สาวใช้ไฮเทค
ตอนที่ 12
ร้านกาแฟที่ห้างดราก้อนมอลล์ นิยานั่งหน้าตูมขมวดคิ้วมองดนุที่นั่งอยู่ตรงหน้า จนเขาต้องถามว่ามองเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อทำไม นิยาบอกว่าเธอพูดชัดเจนที่สุดแล้ว
"ครับ ผมเองก็ไม่เข้าใจทำไมคุณนิยาถึงต้องรังเกียจผมด้วย ทั้งที่ผมก็แค่อยากจะซื้อยามาให้คุณ" ดนุเลื่อนกล่องยา มาข้างหน้านิยา
นิยาหยิบขึ้นมา ตวัดสายตามองดนุอย่างจริงจัง ก่อนจะตัดสินใจพูด "คุณดนุคะ..."
"คุณนิยา..." ดนุประสานสายตากลับอย่างรู้ว่าเธอจะพูดอะไร
เผอิญเรืองรินเข้ามาในร้านสั่งกาแฟหนึ่งแก้ว ระหว่างรอเธอเห็นนิยากับดนุประสานสายตากันอย่างตึงเครียด จึงขยับเข้าไปแอบฟังได้ยินนิยาพูดว่า
"นิขอบคุณนะคะที่คุณดนุดีกับนิ แล้วนิก็รู้ด้วยว่าที่คุณดนุเป็นอย่างนี้ก็เพราะนิเป็นเพื่อนยัยริน"
"ผมวุ่นวายกับนิมากไปใช่มั้ยครับ"
"ไม่มากไปหรอกค่ะ นิชอบ"
"ฮะ...ฮ้า ว่าไงนะครับ"
"นิว่า...นิชอบคุณน่ะค่ะ...ฮึย...พูดอะไรออกไปนิยา... แต่นิ...นิไม่ได้หมายความว่าอยากแย่งแฟนเพื่อนนะคะ คือนิ...โฮ้ย..." นิยาว้าวุ่นใจสุดๆ
เรืองรินแปลกใจ ทำไมนิยาต้องทำหน้าอย่างนั้น พลันเห็นดนุแตะมือนิยา ดนุพูดกับนิยาว่า "ผมก็รู้สึกดีกับคุณ... หลังๆมานี่ เหมือนผมจะคุยกับคุณนิยามากกว่ารินเสียอีก นอกจากเรืองยศพี่ชายของรินแล้ว ผมก็มีคุณนิยานี่แหละครับที่เป็นเพื่อน"
นิยาลุ้นระทึกมองดนุตาโพลง "ผมดีใจที่คุณนิยาอุตส่าห์ให้เกียรติผม ผมเองก็รู้สึกดีๆกับคุณนิยา อย่างที่บอกไปแล้ว...แต่ผมคงรักใครไม่ได้นอกจากริน"
นิยาหน้าชารู้สึกอายมาก ดนุบีบมือนิยาขอให้เธอเข้าใจเขาด้วย นิยายิ้มเจื่อนๆรับคำ แก้เก้อด้วยการดื่มน้ำจนหมดแก้ว แล้วหยิบของดนุมาดื่มต่ออีก ดนุมองนิยาอย่างห่วงใย...
