เธอกับเขาและรักของเรา
ตอนที่ 19
หลังจากกินมื้อเย็นอย่างฝืดคอกับศจีเพียงสองคน คุณใหญ่เข้าไปนั่งหน้าเครียดอยู่ในห้องทำงาน ทันใดนั้น ไฟตรงโถงทางเดินหน้าห้องดับ รู้สึกเหมือนมีอะไรแวบๆที่ประตูห้องทำงาน คุณใหญ่หยิบมีดตัดจดหมายมาถือ ค่อยๆเดินไปดู ไม่เห็นอะไรผิดปกติก็โล่งใจ ขณะจะเดินกลับ ไฟหน้าห้องสว่างขึ้น คุณใหญ่หันขวับ ล็อกคอใครบางคนไว้ทันที ระบือดิ้นรนร้องลั่น คุณใหญ่ คลายมือออกถามเสียงดุว่ามาทำอะไร
"ระบือมาเปลี่ยนหลอดไฟครับ หลอดไฟมันขาด"
คุณใหญ่หงุดหงิดที่ระบือทำให้ตกใจ ตวาดไล่เสียงดัง ระบือลนลานออกไปทันที...
ในเวลาไล่เลี่ยกัน แป้งร่ำนอนหลับอยู่ในห้อง อยู่ๆสะดุ้งพรวดลุกขึ้นนั่ง กวาดตามองไปรอบๆเห็นหน้าต่างห้องเปิดอยู่ ลมพัดผ้าม่านปลิว เธอเดินที่หน้าต่างมองอย่างสงสัย
"เปา...ใช่เธอหรือเปล่า" แป้งร่ำพึมพำอยู่คนเดียว
ooooooo
ธณพเปลี่ยนข้างไปอยู่กับท่านสุพจน์แทน เพราะรู้ดีว่าถ้าไม่มีผู้มีอิทธิพลทัดเทียมกับคุณใหญ่ หนุนหลัง เขาคงไม่รอดเงื้อมือคุณใหญ่แน่ๆ ธณพมาขอเข้าพบท่านสุพจน์ ซึ่งต้อนรับขับสู้เขาอย่างดี
"ขอบใจมากที่ยอมมาช่วยงานฉัน เชื่อฉันสิว่าณพตัดสินใจไม่ผิดหรอก เรามีเป้าหมายเดียวกันนั่นก็คือ เด็ดหัวไอ้ใหญ่...ใช่ไหม" ท่านสุพจน์หัวร่อร่าชอบใจ แล้วถามถึงมือดีที่ธณพจะดึงมาร่วมมือด้วย
"เรียบร้อยครับ...ผมเอาเขาออกมาแล้ว" ธณพพร้อมแล้วที่จะเอาคืนเจ้านายเก่า...
หน้าเจดีย์เก็บอัฐิพ่อกับแม่ของเปา มีมือของใครคนหนึ่งยื่นไปแตะรูปถ่ายของทั้งคู่ พอเห็นหน้าชัดๆกลับเป็นเปานั่นเอง เขาสาบานต่อหน้าอัฐิของพ่อกับแม่ว่าจะแก้แค้นให้ท่านทั้งสอง จังหวะนั้น เปาได้ยินเสียงเหมือนมีคนมา รีบหาที่ซ่อน สักพัก เห็นแป้งร่ำเดินนำชานนท์เข้ามาวางดอกไม้หน้าเจดีย์เก็บอัฐิพ่อและแม่ของเธอ ชานนท์คิดว่าเสร็จแล้วจึงชวนกลับ แต่แป้งร่ำบอกให้รอเดี๋ยว แล้วเดินไปนั่งลงวางดอกไม้หน้าเจดีย์เก็บอัฐิเปา เอามือแตะรูปเขาอย่างรักใคร่ เปาแอบมองเหตุการณ์อยู่ตลอด
"ทำไมแป้งถึงรู้สึกว่าเปายังอยู่...จริงๆนะคะ ทำไมแป้งรู้สึกเหมือนกับว่าเปายังไม่ตาย"
"คุณแป้ง...เปาตายไปแล้วครับ...เปาตายจากพวกเราไปแล้ว ทำใจเถอะนะครับ...ลืมเปาซะ"
"ไม่มีวันหรอกค่ะ...ไม่มีวันไหน...ที่แป้งจะลืมเปาได้" แป้งร่ำจ้ำพรวดๆออกไปทันที ทิ้งให้ชานนท์ยืนอึ้ง มองรูปถ่ายเปาอย่างเคืองๆ ก่อนจะรีบเดินตามแป้งร่ำ เปามองตามหญิงคนรักตาละห้อย
จังหวะนั้น ธณพเข้ามาจับไหล่เปาไว้แล้วพาออกไปอีกทางหนึ่ง เปายังติดใจสงสัยไม่หายว่าธณพช่วยเขาออกจากคุกทำไม ธณพบอกปัดว่าไม่ใช่เขาแต่เป็นท่านสุพจน์ต่างหาก
"นายก็รู้ว่าท่านสุพจน์มีอิทธิพลขนาดไหน ท่านจัดให้แพะรับบาปแทนนาย ไอ้นั่นมันโดนตีจนหน้าเละไม่มีใครจำได้ ตอนนี้ใครๆก็นึกว่านายตายไปแล้วทั้งนั้นล่ะเปา"
เปางง ทำไมท่านสุพจน์ถึงช่วยเขา พอรู้เหตุผลว่าเป็นเพราะท่านสุพจน์ต้องการใช้เขาเด็ดหัวคุณใหญ่ เปามองหน้าธณพเหมือนจะถามว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ธณพถอนใจเฮือก เล่าว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณหญิงเป็นเพราะเขาเอง เปาถึงกับอึ้ง
"คุณใหญ่คงไม่ไว้ชีวิตฉันแน่ เหมือนกับนายที่ทุบหัวใจคุณใหญ่จนแหลกเรื่องคุณแป้งร่ำ...คุณใหญ่รู้แล้วว่านายกับคุณแป้งร่ำ..."
เปาถึงบางอ้อทันทีว่าทำไมเขาถึงถูกสั่งเก็บ ธณพถามเปาว่าจะเอาอย่างไร จะยอมโดนล่าหรือจะเป็นผู้ล่า เปานิ่งคิดอยู่ อึดใจ ตอบตกลงร่วมมือกับธณพและท่านสุพจน์กำจัดคุณใหญ่
"ดีมาก...พรุ่งนี้...คุณใหญ่จะลงพื้นที่ เป็นโอกาสดีที่นายจะลงมือ ส่วนอาวุธฉันเตรียมแล้ว จัดการให้เรียบร้อย อย่าให้พลาด"
เปาพยักหน้ารับคำ...ตกดึกคืนนั้น เปาเข้าประจำที่บนตึกเก่าใกล้บริเวณที่คุณใหญ่ลงพื้นที่พร้อมกับปืนไรเฟิลติดลำกล้อง รอปลิดชีพคุณใหญ่ด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
ooooooo
รุ่งขึ้น คุณใหญ่ออกพบปะชาวบ้านตามที่ธณพให้ข่าวกับเปา โดยมีชานนท์คอยประกบพร้อมกับบอดี้การ์ดอีกสองคน เปากระชับปืนไรเฟิลในมือเล็งไปยัง
คุณใหญ่เตรียมเหนี่ยวไก อยู่ๆแป้งร่ำก็โผล่เข้ามาบังเป้าหมาย เปาหยุดกึก ไม่คิดว่าคุณใหญ่จะเอาแป้งร่ำมาโชว์ตัวช่วยเรียกคะแนนเสียง
เปามองแป้งร่ำผ่านกล้องติดปืนไรเฟิลด้วยความคิดถึง ทันใดนั้น มีเสียงดังปัง กลุ่มของคุณใหญ่แตกฮือ ชานนท์โอบแป้งร่ำไว้ทันที ขณะที่บอดี้การ์ดโดดคร่อมตัวคุณใหญ่ ชาวบ้านวิ่งหนีตายกันโกลาหล ชานนท์เหลียวซ้ายแลขวาสำรวจทั่วบริเวณ เปารีบหลบ บอดี้การ์ดเข้าเคลียร์พื้นที่แล้วประกาศลั่น
"ไม่มีอะไรครับ...โปรดอยู่ในความสงบ...แค่ลูกโป่งแตก"
ทุกคนพากันโล่งอก คุณใหญ่หน้าตึงเมื่อเห็นชานนท์ โอบกอดแป้งร่ำไว้ไม่ยอมปล่อย เปาก็มองภาพเดียวกันนั้นอย่างเซ็งๆ ภารกิจลอบสังหารคุณใหญ่ครั้งนี้ล้มเหลวไม่เป็นท่า...
ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านรัตตภาคย์ อามุ่ยโดนศจีกับอ้ายจะรุมทำร้าย ดีที่คุณเล็กเข้ามาเห็นเสียก่อน ศจีกับอ้ายผลักอามุ่ยล้มคว่ำแล้วเผ่นแน่บ อามุ่ยขาเจ็บ คุณเล็กเลยต้องช่วยปฐมพยาบาลให้ แทนที่จะได้รับคำขอบใจ อามุ่ยกลับว่าเขาว่าทำแผลเก่งสู้เปาก็ไม่ได้ แล้วหลอกด่าเขาว่าไม่เอาไหน คุณเล็กยอมรับว่าตนเองไม่เอาไหนจริงๆ และโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้เปาต้องตาย...
หลังกลับจากหาเสียง ชานนท์เตือนคุณใหญ่ว่าลงพื้นที่คราวหน้าต้องระวังตัวให้มากกว่านี้ ครั้งนี้อาจจะเป็นแค่ลูกโป่ง แต่ถ้ามันกลายเป็นลูกปืนขึ้นมาคุณใหญ่คงแย่
"คู่แข่งพี่เขาจะกล้าทำอะไรพี่...พี่มีนนท์ยืนอยู่ข้างๆทั้งคน รับรองว่าเขาไม่กล้า...จริงไหม"
คุณใหญ่ยิ้มๆตบไหล่ชานนท์แล้วผละจากไป ชานนท์ คิดตามคำพูดของคุณใหญ่ แล้วรู้ซึ้งในความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจของคุณใหญ่ว่าทำไมถึงเอาตัวเขามาคอยประกบข้างกาย...
ธณพรีบมารายงานความผิดพลาดที่เกิดขึ้นให้ท่านสุพจน์ทราบ ท่านสุพจน์โกรธ กำชับว่าครั้งหน้าจะต้องไม่พลาดอย่างนี้อีก ธณพรับคำ เดินออกจากห้องทำงานของเจ้านายคนใหม่ สวนกับวิฑิตพอดี ธณพมองผ่านไม่สนใจ ผิดกับวิฑิต รีบเข้าไปถามท่านสุพจน์ว่าธณพมาทำอะไรที่นี่
"ก็แกมันไม่ได้เรื่อง ฉันก็ต้องหามือดีมารับใช้สิวะ แน่จริงก็เก็บไอ้ใหญ่ให้ได้ ไม่แน่จริงก็หลบไปให้คนอื่นเขาโชว์ฝีมือ" ท่านสุพจน์ว่าแล้วออกจากห้อง ปล่อยให้วิฑิตยืน เจ็บแค้นใจอยู่คนเดียว...
คุณหญิงคิดถึงเรื่องวุ่นๆที่เกิดขึ้นในบ้านรัตตภาคย์แล้วถอนใจ บ่นกับแป้งร่ำว่าความสุข รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่บ้านเราเคยมีไม่รู้ว่าตอนนี้หายไปหมด กลายเป็นน้ำตา การทะเลาะเบาะแว้งเข้ามาแทน
"ก็คงจะเพราะผมน่ะสิพี่หญิง ผมมันไม่เอาไหน วันๆสร้างแต่เรื่องอย่างที่พี่ใหญ่ว่าจริงๆ"
แป้งร่ำขอร้องคุณเล็กว่าอย่าโทษตัวเองอย่างนั้น คุณเล็กว่าถ้าเขาเก่งอย่างเปาหรืออย่างชานนท์บ้านเราคงไม่เป็นแบบนี้ คุณหญิงปลอบใจน้องชายว่า คงเป็นเพราะพวกเราเคยไปทำอะไรไม่ดีกับใครไว้ เวรกรรมเลยตามสนอง คุณใหญ่ยืนฟังอยู่ อีกมุมหนึ่ง นึกถึงคำสาปแช่งของพ่อแป้งร่ำขึ้นมาทันที
ooooooo
ธณพเรียกเปามาพบตอนสายของวันถัดมา บอกว่าพรุ่งนี้คุณใหญ่มีคิวจะไปร่วมงานพิธีที่ศาลเจ้าแห่งหนึ่งตอน 9 โมง 9 นาที งานนี้เปามีโอกาสเข้าจัดการแบบประชิดตัว แล้วกำชับว่าอย่าให้พลาดอีก...
จากนั้น เปาแวะเอาพวงมาลัยดอกมะลิไปไหว้อัฐิพ่อกับแม่ของเขา บอกกับวิญญาณพ่อกับแม่ให้เอาใจช่วยเขาด้วย ถ้างานนี้สำเร็จ ไม่แน่เราสามคนพ่อแม่ลูกอาจจะได้อยู่พร้อมหน้า กันเสียที แป้งร่ำกำลังเคารพอัฐิพ่อกับแม่ของเธอ ได้ยินเสียงเปา กวาดตามองหาแต่ไม่เห็นมีใคร ตะโกนเรียกหาเปาลั่น
ชานนท์ถือช่อดอกไม้ตามมาสมทบมองแป้งร่ำงงๆ แป้งร่ำปราดเข้ามาเกาะแขน ละล่ำละลักบอกชานนท์ด้วยความตื่นเต้นดีใจว่าเปาอยู่ที่นี่ เธอได้ยินเสียงเปา เขายังไม่ตาย ชานนท์ถึงจะไม่ค่อยเชื่อนัก แต่เพื่อความไม่ประมาท กวาดตาสำรวจไปรอบๆ แต่ก็ไม่เห็นใครสักคน ปลอบแป้งร่ำว่าเปาตายไปแล้ว
"ไม่จริงค่ะ...เปายังไม่ตาย แป้งได้ยินเสียงเปามาจากตรงแถวนี้จริงๆ แป้งไม่ได้เพี้ยน แป้งไม่ได้บ้า"
แป้งร่ำเดินไปหยุดยืนใกล้ที่เก็บอัฐิพ่อแม่ของเธอประกอบคำพูด ชานนท์ถอนใจเซ็งยื่นดอกไม้ให้
"เราไหว้คุณพ่อคุณแม่แป้ง แล้วก็เปากันดีกว่า...เปาไม่ได้อยู่ตรงนี้หรอกครับ เปาอยู่ตรงนู้น"
ชานนท์ชี้ไปทางที่เก็บอัฐิเปา แป้งร่ำจำใจรับดอกไม้ ไหว้อัฐิพ่อกับแม่แล้วเดินไปยังที่เก็บอัฐิเปา ชานนท์เหลือบมองไปยังบริเวณที่แป้งร่ำบอกว่าได้ยินเสียงเปาแล้วต้องแปลกใจที่เห็นพวงมาลัยดอกมะลิวางอยู่หน้าที่เก็บอัฐิพ่อแม่ของเปา เขาตวัดสายตามองไปรอบๆอีกครั้ง จังหวะนั้นแป้งร่ำร้องเรียกชานนท์ดังขึ้นจากด้านหลัง ชานนท์สะดุ้งเฮือก รีบเหยียบพวงมาลัยดอกมะลิไว้จนมิด แล้วชวนเธอกลับทันที...
