เพลงรักผาปืนแตก
ตอนที่ 23
อัลบั้ม: ละครเรื่อง "เพลงรักผาปืนแตก"
วัลภาถูกคุมตัวใส่กุญแจมือออกมาหน้าบ้านเพื่อเดินทางไปกับสมบัติ โดยมีลำดวนไปด้วยหลังได้รับความเห็นชอบจากกำนันปราบ ชาติเห็นแล้วสะใจเป็นที่สุด บอกพ่อของตนว่าวัลภาสมควรโดนแบบนี้โทษฐานร่วมมือกับเนื้อทองทำร้ายตนปางตาย
แต่แล้วในระหว่างเดินทางไม่ทันพ้นจากผาปืนแตก วัลภาก็เอ่ยถึงเรื่องที่สงสัยขึ้นมา ทำให้ลำดวนไม่พอใจ
ซักถามกึ่งต่อว่าสมบัติที่ขุดเรื่องในอดีตมาพูด ทั้งที่เคยรับปากว่าจะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครฟัง
“ก็ไม่มีอะไรมาก ฉันเห็นวัลภาเป็นเด็กเอาเรื่องก็เลยอยากจะปรามๆให้ดูแม่เป็นตัวเอง ฉันช่วยปกปิดความผิดคดีฆ่าคนตายให้เธอ แล้วนี่วัลภาก็เป็นลูกสาวเธอ ไม่ใช่คนอื่น แถมเรื่องนั้นมันก็จบไปแล้ว ส่วนไอ้เพลิง พญาไฟ อีกไม่นานมันก็ต้องตายอยู่ในผาปืนแตก”
“หมายความว่ายังไง แม่เคยเป็นฆาตกรฆ่าใคร แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่เพลิง”
วัลภาคาดคั้น แต่ลำดวนไม่ยอมพูดอะไร ทันใดนั้นเสียงปืนดังระรัว ทุกคนตกใจหันไปเห็นเชนกราดยิงด้วยปืนกลของไอ้เสือคำราม ส่วนเพลิงกราดยิงด้วยเอ็ม 16 ลำดวนกลัวลูกหลงลงจากรถทันทีที่รถจอด วัลภารีบวิ่งตาม สมบัติเห็นดังนั้นจะตามสองแม่ลูกไปแต่เพลิงยิงสกัดจนหมดโอกาส
ลำดวนวิ่งหนีอย่างตื่นตระหนกไปล้มลงข้อเท้าแพลงจนลุกไม่ขึ้น วัลภาแม้จะโกรธแม่แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้เข้าช่วยประคองทั้งที่มือตัวเองยังถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือ
“อย่ามาถูกตัวฉัน ฉันไม่ยอมถูกพวกแกจับตัวไปหรอก ไปให้พ้น”
“แม่...พวกฉันไม่ทำอะไรแม่หรอก”
“ฉันไม่เชื่อหรอก...ออกไป อย่ามายุ่งกับฉัน” ลำดวนผลักไสลูกสาว
“ที่แม่กลัวพวกฉันขนาดนี้เพราะเรื่องที่ไอ้หมอนั่นมันพูดขึ้นมาใช่มั้ย”
“ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”
“แต่ไอ้หมอนั่นมันพูดว่ามันช่วยปกปิดคดีฆ่า
คนตายให้แม่ ถ้าเรื่องนั้นที่เกี่ยวข้องกับพี่เพลิงก็มีอยู่เรื่องเดียวหรือว่า...ไม่จริงใช่มั้ยแม่ บอกฉันมาสิว่ามันไม่จริง”
“มันไม่ใช่ความผิดฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“แม่! แท้ที่จริงแล้วแม่ก็คือ...”
“ใช่ ฉันพลั้งมือฆ่านังฟ้างาม แต่ฉันไม่ได้ผิด ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“พี่ลำดวนเป็นคนฆ่าฟ้างาม...” เพลิงส่งเสียงเข้ามา สีหน้าตื่นตะลึงคาดไม่ถึง “พี่ลำดวนเป็นคนฆ่าฟ้างาม...
