บันไดดอกรัก
ตอนที่ 15
หลังจากสั่งหมี่กรอบให้บอกกระเช้าให้ไปหาเขาที่ห้องทำงานแล้ว ธูปก็นั่งไม่ติด ผุดลุกผุดนั่งอยู่นั่นแต่ไม่เห็นเงากระเช้าเลย คืนนั้นเป็นอันว่าผิดหวัง ตอนเช้าไปทำงาน เจอหมี่กรอบกลางทาง ธูปหยุดรถถามว่า
"ตกลงเมื่อวานนี้เธอได้บอกเพื่อนเธอหรือเปล่าว่าให้ไป พบฉัน"
"บอกค่ะ แต่กระเช้าเขา..."
"หรือเห็นว่ากำลังจะได้แต่งงานกับไอ้เทียน เลยไม่ จำเป็นต้องฟังคำสั่งฉัน"
"คิดว่าคงไม่ใช่เหตุผลนั้นหรอกค่ะ...คุณธูปคะ อย่าหาว่าหมี่ละลาบละล้วงเลยนะคะ ตอนที่คุณธูปไปหากล้วยไม้กับกระเช้า เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าคะ เพราะตั้งแต่กลับมากระเช้าดูแปลกๆ รับปากแต่งงานกับคุณเทียนอย่างกะทันหัน แล้วก็หลบหน้าไม่ยอมเจอคุณธูป หมี่ถามอะไรก็ไม่ยอมตอบ เลยสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณธูปกับกระเช้า"
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอถามเพื่อนเธอดีกว่า ส่วนเรื่องที่ฉันจะคุยกับเขาคือเรื่องแม่ของเขา...ถ้าเขาอยากรู้อะไรมากกว่านี้ก็ต้องมาคุยกัน" ธูปทิ้งคำพูดให้คิด หมี่กรอบเป็นห่วงเพื่อนขึ้นมาทันที รีบไปเล่าให้ฟัง พอกระเช้ารู้เรื่องชักตกใจ หมี่กรอบชิงพูด
"ใจเย็นๆอย่าเพิ่งโวยวาย ฉันว่าคุณธูปเขาไม่ได้ทำอะไรแม่แกหรอก ตอนเขาคุยกับฉันน้ำเสียงเขาดูเป็นห่วงแกมากด้วยซ้ำ...ฉันถามอะไรหน่อยนะ แกชอบคุณธูปหรือเปล่า"
"บ้าเหรอ ฉันกำลังจะแต่งงานกับน้องชายเขา ฉันจะไปชอบเขาได้ยังไง"
"ได้สิ ถ้าแกไม่ได้รักคนที่แกกำลังจะแต่งงานด้วย"
กระเช้ายังปฏิเสธอยู่นั่น จนหมี่กรอบต้องพูดออกมาว่า
"ถ้าอย่างนั้นแกก็ควรจะไปพบคุณธูป คุยเรื่องแม่ให้รู้เรื่อง แต่ถ้าแกไม่กล้าไปหาเขา ฉันจะสรุปว่าแกชอบคุณธูป..."
ดังนั้นกระเช้าจึงตัดสินใจไปพบธูปตามคำสั่ง แต่กว่าจะเข้าไปในห้องทำงานของเขาได้ก็ถูกทับทิมขัดขวางจนธูปต้องบอกเธอว่า เขาสั่งให้กระเช้ามาหาเอง และไล่ทับทิมให้ไปคอยนอกห้อง
เหลือแค่สองคนก็เริ่มเอาเชิงกัน ยึกยักกันไปมาเกือบชั่วโมง แล้วธูปก็บอกว่าเขามีคำถามเกี่ยวกับแม่ของกระเช้า เธอสะดุ้งหน้าถอดสีทันที...
