เหนือมนุษย์
ตอนที่ 16
ท่าทางต๋องกับกระถินจะสู้กินรีไม่ได้ อาจารย์ เพี้ยนห่วงทั้งสองคนอยากหาทางช่วยแต่เครื่องมือของเขาอยู่ในบ้านที่ไฟกำลังไหม้ เขาจึงตัดสินใจคว้าถังน้ำจากลูกกบมาราดตัวเองแล้ววิ่งเข้าไปในบ้าน ไฟยังโหมอยู่ เขาสำลักควันแทบสิ้นสติ แต่หวนคิดถึงคำสั่งเสียของเอมอรที่ให้ดูแลปกป้องอินทุกา เขาจึงฮึดขึ้นมา วิ่งไปเอาเครื่องมือออกมาได้
ทั้งต๋องและกระถินบาดเจ็บทั้งคู่ แต่ก็ยังห่วงกัน ต๋องไล่ ให้กระถินหนีไป กระถินไม่ยอมไป กินรีเหวี่ยงต๋องลอยละลิ่วไปแล้วหันมาตบกระถิน "ยอมซะดีๆถ้าไม่อยากตาย"
"ฝันไปเถอะ..." กระถินไม่ยอมจึงโดนกินรีจิกหัวเหวี่ยงไปกระแทกพื้นแล้วตามไปลาก
ต๋องพยายามจะไปช่วยร้องให้ปล่อยกระถิน กินรีหัวเราะ "ฮะๆๆลำพังตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย แกสองคนมันน่าสมเพช"
จู่ๆมีลูกวอลเลย์ลอยมาใส่ แล้วระเบิดตูม กระถินหลุดมือล้มลง พอกินรีตั้งสติได้หันไปมองเห็นอาจารย์เพี้ยน อู๊ดและลูกกบยืนโพสท่าเป็นนักกีฬาวอลเลย์ริมหาด แล้วพร้อมเสิร์ฟลูกต่อไปใส่เธออีก ลูกวอลเลย์ลอยมาตกใส่เธออีกหลายลูก ระเบิดตูมๆจนกินรีรู้ว่าไม่ไหวแล้ว
"คราวนี้แกโชคดี แต่พวกแกไม่มีทางรอดแน่" กินรี โดดหนีไป...
บาดเจ็บกันระนาว อาจารย์เพี้ยนต้องรักษาเยียวยา ทั้งกระถิน ต๋อง และลุงกับป้าของอู๊ด กระถินรู้สึกผิดที่เธอเป็นต้นเหตุ "เป็นเพราะฉันคนเดียว พวกมันต้องการชีวิตฉัน ถ้าฉันยังอยู่ที่นี่จะทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน"
ลูกกบถามว่าถ้าไม่อยู่ที่นี่แล้วจะไปอยู่ที่ไหน กระถินฮึดสู้ "ในเมื่อไม่มีที่ให้หนีก็ต้องสู้"
"แค่ลุกยังไม่ไหว สู้กับไอ้ปีศาจในสภาพแบบนี้ก็เท่ากับเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆ" ต๋องเตือน
"ฉันยอมตายดีกว่าอยู่เฉยๆ รอดูคนอื่นตายไปต่อหน้าต่อตา ทุกคนมีคนที่รักทั้งนั้น ฉันไม่อยากให้ใครต้องสูญเสียคนที่รักไปอีก"
"แล้วเธอไม่คิดรึว่าคนที่เขารักเธอและห่วงเธอจะเสียใจ ถ้าเธอเป็นอะไรไป"
"นายหมายถึงใคร?"
ต๋องสบตาอาจารย์เพี้ยน เห็นนิ่งก็อึดอัด "อาจารย์ไม่คิดจะพูดอะไรบ้างรึ ใจคอจะไม่ห้ามจะปล่อยให้กระถินไปตายงั้นรึ"
"อาจารย์เกี่ยวอะไรด้วย..." กระถินแปลกใจมองหน้าอาจารย์เพี้ยน
"ต๋อง...เอ่อ ต๋องหมายถึง ยายบัวตัวคนเดียว ไม่มีใคร ถ้าเธอเป็นอะไรไป ยายบัวจะเสียใจ"
ต๋องผิดหวังที่อาจารย์เพี้ยนไม่พูดความจริง และกระถินก็ยืนยันจะไปให้ได้ ต๋องเป็นห่วงจึงจับกระถินมัดไว้...คืนนั้น กระถินคลายเชือกออกอย่างง่ายดายแล้วหนีไป ขณะที่ต๋องคุยอยู่กับอาจารย์เพี้ยนเรื่องที่ไม่บอกกระถินเสียทีว่าเป็นพ่อ หรือว่าไม่รักลูก
"รักสิ...ฉันอยากกอดลูกสาวของฉันใจจะขาด แต่ฉันไม่เอาไหน ปกป้องคนที่ฉันรักไม่ได้ ถ้ากระถินรู้ว่าพ่อของเขาเป็นคนอ่อนแอ ไม่ได้เรื่อง เขาคงผิดหวัง ฉันอยากให้เขานึกถึงแต่ภาพดีๆ ฉันขอเป็นฮีโร่แค่ในความฝันก็พอแล้ว" อาจารย์เพี้ยน ระบายความอัดอั้น
ลูกกบวิ่งมาบอกเรื่องกระถินหนีไปแล้ว ทุกคนตกใจเชื่อว่ากระถินต้องไปหาอมรแน่...จริงอย่างที่คิด กระถินบุกมาหาอมรเพื่อขอแลกตัวเองกับแก้วรุ้งและเหมันต์
"ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อเธอยอมเป็นพวกฉัน" อมรยื่นข้อเสนอ
"ฉันยอมตาย แต่ไม่มีวันยอมเป็นปีศาจ" กระถินโกรธ พุ่งเข้าทำร้ายอมร
แต่พลังของเธอไม่สามารถทำอะไรอมรได้เลย อมรหัวเราะร่าเขาดึงกระถินมากอด "เธอมันดื้อจริงๆ ฉันจะสั่งสอนว่าคนที่กล้าขัดคำสั่งฉันจะเป็นยังไง..."