ไม่จริงใช่ไหมครับ พี่ไม่ได้เป็นคนทำ ไม่จริงใช่ไหม บอกผมมา พี่ไม่ได้เป็นคนทำ”
ลำดวนถูกเพลิงจับตัวเขย่าหัวสั่นหัวคลอน เธอผลักไสพร้อมกับตวาดแว้ดให้เขาปล่อยแล้วตั้งท่าจะวิ่งหนี แต่ไม่ง่ายอย่างใจคิด ความโกรธทำให้เพลิงคว้าเสื้อของเธอดึงสุดแรงจนขาดแควก เผยให้เห็นรอยตีตราผีเสื้อราตรีที่หัวไหล่
“ผีเสื้อราตรี...งั้นก็หมายความว่าที่ฟ้างามกำผีเสื้อตอนตาย เธอพยายามจะบอกผมให้รู้ว่าฆาตกรที่ฆ่าเธอคือใคร”
“ฉันไม่ตั้งใจจะฆ่ามันนะเพลิง ถ้านังฟ้างามยอมทำตามที่ฉันบอก ดวงมันก็คงไม่ถึงฆาต ส่วนแกก็คงไม่ต้องติดคุก ฉันไม่ผิด...ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ลำดวนยืนกรานแล้ววิ่งขากะเผลกพยายามหนีเอาตัวรอด เพลิงก้าวตามสีหน้าดุดัน วัลภาหวั่นใจจะตามไป
แต่สมบัติโผล่มายืนข้างหลังเอาปืนจ่อเธอในระยะประชิด
“จะไปไหนวัลภา เธอต้องออกไปจากผาปืนแตกพร้อมกับฉัน”
วัลภาอึ้งไป สมบัติไม่รีรอใช้ปืนทุบต้นคอเธอจนทรุดแล้วพยักพเยิดให้ลูกน้องเข้ามาประคองเธอไว้ ส่วน
ลำดวนที่วิ่งหนีเพลิงออกไปทางผาสูงชั้น เธอไม่ฟังเสียงห้ามของเขาไม่ให้หนี เพราะยังไงก็หนีไม่พ้นอยู่ดี
“เพลิง...ฉันไม่ยอมให้แกแก้แค้นฉันหรอก”
เพลิงวิ่งตามมาทัน เอ่ยอย่างคับแค้นสุดขีดว่า “ผมเคยคิดมาตลอดว่าถ้าวันนึงผมได้เผชิญหน้ากับ
ไอ้ฆาตกร ผมจะเล่นงานมันยังไงให้สาสมกับที่มันฆ่าฟ้างามแล้วยัดเยียดความผิดให้ผม แต่พอมาวันนี้ผมได้เห็นว่าฆาตกรก็คือพี่”
เพลิงกำหมัดแน่นกัดฟันแน่นเจ็บใจ ลำดวนผงะกับสายตาดุดันของเขา ขยับถอยหลังไปชิดริมผา
“ฉันไม่ตั้งใจจะฆ่ามัน ฉันแค่อยากให้โอกาสกับมัน เพราะมันรักแกมากและอยากช่วยแกให้ได้เป็นนักร้อง แต่มันดันเล่นตัว ฉันก็เลยต้อง...”
“เกิดอะไรขึ้น...พี่ลำดวนเล่าให้ผมฟังเดี๋ยวนี้”
ลำดวนนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจเผยความจริง
ที่ตนเองบังคับขู่เข็ญให้ฟ้างามตกเป็นของสมบัติ เพื่อแลกกับการที่เพลิงจะได้เป็นนักร้องในไนต์คลับมีชื่อเสียงโด่งดัง
วันนั้นฟ้างามขัดขืน ลำดวนจึงวางอุบายและให้ลูกน้องสมบัติใช้กำลังทำร้ายเธอ หลังจากสมบัติได้เธอสมดังใจแล้ว ฟ้างามโกรธแค้นจะฆ่าเขาด้วยมือของเธอเอง แต่ลำดวนชิงฆ่าเธอเสียก่อน
ฟ้างามถูกลำดวนแทงนอนหายใจรวยรินต่อหน้าสมบัติ ลำดวนตกใจมากที่พลั้งมือ ร้องลั่นว่าตนไม่ได้ตั้งใจ
“ท่านคะ ทำไงดี ฉันไม่ตั้งใจ”
“ทิ้งไว้แบบนี้ไม่ได้ ไม่งั้นฉันซวยแน่” ว่าแล้วสมบัติหันไปที่ลูกน้อง สั่งให้พาฟ้างามกลับไปที่บ้านแล้วกลบเกลื่อนหลักฐานให้เป็นฝีมือคนอื่น...
