นกับแต้มเปิดดูก็เหมือนกัน ทับพูดเย้ยว่าตนหวังดี เพราะที่ที่แหลมจะไปนั้นจำเป็นต้องใช้
สุดท้ายทับฆ่าทั้งแต้มและแหลม ทำให้รื่นกลัวอ้อนวอนขออย่าฆ่าตนเลย ตนขอตามไปปรนนิบัติเขาแค่นี้ก็พอใจแล้ว
“เอ็งคิดอย่างนั้นได้ก็ดีแล้ว เราไปในเมืองกันดีกว่า ข้าไม่ได้เที่ยวมานานแล้ว” ทับโอบรื่นพาเดินไป แม้จะเคยรู้สึกมีความสุขกับอ้อมกอดของทับ แต่วันนี้รื่นกลับรู้สึกผวาพิกล
ooooooo
ยิ่งยศยังสำแดงคาถาอาคมเล่นงานชัดจนกระอักเลือด พลับพลึงเข้าประคองชัดไว้ด้วยความเป็นห่วง แม้จะเจ็บเจียนตายแต่เมื่อได้รับการดูแลเป็นห่วงจากพลับพลึงก็ทำให้ชัดยิ้มออกมาได้ บอกพลับพลึงว่าไม่ต้องเป็นห่วงตนให้รีบหนีไปเสียตนคุ้มครองเธอไม่ได้แล้ว
ชัดหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนที่เคยให้พลับพลึงแล้วถูกเธอขว้างลงดินเหยียบขยี้เสียจนเลอะ แต่วันนี้ผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นเปื้อนเลือดจนไม่เห็นรอยฝุ่นแล้ว ชัดพูดกระท่อนกระแท่นว่า
“เอ็งยกโทษให้ข้านะ...ข้ารักเอ็ง...”
พลับพลึงพยักหน้ารับผ้าเช็ดหน้าไปถือไว้ ชัดหมดสติไป พลับพลึงตกใจร้องอย่างตระหนก
“ไอ้ชัด เอ็งอย่าทิ้งข้าไป ไอ้ชัด!” พลับพลึงกอดชัดร้องไห้อย่างหนัก
ครู่เดียว ยิ่งยศก็สั่งดามพ์ให้เอาคนที่รอดชีวิตทั้งหมดไปรวมกันที่ลาน จ่าเฉยแอบฟังอยู่รีบย่องออกไป พลับพลึงก็ได้ยินเช่นกัน เธอจ้องหน้ายิ่งยศอย่างแค้นใจ พึมพำ
“คิดจะจับเหรอ เอาศพข้าไปแทนแล้วกัน”
พลับพลึงดึงปิ่นปักผมออกมาจะแทงตัวเองฆ่าตัวตาย ดามพ์รีบชักปืนยิงปิ่นกระเด็นแล้วพุ่งเข้าจับตัวพลับพลึงใส่กุญแจมือ พูดใกล้ๆเบาๆ
“ใจเด็ดดีนี่ สวยขนาดนี้จะรีบตายไปทำไมกัน” ดามพ์ต่อยท้องพลับพลึงจนสลบไป
ooooooo
ที่ป่าอาถรรพ์อีกมุมหนึ่ง หาญกับเสือเมฆตามรอยเลือดของเสือสมิงมาจนเจอมันนอนหายใจรวยรินอยู่ เสือเมฆตรงเข้าไปดึงหัวตะพดออกจากหน้าผากเสือสมิงแล้วจะแทงซ้ำ
“หยุด!” เสียงอาจารย์อินดังขึ้น เสือเมฆกับหาญหันมอง รู้ทันทีว่าที่แท้อาจารย์อินเลี้ยงเสือสมิงนี้ไว้ อาจารย์อินถามเย้ยว่า คิดว่าฆ่าเสือสมิงแล้วจะรอดกลับไปได้หรือ ว่าแล้วก็เป่าคาถาเทพศัตราวุธใส่มือแล้วซัดหมัดใส่เสือเมฆกับหาญจนทั้งสองกระเด็นไปคนละทาง ประกาศก้อง
“ชุมโจรต้องเป็นของข้า!”
