มงกุฎดอกส้ม
ตอนที่ 14
ขณะที่โต๊ะอาหารกำลังตึงเครียดกันนั้น ที่หน้าประตูรั้ว อาโกวก็ลงจากสามล้อส่งเงินให้คนถีบสามล้อแล้วมายืนชะเง้อลังเลอยู่ที่ประตูรั้ว
ที่หน้าตึก โจ เต้ และเรืองยศยืนคุยกันอยู่ ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังมาจากข้างใน เต้พูดอย่างสยองว่าทะเลาะกันหูแทบดับไม่รู้อาเตียทนได้ยังไง เรืองยศพูดปลงๆว่าผู้ชายที่มีเมียถึงสี่คน ก็ต้องเจออย่างนี้เข้าคนใดคนหนึ่ง
คนสวนเดินเร็วๆเข้ามาชะเง้อมองเข้าไปในตึก โจถามว่ามาหาใคร คนสวนบอกว่ามีคนมาหาคุณนายที่สองพลางชี้ไปที่ประตูรั้ว
สามหนุ่มมองออกไปเห็นอาโกวยืนอยู่ เรืองยศเข้าไปบอกคุณนายที่สองให้ ส่วนเต้บอกคนสวนให้ไปเชิญเขาเข้ามารอตรงนี้
คนสวนรับคำแล้วรีบออกไป เต้กับโจมองไปที่อาโกวที่ยืนอยู่หน้าประตูรั้วอย่างสนใจ
ooooooo
ที่โต๊ะอาหารยังทะเลาะกันไม่เลิก เม่งฮวยยืนกรานไม่ยอมให้เปลี่ยนคนใช้เพราะตนเป็นคนดูแลระเบียบภายในบ้าน
โรสไม่ยอม คำแก้วก็ไม่ยอม เม่งฮวยถูกโรสกับคำแก้วรุมกันเถียงก็หันไปฟ้องเจ้าสัวให้ดูสองคนนี้ ก้องเกียรติเห็นอาม้าโกรธจึงชวนให้ขึ้นห้อง เม่งฮวยไม่ยอมจะให้เจ้าสัวจัดการโรสกับคำแก้วที่มาดูถูกตนที่เจ้าสัวสัญญาให้ดูแลบ้านนี้
เจ้าสัวไกล่เกลี่ยให้คำแก้วยอมให้กิมลั้งอยู่ตามเดิม คำแก้วไม่ยอมสาธยายความเลวของกิมลั้ง ยืนกรานยังไงตนก็ไม่เอากิมลั้ง ถ้ามาบังคับตนก็จะไม่อยู่บ้านนี้อีกต่อไปแล้ว
"เค้าเป๋!" เม่งฮวยชี้หน้าคำแก้ว "อั๊วไม่อานุยาด ใครจะทำไม เฮีย...เฮียต้องจัดการให้พวกอีหยุดเถียงอั๊วนะ"
"อาคำแก้ว...เชื่ออาคุงนายใหญ่อีเถอะ ทำตามที่อาคุง นายใหญ่อีสั่งนะ" เจ้าสัวขอร้อง คำแก้วมองเจ้าสัวตะลึงที่ยอมอ่อนข้อให้เม่งฮวย โรสก็ปรี๊ดแตกแผดเสียงลั่นว่ายังไงตนก็ไม่ยอม ถ้าตนไม่ได้กิมลั้งมารับใช้ ได้เห็นดีกันข้างนึง พูดแล้วกระแทกเท้าปึงปังออกไป
"ก็เอาซีวะ...อั๊วจาคอยลูเหมืองกัง!" เม่งฮวยตะโกนตามหลัง
ระหว่างนั้นเยนหลิงเดินออกมาพบเรืองยศ ถามว่า
อาเง็กเข้าไปบอกว่าเขาต้องการพบตนหรือ
"ใช่ครับคุณนายที่สอง บังเอิญมีแขกมาขอพบคุณนายน่ะครับ" เรืองยศบอก
พอดีโรสเดินกระแทกปึงปังออกมา เยนหลิงตำหนิตามหลังว่าอย่ามาทำกิริยาตลาดนักเลย ถูกโรสหันกลับมาตวาดว่ากิริยาตลาดยังดีกว่าจิตใจตลาดอย่างเยนหลิงก็แล้วกัน ว่าแล้วซอยเท้าขึ้นบันไดไป
เรืองยศบอกเยนหลิงว่าไปกันเถิดเดี๋ยวแขกจะรอนาน เยนหลิงเลยนึกได้ขอโทษเรืองยศที่มาเจอสภาพแบบนี้แล้วรีบเดินไปทางหน้าตึก เรืองยศเดินตามไปห่างๆ
ooooooo
ระหว่างที่เรืองยศเข้าไปบอกเยนหลิงนั้น เต้ยืนคุยอยู่กับอาโกวที่ข้างตึก ถามอาโกวว่าเป็นอะไรกับคุณนายที่สอง อาโกวอึกอักกำลังจะตอบ เยนหลิงก็มาดึงตัวอาโกวออกไปอย่างแรง บีบแขนอาโกวแน่น แต่ยิ้มแย้มกับเต้ ชิงตอบแทนอาโกวว่า
"คนใช้เก่าแก่ของบ้านคุณลุงของฉันเองค่ะ พวกคุณชายทราบแล้วใช่ไหมคะว่าคุณลุงของฉันเคยเป็นทูตสิงคโปร์ประจำประเทศไทย" พูดแล้วขอตัวพลางดึงแขนอาโกวพาไปที่ประตูรั้วทันที
สามหนุ่มมองตามไปงงๆ
พอพ้นหูพ้นตาสามหนุ่มแล้ว เยนหลิงตีหน้ายักษ์ใส่
อาโกว ถามว่าบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก อาโกวหน้าเจื่อนบอกว่า
"อั๊วมาเพื่อจาบอกว่าอาเตียของลื้ออีซี้เลี้ยว...อาเตียลื้ออีซี้เลี้ยวนะ...อาหลิงนะ..." อาโกวร้องไห้เสียใจ แม้เยนหลิงฟังแล้วจะนิ่งอึ้งไป แต่ไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียวกับข่าวนี้
ooooooo
ก้องเกียรติฟังการทะเลาะกันระหว่างแม่ตัวกับแม่เลี้ยง โดยเฉพาะกับคำแก้วอย่างไม่สบายใจ
เม่งฮวยยื่นคำขาดกับเจ้าสัวว่าถ้าเมียสามกับเมียสี่ไม่เชื่อฟังตน ตนก็จะไม่อยู่เป็นเมียใหญ่ของเจ้าสัวเหมือนกัน พอเจ้าสัวถอนใจอย่างกลัดกลุ้ม เม่งฮวยก็ขอร้องอย่าโกรธตนเลย เพราะตนไม่ได้ขออะไรมาก แค่ขอให้ตนเป็นคนดูแลระเบียบของบ้าน ส่วนเจ้าสัวจะมีเมียกี่คนตนก็ไม่เคยว่า แล้วคร่ำครวญว่า
"อั๊วยอมเฮียทุกอย่าง เพราะมังเป็งความสุขของเฮีย" พูดแล้วเสียงเริ่มสั่น เมื่อบรรยายถึงความในใจว่าตนรักเจ้าสัวถึงได้ยอมทุกอย่าง อาเตียกับอาม้าของตนสอนตั้งแต่ตนยังเด็กๆว่าเกิดเป็นผู้หญิง เป็นเมียต้องรักผัว อะไรที่ทำให้ผัวมีความสุขก็ต้องทำ ย้ำว่า "อาเตียกะอาม้าบอกอั๊วตั้งหลายหง วังที่เราแต่งงานกัง เฮียจำไม่ล่ายเหรอ"
"เออ..." เสียงเจ้าสัวเบาหวิว
เม่งฮวยหัวเราะทั้งน้ำตาเมื่อพูดต่อ "แต่อั๊วไม่ล่ายยิงอาเตียกะอาม้าของเฮียบอกเฮียอย่างนั้นเลย ทุกวังนี้เฮียถึงไม่รักอั๊ว อั๊วจามีฟามสุขหรือม่ายมีฟามสุข...เฮียก็ไม่เคยมาสนใจ อั๊วแค่เป็งเมียของเฮียเวลาที่เฮียอยากให้เป็งเท่านั้น..."