หลังจากระงับอกระงับใจครู่หนึ่งแล้วกระเช้าก็ถามว่าอยากรู้อะไรเกี่ยวกับแม่ของเธอ ธูปยักไหล่ตอบเสียงจริงจังว่า เขาอยากจะรู้ว่าถ้าแม่เธอไม่บังคับให้เธอจับคนรวยๆ เธอยังอยากจะแต่งงานกับน้องชายเขาอยู่หรือเปล่า
"คุณพูดอะไรของคุณ ฉันไม่รู้เรื่อง"
"อย่ามาเล่นละครกับฉัน วันที่แม่เธอมาหาเธอที่ไร่ ฉันแอบเห็นเธอสองคนทะเลาะกันที่หน้าบ้านฉัน ฉันได้ยินหมดทุกอย่าง ถึงแม้จะจำไม่ได้ทุกคำพูดแต่ฉันพอเข้าใจว่าแม่เธอต้องการอะไร และเธอกำลังทำอะไร เธอยอมแต่งงานกับไอ้เทียนเพราะเธอต้องการสามีรวยๆเพื่อแม่เธอ เธอไม่ได้รักน้องชายของฉัน"
กระเช้าชาไปหมดทั้งตัวด้วยความอาย ธูปเหลือบมองก่อนจะคาดคั้นเอาความจริง
"เธอกล้าพูดหรือเปล่าว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่ได้แค่โกหก ไม่ได้หลอกลวง แต่เธอรักเทียนจริงๆ"
"ฉันรักคุณเทียน" กระเช้าสวนออกไปด้วยความกดดัน ย้ำอีกว่า "ใช่...แม่อยากให้ฉันได้สามีรวย บอกให้ฉันจับคุณเทียน ตอนแรกฉันก็ทำเพราะแม่ แต่ตอนนี้ที่ฉันอยากแต่งงานกับเขา เพราะฉันรักเขา คุณพอใจหรือยัง"
ธูปหน้าเปลี่ยนสีไปบ้างตอนที่กระเช้าบอกว่ารักเทียน แต่ฝืนใจทำเสียงดุใส่
"ยัง...ถ้าเธอยืนยันว่ารักน้องชายฉัน เธอต้องพิสูจน์ด้วยการบอกความจริงเรื่องแม่ของเธอ คนเราจะรักกันก็ต้องจริงใจต่อกัน เรื่องใหญ่ขนาดนี้ถ้าเธอไม่กล้าบอก ฉันก็ไม่เชื่อว่าความรักของเธอมันจะเป็นความจริงอีกสองวันจะถึงวันหมั้น เธอต้องบอกความจริงก่อนงานจะเริ่ม และถ้าไม่บอก ฉันจะเป็นคนบอกทุกคนเอง"
กระเช้าก้มหน้าไม่กล้ามองตาธูป พาตัวเองออกไปจากห้องด้วยความหวาดหวั่น
ooooooo
หมี่กรอบไปคอยรับกระเช้าและพากลับมาบ้าน เธอถามอะไรกระเช้าก็ไม่ยอมพูดสักคำ ถามมากๆเข้าก็ร้องไห้โฮโผเข้ากอดเพื่อน กว่าจะมาถึงบ้านหมี่กรอบต้องปลอบอยู่นาน จากนั้นบอกให้กระเช้าล้างหน้าและแต่งหน้าเผื่อจะอารมณ์ดีขึ้น
"ไม่...ฉันคงไม่รู้สึกดีขึ้นหรอก...ฉันไม่อยากจะเชื่อว่านายธูปสามดอกรู้กำพืดฉันมาตั้งนานแล้วแต่ไม่เปิดปากพูดสักคำ ถ้าเกิดเขาบอกคุณเทียนกับคุณท่านทั้งสองคน ฉันคงไม่กล้าสู้หน้าใครทั้งนั้น"
"แต่ก็แปลกนะ ทำไมคุณธูปไม่บอกคุณเทียนทั้งที่รู้ตั้งนานแล้ว หรือว่า ที่เขาไม่บอกเพราะเขาสงสารแกจึงให้โอกาสแกเป็นคนบอกเอง"
"คงไม่ใช่สงสารหรอก เขาเกลียดฉันจะตาย เขาคงรอเวลาให้ถึงที่สุดมั้ง...หมี่...ฉันคงเดินมาสุดซอยแล้วจริงๆ ฉันคงต้องสารภาพกับคุณเทียน แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออกยังไม่รู้ว่าจะพูดยังไง แต่ฉันต้องพูดแน่ๆ โดยเฉพาะเรื่องของแม่"
ooooooo
ระยะนี้ในฟาร์มราชินีกล้วยไม้ รู้สึกว่าทุกเรื่องราวจะเกี่ยวกับกระเช้าทั้งสิ้น เริ่มตั้งแต่เช้าวันศุกร์ ที่หน้าโรงอาหาร พวกพนักงานเดินกันขวักไขว่ ส่วนใหญ่ไปมุงอยู่ที่ป้ายประกาศ ซึ่งประกาศแผ่นใหม่เพิ่งนำมาติด ทุกคนอ่านด้วยความสนใจ ยืนวิพากษ์วิจารณ์กันเป็นกลุ่มๆ หมี่กรอบกับกระเช้าก็อยู่ด้วย
