เธอกับเขาและรักของเรา

เปาเพิ่งสังเกตเห็นหน้าแป้งร่ำซึ่งกำลังนอนซบ อกตนเองหน้าตาดูซีดเซียว ร้องทักว่าไม่สบายหรือเปล่า แป้งร่ำพูดกลบเกลื่อนว่าไม่ได้เป็นอะไรแค่เพลียๆเท่านั้น เปาตำหนิตัวเองที่ลากคนรักมาลำบาก แป้งร่ำเอามือปิดปากเขาไว้

"หยุดพูดเลย...หนวกหู คนเขาจะนอนแล้ว" แป้งร่ำว่าแล้วกอดเปาแน่น หลับตา

เปาได้ยินเสียงผิดปกติดังขึ้นด้านนอกบ้านพัก  รีบคว้าปืนขึ้นมาทันที แป้งร่ำอ้าปากจะถามว่ามีอะไร เปาส่งสัญญาณให้ เธออยู่เงียบๆ  แล้วค่อยๆย่องไปแอบมองตรงหน้าต่างห้อง  เห็นลูกน้องของชานนท์คนหนึ่งวิ่งลับๆล่อๆฝ่าความมืดยามค่ำผ่านไป เปาไม่รอช้าหันมาคว้ามือแป้งร่ำหนีออกด้านหลังบ้านพัก

อึดใจต่อมา ชานนท์กับลูกน้องถีบประตูห้องพักเข้าไปแต่ไม่เจอใคร จึงสั่งให้ลูกน้องไล่ตาม กำชับว่าห้ามทำร้ายผู้หญิง เด็ดขาด ด้านเปากับแป้งร่ำหนีพวกชานนท์มาถึงริมน้ำ แป้งร่ำหมดแรงทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นมีเลือดไหลออกจมูกเป็นทาง เปาตกใจกอดแป้งร่ำไว้ด้วยความเป็นห่วง จังหวะนั้น มีเสียงดังขึ้น

"หยุดได้แล้ว...เปา"

เปากับแป้งร่ำหันไปมองตามเสียง เห็นชานนท์กับลูกน้อง ยืนคุมเชิงอยู่ ชานนท์เห็นสภาพแป้งร่ำแล้วตกใจเช่นกัน ขยับจะเดินมาหา  เปาเล็งปืนใส่เป็นเชิงขู่ไม่ให้เข้ามา  ชานนท์ยกมือ โชว์ให้ดูว่าไม่มีอาวุธ แล้วสั่งให้ลูกน้องลดปืนลง พยายามพูดเกลี้ยกล่อมเปาส่งแป้งร่ำให้เขาพาไปหาหมอ เพราะถ้าขืน เปาเอาเธอไปด้วยรังแต่จะทำร้ายเธอเปล่าๆ เปาสงสารแป้งร่ำจับใจ คิดคล้อยตามคำพูดของชานนท์ แป้งร่ำคัดค้านลั่น

"ไม่นะเปา...ถ้านายส่งฉันคืน...คุณใหญ่ต้องฆ่านายแน่"

"ไม่หรอกครับ...ไปกับผมนะคุณแป้งร่ำ แล้วผมจะปล่อย เปาไป"

แป้งร่ำไม่ยอม กอดแขนเปาไว้แน่น ร้องไห้คร่ำครวญว่าอย่าทิ้งเธอไป ทันใดนั้น แป้งร่ำมีเลือดไหลออกจมูกอีก ชานนท์เร่งเปาส่งแป้งร่ำมาให้เขาเร็วๆ เปาทนเห็นหญิงคนรักอยู่ในสภาพเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ มองหน้าแป้งร่ำแล้วเหลือบมองชานนท์ซึ่งค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ แป้งร่ำรู้ทันทีว่าเปาคิดจะทำอะไร ร้องไห้โฮต่อว่าเปาว่าใจร้าย เปาหัวใจแทบสลาย ตัดใจส่งแป้งร่ำให้ชานนท์ แป้งร่ำดิ้นรนขัดขืนไม่ยอมไปกับชานนท์

"ผมฝากคุณแป้งร่ำด้วย"

ชานนท์พยักหน้า มองเปาด้วยสายตาเย็นเฉียบ ก่อนจะคว้าปืนซึ่งเหน็บไว้ข้างหลัง ยิงใส่อกเปาทันที เปากระเด็นหงายหลังตกน้ำ แป้งร่ำกรีดร้องลั่น สะบัดหลุดจากชานนท์วิ่งไปริมน้ำร้องเรียกเปาสุดเสียง แต่เขาหายไปกับสายน้ำ ชานนท์ปรี่เข้ามารวบตัวเธอไว้ แป้งร่ำรวบรวมแรงเท่าที่มีตบหน้าเขาผัวะ
"ใจร้าย...คุณทำอย่างนี้ได้อย่างไร...แป้งไม่นึกเลยว่าคุณจะใจร้ายอย่างนี้"

"ก็เพราะผมรักคุณไงคุณแป้ง...คุณไม่เคยรู้หรอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมยอมทำอะไรลงไปบ้าง   เพื่อที่จะได้เป็นเจ้าของคุณ"

"ไม่มีวัน...ฉันรักเปาคนเดียว..." แป้งร่ำร้องตะโกนหาเปา ด้วยน้ำตานองหน้า

ooooooo

หลังจากคุณหญิง คุณเล็กกับคุณระเบียบรู้ข่าวว่าเจอตัวแป้งร่ำแล้ว ตอนนี้นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ทั้งสามคนดีใจรีบมาเยี่ยม เห็นแป้งร่ำนอนใจลอยให้ น้ำเกลืออยู่บนเตียงคนไข้ โดยมีชานนท์เฝ้าอยู่ไม่ห่าง คุณหญิงถามชานนท์ว่าหมอว่าอย่างไรบ้าง ชานนท์เองก็รอผลวินิจฉัยจากหมออยู่เหมือนกัน

"ปล่อยให้แป้งตายไปเสียดีกว่า"

คุณหญิงตกใจที่อยู่ๆแป้งร่ำก็โพล่งขึ้นมาอย่างนั้น เรียกชานนท์ออกไปคุยกันลำพังนอกห้องพักฟื้น ถามว่าตกลงแล้วเกิดอะไรขึ้นกับแป้งร่ำกันแน่  ชานนท์โกหกว่าไม่มีอะไร  คนร้าย ต้องการทำร้ายคุณใหญ่แต่ไม่สำเร็จ  เลยจับตัวแป้งร่ำไปเป็นตัวประกัน  ตอนนี้แป้งร่ำคงยังช็อกอยู่จึงพูดอะไรไม่อยู่กับร่องกับรอย

"เป็นเพราะพี่ใหญ่แท้ๆ แป้งเลยต้องรับเคราะห์" คุณหญิงถอนใจ เหนื่อยใจ

ชานนท์ไม่เห็นคุณใหญ่มาเยี่ยมแป้งร่ำเลยถามหา คุณหญิงเองก็อยากรู้เหตุผลเหมือนกัน ดังนั้น ทันทีที่กลับถึงบ้านรัตตภาคย์ คุณหญิงตรงไปที่ห้องทำงานคุณใหญ่ ถามเขาว่า ทำไมถึงไม่ไปเยี่ยมแป้งร่ำ คุณใหญ่กลับย้อนถามว่าทำไมเขา จะต้องไปเยี่ยมด้วยก็แค่คนป่วยคนหนึ่ง

"แน่ใจหรือคะว่าแป้งร่ำเป็นแค่คนป่วยสำหรับพี่ใหญ่ เท่านั้น" คุณหญิงว่าแล้วผลุนผลันออกจากห้อง คุณใหญ่ยังโกรธแป้งร่ำไม่หาย ทำวางฟอร์มไปอย่างนั้น ทั้งที่จริงๆแล้ว เขาทั้งรักทั้งห่วงเธอมาก

ooooooo

ท่านสุพจน์โกรธจนตัวสั่นเมื่อรู้ว่าชานนท์ขายหุ้นในบริษัทของตระกูลวัชรเดชให้คุณใหญ่ ถึงกับตบตีลูกชายไม่ยั้ง แค้นมากจนความดันโลหิตพุ่งกระฉูด ทำให้เส้นเลือดในสมองซีกขวาแตก ส่งผลให้ร่างกายซีกซ้ายเป็นอัมพาต ต้องนอนรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลในสภาพปากเบี้ยวพูดไม่ได้ ชานนท์รู้สึกผิดต่อพ่อมาก
"พ่อครับ...ผม...ผมขอโทษ"

ท่านสุพจน์นอนน้ำตาไหลทั้งโกรธทั้งช้ำใจ ชานนท์ เช็ดน้ำตาให้พ่อ ฟุบลงกอดเขาไว้อย่างเสียใจ...

ค่ำวันเดียวกัน ชานนท์แจ้งให้คุณใหญ่ทราบเรื่องพ่อของเขา สีหน้าของคุณใหญ่ฉายแววดีใจ แต่พอเห็นสายตาของ ชานนท์ที่จับจ้องเขาอยู่ รีบปรับสีหน้าเป็นปกติ ปลอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า

"ผู้ใหญ่อายุมากแล้วก็อย่างนี้ ยิ่งท่านดื่มเหล้าหนักด้วย...พี่เสียใจด้วยนะนนท์"

ชานนท์สวนทันควัน "ท่านยังไม่ตายครับ"

"หรือจะให้พี่ยินดีกับนนท์ดีล่ะ...ยินดีที่ต่อไปนี้นนท์ จะได้เป็นเบอร์หนึ่งเสียที ไม่ต้องอยู่ใต้เงาคุณพ่ออีกแล้ว" คุณใหญ่มองชานนท์ยิ้มๆ ชานนท์มีเคือง รีบเปลี่ยนเรื่องพูด ทวงถามว่าเขาพาแป้งร่ำกลับมาแล้ว เมื่อไหร่คุณใหญ่ถึงจะยอมให้เธอแต่งงานกับเขาตามสัญญาเสียที คุณใหญ่กลับเฉไฉ ถามหาเปา

"ผมยิงเปาตายด้วยมือของผมเอง"

คุณใหญ่เห็นช่องทางที่จะยื้อแป้งร่ำ อ้างว่าตราบใด ที่ยังไม่เห็นศพเปา เขาก็จะยังไม่ยกแป้งร่ำให้แล้วเดินหนีไปหน้าตาเฉย ชานนท์ชักไม่พอใจที่คุณใหญ่พยายามบ่ายเบี่ยงเรื่องแป้งร่ำ...

