เพลงรักผาปืนแตก
ตอนที่ 19
อัลบั้ม: ละครเรื่อง "เพลงรักผาปืนแตก"
หลังจากแอบก่อกวนสร้างความปั่นป่วนให้พวกกำนันปราบได้แล้ว เชนรีบหลบออกจากเหมืองไปหาวัลภา น้าแสนและน้าจิก
“วันนี้ฉันอาจจะทำลายทองคำของพวกมันได้ไม่เท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ได้เห็นพวกมันนั่งหนวดกระดิกเจ็บใจเล่น”
“แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าเธอจะทำให้พวกมันรู้ด้วยว่าไม่ใช่จอมโจรไอ้เสือที่จะกลับมากระตุกหนวดพวกมัน แต่นางสิงห์ก็จะกลับมาด้วย”
“ดุจังเว้ยนางสิงห์ตัวนี้ ไม่ยอมน้อยหน้าผัวเลยนะ” แสนกระเซ้า...วัลภายิ้มเขิน อธิบายความว่าตนอยากเห็นพวกมันเป็นฝ่ายกลัวเราบ้างก็เท่านั้น
“ใจเย็นๆน่าวัลภา ตอนนี้ไอ้เชนมันก็แค่ทำให้พวกนั้นหัวหมุนเรื่องจอมโจรไอ้เสือไปก่อน”
“ใช่...ตอนนี้ฉันต้องการสับรางไม่ให้พวกมันจับได้ว่าพวกเรากำลังซ่องสุมกำลังรอตอบโต้พวกมันอยู่ เลยต้องใช้ชื่อของจอมโจรไอ้เสือหลอกล่อพวกมัน ไว้ถึงเวลาที่น้าจิกซ่อมไอ้เสือคำรามเสร็จ รับรองว่าไอ้เสือกับนางสิงห์จะกลับมาไล่ตะปบพวกมันแน่”
“เออ แต่คราวนี้ต้องใช้เวลาหน่อยนะ ไอ้เสือคำรามโดนมาหนัก งานนี้ต้องแต่งองค์ทรงเครื่องให้แจ๋วกว่าเดิม ไม่งั้นปล่อยไปเพ่นพ่านไม่ได้”
“ใช่...ว่าแต่เรื่องที่เอ็งไปเจอไอ้นักการเมืองใหญ่ที่อยู่กับพวกมันด้วยเนี่ย มันยังไงวะไอ้เชน”
แสนถามหลานชายด้วยสีหน้าสนใจใคร่รู้...
ส่วนที่บาร์ของฟ้าลั่นอันเป็นที่ซ่องสุมแก๊งผีเสื้อ คืนนี้เจ้าตัวต้อนรับนายพลชาวต่างชาติคนหนึ่งเพื่อหวังประโยชน์บางอย่างจากเขา แต่พอลายเสือมารู้เห็นกลับไม่ชอบใจการกระทำของลูกชาย หลังจากนายพลคนนั้นกลับไปแล้ว ผู้เป็นพ่อจึงเรียกฟ้าลั่นมาระเบิดอารมณ์ใส่อย่างหัวเสีย
“คนอื่นออกไป...ออกไปให้หมด” ลายเสือไล่ตะเพิดลูกน้องและสาวๆผีเสื้อราตรี แต่ละคนตกใจลนลานออกไปด้วยความกลัวเกรง ยกเว้นฟ้าลั่นที่ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านเท่าที่ควร
“พ่อนี่ก็จะอะไรนักหนา ถ้าอยากให้ฉันขอโทษที่แอบไปติดต่อไอ้นายพลจอร์จให้มันขายอาวุธกับเสริมกำลังคนให้เราล่ะก็ ฉันขอโทษได้ไม่มีปัญหา”
“เอ็งคิดว่าข้าอยากจะได้คำขอโทษจากเอ็งเหรอ”
“งั้นพ่อจะมาหัวเสียใส่ฉันทำไม ให้ฉันกลับไปดูแลผีเสื้อสาวๆของฉันต่อดีกว่า”
ฟ้าลั่นจะเดินออกไป ลายเสือคว้าคอลูกชายอย่างรวดเร็วรุนแรง
“เอ็งหันไปร่วมมือกับทหารต่างชาติกลุ่มอื่น ทั้งๆที่ไม่มาปรึกษาข้าหรือกำนัน ทำแบบนี้มันใช้ไม่ได้เว้ย”
“แต่ฉันทำลงไปเพราะต้องการเสริมเขี้ยวเล็บของพวกเราให้เป็นกองทัพที่ยิ่งใหญ่”
“แต่แผนการของข้ากับกำนันคือการช่วยดันท่านสมบัติให้ได้เป็นนายกฯ”
“แล้วคอยชักใยไอ้นักการเมืองเฒ่านั่นอีกทีน่ะเหรอ หึ...ฉันว่าเสียเวลาเปล่า ทำไมจะต้องใช้คนอื่นเป็นหุ่นเชิด”
“เพราะหนทางที่จะเข้าควบคุมประเทศนี้ ข้ากับกำนันออกหน้าเองไม่ได้ไง”
“งั้นก็ใช้วิธีของฉันสิพ่อ ทองคำเรามีตั้งเยอะแยะ ซื้อกองทัพทหารต่างชาติให้มันมาช่วยเรารบ ใครไม่เห็นด้วยก็ฆ่ามันให้หมด ล้างให้เกลี้ยงไปเลยทั้งแผ่นดิน เหมือนที่เราทำกับผาปืนแตกไปแล้วนี่ไง”
“ไอ้ฟ้าลั่น ที่เอ็งพูดมามันคือสงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์”
“พ่อจะใช้คำนั้นก็ได้นะ ฟังดูก็ดุเดือดถูกใจฉันเหมือนกัน ลองเอาไปคิดดูแล้วกันนะพ่อ จะต้องเสียเงินเสียทองไปเชิดหุ่นทำไม ในเมื่อเราออกโรงเล่นเองได้ถนัดกว่า”
ฟ้าลั่นหัวเราะชอบใจแล้วเดินออกไป ลายเสือนิ่งคิดสีหน้าเคร่งเครียด
ooooooo
คืนเดียวกันที่บ้านกำนันปราบ ท่านสมบัตินักการเมืองชื่อดังยังหงุดหงิดไม่หายหลังเกิดเหตุการณ์ระเบิดที่เหมืองเมื่อตอนเย็นแล้วตัวเองได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย
“ถ้ากำนันมั่นใจว่าจัดการจอมโจรไอ้เสืออะไรนั่นไปแล้ว แล้ววันนี้มันจะโผล่มาเล่นงานจนฉันต้องโดนลูกหลงไปด้วยได้ยังไง”
“ฉันว่าต้องมีใครเล่นตลกกับพวกเราแน่ๆเลยพ่อ”
“ใครมันจะมากล้าวะไอ้ชาติ ตอนนี้ทุกตารางนิ้วในผาปืนแตกเราเป็นคนควบคุมเอาไว้หมด”
“ก็พวกไอ้เชนไง หมู่นี้มันทำตัวมีพิรุธหลายอย่าง บางทีมันอาจจะยืมชื่อจอมโจรไอ้เสือมาทำให้พวกเราสับสนก็ได้”
“หรือไม่...จอมโจรไอ้เสือก็ยังไม่ตาย”
“พ่อคิดว่าฉันพลาดฆ่ามันไม่ตายเหรอ ฉันยิงมันจนร่างเละไม่มีชิ้นดีไปแล้วนะ”
“เดี๋ยว...หยุดเถียงกันก่อน นอกจากจอมโจรไอ้เสือนางสิงห์อะไรนั่นแล้วยังมีพวกชาวบ้านที่ต่อต้านกำนันอีกเหรอ”
“ก็แค่พวกชาวบ้านหัวแข็งเท่านั้นล่ะครับท่าน พิษสงเขี้ยวเล็บอะไรไม่มีแล้ว”
“ฉันขอพูดตรงๆเลยนะกำนัน ทองคำทั้งหมดที่ฉันเห็นวันนี้ ฉันเชื่อแล้วว่ามันมากมายมหาศาลจริงๆ งั้นก็เอาเป็นว่า...เส้นสายการเมืองของฉันพร้อมร่วมมือให้กำนันเป็นนายทุน แต่นั่นหมายความว่าต้องไม่มีปัญหาอะไรตามมา”
“ขอบคุณมากครับท่าน งั้นผมถือว่านี่คือคำสัญญาร่วมมือทำภารกิจสร้างชาติขึ้นมาใหม่ของพวกเรา” กำนันด่วนสรุป แล้วร้องเรียกลำดวนมาพาท่านสมบัติไปพักผ่อน วันนี้ท่านเหนื่อยมาทั้งวันคงเมื่อยอยากได้คนบีบนวด
“ได้สิจ๊ะพี่ ฉันเตรียมหมอนวดเอาไว้ให้ท่านแล้ว”
สมบัติยิ้มย่องเดินออกไปพร้อมลำดวน ชาติมองตามแล้วทำหน้าสมเพช
“หึ...ไอ้แก่เอ๊ย พวกแกมันก็เก่งแต่สงครามน้ำลาย แค่เงินมากองก็กระดิกหางแล้ว”
“ก็เพราะพวกมันเป็นแบบนี้ไง ข้าถึงเลือกให้มันมาเป็นหุ่นเชิดให้เรา” กำนันปราบส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ลูกชายก่อนพากันประสานเสียงหัวเราะอย่างชอบใจ
ooooooo
ที่กระท่อมหลังวัด เพลิงนั่งถอดเสื้อหันหลังให้ยอดทาแผลที่พวกไอ้เชิดทุบตีเมื่อตอนบ่าย ทาไปทามาเพลิงบ่นแสบแผล ยอดเลยได้ทีซ้ำเติมเข้าให้ว่า
“ช่วยไม่ได้ ข้าบอกให้เอ็งไปหาคุณหมอ แต่เอ็งไม่ไปเองนี่หว่า ก็ต้องทนมือข้าไปนี่แหละ”
“ข้าเกรงใจคุณหมอเว้ย หมู่นี้คุณหมอสุขภาพไม่ค่อยดี ไหนจะต้องดูแลพวกชาวบ้านที่เจ็บป่วยจากงานเหมืองอีก”
“เอ็งเกรงใจเขา แต่ข้าว่าเขาจะเต็มใจดูแลเอ็งน่ะสิวะ”
“พอเลยไอ้ยอด ข้ารู้ว่าหลายครั้งที่เอ็งพยายามยุให้ข้ากับคุณหมอกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เอ็งเลิกพยายามได้แล้ว ข้ามันพวกพูดคำไหนคำนั้น”
“คำไหนคำนั้นเหรอ” ยอดโมโหเทแอลกอฮอล์ลงไปที่หลังเพลิงเต็มๆ เพลิงสะดุ้งร้องลั่นว่าแสบ “เออ ข้าอยากให้เอ็งรู้สึกแสบๆคันๆมั่งน่ะสิวะ เพราะข้าเชื่อว่าคุณหมอก็คงรู้สึกแสบๆคันๆหัวใจเวลาที่เอ็งทำตัวเหินห่างจากเขา”
“เอ็งจะให้ข้าทำไง ในเมื่อข้ากับพี่ชายเขายังมีเรื่องการตายของฟ้างามที่ยังคาราคาซังอยู่”
“คนมันก็ตายไปแล้ว เหลือก็แต่เอ็งกับผู้กองนั่นแหละที่ยังไม่ยอมให้ชีวิตเดินหน้า ปล่อยให้คนตายฉุดรั้งชีวิตเอาไว้”
“ฟ้างามไม่ได้รั้งชีวิตข้าไว้ แต่ข้ากำลังเรียกหาความยุติธรรมให้ฟ้างาม”
“แต่ตอนนี้เอ็งติดอยู่ที่ผาปืนแตกแล้วเอ็งจะไปสืบหาฆาตกรที่ฆ่าฟ้างามได้ยังไง”
“ได้สิวะ”
ยอดนิ่วหน้าสงสัยจะสืบได้ยังไง เพลิงเดินไปหยิบผีเสื้อพลาสติกที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา
“ฟ้างามกำผีเสื้อตัวนี้ไว้ตอนที่เธอตาย บางทีเธออาจจะพยายามบอกอะไรข้า เพราะก่อนเธอตายไม่กี่วัน เธอมีเรื่องไม่สบายใจอยากคุยกับข้า”
“เรื่องอะไรวะ”
“ข้าไม่รู้ แต่คนที่รู้และน่าจะช่วยตอบคำถามข้าได้ก็คือ...” เพลิงทิ้งทายไม่เปิดเผย แต่แววตาบ่งบอกว่ามั่นใจไม่น้อยเลย...