ครู่ต่อมา ชานนท์กับแป้งร่ำแวะกินข้าวกลางวัน บังเอิญชานนท์สั่งเสี่ยวหลงเปามากิน แป้งร่ำเห็นแล้วคิดถึงเปาขึ้นมาถึงกับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ วิ่งพรวดพราดออกจากร้านอาหาร ชานนท์จ่ายเงินแล้วรีบวิ่งตามไม่นานนัก ทั้งคู่กลับถึงบ้านรัตตภาคย์ แป้งร่ำขอโทษชานนท์ที่เสียมารยาท
"ช่างเถอะครับ...ว่าแต่คุณแป้งยังไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณแป้งเป็นอะไรถึงได้ร้องไห้"
จังหวะนั้น คุณเล็กปรี่เข้ามาถามแป้งร่ำโดยไม่สนใจชานนท์ว่าไปไหนมา แป้งร่ำมัวแต่อึกๆอักๆ
ชานนท์เลยตอบคำถามแทนว่า "คุณแป้งร่ำไปกินข้าวกับพี่มา...นายเล็ก"
"ใครถามคุณ แล้วใครเป็นน้องคุณ...ผมไม่มีพี่ที่มันแอบแทงข้างหลังน้องอย่างคุณ"
ชานนท์ไม่พอใจฮึ่มๆใส่ คุณเล็กปรี่เข้าหาอย่างไม่เกรงกลัว จังหวะนั้นเสียงศจีสาระแนขึ้นว่าศึกชิงนางคู่นี้ช่างน่าดูจริงๆ ทั้งสามคนหันขวับไปมอง เห็นศจีเดินนวยนาดเข้ามากับอ้าย แป้งร่ำสั่งให้ศจีหุบปากเดี๋ยวนี้ ศจียังลอยหน้าลอยตาว่าแป้งร่ำไม่หยุดโดยมีอ้ายเป็นลูกคู่ คุณเล็กทนไม่ไหว
"ศจี...ถ้าเธอไม่หยุดพูดจางี่เง่า...ฉันจะจับเธอโยนออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้"
"ก็ลองดูสิ...ศจีจะไปฟ้องคุณใหญ่ อย่าลืมสิว่าตอนนี้ มีเพียงศจีคนเดียวเท่านั้นที่เป็นผู้หญิงของคุณใหญ่...เพราะคุณใหญ่ได้ยกน้องแป้งร่ำให้คุณชานนท์เอาไปทำเมียแล้ว"
ศจีพูดขาดคำ ฝ่ามือแป้งร่ำก็ฟาดผัวะเข้าเต็มหน้าเธอกรี๊ดสนั่น ลุยใส่แป้งร่ำทันที สองหนุ่มช่วยกันห้ามอุตลุด เสียงคุณใหญ่สั่งให้หยุดทะเลาะกันดังขึ้น ทุกคนต่างชะงัก จากนั้นคุณใหญ่เรียกทั้งหมดไปชำระความที่ห้องทำงานของเขา ศจีไม่รอช้าฟ้องคุณใหญ่ฉอดๆว่าโดนแป้งร่ำตบ แถมด่าเธอว่าเป็นหมูเป็นหมา
คุณเล็กช่วยพูดแก้ต่างให้แป้งร่ำ แต่คราวนี้คุณใหญ่ กลับเข้าข้างศจี ต่อว่าแป้งร่ำต่างๆนานา แล้วพานเล่นงานชานนท์ หาว่าดูแลแป้งร่ำอย่างไรให้ไประรานศจี ชานนท์ชักฉุน
"ถ้าอย่างนั้นพี่ใหญ่ก็ยกคุณแป้งร่ำให้ผมจริงๆเสียทีสิครับ...ให้ผมแต่งงานกับคุณแป้งร่ำแล้วผมจะดูแลเธอให้เป็นอย่างดี"
คุณใหญ่เจอไม้นี้เข้าไปถึงกับใบ้รับประทาน แป้งร่ำเซ็งสุดๆ ขณะที่คุณเล็กไม่พอใจโวยวายลั่นว่าเห็นแป้งร่ำเป็นของเล่นหรืออย่างไร นึกจะยกให้ใครก็ให้กันง่ายๆแล้วคว้าข้อมือแป้งร่ำออกจากห้อง
"นายเล็ก...ฉันยังไม่ได้สั่งให้ออกไป...กลับมาเดี๋ยวนี้"
คุณเล็กไม่สนใจคำสั่งของพี่ชาย จูงมือแป้งร่ำเดินหนี คุณใหญ่เสียหน้าที่น้องชายไม่ฟังตน คุณเล็กดึงมือแป้งร่ำออกมาได้สักพัก แป้งร่ำขืนตัวไว้ บอกให้เขาปล่อยมือเธอได้แล้ว
"โทษทีนะแป้ง มันไม่ไหวแล้วจริงๆทำไมเดี๋ยวนี้ชีวิตมันไม่สนุกเหมือนเมื่อก่อนเลย จำตอนที่เราไปมีเรื่องที่ผับได้ไหม เรา แป้ง พี่หญิง พี่นนท์แล้วก็...เปา...มีความสุขสุดๆเลย...ไม่น่าเชื่อว่าความสุขแบบนั้นมันจะไม่มีเหลืออยู่อีกต่อไปแล้วนะแป้ง"
แป้งร่ำเข้าใจความรู้สึกนี้ดี น้ำตาซึมโผกอดคุณเล็ก เศร้าใจไปด้วยกัน
เช้าวันงานที่ศาลเจ้า เสียงกลองเชิดสิงโตดัง กระหึ่ม เจ้าภาพกุลีกุจอพาคุณใหญ่ ชานนท์กับแป้งร่ำเข้ามาในงาน คณะเชิดสิงโตแห่แหนมาถึงบริเวณพิธีเป็นที่สนุกสนาน โดยมีแป๊ะยิ้มเชิดตามมาติดๆ สักพัก มีการจุดประทัดดังสนั่น แป้งร่ำตกใจ รีบเอามืออุดหู ชานนท์ได้ทีเข้ามาโอบเธอไว้
จังหวะนั้น แป๊ะยิ้มเห็นคุณใหญ่ยืนอยู่โดยไม่มีชานนท์ ตามประกบ ปราดเข้าหาพร้อมกับปืนในมือ ชานนท์เหลือบเห็น พุ่งใส่แป๊ะยิ้มเป็นจังหวะเดียวกับที่เขาเหนี่ยวไกปืน กระสุนถากแขนคุณใหญ่เลือดอาบ ผู้คนในงานวิ่งหนีกันวุ่นวาย บอดี้การ์ด ปรี่เข้าหาแป๊ะยิ้ม แต่เขารู้ทันคว้าแป้งร่ำมาเป็นตัวประกัน
แป้งร่ำดิ้นรนไม่ยอม แป๊ะยิ้มสั่งให้อยู่นิ่งๆ แป้งร่ำชะงัก รู้สึกคุ้นๆ คุณใหญ่ตะโกนสั่งบอดี้การ์ดจับตัวคนร้ายให้ได้ แป๊ะยิ้มล็อกแป้งร่ำไว้แน่น ยิงปืนขึ้นฟ้าขู่ ชานนท์เตือนคุณใหญ่ ระวังแป้งร่ำจะเป็นอันตราย
"แกเป็นใคร? ต้องการอะไร?...ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้" คุณใหญ่มองอย่างเอาเรื่อง
แป๊ะยิ้มไม่สนใจ พาแป้งร่ำถอยหนี ชานนท์กับบอดี้การ์ดอีกสองคนขยับเข้าใกล้ แป๊ะยิ้มเลยยิงขาบอดี้การ์ดคนหนึ่งล้มลง ชานนท์หันไปมอง พอหันกลับมาอีกที แป๊ะยิ้มพาแป้งร่ำหนีไปแล้ว ชานนท์สั่งบอดี้การ์ดอีกชุดที่เพิ่งมาถึง ตามตัวแป้งร่ำกลับมาอย่างปอลดภัย ส่วนคนร้ายจะจับเป็นหรือตายก็ช่างเขาไม่สน
ด้านแป๊ะยิ้มลากตัวแป้งร่ำมายังรถมอเตอร์ไซค์ซึ่งจอดอยู่แถวพงหญ้ารกๆ ทันใดนั้น แป้งร่ำสะบัดมือหลุด แล้วกระชากหัวแป๊ะยิ้มออก เผยให้เห็นว่าคนคนนั้นก็คือเปานั่นเอง แป้งร่ำโผกอดเปาด้วยความดีใจ
"เปา...ใช่นายจริงๆ นายยังไม่ตายๆ...นายพาฉันไปด้วยนะเปา เราจะไปด้วยกัน เราจะไม่พรากจากกันอีกแล้ว สัญญาสิ...สัญญา" แป้งร่ำทั้งกอดทั้งหอมเปาให้หายคิดถึง "ฉันจะไม่ยอมอยู่คนเดียวโดยไม่มีเธออยู่ข้างๆฉันเด็ดขาด"
เปาซึ้งใจมากดึงแป้งร่ำมากอดไว้แนบอกด้วยความรักสุดหัวใจ รับปากเธอว่าเราสองคนจะไปด้วยกัน เปาถอดชุดแป๊ะยิ้มออก ทั้งคู่พากันขึ้นมอเตอร์ไซค์หนี บอดี้การ์ดวิ่งมาทางด้านหลัง รัวปืนใส่ แต่ไม่ทันเสียแล้ว เปากับแป้งร่ำหนีไปไกลแล้ว ชานนท์มองตามด้วยความเจ็บใจ...