คำแก้วสะเทือนใจกับความรู้สึกของเม่งฮวยที่โดนใจตัวเองอย่างจัง ในที่สุดเธอเดินเข้าไปคำนับเม่งฮวย แล้วหันไปคำนับเจ้าสัว พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงว่า
"คุณนายใหญ่คะ นายคะ แก้วให้กิมลั้งมารับใช้แก้วอย่างเดิมก็ได้ค่ะ"
เม่งฮวยยิ้มออกมาได้นิดหนึ่ง คำแก้วคำนับทั้งสองอีกแล้วหันมองก้องเกียรติ เขาพยักหน้าให้เธอนิดๆ จากนั้นเม่งฮวยเดินออกไปจากห้องรับแขกกลับห้องตัวเอง เจ้าสัวยังยืนอึ้ง คำแก้วก้มหน้าพูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน ส่วนก้องเกียรติมอง เหตุการณ์ด้วยสีหน้าไม่สบายใจมาก
"ขอบใจนะอาคำแก้ว" เจ้าสัวเดินไปจับไหล่คำแก้ว "ที่เอาอากิมลั้งไว้รับใช้อย่างเดิม ไม่เป็นไร เดี๋ยวนายจะเตือนอากิมลั้งให้เอง อากิมลั้งน่ะมันเชื่อนาย"
พอคำแก้วรับคำ เจ้าสัวก็เดินกลับห้องตัวเอง คงเหลือแต่คำแก้วกับก้องเกียรติอยู่กันสองคน ต่างหันมองหน้ากันนิ่ง...
ooooooo
เยนหลิงเดินอ้าวกลับมาที่ห้องตัวเอง ผ่านห้องรับแขกมองเข้าไปเห็นก้องเกียรติอยู่กับคำแก้ว เธอเดินผ่านขึ้นไปที่ห้องตัวเอง ครู่หนึ่งกำห่อเงินเดินพรวดๆลงมาอีก ออกจากตึกผ่านสามหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างตึกไปอย่างไม่สนใจไยดี สามหนุ่มมองตามเยนหลิงไปอย่างสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเธอ
เยนหลิงเอาเงินไปให้อาโกว เห็นมืออาโกวที่ยื่นมารับทั้งเล็บทั้งมือดำเขลอะก็รีบปล่อยห่อเงินจนตกที่พื้น อาโกวต้องรีบก้มเก็บ เอ่ยขอบใจ เยนหลิงปรามว่าต่อไปไม่ต้องมาที่นี่อีก
เราไม่มีเรื่องอะไรต้องติดต่อกันอีกแล้ว อาโกวถามอีกว่าแล้วไม่เสียใจเรื่องอาเตียตายหรือ เยนหลิงหน้าตึงทันที พูดอย่างไม่หายแค้น
"ตอนอีขายอั๊วให้ทูตสิงคโปร์เจ้านายของอีน่ะ อีเคยนึกเสียใจบ้างไหม อาโกวเคยถามน้องชายของตัวเองบ้างหรือเปล่าล่ะ" พออาโกวบอกว่าตนรู้ว่าน้องชายทำเพราะรักลูกถึงยกให้ท่านทูต เยนหลิงสวนไปทันทีว่า "ขาย ไม่ใช่ยกให้ เฮอะ! ขายลูกเพราะรักลูก อั๊วไม่เคยได้ยิน"
อาโกวถามว่าแล้วแม่ที่เป็นคนไทยของเธอล่ะ หนีไปโดยทิ้งเธอไว้ตอนอายุแค่สามเดือนอย่างนั้นเรียกว่ารักลูกไหม ไม่เพียงเท่านั้น อาโกวยังบอกว่าที่อาเตียยกเธอให้ท่านทูต
เพราะท่านรักเด็กผู้หญิง อาเตียเธอหวังว่าต่อไปเธอจะได้ดีมีผัวดีๆ นี่คือสิ่งที่ตนได้ฟังจากน้องชาย และเวลานี้เธอก็ได้ผัวดีอย่างที่อาเตียหวังแล้ว
เยนหลิงยังเถียงว่าไม่จริงอาเตียขายตนเพื่อเอาเงิน อาโกวชี้แจงว่าท่านทูตให้เงินอาเตียเธอใช้เพราะเขาจนไม่มีสตางค์ ไม่ใช่ให้แบบซื้อ ทำให้เยนหลิงพูดไม่ออก แต่ยังทำคอแข็งไม่ยอมรับ
"อาหลิง ลื้อไปตามหาแม่ลื้อลีฝ่า รู้รึเปล่าว่าอีน่ะ...หนีไปกะชู้!" พูดจบอาโกวหันหลังเดินไป เยนหลิงกัดฟันแน่นความเสียใจพลุ่งพล่านขึ้น เสียงอาโกวที่ว่า "อีหนีไปกะชู้...หนีไปกะชู้..." ยังก้องอยู่ในความรู้สึก แล้วเธอก็หันเดินกลับเข้าบ้านไปอย่างเร็ว
ooooooo
เมื่อเยนหลิงเดินกลับมาถึงข้างตึก เห็น 3 หนุ่มยังยืนอยู่ถามว่ายังอยู่หรือ แล้วก้องเกียรติล่ะ พอเรืองยศบอกว่ายังอยู่ข้างใน เยนหลิงก็พูดเป็นปริศนาทันทีว่า อยู่กับใครในเมื่อนายก็เข้าห้องแล้ว โรสก็ไปแล้ว
คุณนายใหญ่ก็ไปแล้ว พูดแล้วเดินผ่านสามหนุ่มขึ้นไป
โจปรารภกับเพื่อนว่าคุณนายคนนี้พูดจาชอบกล เรืองยศบอกว่า ก้องเกียรติบอกว่าคุณนายคนนี้อ่านยากที่สุด พูดแล้วเรืองยศก็ขยับจะเข้าไปเรียกก้องเกียรติ ถูกเต้คว้ามือไว้บอกว่าเมื่อคุณนายที่สี่ตั้งท้อง ก้องเกียรติก็คงต้องแสดงความยินดีกับเธอตามธรรมเนียมจะเข้าไปตามทำไม
"อยู่กับคุณนายสี่ตามลำพัง ไปตามออกมาเถอะ" โจพูดขรึมๆแล้วลดเสียงลง "ใครมาเห็นเข้ามันไม่ดี"
