ไทรโศก

คืนนี้ขณะอัมนอนเพลียๆอยู่บนเตียงก็ต้องสะดุ้ง เมื่ออ๊อดปีนหน้าต่างเข้ามากอดจากข้างหลัง เธอพยายามเบี่ยงตัวหนีขอร้องเบื่อๆว่า ตนไม่สบายขอพักสักวันเถอะ อ๊อดไม่ยอมกอดรัดฟัดเหวี่ยง

"อ้างโน่นอ้างนี่อยู่เรื่อย ไม่รู้จะอ้างทำไม รู้ๆอยู่ว่าอ้างยังไงก็ต้องโดนอยู่ดี"

อัมเวียนหัว คลื่นไส้จะอ้วก เธอเอามือปิดปากขย้อนเหม็นตัวอ๊อดจนทนไม่ได้อ้วกพุ่งใส่อ๊อด ก่อนที่จะลุกวิ่งไปอ้วกที่หน้าต่าง

"โธ่เว้ยยยย!! วันนี้มันซวยอะไรของกูวะเนี่ย!" อ๊อดสบถ ถอดเสื้อเปื้อนอ้วกทิ้งอย่างหัวเสีย

คืนเดียวกัน อู๊ดสับสนข้องใจจนนอนไม่หลับ เขาไปยืนนิ่งที่หน้าต่างห้องนอน คิดถึงเด่นดาวที่ถามว่า "คู่นั้นเขาเป็นคนรักกันมาก่อน เขาอาจจะผิดใจกันด้วยเรื่องอะไรก็แล้วแต่ แต่ถ้าเขาเคลียร์กันได้ พี่อู๊ดจะไม่ยินดีกับเขาเหรอคะ"

คิดถึงคำพูดของเธอที่ว่า "หมองามอาจจะปรับความเข้าใจกับนายดำได้แล้วก็เลยไม่อยากทำตัวสนิทสนมกับ ผู้ชาย อื่นเพราะกลัวคู่รักจะเข้าใจผิดน่ะค่ะ"

คิดแล้วอู๊ดได้แต่ถอน ใจ เดินมานั่งที่เตียง กระนั้นก็ยังอดคิดถึงการแสดงความรับผิดชอบของไทรงามไม่ได้ เธอพูดหนักแน่นว่า "พี่ดำต้องมาเจ็บตัวเพราะดิฉัน ดิฉันต้องรับผิดชอบชีวิตพี่ดำด้วยตัวของดิฉันเอง"

คำพูดของไทรงามวน เวียนอยู่ในสมอง ยิ่งคิดก็ยิ่งกดดันกลัดกลุ้มจนไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้

ooooooo

เช้า วันรุ่งขึ้น เพิ่มกับหวินไปเยี่ยมและเอาอาหารไปให้ดำที่คลินิกหมองาม หวินป้อนข้าวต้มให้ลูกด้วยความเป็นห่วง ไทรงามกับเพิ่มนั่งอยู่ด้วยใกล้ๆ เพิ่มถามดำว่าสงสัยใครบ้างไหม หรือไปมีเรื่องอะไรกับใครรึเปล่า

"จะ ไปมีเรื่องกับใครล่ะลุง หนูอยู่นี่มาตั้งแต่เด็ก ทุกคนที่ไทรโศกเป็นเหมือนญาติ จะมีก็แต่ไอ้คนที่มันย้ายมาใหม่ที่เพิ่งมีเรื่องชกปากกันเมื่อวานนั่นแหละ"

ห วินถามว่ามีเรื่องกับใคร พอรู้ว่ากับอ๊อด หวินตกใจร้องลั่น

"หา...นี่ เอ็งกล้าไปมีเรื่องกับคุณอ๊อดอย่างนั้นหรือ"

"ก็มันบังอาจมาลวนลาม น้องงาม หนูก็เลยต่อยปากมันเข้าให้" ดำยอมรับอย่างสะใจ

"อย่าเพิ่ง ปักใจเลยว่าเป็นเขา อาจจะเป็นการยิงผิดตัวก็ได้" ไทรงามแย้งทั้งที่ตัวเองก็มั่นใจอย่างนั้น เพิ่มเห็นด้วยว่าคนอยู่บ้านเดียวกันถ้าแค้นถึงขนาดคิดฆ่ากันมันก็เกินไปแล้ว

ขณะ นั้นเอง เด่นดาวหิ้วปิ่นโตเข้ามา พอเห็นมีคนนั่งกันอยู่เต็มห้องก็ชะงักจะหันกลับ แต่ไทรงามเห็นเสียก่อน ร้องทัก ถามว่ามาเยี่ยมดำหรือ แล้วเชิญเข้ามาในห้อง เด่นดาวเลยจำต้องเดินเข้าไป

หวินมองปิ่นโตพูดอย่างเกรงใจว่าทีหลังมา เยี่ยมเฉยๆก็พอไม่ต้องหิ้วอะไรมาด้วยหรอก เด่นดาวอึกอักจะเลี่ยงว่าหิ้วปิ่นโตมาฝากอู๊ดก็พูดไม่ออก เพราะหวินพูดดักทางไว้แล้วเลยต้องบอกว่า

"ไม่เป็นไรค่ะ" พูดแล้วก็แก้มแดงเรื่อ

ไทรงาม เพิ่ม และหวิน อดแปลกใจไม่ได้กับความเขินอายของเด่นดาว ส่วนดำเห็นแล้วดีใจจนซ่อนไว้ไม่มิด

ooooooo

เช้า วันเดียวกัน เสี่ยโอเป็นห่วงลูกสาวที่นอนป่วยอยู่ เอาใจด้วยการยกข้าวต้มไปให้แถมด้วยกระเทียมเจียวหอมๆช่วยปรุงรสหมูทอด พูดเอาใจว่า

"หมูทอดมันต้องโรยกระเทียมเจียวเยอะๆ นี่เตี่ยไปเจียวมาเพิ่มให้แล้ว" พลางวางชามข้าวต้มและหมูทอดกระเทียมเจียวตรงหน้าลูกสาว

ทันใดนั้นเอง อัมยกมือปิดปากคลื่นไส้ขึ้นมาอย่างแรง หันไปหยิบกระโถนที่วางอยู่ด้านหลังมาอ้วกอย่างหนัก จนเสี่ยโอสงสัยถามว่า

"ลื้อ เป็นอะไร ไม่สบายรึเปล่า เตี่ยเห็นอ้วกอย่างนี้มาหลายวันแล้วนะ อาการเหมือนตอนที่แม่ลื้อท้องลื้อไม่มีผิดเลย" หลุดปากไปแล้ว เสี่ยฉุกคิดได้ถามว่า "หรือว่า...ลื้อท้อง..."

ทนต์หันขวับมองหน้า อัมอย่างจับผิด อัมเองก็เบิกตา กว้างตกใจมากเมื่อนึกถึงข้อนี้

ooooooo

สายๆ ขณะที่ไทรงามง่วนกับการจัดยาให้ดำอยู่นั้น เธอก็ใจเต้นแรงเมื่อเงยขึ้นเห็นอู๊ดมายืนอยู่ตรงหน้า ทำเป็นดูนาฬิกาแล้วถามแก้เกี้ยวว่า

"ยังไม่ได้เวลาเลิกงานนี่คะ คุณอู๊ดมีธุระอะไรด่วนหรือคะ"

อู๊ดบอกว่าด่วนมาก ตนขอเวลาคุยกับเธอตามลำพังสักครู่ได้ไหม เธอนิ่งไปนิดหนึ่งตัดใจบอกว่าคงไม่ได้ ทำเอาอู๊ดผิดหวังมาก แต่พอดีหวินเดินออกมาจากห้องตรวจ ไทรงามถามว่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วหรือ

"จ้ะ ถ้าหนูงามมีธุระอะไรกับคุณอู๊ดก็เชิญตามสบายนะ เดี๋ยวป้ากลับกับเจ้าดำเอง"

