ตำรวจเหล็ก
ตอนที่ 18
ขณะที่กำลังตรวจดูของกลาง พล.ต.ท.วิชัยนำตำรวจสามนายเข้ามา เอกภาพรายงานว่าได้ของกลางครบแต่คนร้ายหนีไปได้ จึงสั่งเอกภาพนำทีมไปกวาดล้าง เขากับลูกน้องจะคุมของกลางกลับไปเอง ปัทมาขอไปกับเอกภาพด้วย แต่เอกภาพขอร้อง "คราวนี้ผมคงต้องขอคุณบ้างแล้วล่ะ พวกนั้นมันเสือลำบากคงสู้แบบไม่กลัวอะไรแล้ว ผมเป็นห่วงจะทำงานไม่เต็มที่เปล่าๆ"
ปัทมาจึงเตือนให้เขาระวังตัว เอกภาพยิ้มบอกว่ายิ่งรู้ว่ามีคนเป็นห่วงเขาต้องกลับมา...โข่งจะถ่ายภาพต่อแต่เทปหมดจึงชวนปัทมาไปเอาเทปใหม่ที่รถเพราะกลัวผี เจนจิราซึ่งแอบอยู่มุมหนึ่งได้ถ่ายทุกอย่างเก็บไว้เป็นหลักฐาน พอเห็นปัทมากับโข่งออกไปแล้วจึงจะเข้าไปหา พล.ต.ท.วิชัย แต่แล้ว
ต้องชะงักเพราะเห็น พล.ต.ท.ชาลีเดินเข้ามากับนทีและซูซี่ จึงถ่ายวีดิโอเก็บไว้ต่อ พลันเธอต้องตกใจเมื่อเห็น พล.ต.ท. ชาลียิงใส่ พล.ต.ท.วิชัยกับตำรวจอีกสามนายตาย เธอมือไม้สั่นขณะเปลี่ยนเทปที่หมด ม้วนเทปหลุดมือหล่นลงพื้น จึงคว้าเทปวิ่งหนีออกไป
ปัทมากับโข่งกำลังจะเข้าไปที่โกดัง พอเห็นเจนจิราวิ่งออกมาก็รีบพากันหลบ โข่งรีบถ่ายภาพเก็บไว้ ซูซี่ไล่ตามมายิงเจนจิรา เจนจิราโผไปที่รถของโข่งและโยนเทปที่ถอดออกมาโยนไว้ในรถก่อนจะล้มลงสิ้นใจ ซูซี่เก็บกล้องเจนจิราไป...
ทีมเอกภาพไล่ตามรถลุงสิงห์ที่พากรกชซึ่งบาดเจ็บหนี มีสิริมาศขับรถ ปริญญาหยิบ RPG เล็งใส่รถเอกภาพ เขาต้องจอดรถแล้วบอกลูกน้องลงจากรถโดยเร็ว ทุกคนจึงปลอดภัย เอกภาพหาทางจะตามรถลุงสิงห์อีก แต่ปัทมาโทร.มาบอกเรื่อง พล.ต.ท.วิชัยเสียชีวิต เขาตกใจรีบพากันกลับ...มาถึงโรงพยาบาล พบ พล.ต.ท.ชาลีซึ่งบาดเจ็บที่หัวไหล่ โวยวายใส่เอกภาพ
"อั๊วเคยเตือนแล้วไงว่าทำอะไรให้คิดให้ดี ไม่ใช่เพราะความอวดดีของนายเหรอที่ไม่พึ่งพาหน่วยกลาง ทำให้เสียทั้งของกลางและชีวิตนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ ทำงานแบบนี้ไอ้หน่วยพิเศษบ้าบอน่าจะยุบไปซะ ให้รู้แล้วรู้รอด"
เอกภาพนิ่งเงียบด้วยความเสียใจ นักรบเข้ามาพูดว่า "ถ้างานนี้หน่วยกลางไม่รู้ก็น่าแปลกนะครับ ที่ท่านชาลีกลับมาช่วยคุมของกลางกลับหน่วยจนถูกยิงบาดเจ็บแบบนี้ แล้วถ้าผมเดาไม่ผิด ท่านน่าจะเห็นคนร้ายที่ยิงท่านวิชัยแล้วก็ยิงท่านด้วย"
พล.ต.ท.ชาลีรู้ว่าตัวเองพลาดรีบกลบเกลื่อนว่าเห็นหน้าไม่ชัด แต่ไม่ต้องห่วง เขาต้องตามจับคนร้ายได้แน่ แล้วว่านักรบถูกออกจากราชการแล้วอย่ามายุ่ง นักรบหัวเราะหึๆแล้วหันมาเตือนเอกภาพให้ใจเย็น อย่าไปหลงบ้าจี้ไปเล่นตามเกม จะเจอชะตากรรมแบบเขา...
