เหนือมนุษย์
ตอนที่ 15
ในใจกระถินเชื่อว่าต๋องต้องเลือกแก้วรุ้ง เหมันต์ ถามย้ำอีกครั้ง "แกคิดให้ดี แกจะเลือกใครระหว่างแก้วรุ้งกับกระถิน"
ต๋องนิ่ง กระถินน้อยใจที่ต๋องเลือกแก้วรุ้ง เหมันต์ดึงแขนกระถินให้ไปกับเขา ต๋องชกหน้าเหมันต์เปรี้ยงขณะไม่ทันตั้งตัว ประกาศกร้าว
"ฉันรักแก้วรุ้ง แต่กระถินก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ถ้าต้องเลือกระหว่างคนรักกับเพื่อน ฉันจะไม่เลือกใครทั้งนั้นฉันยอมตายดีกว่า"
"แกพูดถูก..." เหมันต์ชะงักคิดได้ แล้วโดดหายไป ปล่อยทุกคนยืนงง...
ในบ้านอมร กระถินก้าวเข้ามาถามอมรว่าอยากได้ตัวเธอมากนักใช่ไหม เธอมาแล้วให้ปล่อยแก้วรุ้งไป อมรรู้ทันว่าเป็นเหมันต์แปลงมา จึงคว้าแขนบิดอย่างแรงจนเหมันต์ยอมคืนร่าง อมรขู่ว่า เมื่อเอาตัวกระถินมาไม่ได้ ก็รอรับศพแก้วรุ้งไป
เหมันต์ล้วงผงยาพิษออกมาสาดใส่หน้าอมร พิษนั้นทำให้หน้าอมรเน่าเฟะร้องลั่น เหมันต์ฉวยโอกาสโดดน้ำไปช่วยแก้วรุ้งออกจากซอฟต์บอลแล้วพาหนีไป แก้วรุ้งอ่อนล้ามาก
"อดทนไว้นะแก้ว เราต้องรีบหนีจากที่นี่ ยาพิษที่พี่ใช้ ทำได้แค่ถ่วงเวลาเท่านั้น"
ไม่ทันไร อมรโดดมาขวางหน้า ใบหน้าที่เน่าเฟะกลับคืนสู่สภาพเดิม เหมันต์ปกป้องแก้วรุ้ง อมรโกรธแค้นที่เหมันต์ทรยศ เหมันต์บอกให้แก้วรุ้งหนีไป แต่เธอไม่ยอมไป เหมันต์ต้านแรงอมรไม่ไหว ถูกซัดจนสะบักสะบอม...
ต๋อง กระถิน อาจารย์เพี้ยน และอู๊ดตามหาเหมันต์ เท่าไหร่ไม่เจอ กระถินต่อว่าต๋องที่วู่วามเกินไป ต๋องโวย "อ้าว ฉันช่วยชีวิตเธอไว้ เธอควรจะขอบคุณฉัน"
"ทีหลังไม่ต้อง ฉันไม่โง่ขนาดจะถูกหลอกไปฆ่าหรอกย่ะ ฉันตามพี่เหมันต์มาเพื่อให้เขาพาไปหาแก้วรุ้ง"
"ก่อนจะเจอคุณแก้ว เธอจะกลายเป็นศพก่อนน่ะสิ ปกติก็ไม่สวยอยู่แล้ว เป็นศพอืดอยู่ในป่ายิ่งทุเรศเข้าไปใหญ่"
"ฮึ ปากเสียแบบนี้ แก้วถึงไม่เหลียวแลนาย"
"โหดอย่างเธอก็หาสามีไม่ได้หรอก"
คราวนี้กระถินโกรธจนลืมตัว ถีบต๋องหงายตกหน้าผา แต่ต๋องคว้ามือกระถินหล่นไปด้วยกัน อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดตกใจว่าสองคนเล่นอะไรกัน...
