เหนือมนุษย์

ด้วยความเซ็ง ต๋องเดินเตะทรายระบายอารมณ์ พลันมีเสียงร้อง อ๊าย...ของกระถินดังมา ต๋องตกใจหันไปมอง เห็นกระถินยืนขยี้ตาอยู่อีกข้างของทางเดิน "ยัยกระทิง ซวยแล้ว!"

"ไอ้โรคจิต จะเตะทรายหาอะไร เห็นมั้ยว่ามันเข้าตาฉัน" กระถินหรี่ตาชี้หน้าโวยต๋อง

"แล้วใครใช้ให้เธอมายืนใต้ลมไม่ทราบ" ต๋องอดขำไม่ได้แกล้งลอยหน้ากวน

กระถินโมโหไล่เตะ ต๋องหันก้นส่ายยั่วเพราะรู้ว่าเธอยังมองไม่ถนัด แต่แล้วกระถินกลับสะดุดขอนไม้จะล้ม ต๋องปรี่เข้าประคองกอดเธอไว้ในอ้อมแขน ทั้งสองมองกันเหมือนตกอยู่ในภวังค์ สักพักกระถินรู้สึกตัวตะคอกให้เขาปล่อย ต๋องสะดุ้งปล่อยเธอหล่นก้นกระแทกพื้น

"โอ๊ย! ไอ้บ้าเอ๊ย ปล่อยมาได้"

"อ้าว...เธอบอกให้ปล่อยฉันก็ปล่อย จะเอาไงอีก เรื่องเยอะจริงๆ ฉันไม่ใช่ไอ้เหมันต์สุดที่รักของเธอนะ จะได้คอยเทกแคร์ทกุอย่าง"

"ใช่ซี้...ฮีโร่อย่างนายต้องคอยดูแลเฉพาะคนรู้ใจอย่างแก้วรุ้งเท่านั้น" กระถินลุกขึ้นปัดทรายที่ก้น แล้วเชิดหน้าเชอะใส่

ต่างคนต่างประชดกัน กระถินอวยพรให้รักกันเหมือนดอกฟ้ากับหมาหนังกลับ ต๋องอวยพรให้ลูกดกและว่าเธอเป็นกระทิงเน่ากับเจ้าชายอสูร ต่างคนต่างสะบัดหน้าเดินแยกกันไป...

แก้วรุ้งเก็บตัวร้องไห้อยู่ในห้องนอนจนหลับไป เหมันต์สะเดาะกลอนเข้ามา เห็นคราบน้ำตาที่หน้าเธอ ก็เข้ามาเช็ดให้ อย่างอ่อนโยน รำพัน "คนที่พี่รักและอยากอยู่ด้วยมากที่สุด

คือแก้ว แต่เจ้าหญิงกับปิศาจรักกันไม่ได้"

เหมันต์จูบที่หน้าผากแก้วรุ้งแล้ววางดาวกระดาษให้ที่โต๊ะข้างเตียงดวงหนึ่ง เขาตัดใจเดินออกไป...คืนนั้น แก้วรุ้ง

ฝันว่าถูกอมรตามฆ่า เหมันต์เข้ามาขวางรับกรงเล็บของอมรไว้ แก้วรุ้งตกใจสะดุ้งตื่น เห็นดาวกระดาษที่วางอยู่โต๊ะข้างเตียง ก็แปลกใจ สงสัย ออกมาตามหาเหมันต์

"พี่เหมันต์อยู่ที่ไหนคะ" แก้วรุ้งร้องเรียกใจคอไม่ได้

เหมันต์หลบซ่อนตัว ใจแข็งไม่ออกไปหา แก้วรุ้งวิ่งหาจนหลุดเข้าไปในป่า...พอดีต๋องเดินกลับมาเห็นดอกไม้จึงเก็บจะเอามาฝากแก้วรุ้ง แต่ยืนลังเลจะเคาะเรียกดีหรือไม่ดี กระถินกลับมาเห็นเงาคนตะคุ่มๆหน้าห้องก็ตกใจ คว้าไม้เข้าไปฟาด

"หน็อย โรคจิต คิดจะทำมิดีมิร้ายเพื่อนฉันรึ"