เมื่อมาตั้งหลักเผชิญหน้าคุมเชิงกัน หาญถามว่าทำไมอาจารย์จึงคิดกำจัดตนกับพี่เมฆ จึงรู้ว่าอาจารย์อินถูกรื่นยุยงเป่าหูและอาจารย์เองก็ถูกตัณหาราคะครอบงำจนมืดบอด กลายเป็นความขัดแย้งที่ไม่อาจยอมกันได้ ทั้งสองฝ่ายจึงใช้คาถาอาคมเข้าต่อสู้กันสุดฤทธิ์
อาจารย์อินแยกร่างหลอกล่อทำร้ายเสือเมฆกับหาญ แล้วล้อมเข้ามาจนทั้งสองดูไม่ออกว่าตัวจริงของอาจารย์อิน อยู่ตรงไหน จนกระทั่งหาญร่ายคาถาธนูมือซัดไปถูกร่างหลอนหายไปหมดเหลือแต่ร่างจริงของอาจารย์อิน
“ข้าไม่บังอาจสู้อาจารย์หรอก แค่ป้องกันตัว กลับใจเสียเถอะนะอาจารย์” หาญกล่อม เสือเมฆบอกว่าอย่าเสียเวลากล่อมเลย เพราะอาจารย์อินถูกตัณหาราคะครอบงำจนมืดบอดไปหมดแล้ว
“ฮ่าๆๆก็นังรื่นมันทั้งงาม ทั้งเย้ายวน ใครจะอดใจไหว ทำใจเถอะวะไอ้เมฆ แล้วก็เตรียมตัวตายได้แล้ว ชุมโจรของเอ็งข้าจะดูแลต่อให้เอง”
หาญนึกอะไรได้ เมื่ออาจารย์อินร่ายคาถา เป่ามนต์พ่นลูกธนูพุ่งลงมาจากฟ้าราวกับห่าฝน เสือเมฆใช้ตะพดปัดป้องลูกธนู ส่วนหาญปลุกเสือเผ่นกระโจนเข้าโจมตีอาจารย์อิน จากนั้น หาญหมุนตัวอยู่กับที่ทำให้เกิดลมหมุนขึ้นดูดลูกธนูเข้ามาวน
พริบตานั้นลูกธนูทั้งหมดกลับพุ่งเข้าหาอาจารย์อินตัดเส้นเอ็นที่เท้าและมือขาดสะบั้น อาจารย์อินทรุดกองกับพื้นมองทึ่งว่าทำไมหาญจึงทำลายวิชาคงกระพันของตนได้
“อาจารย์คงลืมไปว่าตัวเองเป็นชู้กับนังรื่น ผิดศีลข้อกาเม เช่นนี้วิชาคงกระพันย่อมต้องเสื่อม...อาจารย์อิน ท่านต่างหากที่ทำลายตัวเอง” หาญมองอาจารย์อินอย่างสมเพช
เสือเมฆถือดาบหัวตะพดจะเข้าแทงอาจารย์อิน แต่หาญห้ามไว้บอกว่าแค่นี้อาจารย์อินก็เป็นเสือสิ้นลายไปแล้ว เสือเมฆจึงลดดาบลงแต่ประกาศว่า ต่อไปนี้ถือว่าเราไม่มีบุญคุณต่อกันอีก
แต่อาจารย์อินไม่ยอมแพ้คลานไปเป่าลูกดอกอาบยาพิษที่ซ่อนไว้ในปากใส่เสือเมฆ แต่เสือเมฆรู้ทางหลบทัน ใช้ดาบหัวตะพดตวัดฟันหัวอาจารย์อินขาดกระเด็น แต่ตัวเสือเมฆก็หมดแรงล้มลง
“พี่เมฆ” หาญเข้าประคองลูกพี่ตนไว้
ooooooo
ที่ป่าท้ายชุมโจร ยิ่งยศกับดามพ์สั่งการให้คุมพวกในชุมโจรไปรวมกัน ยิ่งยศถามว่าทับอยู่ที่ไหน ดามพ์คาดว่าคงหลบไปแล้วแต่ยังไงคงต้องกลับมารับเงินรางวัลกับเรา