ในบ้านอมรมีคุกใต้ดิน เหมันต์ถูกมัดตรึงกับเสาด้วยพลังเวทย์ของอมร ห่างออกมามีแก้วรุ้งโดนล่ามโซ่อยู่ ลำไยเอาน้ำสาดหน้าเหมันต์ก่อนจะกลับออกไป เขารู้สึกตัวขึ้นมาในสภาพสะบักสะบอมมาก แก้วรุ้งพยายามขยับเข้ามาหาแต่สุดปลายโซ่ เธอก็ยังไม่ถึงตัวเขา
"แก้ว พี่ขอโทษ...ที่พี่ปกป้องแก้วไม่ได้"
"อย่าโทษตัวเองสิคะ...พี่ทำถูกแล้วที่ไม่พากระถินมา
ที่นี่ ถ้ากระถินเป็นอะไรไปเพราะแก้ว แก้วคงรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต" แก้วรุ้งสบตาเหมันต์ด้วยความรัก
อมรเดินกร้าวเข้ามา เค้นให้เหมันต์บอกว่ากระถินอยู่ที่ไหน เหมันต์ท้าให้ฆ่าเขาดีกว่ามาถาม อมรโกรธใช้พลังบีบให้เหมันต์ ปวดหัวอย่างรุนแรง เหมันต์อดทนแม้จะทรมานอย่างมาก อมรยิ่งโมโห จึงหันมาทรมานแก้วรุ้งแทน
"ในเมื่อแกไม่กลัวตาย งั้นก็ดูคนรักของแกตายไปละกัน" อมรกางกรงเล็บจิกลงที่คอแก้วรุ้ง เลือดไหลเป็นทาง
เหมันต์ร้องลั่นให้ปล่อยแก้วรุ้ง แต่เธอสบตาเหมันต์ ไม่ให้บอกอะไร เหมันต์จึงบอกอมรว่า ถึงเขาบอกไปก็ต้องตาย อยู่ดี อมรโกรธเงื้อมือจะทำร้ายเหมันต์อีก
กินรีโผล่มาขวาง และเตือนว่ากระถินเป็นเพื่อนรักกับแก้วรุ้ง อย่างไรเธอก็ต้องตามมาช่วยเพื่อน อมรเห็นจริงจึงรอที่จะฆ่าพร้อมกันทั้งสามคน อมรเดินออกไป เหมันต์ขอบคุณกินรีที่ช่วยเขากับแก้วรุ้ง กินรีไม่เข้าใจว่า ทำไมเหมันต์ยอมตายเพื่อผู้หญิงคนเดียว ว่าแล้วก็อยากจะฆ่าแก้วรุ้งเสียเอง เหมันต์ขอร้อง ถ้าจะฆ่าแก้วรุ้งให้ฆ่าเขาด้วย เหมันต์บอกกินรีว่า แก้วรุ้งทำให้เขารู้สึกตัวว่าเขายังมีชีวิต มีหัวใจ อยากมีชีวิต
อยู่ต่อไป
"...คุณเองก็น่าจะรู้ว่าความรักเป็นยังไง เพราะคุณก็เสียสละได้แม้แต่ชีวิตของตัวเอง เพื่อคนที่คุณรักเหมือนกัน"
กินรีอึ้ง รู้ซึ้งถึงความรักดี จึงไม่ทำร้ายแก้วรุ้งอีก...
ooooooo
กลิ้งตกจากหน้าผาลงมานอนสลบอยู่ใต้ต้นกระถิน ต๋องกับกระถินฝันเรื่องเดียวกันว่าเอมอรมาบอกถึงวิธีที่จะฆ่าปีศาจได้คือ...ความรัก เอมอรย้ำ "ต๋อง ลองเปิดใจให้กว้าง บางทีความรักที่เธอตามหาอาจอยู่ไม่ไกลจากตัวเธอ...อินทุกา ลูกแม่ ลูกเป็นคนกล้าหาญ แต่ความกล้าเหนือสิ่งอื่นใดคือกล้ายอมรับความรู้สึกของตัวเอง"
ต๋องเริ่มนึกออกว่าเอมอรคือแม่ของอินทุกา จึงกลัวลาน เอมอรยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะเลือนหายไป กระถินตะโกนเรียกแม่อย่าไป ทั้งต๋องและกระถินสะดุ้งตื่น ต๋องร้องว่าผีหลอกๆๆ