ท่านสุพจน์ยัวะจัดที่แผนสังหารคุณใหญ่ล้มเหลวอีกครั้ง ยิ่งได้รู้จากธณพว่าคนที่มาขัดขวางเปาคือชานนท์ ท่านสุพจน์โกรธควันแทบออกหู วิฑิตเสนอหน้าเข้ามาอาสาจะช่วยจัดการคุณใหญ่อีกแรง ท่านสุพจน์รำคาญ ตะโกนสั่งให้ลูกน้องมาลากตัววิฑิตออกไป
"เดี๋ยวสิครับ...โบราณว่าสองหัวดีกว่าหัวเดียว มีคุณณพแล้วมีวิฑิตอีกคน มันไม่ดีกว่าหรือครับท่าน"
ท่านสุพจน์คิดคล้อยตาม สั่งให้ทั้งสองคนร่วมมือกัน ธณพไม่ค่อยพอใจนักแต่เก็บอาการไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าท่านสุพจน์ แต่พอลับหลัง เขาเตือนวิฑิตว่าเราสองคนต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า เพราะชาตินี้ เขาไม่มีวันทำงานร่วมกับงูเห่าอย่างวิฑิตเด็ดขาด...
ในเวลาต่อมา เปาพาแป้งร่ำมายังกระท่อมร้างชานเมืองซึ่งเป็นที่กบดานของเขา ใจจริงแล้วเปาไม่อยากดึงแป้งร่ำให้มาลำบากด้วย แต่แป้งร่ำยืนยันว่าไม่ว่าเปาจะอยู่ที่ไหน จะลงนรกหรือขึ้นสวรรค์ เธอก็จะอยู่ข้างเขาเสมอ และเราสองคนจะเป็นอนาคตให้กันและกัน เปาดึงมือแป้งร่ำมาจูบ แล้วกอดเธอไว้แน่น ทั้งคู่มีความสุขกันมากไม่ว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรก็ตาม
ระหว่างที่นอนกอดเปา แป้งร่ำถามว่าทำไมเขาถึงคิดจะฆ่าคุณใหญ่ เปาไม่อยากพูดถึงอ้างว่ามันเลวร้ายเกินกว่าคนบริสุทธิ์อย่างเธอจะรับรู้ แป้งร่ำยังข้องใจ แต่ไม่ซักอะไรอีก
ooooooo
ค่ำมืดแล้ว ชานนท์กับเหล่าบอดี้การ์ดของคุณใหญ่ยังตามหาแป้งร่ำไม่เจอ ยิ่งมืดค่ำการค้นหายิ่งลำบากมากขึ้น คุณใหญ่ยัวะจัดที่ชานนท์ทำงานไม่ได้เรื่อง
"ลำบากแค่ไหนก็ต้องหาให้เจอ...ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ นนท์ก็อย่าหวังว่าพี่จะยกแป้งร่ำให้นนท์"
ชานนท์เจ็บใจมาก ออกจากห้องทำงานคุณใหญ่มานั่งดื่มเหล้าดับอารมณ์ที่เคาน์เตอร์บาร์ภายในบ้านรัตตภาคย์ ศจีมาเจอพอดี ปรี่เข้ามาลูบหน้าลูบหลังยั่วยวน ชานนท์รีบแกะมือปลาหมึกของศจีออก
"หยุดได้แล้วครับ...ถ้าพี่ใหญ่มาเห็นเข้าจะไม่ดี"
ศจีกลับเห็นเป็นเรื่องสนุก ชานนท์ทนไม่ไหวลุกขึ้น
รวบมือศจีแล้วผลักอย่างแรง บอกว่าอย่ามาเสียเวลากับเขาเลย ผู้หญิงที่เขายอมยกทั้งชีวิตให้มีเพียงคนเดียวคือแป้งร่ำ ชานนท์ว่าแล้วเดินหนี
"นังแป้งร่ำหรือ...เชอะ...หมดเวลาของมันแล้วล่ะมั้ง...
คุณชานนท์รูปหล่อ" ศจียิ้มเหี้ยม...
ที่กระท่อมร้างชานเมือง ธณพเอาเสื้อผ้ากับของใช้จำเป็น มาให้เปากับแป้งร่ำ บอกให้ทั้งคู่กบดานที่นี่อีกคืนหนึ่งก่อน แล้วพรุ่งนี้เขาจะหาที่อยู่ที่ปลอดภัยให้ ส่วนเรื่องคุณใหญ่ค่อยว่ากันทีหลัง แป้งร่ำขอร้องธณพกับเปาล้มเลิกความคิดจะฆ่าคุณใหญ่ ธณพทำไม่ได้ เพราะถ้าเขาไม่ฆ่าคุณใหญ่ เขาก็ต้องเป็นฝ่ายโดนคุณใหญ่ฆ่า แล้วเตือนแป้งร่ำว่าไม่ควรจะอยู่ที่นี่ แป้งร่ำไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าเปาอยู่ที่ไหน เธอก็จะอยู่ที่นั่น
"แต่มันอันตรายมากนะครับ ที่สำคัญ เปาจะตกเป็นฝ่ายถูกพวกมันตามล่าเพราะคุณ"
แป้งร่ำเหลียวมองหน้าเปา สีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาทันที...
ในเวลาเดียวกัน ชานนท์ตัดสินใจตามลูกน้องในสังกัดของตัวเองออกตามล่าคนร้ายอีกครั้งและตั้งใจจะเอาตัวแป้งร่ำกลับมาให้ได้ภายในคืนนี้ ลูกน้องรับคำสั่งแล้วรีบกระจายกำลังค้นหาทันที...
ธณพอยู่คุยกับเปาและแป้งร่ำสักพัก ก็ขอตัวกลับ ก่อนไปธณพอยากให้แป้งร่ำคิดทบทวนอีกครั้งเรื่องจะอยู่กับเปา แป้งร่ำกอดเปาแทนคำตอบ แม้ธณพจะไม่เห็นด้วย แต่ก็เคารพในการตัดสินใจของเธอ
ระหว่างที่ธณพขับรถกลับเข้าเมือง สวนกับรถของชานนท์ กับลูกน้อง ธณพไม่ทันเห็นรถชานนท์ แต่ชานนท์จำรถของธณพได้ สั่งลูกน้องให้ขับตรงไปยังทิศทางที่ธณพขับมา...