ooooooo
เช้าวันถัดมา วัลภาเผชิญหน้ากับน้ำค้างที่บ้านครูประสิทธิ์ด้วยท่าทีหยิ่งผยอง เพราะวัลภาตกปากรับคำจะพาพวกของตนไปร้องเพลงที่บาร์ของฟ้าลั่น
“ดีมากจ้ะวัลภา ตอบตกลงแบบนี้แหละแสดงว่าเธอมาถูกทางแล้ว”
“แต่ถึงพวกข้าจะยอมไปร้องเพลงให้บาร์ของพวกเอ็ง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกข้าจะยอมเป็นขี้ข้าเอ็งนะเว้ยนังน้ำค้าง”
“ลูกจ้างกับขี้ข้ามันก็คำเดียวกัน” น้ำค้างแว้ดใส่น้าน้อยอย่างหมดความยำเกรง น้อยทนไม่ไหวเงื้อง่าจะตบตีแต่วัลภารีบห้ามเอาไว้เพราะกลัวจะเสียแผน
“ก็ได้...มีเรื่องกับมันก็เสียอารมณ์เปล่าๆ ปล่อยให้คางคกมันขึ้นวอไป พอมันผยองพองตัวมากๆเข้า เดี๋ยวตัวมันก็ระเบิดแตกตายไปเอง” น้อยประชดใส่แล้วเชิดหน้าเดินออกไป น้ำค้างไม่พอใจขึ้นเสียงด่าไล่หลัง
“กล้ามาว่าฉันเป็นคางคกเหรออีแก่ เดี๋ยวแกก็ไม่ได้แก่ตายในผาปืนแตกหรอก”
“พอได้แล้วล่ะน้ำค้าง ถ้าหมดธุระแล้วก็ขอให้พวกพี่ได้ซ้อมวงเตรียมไปแสดงได้ไหม”
น้ำค้างชะงัก หันมองเชนตาวาววับ พลางชำเลืองไปทางวัลภาอย่างเย้ยหยันก่อนจะเดินนวยนาดไปหาชายหนุ่ม แกล้งออเซาะทั้งที่เห็นเมียของเขาเพ่งมองมา
“สถานการณ์ผาปืนแตกเป็นแบบนี้ น้ำค้างพยายามช่วยได้มากที่สุดก็เท่านี้แหละนะจ๊ะพี่เชน อย่างน้อยลูกวงพี่ก็จะได้มีงานมีการทำไม่ต้องไปตรากตรำทำงานเหมือง”
“ขอบใจนะน้ำค้าง พี่ส่งเท่านี้แล้วกัน” เชนรวบรัดตัดบท น้ำค้างหน้าตึงแต่ยังกอดแขนเขาไว้เพื่อเย้ยวัลภา
“พี่เชนอย่าโกรธน้ำค้างเลยนะที่ต้องทำแบบนี้ พี่เชนก็รู้ ถ้าอยากมีชีวิตรอดในผาปืนแตกก็ต้องรู้จักเอาตัวรอด”
“ใช่...แต่มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐไม่เหมือนกับพวกเดรัจฉาน มนุษย์ยังมีคำว่าศักดิ์ศรีและกตัญญูรู้คุณ”
“แหม...พี่เชนนี่ก็ พูดอะไรให้ฟังเข้าใจยาก น้ำค้างฟังแล้วมึนๆงงๆ ไม่ค่อยเข้าใจจนปวดหัวไปหมดแล้ว”
ว่าแล้วหล่อนทำเป็นมึนหัวตัวเอียงคออ่อนจะเอนซบอกเชนหวังทำให้วัลภาไม่พอใจ...แน่นอนว่าวัลภาเห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้ สะบัดหน้าเดินเข้าบ้านไปอย่างหัวเสีย
น้ำค้างอมยิ้มชอบใจและทำท่าจะเอียงซบอีก แต่เชนรู้ทันขยับถอยออกมาหนึ่งก้าวทำเอาสาวเจ้าเซเกือบล้มกรีดร้องเสียงหลง “ว้าย!!!”
“เรื่องที่พี่พูดไปมันไม่ได้เข้าใจยากหรอกน้ำค้าง กลับบ้านไปส่องกระจกดูตัวเอง น้ำค้างก็จะเข้าใจคำพูดของพี่...พี่ส่งแค่นี้นะ” เชนหันหลังจากไป ทิ้งให้น้ำค้างยืนหน้างงงวยครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บใจ
“สัตว์ประเสริฐกับเดรัจฉาน...อ๊าย...ไอ้บ้าเชน พวกแกนั่นแหละเดรัจฉาน”
เชนได้ยินแว่วๆแต่ไม่สนใจ เดินลิ่วไปหาวัลภาที่หลังบ้าน บอกกับเธอว่าตนไล่น้ำค้างกลับไปแล้ว เดี๋ยวเรามาซ้อมร้องเพลงกันดีไหม
“ไล่กลับเหรอ แต่เมื่อกี้นี้ที่ฉันเห็น ดูไม่เหมือนเธอพยายามไล่น้ำค้างเลยนะ”
“เมื่อกี้นี้...อ๋อ...แสดงว่าเธอแอบดู”
“ฉันไม่ได้แอบดู แต่นังน้ำค้างมันจงใจยั่วผัวฉันให้ฉันเห็นต่างหาก”
“ก็รู้ว่าเขาจงใจยั่วแล้วเธอจะมาโกรธทำไม”
“ก็เพราะผัวฉันดันชอบที่มันยั่วไง” วัลภาพูดพร้อมกับเตะเข้าหน้าแข้งเชนแรงๆอย่างหมั่นไส้
“อู้ยยย...ฉันชอบที่ไหนล่ะ ฉันเพิ่งจะหลอกด่าน้ำค้างไปเองนะ”
“ไม่ต้องมาทำพูดดี ฉันเห็นนะ พออกตู้มๆมาล่อหน้าล่อตาเข้าล่ะก็ทำเป็นแอ่นอกรับ”
“เห็นแค่นั้นแล้วก็เลยทนไม่ไหวเดินหนีออกมา โธ่เอ๊ยเมียจ๋า ทีหลังดูฉากสนุกๆน่ะอย่าเพิ่งเดาไปเอง มันต้องดูต่อให้จบเพราะมันมีหักมุม”
“ไม่ได้ชอบที่นังนั่นมันมาออเซาะจริงๆนะ”
“โธ่...ถึงน้ำค้างจะมีอะไรหลายอย่างที่ครบเครื่องแต่ก็ไม่ได้ครบรสเหมือนเมียจ๋าของไอ้เชนหรอก รสชาติพอดีๆ ไม่เน้นเครื่องเยอะจนล้นจานแบบนี้แหละที่ถูกใจเชนที่สุด”
“ไอ้บ้าเชน...ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ” ปากทำเป็นว่าเขาทะลึ่ง แต่สีหน้าเธอแอบยิ้มแฉ่งพอใจ
ooooooo
เพลิงข้องใจเรื่องการตายของฟ้างาม และคิดว่าคนที่พอจะตอบคำถามบางอย่างให้ตนได้ก็คือลำดวน เขาจึงเข้าทางน้ำค้างเพราะทราบดีว่าหล่อนเห็นแก่เงิน แต่เพลิงก็มีค่าจ้างให้ไม่มากแลกกับให้เธอไปบอกลำดวนว่าเขาขอพบสักครู่ที่โรงไม้ใกล้ๆบาร์
ลำดวนขึ้นเวทีร้องเพลงและวาดลีลานักร้องชื่อดังในอดีตได้ดีไม่มีตกจนได้รับคำชมจากท่านสมบัติไม่หยุดปาก ทำเอากำนันปราบปลาบปลื้มคว้าตัวเธอมาหอมแก้มซ้ายขวาทันทีที่เธอลงจากเวทีน้ำค้างขอคุยกับลำดวนตามลำพัง คุยอวดเรื่องที่ตนเก่งกาจสามารถทำให้คณะของเชนมาเล่นดนตรีที่นี่ได้
