เหนือมนุษย์
ตอนที่ 17
กลับมาด้วยสภาพบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจ ต๋องนั่งเหม่อลอยไม่ยอมพูดจากับใคร เหมันต์มาปลอบกลับถูกโวย "หุบปากเลยไอ้เหมันต์ ฉันไม่เชื่อแกแล้ว แกทำให้ฉันรู้ใจตัวเองแล้วเป็นไง รู้แล้วต้องเจ็บแบบนี้ สู้ไม่รู้เหมือนเดิมยังดีกว่า"...
กระถินเองก็เสียใจมากที่ทำร้ายต๋อง แต่เธอต้องข่มใจ ค้นหาพระนาคปรกต่อไป พอเห็นอมรเดินออกไปจากห้องทำงาน เธอก็แอบเข้าไปค้นแต่ไม่พบ พอดีอมรลืมมือถือไว้จึงกลับมา กระถินรีบคว้ารูปกินรีมาถือไว้ ทำหน้าโกรธเคือง "หมายความว่าไงคะ ทำไมยังเก็บรูปไว้...ยังอาลัย อาวรณ์มันอยู่ใช่มั้ย ด็อกเตอร์ยังไม่ลืมมัน ฉันไม่ยอมนะ ในใจด็อกเตอร์ต้องมีฉันคนเดียว"
ทีแรกอมรสงสัย แล้วเปลี่ยนมาเป็นหัวเราะกับความหึงของกระถิน "ฉันไม่ได้ตั้งใจเก็บไว้ แต่ไม่ใส่ใจต่างหาก ไม่เอาน่า ผู้หญิงนี่เหมือนกันทุกคน ขี้หึงไม่เข้าเรื่อง เธอกำลังจะเป็นเจ้าสาวคนแรกและคนเดียวของฉัน แค่นี้ก็น่าจะรู้แล้วว่าไม่มีใครสำคัญมากเท่าเธอ"
กระถินทำกระเง้ากระงอด อมรจะจูบ กระถินรีบเมินหน้าหนีบอกว่ายังไม่ถึงเวลา แล้วผละเดินหนีมา เธอครุ่นคิดว่าพระนาคปรกจะอยู่ที่ไหน พลันได้ยินเสียงร้องของขนุน จึงรีบวิ่งลงไปที่ห้องใต้ดิน เห็นลิ้นจี่กับลำไยเอาแก้วใส่เลือดมายั่วขนุนให้อยาก ขนุนทุรนทุรายพยายามแย่ง ลิ้นจี่ตบขนุนล้มคว่ำ กระถินโผล่เข้ามาจับมือลิ้นจี่และลำไยผลักออกไป ลิ้นจี่กับลำไยไม่พอใจ
"แกยุ่งอะไรด้วย อย่าบอกนะว่าแกเป็นพวกเดียวกับมัน ฉันจะฟ้องด็อกเตอร์"
กระถินเกรงใครสงสัยจึงกระชากขนุนมาตบเสียเอง แก้วรุ้งห้ามจึงโดนตบไปด้วย กระถินประกาศว่า "ชีวิตนังสองคนนี้คือของเล่นแก้เบื่อของฉัน ต่อไปนี้เธอสองคนห้ามยุ่ง"
ลิ้นจี่กับลำไยไม่กล้าสู้กับกระถิน เพราะขนาดกินรียังกระเด็น จึงสะบัดหน้ากันออกไป พอทั้งสองไปแล้ว กระถินก็หันมาโผกอดขนุนกับแก้วรุ้ง "พวกเธอเป็นอะไรรึเปล่า"
ขนุนซึ่งหน้าซีดบอกกระถินว่าสบายดี "แล้วเธอล่ะ ด็อกเตอร์สงสัยเธอรึเปล่า"
กระถินส่ายหน้า ทุกอย่างเป็นไปตามแผน แต่เธอยังหาพระนาคปรกไม่เจอเลย แก้วรุ้งเป็นห่วงบอกกระถินให้พอเถอะ เกรงจะถูกจับได้
"วิธีสกัดการอ่านจิตของด็อกเตอร์อมรที่พี่เหมันต์สอนเธอไว้ ช่วยฉันได้มาก ฉันเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว อดทนหน่อยนะ ฉันจะหาทางกำจัดไอ้ปีศาจให้ได้" กระถินพูดให้แก้วรุ้งสบายใจ
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ยอมตายง่ายๆหรอก ฉันจะอยู่เพื่อคนที่ฉันรัก" ขนุนนึกถึงลูกกบ
"เธอโชคดีนะที่ลูกกบเข้าใจเธอ ไม่เหมือนต๋อง ป่านนี้เขาคงเกลียดฉันไปแล้ว..."
"ไม่หรอกน่า ไม่มีอะไรเอาชนะความรักที่แท้จริงได้ สักวันต๋องจะรู้ว่า เธอรักเขามากแค่ไหน" แก้วรุ้งปลอบใจ กระถินกล้ำกลืนความเจ็บช้ำ...