เมื่อ ไทรงามบอกว่าไม่เป็นไรตนจะไปส่งเพราะอยากล้างแผลให้ดำด้วย อู๊ดจึงฉวยโอกาสอาสาขับรถไปส่ง พูดแล้วเชิญทุกคนไปขึ้นรถ ไทรงามหมดทางที่จะเลี่ยง จำต้องเดินไปกับอู๊ดเงียบๆ

ooooooo

บ่าย วันนี้เอง อัมทนไม่ได้นัดพบกับอ๊อดเพื่อเจรจากัน โดยมีอุษากับทนต์ยืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ

เมื่ออัมบอกอ๊อดว่าตนท้อง อ๊อดก็พูดหน้าตาเฉยว่าท้องก็ไปหาพ่อให้เด็กในท้องก็สิ้นเรื่อง จะมาร้องห่มร้องไห้กับตนทำไม พออัมสวนไปว่าก็เขานั่นแหละเป็นพ่อของเด็กในท้อง อ๊อดก็ตีรวนว่า

"แล้ว เธอพอใจจะอยู่กินกับฉันรึเปล่า แต่ที่แน่ๆฉันไม่ต้องการจะอยู่กินกับเธอ"

"ไอ้ คนสารเลว!! ฉันไม่เคยคิดชายตาแลแกสักนิด แล้วแกมาปู้ยี่ปู้ยำฉันทำไมทุกคืน...ทุกคืน ไอ้คนชั่ว!!!" ด่าแล้วอัมเข้าไปทุบตีอ๊อดร้องไห้โฮๆ

อุษากับทนต์ยืนอยู่ พออุษาเห็นลูกชายถูกทุบตีก็ดิ่งเข้ามาตวาด

"หยุดได้แล้ว!! พอที!!"

เมื่อ อัมหยุดตีร้องไห้โฮๆ อุษาทำทีปลอบใจว่า

"ในเมื่อหนูอัมไม่ชอบขี้ หน้าตาอ๊อด และตาอ๊อดก็ไม่ยินดีที่จะอยู่กับหนู มันก็เป็นความพอใจของทั้งสองฝ่ายที่น่าจะตกลงกันได้ ปัญหามันอยู่ที่ว่าเราจะต้องหาพ่อให้เด็กในท้องหนูให้เร็วที่สุด และผู้ชายคนนั้นต้องเป็นคนที่หนูอัมพึงใจด้วย"

"คงหนีไม่พ้นไอ้อู๊ด" อ๊อดรีบเสนอ เมื่ออัมแย้งว่าอู๊ดไม่ได้รักตน อุษาหว่านล้อมว่า

"ทำให้ ตาอู๊ดรับผิดชอบก่อนแล้วค่อยทำให้รักทีหลัง เราทุกคนต้องร่วมมือกันรวมทั้งเตี่ยหนูด้วย แต่จะบอกเตี่ยไม่ได้เด็ดขาดว่าน้าช่วยอยู่ข้างหลัง รวมทั้งเรื่องคนที่เป็นพ่อที่แท้จริงของเด็กในท้องด้วย ให้แกคิดว่าเป็นตาอู๊ดน่ะดีแล้ว"

อัมใจชื้นที่อุษาเสนอทางออกที่ตน ไม่ต้องเสียหน้าและยังได้อู๊ดมาสมใจด้วย ถามว่าจะให้ตนทำอย่างไร ทั้งอุษาและอ๊อดหันมองหน้าทนต์พร้อมกัน ทนต์จิกถามอย่างระอาใจว่า

"ใน ที่สุดก็ต้องกลับมาใช้บริการโจรกระจอกอย่างผมหรือครับ"

ooooooo

ตอน เช้า อู๊ดมีโอกาสได้ไปส่งดำที่บ้านและได้ ใกล้ชิดกับไทรงามแต่ไม่ได้คุยกัน ตกค่ำเขากลับมาดักไทรงามที่มาทำกายภาพบำบัดให้กิติที่เรือนใหญ่ คอยไทรงามอย่างกระวนกระวายใจจนเห็นเธอเดินออกมา เขารีบเข้าไปขอคุยด้วยครู่เดียว

ไทรงามขอไว้เป็นวันหลังเพราะตนต้อง รีบกลับไปฉีดยาให้ดำ พูดแล้วเดินหนีไปเลย อู๊ดเดินตามถามตรงๆด้วยน้ำเสียงเว้าวอนว่า

"หมอจะหลบหน้าผม จะเลี่ยงไม่พูดกับผมไปตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ...ผมทำผิดอะไร"

คำถาม และน้ำเสียงของอู๊ด ทำให้ไทรงามแทบจะร้องไห้ออกมา ที่จริงแล้วไม่ใช่ความผิดอะไรของเขาเลย แต่เขาต้องมารับสภาพอย่างเจ็บปวด ไทรงามรวบรวมความกล้าจะพูดกันให้เข้าใจ บอกเขาว่าอย่านานนักก็แล้วกันตนมีเวลาไม่มาก

อู๊ดดีใจมาก แต่พอจะเอ่ยปากถาม เสียงอัมก็แทรกเข้ามาจากข้างหลัง

"คุณอู๊ดคะ อัมมีธุระสำคัญจะคุยกับคุณอู๊ด ขอเวลาอัมสัก 5 นาทีนะคะ"

อู๊ดหันไป มองเห็นอัมน้ำตาอาบแก้ม อู๊ดมองหน้าไทรงาม เชิงปรึกษา เธอบอกเขาทันทีว่า

"เชิญ ค่ะ เราคุยกันเมื่อไหร่ก็ได้ เพราะมันไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร ขอตัวก่อนนะคะ"

อู๊ ดมองตามไทรงามไปอย่างแสนเสียดายที่กำลังจะได้คุยกันอยู่แล้วแต่ก็มีอุปสรรค จนได้

ooooooo

ค่ำมืดแล้ว ใบ้เดินถือตะเกียงจะกลับบ้าน ผ่านท่าน้ำบ้านไทรโศกก็ต้องชะงักเพราะมีเสียงผู้หญิงร้องไห้ สะอึกสะอื้นแว่วมา เลยแวะไปดู เห็นอัมร้องไห้กระซิก... กระซิก โดยมีอู๊ดยืนอยู่ข้างๆ

"พรุ่งนี้เตี่ยนัดเถ้าแก่ฮวดให้มาที่บ้าน แล้วจะยกอัมให้ไอ้แก่นั่น อัมทนไม่ได้ที่จะต้องอยู่กับไอ้เฒ่าลามกพรรค์นั้น อัมทนไม่ได้จริงๆ" พูดแล้วก็ร้องไห้เป็นวักเป็นเวน

อู๊ดถามอย่าง หนักใจว่าแล้วเธอจะทำอย่างไร อัมเสนอให้ เขาพาหนี ตนโทรเลขนัดเพื่อนไว้แล้ว เพียงแต่ให้อู๊ดช่วยพาไปหาเพื่อนที่บ้านไทรย้อยเดี๋ยวนี้เลยเท่านั้น อ้อนถามว่าได้ไหม...