แป้งร่ำกับเปาเติมความหวานให้กันอย่างมีความสุขอยู่ในกระท่อมร้างห่างไกลผู้คนราวกับจะชดเชยให้กับเวลาที่ขาดหายไป โดยไม่รู้เลยว่าภัยกำลังใกล้เข้ามาทุกที
ooooooo
คืนเดียวกันนั้น ศจีฉลองกับวิฑิตอย่างสนุกสุดเหวี่ยง เต้นระบำเริงร่าสุดฤทธิ์ที่กำจัดขวากหนามอย่างกานดาสำเร็จ อีกไม่นานแป้งร่ำก็คงจะตายตามไปอีกคน วิฑิต ปรามว่าอย่าเพิ่งดีใจขนาดนั้น
"เราควรจะเก็บความดีใจไว้หลังจากที่ไอ้ใหญ่มันตายอีกคนสิจ๊ะ...ถึงจะถูก ถ้าน้องศจีช่วยพี่ฑิตจัดการกับไอ้ใหญ่ได้ล่ะก้อ มีหวังเจ้านายพี่ตบรางวัลอย่างงาม...ที่สำคัญ พี่ไม่มีวันยอมให้ใครมาจัดการไอ้ใหญ่ทั้งนั้น พี่ต้องเป็นคนเดียวที่เด็ดหัวมันให้ได้... คอยดู"
ศจีคิดตามคำพูดของวิฑิตอย่างถี่ถ้วนแล้ว ตัดสินใจได้ว่าระหว่างเศรษฐีอย่างคุณใหญ่กับนายกิ๊กก๊อกอย่างวิฑิต เธอควรจะเลือกคุณใหญ่ ยิ่งตอนนี้กานดากับแป้งร่ำไม่อยู่เป็นก้างขวางคอเธออีกแล้ว หนทางจะเป็นคุณผู้หญิงของบ้านรัตตภาคย์เห็นรำไร ขืนเลือกวิฑิต เธอคงเป็นผู้หญิงโง่ที่สุดในโลก
ooooooo
ขณะเดียวกัน เปานั่งพิงฝากระท่อมร้างมองแป้งร่ำซึ่งนอนหลับหนุนตักเขาอยู่อย่างรักใคร่ ทันใดนั้น มีเสียงกรอบแกรบเหมือนมีอะไรเคลื่อนไหวดังขึ้นแถวหน้ากระท่อม เปาคว้าปืนขึ้นมากระชับในมือ รีบดับตะเกียง กวาดสายตาสำรวจไปรอบๆกระท่อมแต่ไม่เห็นใคร เปาโล่งใจ แต่ยังไม่วางใจเต็มที่...
ด้านชานนท์กับลูกน้องยังคงมุ่งมั่นแกะรอยมาจนเห็น กระท่อมร้างอยู่ไกลๆ ทุกคนตรงไปที่นั่นทันที ไม่นานนัก ชานนท์ กับลูกน้องล้อมกระท่อมร้างไว้ทุกด้าน ภายในกระท่อมมืดและเงียบกริบราวกับไม่มีสิ่งมีชีวิต ชานนท์พยักพเยิดให้ลูกน้องเปิดประตู แสงจากไฟฉายส่องไปที่แคร่ซึ่งมีผ้าห่มคลุมอยู่ ชานนท์ ปรี่เข้าไปกระชากผ้าห่มออกแล้วเล็งปืนใส่ ใต้นั้นมีแต่ข้าวของเครื่องใช้สภาพใหม่ๆวางอยู่ ชานนท์ตะโกนสั่งลูกน้อง
"มันคงยังอยู่แถวนี้...ไป"
ทุกคนกระจายกำลังกันค้นหา ขณะที่เปาจูงมือแป้งร่ำวิ่งหนีสุดชีวิต ชานนท์กับพวกไล่ล่าใกล้เข้ามาทุกที แป้งร่ำสะดุดก้อนหินหกล้ม เปารีบพยุงลุกขึ้นแต่เธอล้มลงอีก เปาเป็นห่วงว่าแป้งร่ำจะไม่ไหว เธอกัดฟันยันตัวลุกขึ้นวิ่งต่อ ลูกน้องชานนท์ เห็นหลังแป้งร่ำกับเปาวิ่งหนีไวๆชักปืนยิงใส่ ชานนท์ตวาดลั่น
"เฮ้ย...จะบ้าหรือวะ...คุณแป้งร่ำอยู่กับมันนะเว้ย... จับเป็นเท่านั้น"
ลูกน้องหน้าจ๋อย เร่งฝีเท้าไล่ตาม แป้งร่ำกับเปาหนีกระเซอะกระเซิงมาจนถึงริมทางรถไฟข้ามแม่น้ำสายหนึ่ง สองหนุ่มสาวหันมองหน้ากันว่าจะเอาอย่างไรดี เปาไม่อยากให้ แป้งร่ำต้องมาตกระกำลำบากกับตนเอง ขอร้องให้เธอรอคนของคุณใหญ่ที่นี่
"ทำไม?...นายกลัวฉันเป็นตัวถ่วงหรือ...นายไม่อยากให้ฉันไปด้วยหรือ"
เปาดึงแป้งร่ำเข้ามากอด "ผมสงสารคุณ...ผมเป็นห่วงคุณ"
"ไม่ต้อง...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันก็จะไปกับนาย" แป้งร่ำพูดเสียงเฉียบ เปาคว้ามือแป้งร่ำจะหนีต่อแต่ต้องชะงัก มีเสียงสั่งให้หยุดดังขึ้นด้านหลัง แป้งร่ำหันกลับมามอง เห็นชานนท์กับลูกน้องยืนจังก้าพร้อมกับอาวุธครบมือ ชานนท์บอกแป้งร่ำให้เดินมาหาตนเอง แล้วสั่งคนร้ายว่าอย่าขยับ ยกมือขึ้นช้าๆ
เปาซึ่งยืนหันหลังให้ชานนท์ ค่อยยกมือขึ้นตามคำสั่ง แทนที่แป้งร่ำจะเดินมาหาชานนท์ กลับเอาตัวขวางเปาไว้ ขอร้องชานนท์ว่าอย่าทำอะไรเปาเลย ชานนท์งง เปาค่อยๆหันมาเผชิญหน้า ชานนท์ตะลึงที่เห็นว่าเปายังไม่ตาย เปาจนมุมแล้ว จึงบอกให้ แป้งร่ำกลับไปกับชานนท์ แป้งร่ำไม่ยอม เป็นตายร้ายดีอย่างไรเธอจะไม่มีวันแยกจากเขาอีก จังหวะนั้น เสียงหวูดรถไฟดังมาแต่ไกล แป้งร่ำคิดอะไรขึ้นมาได้คว้ามือเปาวิ่ง
ลูกน้องชานนท์เล็งปืนจะเหนี่ยวไก ชานนท์ร้องห้ามเสียงหลงว่าอย่ายิง แป้งร่ำกับเปาวิ่งหนีไปที่ทางรถไฟ พอได้ จังหวะ ทั้งคู่วิ่งข้ามทางรถไฟไปอีกฝั่งแล้วโดดลงสู่แม่น้ำเบื้องล่าง ชานนท์อ้าปากค้างตกตะลึง จะวิ่งตามก็ทำไม่ได้ เพราะติดขบวนรถไฟ รอจนโบกี้สุดท้ายแล่นผ่าน เปากับแป้งร่ำหายไปแล้วมองลงไปยังแม่น้ำมืดมิดเบื้องล่างพบแต่ความว่างเปล่า ชานนท์ เจ็บใจสุดๆ
ooooooo
ระบือเห็นอามุ่ยเอาแต่นั่งเหม่อลอยไม่ยอมแตะอาหารเช้า เลยใส่หน้ากากผีโผล่พรวดเข้ามาหยอกเล่น อามุ่ยมองเซ็งๆไม่กลัวแม้แต่นิดเดียว คว้าหม้อแถวนั้นกระหน่ำตี ระบือร้องลั่นรีบถอดหน้ากาก
"เป็นคนอยู่ดีๆไม่ชอบ อยากกลายเป็นผีนักใช่ไหม... อาบือ"
"แหม...อามุ่ย ฉันเห็นอามุ่ยอารมณ์ไม่ดี ก็อยากให้ ขำๆ"
"ขำเตี่ยลื้อสิ...แต่นึกๆแล้ว อั๊วก็อยากเป็นผีเหมือนกันนะ"
ระบือตำหนิว่าทำไมถึงพูดบ้าๆแบบนั้น อามุ่ยยอมบ้าถ้าเป็นผีแล้วจะได้เจอเปา ระบืออึ้ง ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอามุ่ย จะรักเปามากขนาดนี้...
ชานนท์ยังออกตามหาแป้งร่ำกับเปาตั้งแต่เมื่อคืนยันรุ่งเช้า คุณใหญ่โทร.มาถามข่าวเรื่องแป้งร่ำว่าไปถึงไหนแล้ว พอรู้ว่าคนร้ายที่ยิงคุณใหญ่และลักพาตัวแป้งร่ำหนีเงื้อมือชานนท์ ไปได้คือเปา คุณใหญ่ทั้งโกรธทั้งแค้นอัดแน่นในอกจนแทบจะระเบิด ไม่ว่าจะอย่างไร เขาจะต้องฆ่าเปาด้วยมือตัวเองให้ได้...