ในห้องประชุม เอกภาพเปิดเผยกับทีมงานหน่วยพิเศษของเขาว่า ยังมีนายตำรวจอีกคนที่ยอมเสียสละชีวิตให้กับงานครั้งนี้พร้อมกับฉายภาพให้ทุกคนดู "ร้อยตำรวจโทเจนจิรา รักกานต์ดี สายลับมือดีที่ยอมเสี่ยงตายเข้าไปแฝงตัวในกลุ่มคนร้าย..."
ทุกคนทึ่ง แล้วหันมาปรึกษากันว่าของกลางถูกขโมยไปอยู่ที่ไหน วรัญญาสงสัย พล.ต.ท.ชาลีมีส่วนเกี่ยวข้อง เอกภาพตอบว่าเขาเคยคุยเรื่องนี้กับ พล.ต.ท.วิชัยแต่ยังหาหลักฐานไม่ได้...ขณะเดียวกัน ปัทมากำลังตัดต่อเทปที่ถ่ายมาทั้งหมด เธอลืมกล้องตัวเล็กไว้ในรถจึงไปค้นและเธอก็ได้เจอเทปที่เจนจิราโยนทิ้งมาในรถ จึงเอามาเปิดดู...ปัทมารีบนัดเอกภาพออกมาพบ
"ฉันมีอะไรมาให้คุณดู คลื่นลูกนี้ยักษ์ใหญ่ไม่แพ้สึนามิเชียวแหละคุณ"
พอเอกภาพได้เห็นก็โกรธมาก "ผมไม่คิดเลยว่าท่านชาลีจะเป็นคนยิงท่านวิชัยได้ ผมจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด คนที่ทำเลวมันจะต้องได้รับผลที่ทำเอาไว้"
"ท่านชาลีมีอำนาจขนาดไหนคุณน่าจะรู้ดี แล้วเทปนี่มันก็เห็นหน้าไม่ชัดเท่าไร ฉันว่าเดี๋ยวก็ต้องมีการเบี่ยงประเด็นเป็นเรื่องจัดฉากอะไรนั่นอีก"
"ที่คุณพูดมามันก็จริง เมื่อก่อนยังมีท่านวิชัยอยู่คานอำนาจ ตอนนี้กำจัดท่านวิชัยได้แล้วคงอาละวาดได้เต็มที่"
ปัทมาบอกว่าเธอมีวิธีมัด พล.ต.ท.ชาลีให้ดิ้นไม่หลุด พอเอกภาพได้ฟังแผนการของปัทมาเขาไม่เห็นด้วยเลยเพราะมันอันตรายมาก แต่ปัทมากลับบอกว่า ถ้าเธอต้องเป็นอะไรไปแต่จัดการคนชั่วได้ เธอก็ยอม เอกภาพสีหน้ากลัดกลุ้ม...จากนั้นปัทมาก็เริ่มดำเนินการ เธอโทร.นัดพบ พล.ต.ท.ชาลี โข่งเป็นห่วง "แกจะเอาจริงเหรอ นี่แกไม่ใช่แองเจลิน่า โจลี่นะ"
"ฉันจะทำยิ่งกว่าโจลี่อีกพี่โข่ง ฉันจะบุกเข้าไปแล้วกลับออกมาพร้อมกับพ่อเสือ"
"สมกับเป็นว่าที่สะใภ้ตำรวจจริงๆ" เอกภาพบ่นเสียงดังจนทุกคนได้ยิน
ปัทมาหน้าแดงอายทุกคนที่พากันหัวเราะ...เอกภาพกับทีมอยู่ในรถตู้ หน้าตึกสำนักงานตำรวจที่ปัทมาจะเข้าไป เขาย้ำเตือนให้ปัทมาระวังตัว ถ้าไม่ชอบมาพากลให้รีบหนีออกมา ปัทมายิ้มสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะเดินเข้าไป
พอ พล.ต.ท.ชาลีได้พบปัทมา เธอก็พูดเข้าเรื่องเลยว่าเธอมีคลิปที่เขาฆ่า พล.ต.ท.วิชัย พล.ต.ท.ชาลีโกรธมากแต่ทำเป็นไม่เอาเรื่องและให้เธอกลับไป แต่พอเธอย้ำว่าในคลิปเห็นหน้าเขาชัดเจนมาก และส่งภาพที่อัดออกมาให้ดู พล.ต.ท.ชาลี หน้าเสียโพล่งออกมาว่า "วิชัยมันเป็นคนโง่ เที่ยวเอาตำแหน่งตัวเองไปรับประกันการทำงานคนโน้นคนนี้ อย่างไอ้ทีมตำรวจเหล็กนั่นน่ะจะตั้งขึ้นมาทำไมให้มันเปลืองงบประมาณ"
"เปลืองงบประมาณหรือว่าขัดขวางงานพิเศษของท่านกับขบวนการแอตแลนติสกันแน่"
"เธอนี่รู้มากกว่าที่ฉันคิดเยอะเลยนะ ถ้าเธออยากรู้ ฉันก็จะบอกให้ฟัง ฉันไม่สนใจไอ้ขบวนการแอตแลนติสบ้าบอนั่น หรอก เพราะของที่ได้มานั่นน่ะมันมูลค่ามหาศาล แค่นี้ฉันก็ใช้ไม่หมดแล้ว ถ้าวิชัยมันไม่เถรตรงขนาดนี้ล่ะก็ ฉันก็คงไม่ต้องเก็บมัน เผลอๆฉันอาจจะแบ่งส่วนแบ่งให้มันใช้สบายๆอีกคนก็ได้..."
