เพลงรักผาปืนแตก
ตอนที่ 22
อัลบั้ม: ละครเรื่อง "เพลงรักผาปืนแตก"
เสียงมอเตอร์ไซค์เสือคำรามของจอมโจรไอ้เสือดังมาแต่ไกลพร้อมกับเสียงปืนจากรถจี๊ปของพวกกำนัน ปราบที่ไล่ตามมาไม่ลดละ หมายยิงทั้งคนทั้งรถให้กระจุย
เชนในคราบจอมโจรไอ้เสือบิดรถหลบกระสุนซ้ายขวาฉวัดเฉวียน จนเมื่อมาถึงกลางทุ่งหิน เชนหยุดรถแล้วปัดท้ายวนเป็นวงตีฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว
“ไอ้เชน...คิดว่าทำแบบนี้แล้วเอ็งจะรอดเหรอ” จบคำกำนันก็รัวเอ็ม 16 ไปอีกชุด ตามด้วยกระสุนปืนจาก ลูกน้องอีกนับไม่ถ้วน แต่ทุกนัดสูญเปล่า เพราะเชนไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว เขาหายไปก่อนที่ฝุ่นฟุ้งกระจายจะจางหาย กำนันเจ็บใจถึงกับตวาดลั่น “มันหายไปไหนวะ”
ทันใดนั้น เชนยืนท้าทายมาจากบนเนินหินที่อยู่เหนือศีรษะพวกกำนัน “ข้าอยู่นี่โว้ย จะเล่นงานไอ้เชน พนัญเชิง มันไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก”
เชนยิ้มร้าย กดปุ่มยิงปืนกลจากรถไอ้เสือคำรามใส่พวกมันไม่ยั้งมือ กลุ่มกำนันแตกฮือ เสียงกำนันตะโกนสั่งให้ลูกน้องสอยมันลงมา จะให้มันหยามตนอยู่แบบนี้หรือไง ใครลากคอมันมาได้ ตนจะแบ่งทองคำในเหมืองให้หนึ่งคันรถ
พวกลูกน้องกลุ่มใหญ่ตาโตลุกวาวร้องเฮดังลั่น แล้วเฮละโลไล่ล่าตามเชนไป กำนันปราบมองตามชอบอกชอบใจ
ทางด้านวัลภาที่โดนลูกน้องอีกกลุ่มของกำนันปราบไล่ล่า เธอนำพาสำรวยและชาวบ้านวิ่งหนีแต่ไม่พ้นพวกมันอยู่ดี สำรวยช่วยวัลภาเต็มที่ แม้ตัวเองถูกยิงแขนบาดเจ็บก็ไม่ถอย ขอเป็นตัวแทนชาวบ้านขอบใจเธอกับเชนที่ พยายามเอาความดีชนะความชั่วเพื่อผู้คนที่ผาปืนแตก
“ยังขอบใจฉันตอนนี้ไม่ได้หรอกจ้ะน้าสำรวย สงครามระหว่างเชนกับพวกมันยังไม่จบจนกว่าเราจะกอบกู้ผาปืนแตกคืนมาได้”
“แล้วพวกเอ็งจะทำได้เหรอ ต่อให้รวมข้ากับพวกชาวบ้านที่พร้อมสู้ด้วยสมทบเข้าไปอีกก็ยังมีคนน้อยกว่าพวกมัน”
“ฉันว่าน้ากับพวกชาวบ้านไปหาที่หลบซ่อนตัวก่อนเถอะ ไม่ต้องห่วงพวกฉัน รีบไปเถอะน้า”
สำรวยทำตามที่วัลภาบอก วิ่งมือกุมแขนที่โดนยิงออกไปรวมกลุ่มกับชาวบ้าน ส่วนวัลภารีบแยกไปอีกทาง แล้วไปเจอเนื้อทองวิ่งหนีการตามล่าของชาติมาแต่ไกล
“อย่าเก่งแต่ปากสิเนื้อทอง อยากแก้แค้นฉันไม่ใช่เหรอ แล้วหนีฉันทำไมล่ะ”
ชาติยิงขึ้นฟ้าข่มขู่หลายนัด เนื้อทองหน้าเสียกลัวชาติจะตามเจอ กระทั่งวัลภาพุ่งมาดึงเธอหลบไป ค่อยเบาใจขึ้นมาบ้าง
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ แล้วนี่แขนเธอ...ฝีมือไอ้ชาติเหรอ”
“วัลภา...ช่วยฉันด้วย ฉันคิดจะแก้แค้นไอ้ชาติ แต่ฉันทำไม่สำเร็จ”
เสียงปืนของชาติดังข่มขู่เข้ามาอีก เนื้อทองสะดุ้งตกใจ วัลภาเห็นเลือดที่แขนเธอไหลไม่หยุด รีบพาเธอหลบซ่อนตัวแล้วค่อยหาทางหนีต่อ