"นี่ฉันเอง..." ต๋องร้องลั่น

กระถินยิ่งโกรธหาว่าต๋องจะย่องเข้าหาแก้วรุ้ง จึงฟาดไม้ลงไป ต๋องรับไว้ยื้อไปมาจนเซชนประตูเปิดเข้าไป ทั้งสองจึงรู้ว่าแก้วรุ้งไม่ได้อยู่ในห้องก็ตกใจออกตามหา...แก้วรุ้งตามหาเหมันต์มาถึงหน้าผาริมทะเล เธอสะดุดหกล้ม เหมันต์ตกใจรีบออกมาประคองอย่างห่วงใย

"พี่เหมันต์...พี่เหมันต์จะไปไหน" แก้วรุ้งถาม แต่พอเห็นสีหน้าเหมันต์ที่เครียดไม่ยอมตอบ จึงเข้าใจว่า "พี่จะกลับไปหาด็อกเตอร์อมรใช่มั้ย อย่าไปนะคะ อันตราย!"

"พี่จำเป็นต้องไป เพื่อความปลอดภัยของแก้วและของทุกคน แก้วกลับไปเถอะ"

แก้วรุ้งโผกอดเหมันต์ทางด้านหลัง "อย่าไปนะคะ แก้วขอร้อง"

"พี่เป็นปิศาจเข้าใจมั้ย ถ้าพี่อายุครบ 18 ปี ความเป็นปิศาจจะครอบงำจิตใจจนไม่เหลือความเป็นมนุษย์ เมื่อนั้นพี่จะจำเธอและทุกคนไม่ได้ พี่จะฆ่าเธอ เธออยากตายรึไง"

แก้วรุ้งร้องไห้ เหมันต์บอกให้เธออยู่ห่างเขาไว้จะปลอดภัย แก้วรุ้งไม่ยอมปล่อย เหมันต์ตัดใจผลักเธอออก พลันมีศพอาบังขายถั่วตกลงมาตรงหน้า ทั้งสองตกใจ ตามด้วยเสียงหัวเราะของกินรี "รักกันมากเหลือเกิน ถ้าอยากตายนัก ฉันจะช่วย"

กินรีกระโจนจะเข้าทำร้ายแก้วรุ้ง เหมันต์ขวางและต่อสู้กับกินรีให้แก้วรุ้งหนีไปแต่เธอไม่ยอมไป ต๋องกับกระถิน ตามมาพอดี เหมันต์กำลังอ่อนแรงสู้กินรีไม่ได้ ต๋องกับกระถินเข้าขวาง กระถินบอกให้ต๋องไปดูแลแก้วรุ้ง เธอจะจัดการกินรีเอง แต่ต๋องไม่ยอม

"ไม่....เธอคนเดียวสู้ไม่ได้หรอก"

"นายดูถูกฉันเกินไปแล้ว"

ไม่ทันไร กินรีรำคาญซัดทั้งสองกระเด็นไปนอนจุก แล้วหันมาจะจัดการแก้วรุ้ง "แกมันตัวปัญหา ถ้าไม่มีแก เหมันต์ก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้ แกตายซะ"

เหมันต์ฮึดพุ่งเข้าสู้กับกินรี ทำให้กินรีปล่อยแก้วรุ้งพลัดตกหน้าผา เหมันต์กระโดดตามลงไป กินรีเจ็บใจ "โง่ที่สุดที่ยอมตายเพื่อผู้หญิงคนเดียว"

ต๋องกับกระถินโกรธมากลุกขึ้นสู้กับกินรี แต่ด้วยความที่ทั้งสองไม่สามัคคีกัน ทำให้สู้กินรีไม่ได้ อาจารย์เพี้ยนตามมาช่วย เอาตาข่ายคลุมกินรีไว้ และอู๊ดเอาสเปรย์หมึกสีดำฉีดใส่หน้าและตัวกินรีจนเปรอะไปหมด กินรีโมโหกางกรงเล็บข่วนตาข่ายขาดกระจุยแล้วโดดหนีไป...อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดหันมาช่วยพาต๋องกับกระถินซึ่งบาดเจ็บกลับ...