ผิดหวังจากความรัก ทำให้ต๋องปล่อยเนื้อปล่อยตัวหนวดเครารุงรัง อมทุกข์จนคิดจมน้ำฆ่าตัวตาย อู๊ดลงไปช่วยขึ้นมา ต๋องยังไม่วายเอาหัวชนต้นไม้ เหมันต์เอือมระอาจึงดึงต๋องมาชกหน้า "อยากตายนักใช่มั้ย ฉันช่วย...ทำไมแกยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้ แกต้องสู้สิ สู้เพื่อคนที่แกรัก"
"คนที่ฉันรักเขาไม่รักฉัน เขาเลือกไอ้ปีศาจนั่น แกจะให้ฉันสู้เพื่อใคร" ต๋องชกกลับ
อู๊ดกับลูกกบช่วยกันห้าม เหมันต์ชี้หน้าต๋อง "แกมันไอ้ขี้แพ้ เพราะแกเป็นแบบนี้ กระถินถึงทิ้งแก สมควรแล้วที่กระถินเลือกด็อกเตอร์อมร!"
ต๋องเจ็บปวดวิ่งหนีเตลิดไป อู๊ดวิ่งตามต๋องไป เหมันต์ เครียดจนเกิดอาการกระหายเลือดขึ้นมา ตาแดงก่ำ เขี้ยวงอกออกมา เขาหันมาบีบคอลูกกบ ลูกกบดิ้นรนตกใจ เหมันต์ตั้งสติได้ผลักลูกกบล้มลง "แกรีบไปให้พ้นหน้าฉัน ก่อนที่ฉันจะฆ่าแก"
"แต่ว่า..."
"ไม่ต้องห่วงฉัน รีบไปสิ ไป!" เหมันต์ล้มลงดิ้นอย่างทรมานระงับสัญชาตญาณความเป็นปีศาจไว้แทบไม่ไหว จนคิดถึงหน้าแก้วรุ้งมาเป็นกำลังใจ "ฉันไม่ยอมเป็นปีศาจเด็ดขาด"
ขณะเดียวกัน แก้วรุ้งกำลังมองดวงดาวบนฟ้า และอธิษฐาน "ดวงดาวจ๋า ช่วยคุ้มครองให้พี่เหมันต์ปลอดภัยด้วยเถอะ"
ooooooo
วันต่อมา แป๊ะเล้งกับสำลีมาเยี่ยมอาจารย์เพี้ยนที่เรือนจำ มีเด็กชายคนหนึ่งเอาพวงมาลัยมาฝากไปเยี่ยมด้วย ทั้งสองคนถามว่าใครฝากมา เด็กชี้ไปข้างหลัง แป๊ะเล้งกับสำลีมองไปเห็นกระถินไวๆก็แปลกใจ พอเอาพวงมาลัยมาให้และบอกว่ากระถินฝากมา อาจารย์ เพี้ยนไม่อยากเชื่อ...กระถินแอบมองน้ำตาร่วง รำพึง "ทนอีกนิดนะคะอาจารย์ อีกไม่นานไอ้ปีศาจจะต้องรับกรรมของมัน แล้วเมื่อถึงวันนั้น อาจารย์จะเข้าใจในสิ่งที่หนูทำลงไป"
กระถินกลับมาเห็นว่าอมรไม่อยู่ จึงแอบเข้าไปค้นใน ห้องนอน ระหว่างที่ค้น อมรกลับมากำลังจะเปิดประตู พอดีลิ้นจี่กับลำไยมาออดอ้อนเอาใจ อมรจะพาสองสาวเข้ามาในห้อง กระถินได้ยินเสียงรีบหลบออกไปยืนนอกระเบียง อมรสังเกตเห็นม่านตรงระเบียงไหวๆเริ่มเอะใจ เขาผละไปชะโงกดู ไม่มีใคร จึงเดินมาที่ห้องกระถินและเคาะประตูเรียก เงียบไม่มีเสียงตอบ พอจะเปิดประตูเข้าไป กระถินก็เปิดประตูออกมาในสภาพสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ
"ทำอะไรอยู่ ทำไมเปิดช้า"
"อาบน้ำอยู่ค่ะ"
อมรสงสัยแต่ทำยิ้มแล้วชวนกระถินไปทานข้าวนอกบ้าน กระถินขอแต่งตัวก่อน...พอเดินลงมาได้ยินอมรคุยกับลิ้นจี่และลำไยว่า "ในกล่องนี้มีพระนาคปรกเอาไปเก็บไว้ในห้องของเธอสองคน ของสำคัญเก็บไว้ให้ดีล่ะ"
"จะดีเหรอคะ เราสองคนกลัวจะรักษาไว้ไม่ได้"
"ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด คงไม่มีใคร
คาดคิดว่าฉันจะเก็บของสำคัญไว้ในห้องเธอสองคนหรอก...แล้วยาที่ฉันสั่งได้รึยัง"
"ได้แล้วค่ะ ด็อกเตอร์ไม่สบายหรือเปล่าคะ ทำไมต้องใช้ยานอนหลับด้วย"
อมรทำเป็นบอกว่าช่วงนี้เขานอนไม่ค่อยหลับ ลิ้นจี่วางขวดยาไว้ให้ กระถินเดินลงมาส่งเสียงถามว่าเธอแต่งตัวเป็นอย่างไรบ้าง ลิ้นจี่กับลำไยเดินเลี่ยงไป กระถินทำเป็นเดินเฉียดโต๊ะแล้วแอบหยิบขวดยานอนหลับใส่กระเป๋าไปด้วย
มาถึงโรงแรมหรู อมรพากระถินมาที่โต๊ะริมน้ำ แล้วสั่งอาหารให้กระถินด้วย กระถินขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แล้วแอบไปเทยานอนหลับใส่อาหารของอมรก่อนที่บริกรจะยกมาเสิร์ฟ พอ
กลับมาที่โต๊ะ อาหารถูกยกมาเสิร์ฟ กระถินรับประทานอย่างเอร็ดอร่อยและลุ้นว่าอมรจะกินแล้วยัง พอทานอาหารเสร็จนั่งคุยชมวิวสักพัก อมรก็ฟุบหลับไป กระถินให้บริกรพาไปเปิดห้องนอนแล้วตัวเธอกลับมาบ้าน เห็นลิ้นจี่กับลำไยยืนคุยกันอยู่หน้าห้อง จึงแกล้งทำเสียงโครมครามให้ทั้งสองลงไปดู กระถินเปิดประตูห้องเข้าไปแล้วต้องตะลึง
"ด็อกเตอร์!!"
