สาวใช้ไฮเทค
ตอนที่ 22
แม้คืนนี้จะรู้สึกเหนื่อยล้า แต่เรืองรินก็มีความสุข เธอเดินอ้าปากหาวอยู่ในสวน มองไปเห็นนลบนหน้าต่างห้องจึงชะงักหยุดมองเผลอยิ้ม "เฮ้อ...ขอบคุณที่หวังดีกับรินนะคะคุณนล อ้าว...เฮ้ย!...ยังกะได้ยินแน่ะ"
เรืองรินสะดุ้งเพราะนลหันมามองแล้วทำท่าขำ เขามองลงมาที่เธอเหมือนพูดอะไรในใจแต่น่าแปลกใจที่เหมือนเธอได้ยินว่า "อดทนนะริน...วันหนึ่งฉันจะทำให้ทุกคนยอมรับเธอ"
"รินเป็นแค่คนใช้ อย่าพยายามให้รินเป็นใครเลย" เรืองรินตอบในใจ
นลยิ้มให้มองลงมาที่เธอ "ฉันรักเธอนะ...ได้ยินมั้ย ฉันรักเธอ...ริน"
เรืองรินนิ่งงันราวกับได้ยินประโยคนั้นชัดเจน จึงคิดตอบไปว่า "รินก็รักคุณค่ะ...คุณนล"
ทั้งสองมองกันอย่างรู้สึกอบอุ่น มีความสุข พลันมีมือสอดเข้ามากอดนลทางด้านหลัง เรืองรินเห็นรมณีกำลังกอดนลและถามเขาว่า "ดูดาวเหรอคะ..."
เรืองรินน้ำตาเอ่อขึ้นมาทันที ความสุขชั่วครู่เลือนหายไปในทันที รู้สึกว่าตัวเองช่างโง่เง่าเหลือเกิน จึงค่อยๆถอยกลับไป...นลมองเธอนิ่งไม่พูดอะไรอีกเลย หันมาพูดกับรมณี
"ดึกป่านนี้ทำไมยังไม่นอนอีก"
"เป็นห่วงคุณน่ะสิคะ ทำไมกลับดึกจัง"
"ปกติน่ะ ผมกลับดึกอย่างนี้เสมอแหละ"
"อีกหน่อยณีคงชินใช่มั้ยคะ อืม...ยัยนิก็ยังไม่กลับเหมือนกันนะคะ"
"หืม! ยัยนิน่ะเหรอ เอ...วันนี้ที่ออฟฟิศก็ไม่ยุ่งนี่นา" นลประหลาดใจ
นลรีบมาโทร.หานิยา ปรากฏว่าคอมพิวเตอร์ เธอมีปัญหา "อยู่ๆมันก็หายทั้งไฟล์เลยน่ะค่ะ นี่นิก็เลยต้องรีเซ็ตทุกอย่างใหม่หมดเลย"
นิยาบอกนลว่าเธอยังกลับบ้านไม่ได้เพราะงานต้องเสร็จคืนนี้ พรุ่งนี้ต้องส่งไปฮ่องกงแต่เช้า แต่เธอก็บอกนลไม่ต้องเป็นห่วง ว่าแล้วก็กดวางสายหันมาบ่นเจ้าคอมพิวเตอร์ต่ออย่างหงุดหงิด พอจะยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มก็หมดอีก
"เอ้า...หมดอีก เฮ่ย...วันนี้มันวันอะไรเนี่ย..."
