สาวใช้ไฮเทค
ตอนที่ 25
สุดท้ายนลก็ทนเห็นเรืองรินต้องไปล้างห้องน้ำให้รมณีไม่ได้ เขาจึงเรียกอ่อนไปทำแทน แต่รมณีไม่ยอมจะให้เรืองรินเป็นคนทำ เรืองรินมองนลอย่างท้าทาย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ รินทำได้ ขอแค่ว่ารินทำขนาดนี้แล้ว คุณนลคงให้อภัยและหายโกรธรินเสียทีนะคะ"
นลไม่อยากเชื่อว่าเรืองรินจะอดทนได้ขนาดนี้ เขาชักยอมแพ้ในความบ้าระห่ำของเธอ นิยาเองเห็นเพื่อนลำบากแล้วสงสารจึงตัดสินใจจะบอกความจริงกับนล...นิยาเข้า มาในห้องนล เธอสารภาพ
ทุกเรื่องให้นลฟังว่า ที่เป็นแบบนี้เพราะยายชื่นรักและเป็นห่วงนลอยากให้กลับมาเป็นผู้เป็นคน ไม่ใช่เอาแต่
อมทุกข์งานการไม่ทำ จึงว่าจ้างเรืองรินซึ่งเป็นนักจิตวิทยามาช่วย ช่วงนั้นเรืองรินมีปัญหาทางบ้าน ร้านซักรีดของพ่อแม่กำลังจะถูกธนาคารยึด ร้านซักรีดของพี่ชายก็ถูกหุ้นส่วนโกงจนหมดตัว
"...แต่เหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมด ที่ผ่านมารินกลับทำทุกอย่างเพราะรักพี่นล นิยืนยันได้ว่าเรืองรินรักพี่นลค่ะ"
นลวางท่าไม่สนใจที่นิยาพูดมาทั้งหมด แต่มาสะดุดหูตรงที่ว่าเรืองรินรักเขา นลเริ่มคิดให้อภัยเรืองรินแต่ยังวางท่าเก๊กจนนิยาหมั่นไส้หวดมือฟาดนลไปป้าบ อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน และผลักนลล้มคว่ำไปบนเตียงด้วยความโกรธ นลถึงกับตะลึงเพราะนิยาไม่เคยก้าวร้าวกับเขาแบบนี้
กว่าจะเสร็จงานก็ค่ำมืด เรืองรินแทบหมดแรง กลับมาห้องล้มตัวลงนอนไม่ทันไร นลโทร.มาเรียก "ใครอนุญาตให้เธอเข้านอน มาหาฉันเดี๋ยวนี้ ฉันหิว อยากกินบะหมี่"
เรืองรินหน้าเจื่อนกะปลกกะเปลี้ยลุกเดินไปหานลที่ ห้อง...นลยิ้มอย่างสะใจที่ได้แกล้งเรืองริน แต่ที่จริงตอนนี้เขาใจอ่อนแล้วจึงหาเรื่องเรียกเรืองรินมาหาเพื่อจะขอโทษ เสียงเคาะประตูดังขึ้น นลรีบบอกให้เข้ามาแต่กลายเป็นรมณีที่เดินเข้ามา เธอยั่วยวนนลว่าเธอนอนไม่หลับ เรืองรินถือชามบะหมี่เข้ามาเห็นรมณีกำลังกอดนลก็ตะลึง น้ำตาเอ่อ จิตใจเหมือนถูกกรีด ทั้งเจ็บและปวดจนเธอทนไม่ไหวอีกแล้ว ประจวบกับที่เธอเหนื่อยและล้ามาทั้งวันทำให้เรืองรินฟิวส์ขาด
เรืองรินตรงเข้ามาเตะหน้าแข้งนลอย่างแรง วางชาม บะหมี่โครม แล้วประกาศ "จะทำร้ายจิตใจกันไปถึงไหนคะ รินไม่ทนอีกแล้ว...ฉันขอลาออก!"
รมณีตกใจไม่คิดว่าเรืองรินจะกล้าทำกับนลกำลังจะวีนใส่ เรืองรินตวาดถามว่าจะเอาบ้างไหม รมณีหุบปากทันที...