“เธอแน่ใจนะว่าไม่มีอะไรแอบแฝง บางทีพวกมันอาจจะมีแผนการอะไรอยู่ก็ได้”
“โอ๊ย...คิดมากไปรึเปล่าคะคุณลำดวน ตอนนี้มีแต่พวกกำนันที่ชี้เป็นชี้ตายคนในผาปืนแตก พวกมันไม่กล้าคิดสั้นให้ลงเอยเหมือนครูประสิทธิ์หรอก...เอาอย่างนี้แล้วกันค่ะ ถ้ายังไม่ไว้ใจพวกมัน น้ำค้างจะไปบอกพี่ชาติให้เพิ่มคนเข้ามาจับตาดูพวกมัน คุณลำดวนจะได้สบายใจ...เยสโนโอเคไหมคะ”
“งั้นก็ตามนั้น” ลำดวนทิ้งท้ายแล้วจะไป น้ำค้างรีบตะครุบตัวบอกว่าตนยังไม่หมดธุระ มีคนอยากคุยกับคุณ
ครู่ต่อมาลำดวนไปพบเพลิงที่โรงไม้ เพลิงไม่อ้อมค้อม บอกว่าตนมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับเธอตามลำพัง
“ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะพาใครมาหรอก ตอนนี้พวกเธอไม่ใช่ตัวปัญหาสำหรับพี่กำนันที่ฉันจะต้องคอยรายงานให้เขาฟัง”
“ขอบคุณครับพี่ลำดวน”
“แต่ก็อย่าดีใจไป เพราะถ้าพวกเธอคิดจะทำอะไรที่ไม่เข้าท่าอีก ฉันก็จะช่วยเขาจัดการกับพวกเธอแน่นอน เอาล่ะ ทีนี้เธอมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันก็ว่ามา”
เพลิงยื่นผีเสื้อพลาสติกให้เธอดู ถามว่าพี่จำมันได้ไหม ลำดวนนิ่วหน้าแปลกใจ ย้อนถามว่าคืออะไรทำไมตนต้องจำได้ด้วย
“มันเป็นผีเสื้อพลาสติกที่ฟ้างามใช้ร้อยเป็นมู่ลี่ตอนที่เธอยังมีชีวิตอยู่ และในวันที่เธอตายเธอกำมันเอาไว้ครับ”
ลำดวนชะงักไปครู่ สีหน้าเหมือนจะจำอะไรได้แต่พยายามกลบเกลื่อน “เหรอ ฉันไม่รู้มาก่อน แล้วเธอเอามาให้ฉันดูทำไม เธออยากรู้เรื่องที่ฟ้างามอยากบอกเธอก่อนที่จะถูกฆ่าตายน่ะเหรอ”
“ครับพี่ลำดวน ผมจำได้ว่าฟ้างามมีเรื่องอยากจะบอกผม แต่อยู่ๆเธอก็ไม่ยอมพูดถึงมัน ไม่ว่าผมจะพยายามถามเท่าไหร่เธอก็ไม่บอก”
“มันเป็นเรื่องของฟ้างาม แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง”
“พี่กับฟ้างามสนิทกัน เวลาฟ้างามมีเรื่องไม่สบายใจเธอก็มักจะไปปรึกษาพี่เสมอ”
“ก็ใช่...แต่ฟ้างามมาปรึกษาฉันหลายเรื่อง ฉันจะไปจำหมดได้ยังไง”
“ลองนึกดีๆสิครับพี่ลำดวน โดยเฉพาะเรื่องที่ฟ้างามไม่สบายใจก่อนที่เธอจะถูกฆ่าตาย”
“เสียเวลามาถามฉันแล้วล่ะเพลิง เรื่องมันนานมาแล้วฉันจำอะไรไม่ได้หรอก” ลำดวนตัดบทแล้วจะเดินออกไป แต่เพลิงยังพยายามรั้งเธอไว้
“ผมขอร้องล่ะครับพี่ลำดวน ช่วยนึกดีๆ เพราะผมคิดว่าฟ้างามพยายามจะบอกให้ผมรู้เรื่องฆาตกรผ่านผีเสื้อตัวนี้”
ลำดวนชะงัก หน้าเจื่อนขึ้นมาทันที ก่อนจะปฏิเสธเสียงแข็ง “ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น แล้วฉันก็จำอะไรไม่ได้ด้วย”
“แต่ว่า...”
“ไม่ต้องมาเซ้าซี้ฉันอีกแล้วนะเพลิง ตอนนี้ชีวิตเธอติดอยู่ในผาปืนแตก และเจ้าชีวิตของเธอก็คือ
พี่ปราบสามีฉัน เพราะฉะนั้นต่อให้เธอรู้ว่าฆาตกรเป็นใคร เธอก็ออกไปตามล่าเอาผิดกับมันไม่ได้”
“แต่ฟ้างามจะต้องได้รับความยุติธรรม”
“งั้นเธอก็ลองแหกด่านออกไปจากผาปืนแตกสิ เผื่อบางทีฟ้างามอาจจะบอกเธอเองว่าใครคือฆาตกร เวลาที่เธอได้เจอกันในปรโลก” ลำดวนพูดแค่นั้นก็เดินออกไป ทิ้งให้เพลิงยืนกำมือแน่นเจ็บใจ
ooooooo
ในบาร์ ฟ้าลั่นหาเรื่องเชนที่พาวงพราวฟ้ามาเล่นดนตรีด้วยการพูดจาดูถูกเหยียดหยามจนเกิดมีปากเสียงและวิวาทกันขึ้น แต่ฟ้าลั่นไม่ลงมือเอง สั่งให้ไอ้คมกับทอมมาเล่นงานเชน กะเอาให้หยอดน้ำข้าวต้มไปเลย
ขณะเดียวกันที่บ้านกำนันปราบ...ลายเสือครุ่นคิดเรื่องที่ฟ้าลั่นติดต่อนายพลจอร์จโดยพลการเพื่อเสริมเขี้ยวเล็บให้พวกเราเป็นกองทัพที่ยิ่งใหญ่
กำนันปราบเดินผ่านมาเห็นสีหน้าท่าทีของลายเสือเหมือนมีเรื่องขบคิด ตรงเข้ามาถามจี้ใจดำก่อนเสนอตัวว่ามีอะไรให้ตนช่วยบ้างไหม
“ไม่มีหรอก”
“เฮ้ย...เอ็งอย่าลืมสิวะ กว่าที่เอ็งกับข้าจะมีวันนี้ได้ เราสองคนเกือบจะปล่อยให้คนของเราเข่นฆ่ากันเองไปแล้ว จำไม่ได้หรือไง”
“จำได้”
ชาติก้าวตามเข้ามาอีกคน กล่าวอย่างไม่เกรงใจเพื่อนของพ่อ “ถ้าจำได้งั้นก็ควรจะไปเตือนความจำของลูกชายแกด้วยนะว่าอย่าให้มันคิดอะไรแตกแถวจากที่ตกลงกันไว้ ไม่อย่างนั้นระบบหุ้นส่วนที่ตกลงกันไว้จะเหลือแค่หุ้นลม”
“ไอ้ชาติ...เอ็งเป็นเด็ก เอ็งอย่าสะเออะมาขู่คนอย่างข้า”
“ไอ้ชาติมันพูดถูกแล้ว ถ้าเป้าหมายของเอ็งกับข้ายังเหมือนเดิม สร้างประเทศนี้ขึ้นมาใหม่โดยมีเราเป็นคนชี้เป็นชี้ตาย เอ็งก็ควรรักษาสัจจะ เพราะพวกเราไม่ใช่โจรที่ไม่จำเป็นต้องรักษาสัจจะ”
“ข้ารู้เว้ย” ลายเสือแสดงอาการฉุนเฉียวใส่สองพ่อลูกแล้วเดินคอแข็งจากไป กำนันปราบมองตามยิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจ...