เรืองรินถือถ้วยกาแฟเดินเบลอๆกลับไปที่ห้องทำงาน กุ๋งกิ๋งพูดจาแขวะอย่างเคยชินเห็นเรืองรินสีหน้าไม่ดีจึงถามว่าโกรธจริงหรือ เรืองรินส่ายหน้า "รินไม่ได้สนใจเรื่องคุณรมณี"
"อ้าว...แล้วแกเป็นอะไร"
"ช่างรินเหอะน่ะ" เรืองรินเผลอสะบัดเสียงด้วยความรำคาญ
"อ้าว...ถามดีๆยัยนี่"
"ขอโทษค่ะ ขอโทษ รินกำลังงงๆแฟนรินน่ะค่ะ"
กุ๋งกิ๋งตาโตเมื่อรู้ว่าเรืองรินมีแฟนเป็นตัวเป็นตน จึงตั้งหน้าถามว่าเป็นใครมาจากไหน เรืองรินรู้สึกตัวจึงเล่าเป็นคุ้งเป็นแควว่า แฟนเธอเป็นหม่อมเจ้าปลอมตัวมา เธอต้องเข้าวังไปพบท่านแม่ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี กุ๋งกิ๋งยิ่งตื่นเต้นเอามือทาบอกเหมือนในนิยายเลย เรืองรินหัวเราะคิกบอกว่าเป็นเรื่องในนิยายจริงๆ กุ๋งกิ๋งอ้าปากจะด่า พอดีนลเปิดประตูออกมาโวยเรืองรินหายไปไหน กุ๋งกิ๋งคิดว่าถามเธอ รีบอธิบายว่าเธอไปไหนมาบ้าง นลตาขวาง
"ใครถามคุณ...เธอน่ะ หายไปไหนมา" นลถามเรืองรินอีกครั้ง
เรืองรินกำลังหาเรื่องอ้าง นลไม่รอช้าคว้ามือเธอลากออกไป กุ๋งกิ๋งมองตาแทบถลน...นลลากเรืองรินมานั่งริมน้ำในสวน สาธารณะ กินข้าวกล่องอย่างเอร็ดอร่อย เรืองรินแปลกใจที่นลไม่ไปทานในร้านดีๆ นลตอบกวนๆว่ามันเสียหายตรงไหน เรืองรินถอนใจที่นลกวน
"รมณีไม่ยอมเลิกกันฉัน" นลโพล่งขึ้นมาดื้อๆ
"แล้วทำไมคุณนลต้องอยากเลิกกับคุณรมณีด้วยล่ะคะ"
"พูดกับคนอย่างเธอไปก็ไร้ประโยชน์"
เรืองรินร้องอ้าว...นลบอกให้อยู่เฉยๆไม่ต้องอยากรู้อยากเห็นอะไร เรืองรินเซ็งที่พูดอะไรก็ผิดตลอด หันมาตักข้าวเข้าปาก ไม่ทันไร นลบอกว่าเขาอิ่มแล้ว และลุกเดินไป
"เออแฮะ เห็นรินเป็นตัวอะไรเนี่ย เอาแต่ใจตัวเองชะมัดเลยวู้ย" เรืองรินลุกเดินตามนลไป
ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไป นลชวนเรืองรินคุย "เธอว่าคนเราถ้าจะรักกันต้องมีฐานะใกล้เคียงกันมั้ย"
"ก็...มีส่วนนะคะ คุณนลถามทำไม"
"ใครอนุญาตให้ถาม ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามอยากรู้อยากเห็น"
"ค่าๆๆ" เรืองรินคอย่น
แต่พอนลถามอีกว่า "แล้วเธอว่าผู้หญิงที่คู่ควรกับคนอย่างฉันต้องเป็นคนยังไง"
"ก็ต้องเรียบร้อยน่ารัก เก่งๆหน่อย โรคจิตนิดๆจะได้ตามคุณนลทัน" เรืองรินเผลอตอบ
นลเอ็ดตาขวาง เรืองรินหัวเราะกลบเกลื่อน นลเห็นรอยยิ้มของเธอแล้วนิ่งมอง เรืองรินแปลกใจถามว่ามีอะไร นลพูดไปว่า "อย่ายิ้มแบบเมื่อกี้อีก"
เรืองรินเกาหัวอย่างงงๆ นลถามอีกว่า "แล้วผู้ชายแบบที่เธอชอบล่ะ เป็นยังไง"
นลเผลอเก๊กหล่อรอฟัง แต่เรืองรินกลับบอกว่าไม่เคยคิดไว้ นลถอนใจ "รู้ตัวว่ายังไงก็ไม่มีใครตาถั่วมาชอบเธอใช่มั้ยล่ะ"
"อืม...รินว่า รินก็อยู่ของรินเฉยๆแล้วนะคะ"
นลแกล้งหัวเราะหลอกว่าบนหัวเรืองรินมีขี้นก เธอจึงวิ่งตามให้นลช่วยเอาออก นลทำขยะแขยงวิ่งหนี "ไม่เอา ผู้หญิงอะไรน่ารังเกียจ ฮ่ะๆๆๆ"
เรืองรินวิ่งตามนลเข้าไปในกลุ่มฟองสบู่ที่เด็กๆกำลังเป่าเล่นกันอยู่ เรืองรินเข้าไปเล่นกับเด็กๆเป่าฟองสบู่ใส่นลอย่างสนุกสนาน นลยืนมองความเป็นธรรมชาติของเรืองรินแล้วถอนใจ "เฮ้อ...ทำไมเธอต้องเป็นคนใช้ด้วยนะ"...