อมรแยกเขี้ยวจะกัดคอกระถิน เธอตกใจร้องเรียกต๋องให้ช่วยด้วย ไม่ทันไร ต๋องพุ่งเข้ามาถีบอมรกระเด็น อาจารย์เพี้ยน รีบเข้าประคองกระถิน ต๋องยืนจังก้าปกป้อง ส่วนอู๊ดกับลูกกบตามขนุนลงไปห้องใต้ดินเพื่อช่วยเหมันต์กับแก้วรุ้ง แต่ถูกลิ้นจี่กับลำไยขวาง เกิดการต่อสู้กัน เหมันต์พยายามจะไปช่วยแก้วรุ้งแต่ไม่สามารถแก้โซ่ออกได้
"เชือกมีพลังปีศาจ มีแต่ปีศาจเท่านั้นที่จะทำลายมันได้" เหมันต์บอกอู๊ดกับลูกกบและให้ทั้งสองพาแก้วรุ้งหนีไปก่อน
แก้วรุ้งไม่ยอมไป ขนุนถูกลิ้นจี่กับลำไยรุมจนจะต้านไม่ไหว เหมันต์นึกได้หลอกล่อให้ลิ้นจี่กับลำไยมาเล่นงานเขาแล้วเขาเอาโซ่รับพลังนั้น ทำให้โซ่ขาดออกได้ จากนั้นก็จัดการสองสาวจนบาดเจ็บสาหัส ขนุนประคองแก้วรุ้งหนี...ในขณะที่อาจารย์เพี้ยนพยายามใช้อุปกรณ์ที่ประดิษฐ์ทำร้ายอมรกับกินรี แต่ไม่ค่อยได้ผล ได้แค่ประวิงเวลาเท่านั้น สุดท้ายตัวเขาก็โดนพลังอมรจนบาดเจ็บไปอีกคน เหมันต์ตามมาช่วยต๋องสู้กับอมร
"มากันพร้อมแล้ว พวกเราถอย" อาจารย์เพี้ยนเห็นทุกคนมาครบ ก็กดระเบิดที่ฝังไว้ข้างอมรกับกินรีตูม แต่ปรากฏว่า ระเบิดทำอะไรทั้งสองคนนั่นไม่ได้เลย
อมรแค้นที่เห็นขนุนไปเป็นพวกต๋อง จึงซัดพลังใส่ทั้งขนุนและอาจารย์เพี้ยน เหมันต์เข้าไปขวางจึงโดนเข้าไปด้วย ต่างเจ็บระนาว อมรจับตัวแก้วรุ้งไว้ กินรีจับตัวกระถิน ทั้งสอง ยืนอยู่ตรงข้ามกัน อมรรู้ว่าต๋องจะเข้ามาช่วยจึงถาม "แกเลือก ได้ชีวิตเดียวเท่านั้น แกจะเลือกใคร"
ต๋องยืนอึ้งมองไปมา เขาห่วงทั้งสองคน ทั้งอมรและกินรีกางกรงเล็บออกจะจ้วงแทง ต๋องตัดสินใจว่ากระถินมีพลังในตัวเองคงต้านกินรีได้ จึงพุ่งเข้าช่วยแก้วรุ้งจากอมรมาได้ กระถินซึ่งบาดเจ็บอยู่แล้ว จึงขัดขืนกินรีไม่ไหวโดนทำร้ายล้มลง ต๋องแค้นคว้าไม้แหลมพุ่งใส่ แต่อมรใช้พลังหยุดไม้นั้นแล้วให้พุ่งกลับไปเสียบเข้าที่แขนต๋อง อู๊ดเห็นทุกคนกำลังแย่จึงค้นกระเป๋าอาจารย์เพี้ยนหาอาวุธ ขว้างออกไปโดยไม่รู้ว่าเป็นอะไรมันเป็นไซเรนส่งสัญญาณเสียงดังทำร้ายโสตประสาทปีศาจ แล้วช่วยกันพาคนเจ็บหนี แต่ปรากฏว่า อมรกับกินรีจับตัวแก้วรุ้งกับกระถินไว้ได้ ขนุนซึ่งปวดหูจากเสียงไซเรนจึงหนีไม่ทันเช่นกัน
มาจนถึงกลางป่า อู๊ดกับลูกกบแทบหมดแรงเพราะหอบหิ้วอาจารย์เพี้ยน เหมันต์และต๋องซึ่งหมดสติออกมาได้ พออาจารย์เพี้ยนรู้ว่ากระถินกับแก้วรุ้งถูกจับตัวไว้ก็จะกลับไปช่วย แต่กลับก้าวขาไม่ออก อาจารย์เพี้ยนรู้ว่าเป็นฝีมือเหมันต์
"แค่พลังเด็กเล่นยังสู้ไม่ไหว ถ้าเจอด็อกเตอร์อมรจะทำยังไง" เหมันต์เตือน
"แกไม่เข้าใจหรอก ปีศาจอย่างแกไม่รักใครจริง"
ลูกกบโวย
เหมันต์เจ็บปวดใจ "แกคิดว่าฉันไม่เจ็บใจงั้นรึ ที่ช่วยคนที่ฉันรักไม่ได้"
ลูกกบอึ้งรับรู้ถึงความเศร้าของเหมันต์ อาจารย์เพี้ยนโทษตัวเองว่าไม่เอาไหนปกป้องใครไม่ได้ เหมันต์ก็เป็นห่วงแก้วรุ้ง แต่การจะเล่นงานอมรไม่ใช่เรื่องง่าย ทุกคนกำลังบาดเจ็บยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ต้องรอให้หายดีเสียก่อนค่อยคิดวิธีจัดการ และเขาเชื่อว่ากระถินฉลาดพอจะต้องเอาตัวรอดและช่วยแก้วรุ้งกับขนุนได้...