อู๊ดนิ่งอึ้ง ยังคิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี ใบ้ที่แอบฟังอยู่ พยายามปะติดปะต่อเรื่องราว

ส่วนไทรงามหลังจากไป ฉีดยาให้ดำแล้ว หวินเดินลงมาส่ง ไทรงามบอกว่าแผลของดำดีขึ้นมากแล้วอีกไม่กี่วันก็ตัดไหมได้ ให้ดูแลพักผ่อนให้ดี ไม่นานก็แข็งแรงเพราะมันจะช่วยให้ร่างกายฟื้นตัวเร็วขึ้น

ไทรงามให้ห วินส่งที่หน้าบ้านพักคนงานเท่านั้น แล้วเธอก็ถือตะเกียงสะพายกระเป๋ายาบ่ายหน้ากลับบ้าน แต่พอหวินเดินเข้าบ้านและไทรงามเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกอุษาโผล่มาดักหน้าพูดทันที

"ฉันมาขอบใจเธอ เรื่องที่เธอพยายามออกห่างจากตาอู๊ด และช่วยให้ตาอู๊ดกับแม่อัมกลับมาปรับความเข้าใจกันได้อีกครั้ง"

จู่ๆ อุษาก็มาพูดในสิ่งที่ไทรงามไม่รู้มาก่อน เธอบอกงงๆว่าเรื่องอู๊ดกับอัมตนไม่ได้ทำอะไรเลย อุษาก็ยังโมเมว่า

การ ที่เธอไม่เปิดโอกาสให้อู๊ด นั่นคือเป็นการเปิดโอกาสให้อัมให้เข้ากันได้ แล้วปั้นน้ำเป็นตัวตามเคยว่า

"เธอคงไม่รู้ว่าตาอู๊ดกับแม่อัมคบหา ดูใจกันมาตั้งแต่ตอนที่อยู่พระนคร พอแม่อัมต้องย้ายตามเตี่ยมาอยู่ที่นี่ ตาอู๊ดก็ทุรนทุรายจนในที่สุดก็ขออนุญาตคุณย่าตามมาอยู่กับแม่อัมที่นี่จนได้ เธอไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้เลยหรือ"

ไทรงามหูอื้อตาลายกับเรื่อง ที่เพิ่งได้ยิน ตอบเสียงปร่าว่าตนไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน อุษาหัวเราะขำๆแกมเอ็นดู เมื่อพูดถึงอู๊ดว่า

"ตาอู๊ดนี่เชื้อไม่ทิ้ง แถวจริงๆ กลางวันแอบไปอยู่กับคนนี้ ตกกลางคืนกลับย่องไปหาอีกคน แถมไม่มีสาวคนไหนจับได้อีกต่างหาก เฮ้อ...เอาล่ะ ฉันไม่รบกวนเธอแล้ว ต้องการแวะมาขอบใจเท่านั้นล่ะ ไปล่ะนะ"

อุษาปั้นน้ำเป็นตัวจนไทรงาม เจ็บปวดสับสนแล้วก็แยกไป ไทรงามยังยืนอยู่ที่เดิม เธอรู้สึกพลุ่งพล่านไปหมด เฝ้าถามตัวเองซ้ำแล้วซ้ำอีกว่าอู๊ดกล้าพลิกลิ้นไปมาอย่างนี้เชียวหรือ แต่อีกใจก็เถียงตัวเองว่าเรื่องนี้ต้องไม่จริงแน่ๆ

ooooooo

อู๊ด คิดหนัก ในที่สุดบอกอัมว่าตนอยากช่วยเธอแต่ไม่ใช่ด้วยวิธีนี้ ขอให้ช่วยอย่างอื่นเถอะ อัมร้องไห้ น้ำตาเป็นเผาเต่า พริบตาเดียวก็หยุดกึกพูดขึงขังว่า

ถ้าเขาไม่ช่วยก็อยู่เก็บศพตนแทนก็ แล้วกัน พูดแล้ววิ่งอ้าวไปที่สะพานทำท่าจะกระโจนลงน้ำ

"อย่านะ...คุณ อัม!!" อู๊ดวิ่งตามไปโอบเอวอัมไว้

ไทรงามเดินครุ่นคิดเรื่องที่ถูก อุษาเป่าหูมาตามทาง แล้วเธอก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงอัมแว่วมา มองไปตามเสียงเห็นอู๊ดกำลังโอบเอวอัมไว้ยื้อยุดไม่ให้เธอกระโดดจากสะพาน ไทรงามหลับตาลงอย่างเจ็บปวดกับภาพนั้น...

เมื่อเห็นอู๊ดตกใจเป็นห่วง เป็นใย อัมก็ยิ่งทำท่าจะตายให้ได้ จนสุดท้ายอู๊ดต้องรับปากว่าจะยอมทำตามที่เธอขอ แต่เธอจะต้องไม่ทำร้ายตัวเองอย่างนั้นอีก รับปากได้ไหม

"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณอู๊ด ขอบคุณที่เห็นใจอัม" อัมโผเข้าซบอกอู๊ดกอดเขาไว้แน่น

ไทรงามน้ำตาคลอ ภาพนั้นทำให้เธอเชื่อว่าสิ่งที่อุษาพูดนั้นเป็นความจริง ส่วนใบ้ที่แอบดูอยู่เห็นทั้งไทรงาม อู๊ด และอัม ใบ้ได้แต่มองไทรงามด้วยความเห็นใจ แต่ใบ้ก็เชื่อว่าต้องมีอะไรผิดปกติในเรื่องนี้เป็นแน่


เพื่อย้ำ ให้แน่ใจว่าอู๊ดจะช่วยตนแน่ อัมยังคร่ำครวญอยากตายอีก จนสุดท้ายอู๊ดต้องเร่งให้เธอรีบไปกันเสีย เดี๋ยวเพื่อนที่นัดไว้จะรอ แต่พอลุกเดินได้ไม่กี่ก้าว อัมก็ทำท่าจะอ้วกเซจะล้ม บ่นว่าไม่รู้เป็นอะไร อู๊ดปลอบใจว่าอาจเป็นเพราะเครียดเกินไป พลาง
ประคองเธอไว้ อัมซบกับอกชายหนุ่มอ้อนสุดฤทธิ์

ไทรงามหัวใจแทบสลายอยู่ตรงนั้น

ooooooo

ฝ่าย อุษาเมื่อไปดักเป่าหูใส่ไฟอู๊ดแล้วก็กลับไปหาบานเย็นที่เรือน ทำเป็นว่าต้องมาพูดความจริงกันเสียที บอกบานเย็นว่าต้องตัดสินใจแทนไทรงามแล้ว บานเย็นยืนยันว่าตนไม่บังคับจิตใจลูกเด็ดขาด

"อ้อ...ห่วงลูกสาว ถ้าอย่างนั้นลูกชายหล่อนก็คงได้รู้ ความจริงแน่ว่าใครเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของเขา" บานเย็นใจหายถามว่าเอาเรื่องนี้มาขู่ตนอีกหรือ

"จ้ะ แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย" อุษาลอยหน้าพูด แล้วยื่นคำขาดว่า "ฉันให้เวลาหล่อนหนึ่งวัน คืนพรุ่งนี้ฉันจะมาทวงคำตอบจากหล่อนที่นี่ ถ้าหล่อนไม่ยกลูกสาวให้ลูกชายฉัน ก็เตรียมรับลูกชายอีกคนของหล่อนกลับไปได้เลย เอ๊ะ...แต่ไม่รู้ว่าเขาจะ
ยอมรับหล่อนเป็นแม่รึเปล่านะ เพราะใครๆก็คงไม่อยากมีแม่ขี้เรื้อนกับพ่อพิการบ้าใบ้อย่างนี้...คิดให้ดีนะ จ๊ะ"

อุษาหัวเราะร่าอย่างมีความสุขเดินกรีดกรายออกไป

บานเย็น แทบจะล้มทั้งยืน เธอต้องเกาะต้นไม้ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง...

ooooooo

ใบ้ ทนไม่ได้ วิ่งกลับไปทุบประตูห้องนอนเพิ่มแล้วลากมาขึ้นมอเตอร์ไซค์ขี่ตามรถของอู๊ดไป เพิ่มรู้เรื่องจากใบ้พอเลาๆ แต่เมื่อขี่รถตามไปจนทันเห็นท้ายรถของอู๊ด เพิ่มก็เชื่อใบ้เร่งให้ตามไปเร็วๆ

อัมบอกทางให้อู๊ดพาไปที่บ้านร้าง แห่งหนึ่ง พอไปถึงก็บอกว่าเพื่อนย้ายไปแล้วบ้านนี้ไม่มีคนอยู่ พริบตานั้นเอง สมุนของทนต์สามคนก็โผล่พรวดออกมา รุมกันเข้าเล่นงานอู๊ดหาว่าพาลูกสาวเสี่ยหนี