เต้หันมองโจอย่างไม่พอใจ จนโจถามว่าตนพูดไม่ถูกใจหรือ เต้สวนไปอย่างไม่พอใจว่า
"ไม่ใช่ไม่ถูกใจ แต่มันไม่ถูกเรื่อง จะสงสัยอะไรกันนักหนา นายต้องรู้สิว่านายใหญ่เพื่อนเราเป็นคนดี นายเข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหม ว่านายใหญ่มันเป็นคนดี"
พูดแล้วเต้ชวนกลับตึกเล็กกันดีกว่า เรืองยศขืนตัวไว้ ถามว่าไม่เห็นแก่เพื่อนหรือ เต้บอกว่านี่แหละเห็นแก่เพื่อนละ แล้วดึงแขนเรืองยศไปพลางร้องเรียกโจให้ตามไปด้วย
ooooooo
เยนหลิงกลับมาแอบดูคำแก้วกับก้องเกียรติที่ประตูห้องรับแขก ทั้งสองคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ก้อง-เกียรติแสดงความเห็นใจและเชื่อว่าคำแก้วแก้ปัญหาได้ เมื่อเขาถามถึงลูกในท้องว่าเธออยากได้ลูกสาวหรือลูกชาย กระทบใจคำแก้วอย่างแรง เพราะเป็นเรื่องที่กดดันเธออย่างหนักอยู่ในเวลานี้
ก้องเกียรติเห็นอาการเครียดของเธอถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เธอบอกว่าเปล่าพลางจะเดินหนี ถูกชายหนุ่มคว้าแขนไว้พยายามจะถามถึงลูกในท้องอีก คราวนี้คำแก้วสะบัดแขนหลุดอย่างหงุดหงิดพูดเสียงแข็งว่าไม่ต้องมาถามเรื่องนี้อีก ก้องเกียรติบอกว่าที่ถามเพราะนั่นคือน้องตน
ทั้งคู่ต่างเจ็บปวดกับความรู้สึกลึกๆของตัวเองที่ไม่อาจเปิดเผยแก่กันได้ แต่ไม่รู้ว่าเยนหลิงแอบดูอยู่ พอเห็นคำแก้วจะเดินออกมา เยนหลิงก็รีบหลบไป
นับวันความรู้สึกต่อคำแก้วของก้องเกียรติก็ยิ่งหวั่นไหว เย็นนี้เห็นคำแก้วแต่งตัวสวยจะไปงานแต่งงานลูกเพื่อนเจ้าสัว ก็ยิ่งทำให้อารมณ์หนุ่มของเขาฟุ้งซ่าน จนเข้าไปถามเม่งฮวยว่าอยากให้ตนแต่งงานรึเปล่า
"อยากซี่...แต่ลื้อต้องหาผู้หญิงที่อียอมให้ลื้อมาหาอาม้าล่ายบ่อยๆนะ" พูดแล้วถามว่าจู่ๆทำไมมาถามเรื่องแต่งงาน เขาตอบว่าเห็นว่าตัวเองอายุมากแล้ว คงถึงเวลาที่จะมีหลานให้อาม้าเสียที
"มีหลาง...หลางชายนะจาได้เหมืองลื้อ ตอนเหล็กๆลื้อน่ารัก..." เม่งฮวยน้ำตาคลอด้วยความปลื้มปีติกับความหวังที่จะได้อุ้มหลาน
แต่พอออกจากห้องเม่งฮวยมาเห็นคำแก้วยืนคู่กับเจ้าสัว เธออ้อนเจ้าสัวให้จูบ พอเจ้าสัวลังเลกลัวใครเห็น คำแก้วถอยห่างออกมางอนๆ เจ้าตัวจึงตัดสินใจจูบ ก้องเกียรติมองภาพนั้นด้วยความปวดร้าวใจ คำแก้วเหลือบเห็นชายหนุ่มก็ตกใจ สบตากันอย่างเจ็บปวด ที่สัมผัสนั้นไม่ใช่ของกันและกัน...
ooooooo
คืนนี้เจ้าสัวไปงานกับคำแก้ว เม่งฮวยนอนอย่างอ้างว้างเดียวดาย เยนหลิงซบหน้ากับหมอนร้องไห้ อย่างริษยาร้อนแรง ส่วนโรสร่าเริงดั่งนกน้อยที่จะบินจากรัง แต่งตัวเตรียมออกไปหาทรงชัย
อาจูเป็นห่วงย้ำกับโรสว่า "อาคุงนายรีบกลับนะฮะ ท่านเจ้าสัวจะได้ไม่รู้"
เมื่อกลับจากงาน เจ้าสัวมานอนที่ห้องคำแก้ว เธอออดอ้อนให้เจ้าสัวแสดงความรักด้วยความหวังว่าคืนนี้น่าจะทำให้ตนสมหวัง ท้องได้จริงๆเสียที
แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้น ฝันก็สลายเมื่อระดูมาตามปกติ เธอทุบท้องตัวเองร้องไห้อย่างหนักกับความกดดันที่นับวันรุนแรงขึ้นทุกที
ส่วนเจ้าสัว พอออกจากห้องคำแก้วก็ไปหาโรสที่ห้อง ปรากฏว่าโรสยังไม่กลับและอาจูก็ไปนั่งคอยจนหลับอยู่ที่บันไดเล็กข้างตึก อาจูสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงเจ้าสัวเรียกหาตน โวยวายอยู่ที่ห้อง
เสียงเจ้าสัวดังไปถึงห้องเยนหลิง อาเง็กหน้าตาตื่นบอกว่าเจ้าสัวเรียกหาอาจูแบบนี้แปลว่าคุณนายที่สามไม่อยู่ในห้อง เยนหลิงตาวาวพึมพำว่าไม่อยู่ในห้องแล้วไปไหน ไปตั้งแต่เมื่อไร แล้วฟันธงว่าต้องไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้แน่ๆ แสดงว่าโรสหายไปทั้งคืน!