เหมันต์อุ้มแก้วรุ้งซึ่งหมดสติขึ้นบนชายหาด เขาตกใจที่เธอไม่ฟื้น จึงผายปอดให้จนเธอได้สติ แก้วรุ้งอายแต่พอมองไปรอบๆก็ตกใจถามว่าที่นี่ที่ไหน เหมันต์บอกว่าที่นี่เป็นเกาะร้าง

คงต้องพักที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยหาทางกลับ แก้วรุ้งเป็นห่วงกระถินกับต๋อง เหมันต์โทษตัวเอง

"เห็นมั้ย...พี่บอกแล้ว ไม่ว่าใครที่อยู่ใกล้พี่จะมีแต่ อันตราย" เหมันต์เจ็บปวดเดินหนีไป

แก้วรุ้งสงสารรีบตามไปปลอบ "อย่าโทษตัวเองอย่างนี้สิคะ ไม่ใช่ความผิดของพี่"

"แต่พี่เป็นตัวอันตราย พี่นำความตายมาให้ทุกคน มีทางเดียวเท่านั้นที่จะหยุดได้ คือพี่ต้องไปให้ไกลจากที่นี่"

"อย่านะคะพี่เหมันต์ มันต้องมีทางออกอื่นสิ เราจะช่วยกันหาทางแก้ บอกแก้วได้มั้ยว่าพี่ไปเกี่ยวข้องกับปิศาจพวกนั้นได้ยังไง" แก้วรุ้งกุมมือเหมันต์ปลอบโยน

เหมันต์เล่าอดีตอันขมขื่น ที่วันหนึ่งเด็กกำพร้าอย่างเขาดีใจมากที่มีมหาเศรษฐีมารับไปอุปการะเป็นข่าวใหญ่โต แต่ ไม่ทันไรพอเหยียบเข้าบ้านก็ได้ยินคำพูดที่ว่า "ใครให้แกเรียกฉันว่าพ่อ...ฉันไม่ได้รับแกมาอยู่ที่นี่ในฐานะลูก จำไว้!"

คำพูดนี้ทำให้เขาต้องกลายเป็นคนเก็บกด ซ้ำร้าย วันหนึ่งเขาได้เห็นอมรดูดเลือดหญิงสาวคนหนึ่ง เขาตกใจมากจะหนีแต่ไม่พ้น เขาถูกอมรดูดเลือดแต่กินรีมาช่วยห้ามไว้ จากนั้นเขาก็ปวดแสบปวดร้อนทรมานไปทั้งตัว กินรีหายามาให้เขากินและบอกเขาว่า "ในตัวของเธอมีเลือดของปีศาจไหลเวียนอยู่ ตอนนี้เธอเป็นครึ่งคนครึ่งปีศาจ อายุครบ 18 ปีเมื่อไหร่ เธอจะเป็นปีศาจเต็มตัวเหมือนด็อกเตอร์กับฉัน..."

"ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาพี่ก็มีชีวิตไม่ต่างจากปีศาจ" เหมันต์เจ็บปวดกับอดีต

"แต่พี่ไม่เคยฆ่าใครนี่คะ"

"ถึงไม่ฆ่า แต่มือของพี่ก็เปื้อนเลือดเพราะพี่มีหน้าที่หาเหยื่อมาให้ด็อกเตอร์"

"ไม่มีทางไหนที่จะทำให้พี่กลับเป็นมนุษย์เหมือนเดิมเลยรึคะ ในเมื่อด็อกเตอร์อมรทำให้พี่เป็นปีศาจ เขาก็น่าจะทำให้พี่กลับเป็นมนุษย์ได้สิ"

"ไม่มีทาง ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำได้คือ พี่ต้องไปจากทุกคน... ไปจากแก้ว" เหมันต์ส่ายหน้า

แก้วรุ้งโผกอดเหมันต์ เธอไม่ยอมให้เขาไป แต่เหมันต์ ย้ำว่าถ้าอยู่ด้วยกัน คนหนึ่งต้องตาย เขาคงทนไม่ได้ถ้าเธอต้องตายด้วยน้ำมือเขา แก้วรุ้งร้องไห้ เหมันต์กอดเธออย่างเจ็บปวดไม่แพ้กัน เขาปลอบให้เธอต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป "อย่าร้องไห้ คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เราจะอยู่ด้วยกัน พี่อยากให้แก้วมีความสุข"