ขณะเดียวกัน ดนุกำลังเร่งงานตกแต่ง จึงอยู่ดูแลลูกน้องเพราะกลัวผิดพลาดตกลงมาบาดเจ็บ จึงซื้อของกินเข้ามาให้ มากมาย แถมมีกีตาร์ติดมือมาเล่นให้ลูกน้องฟังเพื่อความครึกครื้นจะได้ไม่ง่วง ดนุเล่นไปร้องเพลงเพื่อชีวิตสร้างความคึกคัก
มุมหนึ่ง...นิยาถือถ้วยกาแฟเปล่าเดินผ่านมาเห็นก็เผลอยืนมองดนุเล่นกีตาร์ร้องเพลงเพลิน จนรู้สึกสนุกฮัมเพลงตาม หนักเข้าหลับหูหลับตาเต้นไปด้วยอยู่คนเดียว จนรู้สึกว่าเพลงเงียบไป จึงลืมตาขึ้นมอง ก็เจอดนุถือกีตาร์ยืนอยู่ตรงหน้า
"ว้าย! เพลงเพราะจังค่ะ เง้อ..." นิยาอายจึงวิ่งหนีกลับห้องทำงานไป
มาถึงก็นั่งหอบ อายมากที่เธอทำไปได้อย่างไร ดนุตามเข้ามาพร้อมกีตาร์ นิยายิ่งอายหันหลังให้ "ฮื้อ...ตามมาทำไม"
"ดึกป่านนี้แล้วคุณนิยายังไม่กลับอีกเหรอครับ" ดนุถามด้วยความเป็นห่วง
"งานเยอะน่ะค่ะ" นิยาตอบทั้งที่ยังนั่งหันหลังให้
ดนุเดินอ้อมมาตรงหน้านิยาแล้วถาม "คุณนิยาไม่เข้าใจอะไรผมรึเปล่าครับ"
นิยาอึกอัก แต่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันอย่างน้อยใจ ที่เธอไปบอกเรื่องรมณีออกไปจากบ้านแล้ว แต่ท่าทางดนุไม่ค่อยสนใจ จนเธอน้อยใจแขวะให้ว่า
"ต้องเกี่ยวกับยัยรินใช่มั้ยคะ คุณดนุถึงจะดีใจ"
"ก็แหงสิครับ" ดนุตอบหน้าตาเฉย
นิยาคิดแล้วยังกรุ่นๆน้อยใจ แต่ไม่ถึงกับโกรธเพราะอย่างไรเธอยังระลึกเสมอว่าดนุเป็นแฟนเพื่อน เพียงแค่น้อยใจ จึงตอบไปว่า "นิไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ"
"ไม่ได้เป็นอะไรแล้วทำไมต้องหลบตาผม" ดนุพยายามมองตานิยา
นิยายิ่งอาย "นิต้องทำงานแล้วค่ะ"
ดนุไม่สนใจ เอากีตาร์มาเล่นและร้องเพลงให้นิยาฟัง นิยาตีหน้าขรึมแต่แล้วก็หลุดหัวเราะออกมา "นี่เดี๋ยวเหอะนะ แกล้งนิเหรอ ไม่ได้ว่างนะ ยิ่งยุ่งๆอยู่ด้วย"
"ยุ่งอะไรก็บอกสิครับ...ดนุและเพื่อน..ยินดีรับใช้ สโลแกนบริษัทผมครับ"
"เซ็ตมาจะสองชั่วโมงแล้วไม่ได้เรื่องสักทีน่ะค่ะ" นิยาบุ้ยใบ้ไปที่หน้าคอมฯ
ดนุลองกดๆดูแล้วถามนิยาว่าเรียนการกู้ไฟล์มาจากไหน นิยาตอบว่าอ่านจากคู่มือ ดนุยิ้มๆบ่น "มิน่า..."
