สายลับสามมิติ

ปวันสะดุ้งตื่นเมื่อตฤณกับจ่าเจี๊ยบมายืนเรียก เธอยังมีแววตระหนก บอกทั้งสองว่า

“ฉันเห็นร่างเชนถูกพวกมันเผา” จ่าเจี๊ยบปลอบใจว่าฝันร้ายจะกลายเป็นดี ป่านนี้สายลับเชนอาจเป็นฝ่ายเผาพวกมันเป็นไก่ย่างงานวัดไปแล้วก็ได้ ปวันส่ายหน้าน้ำตาซึมเล่าว่า “แต่ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นเขา มันไม่เป็นอย่างนั้นนะจ่า”

จ่าเจี๊ยบหมดมุกที่จะปลอบเลยหันบอกตฤณให้ช่วยพูดอะไรหน่อย ตฤณตำหนิตัวเองว่าไม่น่าทิ้งเชนไว้เลย ป่านนี้คงจะ...จ่าเจี๊ยบปิดปากตฤณแทบไม่ทัน ประชดว่าปลอบได้ดีมาก พอดีถึงเซฟเฮาส์ จึงพาปวันลงไปบอกเธอว่า

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเชน พวกเราก็ต้องอยู่สู้กันต่อ”

พอลงจากรถเข้าไปในโรงงานร้างที่ถูกจัดเป็นที่พิทักษ์พยาน ก็เจอธงทิวออกมาทัก ปวันถามว่าผู้การมาทำอะไรที่นี่ ผู้การเกี่ยวอะไรด้วย ธงทิวยืดอกคุยโวว่า

“ถามอะไรอย่างนั้นหมวด เรื่องด็อกเตอร์อาทิตย์มันเป็นปัญหาระดับชาติไปแล้ว จะขาดผู้การธงทิวได้ยังไงกัน” เลยถูกจ่าเจี๊ยบขัดคอว่าพูดตำแหน่งตกไป ต้องเป็นอดีตผู้การ ธงทิวคอตกแต่ยังขู่แก้เกี้ยว “เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว!”

ธงทิวบ่นว่าขาดเชนคนสำคัญไป ถามว่าแยกกันหนีหรือทำไมไม่มาด้วยกัน เห็นทั้งสามเงียบก็เดาได้ พูดปลุกใจว่า

“เราต้องไม่เสียเชนไปเปล่าๆ แต่เราจะแข็งแกร่งทั้งกายใจ ไม่ยอมแพ้ไอ้ด็อกเตอร์อาทิตย์ ไม่ว่ามันจะมารูปแบบไหน” จ่าเจี๊ยบถามว่าแล้วเราจะทำอย่างไรต่อไป ธงทิวตอบโดยไม่ต้องคิดว่า “อยู่เฉยๆ” ทำเอาทุกคนมึนแล้วจึงพูดต่อว่า “จนกว่าหมวดจะรักษาตัวหายดีไง เพราะสมองระดับผู้...เอ่อ...อดีตผู้การอย่างธงทิว มั่นใจว่าไอ้ด็อกเตอร์อาทิตย์มันต้องส่งคนออกตามหาพวกคุณแน่”

ปวันพยักหน้าเห็นด้วย ย้ำว่าระหว่างนี้พวกเราต้องซุ่มวางแผนเพื่อแก้แค้นให้เชน พูดเสียงเครือว่า

“เชนเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อให้พวกเราหนีรอดมาได้ ฉันจะไม่ให้เขาตายฟรี”

“ผมเสียใจด้วยอีกครั้งนะ แต่...หมวดแน่ใจว่าเชนตายไปแล้วจริงๆหรือ” ธงทิวมองหน้าปวันรอคำตอบ

ooooooo

พวก ดร.อาทิตย์กลับไปที่มูลนิธิ มิสเตอร์โอเคเดินหงุดหงิดอยู่ พอเห็นพวก ดร.อาทิตย์มาก็ปรี่เข้าถามว่าไปจัดการกับเชนโดยไม่รอตนได้อย่างไร แล้วมันจะสำเร็จหรือ