ในขณะที่ขนุนโดนอมรเล่นงานอย่างหนักฐานทรยศ กระถินเข้าช่วยและต่อว่าอมรไม่รู้จักความรัก ไม่มีหัวใจ ไม่เคยรักใคร อมรจึงย้อนมาว่า "เธอเข้าใจงั้นรึ เธอก็ไม่ดีไปกว่าฉันหรอก เธอรักไอ้ต๋อง แต่มันไม่รักเธอกลับไปรักแก้วรุ้ง เพื่อนของเธอ แบบนี้รึที่เรียกว่าความรัก"
กระถินถึงกับอึ้งพูดไม่ออก อมรหันมาเล่นงานขนุนอีก กินรีมาห้ามไว้อย่าให้ขนุนตายเร็วเกินไป ควรจะให้ทรมานมากกว่านี้ อมรจึงหันมากระชากตัวกระถินมากอดแนบแน่น
"เธอต้องเป็นของฉัน"
"แต่ด็อกเตอร์คะ..." กินรีหึง อมรไม่สนใจ
กระถินกลัวแต่ข่มใจ คิดหาทางออกด้วยการพูดให้อมรขุ่นใจ "ไม่นึกเลยว่า คนที่ยิ่งใหญ่เอาชนะใครต่อใครได้ กลับไม่มีปัญญาเอาชนะใจผู้หญิงได้ ต้องใช้กำลังบังคับจิตใจ ทำแบบนี้ก็จะได้แต่ตัว แต่ไม่ได้หัวใจของฉัน คุณจะทนได้เหรอ ถ้าหัวใจของฉันเป็นของคนอื่น"
กระถินท้าให้อมรเอาชนะใจเธอให้ได้ กินรีหมั่นไส้จะเข้าไปตบ อมรห้ามไว้และรับคำท้า อมรและกินรีออกไป ขังสามสาวไว้ในห้องใต้ดิน แก้วรุ้งรีบดูแลขนุน
"น่าสงสารขนุนนะ มีคนที่รักแต่ก็ไม่สามารถอยู่กับคนที่รักได้" แก้วรุ้งประคองขนุน
"อย่างน้อยเขาก็ยังโชคดีที่มีคนรักเขา" กระถินพูดด้วยความน้อยใจ ปวดใจ
แก้วรุ้งรีบบอกว่าเธอกับต๋องไม่มีอะไรกัน เธอรักเหมันต์ แต่กระถินรู้ว่าต๋องรักแก้วรุ้ง กระถินน้ำตาคลอไปนั่งเสียใจอยู่มุมหนึ่ง เอมอรปรากฏตัวขึ้น กระถินรีบถามว่าจะฆ่าปีศาจได้อย่างไร เอมอรบอกว่า "ความรักเท่านั้นที่ใช้ฆ่าปีศาจได้ ความรักนั้นยิ่งใหญ่ เป็นอาวุธที่มีอานุภาพมากที่สุด"
"แล้วหนูจะไปหาความรักที่ไหนมาจัดการกับปีศาจ ในเมื่อไม่มีใครรักหนูเลย คนที่หนูรักเขาก็ไม่รักหนู ต๋องเขารักแก้วรุ้งค่ะแม่ เขาเห็นหนูเป็นแค่เพื่อน" กระถินฟูมฟายสะดุ้งตื่น
ทุกอย่างเธอฝันไป แก้วรุ้งเข้ามาปลุก กระถินเล่าถึงคำพูดของเอมอรให้ฟัง แก้วรุ้งช่วยตีความ "ความรัก...ยิ่งใหญ่... แม่ นึกออกแล้ว ความรักยิ่งใหญ่ที่สุดคือรักที่พ่อแม่มีให้ลูกเป็นไปได้มั้ยว่าจะหมายถึงความรักของพ่อแม่ของเธอ"
"นั่นยิ่งแล้วใหญ่ ฉันไม่เคยเจอพ่อกับแม่ด้วยซ้ำ"
"ถ้างั้นมีอะไรที่เป็นตัวแทนความรักของพ่อกับแม่ของเธอบ้างมั้ย"
กระถินนึกออกว่าคงเป็นพระนาคปรกที่ติดตัวเธอมาแต่เล็ก แต่ตอนนี้พระตกอยู่ในมืออมรแล้ว เธอจะเอาคืนมาได้อย่างไร...สองคนวางแผนสับเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน และในคืนนั้น อมรไม่พอใจเหยื่อที่กินรีหามาให้ จึงให้ลิ้นจี่กับลำไยไปเอาตัว
แก้วรุ้งมา พอลิ้นจี่กับลำไยเปิดประตูเข้ามา ขนุนปกป้องแก้วรุ้งกับกระถิน สองคนกอดกันก้มหน้าก้มตา
"ไม่ต้องกลัวนังขนุน ยังไม่ถึงเวลาของแก แต่อีกไม่นานหรอก...นังแก้วรุ้ง มานี่!"