ฝ่ายเปากับแป้งร่ำหนีหัวซุกหัวซุนเข้าไปซ่อนตัวในป่าละเมาะ แป้งร่ำเพิ่งจะได้หลับเมื่อตอนเกือบรุ่งสาง ส่วนเปานั่งเฝ้าระวังภัยไม่ยอมหลับยอมนอน มองแป้งร่ำที่นอนหนุนตักเขาด้วยความสงสาร ก้มลงจูบหน้าผากเธอเบาๆ แป้งร่ำสะดุ้งตื่นตกใจ เหลียวซ้ายแลขวาเรียกหาเปาลั่น เปาโอบกอดเธอไว้ ปลอบใจว่า
"ผมอยู่นี่...ไม่เป็นอะไรแล้วๆ"
แป้งร่ำร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว เปาจะพาเธอไปส่งบ้าน ไม่อยากให้เธอเอาชีวิตมาทิ้งกับฆาตกรและคนขี้คุกอย่างเขา แถมยังเป็นวายร้ายที่กำลังโดนตามล่า แป้งร่ำไม่สนว่าเปาจะเป็นอะไร รู้แต่ว่าเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่เธอรัก เปาซึ้งใจ บอกว่าเธอก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารักเช่นกัน
"เราจะรักกัน...จนถึงวันที่เราตายจากกันนะเปา...สัญญาสิ"
เปารับปาก ทั้งสองยิ้มให้กัน แป้งร่ำกอดเปาตอบอย่างรักเหลือเกิน...
ธณพเห็นสภาพของกระท่อมร้างก็รู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องแน่ๆ รีบกลับขึ้นรถสีหน้าเป็นกังวล จังหวะนั้น เสียงมือถือของเขาดังขึ้น ธณพรับสาย ถึงกับถอนใจโล่งอกที่ได้ยินเสียงเปา ไม่นานนัก ธณพมาถึงบ้านพักชั่วคราวของเปาแถวชานเมือง เหลือบมองแป้งร่ำก่อนจะขอคุยกับเปาเป็นการส่วนตัว
พอได้อยู่กับเปาเพียงลำพัง ธณพเตือนว่าถ้าขืนเปายอมให้แป้งร่ำติดหนึบอยู่อย่างนี้ นอกจากจะเด็ดหัวคุณใหญ่ไม่สำเร็จแล้ว ตัวเปาเองอาจจะเป็นฝ่ายโดนคุณใหญ่เด็ดหัว เปาถอนใจเฮือก
"ฉันเข้าใจแล้วก็เห็นใจนายนะ...ไอ้ความรักนี่มันร้ายกาจจริงๆ แต่ถึงอย่างไรนายก็ต้องตัดสินใจ"
เปาเครียดสุดๆชกต้นไม้แถวนั้นอย่างเหลืออด แป้งร่ำแอบฟังอยู่ไม่ห่าง น้ำตาซึม รีบกลับมาคอยที่ห้องพัก สักพักเปาตามเข้ามา แป้งร่ำถามว่ามือไปโดนอะไรมา เปาโกหกว่าไม่มีอะไร แป้งร่ำทนอัดอั้นใจไม่ไหวโผกอดเปา ร้องไห้โฮ
"เปา...อย่าทิ้งฉันนะ...อย่าส่งฉันคืนให้คุณใหญ่นะ...ฉันขอร้อง อย่าทิ้งฉันเลยนะเปา"
เปากอดแป้งร่ำไว้แน่น สงสารหญิงคนรักสุดๆ แต่ก็หนักใจไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
ooooooo
ศจีตัดสินใจเอาแผนของวิฑิตมาเปิดเผยให้คุณใหญ่ทราบ แต่เธอต้องแต่งเรื่องเสียใหม่เพื่อให้ดูน่าเชื่อถือ และเป็นการกันตัวเองออกจากเรื่องนี้ไปพร้อมๆกัน
"คือ...เมื่อวันก่อนเพื่อนศจีมีเรื่องกลุ้มใจ ศจีเลยออกไปหา...เอ่อ...ที่ผับ แล้วบังเอิญศจีก็เห็นไอ้วิฑิตมันนั่งคุยกับใคร อยู่ก็ไม่รู้ ท่าทางน่ากลัว ศจีตกใจมากเลย เพราะศจีแอบได้ยินมันวางแผนกันจะฆ่าคุณใหญ่น่ะค่ะ...คุณใหญ่ต้องระวังตัว
นะคะ...ศจีเป็นห่วงคุณใหญ่เหลือเกิน คนอะไร...ร้ายกาจจริงๆ"
ศจีเข้ามากอดแขนออดอ้อน คุณใหญ่สีหน้าครุ่นคิดไม่ปักใจเชื่อเรื่องที่ศจีเล่านัก...
ธณพเข้ามารายงานเรื่องเปาให้ท่านสุพจน์ฟังว่า ช่วงนี้ เปาคงต้องกบดานสักระยะหนึ่งก่อน แต่รับรองว่าเปาจะต้องเด็ดหัวคุณใหญ่มาให้ท่านสุพจน์ได้แน่ๆ
"เอา...แต่อย่าให้มันนานนักนะ ฉันไม่ชอบอะไรนานๆ โดยเฉพาะเรื่องไอ้ใหญ่"
ธณพรับคำ วิฑิตแอบฟังอยู่ตลอด ได้ยินว่าเปายังไม่ตาย ตาวาวโรจน์ขึ้นมาทันที...
ศจีเหิมเกริมหนักข้อขึ้นทุกที เห็นคุณระเบียบถือเสื้อผ้า ของแป้งร่ำผ่านหน้า เธอรีบคว้าเอาไปทันที คุณระเบียบขอคืน จะเอาไปรีดเตรียมไว้ให้แป้งร่ำ ศจีแหวใส่ทันทีว่าจะเตรียมไว้ ทำไม แป้งร่ำหายสาบสูญไปอย่างนี้ อาจจะกลายเป็นแป้งฝุ่นไปแล้วก็ได้ คุณระเบียบไม่พอใจต่อว่าว่า
"คุณศจี...คุณนี่ใจร้ายใจดำจริงๆ"
"หุบปากนะ อย่าบังอาจมาพูดกับคุณศจีอย่างนี้นะ อย่าลืมสิว่าตอนนี้ คุณศจีคนเดียวเท่านั้นที่เป็นผู้หญิงของคุณใหญ่ ในบ้านรัตตภาคย์"
คุณหญิงเข้ามาพอดี "แน่ใจหรือศจี...เธอลืมฉันที่เป็นน้องสาวคนเดียวของพี่ใหญ่ไปได้อย่างไร"
ศจีหน้าจ๋อย นึกแช่งคุณหญิงว่าน่าจะตายตามกานดาไปอีกคน หรือไม่ก็หายสาบสูญแบบแป้งร่ำ...
คุณหญิงกับคุณเล็กไม่แตะข้าวปลาอาหารที่คุณระเบียบยกมาวางให้สักอย่าง ทั้งคู่เป็นห่วงแป้งร่ำไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไร จังหวะนั้น ชานนท์เดินผ่านมาพอดี คุณหญิงรีบปราดเข้าไปถามว่ามีข่าวคืบหน้าเรื่องแป้งร่ำบ้างไหม ชานนท์ยังไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย คุณเล็กลุกพรวดทันที
"กระจอก...ไม่มีน้ำยา"
"นายเล็ก" ชานนท์ปรามเสียงเขียว
"ทำไม...หรือว่าไม่จริง"
คุณหญิงเตือนน้องชายว่าหยุดได้แล้ว แค่นี้ยังมีปัญหาไม่พออีกหรือ คุณเล็กจำใจทิ้งตัวลงนั่งอย่างเซ็งๆ ชานนท์รับปากคุณหญิงว่าจะตามตัวแป้งร่ำกลับมาให้ได้ คุณหญิงยิ้มให้กำลังใจ เชื่อว่าชานนท์ต้องตามแป้งร่ำกลับมาได้แน่ๆ ชานนท์ก็มั่นใจอย่างนั้นเหมือนกัน...