วัน รุ่งขึ้น ทุกคนในบ้านรู้ความจริงว่าเรืองรินเป็นใคร ไม่ได้เป็นคนรับใช้อย่างที่เข้าใจ เป็ด อ่อนและป้าบัวต่างเจี๋ยมเจี้ยมต่อหน้าเรืองริน มองเรืองรินเก็บเสื้อผ้าจะออกจากบ้าน เรืองรินกอดลาทุกคนด้วยน้ำตา จากนั้นก็มากราบลายายชื่น นิยาลงนั่งกับพื้นข้างเรืองริน
กนกวรรณชวน เรืองรินให้นั่งบนเก้าอี้ แต่เธอไม่นั่ง กนกวรรณจึงลงมานั่งที่พื้นด้วย เธอขอร้องยายชื่นให้ห้ามเรืองริน ท่าทีกนกวรรณรักและเอ็นดูเรืองรินมากขึ้น เธอขอโทษเรืองรินทุกเรื่องที่ผ่านมา
"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะรีบตะครุบเธอมาเป็นลูกสะใภ้ ไม่ปล่อยให้แม่รมณีมาทำแอ๊บแบ๊วหลอกลวงอย่างที่ผ่านมา"
รมณี ยืดตัวเกาะยายชื่นวางท่าข่มกนกวรรณ เรืองริน กราบลายายชื่น ยายชื่นทำท่าหลงๆลืมๆไม่สนใจเรืองรินและไม่ห้ามสักคำ เรืองรินเสียใจมองยายชื่นแล้วตัดใจออกไป...นลวิ่งตามมาดึงเรืองรินที่หน้า บ้านไม่ให้ไปจากบ้านนี้ เรืองรินหันมาย้อน
"ดิฉันไม่ใช่คนใช้ของคุณอีกต่อไป คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งหรือบังคับอะไรดิฉันได้อีก...ดิฉันขออวยพรให้คุณมีความสุขกับคุณรมณี"
"ริน...ฉัน...ฉันมีความจำเป็นต้องแต่งงานกับรมณี แต่ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง"
เรือง รินหัวเราะและพูดประชดว่า ที่อธิบายไม่ได้ก็เพราะต้องแต่งงานรับผิดชอบที่ทำรมณีท้อง นลตาโพลงไม่คิดว่าเรืองรินจะรู้ แต่ด้วยท่าทางเย้ยหยันของเรืองริน ทำให้นลไม่ พอใจจึงประชดกลับไปว่าใช่ เรืองรินมองนลน้ำตาคลอ กลับหลังหันเดินออกไป นลจึงโพล่งออกมา
"ฉันรักเธอนะริน!"
เรืองรินชะงัก แต่ไม่ยอมหันกลับไปมองนล เธอนิ่งสักพัก ที่สุดก็ตัดสินใจเดินต่อไปทิ้งนลให้ยืนเศร้าอยู่เบื้องหลัง
ooooooo
ตัดสิน ใจหิ้วกระเป๋ากลับมาบ้านพ่อแม่ที่ระยอง พอดีเจตน์เพิ่งกลับจากธนาคาร เขาตื่นเต้นดีใจบอกชุติมาว่า มีเงินก้อนโตโอนเข้ามา ทำให้เขาไถ่ถอนบ้านกลับคืนมาได้ พอเห็นเรืองรินเดินเข้ามา ทั้งเจตน์และชุติมาก็โผกอดลูกสาว ขอบอกขอบใจที่โอนเงินมาจนทางบ้านหมดหนี้สิน เรืองรินงง ไม่ทันไรยายชื่นโทร.เข้ามือถือเรืองริน และบอกว่า ได้โอนเงินค่าจ้างทั้งหมดให้แล้ว ขอบใจที่ทำงานให้เธอเต็มที่ เรืองรินร้องไห้ดีใจที่ยายชื่นไม่ได้ความจำเสื่อม ไม่ได้โกรธเธอ
"แต่คุณยายคะ รินยังทำงานให้คุณยายไม่สำเร็จเลยค่ะ รินจะรับเงินได้ยังไง"
"สำเร็จ สิ และกำลังจะสำเร็จในเวลานี้แล้ว ฉันกำลังจะกระชากหน้ากากรมณี ฉันมีหลักฐานทุกอย่างที่เธอหามาให้ไว้พร้อมที่จะทำให้แม่รมณีดิ้นไม่ หลุด"...