"หาสร้อยพระนี่อยู่ใช่มั้ย" อมรชูพระนาคปรกให้ดู
"ไม่ใช่นะคะ ฉันเห็นด็อกเตอร์กระซิบกระซาบกับแม่สองคนนั่น ก็คิดว่านัดแนะกันมาทำอะไร" กระถินหาข้อแก้ตัว
อมรโกรธตบหน้ากระถินล้มกลิ้งเลือดกบปาก "เธอคิดว่าฉันโง่เหรอ...ปีศาจอย่างฉันไม่เคยหลับ ยานอนหลับทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
กระถินเจ็บใจที่เสียรู้ เธอโดนอมรลงโทษจนหมดสติ
แล้วถูกโยนกลับไปในคุกใต้ดิน แก้วรุ้งกับขนุนตกใจ "แก... แกทำอะไรกระถิน!"
อมรก้าวเข้ามา "นี่แหละโทษของคนที่คิดจะหลอกฉัน... อดอยากมากสินะขนุน ฉันเตรียมอาหารไว้ให้เธอแล้ว พักผ่อนให้เต็มที่นะกระถิน พรุ่งนี้เธอจะต้องเป็นเจ้าสาวของฉัน ฮ่าๆๆ"
อมรหัวเราะสะใจแล้วให้ลิ้นจี่กับลำไยเอาตัวขนุน
ออกไป แก้วรุ้งช่วยรั้งตัวขนุนไว้จึงโดนลิ้นจี่ตบล้มลง
ooooooo
คืนนั้นฝนตกหนัก ลูกกบกับอู๊ดอยู่ในบ้าน เหมันต์ กับต๋องยังไม่กลับเข้ามา ต่างเครียดเป็นห่วงทั้งสองคน ทันใด มีเสียงเคาะประตู ทั้งสองคิดว่าเป็นต๋องหรือเหมันต์ พอเปิดประตูกลายเป็นขนุนยืนตัวเปียก ลูกกบ ดีใจรีบพาขนุนเข้ามา
"เธอหนีมาได้ยังไง ไอ้อมรทำอะไรเธอรึเปล่า แล้วลูกพี่กับคุณแก้วเป็นไงบ้าง" ลูกกบซัก
ไม่ทันมองว่าขนุนตาแดงก่ำ กางกรงเล็บออกจะตะปบ อู๊ดเห็นร้องบอกให้ลูกกบระวัง ลูกกบหันไปเห็นขนุนแยกเขี้ยวจะกัดคอเขาจึงรีบบอก "ขนุน นี่ฉันเองนะ จำฉันไม่ได้รึ ขนุน"
อู๊ดคว้าเก้าอี้ฟาดไปที่ขนุนแล้วดึงลูกกบให้หนี ขนุนโดดมาขวางบีบคอทั้งสองคนไว้ ประตูถูกถีบโครมเข้ามา เหมันต์เข้ามาต่อสู้กันสักพัก ขนุนถูกเหมันต์ซัดจนสลบ...ลูกกบยังห่วงเช็ดหน้าเช็ดตาให้ขนุนจนเธอรู้สึกตัว พอเห็นหน้าลูกกบก็ดีใจ "ลูกกบ..."
"เธอจำฉันได้แล้วหรือ" ลูกกบมีแผลเต็มหน้ายิ้มดีใจ
ขนุนลูบไล้หน้าลูกกบ "ฝีมือฉันใช่มั้ย ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้"
"เธอไม่ผิดหรอก ทั้งหมดเป็นเพราะสัญชาตญาณปีศาจในตัวเธอ" ลูกกบปลอบ
"ไอ้อมรมันชั่วมาก มันขังฉันไว้ให้หิวจัดแล้วปล่อยให้ฉันมาหาพวกเธอ หวังจะให้ฉันฆ่าพวกเธอด้วยความกระหายเลือด"
"มันต้องการให้พวกเราฆ่ากันเอง แล้วกระถินกับ
แก้วรุ้งล่ะ ด็อกเตอร์ทำอะไรสองคนนั่นหรือเปล่า" เหมันต์ถามด้วยความเป็นห่วง
"ห่วงทำไม ป่านนี้ยัยกระทิงคงกำลังแฮปปี้ดี๊ด๊ากับไอ้ปีศาจ ไม่คิดเลยว่าจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้" อู๊ดโกรธฟึดฟัด
"พวกนายเข้าใจผิดแล้ว กระถินไม่ได้เปลี่ยนไป แต่ที่ทำไปทั้งหมดเป็นแผนกำจัดอมร"
ทุกคนทำหน้างง ขนุนเสียงสั่นจะร้องไห้ "ใช่...กระถินแกล้งทำเป็นพวกเดียวกับมัน เพื่อถ่วงเวลาไว้หาพระนาคปรก แต่...แต่มันพลาด..."
