เพลงรักผาปืนแตก
ตอนที่ 20
อัลบั้ม: ละครเรื่อง "เพลงรักผาปืนแตก"
สมบัติหมดสติไปนอนแอ้งแม้งอยู่ในเล้าเป็ดด้วยฝีมือวัลภาหรือจอมโจรนางสิงห์ ร่างกายเขาโดนเป็ดชอนไชอย่างน่าสมเพช สะใจวัลภาเป็นที่สุด
หลังจากทิ้งร่างสมบัติไว้ในเล้าเป็ดแล้ววัลภาออกไปเจอน้อยกับน้ำค้างโดยบังเอิญ น้อยอยู่ในสภาพบาดเจ็บ
ขาหักเดินไม่ไหวเพราะโดนน้ำค้างขับรถเฉี่ยวชน ขณะที่น้ำค้างแค่ฟกช้ำเล็กน้อย พอรู้สึกตัวขึ้นมาก็เล่นงานน้อยจนหมดสติไปอีก แล้วควบคุมไว้เป็นตัวประกันต่อรองกับวัลภาให้ไปเอาวิทยุสื่อสารที่เชนจะใช้ติดต่อขอความช่วยเหลือจากผู้พันมาให้ตนทำลาย
วัลภาไม่มีทางเลือก เพราะชีวิตน้าน้อยสำคัญกว่าสิ่งใด เธอยอมรับข้อเสนอแล้วรีบกลับไปหาเชน ทำดีกับเขาทุกอย่างเพื่อฉกชิงวิทยุสื่อสาร แม้แต่หลับนอนกับเขาเป็นครั้งแรกหลังจากแต่งงานกันมานานด้วยความเต็มใจแต่เชนไม่ได้เอะใจใดๆเลย
เช้าวันรุ่งขึ้น สมบัตินอนร้องครวญครางในบ้านกำนันปราบ เจ็บระบมบริเวณของสงวนแทบทนไม่ไหวหลังโดนเป็ดทั้งเล้าปู้ยี่ปู้ยำ ลำดวนทำใจดีสู้เสืออาสากำนันเข้าไปคุยกับเขาเอง แต่สมบัติด่วนตัดบทเสียก่อนว่าตนไม่ต้องการคุยอะไรทั้งนั้น ตนจะกลับกรุงเทพฯ ส่วนเรื่องลูกสาวของลำดวน ตนไม่ให้จบลงแบบนี้แน่
ลำดวนหน้าเสียแต่ยังพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบกล่อมเขาต่อไป “ฉันขอนะคะท่าน ใจเย็นๆลงสักนิด รับรองว่าพี่ปราบจะช่วยแก้ปัญหาให้ได้แน่ค่ะ”
“ช่วยเหรอ ช่วยอะไร ขนาดไอ้เสือนางสิงห์โจรกระจอกอย่างพวกมันยังตบตาผัวเธอจนกลายเป็นไอ้โง่ปล่อยให้มันบุกเข้ามาเล่นงานฉันถึงที่นี่ได้ แล้วมันจะมีปัญญาทำอะไรอีก...ไปลากตัววัลภามา ฉันจะจัดการกับเด็กแสบนี่เอง”
“ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น” กำนันปราบส่งเสียงดังกังวาน เข้ามา “เรื่องวัลภาฉันจะจัดการเอง พวกแกพาท่านไปพักที่ห้องก่อน”
“ไอ้ปราบ...นี่แกกล้าสั่งลูกน้องของฉันเหรอ”
“แล้วทำไมผมจะไม่กล้าสั่งล่ะครับท่าน ก็ในเมื่อผมเป็นคนจ่ายค่าจ้างพวกมันเอง...ใช่มั้ย”
กำนันปราบยิ้มร้าย โยนก้อนแร่ทองคำให้ลูกน้องของสมบัติที่ยอมก้มหัวสิโรราบต่อกำนันโดยดี
“นี่พวกแก...” สมบัติชี้หน้าลูกน้องของตนอย่างโกรธจัด