ดร.อาทิตย์บอกว่าสำเร็จโดยไม่ต้องรอเขาให้เสียเวลา แล้วแนะนำให้รู้จักกับมือปราบสายลับเชนตัวจริงคือ ไซล่าร์! มิสเตอร์โอเคมองไซล่าร์ถามว่าด็อกเตอร์ไปเอามาจากไหน มันไม่ใช่คน ประกาศอย่างผยองว่า

“สายลับเชนจะต้องเป็นคู่ต่อสู้ของมิสเตอร์โอเคเท่านั้น”

“เชนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของใครอีกต่อไปแล้ว มิสเตอร์โอเค คุณหมดคู่ต่อสู้แล้วโดยไม่ต้องทำอะไรเลย ต่อไปนี้คุณไม่ต้องต่อสู้กับใครอีกแล้ว สบายไปเลย ชีวิตอยู่ชิลด์ๆไปวันๆ คุณต้องขอบใจไซล่าร์นะ ไซล่าร์...ผู้ไม่ว่าใครก็ไม่อาจต้านทานได้” คำพูดของลินดาทำเอามิสเตอร์โอเคหัวเสีย

เชนถูกลากไปโยนนอนคว่ำในห้องขังลุงเจิดกับวิศวะ ในสภาพแขนขาหงิกงอผิดรูป ไซล่าร์คำรามใส่ลุงเจิดกับ วิศวะ ลุงเจิดถามว่านี่มันตัวอะไร

“มันชื่อไซล่าร์อาจารย์ มฤตยูต่างดาวจากเรื่องอสูรกาย ดาวนรก โหดสุดๆเลย ผมเคยดูหนังมัน”

“ด็อกเตอร์แกเอาไอ้ตัวนี้ทะลุจอหนังมาป่วนโลกอีกตัวแล้วหรือ แค่ได้มิสเตอร์โอเคคนเดียวยังไม่พออีกเรอะ!”

“ปากดี! หิวไหมไซล่าร์ พ่อยกให้” สิ้นเสียง ดร.อาทิตย์ ไซล่าร์เดินไปจิกขย้ำคอลุงเจิดทันที วิศวะรีบร้องขอชีวิตลุงเจิดบอกว่าลุงเจิดแก่แล้วเนื้อหนังเหี่ยวเหนียวไม่น่ากิน ดร.อาทิตย์บอกไซล่าร์ให้ปล่อยลุงเจิดเดี๋ยวจะหาเนื้อเด้งๆ หนังกรุบๆให้เปิบ นารีถามว่าแก่แล้วจะเก็บไว้ทำไม

ลินดาแย้งว่าถึงแก่แต่สมองยังมีประโยชน์ เยาะนารีว่าพูดอะไรตื้นๆ เลยทำท่าจะปะทะกันอีก อินทุต้องดึงนารีไว้ ดร.อาทิตย์บอกไซล่าร์ไปได้แล้ว ปล่อยให้ลุงเจิดกับวิศวะดูเชนตายไปทีละน้อย...ทีละน้อยไปต่อหน้าต่อตากันเอง

เชนบาดเจ็บสาหัสเลือดไหลไม่หยุด ลุงเจิดกับวิศวะจึงฉีกเสื้อผ้าตัวเองมาอุดแผลและห้ามเลือด ห้ามเลือดได้แล้วแต่เชนไม่มีทีท่าจะฟื้น ลุงเจิดบอกว่าจะฟื้นได้ต้องมียารักษา จึงตะโกนบอกสมุน ดร.อาทิตย์ที่เฝ้าอยู่ขอยากับผ้าพันแผล แต่มันเดินหนีไปอย่างเลือดเย็น ลุงเจิดกับวิศวะจึงเอาน้ำที่เหลือในขวดเล็กน้อยหยอดใส่ปากให้เชนกินไม่กี่หยดก็หมด