"พลาดอะไรก็พูดมาสิขนุน กระถินเป็นอะไร" เหมันต์เป็นห่วง
"ตอนนี้ไอ้อมรรู้ตัวแล้ว พรุ่งนี้มันจะจับกระถินแต่งงาน แล้วทำให้กระถินกลายเป็นปีศาจเหมือนมันตลอดกาล..."
เหมันต์ อู๊ด และลูกกบตกใจ ยิ่งกังวลไม่รู้ต๋องหาย
ไปไหน...
ooooooo
ในป่าลึก ต๋องนอนหลับพิงต้นไม้ เขาฝันถึงกระถินกำลังทิ้งเขาไป เขาดึงรั้งเธอไว้ ดิ้นไปมาจนศีรษะกระแทกต้นไม้ ตกใจตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองดึงกิ่งไม้อยู่จึงปล่อยทิ้ง "โอ๊ย...อูย...ไอ้ต๋องหน้าโง่ โดนทิ้งแล้วยังไปฝันถึงผู้หญิงใจดำแบบนั้นทำไม"
ทันใด...ต๋องได้ยินเสียงผู้หญิงร้องกระซิกๆ เขาคิดว่าเป็นกระถิน จิตใจเริ่มว้าวุ่นอีกครั้ง เขามองไปรอบๆ "ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่!"
เสียงดังชัดขึ้นอีก ต๋องกระวนกระวายวิ่งตามหาเสียงนั้น ปากก็ค้านว่าให้เลิกหลอกตัวเอง กระถินมีคนอื่นไปแล้ว พลัน เขาเห็นมือคนโผล่ขึ้นมาจากกองใบไม้ เสียงร้องช่วยด้วยๆแผ่วเบา เขาคิดว่าเป็นกระถินจึงรีบเข้าไปโกยใบไม้ออกแล้วดึงมือขึ้นมาอย่างร้อนรน
"กระถิน อย่าเป็นอะไรนะ ฉันมาช่วยแล้ว" ต๋องจับร่างนั้นพลิกขึ้นมาจึงเห็นใบหน้าชัดเจนว่าเป็นกินรี ซึ่งสภาพบอบช้ำเต็มไปด้วยเลือด เขาตกใจมากว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
ในขณะที่อาจารย์เพี้ยนนั่งมองพวงมาลัยที่แป๊ะเล้งเอามาให้บอกว่าเป็นของ กระถิน เขาเศร้าเสียใจ "ถึงฉันจะไม่รู้ว่าเจ้าของมาลัยนี้เป็นใคร แต่ฉันก็ขอสัญญาว่า ฉันจะกำจัดไอ้ปีศาจให้ได้...ความดีต้องชนะ..."
"แต่น่าเสียดายที่คนดีต้องตายเพราะโลกนี้ไม่เคยมีที่ว่างสำหรับคนแพ้" อมรยืนพิงผนังหน้าห้องขัง ยิ้มเยาะอยู่
อาจารย์เพี้ยนหันขวับมามองด้วยสายตาโกรธแค้นมาก พุ่งเข้าจะทำร้ายอมรแต่ติดลูกกรง อมรหัวเราะร่าเย้ย "อยากฆ่าฉันมากเลยเหรอ เพื่อนรัก"
"ถุย...ความเป็นคนแกยังไม่มี อย่าสะเออะมาเป็นเพื่อนฉัน"
อมรฉุนตวัดมือที่มีกรงเล็บยาวไปในอากาศ อาจารย์ เพี้ยนร้องโอ๊ย...ที่ไหล่เขามีแนวยาวเลือดไหลกระฉูด อมรเดินผ่านลูกกรงเข้ามาปล่อยหมัดต่อยอาจารย์เพี้ยนอีกหลายหมัดจนฟุบเลือดกบ ปาก "ยังจะปากดีอีกมั้ย!"
"ถึงฉันจะตาย ฉันก็ไม่มีวันก้มหัวให้แก"
"หยิ่งในศักดิ์ศรีซะเหลือเกิน ยังไงก็อย่าเพิ่งรีบตายเลยนะ อยู่ถึงคืนพรุ่งนี้ก่อน เพราะคืนพรุ่งนี้ ลูกสาวแกจะเป็นเมียฉันแล้ว"
อาจารย์เพี้ยนโกรธพุ่งเข้าจะต่อยอมร แต่กลับถูกอมร ปล่อยพลังทำร้ายจนทรุดลงไปกองกับพื้น แถมยังพูดใส่หน้าว่า เอมอรเขายังฆ่ามาแล้ว ทำไมลูกสาวจะมาเป็นเมียเขาไม่ได้ อาจารย์เพี้ยนกอดขาอมรขอร้องอย่าทำร้ายกระถิน เขายอมทำทุกอย่างแล้ว อมรหัวเราะก่อนจะบอกว่า
"ชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต ถ้าแกอยากช่วยกระถิน ก็เอาชีวิตของแกมาแลก..."