เพลิงได้ฟังเรื่องราวในวันนั้นถึงกับตะลึงไปอีกคำรบ สีหน้าเจ็บปวดสุดจะบรรยาย
“ถ้าตอนนั้นนังฟ้างามมันเชื่อฉัน ไม่คิดลงมือก่อน ทุกอย่างก็คงไม่ออกมาเป็นแบบนี้”
“นี่พี่ยังคิดจะโทษฟ้างามอีกเหรอ หัวใจพี่ทำด้วยอะไร ฉันอุตส่าห์รักและเคารพพี่เหมือนพี่สาวของฉัน แต่สุดท้ายพี่ก็ยังทำร้ายพวกเราได้ลงคอ พี่ไม่ควรจะได้รับการให้อภัย”
เพลิงขยับจะเข้าใกล้ด้วยความโกรธแค้น ลำดวนผงะถอยหลังขาก้าวพลาดไปหมิ่นเหม่อยู่ที่ขอบผา ร้องเสียงหลงตกใจสุดขีด เคราะห์ดีเพลิงดึงร่างเธอไว้ทัน
ลำดวนเสียหลักล้มลงกับพื้นแต่ไม่ยอมให้เพลิงช่วยพยุง หากแต่รีบดึงปืนที่เอวเพลิงมาถือไว้
“ในเมื่อแกรู้ความจริงแล้ว แกก็ควรตามไปอยู่กับนังฟ้างาม”
“พี่ต่างหากที่ต้องไปรับโทษที่พี่ทำเอาไว้”
เพลิงกระชากปืนจากมือลำดวนคืนมาอย่างง่ายดาย แล้วชกเข้าที่ท้องทีเดียวลำดวนถึงทรุดฮวบหมดสติ เชนวิ่งเข้ามาเห็นภาพนั้นพอดี ถามเอ็ดอึงว่า
“พี่บึ้ก...เกิดอะไรขึ้น แล้ววัลภาล่ะ”
ooooooo
เวลานั้น วัลภาถูกสมบัติควบคุมตัวนั่งไปในรถมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯ ก่อนหน้านี้สมบัติถูกเพลิงยิงแขนจนเลือดโชก วัลภาสังเกตเห็นได้ทีซ้ำเติมอย่างสะใจ
“เลือดแกไหลออกมาไม่หยุดแบบนี้ ฉันว่ากว่า
แกจะพาฉันไปถึงที่ เลือดแกคงออกจนหมดตัวก่อนละมั้งไอ้แก่”
“ตอนนี้ชีวิตเธอเป็นของฉันแล้ววัลภา จะไม่มีใครออกมาจากผาปืนแตกเพื่อช่วยชีวิตเธอได้อีก จำไว้”
สมบัติข่มขู่ บีบปากวัลภาแต่กลายเป็นว่าเจ็บแผลเสียเอง ลูกน้องที่ขับรถมองไปข้างหน้าแล้วหันมาบอกว่า
“ข้างหน้ามีศูนย์กู้ภัยที่ท่านสนับสนุนงบประมาณก่อสร้างเอาไว้แต่ยังไม่เปิดใช้ เราแวะไปทำแผลที่นั่นมั้ยครับ”
“ถ้าใกล้กว่าไปโรงพยาบาลมากที่สุดก็รีบไปที่นั่นแล้วกัน”
“ครับท่าน” ลูกน้องรับคำแล้วเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วขึ้นไปอีก...
ที่อู่ร้าง เพลิงแบกลำดวนที่หมดสติถูกมัดมือและเท้ากลับเข้ามา เชนเดินตามมาห่างๆ และค่อยๆแยกตัวไปอีกมุมอย่างเงียบเชียบ
เดือนเห็นสภาพลำดวนก็ตกใจ ละล่ำละลักถามเพลิงว่า “เกิดอะไรขึ้น นี่น้าลำดวนแม่ของวัลภาไม่ใช่เหรอ”
“ครับ และเป็นฆาตกรตัวจริงที่ฆ่าฟ้างามด้วย”
“ว่าไงนะ น้าลำดวนเนี่ยน่ะเหรอฆาตกรฆ่าฟ้างาม”
“ครับ แต่เรื่องนี้เอาไว้เราคุยกันทีหลัง ยังไงผมฝากให้คุณหมอตามจ่ามาช่วยคุมตัวเอาไว้ก่อน สภาพนี้คงไม่ฟื้นขึ้นมาง่ายๆ ส่วนผม...ผมมีเรื่องต้องคุยกับไอ้เชน”
เพลิงผละไปหาเชน...สีหน้าเชนเครียดจัด เป็นห่วงวัลภาที่สมบัติพาตัวไป
“เชน...พี่อยากจะขอโทษเอ็ง ถ้าพี่ไม่มัวแต่สนใจเรื่องตัวเอง พี่ก็คงช่วยวัลภาเอาไว้ได้”
“พี่บึ้กไม่ผิดหรอก นั่นเป็นเรื่องสำคัญกับชีวิตพี่ ถ้าฉันเป็นพี่ฉันก็คงต้องทำเหมือนกัน”
“แต่ว่า...”