ooooooo
วันนี้เรืองยศให้เด็กที่ร้านเอาเสื้อผ้าที่ซักแล้วมาส่งที่บ้านกิ่งกานต์ เธอโวยวายหาว่าหายไปชุดหนึ่ง ต้องการจะเฉ่งกับตัวเรืองยศ อาจารย์คงรู้สึกว่าลูกสาวอยากพบหน้าเรืองยศมากกว่า กิ่งกานต์ รีบปฏิเสธว่าไม่จริง แล้วชวนอาจารย์คงให้รีบ ไปงานเลี้ยงน้ำชาบ้านนล
ยายชื่นจัดงานเลี้ยงน้ำชาแบบส่วนตัว เพื่อประชุมทีมงานที่ร่วมกันจัดงานการกุศล "มาลางาม" ประมาณเจ็ดคน กนกวรรณถือโอกาสเชิญอาจารย์คงมาดูดวงเป็นไฮไลต์ของงาน แต่อาจารย์คงมาช้า ยายชื่นจึงจะยกเลิกเพราะเห็นว่าไร้สาระแต่แรกแล้ว พอดีอาจารย์คงมาพร้อมกิ่งกานต์ ทุกอย่างจึงดำเนินต่อไป กนกวรรณดึงกิ่งกานต์มาคุยว่างานมาลางามคืนพรุ่งนี้ ให้กิ่งกานต์ควงอาจารย์คงไปงาน เพราะนลต้องควงไปกับรมณี กิ่งกานต์หน้างอแต่ไม่กล้าขัด
ด้านรมณี กำลังฟังเกสรกับศักดิ์ชัยวางแผนหาเงินใช้หนี้พนันอย่างไม่ค่อยพอใจ เพราะดูท่าเกสรกับศักดิ์ชัยจะสนิทสนมเกินเหตุ เกสรเห็นสีหน้ารมณีจึงขอตัวกลับ ศักดิ์ชัยดึงแขนเกสรไว้
"เดี๋ยวสิ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย ใจเย็นๆสิ"
รมณีตาลุกวาว เกสรมองด้วยสายตาเย้ยนิดๆ "ตกลงเอาแผนเดิมนะจ๊ะน้องณี"
"เดี๋ยวเราได้เห็นดีกันแน่พี่เกสร ใครขอให้พี่เสนอหน้ามาช่วยเนี่ย"
ศักดิ์ชัยขอให้รมณียอมเพราะไม่มีทางเลือก รมณีไม่พอใจ เกสรอมยิ้มสบตาศักดิ์ชัยอย่างซึ้งๆ รมณีทนไม่ไหวร้องกรี๊ดออกมาจนสองคนผงะจากกัน...