ลิ้นจี่กับลำไยลากแก้วรุ้งออกไป เอาตัวมาให้อมร ในห้องมีไฟสลัว แก้วรุ้งล้มลงตรงหน้าอมร เธอตกใจรีบคลานหนี อมรใช้พลังดึงร่างแก้วรุ้งเข้ามาหา แก้วรุ้งดิ้นรนทุบตีอมร จึงโดนเขาตบล้มไปบนเตียง พออมรเข้าไปเชยคางจึงเห็นหน้าชัดว่าไม่ใช่แก้วรุ้ง แต่เป็นกระถิน...
ขณะเดียวกัน กินรีเข้ามาที่คุมขัง ขนุนรีบกอดกระถินไว้ไม่ให้กินรีเห็นหน้า กินรีผิดสังเกตที่วันนี้กระถินทำไมสงบเสงี่ยมไม่ปากเก่งเหมือนเคย จึงกระชากตัวขึ้นมาแล้วตกใจ
"นังแก้วรุ้ง! แกอยู่ที่นี่ได้ไง แล้วคนที่อยู่กับด็อกเตอร์ เป็นใคร!"
อมรกำลังสอบถามกระถินว่าปลอมเป็นแก้วรุ้งทำไม กระถินทำทีออดอ้อนว่าเธอไม่อยากตายในคุก ไม่ทันไร กินรี โผล่เข้ามาดึงตัวกระถินไปตบตีด้วยความหึง อมรต้องห้าม พอดีกินรีใช้กรงเล็บแทงกระถิน จึงโดนเข้ากลางอกอมรล้มลง กินรีตกใจมาก กระถินรีบเข้าไปลูบไล้แผลที่อกอมร เกิดแสงสีรุ้ง เป็นประกาย กินรีคิดว่ากระถินทำร้ายอมร จึงผลักกระถินล้มลง อมรรู้สึกตัวว่าไม่เจ็บแล้ว แผลหายสนิทก็แปลกใจ "เป็นไปได้ไง!"
"ฉันใช้พลังรักษาด็อกเตอร์" กระถินทำท่าหวาดกลัว
อมรยิ่งชื่นชมในตัวกระถินมากขึ้น...กระถินแอบยิ้มกริ่ม พอกลับเข้าห้องคุมขัง กระถินก็ทำเป็นทะเลาะตบตีแก้วรุ้ง หาว่า มีแต่คนรัก ทั้งต๋องและเหมันต์ กระถินจะฆ่าแก้วรุ้ง "พอกันทีความรักจอมปลอม ฉันจะไม่เสียใจเพราะคนที่ไม่รักฉันอีกแล้ว ต่อไปนี้ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวเอง ฉันจะต้องยิ่งใหญ่ ฉันจะ ไม่ยอมตายในคุกแบบนี้"
กินรี ลำไยและลิ้นจี่มาถึง รีบดึงกระถินออกจากแก้วรุ้ง อมรตามเข้ามาอยากรู้ว่ากระถินต้องการอะไรกันแน่ เขาจึงอ่านจิตเธอ ในความคิดของกระถินมีการแต่งงานระหว่างเขากับกระถิน อมรกำลังสวมแหวนให้เธอ ต๋องโผล่มาขัดขวางและสารภาพรักกับกระถิน แต่เธอไม่สนใจต๋องอีกแล้ว เธอประกาศว่าต้องการอยู่กับอมร เพราะเขาเท่านั้นที่มอบพลังอำนาจและความเป็นอมตะให้กับเธอได้...