ทั้งสองเฝ้าดูอยู่ จนเห็นนิ้วเชนกระดิก แล้วค่อยๆ ปรือตาขึ้น ลุงเจิดรีบถาม “เป็นไงบ้าง ไหวไหม”

“หมวด...หมวดปวัน...” เชนเพ้อเรียกหาปวัน

ปวันพักอยู่ในเซฟเฮาส์ เธอคิดถึงเชน...คิดถึงวันเวลาที่ได้ต่อสู้ด้วยกัน โดยเฉพาะคิดถึงวันที่เชนบอกความในใจว่า

“บางครั้งหน้าที่ความรับผิดชอบ ทำให้ผมไม่อาจทำตามหัวใจเรียกร้องได้...แต่ขอให้คุณรู้ไว้ว่า ในชั่วชีวิตหนึ่งของสายลับเชน จะมีรักแท้เพียงหนึ่งเดียว คุณรู้ใช่ไหมว่าเธอคนนั้นเป็นใคร”

เวลานั้นเธอเฉไฉทายว่าเป็นลินดา...แต่นาทีนี้

ปวันภาวนาน้ำตาคลอ...“ฉันหวังว่า...ฉันจะได้เป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้น เป็นรักแท้ของสายลับเชน ถ้าคุณยังไม่ตายฉันจะถามว่า รักแท้ของคุณคือฉันใช่ไหม...แต่ฉัน...คงหมดโอกาสแล้ว...คุณไม่ต้องห่วง เชน หมวดปวันคนนี้จะสานต่อภารกิจกำจัดด็อกเตอร์อาทิตย์แทนสายลับเชนเอง!”

ปวันเปลี่ยนจากเศร้าเป็นฮึกเหิมขึ้นมา ลุกไปบอกตฤณอย่างห้าวหาญว่า เราไม่มีเวลาจะมานั่งเสียใจแล้ว เอาเวลามาแก้แค้นให้เชนดีกว่า ตฤณบอกว่าตนเป็นห่วงตังตังเพราะเชนไม่เพียงเป็นฮีโร่ในดวงใจของตังตัง แต่ยังเป็นเพื่อนแท้ในชีวิตจริงของตังตังด้วย ถ้าตังตังรู้ว่าเชนตายแล้วจะเป็นอย่างไร? ตฤณทั้งเสียใจเรื่องเชนและเป็นห่วงความรู้สึกของตังตัง...

ooooooo

ดร.อาทิตย์ให้อินทุกับสมุนเอาอาหารที่เป็นเนื้อสด มีเลือดติดอยู่หลายก้อนไปให้ไซล่าร์ที่ห้องพัก แต่ไปเรียกที่หน้าห้องก็เงียบกริบ

อินทุบอกให้วางอาหารไว้หน้าห้องจะได้รีบกลับ สมุนคนนั้นวางอาหารไว้ ประตูก็เปิดเอี๊ยดดดด...มันชะโงกเข้าไปดูพริบตานั้น มันถูกดึงหายเข้าไปในห้องแล้วประตูก็ปิดปัง! อินทุตกใจสุดขีดวิ่งเตลิดไปยังได้ยินเสียงสมุนคนนั้นร้องโหยหวนออกมา

อินทุไปรายงาน ดร.อาทิตย์ว่าไซล่าร์ลากลูกน้องเราเข้าไปกินเป็นๆ นารีกับลินดาตกใจร้องกรี๊ดอย่างหวาดเสียว แต่ ดร.อาทิตย์กลับหัวเราะ บอกว่า

“หึๆ ก่อนที่ฉันจะไปเอาตัวมันออกมาจากหนัง ฉันรู้อยู่แล้วว่าไอ้ไซล่าร์มันชอบกินของเป็นๆ ดิ้นได้ในปาก” ลินดายุว่าถ้ามีอะไรเกี่ยวกับไซล่าร์ให้เอานารีไป ถูกนารีด่าอีบ้า! ดร.อาทิตย์หย่าศึกว่า