แก้วรุ้งเข้าใจความรู้สึกของเหมันต์ เธอพยายามยิ้มจับมือเขาพยักหน้า

ooooooo

โดนฉีดด้วยหมึกดำจนหน้าตาเนื้อตัวเลอะเทอะไปหมด กินรีกลับมาถึงบ้าน ลิ้นจี่กับลำไยหัวเราะเยาะกันใหญ่ ขนุนพูดเหยียดๆว่าทำงานไม่สำเร็จตามเคย กินรีโกรธจะตบตีกัน อมรห้ามด้วยความรำคาญแล้วบอกว่า อีกไม่นานเหมันต์ก็จะอายุครบ 18 ปี เมื่อนั้นจะต้องกลายเป็นปีศาจเต็มตัวและจะอยู่กับพวกกระถินไม่ได้อีก จะต้องกลับมาเอง

ทุกคนออกตามหาแก้วรุ้งกับเหมันต์ ต๋องเป็นห่วงแก้วรุ้งจนออกนอกหน้า กระถินหมั่นไส้แขวะกันไปมา อู๊ดรำคาญชวนอาจารย์เพี้ยนแยกไปตามหาทางอื่น แต่อาจารย์เพี้ยนเป็นห่วงกระถิน อู๊ดโอดโอย "รุ่นนี้ไม่ต้องห่วงแล้ว ไม่มีใครทำอะไรลูกชาย เอ๊ย...ลูกสาวอาจารย์ได้หรอก โดยเฉพาะคนอย่างไอ้ต๋อง"

อาจารย์เพี้ยนก็รู้แต่ก็อดห่วงไม่ได้...ต๋องกับกระถินยังทะเลาะกันไม่เลิก พอหันมาดูจึงรู้ว่าอาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดหายไปแล้ว ทั้งสองจึงต้องเดินไปด้วยกัน กระถินสะดุดจะล้ม ต๋องรีบประคองไว้ในอ้อมกอด กระถินเขินรีบสะบัดตัวออก "ไม่ต้องมายุ่ง..."

"อุตส่าห์ช่วย รู้งี้ปล่อยให้ล้มหน้าทิ่มไปก็ดี คนอะไรไม่มีความเป็นผู้หญิงเล้ย"

กระถินโกรธ ผลักต๋องเกือบตกหน้าผา ต๋องร้องลั่น กระถินไม่สนใจเดินหนีไปดื้อๆ...

ฟ้ามืดลง แก้วรุ้งจูงมือกับเหมันต์เดินเล่นริมทะเล เห็นแสงเรืองรองระยิบระยับในทะเล

"นั่นอะไรคะ ทำไมมีแสงไฟในเกลียวคลื่น"

"พรายน้ำ เกิดจากฟอสฟอรัสและแพลงก์ตอนบางชนิดที่เรืองแสงได้"

"สวยจัง เหมือนดวงดาวแห่งท้องทะเล"

เหมันต์เห็นแก้วรุ้งชอบจะลงไปเก็บมาให้ แต่แก้วรุ้งห้ามไว้ "ปล่อยให้อยู่ในที่ที่มันควรอยู่เถอะค่ะ...บนท้องฟ้ามี ดวงดาว ในทะเลมีพรายน้ำ แล้วบนดินมีอะไรที่ส่องแสงระยิบระยับสวยงามเท่ากับดวงดาวและพรายน้ำบ้างมั้ยคะ"

เหมันต์สบตาแก้วรุ้งแล้วพูดว่า "มีสิ...แก้วรุ้งไง สวยงามไม่แพ้ดวงดาว"

"อะไรกัน พี่เหมันต์เพิ่งบอกรักกระถิน แล้วตอนนี้มาชมแก้วทำไมคะ แก้วไม่เชื่อพี่เหมันต์แล้ว" แก้วรุ้งเขินแกล้งวิ่งหนี

เหมันต์วิ่งตามไปกอด "จะหนีพี่ไปไหน..."

"แก้วไม่อยากอยู่กับผู้ชายโลเลกลับกลอกค่ะ"

"งั้นหลับตาก่อน"

แก้วรุ้งแปลกใจแต่ยอมหลับตา พอเขาบอกให้ลืมตาได้

เธอลืมขึ้นมาเห็นข้อความบนผืนทรายว่า...เหมันต์รักแก้วรุ้ง...แม้จะซึ้งใจแต่ก็อดแขวะไม่ได้ว่า "เขียนบนทรายเดี๋ยวก็ลบเลือน...ความรักของพี่จะเป็นเหมือนกันรึเปล่าคะ"