“บอกมันว่าอั๊วต้องการศพของไอ้เมฆกับไอ้หาญ” เมื่อดามพ์รับปากจะจัดการให้ ถามว่าพวกที่จับมาจะทำอย่างไร “จับตัวผู้ชายบาดเจ็บไม่มากกลับไปกองปราบเราจะจัดแถลงผลงาน ส่วนพวกที่เหลือก็เก็บกวาดให้เรียบร้อย” ยิ่งยศสั่งเลือดเย็น
หลังจากนั้น ผู้หญิง คนแก่ และเด็ก รวมทั้งสมุนเสือเมฆที่บาดเจ็บสาหัสก็ถูกจับไปคุกเข่าเรียงแถวหน้ากระดาน อึดใจเดียวเสียงปืนก็กัมปนาทขึ้นยาวนาน ร่างทั้งหมดนอน จมกองเลือด!
ศพทั้งหมดถูกกองเผารวมกันที่ลานชุมโจรนั่นเอง...ชุมโจรที่เคยอหังการ บัดนี้พินาศย่อยยับเห็นแต่ควันไฟลอยคลุ้งกลบไปทั่วทั้งบริเวณ...
ooooooo
หลังจากเพชรพาดาลินเข้าโรงพยาบาลที่กรุงเทพฯแล้ว เขาเฝ้าดูแลเธออยู่ไม่ห่างด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้เธอประสบอุบัติเหตุ
จนเมื่อดาลินรู้สึกตัวขึ้นมา ต่างก็ตำหนิตัวเองว่าเป็น ต้นเหตุให้เกิดเรื่อง ดาลินขอร้องเพชรว่า
“ดาขอคุณเรื่องนึงได้ไหมคะ ต่อไปมีอะไรคุณต้องบอกดาตรงๆไม่โกหกกันอีก สัญญานะคะ”
“ครับ ผมสัญญา แต่คุณก็อย่าเจ็บแบบนี้อีกนะ รู้ไหมผมเป็นห่วง”
ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายมาเห็นหนุ่มสาวดูแลกันอย่างดีก็พอใจ จนชาญชัยพ่อของดาลินบอกเพชรว่า ต่อไปนี้จะไปไหนมาไหนคงต้องรบกวนหมวดเพชรเสียแล้ว ซึ่งเพชรก็ตอบรับด้วยความยินดี
แต่พอชาญชัยบอกข่าวดีเรื่องชุมโจรเสือเมฆถูกทลายแล้วโดยฝีมือของผู้การยิ่งยศ เพชรถามว่าแล้วเสือเมฆกับเสือหาญเป็นอย่างไร ยิ่งยศพูดอย่างภูมิใจว่า “พวกมันตายแล้ว” เกศินีที่ฟังอยู่ถึงกับจะเป็นลม เธอแกล้งบอกว่าเหม็นกลิ่นยา แล้วขอตัวออกไปข้างนอก
ยิ่งยศมองตามเกศินีไปอย่างเจ็บใจที่จนแล้วจนรอดเธอก็ยังอาลัยหาญอยู่ คำรามอย่างแค้นใจว่า
“ไอ้หาญต้องให้ฉันตามไปฆ่าแกในนรกรึไง ถึงจะทำให้เกศหยุดคิดถึงแกเสียที”
พอดีเพชรตามมาถามพ่อว่า ทางเราสืบหาที่ตั้งชุมเสือเมฆมานานไม่มีแม้แต่ร่องรอย แต่ทำไมคราวนี้ถึงได้
ง่ายนัก ยิ่งยศกล้อมแกล้มโกหกว่า เพราะสายของเราเยอะ พอสืบรู้ก็เอาหน่วยเฉพาะกิจไปถล่ม