“พอแล้วสาวๆ ไม่มีใครจะถูกมันเขมือบทั้งนั้นตราบใดที่เราเตรียมอาหารให้มันได้กินอิ่มทุกมื้อ ไซล่าร์มันก็เหมือนสัตว์ป่าจะล่าเฉพาะหิวเท่านั้น”

มิสเตอร์โอเคถามว่าหมายถึงเตรียมคนเป็นๆส่งไปให้มันเขมือบทุกวันหรือ ดร.อาทิตย์ไม่ตอบแต่หัวเราะหึๆในคอจนทุกคนอึ้ง สยอง มิสเตอร์โอเคพึมพำเบาๆ “คุณนี่มันไม่มีความเป็นคนแล้ว...ด็อกเตอร์อาทิตย์...”

ooooooo

จันทร์เจ้าพากังฟูกับตังตังกลับไปที่บ้านวันนี้ได้รับโทรศัพท์จากตฤณก็รีบยื่นให้ตังตังคุย ตังตังดีใจมากถามตฤณว่าตอนนี้อยู่ไหน เป็นอะไรหรือเปล่า พอตฤณบอกว่าตนไม่เป็นอะไร ตังตังก็ถามถึงคนอื่น

ตฤณอึ้งไปนิดหนึ่ง บอกตังตังไม่เต็มเสียงว่าหมวดปวันยืนอยู่ตรงนี้ มีจ่าเจี๊ยบกับอดีตผู้การธงทิวอยู่ด้วยไม่ต้องห่วง ตังตังถามทันทีว่าแล้วเชนล่ะ? ตฤณก็อึ้งพูดไม่ออก ตังตังขอคุยกับเชน ตฤณยิ่งอึกอัก ปวันจึงขอคุยกับตังตังเอง

ตังตังเอะใจร่ำร้องขอคุยกับเชน ปวันบอกให้ใจเย็นๆ บอกว่าเชนจากเราไปแล้ว ตังตังตกใจมาก ปวันยกย่องเชนว่า

“เชนเขาเสียสละชีวิตของตัวเองเพื่อช่วยให้พวกน้าหนีจากพวกด็อกเตอร์อาทิตย์มาได้ เชนเขาทำหน้าที่วีรบุรุษจนวินาทีสุดท้าย...”

“เชนยังไม่ตาย! เชนไม่มีทางตาย!! ไม่จริง!!!”

ตังตังวิ่งออกจากห้องไปอย่างไม่อาจทนฟังอะไรได้อีกแล้ว จันทร์เจ้าบอกปวันว่าไม่ต้องเป็นห่วงตนจะดูแลตังตังเอง แต่พอคุยถึงเชน จันทร์เจ้าก็ร้องไห้คร่ำครวญถึงเชนยิ่งกว่าตังตังเสียอีก

กังฟูออกไปหาตังตังพยายามหาเรื่องสนุกๆ ตลกๆ มาเล่ามาทายกันให้ตังตังหายเศร้าแต่ตังตังก็ยังเศร้า กังฟูเลยให้ตังตังเป็นคนทายบ้าง ตังตังถามว่าทำไมเชนถึงไม่ตาย?

กังฟูทายว่าเพราะเชนเก่ง เชนอึด ตังตังบอกว่าผิด เลยทายเหวี่ยงแหไปหมดทุกอย่างว่า เพราะเชนมีสมองถึก วิ่งเร็ว ยิงแม่น หลังคามุงกระเบื้อง ใส่เสื้อกันกระสุน เป็นมนุษย์กลายพันธุ์ ฯลฯ ตังตังบอกว่าผิดหมด กังฟูเลยยอม ตังตังเฉลยว่า

“เพราะเชนเป็นพระเอกไง พระเอกอย่างเชนไม่มีวันตาย ตราบใดฟากฟ้ายังมีแสงทองแห่งอุทัย พลังเกรียงไกรแห่งธรรมะ ย่อมชนะอธรรม!”