“พอได้แล้วพี่บึ้ก ระหว่างทางกลับมาที่นี่พี่ขอโทษฉันไม่รู้กี่ร้อยคำขอโทษแล้ว ตอนนี้ฉันคิดได้อย่างเดียวว่า ฉันต้องไว้ใจวัลภา...คิดดูแล้วกัน เราพากันไปช่วยวัลภา ในสถานการณ์วุ่นวายแบบนั้นทำไมฝีมือนางสิงห์อย่างวัลภาจะหนีมาไม่ได้ แต่เธอกลับเลือกที่จะให้พวกมันจับตัวไปได้อีก นั่นก็หมายความว่าเธอยังมั่นใจว่าจะหาทางช่วยพวกเราได้อยู่”
“วัลภาใช้ชีวิตมากับเอ็ง จนพี่ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงในตัววัลภา ความดีงามในจิตใจบวกกับความกล้าหาญไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคที่ได้มาจากเอ็ง พี่เชื่อว่าวัลภาจะต้องทำสำเร็จ”
เชนพยักหน้าเห็นด้วยกับเพลิง ระหว่างนั้นจิกวิ่งเข้ามาบอกทั้งคู่ให้รีบไปสมทบกับพวกตนที่ลานกลางหมู่บ้าน ยอดกับชาวบ้านตั้งค่ายเอาไว้รับมือพวกมัน
สองหนุ่มพร้อมแล้วสำหรับการบุกตะลุยกับฝ่ายตรงข้ามเพื่อนำพาความสงบร่มเย็นกลับคืนผาปืนแตกให้จงได้
พวกกำนันปราบพร้อมด้วยมือสังหารและนักล่าค่าหัวกลุ่มใหญ่ไปถึงลานกลางหมู่บ้าน ปะทะกับพวกเชน และชาวบ้าน ขณะเดียวกันวัลภาที่ถูกสมบัติจับตัวไป เธอใช้ไหวพริบและความสามารถส่วนตัวจัดการกับสมบัติ ก่อนจะใช้วิทยุสื่อสารในศูนย์กู้ภัยชุมชนติดต่อไปยังหน่วยงานของผู้การและได้รับความช่วยเหลือในเวลาต่อมา
วัลภานำพากลุ่มของผู้การมาช่วยพวกเชนทันเวลา กำนันปราบถูกทหารยิงตายคาที่ชดใช้กรรมที่ก่อไว้มากมาย ส่วนฟ้าลั่นที่ชาติสังหารด้วยปืนกลับฟื้นขึ้นมาเพราะเสื้อเกราะข้างในช่วยชีวิตไว้
ฟ้าลั่นเจ็บใจมาก อยากจะฆ่าชาติให้ตายตามพ่อของมันไป แต่เพราะยามนี้ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหนีไปพร้อมทองคำล้ำค่า ฟ้าลั่นกับสมุนสองสามคนจึงโกยเอาไปให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่แล้วชาติเข้ามาขัดขวางเพื่อแย่งชิงทองคำคืนมา
วัลภาเร่งให้เชนกับเพลิงตามสองวายร้ายนั่นไป สองฝ่ายต่อสู้กันดุเดือดทั้งมือเปล่าและอาวุธ สุดท้ายชาติ พลัดตกลงไปจากผาหินสิ้นใจตายอย่างอเนจอนาถ จบชีวิตนักเลงกันที ส่วนฟ้าลั่นที่ถูกชาติแทงด้วยมีดก่อนหน้านี้ก็ล้มฟุบแทบขาดใจ แต่มันยังมีลูกฮึดคว้ามีดแทงเชน เลย ถูกเพลิงเตะกระหน่ำไม่ยั้งเท้า คอหักตายตามไอ้ชาติไปอีกคน