หาที่ซ่อนตัวมิดชิดแล้ว วัลภาเอาผ้าคาดหน้าของตนพันแขนห้ามเลือดให้เนื้อทอง
“อดทนหน่อยนะเนื้อทอง ฉันจะพาเธอออกไปให้ได้”
“เธอจะรับมือไอ้ชาติได้เหรอ ตอนนี้มันไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหมแล้ว เป้าหมายของพวกมันคือกวาดล้างทุกคน”
“เธอรู้จักเชนดีพอๆกับที่ฉันรู้จัก ผู้ชายที่เรารักมักพูดเสมอว่าถ้าใจสู้ซะอย่างอุปสรรคใหญ่อย่างหินผาก็กลายเป็นทางเดินกรวดได้”
“ใช่จ้ะ เชนมักพูดแบบนี้เสมอเวลาที่เห็นเราท้อถอยกับอุปสรรค”
สองสาวยิ้มให้กัน ระหว่างนั้นชาติเดินเข้ามายิงปืนกราดไปทั่ว พร้อมส่งเสียงข่มขู่
“ฉันรู้ว่าเธออยู่ในนี้เนื้อทอง นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาเล่นซ่อนแอบกับฉัน อย่าทำให้ฉันต้องเสียเวลาเลย ยังไงเธอก็หนีฉันไม่พ้นหรอก เธอจะต้องถูกฉันพาไปตีตราเป็นผีเสื้อราตรี ชีวิตเธอจะเหมือนตกนรกทั้งเป็น มันจะได้สาสมกับที่เธอคิดไม่ซื่อกับฉันไง”
เนื้อทองเจ็บใจน้ำตาคลอ พึมพำด่าทอมันหลายคำแต่วัลภากระซิบเตือนเธอให้นิ่งไว้
“ใจเย็นเนื้อทอง เธอบาดเจ็บอยู่ ปล่อยให้ฉันจัดการมันเอง ฉันจะล่อมันไปอีกทาง ส่วนเธอก็รีบไปหาพวกคุณหมอที่อู่ร้างนะ เขาจะดูแลเธอ”
“แต่ว่า...”
“เชื่อฉัน รีบไปเถอะ” วัลภาบีบมือเนื้อทองแล้วรีบวิ่งออกไปอีกทางพร้อมกับยิงปืนหลอกล่อชาติให้ตามมา
ชาติวิ่งตามไปโดยไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร จนกระทั่งไล่ตามไปทันแล้วโดนเธอปัดปืนในมือกระเด็น ถึงเห็นว่าเธอคือวัลภา
“วัลภา...นี่เธอเองเหรอ”
“แกนี่มันเก่งแต่รังแกผู้หญิงอ่อนแอนะไอ้ชาติ”
“ถ้าหมายถึงเนื้อทองล่ะก็ นังนั่นมันไม่ได้อ่อนแอจนน่าสงสารหรอก แต่มันนั่นแหละนังอสรพิษคิดลอบกัดฉัน”
“แกว่าเนื้อทองเป็นอสรพิษคิดลอบกัดแก แสดงว่าแกมันเลวโดยสันดานแก้ไม่หายแล้ว แกทำร้ายเนื้อทองอย่างกับไม่ใช่คนมาเท่าไหร่ มันก็ถึงเวลาที่เนื้อทองจะแก้แค้นสั่งสอนแกแล้ว”
“สั่งสอนฉัน? เก่งกันจริงนะนังวัลภา แน่จริงก็เข้ามาจัดการฉันเลย”
“ฉันจะเอาคืนแกทุกอย่างที่แกทำเอาไว้กับเนื้อทอง”
วัลภาตั้งท่าเชิงมวยแล้วพุ่งเข้าทะปะกับชาติหลายหมัด ชาติผงะปากแตกเลือดซิบ แต่กลับยิ้มชอบใจ
“เจ็บดีนี่วัลภา หมัดหนักเอาเรื่องสมกับเป็นเมียไอ้เชน แต่จะบอกให้นะ เวลาฉันข่มเหงนังเนื้อทองฉันลงมือกับมันหนักกว่านี้อีก อยากรู้ใช่ไหมว่าหนักยังไง งั้นเดี๋ยวทำให้ดู”
ชาติปรี่เข้าหาสีหน้าเอาเรื่อง ปล่อยหมัดใส่วัลภาที่หลบไม่ทันจนหน้าชา เซถลาเกือบล้ม
“นี่ไง...เวลาข้าซ้อมนังเนื้อทองมันต้องหนักๆแบบนี้ ฮ่าๆๆ”
วัลภากัดฟันเจ็บใจจ้องหน้าชาติเขม็ง...เนื้อทองที่ไม่ยอม ไปไหน ยืนหลบอยู่ในซอกหลืบมองชาติอย่างเจ็บแค้นใจ
ooooooo
เชนคนเดียวต่อสู้กับลูกน้องกำนันปราบหลายคน หนำซ้ำไอ้เชิดตามมาสมทบไล่บี้เชนไปอย่างย่ามใจ