พล.ต.ท.ชาลีชะงัก ลุกเดินมาใกล้ปัทมาแล้วดึงเข็มกลัดติดเสื้อเธอออก เห็นสายไฟต่ออยู่ก็โวย "นี่แกหลอกฉันเหรอ แกเป็นสายให้ใคร แกมาจับฉันใช่มั้ย"
ปัทมาหน้าซีดตกใจมาก ด้านเอกภาพได้ยินก็เป็นห่วงปัทมา รีบนำทีมวิ่งเข้าไปในตึกจะไปช่วย แต่พอวิ่งมาใกล้ หน้าห้อง พล.ต.ท.ชาลี ก็ได้ยินเสียงปืนดังขึ้น เขาตกใจมากผลักประตูเข้าไปทันที เห็นปัทมายืนหน้าตื่นตกใจ และที่โต๊ะทำงานมีศพ พล.ต.ท.ชาลียิงตัวตายเลือดสาด...
ooooooo
และแล้ว กรกชซึ่งบาดเจ็บจากการถูกตำรวจยิง และไม่ได้รับการรักษา เธอจึงหมดลมไปอย่างทุรนทุรายต่อหน้าลุงสิงห์ ด้วยความแค้น ลุงสิงห์เรียกนักรบมารับงานครั้งสุดท้ายก่อนจะปล่อยให้เป็นอิสระไปอยู่กับลูก นักรบตกใจมากเมื่อรู้ว่า งานนั้นคือให้เขาฆ่า...เอกภาพ
"เพื่อนรักของแกแต่มันคือศัตรูของฉัน แกเก็บไปคิดให้ดีก่อนก็ได้ ถ้าแกคิดว่าบุญคุณที่ฉันมีต่อแกมันตอบแทนไม่หมด...จบงานนี้ฉันจะถือว่าไม่มีอะไรติดค้างกัน อีกอย่างแกกำลังหาสเต็มเซลล์ที่เข้ากับน้องดาวได้อยู่ไม่ใช่เหรอ เรื่องนั้นฉันจะจัดการให้เอง ยังไงน้องดาวมันก็หลานฉันเหมือนกัน" ลุงสิงห์พูดให้นักรบต้องคิดอย่างหนัก...
นักรบครุ่นคิดถึงวันที่เอกภาพเคยถามเขาว่า ระหว่างมิตรภาพกับหน้าที่จะเลือกอะไร แล้วเขาตอบว่าเขาเลือกทั้งสองอย่าง จะรักษาหน้าที่แต่ไม่ให้เสียมิตรภาพ...นักรบเข้ามายืนมองดาวซึ่งหลับอยู่ เขาพึมพำถามดาวว่าเขาควรทำอย่างไรดี วันวิสาข์เข้ามาได้ยิน เธอรู้สึกว่านักรบคงลำบากใจ อะไรบางอย่าง จึงคุยให้เขาฟังว่า อาการของดาว ถ้าไม่ได้ปลูกถ่ายไขกระดูก คงมีชีวิตอยู่ได้อย่างมากก็หนึ่งเดือน แต่ถ้าเขามีปัญหาเรื่องค่ารักษาเธอยินดีช่วย นักรบใจหายเขาถามกับ
วันวิสาข์เป็นนัยๆว่า "...ถ้าคุณต้องเลือกระหว่างหน้าที่กับมิตรภาพ คุณจะเลือกอะไร"
"ฉันคงต้องหาทางทำให้ทั้งสองอย่างมันไปด้วยกันได้ หน้าที่คือความรับผิดชอบต่อผู้อื่นแต่มิตรภาพมันก็เป็นสิ่งที่เราไม่ควรละทิ้งเหมือนกันค่ะ"
นักรบยิ่งต้องคิดอย่างหนักว่าเขาควรตัดสินใจอย่างไร และแล้วเขาก็ตัดสินใจโทร.ไปหาลุงสิงห์ "ผมตกลงทำงานชิ้นสุดท้าย แต่พ่ออย่าลืมเรื่องสเต็มเซลล์รักษาน้องดาวที่สัญญากับผม"
"แกไม่ต้องห่วง เมื่อแกทำงานเรียบร้อย สเต็มเซลล์จะถึงมือหมอทันที ฉันรับปาก..."