"แม่ฉันไม่ใช่ผี อย่ามาว่าแม่ฉันนะ" กระถินโวย
"ไม่ใช่ได้ไง คุณเอมอรตายไปแล้ว"
"เอ๊ะ! นายรู้ได้ไง นายก็ฝันเหมือนกันเหรอ"
"อย่าบอกนะว่าเธอฝันเรื่องเดียวกับฉัน ฝันถึงคุณเอมอร"
กระถินแปลกใจที่ต๋องรู้จักแม่ของเธอ ต๋องอ้างว่าเห็นในข่าวแล้วเปลี่ยนเรื่องมาปรึกษาว่าทำไมถึงฝันเรื่อง เดียวกัน ลมพัดโชยมาใบกระถินร่วงหล่นใส่ทั้งสองคน...จากนั้นต๋องพยายามหาทางออกจากป่า แต่ไม่สำเร็จ กระถินเอือมแกล้งว่าต๋อง ถ้าไม่มีพลังวิเศษจะไปได้กี่น้ำ ต๋องเคืองแสดงความเป็นแมนออกหาอาหาร แต่ไม่ว่าจะตกปลาหรือเก็บผลไม้ ต๋องก็ทำไม่สำเร็จ กระถินเป็นคนหาได้ทั้งหมด ต๋องเหล่มองแบบอิจฉาเล็กๆ แม้แต่ ก่อกองไฟเขายังทำไม่ได้ ไม่พ้นกระถินที่ต้องทำและย่างปลา กระถินชวนต๋องกิน "อย่าฟอร์มจัดนักเลย อ่ะ...กินซะ"
ต๋องกินจนอิ่มแปล้ เรอออกมาเสียงดัง กระถินร้อง "อี๋...นายนี่อุบาทว์จริงๆ นี่ถ้าอยู่ต่อหน้าแก้วรุ้ง จะกล้าซกมกแบบนี้มั้ย"
"จะบ้าเหรอ ใครจะไปทำแบบนี้กับคุณแก้ว"
"แล้วมาทำทุเรศๆกับฉันทำไม"
"กระทิงอย่างเธอไม่ใช่คุณแก้วน่ะสิ ฉันจะมูมมามปากสุนัขยังไงเธอก็รับได้อยู่แล้ว จริงมั้ย" ต๋องลอยหน้าตอบ
กระถินฉุนบ่นด่าจนต๋องหูชา ต๋องถามว่าบ่นจบหรือยัง พอกระถินทำหน้างง เขาก็แหย่ๆความรู้สึกในใจออกมาว่า "เรอทัก...รักเธอ..."
ทำเอากระถินเขินทำหน้าไม่ถูก ต๋องหันไปกินต่อไม่สนใจอาการเขินอายของเธอ...คืนนั้นกระถินปูที่นอนด้วย ใบไม้หนาจนนุ่มแล้วชวนต๋องมานอนด้วยกัน ต๋องทำเป็นร้องว่าผู้หญิงอะไรชวนผู้ชายนอนด้วย กระถินโกรธไล่ตะเพิดให้เขาออกไป ต๋องยิ้มแต้เข้ามาว่าเขาล้อเล่น และในคืนนั้น กระถินก็ฝันร้ายแต่เหมือนจริงอีกว่า เธอกับต๋องโดนฟ้าผ่า ต๋องกระอักเลือดนอนฟุบหน้าอยู่ อมรโผล่มาไล่ฆ่าเธอ และจะกัดคอเธอ
กระถินร้องลั่นจนสะดุ้งตื่น ต๋องพลอยตื่นไปด้วย
"เป็นอะไรของเธอ คนจะหลับจะนอน"
"ฉันฝันร้าย ฝันว่าด็อกเตอร์อมรฆ่าฉัน" กระถินท่าทางเสียขวัญ
ต๋องปลอบว่าอย่าคิดมาก กระถินโผกอดต๋องร้องไห้ สะอึกสะอื้น ต๋องลูบหลังปลอบ "คนเก่งทำไมมาตายน้ำตื้นอย่างนี้ล่ะ"
"ฉันนอนไม่หลับแล้ว ฮือๆ ฉันไม่อยากฝันถึงไอ้ปีศาจนั่น"
ต๋องขำที่กระถินเหมือนเด็กงอแง จึงดันตัวเธอออกมองหน้าและเกี่ยวก้อยสัญญาว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เธอฝันร้ายอีก เขาจะรักษาโรคฝันร้ายให้ ต๋องฉุดมือเธอลุกขึ้นวิ่งไปที่ต้นไม้
ต้นหนึ่งที่มีหิ่งห้อยเต็มไปหมด กระถินตื่นเต้น "โอ้โห...สวยจัง!"