"ถึงจะลบเลือนไปจากผืนทราย แต่จะอยู่ในหัวใจพี่ตลอดไป" เหมันต์กุมมือแก้วรุ้งเว้าวอน "พี่พูดกับกระถินอย่างนั้นเพราะอยากให้แก้วอยู่ห่างๆพี่ พี่ขอโทษ ยกโทษให้พี่เถอะนะ"

แก้วรุ้งหัวเราะออกมา "แก้วรู้อยู่แล้วค่ะ แค่อยากฟังจากปากพี่เท่านั้นเอง"

เหมันต์ย้ำอีกครั้งว่าเขารักเธอ แก้วรุ้งแกล้งทำไม่ได้ยิน เขาจึงตะโกนดังลั่นท้องทะเลว่าเขารักแก้วรุ้ง จนเธอต้องขอให้หยุดได้แล้ว...

คืนนั้นทั้งสองนั่งมองดาวบนท้องฟ้าที่สุกสกาว เหมันต์ โอบกอดแก้วรุ้งคลายความหนาวเพราะเสื้อผ้าเธอเปียกปอน เขารู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องลำบาก แก้วรุ้งเอามือปิดปากเขาไว้

"พี่สัญญาแล้วว่าคืนนี้จะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก อย่าลืมสัญญาสิคะ...คืนนี้เป็นคืนที่แก้วมีความสุขที่สุด แก้วอยากหยุดเวลาไว้ ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้ ไม่อยากกลับไปเผชิญกับความจริง"

"พี่จะจดจำคืนนี้ไว้ตลอดไป"  เหมันต์จูบหน้าผากแก้วรุ้งแล้วเลื่อนมาจุมพิตอย่างหวานซึ้ง

ผิดกับคู่ต๋องและกระถิน ทั้งสองยังเดินตามหากันไปทะเลาะกันไป ไม่มีใครยอมใครจนมืดค่ำฝนเทลงมา ทั้งสองวิ่งไปหลบใต้ชะง่อนหิน ต๋องถอดเสื้อคลุมให้กระถินทั้งที่ปากสั่นด้วยความหนาว แต่เธอกลับปัดออก ต๋องคลุมให้ลวกๆอีกครั้ง "เอาไปเถอะน่า..."

พลันต๋องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กระถินตกใจถามว่าเขาจะทำอะไร ต๋องบอกให้อยู่นิ่งๆ กระถินอายคิดว่าต๋องจะจูบจึงหลับตาปี๋    ต๋องดีดจมูกเธอ กระถินร้องโอ๊ย...ต๋องรีบบอกว่ามดเกาะที่จมูก กระถินถอนใจ "ตกใจหมด นึกว่า..."

"นึกว่าฉันจะทำอะไรเหรอ"

"เปล่าๆไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย"

ต๋องพูดลอยๆว่าถ้าคนที่อยู่ใกล้เขาตอนนี้เป็นแก้วรุ้ง

ก็คงจะดี กระถินสะเทือนใจถามว่าเขาคิดถึงแก้วรุ้งตลอดเวลาเลยหรือ ต๋องว่ากระถินไม่เคยมีความรัก ไม่เข้าใจหรอก กระถินสวนทันควันว่าทำไมเธอจะไม่มี ต๋องจี๊ดขึ้นมารีบถามว่าเธอรักใคร กระถินไม่ตอบ

"ทีฉันยังบอกเธอเลยว่าฉันรักคุณแก้ว บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเธอรักใคร...อย่าบอกนะว่าเธอ...รัก...ไอ้เหมันต์" ต๋องจ้องหน้ากระถิน พอเห็นเธอนิ่งจึงว่า "ปีศาจกับยายกระทิงโหด ดูไปดูมาก็เหมาะสมกันดี เป็นคู่รักจอมโหดแห่งปี ฉันช่วยเป็นพ่อสื่อให้เอามั้ย"

กระถินทั้งโกรธทั้งเสียใจ ปาเสื้อคืนต๋อง "เอาคืนไป ฝนซาแล้ว ฉันจะกลับบ้าน"

ต๋องแปลกใจว่ากระถินโกรธอะไรขึ้นมา...