ส่วนที่บาร์ เชนถูกไอ้คมกับสมุนรุมยำโดยที่พวกน้าๆก็ช่วยไม่ได้ จิกส่งซิกกับแสนและน้อยก่อนจะปลีกตัวออกไปอย่างเนียนๆ โดยที่พวกมันไม่เห็น...ขณะเดียวกันที่หลังบาร์ วัลภาถูกฟ้าลั่นจับตัวมาเผชิญหน้ากับทอม ทอมต้องการแก้แค้นเธอที่ทำให้เขาบาดเจ็บสาหัสต้องรักษาตัวอยู่แรมเดือน
“วันนี้ไอ้ทอมมันอยากชำระหนี้แค้นกับเธอ ทั้งๆที่มันเอ็นดูให้ความสำคัญกับเธอเหมือนลูกสาวมัน แต่เธอกลับทำให้ต้องเจ็บตัว ความแค้นครั้งนี้เธอหนีไม่พ้นโดนเอาคืนแน่...ใช่ไหมไอ้ทอม”
ทอมหน้าเหี้ยม ผลักวัลภาแล้วตบจนเลือดกบปาก เสียงฟ้าลั่นร้องเตือนอย่าให้บอบช้ำมากนักนะ เก็บไว้ให้ตนสนุกกับหล่อนต่อด้วย...ฝ่ายจิกที่หลบเข้าไปในห้องเพื่อขโมยอะไหล่มาซ่อมวิทยุสื่อสาร ในห้องนี้มีอาวุธและอุปกรณ์มากมายหลายอย่าง ที่สำคัญมีสิ่งที่จิกต้องการเสียด้วย
ขณะที่วัลภาตกอยู่ในอันตราย เพลิงโผล่มาทันเวลาพอดี เพลิงต่อสู้กับทอมด้วยเชิงมวย ฝีมือทั้งคู่สูสีกันมาก...แต่สำหรับเชนที่ต่อสู้กับพวกไอ้คมอีกด้าน เขาต้องทำเป็นออมมือเพื่อถ่วงเวลาให้จิกเข้าไปขโมยอะไหล่เครื่องเสียง แต่จู่ๆกำนันปราบ ชาติ และลายเสือก็ปรากฏตัวตรงหน้า กำนันตวาดสั่งสมุนให้หยุดวิวาทแล้วด่าลั่น
“น้ำค้างบอกข้าว่าพวกพราวฟ้าจะมาเล่นดนตรีคืนนี้ แล้วพวกเอ็งกำลังทำอะไรกัน”
“ดัดสันดานมันนิดหน่อยครับกำนัน”
“แต่คืนนี้แขกคนสำคัญของข้าจะมาพักผ่อนที่บาร์นี้ เอ็งว่ามันใช่เวลาไหมที่พวกเอ็งจะมาทำเลอะเทอะ”
ไอ้คมก้มหน้างุด ลายเสือขยับเข้ามาถามหาฟ้าลั่น พอรู้ว่าอยู่หลังบาร์ก็รีบตรงไปตามคำบอกกล่าวของกำนันปราบที่ว่า “เอ็งไปจัดการตามที่คุยกัน ถ้ายังอยากเป็นหุ้นส่วนกันอยู่”
ลายเสือเดินคอแข็งจากไป เห็นทอมกำลังห้ำหั่นกับเพลิงและวัลภาโดยมีฟ้าลั่นยืนเชียร์อย่างออกรสก็ชักสีหน้าไม่พอใจ ร้องห้ามทุกคนให้หยุดเดี๋ยวนี้
“พ่อ! มาห้ามฉันทำไม” ฟ้าลั่นโวย
“เอ็งมันชักจะทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองเกินไปแล้ว ถ้าข้าไม่คุยกับเอ็งเดี๋ยวนี้ เอ็งจะทำให้พวกเราชวดงานใหญ่...พวกแกออกไปได้แล้ว”
เพลิงประคองวัลภาออกไป ทอมทำท่าจะตามแต่ลายเสือชี้หน้าสั่งเฉียบ
“เอ็งก็พอได้แล้วไอ้ทอม ปล่อยนังนั่นไป ไม่ต้องยุ่งกับมันอีก”
ทอมนิ่งไปอย่างหงุดหงิดสุดเซ็ง จากนั้นลายเสือก็กระชากคอเสื้อฟ้าลั่นให้ออกไปคุยกับตนตามลำพัง
ooooooo
ภายในห้องที่จิกแอบเข้ามา บัดนี้จิกได้สิ่งที่ต้องการแล้ว เขาเอาใส่กระเป๋าสะพายแล้วจะกลับออกมาแต่เจอน้ำค้างสวนเข้าไป
น้ำค้างไม่ไว้ใจ กล่าวหาจิกเข้ามาขโมยของพร้อมกับฉุดดึงกระเป๋าจะขอค้นแต่เขาไม่ยอม เลยเกิดการยื้อยุดกันก่อนที่จิกจะคว้าแจกันฟาดหัวเธอสลบเหมือดอยู่ตรงนั้น...ส่วนพวกเชนยังอยู่ในวงล้อมของกำนันปราบกับชาติที่มุมหนึ่งภายในบาร์
“ข้าอุตส่าห์ใจดี เห็นด้วยกับน้ำค้างที่ชวนให้พวกเอ็งมาร้องเล่นดนตรีที่นี่ เพราะเห็นว่าพวกเอ็งต้องตรากตรำทำงานเหมือง แต่พวกเอ็งกลับยังคิดเหิมเกริม กล้ามาก่อเรื่องถึงที่ของพวกข้าอีก”
“พวกฉันมาทำงานตามที่จ้าง แต่พวกแกนั่นแหละที่พยายามกดขี่หาเรื่องเล่นงาน” น้อยยอกย้อนชาติ ขณะที่แสนก็เหลืออด ผสมโรงด้วยท่าทีขึงขัง
“ตั้งแต่ครูตาย ทุกวันนี้พวกข้าก็แทบจะไม่เหลือศักดิ์ศรีอะไรอีกแล้ว เมื่อไหร่พวกเอ็งจะพอใจเลิกกดขี่พวกข้าซะทีวะ”
ชาติไม่พอใจกระชากคอเสื้อแสนอย่างแรง “ถ้าทนไม่ได้ก็ไปตายซะ เพราะที่นี่มันผาปืนแตก เข้าใจมั้ย”
เพลิงพยุงวัลภาเข้ามาสมทบ เชนถลาไปหาเมียถามไถ่อย่างห่วงใย กำนันปราบทำหน้ารำคาญรวบรัดตัดความว่า
“เอาล่ะๆ ถ้าพวกเอ็งติดตั้งเครื่องดนตรีเสร็จแล้วก็พาวัลภากลับไปแต่งหน้าแต่งตาแล้วมาขึ้นเวทีคืนนี้”
“แขกคนสำคัญของข้าเขาชอบดูอะไรสวยๆงามๆ ถ้าทำไม่เต็มที่ล่ะก็...ข้าจะยุบวงพราวฟ้าของพวกเอ็งไม่ต้องเล่นดนตรีอีกตลอดชีวิต” ชาติวางอำนาจ กร่างเต็มที่...