เพชรถามอีกว่า แล้วทำไมพ่อไม่บอกตน ยิ่งยศอ้างว่าไม่ใช่หน้าที่ของเขาแล้วตัดบทบอกว่าอยากให้เขาหมั้นกับดาลินไว้ก่อน เมื่อเพชรถามว่าไม่เร็วไปหน่อยหรือ ยิ่งยศก็มัดมือชกว่า
“อย่าลืมนะ หนูดาลินบาดเจ็บคราวนี้เพราะแก แกควรจะแสดงความรับผิดชอบ”
เพชรฟังพ่อแล้วเซ็ง ที่หาทุกแง่มุมทุกลู่ทาง จะให้เขาแต่งงานกับดาลินให้ได้
ooooooo
หลังจากฆ่าอาจารย์อินแล้ว หาญกับเสือเมฆ ก็ถูกพญาผีพรายในป่าอาถรรพณ์เล่นงานเสียเกือบตาย ถูกเถาวัลย์รัดคอจนหน้าเขียว ดีแต่พ่อปู่บุญทามาช่วยไว้ทัน จากนั้น พ่อปู่พาหาญเดินไปจนได้พบพญาสมิงเหล็กในถ้ำ
หาญแปลกใจที่พญาสมิงเหล็กมาอยู่ในถ้ำป่าอาถรรพณ์ พ่อปู่บอกว่า
“เจ้าของเดิมเขาถูกกิเลสตัณหาเข้าครอบงำ พญาสมิงเหล็กจึงหนีกลับมาสถิตอยู่ในถ้ำนี้ ขึ้นอยู่กับเจ้าแล้วหาญ ว่าจะมีบารมีคู่ควรกับท่านรึเปล่า”
หาญเข้าใจ เข้าไปจะหยิบพญาสมิงเหล็ก แต่ก็หยิบไม่ได้ คว้าไม่ถึงหาญพนมมือภาวนา
“หากข้าพอมีบุญบารมีอยู่บ้าง ข้าขออัญเชิญท่านพญา สมิงเหล็กกลับไปอยู่ด้วยกันเถิด สาธุ”
หลังจากหาญภาวนาคาถาอัญเชิญแล้ว พญาสมิงเหล็กก็เคลื่อนมาอยู่ในมือหาญเอง
จากนั้น หาญกับเสือเมฆพากันกลับไปที่ชุมโจร เห็นสภาพชุมที่ถูกเผาไหม้เหลือแต่ซากและไม่มีใครเหลืออยู่เลยก็พากันตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น จนเจอกุมารทองวิ่งเข้ามาหา บอกเสือเมฆว่า ตำรวจบุกเข้ามา มีคนที่มีวิชาแก่กล้าสะกดวิญญาณทุกดวงในชุมไว้หมด หาญเดาได้ทันทีว่าต้องเป็นยิ่งยศแน่
ไอ้ทองพาเสือเมฆกับหาญไปที่มุมลับตา พบลออนอนซมอยู่ที่นั่น ไอ้ทองเล่าว่าพวกตำรวจพากันเก็บศพพวกเราไปหมด ตนเลยซ่อนแม่ไว้ไม่ให้ใครเห็น
ลออในสภาพสาหัสมาก พยายามบอกเสือเมฆว่า ทับกับรื่นทรยศ ไปเข้าข้างตำรวจมาทำลายชุมเรา เสือเมฆปลอบลออให้แข็งใจไว้จะพาไปรักษา ลออส่ายหน้าพูดตะกุกตะกักเป็นคำสุดท้ายว่า “พลับพลึง...ช่วยพลับพลึง” แล้วหมดลมในอ้อมแขนของเสือเมฆ
ooooooo
ดามพ์เอาพลับพลึงไปเก็บไว้ที่บ้าน โดยเอาเงินปิดปากทับไว้ไม่ให้บอกใคร แต่ชิดใจที่มีกุญแจบ้านดามพ์ไขเข้ามาพบพลับพลึงที่ดิ้นจนตกเตียง ต่างไม่รู้จักกัน พลับพลึงบอกให้ชิดใจปล่อยตน ชิดใจปฏิเสธเพราะไม่รู้ใครจับเธอมา