ในเวลาเดียวกัน หมอได้รับผลตรวจเลือดแล้วจึงเข้ามาหาแป้งร่ำที่ห้องพักฟื้น ถามหาญาติเพื่อจะแจ้งผลการวินิจฉัยโรคให้ทราบ แป้งร่ำโกหกหมอว่าเธอตัวคนเดียวไม่มีญาติ ที่ไหน มีอะไรให้หมอบอกกับเธอได้เลย หมอสีหน้าหนักใจ ก้มอ่านชาร์ตในมือ

"ตามประวัติมารดาของคุณเสียชีวิตด้วยโรคลูคีเมีย... กรรมพันธุ์คงเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้คุณได้รับถ่ายทอดโรคนั้นมาด้วย"

แป้งร่ำตกใจมาก แต่ฝืนทำเป็นแกร่ง "อย่าบอกเรื่องนี้ กับใครนะคะคุณหมอ...ฉันขอร้อง"

หมอปลอบแป้งร่ำว่าใจเย็นๆ เขาจะพยายามรักษาเธออย่างสุดความสามารถแล้วขอตัวออกไป แป้งร่ำน้ำตาร่วงยอมรับ สภาพ พึมพำว่าไม่ต้องรักษาเธอหรอก ปล่อยให้เธอตายไปดีกว่า

"ฉันจะได้ไปอยู่กับนายเสียที เราจะไปอยู่ด้วยกันจริงๆแล้ว...รอฉันหน่อยนะเปา" แป้งร่ำยิ้มทั้งน้ำตา โดยไม่รู้ว่าเปา ยังไม่ตาย เขาได้รับการช่วยเหลือจากธณพ พาไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลแถวชานเมือง

ooooooo

ขณะคุณหญิงกำลังขึ้นรถจะไปเยี่ยมแป้งร่ำ คุณระเบียบวิ่งตามมาเรียก พร้อมกับยื่นถุงใส่ของให้ เช้านี้ เธอไปเยี่ยมแป้งร่ำไม่ได้ รบกวนคุณหญิงฝาก ถุงนี้ให้แป้งร่ำด้วย เธอโทร.มาย้ำแล้วย้ำอีกว่าของชิ้นนี้สำคัญมากต้องเอาไปให้เธอให้ได้ คุณระเบียบว่าแล้วรีบกลับไปทำงานต่อ คุณหญิงมองถุงยิ้มๆ

"อะไรของแป้ง...สำคัญมาก"

เธอหยิบผ้าพันคอไหมพรมในถุงขึ้นมาดู จำได้ว่าไหมพรมสีขาวกับสีชมพูเป็นไหมพรมที่เธอเห็นเปาซื้อ ถึงกับอึ้ง เพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าเปาคือผู้ชายคนนั้นของแป้งร่ำ...

ครู่ต่อมา คุณหญิงเอาถุงใส่ผ้าพันคอยื่นให้แป้งร่ำ แล้วโผกอดร้องไห้โฮ ขอโทษที่ไม่เคยรู้เรื่องแป้งร่ำกับเปามาก่อน ถ้าเธอรู้ว่าทั้งคู่รักกัน เธอจะไม่ยอมแต่งงานกับเปาเด็ดขาด

"แป้ง...แป้งเก็บเรื่องนี้ไว้ได้อย่างไร...แป้งทนทุกข์ ทรมานใจอยู่ได้อย่างไร"

ทันใดนั้น เสียงคุณใหญ่ดังขึ้น "ต้องได้สิ...ทำไมถึงจะทนไม่ได้...คนที่ทำผิด ไม่ซื่อสัตย์  ก็ควรจะทนทุกข์ทรมานใจ อยู่อย่างนี้ มันก็ถูกต้องแล้ว...น้องหญิง"

คุณหญิงต่อว่าพี่ชายว่าทำไมพูดแบบนี้ คุณใหญ่ว่าแค่นี้ยังน้อยไปเมื่อเทียบที่เขาโดนแป้งร่ำทรยศหักหลัง แป้งร่ำถามอย่างเหลืออดว่าเธอทรยศเขาตอนไหน ที่ผ่านมาเธอทำทุกอย่างตามคำสั่งของเขามาตลอด

"ก็ตอนที่เธอเป็นชู้กับไอ้เปาไง"

"แป้งจะเป็นชู้กับเปาได้อย่างไรในเมื่อแป้งไม่เคยเป็น อะไรกับใคร...โดยเฉพาะกับ...คุณใหญ่"

คุณใหญ่โกรธ ตบหน้าแป้งร่ำหนึ่งฉาด ชานนท์เข้ามาเห็นพอดี ปรี่ล็อกตัวคุณใหญ่ ต่อว่าว่าทำร้ายแป้งร่ำทำไม คุณใหญ่ ตวาดลั่นว่าทำไมจะทำไม่ได้ ในเมื่อแป้งร่ำเป็นผู้หญิงของเขา

"ไม่ใช่...คุณแป้งร่ำเป็นผู้หญิงของผม พี่ใหญ่ยกคุณแป้งร่ำให้ผมแล้วแลกกับทุกอย่างที่พี่ใหญ่อยากได้ ผมยอมให้ พี่ใหญ่ไปหมดแล้ว"  ชานนท์ตวาดกลับอย่างเอาเรื่อง  แต่ทั้งคู่ ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงคุณหญิงกรีดร้อง พอหันไปมอง เห็นเลือดทะลักออกจากจมูกแป้งร่ำ ชานนท์กับคุณใหญ่ถึงกับตะลึง

เปาโชคดีที่กระสุนของชานนท์ไม่ถูกจุดสำคัญ จึงรอดความตายได้เป็นครั้งที่สาม ขณะเปากำลังนั่งคิดถึงแป้งร่ำอยู่ในห้องพักฟื้น อามุ่ยดั้นด้นตามหาเขาจนเจอ โผกอดด้วยความดีใจ เปาแปลกใจว่าอามุ่ยตามมาถูกได้อย่างไร อามุ่ยคุยโวทันที

"ขนาดลื้ออยู่เมืองไทยอั๊วอยู่เซี่ยงไฮ้ อั๊วยังตามหาลื้อจนเจอ แล้วกะอีแค่นี้...มีหรืออามุ่ยจะหาไม่เจอ"

เปาถอนใจ พูดอะไรไม่ออก อามุ่ยชวนเปากลับเซี่ยงไฮ้ด้วยกันขอร้องว่าอย่าอยู่ที่นี่อีกเลย เปาปฏิเสธเหมือนเดิมว่าไม่ไป เซี่ยงไฮ้ไม่ใช่บ้านของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างของเขาอยู่ที่นี่

"อะไร...ทุกสิ่งทุกอย่างอะไรของลื้อ ความแค้นของลื้อกับไอ้คุณใหญ่น่ะหรือ...หรือว่าความรักของลื้อกับอาแป้งร่ำกันแน่?"

เปาได้ยินชื่อแป้งร่ำ อดไม่ได้ที่จะถามถึง อามุ่ยหมั่นไส้ ค้อนเปาขวับ...

ooooooo

ที่โรงพยาบาลซึ่งแป้งร่ำนอนรักษาตัวอยู่ คุณหญิงเห็นแป้งร่ำหลับแล้วด้วยฤทธิ์ยานอนหลับที่หมอให้จึงหันไปชวนพี่ชายกับชานนท์กลับ  คุณใหญ่มองแป้งร่ำด้วยความเป็นห่วง แต่ทำวางฟอร์ม

"ไปได้แล้ว...ไม่เป็นอะไรมากหรอก"

"พี่ใหญ่ทราบได้อย่างไรครับ คุณหมอยังไม่บอกอะไรเราเลย" ชานนท์มองคุณใหญ่อย่างขุ่นเคือง

คุณหญิงเห็นท่าไม่ดีรีบห้ามทัพ "พอเถอะค่ะ...กลับได้แล้ว" จากนั้น เธอหยิบผ้าพันคอไหมพรมสุดรักของแป้งร่ำมาวางไว้ข้างหมอนแนบแก้มเจ้าของ ก่อนเดินตามชานนท์กับคุณใหญ่ออกไป...

เปารอจนดึกและปลอดคน จึงเข้าไปหาแป้งร่ำซึ่งยังคงนอนหลับอยู่บนเตียงคนไข้  เขี่ยผมที่ปรกใบหน้าเธอออกอย่างเบามือ อามุ่ยยืนเฝ้าอยู่ตรงประตูห้อง เห็นภาพนั้นแล้วเศร้า หลบออกมารอหน้าห้องปล่อยให้คู่รักได้อยู่กันตามลำพัง อามุ่ยเดินเตร่ๆแถวโถงทางเดินได้พักหนึ่ง เห็นชานนท์เดินถือกระเช้าดอกไม้มาแต่ไกล เธอหน้าตื่นรีบวิ่งกลับไปที่ห้องแป้งร่ำ เตือนเปาว่าชานนท์มา ทั้งคู่รีบหลบออกไปทันที

ไม่นานนัก ชานนท์เปิดประตูห้องแป้งร่ำเข้ามา เอากระเช้าดอกไม้วางไว้บนโต๊ะหัวเตียง จังหวะนั้นพยาบาลเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้ามา พร้อมด้วยผ้าพันแผลกับปลาสเตอร์ในมือ มองชานนท์งงๆ

"เอ่อ...ขอโทษค่ะคุณ...คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายเมื่อกี้ไปไหนแล้วคะ...คุณผู้หญิงขอผ้าพันแผลบอกว่าคุณผู้ชายมีแผลเลือดออก แล้วนี่หายไปไหนเสียแล้ว"

พอรู้รูปพรรณสัณฐานของทั้งคู่จากพยาบาล ชานนท์ รู้ทันทีว่าผู้ชายคนนั้นต้องเป็นเปา ซักอีกว่าสองคนนั่นมานานหรือยัง ได้ความว่ามาถึงก่อนเขาครู่เดียว ชานนท์วิ่งพรวดพราดออกจากห้อง กวาดตามองไปทั่วโถงทางเดิน แต่ไม่เจอเปา รีบคว้ามือถือขึ้นมาโทร.สั่งลูกน้องเตรียมกำลังออกไล่ล่าเปาอีกครั้ง...

ooooooo

เปากับอามุ่ยวิ่งหนีมาหลบแถวมุมมืดห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกล เปามีเลือดออกจากแผลถูกยิงเปรอะเสื้อไปหมด อามุ่ยเป็นห่วงจะพาเขาไปหาหมอ แต่เปาไม่ยอมแถมไล่อามุ่ยกลับเซี่ยงไฮ้ อย่ามาติดสอยห้อยตามเขาเลยมันอันตราย อามุ่ยไม่กลับ เปาเป็นชีวิตจิตใจของเธอ และยิ่งเห็นเขาได้รับบาดเจ็บแบบนี้ ต่อให้ต้องตายเธอก็ไม่ทิ้งเขาเด็ดขาด เปามองอามุ่ยอย่างซึ้งใจ แต่ไม่วายหนักใจอยู่ดี

ในเมื่อเปาไม่ยอมไปหาหมอ   อามุ่ยจึงต้องแวะร้านขายยาซื้ออุปกรณ์ในการทำแผลมาให้ พักใหญ่เธอเดินหัวเสียออกมา เพราะคนขายมัวแต่ชักช้าไม่ทันใจ เลยพานตำหนิเปาที่ไม่ยอมไปโรงพยาบาล  เปาอ้างว่าไม่เป็นอะไรมาก  อามุ่ยเข่นเขี้ยวแค้นใจชานนท์มาก