และขณะนั้น รมณีกำลังวางอำนาจแหวใส่กนกวรรณ อย่างไม่ยำเกรง ยายชื่นเดินเข้ามาตวาดรมณีให้หยุดก้าวร้าว นล นิยา และดนุยืนงง เป็ด อ่อน และป้าบัววิ่งเข้ามาดู เมื่อยายชื่นเห็นทุกคนพร้อมหน้า จึงกระชากหน้ากากรมณีออกด้วยการเอาหลักฐานทั้งหมดให้นลดู ว่ารมณีมีความสัมพันธ์กับศักดิ์ชัยมานานแล้ว แถมยังขโมยหุ้นที่นลเคยทำไว้จะให้รมณี
เอาไปขาย แต่โดนศักดิ์ชัยหักหลังและทอดทิ้ง จึงต้องซมซานกลับมาหานลอีก ทุกคนจึงรู้ว่าที่นลยอมแต่งงานกับรมณีเพราะช่วยกู้หน้าเท่านั้น รมณีถึงกับช็อกร้องกรี๊ดๆ โผกอดนลขอร้องอย่ายกเลิกการแต่งงาน นลไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
นลสลัดรมณีออกแล้วผลุนผลันวิ่งออกไปที่รถ ดนุกับนิยาและเป็ดวิ่งตามออกมา นลบอกว่าเขาจะไปตามเรืองรินกลับมา ดนุจึงบอกทางไปบ้านเรืองรินที่ระยอง นลขอบคุณดนุและฝากให้ดูแลนิยาและคนในบ้านเขาด้วย ดนุหันมากอดนิยาและรับรองแข็งขัน
เมื่อได้ร้านกลับมาเป็นไท เรืองรินจึงตกแต่งร้านให้พ่อกับแม่ใหม่ ดูสวยสะอาด เรียกลูกค้าเข้าร้านมากขึ้น เรืองรินทำงานขันแข็ง แต่พอตกเย็นร้านปิด เธอก็จะนั่งเศร้าคิดถึงนล เธอมักจะมานั่งเล่นที่สะพานริมทะเล...เรืองรินน้ำตาไหล คิดถึงความใกล้ชิดกับนล ความสุขที่เธอเคยมีกับนล จนพระอาทิตย์ ใกล้ลับขอบฟ้า เรืองรินจึงลุกขึ้นจะกลับบ้าน พอหันมาเจอนลยืนอยู่เรืองรินเผลอตัวดีใจโผกอดนล แต่พอนึกได้ว่านลกำลังจะแต่งงานก็ผละออก ขอโทษเขา
นลเอามือแตะปาก เรืองริน "ไม่ต้องพูด ไม่ต้องถามอะไร ลืมเรื่องเก่าๆให้หมด ตอนนี้ฉันอยากอยู่กับเธอคนเดียว...ริน...ฉันอยากอยู่ที่ระยองกับเธอ เท่านั้น"...
คืนนั้น เมื่อเจตน์กับชุติมารู้ว่านลเป็นเจ้านายเรืองริน ก็ให้การต้อนรับเป็นอย่างดี นลเข้ากับชุติมาได้ดี เขาช่วยเธอเตรียมอาหารเย็นอย่างสนุกสนานจนเจตน์ชักหมั่นไส้ มีการปิ้งย่างบาร์บีคิวและกุ้ง ปู ปลา เฮฮากันอย่างสนุกสนาน
เช้าวัน ใหม่ เรืองรินยังตกแต่งร้าน เธอทาสีหน้าร้าน มีนลคอยเป็นลูกมือช่วยอย่างไม่มีฟอร์มใดๆเหลืออยู่ นลยังช่วยเจตน์แบกปูนและทรายอย่างไม่รังเกียจ ชุติมาคอยเสิร์ฟน้ำให้ ทั้งนลและเรืองรินสนุกด้วยกันจนนลคิดว่าเรืองรินให้อภัยเขาแล้ว จวบจนร้านเสร็จขึ้นป้ายหน้าร้านว่า...ไฮเทคซักแห้ง
... เรืองรินกอดพ่อกับแม่ดีใจ นลถ่ายภาพความสุขนั้นไว้...ในคืนนั้น เรืองรินกับนลมาเดินเล่นบนสะพานริมทะเล นลพูดกับเรืองรินว่าเขาอิจฉาความสุขในครอบครัวของเธอจริงๆที่สมบูรณ์แบบ เพราะเหตุนี้จึงทำให้เธอเป็นคนดี มีจิตใจโอบอ้อม อารี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ถึงคนรอบข้างได้ ผิดกับเขาที่ต้องทำตัวให้เข้มแข็งมาตั้งแต่เด็ก เพราะเป็นผู้ชายคนเดียวในบ้าน ที่ต้องดูแลผู้หญิงสามวัย เรืองรินเพิ่งเข้าใจความรู้สึกของนล แต่แล้วจู่ๆนลก็ถามขึ้นมา
"คุณรักผมบ้างไหม เรืองริน..."