"ด็อกเตอร์กับคุณบุปผาใจดีมากเลยนะ ประกาศให้วันหมั้นของแกเป็นวันหยุด ส่วนพรุ่งนี้ก็ทำงานแค่ครึ่งวัน ตอนบ่ายก็ได้หยุดอีก" หมี่กรอบพูดกับกระเช้า
"ใช่...ทั้งสองท่านเป็นคนดีจริงๆ" กระเช้าพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
"นี่ๆ...จะมาเศร้าอะไรอีกหา...มะรืนนี้แกก็จะหมั้นแล้ว ต้องร่าเริงสิถึงจะถูก"
"ฮื่อ...ตอนนี้ก็ร่าเริงได้แค่นี้แหละ เดี๋ยวเที่ยงนี้ต้องไปกินข้าวกับคุณเทียน หลังจากสารภาพความจริงแล้วยังไม่รู้ว่าจะเป็นลูกผีหรือลูกคน"
ขณะนั้นพวกเพื่อนร่วมงานที่สนิทกับสองสาวเข้ามารุมล้อม ตอนนี้ใครได้เข้าใกล้กระเช้าจะรู้สึกว่าตัวเองมีหน้ามีตาขึ้น ทุกคนในกลุ่มต่างเสนอตัวจะไปช่วยงานวันหมั้นด้วยความ กระตือรือร้น กระเช้ากล่าวขอบคุณทุกคนอย่างซาบซึ้ง ทั้งๆที่ในใจตัวเองกลับมีแต่ความกังวล
ด้านจวงจิต เธอเริ่มอดเหล้าแล้ว เก็บขวดเหล้าลงถุงดำหมดทั้งบ้านเตรียมทิ้งขยะ แม้บางขวดจะเป็นเหล้ายี่ห้อดี มองอยู่สองสามตลบ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจโยนลงถุง เก็บไปเก็บมาคิดถึงกระเช้าขึ้นได้จึงหยิบโทรศัพท์โทร.ไปหาหมี่กรอบ บอกว่ามีเรื่องจะถาม หมี่กรอบเลยบอกว่าบ่ายนี้ว่างจะไปหา
ที่บ้านของปิ่นทอง ความจริงไม่ต้องทำอะไรให้มากเรื่อง แต่ปิ่นทองก็วุ่นวายใหญ่ จัดแต่งบ้านซะหรู บรรดาคนใช้หัวปั่นกันไปหมดจนชิดชัยต้องปราม
"ปิ่น...พี่ว่าไม่ต้องจัดใหญ่โตก็ได้ แค่งานหมั้น กระเช้าเขาก็บอกว่าอยากจัดเงียบๆ แค่คนกันเอง"
"ก็ปิ่นรวยนี่...ปิ่นจัดแบบเล็กๆไม่เป็น มันอายเค้า อีกอย่างคนเขาจะได้รู้ว่า พี่ชิดกับฉันเป็นอะไรกัน"
"เฮ่อ...คนเขารู้กันทั้งตลาดนานแล้ว จะให้รู้อะไรอีกล่ะ... พี่ไปทำงานก่อนละ" ชิดชัยผลุนผลันออกจากบ้านไปด้วยความเซ็ง
ooooooo
ทางฝ่ายบุปผาก็กำลังตรวจดูเครื่องทองของหมั้น ตรวจไปก็คิดถึงภาพของแม่เลี้ยงกระเช้าไป เลยแถมนั่นแถมนี่เข้าไปในกองอีกเพราะกลัวจะไปข่มทางโน้นไม่ได้ รู้สึกตัวเองว่าตายังเจ็บแปลบๆอยู่กับแสงเพชรของปิ่นทองเมื่อวันที่ไปขอกระเช้า เทียนเดินผิวปากมาอย่างร่าเริง บุปผาเรียกเอาไว้
"ตาเทียน...จะไปไหนลูก เข้ามาหาแม่หน่อย"
เทียนหยุดผิวปาก โผล่หน้ามาแค่ปากประตู บอกว่าจะไปกินข้าวกับกระเช้า บุปผาวางมือจากของ
"เออดีเลย...แม่ฝากถามหน่อยว่า ผู้ใหญ่ทางฝ่ายเขามี กี่คนจะได้เตรียมผ้าถูก เพราะวันก่อนที่เราไปเจอแต่เมียพ่อ แต่ไม่ใช่แม่เขา แล้ววันจริงแม่เขาจะมาด้วยหรือเปล่า...ถามแล้วรีบกลับมาบอกด้วยล่ะ แม่ยิ่งงงๆกับเรื่องแม่ของเขาอยู่ จะดองกันอยู่แล้วยังไม่รู้จักกันสักนิด"
"ครับ...วันนี้ผมจะซักให้ละเอียดแล้วมารายงานแม่ทันที ผมไปก่อนนะครับ..." เทียนรีบเดินออกไป บุปผาตะโกนตามหลัง
"ถามให้ได้เรื่องได้ราวนะ...เฮ่อ...จะแต่งงานมีครอบครัวกับเขาอยู่แล้ว ฉันยังไม่เห็นความเป็นผู้ใหญ่ของเจ้าเทียนมันสักนิด..."