"เธออยากเป็นเจ้าสาวของฉันงั้นรึ" อมรถามกระถิน
กินรีและทุกคนตกตะลึง กระถินรีบออดอ้อนอมรว่าเธอไม่อยากแพ้ใคร เธออยากเป็นที่หนึ่งของเขา อมรหลงปลื้ม กระถินได้ทีแกล้งใช้ลิ้นจี่กับลำไยสารพัด กินรีเองก็ทำอะไรไม่ได้ พอกินรีเอาอกเอาใจอมร กระถินก็แกล้งมาชวนอมรออกไปเที่ยวข้างนอก กินรีเหลืออดร้องไห้ทุบตีอมร จึงโดนเขาซัดจนกระอัก เลือด แถมอมรยังประกาศว่าจะแต่งงานกับกระถิน สร้างความแค้นเคืองแก่กินรีอย่างยิ่ง
ooooooo
บ้านชายทะเล ต๋องนอนรักษาตัวอยู่ เขาไข้ขึ้นสูงจนเพ้อหาแต่กระถิน จะไปช่วยกระถิน เหมันต์กับอาจารย์ เพี้ยนรู้ดีว่าต๋องรู้สึกอย่างไรกับกระถิน แต่อู๊ดแปลกใจ... ผ่านไปสองวัน ต๋องฟื้นขึ้นมาเห็นเหมันต์ ซึ่งตัวเองก็บาดเจ็บกำลังทำแผลให้เขา จึงถาม "ฉัน... เป็นอะไรไป"
"แกถูกด็อกเตอร์อมรทำร้ายจนเจ็บหนัก ไม่ได้สติอยู่หลายวัน"
"แล้วกระถินล่ะ" ต๋องลืมตัวถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง
เหมันต์จึงบอกว่าทั้งกระถิน แก้วรุ้ง และขนุน ถูกอมรจับตัวไว้ ต๋องจะลุกไปช่วยแต่ลุกไม่ไหว เหมันต์เข้าประคอง "แกพักให้หายดีก่อนเถอะ สภาพอย่างนี้แกช่วยกระถินไม่ได้แน่"
"โธ่เว้ย...ฉันมันไม่ได้เรื่องเลย"
"ฉันเข้าใจความรู้สึกของแก ฉันก็เจ็บใจไม่แพ้กันที่ปกป้องคนที่ฉันรักไม่ได้ แกต้องหายเร็วๆ" เหมันต์ทำแผลให้ต๋องต่อจนเสร็จ
ต๋องซึ้งใจขอบใจเหมันต์ แต่เหมันต์กลับบอกว่า เขาต่างหากที่ต้องขอบใจ เพราะต๋องเสี่ยงชีวิตช่วยเขา "...นึกไม่ถึงเลยว่าวันหนึ่งฉันจะต้องพึ่งพาแก ใครจะรู้ว่าเจ้าต๋องเด็กขี้แงไม่เอาไหน จะโตขึ้นมาเป็นฮีโร่"
"งั้นเอาเป็นว่าเราหายกัน แกเคยช่วยฉัน ฉันช่วยแก เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว" ต๋องยื่นมือให้เหมันต์จับแล้วดึงเข้ามากอดคอ
อู๊ดเข้ามาเห็น เข้าใจว่าเหมันต์ทำร้ายต๋องจึงคว้าหมอนฟาดเหมันต์ยกใหญ่ ต๋องต้องรีบห้ามว่าเข้าใจผิด เหมันต์เศร้าลงเพราะรู้ดีว่า ปีศาจอย่างเขาไม่มีใครไว้ใจ แต่ต๋องยืนยัน "ไม่ว่าร่างกายจะเป็นอะไร แต่ฉันรู้ว่าในใจของแกคือเหมันต์ เพื่อนรักของฉัน"
เหมันต์ซึ้งใจ ต๋องบอกว่าเขาดีใจที่เรื่องร้ายๆนี้ทำให้ เขาได้เพื่อนรักคืนมา สองคนจับมือเข้าใจกัน และสัญญาว่าจะร่วมมือกันปราบอมร...
ด้วยความแค้น กินรีปลอมเป็นกระถินไปหลอกยายบัวออกจากบ้าน เอาตัวมาเป็นประกันแล้วโทร.นัดกระถินมาพบ ขณะนั้น กระถินกำลังเลือกซื้อแหวนเพชรอยู่กับอมร เธอไม่กล้าบอกเขา แต่รีบขอตัวไปทำธุระ แล้วไปที่จุดนัดพบกับกินรี ซึ่งเป็นริมหน้าผา ยายบัวล้มอยู่กับพื้น พอเห็นกระถินมา กินรีก็เรียกร้อง "ไปจากด็อกเตอร์อมรซะ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก
กับยายของแก"
กระถินใช้แผนยั่วให้กินรีโกรธ "ไม่มีปัญญาทำให้เขากลับไปหา ถึงกับต้องใช้วิธีสกปรกเลยรึ วิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลหรอก เพราะยายบัวกับฉันไม่ใช่ยายหลานแท้ๆ จะทำอะไรยายบัวก็ไม่เกี่ยวกับฉัน"
"กระถิน!" ยายบัวตกตะลึง
กระถินเจ็บปวดใจแต่ต้องทน พูดไปอีกว่า ถึงจะฆ่า
ยายบัวตาย อมรก็ไม่กลับไปหาหรอก กินรียิ่งแค้นใจ กระถินยั่วอีกให้ดูแหวนที่นิ้ว บอกว่าเป็นแหวนแต่งงานของเธอกับอมร
"นังหน้าด้าน แกแย่งทุกอย่างไปจากฉัน ถ้าไม่มีแกสักคน ด็อกเตอร์ต้องกลับมาหาฉันเหมือนเดิม" กินรีโกรธหันมาจะเล่นงานกระถินแทน
ยายบัวสับสนไปหมดว่าทำไมกระถินเปลี่ยนไปแบบนี้ กินรีหันมาทำร้ายกระถิน อมรตามมาขวาง "ฉันสั่งแล้วใช่มั้ย ห้ามเธอวุ่นวายกับกระถิน เธอกล้าขัดคำสั่งฉันรึ"
"แล้วด็อกเตอร์จะให้ฉันทำยังไง ให้ฉันยินดีที่ด็อกเตอร์จะแต่งงานกับมันงั้นรึ...มีฉันต้องไม่มีนังกระถิน ด็อกเตอร์บอกมาว่าจะเลือกใคร!" กินรีร้องไห้เจ็บช้ำ