“หน็อย...พอหรือยังไอ้เชน วิ่งหนีเป็นหมาหางจุกตูดแบบนี้ยอมรับว่าเหนื่อยบ้างก็ได้นะ อย่าพยายามดิ้นรนต่อเลย”
“ทำไมวะ เพราะพวกเอ็งเหนื่อยแล้ว เลยขี้เกียจไล่ตามข้าแล้วงั้นสิ”
“ไล่ตามเอ็งเหนื่อยยังไงก็คุ้ม เพราะยังไงสุดท้ายเอ็งก็หนีไม่พ้นลูกปืนอยู่ดี”
“แน่ใจเหรอไอ้เชิดว่าเอ็งจะระเบิดหัวข้าได้ ลองมาวัดกันไหมล่ะว่าใครจะชักปืนไวกว่ากัน”
“ข้าไม่เสียเวลาหรอก ซัดเอ็งตอนนี้แหละ”
“ใจเย็นๆ พวกเอ็งไม่คิดกันบ้างหรือไงว่าทำไมข้าต้องล่อพวกเอ็งออกจากหมู่บ้านมาที่นี่ คนอย่างไอ้เชน พนัญเชิง ไม่คิดจะสู้แบบปิดตาลุยหรอกโว้ย”
“เอ็งหมายความว่ายังไง”
“แถวนี้ข้าฝังระเบิดเอาไว้ มีแต่ข้าคนเดียวที่รู้ว่าฝังไว้ตรงไหน”
“ข้าไม่เชื่อ”
“จะลองดูมั้ยล่ะ”
เชิดไม่สนใจ ส่งสัญญาณให้ลูกน้องจัดการมันเดี๋ยวนี้ พอพวกมันก้าวเดิน เชนแสร้งตกใจชี้มือที่พื้นบอกมันว่า ตรงนั้นมีกับระเบิด
ทุกคนชะงักกึก ยกขาลอยกลางอากาศไม่กล้าเหยียบพื้น แต่ไอ้เชิดตะโกนลั่นว่ามันโกหก ลูกน้องเลยเลิกลังเลพากันวางเท้าลงไป ปรากฏว่าเหยียบกับระเบิดจริงๆ เสียงดังบึ้ม!!
ควันระเบิดคลุ้งไปทั่ว เศษชิ้นส่วนลูกน้องปลายแถวกระเด็นกระดอน ไอ้เชิดถึงกับอึ้งเหวอ
“ทีนี้เอ็งจะเชื่อข้าได้รึยังไอ้เชิด” เชนเล็งปืนพร้อมยักคิ้วกวนๆให้มัน
เชิดสุดเจ็บใจ สายตาเหลือบมองพื้นรอบตัวอย่างไม่ไว้ใจ เชนรู้ทัน ลดปืนลงวางกับพื้น ขอวัดกันแบบตัวต่อตัว แต่พอเชิดจะพุ่งเข้าใส่ เชนร้องบอกให้มันหยุด ตรงนั้นมีระเบิด เชิดชะงักงัน หน้าซีดหน้าเสียไปเลย
“ข้าล้อเล่น ตรงนั้นข้าไม่ได้เอาระเบิดไปวางไว้หรอกว่ะ”
เชนหัวเราะสะใจแต่เชิดยิ่งเจ็บใจ พุ่งเข้าใส่ปะทะเชิงมวยกันเต็มเหนี่ยว เชิดเป็นต่อไล่ถลุงเชนจนโงนเงนเซไปหลายก้าว
“จุดจบของเอ็งจะทำให้ทุกคนไม่กล้าเอาเยี่ยงอย่าง”
“จุดจบของเอ็งต่างหากไอ้เชิดที่จะเป็นเยี่ยงอย่างให้คนชั่วไม่กล้าเข้ามาเหยียบผาปืนแตก เพื่อตักตวงผลประโยชน์จากพวกข้าอีก ที่นี่คือแผ่นดินของคนดี ต้องมีแต่คนดีเขาทำมาหากิน ส่วนพวกคนชั่ว เก่งแต่หลอกลวงคนอื่น ถนัดแต่ข่มเหงคนดี มันต้องไม่มีแผ่นดินอยู่ เพราะที่อยู่ของพวกมันมีที่เดียว...ในนรก”
เชนเกิดลูกฮึด ถีบยอดอกไอ้เชิดจนเซถลาถอยหลังไปหลายก้าว แต่มันยังปากดีตะโกนลั่น
“ข้าไม่ยอมแพ้เอ็งหรอกไอ้เชน”
“หมดเวลาของเอ็งแล้วไอ้เชิด”
เชิดยังไม่เข้าใจในคำพูดของเชน แต่พอขยับตัวเหยียบเท้าลงพื้นเบื้องหน้าแล้วชะงัก เพราะอ่านสีหน้าของเชนออกว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
พริบตานั้น! เสียงระเบิดดังสนั่น ควันและฝุ่นฟุ้งกระจาย เชนก้มลงหลบเศษสะเก็ดระเบิดได้อย่างสบาย แต่ไอ้เชิดขาดใจตาย ชิ้นส่วนร่างกายกระจัดกระจายไม่เหลือดี...