วัลภาเข้าใจว่าเชนถูกฟ้าลั่นแทงเลือดท่วม แท้จริงเชนเอามือรับมีดนั้นไว้ทำให้มีดบาดมือจนเลือดแดงฉาน แต่พอรู้จากเพลิงว่าเชนหลอกเล่น วัลภาถึงกับโมโหโกรธาทุบตีเชนเป็นการใหญ่ด้วยความหมั่นไส้
ooooooo
หลายวันผ่านไป เดือนนำพาคนอื่นๆไปยังหลุมฝังศพผู้กองสมาน เธอนำดอกไม้มาวางเคารพศพพร้อมบอกกับพี่ชายว่า
“พี่สมานจ๊ะ ตอนนี้ผาปืนแตกกลับคืนสู่ความสงบสุขแล้ว เดือนเสียดายเหลือเกินที่พี่ไม่ทันได้อยู่ดูรอยยิ้มของชาวบ้านผาปืนแตก”
“แต่ฉันว่าเสียงไชโยโห่ร้องด้วยความดีใจของชาวบ้านผาปืนแตกต้อนรับความสงบสุขที่กลับคืนมา คงจะดังไปถึงบนฟ้าให้ผู้กองได้ยิน และรับรู้ว่าพวกเราทุกคนต่างก็เป็นหนี้บุญคุณการเสียสละของผู้กอง”
“ขอบใจนะวัลภา พี่สมานต้องภูมิใจแน่ๆ”
เดือนกับวัลภายิ้มให้กัน เพลิงกับเชนเข้ามาสมทบด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ
“และผมก็มีเรื่องที่น่าภูมิใจจะมาบอกผู้กองด้วยเหมือนกันครับ” เพลิงทำให้สองสาวนิ่วหน้าแปลกใจ มองเครื่องแบบตำรวจที่พับอย่างดีพร้อมยศที่ได้เลื่อนขั้น “จ่าเขาฝากผมให้เอามาให้ครับ วีรกรรมและความกล้าหาญของผู้กอง ที่ช่วยจัดการกับพวกไอ้ลายเสือและกำนันปราบ ทำให้ทางราชการพิจารณาคืนเกียรติยศที่เคยถูกใส่ร้ายและเลื่อนขั้นให้สูงสุด”
“จริงเหรอเพลิง”
“ครับคุณหมอ”
เพลิงยื่นเครื่องแบบตำรวจให้เดือนรับไปด้วยความตื้นตันใจ
“พี่สมานจ๊ะ ฉันดีใจกับพี่ด้วยนะ เพราะความมุ่งมั่นรักษาความยุติธรรมและศรัทธาต่อความดีของพี่วันนี้มันส่งผลให้เราเห็นแล้ว”
“ใช่ครับ...ลูกหลานผาปืนแตกจะต้องจดจำและเรียนรู้วีรกรรมของผู้กองไปนานเท่านาน”
“โดยเฉพาะลูกของเรา เขาจะต้องภูมิใจในตัวลุง ของเขา ผมจะเล่าเรื่องของผู้กองให้ลูกฟังทุกคืน”
“จ้ะเพลิง”
ขาดคำของเดือน ยอดวิ่งหน้าตื่นมาบอกทุกคนว่าจ่ากำลังจะพาตัวลำดวนไปดำเนินคดีฆ่าฟ้างาม วัลภาตกใจมากรีบวิ่งนำทุกคนไปด้วยความเป็นห่วงแม่
ooooooo
ลำดวนถูกจับใส่กุญแจมือ ควบคุมโดยตำรวจสองนาย สีหน้าเธอไม่สู้ดี สำนึกผิดจริงๆที่ก่อกรรมเอาไว้ จึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกดำเนินคดีเข้าสู่กระบวนการยุติธรรมรับผิดในสิ่งที่ตัวเองก่อ
“เพลิง...ยกโทษให้พี่ด้วยนะ” ลำดวนเว้าวอน