ooooooo
วันต่อมา ขณะที่เรืองรินกำลังกดน้ำร้อนใส่ถ้วย กาแฟ น้ำร้อนกระเด็นใส่มือ เธออุทานตกใจ แต่ก็ชงต่อจนเสร็จ แล้วร้องบอกนลว่าเสร็จแล้ว แต่พอหันมาเห็นดนุเดินมาก็รีบหลบ กาแฟกระฉอกใส่เสื้อ ด้วยความร้อนจึงร้องโอ๊ย...ออกมา ดนุรีบเข้ามาดู นลกับนิยาได้ยินเสียงเรืองรินต่างพากันเดินมาดู เห็นดนุถอดเสื้อตัวเองเหลือแต่เสื้อกล้ามจะให้เรืองรินเปลี่ยน
"หายร้อนแล้วค่ะ ไม่เป็นไร" เรืองรินรีบปฏิเสธ
แต่ดนุยื้อจะปลดกระดุมเสื้อให้ "ถ้าคุณดื้อ ผมจะเปลี่ยนให้คุณเองนะ"
นลกับนิยามาเห็นดนุยื้อเสื้อเรืองรินก็ตะลึง นลทนดูไม่ได้เดินหนี นิยามองสองคนอย่างไม่พอใจ เรืองรินร้องเรียกนล "คุณนล!...ยัยนิ ตามพี่แกไปเร็ว เข้าใจฉันผิดใหญ่แล้ว"
"ไม่ใช่เฉพาะพี่นลหรอก ฉันก็เหมือนกัน" นิยาปรายตามองดนุอย่างเจ็บปวดแล้วเดินไป
"นี่เราทำอะไรผิดเหรอครับริน" ดนุยังงงไม่เข้าใจ
"มันไม่ผิดหรอก แต่มันไม่ถูก"
กุ๋งกิ๋งกับพนักงานคนอื่นเดินมาเห็นต่างซุบซิบกันใหญ่ เรืองรินเดินหนีอย่างหงุดหงิด ดนุเดินตาม กุ๋งกิ๋งมองตามตาค้าง...
กลับถึงบ้าน เรืองรินชะเง้อมองนล พอเห็นเขานั่งแท็กซี่เข้าบ้านมาจึงถามว่าไปไหน ทำไมไม่บอกเธอกับเป็ด นลตอบเสียงแข็งว่าเขาไปไหนต้องรายงานเธอด้วยหรือ
"รินขอโทษค่ะ รินไม่ได้หมายความอย่างนั้น เอ่อ...
คุณนลคะ เรื่องเมื่อกลางวัน..."
นล ไม่สนใจเดินเลี่ยงขึ้นข้างบน เรืองรินนั่งกลัดกลุ้ม จนนิยากลับมาอีกคน พอเห็นเธอ นิยาก็จะกลับออกนอกบ้าน เรืองรินเข้ามาฉุดมือนิยาไว้
"นิ...มันไม่ใช่อย่างที่แกเข้าใจนะ ฉันไม่ใช่คนที่จะทำอะไรเสียหายแบบนั้น แกคบฉันมาตั้งนาน แกไม่รู้นิสัยฉันเหรอ"
นิ ยานิ่งงัน ที่จริงก็ไม่ได้โกรธเพียงแค่หึง เรืองรินน้ำตาคลอ "ลำพังคุณนลเข้าใจผิดน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เพราะเค้าไม่ได้รู้จักฉัน แต่ทำไมแกถึงเป็นไปกับเค้าด้วย"
"เพราะฉันคิดมากไปกว่านั้นน่ะสิ" นิยาเสียงเครือ ไม่แพ้กัน เรืองรินสะดุดหูมองนิยางงๆ
เรืองรินคว้าไหล่นิยาให้หันมา "นิยา! เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ"
"แกไม่เคยเสียงดังใส่ฉันอย่างนี้เลยนะริน" นิยาจ้องตาเรืองริน
"แกก็ไม่เคยเย็นชากับฉันอย่างนี้เหมือนกัน...แกเป็นอะไรของแกนิ" เรืองรินแตะแขนนิยา
นิยาสะบัดแขนด้วยความอึดอัดใจกระแทกเสียง "แกจะรู้ไปทำไม!"