“ผมว่าถึงเวลาที่ผมควรจะพูดความจริงกับท่านซะที เพราะผมจะไม่ยอมให้ไอ้แก่ที่เก่งแต่น้ำลายแตกฟองอย่างท่านมาดูถูกพวกผมอีกแล้ว อย่าคิดว่าการที่ผมชวนท่านให้มาร่วมมือสร้างชาติขึ้นมาใหม่จะเป็นการง้อท่าน เพราะถ้าผมเลือกสนับสนุนพรรคการเมืองฝั่งตรงข้ามท่าน ผลจะออกมาเป็นยังไงท่านคงจะรู้ดี”
“ถ้าฉันเป็นท่าน ฉันจะเชื่อตามที่สามีฉันบอก เขาเป็นคนเอาจริงนะคะท่าน ถ้าพรรคฝั่งตรงข้ามท่านเลือกทางเรา ครอบครัวท่านจะไม่มีแผ่นดินอยู่แน่นอน”
“ฉันไม่กลัวหรอกเว้ย ก็แค่คำขู่”
“งั้นท่านจะลองดูไหมล่ะ ท่านก็เห็นว่าทองคำในเหมืองผมซื้อได้แม้แต่คนใกล้ชิดของท่าน แล้วกับพรรคตรงข้ามที่อยากได้คนหนุนหลังและอยากฆ่าท่าน ทำไมเขาจะไม่ดีใจถ้าได้เห็นทองคำของผม”
สมบัตินิ่งไป สีหน้าเริ่มเครียด กำนันพยักหน้าให้ลูกน้องสมบัติเข้าไปจับตัวกลับเข้าห้อง
“ตอนนี้ถ้าผมสั่งให้ท่านอยู่เฉยๆท่านก็ต้องอยู่เฉยๆ ส่วนเรื่องวัลภาผมจะจัดการให้เอง ได้ตัวมาเมื่อไหร่ วัลภาจะเป็นรางวัลปลอบใจที่ท่านจะได้ตัวกลับไปด้วย”
ขาดคำของกำนัน ลูกน้องหิวเงินก็แทบจะหิ้วปีกสมบัติกลับเข้าห้อง
ooooooo
เช้าวันเดียวกัน วัลภายังคิดไม่ตกเรื่องข้อตกลงของระหว่างตนกับน้ำค้าง จนกระทั่งน้ำค้างมาปรากฏตัวกระตุ้นเข้าให้อีก วัลภาถึงกับใจคอไม่ดี รีบเออออเพราะกลัวเชนจะออกมาเห็น
วัลภาห่วงชีวิตของน้าน้อยที่บาดเจ็บแต่ยังไม่ได้เยียวยารักษา ในที่สุดเธอตัดสินใจเด็ดขาดว่ายังไงก็ต้องหักหลังเชนเพื่อเอาวิทยุสื่อสารไปให้น้ำค้าง...
ฟ้าลั่นปีนเกลียวกับกำนันปราบอย่างไม่กลัวเกรง แม้แต่พ่อห้ามปรามเขาก็ไม่ฟัง ความห้าวของฟ้าลั่นนี่เอง ทำให้กำนันถึงกับตบตีสั่งสอน โดยที่ลายเสือพ่อบังเกิดเกล้าของเขาได้แต่ยืนมอง ไม่คิดจะห้ามหรือช่วยเหลือ
ฟ้าลั่นเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ ออกไประบิดอารมณ์ระบายแค้นด้วยการชักปืนยิงขึ้นฟ้าหลายนัด ลายเสือรู้เห็นก็ไม่พอใจ เดินตรงดิ่งเข้ามาตวาด โดยมีทอมตามหลังมาด้วย
“ถ้าเอ็งยังมุทะลุอยู่แบบนี้ ที่ข้าต้องยอมให้มันช่วยกำราบเอ็งก็สมควรแล้ว”
“พ่อ...ถ้ายังจะมาพูดกับฉันแบบนี้อีก ก็ไปไกลๆให้พ้นหน้าฉันเลย”
ลายเสือโมโหเงื้อมือตบหน้าลูกชายเต็มแรง “มันจะมากไปแล้ว ข้าเป็นพ่อเอ็ง ไม่ใช่ลูกน้องเอ็งที่จะมาตะคอกใส่หน้าแบบนี้”
“พ่อเหรอ ถ้าเป็นพ่อฉันจริงๆ แล้วทำไมปล่อยให้ไอ้กำนันมันอัดฉันต่อหน้าต่อตา ทำไมพ่อไม่ช่วยฉัน”