แต่ไม่ทันไร เพิ่มกับใบ้ก็มาถึง ทั้งสองรีบไปช่วยอู๊ด เลยกลายเป็นมวยสามคู่สู้กันอุตลุด อัมเจอเหตุการณ์ไม่คาด คิดเลยยืนงงไม่รู้จะทำอย่างไร จนกระทั่งสมุนของทนต์ทั้งสามคนถูกใบ้ เพิ่ม และอู๊ดเล่นงานจนหมอบกระแต เพิ่มบอกว่าให้จับส่งตำรวจให้
หมด

พอสมุนทนต์ทั้งสามได้ยินว่าจะจับ ตัวส่งตำรวจ พวกมันก็ตะกายหนีไปแบบตัวใครตัวมัน

เมื่อเหตุการณ์สงบ อัมยืนหน้าเหลือสองนิ้วที่จนแล้ว จนรอดก็จับอู๊ดไม่สำเร็จสักที

ooooooo

หลัง จากตระเวนวางเพลิงเป่าหูยุยงข่มขู่มาจนมืดค่ำ อุษากลับไปป้อนข้าวให้กิติ แต่ถูกกิติต่อต้านไม่ยอมกิน คุณหญิงบอกว่าเป็นเพราะทุกทีอู๊ดเป็นคนป้อน ถามว่าแล้วอู๊ดหายไปไหนเข้านอนแล้วหรือ
อุษาผสมโรงว่าคงอย่างนั้นกระมัง แล้วพยายามยัดเยียดให้กิติกินยา เมื่อกิติไม่ยอมอ้าปาก คุณหญิงบอกอุษาให้หลีกไปตนจัดการเอง พอคุณหญิงเข้าแทนที่ กิติก็ยอมกินทั้งข้าวทั้งยาอย่างว่าง่าย

อุษายืนมองค้อนกิติอย่าง แค้นใจที่พิกลพิการขนาดนี้แล้วยังฤทธิ์มากอีก

ป้อนข้าวป้อนยาให้กิติ เสร็จ คุณหญิงห่มผ้าให้ หอมที่หน้าผาก อวยพรลูกให้หลับฝันดีแล้วจะออกจากห้อง เจอหวินวิ่งพรวดเข้ามาหา พอถามก็บอกอย่างตื่นตกใจว่า

"เสี่ยโอเจ้าของเรือนแถวที่ตลาดไทรโศกมา ขอพบคุณหญิงค่ะ"

คุณหญิงบ่นกระปอดกระแปดว่ามาพบอะไรดึกดื่น คาดว่าคงจะมาตื๊อขอซื้อที่ดินอีกกระมัง แต่พอออกไปพบกลายเป็นว่าเสี่ยมาเอาเรื่องคุณหญิงว่า อู๊ดพาอัมหนีไปค่อนคืนแล้ว

หลังจากหวินบอกคุณหญิงแล้วก็รีบไปบอกบาน เย็น ไทรงามไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นจะตามบานเย็นไปด้วย แต่พอรู้ว่าเป็นเรื่องอู๊ดกับอัม เธอก็ชะงักถามตัวเองว่าจะไปในฐานะอะไร น้องสาวที่ไม่เป็นทางการอย่างนั้นหรือ แต่ความร้อนใจก็ทำให้เธอตามไป
ห่างๆ

ooooooo

เสี่ย โอมาเรียกร้องความรับผิดชอบจากคุณหญิง แต่คุณหญิงไม่ใช่หมูในอวยที่เสี่ยจะข่มได้ง่ายๆ คุณหญิงต้องขอดูให้แน่ก่อนว่าอู๊ดอยู่ในห้องหรือเปล่า อ๊อดรีบบอกว่าไม่อยู่

"ก็ จะอยู่ได้ยังไง ป่านนี้พาลูกสาวผมหนีไปถึงไหนแล้ว" เสี่ยตีขลุม

คุณ หญิงไม่เชื่อเพราะหลานชายตนไม่มีนิสัยอย่างนั้น ถ้ามีใจกับอัมก็น่าจะบอกกันบ้าง ถามเสี่ยโอว่ามีหลักฐานอะไรถึงได้มาปรักปรำหลานชายตนอย่างนี้

"คนมัน แอบไปทำผิดเอาไว้ จะกล้าสารภาพผิดหรือครับ" เสี่ยยังเถียงข้างๆคูๆ ขู่ว่าถ้าคนของตนกลับมาเมื่อไหร่คุณหญิงได้ช็อกหัวใจวายแน่ๆ

พอดี เพิ่มกับใบ้เดินนำอู๊ดกับอัมเข้ามา เพิ่มขัดขึ้นกลางคันว่า

"คนของ เสี่ยไม่มาหรอกครับ มันหนีกระเจิงไปหมดแล้ว มาก็แต่ลูกสาวเสี่ย"

เสี่ย หันไปมองลูกสาวถามว่ากล้าให้หมอนี่พาหนีอย่างนั้นหรือ  อัมร้องไห้บอกว่าตนไม่อยากแต่งงานกับเสี่ยฮวด

"แล้วลื้อจะลักลอบคบ กับหมอนี่ให้มันได้อะไรขึ้นมา หลบๆซ่อนๆกันมาเป็นเดือนๆแล้ว รู้ถึงไหนอับอายขายขี้หน้าเขาไปถึงนั่น" เสี่ยด่าพาดเข้าใส่อู๊ดหน้าตาเฉย อู๊ดเลยร้อนตัวรีบแก้ว่า

"เดี๋ยวครับเสี่ย ผมว่าเสี่ยเข้าใจผิดกันใหญ่แล้ว ผมไม่เคยคบหาดูใจกับคุณอัมนะครับ"

เสี่ย ไม่สนใจโต้ทันทีว่าอู๊ดปัดความรับผิดชอบ ที่แล้วมาไม่รับผิดชอบก็ไม่ว่ากัน  แต่คืนนี้พากันไปตั้งค่อนคืนจะแก้ตัวอย่างไร ถามประชดว่าเจอกันโดยบังเอิญอย่างนั้นหรือ

"ผมไปกับคุณอัมจริงครับ" อู๊ดรับตามตรง ทำเอาทุกคนมองขวับเป็นตาเดียวกัน

ooooooo

ได้ ยินอู๊ดสารภาพเช่นนั้น เสี่ยได้ทีรุกอู๊ดให้บอกเหตุผลมาว่าพาลูกสาวตนหนีทำไม อู๊ดอึกอักไม่อยากพูด บอกเสี่ยให้ถามลูกสาวตัวเองดูดีกว่า

พอเสี่ยหันไปคาดคั้นอัม เธอก็ร้องไห้โผเข้ากอดอู๊ดขอให้ช่วยตนด้วย อู๊ดสงสารกอดเธอไว้ ปลอบให้ใจเย็นๆ ขอร้องเสี่ยให้พูดกันดีๆ อย่าถึงกับลงไม้ลงมือกันเลย

"อา อัมเป็นลูกสาวอั๊ว อั๊วจะจัดการยังไงก็ได้ มานี่!!" เสี่ยกระชากอัมไปจากอู๊ด เธอสลัดจากเตี่ยวิ่งไปซบอกอู๊ด กอดเขาไว้แน่น พูดเสียงดังจงใจให้ทุกคนได้ยินว่า

"หนูไม่ไป...หนูจะอยู่กับคุณอู๊ด คุณอู๊ดขา อัมขอโทษนะคะที่ต้องเปิดเผยความสัมพันธ์ของเรา อัมยอมให้เตี่ยจับอัมไปแต่งงานกับคนอื่นไม่ได้จริงๆ อัมรักคุณอู๊ด" แล้วหันไปบอกเตี่ย "เราสองคนรักกันค่ะเตี่ย"