พลับพลึงร่ายคาถาปรากฏตะขาบหลายสิบตัวนัวเนียอยู่รอบชิดใจ จนเธอตกใจวิ่งหนีไป เจอดามพ์กลับมาพอดี ร้องขอให้เขาช่วย ต่อว่าเขาที่เลี้ยงปีศาจไว้ในบ้าน คาดคั้นถามว่ามันเป็นใคร มาจากไหน ทำไมถึงเอามาขังไว้ในบ้าน
“ลูกหนี้ฉันเขาส่งลูกสาวมาขัดดอก ให้คอยรับใช้ในบ้าน สิ้นเดือนเขาก็มาไถ่ตัวคืนแล้ว” ดามพ์โกหก ครั้นชิดใจหึง เขาถามว่ามีสิทธิ์อะไรมาหึงตน
พอเห็นดามพ์โมโห ชิดใจก็มารยาใช้ไม้อ่อนอ้อนวอนขออยู่ปรนนิบัติเขาก็พอจะไม่วุ่นวายจุ้นจ้านอีก
“ถ้ายังอยากให้ฉันไปหาก็กลับไปก่อนแล้วก็อย่าบอกเรื่องผู้หญิงคนนี้กับใคร”
“ก็ได้ ชิดใจรักผู้กองนะคะ” พูดแล้วจุ๊บแก้มทีหนึ่งก่อนกลับไป ดามพ์จึงรีบขึ้นข้างบน
พลับพลึงใช้ปิ่นปักผมเฉือนเชือกที่มัดจนขาดกำลังจะหนี ดามพ์รวบตัวไว้หลอกล่อว่า ตนสามารถพาเธอไปเจอกับพรรคพวกที่รอดชีวิตอยู่โดยเฉพาะคนที่เสี่ยงชีวิตช่วยเธอไว้ แต่เธอต้องหยุดอาละวาดและเชื่อฟังตนทุกอย่างถึงจะได้เจอมัน
พลับพลึงรู้ว่าเป็นชัด ยอมรับคำ เพราะอยากเจอเขา จากนั้น ดามพ์ถามว่าเธอชื่ออะไร พลับพลึงบอกชื่อตัวเองดามพ์ยิ้มอย่างพอใจ ที่หลอกล่อพลับพลึงได้สำเร็จ ส่วนพลับพลึงก็ดีใจที่รู้ว่าชัดยังไม่ตาย
ooooooo
ระหว่างหาญกับเสือเมฆออกจากป่าอาถรรพณ์นั้น เดินหลงเข้าไปในเขตของศรีวรรณ ถูกลูกน้องศรีวรรณจับตัวไป ศรีวรรณจำทั้งสองได้แกล้งทำเป็นไม่รู้จัก แต่เธอก็ปกป้องทั้งสองให้พ้นจากคำสั่งฆ่าของจ่าบันที่จับพวกเขาไป โดยสั่งให้ส่งพวกเขากลับไป แต่ให้พาไปพักฟื้นที่เรือน ต้มยาให้เสือเมฆกินฟื้นฟูร่างกายที่ดื่มยาพิษในลำธารที่พวกศรีวรรณวางกับดักไว้ก่อน
ศรีวรรณอาศัยช่วงที่ไม่มีใครอยู่ด้วย บอกหาญที่นั่งเฝ้าเสือเมฆอยู่ว่า
“เอ็งก็รู้ว่าเพื่อความอยู่รอด หมู่บ้านข้ารับจ้างคุ้มกันพวกขนของเถื่อนข้ามชายแดน ตอนที่ข้ากลับมาถึงและบอกข่าวว่าของถูกปล้น ส่วนพี่น้องก็ถูกฆ่าตายหมด ทุกคนทั้งแค้นทั้งเสียใจ นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องทำเป็นไม่รู้จักกัน”
“ข้าขอบใจ ขอบใจที่เอ็งช่วยพวกข้าไว้” หาญพยักหน้า ศรีวรรณโผเข้ากอดหาญไว้อย่างอดใจไม่ได้ พร่ำบอกเขาว่า ดีใจที่ได้เจอเขาอีก เขาไม่รู้หรอกว่าตนคิดถึงเขาตลอดเวลา ทำเอาหาญอึ้ง