“ผมโกรธนะครับพี่ลำดวน ที่ชีวิตผมและอนาคตของผมกับฟ้างามต้องถูกทำลายเพราะน้ำมือพี่ แต่วันนี้ชีวิตผมเริ่มต้นใหม่แล้ว เพราะฉะนั้นผมยกโทษให้พี่ ขอให้พี่ใช้เวลาที่ต้องชดใช้กรรมในคุก ตรึกตรองและเรียนรู้ว่าชีวิตของคนอื่นก็มีความสำคัญไม่น้อยไปกว่าชีวิตของเราเอง เราจึงไม่ควรไปเบียดเบียนชีวิตคนอื่น”
“ขอบใจนะเพลิง” ลำดวนน้ำตาคลอเบ้าสำนึกผิด
วัลภาสบตาแม่ก่อนเดินมาเผชิญหน้าทั้งน้ำตาเคลือบคลอ แล้วโผเข้ากอดกันกลม
“วัลภา...แม่ขอโทษ...แม่สำนึกผิดหมดแล้วนะลูก ลูกให้อภัยแม่ได้ไหม”
“หนูเป็นลูกแม่นะ สายใยของเราอะไรก็ตัดไม่ขาดหรอก”
“วัลภา...แม่ผิดจริงๆ ผิดที่ปล่อยให้ตัวเองเป็นทาสเงินกับความโลภ กว่าแม่จะสำนึกได้ แม่ก็ต้องหมดสิ้นอิสรภาพ แต่แม่ก็ดีใจนะที่แม่ยังได้รู้ว่าลูกของแม่ยังมีชีวิตที่อยู่ดีมีสุขอยู่กับคนที่จะดูแลลูกได้”
เชนทราบดีว่าลำดวนหมายถึงตนเลยเดินเข้ามาโอบไหล่วัลภา ย้ำกับแม่ยายว่า
“ไม่ต้องห่วงนะครับน้าลำดวน ผมสัญญาว่าผมจะดูแลวัลภาอย่างดี แล้วจะพาวัลภาไปเยี่ยมน้าบ่อยๆ”
“เชน...ขอบใจมากนะ ฉันดูเธอผิดไปจริงๆ เธอคือ สุภาพบุรุษที่จะดูแลลูกสาวฉันได้”
เชนยิ้มรับ ตำรวจถึงเวลาพาตัวลำดวนไป วัลภาใจเสียร้องไห้โฮสวมกอดแม่อีกครั้งก่อนจากกัน
ooooooo
วันรุ่งขึ้น ผู้การนำกำลังทหารมาขนย้ายทรัพย์สินที่ได้มาอย่างผิดกฎหมายในบ้านกำนันปราบกลับคืนให้กับราชการ
“สมบัติกับของมีค่าของกำนันปราบมีเยอะจริงๆ แทบจะตรวจนับกันไม่ไหว”
“ทำไมจะไม่เยอะล่ะคะท่าน ทรัพย์สมบัติทั้งหมดก็ล้วนแต่เป็นของที่โกงกิน ติดสินบน กดขี่ข่มเหง หลอกลวงคนจน ปล้นเอามาเป็นของตัวเองทั้งนั้น”
“มันก็สมควรแล้วที่เราจะเอาของพวกนั้นกลับคืนให้กับราชการ”
“ใช่ค่ะ ฉันถึงไม่อยากรับเอาไว้เป็นมรดกบาป สู้ขยันขันแข็งทำมาหากินเองยังจะภูมิใจซะกว่า”
“งั้นฉันจะจัดการให้เรียบร้อย ว่าแต่มาหาฉันมีเรื่องอะไรรึเปล่า”
ผู้การมองหน้าเชนกับวัลภาที่ดูเหมือนมีบางอย่างจะปรึกษา ปรากฏว่าทั้งคู่มีเรื่องหนักใจจริงๆ เชนอยาก ทำลายเหมืองทองคำเพื่อที่ผู้คนผาปืนแตกจะได้อยู่อย่างสงบสุข ไม่ต้องมีผู้คนต่างถิ่นวนเวียนเข้ามาด้วยความโลภ
ผู้การเห็นด้วยอย่างยิ่ง “ฉันเองก็คิดเอาไว้เหมือนกันว่าต้องมีปัญหาตามมาแน่ เพราะมูลค่าเหมืองทองคำของบ้านผาปืนแตกมีค่ามหาศาล ถ้าตกอยู่ในมือคนดีก็ดีไป แต่ถ้าตกอยู่ในมือคนชั่วล่ะก็...”