"อาชานนท์นะอาชานนท์ บังอาจมาทำอาเปาของอั๊ว ฮึ่ม...อย่าให้อั๊วเจอเชียว...น่าดู"

ทันใดนั้น รถของชานนท์เบรกเอี๊ยดที่ริมถนนอีกฝั่งหนึ่ง ชานนท์กับลูกน้องกรูกันลงจากรถ ที่หมายคือเปากับอามุ่ยซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พวกนั้นวิ่งข้ามถนนตัดหน้ารถคันอื่น เสียงรถเบรก เสียงด่าทอและเสียงบีบแตรดังลั่น เปาหันขวับไปมองเห็นชานนท์ กับพวก รีบคว้ามืออามุ่ยหันรีหันขวางจะหนีไปทางไหนดี

เป็นจังหวะเดียวกับมีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดตรงหน้า คนขับรถวิ่งลงไปซื้อของในร้านขายยา โดยทิ้งเพื่อนนั่งรออยู่ในรถ เปาปราดเข้าไปนั่งที่คนขับ แล้วไล่คนนั่งข้างๆลง คนนั่งทำท่าจะขัดขืน เปาชักปืนขู่ เขาถึงกับตาเหลือกลนลานลงจากรถแทบไม่ทัน เปาตะโกนบอกอามุ่ยซึ่งยืนอยู่ข้างรถให้กลับบ้านไป

อามุ่ยกลับโดดขึ้นรถด้านข้างคนขับ "ไม่...จะเป็นจะตายอั๊วก็ไม่สน อั๊วจะไปกับลื้อ"

เปาอ้าปากจะโวย แต่เหลือบไปเห็นชานนท์กับพวกเข้ามาใกล้เต็มที สั่งอามุ่ยคาดเข็มขัดนิรภัย แล้วขับรถทะยานออกไปทันที ชานนท์วิ่งตามแต่ไม่ทัน หันไปตะโกนสั่งลูกน้อง

"ไปสิ...ตามมันไปสิเว้ย"

ทุกคนวิ่งหน้าตั้งกลับไปขึ้นรถ ขับตามรถเปาไปอย่างรวดเร็ว ฉากการไล่ล่าบนท้องถนนอุบัติขึ้นอย่างระทึกใจ เปาซิ่งหนีสุดชีวิต ส่วนชานนท์กับพวกไล่ล่าสุดฤทธิ์เช่นกัน พอถึงถนนสายเปลี่ยวนอกเมือง ชานนท์ควักปืนออกมายิงกระหน่ำใส่รถเปาเป็นชุด กระสุนปืนพุ่งเฉียดอามุ่ยกับเปาไปแค่เส้นยาแดงผ่าแปด

อามุ่ยเจ็บใจมาก ลูกสาวเจ้าพ่อมาเฟียเซี่ยงไฮ้อย่างเธอยอมให้ใครเล่นงานข้างเดียวไม่ได้ คว้าปืนของเปายิงโต้ตอบไปบ้าง คราวนี้ชานนท์กับพวกเป็นฝ่ายหลบกระสุนกันวุ่นวาย เปาร้องเอะอะ

"อามุ่ย...ลื้อจะบ้าหรืออามุ่ย"

"บ้าที่ไหน...ไม่รู้จักอามุ่ยเสียแล้วไอ้พวกนี้...ชิ...เตี่ยอั๊วเป็นมาเฟียนะเว้ย" อามุ่ยโวลั่น

เปาไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความหนักใจ พลันมีหญิงชาวบ้านคนหนึ่งจูงลูกชายตัวน้อยๆวิ่งข้ามถนนตัดหน้า เปาเห็นแล้วกระแทกเบรกเต็มแรง เบรกล็อกทำให้รถหมุน อามุ่ยตกใจร้องลั่น แต่สุดท้ายแล้ว เปาเบรกรถได้ทันอย่างฉิวเฉียด หญิงคนนั้นกอดลูกน้อยไว้แน่น ตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว เปามองแล้วคิดถึงตัวเขากับแม่ อามุ่ยโวยวายลั่น

"ไอ้หย่า...อยากตายหรือไงวะ...อาเปา...มันมาแล้ว"

เปาตื่นจากภวังค์โบกมือไล่สองแม่ลูกให้หลบ เหลือบมองกระจกส่องหลัง เห็นรถชานนท์ไล่มาทันแล้ว เปาเข้าเกียร์ กระแทกคันเร่ง รถชานนท์แล่นมาเทียบข้างคนขับ ลูกน้องระดมยิงใส่รถเปาไม่ยั้ง เปาขับไปพลางยิงปืนโต้กลับไปเป็นระยะๆ จนกระสุนหมด เลยต้องใช้วิธีขับรถหลบหลีก

คนขับรถชานนท์มือไม่เจ๋งพอ โดนเปาเบียดจนเสียหลักพุ่งลงข้างทางจอดสนิท เปาหนีรอดไปได้อีกครั้ง ชานนท์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง ได้แต่ยืนมองตามรถเปาที่แล่นลับสายตาไปแล้ว

ฝ่ายเปาขับรถหนีมาไกลพอสมควร แต่ยังคงมองกระจกส่องหลังอย่างระแวดระวัง พูดกับอามุ่ยว่า พวกเราหนีได้แล้ว พวกนั้นตามไม่ทันแล้ว อามุ่ยไม่ต้องกลัวอะไรอีก เปายังคงขับรถต่อไปเรื่อยๆ

"เห็นไหมว่ามันอันตรายแค่ไหน...ลื้อนี่มันงี่เง่าจริงๆ อั๊วพูดอะไรก็ไม่เคยฟัง ต่อไปนี้อั๊วพูดอะไรก็หัดฟังบ้างได้ไหม?"

เปาไม่ได้ยินเสียงโต้ตอบจากอามุ่ย ชักเอะใจหันไปมอง เห็นเธอพิงเบาะจ้องมองเขาอยู่ แต่พอเหลือบมองต่ำลงไปที่อกเธอเห็นเลือดไหลโชกจากคมกระสุน เปาตกใจ เบนรถ จอดข้างทาง

"อามุ่ย...ไม่ต้องกลัว...อั๊วจะพาลื้อไปหาหมอ หมอจะช่วยลื้อ ลื้อจะไม่เป็นอะไร"

"อั๊วไม่กลัว...อาเปา" อามุ่ยเอื้อมมือเปื้อนเลือดมาแตะที่แก้มเปา "อั๊วเชื่อลื้อ...ทุกอย่าง อั๊วอยากฟังลื้อ...พูดให้อั๊วฟัง...หน่อย...ได้ไหม...ว่า...ลื้อรักอั๊ว...ได้ไหม?" อามุ่ยเสียงขาดเป็นห้วงๆ เปาน้ำตาซึม

"อามุ่ย...อั๊วรักลื้อ"

อามุ่ยยิ้มอย่างมีความสุข มือยังจับแก้มเปาด้วยความรักหมดหัวใจ

"อาเปา...ของอั๊ว" พูดได้แค่นั้นมือเธอตกลงข้างตัวสิ้นใจ เปาโผกอดเธอแน่น แค้นสุดขีด อาฆาตคุณใหญ่กับชานนท์ที่ทำให้อามุ่ยต้องตาย

ooooooo

คุณเล็กจะตามพี่สาวไปเยี่ยมแป้งร่ำ แต่คุณใหญ่ เรียกตัวไว้บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย คุณเล็กนั่งลงตรงหน้าพี่ชายอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก คุณใหญ่ขอร้องให้น้องชายลงพื้นที่กับเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนการเลือกตั้ง คุณเล็กเซ็ง ในเมื่อพี่ชายมีชานนท์แล้วทั้งคน ทำไมต้องลากเขาไปด้วย คุณใหญ่สวนทันทีว่า

"ชานนท์ไม่ใช่น้องชายฉัน...เรื่องอะไรฉันจะไปผลักดันมันให้โง่...ฟังให้ดีนะ...รัตตภาคย์ คือ ฉัน น้องหญิงแล้วก็นายเท่านั้น นายเล็ก ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำมาก็เพื่อเราสามคนพี่น้อง ในฐานะที่นายเป็นน้องชายของฉัน นายต้องเป็นคนสืบทอดทุกสิ่งที่ฉันทำมา ฉันจะเปิดตัวนายในการลงพื้นที่ครั้งนี้"

คุณเล็กอ้าปากจะค้าน แต่คุณใหญ่อ้างว่า ทำสิ่งนี้เพื่อให้พ่อและแม่ของเราภูมิใจ คุณเล็กหนีไม่ออก จำใจรับปาก โดยไม่รู้ว่าครั้งนี้จะเป็นการลงพื้นที่กับพี่ชายครั้งสุดท้ายจริงๆ

ศจีทำตัวราวกับปลิง ตามไปดูดเงินจากท่านสุพจน์ถึงโรงพยาบาล จับมือให้เขาเซ็นเช็คให้เสร็จสรรพ ตอนเธอจะกลับเดินสวนกับชานนท์ซึ่งมาเยี่ยมพ่อพอดี ศจีไม่วายโปรยเสน่ห์ใส่ แต่ชานนท์ไม่สนใจ ผลักศจีกระเด็น แล้วปรี่เข้าไปนั่งข้างเตียง ท่านสุพจน์เมินหน้าหนีลูกชาย

"ผมรู้ครับว่าผมทำในสิ่งที่ไม่สมควร...แต่ผิดด้วยหรือครับที่ผมจะยอมทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ผมอยากได้ที่สุดในชีวิต...ผมรับรองว่า   ต่อไปผมจะหาทรัพย์สมบัติมาให้พ่อได้ มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ...แต่สำหรับคุณแป้งร่ำ...ผมคงไม่สามารถหาที่ไหนได้อีกแล้ว...แล้วผมจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ"

ชานนท์ลุกออกไปสวนกับลูกน้องของท่านสุพจน์ ซึ่งรีบร้อนเข้ามารายงานเจ้านายว่า เขาเตรียมแผนการทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว ท่านสุพจน์ฟังด้วยความสะใจ

ooooooo

ระหว่างคุณใหญ่ลงพื้นที่พบปะกับชาวบ้าน เขาคอยแนะนำคุณเล็กให้พวกนั้นรู้จัก ชาวบ้านต่างรุมกรี๊ดขอถ่ายรูปสองพี่น้องกันยกใหญ่ เรียกคะแนนเพิ่มได้หลายกระบุง คุณใหญ่มองน้องชายอย่างเป็นปลื้ม

"ไง...เนื้อหอมไม่เบานะเรา...ต่อจากฉันก็ต้องเป็นนายแล้ว นายเล็ก"