"ว่ากันว่า ถ้าเอาหิ่งห้อยไว้ใต้หมอน จะนอนหลับฝันดี" ต๋องช้อนหิ่งห้อยใส่มือกระถิน
"ฉันคงนอนฝันร้ายจนกว่าจะจัดการกับปีศาจนั้นได้"
ต๋องเชื่อว่ากระถินต้องทำได้ กระถินเศร้าเพราะความหวังริบหรี่เหมือนแสงหิ่งห้อย ต๋องให้กำลังใจว่า "ก็จริงอยู่ หิ่งห้อยแสงมันน้อย แต่มันก็มีไฟในตัวเองนะ ฉันอยากให้เธอมีพลังในตัวเอง มีใจสู้เหมือนหิ่งห้อยพวกนี้มีไฟ ฉันเชื่อนะว่า พลังความดีที่อยู่ในตัวเธอจะส่องทางให้เรากำจัดไอ้ปีศาจนั่นได้แน่ๆ"
กระถินมองต๋องด้วยแววตาปลื้มใจ ท่ามกลางบรรยากาศแสงหิ่งห้อยสวยงาม...คืนนั้นกระถินเอาผ้าห่อหิ่งห้อยวางไว้
ข้างหัวและนอนหลับอมยิ้ม ต๋องชวนคุยถามว่า ถ้าฆ่าปีศาจได้แล้วจะทำอะไรต่อไป กระถินยังไม่รู้ ต๋องว่ากระถินไม่รู้จักมีความฝันบ้าง กระถินย้อนถามต๋องบ้าง
"ฉันเหรอ...ฉันอยากเป็นฮีโร่ช่วยเหลือคนอื่น แล้วก็คอยปกป้องคนที่...ฉันรัก"
กระถินคิดในใจว่าเธออยากเป็นคนที่ต๋องปกป้อง ต๋องถามกระถิน "แล้วเธอล่ะ?"
กระถินมองดูดาวแล้วพูดเป็นนัยๆว่า "ที่ริมทะเลแถวๆบ้านลุงกับป้าอู๊ดก็สวยดีนะ ฉันอยากปลูกบ้านเล็กๆสักหลัง เปิดร้านขายบะหมี่"
"เปิดร้านขายบะหมี่เนี่ยนะ!"
"ใช่...จะได้กินบะหมี่แบบแปลกๆอย่างที่ฉันอยากกิน ดีไม่ดี ขอซื้อสูตรจากแป๊ะเล้งเปิดแฟรนไชส์ ดีลิเวอรี่ส่งถึงบ้านเลยดีกว่า"
"ไม่ได้! สูตรบะหมี่ป๊าฉัน จะปล่อยเธอฮุบได้ยังไง ต้องให้ฉันหุ้นด้วย แบ่งกำไรกันครึ่งๆโอเคมั้ย?" กระถินยิ้มยก นิ้วก้อยยอมเป็นหุ้นส่วนกับต๋อง ทั้งสองเกี่ยวก้อยสัญญากัน...
ooooooo
คืนเดียวกัน ขนุนนอนกับอมรด้วยความไม่เต็มใจ เท่าไหร่ เธอต้องทำออดอ้อนหลอกถามว่าทำไมอยู่ใกล้ กันขนาดนี้ เธอถึงไม่ได้ยินเสียงหัวใจเต้นของเขา อมรตอบว่าเขาไม่มีหัวใจ ขนุนร้อนใจ "อย่างนี้ก็ไม่มีวิธีไหน ทำอันตรายด็อกเตอร์ได้เลยสิคะ"
"เธอจะรู้ไปทำไม?" อมรผิดสังเกต จ้องตาขนุนอ่านจิต
ภาพที่ได้เห็นเป็นความคิดของขนุนที่คิดจะวางยาพิษเขา อมรขบกรามแน่น ตบหน้าขนุนจนร่างลอยหวือออกไปข้างนอก ขนุนกลิ้งตกบันไดมากองอยู่ข้างล่าง อมรปรากฏร่างขึ้นต่อหน้ากระชากขนุนขึ้นมาจนหน้าหงาย "กล้าหักหลัง คิดฆ่าฉันเหรอ นังตัวดี"