คืนนั้น แก้วรุ้งฝันร้ายอีก ฝันว่าเหมันต์ถูกอมรจ้วงแทงด้วยกรงเล็บตายต่อหน้าต่อตา เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา เห็นเหมันต์ นอนหลับสนิทอยู่ข้างๆก็โล่งอก แต่แล้วนึกได้ แปลกใจที่เขาหลับได้ทั้งที่เขาเคยบอกว่าเขาไม่เคยนอนหลับ แก้วรุ้งสงสารเหมันต์จับใจ

"ทำไมวันที่เราสองคนมีความสุขที่สุดต้องเป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ด้วยกัน ชีวิตของพี่เหมันต์ต้องพบกับความโหดร้ายมามาก ผ่านคืนวันที่มีแต่ความเหงา ไม่ยุติธรรมเลยที่พี่ต้องเจอจุดจบแบบนี้" แก้วรุ้งร้องไห้เสียใจ ก้มลงจูบที่แก้มเหมันต์ แล้วตัดสินใจแน่วแน่จะไปขอร้องอมรให้คืนชีวิตความเป็นมนุษย์ แก่เขา แม้จะต้องแลกกับชีวิตเธอ เธอก็ยอม

แก้วรุ้งวิ่งมาที่ริมทะเล เห็นเรือชาวประมงผ่านมา จึงร้องขออาศัยไปด้วย...แสงแดดส่องแยงตา เหมันต์ตื่นขึ้นมาได้ยินเสียงนกร้อง เสียงคลื่นซัดสาดรู้สึกสดชื่น พอนึกได้ก็แปลกใจที่ตัวเองนอนหลับสนิทได้ ทั้งที่ไม่เคยมากว่าสิบปี เขารีบบอกแก้วรุ้ง แต่กลับไม่มีเธออยู่ข้างๆ เขาเดินตามหาเธอทั่วเกาะ นึกสังหรณ์ใจ ตะโกนเรียกแก้วรุ้งอย่างเจ็บปวดใจ

เหมันต์กลับมาที่บ้านอู๊ด ถามหาแก้วรุ้ง ต๋องแค้นใจปรี่เข้าชกหน้า เหมันต์ไม่สู้ปล่อยให้ต๋องทำฝ่ายเดียว เหมันต์ฉุกคิดถึงคำพูดของแก้วรุ้งเมื่อคืน สงสัยจะไปหาอมร เขาไม่กล้าบอกทุกคน จึงบอกไปว่า "ถ้างั้นแก้วรุ้งคงกลับไปบ้านแล้ว เขาบอกผมว่าเขาคิดถึงพ่อแม่"

ต๋องได้ยินแบบนั้น รีบวิ่งออกไปทันที อาจารย์เพี้ยนกับอู๊ดช่วยกันจับต๋องไว้ ต๋องยืนยันว่าเขาต้องไปดูให้เห็นกับตา กระถินจึงอาสาไปด้วย

"เธอจะไปทำไม มันอันตราย"

"ก็ฉันเป็นห่วง เอ่อ ฉันหมายถึง แก้วรุ้งเป็นเพื่อนฉัน ฉันก็เป็นห่วงไม่น้อยกว่านาย"

อาจารย์เพี้ยนรู้ว่าห้ามไม่ได้ จึงเตือนให้ทั้งสองระวังตัว... และแล้ว พอกระถินมาที่บ้านแก้วรุ้ง จีรนุชบอกว่าแก้วรุ้งยังไม่กลับมา เธอออกมาบอกต๋องซึ่งรออยู่ด้านนอก ต๋องแค้นจะไปเอาเรื่องเหมันต์ กระถินรั้งไว้เตือนว่าตำรวจตามตัวเขาอยู่ ต๋องฮึดฮัดไม่กลัว แต่พอรถเจษฎาแล่นมาต๋องโดดหลบข้างทาง เจษฎาทักทายคุยกับกระถินสักพักก็เข้าบ้าน ต๋องโผล่มามีใบไม้ติดหัว

"ไหนบอกว่าไม่กลัวตำรวจ แล้วหลบทำไม" กระถินโวย

ต๋องแถไปว่าไม่ได้กลัวแต่เกรงใจ กระถินจึงบอกให้ กลับไปกับเธอไม่อย่างนั้นนอนในคุกก่อนเจอแก้วรุ้งแน่ ต๋องก้มหน้าเดินตามกระถินกลับไป

ooooooo

แก้วรุ้งมาหาอมร ทำใจกล้าขอร้องให้คืนชีวิตให้ เหมันต์ ให้ได้กลับไปเป็นมนุษย์เหมือนเดิม อมรทึ่งในความกล้าของแก้วรุ้ง "เธอทำเพื่อเหมันต์รึ อะไรทำให้ เธอกล้า ความรักในตัวเหมันต์งั้นรึ"