อมรโกรธมาก ยิ่งกินรีลำเลิกบุญคุณที่ช่วยให้เขามีชีวิตกลับคืนมาจึงพลั้งมือทำร้ายกินรีจนตกหน้าผาไป กระถินตะลึงแต่ต้องใจแข็งยิ้มแย้มไปกับอมร...จู่ๆตุ๊กตาในบ้านพักตกแตกเหมันต์ตกใจรู้สึกไม่สบายใจ หันไปมองที่เตียงไม่เห็นต๋องยิ่งตกใจออกไปเดินหา เจอต๋องกำลังพร่ำบ่นกับต้นกระถิน "ยัยบ้าเอ๊ย ทำเป็นเก่ง เป็นไงล่ะ โดนไอ้ปีศาจจับไปจนได้ อยากบริจาคเลือดเป็นอาหารปีศาจก็ไม่บอก...แหนะ พูดแล้วยังมองหน้าอีก จะเถียงล่ะสิ นี่แน่ะๆ"
ต๋องหักกิ่งกระถินด้วยความหมั่นไส้แล้วบ่นเป็นห่วงกระถิน เหมันต์เข้ามากระเซ้าว่าคิดถึงกระถินหรือ ต๋องเขินเฉไฉไปว่าแค่เหงาไม่มีคนทะเลาะด้วย เขาห่วงแก้วรุ้งต่างหาก แล้วทำเป็นบ่นว่าปวดหัวขอตัวไปนอน เหมันต์ระอากับความปากแข็งของต๋อง
ooooooo
คืนนั้นกระถินเสียใจที่ทำให้ยายบัวต้องบาดเจ็บ หลังจากที่กินรีโดนอมรซัดตกหน้าผาไป ยายบัวต่อว่ากระถินที่เป็นพวกปีศาจไปแล้ว เธอต้องทำใจแข็งบอกไปว่าโลกนี้ทุกคนมีความเป็นปีศาจทั้งนั้น อยู่ที่ใครจะซ่อนได้เนียนกว่ากัน ยายบัวโกรธมากตบหน้ากระถิน อมรเข้ามาทุบหลังยายบัวถึงกับทรุดสลบไป กระถินตกใจแต่ทำอะไรไม่ได้ พอดีเจษฎาพาตำรวจมาเพราะแป๊ะเล้งไปแจ้งความให้มาช่วยยายบัว อมรตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จ
"ยายบัวโดนทำร้าย ผมมาถึงก็เห็นยายบัวเป็นแบบนี้แล้ว ผมช่วยไม่ทัน ผม...เสียใจ"
เจษฎาถามว่าเห็นคนร้ายไหม อมรรีบบอกว่าเห็นต๋องกับอาจารย์เพี้ยนทำร้ายยายบัว สำลีกับแป๊ะเล้งไม่เชื่อรีบบอกกระถินทำให้ยืนยันเพราะเป็นคนพายายบัวออกมา แต่กระถินกลับพยักหน้าว่าจริงอย่างซ่อนความเจ็บปวด...
เห็นกระถินซึมเหม่อลอย อมรเข้ามาถามว่าคิดอะไรอยู่ กระถินทำเป็นพูดว่ากลัวยายบัวฟื้นขึ้นมาแล้วพูดความจริงว่าอมรเป็นคนทำร้าย อมรยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วบอกกระถินว่า ไม่ต้องห่วงเพราะยายบัวจะพูดอะไรไม่ได้ เขาทำให้ยายบัวไม่สามารถจะพูดจาได้อีก กระถินใจหายวาบ
นับวัน ต๋องก็หงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ อู๊ดทำอะไรให้กินก็ไม่อร่อยไม่เหมือนที่กระถินเคยทำให้ เหมันต์กับอาจารย์เพี้ยนรู้ใจต๋องดี จึงวางแผนกันให้ต๋องยอมรับความจริงว่ารักและเป็นห่วงกระถิน ด้วยการให้ลูกกบพาต๋องมาที่ศาลเจ้าแม่พิศวาส ซึ่งสร้างขึ้นมาเอง แกล้งให้ลูกกบไหว้ขอให้ได้เจอขนุน จู่ๆขนุนก็ปรากฏตัวขึ้น ลูกกบวิ่งตามขนุนไป ต๋องเห็นแล้วทึ่งจึงขอบ้าง
"เจ้าแม่ครับ ขอให้กระถินกลับมาอย่างปลอดภัยด้วยเถอะ ผมคิดถึงเขาใจจะขาดแล้ว"
พลันมีไฟฉายส่องมาที่หน้าต๋อง อาจารย์เพี้ยน ลูกกบและขนุนยืนยิ้มเผล่ ขนุนคืนร่างเป็นเหมันต์ ต๋องตกใจ มองไปที่รูปปั้นเจ้าแม่ เป็นอู๊ดนั่งยิ้มหน้าทะเล้น
"เฮ้ย! ไอ้อู๊ด นี่พวกแกรวมหัวกันหลอกฉัน งั้นแกก็..."
"ได้ยินชัดแจ๋วเลย ขอให้กระถินปลอดภัย คิดถึ้งคิดถึงใจจะขาดรอนๆ"
ทุกคนหัวเราะกันครืน ต๋องทั้งอายทั้งโกรธวิ่งหนีไป ทุกคนเดินตามง้อ ลูกกบขอโทษขอโพยโบ้ยว่าเหมันต์เป็นต้นคิด อาจารย์เพี้ยนต้องไกล่เกลี่ยว่าทุกคนทำไปเพราะหวังดี
"พวกฉันต้องทำแบบนี้เพื่อให้แกรู้ใจตัวเอง" เหมันต์ หมั่นไส้ถีบต๋องหน้าคว่ำ
ต๋องโวยจะรู้อะไร อาจารย์เพี้ยนจึงพูดชัดว่า "รู้ว่าหลงรัก ลูกสาวคนสวยของฉันเข้าแล้ว"
"เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ใครจะไปรักยัยกระทิงลง" ต๋องยังไม่ยอมรับ
"อย่าปากแข็งอีกเลย ตอนที่แกหมดสติ แกเพ้อถึงแต่กระถิน ทุกคนรู้ว่าแกรักและห่วงกระถินมาก มีแต่ตัวแกเองที่ไม่รู้" เหมันต์พยายามพูดให้ต๋องยอมรับ
ต๋องโบ้ยว่ากระถินเป็นแฟนเหมันต์ เหมันต์จึงบอกว่าเขารักแก้วรุ้งคนเดียวและเขาก็รู้ว่ากระถินรักต๋อง ทำทุกอย่างเพื่อต๋อง "แกต้องไปช่วยกระถินและบอกให้เขารู้ว่า...แกรักเขา..."