จันทร์เจ้ายังคุยกับตฤณ เห็นตังตังวาดรูปเล่นอยู่ที่สนามมีกังฟูนอนกินขนมอยู่ใกล้ๆ จันทร์เจ้าบอกตฤณว่าไม่ต้องห่วงให้ตังตังอยู่ที่นี่ พวกตฤณพร้อมเมื่อไหร่ค่อยมารับ ตนจะบอกตังตังเอง พอวางสายจากตฤณ จันทร์เจ้าก็บอกกล่าวเชนว่า

“เชนคะ ไม่ว่าตอนนี้ดวงวิญญาณของคุณจะอยู่ที่ไหน ขอให้รู้ว่าจันทร์เจ้าจะคิดถึงคุณตลอดไปค่ะจุ๊บ...”

จันทร์เจ้าจูบที่ฝ่ามือแล้วโบกไปบนทองฟ้าราวกับเห็นวิญญาณเชนลอยอยู่บนนั้น...

ooooooo

มิสเตอร์โอเคเดินกวนๆ กร่างๆ ไปที่ห้องขังลุงเจิดกับวิศวะและเชน สมุนที่เฝ้าอยู่หน้าห้องไม่ให้เข้า มิสเตอร์โอเคบอกว่าต้องเสียค่าผ่านประตูใช่ไหมเลยเอาทองสองแท่งมาโชว์แล้วโยนให้มันไปแย่งกัน

พอสมุนทั้งสองวิ่งไปแย่งเก็บทอง มิสเตอร์โอเค หัวเราะร่าเดินผิวปากเข้าไปในห้องได้อย่างสบายๆ พอเห็นสภาพเชนในห้องขังก็เยาะเย้ยว่าสภาพของเชนนับจากนี้ไปอีกไม่เกิน 5 ชั่วโมงต้องหมดลมแน่

ลุงเจิดขอบใจประชดที่มาดูใจสายลับเชนคู่ปรับคู่แค้นของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย เย้ยว่าดีใจที่ยืมมือไซล่าร์มาฆ่าเชนได้เพราะตัวเองไม่มีฝีมือ มิสเตอร์โอเคยถือ ภาษิตที่ว่าฆ่าได้หยามไม่ได้ ประกาศว่าคนอย่างตนรักเอง เกลียดเอง ฆ่าเองไม่เคยยืมมือใคร แล้วโยนถุงให้พร้อมกับน้ำสองขวด

วิศวะมองอย่างระแวง แต่พอเปิดดูเห็นเป็นยาต่างมองกันอย่างดีใจ มิสเตอร์โอเคบอกให้รักษาเชนให้หายอย่าให้ตาย “เพราะมันกับฉันยังมีแค้นที่ต้องชำระ ไอ้เชนมันจะตายด้วยมือใครไม่ได้เด็ดขาด นอกจากมิสเตอร์โอเคคนเดียวเท่านั้น!”

พอมิสเตอร์โอเคเดินผิวปากออกไป ลุงเจิดถามวิศวะว่า ตกลงไอ้หมอนี่มันบ้าหรือเป็นสุภาพบุรุษกันแน่

“มันจะเป็นอะไรก็ช่าง ผมรู้แต่ว่าเชนรอดแล้ว” ทั้งสองมองเชนอย่างมีความหวัง

เชนปรือตามองตามมิสเตอร์โอเคไป แม้จะไม่มีแรงพูด แต่รับรู้ถึงน้ำใจของศัตรูตลอดกาลของตัวเอง...

ooooooo

มิสเตอร์โอเคไม่โอเคกับการกระทำของ ดร.อาทิตย์ แต่ไม่บุ่มบ่ามรอเวลาที่โอเคก่อนค่อยจัดการ แต่พอเดินมาเห็นลินดานั่งแต่งหน้าทาเล็บก็สมเพชเยาะเย้ยว่า