อีกมุมหนึ่ง ลายเสือกับฟ้าลั่นพูดคุยกันตามลำพัง ฟ้าลั่นตกใจเมื่อได้ยินพ่อบอกว่ายกเลิกข้อตกลงของตนกับนายพลจอร์จไปแล้ว แถมส่งเขาออกไปจากผาปืนแตกแล้วด้วย
“แต่กำลังคนกับอาวุธของพวกมันจะทำให้เราเป็นกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดนะพ่อ”
“แต่ไอ้ปราบมันรู้เรื่องนี้แล้ว และมันก็ไม่เห็นด้วย”
“ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันต้องไม่เห็นด้วย แต่พ่อนั่นแหละที่ฉันอยากรู้ว่าทำไมไม่เห็นด้วยกับฉัน”
“เพราะสงครามฆ่าล้างเผ่าพันธุ์คนไทยที่เอ็งอยากเห็นมันโหดเหี้ยมเกินไปน่ะสิวะ”
“โหดเหี้ยมเกินไป...แล้วมันต่างอะไรกับที่พ่อขายเฮโรอีนเข้าประเทศนี้มาเป็นสิบๆปีล่ะ ไอ้พวกนั้นมันก็ตายทั้งเป็นเพราะยาเสพติดของเรามาตลอด...เชื่อฉันเถอะพ่อ เราไว้ใจพวกมันไม่ได้หรอก ถ้าวันนึงมันดันไอ้แก่นั่นให้ขึ้นเป็นนายกฯได้แล้ว เกิดมันซูเอี๊ยกันไม่ต้องการให้พ่อเป็นคนคุมกองทัพ หันมาจัดการกับพ่อกับฉันแทนล่ะ เราไม่ใช่เรือจ้าง แต่เราต้องเป็นเรือรบนะพ่อ”
ฟังเหตุผลของลูกชายแล้วลายเสือถึงกับนิ่งไปอย่างครุ่นคิด
ooooooo
พวกเชนพาวัลภากลับบ้านหลังโดนทอมเล่นงานจนบอบช้ำ เพลิงตามมาทีหลัง บอกทุกคนว่าไม่มีใครเจอน้าจิก
“หมายความว่ายังไง หรือว่าพวกมันจับน้าจิกได้”
“ไม่ใช่หรอกเชน ถ้าพวกมันจับไอ้จิกได้ ป่านนี้มันคงไม่ปล่อยพวกเราออกมา”
“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับน้าจิกล่ะ...น้าน้อย น้าแสน” วัลภาน้ำเสียงร้อนรน
“ข้ารู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้นี้ข้าลองไปตามไอ้จิกที่อู่ร้างของพวกเรา ตกใจแทบแย่เพราะไม่เจอวิทยุสื่อสาร แต่เจอกระดาษโน้ตของไอ้จิกเขียนเอาไว้”
“มันเขียนว่าอะไรวะตาแสน” น้อยซักสามีอย่างเร็วจี๋...
ขณะเดียวกันนั้นในโรงไม้ น้ำค้างถูกจิกจับมัดมือและสวมถุงดำคลุมหัว เธอร้องโวยวายไม่หยุดหย่อน ในขณะที่จิกกำลังจะลงมือซ่อมวิทยุสื่อสาร
“แกจับฉันมาทำไม ปล่อยฉันออกไปนะ ช่วยด้วยๆๆ”
“หุบปากแกซะทีได้ไหมวะนังน้ำค้าง หนวกหูเว้ย ข้าไม่มีสมาธิทำงาน”
“ทำงานอะไรของแก บอกมานะ นี่พวกแกคิดจะทำอะไรกัน”
“บอกก็กลัวสิวะ”
“งั้นฉันจะตะโกนจนกว่าจะมีคนมาได้ยิน แล้วแกก็จะต้องโดนกระทืบเละ ช่วยด้วยพี่ชาติ...ฟ้าลั่น...ฉันอยู่นี่ ช่วยฉันด้วย”
“นังนี่...สงสัยยังเจ็บตัวไม่พอ” พูดจบจิกลุกเดินเข้าไปใกล้น้ำค้าง ใช้สันมือทุบต้นคอเธอทีเดียวร่างทรุดฮวบแน่นิ่งหมดสติไปทันที
ooooooo
เนื้อทองยังคงใช้ชีวิตอยู่ในบ้านกำนันปราบในฐานะลูกสะใภ้แต่ถูกชาติกักขังไว้ไม่ต่างจากทาส โทษฐานที่เธอวางแผนช่วยเหลือพวกเชนศัตรูคู่แค้นของตนอยู่บ่อยครั้ง
วันนี้ชาติกลับมาดื่มเหล้าที่บ้านและบังคับให้เนื้อทองดูแลเรื่องกับแกล้ม หญิงสาวเลยถือโอกาสทำให้เขาหวาดกลัวด้วยการบอกว่าใส่ยาพิษในอาหาร ชาติเชื่อและโกรธมากจะตบตีทำร้ายเธอ แต่ลำดวนรีบเข้ามาห้ามก่อนจะทดสอบด้วยการตักอาหารป้อนเนื้อทอง
ปรากฏว่าเนื้อทองเคี้ยวกินหน้าตาเฉย ชาติโกรธใหญ่ที่โดนลูบคม ลากเนื้อทองจะพาออกจากบ้านไปให้ฟ้าลั่นตีตราเป็นผีเสื้อราตรี เคราะห์ดีกำนันปราบกลับมาเห็นเสียก่อน เนื้อทองเลยรอดตัวไปด้วยเหตุผลของกำนันที่ว่าตนไม่ต้องการได้ชื่อว่ามีลูกสะใภ้เป็นผีเสื้อราตรีที่นอนกับผู้ชายนับสิบคน ซ้ำในจำนวนนั้นอาจมีลูกน้องของชาติรวมอยู่ด้วย
ด้านจิกที่พยายามซ่อมวิทยุสื่อสารหลังได้อะไหล่จากบาร์ฟ้าลั่นมา แต่ติดปัญหาเรื่องน้ำค้างก็เลยต้องไหว้วานน้อยมาเอาตัวไปขังที่โรงนาโดยไม่รู้ว่าแท้จริงน้ำค้างไม่ได้สลบ เธอได้ยินทุกถ้อยคำที่จิกกับน้อยคุยกันเรื่องแผนการจะติดต่อไปยังผู้พันเจ้านายของเชนให้ช่วยยกกองกำลังมาจัดการกับพวกกำนันและลายเสือ