นิยาหน้างอทันที "มิน่าอะไรคะ"
"ก็วิธีคุณนิยาน่ะ รอถึงปีหน้าก็ไม่ได้เรื่องหรอกครับ"
นิยางอน ดนุบ่นว่าพูดความจริงก็โกรธ เขาจึงบอกเธอว่าเขาเซ็ตให้ใหม่ รอสองชั่วโมงก็เสร็จ เขาคว้ากีตาร์ลุกขึ้น นิยาตกใจรีบถามว่าเขาจะไปแล้วหรือ ดนุตอบ "ใครบอกครับ"
ว่าแล้วดนุก็หาที่นั่งเล่นกีตาร์ร้องเพลงซึ้งๆให้นิยาฟัง เธอถึงกับนิ่งมองดนุอย่างทึ่งๆ...เวลาผ่านไป นิยาหยิบถ้วยมาม่าที่เหลือเพียงถ้วยเดียวออกมาเทน้ำร้อนใส่และทานด้วยกันกับดนุอย่างมีความสุข จากนั้น...จนฟ้าสว่าง นิยาฟุบหลับไป ตื่นขึ้นมาเห็นหน้าจอคอมฯมีข้อความว่า
"กู๊ดมอร์นิ่ง..." ดนุเซ็ตคอมฯให้เธอจนเสร็จแล้วหลับฟุบคากีตาร์อยู่ที่โซฟา
ooooooo
วันรุ่งขึ้น ที่บ้าน กนกวรรณวุ่นวายให้อ่อนเตรียมมะม่วงเปรี้ยว มะดัน มะขาม ของเปรี้ยวทั้งหลายใส่จาน เธอเอามาให้เรืองรินกินที่สระน้ำ เรืองรินต้องกล้ำกลืนกินเพราะไม่อยากขัดใจกนกวรรณ อ่อนเห็นแล้วสงสารเรืองรินจับใจ
ให้เผอิญ กิ่งกานต์แวะมาเยี่ยมกนกวรรณ พอเห็นจานของเปรี้ยวก็มองตาไม่กะพริบ ปากก็คุยกับกนกวรรณไปแต่สายตาจับจ้องที่จานมะม่วง เรืองรินรู้ว่ากิ่งกานต์ท้องคงอยากกิน จึงชักชวน กิ่งกานต์ไม่รอช้าคว้ามากินเคี้ยวตุ้ยๆจนทุกคนมองตาค้าง...
รมณีตื่นขึ้นมารู้สึกว่าทำไมบ้านเงียบราวป่าช้า ไม่มีเสียงใครบ้างเลย จึงเดินออกมาจากห้อง พลันได้ยินเสียงยายชื่นร้องถาม มีใครอยู่ไหม ตอนแรกเธอตกใจคิดว่าเสียงผี พอเงี่ยหูฟังดีๆจึงรู้ว่าดังมาจากห้องยายชื่น "ยายแก่บ้า เล่นเอาฉันขวัญผวา"
รมณีจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องยายชื่น เห็นยายชื่นนั่งพิงหมอนบนเตียง ทำงานคอมฯของเธออยู่ ข้างๆเหมือนมีภาพถ่ายกองอยู่ พอยายชื่นเงยหน้ามาเห็นรมณี ท่าทางตกใจรีบเอาโน้ตบุ๊กทับกองภาพไว้ แล้วพูดเรียบๆ "ต้องขอโทษ ฉันนึกว่าเป็นนังอ่อนหรือนังบัว"
รมณีรีบบอกว่าไม่เป็นไร มีอะไรจะใช้เธอก็ได้ ยายชื่นจึงให้ช่วยไปบอกป้าบัวจัดชาจีนมาให้เธอหน่อย รมณีรับคำแล้วกำลังจะเดินออกไป แต่สายตาสงสัยมากว่าภาพอะไร เผอิญยายชื่นเกิดอาการอัลไซเมอร์ขึ้นมา ถามรมณีว่าเป็นใครมาทำอะไรในห้องเธอ รมณีรู้อยู่แล้วว่ายายชื่นเป็นโรคนี้ จึงคิดแผนร้ายได้ รีบเข้ามาบอกยายชื่นว่า คุณหญิง
สอางค์มารอพบ แล้วพายายชื่นลงไปที่ห้องรับแขก จากนั้นก็กลับมาดูที่โน้ตบุ๊กและภาพบนเตียงยายชื่น
"นังแก่จอมบงการ แล้วแกจะได้เห็นดีกับฉัน" รมณีเอาแผ่นซีดีออกจากเครื่อง แล้วรวบภาพถ่ายใส่ซองน้ำตาล แล้วหันมารื้อยาของยายชื่นอย่างประสงค์ร้าย
ขณะเดินออกจากห้อง เรืองรินผ่านมาเห็น "คุณรมณีเข้าไปทำอะไรห้องคุณยายคะ?"
รมณีอึกอักสักพักแล้วแก้ตัวว่า เธอเข้าไปดูแลยายชื่น แต่ก็รู้ว่ายายชื่นไม่ชอบหน้าเธอเท่าไหร่ แล้วกุมมือเรืองรินให้ หมั่นดูแลยายชื่นด้วย เรืองรินพยักหน้างงๆ รมณียิ้มเยาะในใจ...