ส่วนทับทิมมีหน้าที่ทำจดหมายแจ้งเรื่องไปยังหน่วยงานต่างๆในฟาร์ม เขียนแล้วก็ขยำทิ้งอยู่นั่น ในใจมีแต่ความริษยา เขียนไปด่าไป
"กะอีแค่งานหมั้นนังพนักงานระดับแรงงาน ทำไมต้องหยุดทำงานกันด้วยวะ ทำเป็นเรื่องใหญ่น่าหมั่นไส้... นังกระเช้านะนังกระเช้า แกจะได้ดีไปกว่าฉันไม่ได้ คอยดู..." ขยำกระดาษเป็นครั้งที่ห้าสิบปาลงถังขยะ แล้วหยิบโทรศัพท์มากดหาสามสาวสามแสบ แบมบี้เป็นคนรับสายตวาดมาว่า โทร.มาทำไม พวกฉันกำลังทำงานสำคัญอยู่นะ
"ฉันก็ไม่อยากกวนหรอกนะ แค่จะโทร.มาถามว่า พวกเธอได้ประวัตินังกระเช้าไปแล้วได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันบ้างหรือยัง นี่อีกแค่วันเดียวมันก็จะฉกคุณเทียนไปจากพวกเธอแล้วนะ"
"ฉันรู้แล้วน่ะ...ตอนนี้พวกฉันก็อยู่หน้าแผงขายผลไม้ที่พ่อมันทำงานอยู่ ถ้าเธอไม่โทร.มาขัดจังหวะฉันคงได้คุยกับพ่อมันไปแล้ว..." แบมบี้วางสายไปอย่างโมโห
ooooooo
สามสาวก้าวเข้าไปในร้านขายผลไม้ ร้องถามหาคนชื่อชิดชัย ปิ่นทองกำลังนั่งกดเครื่องคิดเลขหยุดชะงักร้องถามว่าใครมาหาพี่ชิดของฉัน แล้วรีบเดินออกไปดู เจอสามสาวยืนเรียงกันอยู่ แถมปาร์ตี้ยังตอบคำถามของปิ่นทองว่า ไม่ได้มาหาพี่ชิดของป้า แต่มาหานายชิดชัยที่เป็นของใครไม่รู้ พอถูกเรียกป้า ปิ่นทองฟิวขาดทันที
"กรี๊ดดดด...ใคร แกเรียกใครว่าป้า พวกนังก้าวร้าว แกกล้าว่าฉันแก่เหรอ"
"แค่คำว่าแก่ ไม่เห็นต้องอาศัยความกล้าอะไรเลยแค่พูดไปตามความเป็นจริง ก็แค่นั้นเอง" ปาร์ตี้ลอยหน้าตอบ ปิ่นทองโดดผลุงไปที่กองทุเรียน คว้าขึ้นมาสองลูก
"นังพวกนี้ ปากวอนเสียโฉมซะแล้ว เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับเจ๊ปิ่น แกโดน..."
สามสาวร้องกรี๊ดออกมาพร้อมกัน แบมบี้รีบหลบไปอยู่หลังปาร์ตี้กับเอแคลร์ ร้องออกมาว่า เธอไม่เกี่ยวสองคนนี่ เป็นคนพูด
"ไม่ต้องมาหลบ...โดนทั้งสามคนนั่นแหละ" ปิ่นทองจะวิ่งเข้ามาตบ พอดีชิดชัยโผล่ออกมาจากหลังร้านเพราะคนงานวิ่งไปบอก เขารีบเข้ามาดึงปิ่นทองเอาไว้ ถามว่าเรื่องอะไรกัน ปิ่นทองฟ้องว่าสามสาวนี่มาว่าเธอแก่ถึงกับเรียกป้า ชิดชัยส่ายหน้า
"เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นจะต้องตบตีกันเลย อายลูกน้อง อายชาวบ้านเขาเปล่าๆ"
หลังจากเรื่องสงบลงแล้วสามคนก็อ้างว่าเป็นเพื่อนกับกระเช้าที่เข้าประกวดในงานต่างๆด้วยกัน เคยเอาของฝากกระเช้าไว้ วันนี้ต้องการใช้จึงจะมาขอคืนแต่ไม่รู้ว่าบ้านกระเช้าอยู่ที่ไหน ชิดชัยจึงบอกทางไปบ้านจวงจิตให้ สามสาวรีบเดินทางต่อไปด้วยความดีใจ...