อาจูรีบกลับห้อง ถูกเจ้าสัวซักถามว่าโรสหายไปไหน ก็อึกอักแต่ก็ปดเพื่อเอาตัวรอดปกป้องโรสว่า ตนไม่รู้ เจ้าสัวถามว่าไปตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจูปดว่าไปตอนเช้า
แม้จะถูกเจ้าสัวคาดคั้นอย่างไรอาจูก็ปกปิดปากแข็งทั้งที่ใจกลัวจนสั่น เจ้าสัวหัวเสียเดินกลับเข้าห้อง อาจูจึงรีบแอบโทรศัพท์ไปหาทรงชัย ให้บอกโรสว่า ตนบอกเจ้าสัวว่าคุณนายออกไปตอนเช้าแต่ไม่เห็นว่าไปตอนไหน ระหว่างที่อาจูโทรศัพท์นั้น เยนหลิงแอบฟังอยู่อย่างสะใจ
โรสเตรียมตัวกลับ ใจคอไม่ดีไม่รู้จะเอาตัวรอดจากเจ้าสัวได้อย่างไร ครั้นจะบอกไปหาญาติหาเพื่อนก็ไม่เคยมีญาติหรือเพื่อน ทรงชัยแนะว่าให้บอกว่าไปเล่นงิ้วรับเชิญรอบพิเศษเลย
ดังนั้น เมื่อโรสกลับมา ทั้งโรสและอาจูจึงถูกเรียกมาซักถามสอบถามอย่างตึงเครียด พอเจ้าสัวดักคอว่าไปช่วยเล่นงิ้วแล้วทำไมต้องค้าง ทำเอาโรสอึ้งไปนิดหนึ่ง พอตั้งหลักได้ก็แว้ดใส่อาจูหาว่าอาจูโมเม แล้วพูดนำตะล่อมอาจูให้โกหกตามว่า
"อ๋อ...ลู้เลี่ยว...ลื้อมาที่ห้องไม่เจออั๊วใช่ไหม ก็เมื่อเช้าอั๊วคอยลื้ออยู่ตั้งนาน จาให้ลื้อไปเรียกแท็กซี่ให้ซะหน่อย ลื้อก็ไม่มาซะที อั๊วคอยไม่ไหวเลยต้องออกไปเรียกเอง ลื้อมีความผิดนะอาจู มาช้าเลี้ยวยังมาบอกนายว่าอั๊วไปตั้งแต่เมื่อคืงเหรอ"
โรสพูดๆๆๆจนเจาสัวต้องบอกให้พอ จบได้แล้ว กระหนาบว่าจะไปไหนก็ไปแต่ต้องบอกอาจูให้รู้ พอเห็นเจ้าสัวไม่เอาเรื่องโรสก็ใช้มารยาอ้อนเจ้าสัว เข้าไปเกาะแขนฉอเลาะว่า
"แหม...นาย...จากักขังอั๊วเหรอ อั๊วจาไปไหนไม่เห็งต้องบอกเลย"
เจ้าสัวบอกว่าเป็นห่วงกลัวเป็นอันตรายเพราะญาติก็ไม่มีเพื่อนฝูงก็ไม่มี โรสยิ้มหวานคล้องแขนเจ้าสัวชวนกลับห้อง เจ้าสัวรู้ใจพูดเสียงอ่อน
"ฮื้อ...อาเหม่เกว่...ลื้อล่ะเป็งอย่างนี้ทุกที..." ทำท่ารำคาญแต่ก็เดินตามโรสไปที่ห้องด้วยสีหน้ารื่นรมย์
แต่แล้วเรื่องก็กลับลุกลามบรรยากาศระอุขึ้นมาทันที เมื่อเยนหลิงโผล่มาขวางโรส แล้วถามอาจูว่าเมื่อเช้าโทรศัพท์หาใคร อาจูตกใจลนลาน เยนหลิงขู่ว่า
"อั๊วอยู่ในห้องนั้นได้ยินทุกอย่าง ลื้อพูดว่า...จูบอกว่าอาคุณนายออกไปตอนเช้านะฮะ"
"อาจู...ลื้อโทร.หาใคร" เจ้าสัวหันเล่นงานอาจูทันที ทำเอาอาจูแทบอยากจะตายอยู่ตรงนั้นเลย หันมองหน้าโรส โรสหน้าถอดสียืนอ้ำอึ้ง
ooooooo
ทั้งหมดพากันลงมานั่งที่ห้องรับแขก เจ้าสัวบอกโรสให้นั่ง โรสนั่งลงแอบมองตาอาจูแบบรู้กันว่าควรทำอย่างไร เจ้าสัวจับเรื่องนี้ไม่ปล่อยแม้อาจิวจะเข้ามารายงานว่าวันนี้ก้องเกียรติจะกลับบ้านสาทรอยากคุยด้วย เจ้าสัวยังบอกว่าเอาไว้ก่อน แล้วหันมาชำระความกับโรสและอาจูโดยมีเยนหลิงนั่งคุมเชิงอย่างเป็นต่อจ้องโรสกับอาจูว่าจะแก้ตัวกันอย่างไร
อาจูยืนกระต่ายขาเดียวว่าตนไม่ได้โทรศัพท์ ครั้นถูกเยนหลิงทั้งขู่ทั้งแฉ โรสก็ออกมาปกป้องอาจู ถูกเยนหลิงลุกพรวดเข้าไปขยุ้มหัวอาจูตบเปรี้ยงอย่างฉุนเฉียวที่ปากแข็ง
โรสลุกขึ้นโผนเข้ากระชากเยนหลิงจนหมุนคว้างเงื้อมือจะตบ อาจูรีบรั้งมือไม้ขอร้องว่าอย่าทำอย่ามีเรื่องกันเลย แต่ทั้งโรสและเยนหลิงยังฮึ่มๆใส่กัน จนเจ้าสัวตวาดให้หยุดไล่ทั้งสองคนกลับไปห้อง
ทั้งสองคนก็ยังไม่กลับห้องแต่กลับไปนั่งที่ของตัวเอง เจ้าสัวถามอาจูอีกว่าโทรศัพท์ถึงใคร พออาจูบอกว่าคำตอบเหมือนเดิม ก็ถูกเยนหลิงด่าว่าโกหกหน้าด้านๆ
ไม่ว่าเจ้าสัวจะหว่านล้อมอย่างไรกระทั่งถ้าโกหกก็ไม่เอาผิดขอให้บอกความจริงมา อาจูก็ยังยืนกรานคำเดิมว่าตนไม่ได้โทรศัพท์หาใคร ที่ออกไปนั่งรอเพราะไม่รู้ว่าโรสจะกลับมาเมื่อไหร่
"เอาล่ะ เรื่องนี้จบ" เจ้าสัวตัดบท แต่เยนหลิงไม่ยอมให้จบหาว่าเจ้าสัวตัดสินไม่ถูก แล้วย้ำถามว่าโรสหายไปไหนมาทั้งคืน
โรสลุกขึ้นยืนช้าๆ แต่ท่าทางจริงจัง เอาเรื่อง พูดพลางจ้องหน้าเยนหลิง
"คุงนายเยนหลิง ลื้อเกียดอั๊วก็ไม่ว่าอาไล เพราะมังเป็นเรื่องธรรมดาที่เมียสองก็ต้องเกียดเมียสามที่สวยกว่า มีเสน่ห์กว่า แต่เกียดขนาดมาใส่ร้ายกันอย่างนี้อั๊วไม่เคยนึก ลื้อจาเอาอั๊วให้ตายเลยหรือ ถ้าอั๊วไม่ล่ายไปทั้งคืง แต่หายไปเลย ลื้อคงไม่เอาผิดอั๊วหรอกใช่ไหม ลื้อคงลีใจ จุดปาทักล่ายยินไปถึงไท้อิมแชเลยมั้ง"
โรสด่ายาวเสียจนเยนหลิงอึ้ง พอนึกได้ก็จะกรี๊ด ถูกโรสชี้หน้าตวาดให้หยุด แล้วชวนอาจูกลับห้อง