หลังจากกำจัดไอ้เชิดได้แล้ว เชนย้อนกลับมาเผชิญหน้ากลุ่มของกำนันปราบ โดยเวลานี้ฟ้าลั่นมาสมทบด้วยแล้ว และบอกให้กำนันรู้ด้วยว่าทอมถูกเพลิงสังหารหมดลมหายใจไปแล้ว
เชนท้าทายพวกเขาอย่างไม่ยำเกรง แต่ดูเหมือนกำนันปราบจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ซ้ำยังหัวเราะราวกับเป็นต่อเชนอยู่หลายขุม
“เอาล่ะไอ้เชน ข้ายอมรับว่าวันนี้ความพยายามลุกขึ้นสู้ของพวกเอ็งทำให้พวกข้าเสียหายไปไม่น้อย แต่อย่าเพิ่งดีใจไป ข้าก็แค่อยากสนุกกับพวกเอ็งให้พอหอมปากหอมคอ พอได้ออกกำลังรอระหว่างที่ของจริงสำหรับพวกเอ็งกำลังจะมาถึง”
“ของจริงสำหรับพวกฉัน...หมายความว่ายังไง”
“พวกเอ็งมันมัวแต่วางแผนคิดต่อต้านพวกข้า ก็เลยไม่ได้ลืมหูลืมตาว่าโลกภายนอกเขาไปถึงไหนยังไง เพราะความคิดที่ว่าข้าต้องไว้ชีวิตพวกเอ็งเพื่อเอาไว้ใช้ทำงานเหมือง พวกเอ็งก็เลยคิดว่าข้าจะไว้ชีวิต แต่นั่นไม่ใช่อีกแล้วล่ะไอ้เชน”
กำนันพยักพเยิดให้ลูกน้องหยิบกระดาษปึกใหญ่มาให้แล้วโยนขึ้นฟ้าจนปลิวว่อน เชนคว้ามาแผ่นหนึ่งแล้วต้องอึ้งเมื่อเห็นภาพประกาศจับจอมโจรไอ้เสือมีค่าหัวถึงหนึ่งแสนบาทพร้อมกับรูปของเชน ส่วนใบอื่นที่หล่นลงพื้นเป็นรูปวัลภา เพลิง และยอด ทุกคนล้วนมีค่าหัวเหมือนกันหมด
ขณะเดียวกันนั้น วัลภารู้เรื่องนี้จากชาติแล้วเช่นกัน ชาติขยายความว่าพ่อของตนฉลาดล้ำที่จ้างนักฆ่าและมือปืนนอกพื้นที่มาตามล่าพวกเชน ซึ่งแต่ละรายล้วนฝีมือดีกำลังกระเหี้ยนกระหือรือแห่กันมาผาปืนแตก หวังเงินรางวัลก้อนโต
วัลภาฟังแล้วเจ็บใจ ท้วงขึ้นว่า “แต่พวกแกเคยพูดไว้ว่าจะทำให้ผาปืนแตกเป็นเมืองปิดตายไม่ให้คนนอกเข้ามา”
“ใช่...แต่นั่นมันก่อนที่การเจรจาของพวกฉันกับท่านสมบัติจะเริ่มต้นขึ้น เวลานี้การเจรจามันจบลงแล้ว ท่านสมบัติจะเป็นหุ่นเชิดให้กับพวกฉัน ผาปืนแตกจะพลิกโฉมหน้าเป็นเหมืองทองคำที่ถูกกฎหมาย และถูกประกาศให้เป็นเขตเศรษฐกิจพิเศษภายใต้การปกครองอย่างเต็มที่ของพ่อฉัน”
“เป็นไปไม่ได้ พวกแกจะไม่มีวันทำแบบนั้นได้หรอก”
“เธอคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะคนอย่างเธอมันมองไม่เห็นคุณค่าของทองคำ มันไม่ได้มีค่าแค่ใช้แลกเป็นเงินซื้อข้าวปลาอาหาร แต่มันมีค่าใช้ซื้ออำนาจและบารมีที่พวกเธอไม่เคยคิดว่าจะมีอยู่จริงไง”
“ต่อให้พวกแกเชิญชวนนักฆ่ามาจากทั่วประเทศ ก็อย่าหวังว่าเชนจะยอมแพ้”
“ฉันก็ไม่ได้หวังให้ไอ้เชนมันยอมแพ้อยู่แล้ว ยังไงมันก็ต้องได้ตายบนแผ่นดินที่มันรักแน่ ส่วนเธอวัลภา เธอ จะมีตราบาปติดตัวไปทั้งชีวิตหลังจากที่เธอต้องไปเป็นเมียน้อยของท่านสมบัติ เธอจะเกลียดตัวเองไปจนวันตายเพราะเธอจะเป็นคนเดียวที่เหลือรอดและช่วยอะไรคนที่เธอรักไม่ได้เลย”
ชาติแสยะยิ้ม ตบหน้าวัลภาที่ตกอยู่ในเงื้อมมือก่อนจะจิกหัวขึ้นมา ย้ำว่าได้เวลาที่เธอต้องไปเป็นเมียน้อยท่านสมบัติแล้ว วัลภาดิ้นรนขัดขืนเลยถูกเขาชกเข้าที่ท้องอีกทีจนจุก...เนื้อทองหลบอยู่มุมหนึ่งทนดูไม่ไหว คว้าท่อน เหล็กแถวนั้นฟาดหัวชาติอย่างแรง
ชาติถึงกับเซถลาหัวแตกเลือดอาบ คำรามลั่นทันทีที่หันไปเห็นคนตีคือใคร “นังเนื้อทอง!!”