ที่มุมซ่องสุมบ้านรัตตภาคย์ คุณระเบียบนั่งร้องไห้เป็นกังวลกับเรื่องวุ่นๆที่เกิดขึ้นกับเจ้านายไม่หยุดหย่อน ระบบลูบหลังปลอบใจเมียรักว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ใครทำอะไรไว้ก็ต้องได้รับผลกรรมอย่างนั้น คุณระเบียบเอ็ดเสียงเขียวว่า ทำไมพูดจาถึงเจ้านายแบบนั้น ระบบขอให้คุณระเบียบเลิกหลอกตัวเองได้แล้ว
"แม่เบียบ...ก็รู้อยู่เต็มอกว่าในอดีตที่ผ่านมา คุณท่านทำอะไรกับใครไว้บ้าง โดยเฉพาะกับพ่อแม่คุณแป้งร่ำ....แม่เบียบจำไม่ได้หรือ วันที่พ่อแม่คุณแป้งร่ำมายืนสาปแช่งคุณท่านที่หน้าบ้าน ตัวแม่เบียบเองก็อยู่ด้วย คุณท่านทำให้พ่อแม่คุณแป้งร่ำหมดเนื้อหมดตัว แถมยังทำให้คุณแป้งร่ำเป็นกำพร้า"
"แต่ต่อมาคุณใหญ่ก็ช่วยเลี้ยงดูคุณแป้งร่ำเป็นอย่างดีนะ" คุณระเบียบเถียงแทนเจ้านาย
"บาปบุญมันหักล้างกันได้ที่ไหนล่ะแม่ระเบียบ ทำบาปก็ต้องได้บาป ไอ้ที่คิดจะทำบุญล้างบาปน่ะไม่ได้หรอก" ระบบตบไหล่เมียรัก บอกให้ทำใจ คุณระเบียบยังทำใจไม่ได้ซบระบบ ร้องไห้โฮ
อามุ่ยแอบฟังอยู่ นึกสงสารแป้งร่ำที่โดนคนในตระกูลนี้ทำร้ายเหมือนกับเปา จากนั้น อามุ่ยเดินเรื่อยเปื่อยมาถึงหน้าห้องทำงานคุณใหญ่ นึกอะไรขึ้นมาได้ เหลียวซ้ายแลขวา พอเห็นว่าปลอดคน เอาหูแนบประตูไม่ได้ยินเสียงอะไร เธอค่อยๆ แง้มประตูดู เห็นไม่มีใครอยู่รีบผลุบเข้าไปข้างใน
หมวยสาวเดินสำรวจไปรอบๆห้อง แล้วไปหยุดที่โต๊ะ
ทำงาน เห็นมีดตัดซองจดหมายจะเอื้อมมือไปจับ ทันใดนั้น เสียงคุณใหญ่คุยกับชานนท์ดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง อามุ่ยหน้าตาตื่นรีบซ่อนตัว คุณใหญ่กับชานนท์เดินเข้ามาในห้อง แล้วนั่งลงคุยกัน คุณใหญ่ถามว่าเรื่องของแป้งร่ำมีอะไรคืบหน้าบ้างไหม
"ผมส่งคนออกตามหาคุณแป้งร่ำแล้ว และตั้งค่าหัวเปาไว้ด้วยครับ"
อามุ่ยตกใจ พึมพำเรียก "อาเปา" อยู่ๆ คุณใหญ่ลุกพรวดขึ้น ชวนชานนท์ไปดักจับไอ้งูเห่าที่คอยจะแว้งกัดเขาอยู่ตลอดเวลาด้วยกัน ชานนท์งงแต่ก็รีบลุกตามคุณใหญ่ออกไป อามุ่ยรอจนทุกอย่างเงียบสนิท ค่อยๆโผล่ออกจากที่ซ่อน ดีใจที่รู้ว่าเปายังไม่ตาย
ooooooo
เปาใส่หมวกแก๊ปดึงลงมาปิดๆใบหน้า ถือถุงใส่ ของกินเข้ามาในบ้านพัก ตกใจไม่เห็นแป้งร่ำอยู่ในห้อง เปาทิ้งของไว้แล้วออกตามหาไปทั่วบริเวณ เห็นแป้งร่ำนั่งอยู่กับพระธุดงค์รูปหนึ่ง เปาถอนใจ โล่งอก เดินเข้ามานั่งลงข้างๆ ก้มกราบพระรูปนั้น แป้งร่ำขอร้องหลวงพ่อช่วยห้ามเปาด้วย
พอเห็นเปาหน้าตึง แป้งร่ำรีบออกตัว "เปา...ฉันไม่อยากให้นายต้องทำบาป นายเคยทำบาปโดยไม่ได้ตั้งใจมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้นายกำลังตั้งใจจะทำบาป...ฉันยอมให้นายทำแบบนั้นไม่ได้หรอก"
"เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร...อาตมาคงจะไปกำหนดการกระทำอะไรของใครไม่ได้ แต่การให้อภัยถือเป็นทานบารมีอันยิ่งใหญ่ เป็นการยุติกงเกวียนกำเกวียนทั้งหลายไม่ให้หมุนตามเราอีกต่อไป"
หลวงพ่อเทศน์ให้เปาฟัง แต่เขากลับนั่งนิ่ง แป้งร่ำไม่รู้ว่าคุณใหญ่ทำอะไรเปาไว้ แต่อยากให้เปาให้อภัยเขาได้ไหม เปาไม่ตอบ ก้มกราบลาพระธุดงค์แล้วลุกออกไปทันที ไม่สนใจเสียงเรียกของแป้งร่ำ...
เปานั่งเหม่อใจลอยคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา สักพักแป้งร่ำเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ ขอร้องเขาว่าอย่าโกรธเธอเลย ที่เธอทำอย่างนั้นก็เพราะหวังดี เธอแค่อยากให้เขายอมหยุด เรื่องต่างๆจะได้จบเสียที เปารู้ดีว่าแม้เขาจะหยุด แต่คุณใหญ่ไม่มีทางหยุดแน่ๆ แป้งร่ำอาสาจะไปพูดกับคุณใหญ่ให้เอง
"ไม่มีทาง...ผมรู้จักเขาดี"
"เธอจะรู้จักคุณใหญ่ดีไปกว่าฉันได้อย่างไร"
"รู้สิ...คุณต่างหากที่ไม่รู้จักคุณใหญ่เท่าที่ผมรู้"
แป้งร่ำเอะใจ ถามว่าพูดอย่างนี้หมายความว่าอย่างไร เปาทำเฉยไม่ตอบ เฉไฉไปคว้าถุงใส่ของใช้ที่เพิ่งซื้อมา แล้วถามเธอว่ายังขาดอะไรอีกไหม แป้งร่ำถอนใจเซ็ง ที่เปาเปลี่ยนเรื่องพูดดื้อๆ ไม่อยากเซ้าซี้ถามอะไรอีก หยิบมีดโกนหนวดจากถุงใส่ของขึ้นมา หันมองเปายิ้มๆ อาสาจะโกนหนวดให้
ooooooo
ในเวลาเดียวกัน ที่ฟาร์มจระเข้ ศจีมองจระเข้ตัวเขื่องในบ่อพากันโดดงับไก่ที่คนดูแลโยนให้ด้วยสีหน้าสยอง หันไปถามคุณใหญ่ว่าชวนเธอมาที่นี่ทำไม น่าจะพาไปเดินช็อปปิ้งสนุกกว่าตั้งเยอะ
"ช็อปปิ้งน่าเบื่อออกศจี ที่นี่สนุกกว่าแน่นอน...เชื่อฉันสิ" คุณใหญ่ยิ้มน่ากลัว
ศจีไม่เข้าใจว่าสนุกกว่าตรงไหน สักพัก ลูกน้องคุณใหญ่ ลากวิฑิตเข้ามา ศจีชักใจไม่ดีแต่เก็บอาการ ทีแรกวิฑิตทำปากดีด่าคุณใหญ่ฉอดๆ เพราะคิดว่าบารมีของท่านสุพจน์จะคุ้มหัวเขาได้ แต่คุณใหญ่กลับไม่เกรงกลัวท่านสุพจน์ แถมขู่จะเอาชีวิตไอ้คนที่คิดจะลอบฆ่าเขา วิฑิตเห็นคุณใหญ่เอาจริงถึงกับเข่าอ่อน
"คุณ...คุณใหญ่...อย่าทำผม...ไม่จริง อย่าไปเชื่อศจี"
ศจีตาเหลือก กลัวโดนหางเลขไปด้วย ปราดเข้ามาเกาะแขนคุณใหญ่หาว่าวิฑิตพูดจาเพ้อเจ้อ วิฑิตทำฮึดฮัด คุณใหญ่ สั่งให้ลูกน้องทั้งสองคนของตนลากวิฑิตไปที่บ่อจระเข้ วิฑิต กลัวลนลานร้องขอชีวิตลั่น ทันทีที่คุณใหญ่พยักหน้า ลูกน้องช่วยกันจับวิฑิตโยนลงบ่อ จระเข้รุมทึ้งวิฑิตอย่างสยดสยอง ศจีแทบเป็นลม ขณะที่ชานนท์มองคุณใหญ่ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาเหี้ยมโหดได้ถึงขนาดนี้...