เยนหลิงมึน เจ้าสัวลุกขึ้นเดินมาตบไหล่อย่างปลอบใจ เยนหลิงเบี่ยงตัวเคืองๆเจ้าสัวเลยเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้เยนหลิงยืนแค้นจนตัวสั่นอยู่ตรงนั้น
ooooooo
เจ้าสัวเข้าไปที่ห้องเม่งฮวย พบก้องเกียรติกำลังสวดมนต์อยู่ เจ้าสัวไม่ให้เม่งฮวยรบกวนลูกชาย แต่ไปยืนมองด้วยความรักชื่นชม
เยนหลิงโกรธจนขีดสุดเดินตามโรสกับอาจูขึ้นไปจะเอาเรื่อง พอโรสเห็นท่าทางเยนหลิงก็รู้ว่าต้องมีเรื่องจึงบอกอาจูให้หลบไปข้างหลังตน พอดีเยนหลิงเงื้อมือตบเลยโดนหน้าโรสเข้าเต็มๆ
โรสแผดเสียงร้องลั่น จนเจ้าสัวได้ยินออกมาถามว่าร้องทำไม โรสฟ้องว่าเยนหลิงตบตน
"ใช่! เอาสิ นายลงโทษฉันเลย ฉันตบหน้าโรสเอง เพราะพูดจาโกหกพกลมทั้งนายทั้งบ่าว" พูดแล้วอาศัยทีเผลอตบหน้าอาจูเข้าเปรี้ยง แล้วหันไปท้าเจ้าสัว "เอาล่ะ นายเห็นแล้ว นายจะเอายังไงกับฉันก็ได้ จะฆ่าฉันก็ได้ที่ตบเมียรักของนาย" แต่พูดเสร็จก็เดินไปเข้าห้องตัวเองปิดประตูปัง
โรสด่าตามหลังจะกระโจนตาม ถูกเจ้าสัวปรามว่า
"อาเหม่เกว่" โรสชะงัก เจ้าสัวหรี่ตามองโรสอย่างระแวงปรามว่า "อั๊วบอกให้จบก็จบแต่เรื่องของเรื่องมันจะยังไม่จบถ้าลื้อยังหนีไปดูงิ้วอีก!"
ฟังเจ้าสัวแล้วโรสอึ้งไปทันที
ooooooo
ที่โต๊ะกินข้าวรวมหน้าห้องครัว ผิน อ่อน ป้าพุ่ม และกิมลั้ง นั่งกินกันอยู่ ผินเล่าเรื่องเยนหลิงตบโรส ผัวะ!ผัวะ!ผัวะ! อย่างเมามันออกรส ใส่สีตีไข่เต็มที่ เล่าแล้วหันไปบอกให้อ่อนเล่าต่อ
อ่อนบอกหน้าตาเฉยว่าคุณนายสองตบคุณนายสามแค่ทีเดียวไม่ใช่สามทีอย่างผินเล่า ป้าพุ่มเฉยตำหนิผินว่าการปั้นน้ำเป็นตัวแบบนี้มีกิมลั้งคนเดียวก็พอแล้ว
กิมลั้งได้ยินโวยวายขึ้นมา พานโกรธป้าพุ่มอาฆาตว่าไม่ทำผิดมั่งก็ให้มันรู้ไป ผินคุยกับกิมลั้งเข้ากันได้เป็นปี่
เป็นขลุ่ย ผินตั้งข้อสังเกตว่าป้าพุ่มอาจจะอมค่ากับข้าว กิมลั้งฟันธงว่าแน่นอนเพราะแกชอบเล่นหวย บ้าหวยขึ้นทุกวัน
พูดแล้วกิมลั้งก็เปรยๆอย่างแค้นใจว่า
"อีคุณนายสี่นี่ก็อีกคน อั๊วจะทำยังไงดีนะ ถึงจะทำให้มันกระเด็นออกไปจากบ้านนี้ได้"
ผินเสนอว่าให้ทำของใส่อย่างที่เคยทำสิ กิมลั้งตวาดแว้ดให้หยุดเดี๋ยวนี้ เคยบอกแล้วไงว่าไม่ให้พูดเรื่องนี้อีก ปรามผินว่า ถ้าขืนยังพูดมากปากพล่อยอยู่อีกตนจะฟ้องเจ้าสัวให้ไล่ออกจากบ้าน ทำกร่างคุยโวว่า
"แกก็รู้นี่ ว่าท่านเจ้าสัวรักอั๊วตามใจอั๊วทุกอย่าง ทีนี้แกก็จะไม่มีที่ซุกหัวนอน จำไว้!" พอเดินออกไปแล้ว กิมลั้งด่าอย่างไม่หายแค้น "อีผิน อีนังปากปลาร้าเหม็นเน่า"
จากนั้นกิมลั้งไปทำความสะอาดห้องน้ำในห้องคำแก้ว แล้วก็ชะงักกึกเมื่อเห็นเลือดหยดหนึ่งที่ขอบชักโครก กิมลั้งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆอย่างเร็ว วางแปรงแล้วตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า รื้อค้นจนเจอผ้าอนามัยในตะกร้า เห็นพร่องไปหลายชิ้น รีบนับเพื่อจะดูว่าพรุ่งนี้จะเหลือเท่าไหร่
พอปิดประตูตู้คำแก้วเข้ามาพอดี คำแก้วเอะใจถามว่ามาค้นหาอะไรในตู้ตน กิมลั้งไม่ทันตั้งตัว ตอบอึกๆอักๆแล้วโกหกว่าเอาเสื้อมาเก็บ ถูกคำแก้วไล่บี้ว่าเสื้อตัวไหน สีอะไร กิมลั้งก็แก้ตัวไปน้ำขุ่นๆว่าตอนเอามาไม่ได้ดู
คำแก้วเค้นจนกระทั่งกระชากหางเปียกิมลั้งจนหน้าหงายกิมลั้งก็ยังปากแข็งบอกว่าไม่ได้ดูอะไร คำแก้วโกรธจัดรวบเสื้อผ้าที่แขวนไว้โยนใส่กิมลั้ง เผลอคว้าตะกร้าผ้าอนามัยออกมาขว้างใส่ด้วย ทำแล้วตัวเองกลับตกใจที่กิมลั้งเห็นผ้าอนามัย ถามจับผิดว่า
"แกมาดูโกเต็กซ์ของฉันใช่ไหม" กิมลั้งยิ่งจับพิรุธได้จ้องหน้าคำแก้วเขม็งถามกวนๆว่า
"หนูจะอยากดูโกเต็กซ์ของคุณนายทำไม หนูก็แค่มาเห็นมันเข้าโดยบังเอิญแล้วก็แค่คิดว่าทำไมคุณนายถึงยังต้องใช้มันอยู่อีก"
คำแก้วหาเรื่องกิมลั้ง ถามจนกิมลั้งตอบไม่ออก เลยด่าตบท้ายว่า
"แกมันอีนังคนจิตใจเลว คิดแต่สิ่งเลวๆ ดีแล้วที่คุณนายใหญ่ไม่ยอมให้เปลี่ยนแกกับอาจูเพราะฉันจะได้โขกสับแกได้เต็มที่หน่อย" พูดแล้วก็หัวเราะลั่นใส่กิมลั้งอย่างสาสมแก่ใจ
กิมลั้งนึกถึงหยดเลือดที่โถส้วมถามอย่างเป็นต่อว่าคำแก้วท้องจริงหรือเปล่า คำแก้วพุ่งเข้าหาทันทีตะคอกถามว่ากล้าดียังไงมาถามอย่างนี้ กิมลั้งบอกว่าตนเห็นหยดเลือดบนขอบโถชักโครก
คำแก้วอึ้งไปทันที แต่พริบตาเดียวก็ตั้งสติได้ ย้อนถามว่าเห็นแล้วเป็นยังไง
"ก็ไม่ยังไง หนูเห็นเลือด หนูสงสัยก็เลยถาม คุณนายก็แค่ตอบว่า...คุณนายท้องจริงหรือเปล่าก็แค่เนี้ย"