"ได้โปรดเถอะค่ะ ช่วยพี่เหมันต์ด้วย ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไร แก้วยอมทุกอย่าง"

"แม้แต่ชีวิตของเธอรึ?"  อมรยิ้มเข้ามาลูบไล้ใบหน้าแก้วรุ้ง ร่างเขากลายเป็นปีศาจ

แก้วรุ้งตกใจร้องกรี๊ด วิ่งหนี แต่ประตู หน้าต่างปิดปัง อมรย่างเข้ามาจับคอ "เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก ฮ่าๆๆๆ ไม่ต้องกลัว ฉันยังไม่ฆ่าเธอตอนนี้ เธอจะเป็นเหยื่อล่อไอ้พวกนั้นมา"

แก้วรุ้งรู้ทันทีว่าเธอเสียรู้เขาแล้ว...เหมันต์มาถึง พอก้าวเข้ามาในบ้านเจอแก้วรุ้งร้องให้ช่วย เขารู้ทันทีว่าไม่ใช่ตัวจริง แก้วรุ้งจึงคืนร่างเป็นขนุน ลิ้นจี่กับลำไยพุ่งเข้ามาช่วยขนุนต่อสู้

กับเหมันต์ แต่สามสาวไม่สามารถสู้ได้ เสียงแก้วรุ้งร้องดังมา "พี่เหมันต์!"

เหมันต์รีบวิ่งตามเสียงไป   เห็นแก้วรุ้งถูกขังอยู่ใน

ซอฟต์บอลขนาดใหญ่ ลอยอยู่กลางสระว่ายน้ำ แก้วรุ้งบอกให้เขาหนีไป แต่เขาไม่ยอมไปจะเข้าไปช่วยเธอ อมรตบมือเดินออกมา

"รักกันมากจริงๆ"

"ปล่อยแก้วรุ้ง เธอไม่เกี่ยว ถ้าจะฆ่าก็ฆ่าผมเพราะผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแก้วรุ้ง"

ทั้งสองต่อสู้กันดุเดือด เหมันต์สู้อมรไม่ได้ อมรพูดเยาะๆว่า "ฆ่าแกมันง่ายเกินไป ฉันจะทำให้แกเหมือนตายทั้งเป็น"

ขนุนกับพวกแกล้งผลักซอฟต์บอลที่ขังแก้วรุ้งให้กลิ้งไปมา แล้วใช้กรงเล็บเจาะให้น้ำเข้า เหมันต์ตกใจเห็นแก้วรุ้งสำลักน้ำแทบขาดใจ อมรหัวเราะร่า "เจ็บปวดมากใช่มั้ย ขอร้อง อ้อนวอนฉันสิ เผื่อฉันจะใจอ่อนยอมปล่อยแกสองคนไป"

"ผมขอร้อง ผมยอมทุกอย่าง ได้โปรดไว้ชีวิตแก้วด้วย" เหมันต์ยอมก้มกราบอมร

ขนุนเริ่มเห็นใจ กินรีเข้ามาห้าม ให้ลิ้นจี่กับลำไยหยุดทำร้ายแก้วรุ้ง ขนุนแอบโล่งใจ อมรให้เหมันต์เอาตัวกระถินมาแลกกับชีวิตแก้วรุ้ง...เหมันต์เครียดจัด ขณะเดียวกัน ต๋องอาละวาดโกรธแค้นเหมันต์ที่หลอกลวง กระถินเตือนว่าไม่ใช่ เวลามาโมโห มาช่วยกันคิดหาทางช่วยแก้วรุ้งจะดีกว่า ต๋องยังโกรธจึงเดินหนีไป อาจารย์เพี้ยนตามไปคุยด้วยที่ริมทะเล

เหมันต์มาที่บ้านขณะที่ต๋องกับอาจารย์เพี้ยนไม่อยู่ หลอกพากระถินไปหาแก้วรุ้ง พอทั้งสองกลับมา อู๊ดรีบบอก "เมื่อกี้เหมันต์มา บอกว่าแก้วอยู่ในที่ปลอดภัย กระถินเลยตามไปดูให้เห็นกับตา"