กินรี ลิ้นจี่ ลำไยวิ่งออกมาดู กินรียิ้มสะใจ พูดซ้ำเติมว่าเธอบอกแล้วว่าขนุนเป็นนางงูพิษเลี้ยงไม่เชื่องให้ฆ่าทิ้งเสีย ลิ้นจี่กับลำไยช่วยกันปกป้องขนุนว่าไม่จริง ขนุนรักอมรมากต้องมีเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ แต่อมรเชื่อว่าการอ่านจิตของเขาไม่เคยพลาด
"แกจะฆ่าฉัน เพราะแกมีชู้ใช่มั้ย" อมรชี้หน้าขนุนอย่างเดือดดาล
ขนุนร้องลั่นว่าไม่จริง เธอรักเขาคนเดียว เธอไม่อยากให้เขาไปรักคนอื่น เธอคิดจะฆ่าเขาแล้วฆ่าตัวเองตายตาม กินรี หัวเราะเยาะว่าโกหก ขนุนจึงทำเป็นเดือดดาลร้องไห้วิ่งไปคว้าดาบซามูไรมาจะปาดคอ อมรใช้พลังปัดดาบกระเด็นไป เริ่มอ่อนโยนลงบอกขนุนว่าอย่าคิดอะไรโง่ๆ ขนุนกอดขาอมรร้องไห้โฮ กินรีหมั่นไส้สะบัดหน้าเดินไป ก่อนไปบอกอมรว่าถ้าพร้อมจะคุยงานกับเธอก็ให้ไปตาม อมรส่ายหน้ากับความขี้หึงของผู้หญิง ขนุนโล่งใจที่รอดตัวไป...
ที่ธารน้ำกลางป่า กระถินวักน้ำล้างหน้าล้างตาแล้วมองหาต๋องด้วยความเป็นห่วงว่าหายไปไหน ใกล้มืดแล้ว พลันมีดอกกระถินยื่นมาตรงหน้า "อ่ะ...ดอกกระถิน ฉันเก็บมาให้"
กระถินประหลาดใจอายหน้าแดง แถมต๋องยังเอาดอกมาแซมผมเธออีก และชมไม่น่าเชื่อว่าดอกกระถินจะสวยและหอม...กระถินยิ้มปลื้มไม่หุบตลอดทาง ที่เดินหาทางออกจากป่า จนพลาดลื่นล้ม ต๋องปรี่เข้าประคองแต่ปากก็บ่นว่าเธอซุ่มซ่าม
"ยัยกระทิงจับกบ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น...นี่ฉันต้องแบกเธอกลับบ้านอีกแล้วใช่มั้ย"
กระถินดีใจรีบกระโดดขี่หลังต๋อง แอบหยิบดอกไม้มาดมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...
พยายามค้นหาวิธีฆ่าปีศาจ ลูกกบจึงมาค้นหนังสือในห้องสมุด เจอหนังสือเล่มที่แก้วรุ้งเคยจะอ่าน ชื่อหนังสือ... ปรากฏการณ์คนเหนือคน...พอเปิดอ่านคร่าวๆเจอข้อความจารึกว่า
"วิธีกำจัดมนุษย์ครึ่งผีดิบ จารึกเป็นปริศนาไว้ว่า...หลอมรวมหญิงชาย สองกายหนึ่งใจ ก่อพลังยิ่งใหญ่ สู้ภัยปีศาจ...อะไรเนี่ย อ่านไม่เห็นรู้เรื่องเลย" ลูกกบเกาหัวไม่เข้าใจ...