คุณเล็กไม่อยากเดินเส้นทางนี้ ทำหน้าเซ็งๆ ชานนท์ ได้ยินถึงกับอึ้ง ฉุกคิดถึงคำพูดของคุณใหญ่ที่เคยบอกตนเองว่า "ให้พี่กรุยทางให้ก่อน...แล้วนนท์ค่อยลงสนาม" เขารู้ซึ้ง แล้วว่าเป็นแค่คำพูดลวงๆ

ทันใดนั้น มีเสียงปืนดังขึ้นเป็นชุด คณะของคุณใหญ่ ต่างหมอบลงกับพื้น พวกบอดี้การ์ดกรูเข้าคุ้มกันคุณใหญ่ ชานนท์ ยังงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ลูกน้องท่านสุพจน์โผล่มาจากไหนไม่รู้คว้าแขนเขาไว้ ทันทีที่ลูกน้องของพ่อกระชากตัวชานนท์ออกจากจุดเกิดเหตุ มือปืนสองคนยิงกราดใส่กลุ่มของคุณใหญ่ คุณเล็กโดนกระสุนที่แขนเลือดอาบ คุณใหญ่เห็นน้องชายบาดเจ็บ สั่งให้บอดี้การ์ดรีบไปช่วย

บอดี้การ์ดสองคนปราดเข้าไปหิ้วปีกคุณเล็ก พร้อมกับยิงสกัด มือปืนเลยหันมายิงกลุ่มของคุณเล็กแทน ทั้งสามคนโดนกระสุนร่างพรุน  คุณใหญ่เห็นแล้วแทบคลั่ง คว้าปืนจากบอดี้การ์ดรัวใส่สองมือปืนไม่ยั้ง มือปืนคนหนึ่งโดนกระสุนเข้าเต็มๆ อีกคนเห็นท่าไม่ดี พยุงเพื่อนพากัน ล่าถอยกลับไป คุณใหญ่ปรี่เข้าไปประคองน้องชายที่หายใจรวยริน คุณเล็กมองพี่ชาย พยายามพูดด้วยเสียงแผ่วเบา

"พี่ใหญ่...พอ...ได้...แล้ว" ขาดคำ คุณเล็กสิ้นใจในอ้อมกอดพี่ชาย

คุณใหญ่ตะลึง กอดน้องไว้แน่น สีหน้าเคียดแค้นสุดๆ...

ในเวลาเดียวกัน คุณหญิงกำลังบ่นกับแป้งร่ำซึ่งยังนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลว่าทำไมพวกเราถึงได้เจอแต่เรื่องร้ายๆ เธอหวังว่าจากนี้ไปคงจะไม่มีอะไรร้ายแรงอีกแล้ว แต่ความหวังของคุณหญิงเป็นหมันเพราะคุณใหญ่ โทร.มาแจ้งข่าวร้ายว่าคุณเล็กตายแล้ว คุณหญิงโผกอดแป้งร่ำ สองสาวพากันร้องไห้โฮ...

ด้านชานนท์รู้ข่าวคุณเล็กตาย ตรงไปหาพ่อที่โรงพยาบาลทันที ต่อว่าว่าทำไมต้องทำอย่างนี้ ท่านสุพจน์ยังโต้ตอบกับลูกชายไม่ได้ ลูกน้องคนสนิทของท่านจึงตอบคำถามแทนว่าที่ท่านสุพจน์ทำไปทั้งหมดก็เพื่อตัวชานนท์เอง เพราะคนอย่างคุณใหญ่ไม่เคยจริงใจกับใคร

"แต่คนที่รับเคราะห์คือนายเล็กนะครับพ่อ"

"แค่นั้นท่านก็ยังพอใจครับ...ที่ได้เห็นคุณใหญ่สูญเสียคนที่รัก...เหมือนที่ท่านต้องเสียคุณชานนท์ไป"

ชานนท์ไม่อยากจะเชื่อว่าพ่อของเขาเคียดแค้นคุณใหญ่ ขนาดนี้

บ้านรัตตภาคย์เหมือนถูกสาป กานดาเพิ่งตายไปไม่นาน คุณเล็กก็มาด่วนจากไปอีกคนหนึ่ง แป้งร่ำเองก็ต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่ แป้งร่ำทำใจกับเรื่องเจ็บป่วยของตัวเองได้แล้ว แต่เสียใจที่สุดตรงที่เธอไม่ได้ไปงานศพคุณเล็ก คุณระเบียบปลอบว่า

"คุณแป้ง...คุณหมอไม่อนุญาตให้คุณแป้งไปนะคะ...น่าสงสารคุณเล็กจริงๆ"

คุณระเบียบซับน้ำตาที่เริ่มไหล ทั้งคู่จับมือเพื่อเป“นกำลังใจซึ่งกันและกัน คุณระเบียบพูดอย่างปลงๆว่าไม่รู้เวรกรรมอะไรนักหนา บ้านรัตตภาคย์ถึงมีแต่เรื่องไม่หยุดหย่อน เตือนแป้งร่ำว่าต้องขยันกินยาจะได้หายป่วยกลับบ้านได้เสียที แล้วยื่นยาให้ แป้งร่ำทำทีรับยาไว้ แต่พอคุณระเบียบเผลอ เธอกลับแอบเอายาทิ้ง...

ตั้งแต่อามุ่ยตาย เปาต้องหนีไปกบดานอยู่แถบชานเมืองจึงไม่รู้ข่าวการตายของคุณเล็ก กระทั่งธณพมาบอกว่าท่านสุพจน์

ส่งคนไปยิงถล่มคุณใหญ่ แต่คุณเล็กกลับโชคร้ายรับเคราะห์แทน ถึงเปาจะสงสารคุณเล็ก แต่ก็สะใจที่คุณใหญ่ต้องเจ็บปวดกับการสูญเสียน้องชาย

"ใครทำอย่างไร...มันก็ได้อย่างนั้น"

"เปา...นายอยากจะถอนตัวไหม?...อย่างที่นายพูด ใครทำอย่างไรก็ได้อย่างนั้น ฉันเองก็ทำเรื่องเลวร้ายมามาก ชีวิตถึงได้เป“นแบบนี้...ถ้านายไม่อยากถลำลึกไปมากกว่านี้...ฉันจะ..."

"ชีวิตผมไม่มีอะไรจะเลวร้ายไปกว่านี้ พวกมันทำชีวิตผมพังไปนานแล้ว" เปาแค้นจัดขบกรามแน่น...

คุณใหญ่ยังไม่หยุดคิดแก้แค้นให้น้องชาย ทั้งๆที่คุณหญิง ขอร้องไว้แล้ว เขาคิดว่าคุณเล็กตายด้วยฝ•มือของเปา สั่งชานนท์ ตามล่าเปากลับมาให้ได้ ประกาศลั่นว่าใครที่บังอาจทำให้เขาเจ็บ มันต้องเจ็บยิ่งกว่า

ooooooo

หมออนุญาตให้ท่านสุพจน์กลับมาพักผ่อนต่อที่บ้าน ชานนท์รู้ข่าวดีรีบมาเยี่ยม ถึงท่านสุพจน์จะพูดไม่ได้ แต่สายตาที่มองลูกชายอ่อนโยนขึ้นมาก ชานนท์เลยอยู่เป“นเพื่อนพ่อครู่ใหญ่ก่อนจะขอตัวกลับ ขณะกำลังเดินมาที่รถ ศจีโผล่มาขวางไว้เข้ามายั่วยวนเขาเช่นทุกครั้ง ชานนท์ผลักเธอออกอย่างเอือมระอา

"ไปไกลๆเลย...ศจี" ชานนท์ว่าแล้วเดินหนี ศจีตะโกนไล่หลัง

"อยากได้นังแป้งร่ำก็ต้องกำจัดคุณใหญ่สถานเดียว...จริงไหมคะ"

ชานนท์รู้แก่ใจดีว่าที่ศจีพูดถูกแต่ทำไม่สนใจ เดินตรงไปขึ้นรถ ศจีมองตามยิ้มเลือดเย็น...

เปารอจนคุณระเบียบกลับไปแล้ว ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องพักฟื้นของแป้งร่ำ เห็นเธอนอนกอดผ้าพันคอไหมพรมสุดรักสุดหวงหันหลังให้ประตู เปาย่องเข้าไปยืนข้างเตียง จังหวะนั้นมีเสียงดังขึ้นหน้าห้องเปารีบซ่อนหลังผ้าม่าน ชานนท์

ถือช่อดอกไม้เข้ามา แป้งร่ำได้ยินเสียงหันมามอง ชานนท์เห็นแต่ ไฟหัวเตียงดวงเล็กเปิดอยู่ รีบขอโทษที่มารบกวน ไม่คิดว่าแป้งร่ำนอนแล้ว เขาแค่จะเอาดอกไม้มาให้

"ยังไม่หลับหรอกค่ะ" แป้งร่ำลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง

"ถ้าคุณหมอให้คุณแป้งออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ ผมจะแต่งงานกับคุณแป้งทันที ผมจะทำให้คุณแป้งมีความสุข

ทุกวัน...อย่างที่ผมเคยพูดไว้" ชานนท์พูดจริงจัง แป้งร่ำเฉยๆรู้ดีว่าจะไม่มีวันนั้น

"ขอบคุณนะคะคุณนนท์...แต่ชีวิตนี้แป้งไม่มีวันรักใครได้อีก...นอกจากเปา"

เปายิ้มปลื้ม ชานนท์โกรธแต่พยายามข่มอารมณ์ไว้ ย้ำกับเธอว่าเปาตายไปแล้ว แป้งร่ำส่ายหน้าถึงเปาจะตายจากโลกนี้ไปแล้ว แต่เขายังอยู่ในใจเธอเสมอ ชานนท์แอบเคือง

"ถึงอย่างไรผมก็จะรอ...รอวันที่คุณแป้งจะรักผม...บ้างก็ยังดี...พักผ่อนนะครับ ผมไม่รบกวนแล้วพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่" ชานนท์ว่าแล้วลุกออกไป

แป้งร่ำมองตามจนชานนท์ปิดประตูห้อง แล้วลงนอนกอดผ้าพันคอหันหลังให้ประตูเช่นเดิม เปาอยากจะออกไปกอดหญิงคนรักใจแทบขาด แต่ไม่อยากดึงเธอมาลำบากอีก ได้แต่ยืนมองอย่างเศร้าใจ...

ooooooo

ครู่ต่อมา เปาออกจากโรงพยาบาลจะกลับที่พัก ขณะกำลังจะข้ามถนน รถของคุณหญิงปาดมาจอดตรงหน้า มองเขาอย่างตะลึง เรียกให้ขึ้นรถไปด้วยกัน ระหว่างทางคุณหญิงพยายามถามว่าที่เปาต้องเป็นอย่างนี้เพราะพี่ชายเธอใช่ไหม แต่เปาเอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดอะไร

"ถึงเธอจะไม่ยอมพูด แต่ฉันก็พอเดาได้...เพราะพี่ใหญ่ ไม่ยอมหยุด ไม่รู้จักพอ ทุกอย่างเลยเป็นแบบนี้...ให้อภัยพี่ใหญ่ได้ไหมเปา...ฉันรู้ว่าฉันขอมากไป ถ้าเทียบกับสิ่งที่พี่ใหญ่ทำกับเธอ...แต่ชีวิตนี้...ฉันก็ไม่เหลือใครแล้ว...นอกจากพี่ชายของฉัน"

"มันไม่ใช่แค่นั้น...คุณไม่รู้หรอกว่าผมต้องเจออะไรมาบ้าง ชีวิตผมไม่เหลือใครแม้แต่คนเดียว"

"ไม่จริง...เธอยังมีแป้งร่ำ...จะมีประโยชน์อะไรที่เราจะอุทิศชีวิตทั้งชีวิตของเราให้คนที่เราโกรธแค้นชิงชัง ถ้าเป็นฉัน...ฉันขอเลือกทุ่มเทเวลาที่เหลือทั้งชีวิตให้กับคนที่เรารักสุดหัวใจดีกว่า...เวลาของแป้งเหลือน้อยเต็มทีแล้วนะเปา"

เปาตะปบไหล่คุณหญิง ถามเสียงดังว่าแป้งร่ำเป็นอะไร คุณหญิงบอกว่าแป้งร่ำเป็นลูคีเมีย เปาตกใจแทบช็อก สงสัยอยู่เหมือนกันเพราะเคยเห็นแป้งร่ำมีเลือดกำเดาไหลอยู่บ่อยๆแต่ไม่คิดว่าจะร้ายแรงขนาดนี้ คุณหญิงเล่าอีกว่าหมอเพิ่งบอกเธอวันนี้เองว่าแป้งร่ำไม่ยอมรับการรักษาใดๆทั้งสิ้น

"แล้วทำไมคุณไม่ช่วยแป้งร่ำ" เปาตะคอกเสียงดังลั่น คุณหญิงหน้าเศร้าทันที

"แป้งเป็นลูคีเมียระยะสุดท้ายจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน...

ฉันดีใจที่สุดเลยที่เธอยังมีชีวิตอยู่เพราะถ้าแป้งรู้คงจะมีความสุขมาก และคงจะมีความสุขมากที่สุดถ้าได้ใช้ช่วงเวลาที่เหลือกับเธอ...ว่าไงเปา เธอพร้อมจะทิ้งความโกรธแค้นทั้งหลายเพื่อไปใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับคนที่เธอรักแล้วเขาก็รักเธอสุดหัวใจหรือยัง"

เปานิ่งอึ้ง คิดหนักว่าจะทำอย่างไรดี

ooooooo

คุณหญิงตัดสินใจจะช่วยคู่รักเปากับแป้งร่ำให้สมหวัง   จึงเข้าไปพบพี่ชายที่ห้องทำงานแต่เช้า ขอร้องให้เขาปล่อยทั้งคู่ไป   คุณใหญ่ไม่ยอมอ้างว่าต้องการแก้แค้นให้คุณเล็ก  คุณหญิงหาว่าเขาต้องการแก้แค้นให้ตัวเองมากกว่า แล้วกล่อมคุณใหญ่ให้อภัยเปาเพื่อเป็นกุศลให้น้องชาย

"ถ้าพี่ใหญ่ยังไม่หยุด วันหนึ่ง หญิงอาจจะต้องเสียพี่ใหญ่ ไปอีกคน หรือไม่หญิงก็อาจจะต้องจากพี่ใหญ่ไปเหมือนนายเล็ก... หรือมันก็เป็นไปได้ว่าสุดท้ายแล้วรัตตภาคย์ของเราอาจจะไม่เหลือใครแม้แต่คนเดียว" คุณหญิงสีหน้าจริงจัง คุณใหญ่ถึงกับอึ้ง

ชานนท์แอบฟังอยู่หน้าห้องทำงานได้ยินเต็มสองหู ร้อนใจเหลือเกินว่าถ้าคุณใหญ่เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาจริงๆ เขาจะเสียแป้งร่ำให้เปาไม่ได้เด็ดขาด รีบหลบมุมดักรอคุณหญิง พอเห็นเธอเดินมา เขารีบพุ่งเข้าไปถามทันทีว่าไปเจอเปาที่ไหนมา คุณหญิงนิ่วหน้าแปลกใจว่าชานนท์รู้ได้อย่างไร

"เอ่อ...ต้องขอโทษด้วย บังเอิญเมื่อกี้พี่ได้ยินน้องหญิงพูดกับพี่ใหญ่" ชานนท์โกหกหน้าไม่อาย

"ก็ดีค่ะ...พี่นนท์จะได้ช่วยพูดกับพี่ใหญ่อีกคน เผื่อพี่ใหญ่ จะเห็นด้วยกับหญิง"

"ว่าแต่...ตอนนี้เปาอยู่ที่ไหนครับ" ชานนท์เห็นคุณหญิงขมวดคิ้วด้วยความสงสัย รีบโกหกว่าที่ถามหาเปาเพราะเป็นห่วง คุณหญิงไม่ติดใจอะไร บอกว่าเธอเองก็ไม่รู้ว่าเปาอยู่ที่ไหน รู้แค่เขาจะเป็นฝ่ายติดต่อเธอเอง ชานนท์มีความหวังขึ้นมาทันที จากนั้น เขากลับไปหาคุณใหญ่เพื่อดูท่าทีว่าคุณใหญ่จะเปลี่ยนใจเรื่องเปาหรือไม่ พอเห็นว่าคุณใหญ่ยังยืนยันคำเดิมว่าไม่มีวันปล่อยเปาเด็ดขาด ชานนท์พอใจมาก

ooooooo

ระบบ ระบือ คุณระเบียบ และเอื้อยคิดถึงและเป็นห่วงแป้งร่ำมาก คุณหญิงเลยอาสาพามาเยี่ยม แต่ละคนมีของฝากติดไม้ติดมือมาให้แป้งร่ำเพื่อเป็นกำลังใจให้เธอหายไวๆ ของฝากจากเอื้อยเป็นผ้าพันคอสีเจ็บเผื่อแป้งร่ำจะได้เปลี่ยนเอาผ้าพันคอผืนเก่าไปซักเสียบ้าง ของระบบกับคุณระเบียบเป็นสายสิญจน์

"นี่ขอรับ...เป็นของดีของมงคล คุณแป้งจะหายวันหายคืน"

"ส่วนของระบือ...ซุปร้อนๆครับ ระบือหัดต้มซุปเอง อาจจะไม่อร่อยเท่ากับของ...เอ่อ...ช่างเถอะครับ แต่ระบือก็ตั้งใจทำสุดฝีมือเลยครับ"

แป้งร่ำมองของฝากของทุกคนแล้วอดคิดถึงเปาไม่ได้ ของทั้งสามสิ่งนี้เหมือนที่เปาเคยทำให้เธอทั้งสิ้น แป้งร่ำรับของฝากด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ ขอบใจในน้ำใจของทุกคน เอื้อยยิ้มแฉ่ง

"อย่างนี้คุณแป้งคงได้กลับบ้านเร็วๆนี้แน่ๆเลยใช่ไหมคะ"

แป้งร่ำหลบตา ก่อนจะฝืนยิ้ม "จ้ะ...ก็คงอย่างนั้น"

ระบบ ระบือ เอื้อย และคุณระเบียบต่างส่งเสียงเฮลั่นด้วยความดีใจ มีเพียงคุณหญิงเท่านั้นที่นั่งนิ่งเพราะเธอรู้ความจริง อยู่คนเดียวว่าแป้งร่ำจะไม่ได้กลับบ้าน...

ไม่นานนัก คณะของคุณหญิงพากันกลับไปหมด แป้งร่ำนั่งอยู่บนเตียงคนเดียว  คิดถึงเปาเหลือเกิน  ลูบไล้ผ้าพันคอไหมพรมที่เปาถักให้ด้วยความเศร้าใจ อยู่ๆเลือดหยดใส่หลังมือ แป้งร่ำเอามือเช็ดจมูก มีเลือดเปรอะมือเต็มไปหมด เธอไม่ได้ตกใจอะไร แม้จะทำใจยอมรับสภาพ แต่เธอก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่...

ชานนท์ไม่ละความพยายาม ยังคงทวงสัญญาเรื่องแป้งร่ำจากคุณใหญ่อยู่ตลอด ครั้งนี้ก็เช่นกัน ชานนท์ตั้งใจว่าเลือกตั้งเสร็จเมื่อไหร่ เขาจะขอแป้งร่ำแต่งงานทันที คุณใหญ่ฟังด้วยสีหน้าเฉยชาไม่พูดอะไรแถมเดินหนีไปดื้อๆ  ชานนท์มองตามไม่พอใจ...

ธณพฟังเปาเล่าเรื่องที่คุณหญิงแนะนำแล้วเห็นดีด้วย เขาขอให้เปาล้มเลิกความคิดที่จะแก้แค้นคุณใหญ่แล้วเอาเวลาที่เหลืออุทิศให้แป้งร่ำ เปาโชคดียังมีคนที่เปารักและรักเปารออยู่ ไม่เหมือนเขา ทั้งชีวิตยังไม่เคยรู้จักคำว่าความสุขสมหวังกับคนที่เขารักเลย เปามองธณพอย่างเห็นใจ ธณพตบไหล่เขาเบาๆ

"คิดให้ดีๆ...ว่าชีวิตนี้ นายอยากอุทิศให้ใครกันแน่ ระหว่างคุณใหญ่หรือคุณแป้งร่ำ"

เปาคิดคล้อยตามคำพูดของธณพ

ด้านธณพเองก็อยากวางมือจากเรื่องคุณใหญ่และอยากช่วยเปาให้หลุดพ้นจากเรื่องนี้เช่นกัน จึงไปหาท่านสุพจน์เพื่อขอถอนตัว ท่านสุพจน์ฉุนขาดใช้มือขวาซึ่งยังพอมีแรง ปัดแก้วน้ำใกล้ตัวตกแตกกระจาย

ลูกน้องคนสนิทของท่านสุพจน์โวยแทนเจ้านายว่า "คุณณพพูดอะไร...ท่านโกรธมากรู้ไหม"

"ผมทราบดีครับท่านว่ามันไม่สมควรที่จะพูดกับท่านแบบนี้"

"รู้ว่าไม่ควรแล้วมาพูดทำไม...เสียแรงที่ท่านสุพจน์ อุตส่าห์ช่วยไอ้เปานั่นออกจากคุก ไม่อย่างนั้นมันคงโดนไอ้ใหญ่สั่งเก็บกลายเป็นผีเฝ้าคุกไปแล้ว" ลูกน้องท่านสุพจน์ต่อว่าแทนเจ้านายซึ่งยังพูดไม่ได้

"เปาเองก็ยินดีทำงานตอบแทนท่าน แต่ทั้งผมและเปาก็ทำงานพลาดมาหลายครั้งจนเปาบาดเจ็บยังทำงานให้ท่านไม่ได้ อีกทั้งผมก็ทราบว่าท่านได้หาคนมาช่วยทำงานนี้แล้วด้วย ผมกับเปาจึงอยากจะขอถอนตัวจากนี้เป็นต้นไปครับ"

พูดแล้วธณพอดหวั่นใจไม่ได้เมื่อเห็นสายตาโกรธแค้นของท่านสุพจน์...