ขณะเดียวกัน กระถินรู้สึกตัวขึ้นมา แก้วรุ้งดีใจมาก กระถินรีบรวบรวมพลังคลายล็อกประตูห้องขังออกแล้วพาแก้วรุ้งหนีออกมา ขึ้นมาข้างบน ได้ยินลิ้นจี่กับลำไยคุยกันว่า กำลังจะเอายาพิษใส่น้ำให้เธอกินเพื่อขวางไม่ให้ได้แต่งงานกับอมร แก้วรุ้งเหยียบเอาศพเหยื่ออาหารของสองสาว ตกใจร้องว้าย...ทำให้ลิ้นจี่กับลำไยหันมาเห็น กระถินปกป้องให้แก้วรุ้งหนีไปก่อน แต่แก้วรุ้งไม่ยอมไป กระถินดึงแก้วรุ้งวิ่งชนปะทะอกอมรเข้าพอดี เขารวบกอดตัวกระถินไว้
"คิดถึงว่าที่สามีหรือจ๊ะที่รัก...กอดเสียแน่นเชียว"
กระถินผละออก ตบหน้าอมรทันที "ไปตายซะ ไอ้ปีศาจ!"
อมรตาแดงวาบด้วยความโกรธ หายวูบมาปรากฏตัวด้านหลังแก้วรุ้ง กางกรงเล็บจ่อที่คอเธอ "ออกฤทธิ์อีกสิที่รัก แก้วรุ้งจะได้ลงนรกเป็นรายแรก"
"ปล่อยแก้วรุ้งนะ ฉันยอมแล้ว ฉันไม่หนีแล้ว"
อมรแสยะยิ้มผลักแก้วรุ้งล้มลง กระถินผวาไปกอดแก้วรุ้งไว้ อมรกำชับ ถ้าไม่อยากให้ใครตายอีกก็อย่าทำตัวมีปัญหา แก้วรุ้งกอดกระถินร้องไห้ด้วยความกลัว
ooooooo
อาการบาดเจ็บของกินรีดีขึ้น เธอรู้สึกตัวลุกขึ้นวิ่งไปอาเจียนอย่างหนัก พอเห็นหน้าต๋องก็คิดว่าเขาเอายาพิษให้เธอกินหวังฆ่าให้ตาย ต๋องทำหน้าเซ็ง "โอ๊ยเจ๊ ถ้าฉันจะฆ่าล่ะก็ ฉันเอาใบตองแห้งอุดจมูกเจ๊ให้ตายกลางป่าโน่นแล้ว ไม่ลากมาปฐมพยาบาลให้ เมื่อยตุ้มอย่างนี้หรอก"
ต๋องยื่นยาให้ "นี่ยาที่เจ๊กิน เป็นยาสมุนไพรประสานกล้ามเนื้อแล้วช่วยขับพิษในร่างกาย มันถึงทำให้เจ๊อาเจียนออกมาไง"
"แปลว่า แกช่วยฉันงั้นเหรอ..."
"เรียกว่าผลพลอยได้ดีกว่า ความจริงฉันต้องการให้เจ๊ เป็นตัวต่อรองกับไอ้อมร"
กินรีทำหน้าฉงนถามต๋องอยากได้อะไร ต๋องตอบว่าให้อมรยกเลิกการแต่งงาน กินรีหัวเราะอย่างเจ็บช้ำ "โง่...มันเป็นคนจะฆ่าฉัน มันผลักฉันตกหน้าผา! ได้ยินมั้ย ชีวิตฉันไม่มีค่าพอให้นายไปแลกหรอก ฮือๆๆ ฉันมันโง่เอง โง่ที่รักคนผิด รักคนที่เขาไม่เคยรักฉันเลย"
"ไม่นึกเลย ปีศาจอย่างเจ๊ก็มีมุมดราม่ากับเขาเหมือนกัน" ต๋องพูดติดตลก
กินรีร้องไห้ ปีศาจอย่างเธอก็มีหัวใจรักเหมือนกัน กินรี รู้สึกเหนื่อยอ่อนจะขาดใจต๋องจึงประคองให้นอนพัก กินรีบอกว่าไม่มีเวลาแล้วให้เขารีบไปช่วยกระถิน ต๋องส่ายหน้าเศร้า
"กระถินเป็นพวกอมรไปแล้ว เขาไม่ยอมมากับฉันหรอก"
"นายเข้าใจผิด แค่กระถินออกมาช่วยยายบัว ฉันก็ รู้แล้วว่าเขาแกล้งหลอกไอ้อมร..."
"เฮอะ...นี่หมายความว่ากระถินลงทุนเอาตัวเข้าแลก..." ต๋องไม่อยากจะเชื่อ
กินรีบอกให้ต๋องรีบไปหาพระนาคปรก แต่ไม่ทันได้บอกว่าที่ไหน เธอก็สลบไปอีก ต๋องเขย่าตัวกินรีถามว่าที่ไหน พอไม่ได้เรื่อง ต๋องจึงรีบวิ่งออกไปหวังไปช่วยกระถินเอง...