ยายชื่นนั่งรอคุณหญิงสอางค์ที่ห้องรับแขกจนกนกวรรณเดินผ่านมา ก็แปลกใจถามยายชื่นมาทำอะไรตรงนี้ ยายชื่น เองก็แปลกใจที่รมณีหลอกเธอทำไม แต่ยังไม่แน่ใจ...จนวันรุ่งขึ้นขณะที่นลกำลังเคี่ยวเรืองรินเรื่องงานและการ แต่งตัว กนกวรรณก็ต้องประชุมแทนยายชื่นหลายเรื่องจนไม่ค่อยมีเวลาว่าง จู่ๆ... ยายชื่นมาที่ดราก้อนมอลล์ ด้วยสีหน้าดุดัน มาถึงก็เอ็ดกนกวรรณ"ทำไมไม่ไปรับลูกค้าที่สนามบิน ทั้งที่ฉันย้ำแล้วย้ำอีก"
กนก วรรณงงยายชื่นสั่งไว้เมื่อไหร่ จึงบอกไปว่า ช่วงนี้มีเรื่องให้คิดเยอะจึงลืม เรืองรินผ่านมาเห็นรู้สึกสงสารกนกวรรณ จึงเข้ามายอมรับแทน
"เป็นความผิดของรินเองค่ะคุณยาย คุณวรรณสั่งรินให้ไปบอกคุณนลไปรับแทน แต่รินลืมบอก"
ยาย ชื่นจึงหันมาเอ็ดตะโรเรืองรินอย่างหนัก กนกวรรณ ซาบซึ้งใจในตัวเรืองรินมากขึ้น แต่ทั้งสองก็รู้สึกว่าทำไมยายชื่นดูฉุนเฉียวผิดไปจากยายชื่นคนเดิม
ooooooo
ขณะ ที่อ่อนกับป้าบัวกำลังรดน้ำต้นไม้และตัดเล็มต้นไม้อยู่ อ่อนบ่นไม่อยากเชื่อว่ารมณีจะกลับตัวเป็นคนดี พลันรมณีขับรถกลับเข้ามา แกล้งเฉี่ยวอ่อนกับป้าบัวจนกระโดดหนีกันคนละทางสองทาง แล้วทำเป็นตกใจ ลงจากรถมาขอโทษแต่สายตาชิงชัง
พอเข้ามาในห้องนอน รมณีก็บ่น "เฮ้อ...รำคาญจริงๆ อีพวกคนใช้ ไม่รู้จะมีทำไมให้มันรกบ้าน มันน่าขับรถชนให้มันตายๆไปนัก"
บ่น ไปเธอก็หยิบของออกจากกระเป๋าไป เป็นกรอบรูปถ่ายตัวเธอกับยายชื่นและนล และหยิบภาพถ่ายอีกหลายรูปที่เป็นภาพคู่เธอกับยายชื่นและเธอกับนล "หึๆ อยากเอารูปถ่ายมาเล่นงานฉันก่อน ฉันก็ใช้รูปถ่ายนี่แหละเล่นงานแกกลับนะ นังแก่..."
"ดูยังไง้ยังไงแกก็ต้องเชื่อว่าฉันน่ะเป็นหลานสาวสุด ที่รักของแก ฮ่ะๆๆ" รมณียิ้มสะใจมองรูปเหล่านั้น แล้วเธอก็หยิบถุงยาออกมาอย่างสะใจ "แล้วฉันยังมียาบำรุงสมองเสื่อมๆ ให้แกด้วยฮ่ะๆๆ...ความจำของแกก็จะค่อยๆหายไป...หายไป ฮะๆๆๆ"
รมณีแอบ เข้ามาในห้องยายชื่น จัดวางตุ๊กตาคริสตัล กรอบรูป และหยิบถุงยาในลิ้นชักของยายชื่นออกมาเททิ้ง เอายาที่เธอนำมาใส่ไว้แทน ยืนตรวจผลงานตัวเองสักพักอย่างยิ้มย่อง แต่พอหันมาก็ต้องตกใจเมื่อเจอป้าบัวยืนอยู่ "ป้าบัว!"