“เพราะความห้าวของเอ็งควรจะถูกหยุดบ้าง ไม่งั้น จะทำให้แผนการของพวกข้าเสียหาย”
“นั่นไง สุดท้ายพ่อก็ไม่ได้คิดจะช่วยอะไรฉันหรอก เพราะพ่อโดนไอ้กำนันมันเอาผลประโยชน์จอมปลอมมาหลอกจนเชื่อมันมากกว่าเชื่อฉัน”
“ข้าไม่ได้โง่ให้ไอ้กำนันมันหลอกใช้นะโว้ย”
“แน่ใจเหรอพ่อ ว่าหลังจากที่ทุกอย่างเป็นไปตามที่มันว่าแล้วพ่อจะได้เป็นใหญ่คู่กับมัน เอาประสบการณ์ที่พ่อเป็นราชายาเสพติดมาตลอดชีวิตมาคิดเป็นคำตอบดีกว่า”
ลายเสือกระชากคอเสื้อลูกชายแล้วผลักเซไปก่อนหันมาสั่งทอม “เอ็งไปช่วยพวกกำนันตามล่าพวกจอมโจรไอ้เสือ ข้าต้องสั่งสอนไอ้ฟ้าลั่นให้มันเป็นผู้เป็นคนหน่อย”
ทอมผละไป...สองพ่อลูกทุ่มเถียงกันครู่หนึ่งก่อนจะแย่งปืนแล้วปืนลั่นเปรี้ยงสองสามนัด กระสุนเจาะเข้าท้องลายเสือจนร่างทรุดฮวบสิ้นใจ ฟ้าลั่นหน้าซีดหน้าเสียตกใจในแว่บแรก แต่พอคิดอะไรได้รอยยิ้มบางๆก็ผุดพราย
“ขอโทษนะพ่อ มันเป็นอุบัติเหตุที่ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่ผลที่ตามมากลับทำให้ฉันโล่งใจขึ้นเยอะเลย ทีนี้ก็จะไม่มีใครขวางทางฉันอีกแล้ว...ไปดีนะพ่อ แล้วฉันจะทำบุญไปให้” ฟ้าลั่นยิ้มเหี้ยม จ้องมองศพพ่อด้วยสายตาเย็นชา
ooooooo
เมื่อคืนชาติมัวแต่เริงสวาทอยู่กับน้ำค้างจึงไม่รู้ว่าจอมโจรไอ้เสือกับนางสิงห์ออกอาละวาดอีกแล้ว จนกระทั่งกำนันปราบต้องมาตามตัวและเล่าให้ฟัง
“ว่าไงนะพ่อ...เป็นมันจริงๆเหรอ”
“ก็เออสิวะ ตอนนี้ไอ้เชิดกับไอ้คมกำลังไล่ตามเก็บมันอยู่ นั่นมันหมายความว่าเอ็งทำงานพลาดมันถึงได้กลับมาเย้ยเอ็งไง”
ชาติพูดไม่ออก กัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ...ขณะเดียวกัน ยอดกับสมานปลอมตัวเป็นจอมโจรไอ้เสือตบตาพวกไอ้คมอยู่ โดยมีเพลิงคอยเป็นกองหนุนให้สมานด้วยความเต็มใจ
เวลาเดียวกัน เชนพร้อมแล้วที่จะใช้วิทยุสื่อสารที่น้าจิกซ่อมจนใช้งานได้ติดต่อไปยังอดีตเจ้านายเพื่อขอกำลังมาทลายกลุ่มคนชั่วในผาปืนแตก แต่แล้ววัลภากลับทำให้เขาประหลาดใจอย่างที่สุด
วัลภายึดเอาวิทยุสื่อสารไว้กับตัวแล้วบอกเชนทั้งน้ำตาว่า เธอปล่อยให้เขาขอความช่วยเหลือจากผู้พันไม่ได้
“ทำไม...ทำไมเธอต้องขัดขวางฉัน”
“เพราะฉันจำเป็นต้องทำ ฉันมีชีวิตของน้าน้อยเป็นเดิมพัน”
“หมายความว่ายังไง”
“เธออย่าห้ามฉันเลยนะเชน ให้ฉันช่วยชีวิตน้าน้อยก่อน แล้วเราค่อยหาทางอื่นกอบกู้ผาปืนแตกใหม่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันจะขอรับผิดชอบเองทั้งหมด”