พอวางสายจากนักรบ ลุงสิงห์หันมาบอกสิริมาศ เธอติงว่าอย่าไว้ใจนักรบมากเพราะเป็นตำรวจตงฉินมาก่อน ลุงสิงห์ ตอบว่าเขามีวิธีบีบนักรบให้ทำงานตามที่รับปาก...
ไม่ทันไร เอกภาพได้รับเมลจากตำรวจสากลว่า บอสของขบวนการแอตแลนติสหลบเข้ามาอยู่ในเมืองไทยหลายปีแล้ว และส่งรูปมาให้ด้วย เอกภาพกับทุกคนจึงรู้ว่าบอสใหญ่คือลุงสิงห์ นั่นเอง...นักรบมาลาลูก เขาบอกดาวว่าเขาต้องไปทำงานให้ดาวเป็นเด็กดีเชื่อฟังอาเอกกับหมอ
"อ๋อ...คุณพ่อต้องไปจับคนร้ายเหรอคะ งั้นน้องดาวอยู่กับอาเอก คุณหมอ แล้วก็พี่ปัดก็ได้ค่ะ น้องดาวจะเป็นเด็กดี จะไม่ดื้อ น้องดาวจะรอคุณพ่อมารับนะคะ" ดาวพูดจ๋อยๆตามประสา
นักรบกอดดาวน้ำตาริน เพราะเขารู้ว่าครั้งนี้เขาคงไม่ได้ กลับมาหาลูกอีกแล้ว...วันวิสาข์เห็นอากัปกิริยาของนักรบแล้วสงสัย จึงถามว่าเขาเป็นอะไรหรือเปล่า นักรบกลับฝากดาวกับเธอขอให้เธอรักเหมือนลูก วันวิสาข์ยิ่งแปลกใจ
"คุณจะมาฝากฉันทำไม คุณเองก็ดูแลน้องดาวได้เป็นอย่างดีอยู่แล้ว ฉันสังเกตดูน้องดาวไม่ได้รู้สึกว่าขาดอะไรเลยเพราะความรักที่แกได้จากคุณก็มากพอแล้ว...หรือว่าคุณคิดจะทำอะไร"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ แต่เราก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรมันจะเกิดกับเราเมื่อไหร่" นักรบตัดบท
ไม่ทันไร...ลุงสิงห์มาหาดาวขณะที่นักรบออกไปคุยกับวันวิสาข์ เขาแอบพาดาวออกไป ดาวรู้จักลุงสิงห์ว่าเป็นปู่จึงยอมไปด้วยแต่โดยดี ปัทมากับโข่งมาโรงพยาบาลพอดีจึงเห็นดาวขึ้นรถไปกับลุงสิงห์ก็ตกใจรีบเข้าไปขวางจึงถูกจับตัวไปด้วย ลุงสิงห์ตะโกนสั่งโข่ง
"แกไปบอกไอ้เอกภาพนะว่าอยากได้ตัวนังนักข่าวนี่คืน ก็ให้ไปเจอกันที่โรงไฟฟ้าสุพรรณบุรี" พูดจบ รถลุงสิงห์ก็แล่นออกไป
นักรบกับวันวิสาข์กลับมาที่ห้องไม่พบดาวก็ตกใจ พยาบาลแถวนั้นบอกว่าดาวออกไปเดินเล่นกับปู่ นักรบใจหาย พลันเห็นจดหมายวางอยู่ หยิบมาอ่าน "น้องดาวอยู่กับพ่อ แกทำงานให้เรียบร้อยแล้วค่อยรับน้องดาวกลับไป ที่ที่แกต้องไปทำงานคือโรงไฟฟ้าสุพรรณบุรี"
นักรบอ่านแล้วขยำทิ้งไม่บอกอะไรวันวิสาข์ เขาจะรีบไป วันวิสาข์ขอไปด้วย นักรบชะงักหันมาบอกเธอว่า...มันอันตราย แต่เธอกลับบอกว่าเธอจะเตรียมยาให้พร้อมไปช่วยเพราะอาการดาวไม่ค่อยดีอาจช็อกเมื่อไหร่ก็ได้ ในขณะเดียวกัน โข่งรีบมาบอกข่าวเอกภาพ...