“เป็นไงล่ะไอ้ชาติ เจ็บปวดมากใช่มั้ย นี่ไงความเจ็บความรุนแรงที่แกพยายามทำร้ายฉันมาตลอด วันนี้ฉันจะเอาคืนแกให้หมด”
เนื้อทองกระหน่ำท่อนเหล็กอีกหลายที ชาติร้องโอดโอยเจ็บปวดเลือดอาบหน้า วัลภาตกใจร้องห้ามเอ็ดอึงแต่เนื้อทองไม่ฟัง ขอแก้แค้นที่มันข่มเหงรังแก ทุบตี และข่มขืนตน
“ฉันรู้ว่าเธอต้องทนเจ็บปวดมามากและฉันก็สงสารเธอ แต่เธอไม่ใช่ฆาตกรนะเนื้อทอง เธอเป็นคนดีเกินกว่าที่จะต้องกลายเป็นคนมือเปื้อนเลือด”
“ฆ่าคนเลวสักคนหนึ่งตายไปแล้วทำให้แผ่นดินสูงขึ้น ต่อให้ต้องตกนรกฉันก็ยอม”
“ฆ่าคนตายสักคนมันไม่ได้ง่ายเหมือนที่เธอคิดหรอก มือเธอจะเปื้อนเลือด เวลาที่เธอนอนหลับ เสียงลมหายใจของคนที่เธอฆ่าจะคอยตามหลอกหลอนเธอ แล้วเธอจะไม่มีวันกลับมาเป็นเนื้อทองคนเดิมอีก...เชนเขาอยากเห็นเธอกลับมาเป็นเนื้อทองที่ร่าเริงสดใสคนเดิมนะ”
เนื้อทองนิ่งอั้น น้ำตาคลอเบ้า มือที่ถือท่อนเหล็กอ่อนแรง ยอมให้วัลภาดึงตัวมากอด
“ไอ้ชาติมันได้รับกรรมที่มันทำไว้กับเธอแล้วล่ะ ไปกันเถอะ”
วัลภาประคองเนื้อทองออกไป โดยสองสาวไม่เห็นว่าชาติที่โดนตีจนเลือดอาบผงกหัวขึ้นมามองตามอาฆาตแค้น
“คนอย่างไอ้ชาติไม่มีวันตายเพราะน้ำมือผู้หญิง”
เสียงนั้นทำให้สองสาวหันกลับมา เป็นจังหวะที่ชาติชักปืนยิงออกไป เนื้อทองผลักวัลภาพ้นวิถีกระสุน แต่ตัวเองโดนเต็มๆ ร่างทรุดฮวบร้องครวญครางเจ็บปวด ส่วนชาติรีบประคองตัวเองกระเสือกกระสนหนีไป
ooooooo
กำนันปราบไม่เสียเวลากับพวกเชนอีก ตั้งใจรอพวกนักฆ่ามาจัดการให้สิ้นซาก ทั้งหมดพากันกลับไปอย่างย่ามใจ ส่วนพวกเชนพากันกลับมายังอู่ร้างสมทบกับพวกน้าๆ
จิกกับแสนทราบเรื่องกำนันปราบตั้งรางวัลนำจับพวกเชนคนละหนึ่งแสนก็แตกตื่นและหวาดกลัว ไม่ทันไรยอดวิ่งหน้าตั้งกลับมารายงานหลังดอดไปหาข่าวอยู่พักหนึ่ง
“ไอ้ที่มันประกาศจับตามล่าค่าหัวพวกเรามันไม่ใช่การขู่ ตอนนี้มีพวกนักล่าค่าหัว มือปืน มือสังหารจากทั่วประเทศกำลังเดินทางมาที่นี่ ข้าได้ยินพวกมันพูดถึงชื่อไอ้แหลม แขวนคอ ไอ้ปุ๊ ทะลวงไส้ แล้วก็ไอ้เก้า หั่นศพ พวกมันเป็นกลุ่มแรกที่ใกล้จะมาถึง”
“ว่าไงนะ ไอ้แต่ละคนที่เอ็งพูดถึงเมื่อกี้นี้มันมือสังหารฆาตกรโหดทั้งนั้นเลยนี่หว่า”
“ก็ใช่น่ะสิน้า แต่ละตัวมือพระกาฬทั้งนั้น”
“แล้วก็จะไม่ใช่แค่ไอ้พวกนี้เท่านั้น พวกโหดๆชั่วๆ อีกมากก็จะแห่กันมาที่นี่ มาเป็นมือเป็นเท้าให้กับไอ้ปราบ ทำให้มันกลายเป็นคนที่เข้าถึงตัวและฆ่าไม่ได้อีก”