“มันไม่มีทางอื่นแล้วนะวัลภา ถ้าน้าน้อยกำลังตกอยู่ในอันตรายเราก็ต้องหาทางช่วยกันแก้ปัญหาสิ ไม่ใช่เธอมาทำแบบนี้ เพราะมันคือการหักหลัง”
“ฉันไม่ได้อยากหักหลังเธอ แต่ฉันจำเป็น ฉันไม่มีเวลาแล้ว ถ้าฉันไปไม่ทันน้าน้อยก็ต้องตายเพราะฉัน...ฉันขอโทษ”
“แต่ฉันไม่ให้เธอไป หยุดอยู่ตรงนั้นแล้วเอาวิทยุมาคืนฉัน...ไม่ว่าเธอจะถูกบังคับอะไรมา ฉันจะไม่โกรธเธอและพร้อมอภัยให้เสมอ ไว้เราจะคุยเรื่องนี้กันทีหลัง เข้าใจนะวัลภา”
เธอวางวิทยุสื่อสารลงกับพื้น เชนไว้ใจเดินเข้ามาใกล้ แต่ทันใดวัลภาก็ปล่อยไอระเหยยาสลบพ่นใส่หน้าเขาเต็มๆ
“ฉันขอโทษนะเชน ฉันจะรับผิดชอบกับความผิดนี้เอง”
“วัลภา...เธอ...” เชนพูดได้แค่นั้นร่างก็โงนเงนก่อนล้มลงหมดสติต่อหน้าต่อหน้าวัลภาที่ยืนน้ำตาไหลพราก
ooooooo
วัลภานำวิทยุสื่อสารใส่กระเป๋ามุ่งหน้าไปหาน้ำค้างที่ควบคุมตัวน้อยไว้ แต่นึกไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะตุกติกพาชาติและลูกน้องมาด้วย
น้ำค้างเจ้าเล่ห์อยากทำคะแนนให้ชาติรักเพื่อที่ตัวเองจะได้ก้าวขึ้นเป็นเมียเบอร์หนึ่งแทนเนื้อทอง หารู้ไม่ว่าชาติไม่เคยคิดเช่นนั้น จนกระทั่งวันนี้เธอโดนงูพิษที่วัลภาแอบใส่ไว้ในกระเป๋าวิทยุสื่อสารกัดแล้วชาติไม่ไยดีแม้แต่น้อย มุ่งหน้าจะเอาวิทยุจากวัลภามาทำลายเพียงอย่างเดียว ปล่อยให้เธอสิ้นใจตายเดียวดายอยู่ตรงนั้น
ชาติกับลูกน้องไล่ล่าวัลภาและสามารถทำลายวิทยุสื่อสารเครื่องนั้นได้ ส่วนวัลภาเกือบโดนยิงตายถ้าเชนตามมาช่วยไว้ไม่ทัน ส่วนยอดกับแสนหลอกล่อพวกไอ้เชิดลูกน้องกำนันปราบไปในป่า เช่นเดียวกับเพลิงและสมานที่พยายามจัดการกับพวกไอ้คมลูกน้องของลายเสืออยู่ด้วยเหมือนกัน
การต่อสู้ระหว่างคนสองกลุ่มเป็นไปอย่างดุเดือด สมานกับยอดอยู่ในคราบจอมโจรไอ้เสือเพื่อตบตาพวกมัน โดยมีเพลิงกับแสนซุ่มช่วยเหลือสอยฝ่ายตรงข้ามไปทีละคนสองคน ในที่สุดไอ้คมก็พ่ายแพ้หมดลมหายใจ ส่วนไอ้เชิดหนีไปได้อย่างหวุดหวิด แต่แล้วทอมก็โผล่มาปล่อยแก๊สพิษใส่สมานก่อนแทงเข้ากลางหลังเขาอย่างจังแล้วหลบหนีไป
เพลิงไม่ยอมทิ้งสมานที่บาดเจ็บสาหัสไว้ในป่า แต่สมานรู้ตัวว่าไม่รอดแน่จึงไล่เพลิงกลับไป และบอกให้รู้ว่าเขากำลังมีลูกกับเดือน พร้อมทั้งขอโทษที่ตนเข้าใจเขาผิดมาตลอดว่าฆ่าฟ้างาม เขาเป็นคนดีเหมาะสมแล้วที่จะดูแลเดือนต่อไปจากตน