คืนนี้เป็นคืนวันเกิดเหมันต์ที่จะมีอายุครบ 18 ปี อู๊ด ลูกกบและขนุนหาขนมเปี๊ยะมาแทนขนมเค้กปักเทียนให้ เหมันต์เป่า ทุกคนอวยพรทำให้เหมันต์ตื้นตันใจ แต่เขาก็มาแอบเศร้า อู๊ดตามมาถามว่าเขาเป็นอะไร เหมันต์มองอู๊ดอย่างขอร้อง
"วันนี้เป็นวันเกิดที่ฉันไม่อยากให้มาถึง...ไม่อยากให้เวลาเดินไปถึงเที่ยง คืนวันนี้เลย อู๊ด...ถ้าภารกิจเสร็จสิ้นแล้วฉันกลายเป็นปีศาจ แกฆ่าฉันได้เลยนะ"
อู๊ดส่ายหน้า "ไม่หรอกน่า พระเจ้าคงไม่ลิขิตให้พระเอกอย่างแก ตายตอนจบหรอก"
"แล้วพระเจ้าองค์ไหนล่ะ ที่ลิขิตให้ฉันเป็นครึ่งคนครึ่งปีศาจแบบนี้"
อู๊ดอึ้งสงสาร เหมันต์ตัดความเศร้าทิ้งบอกอู๊ดอย่างแน่วแน่ว่า ถึงอย่างไร วันนี้เขาก็จะทำสิ่งที่ดีที่สุดที่ปีศาจอย่างเขาจะทำได้...คืนนี้เหมันต์จะ ไปช่วยแก้วรุ้งกับกระถิน และจะฆ่าอมรให้ได้ ลูกกบมัดขนุนไว้ด้วยกุญแจมือที่อาจารย์เพี้ยนประดิษฐ์ขึ้นสำหรับปีศาจ ขนุนร้องให้ปล่อยเธอจะไปช่วยด้วยแต่ลูกกบเป็นห่วงไม่อยากให้เธอไปเสี่ยง
"ฉันนึกอยู่แล้ว นายมันพวกกดขี่ทางเพศ เผด็จการ บ้าอำนาจ หลงตัวเอง..." ขนุนโวยวาย
ลูกกบโดดเข้าจูบปากขนุนให้เธอหยุดแล้วถอนหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ "เพราะเธอเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันไม่อยากให้เธอไปเสี่ยงอันตราย"
ขนุนเขินหน้าแดงหัวใจพองโต ลูกกบจูบหน้าผากขนุนแล้วพูดอีกว่าเขาห่วงเธอมากที่สุดในโลก เสียงอู๊ดตะโกนเร่งให้ไปได้แล้ว ลูกกบหอมแก้มขนุนอีกครั้งและย้ำให้ขนุนรอเขากลับมา เขามีเรื่องอยากพูดอีกมากมาย ขนุนซึ้งน้ำตาคลอบอกให้เขาสัญญาว่าจะกลับมา...
เหมันต์ขับรถเร็วปานจรวดจนอู๊ดกับลูกกบนั่งเกร็ง ร้องลั่นว่าจะไปฆ่าปีศาจนะ ไม่ได้ไปเฝ้ายมบาล เหมันต์ยิ้มๆ พลันลูกกบเห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนราวสะพาน เขาร้องบอกเหมันต์ว่านั่นต๋อง เหมันต์รีบจอดรถ อู๊ดวิ่งลงไปดึงตัว ชายคนนั้นหันมาไม่ใช่ต๋อง ทุกคนผิดหวังไม่รู้ว่าต๋องหายไปอยู่ที่ไหน
หารู้ไม่ว่า ต๋องมาถึงบ้านอมรแล้ว ไม่พบใครในบ้านเลย ลงมาที่คุกใต้ดินก็ไม่พบกระถินกับแก้วรุ้ง พบแต่มือถือของกระถินหล่นอยู่ เขาหยิบมาเปิดดูมีคลิปที่กระถินตั้งใจอัดไว้ให้ เขาเป็นภาพกระถินพูด "ต๋อง ฉันรู้ดี นายคงไม่มีทางได้เห็นคลิปอันนี้ แต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่ฉันสามารถทำได้ ในคืนโหดร้าย ยาวนาน แล้วก็...คิดถึงเธอมากที่สุด ฉันพูดจริงๆนะ ฉันนึกถึงนิทานหิ่งห้อยที่นายเล่าให้ฉันฟัง นายจำได้ใช่มั้ย ที่นายบอกให้ฉันมีพลังในตัวเอง เหมือนหิ่งห้อยที่ถึงแสงมันจะน้อย แต่มันก็มีไฟส่องทางให้ตัวเองได้เสมอ มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น เข้มแข็งพอที่จะเดินผ่านเรื่องร้ายๆที่กำลังเกิดขึ้นนี้..."
ต๋องน้ำตาคลอเมื่อเห็นกระถินพูดมาจนถึงคำว่า "ลาก่อน มันถึงเวลาที่ฉันต้องลาจากความเป็นมนุษย์ไปสู่อมนุษย์ จากนี้ไปจะไม่มีกระถิน คนที่คอยทะเลาะ คอยหาเรื่องกับเธอ แต่แล้วสุดท้ายก็แอบคิดถึงเธอทุกลมหายใจ...เธอคงไม่รู้ว่า ฉันเจ็บปวดแค่ไหน เวลาที่ต้องฝืนแสดงแกล้งทำเป็นไม่สนใจเธอ ผลักไสเธอออกไป...ฉันอยากจะบอกให้เธอรู้นะว่าฉันเสียใจ และฉันขอโทษที่ทำให้คนดีที่สุดของฉันเสียน้ำตา..."