"ถ้าเรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ ฉันจำเป็นต้องรู้" เรืองรินเสียงกร้าวดึงแขนนิยาไว้
พลันนลเดินผ่านมามอง ทั้งสองคนหน้าเหวอ นิยารีบหัวเราะร่วนตบไหล่เรืองริน "ฮ่ะๆๆ แหม...เลียนแบบซะเหมือนในละครเชียวนะนังริน"
เรืองรินรับมุกแทบไม่ทัน รีบทำตลกถามว่าเธอแสดงเหมือนไหม นลจึงแขวะให้ว่า
"มิน่าล่ะ วันนี้ในห้องชงกาแฟเล่นเลิฟซีนซะเนียนเลย"
เรือง รินหน้าร้อนผ่าวมองนลที่เดินผ่านไป นิยาทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะปลอบหรือจะเฉยจึงเดินออกไป ปล่อยให้เรืองรินซบหน้ากับมือตัวเองร้องไห้สะอึกสะอื้น...สักพักมีมือมาโอบ ไหล่อย่างอ่อนโยน เรืองรินเงยหน้าขึ้นมอง "คุณยาย..."
"ไหวมั้ยวัยรุ่น..." ยายชื่นถามด้วยแววตาห่วงใยทำให้เรืองรินยิ้มออกมาได้
"คุณยายอ่ะ รินกำลังแย่นะคะ"
"ก็รู้ว่ากำลังแย่ ถึงทำให้ยิ้มอยู่นี่ไง" ยายชื่นพาเรืองรินไปนั่งคุย
ยาย ชื่นปลอบใจว่า นลกับนิยาเป็นพี่น้องกัน นิสัยใจคอคล้ายกัน จิตใจดีทั้งคู่เก็บความรู้สึกไม่เก่ง เธอรับรองว่าพรุ่งนี้ ทั้งสองจะเป็นฝ่ายมาชวนเรืองรินคุยก่อน เรืองรินว่าฝนคงตกหนักแน่ ยายชื่นท้าให้คอยดู แล้วยายชื่นก็วางมือบนไหล่เรืองริน
"ขอบใจเธอมากนะที่อดทนเพื่อฉัน"
"รินถูกสอนมาว่า ห้ามทิ้งงานจนกว่าจะทำสำเร็จค่ะ"
ยายชื่นยิ้มอย่างพอใจ "อย่ากัดลิ้นตายซะก่อนล่ะ"... เรืองรินหัวเราะลืมความทุกข์ไปได้
ด้วยความเสียใจที่เห็นเรืองรินวิ่งตามนลไป ดนุเรียกเรืองยศมาปรับทุกข์ที่ร้านน้ำปั่นของสามสาว ทำให้สามสาว
แพรว ทิพ และเจนนี่ต้องเงี่ยหูฟังว่าสองหนุ่มคุยอะไรกัน เกี่ยวข้องกับเรื่องที่เรืองรินให้พวกเธอทำหรือไม่
"ฉันทนฟังแกมานานแล้วนะไอ้ดนุ คำก็หวงสองคำก็หวง แบบที่แกเป็นน่ะเค้าเรียกหึงไม่ใช่หวง"
"เออ...หึงก็หึง แล้วฉันไม่มีสิทธิ์รึไงล่ะ"
"ตกลงที่ไอ้รินมันเคยเล่าให้ฟังว่าเคลียร์กับแกรู้เรื่องแล้วก็ไม่จริงใช่มั้ยเนี่ย"
"ก็...เคยรู้เรื่อง แต่เดี๋ยวนี้มันไม่ไหวแล้วจริงๆว่ะ ใครจะอยากให้แฟนตัวเองไปอยู่ใกล้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้"
"ที่สำคัญหล่อด้วย" เรืองยศกระเซ้า
"เออ...ไม่ต้องย้ำ แกต้องเห็นสีหน้ารินตอนวิ่งตามคุณนลไป...มันไม่ธรรมดาเลย..."