อู๊ดตะลึงงันไม่คิดว่า อัมจะกล้าปั้นเรื่องได้ถึงขนาดนี้ ส่วนไทรงามแทบจะหยุดหายใจ เมื่อแน่ชัดว่าทั้งสองมีอะไรกันจริงๆ เธอหมุนตัวกลับรีบจ้ำอ้าวออกไปหัวใจแทบสลาย

ฟังอัมแล้ว เสี่ยยิ้มสมใจ ถามอู๊ดว่าแบบนี้แล้วจะรับผิดชอบอย่างไร

"ผมขอยืนยัน ว่าผมไม่ได้มีอะไรกับลูกสาวเสี่ย" อู๊ดหนักแน่นมั่นคง ถูกเสี่ยหาว่าเขาปัดความรับผิดชอบ อู๊ดโต้ อย่างผ่าเผยว่า "ผมเป็นลูกผู้ชายพอนะเสี่ย ถ้าผิดผมจะยอมรับผิด แต่นี่ผมไม่เคยล่วงเกินคุณอัมแม้แต่ปลายเล็บ แล้วเสี่ยจะให้ผมรับผิดชอบ
อะไร"

"ใช่ ผมกับเจ้าใบ้เป็นพยานได้ เราขี่รถเครื่องตามคุณอู๊ดตั้งแต่ออกจากบ้าน คุณอู๊ดไม่ได้ล่วงเกินหนูอัมแน่ มีแต่ลูกน้องเสี่ยที่ล่วงเกินทำร้ายคุณอู๊ด" เพิ่มลุกขึ้นมาเป็นพยาน
คุณ หญิงตัดบทว่าตนไม่ได้ใจไม้ไส้ระกำ แต่เมื่อเพิ่มกับใบ้เป็นพยานอย่างนี้ตนก็ต้องรับฟัง ถูกเสี่ยขู่ว่าก่อนจะปฏิเสธคนอย่างตนก็ขอให้คุณหญิงคิดให้ดีก่อน

"ฉัน คิดดีแล้ว และถ้าเสี่ยมีหลักฐานว่าตาอู๊ดล่วงเกินลูกสาวเสี่ยจริง ก็ให้เอามายืนยัน เพราะคนอย่างฉันไม่ชอบให้ใครมาหมิ่นเกียรติและศักดิ์ศรีเอาง่ายๆเหมือนกัน"
คุณ หญิงกับเสี่ยจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

ooooooo

กลับถึง บ้าน อัมทะเลาะกับทนต์ที่ชั้นล่าง ด่าทนต์ว่าทำงานประสาอะไรทำไมไม่ส่งคนไปมากกว่านี้ ทนต์ย้อนถามว่าสามต่อหนึ่งยังไม่มากอีกหรือ ก็เธอบอกและกำชับตนเองไม่ใช่หรือว่าเอาแค่เบาะๆ ถามอัมอย่างไม่พอใจว่า

"ที่ สำคัญคุณไปทำอีท่าไหน ไอ้สองคนนั่นมันถึงสะกดรอยตามไปช่วยคุณอู๊ดได้"

"เพราะ ไอ้ใบ้กับไอ้เพิ่มแท้ๆ คราวที่แล้วก็ไอ้ใบ้นี่แหละที่ตามไปช่วยคุณอู๊ดที่กระท่อมนั่น"

เสี่ย โอถามว่าตกลงคืนนี้ได้นอนกับอู๊ดหรือเปล่า อัมแก้ตัวกำกวมเพราะกลัวถูกเตี่ยด่าว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีใครเขาพูดกันหรอก อู๊ดเองก็คงไม่กล้าพูดเกรงคุณหญิงจะเสียใจ เพราะคุณหญิงตั้งใจจะจับอู๊ดแต่งงานกับเด่นดาวหลานเจ้าคุณยงยศ

ทนต์ หูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินชื่อเจ้าคุณยงยศ ส่วนเสี่ยก็รวบรัดตัดบทว่าให้อัมหาทางจับอู๊ดให้ได้ ท้องกันได้ด้วยยิ่งดี จะได้ดิ้นไม่หลุด พูดอย่างเจ็บใจว่า

"อั๊วอยากรู้นักว่าถ้ามาดองกับ คนแซ่ลี้อย่างอั๊ว อีคุณหญิงจอมหยิ่งมันจะกระอักเลือดตายไหม"

อัมแอบ ถอนใจที่ตัวเองรอดตายไปได้อีกครั้ง

ดำยังรักษาตัวอยู่ที่บ้าน เมื่อหวิน  เพิ่ม และบาน-เย็นกลับมา ดำรู้เรื่องอู๊ดกับอัมเข้าก็พูดอย่างเหลือเชื่อว่า

"หนูผล็อยหลับไปแค่ 2-3 ชั่วโมง มันเกิดเรื่องวุ่นวายขนาดนี้เชียวหรือ"

หวินบอกว่าดีที่ใบ้กับเพิ่มไปช่วยไว้ทัน ไม่อย่างนั้น อู๊ดต้องเจ็บตัวแถมถูกอัมยัดเยียดความเป็นเมียให้อีกต่างหาก

"เอาล่ะ ปัญหาเรื่องนี้ก็พอหายใจหายคอกันได้บ้างแล้ว แต่อีกปัญหาหนึ่งนี่สิที่มันเป็นเรื่องใหญ่แถมยังหนักหนาสาหัสมากกว่า" เพิ่มขัดขึ้น แล้วหันไปถามบานเย็นที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ว่า "เมื่อกี้ตอนแยกกันกลับบ้าน น้าได้ยินเรื่องที่คุณอุษาย้ำขอคำตอบจาก
หนูเย็นแล้ว หนูเย็นจะว่ายังไง"

"มาขอคำตอบเรื่องอะไรอีกล่ะ" หวินทำหน้าปวดหัวเต็มที เมื่อได้ฟังรายละเอียดจากบานเย็นแล้ว หวินโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ ลอยหน้าด่าลั่น "นี่มันเท่ากับบังคับให้หนูเย็นยกหนูงามให้คุณอ๊อดชัดๆ คุณอุษานี่ร้ายยิ่งกว่างูเห่าอีกนะ"

ดำยุบานเย็นอย่ายอมพวกนั้น ตนสงสารไทรงามขืนแต่งงานกับอ๊อดมีหวังตรอมใจตายแน่ๆ ส่วนเพิ่มเตือนบานเย็นว่าความลับไม่มีในโลก เมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วก็ทำใจเสียเถอะยังไงอู๊ดก็ต้องรู้ความจริงวันยังค่ำ อย่าไปยอมเขาอีกเลย

"เย็นเคยบอกทุกคนแล้วว่า เย็นไม่อยากให้คุณอู๊ดเสียใจ ถึงเดี๋ยวนี้ วินาทีนี้ เย็นก็ยังยืนยันคำพูดเดิมของตัวเอง" บานเย็นน้ำตาไหลรินอย่างอัดอั้นกดดัน

ดำร้อนฉ่าขึ้นมาถามบานเย็นว่า จะบังคับไทรงามให้ แต่งงานกับคนชั่วพรรค์นั้นหรือ บานเย็นตอบเบาๆแต่หนักแน่นเด็ดเดี่ยวว่า

"หนูงามไม่ใช่ลูกแท้ๆของน้าก็จริง แต่น้าก็รักหนูงามเหมือนลูกในไส้ หนูงามเป็นน้ำชโลมใจ เป็นแก้วตาดวงใจของน้า น้าจะทำร้ายจิตใจหนูงามได้อย่างไร"

เมื่อหวินเอ่ยอย่างกังวลว่าอุษาบังคับให้บานเย็นต้องเลือก เธอบอกหวินว่าจะลองคิดอีกทีว่าจะจัดการอย่างไรกับเรื่องนี้ดี ยังพอมีเวลา บางทีตนอาจจะเจอทางออกที่ดีก็ได้

ทุกคนฟังแล้วต่างถอนใจ คิดยังไงก็ไม่เห็นมีทางออกที่ไหนเลย...