ขับไปดูแผนที่ไปจนถึงทางเลี้ยวจะเข้าบ้าน พอดี
แบมบี้เหลือบไปเห็นหมี่กรอบขับมอเตอร์ไซค์ผ่านหน้าไปจึงชะลอรถตัวเอง รอจนหมี่กรอบเลี้ยวเข้าบ้านไปแล้วจึงขับตามเข้าไปบ้างแต่ไปจอดไว้ไกลๆเพื่อไม่ให้หมี่กรอบมองเห็น
จวงจิตได้ยินเสียงมอเตอร์ไซค์ของหมี่กรอบก็ออกมารับ หมี่กรอบรีบถามว่าอยากรู้เรื่องอะไรของกระเช้าถึงต้องโทร.ไปหา แต่ตอนนั้นไม่ว่างคุย พอดีบ่ายนี้ได้หยุดงาน จึงมาหาด้วยตัวเอง
"จะถามเรื่องที่กระเช้ามันจะแต่งงานน่ะ ว่าทำไมมันแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ล่ะ"
"เอ๊า...มันแต่งเพราะน้าจวงอยากให้มันแต่งไงล่ะ"
จวงจิตสีหน้าเครียด บอกว่าคงต้องคุยกันยาว พาหมี่กรอบไปที่โต๊ะหน้าบ้านเพื่อจะได้นั่งคุยกัน พวกแบมบี้ลัดเลาะไปหลบอยู่ใกล้ๆที่มีต้นไม้ใหญ่บังตัวได้ แล้วเตรียมถ่ายคลิปพร้อมอัดเสียงคุยด้วย
"จริงๆเหรอหมี่...ที่ว่าเพราะน้าน่ะ"
"จริงจ้ะ...ตอนนั้นฉันก็ไม่รู้ว่าน้าพูดด้วยอารมณ์ไหน เรื่องให้มันหาสามีรวยๆ กระเช้ามันจริงจังมากนะมันลงมือทำเพราะอยากให้น้าจวงสมหวัง...มันอุตส่าห์ไปทำงานกับฉันที่ฟาร์มก็เพราะอยากเจอลูกชายเจ้าของฟาร์ม พอเจอกันมันก็พยายามทำให้เขาประทับใจ แล้วเขาก็ชอบมันจริงๆ"
"แล้วที่กระเช้ามันแต่งงาน มันรักเขาหรือเปล่า หรือว่าแต่งเพราะน้าบอกให้มันแต่ง"
"ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน...เอาไว้ถ้าน้าได้คุยกับมันก็ถามเองแล้วกัน ฉันไม่กล้าถาม"
"โธ่กระเช้า...นี่แกต้องหลอกจับผู้ชายเพราะแม่เหรอเนี่ย..." จวงจิตปล่อยโฮด้วยความสงสารลูก
ขณะที่หมี่กรอบกับจวงจิตกำลังเครียด แต่สามสาวแทบจะตีปีก อยากจะร้องไชโยออกมาดังๆ พากันลัดเลาะออกไปขึ้นรถ พอรถเคลื่อนทั้งสามคนก็กรี๊ดดด...ร้องยาฮู้ยิบปี้กันสนั่น แบมบี้ถือกล้องอยู่ในมือพูดอย่างดีใจว่า
"นังกระเช้า...นังทอม...คราวนี้แกเสร็จฉันแน่...ยิงปืนนัดเดียวได้นกตั้งสองตัว" หยิบมือถือมาโทร.หาเทียน แต่เทียนปิดเครื่องเพราะกำลังกินอาหารอยู่กับกระเช้า แบมบี้เลยโทร.ไปหาทับทิมบอกให้ช่วยตามหาตัวเทียนให้ด้วย
"ได้...ฉันจะรีบตามหาคุณเทียนให้เจอ รับรองว่างานนี้สนุกแน่" ทับทิมดีใจจนเนื้อเต้น
ooooooo
ที่ร้านอาหารหรูซึ่งเทียนพากระเช้ามากินอาหารเที่ยง พอเข้าไปในร้านกระเช้าชะงัก ร้องออกมาว่าร้านหรูจังเลย เทียนบอกอย่างภูมิใจว่าเป็นร้านประจำของเขาเอง คิดว่ากระเช้าคงจะชอบ ปกติเขาจะมากับพวกเพื่อนๆ แต่ถ้าแต่งงานกันแล้วเขาก็จะมากับเธอแค่สองคน เทียนพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ส่วนกระเช้ายิ้มแห้งๆ เธอขอไปเข้าห้องน้ำ
ไปยืนดูกระจก พึมพำว่า ทำไมคุณเทียนไม่กินอะไร
ที่มันบ้านๆบ้างนะ แล้วเลยนึกถึงตอนที่ธูปพาไปกินที่ร้าน
ป้าหวิวขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
"เฮ้อ...ไปคิดถึงเขาทำไมกันเนี่ย...วันนี้เราจะต้องบอกความจริงกับคุณเทียนให้ได้...จะเกิดอะไรขึ้นก็แล้วแต่" กระเช้าหยิบแป้งมาตบๆหน้าให้กำลังใจตัวเองก่อนเดินออกจากห้องน้ำ พอถึงโต๊ะอาหาร เห็นขาหมูทอดขาเบ้อเริ่มวางคอยอยู่
"ผมสั่งให้เอง ขาหมูทอดร้านนี้อร่อยมาก โดยเฉพาะหนัง กรอบมากๆ กระเช้าต้องลองดูนะครับ หนังมันๆนี่แหละอร่อยที่สุด"
กระเช้าอึ้ง คิดถึงธูปตอนนั้นอีกแล้ว เขาบอกเธอว่า "ฉันสั่งผัดผัก ปลานึ่ง แล้วก็ต้มจืดมาให้ แต่หมูสับของป้า เขามีมันติดมาหน่อยๆ ถ้าเธอไม่อยากกินก็กินแต่ผัก หมูสับฉันกินเอง..." กระเช้าสะดุ้งเมื่อเสียงเทียนดังขึ้น
"ทำไมไม่กินล่ะครับ หรือว่า ผมสั่งอาหารมาไม่ถูกใจคุณ"
"เอ้อ...เปล่าค่ะ...คือฉัน...ฉันถูกใจมากค่ะ ถูกใจจนอึ้งไปน่ะค่ะ แหะๆ...งั้นทานเลยนะคะ"
แบ่งขาหมูใส่จานตัวเองอย่างผะอืดผะอม เทียนยังคะยั้นคะยอให้กินมากๆ กินให้หมดยิ่งดี กระเช้าฟังแล้วอยากอ้วก แต่เทียนกลับไปพูดอีกเรื่องว่า
"พอเราทานกันอิ่มแล้วผมมีเรื่องสำคัญจะคุยกับคุณ"
"เรื่องอะไรเหรอคะ"
"เรื่องแม่ของคุณ" เทียนตอบน้ำเสียงเรียบๆ แต่กระเช้าข้าวติดคอ วางช้อนแล้วบอกว่า
"คุณเทียนคะ ก่อนที่คุณจะถาม กระเช้าก็มีเรื่องสำคัญจะบอกคุณเหมือนกัน...คือว่า...เอ้อ...จริงๆแล้วแม่ของกระเช้า เขา...อยากให้กระเช้าแต่งงานกับ เอ้อ..."