เพลิงตัดสินใจผละจากสมานไปตามเดือนมารักษา แต่กว่าเดือนจะมาถึงสมานก็สิ้นใจไปเสียแล้ว เดือนร่ำไห้แทบขาดใจ โดยมีเพลิงตาแดงก่ำอยู่ใกล้ๆด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง ด้านวัลภากับเชนที่กำลังต่อสู้กับพวกไอ้ชาติ สองผัวเมียร่วมมือกันจัดการจนพวกมันหนีหางจุกตูดกลับไปในที่สุด
น้อยถูกส่งตัวไปให้เดือนเยียวยารักษาได้ทันเวลา แต่เธอยังต้องพักฟื้นอีกนานกว่าร่างกายจะแข็งแรงเป็นปกติ
ooooooo
ฟ้าลั่นทำปืนลั่นใส่ลายเสือขาดใจตายแต่ตีหน้าเศร้าแต่งเรื่องบอกกำนันปราบว่าพ่อของตนถูกพวกเชนฆ่า กำนันเชื่อสนิทและยิ่งอาฆาตฝ่ายตรงข้ามมากขึ้น เพราะก่อนหน้านี้เพิ่งมีลูกน้องมารายงานว่าไอ้คมถูกพวกเพลิงสังหารไปแล้วเหมือนกัน
“วันเดียวเราเลยเสียคนของเราไปถึงสองคน ทั้งลายเสือทั้งไอ้คม”
“ใช่...เพราะความใจดีของกำนันที่ปล่อยให้พวกมันมีชีวิตอยู่ไง แทนที่จะฟังฉันตั้งแต่แรก”
“เอ็งมาโทษข้าไม่ได้ เพราะความหละหลวมของพวกเอ็งทุกคนที่ปล่อยให้พวกมันซ่องสุมอาวุธจนทำให้พวกมันลุกขึ้นมาต่อต้านเราได้”
กำนันขึ้นเสียงใส่ฟ้าลั่น ทันใดนั้นชาติพรวดพราดเข้ามาเสริมด้วยสีหน้าท่าทีฉุนเฉียว
“แล้วไม่ใช่แค่ต่อต้านอย่างเดียวนะพ่อ พวกมันยังเกือบจะขอความช่วยเหลือจากกองกำลังข้างนอกได้ด้วยซ้ำ”
“ไอ้ชาติ...เอ็งหมายความว่ายังไง”
ชาติเล่ารายละเอียดเรื่องเชนวางแผนใช้วิทยุสื่อสารติดต่อขอความช่วยเหลือจากเจ้านายเก่าเมื่อครั้งเชนเป็นตำรวจตระเวนชายแดน กำนันฟังแล้วไม่วางใจ ถามลูกชายแน่ใจแค่ไหนว่ามันไม่ได้มีแผนการขอความช่วยเหลือจากทางอื่นอีก
“ฉันแน่ใจ เพราะพอฉันพังวิทยุสื่อสารโอกาสเดียวของพวกมันไป นังวัลภามันก็จะเป็นจะตายให้ได้ แสดงว่ามันไม่เหลือทางอื่นแล้ว”
“งั้นก็หมายความว่าที่ผ่านมาพวกมันพยายามทำให้เราตายใจ แต่ความจริงคือมันรอแค่เวลาที่จะเอาคืน ถ้าปล่อยเอาไว้ต่อไป...ศพต่อไปคงไม่ใช่แค่พ่อฉันกับไอ้คมแน่”
“อย่าเอาศพพ่อแกกับลูกน้องแกมาเปรียบเทียบกับพวกข้า มันพลาดไม่เหมือนกัน”
“พูดแบบนี้นอกจากจะไม่ให้เกียรติพ่อข้าแล้วแกยังแสดงตัวอีกว่าจะเขี่ยข้าทิ้งใช่มั้ย”
ขาดคำ ฟ้าลั่นชักปืนออกมาจ่อหน้าชาติทันที ชาติเองก็ไม่ไว้ใจจ่อปืนใส่ฟ้าลั่นอย่างว่องไวเช่นกัน