เมื่ออยู่กันตามลำพัง น้ำค้างออกฤทธิ์กับน้อยอย่างสุดเหวี่ยง จนที่สุดเธอก็หนีไปขึ้นรถแล้วขับพุ่งเฉี่ยวน้อยจนหมดสติ แต่ตัวเองก็ได้รับบาดเจ็บเช่นเดียวกันเพราะควบคุมรถไม่อยู่ชนต้นไม้ข้างทางแน่นิ่งไปอีกคน
ตกกลางคืน เชนกับวัลภาย้อนกลับมาที่บาร์อีกครั้งเพื่อร้องเพลงเล่นดนตรีตามที่ตกลงไว้กับน้ำค้าง แต่เวลานี้ไม่มีใครรู้ว่าน้ำค้างไปไหน ชาติให้ไอ้เชิดไปตามหาก็ไม่พบตัว ส่วนกำนันปราบกับลำดวนเชิญชวนท่านสมบัติมาเที่ยวบาร์แล้วตั้งหน้าตั้งตายัดเยียดวัลภาให้เป็นเมียน้อย หวังประโยชน์มหาศาลจากเขา
วัลภาโชว์เพลงบนเวทีเป็นที่ประทับใจท่านสมบัติ เชนมองออกว่าหมอนี่คิดยังไงกับเธอ จึงคอยกีดกันในช่วงที่เขานำพวงมาลัยไปให้เธอหน้าเวที โดยบอกชัดเจนว่าตนคือผัวของวัลภา
สมบัติผงะไม่พอใจ รีบเดินกลับมาต่อว่าลำดวนทำไมไม่บอกว่าลูกสาวแต่งงานมีผัวแล้ว ลำดวนอึกอักพูดไม่ถูก กำนันปราบเลยต้องช่วยแก้สถานการณ์
“มีผัวแล้วมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องแปลกอะไรนี่ครับท่าน ผมว่าดีซะอีก เป็นงานเป็นการไม่ต้องมานั่งสอนให้เสียอารมณ์ แล้วอีกอย่างรสนิยมของท่านก็แค่ขอให้ถูกใจเป็นพอ”
“เรื่องรสนิยมของฉันกำนันพูดถูก แต่ที่ฉันไม่พอใจก็ไอ้ผัววัลภานั่นแหละที่มาทำหน้ายียวนกวนประสาท”
“ไม่ใช่แค่กำนันหรอกค่ะที่ไม่พอใจไอ้เชน”
“ไอ้เชน...ไอ้หมอนี่น่ะเหรอที่ได้ยินกำนันพูดถึง ตัวแสบของหมู่บ้าน”
“ค่ะท่าน ไอ้นี่มันกะล่อนเก่ง มันล่อลวงลูกสาวลำดวนให้ไปหลงคารมมัน ทำให้ลำดวนปวดหัวจนอยากจะบ้าตายวันละหลายๆหน”
“คนเป็นแม่น่ะครับท่าน ยังไงก็อยากเห็นลูกได้ผู้ชายดีๆคอยเลี้ยงดู ยิ่งท่านเองก็ส่งเสียเลี้ยงดูเด็กๆที่บ้านหลายคน ถ้าวัลภาได้มีโอกาสแบบนั้นบ้างลำดวนก็จะหายห่วง” กำนันกรุยทางให้ดิบดี ลำดวนรีบผสมโรงด้วยสีหน้าท่าทีน่าสงสาร
“ค่ะท่าน ถ้าเป็นท่านช่วยดูแลวัลภาแทนไอ้จิ๊กกะโล่อย่างไอ้เชน แม่อย่างฉันก็นอนตายตาหลับ”
ฟังสองผัวเมียเกลี้ยกล่อม อีกทั้งรูปร่างหน้าตาของวัลภาก็ยั่วยวนใจ สมบัติเลยนิ่งไปอย่างคล้อยตาม
ooooooo
ที่หลังบาร์ ชาติเข้ามาหาเรื่องเชนด้วยการยัดเยียดข้อหาให้เขาว่าลักพาตัวน้ำค้างไป เชนไม่ยอมรับจึงเกิดการลงมือลงไม้ ก่อนที่เพลิงจะเข้ามาช่วยและพา กันวิ่งหนีเอาตัวรอดออกมา
ส่วนวัลภาร้องเพลงเสร็จก็ถูกลำดวนพากลับไปที่บ้านกำนันทั้งที่เธอไม่เต็มใจ ลำดวนต้องการให้วัลภายอมเป็นเมียน้อยสมบัติ แม้ลูกสาวจะยืนยันไม่ยอมเพราะเธอมีสามีแล้ว แต่คนเป็นแม่ก็ไม่ฟัง ตั้งหน้าตั้งตาจะเอาใจสามีเพียงอย่างเดียว
วัลภาไม่พอใจอย่างมาก คว้าแก้วน้ำสาดหน้าสมบัติขณะถูกลำดวนพาเข้ามาเสนอตัวถึงในห้อง กำนันโกรธจัดกระชากแขนวัลภาอย่างแรง
“อย่าให้ฉันต้องเบื่อกับสันดานแย่ๆของเธอมากไปกว่านี้นะวัลภา”
“เบื่อมากแล้วจะทำไมเหรอ แน่จริงก็ฆ่าพวกฉันให้หมดไปจากผาปืนแตกเลยสิ ถ้าไม่มีพวกฉันทำงานในเหมืองให้ ทองคำมันคงไม่งอกออกมากองให้กำนันเอาไปใช้ทำชั่วได้หรอก”
“ปากดี!!” กำนันเงื้อมือจะตบ แต่ท่านสมบัติร้องห้ามเสียก่อน
“ไม่เอาน่ากำนัน เรื่องแค่นี้ฉันไม่ถือสาหรอกใช่ว่าฉันจะไม่เคยเจอเด็กแบบนี้ ที่เลี้ยงๆมาหนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว สุดท้ายก็ว่านอนสอนง่ายกับฉันทุกคน”
“ลำดวนขอโทษจริงๆนะคะท่าน ลูกสาวคนนี้ฉันอยากให้ได้ดิบได้ดี ถ้าท่านจะกรุณาฉันก็ซาบซึ้งในพระคุณท่านมาก”