“เชน...แต่พี่ไม่เชื่อหรอกว่าที่เราพยายามกันมาทั้งหมดจะต้องล้มเหลว”
เชนมองหน้าเพลิงอย่างหนักใจ ระหว่างนั้นเสียงวัลภาดังแทรกขึ้นมา
“คุณหมอ...คุณหมอคะ ช่วยเนื้อทองด้วย”
ทุกคนหันไปเห็นวัลภาประคองเนื้อทองที่ร่างชุ่มโชกไปด้วยเลือดเข้ามาก็ตกใจ ถามเป็นเสียงเดียวกันว่าเกิดอะไรขึ้น วัลภาใจคอไม่ดีขอร้องให้ช่วยเนื้อทองก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง
ooooooo
ชาติกระเสือกกระสนไปในสภาพปางตาย โชคดี เจอลูกน้องของพ่อก็เลยถูกหามกลับถึงบ้าน แต่เขาหมดสติไปก่อนหน้านี้
“เกิดอะไรขึ้นวะ” กำนันกระชากเสียงใส่ลูกน้อง
“พวกผมไปเจอพี่ชาติระหว่างทางครับ พี่ชาติบอกพวกผมก่อนหมดสติไปว่าโดนนังเนื้อทองกับนังวัลภามันเล่นงานมา”
“ว่าไงนะ รีบพาไอ้ชาติเข้าไป ตามหมอของข้ามาด้วย อย่าให้มันเป็นอะไรเด็ดขาด”
ลูกน้องรับคำแล้วพยุงชาติเข้าไป ลำดวนสีหน้าไม่สู้ดี อาสากำนันจะไปช่วยดูแลชาติให้ แต่กำนันคว้าแขนเธอไว้อย่างไม่พอใจ
“ฝีมือลูกสาวเธอ ถ้าไอ้ชาติเป็นอะไรไปล่ะก็...”
“มันทำกับพ่อชาติแบบนี้ มันไม่ใช่ลูกสาวฉันอีกแล้วจ้ะพี่ มันก็แค่มาอาศัยท้องฉันเกิด”
ลำดวนตอบเด็ดเดี่ยวแล้วเดินตามพวกชาติไป...
ส่วนที่อู่ร้าง หมอเดือนช่วยชีวิตเนื้อทองสุดความสามารถ แต่เธอบาดเจ็บและเสียเลือดมาก กระสุนปืนถูกจุดสำคัญทำให้โอกาสรอดมีน้อย เนื้อทองเองก็รู้ตัวจึงขอร้องให้หมอตามเชนกับวัลภาเข้ามาพบ
ทุกคนเศร้าสลด เปิดโอกาสให้เนื้อทองได้สั่งเสียเชนกับวัลภาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่เธอจะจากไปอย่างสงบ...ด้วยความหวังว่าทั้งคู่จะกอบกู้ผาปืนแตกกลับมาให้ได้
ooooooo
หลังจากเนื้อทองจากไปได้ไม่นาน วัลภาเสียใจและเฝ้าโทษตัวเองมีส่วนทำให้เนื้อทองตาย ยิ่งพอมาได้ยินน้าจิกกับน้าแสนคุยกันเรื่องที่กำนันตั้งรางวัลจ้างนักฆ่าทั่วสารทิศมาจัดการกับพวกเชน เธอจึงมีความคิดว่าต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้ว
คืนนั้นฟ้าลั่นเยาะหยันชาติที่บาดเจ็บสาหัสถึงกับนอนหยอดน้ำข้าวต้ม ลำดวนแอบเห็นท่าทีฟ้าลั่นไม่น่าไว้ใจจึงรีบไปบอกกำนัน ฟ้าลั่นเลยหมดโอกาสสังหารชาติ ทั้งที่อยากจัดการมันใจจะขาด
ฟ้าลั่นถือมีดคมกริบหลบออกจากห้องก่อนที่ลำดวนจะพากำนันเข้ามา...แม้จะไม่เห็นฟ้าลั่นในห้องนี้ แต่กำนันก็ไม่ไว้ใจคนอย่างมัน จึงสั่งลูกน้องให้เฝ้าลูกชายของตนอย่าให้คลาดสายตา ไม่ต้องให้ใครเข้ามา ยกเว้นตนกับลำดวนเท่านั้น...