จากนั้นไม่นาน  ขณะคุณหญิงกำลังยืนมองร้านกาแฟที่ตัวเองปลุกปั้นมากับมือต้องปิดตัวลงด้วยความเสียดาย  ธณพเข้ามาขอคุยธุระด้วย  คุณหญิงนิ่งคิดอยู่อึดใจก่อนจะอนุญาต

"ผมขอโทษ ในเรื่องไม่ดีที่ผ่านมา...คุณหญิงจะเชื่อผมหรือไม่ก็ตาม แต่ผมคงจะมีแต่ความทุกข์ไปตลอดชีวิตถ้าไม่ได้บอกคุณหญิงว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นนั้น...มันไม่ได้เกิดจากเจตนาของผม   ตลอดเวลาผมมีแต่ความรักและเทิดทูนคุณหญิงเท่านั้น ไม่เคยคิดร้าย ไม่เคยคิดทำลายคนที่ผมรักเลย แม้แต่นิดเดียว"

คุณหญิงมองอย่างไม่เชื่อ แต่ก็ยอมอภัยให้เขา "ไม่ใช่ เพราะคำพูดพวกนั้นหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันอยากที่จะให้อภัย เผื่อว่าบุญกุศลครั้งนี้จะทำให้เกิดสิ่งดีๆกับบ้านรัตตภาคย์ของเราบ้าง...ที่สำคัญ...เผื่อว่าพี่ใหญ่กับเปาจะยอมอภัยให้แก่กัน"

"ครับ...ถึงอย่างนั้นผมก็ต้องขอบคุณที่คุณหญิงยอมให้อภัยผมและผมก็หวังว่าคุณใหญ่กับเปาจะยอมให้อภัยกัน...ผมรบกวนเวลาคุณหญิงมากแล้ว ผมขอตัวก่อน...ลาก่อนนะครับ"

คุณหญิงนั่งนิ่ง ปล่อยให้ธณพเดินคอตกห่างออกไปเรื่อยๆ สักพัก เธอลุกขึ้นเดินออกไปอีกทางหนึ่งดูราวกับทั้งคู่ ไม่มีวันจะได้กลับพบเจอกันอีก  ทันทีที่ธณพเลี้ยวมุมตึกเจอลูกน้องท่านสุพจน์ยืนขวางอยู่ เล็งปืนเก็บเสียงใส่แล้วเหนี่ยวไกเปรี้ยงๆๆธณพล้มลงจมกองเลือด ลูกน้องท่านสุพจน์เข้ามาดูผลงาน

"ถุย...คิดจะถอนตัวเหรอ...ไอ้ณพ...ไปลงนรกเถอะเอ็ง"

ooooooo

คืนวันเดียวกันนั้น คุณหญิงเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย ทันใดนั้น มือถือของเธอดังขึ้น ดูหน้าจอ

มือถือเห็นเป็นเบอร์ของเปา ดีใจมาก รีบกดรับสายส่งเสียงเรียกเปาลั่น ชานนท์เดินอยู่แถวนั้นชะงัก รีบหลบมุมแอบฟัง เปาขอร้องให้เบาเสียงลงหน่อยเดี๋ยวใครได้ยิน แล้วนัดให้เธอออกไปพบ

"ที่ไหนล่ะ...ตกลง ฉันจะรีบไป"

"เดี๋ยวก่อน...คุณช่วยทำอะไรให้ผมอย่างหนึ่งได้ไหม... เข้าไปในห้องนอนของผม หยิบกระป๋องใส่ผ้าเช็ดหน้าใต้หมอนติดมาให้ด้วย"

คุณหญิงทำตามที่เปาขอร้อง แล้วรีบขึ้นรถตรงไปยังจุดนัดพบ โดยไม่ทันสังเกตว่าชานนท์ลอบสะกดรอยตาม แต่โชคดีที่รถของชานนท์เจอคนข้ามถนนตัดหน้า เลยทำให้คลาดกับรถของคุณหญิง...

ในเวลาต่อมา เปามาพบคุณหญิงตามนัด เธอส่งกระป๋องใส่ผ้าเช็ดหน้าให้ เปารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมามองอย่างชื่นใจ ปิดฝาแล้วกอดกระป๋องไว้แน่น คุณหญิงมองออกว่าสิ่งนี้ต้องสำคัญกับเปามาก

"เล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม"

เปามองคุณหญิงอย่างชั่งใจแล้วตัดสินใจเล่าให้ฟังว่า "เราสองคนแลกผ้าเช็ดหน้ากันเมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้ว เราสัญญากันว่าพรุ่งนี้จะเอามาแลกคืน แต่เราก็ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกเลย"

"ทำไมล่ะเปา"

"พ่อแม่ของเขาถูกเพื่อนรักโกงจนหมดตัว ทำให้เขาต้องย้ายโรงเรียน พ่อแม่ของผมให้ความช่วยเหลือ ต่อมาแม่ของเขาซึ่งป่วยเป็นลูคีเมียก็ตายจากไป และในที่สุดทั้งพ่อของเขาและพ่อแม่ของผมก็ต้องตายด้วยอุบัติเหตุ...ที่จงใจให้เกิดขึ้น... ครอบครัวนั้นตามเก็บพวกเรา"

"ใครมันช่างใจร้ายได้ขนาดนี้"

เปาเปิดกระป๋องใส่ผ้าเช็ดหน้า หยิบรูปครอบครัวรัตต

ภาคย์ที่ยับยู่ยี่เปื้อนเลือดส่งให้ คุณหญิงมองภาพนั้นแล้วตกใจแทบช็อก ปากคอสั่นพึมพำว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม เปายืนยันว่าเป็นเรื่องจริงที่แสนจะเจ็บปวดทรมานของเขา คุณหญิงปล่อยโฮทันที ขอโทษขอโพยเปาไม่หยุดปาก

"ตอนแรกผมก็ตั้งใจจะทำทุกอย่างเพื่อล้างแค้น...แต่คำพูดของคุณทำให้ผมหยุดคิด...พวกคุณไม่มีค่าพอที่ผมจะอุทิศชีวิตให้จริงๆ...ผู้หญิงคนนั้นต่างหาก เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ผมรอคอย

ที่จะเจอมาทั้งชีวิต"

"อะ...อะไรนะ...เธอหมายความว่า..." คุณหญิงละล่ำละลักถาม

"แป้งร่ำ...คือผู้หญิงที่ผมรอคอย"

คุณหญิงตะลึง คาดไม่ถึงว่าครอบครัวแป้งร่ำก็โดนครอบครัวของเธอทำร้ายเช่นกัน เธอฟูมฟายอย่างหนัก อยากรับผิดชอบแทนครอบครัวตัวเอง ขอให้เปาฆ่าเธอชดใช้ความผิด เปาส่ายหน้า

"ผมรู้ว่านับจากวันนี้ คุณก็คงต้องอยู่อย่างรู้สึกผิดไปตลอด...แค่นี้มันก็เจ็บปวดพอแล้ว ส่วนพี่ชายคุณ ผมเชื่อว่าในที่สุด เขาก็จะต้องมีชีวิตอยู่อย่างไม่มีความสุขจากการที่เขาได้ทำร้ายใครต่อใครมาทั้งชีวิต...ช่วยพาแป้งร่ำไปเจอผมได้ไหม... ผมจะพาแป้งร่ำไปด้วยกัน" เปาขอร้องคุณหญิงสีหน้าจริงจัง

ooooooo

เนื่องจากสะกดรอยตามรถคุณหญิงไม่ทัน ชานนท์ เลยตัดสินใจกลับมารอเธอที่บ้านรัตตภาคย์  รออยู่นาน   สองนานด้วยความกระวนกระวายใจกว่าคุณหญิงจะกลับ  ชานนท์อยากจะเค้นคอถามเธอเรื่องเปาแต่ก็ไม่กล้า  ได้แต่ตะล่อมถามว่าเปาติดต่อมาบ้างหรือเปล่า

เปาโทร.มาแล้วแต่คุณหญิงยังไม่มีอารมณ์จะเล่าให้ฟัง วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้งวัน ขอตัวไปพักผ่อน พรุ่งนี้จะเล่าให้ฟัง คุณหญิงพูดจบ จ้ำพรวดๆเข้าตึกใหญ่ ชานนท์จำใจต้องกลับไปมือเปล่า...

คุณหญิงตั้งใจแน่วแน่ว่าจะต้องช่วยเปากับแป้งร่ำให้ได้ คืนนั้น เธอตัดสินใจมาพบพี่ชายที่ห้องทำงานของเขา ถามอย่างตรงไปตรงมาว่าเคยรู้เรื่องครอบครัวแป้งร่ำบ้างไหม คุณใหญ่ ชักสีหน้าไม่พอใจ

"พี่ใหญ่ทราบใช่ไหมคะ...เพราะครอบครัวเราทำร้ายครอบครัวแป้ง   พี่ใหญ่ถึงพยายามทำดีกับแป้งร่ำมาโดยตลอดใช่ไหมคะ...แล้วพี่ใหญ่ทราบเรื่องครอบครัวเปาบ้างไหมคะ"

คุณใหญ่ได้ยินชื่อเปาก็ของขึ้นทันที "ทำไม?...ไอ้เปามันทำไม?"

"เปาไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะ...ครอบครัวเราต่างหากที่ทำร้ายครอบครัวเปาเหมือนกับที่ทำกับแป้ง"

"ไม่จริง...น้องหญิงเอาอะไรมาพูด"

"เรื่องจริงไงคะ...หญิงกำลังพูดเรื่องจริง...ส่วนเรื่องนายเล็กโดนยิงก็ไม่ใช่ฝีมือเปา เพราะเขายังบาดเจ็บอยู่...เชื่อหญิงเถอะค่ะ...เลิกแล้วต่อกันเถอะนะคะพี่ใหญ่ แค่นี้ก็ไม่รู้ว่าพวกเราต้องชดใช้เวรกรรมกันไปอีกนานแค่ไหนแล้ว...ที่สำคัญ นึกเสียว่าเห็นแก่แป้ง ปล่อยให้แป้งได้มีความสุขจริงๆสักครั้งในชีวิต...ก่อนที่แป้งจะต้องจากพวกเราไป...แป้งป่วยหนักค่ะ

พี่ใหญ่...แป้งเป็นลูคีเมีย"

คุณหญิงกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ร้องไห้โฮ คุณใหญ่ตกตะลึง ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง

ooooooo

คุณใหญ่ชวนคุณหญิงไปเยี่ยมแป้งร่ำแต่เช้า คุณระเบียบนั่งฟุบหลับอยู่ข้างๆเตียงแป้งร่ำ งัวเงียลืมตาขึ้นมองเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิด แต่ต้องหายง่วงเป็นปลิดทิ้งที่เห็นคุณใหญ่ยืนอยู่กับคุณหญิง

คุณระเบียบลุกพรวด "เบียบไม่ทราบว่าคุณใหญ่จะมา..."