ขณะแป้งร่ำนั่งซบไหล่เปามองดาวบนฟ้าอย่างมีความสุขอยู่ที่บ้านพักชั่วคราว อยู่ๆแป้งร่ำก็ถามเปาว่าเคยมีแฟนมากี่คนแล้ว เปามีแป้งร่ำเป็นแฟนคนแรกและคนเดียวเท่านั้น ไม่เคยมีหญิงคนอื่นมาก่อน แป้งร่ำสารภาพว่าเปาไม่ใช่เป็นแฟนคนแรกของเธอ พอเห็นเปานิ่งอึ้งไป
แป้งร่ำรีบออกตัวว่าอย่าเพิ่งหึง แฟนคนแรกของเธอปิ๊งกันตั้งแต่เรียนอนุบาล เธอโดนรังแกแล้วเขาเข้ามาช่วยไว้ เปามองยิ้มๆ ถามว่าจำหน้าแฟนคนนั้นได้หรือเปล่า แป้งร่ำจำได้แม่นว่าหน้าตี๋ๆตัวอ้วนๆ เราสองคนเจอกันแค่วันเดียว วันรุ่งขึ้นพ่อของเธอประสบอุบัติเหตุ เธอเลยต้องย้ายไปอยู่กับป้า และต้องลาออกจากโรงเรียน เราไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่วันนั้น เปาว่าเขาคนนั้นคงต้องคิดถึงแป้งร่ำมาก
"ฉันก็คิดถึงเขามากเหมือนกัน เราสัญญาว่าจะเอาผ้าเช็ดหน้ามาคืนให้กัน...แต่ฉันก็แย่มากดันทำผ้าเช็ดหน้าเขาหาย...อยากรู้จัง ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง...เปา...นายมีอะไรหลายอย่างเหมือนเขา...รู้ไหม?...หลายครั้งเลยที่ฉันแอบนึกว่านายเป็นเขาคนนั้น"
เปาอยากบอกแป้งร่ำใจแทบขาดว่าเขาคือเด็กตี๋อ้วนกลมคนนั้น แต่จนแล้วจนรอดเขาก็ไม่ได้บอก แป้งร่ำขอร้องเปาว่าอย่าจากเธอไปไหนอีก ชีวิตของเธอต้องเจอแต่การพลัดพรากทั้งพ่อ แม่และคนรัก ถ้าต้องแยกจากเปาอีกครั้ง เธอคงมีชีวิตต่อไปไม่ได้ ขอให้เขารู้ไว้ด้วยว่า เขาคือเหตุผลเดียวที่ทำให้เธอยังอยากมีชีวิตอยู่เหมือนกัน เปาฟังแล้วยิ้มชื่นใจ กอดเธอไว้แนบอก แป้งร่ำค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองชายคนรัก
เปาหุบยิ้มเมื่อเห็นแป้งร่ำมีเลือดไหลออกจากจมูก เขารีบเช็ดเลือดให้ ถามว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แป้งร่ำส่ายหน้า คงเป็นแค่เลือดกำเดาธรรมดา เปาเอ็ดว่าทีหลังอย่าออกไปเดินตากแดดอีก
"โห...อย่าดุได้ไหมคะ...คุณพ่อ"
เปาเป็นห่วง ถ้าเธอเป็นอะไรไป เขาจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด แป้งร่ำเอามือแตะจมูกตัวเองดู คุยว่าไม่มีเลือดไหลอีกแล้ว เปาสบายใจขึ้น กอดเธอไว้แน่น
ooooooo
คุณหญิงกับคุณเล็กโวยใส่พี่ชายเสียงลั่นว่าแป้งร่ำหายไปหลายวันแล้ว ทำไมป่านนี้ถึงยังไม่มีข่าวคืบหน้าอะไรเลย คุณเล็กจะไปแจ้งความให้ตำรวจช่วยตามหา แต่คุณใหญ่ไม่ยอม อ้างว่าเรื่องนี้เขาจัดการเองได้ ไม่อยากให้บ้านรัตตภาคย์ตกเป็นข่าวฉาวโฉ่ คุณเล็กถึงบางอ้อทันที
"ที่แท้ก็แบบนี้นี่เอง กลัวจะเสียคะแนน...คนอะไรห่วงแต่ตัวเอง"
คุณใหญ่ตวาดน้องชายเป็นเชิงปราม คุณเล็กไม่สน เดินหนี คุณหญิงเห็นด้วยกับคำพูดของน้องชาย ลุกขึ้นหนีไปอีกคน คุณใหญ่ เคืองจัด หันไปกำชับชานนท์ว่าต้องตามแป้งร่ำกลับมาให้ได้...
ปุ๊ลูกน้องคนสนิทของท่านสุพจน์เตือนเจ้านายว่าจะแน่ใจได้อย่างไรว่าธณพจะไม่หักหลังเรา เพราะเขาเคยเป็นลูกน้องคนสนิทของคุณใหญ่มาก่อน ท่านสุพจน์คิดคล้อยตาม สั่งให้ปุ๊ เตรียมคนของเราตามประกบไว้ตลอดเวลา ใครเร็วกว่าคนนั้นก็ลงมือฆ่าคุณใหญ่ได้ทันที...
ศจีเกรงว่าถ้าคุณใหญ่รู้ระแคะระคายว่าเธอมีส่วนร่วมกับวิฑิตป่วนบ้านรัตตภาคย์ เธออาจจะลงเอยเป็นเหยื่อจระเข้แบบเดียวกับวิฑิตก็ได้ จึงตัดสินใจเปลี่ยนฝ่ายมาขอพึ่งบารมีท่านสุพจน์แทน ท่านสุพจน์คุยโวว่าอยู่กับเขาแล้วรับรองว่าคุณใหญ่ ไม่กล้าทำอะไรเด็ดขาด
"จริงหรือคะท่าน...ศจีฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ท่านจะให้ศจีรับใช้อะไร ศจียินดีทุกอย่างค่ะ"
ศจีกราบอกท่านสุพจน์อย่างอ่อนช้อย ท่านสุพจน์หัวเราะ สะใจที่คนของคุณใหญ่แปรพักตร์มาอยู่กับเขาอีกคนหนึ่งแล้ว และในที่สุด เขาจะต้องได้เห็นคุณใหญ่ไม่เหลือใครข้างกายแม้แต่คนเดียว...
เลือดไหลออกทางจมูกของแป้งร่ำเริ่มเป็นบ่อยขึ้น สายวันนี้ก็เช่นกัน ขณะแป้งร่ำกำลังวักน้ำลูบหน้า เลือดไหลออกมาอีก เสียงเปาเรียกแป้งร่ำดังขึ้นหน้าบ้านพัก แป้งร่ำไม่อยากให้เปารู้ รีบเช็ดเลือดจนหมดคราบ แล้วเดินมาหาเปาซึ่งเพิ่งกลับจากซื้อของกิน ทั้งสองหนุ่มสาวกินอาหารกันอย่างมีความสุข ถึงแม้จะเป็นแค่ของข้างถนน โดยไม่รู้ว่าเวลาแห่งความสุขของทั้งคู่เหลือน้อยลงทุกที
ooooooo