“ไม่ต้องห่วงหรอกลำดวน ฉันตัดสินใจร่วมอุดมการณ์สร้างชาติขึ้นมาใหม่กับกำนันแล้ว ยังไงฉันก็ต้องเดินหน้าตามอุดมการณ์ ยิ่งได้วัลภามาเป็นกำลังใจให้ฉันทำงานด้วยแล้ว ฉันยิ่งเต็มใจ”
“งั้นเดี๋ยวผมจะพาวัลภาไปหาท่านที่ห้องนะครับ ท่านจะได้ใช้วิธีปราบพยศที่ท่านถนัด”
สมบัติยิ้มรับแล้วมองวัลภาตาเยิ้มก่อนจะเดินออกไป วัลภาเจ็บใจ เน้นย้ำกับกำนันว่าอย่าหวังว่าตนจะยอมพวกเขาง่ายๆ
ผัวะ! ลำดวนตบหน้าลูกสาวแล้วด่าซ้ำ “อย่าโง่ไปหน่อยเลยวัลภา ที่ยืนในผาปืนแตกของพวกไอ้เชนมันก็เป็นได้แค่ที่รองมือรองเท้าพวกฉันเท่านั้น ถ้าแกฉลาด แกก็ควรจะเลือกโอกาสที่ฉันหยิบยื่นให้แก”
กำนันปราบยิ้มพอใจ พยักหน้าให้ลูกน้องเข้ามาคุม ตัวพาวัลภาออกไปที่ห้องท่านสมบัติ เนื้อทองสังเกตการณ์อยู่ห่างๆ เป็นห่วงวัลภาจนต้องวางแผนตบตาลูกน้องกำนันที่เฝ้าหน้าห้องว่าตนปวดท้องมากต้องการยากินแก้ปวด
พอพวกมันหลงกลผละไปแล้ว เนื้อทองก็รีบออกจากห้องเป็นเวลาที่ลำดวนพาวัลภามาส่งให้ถึงหน้าห้อง สมบัติพอดี
“แกอย่าคิดทำอะไรโง่ๆเด็ดขาดนะวัลภา”
“แม่...อย่าทำกับฉันแบบนี้เลย”
“แกอย่ามาทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลยวัลภา เรื่องแบบนี้มันไม่ได้ยากเย็นสำหรับแกหรอก ดูแลท่านให้ดีเพื่ออนาคตของแกเอง เพราะมีแต่ท่านคนเดียวเท่านั้นที่จะพาแกไปให้พ้นจากผาปืนแตก”
“แต่ฉันไม่มีวันทิ้งเชน ไม่มีวันทิ้งผาปืนแตก”
“อยากโง่ดักดานอยู่ก็ตามใจ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้แกพ้นจากมือท่านได้...เข้าไปได้แล้ว ที่นี่พวกของกำนันอยู่เต็มไปหมด ถ้าแกคิดทำอะไรที่ไม่เข้าท่า ผลที่ตามมามันจะไม่ตกที่แก แต่จะไปตกที่พวกไอ้เชน จำไว้”
วัลภาผลักลูกสาวเข้าไปในห้องแล้วให้ลูกน้องปิดประตูล็อกจากข้างนอกอย่างแน่นหนา สมบัติเห็นวัลภาก็ทำท่าเจ้าชู้ใส่ บอกให้เธอเข้ามานั่งใกล้ๆ
“ไอ้แก่ ถ้าแกคิดว่าคืนนี้แกจะทำอะไรฉันได้ล่ะก็...แกคิดผิดแล้ว”
“จุ๊ๆๆๆ ไม่เอาสิจ๊ะ เป็นเด็กอ่อนด้อยอาวุโสกว่า เวลาพูดกับผู้หลักผู้ใหญ่ก็ต้องมีหางเสียงมีมารยาทถึงจะน่ารักน่าเอ็นดู”
“หน้าอย่างแกเนี่ยนะมาสอนมารยาทฉัน วันๆคิดแต่จะโกงบ้านกินเมือง เก่งแต่สร้างภาพ หลอกลวงประชาชน ไม่ได้สนใจว่าประเทศชาติจะล่มจมยังไง หน้าแบบนี้ควรให้เด็กมันถอนหงอกซะมากกว่า”
แทนที่เขาจะโกรธ กลับหัวเราะร่าชอบใจซะงั้น “ฮ่าๆๆๆ ถูกใจจริงๆ ปากคอเราะร้ายแบบนี้พากลับไปด้วยเมื่อไหร่จะยกให้เป็นเมียน้อยเบอร์ 1 ของฉันเลย”
“ฝันไปเถอะไอ้แก่” ขาดคำ วัลภาขยับไปคว้ามีดปอกผลไม้ใกล้เตียง แต่จังหวะนั้นสมบัติยกปืนจ่อเตรียมพร้อมไว้แล้ว
“ไม่เอาน่า ฉันบอกแม่เธอแล้วว่าฉันจะช่วยดัดสันดานลูกสาวให้ เพราะฉะนั้นฉันจะใช้ความเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่ใครๆก็เคารพมาช่วยอบรมบ่มนิสัยให้เธอกลายเป็นเด็กดีเอง”
สมบัติแสยะยิ้มแล้วใช้ปืนตบหน้าวัลภาพร้อมกับสั่งให้ทิ้งปืน วัลภาจนใจต้องทำตาม จากนั้นเธอถูกเขาชกเข้าท้องน้อยหมายเผด็จศึก แต่เนื้อทองเข้ามาช่วยทันเวลา เธอใช้แจกันฟาดหัวสมบัติจนสลบเหมือด ก่อนที่วัลภาจะวางแผนอย่างรวดเร็วแล้วล่องหนไปพร้อมสมบัติ ส่วนเนื้อทองกลับไปที่ห้องตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จนกระทั่งลำดวนวิ่งมาบอกกำนันปราบว่าวัลภากับท่านสมบัติหายไป กำนันทำท่าจะโทษเนื้อทองแต่ลำดวนยื่นกระดาษโน้ตที่ได้จากในห้องนั้นให้เขาดู
“ถ้าอยากได้ตัวไอ้แก่ตัณหากลับนี่กลับไป...พวกแกคงต้องเหนื่อยหน่อย...นางสิงห์”
อ่านข้อความนั้นแล้วกำนันปราบขยำกระดาษทิ้งอย่างเจ็บใจ ตรงกันข้ามกับเนื้อทองที่ลอบยิ้มสะใจ