คุณใหญ่รีบปรามคุณระเบียบว่าเบาเสียงลงหน่อย เดี๋ยวแป้งร่ำตื่น คุณระเบียบเงียบเสียงทันที คุณใหญ่เห็นตามเนื้อตัวแป้งร่ำมีรอยช้ำเป็นจ้ำๆแล้วสงสารจับใจ คุณระเบียบรีบรายงานอาการป่วยของแป้งร่ำ

"คุณแป้งกินอะไรไม่ได้เลยค่ะ...เรี่ยวแรงก็ไม่มี อาเจียนก็บ่อย ถามคุณหมอก็ไม่ยอมบอกว่าเป็นอะไร คุณใหญ่ถามคุณหมอทีสิคะ"

คุณใหญ่ฟังแล้วใจหาย ลูบผมแป้งร่ำเบาๆสักพัก แป้งร่ำรู้สึกตัวตื่น เห็นคุณใหญ่มาเยี่ยม ขยับจะลุกนั่ง คุณใหญ่รีบบอกว่าไม่ต้องลุก แป้งร่ำพยายามจะยกมือไหว้

"แป้ง...จะทำอะไร" คุณหญิงร้องถามด้วยความเป็นห่วง

"แป้ง...อยากขอโทษ...คุณใหญ่..."

คุณใหญ่อึ้ง พูดอะไรไม่ออก ได้แต่เอื้อมมือไปจับมือ แป้งร่ำไว้

คุณใหญ่เห็นสภาพของแป้งร่ำแล้วตัดสินใจจะปล่อยให้เธอไปกับเปาตามที่คุณหญิงขอร้อง เขาเรียกชานนท์มาพบและแจ้งการตัดสินใจครั้งนี้ให้รับรู้ ชานนท์ เดือดจัด โวยวายลั่นหาว่าเขาเพี้ยน คุณใหญ่ยืนยันว่าตนเองไม่ได้บ้า ชานนท์ปรี่เข้ามาเกาะโต๊ะทำงานจ้องหน้าคุณใหญ่เขม็ง

"ไม่ได้บ้าหรือครับ...เมื่อกี้พี่ใหญ่เพิ่งบอกว่าจะไม่ยกแป้งร่ำให้ผม แต่จะปล่อยคุณแป้งร่ำให้ไอ้เปา...นี่พี่ใหญ่รู้ตัวหรือเปล่าครับว่าพูดอะไรออกมา"

"แล้วนนท์รู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังพูดจาไม่สุภาพกับพี่" คุณใหญ่จ้องหน้าชานนท์ตอบ

ชานนท์มองคุณใหญ่อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ทวงสัญญาที่เคยบอกเขาว่าจะยกแป้งร่ำให้ถ้าเขาหลีกทางไม่ลงเลือกตั้งแข่งกับคุณใหญ่ และยังบอกให้เขาขายหุ้นในบริษัทของพ่อให้ จนพ่อของเขาเครียดหนัก เส้นเลือดในสมองแตกกลายเป็นอัมพาต คุณใหญ่นั่งนิ่งข่มอารมณ์สุดๆ ชานนท์เห็นคุณใหญ่ เอาแต่นั่งเฉยๆยิ่งโกรธ พูดเสียงกร้าวใส่อย่างไม่เกรงกลัว

"แล้วพี่ใหญ่ก็ลืมไปแล้วหรือครับว่าพี่ใหญ่เคยโกรธ เคยเกลียด เคยแค้นไอ้เปาขนาดไหน...พี่ใหญ่ลืมไปแล้วหรือที่พี่ใหญ่บอกว่าอยากจะฆ่ามันด้วยมือของพี่ใหญ่เอง...พี่ใหญ่ ความจำเสื่อมไปแล้วใช่ไหม?"

คุณใหญ่ไม่พอใจ ลุกพรวดตบโต๊ะดังปัง ตะคอกใส่หน้าชานนท์ว่าหุบปากได้แล้ว ทั้งสองคนยืนประจันหน้ากันอย่างไม่มี ใครยอมใคร คุณใหญ่หยิบมีดตัดจดหมายขึ้นมาชี้หน้าชานนท์

"ทำไมฉันจะจำไม่ได้...ฉันจำได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่นายพูดมา...ว่าแต่นายเถอะ ความจำเสื่อมใช่ไหมถึงลืมไปแล้วว่าฉันไม่เคยบังคับอะไรนายเลยสักนิด นายเป็นคนยอมรับเงื่อนไขทุกอย่างเองต่างหาก"

"แล้วไงครับ...แล้วจู่ๆพี่ใหญ่ก็จะมาเบี้ยวหน้าตาเฉยไม่ยกคุณแป้งร่ำให้ผมเสียอย่างนั้น ผมไม่ใช่เด็กอมมือที่พี่ใหญ่จะมาหลอกได้ง่ายๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมยอมทำตามที่พี่ใหญ่ ต้องการก็เพื่อคุณแป้งร่ำคนเดียวเท่านั้น...จนถึงขนาดนี้แล้วยังคิดจะเอาเรื่องไอ้เปามาหลอกผม คิดว่าผมจะเชื่อหรือ...ที่แท้พี่ใหญ่ ก็อยากจะเก็บคุณแป้งร่ำเอาไว้เองใช่ไหม?" ชานนท์ขบกรามแน่น

คุณใหญ่โกรธควันแทบออกหู เอามีดตัดจดหมายชี้หน้าชานนท์อีกครั้ง

"ถึงฉันจะยกแป้งร่ำให้นาย...แต่ชาตินี้นายก็ไม่มีวันได้แป้งร่ำไปอยู่ดี"

คุณใหญ่ตบมีดลงบนโต๊ะ เดินออกจากห้อง ชานนท์หยิบมีดตัดจดหมายขึ้นมามองอย่างเจ็บแค้นใจ

"ไอ้ใหญ่...แกรู้จักฉันน้อยไป"

ชานนท์ฉุกคิดถึงคำพูดของศจีที่เคยบอกไว้ว่าถ้าเขาอยากได้แป้งร่ำต้องกำจัดคุณใหญ่ให้ได้เสียก่อน ชานนท์ข่มความโกรธแค้น คิดหาทางกำจัดคุณใหญ่...

หลังจากคุณหญิงนัดแนะกับแป้งร่ำแล้ว รีบกลับบ้านมาเก็บของใช้จำเป็นของแป้งร่ำใส่กระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็ก ขณะเธอเดินไปขึ้นรถ ชานนท์ปรี่เข้ามาถามว่าจะไปไหน คุณหญิงอึกๆอักๆ

"เอ่อ...จะไปออกกำลังกายน่ะค่ะ...หญิงไปก่อนนะคะพี่นนท์"

คุณหญิงว่าแล้ววิ่งปรู๊ดออกไปทันที ชานนท์มองตามสงสัยท่าทางมีพิรุธของเธอ

ooooooo

ในเวลาต่อมา คุณหญิงกับคุณระเบียบช่วยกันแต่งตัวให้แป้งร่ำ  ซึ่งนั่งพิงหัวเตียงสีหน้าเปื้อนยิ้ม คุณระเบียบถามคุณหญิงว่านึกอย่างไรถึงจะพาแป้งร่ำไปเที่ยว

"อ้าวแหม...คุณระเบียบก็...แป้งอยู่แต่ในโรงพยาบาลมาตั้งนานแล้ว ใจคอจะไม่ให้ออกไปดูโลกภายนอกบ้างหรือคะ" คุณหญิงพูดไปพลางปัดแก้มให้แป้งร่ำไปด้วย

"โธ่...คุณหญิงขา เบียบอยากให้คุณแป้งกลับบ้านไปอยู่ กับเบียบเร็วๆเสียด้วยซ้ำค่ะ...ว่าแต่คุณหมอยอมให้คุณแป้งออกไปได้แล้วหรือคะ"

คุณหญิงพยักหน้าแล้วแต่งหน้าให้แป้งร่ำจนเสร็จ ยื่นกระจกเงาบานเล็กๆให้ส่องดูว่าฝีมือแต่งหน้าของเธอใช้ได้ไหม แป้งร่ำส่องกระจกดูแล้วยิ้ม ขอบคุณคุณหญิงสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง คุณหญิงกล้ำกลืนน้ำตาไว้ ไม่อยากให้คุณระเบียบรู้ คุณระเบียบนึกขึ้นได้ถามว่า

"จริงสิคะ...ตกลงคุณหญิงจะพาคุณแป้งร่ำไปเที่ยวที่ไหนหรือคะ?"

แป้งร่ำมองหน้าคุณหญิง สองสาวไม่รู้จะตอบอย่างไรดีได้แต่ยิ้มๆ...จากนั้นคุณหญิงพาแป้งร่ำมานั่งรอเปาที่ชานชาลาสถานีรถไฟก่อนเวลานัด

"เดี๋ยวเปาก็จะมารับแป้งแล้วนะ...ดีใจไหม"

แป้งร่ำพยักหน้ายิ้มอย่างมีความสุข จับมือคุณหญิงมากุมไว้ "ขอบคุณนะคะคุณหญิง"

"เอาอีกแล้ว...ขอบคุณอยู่นั่นแหละแป้งเนี่ย...มันคงเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่หญิงจะทำให้แป้งได้...หญิงขอโทษแป้งจริงๆนะกับ...ทุกสิ่งที่ผ่านมา"

"คุณหญิงคะ...คุณใหญ่ คุณหญิง และก็...คุณเล็กมีพระคุณต่อแป้ง...แป้งเสียอีก...ที่ไม่เคยทำ...ประโยชน์อะไรให้ใครเลย"

คุณหญิงอึ้ง น้ำตาคลอเบ้า "แป้ง...หญิงจะคิดถึงแป้งตลอดไปนะ"

"ค่ะ...แป้งก็จะคิดถึงคุณหญิง...ไปจนวันตาย"

คุณหญิงร้องไห้โฮ โผกอดแป้งร่ำแน่น แป้งร่ำกอดเธอตอบเช่นกัน

ooooooo

ขณะเดียวกัน ที่ห้องทำงานของคุณใหญ่ ประมุขบ้านรัตตภาคย์หมุนมีดตัดจดหมายในมือเล่น แต่ใจลอยคิดถึงแป้งร่ำ ภาพดีๆระหว่างเขากับเธอผุดขึ้นมาในความคิดคำนึงของคุณใหญ่ ทำให้รู้สึกหึงหวงแป้งร่ำขึ้นมาอีกครั้ง กระแทกมีดตัดจดหมายลงกับโต๊ะทำงาน แล้วพรวดพราดออกจากห้อง

สักพัก ชานนท์เข้ามาคว้ามีดเล่มนั้นไป เขาวางแผนกับปุ๊ลูกน้องของท่านสุพจน์ไว้แล้วตั้งแต่วันที่คุณใหญ่เบี้ยวสัญญา ปุ๊จะใช้มีดตัดหมายเล่มนี้สังหารเปาแล้วโยนความผิดให้คุณใหญ่ ยิงกระสุนนัดเดียวได้นกสองตัว เมื่อกำจัดคุณใหญ่ พ้นทางแล้ว แป้งร่ำก็จะเป็นของชานนท์แต่เพียงผู้เดียว...