"ทำไมคุณรมณีทำอย่างนี้ล่ะคะ"
"ฉันทำอะไร ก็แค่จัดรูปกับตุ๊กตาให้คุณยาย" รมณีตกใจแต่พยายามคุมสติ
"แต่อิฉันเห็นคุณรมณีเทยาคุณท่านทิ้ง"
รมณีหน้าถอดสี "แล้วป้าจะมายุ่งอะไรด้วย คุณยายเป็นคนสั่งให้ฉันเปลี่ยนยาให้ท่าน"
"งั้นเหรอคะ" สีหน้าป้าบัวไม่ค่อยเชื่อ
รมณีใช้วิธีสุดท้าย หยิบเงินยัดใส่มือป้าบัว ป้าบัวยิ้ม "อย่างนี้สิคะ ค่อยน่าเชื่อหน่อย"
"อย่าพูดอะไรเลอะเทอะให้คุณๆไม่สบายใจล่ะ" รมณีมองป้าบัวอย่างแค้นในใจ...
กนก วรรณรู้สึกดีๆกับเรืองรินมากขึ้น จึงตัดสินใจพูดกับนล เรื่องที่เรืองรินมีอาการเหมือนคนท้อง นลแย้งว่าน่าจะใช่ แต่พอฟังกนกวรรณมากขึ้นก็ชักเอะใจว่าท้องกับใคร...นลจึงจับตามองเรืองรินมาก ขึ้น เห็นเธอออกมาจากห้องน้ำ เอามือกุมท้องแล้วทำท่ารีบร้อนไปไหนสักแห่ง จึงตามไปซักถามจะไปไหน เรืองรินอึกอักไม่กล้าบอกว่าจะไปซื้อผ้าอนามัย ทนยืนฟังนลพูดจนเป็นกังวลว่ากางเกงจะเปื้อนจึงรีบหาโอกาสวิ่งหนีไปดื้อๆ นลโกรธวิ่งตามไปถึงร้านเรืองรินกำลังจะหยิบห่อผ้าอนามัย แต่พอเห็นนลก็อายไม่กล้าหยิบ
นลคาดคั้นเรืองรินว่าจะมาซื้อที่ตรวจ ครรภ์อีกใช่ไหม เรืองรินพยายามบอกว่าไม่ใช่แต่นลไม่เชื่อ เรืองรินทนไม่ไหวจึงคว้าห่อผ้าอนามัยมาชูตรงหน้าเขา นลชะงักยิ้มๆ แล้วคว้าไปจ่ายเงินให้ที่เคาน์เตอร์
"ผู้ชายเขาไม่ซื้อของพวกนี้ให้ผู้หญิงกันหรอกนะคะ" เรืองรินต่อว่านล
"ทำไม...ฉันซื้อให้แม่กับยายนิยาออกบ่อยไป เป็นเรื่องธรรมดาจะตายไป"
เรือง รินมองนลอย่างทึ่งและซึ้งใจขึ้นมาอีก ส่วนนล นึกได้ว่าเรืองรินซื้อผ้าอนามัย แสดงว่าเธอไม่ได้ท้อง ก็ดีใจ ยิ้มออกมาคิดจะไปบอกกนกวรรณ...
แต่ในขณะนั้นกนกวรรณกำลังเลือกซื้อ ชุดเด็กอ่อนอย่างเพลิดเพลิน...นลกับเรืองรินมาที่ห้องทำงานกนกวรรณไม่เจอจึง ปรึกษากันว่าจะพูดกับกนกวรรณอย่างไรดี เผอิญกนกวรรณเข้ามาได้ยินและเห็นถุงผ้าอนามัยของเรืองริน เธอตกใจเล็กน้อยแต่ทำใจได้ รู้สึกโล่งใจวางของทิ้งไว้แล้วเดินเหม่อๆออกไป เรืองรินเห็นถุงชุดเด็กที่กนกวรรณซื้อมาถึงกับน้ำตาคลอ
ช่วงบ่าย เรืองรินจึงจัดของว่างและกาแฟ พร้อมแจกันดอกไม้เล็กๆพอดูแล้วสดชื่น ใส่ถาดมาวางให้กุ๋งกิ๋งเอาไปให้กนกวรรณในห้อง กนกวรรณเดินออกมาพอดี
"ทำไมเธอเอาไปให้ฉันเองไม่ได้หรือไง แม่เรืองริน"
เรือง รินยกถาดเข้ามาวางมือไม้สั่นแต่ก็พูดว่าเธออยากให้กนกวรรณอารมณ์ดี กนกวรรณมองเรืองรินแล้วถามว่า "ทำไมเธอต้องมาทำดีกับฉัน ทั้งที่ฉันไม่เคยดีกับเธอเลย แถมร้ายกับเธอไว้มากด้วย"
"รินไม่เคยจำอะไรได้เกินห้านาทีเลยค่ะ...คุณวรรณทำอะไรรินไว้บ้างหรือคะ?"