“คงได้บรรลัยกันทั้งประเทศ”
“งั้นฉันจะให้คนของฉันไปจัดการกับคนโลภพวกนั้นให้”
“ขอบคุณค่ะท่าน แต่ถึงวันนี้ท่านจะจัดการไล่พวกนั้นไปได้ ก็ใช่ว่าปัญหาจะจบ”
“ใช่ครับ ตราบใดที่เหมืองทองคำยังอยู่ กลิ่นของความโลภก็ยังเรียกให้คนชั่ววิ่งเข้ามา”
ผู้การพยักหน้ารับคล้อยตามในคำพูดของเชนกับวัลภา
“ตอนแรกฉันก็ตั้งใจว่าจะจัดการให้เหมืองทองคำตกเป็นทรัพย์สมบัติของแผ่นดิน ให้ทางราชการมาดูแลบริหาร แต่พูดก็พูดเถอะ ฉันเองก็ไม่ไว้ใจเท่าไหร่ เพราะยังมีพวกเก่งคอร์รัปชัน ฉลาดเป็นกรดมากกว่าไอ้สมบัติแฝงตัวอยู่ในระบบราชการอีกมาก จะให้ฉันออกมาจัดการกับพวกมันทุกคนก็เกินอำนาจที่ฉันจะทำได้”
“งั้นถ้าผมมีวิธีจัดการในแบบของบ้านผาปืนแตก ท่านจะเห็นด้วยกับผมรึเปล่าครับ”
“จะจัดการยังไงเหรอเชน”
“ทำลายเหมืองทองคำทิ้งครับ”
ผู้การชะงัก แต่ก็ไม่คัดค้านวิธีการของเชนที่ว่ามา...
ooooooo
เมื่อได้ไฟเขียวเช่นนั้นแล้ว พวกเชนจึงช่วยกันเอาแท่งระเบิดวางตามจุดต่างๆบริเวณเหมืองทองคำ แล้วจุดชนวนเสียงดังกึกก้องกัมปนาทราวฟ้าผ่า เหมืองทองคำเละเป็นจุลมีแต่เศษหินกับฝุ่นทอง ไม่เหลืออะไรให้ผู้คนเข้าไปขุดอีกแล้ว ด้วยฝีมือของ “มวลชนไอ้เสือ” ที่พวกเชนตั้งชื่อกันขึ้นมา
“มวลชนไอ้เสือ?”
“ใช่...ชื่อนี้จะเป็นชื่อที่พวกแกจะต้องจดจำเอาไว้และบอกต่อๆกันไป”
“ว่าถ้าใครคิดเข้ามาทำลายความสงบสุขของบ้านผาปืนแตกล่ะก็...มันจะต้องเจอดี”
“เพราะหน้าที่ของพวกข้าคือ...รักษาความสงบสุขให้กับผาปืนแตก”
เชน วัลภา เพลิง และยอดร่วมแรงแข็งขันเพื่อหมู่บ้านผาปืนแตก แต่แล้ววัลภาเกิดความสงสัยขึ้นมาถึงกับเก็บเอาไว้ไม่อยู่ ถามสามีสุดที่รักว่า “เดี๋ยวก่อนนะเชน ฉันสงสัยอยู่อย่าง”
“อะไรเหรอจ๊ะเมียจ๋า”
“ภารกิจมวลชนไอ้เสือปกป้องผาปืนแตก ทำไมไม่ตั้งว่าภารกิจมวลชนนางสิงห์”
“อ้าว...ของแบบนี้ไม่เห็นต้องถามเลย ก็เหมือนเชน พนัญเชิง กับ เพลิง พญาไฟ ชื่อเชนมาก่อนถึง
จะฟังดูดีกว่าไง เพราะถ้าเป็นเพลิง พญาไฟ กับ เชน พนัญเชิง...เห็นมั้ย ฟังแล้วไม่เห็นจะเพราะเลย”
“มันไม่เหมือนกันนะเชน”
“งั้นเอาอย่างนี้ ไอ้เสือเป็นผัวก็ต้องเป็นผู้นำ แต่ถ้าเมียจ๋ายังไม่เข้าใจอีก เดี๋ยวคืนนี้จะจัดภารกิจเพิ่มมวลชนให้หนำใจ” เชนถือโอกาสรวบตัววัลภามากอดรัดนัวเนียแล้วพาถอยฉากไปจากทุกคนที่มองตามกันยิ้มๆ