ทุกคนมาถึงพร้อมกันที่หน้าโรงไฟฟ้าสุพรรณบุรี เอกภาพสบตากับนักรบแล้วพากันเดินเข้าไป ก็ได้รับการต้อนรับด้วยกระสุนปืนจากลูกน้องลุงสิงห์ทันที เอกภาพกับพวกรีบหลบ เสียงลุงสิงห์ดังกังวานผ่านเครื่องขยายเสียง "สวัสดีทุกคน...คงรู้แล้วสินะว่าฉันคือบอสใหญ่แห่งขบวนการแอตแลนติส คิดจะจับฉันมันคงไม่ง่ายนักหรอก ก่อนอื่นพวกแกหาทางช่วยชีวิตตัวประกันให้ได้เสียก่อนเถอะ ฉันมีเวลาให้ไม่นาน ก่อนที่ระเบิดจะทำงานรีบๆหาให้เจอ"
เอกภาพรีบสั่ง "ทุกคนเรามีเวลาจำกัด แยกย้ายกันหาตัวน้องดาวกับคุณปัดให้เจอโดยเร็วที่สุด ขอให้ทุกคนระวังตัวให้ดี เพราะอาจจะถูกซุ่มเล่นงานได้ตลอดเวลา"
เอกภาพไปกับนักรบ วันวิสาข์แยกไปกับวรัญญา...เกิดการต่อสู้ทุกด้าน นักรบกับเอกภาพบุกเข้ามาด้านใน ได้ยินเสียงดาวร้องเรียก "คุณพ่อขา ช่วยน้องดาวด้วย น้องดาวกลัว"
"ให้พ่อทำงานให้เรียบร้อยก่อนสิลูก เดี๋ยวน้องดาวค่อยกลับไปกับคุณพ่อ" ลุงสิงห์พูดแล้วจูงดาวออกมาให้นักรบกับเอกภาพเห็น
เอกภาพรีบถามหาปัทมา สิริมาศ สุพจน์ และเก่งถือปืนตามหลังปริญญาที่จับตัวปัทมาออกมา เอกภาพพูดให้ลุงสิงห์กับพวกมอบตัว ลุงสิงห์ชูรีโมตที่ใช้ควบคุมระเบิดให้ดูและบอกว่าระเบิดจะถูกผูกติดกับตัวดาวและปัทมา สิริมาศ และเก่งเอาตัวปัทมากับดาวออกไป เอกภาพกระซิบสั่งวีระชัยนำพวกไปช่วยปัทมากับดาว เขากับนักรบจะตามจับลุงสิงห์
วันวิสาข์ วรัญญา วีระชัย ทองใบ น้ำหวาน และโข่งตามมาช่วยปัทมากับดาว พบทั้งสองถูกมัดกับเก้าอี้ มีระเบิดติดตามตัว แยกกันคนละด้าน วันวิสาข์กับวรัญญาช่วยกันสู้กับสิริมาศ เก่ง และซูซี่...ให้วีระชัยจัดการกู้ระเบิด ทองใบ น้ำหวาน และโข่งคอยคุ้มกัน ปัทมารีบบอกให้ช่วยดาวก่อน ระหว่างที่วีระชัยสำรวจว่าจะตัดสายไฟเส้นไหนก่อน ท่าทางดาวเริ่มเหนื่อยอ่อน โข่งรีบไปตามวันวิสาข์มา เธอเข้าไปโอบปลอบให้ดาวคลายเครียด
"น้องดาว ทำใจดีๆนะลูก หนูต้องเข้มแข็งนะ"
"คุณ...หมอ...แม่จ๋า...ดาวเหนื่อยจัง แม่...แม่จ๋า" ดาวเริ่มเพ้อ
"แม่อยู่นี่แล้วลูก เข้มแข็งไว้ หนูเป็นลูกตำรวจต้องเข้มแข็ง อีกเดี๋ยวก็หายแล้ว"
"พ่อจ๋า...พ่ออยู่ไหน"
"พ่อกำลังจับคนร้าย เดี๋ยวก็มาหาน้องดาวแล้ว"
ดาวเพ้อเรียกหาพ่อ วันวิสาข์ปลอบ ดาวพร่ำพูดว่าพ่อของเธอเก่งที่สุดในโลกจนหมดสติไป วันวิสาข์รีบเอายาที่เตรียมมาฉีดให้ดาวแล้วบอกน้ำหวานเรียกรถพยาบาลมาเตรียมพร้อมไว้ ไม่นานวีระชัยก็ตัดสายไฟของดาวได้ เป็นจังหวะที่ลุงสิงห์กดระเบิดพอดี ชนวนระเบิดของดาวดับแต่ที่ปัทมาไฟกะพริบทำงาน โข่งตกใจร้องบอกวีระชัย เขารีบมากู้ระเบิดที่ตัวปัทมาทันที ระหว่างนั้น เอกภาพกับนักรบเข้าถึงตัวลุงสิงห์ ตำรวจท้องที่นำกำลังมาช่วย จับสิริมาศกับพวกใส่กุญแจ ปัทมารอดพ้นจากระเบิด วันวิสาข์ได้รับโทรศัพท์ จากโรงพยาบาลว่าสเต็มเซลล์ของเอกภาพเข้ากับดาวได้ เธอดีใจมากสั่งเตรียมห้องผ่าตัดด่วน แล้วหันมาถามวรัญญาว่าทางนักรบกับเอกภาพเป็นอย่างไรบ้าง วรัญญาตอบว่าขาดการติดต่อ วันวิสาข์สังหรณ์ใจบางอย่างจึงขอร้องวรัญญา