เขารีบมาดักรอขนุน พอเห็นหน้าบอบช้ำของขนุนก็รู้ว่าโดนอมรทำร้ายมา ขนุนไล่ให้ลูกกบไปให้ไกลจากเธอมันอันตราย แต่ลูกกบรีบบอกว่าเขารู้วิธีฆ่าปีศาจแล้ว
"อย่าโง่หน่อยเลย ปีศาจด็อกเตอร์อมรมันทั้งโหดอำมหิต แล้วก็เป็นอมตะ นายไม่มีทางสู้มันได้หรอก"
"ฉันถึงได้ขอให้เธอร่วมมือกับฉันอยู่นี่ไง"
ขนุนอึ้งลำบากใจอย่างยิ่ง ลูกกบขอร้องให้ช่วยเขาสักครั้ง...ลูกกบมาที่บ้านลุงกับป้าของอู๊ด เดินมาเหยียบอาจารย์ เพี้ยนกับอู๊ด ซึ่งนอนเอาตัวฝังทรายอยู่ก็ตกใจ อาจารย์เพี้ยนบอกว่านี่เป็นการดีท็อกซ์วิธีใหม่ เพื่อขจัดสารพิษ พอดีต๋องแบกกระถินขี่หลังเดินเข้ามา กระถินเห็นลูกกบก็ดีใจ "ลูกกบ! มาที่นี่ได้ยังไง"
ลูกกบตอบว่ามีคนพามา ทุกคนทำหน้าฉงนว่าใคร ขนุนเดินเข้ามา ทุกคนตาค้างตกใจ เพราะเธอเป็นพวกปีศาจ สายตาทุกคนที่มองทำให้ขนุนเจ็บปวดใจ ลูกกบบอกทุกคนว่าขนุนเป็นพวกเดียวกับเขา อู๊ดไม่เชื่อขุดคุ้ยความเลวร้าย ของขนุนออกมาพูด
"เอ่อ...อย่าเพิ่งขุดคุ้ยอดีตตอนนี้เลยนะ เอาเป็นว่า ตอนนี้ฉันอยากช่วยลูกกบให้ได้พบพวกคุณ แล้วก็...มาส่งข่าวเรื่องแก้วรุ้งกับเหมันต์"
"คุณแก้ว! คุณแก้วเป็นไง ปลอดภัยมั้ย? ขนุน" ต๋องตื่นเต้นดีใจ
"แล้วเหมันต์ล่ะ เป็นยังไงบ้าง?" กระถินถามด้วยความเป็นห่วง
ต๋องหันมาจ้องกระถินด้วยความหึงไม่รู้ตัว ขนุนรีบบอกทุกคนว่าทั้งสองยังมีชีวิตอยู่แต่ถูกจับตัวไว้ ทุกคนตกใจเป็นห่วงกันใหญ่
ooooooo
สภาพห้องที่เหมันต์กับแก้วรุ้งถูกมัดขังไว้ เหมือนคุก มีกระถางไฟใบใหญ่ตั้งอยู่ เหมันต์ยังถูกมัดตรึงไว้กับผนัง ใบหน้าบอบช้ำ เลือดไหลซึม ลิ้นจี่กับลำไยหมั่นไส้แก้วรุ้งมานานแล้ว ได้โอกาสแกล้ง จะเอาเหล็กเผาไฟนาบที่ใบหน้าให้เน่าเฟะ แก้วรุ้งตกใจกลัวจนเป็นลมหมดสติไป เหมันต์โกรธเตะกระถางไฟ ล้มใส่สองสาวร้องกันวี้ดว้าย สองสาวโกรธกางกรงเล็บ จะจ้วงแทงเหมันต์ กินรีโผล่มาใช้พลังซัดสองสาวกระเด็นกระแทกผนังลงไปนอนจุก
"จะมากไปแล้ว นังพวกนี้ชอบล้ำเส้น ทำนอกคำสั่ง ออกไปเดี๋ยวนี้!" กินรีไล่
เหมันต์ขอบคุณกินรีและขอร้องให้ช่วยแก้วรุ้งด้วย กินรีหนักใจ "พอทีเถอะ ถ้าเธอยังขืนช่วยผู้หญิงคนนี้ เธอต้องตายแน่ๆ"
"ผิดแล้วล่ะครับ แก้วรุ้งไม่ได้ทำให้ผมตาย เธอต่างหากที่ทำให้ผมมีชีวิต"
กินรีจะแย้ง แต่เหมันต์ขอร้อง "ถือว่าเป็นคำขอครั้งสุดท้ายจากน้องชายคนนี้เถอะครับ"
กินรีจึงเอาตัวแก้วรุ้งมาขังในห้องเดี่ยวเพื่อไม่ให้ ลิ้นจี่กับลำไยกลั่นแกล้งได้อีก แต่แก้วรุ้งกลับร้องไห้คร่ำครวญจะขออยู่กับเหมันต์ กินรีต้องขู่ว่าถ้ารักเหมันต์อย่าทำตัววุ่นวาย...