เรืองยศ มองเพื่อนรักอย่างเห็นใจ พลันดนุตบโต๊ะเปรี้ยง ลุกขึ้นจะไปบอกความจริงทุกคน เรืองยศตกใจรีบห้าม เพราะเรื่องจะยุ่งกว่านี้ ดนุไม่สนใจอีกแล้ว เรืองยศจึงชกเปรี้ยงเข้าที่หน้าดนุเพื่อเตือนสติ สามสาวที่แอบมองตกตะลึง เรืองยศถามดนุว่าดีขึ้นบ้างไหม ดนุเห็นสายตาทุกคนในร้านที่มองมา ก็หาทางออกด้วยการโอบคอเรืองยศแล้วพูดกับทุกคนว่าเพื่อนเขาดื่มหนักไปหน่อย ต้องขอโทษแล้วลากเรืองยศออกจากร้านไป เรืองยศร้องอู้อี้ว่าเขาไม่เมา ที่แปลกใจคือสามสาวงงว่าน้ำผลไม้ปั่นของพวกเธอทำให้เมาได้ด้วยหรือ
ooooooo
วัน รุ่งขึ้น เรืองรินหอบห่อดอกมัมสีขาวเข้ามาในออฟฟิศ ทุกคนมองเธอแล้วซุบซิบ เรืองรินรู้ว่าทุกคนกำลังนินทาเธอเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน กุ๋งกิ๋งนินทาเสียงดังว่า "เดี๋ยวก็คุณนล เดี๋ยวก็คุณสถาปนิกดนุ...ใครจะเชื่อว่าเป็นแค่สาวใช้นะเนี่ย ใช่มั้ยแก..."
"จริงจ้ะ อย่างนี้เค้าต้องเรียกแม่สาวใช้คาสโนวี่ ฮิๆ"
"ว้าย เริ่ดไปมั้ย สาวใช้ไม่เจียมบอดี้ก็พอมังยะ...นี่ยัยริน แกเล่นของดีอะไรอ่ะบอกกันมั่งสิ ฮ่ะๆๆ" กุ๋งกิ๋งพูดไปหัวเราะไป กินผลไม้ไปด้วย
เรืองรินหน่ายใจตอบไปว่า "เล่นของอะไรกันคะ แล้วหัวเราะน่ะเดี๋ยวก็ได้ติดคอหรอก"
ขาดคำ ผลไม้ก็ติดคอกุ๋งกิ๋ง เธอเอามือกุมคอพูดไม่ออก เรืองรินเดินไป เพื่อนๆมองกุ๋งกิ๋งด้วยความตะลึงที่คำพูดเรืองรินศักดิ์สิทธิ์....เรืองริน เข้ามาจัดดอกไม้ในแจกันวางในห้องนลให้ดูสดชื่นขึ้น นลเดินเข้ามาไม่สนใจเธอไปนั่งทำงานที่โต๊ะ เรืองรินทำหน้าแหยๆค้อมหัวแล้วจะออกไป พลันนลพูดขึ้นว่า "เป็นอะไรมากรึเปล่า"
เรืองรินสะดุ้ง นลถามอีกครั้งว่าที่โดนน้ำร้อนลวกเป็นอะไรไหม เรืองรินแปลกใจว่าเขารู้ได้อย่างไร นลบุ้ยใบ้ชี้ไปที่กล้องวงจรปิดมุมห้อง
"กล้องวงจรปิด! อ๋อ...ที่แท้คุณนลก็เห็นรินในกล้องวงจรปิด อ้าว...ไปซะแล้ว"
นลเดินออกไปเฉยๆ เรืองรินมองแล้วบ่น "พูดกับรินแล้วดอกพิกุลมันจะร่วงรึยังไง"
เรือง รินหันมาจัดโต๊ะทำงานนล พลันได้ยินเสียงประตูห้องเปิดก็เข้าใจว่านลกลับเข้ามา จึงถามโดยไม่มองว่าคุยกับเธอได้แล้วหรือ พอหันมาเห็นเป็นดนุก็ตกใจ ดนุตีหน้าขรึม
"ผิดหวังมากเลยใช่มั้ยที่เป็นผม แทนที่จะเป็นคุณนล"
"ทำไม พูดกับรินอย่างนี้ล่ะคะ นี่มันห้องทำงานคุณนล รินจะรู้มั้ยว่าคนที่เข้ามาจะเป็นคุณ" เรืองรินพูดเสียงขุ่น พอรู้สึกตัวว่าไม่เคยพูดแบบนี้กับเขามาก่อนก็อึกอัก "เอ่อ..."