"แต่งงานกับ...กับใครเหรอครับ อย่าบอกนะว่าแม่กระเช้าไม่อยากให้แต่งงานกับผม เพราะมีผู้ชายอื่นไว้ให้แล้ว ผมไม่ยอมจริงๆด้วย"
"ไม่ค่ะ...ไม่ใช่อย่างนั้น คือ แม่กระเช้าอยากให้กระเช้าแต่งงานกับผู้ชายดีๆน่ะค่ะ...คือผู้ชายดีๆคนที่รักจริงแล้วไม่ทอดทิ้งกันตอนแก่...แค่นั้นแหละค่ะ..."
"โธ่...แค่นี้เอง คุณบอกแม่ได้เลยว่า ถึงผมจะไม่ได้เป็นคนดีมาก แต่ผมรักจริง จะไม่ทิ้งคุณไปไหน ผมจะอยู่กับคุณ
ตลอดไปจนตายจากกันเลย..." คำพูดของเทียนทำเอากระเช้าเอ่ยปากเรื่องแม่ไม่ออก
ooooooo
พอกลับถึงบ้าน บุปผา ศีล และธูปนั่งคอยกันอยู่ หน้าสลอน เทียนเดินยิ้มแต้เข้าไปนั่งลงข้างแม่ บุปผา
ซักทันทีว่าที่ให้ไปถามทั้งหมดกับกระเช้านั้นได้เรื่องยังไงบ้าง เทียนแกล้งแซวว่าแม่อยากรู้เรื่องอะไร บุปผาตอบเสียงเคร่ง
"ฉันก็อยากรู้หมดแหละ แม่เขาเป็นใคร มาจากไหน ทำอะไร นิสัยใจคอเป็นยังไง"
"เขาจะตอบตามความจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้..." ธูปพูดแทรกขึ้น บุปผาเลยหันไปเอ็ด เทียนเล่าไปยิ้มไป
"แม่ของเขาชื่อจวงจิต ปัจจุบันอายุสี่สิบสอง"
"โอ้โฮ...มีลูกตั้งแต่อายุยี่สิบ" ธูปขัดขึ้น เทียนหันมาว้ากทันที
"แกรู้ได้ยังไง"
"อ้าว...ก็ว่าที่คู่หมั้นแกอายุยี่สิบสอง แม่อายุแค่สี่สิบสองถ้าไม่รวมตั้งท้องเก้าเดือนก็แสดงว่ามีลูกตั้งแต่ยี่สิบ มันยากตรงไหน"
"เออ...เรานี่ก็แปลกนะตาธูป จำอายุว่าที่คู่หมั้นของน้องชายได้แม้นแม่น" ศีลที่นั่งฟังเงียบๆออกความเห็น ทำให้เทียนชักสงสัย
"เออนั่นสิ...แกชักจะสนใจกระเช้ามากไปแล้วนะ"
"นี่ๆพอๆ อย่ามาทะเลาะกันนอกเรื่อง แม่ไม่อยากฟัง ตาเทียนเล่าต่อ..."
"เอ้อ...ครับ...คือว่า แม่ของกระเช้าเจอกับพ่อเขาที่นครชัยศรี พ่อมีสวนส้มโอ ทั้งสองคนแต่งงานแล้วก็ช่วยกันทำสวน...ส่วนนิสัยใจคอเห็นกระเช้าบอกว่า แม่เป็นคนอารมณ์ดีมาก ธรรมะธัมโม ชอบทำบุญเหมือนคุณแม่เลย..."
พอพูดถึงตอนนี้บุปผาหน้าบาน แต่ธูปหน้าเครียด ส่วนเทียนยังจาระไนด้วยความปลาบปลื้มว่าที่แม่ยาย
"กระเช้าเขาว่าแม่เขาเป็นคนรักสวยรักงาม รักธรรมชาติ แล้วก็ชอบทำอาหาร..."