กนกวรรณหัวเราะออกมา เธอชวนเรืองรินทานของว่างด้วยกันอย่างอารมณ์ดี แต่ไม่วายขู่ไว้ว่า อย่าหวังว่าเธอจะดีด้วยร้อยเปอร์เซ็นต์นะ...
ขณะ ที่ป้าบัวกับอ่อนกำลังจัดห้องนอนแขกให้เป็นห้องเด็กตามคำสั่งกนกวรรณ รมณีมาเห็น อ่อนรีบพูดเย้ยว่าเตรียมห้องไว้ให้หลานย่า ป้าบัวรีบพูดเสริม "อ๋อ...คุณวรรณคงเตรียมไว้ให้หลานย่าที่เกิดจากคุณรมณีนั่นล่ะค่ะ"
อ่อน ไม่พอใจที่ทำไมป้าบัวต้องถนอมน้ำใจรมณีด้วย ป้าบัวพูดปัดๆว่าจะให้เธอพูดพล่อยๆแบบพวกอ่อนหรือ พอดีนิยาตื่นสายเดินออกมา รมณียิ้มยั่วทักทาย นิยาแปลกใจที่รมณีกลับมาอยู่ที่บ้านนี้อีก รมณีแกล้งตีหน้าเศร้า
"นิจะโกรธจะเกลียดขี้หน้าณีก็ทำไปเถอะจ้ะ ต่อไปนี้ณีจะยอมนิ ณีรู้ตัวแล้วว่าณีหมดทางไป ณีไม่มีบ้าน ไม่มีเงิน ณีหมดแล้วทุกอย่างจริงๆ"
"เกิดอะไรขึ้น!"
"ณีโดนโกงจนหมดตัว ณีไม่มีที่ไปจริงๆนะนิ" รมณีร้องไห้บีบน้ำตาให้นิยาสงสาร
นิ ยายิ่งกังวลที่ครอบครัวเธอหลุดพ้นจากรมณีไม่ได้ เสียที...พอนิยามาถึงที่ออฟฟิศ เจอดนุในลิฟต์จึงบ่นๆๆเรื่องรมณี พอดีคนในลิฟต์เข้ามามากจนเบียดเธอไปติดกับดนุ เสื้อลูกไม้ด้านหลังของเธอเกี่ยวกระดุมเสื้อดนุเอาออกไม่ได้ ทั้งสองดูชุลมุนเหมือนกอดกัน ต้องเดินตัวติดกันมาที่ห้องทำงานนิยา
พอ ดีกุ๋งกิ๋งมาเช็กคอมพิวเตอร์ของนิยา รมณีเข้ามาหานิยา พอเครื่องเปิดหน้าจอเป็นภาพดนุ เรืองรินเห็นแล้วตะลึง ดนุกับนิยาเดินตัวติดกันเข้ามา เรืองรินยิ่งมองทั้งสองอึ้งๆ นิยาขอให้เรืองรินช่วยแกะเสื้อเธอออกจากกระดุมดนุ พอเรืองรินทำเสร็จก็รีบเดินหนีออกไป นิยากับดนุงงแต่พอเห็นภาพบนจอคอมพิวเตอร์ก็เครียด...
ร้านเกสรปิดไป ทำให้งานซักรีดที่ร้านเรืองยศมากขึ้น พอดีอาจารย์คงโทร.มาเรียกเรืองยศไปพบเพื่อซักถามว่าความสัมพันธ์กิ่งกานต์ กับนลคืบหน้าไปขนาดไหน เพราะเห็นว่าเรืองยศสนิทสนมด้วย อาจารย์คงเป็นห่วงที่กิ่งกานต์ไปทำงานเป็นครูสอนเต้นแอโรบิก เรืองยศรู้ก็ตกใจ
ooooooo