"ฉันรบกวนช่วยพาน้องดาวกลับไปที่โรงพยาบาลด้วยนะคะ แต่ต้องหาคนที่น่าจะช่วยดูแลแกได้ระหว่างการเดินทาง... ฉันมีเรื่องที่ต้องทำด่วนเลยค่ะ แล้วฉันจะรีบตามไป" วันวิสาข์ชวนปัทมาไปหาเอกภาพกับนักรบ
ขณะนั้น นักรบกับเอกภาพกำลังประจันหน้ากับสุพจน์และปริญญา และทำให้นักรบได้รู้ว่า คนที่ฆ่านุดีเมียของเขาคือปริญญานั่นเอง นักรบแค้นจัด เขาตะบันหน้าปริญญาอย่างดุเดือดจนปริญญาตายคามือ เอกภาพเองก็จัดการสุพจน์ได้ ลุงสิงห์หนีขึ้นไปบนดาดฟ้า เอกภาพกับนักรบตามขึ้นไป ลุงสิงห์โทษเอกภาพทำให้กรกชตาย
"ฉันรู้ดีว่าคุณกรกชไม่ได้โดนยิงถูกจุดสำคัญถึงขนาดจะตายทันที นายสิงห์ลองคิดดูให้ดีว่าใครกันแน่ที่ทำให้คุณกรกชต้องตาย ไม่ใช่เพราะการกลัวความผิดของนายสิงห์จนไม่กล้าพาลูกสาวส่งโรงพยาบาลหรอกเหรอ"
ลุงสิงห์โกรธหันมาบีบคั้นนักรบ "นักรบ...เวลาของน้องดาวเหลือไม่มากแล้วนะ ตอนนี้สเต็มเซลล์รออยู่แล้ว ขอแค่แกทำงานให้เรียบร้อยเท่านั้นเอง"
เอกภาพหันมองนักรบก่อนจะถามลุงสิงห์ "ถ้าแกอยากฆ่าฉันนัก ทำไมไม่ฆ่าฉันเองล่ะ"
"เพราะมันจะขาดรสชาติ แกต้องตายด้วยน้ำมือของคนที่แกคิดว่าชาตินี้ไม่มีวันทำร้ายแกได้ มันถึงจะสาสมกับการที่แกพรากลูกไปจากฉัน"
"พ่อ..." นักรบเรียกเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเจ็บช้ำ
เอกภาพเข้าใจความรู้สึกเพื่อน จึงถามกลับ "แกเคยคิดถึงเขามั้ย คนที่เรียกแกว่าพ่อ คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อแก แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่ามันผิด แต่เขาก็ทำเพื่อคำคำเดียว คำว่าหนี้บุญคุณ ที่แกเอามาวางไว้บนหัวเขา"
"ช่วยไม่ได้ นักรบมันดวงซวยเองที่มาเจอฉัน คนอย่างฉันยอมที่จะทรยศทั้งโลกเพื่ออำนาจและความยิ่งใหญ่ แต่จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมันหักหลังฉันแม้แต่คนเดียว...นักรบถ้าขืนแกยังชักช้าจนฉันรำคาญ ฉันจะฆ่าไอ้ คนที่มีสเต็มเซลล์นั่นซะ"
เอกภาพแอบปลดแม็กปืนออก เห็นนักรบเล็งปืนมาที่เขา สายตาที่มองเต็มไปด้วยไมตรีและความเศร้าเหลือกำลัง เขาจึงยกปืนเล็งใส่นักรบเช่นกัน ก่อนจะยิง นักรบขอถามอีกอย่าง
"พ่อ...ผมขอถามอะไรสักข้อได้ไหม"
"คิดจะถ่วงเวลาอีกหรือไง"
"ถ้าเกิดผมพลาด ถ้าตายจะได้นอนตายตาหลับ"
นักรบถามว่าลุงสิงห์เป็นคนสั่งฆ่านุดีใช่ไหม ลุงสิงห์ โวยเมื่ออยากรู้ เขาจะเล่าให้ฟัง...เพราะนุดีมาแอบได้ยินความลับของเขา จึงจำเป็นต้องเก็บเธอ...นักรบน้ำตาไหลรินเมื่อรู้ว่าคนที่ทำลายครอบครัวเขาคือคนที่เขาเรียกว่าพ่อ...