ดนุมองเรืองรินอย่างปวดร้าว "คุณตำหนิผม...นี่ผมหูฝาดไปใช่มั้ยครับริน"
เรืองรินอ่อนลง ดนุถอนใจฝืนยิ้มก่อนจะกุมมือเธอขึ้นมา "ผมรับปากไอ้ยศแล้วว่าจะไม่ทำให้คุณไม่สบายใจ"
"พี่ยศ!" เรืองรินเงยหน้ามองดนุ จึงเห็นรอยช้ำที่มุมปากเขาจึงถามว่าไปโดนอะไรมา
"ก็มันนั่นแหละ"
เรืองรินทำหน้างง ดนุขำกุมมือเรืองรินไว้ กุ๋งกิ๋งหอบแฟ้มเข้ามา "แว้ก! อีกแล้วเหรอ...ฉะฉันไม่เห็นหรอก ฉันไม่เห็นอะไรเลย ไปละ"
กุ๋งกิ๋งกลัวเรืองรินแช่งอะไรเธออีก รีบวิ่งออกไป เรืองรินยิ่งเซ็งเพราะคงต้องเป็นขี้ปากอีก
ดนุ กับเรืองรินมานั่งทานอาหารที่ร้านซึ่งมีคนไม่พลุกพล่าน พอเรืองรินรู้ว่าดนุโดนเรืองยศชกหน้าก็โกรธจะไปเอาเรื่อง ดนุรีบห้ามบอกว่าเขาผิดเอง เรืองรินเคืองที่มีความลับกับเธอ
ดนุหัวเราะแล้วหยิบบัตรงานมาลางามออกมายื่นให้ "ไปด้วยกันนะครับ..."
"งานมาลางาม..." เรืองรินอ่านในบัตร
"คุณแม่ผมเป็นกรรมการ แล้วก็ยัดบัตรใส่มือผมมา 2 ใบ ให้ผมกับคุณตามระเบียบ"
เรือง รินมองดูไม่มีราคา ดนุรีบบอกว่าเป็นบัตรเชิญ เพราะเห็นว่าเรืองรินชอบงานการกุศลอยู่แล้ว เขาตั้งใจจะเอาไปให้เมื่อวาน แต่เกิดเรื่องเสียก่อน "อืม...แล้วนี่คุณนิยากับคุณนลยังเข้าใจคุณผิดอยู่รึเปล่า"
"คุณนลดูท่าทางจะโอเคแล้ว แต่ยัยนิยังแปลกๆค่ะ"
เรืองรินพูดไปโดยไม่ทันคิดอะไรแต่แล้วฉุกคิดได้ วันที่เธอเห็นดนุกับนิยาคุยกันในร้านกาแฟอย่างใกล้ชิด จึงลองหยั่งเชิงถามดู
"อืม...ร้านกาแฟที่เปิดใหม่ในห้างน่าสนใจดีนะคะ"
ดนุ คิดๆแล้วนึกได้จึงชวนเรืองรินไป เรืองรินถามว่าดนุเคยไปหรือยัง เขาอึกอักๆแล้วตอบว่ายัง เรืองรินนิ่งมอง ดนุคิดว่าทำไมต้องปิดบังเธอ...
ในคืนนั้น นิยากลับมาบ้านรู้สึกเหนื่อยใจอย่างบอกไม่ถูก กนกวรรณเข้ามาหาเพื่อเอาบัตรงานมาลางามมาให้ และฝากให้ดนุด้วย
"คุณดนุมาเกี่ยวอะไรด้วย"
"เกี่ยวสิ เค้าก็ทำงานให้ดราก้อนมอลล์ของเรา แล้วนี่มันก็งานที่แม่เป็นกรรมการอยู่ ไม่เกี่ยวกันตรงไหน"
นิยาเหนื่อยใจที่กนกวรรณพยายามให้เธอเป็นแฟนกับดนุ เธอไม่รู้จะบอกอย่างไร...
ooooooo