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น อู๊ดมาดักพบไทรงามที่ท่าน้ำบ้านไทรโศก รอจนเธอใส่บาตรเสร็จก็ตรงเข้าไปดักหน้าบอกว่ามีเรื่องจะถาม ไทรงามทำไขสือเฉไฉว่าไม่ต้องกังวลกินยาตามที่ตนบอกอย่างเคร่งครัดก็พอ

"หมอจะเฉไฉพูดเรื่องอื่นทำไม ในเมื่อหมอก็รู้อยู่แก่ใจว่าผมไม่ได้มาคุยกับหมอเรื่องนี้ เรื่องสุขภาพมันไม่สำคัญเท่ากับความรู้สึกของหัวใจนะครับ" อู๊ดพูดอย่างรู้ทัน เขาจริงจังจนไทรงามอึ้ง เธอเจ็บปวดเกินกว่าจะทนฟังเขาพูดต่อไปได้ หมุนตัวเดิน
ไปทันที

อู๊ดตัดพ้อตามหลังว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราหรือ ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ไทรงามตอบโดยไม่กล้าหันมองว่าตนไม่ได้เปลี่ยน สถานภาพของเขาต่างหากที่ทำให้ตนต้องเปลี่ยนไป

"หมอหมายความว่ายังไง" อู๊ดเดินพรวดมาดักหน้า "ถ้าเป็นเพราะเรื่องเมื่อคืน ผมกับอัมไม่ได้มีอะไรกันจริงๆหมอเชื่อผมนะครับ"

ไทรงามอัดอั้นจนแทบจะร้องไห้โฮออกมา แข็งใจบอกเขาว่าตนอาจจะเชื่อเขาในเรื่องนี้ แต่มีเรื่องอื่นสำคัญกว่านั้น แต่เมื่ออู๊ดจับมือเธอถามว่าเรื่องอะไรที่สำคัญมากไปกว่าหัวใจของเราสองคนหรือ เป็นคำถามที่ไทรงามตอบไม่ออก เธอบิดมือออกเบาๆ
แล้วเดินเลี่ยงไป

"เรายังรักกันเหมือนเดิมรึเปล่าครับหมอ" อู๊ดยังถามตามหลัง น้ำเสียงปวดร้าวตัดพ้อ เขาเดาไม่ออกจริงๆว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับเธอ

ที่เฉลียงเรือนใหญ่ อ๊อดยืนดูอยู่ เขาแสยะยิ้มอย่างสะใจกับท่าทีของไทรงามที่หนีการตามตื๊อของอู๊ด

เมื่ออ๊อดเข้าไปเล่าให้อุษาฟังในห้องกิติ สองแม่ลูกชอบอกชอบใจที่อู๊ดกับไทรงามหันหลังให้กันโดยไม่สนใจ

กิติที่มองสองแม่ลูกตาขวางอยู่บนเตียง

อ๊อดถามว่าแล้วอู๊ดล่ะจะทำอย่างไร อุษาตอบอย่างยโสว่าจะไปสนใจคนชั้นต่ำอย่างนั้นทำไม ในเมื่ออีกไม่กี่ชั่วโมงบานเย็นก็ต้องยกไทรงามให้อ๊อดอยู่แล้ว

คุณหญิงถามว่าทำไมถึงได้มั่นใจอย่างนั้น อุษาเล่าอย่างผยองว่าตนขีดเส้นตายให้บานเย็นรีบจัดการเสีย ถ้าคืนนี้สามทุ่มยังไม่ยกลูกสาวให้อ๊อดแล้วล่ะก็...สนุกแน่

กิติยิ่งไม่พอใจที่อุษาทำร้ายทั้งบานเย็นและไทรงามที่ดูแลเขาอย่างดีตลอดมา ส่วนคุณหญิงฟังแล้วแววตามีกังวลอย่างเห็นได้ชัด

ooooooo

เหมือนความบังเอิญที่ถูกจงใจจัดขึ้น เมื่อวันนี้ดำขี่จักรยานไปเจอเด่นดาวที่สามแยกพอดี หนุ่มก็ตื่นเต้นสาวก็ใจเต้นแรงที่มาเจอกันสองต่อสองโดยบังเอิญอย่างจังๆ จนเด่นดาวแก้เกี้ยวเอ่ยขึ้นก่อนว่ากำลังจะแวะไปเยี่ยมอยู่พอดี ถามว่าหายดีแล้วหรือ

ดำที่ปกติพูดเป็นต่อยหอยก็กลับติดอ่างขึ้นมาเสียงั้น อึกอักเอ้ออ้า แล้วเอ่ยขอโทษเธอสำหรับเรื่องคืนนั้น ตนไม่ได้ ตั้งใจ เด่นดาวฟังคำว่า "ไม่ได้ตั้งใจ" แล้วใจแว้บ แต่แกล้งทำเป็นไม่ยี่หระ บอกเขาว่า

"ลืมมันไปเถอะ ฉันไม่ได้ใส่ใจอะไรนักหนา นายก็แค่คนรู้จัก ไม่ใช่คนที่ฉันรัก ฉันจะได้อกใจสั่นไหวไปกับนาย"

ดำหน้าเจื่อนไปทันที ก้มหน้าพูดเสียงอ่อยว่าตนรู้ว่าตัวเองก็แค่หมาวัด ดอกฟ้าที่ไหนจะมาสนใจ ตัดใจตัดบทว่า "ขอบคุณนะครับสำหรับอาหารที่ทำมาให้เมื่อวาน อร่อยมากครับ"

พูดเสร็จดำก็ปั่นจักรยานออกไป เด่นดาวรีบตะโกนตามหลังเหมือนกลัวเขาไม่ได้ยินว่า

"ถ้าอร่อยก็กินอีกสิ ฉันตั้งใจทำมาเยี่ยมนายอยู่แล้ว"

ดำหยุดรถหันกลับมามอง เด่นดาวถอดปิ่นโตที่แขวนตรงแฮนด์ส่งให้ ดำมองหน้าหญิงสาวหัวใจพองโตจนแทบทะลักออกมานอกอก

ooooooo

ที่ไซต์งานสร้างถนน ใบ้กำลังทำงานเหงื่อท่วมตัว ส่วนอู๊ดยืนสั่งงานเชษฐ์อยู่แถวนั้น เสร็จแล้วชายหนุ่มเดินไปหาใบ้ ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมจนใบ้รับไหว้ ไม่ทัน มองหน้าเขางงๆ

"ผมขอบคุณคุณอามากนะครับ ที่พาลุงเพิ่มไปช่วยผมเมื่อคืนนี้ ถ้าไม่มีคุณอา ผมคงต้องเจ็บตัวแล้วธีระรัตน์ก็คงต้องมัวหมองเพราะผม"

ใบ้ยิ้มกว้างพยายามสื่อให้รู้ว่าไม่เป็นไร

"แต่จะว่าไป คุณอาก็ต้องมาเจ็บตัวเพราะเสี่ยงไปช่วยชีวิตผมตั้งสองครั้งสองคราแล้ว แต่มันจะไม่มีครั้งที่สาม ผมจะไม่ไปวุ่นวายกับใครจนทำให้คุณอาต้องเดือดร้อนเพราะผมอีก ผมสัญญาครับ"

ใบ้ยิ้มชื่นใจจนน้ำตาคลอที่เห็นอู๊ดเป็นคนดีมีสำนึก อยากจะบอกเหลือเกินว่าต่อให้ต้องเอาชีวิตเข้าแลกตนก็เต็มใจเสียสละเพื่อเขา...ลูกชายของพ่อ...

ooooooo

รับปิ่นโตมาถอดเถานั่งกินกันที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ริมท้องนาท่ามกลางลมโชยแผ่วๆผิวๆ ดำพูดถึงเรื่องที่เสี่ยโอปักใจเชื่อว่าอู๊ดมีอะไรกับอัมและคงไม่ยอมวางมือเรื่องนี้ง่ายๆแน่ แต่เด่นดาวเชื่อว่าอู๊ดไม่ใช่คนอย่างนั้น และอู๊ดไม่มีทางรักผู้หญิงอย่างอัมแน่นอน