“ฉันอยากให้เธอเห็นอดีตของเธอเหลือเกินลินๆๆดา ว่ามันยอดเยี่ยมขนาดไหน ตอนที่เธอต่อสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กับไอ้สายลับเชน เธอคือแม่ยอดหญิง ผิดกับตอนนี้ ที่เธอเป็นแค่นางนกต่อสวะๆ ที่ด็อกเตอร์อาทิตย์เลี้ยงไว้ข้างกายเพื่อเป็นเสี้ยนหนามทิ่มตำคู่อริไปวันๆ หาได้มีอุดมการณ์ไม่”

ผลคือถูกลินดาตบเพียะ แต่เธอถูกมิสเตอร์โอเคจับทุ่มบอกว่าเผื่อลูกทุ่มของตนจะช่วยรื้อฟื้นความจำได้บ้าง

ได้ผลจริงๆ! พอตกกระแทกพื้นลินดารู้สึกเจ็บแปล๊บที่หัว ภาพในอดีตที่เคยต่อสู้ร่วมกับเชนแว้บๆ ขึ้น แม้ไม่ปะติดปะต่อ แต่พอหายงง ก็ถามตัวเองว่า

“ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย อยู่ๆก็เห็นภาพตัวเองอยู่กับไอ้สายลับเชน ฉันเคยเป็นพวกเดียวกับมันหรือ”

ส่วนเจนจิราพอหลุดจากการถูกสะกดจิตก็ยังทำตัวกลมกลืนไปกับพวก ดร.อาทิตย์ เธอกลับไปที่สมายล์ ทีวี จึงรู้ว่าตัวเองถูกปลดจากพิธีกรแล้ว มีคนใหม่มาแทนรูปแบบเนื้อหาของรายการก็เปลี่ยนเป็นเรื่องความสวยความงาม แทนการเสนอประเด็นที่เป็นปัญหาในสังคม

เมื่อเจอบารมี เขาปลอบใจว่าตนกำลังจะทำรายการใหม่โดยมีเธอเป็นพิธีกรคู่กัน เป็นรายการแนวศัลยกรรมเปลี่ยนชีวิตขายตรงคลินิกของตน คิดว่าภายในอาทิตย์นี้เขาคงตอบตกลง เจนจิราทำทีสนใจแต่ขอเวลาคิดดูก่อนแล้วจะให้คำตอบ แล้วขอไปเข้าห้องน้ำก่อน

เจนจิราแอบโทรศัพท์ไปหาตฤณถามที่อยู่ของเขาแล้วหลบออกไปทางประตูลานจอดรถ บารมีเห็นเธอไปเข้าห้องน้ำนานผิดปกติไปยืนชะเง้อหา แต่เจนจิราหนีออกไปแล้ว

พอไปเจอตฤณที่หน้าเซฟเฮาส์ เจนจิราโผกอดตฤณร้องไห้ระบายความอัดอั้นที่ถูกถอดออกจากพิธีกรทั้งที่ตนทำงานอย่างทุ่มเทตลอดมา

ปวัน จ่าเจี๊ยบและธงทิวโผล่มาเห็นเจนจิรา ปวันไม่พอใจถามว่าใครบอกพิกัดให้เจนจิรามาที่นี่เพราะเธอถูกสะกดจิตอยู่ ตฤณพยายามจะอธิบายแต่ปวันไม่เปิดโอกาส ต่อว่าตฤณอย่างรุนแรง เจนจิราบอกว่าตนหายแล้ว หายด้วยความรักของตฤณ ตฤณดีใจที่เจนจิราเห็นความรักของตนยื่นมือไปกุมมือเธอและโผกอดกัน

ปวันเห็นภาพนั้นก็คิดถึงเชนจับใจ หันเดินกลับเข้าเซฟเฮาส์ จ่าเจี๊ยบป้องปากพูดเบาๆว่า

“ชัวร์เลยเนี่ย หมวดคงคิดถึงเชน”

ปวันเดินไปนั่งเศร้าๆ เหงาๆ มองท้องฟ้าที่เวิ้งว้างรำพึงน้ำตาร่วง...