"แกออกไปได้แล้ว...ออกไป๊!" คำแก้วตัดบท จับกิมลั้งผลักออกไปอย่างแรงแล้วปิดประตูปังเมื่อกลับมาเห็นตะกร้าผ้าอนามัยก็ยิ่งสับสนขุ่นเคืองวิตก ยกมือทุบท้องตัวเองอย่างสุดทนที่จนแล้วจนรอดก็ไม่ท้องสักที
ooooooo
เช้านี้ เจ้าสัวนั่งคุยกับก้องเกียรติเรื่องจะขยายตลาดไปอเมริกา เจ้าสัวอยากให้เขาไปดูตลาดเอง แต่ ย้ำว่าให้รีบไปรีบมาเดี๋ยวอาม้าจะคิดถึง แล้วถามว่าอยากได้น้องสาวหรือน้องชาย ก้องเกียรติตอบทันทีว่าอยากได้น้องชาย
เจ้าสัวพูดอย่างอารมณ์ดีว่าเป็นผู้หญิงก็ไม่เป็นไรเพราะคำแก้วยังท้องได้อีกหลายหนและตนเองก็ยังกระชุ่มกระชวย แม้จะเป็นเรื่องน่ายินดีแต่ก้องเกียรติฟังแล้วก็อดใจคอหวั่นไหวไม่ได้ แต่ก็พูดเอออวยไปกับเจ้าสัวว่าคำแก้วอายุยังน้อย ยังมีน้องให้ตนได้อีกหลายคน
พอดีตี๋เล็กวิ่งเล่นพรวดพราดเข้ามาจนพี่เลี้ยงห้ามไม่ทัน เจ้าสัวทักทายตี๋เล็กอย่างเอ็นดูแต่เพราะตี๋เล็กเป“นเด็กค่อนข้างดื้อ พูดจาไม่นิ่มนวล เมื่อก้องเกียรติเรียกน้องไปสอน ตี๋เล็กก็พูดอ่อนโยนนิ่มนวลขึ้นทำให้เจ้าสัวเรียกเข้าไปกอดอย่างเอ็นดู
ครู่หนึ่งเจ้าสัวพาก้องเกียรติไปชี้ให้ดูว่าจะขุดสระบัวตรงริมรั้วดีไหม ขณะนั้นอาจูเดินผ่านไปตี๋เล็กร้องเรียกจะไปหาอาม้า เจ้าสัวเลยสอนว่าตี๋เล็กโตแล้วจะคอยร้องหาแต่อาม้าไม่ได้รู้ไหม คราวนี้ตี๋เล็กตอบอย่างผ่าเผยฉะฉานว่า "รู้ครับอาเตีย" เจ้าสัวหัวเราะชอบใจดึงตี๋เล็กเข้าไปกอด
โรสลงมาจากระเบียงหลังตึก เห็นเจ้าสัวรักลูกชายตนก็ปลื้มจนน้ำตาคลอ เหลือบเห็นเยนหลิงเดินมาก็มองเยาะเย้ย ปรายตาให้ดูว่าเจ้าสัวรักตี๋เล็กขนาดไหน ทำให้เยนหลิงยิ่งเคียดแค้นริษยาโรสเป็นทวีคูณ เลยเดินสะบัดไปทางระเบียงหลังตึกข้างห้องเจ้าสัว
ที่นั่นคนสวนสองคนคือโชคกับน้อยกำลังคุยกัน น้อยยุโชคว่าถ้าชอบอาจูก็เดินเข้าไปหาเลยมัวหงิมๆอยู่อย่างนี้เมื่อไรฝ่ายโน้นจะรู้ โชคบอกว่าตนไม่กล้า เล่าอย่างเสียดายว่า
"อาจูเขาเป็นคนเฉยๆนิ่งๆไม่ค่อยพูด ข้าเลยไม่กล้า ขนาดคืนก่อนข้าเห็นอาจูมานั่งคอยคุณนายสามอยู่ที่ข้างตึก ข้ายังไม่กล้าเข้าไปพูดด้วยเลย อาจูน่ะนั่งคอยคุณนายสามทั้งคืนเลยนะ แล้วข้าเองก็ได้แต่แอบดูอาจูอยู่เงียบๆทั้งคืนเหมือนกัน"
เยนหลิงหูผึ่ง ได้ข้อมูลเด็ดที่จะเล่นงานโรส ทำเป็นยิ้มแย้มเดินเข้าไปถามว่าชื่ออะไร พอรู้ว่าชื่อโชคก็ยิ้มสะใจ แววตาร้ายอย่างมีแผนการ
ooooooo
โรสแต่งตัวเตรียมจะออกไปพบทรงชัยอีก สั่งอาจูให้ไปโทรศัพท์นัดให้ อาจูลุกไปอย่างไม่เต็มใจนัก แต่พอเดินลงบันไดมาเห็นเยนหลิงกำลังขึ้นมาจ้องหน้าอาจูเขม็ง ทำเอาอาจูผวาถามว่ามีอะไรหรือฮะคุณนาย เยนหลิงไม่ตอบแต่แววตานั้นร้ายกาจ จนอาจูอกสั่นขวัญแขวนหันหลังเดินกลับไปเข้าห้อง
โรสโมโหที่อาจูยังไม่ไปโทรศัพท์ให้ พอถามก็เอาแต่อึกอัก โมโหเลยลงไปโทร.เอง แต่พอเดินลงไปก็เจอเยนหลิงยืนมองจากโถงบันไดด้วยสายตาเย้ยหยัน โรสชะงักนิดหนึ่งแล้วเดินชนเยนหลิงจนเซแล้วเดินผ่านไป อาจูรีบตามไปด้วยความกังวล ส่วนเยนหลิงค่อยๆเดินตามโรสไปช้าๆ
พอเข้าไปในห้องรับแขก โรสตรงไปที่มุมโทรศัพท์ยกหูโทร.ทันที อาจูยืนห่างๆคอยระวังให้เหลือบเห็นเยนหลิงเดินมาหยุดมองก็รีบส่งสัญญาณให้โรสรู้ตัว โรสตกใจรีบตัดสาย กรีดกรายมาทางห้องรับแขกถามเยนหลิงว่า
"อาไลกังวะ มาคอยเดิงตามทำไม ไม่มีอาไลจาทำเลี้ยวเหรอไง"
เยนหลิงไม่แยแส หันร้องเรียกอาเง็ก ทันใดนั้นอาเง็กก็พาโชคเข้ามา แล้วเยนหลิงก็เปิดฉากจับโกหกโรสตามหลักฐานที่ได้ยินโชคคุยกับน้อยทั้งยังเอาโชคมาเป็นพยานด้วย เมื่อเยนหลิงบอกว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับอาจู โรสก็ทำไก๋ว่าเกี่ยวกับอาจูก็พูดกับอาจูเอง แต่พอเดินผ่านไปก็เรียกอาจู
อาจูอยากไปจากตรงนั้นอยู่แล้ว พอโรสเรียกก็ขยับจะไปถูกเยนหลิงขวางหน้า
"นังจู! คืนวันนั้น นายของแกออกไปข้างนอกทั้งคืนเลยใช่ไหม แต่พอตอนเช้า นายท่านถามหานายของแก แกก็โกหกนายท่านไปว่า...นายของแกออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า เสร็จแล้วแกก็โทรศัพท์ไปนัดแนะกับนายของแก แกมันเลวมาก โกหกหน้าด้านๆ ทีนี้ล่ะแกกระเด็นแน่ เพราะฉันมีพยานว่าแกอยู่ที่ข้างตึกทั้งคืน"
อาจูหน้าถอดสี อ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก เยนหลิงถามโชคให้ตอบยืนยันว่า เห็นอาจูอยู่ที่ข้างตึกทั้งคืนใช่ไหม... อยู่จนเช้าใช่ไหม?