แต่พอเสือเมฆฟื้นจากพิษเห็นศรีวรรณ เขาจำได้คำรามถาม “เอ็งนี่เอง...นี่เอ็งยังไม่ตาย” แล้วพยายามพุ่งเข้าใส่ หาญขวางไว้บอกว่าศรีวรรณช่วยพวกเราไว้เธอไม่ใช่ศัตรู
“เพราะหาญไม่ฆ่าข้า ปล่อยข้าให้หนีกลับมาที่หมู่บ้าน ข้าเป็นหนี้ชีวิตเขา” ศรีวรรณชี้แจง
เสือเมฆโกรธหาญมากที่ขัดคำสั่งตน แต่ทำอะไรหาญไม่ได้ เพราะกระอักเลือดสีดำออกมาเสียก่อน เสือเมฆหน้าซีด ปากดำ เล็บดำเพราะพิษ ทำให้ทั้งหาญและศรีวรรณมองด้วยความเป็นห่วง
ศรีวรรณพยายามใช้คาถาของขลังของตนช่วยเสือเมฆ แต่ไม่เป็นผล เพราะพิษแล่นเข้าหัวใจเสือเมฆแล้วเว้นเสียแต่จะมีเหล็กไหล หาญรีบบอกว่าตนมี ศรีวรรณถามว่าของดีแบบนี้เขามีได้ยังไง
“มันเป็นเรื่องบังเอิญ”
“งั้นก็รีบเชิญพญาสมิงเหล็กมารักษาไอ้เมฆเร็วเถอะ”
หาญพนมมือว่าคาถาเรียกเหล็กไหล ขอให้พลานุภาพของเหล็กไหลช่วยขับพิษสั่งตายในตัวเสือเมฆให้ด้วย แล้วเป่ามนต์ เกิดควันสีแดงถูกดูดจากร่างเสือเมฆลอยหายไปในเหล็กไหลจนหมด
เสือเมฆสำลักรู้สึกตัวขึ้นมา หาญดีใจรีบเข้าประคองให้นั่งถามว่า เป็นยังไงบ้าง
“ไอ้หาญ ข้ายังไม่ตายเหรอวะ” เสือเมฆถามอย่างดีใจ หาญรีบเอาน้ำให้ดื่ม ศรีวรรณเองก็โล่งอก แต่ที่มุมลับตามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่อย่างสนใจ
จ่าบันนั่นเอง จ่าบันแอบดูแอบฟังจนรู้ว่า “ที่แท้มันคือเสือเมฆกับเสือหาญ” พึมพำแล้วยิ้มสะใจเมื่ออยู่กับศรีวรรณตามลำพัง จ่าบันเสนอให้ฆ่าทั้งสองคนทิ้งเสีย เพื่อเหล็กไหลจะได้เป็นของเรา ถ้าเรามีของล้ำค่านี้ก็ไม่ต้องกลัวใครอีกแล้ว
“ลืมไปแล้วเหรอว่าเราสาบานต่อหน้าหลุมศพพ่อว่าจะไม่ทำเรื่องชั่วๆอีก” ศรีวรรณเตือนสติ
ทันใดนั้นเองมีลูกบ้านวิ่งเข้ามาบอกว่าแย่แล้ว เสี่ยที่เมืองไทยมา ศรีวรรณเครียดทันทีบอกจ่าบันว่า “อย่าพูดเรื่องไอ้สองคนนั้นให้เสี่ยรู้เด็ดขาด” แล้วเธอรีบไปรับหน้าเสี่ย จ่าบันมองตามอย่างแค้นใจ
ooooooo
ที่ลานประชุมกลางหมู่บ้าน เสี่ยไพบูลย์ด่าทุกคนอยู่อย่างเกรี้ยวกราดเรื่องที่ทำงานพลาดจนต้องสูญ เสียเงินไปมากมาย ด่าศรีวรรณว่า คุยว่าเก่งนักเก่งหนาเอาเข้าจริงก็สู้พวกเสือเมฆไม่ได้ กระจอก! กระจอกที่สุด!!