ขณะนั่งปรึกษากันเรื่องช่วยเหมันต์กับแก้วรุ้ง ขนุนร้องโอ๊ย...ด้วยความเจ็บปวดในหัว เธอรู้ว่าอมรเรียกหาจึงรีบบอกว่าเธอต้องไปแล้วและวิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว ต๋องจะตามไปช่วยแก้วรุ้ง อาจารย์เพี้ยนถามว่ารู้วิธีจัดการปีศาจแล้วหรือ
"ขืนพรวดพราดเข้าไป ก็มีแต่ตายกับตาย" กระถินเตือน
"ฉันไม่สน แม้ต้องแลกด้วยชีวิต ฉันก็ยอม" ต๋องพูดโดยไม่รู้ว่ากระถินสะเทือนใจ
ลูกกบรีบบอกเรื่องหนังสือที่เขาค้นเจอ แล้วเปิดอ่านให้ทุกคนฟังเพื่อช่วยกันตีโจทย์ว่าหมายถึงอะไร ต่างคิดกันไปต่างๆนานา อู๊ดนึกได้แต่ไม่กล้าบอกอาจารย์เพี้ยน จึงกระซิบกับลูกกบแล้วหาไหมพรมมาให้อาจารย์เพี้ยนถักตุ๊กตาชายหญิง เพื่อใช้ทำพิธีปราบปีศาจ อาจารย์เพี้ยนหลงเชื่อนั่งถักไป อู๊ดกับลูกกบนัดต๋องกับกระถินไปที่ร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง
ต๋องกับกระถินมาถึงก่อน นั่งรออู๊ดกับลูกกบไม่มาเสียที ต๋องจึงร้องเพลงเล่น และท้าให้กระถินร้องบ้าง กระถินร้องเพี้ยน ต๋องหัวเราะร่า อู๊ดกับลูกกบแอบดูอยู่หน้าห้องคาราโอเกะ เริ่มจะทนฟังไม่ไหว ลูกกบบ่น "นี่แกต้องรอให้ร้องอีกกี่เพลงวะ กว่าจะป่าป้ำกันได้"
"ใจเย็นๆฉันเตรียมแผนขั้นต่อไปไว้แล้ว...พอไอ้ต๋องร้องเพลงมากๆเข้ามันก็จะ หิวน้ำ พอมันกินน้ำที่ฉันเตรียมไว้ แค่อึกเดียวเท่านั้น ทีนี้แหละ ไอ้ลูกกบเอ๊ย...มันส์..."
ต๋องร้องเพลงจนเหนื่อย หยิบแก้วน้ำมาจะดื่ม อู๊ดกับลูกกบลุ้นกันใหญ่ จู่ๆกระถินมาแย่งแก้วน้ำไปดื่มรวดเดียวหมด ต๋องโวยว่าไม่มีสมบัติผู้ดีเอาเสียเลย ไม่ทันไร กระถินหน้าแดงเรื่อเหมือนคนเมา มองต๋องด้วยสายตาหยาดเยิ้ม พูดด้วยเสียงกระเส่า ให้เขาด่าว่าเธอแรงๆกว่าเดิม
"เป็นอะไรน่ะ ผีเข้าหรือไง" ต๋องเริ่มรู้สึกถึงความแปลกไปของกระถิน จึงขอไปห้องน้ำ
แต่ประตูเปิดไม่ออก กระถินกระโจนเข้าใส่ต๋อง เธอยั่วยวนเขาสารพัด ต๋องอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ทุบประตูปังๆจะออก...เสียงกระถินกระเส่าสลับกับเสียงร้องของต๋อง ลูกกบได้ยินแล้วชมว่า "ยาพลังช้างสารของแกนี่สุดยอดเลยว่ะ"
"ในที่สุด แผนหลอมรวมหญิงชายของฉันก็สำเร็จ" อู๊ดหัวเราะร่า
อาจารย์เพี้ยนถักตุ๊กตาเสร็จ ตามมาสะกิดไหล่อู๊ดกับลูกกบ ทั้งสองไม่ทันหันไปมองตวาดพร้อมกันว่าอย่ายุ่ง...อาจารย์เพี้ยนจึงจับทั้ง สองให้หันมา ทั้งสองตกใจยกมือไหว้ท่วมหัว อาจารย์เพี้ยนเข้าไปดูว่ามีอะไรในห้อง ต้องตกตะลึงเมื่อเห็นต๋องนอนคว่ำและกระถินคร่อมอยู่บนหลัง ล็อกคอต๋องเหมือนท่านักมวยปล้ำ ต๋องร้องลั่นให้ช่วยด้วย อาจารย์เข้าไปดึงกระถิน แต่ต้องแปลกใจที่ทำไมแรงมากขนาดนี้ ลูกกบบ่น "ยาพลังช้างสารของแกนี่ ออกฤทธิ์สมชื่อจริงๆ"
"แถมเป็นช้างตกมันซะด้วย เฮ้อ..." อู๊ดเซ็งที่ไม่เป็นตามแผน...