เปาแวะเอาดอกไม้มาเคารพอัฐิพ่อกับแม่ของเขา ขอโทษท่านทั้งสองที่ไม่ได้ทำตามที่ให้สัญญาไว้

"แต่อีกใจ ผมก็คิดว่าพ่อแม่อาจจะเห็นด้วยกับการตัดสินใจของผม...ผมตัดสินใจถูกต้องแล้วใช่ไหมครับ? เปาจ้องรูปถ่ายพ่อกับแม่หน้าเจดีย์เก็บอัฐิ จังหวะนั้นมีลมพัดผ่านเบาๆราวกับท่านรับรู้ เปาแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า รู้สึกดีจริงๆ

คุณหญิงมองนาฬิกาข้อมือเห็นใกล้เวลานัด บอกแป้งร่ำว่าขอตัวกลับก่อน อ้างว่าไม่ต้องการเห็นภาพคนที่เธอรักสองคนเดินจากไป หวังว่าแป้งร่ำคงไม่คิดว่าเธอเห็นแก่ตัว แป้งร่ำเข้าใจความรู้สึกของคุณหญิง ยื่นมือให้ คุณหญิงโผกอดเธอแทน แล้วร้องไห้

"มีความสุขมากๆนะจ๊ะแป้ง...ขอให้แป้งกับเปามีความสุขที่สุด"

แป้งร่ำขอบคุณคุณหญิงอีกครั้ง มองตามเธอเดินจากไปโดยไม่รู้ว่านี่เป็นการร่ำลากันครั้งสุดท้าย...

เวลาผ่านไป แป้งร่ำชักเป็นกังวล กวาดตามองหาเปาไปทั่วบริเวณว่างเปล่าของชานชาลา ยังไม่เห็นเปามาสักที หันไปหยิบผ้าพันคอที่เปาถักให้ขึ้นมากอด พอหันกลับมาอีกที เห็นเปาเดินเข้ามาจากอีกมุมหนึ่งไกลๆ น้ำตาแห่งความปีติคลอเบ้า เปาหยุดมองหญิงคนรักที่เขารอมาทั้งชีวิตอย่างมีความสุขเช่นกัน

แป้งร่ำค่อยๆลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนแรง สายตาจับจ้องเปาตลอด ทันใดนั้น รถไฟแล่นมาเทียบชานชาลา ผู้โดยสารลงจากรถไฟเดินกันขวักไขว่ แป้งร่ำและเปาถูกฝูงชนบดบังต่างชะเง้อมองหากันและกัน

อีกมุมหนึ่งหน้าสถานีรถไฟ คุณใหญ่กำลังจะวิ่งข้ามถนน แต่ต้องชะงักฝีเท้าเพราะรถแล่นมาเร็ว แถมบีบแตรใส่ดังลั่น คุณใหญ่โมโหหันไปตะโกนด่าไล่หลัง

"ไอ้บ้าเอ๊ย..."

อารามรีบร้อนคุณใหญ่ข้ามถนนโดยไม่ทันมองรถอีกคันที่แล่นตามมาจึงโดนเฉี่ยวกระเด็น คุณใหญ่พยายามยันตัว

ลุกขึ้น กัดฟันเดินกะเผลกๆตรงไปยังชานชาลา...

ooooooo

เปาเดินแหวกฝูงชนเพื่อมาหาแป้งร่ำด้วยรอยยิ้ม สายตาคอยจับจ้องที่หญิงคนรักซึ่งตอนนี้เห็นอยู่ไม่ไกล แต่แล้วเขากลับรู้สึกผิดปกติ เหลือบเห็นปุ๊ลูกน้องของท่านสุพจน์เดินปะปนมากับผู้โดยสารเบื้องหน้าและกำลังจะเดินสวนกับเขา พลันมีเสียงแป้งร่ำตะโกนเรียกเปาดังขึ้น

เปาละสายตาจากปุ๊มองไปยังทิศทางที่แป้งร่ำอยู่ ปุ๊อาศัยจังหวะนั้น เสียบมีดเข้าท้องเปามิดด้าม เปาสะดุ้งเฮือกสีหน้าเจ็บปวด แป้งร่ำถูกกลุ่มผู้โดยสารบังสายตา มองไม่เห็นเปาเลยเดินมาหา ปุ๊แทงเปาซ้ำอีกครั้ง ชานนท์มองอยู่อีกมุมหนึ่งสีหน้าเหี้ยม

จากนั้น ปุ๊ควักมีดตัดจดหมายของคุณใหญ่ออกมา ล็อกคอเปามาใกล้ๆ ปักมีดตัดจดหมายเล่มนั้นกลางหลัง เปาสะดุ้งสุดตัวก่อนจะทรุดลงกับพื้น ปุ๊โยนมีดตัดจดหมายไว้ข้างๆเปาตามแผน แล้วผละจากไปอย่างเลือดเย็น เดินปะปนไปกับผู้โดยสารชุดสุดท้าย ทันทีที่ชานชาลาว่างเปล่า ภาพเปานอนจมกองเลือดปรากฏให้เห็น แป้งร่ำตกใจแทบช็อก ถลาเข้าไปประคองชายคนรัก น้ำตาเอ่อ ทำอะไรไม่ถูก

"เปา...นายต้องไม่เป็นอะไรๆ..."

แป้งร่ำร้องตะโกนขอความช่วยเหลือลั่น แต่ไม่เห็นใครอยู่แถวนั้นสักคน เธอพยายามประคองเปาลุกขึ้น บอกให้ เขาอดทนอีกหน่อย เดี๋ยวเธอจะพาไปหาหมอ เปาไม่พูดอะไร ชูผ้าเช็ดหน้าสองผืนที่มีอักษรตัวพีอยู่ที่มุมผ้าให้หญิงสาว แป้งร่ำคว้าผ้าเช็ดหน้าทั้งสองผืนขึ้นมาคลี่ดูถึงกับตะลึง จำได้ทันที หันมองหน้าเปาซึ่งเป็นคนรักคนแรกที่เธอเฝ้ารอคอยมานานแสนนาน เปามองแป้งร่ำด้วยสายตาเปี่ยมไปด้วยความรัก

"ผมไม่เคยรักใคร...นอกจากคุณ...คนเดียว..."

แป้งร่ำร้องไห้โฮทั้งเสียใจและดีใจสุดๆในเวลาเดียวกัน

"ทำไมเธอไม่บอกฉัน...ทำไมเธอไม่เคยบอกฉัน"

"ผม...ขอ...โทษ...ที่พา...คุณ...ออกไป...ไม่ได้" เสียงเปาขาดเป็นห้วงๆ

"ทำไมจะไม่ได้...เราจะไปด้วยกัน เราจะไปอยู่ด้วยกัน ฉันจะพานายไปหาหมอ...เดี๋ยวนายก็หาย...เปา...เดี๋ยวนายก็หาย" แป้งร่ำพูดราวกับจะปลอบใจตัวเอง

"คุณ...รักผม...ไหม"

"ชีวิตนี้ฉันไม่เคยรักใคร...นอกจากนายคนเดียว"

เปามีความสุขที่สุด ค่อยๆเอื้อมมือประคองหน้าแป้งร่ำ หอมแก้มเธอเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะจากไปในอ้อมกอดของหญิงที่เขารักสุดหัวใจ เหมือนฟ้าถล่มตรงหน้า แป้งร่ำกรีดร้องเรียกเปาลั่นกอดเขาไว้แนบอกร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ คร่ำครวญอย่างน่าเวทนา

"เปา...นายทิ้งฉันไปไม่ได้...นายสัญญากับฉันว่าเราจะไปด้วยกัน" แป้งร่ำเสียใจอย่างหนักจนกลายเป็นความโกรธเกรี้ยว "ใคร?...ใครมันใจร้ายทำกับนายแบบนี้"

ระหว่างนั้น คุณใหญ่เดินกะโผลกกะเผลกเข้ามาหยุดมอง เห็นสภาพเปาแล้วสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น แป้งร่ำหยุดกึกที่เห็นคุณใหญ่ เหลือบมองมีดตัดจดหมายของเขาตกอยู่ข้างๆ เปา เข้าใจผิดคิดว่าเป็นฝีมือเขา

"คุณใหญ่...คุณจะใจร้ายไปถึงไหน"

คุณใหญ่งงที่โดนแป้งร่ำต่อว่า เดินลากขาเข้าไปใกล้ๆ พอเห็นมีดตัดจดหมายของตัวเองหล่นอยู่ข้างๆเปา เขาถึงบางอ้อทันที พยายามอธิบายว่าไม่ใช่เขา แป้งร่ำไม่ฟังคว้ามีดตัดจดหมายขึ้นมาชี้หน้า สั่งให้คุณใหญ่หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามา

"แป้ง...ไม่ใช่ฉัน"

"คุณใจร้าย...ฟังเอาไว้นะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา แป้งไม่เคยรักคุณเลย...ไม่เคยรักใครทั้งนั้น นอกจากเปาคนเดียว คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะได้หัวใจแป้งงั้นหรือ แป้งเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าคุณจะได้แต่ร่างกายแป้งไปเท่านั้น...เอาแต่ร่างกายของแป้งไปแล้วกันนะคะคุณใหญ่...ขอให้ชีวิตคุณมีแต่ความ ทุกข์ตลอดไป"

แป้งร่ำแช่งจบเงื้อมีดตัดจดหมายขึ้นสุดแขนแล้วปักอกด้านซ้ายตัวเองเต็มแรง คุณใหญ่ตกใจร้องเรียกแป้งร่ำลั่น ชานนท์ถึงกับทรุดลงกับพื้นอย่างคนหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง คุณใหญ่เองก็มีสภาพไม่ต่างจากชานนท์

แป้งร่ำซึ่งตัดสินใจปลิดชีพตัวเองเพื่อตามไปอยู่กับผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ ร่างของเธอที่จวนเจียนจะสิ้นลมโผเข้าซบร่างไร้วิญญาณของเปาที่อยู่ในอ้อมแขนเธอ...และเฮือกสุดท้าย ก่อนจะหมดลมหายใจตามเปาไปอีกคน เธอเห็นภาพตัวเอง และเปาในวัยเด็กที่ต่างก็เคยให้สัญญากันไว้ด้วยรอยยิ้มว่า

"พรุ่งนี้นะ...พรุ่งนี้"

ooooooo

-อวสาน-