"ไอ้เหมันต์คิดจะทำร้ายกระถินอีกคนรึ ฉันจะฆ่ามัน" ต๋องเป็นห่วงกระถิน อาจารย์เพี้ยนก็หวั่นใจ รีบพากันไปตามหา

ในขณะที่ขนุนได้ยินลิ้นจี่กับลำไยคุยกันว่าเหมันต์กับแก้วรุ้งโง่ที่ยอมตายเพื่อความรัก ขนุนกลับไม่รู้สึกเช่นนั้น เธอคิดถึงลูกกบและอดห่วงไม่ได้ จึงดอดมาหา พบลูกกบกำลังร่วมกับแป๊ะเล้ง ยายบัว และสำลีตั้งโต๊ะทำพิธีไล่ผี พอเธอปรากฏตัวกลับหนีกันกระเจิง ขนุนตามลูกกบเพราะอยากอธิบาย แต่ลูกกบกลัวถึงขนาดโดดน้ำหนีทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็น ขนุนโดดตามไปช่วยขึ้นมาได้ ลูกกบยังลนลานหนีด้วยความกลัวจนขนุนเสียใจ

"เธอรังเกียจฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ ไหนเคยบอกว่าเธอรักฉัน อยากเป็นแฟนกับฉัน"

"ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ว่าเธอเป็น..."

"ปีศาจ...ขนุนตอนเป็นคนกับขนุนตอนเป็นปีศาจมันต่างกันตรงไหน ทั้งๆที่ฉันก็ยังเป็นฉันคนเดิม"

"ฉันไม่ได้รังเกียจ แต่ฉันกลัว ก็เธอจะฆ่าฉัน" ลูกกบยอมรับตามตรง

ขนุนบอกว่าถ้าเธอคิดจะฆ่าเธอทำไปนานแล้ว คงไม่ตามช่วยเขา แต่อย่างไรลูกกบก็กลัวให้ขนุนไปจัดการฆ่าอมรให้ได้ก่อน เพื่อพิสูจน์ว่าไม่ได้เป็นพวกอมร ขนุนย้อนถามว่า ถ้าเธอทำได้เขาจะยอมเป็นเพื่อนกับเธอใช่ไหม ลูกกบพยักหน้ากลัวๆ ขนุนดีใจจับมือลูกกบสัญญาก่อนจะโดดหายไป ลูกกบเริ่มรู้สึกว่าเขามองขนุนในแง่ร้ายเกินไป...

เดินตามเหมันต์เข้ามาในป่าลึก กระถินเริ่มรู้สึกผิดปกติ "...พี่พาแก้วไปอยู่ที่ไหนกันแน่"

เหมันต์ครุ่นคิดแต่คำพูดของอมรที่ให้เขาเอาตัวกระถินไปแลกชีวิตแก้วรุ้ง เขาทำไม่ได้ แต่ด้วยความห่วงแก้วรุ้ง ดวงตาเหมันต์วาวโรจน์ขึ้น กรงเล็บยาวออกมา เขายื่นมือจะไปบีบคอกระถินด้านหลัง...อาจารย์เพี้ยนใช้เครื่องมือจับคลื่นไฟฟ้า ตามมาจนทัน "หยุดนะ ไอ้เหมันต์!"

กระถินตกใจหันมามอง เหมันต์คืนร่างมนุษย์แล้ว ต๋องโดดเข้าปะทะเหมันต์ "ฉันไม่ยอมให้แกทำร้ายใครอีก แกมันเลวจริงๆ เมื่อคืนเพิ่งบอกว่ารักกระถิน ยังจะฆ่าได้กระทั่งคนที่แกรัก"

กระถินงงโวยวายใส่ต๋อง ไม่เชื่อว่าเหมันต์จะทำร้ายเธอ แต่เหมันต์กลับยอมรับ "ต๋องพูดถูก ฉันโกหก ด็อกเตอร์อมรจับตัวแก้วไว้ ถ้าไม่เอาชีวิตกระถินไปแลก มันจะฆ่าแก้ว ฉันจำเป็นต้องทำเพื่อคนที่ฉันรัก...คือแก้วรุ้ง!"

เหมันต์ถามต๋องบ้างว่าจะปล่อยให้แก้วรุ้งตายหรือ กระถินมองต๋องว่าเขาจะเลือกใคร...

ooooooo