"เพราะคุณอู๊ดรักคุณงั้นสิ" ดำดักคอ ทำเอาเด่นดาวสะอึกอึ้งกับคำกระแนะกระแหนนั้นจนดำดูออกรีบขอโทษ ด่าตัวเองว่าแย่จริงๆ เจอกันกี่ครั้งกี่หนก็ทำให้เธอไม่สบายใจทุกครั้ง วางช้อนบอกว่า "กับข้าวอร่อยมาก แต่ผมกินไม่ลงแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะ"

ดำวางช้อนเดินดุ่มๆลงท้องนา หญิงสาวทักท้วงว่าจะไปทำนาทั้งที่แขนเดี้ยงอย่างนี้หรือ ดำตอบประชดว่าแขนเดี้ยงแต่ใจไม่เดี้ยง ต้นกล้าทิ้งไว้นานหลายวันไม่ดีต้องรีบปักดำไม่อย่างนั้นเดี๋ยวออกรวงมาไม่สมบูรณ์ไม่งาม

เด่นดาวจัดแจงตามลงไปบ้างอ้างว่าอยู่เฉยๆแล้วฟุ้งซ่าน ลงมาทำอะไรให้เป็นประโยชน์ดีกว่า ดำมองงงๆถามว่า ทำเป็นเหรอ เธอคุยโวว่า

"ฉันสองมือสองแขนสมบูรณ์พร้อม ไม่ได้พิการอย่างนายนะ แล้วความรู้ฉันก็ระดับปริญญาตรี เรื่องง่ายๆแค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้"

ว่าแล้วก็ลงมือปักกล้าเก้ๆกังๆ พอขยับเท้าก็ลื่นพรืดจ้ำเบ้า ทำเอาดำที่กำลังขุ่นมัวใจหัวเราะออกมา เมื่อเธอยกมือขึ้นเช็ดโคลนที่เปื้อนหน้าก็ยิ่งทำให้หน้าเลอะหนักเข้าไปอีก

ดำหัวเราะจนหญิงสาวเขินเลยควักโคลนขึ้นมาปาใส่ ดำเอามือปัดป้องร้องขู่ว่าเดี๋ยวเชื้อโรคติดแผล ถ้าติดขึ้นมาก็ตายได้เหมือนกัน เด่นดาวเลยชะงักแต่ยังควักโคลนปาที่ขาเขาพัลวัน

ooooooo

วันนี้ หลังจากบานเย็นป้อนข้าวคำสุดท้ายให้กิติ เสร็จ คุณหญิงบอกว่าจะไปทำอะไรก็ไปทำได้แล้วทางนี้ เดี๋ยวตนดูแลเอง อุษาก็โพล่งขึ้นว่าอย่าลืมว่าคืนนี้ สามทุ่มตนจะไปทวงคำตอบ ถ้าไม่ยอมยกไทรงามให้ ก็เตรียมตัดสูทเย็บไทต้อนรับลูกชายหัว
แก้วหัวแหวนได้เลย

คุณหญิงถามว่าได้บอกไทรงามหรือยัง บานเย็นตอบว่ายัง คุณหญิงถามว่าแล้วจะคุยตอนไหน ตอนที่ไทรงามกลับบ้านหรือ บานเย็นตอบอย่างว่างเปล่าว่า "ยังไม่ทราบค่ะ"

อุษาจี้ทันทีว่าคืนนี้สามทุ่มตนจะไปเอาคำตอบ ขู่ว่าถ้าไทรงามไม่ยอม อู๊ดก็จะได้รู้เสียทีว่าเขามีแม่เป็นขี้เรื้อนและมีพ่อเป็นใบ้ บานเย็นก้มหน้ากล้ำกลืนความเจ็บช้ำ กลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา ข่มเสียงไม่ให้เครือ บอกคุณหญิงกับอุษาว่า

"สุดแท้แต่คุณหญิงแล้วก็คุณอุษาเถอะค่ะ"

บานเย็นเดินเลี่ยงไปแล้ว กิติมองตามไปอย่างสงสาร อุษาแสยะยิ้มอย่างสะใจ ส่วนคุณหญิงแววตาป่วนปั่นหวั่นใจ...

ออกจากเรือนใหญ่แล้ว บานเย็นเอาดอกไม้ธูปเทียนไปไหว้สถูปเจ้าคุณธีระรัตน์ บอกกล่าวท่านด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"เย็นตัดสินใจแล้วเจ้าค่ะเจ้าคุณ พ่อ  เย็นคิดมาทั้งคืน  ถึงตอนนี้เย็นพบทางออกแล้ว  เย็นรู้แล้วว่า  เย็นจะจัดการกับเรื่องนี้ อย่างไรดี เจ้าคุณพ่อได้โปรดอยู่ข้างๆและเป็นกำลังใจให้เย็นด้วยนะเจ้าคะ"

คุณ หญิงกลับไปที่เรือนใหญ่ ตรงไปที่หน้ารูปท่านเจ้าคุณที่แขวนอยู่กลางห้อง ยืนมองหน้าในรูปพูดกับรูปด้วยน้ำเสียงเคียดแค้นว่า

"คุณพี่กำลัง ลงโทษดิฉันหรืออย่างไรคะ ถึงได้ทำให้ใจดิฉันไม่เป็นสุขอย่างนี้ คุณพี่ต้องการให้ดิฉันเมตตาสงสารพวกมันหรือคะ ไม่ค่ะ ดิฉันจะไม่ยอมใจอ่อน ไม่มีวันเห็นใจ ลูกหลานคนชื่อเยื้อนเป็นอันขาด!"

ooooooo

อัม ยังหาทางออกไม่ได้ แต่อาการแพ้ท้องหนักขึ้นทุกวัน อ้วกจนจะหมดแรง ทนต์สังเกตอยู่ไม่วางตา พูดลอยๆให้เข้าหูว่า

"ถ้าคุณต้องการคุณอู๊ ดมาเป็นหัวหน้าครอบครัว คุณก็ต้องขบปัญหาให้แตกก่อนที่ท้องคุณจะโตจนคุณโกหกเสี่ยต่อไปไม่ได้"

"ฉัน ก็คิดจนหัวจะแตกอยู่แล้วนี่ไง จะให้ทำยังไง ในเมื่อทั้งคุณอู๊ดทั้งอีนังคุณหญิงนั่นมันไม่ยอมรับฉัน" อัมย้อนเสียงแข็งนั่งดมส้มมือสูดเอา...สูดเอา

"ที่คุณอู๊ดไม่ยอมรับ คุณ เพราะเขามีใครอยู่ในใจแล้วหรือเปล่า แทนที่คุณจะวิ่งไล่จับเขา ซึ่งเอาแต่วิ่งหนีคุณ ทำไมคุณไม่พุ่งไปที่เป้านิ่งที่เป็นต้นตอล่ะ คุณอู๊ดรักใครคุณก็ไปหา คนนั้น เรื่องมันจะได้จบเร็วขึ้น"

ทนต์ชี้ โพรงให้กระรอก อัมฟังแล้วตาลุกวาววิ้งขึ้นมาทันที

ooooooo

เพราะ เด็กชายเรือง ลูกของโฉมและส่งมีไข้อยู่ที่กระท่อมกลางนา ไทรงามจึงสะพายกระเป๋ายาไปรักษาที่นั่น จ่ายยาแนะนำการดูแลตัวเองแล้วจะกลับ ส่งผู้ เป็นพ่อถามเพื่อจะจ่ายเงิน ไทรงามตอบตามเคยว่า ไม่ได้จ่ายยาอะไรมากไม่เป็นไร ส่งกับโฉมยกมือไหว้ ทั้งยังเรียกเรืองให้ไหว้ขอบคุณคุณหมอด้วย