พอกลับมาบ้าน อาจารย์เพี้ยนเล่นงานลูกกบที่คิดทำเรื่องไม่ดีกับกระถิน ลูกกบรีบอธิบายว่าเขาทำตามปริศนาในหนังสือเท่านั้น อาจารย์เพี้ยนโวยว่าถ้ากระถินโดนต๋องปล้ำแล้วใครจะรับผิดชอบ ลูกกบโอดโอย "แหม...มันก็ต้องเสียสละ เพื่อความสงบสุขของมวลมนุษยชาตินะ"
กระถินโผล่มาเอาเรื่อง "ให้ฉันเสียสละงั้นเหรอ ได้... งั้นแกก็เตรียมเสียชีวิตได้เลย ตาย!"
ลูกกบร้องจ๊าก...หาทางวิ่งหนีแต่ไม่วายโดนไล่เตะ ส่วนต๋องถีบอู๊ดกระเด็นที่ทำเรื่องแบบนี้กับเขาได้ อู๊ดโอดโอย "ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วแกจะปราบปีศาจพวกนั้นได้ยังไง"
"ฆ่าฉันให้ตายยังดีกว่าจะให้มีอะไรกับยัยกระถินเน่า ผู้หญิงอะไร ไร้เสน่ห์สิ้นดี ทั้งเถื่อนไม่อ่อนหวานเลยสักนิด"
เผอิญกระถินวิ่งไล่ลูกกบมาได้ยินเข้าพอดี โกรธมากเข้ามากระชากคอเสื้อต๋องโวย "ดูถูกแต่คนอื่น อย่างกับตัวนายดีตายล่ะ ไอ้นกฮูกเกรี๋ยนเอ๊ย...ผู้ชายซังกะบ๊วยห่วยแตกอย่างนาย มันน่าจะสูญพันธุ์ไปจากโลกนี้จริงๆ"
ต๋องรีบเอามือกุมเป้ากลัวกระถินทำให้เขาสูญพันธุ์ อาจารย์เพี้ยนปรี่เข้ามาห้ามปราม ไม่ทันไร ลูกกบวิ่งหน้าตื่นเข้ามาบอกว่า บ้านลุงกับป้าไฟไหม้ ทุกคนตกใจรีบวิ่งไปดู อู๊ดเห็นไฟกำลังไหม้บ้านมีชาวบ้านช่วยกันดับไฟ ก็เป็นห่วงลุงกับป้า จะวิ่งเข้าไป ต๋องดึงรั้งไว้ พลัน...เสียงลุงกับป้าร้องให้ช่วยด้วยมาจากบนหลังคาบ้านอีกหลังหนึ่ง ทุกคนหันไปดูเห็นกินรีบีบคอลุงกับป้าอยู่ หน้าตาทั้งสองคนช้ำสะบักสะบอม กระถินโวยให้กินรีปล่อยลุงกับป้า กินรีหัวเราะ
"ฮึ...ปล่อยก็ได้" ว่าแล้วกินรีก็ปล่อยสองคนหล่นจากหลังคาลงมา
อู๊ดกับลูกกบรีบเข้าไปรับไว้ ต๋องโกรธ "แกทำเกินไปแล้วนังปีศาจ!"
ทั้งต๋องและกระถินกระโจนเข้าต่อสู้กับกินรี ต่างคนต่างห่วงกันและกันยิ่งทำให้พลาดท่าโดนกินรีซัดกระเด็น กระถินบอกให้ต๋องหนีไป เพราะเขาบาดเจ็บมาก กินรีหมั่นไส้
"แกไม่เกี่ยว อย่าเอาชีวิตมาทิ้งดีกว่า ด็อกเตอร์อมรต้องการตัวกระถินคนเดียวเท่านั้น ถ้าไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อน ไปกับฉันเสียโดยดี" กินรีเน้นกับกระถิน
"ไม่มีทาง ฉันไม่ยอมให้แกทำอะไรกระถินหรือใครทั้งนั้น" ต๋องยันกายขึ้นมาต่อสู้กับกินรีเพื่อปกป้องกระถิน...
ooooooo