เชนตื่นนอนในตอนเช้าไม่พบวัลภาข้างกาย เขาตกใจรีบออกไปถามน้าๆ ก็ไม่มีใครเห็นสักคน จนกระทั่งน้าจิกไปดูที่ลังเก็บอาวุธแล้วไม่พบกรงเล็บนางสิงห์กับปืน แสดงว่าวัลภาต้องพกออกไปทำอะไรสักอย่างแน่
วัลภามุ่งหน้าไปบ้านกำนันปราบ แต่ระหว่างทางเจอลูกน้องของกำนัน เธอสู้พวกมันไม่ได้ ถูกจับตัวไปที่บ้าน ชาติรู้เห็นก็จะพาสังขารที่ยังบาดเจ็บออกมาจากห้องเพื่อแก้แค้นเธอ
“ใจเย็นพี่ชาติ พ่อกำนันสั่งให้พี่พักนะ”
“อย่ามายุ่งกับข้า!”
ชาติตวาดลูกน้องแล้วพยายามยันกายเดินต่อไป ทันใดนั้น ลำดวนกับกำนันปราบตรงดิ่งมา
“ไอ้ชาติ...จะทำอะไรของเอ็ง”
“พ่อ...ฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ฉันอยากจะแก้แค้น”
“แต่สภาพพ่อชาติยังต้องพักนะ”
“ไม่ต้องมายุ่ง วัลภามันทำกับฉันแบบนี้ ยังคิดว่าฉันจะฟังแกอีกเหรอ”
ลำดวนโดนชาติตะคอกจนนิ่งอึ้ง
“ไอ้ชาติ อย่าพาลไม่เข้าเรื่อง”
ชาติไม่ฟังใครทั้งนั้น ออกไปหาวัลภาที่ลูกน้องของตนควบคุมตัวไว้ คนอื่นๆกรูตามไปอย่างร้อนรน
“นังวัลภา แกต้องรับผิดชอบที่เนื้อทองทำกับฉันไว้แบบนี้”
ชาติเงื้อมือข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกจะตบสั่งสอนวัลภา แต่เสียงท่านสมบัติดังเข้ามาจนเขาชะงัก
“ฉันขอเอาไว้แล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าจับวัลภามาได้แล้วห้ามทำให้บุบสลายแม้แต่นิดเดียว”
“แต่มันทำกับฉันไว้แสบ ฉันไม่ปล่อยมันไว้หรอก”
“กำนันปราบ...สงสัยลูกชายเอ็งจะลืมว่าข้อตกลงที่ทำให้ข้ายอมร่วมมือด้วยมีอะไรบ้าง”
“ไอ้ชาติ...พอได้แล้ว”
“พ่อ...”
“เอ็งกลับไปพัก ปล่อยนังวัลภาให้เป็นธุระของข้า...ไปสิ”
ชาติมองวัลภาอย่างเจ็บใจแล้วเดินออกไปกำนันปราบพยักหน้าให้ลำดวนเข้าไปคุมตัวลูกสาว
“มานี่เลยวัลภา ถ้าแกฟังฉัน ไม่หาเรื่องใส่ตัว แกก็ไม่ต้องมาเจอสภาพแบบนี้หรอก”
ลำดวนกระชากวัลภาออกไป...กำนันปราบเข้ามาตบไหล่สมบัติอย่างชิดเชื้อ
“ทองคำสำหรับท่านผมเตรียมเอาไว้แล้ว ส่วนวัลภาขอเวลาอีกนิดให้ลำดวนจัดการ เตรียมตัวให้พร้อมแล้วท่านก็พากันออกไปจากผาปืนแตกได้เลย”
“ขอบใจกำนัน...แบบนี้สิค่อยน่าทำธุรกิจด้วยกันหน่อย ฮ่าๆๆๆๆ” สมบัติหัวเราะร่า มาดหมายได้ทั้งทองคำและตัววัลภาแน่คราวนี้
ooooooo
ที่อู่ร้าง เชนแบกกระเป๋าอาวุธเต็มพิกัดรีบเข้ามาที่มอเตอร์ไซค์ไอ้เสือคำราม สีหน้าเขาดุดันเอาจริงพร้อมลุย เพลิงกับเดือนก้าวตามมาเตือนสติด้วยความเป็นห่วง
“ไอ้เชน...ข้าให้เอ็งไปช่วยวัลภาคนเดียวไม่ได้”
“พี่บึ้กอย่ามาห้าม ฉันรู้ว่าทำไมวัลภาตัดสินใจแบบนี้”
“ทำไมวะ”
“วัลภาคงรู้เรื่องที่พวกเรากำลังจะถูกนักล่าค่าหัวจากทั่วประเทศยกโขยงมาเล่นงาน นิสัยของวัลภามักคิดถึงคนอื่นก่อนตัวเอง เลยต้องการหาทางออกเพื่อช่วยพวกเรา”
“ลำพังวัลภาคนเดียวจะไปช่วยได้ยังไงล่ะเชน”
“วัลภาต้องคิดว่าช่วยได้แน่ ถึงได้ตัดสินใจออกไปหาพวกมัน เพราะถ้าวัลภาถูกจับตัวได้ ไอ้สมบัติจะพาตัวเธอออกไปจากผาปืนแตกกับมัน”