"อูย...เหมือนคุณเลยนะ" ศีลหันมาบอกเมีย บุปผายิ้มแก้มแทบปริ
"แหม...ชักอยากจะเห็นตัวจริงแล้วสิ ฟังๆแล้วน่าจะถูกชะตามากกว่าผู้หญิงคนที่เป็นเมียพ่ออีกนะเนี่ย"
ศีล บุปผา และเทียนหน้าบานทั้งสามคน มีแต่ธูปที่หน้าตูมเพราะโกรธกระเช้าที่ยังไม่บอกความจริงเทียน
ooooooo
พอแยกย้ายออกจากห้องที่นั่งคุยกันเมื่อครู่ ธูปก็เดินตามหาเทียนให้วุ่น แต่ไม่เจอ พอดีเห็นคนใช้ชื่อติ๋มกำลังทำความสะอาดอยู่แถวนั้น จึงถามถึงเทียน ติ๋มบอกว่าเมื่อกี้เห็นแต่ตอนนี้ไม่เห็นแล้ว พออ่านจดหมายที่คุณทับทิมฝากดิฉันไว้ให้ก็ปาทิ้งแล้วรีบออกไปเลย ธูปถามว่าจดหมายอะไร ติ๋มไปหยิบออกมาจากถังขยะยื่นให้ ธูปรีบคลี่อ่าน สีหน้ากลายเป็นความแปลกใจและสงสัย
ส่วนเทียนไปเดินอยู่ในสวนถือโทรศัพท์และจะกดหาทับทิม แต่พอนึกอีกทีก็เปลี่ยนใจเป็นกดปิดไปเลย
"เฮ้อ...ไร้สาระ...สงสัยพวกนั้นคงจะหาเรื่องกระเช้าอีกตามเคยแหละ"
ooooooo
ทับทิมกำลังคอยโทรศัพท์ของเทียนอยู่ที่บ้านพักอย่างร้อนใจว่าทำไมเทียนไม่โทร.มาสักที พอมีโทรศัพท์เข้ารีบหยิบดู ปรากฏว่ามาจากธูป เธอทำเสียงหวานสวัสดีไปทันที ธูปถามว่าเธออยู่ที่ห้องหรือเปล่า
"ใช่ค่ะ...ทับทิมเพิ่งกลับมาถึงเมื่อกี้นี้เอง คุณธูปมีงานด่วนอะไรหรือเปล่าคะ จะให้ทับทิมเข้าไปออฟฟิศก็ได้นะคะ"
"ไม่ต้อง...ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องเธอ เปิดประตูให้ด้วย"
ทับทิมแทบร้องกรี๊ดด้วยความดีใจ ทีแรกจะไปเปิดประตูแล้ว แต่พอนึกได้ว่าหมูกำลังจะวิ่งเข้าอวยก็เลยร้องบอกให้ธูปรอแป๊บหนึ่ง เพราะเธอกำลังอยู่ในห้องน้ำ ก้มดูเสื้อผ้าตัวเองแล้วรีบถอดเสื้อคลุมออกเหลือแต่สายเดี่ยวข้างใน จัดแจงแปลงร่างตัวเองให้ดูโป๊ที่สุดแล้วจึงเดินไปเปิดประตูให้ธูป เขาไม่มองเธอเลยด้วยซ้ำ
เมื่อเธอเชิญเข้ามาในห้อง แต่คนคิดจะจับซะอย่างถึงยังไงก็หน้าทนอยู่แล้ว ทับทิมจึงล่อเหยื่อเข้าไปช่วยเธอในห้องน้ำโดยอ้างว่าหกล้มในอ่าง แกล้งทำเป็นอุบัติเหตุเอาน้ำฉีดจนธูปเปียกปอนแล้วจะให้เปลี่ยนเสื้อผ้าแต่ธูปรู้แกว จึงทำเฉยชาใส่ ยางอายคงจะเกิดขึ้นมาบ้างทับทิมเลยถามว่าเขามาหาเธอถึงนี่มีอะไรหรือเปล่า
ธูปล้วงกระเป๋าเสื้อสูท ยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้
"ฉันอยากรู้ว่า...โน้ตนี่...มันคืออะไร"
ธูปคาดคั้นจนทับทิมต้องยอมสารภาพความจริงออกมาว่าเรื่องราวเป็นยังไง และเอาคลิปที่ปาร์ตี้ถ่ายจวงจิตกับหมี่กรอบคุยกันเรื่องกระเช้าจับเทียนให้ธูปดูด้วย ธูปจึงยึดคลิปนั้นไปและห้ามทับทิมไปพูดเรื่องนี้กับใครอีก โดยที่ทับทิมเองก็ไม่รู้ว่าแบมบี้ได้อัดเป็นแผ่นซีดีไว้อีกแผ่นหนึ่ง
ooooooo
ธูปกลับไปหากระเช้าถึงเรือนพัก เรียกเธอให้ ไปคุยกับเขาที่เรือนกล้วยไม้ ถามว่าทำไมเธอไม่ยอมบอกความจริงเรื่องแม่ ทำไมต้องโกหกเทียน ทั้งๆที่ เขาให้โอกาสกับเธอแล้ว แต่เธอยังไม่ยอมรับ กระเช้า ยืนยันว่าเมื่อก่อนนี้แม่ของเธอเป็นคนดีจริงๆ...ธูปไม่เข้าใจ ยิ่งโมโห
"กระเช้า...ตกลงว่าเธอนี่เป็นคนยังไงกันแน่ สิ่งที่เธอทำเธอไม่รู้เหรอว่ามันไม่สมควร มันผิดมาก เธอแกล้งโง่ใช่มั้ย..."