"ริน...รัก...เอ้อ...ไม่ค่ะ คุณจะถามทำไม ในเมื่อคุณกำลังจะแต่งงาน" เรืองรินยั้งไว้เพราะรู้ว่าไม่มีประโยชน์อะไร
วันรุ่งขึ้น นลตื่นขึ้นมาพบจดหมายของเรืองรินเขียนทิ้งไว้ว่า "เดินทางปลอดภัยนะคะ"
นล แปลกใจรีบออกมาถามหาเรืองริน ชุติมาบอกว่า เรืองรินเดินทางไปทำงานบนดอยที่ภาคเหนือแล้ว นลผิดหวังเสียใจ จำใจต้องกลับกรุงเทพฯ...เมื่อรถนลแล่นออกไป เรืองรินเดินออกมายืนมองน้ำตาคลอ ชุติมากับเจตน์แปลกใจที่ทำไมเรืองรินกลับจากภาคเหนือเร็วอย่างนี้
ooooooo
พอ รถนลแล่นเข้ามาในบ้าน ทุกคนในบ้านวิ่ง ออกมารอรับด้วยความดีใจ แต่พอเห็นนลลงจากรถคนเดียวไม่มีเรืองรินก็ผิดหวัง นลเสียใจ เขาได้แต่ส่งข้อความถึงเรืองริน ว่าเธออยู่ที่ไหน เขาคิดถึงเธอมากที่สุด...
เรืองรินเดินตามหามือถือไม่รู้ไปทิ้งไว้ ที่ไหน จึงไม่เห็นข้อความที่นลส่งมา พลันเรืองยศโทร.มาบอกพ่อกับแม่ว่าเขากำลังจะแต่งงานกับกิ่งกานต์เพราะกิ่ง กานต์ท้อง ชุติมาถึงกับเป็นลม เจตน์จัดการปิดร้านเก็บเสื้อผ้า เรืองรินขับรถพาพ่อกับแม่เข้ากรุงเทพฯทันที...
มีการจัดงานแต่งงาน เล็กๆที่บ้านอาจารย์คง ดนุแอบมาโทร.บอกนล เรืองรินออกมาเห็นดึงมือถือไปกดตัดสายทิ้งอย่างโกรธๆ เรืองรินขอร้องดนุให้เรื่องระหว่างเธอกับนลจบลงโดยไม่ฟังดนุอธิบาย ใดๆ...เสร็จงานแต่งงาน กิ่งกานต์มาอยู่กับเรืองยศที่ร้าน ขณะที่ออกมายืนส่งเรืองรินขับรถพาพ่อกับแม่กลับระยอง พอคล้อยหลังรถเรืองริน ก็มีเรื่องเกิดขึ้นที่หน้าร้านของเกสร
รมณีท้องโตตบตีกับเกสร ศักดิ์ชัยเมามายโวยวายด่าทอ กิ่งกานต์ กับเรืองยศเห็นสภาพสามคนผัวเมียแล้วสังเวชใจ ทันใดนั้นเอง ก็มีเจ้าหน้าที่ตำรวจมาแสดงตัวและขอให้กิ่งกานต์กับเรืองยศ
กลับเข้าร้านไป และบุกเข้าจับศักดิ์ชัยกับเกสรข้อหาเปิดบ่อนในบ้าน รมณีพลอยติดร่างแหไปด้วย ศักดิ์ชัยต่อสู้จึงถูกตำรวจยิงขาลาก
เรือง รินอ่านข่าวหนังสือพิมพ์จึงได้รู้ว่ารมณีไม่ได้ แต่งงานกับนล แต่กลับไปอยู่กับศักดิ์ชัย...เรืองรินหามือถือจนเจอ พบว่ามีข้อความของนลส่งมาทุกวัน ก็ยิ่งว้าวุ่นใจจะทำอย่างไรดี...ดนุตัดสินใจบอกนิยากับนลว่า เรืองรินไม่ได้ไปทำงานบนดอย เธออยู่ที่ระยองกับพ่อแม่ นิยาจึงวางแผนให้ เรืองรินกลับมาที่บ้านรัศมิมาน...