“ฟ้าลั่น...ไอ้ชาติ วางปืนพวกเอ็งลงซะ” กำนันตวาดสั่ง
“กำนันจะให้ฉันไว้ใจได้ยังไง ในเมื่อพ่อฉันซึ่งเป็นหุ้นส่วนของกำนันตายไปแล้ว ถ้าฉันเผลอเมื่อไหร่กำนันก็คงจะฆ่าฉันเพื่อลดส่วนแบ่ง”
“ที่มันพูดมาก็น่าสนใจนะพ่อ”
“ไอ้ชาติ!! หุบปากเอ็งไปซะ ถ้าข้าจะทำแบบนั้นข้าก็คงทำไปนานแล้ว ตอนนี้ศัตรูของพวกเรามีทั้งพวกไอ้เชน ไอ้เพลิง แล้วยังจะจอมโจรไอ้เสือกับนางสิงห์ที่ยังหาตัวไม่เจออีก ถ้าพวกเอ็งยังคิดเล่นกันเองอยู่แบบนี้ รออีกไม่นานหรอกพวกมันได้ถล่มเราเละแน่”
“งั้นถ้าจะให้ฉันมั่นใจว่าหลังพ่อฉันตายแล้วข้อตกลงของกำนันกับพ่อฉันจะไม่เปลี่ยนแปลง กำนันก็ต้องสั่งให้ไอ้ชาติจับตัวพวกไอ้เชนมาให้ได้ ฉันถึงจะยอมให้คนของฉันร่วมมือกับกำนันต่อ”
“ได้...ข้าจะให้ไอ้ชาติยกพวกไปลากคอพวกมันมาให้หมด แก้แค้นให้ลายเสือ พอใจมั้ย”
“ถ้าได้ตามนั้นก็พอใจ” ฟ้าลั่นแสยะยิ้ม ชาติเห็นแล้วมันเขี้ยวแต่ต้องสะกดใจไว้เล่นงานมันทีหลังอย่างที่พ่อกำนันของเขาพูดลับหลังมันว่า
“ใครว่าพ่อจะเก็บมันไว้ล่ะ ก็อย่างที่พ่อพูดไปนั่นแหละ ศัตรูของเรามันกำลังก่อกวนทำให้เราปั่นป่วนอยู่ เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งมาเข่นฆ่ากันเองตอนนี้ให้เสียกำลังคน เอาไว้เสร็จธุระกับพวกไอ้เชน ส่งท่านสมบัติกลับไปเป็นหุ่นเชิดให้เราเมื่อไหร่ พ่อจะให้เอ็งกระทืบไอ้ฟ้าลั่นให้หนำใจ”
“ต้องงั้นสิพ่อ...งั้นฉันจะรีบไปลากคอพวกไอ้เชนมาให้เอง”
ชาติรวบรวมลูกน้องกลุ่มใหญ่แต่ให้แบ่งกันไปตามล่าพวกเชน ทั้งที่บ้านครูประสิทธิ์ บ้านเชน อนามัย แม้แต่วัดก็ไม่เว้น แต่เพราะยอดหูไวตาไวจึงรีบไปบอกเพลิงกับเดือนที่อนามัยแล้วพากันหลบไป โดยยอดอาสาพาน้อยที่ยังป่วยไปซ่อนตัว เมื่อพวกวายร้ายพากันมาถึงอนามัยจึงไม่พบแม้แต่เงาของใครสักคน
เชนกับวัลภาอยู่ที่บ้าน ทั้งคู่ปรับความเข้าใจกันได้ด้วยดี เชนไม่ถือโทษโกรธวัลภาเรื่องวิทยุสื่อสาร เพราะเธอมีเจตนาดีต้องการรักษาชีวิตน้าน้อยไว้ นับเป็นความกล้าหาญของเธอมากกว่าที่เสี่ยงชีวิตตัวเองไปแบบนั้น
“เรื่องวิทยุนั่นช่างมันเถอะ ถ้าเราอยากจะกอบกู้ความสุขให้กลับคืนมาสู่ผาปืนแตก เราก็ต้องเริ่มจากตัวเองก่อนที่จะไปขอให้คนอื่นช่วย เพราะมันคือบททดสอบว่าเราจะพยายามได้มากแค่ไหน”
วัลภามองเชนอย่างซึ้งใจ นับวันเธอยิ่งรักผู้ชายคนนี้ และเห็นถึงคุณงามความดีของเขามากขึ้น...