โชคอึกๆอักๆไม่กล้าตอบ พอถูกเยนหลิงเค้นหนักเข้าก็ตอบ ครับ...ครับ...
อาจูหน้าเหลือสองนิ้ว คิดในใจว่างานนี้ตนตายแน่ๆ
ooooooo
พออาจูขึ้นไปเล่าให้โรสฟัง โรสเชื่อว่าโชคชอบอาจูไม่อย่างนั้นไม่มานั่งเฝ้าทั้งคืน มองหน้าอาจู เดินเข้าไปเอามือวางบนบ่า พูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า เยนหลิงคิดจะกำจัดคนอย่างตนง่ายๆหรือ ฝันไปเถอะ!
อาจูตกใจบอกโรสว่าตนไปเฝ้าที่นั่นทั้งคืนจริงๆ โรสปลอบอาจูว่า
"อาจู...ถ้าอั๊วตายไป อั๊วคงไม่ล่ายเจอลื้อหรอก เพราะลื้อคงต้องอยู่บนซาหวัน ส่วนอั๊วน่ะคงต้องอยู่ในนรก" เห็นอาจูตกใจก็ถามว่า "กลัวเหรออาจู อั๊วเองก็กลัวเหมืองกัง เพราะถ้าโดนจับล่ายอั๊วคงจาโดนหนักยิ่งกว่าลื้อซะอีก"
พูดแล้วโรสหน้าขรึมลงทันทีที่คิดถึงผลที่จะตามมาถ้าเจ้าสัวจับได้จริงๆ
ooooooo
ที่โต๊ะอาหารมื้อเที่ยงวันนี้ เมื่อทุกคนมานั่งประจำที่ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เจ้าสัวบอกให้เจี๊ยะกันได้แล้ว แต่พอทุกคนหยิบตะเกียบยกชามข้าวขึ้น เจ้าสัวกลับบอก
"เหลียวก่อง! ห้องนี้ห้องเจี๊ยะ ไม่ใช่ซาหนามรบ ห้ามรบกันขณะเจี๊ยะเข้าใจไหม"
ทีแรกทุกคนก็เริ่มลงมือกินกัน แต่เยนหลิงต้องการสาวไส้โรสที่กลางโต๊ะอาหารจึงพยายามหาทางที่จะฟ้องเจ้าสัว
เจ้ากรรม! เจ้าสัวไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น ไม่ว่าเยนหลิงจะเปรยๆสักกี่ครั้งเจ้าสัวก็ไม่ฟัง กระทั่งเยนหลิงบอกว่ามีเรื่องจะแฉ เจ้าสัวก็ไม่สนใจ โรสเอะใจถามคำแก้วว่าแฉแปลว่าอะไร คำแก้วบอกว่าแปลว่าประจาน
ระหว่างที่เยนหลิงหาจังหวะจะฟ้องเจ้าสัวนั้น อาจูไม่กล้าเข้าไปหลบๆแอบๆอยู่นอกห้องก็ยังถูกอาเง็กเยาะเย้ยว่าวันนี้อาจูตายแน่ ฐานที่โกหกเจ้าสัว ต้องตายทั้งเป็นแน่ๆทำให้อาจูยิ่งอกสั่นขวัญหาย
โรสเริ่มร้อนใจ เมื่อเยนหลิงยังหาจังหวะฟ้องเจ้าสัวไม่ได้ โรสก็ลุกออกจากโต๊ะ บอกเจ้าสัวว่าอิ่มแล้ว พอเดินออกมาเจออาจูก็ปลอบใจว่าไม่ต้องกลัว มีมืดก็ต้องมีสว่าง อาจูพูดเสียงประหม่าว่า มีสว่างก็ต้องมีมืดเหมือนกัน แล้วรีบเดินตามโรสไปให้พ้นๆจากตรงนั้น
ooooooo
เม่งฮวยบอกเจ้าสัวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุขว่าก้องเกียรติยอมแต่งงานแล้ว คำแก้วเงยหน้าจากอาหารมองเม่งฮวยอย่างตกใจ แต่พริบตาเดียวก็รู้ตัวรีบปรับสีหน้าทันที แต่ไม่พ้นสายตาเยนหลิง ละสายตาจากคำแก้วแล้วยิ้มเยาะอย่างมีแผน
ออกจากโต๊ะอาหารคำแก้วไปนั่งร้องไห้อยู่ที่ริมบ่อเก่า จนกระทั่งเมื่อกลับขึ้นไปที่ห้องเจอกิมลั้งกำลังปิดตู้เสื้อผ้าพอดี กิมลั้งแอบมาดูผ้าอนามัยปรากฏว่าหายไปหลายชิ้น
แม้คำแก้วจะรู้ว่ากิมลั้งมาทำอะไร แต่ก็เหนื่อยใจอ่อนล้าเกินกว่าจะหาเรื่อง พูดเสียงเบาๆให้กิมลั้งออกไป พอกิมลั้งเห็นคำแก้วเสียงอ่อนก็ถามอย่างได้ใจว่า
"คุณนาย...คุณนายท้องจริงหรือเปล่า" คำแก้วพยายามเลี่ยงที่จะมีเรื่องกับกิมลั้ง แต่แม่นั่นก็ยังเซ้าซี้ถาม จนคำแก้วโมโหคว้าถ้วยน้ำชาปาหัว
ปาได้แม่นฉมัง! ถูกหัวกิมลั้งอย่างจังจนเลือดออก กิมลั้งร้องไห้โฮออกมา คำแก้วไม่สนใจจับตัวกิมลั้งดันไปทางประตูแล้วผลักโครม จากนั้นปิดประตูปัง เดินย้อนกลับมาทางห้องนอนอย่างหมดอาลัยตายอยาก น้ำตาไหลพรากอย่างระทมทุกข์แสนสาหัส ไหนจะเรื่องตัวเองไม่ท้องสักที แล้วไหนจะเรื่องก้องเกียรติจะแต่งงานอีก...