“ไอ้บ้าเชน!!” วัลภากระทุ้งศอกใส่เชนแล้วแกะมือออกก่อนดึงติ่งหูเขาหมับ “ไอ้ผัวตัวดี...ปากเก่งนัก ต้องสั่งสอนซะหน่อยแล้ว”
วัลภาดึงหูเชนเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจเสียงโอดครวญของเขาที่ดังไม่หยุดหย่อน
“ปล่อย...ปล่อยฉันได้แล้ววัลภา เดี๋ยวหูฉันขาด... โอ๊ยๆๆๆ”
“ก็ปากดีนัก ทีหลังจะไม่ดึงหูแล้ว จะเปลี่ยนเป็นตบปากแทน”
“โธ่เมียจ๋า...ที่พูดไปแบบนั้นเพราะตั้งใจอยากมีลูกจริงๆนี่”
“ของแบบนี้เดี๋ยวก็มาเอง จะไปเร่งทำไม”
“ก็ตอนนี้ผาปืนแตกมีแต่ความสุขไปทุกพื้นที่ เป็นสวรรค์บนดินอย่างที่ฉันตั้งใจอยากจะเห็นมาตลอด”
“ก็เลยอยากมีลูกเร็วๆ ให้ลูกได้วิ่งเล่นบนสวรรค์ที่เธอสร้างขึ้นมา”
“ใช่แล้วจ้ะเมียจ๋า เพราะฉะนั้นเรามามีลูกกันเร็วๆ เถอะนะ” เชนสวมกอดวัลภาแล้วอุ้มเธอขึ้นมา แต่เธอดิ้นรนทุบตีเขาไปมา
“เดี๋ยวก่อนสิไอ้บ้าเชน เอะอะจะมาชวนมีลูกแบบนี้ช่วยทำให้เมียประทับใจก่อนได้มั้ย เพราะฉันไม่ใช่แม่วัวแม่พันธุ์ให้เธอ”
“หมายความว่ายังไง ฉันไม่เข้าใจ”
วัลภาเชิดหน้าแล้วอมยิ้ม เอ่ยอ้อมแอ้มว่า “ฉันอยากให้เธอจีบฉัน”
“จีบ? เป็นผัวเป็นเมียกันแล้วเนี่ยนะยังต้องมาจีบกันอีกเหรอ เสียเวลามั้ง”
“ไอ้บ้าเชน...เป็นผัวเมียกันแล้วกับเป็นคนรักกันใหม่ๆ ทำไมต้องทำให้มันไม่เหมือนกันด้วย ถ้าไม่จีบฉันให้ใจอ่อนล่ะก็...อย่าหวังเลย คืนนี้นอนใต้ถุน...เชอะ”
วัลภาสะบัดลงจากอ้อมแขนแข็งแรงของเชน เดินหน้าตูมหนีไป เชนอมยิ้มกลั้นขำพูดพึมพำว่า
“จีบเมียตัวเองเหรอ...ได้สิวัลภา”
เชนยิ้มกรุ้มกริ่มเดินตามไปร้องเพลงจีบวัลภาเหมือนหนุ่มสาวแรกรักกันใหม่ๆ วัลภาพอใจแต่แกล้งทำหน้างอร้องเพลงโต้ตอบ สองคนเพลิดเพลินกันใหญ่ เดินตามกันไปในห้องนอน
เชนสบโอกาสโอบเอวเมียรักพาไปนั่งที่เตียง วัลภาอมยิ้มชอบใจฟังเพลงจบไปด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข
“แบบนี้รึเปล่าที่เรียกว่าจีบเมียตัวเอง” เชนกระซิบถาม
วัลภาพยักหน้ารับแทนคำตอบ เชนเลยรวบตัวดึงเธอลงนอนบนเตียงด้วยกัน หน้าชนหน้า สัมผัสลมหายใจกันและกันอย่างชัดเจน
“งั้นตอบฉันมาได้ไหมว่าเมื่อกี้นี้ฉันจีบเมียสำเร็จรึเปล่า”
“ใจอ่อนให้แล้ว...ไอ้บ้าเชน”
“ใจอ่อนแล้ว งั้นก็หมายความว่า...”
วัลภาพยักหน้าอายๆ เชนยิ้มตาเป็นประกาย จุมพิตเธอด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง ทั้งคู่พร้อมแล้วสำหรับภารกิจเพิ่มมวลชนให้หมู่บ้านผาปืนแตก...
-อวสาน-