เสี่ยจ้องหน้าศรีวรรณด่าไม่ไว้หน้า “อ่อนหัด ให้ผู้หญิงมาเป็นหัวหน้าก็เป็นแบบนี้แหละ”
ศรีวรรณยอมรับที่ทำงานพลาด เสี่ยไม่ยอมต้องให้เธอชดใช้ค่าเสียหายมูลค่ามหาศาลที่ถูกปล้นไป ศรีวรรณบอกว่าพวกตนเลิกอาชีพนี้แล้ว ส่วนที่เสี่ยเสียหายนั้นทางตนก็เสียคนไปมากเหมือนกันถือว่าจบกันไป
“จะชักดาบกันง่ายๆ อย่างนี้เหรอ อั๊วไม่ยอมหรอกโว้ย” เสี่ยชักปืนออกมา แต่ลูกบ้านของศรีวรรณก็ถือหน้าไม้กระจายกันล้อมเสี่ยไว้ ศรีวรรณถามเสี่ยอย่างท้าทายว่า
“คิดให้ดีนะเสี่ย ว่าจะกลับออกไปอย่างมิตรหรือจะทิ้งชีวิตเอาไว้ในฐานะศัตรู”
เสี่ยไพบูลย์กลับไปอย่างแค้นใจ เจอจ่าบันมาดักเสนอตัวว่าถ้าเสี่ยอยากได้อาวุธคืนตนช่วยได้ บอกแผนการของตัวเองว่า
“เสือเมฆเสือหาญที่ทางการอยากได้ตัวอยู่ที่นี่ ค่าหัวมันมากกว่าค่าอาวุธที่เสี่ยเสียไปเสียอีก”
“ถ้าลื้อส่งมันสองคนให้อั๊วได้ ก็แบ่งกันคนละครึ่ง”
“ตกลง!” จ่าบันรับคำทันทีด้วยหมายว่าตนจะได้ครอบครองเหล็กไหลและนั่งตำแหน่งหัวหน้าหมู่บ้านแทนศรีวรรณ
ก่อนที่จะให้เสือเมฆกับหาญออกเดินทาง ศรีวรรณลอบไปพบหาญ สารภาพความในใจของตนที่มีต่อหาญว่า เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ตนรักและก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจ ทำเอาหาญยืนซึมเมื่อเธอออกไป
ปรากฏว่า จ่าบันมาดักพบจับผิดว่าไปไหนมา เอาเสือเมฆกับเสือหาญมาซ่อนในหมู่บ้าน สมคบกับคนนอกนำภัยมาให้หมู่บ้าน แล้วสั่งลูกน้องให้จับศรีวรรณ ประกาศตนขึ้นเป็นหัวหน้าหมู่บ้านแทน
เวลาเดียวกัน ขณะเสือเมฆกับหาญเก็บของเตรียมออกเดินทางนั้น อัปสรก็มาแจ้งว่าหัวหน้าให้มาบอกเรื่องด่วน ให้หาญไปพบที่ท้ายหมู่บ้าน หาญจึงให้เสือเมฆรอก่อนเดี๋ยวตนกลับมา