หลังจากไปที่อนามัยแล้วไม่เจอใครสักคน ชาติพาลูกน้องมาที่บ้านครูประสิทธิ์ ปรากฏว่าที่นี่ก็ไร้เงาผู้คนเหมือนกัน
“ไม่มีใครอยู่เลยพี่ชาติ เงียบอย่างกับบ้านร้าง”
“แสดงว่าพวกมันรู้ตัวแล้วชิงหนีไปก่อน” ชาติเข่นเขี้ยวแล้วเหลียวไปเห็นไอ้เชิดที่แยกไปอีกกลุ่มกลับมาสมทบ “ว่าไง...เจอพวกไอ้เพลิงกับไอ้ยอดอยู่ที่วัดรึเปล่า”
“ไม่เจอเลยพี่ เหลือแค่หลวงพ่อรูปเดียว ถามอะไรไปก็ไม่ตอบ บอกไม่รู้เรื่องอย่างเดียว พี่จะให้ฉันจัดการยังไงก็บอกมาเลย”
“ไม่ต้องไปทำอะไรหรอก อย่างหลวงพ่อแค่จะหายใจต่อยังลำบากเลย ปล่อยให้ทนสังขารไม่ไหวไปนั่นแหละ...ไอ้เชน อยากเล่นเกมแมวไล่จับหนูเหรอ...ได้...งั้นเดี๋ยวพวกเอ็งได้สนุกแน่” ชาติคำราม สีหน้าเหี้ยมเกรียม!
หลังจากนั้นไม่นาน ลูกน้องของชาติก็ดอดเข้าไปซุ่มอยู่ใกล้บ้านเชนในยามวิกาล เชนรู้สึกผิดสังเกต กระซิบบอกวัลภาว่า
“เธอรู้สึกเหมือนที่ฉันรู้สึกรึเปล่า”
วัลภาสอดส่ายสายตาไปรอบทิศ เห็นชายหลายคนซ่อนตัวตามทิวไม้
“พวกไอ้ชาติ?”
“คงถึงเวลาที่เราจะหลังชนฝาไม่ได้แล้วสินะ”
“พวกมันคงอยากมาเจ็บตัว”
“ถ้ามันอยากได้แบบนั้น...ผัวจ๋าเมียจ๋าอย่างเราก็ต้องต้อนรับผู้มาเยือนสักหน่อยใช่ไหมจ๊ะ”
“ต้องต้อนรับขับสู้อย่างหนักให้สมกับเป็นแขกมาเยี่ยมเรือนกลางค่ำกลางคืน”
สองผัวเมียยิ้มแย้มแล้วประคองกอดกันเดินกลับขึ้นเรือนเหมือนไม่รู้เห็นการมาของศัตรู พวกมันเลยย่ามใจถืออาวุธทั้งมีดและปืนย่องเข้ามาใกล้พร้อมจู่โจม
ooooooo