ภาพกระถินน้ำตาหยด ทำให้ใจต๋องแทบสลายไปพร้อมกับประโยคสุดท้ายของกระถินว่า แม้ว่าร่างกายนี้จะสลายไปแล้ว แต่ทุกอณูของหัวใจฉัน มันจะคอยบอกว่า...รักเธอตลอดไป...ต๋องสุดอัดอั้น ร้องไห้ออกมาตะโกนเรียกกระถินดังกึกก้อง
งานแต่งงานของอมรจัดขึ้นกลางป่า ทั้งบ่าวสาวและสมุนปีศาจล้วนอยู่ในชุดสีดำ ดูอึมครึมน่าหวาดกลัวมากกว่าเป็นงานมงคล แท่นพิธีมีสัญลักษณ์ปีศาจเป็นรูปดาวห้าแฉก อมรเปิดผ้าคลุมหน้ากระถิน มองเธออย่างพึงพอใจ "เธอสวยมาก...กระถิน"
แก้วรุ้งทนไม่ไหว ขว้างช่อดอกไม้ใส่อมรก่อนที่เขาจะจูบกระถิน "อย่าแตะต้องเธอนะ"
ลำไยกับลิ้นจี่จับแก้วรุ้งไว้ เธอร้องให้ฆ่าเธอ "เพื่อนแก้วเป็นอะไร แก้วก็ไม่อยากอยู่แล้ว"
"ฉันเป็นคนมีเมตตาเสียด้วย ถ้าอยากตายนักก็จะจัดให้" อมรชี้มือไปที่แก้วรุ้ง
"อย่านะ...อยากฆ่าฉันก็ฆ่า อย่ายุ่งกับแก้ว" กระถินเอาตัวขวาง
แก้วรุ้งร้องบอกกระถินว่าเธอเป็นตัวถ่วง อย่าไปยอมเพื่อเธอ กระถินบอกแก้วรุ้ง "เงียบเถอะน่าแก้ว ฉันเป็นแค่ลูกกำพร้า ไม่มีใครต้องห่วงแล้ว แต่แก้วยังมีคุณพ่อคุณแม่อยู่นะ คิดบ้างรึเปล่า ถ้าแก้วเป็นอะไรไป ท่านจะอยู่ยังไง"
"แล้วคนที่กระถินรักอย่างต๋องล่ะเขาจะรู้สึกอย่างไร เคยถามเขารึเปล่า" แก้วรุ้งย้อนถาม
"รักเขาข้างเดียว มันไม่มีความหมายอะไรหรอก" กระถินน้ำตาคลอช้ำใจ
อมรยิ้มชอบใจความใจเด็ดของกระถิน เธอหลับตายืดอกรอให้อมรฆ่าเธอได้เลย อมรโอบตัวกระถินมากอด "ฉันคงต้องตบรางวัลเธอ ด้วยของขวัญชิ้นพิเศษแล้ว"
"ปล่อยนะ ของขวัญบ้าบออะไร" กระถินผลักไสตัว
อมรออก
"อยู่เฉยๆสิจ๊ะที่รัก เดี๋ยวก็อดดูของดีหรอก" อมรส่งพลังไปที่ลูกแก้วที่ตั้งอยู่หน้าเวที
เป็นภาพอาจารย์เพี้ยนที่อยู่ในเรือนจำ กำลังฉีกเสื้อตัวเองมาผูกต่อกันเพื่อแขวนคอตัวเอง เขาพูดก่อนที่จะแขวนคอตัวเองว่า...ถ้าชีวิตฉันทำให้กระถินปลอดภัยได้ มันก็คุ้มค่าแล้ว...
กระถินร้อง...ไม่นะ...เธอร้องขอให้หยุดอย่าทำแบบนั้น น้ำตาเธอไหลพรากเมื่อเห็นอาจารย์เพี้ยนฆ่าตัวตายเพื่อเธอไปต่อหน้าต่อตา อมรหัวเราะร่า "ฮ่าๆๆๆ ผู้กล้าที่ยอมสละชีวิตเพื่อคนอื่น น่าสรรเสริญด้วยคำว่า...โง่ว่ะ"
กระถินโกรธจัดกำหมัดชกหน้าอมร แต่เขาหลบทัน กระถินร้องกรี๊ดๆเธอไม่อยากให้ใครมาตายเพราะเธออีกแล้ว กระถินร้องไห้โฮ อมรเข้ามาประคองกอดกระถิน และว่าไม่ต้องเสียใจเพราะเขากำลังจะมอบความเป็นชีวิตนิรันดร์ให้กับเธอ อมรก้มลงจะกัดคอกระถิน แก้วรุ้งร้องอย่า...ทันใด...ต๋องโดดแหวกอากาศมาถีบอมรกระเด็นไป แล้วยืนจังก้ากลางเวที
"ไอ้ปีศาจขี้ตู่...กระถินน่ะแฟนฉัน ไม่ใช่แก"
กระถินดีใจโผหาต๋อง "นายมาได้ไง!"