วันรุ่งขึ้น ต๋องจึงขโมยมอเตอร์ไซค์ของลุงกำนันขี่ไปช่วยกระถิน ทุกคนตกใจเมื่อรู้ว่าต๋องหายไปลำพัง อู๊ดบ่น "มันบ้ารึเปล่า บุกเดี่ยวไปสู้กับปีศาจ เอาชีวิตไปทิ้งชัดๆ"
ทุกคนเตรียมพร้อมจะตามไปช่วยต๋อง พลันเจษฎาพาตำรวจมาจับอาจารย์เพี้ยนข้อหาทำร้ายร่างกายยายบัว และค้นที่พักหาต๋องอีกคน ทุกคนตกใจเมื่อรู้ว่ายายบัวถูกทำร้าย อาจารย์เพี้ยนยอมให้ตำรวจจับตัวไป แต่ฝากเหมันต์ดำเนินการต่อ ทั้งหมดกลุ้มใจว่าจะไปช่วยต๋องหรืออาจารย์เพี้ยนก่อนดี เหมันต์ทำตามที่รับปากอาจารย์เพี้ยน เขาตามไปช่วยต๋องก่อน ทันห้ามต๋องก่อนที่จะบุกเข้าไปในบ้านอมร และบอกเรื่องที่ยายบัวถูกทำร้าย อาจารย์เพี้ยนถูกจับ ต๋องอึ้งจำต้องกลับไปกับพวกเหมันต์ก่อน...
กระถินได้ยินข่าวที่ลิ้นจี่อ่านว่าอาจารย์เพี้ยนถูกจับก็ไม่สบายใจ แต่ต้องทำเป็นดีใจไปกับอมรที่ยิงปืนนัดเดียวได้ นกสองตัว อมรยิ้มกริ่มลำพองใจ...
ooooooo
กลับมาพักที่บ้าน แป๊ะเล้งกับสำลีมาคอยดูแลยายบัว ต๋องกับพวกแอบย่องมาหา ต๋องยืนยันกับพ่อและแม่ว่าเขากับอาจารย์เพี้ยนไม่ได้เป็นคนทำร้ายยายบัว ต๋องเข้าไปถามยายบัวว่าอมรเป็นคนทำใช่ไหม ยายบัวนอนนิ่งแววตาเหม่อลอย "ทำไมยายบัวเป็นแบบนี้..."
"พอฟื้นขึ้นมาก็พูดไม่ได้ เอาแต่ร้องไห้แล้วก็กลายเป็นแบบนี้" แป๊ะเล้งเล่า
ต๋องเชื่อว่าเป็นฝีมืออมรแน่ ทุกคนเป็นห่วงอาจารย์ เพี้ยนจึงพากันมาที่เรือนจำ ต๋องใจร้อนจะบุกเข้าไป พอดีเหมันต์ เห็นรถอมรจอดอยู่จึงรั้งต๋องไว้...อมรกับกระถินกำลังคุยกับเจษฎาถึงเหตุผล ที่ย้ายอาจารย์เพี้ยนมาไว้ที่เรือนจำ เพราะมีประวัติเคยหลบหนีจึงต้องฝากขังไว้ พออาจารย์เพี้ยนได้เห็นกระถินก็ดีใจมาก
"กระถินเธอยังไม่ตาย เธอปลอดภัยใช่มั้ย ไอ้อมรทำอะไรเธอรึเปล่า"
กระถินนิ่งเก็บความรู้สึก อมรเข้ามาโอบเอวกระถินแสดงความเป็นเจ้าของ "ไม่ต้องห่วงฉันดูแลกระถินอย่างดี"
อาจารย์เพี้ยนตะลึงจะลุกขึ้นแต่ถูกตำรวจกดตัวไว้ให้นั่ง กระถินกัดฟันพูดให้อาจารย์เพี้ยนยอมสารภาพว่าเป็นคนทำร้ายยายบัว อาจารย์เพี้ยนเพิ่งสังเกตเห็นว่ากระถินเปลี่ยนไป
"เธอเป็นอะไรไป ไอ้ปีศาจมันบังคับเธอใช่มั้ย ไม่ต้องกลัว อาจารย์จะช่วยเธอเอง"
"ไม่มีใครบังคับหนูหรอกค่ะ แทนที่จะห่วงคนอื่นเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ"
"หมายความว่าไงฉันงงไปหมดแล้ว"
"หมายความว่า กระถินเป็นคนของฉัน" อมรยิ้มกริ่ม
"ไม่จริง! ฉันไม่เชื่อ กระถินไม่มีวันทำแบบนี้ มันเป็นคนเลวนะ เธอลืมไปแล้วเหรอ"
"คนเราต้องเลือกความสุขของตัวเอง หนูทนไม่ได้ที่ต้องอยู่อย่างหลบๆซ่อนๆไร้อนาคตแบบอาจารย์" กระถินจำต้องตัดบทเพราะปวดใจเหลือเกิน
"ฉันผิดหวังในตัวเธอจริงๆ ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนเห็นแก่ตัวเสียแรงที่ทุกคนรักเธอรู้มั้ยว่าต๋องเป็น ห่วงเธอมาก เขาเสียใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ..."