"แก...นรกส่งมาเกิดจริงๆ แกทำได้ยังไง" เอกภาพโกรธแค้นแทนนักรบ
"ช่วยไม่ได้ คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อของคนฉลาด ฉันส่งสัญญาณไปแล้ว ภายใน 10 นาทีนี้ หากไม่มีเสียงจากฉัน คนที่มีสเต็มเซลล์ตรงกับลูกแกจะถูกฆ่าทันที เวลานี้ถึงแกจะเกลียดฉัน อยากฆ่าฉัน แกก็ทำไม่ได้แล้ว จัดการฆ่าไอ้เอกภาพซะ" ลุงสิงห์สั่งเสียงเฉียบขาด
นักรบจำต้องลั่นไกใส่เอกภาพ เอกภาพก็ยิงใส่นักรบแต่ต่างฝ่ายต่างไม่มีกระสุน ทั้งสองมองหน้าเข้าใจในมิตรภาพของกันและกัน ลุงสิงห์โกรธมากชักปืนยิงใส่เอกภาพ นักรบกระโดดเข้ารับกระสุนแทน
เอกภาพปราดเข้าประคองนักรบ "ไอ้รบ แกขวางลูกปืนฉันทำไม ไอ้บ้า"
ปัทมากับวันวิสาข์มาถึงพอดีรีบเข้ามาดูอาการนักรบ นักรบรีบบอกวันวิสาข์ว่าได้สเต็มเซลล์แล้ว วันวิสาข์ แปลกใจ
"คุณรู้เรื่องแล้วเหรอว่าสเต็มเซลล์ของคุณเอกภาพเข้ากับน้องดาวได้"
เหมือนสายฟ้าฟาด นักรบเจ็บใจที่โดนหลอกอีกครั้งให้ฆ่าเพื่อนรัก จึงดึงปืนจากเอกภาพมายิงใส่ลุงสิงห์ตัดขั้วหัวใจตายคาที่
"ที่ผ่านมาผมทำหน้าที่ของลูกให้กับพ่อตามที่สัญญาไว้หมดแล้ว ตอนนี้ผมขอทำหน้าที่สุดท้ายให้แผ่นดิน... คือกำจัดคนชั่ว"
"คุณเอกภาพคะ รีบพาคุณนักรบไปโรงพยาบาลเร็วเถอะค่ะ" วันวิสาข์บอกอย่างร้อนรน
นักรบจับมือวันวิสาข์ "อย่าเลยครับ ผมรู้ตัวดีว่าคงไม่รอด"
"แกทำแบบนี้ทำไมไอ้รบ ปืนแกไม่มีกระสุนทำไมไม่ บอกฉัน"
"แกจำได้มั้ยไอ้เอก ที่แกเคยถามฉันว่าระหว่างหน้าที่กับมิตรภาพ ฉันจะเลือกอะไร..."
"แกบอกฉันว่า แกจะเลือกทั้งสองอย่าง"
"นี่ไง ฉันรักษาทั้งสองอย่างเอาไว้ได้แล้วไง ฉันรักษาหน้าที่ของความเป็นลูกและรักษามิตรภาพระหว่างเราเอาไว้ได้ ขอบใจแกมากนะ แกดีกับฉันกับนุดีแล้วก็น้องดาวมาตลอด ฉันฝากน้องดาวด้วยนะไอ้เอก"
เอกภาพรับปากว่าจะดูแลดาว นักรบเรียกหาวันวิสาข์ เธอกุมมือเขา
"คุณหมอครับ ผมมีเรื่องอยากบอก...ผมรักคุณหมอ รักตั้งแต่วันแรกที่หมอมาดูแลน้องดาว ผมรู้ว่าหมอเป็นคนจิตใจดีและจะดูแลน้องดาวได้...ผมรักหมอนะครับ"
"ฉันรู้ค่ะว่าคุณรู้สึกยังไง ฉันก็รักคุณเหมือนกันคุณนักรบ" วันวิสาข์น้ำตานองหน้า
"ผมดีใจครับที่รู้ว่าคุณหมอก็รู้สึกเหมือนผม...ผมฝากน้องดาวด้วยนะครับ"
"คุณไม่ต้องห่วงน้องดาวนะคะ ฉันสัญญาค่ะว่าฉันจะดูแลน้องดาวอย่างดี ฉันจะเป็นแม่ให้น้องดาวเองค่ะ"
"ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ...ผมรักคุณครับ สา..." เสียงนักรบแผ่วหายไป
"ฉันรักคุณค่ะนักรบ หลับให้สบายนะคะ" วันวิสาข์ กอดนักรบร้องไห้
ปัทมาสะอื้น เอกภาพดึงเธอเข้ามากอดปลอบ...
ooooooo
ทุกคนตามมาที่โรงพยาบาล วันวิสาข์รีบเข้าห้องผ่าตัด เอกภาพกับปัทมารออย่างกระวนกระวายหน้าห้องผ่าตัด จนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง วันวิสาข์ เดินออกมาบอก
"การผ่าตัดได้ผล น้องดาวปลอดภัยดีค่ะ"
ปัทมาโผกอดเอกภาพด้วยความดีใจ เขาเองก็โล่งอก...