“เชน ฉันอยากให้ความรักของฉันสร้างปาฏิหาริย์ทำให้คุณฟื้นกลับมาได้บ้าง”

ooooooo

แล้วโอกาสก็เป็นของคนที่ช่วงชิง เมื่อคนของดร.อาทิตย์เอาอาหารมาให้ที่ห้องขัง วิศวะเห็นโทรศัพท์โผล่มาที่กระเป๋าหลังกางเกงของมัน วิศวะก็ใช้อุบายฉกเอามา แล้วแอบโทร.หาตฤณบอกที่อยู่ของพวกตน

สมุนที่ถูกฉกโทรศัพท์รู้ตัวตอนกลับไปแล้วรีบกลับมาหาที่หน้าห้องขังหาว่าวิศวะแอบเอาไป พอมันเหลือบเห็นโทรศัพท์ตกอยู่ด้านนอกห่างจากกรงขังมันรีบไปเก็บ

“เป็นไงวะ ส่งไปครบถ้วนกระบวนความนะ” ลุงเจิด เอ่ยกับตฤณอย่างโล่งใจ

เวลาเดียวกันที่เซฟเฮาส์ ทั้งตฤณ เจนจิรา จ่าเจี๊ยบ และธงทิว กำลังคุยกันถึงเชน พวกเขาปลอบใจเจนจิราที่รำพึงรำพันถึงเชนผู้ชายที่แสนดีต้องจากไปนั้น ตฤณก็ปลอบให้กำลังใจว่าเราจะสานต่อภารกิจของเชนต่อไป จะต้องจับ ดร.อาทิตย์กับพวกมาชดใช้ความผิดให้ได้

ทันใดนั้นตฤณก็ได้รับข้อความจากวิศวะ เขาบอกทุกคนอย่างดีใจสุดๆว่า “ไอ้วิศวะส่งเมสเสจมา มันกับลุงเจิดถูกด็อกเตอร์อาทิตย์จับตัวไป แต่มันไม่ได้ถูกจับไปแค่สองคนมีอีกคนถูกจับตัวไปด้วย” ตฤณเล่าอย่างตื่นเต้นมาก

ตฤณรีบไปบอกปวัน เธอดีใจมากถามว่าแล้วเชนอยู่ที่ไหน

หลังจากดูรูปที่วิศวะถ่ายทั้งภายในและภายนอกมูลนิธิที่ขังพวกตนส่งมาให้ ตฤณรู้ว่าพวกเขาถูกขังอยู่ภายในบริเวณมูลนิธิของ ดร.อาทิตย์ ปวันบอกว่าตนเคยเข้าไปในนั้นมาแล้ว จากรูปภาพทุกคนรู้ว่าลุงเจิดกับวิศวะกำลังรักษาเชนที่บาดเจ็บอยู่ ปวันเร่งให้รีบไปช่วยพวกเขาออกมา

“งั้นลงมือเลยหมวด หมวดเคยเข้าไปในมูลนิธิของมันแล้ว วาดพิมพ์เขียวรังลับของมันออกมา เราจะได้วางแผนบุกถ้ำโจรกัน” ธงทิวสรุป

หลังจากวางแผนร่วมกันอย่างเร่งรีบแล้ว จ่าเจี๊ยบนำเสื้อกันกระสุน อาวุธและระเบิดควัน มาวางไว้พร้อมสำหรับทุกคน ทั้ง 5 ยื่นมือออกไปจับกันมองหน้ากันอย่างพร้อมจะลงมือ!

ooooooo

เหมือนสิ่งมหัศจรรย์ปรากฏต่อหน้า เมื่อเชนลุกขึ้นนั่งได้ เชนขอบคุณลุงเจิดและวิศวะที่ช่วยกันรักษาจนตนมีวันนี้ได้