"เลิกพูดถึงคนอ่อนแอคนนั้นซะที อาจารย์คิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ จะทำให้อาจารย์เป็นฮีโร่งั้นรึคะ แต่หนูว่า... อาจารย์เป็นแค่คนไม่เอาไหนคนหนึ่งเท่านั้น!" กระถินกลั้นน้ำตา
พูดจบกระถินก็ขอตัวไปรอข้างนอก อาจารย์เพี้ยนไม่อยากเชื่อว่ากระถินจะพูดแบบนี้...กระถินออกมายืนหน้าตึก น้ำตาพานจะไหล ต๋องซึ่งแอบอยู่หน้าเรือนจำเห็นกระถินก็จะออกไปหา เหมันต์ดึงไว้เพราะเห็นอมรเดินออกมา พูดคุยกับกระถินอย่างใกล้ชิด เหมันต์แนะต๋องว่าให้ตามดูไปก่อน มีจังหวะค่อยพากระถินหนี...อมรพากระถินมาที่ร้านเวดดิ้งสตูดิโอ ต๋องกับพวกแปลกใจว่ามาทำไม เหมันต์จึงล่อหลอกให้พนักงานสาวๆมาสนใจ เพื่อให้ต๋องกับพวกไปแอบดู
ระหว่างลองชุดแต่งงาน ลิ้นจี่กับลำไยมาทำร้ายกระถินเพราะไม่พอใจแต่กระถินจัดการสองคนนั้นแล้ววิ่ง ออกมา ขึ้นไปร้องไห้บนดาดฟ้าตึก ระบายความอัดอั้น "แม่...แม่อยู่ไหน หนูสับสนไปหมดแล้ว ช่วยบอกทีว่าสิ่งที่หนูกำลังทำอยู่มันถูกหรือผิดกันแน่ ทั้งยายบัว ทั้งอาจารย์เพี้ยน ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมดเพราะหนูคนเดียว"
ต๋องเข้ามาเรียก กระถินจำเสียงได้รีบหันมามอง พอเห็นต๋องก็ดีใจ "ต๋อง!"
"เธอร้องไห้ทำไม ไอ้อมรมันทำอะไรเธอ"
กระถินส่ายหน้า ต๋องยื่นมือไปจับมือ "ไม่ต้องกลัว ฉันมาช่วยเธอเราจะหนีไปด้วยกัน"
กระถินรู้สึกอบอุ่นใจ พลันลูกกบกับอู๊ดวิ่งมาบอกว่าอมรออกมาจากห้องแต่งตัวแล้ว ไม่ทันไร ประตูดาดฟ้ากระเด็นหลุดออก อมรก้าวออกมาอย่างน่าสะพรึงกลัว กระถินรู้ว่าต๋องรับมือไม่ไหวแน่ จึงสะบัดมือออกจากต๋องแล้วพูดใส่หน้าว่า
"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น กระถินคนเดิมตายไปแล้วตั้งแต่วันที่นายเลือกแก้วรุ้ง เห็นชุดที่ฉันใส่มั้ย ฉันกำลังจะแต่งงานกับด็อกเตอร์อมร"
ต๋องตกใจ อมรเข้ามาโอบเอวกระถิน ต๋องบอกให้ปล่อย อมรโวยว่าไม่มีสิทธิ์มาสั่งเขา กระถินกลัวอมรทำร้ายต๋องจึงบอกว่า "ด็อกเตอร์ไม่ต้องออกแรงหรอกค่ะ กระถินจัดการเอง"
กระถินใช้พลังชกต๋องกระเด็นไปกระแทกกำแพง เหมันต์ อู๊ด และลูกกบเข้าไปช่วย อมรยังแค้นจึงใช้พลังบีบให้เหมันต์ปวดหัวดิ้นทุรนทุราย ลูกกบคว้าไม้ฟาดใส่อมร แต่ไม่กระเทือนใดๆกลับโดนซัดล้มไป กระถินต้องทำดุดันก้าวย่างเข้าใส่ต๋อง ต๋องพยายามเตือนสติ
"กระถินเธอลืมไปแล้วรึว่าไอ้ปีศาจนี่มันโหดเหี้ยมแค่ไหน กี่ชีวิตที่ต้องตายเพราะมัน เธอลืมความตั้งใจของเราแล้วหรือ ความตั้งใจที่จะหยุดมัน"
อู๊ดทนไม่ไหวบอกต๋องว่ากระถินเปลี่ยนไปแล้ว แต่ต๋องไม่อยากเชื่อ กระถินกลั้นน้ำตาอย่างยิ่งทำใจแข็งพูด "เลิกพล่ามซะที เรื่องไร้สาระพวกนั้น ฉันลืมไปหมดแล้ว"
กระถินกระชากตัวต๋องมาเหวี่ยงร่วงหล่นลงไป เหมันต์ รวบรวมพลังเฮือกสุดท้าย คว้าตัวอู๊ดกับลูกกบโดดตามไปช่วยต๋องไว้ทันก่อนจะหล่นพื้น กระถินปวดใจอย่างมากแต่ต้องฝืนหันมายิ้มให้อมร เพื่อให้อมรตายใจ
ooooooo