“ที่บอกว่าจะพาเข้ากรุงเทพฯไปบังคับให้เป็นเมียมันน่ะเหรอ”
“ใช่ครับ”
“งั้นก็หมายความว่า...นี่คือแผนการของวัลภาที่จะได้ออกจากผาปืนแตก”
“ใช่แล้วพี่บึ้ก...เพื่อที่วัลภาจะได้หาโอกาสเล่นงานไอ้สมบัติแล้วหาทางวิทยุติดต่อขอความช่วยเหลือจากท่านผู้การ อดีตหัวหน้าของผม”
“แต่ทำแบบนั้นมันเสี่ยงมากนะ ถ้าวัลภาทำไม่สำเร็จล่ะ”
“ครับ...เพราะเสี่ยงจนไม่รู้จะสำเร็จรึเปล่า วัลภาถึงไม่ยอมบอกใครแล้วตัดสินใจออกไปคนเดียว”
ยอด จิก และแสนเดินหน้าตั้งเข้ามาสมทบ ทุกคนมีข่าววัลภามาบอก...รู้แล้วว่าเธอถูกพวกมันจับตัวไป
เวลานั้นวัลภาถูกลำดวนผลักไสเข้าไปในห้อง เธอมองคนที่ได้ชื่อว่าแม่อย่างแค้นเคือง
“แกอย่ามามองฉันแบบนั้นนะวัลภา รู้ไว้ซะที่ฉันทำแบบนี้กับแกมันเท่ากับฉันได้ช่วยชีวิตแกเอาไว้”
“ช่วยเหรอ...แม่กล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง แม่สนับสนุนให้พวกมันจับฉันมาเพื่อส่งฉันไปเป็นนางบำเรอให้ไอ้แก่บ้าตัณหานั่น สิ่งที่แม่ทำมันไม่ต่างอะไรกับแม่เล้า”
“วัลภา!” ลำดวนแผดเสียงพร้อมกับฟาดฝ่ามือกระแทกหน้าลูกสาวเต็มแรง
วัลภาทั้งเสียใจ น้อยใจ และเจ็บใจ...จ้องแม่ด้วยแววตาแข็งกร้าว กล่าวเสียงสั่นเครือคับแค้น
“ไอ้ผีเสื้อราตรีที่มันตีตราอยู่บนหลังแม่ มันไม่ใช่ตราบาปของชีวิตผู้หญิงที่ถูกกระทำ แต่สำหรับแม่มันคือสัญลักษณ์ของความชั่วร้ายที่แม่รับมันเอาไว้ และฝังอยู่ในตัวแม่จนแยกไม่ออกแล้วต่างหาก”
“ถ้าแกยังไม่หยุดว่าฉันล่ะก็...”
“ทำไม...จะมีวิธีอะไรที่แม่จะทำร้ายลูกสาวตัวเองได้มากกว่านี้อีก บอกมาเลย ฉันจะได้รู้ว่าแม่กล้าทำร้ายฉันได้มากขนาดไหน”
“ไม่เอาน่าลำดวน...เบาๆมือกับผู้หญิงของฉันหน่อย”
สมบัติส่งเสียงเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม สายตาโลมเลียวัลภาอย่างเปิดเผย
“ขอฉันอบรมสั่งสอนนังตัวดีอีกสักครู่นะคะท่าน ต้องปราบพยศให้อยู่ ไม่งั้นอาจจะไปก่อปัญหากับท่านข้างนอกได้”
“เรื่องนั้นฉันคุยกับกำนันปราบแล้ว มันกับฉันเห็นตรงกันว่าจะให้เธอช่วยคุมตัววัลภาออกไปจากผาปืนแตก พร้อมกับฉัน เธอจะได้คอยปราบพยศลูกสาวได้”
“พี่ปราบตกลงเหรอคะท่าน งั้นเดี๋ยวฉันไปเตรียมตัว...
ก็ดีเหมือนกัน อยู่ใกล้มือฉันถ้าพยศอะไรขึ้นมาจะได้รู้ฤทธิ์แม่ซะบ้าง”
ลำดวนเดินออกไป ทิ้งให้สมบัติอยู่กับวัลภา
สองต่อสอง เฒ่าหัวงูแสยะยิ้มมองหญิงสาวหัวจดเท้า สายตาหื่นกระหายเต็มที่
“ถ้าแกแตะต้องตัวฉันล่ะก็...แกเจอหนักกว่าครั้งที่แล้วแน่”
“ใจเย็นๆวัลภา...เธอควรจะเชื่อฟังแม่เธอไว้ เพราะ ถ้าไม่ใช่ฉันที่เคยช่วยเหลือแม่เธอ ป่านนี้แม่เธอก็คงจะเป็นนักโทษอยู่ในคุกไปแล้ว”
“แกหมายความว่ายังไง”
สมบัติยิ้มร้ายลึกแล้วไม่พูดอะไร ยื่นมือจะจับแก้มแต่วัลภาปัดมือเขาออกอย่างแรง...แล้วจับตามองมันอย่างค้นหา คาใจที่มันพูดถึงแม่ลำดวนว่าถ้ามันไม่ช่วย ป่านนี้ได้เป็นนักโทษอยู่ในคุก!
ooooooo