ส่งให้โฉมขี่รถพาหมอไปส่ง ที่คลินิก ไทรงามขึ้นซ้อน ท้ายจักรยานอย่างทะมัดทะแมง

เวลาเดียวกัน นั้น อัมที่ได้รับคำชี้นำจากทนต์ไปที่ไซต์งานของอู๊ด บีบน้ำตาเข้าไปขอโทษเขา

"อัมขอโทษนะคะคุณอู๊ดที่ทำให้คุณอู๊ดเสียหาย อัมไม่มีทางเลือกจริงๆ ถ้าอัมไม่อ้างว่าเราคบหาดูใจกันอยู่ เตี่ยก็คงยัดเยียดอัมให้ไอ้เถ้าแก่ฮวดแน่ๆ"

"จะให้ผมโกหกว่าผมไม่ เดือดร้อนเลยก็คงไม่ได้ ผมมีเรื่องร้อนใจเพราะคำพูดของคุณตามมาอีกหลายเรื่อง   แต่เอาเถอะ เพื่อให้เรื่องมันจบลงด้วยดี ผมจะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก และหวังว่าคุณก็จะไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเช่นกัน" อู๊ดตอบอย่างสุภาพ ตัดบทนิ่มๆ

อัมย้ำถามว่า แต่เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม เมื่อ อู๊ดตอบว่าตนเป็นเพื่อนเธอเสมอ อัมก็ร้องไห้โฮอย่างน่าสงสาร พร่ำขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจว่าเขาช่างดีกับตนเหลือเกิน แล้วเอ่ยลาน้ำตานอง

แต่ พอเดินไปได้สองก้าวก็เซจะล้ม จนอู๊ดต้องถลาเข้าประคองไว้ แล้วขับรถไปส่งเธอ แต่พอไปถึงกลางทางอัมก็จะอ้วกอีกจนต้องจอดรถให้เธอลงไปอ้วก เขาไปยืนดูห่างๆ อย่างสุภาพระวังตัว แต่เธออ้วกไม่หยุดเลยต้องเข้าไปลูบหลังให้

โฉมขี่รถพาไทรงามมาเห็น พอดี ไทรงามถามว่านั่นนายช่างใช่ไหม โฉมเล่าอย่างรู้ดีว่า

"ลูกสาว เสี่ยโอแวบมาหาคู่รักอีกแล้ว ตั้งแต่ทางการมาสร้างถนนที่นี่ แม่อัมเขาแวะมาหานายช่างทุกวัน ชาวบ้านแถวนี้เขารู้กันทั้งบางว่าคู่นี้เขารักกัน"

ไทรงามมองไปอีกที ขอบตาร้อนผ่าวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอบอกโฉมว่ารีบไปกันเถอะตนมีคนไข้รออยู่ โฉมปั่นจักรยานไปทันที ไทรงามยังอดไม่ได้ที่จะมองไปที่อู๊ดกับอัมอีกที เห็นทั้งสองยังตระกองกอดกันอยู่

ooooooo

ส่งไทรงามที่หน้า ตลาด พอลงจากรถเธอกำชับโฉมว่าถ้าจัดยาให้ลูกชายกินแล้วยังไม่ดีขึ้นก็มาตามหมอได้ โฉมรับคำขอบคุณ มองไทรงามที่เดินจากไปหงอยๆ แล้วโฉมก็รีบเดินเข้าไปในตลาด

ทนต์ ซุ่มดูอยู่ พอเห็นโฉมเดินมาก็รีบออกไปหาส่งเงินให้ 50 บาท โฉมยกมือไหว้ท่วมหัว

"ขอบใจจ้ะนาย"

"เจอคุณอัมกับนายช่างรึ เปล่า"

"เจอพอดีเลยจ้ะ ฉันก็พูดทุกอย่างตามที่นายสั่งนั่นแหละ"

"ดี" ทนต์ยิ้มสะใจ มองตามไทรงามไป แต่ในสายตาเห็นเจ้าคุณยงยศเดินผ่านมากับเฟื้อ ทนต์ตาเป็นประกายวาวขึ้นแวบหนึ่ง หันมากำชับโฉม "ปิดปากให้สนิทล่ะ" แล้วรีบเร้นกายไปกลัวเจ้าคุณยงยศกับเฟื้อจะเห็นเข้า

ooooooo

เจ้า คุณยงยศกับเฟ้อไปที่คลินิกหมองาม ทำทีไปตรวจสุขภาพแต่ที่แท้ต้องการไปพิสูจน์อะไรบางอย่าง ดังนั้น เมื่อหมองามตรวจเสร็จ รายงานผลและจ่ายยาให้แล้ว เจ้าคุณฯจึงเอ่ยเรื่องที่ตั้งใจมาถามว่า

"ฉันมีเรื่องจะรบกวนถามหมอ หมอเคยเห็นสร้อยเส้นนี้ ไหม" เจ้าคุณฯหยิบสร้อยเส้นหนึ่งจากกระเป๋าเสื้อยื่นให้ไทรงามดู เป็นสร้อยที่มีตัวอักษรภาษาอังกฤษรูปตัว y ไขว้กันสองตัว

ไทรงามดู แล้วบอกว่าไม่เคยเห็นมาก่อนแต่สวยดี เจ้าคุณฯ ถามอย่างอยากให้เธอหยุดความนึกคิดไว้ตรงนี้สักนิดว่า ลองพยายามนึกดูอีกทีได้ไหม บางทีบานเย็นอาจจะเป็นเจ้าของสร้อยที่มีลักษณะเหมือนกันแบบนี้ก็ได้

แต่ ไม่อาจเรียกความสนใจจากไทรงามได้ เธอบอกว่าปกติบานเย็นไม่สะสมเครื่องประดับมีค่าเอาไว้มากมาย แต่ชอบซื้อที่ดินไว้ให้คนทำกินมากกว่า เธอรับรองว่าบานเย็นไม่มีสร้อยแบบนี้แน่ๆ ถามว่า "ทำไมท่านถึงคิดว่าแม่เย็นจะมีล่ะคะ"

เจ้าคุณฯนิ่งไปอย่างหาคำตอบ ไม่ทัน สุดท้ายแก้เกี้ยวว่าสร้อยนี้เป็นสร้อยแบบโบราณและมีอยู่ไม่กี่เส้น ถ้าใครมีก็อยากจะขอซื้อเก็บเอาไว้เป็นมรดกให้ลูกหลานต่อไปเท่านั้น

"ค่ะ...ถ้า อย่างนั้นเชิญท่านออกไปรับยาได้เลยนะคะ" ไทรงามไม่ติดใจสงสัยอะไร

เจ้า คุณฯรู้สึกผิดหวัง ถอนใจเสียใจลึกๆที่ไทรงามไม่เคยเห็นสร้อยเส้นนี้มาก่อน

เมื่อ ไปรับยา ไทรงามจ่ายยาให้พอใช้ 1 เดือนแล้วค่อยมาตรวจใหม่ท่านจะได้ไม่ต้องเดินทางมาบ่อยๆ

"ขอบใจนะ แต่ฉันอยากจะบอกหมอว่า ฉันยินดีและดีใจที่ได้แวะมาหาหมอที่นี่เสมอ" เจ้าคุณฯพูดจากความรู้สึกลึกๆ ของท่าน

ไม่ทันไรอัมก็เดินเข้ามา หน้าตาซีดเซียว เธอยกมือไหว้ เจ้าคุณฯ แล้วหันไปบอกไทรงามว่ารู้สึกไม่สบายมาก เจ้าคุณเห็นมีคนไข้มาท่านเลยขอตัวกลับ

แต่ก่อนที่เจ้าคุณฯกับเฟื้อจะ เดินพ้นประตูไป อัมก็พะอืดพะอมเอามือปิดปากจะอ้วก ถามหาห้องน้ำแล้ววิ่งไป อึดใจเดียวก็ได้ยินเสียงโอ้กอ้ากอย่างรุนแรงดังออกมา

ไทรงามใจเต้น รัวมือสั่น นึกภาวนาในใจขออย่าให้ ลางสังหรณ์เป็นจริงเลย...

ooooooo