อัปสรเข้าประคองเสือเมฆบอกให้พักผ่อนเสียตนจะอยู่เป็นเพื่อนแล้วล้มทับยิ้มยั่วก่อนเป่ายาสั่งเข้าปากเสือเมฆ จนเสือเมฆชะงักตาแข็งค้างไปทันที
ooooooo
จ่าเฉยที่หนีดามพ์ตามยิ่งยศไป ทำให้ได้รู้ได้เห็นความลับของยิ่งยศในเรื่องอาคม ไสยเวท เล่าให้เพชรฟังอย่างตื่นเต้น ย้ำว่า
“หมวดจะตามหาคนมีวิชาอาคมไปทำไม ในเมื่อพ่อของหมวดนั่นแหละสุดยอดของวิชาแล้ว” เมื่อเพชรยังไม่แสดงท่าที จ่าเฉยจึงพาไปหาดาบแหวน ปรากฏว่าดาบแหวนไม่อยู่ จ่าบอกให้เพชรรออยู่ที่บ้าน ตนจะไปดูที่วัดก่อน
ระหว่างนั้นเอง กระเต็นวิ่งหนีบานเย็นที่ไล่ตีกลับมา เพชรหาทางเอาคืนที่ถูกกระเต็นต้มเสียเปื่อยเมื่อคราวก่อน ทำเป็นขอร้องให้ฝึกวิชาต่อให้หน่อย จะให้ตนทำอะไรก็ยอม
กระเต็นวางแผนแกล้ง สั่งให้สอยผลไม้ให้เต็มเข่งก่อน เพชรสอยเสียจนเมื่อยแต่ก็แกล้งสอยตกใส่กระเต็นไปหลายที จากนั้นกระเต็นจึงลงมือสอนให้ท่องคาถากำบังกายกับนะจังงัง
ระหว่างที่เพชรท่องคาถากำบังกายนั้น กระเต็นทำเป็นมองไม่เห็นเขา เพชรเลยแกล้งเข้าไปหอมแก้มเสียฟอดหนึ่ง กระเต็นเอะอะ เพชรทำหน้าตายถามว่า “ตกลงคาถาไม่ได้ผลเหรอเนี่ย”
“นาย...” กระเต็นทั้งอายทั้งแค้นจนน้ำตาคลอวิ่งหนีไป เพชรนึกสนุกวิ่งตามไปถามว่า ตนเอาคืนแค่นี้ทำไมถึงกับต้องร้องไห้ ทำให้กระเต็นรู้ว่าเพชรรู้แล้วว่าที่ผ่านมาตนหลอกเขา แต่ก็เอ็ดตะโรว่า “ที่นายทำมันเกินไปแล้วนะ”
“นี่ฉันว่ายังน้อยไปด้วยซ้ำ อย่าบอกนะว่าลิงทโมนอย่างเธอจะรู้สึกอะไร” พูดขาดคำเพชรก็ถูกกระเต็นตบหน้าฉาดใหญ่ เพชรโมโหบอกว่า “ต่อไปนี้ฉันจะไม่มาเหยียบที่บ้านเธออีก!”
พอดีดาบแหวนเข้ามาถามเพชรว่ากระเต็นก้าวร้าวอะไรเขาอีกหรือ เพชรบอกว่าไม่มี ดาบถามว่า “เห็นจ่าเฉยบอกว่า หมวดมีธุระกับผม”
“ดาบ ผมมีเรื่องต้องขอความช่วยเหลือจากดาบเรื่องนึง” เพชรเอ่ยปากเมื่อไปนั่งคุยกัน
ooooooo