"ใช่...ฉันมันคนโง่ แล้วคุณมายุ่งกับฉันทำไม"
"ฉันไม่อยากยุ่งกับเธอนักหรอก ถ้าผู้ชายคนนั้นไม่ใช่น้องชายของฉัน ถ้าเธอไปแต่งกับตาสีตาสาที่ฉันไม่รู้จักอย่าคิดเลยว่าฉันจะสนใจ"
"ฉันไม่คิดหรอกว่าคุณจะสนใจฉัน เท่าที่ผ่านมาฉันก็ถือว่าเป็นเกียรติอย่างสูงแล้ว แต่สำหรับคุณเทียน เขารักฉัน และฉันก็รักเขา"
"ฉันไม่เชื่อ...เธอไม่เคยรักมัน เพราะคนที่เธอรักก็คือ...ตัวเธอเอง"
กระเช้าผิดหวังคำพูดของธูป เธอจึงรั้นหัวชนฝาว่าเธอรักเทียน ทำให้ธูปโกรธจนระงับอารมณ์ปรารถนาของตัวเองไม่อยู่คว้าตัวกระเช้ากระชากเข้ามาจูบจนหนำใจ กระเช้าพอรู้สึกตัวรีบผลักเขาออก ถามว่าทำไมต้องทำแบบนี้
"ฉันทำเพราะอยากให้เธอหยุดโกหกตัวเองแล้วก็ถามใจตัวเองดีๆว่าเธอรักเทียนจริงๆหรือว่าเธอกำลังหลอกตัวเองเพื่อแม่กันแน่ ถ้าเธอยังดันทุรังแต่งกับเทียน ถ้าความจริงเปิดเผยนอกจากเทียนจะเสียใจแล้ว เธอเองก็จะไม่มีความสุข...รีบบอกความจริงก่อนที่มันจะสายเกินไปซะ"
ธูปเดินจากไปแล้ว แต่กระเช้ายังสะอื้นฮักๆอยู่ที่เดิม
เช้าวันรุ่งขึ้น กระเช้าตื่นแต่มืด แต่ยังไม่ทันหมี่กรอบที่ขับรถออกไปก่อนหน้านี้ คำพูดของเพื่อนเหมือนจะดังอยู่ข้างหู "ฉันไม่รู้ว่าแกคิดอะไรอยู่ แต่ไม่ว่าแกจะทำอะไร ถ้ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้องแกก็ทำไปเลย" กระเช้าลงมือแต่งตัวแต่งหน้า พึมพำว่า "ฉันคิดว่า...มันถึงเวลาแล้ว..."
ooooooo
ที่ร้านอาหารหน้าบ้านพักของทับทิม อิทธิเดชและบัญชาไปดักรอพบเธอ พอทับทิมออกจากบ้าน
พวกเขาก็เข้าไปขวางหน้า ทับทิมปรายตามองบัญชาแล้วพูดเยาะว่า มาหาถูกก็เพราะมีหนอนนำทางมานี่เอง
"ใช่ ฉันมาหาเธอเพราะตั้งใจ เนื่องจากว่าเธอเอาตัวเองเข้ามาแทรกอยู่ในแผนการของฉัน เธอรู้ทั้งเรื่องกล้วยไม้ และบัญชา อาจจะหาประโยชน์ได้"
"คุณพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ อย่ามาใส่ร้ายฉันดีกว่า ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น คุณกำลังเข้าใจผิด" ขณะพูดก็เดินจน เข้าประชิดตัวอิทธิเดชแล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทของเขาดึงโทรศัพท์ออกมา พลางยิ้มเยาะ "พอดีฉันเห็นแสงไฟมันกะพริบผ่านกระเป๋าเสื้อคุณก็เลยรู้ว่าคุณแอบอัดเสียงฉันไว้"
"เอาเหอะ ไหนๆเธอก็รู้เรื่องกล้วยไม้เป็นโรคพวกนั้นรวมทั้งเรื่องบัญชา ถ้าเธอช่วยฉัน ฉันยินดีช่วยเธอกำจัดกระเช้าและเคลียร์ทางให้เธอกับไอ้ธูปด้วย"
ข้อเสนอของอิทธิเดชทำเอาทับทิมตาลุกวาวด้วยความสนใจ
ooooooo