ทันใดนั้น ทุกคนชะงักเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินมา ทุกคนแยกย้ายกันไปอยู่ในสภาพเดิม เชนยังนอนหมดสติอยู่ ส่วนลุงเจิดกับวิศวะทำเป็นยังนอนไม่ตื่น ครู่เดียวอินทุกับนารีก็มาถึง มันเอาลุงเจิดกับวิศวะออกไป แล้วมองเชนอย่างสงสัยว่าทำไมยังไม่ตาย

“ด็อกเตอร์ก็น่าจะส่งมันให้ไอ้ไซล่าร์เขมือบไปให้รู้แล้วรู้รอด ไม่รู้จะเก็บมันทำไม” นารีบ่น

พอพวกมันลากลุงเจิดกับวิศวะออกไปแล้ว เชนลุกนั่งคำราม “ไอ้ด็อกเตอร์อาทิตย์!”

สมุนคนหนึ่งถูกอินทุสั่งให้เอาอาหารไปให้ไซล่าร์ เขาเห็นเนื้อที่ให้ไว้วันก่อนยังอยู่เอะใจว่ามันไม่ได้กินเนื้อ แต่มองดูที่หน้าห้องขังมีทั้งรองเท้า เข็มขัด และนาฬิกา จำได้ว่าเป็นของเพื่อนที่หายตัวไป มันวางอาหารไว้หน้าห้องแล้วเผ่นแน่บ

ดร.อาทิตย์ให้เอาตัวลุงเจิดกับวิศวะมาเพื่อให้ไปผลิตปืนซุปเปอร์ซันที่เคยทำให้แต่ยังไม่ครบตามที่สั่ง ดร.อาทิตย์ขู่ว่าถ้าไม่ทำตนก็จะทำให้ตายตามเชนไป ลุงเจิดแข็งข้อจนเกือบถูกทำร้าย วิศวะรีบรับปากว่าจะทำให้ ดร.อาทิตย์สั่งภายใน 10 วันต้องทำให้ได้ร้อยกระบอก

ขณะนั้นเอง นารีกับอินทุเข้ามารายงานว่าเชนยังไม่ตายขืนปล่อยไว้สักวันอาจหวนกลับมาเล่นงานพวกเรา ดร.อาทิตย์จึงสั่งให้ไปเอาตัวมา ลุงเจิดกับวิศวะเป็นห่วงเชนแต่ก็จำต้องทำเฉยไว้เดินตามพวกมันไปยังห้องประกอบอาวุธ

เชนถูกลากตัวมา ดร.อาทิตย์เหยียบกระทืบไปที่บาดแผลจนเชนร้อง ทำให้เชนทนไม่ได้ แล้วกล่อม

“พลังศรัทธาในตัวแก สามารถช่วยชีวิตแกไว้ได้นะ ฉันจะให้โอกาสแกได้ใช้มัน ถ้าแกเลือกที่จะศรัทธาฉัน รับใช้ ดร.อาทิตย์ผู้ยิ่งใหญ่ฉันจะไว้ชีวิตแก สนไหม หึๆๆ”

“ตราบใดฟากฟ้ายังมีแสงทองแห่งอุทัย พลังเกรียงไกรแห่งธรรมะย่อมชนะอธรรม” เชนกัดฟันพูด ลินดาได้ยินประโยคนี้ก็รู้สึกเหมือนถูกไฟสปาร์กที่หัวจนเธอยกมือจับหัวไว้ แต่ไม่มีใครสนใจเพราะมัวแต่ดูเชนอยู่

ดร.อาทิตย์สั่งลูกน้องจัดการจับเชนมัดแขวนไว้ข้างบน มิสเตอร์โอเคขัดขึ้นว่า เรื่องทรมานสายลับเชนเป็นหน้าที่ของตนที่เป็นคู่แค้นของสายลับเชนโดยตรง แล้วคว้าเชือกพันเป็นห่วงเดินหน้าเหี้ยมเข้าหาเชน

ooooooo