"ก็ไม่รู้ว่าหัวใจใครแถวนี้มันเต้นว่า ต๋อง ต๋อง ต๋อง ฉันก็เลยมาตามเสียงหัวใจเรียกร้อง"
"คนบ้า ยังจะมาพูดเล่น"
"ยอมจำนนต่อหลักฐานซะดีๆ คลิปอันนี้บอกฉันหมดแล้วว่าเธอคิดยังไงกับฉัน" ต๋องชูมือถือให้ดู กระถินหน้าชารู้สึกอายมาก
อมรโกรธสั่งลิ้นจี่กับลำไยจัดการทุกคน สมุนปีศาจหันมาตั้งท่ารุม พลันเหมันต์เหาะเหยียบหัวสมุนปีศาจเข้ามายืนหลังชนกับต๋อง "รอฉันก่อน..."
เสียงระเบิดดังตูมๆ สมุนปีศาจแตกกระเจิง เผยให้เห็นอาจารย์เพี้ยน อู๊ดและลูกกบ กระถินดีใจมากที่อาจารย์เพี้ยน ยังไม่ตาย อมรตาวาวโรจน์ "ไอ้เพี้ยน! แกรอดมาได้ยังไง"
"เคยได้ยินมั้ย คนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้" อาจารย์เพี้ยนรอดได้เพราะเหมันต์ช่วย
อมรบันดาลโทสะ ทำให้เกิดลมพายุ พื้นดินสั่นสะเทือน ทุกคนตกใจ เหมันต์ปกป้องแก้วรุ้ง ต๋องดึงกระถินหลบ สมุนปีศาจออกหน้าสู้ เหมันต์ ต๋อง และกระถินรับมืออย่างคล่องแคล่ว
"ไอ้ปีศาจ มัวมุดหัวมุดหางอยู่ทำไม" ต๋องตะโกนท้าอมร
"จะฆ่าฉัน มีปัญญาหรือเปล่า" อมรปรากฏตัวออกมาเป็นตัวเขาหกคน
ต๋องกับกระถินตกใจ ในขณะที่เหมันต์รับมืออยู่กับลิ้นจี่และลำไย ต๋องกับกระถินไม่สามารถรู้ได้ว่าตัวไหนคืออมรตัวจริง จึงต่อสู้จนอ่อนล้าเจ็บสะบักสะบอม ต๋องพลาดโดนไม้มีตะปู
ฟาดเข้าที่ต้นคอ แต่เขายังแข็งใจปกป้องกระถิน เหมันต์ดึงแก้วรุ้งหนี อาจารย์เพี้ยน อู๊ด และลูกกบหลอกล่อลิ้นจี่กับลำไยให้หัวปั่น ขนุนโผล่เข้ามาช่วยขวางให้ลูกกบพาทุกคนหนีไป เธอจัดการฆ่าลิ้นจี่กับลำไยได้สำเร็จ ลูกกบวกกลับมาหา
"ขนุน...เธอไม่เป็นอะไรนะ"
ขนุนยิ้มให้ ลูกกบต่อว่าอุตส่าห์ขังยังหนีมาอีก ระหว่างพูดคุยกัน ขนุนเหลือบเห็นอมรพุ่งเข้ามาจะแทงลูกกบ จึงเอาตัวบัง กรงเล็บอมรจ้วงแทงเข้าที่ท้องเธอเลือดทะลักล้มลง อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดวิ่งมาถึงช่วยกันปาก้อนหินใส่อมรเพื่อล่อให้อมร ตาม...ลูกกบร้องไห้กอดขนุนแน่น
อมรตามอาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดมา พลันได้ยินอะไรบางอย่างจึงหายวับไป เขาได้ยินเหมันต์พูดกับแก้วรุ้งว่า "พี่ติดต่อคุณพ่อแก้วไว้แล้ว พี่บอกให้ท่านมารับแก้วตรงเชิงเขา แข็งใจ
อีกนิดนะ เดี๋ยวก็ถึงแล้ว"
ไม่ทันไรเสียงแตรรถเจษฎาดังเข้ามา แก้วรุ้งดีใจวิ่ง
เข้าไปหา แต่พอเปิดประตูรถกลายเป็นอมรยกปืนยิงไปที่เหมันต์ ปัง! เลือดที่ไหล่เหมันต์ทะลัก "รางวัลสำหรับคนทรยศ"
อมรจะยิงซ้ำ แก้วรุ้งวิ่งไปขวาง "อย่า! ฆ่าฉันแทนเขาเถอะ อย่าทำอะไรพี่เหมันต์อีกเลย"
เหมันต์ร้องห้าม อมรทำท่าจะยิง แล้วเปลี่ยนเป็นตบ
แก้วรุ้งล้มลง "รักกันมากไม่ใช่เหรอ ตายทั้งที่มันก็ต้องตายด้วยน้ำมือคนรักสิ"
"แกพูดเรื่องบ้าอะไร" เหมันต์ไม่เข้าใจ
"แกก็รู้อยู่แก่ใจดีแล้วไม่ใช่เหรอ เที่ยงคืนคืนนี้ พอจันทรคราสเต็มดวง แกจะกลายเป็นปีศาจเต็มตัว ถึงเวลานั้น ฉันอยากรู้ว่า แกจะจำคนที่แกรักได้อยู่หรือเปล่า" อมรหัวเราะกึกก้องถามแก้วรุ้งว่า ถึงเวลานั้นจะยอมเป็นอาหารมื้อแรกให้เหมันต์ไหม
เหมันต์เจ็บปวดใจอย่างยิ่ง แก้วรุ้งด่าว่าอมรเลวเลือดเย็นที่สุด...
ooooooo