บนสะพานริมทะเล เรืองรินนั่งอ่านข้อความที่นลส่งมาให้ ซ้ำไปซ้ำมาน้ำตาคลอ แต่ก็รู้สึกสุขใจ พอดีเรืองยศโทร.เข้ามาว่า มีงานการกุศลด่วนที่อยากให้เรืองรินมารับหน้าที่วิทยากร เรืองรินอิดออดไม่อยากกลับเข้ากรุงเทพฯอีก แต่เรืองยศไม่สนใจ ตัดบทนัดให้เรืองรินมาพบแล้ววางสายไป...
วันที่เรืองรินต้องมาทำงาน ภายในห้องสัมมนา มีเวทีเตี้ยๆด้านหน้า โพเดียมประดับด้วยดอกไม้ ไม่มีเก้าอี้ให้แขกนั่งเหมือนงานสัมมนาทั่วไป เรืองรินในชุดสูทภูมิฐานรวบผมตึง เข้ามาซ้อมคิวกับทีมงานที่ดูท่าทางมีพิรุธ พอซักซ้อมเสร็จ เรืองรินก็ถูกทิ้งไว้ในห้องสัมมนาคนเดียวจนเธอเอะใจที่ไม่มีแขกมาในงานซักที ทันใดไฟก็ค่อยๆสลัวลง มีภาพโปรเจกเตอร์ขนาดใหญ่เลื่อนลงมา ภาพเรืองรินในวันต่างๆที่นลเคยแอบถ่ายไว้ ปรากฏขึ้นบนจอ เสียงนลพูดบรรยายภาพต่างๆและสารภาพว่าเขาถ่ายภาพเหล่านี้ด้วยมือถือของเขา เอง ด้วยความรักที่เขามีต่อเธอ เรืองรินถึงกับน้ำตาร่วง สุดท้ายมีตัวหนังสือขึ้นที่หน้าจอ
"แต่งงานกับผมมั้ยครับ"...เรืองรินร้องไห้โฮ เหลียวมองรอบห้องก็ยังไม่เห็นใคร
สัก พักนลเดินมาทางด้านหลังและจับมือเรืองรินขอแต่งงานอีกครั้ง เรืองรินมองนลอย่างตื้นตัน สุดท้ายก็ตอบออกไปว่า...ค่ะ...ไฟสว่างพรึบขึ้นทั้งห้อง กนกวรรณประคองยายชื่นเดินออกมา พร้อมกับดนุจูงมือนิยา เรืองยศประคองกิ่งกานต์ อาจารย์คงและเพื่อนสามสาวของเรืองรินมากันพร้อมหน้า ทุกคนปรบมือแสดงความยินดี เรืองรินร้องไห้โฮอีกครั้ง ทุกคนล้อมเข้ากอดเรืองรินอย่างรักใคร่เอ็นดู
ดนตรีเปลี่ยนเป็นเพลง ครึกครื้นขึ้น งานสัมมนาเปลี่ยนเป็นงานปาร์ตี้ ดนุแอบสวมแหวนให้นิยา เขาขอหมั้นเธออย่างไม่ยอมให้เธอหลีกเลี่ยง ทุกคนเฮกันอีกครั้งจนนิยาเขินอาย...
วันรุ่งขึ้น นลจูงมือเรืองรินเดินมองบ้านรัศมิมาน
เรือง รินจึงบอกเงื่อนไขที่นลต้องปฏิบัติต่อเธอคือ...ห้ามเรียกเธอว่ายัยรินอีก ห้ามจิกเธอขึ้นมาใช้กลางดึก ไม่ว่าเธอทำอะไรให้กินก็ต้องกินห้ามบ่น นลตอบรับทุกข้อจนรู้สึกว่ามากเกินไปจึงตัดบทดึงเรืองรินเข้ามาจูบ...เนิ่น นาน...
-อวสาน-