หลายวันผ่านไป ร่างกายดาวเริ่มแข็งแรงขึ้นแต่จิตใจยังซึมเศร้า เอกภาพกับปัทมามาเยี่ยม เอกภาพทัก
"ไงครับ หลานสาวคนเก่ง วันนี้เป็นไงบ้างเอ่ย"
"น้องดาวไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าคะ พี่ปัดตามแม่สาให้เอามั้ย...นั่นไง พูดถึงก็มาพอดีเลย แม่สามาดูลูกสาวหน่อยสิ ไม่รู้ว่าไม่สบายหรือจะงอแง" ปัทมาบอกวันวิสาข์
"เป็นอะไรไปลูก ดาวปวดหัวหรือเปล่าคะ"
"น้องดาวคิดถึงคุณพ่อ ทำไมคุณพ่อไม่มาหาน้องดาวสักทีล่ะคะแม่สา" ดาวมองวันวิสาข์ด้วยสายตาน่าเวทนา
ทุกคนมองหน้ากันเศร้าๆ เอกภาพตัดสินใจเป็นคนพูด
"น้องดาวฟังอาเอกนะคะ คุณพ่อเป็นตำรวจที่ทั้งเก่งและดี คุณพ่อรักน้องดาวมาก แต่คุณพ่อก็ต้องดูแลคนอื่นๆด้วยเพราะเป็นหน้าที่ของตำรวจ น้องดาวรู้ใช่มั้ยคะ ตอนที่น้องดาวไม่สบายอยู่ คุณพ่อออกไปช่วยอาเอกจับคนร้าย แล้วคุณพ่อก็เสียสละเพื่อช่วยอาเอกเอาไว้"
"คุณพ่อตายแล้วใช่มั้ยคะ คุณพ่อทิ้งน้องดาวไปหาคุณแม่แล้วใช่มั้ยคะ" ดาวถามทั้งน้ำตา
"คุณพ่อไม่ได้ทิ้งน้องดาว คุณพ่อรักและห่วงน้องดาวมากรู้มั้ยคะ น้องดาวยังจำที่คุณพ่อสอนอยู่เสมอได้หรือเปล่า"
"จำได้ค่ะ คุณพ่อบอกว่าน้องดาวเป็นลูกตำรวจต้องเข้มแข็งไม่ต้องร้องไห้"
เอกภาพเห็นดาวพยายามกลั้นน้ำตาก็อดที่เข้าไปกอดไม่ได้...
ooooooo
หลายวันผ่านไป ดาวกำลังจะกลับบ้าน เธอลาวัน-
วิสาข์ "แม่สาต้องไปหาดาวทุกวันนะคะ"
"ค่ะ ว่างเมื่อไหร่รับรองแม่สารีบไปหาน้องดาวทันทีเลย"
ดาวสบตาเอกภาพ เขาพยักหน้ายิ้ม ดาวจึงพูดขึ้นว่า "ดาวขอเรียกพี่ปัดว่าแม่ได้มั้ยคะ"
"น้องดาวก็มีแม่สาแล้วไงคะ"
"ก็น้องดาวอยากมีแม่อีกคนนี่คะ อยากให้พี่ปัดเป็นแม่น้องดาวอีกคน" ดาวอ้อนปัทมา
"ได้ค่ะ แม่ก็แม่"
ดาวกระโดดดีใจหันไปตีมือกับเอกภาพ "สำเร็จแล้วค่ะพ่อเอก แม่ปัดยอมเป็นแม่น้องดาวแล้ว"
"พ่อเอก...นี่แอบไปตกลงกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ร้ายนักนะทั้งพ่อทั้งลูกเลย เธอดูลูกสาวเธอสิสา...นี่อย่าบอกว่าก็รู้กะเขาด้วยนะยัยสา"
ปัทมางอนที่โดนรุมจึงเดินหนีไป เอกภาพตามง้อ
"โกรธผมเหรอ"
"เปล่า..." ปัทมาตอบห้วนๆหน้าแดงด้วยความเขินอาย
"ไม่โกรธก็แสดงว่ารักผม"
"ใครรักคุณกัน พูดเองเออเองก็ได้"
"ใครรักผมไม่รู้ รู้แต่ว่าผมรักคุณก็พอ ผมอยากให้คุณเป็นแม่ให้น้องดาวจริงๆนะ แล้วเดี๋ยวเราก็มาช่วยกันทำน้องให้มาเป็นเพื่อนน้องดาวอีกสักสองสามคน คุณว่าดีมั้ย"
ปัทมาไม่ตอบแต่หน้าแดงอย่างเขินจัด เอกภาพฉวยโอกาสหอมแก้มเธออีกฟอด วันวิสาข์อุ้มดาวมายืนมองยิ้มชอบใจ...
ooooooo
-อวสาน-