ooooooo
กิมลั้งกลับไปนั่งร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่าอยู่ที่เรือนคนใช้ ขว้างปาข้าวของระบายอารมณ์ จนอาอึ้มเข้ามาถามว่าเป็นอะไร หน้าผากไปโดนอะไรมา
"อีคุณนายสี่มันปาของใส่อั๊ว จนอั๊วหัวแตกเลือดไหล"
"แล้วลื้อไปทำอาไลอาคุงนายสี่อีเขาล่ะ" อาอึ้มถามไปตามประสา ทำให้กิมลั้งโกรธขึ้นมา ตวาดอาอึ้มว่าถ้าถามแบบนี้ก็ไปเลย ไปให้พ้น อาอึ้มออกไปอย่างอ่อนใจกับอารมณ์ของกิมลั้ง
"ถ้าไม่เอาให้ตาย...ไม่ใช่อีกิมลั้งแน่...นังคำแก้ว แกต้องตายทั้งเป็น หน็อย หลอกลวงคนทั้งบ้านว่าท้อง คราวนี้ล่ะ อั๊วจะฉีกหน้ากากลื้อให้ได้" กิมลั้งอาฆาต
ooooooo
หลังจากเม่งฮวยบอกเจ้าสัวว่าก้องเกียรติยอมแต่งงานแล้ว จากนั้นก็ให้สร้อยขับรถคันหรูไปรับเจ้าสัวเบ๊กิมทงพร้อมทั้งลูกสาวมาที่บ้าน
เจ้าสัวกับเม่งฮวยรออยู่แล้ว พอเจ้าสัวเบ๊กิมทงพาลูกสาวมาสวัสดีทักทายกันแล้ว เจ้าสัวเบ๊กิมทงถามว่า เจ้าสัวเชิญตนมาเจียะเต้หรือมีธุระอะไรด้วย
"อาเม่งฮวยอีอยากเจอลื้อ อีคิดถึงไม่ล่ายเจอกังนาง" เจ้าสัวยิ้มแย้มโบ้ยให้เป็นหน้าที่ของเม่งฮวย
เม่งฮวยมองหน้าลูกสาวเจ้าสัวเบ๊กิมทงถามอย่างเอ็นดูว่า เรียนหนังสือจบแล้วหรือ พอลูกสาวเจ้าสัวเบ๊ตอบว่าจบแล้ว เม่งฮวยก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ
หลังจากนั้นเมื่อก้องเกียรติเดินมาที่ตึกใหญ่ เม่งฮวยเรียกแล้วเข้าไปคุยอย่างอารมณ์ดีว่า
"อาตั่วตี๋ อาม้ามีข่าวลีมาบอกลื้อ อาม้าหาเมียให้ลื้อล่ายเลี้ยวนา อีเป็งลูกสาวของอาเจ้าสัวเบ๊กิมทง เมื่อวางอาเตียลื้อเชิงมาเจียะเต้ อาม้าเห็งอีเลี้ยว...คิกว่าอีเหมาะสมกะลื้อนาอาตั่วตี๋"
ก้องเกียรติอึ้งไปนาน เม่งฮวยพูดต่ออย่างพออกพอใจว่า
"อีก้อ...ไม่ค่อยสวยเท่าหล่าย แต่อีเลียงหนังสือเยอะเหมืองลื้อเลย อาตั่วตี๋ ฟังที่อาม้าพูกอยู่หรือป่าว"เม่งฮวย
ถามเมื่อเห็นก้องเกียรติยืนอึ้งอยู่นาน เมื่อเขาตอบรับครับ เม่งฮวยจึงพูดต่ออย่างมีความสุข "แต่งงานเลี้ยวต้องลีบมีลูกให้อาม้าอุ้มนาอาตั่วตี๋ เลี้ยวอีกอย่าง ลื้อก็ซาจั๊บกว่าเลี้ยวนา"
"ขึ้นไปคุยกันบนตึกดีกว่าครับอาม้า" ก้องเกียรติชวนเม่งฮวยเกาะแขนลูกชายไปพูดไปด้วย
"ลูกสาวของอาเจ้าสัวเบ๊กิมทงน่ะอีท้องล่ายหลายหงเลยนา เพาะอีก้งหญ่ายออกลูกง่าย โหงวเฮ้งลีอาม้าลูเลี้ยวใช้ล่าย ลีบแต่ง ลีบท้อง เข้าใจไหม"
เม่งฮวยกับก้องเกียรติเดินเข้าตัวตึกไปแล้ว คำแก้วที่แอบฟังอยู่หลังต้นมะม่วงใหญ่ค่อยๆพลิกตัวหันหน้ากลับมา สีหน้าระทมทุกข์แสนสาหัส แม้จะพยายามข่มใจแต่ก็ทนไม่ได้ ร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น...
ooooooo
อาจูตกอยู่ในภาวะขวัญผวา ยิ่งเมื่อเจออาเง็กทีไรก็ถูกขู่ว่า "ตายแน่...ตายแน่" อาจูก็แทบจะประสาทกิน
เมื่อเจอโรสถามว่าตายแล้วอยากกินอะไรให้บอกมา ตายไปแล้วจะทำบุญไปให้ อาจูก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา โรสยังถามเสียงหวานว่า
"อาจู...ลื้อลักอั๊วไหม" พออาจูบอกว่ารัก โรสสรุปทันทีว่า "งั้น! ลื้อยอมให้นังแมงป่องเยนหลิงมันกัดลื้อแทนอั๊วนา อั๊วจาล่ายปอดภัยคนเลียว"
อาจูมองโรสอย่างคลางแคลง แต่แล้วก็พยักหน้าช้าๆ อย่างยอมทุกอย่าง บอกโรสว่าได้ฮ่ะ อาคุงนาย โรสขอบใจ อาจูเร่งอย่างเจ็บปวดว่า
"อาคุงนายช่วยไปบอกให้อาคุงนายสองอีรีบไปบอกท่านเจ้าสัวเร็วๆเถอะฮ่ะ ขืนอยู่อย่างนี้อาจูคงทนไม่ไหว อาจูจะเป็นโรคประสาทเข้าสักวัน"
"กัวอาไล ถ้าเลาเป็ง มังก็ต้องเป็งเหมืองกัง โรคประสาทน่ะ" โรสยิ้มหยัน อาจูถามว่าทำไมหรือ "แหม...ก็นังคุณนายเยนหลิงน่ะ มังอยากจาขยี้เลาใจจะขาด แต่ก็ยังไม่ล่ายหลั่งใจมังซะที ลื้อลองคิดลู ว่าป่านนี้มันคงร้อนใจจะตายแล้วมั้ง"
สีหน้าโรสสะใจขึ้นมาทันทีที่พูดถึงเยนหลิง
