รักออกอากาศ
ตอนที่ 13
ลุงกำโป๊งนั่งจ้องโทรศัพท์คิดหนัก เครียด ยิ่งคิดถึงเรื่องไส้อั่วเล่าก็ยิ่งเครียด ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำอย่างไรจึงจะช่วยสมหมายได้ สุดท้ายก็เห็นมีทางเดียวคือหวังพึ่งเจ้าคุณ ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา...
ที่ร้านกาแฟในห้าง ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วมัวแต่ช่วยกันเช็ดนํ้าให้เจ้าคุณ หันหลังให้โทรศัพท์บนโต๊ะจึงไม่เห็นสัญญาณเรียกและชื่อปลายสายที่โชว์หน้าจอว่า “ลุงกำโป๊ง”
ระหว่างที่วุ่นกับเจ้าคุณอยู่นั้น เอมี่มาเห็นสภาพของเจ้าคุณก็โวยวายลั่น จนเจ้าคุณต้องบอกให้เบาๆอายเขา เอมี่คาดคั้นก้องเกียรติกับกิ่งแก้วว่า ใครทำเจ้าคุณ
“ก็บอกว่าไม่มีอะไร! ไป!! กลับบ้าน” เจ้าคุณเสียงดัง เอมี่งอนหาว่าเขาตวาด ร้องไห้น้อยใจครํ่าครวญว่า
“คนกำลังท้องกำลังไส้ ประเดี๋ยวเบบี๋ตกใจไปด้วยล่ะแย่เลย” แกล้งพูดให้ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วรู้ว่าตนท้อง พอเห็นตกใจก็ยืนยันว่า “ใช่ค่ะ...ลูกของเรา...เจ้าคุณกับเอมี่!”
กิ่งแก้วกับก้องเกียรติมองหน้าเจ้าคุณอย่างไม่เชื่อ เจ้าคุณสบตาเพื่อนถอนใจเฮือกเชิงยอมรับ กิ่งแก้วกับก้องเกียรติก็ยังพึมพำว่าไม่จริง...เอมี่แหวใส่ เจ้าคุณเลยตัดบทจูงมือเธอออกไป หันมายกมือให้เพื่อนบอกว่า “แล้วเจอกัน”
เจ้าคุณพาเอมี่ไปแล้ว ทั้งสองทรุดนั่งอย่างหมดแรง จึงเห็นว่ามีสายจากลุงกำโป๊งเข้ามา ก้องเกียรติถามกิ่งแก้วว่าเอาไงดี ครู่หนึ่งจึงโทร.กลับ ปรากฏว่าไม่มีใครรับสาย
“ต้องมีเรื่องอะไรด่วนแน่ๆ ไม่งั้นลุงแกคงไม่โทร.มาหรอก” กิ่งแก้วกังวล ก้องเกียรติถามว่าจะเป็นเรื่องสมใจรึเปล่า กิ่งแก้วไม่ตอบแต่กลับพูดอย่างหวั่นใจว่า ถ้าสมใจรู้เรื่องเอมี่ท้องละก็...แล้วทั้งสองก็ได้แต่ถอนใจยาว...
ไส้อั่วกับแคบหมูยังส่งข่าวกันไม่ขาด วันนี้แคบหมูนัดไส้อั่วมาบอกเรื่องให้ลุงกำโป๊งโทร.หาเจ้าคุณแต่แกไม่โทร. ทั้งสองแอบซุบซิบกัน ลุงกำโป๊งมาเจอเข้าถามว่าทำอะไร แคบหมูรีบเปลี่ยนจากรับเป็นรุก ถามว่าลุงกำโป๊งมีอะไรจะใช้ไส้อั่วรึเปล่า แค่มีนํ้าใจถามลุงก็ชื่นชมแล้วบอกว่าไม่มีอะไรทำเท่าไรหรอก แต่สาธยายงานเสียยาวเหยียด
แคบหมูทำหน้าเหยเกบอกว่าแค่นี้ก็แย่แล้ว บ่นว่าคิดถึงเจ้าคุณ ถ้าเจ้าคุณอยู่ต้องช่วยทำแน่ๆ แล้วสองตัวแสบก็ทำเป็นคุยเรื่องที่เคยเล่นกับเจ้าคุณกันอย่างสนุกสนาน จนลุงกำโป๊งก็อดคิดถึงเจ้าคุณไม่ได้เหมือนกัน
ooooooo
เจ้าคุณพาเอมี่กลับถึงบ้าน ก็ส่งถุงใหญ่หลายใบให้มะขิ่นบอกว่าทั้งหมดนี้เป็นของเอมี่ แล้วส่งถุงใบเล็กให้บอกว่านี่ของตน สั่งให้เอาไปเก็บบนห้อง วางไว้หัวเตียง ยํ้าว่าให้ถือดีๆ
พอมะขิ่นรับไป เอมี่ถามทันทีว่านั่นถุงอะไร ถึงได้หวงนักหวงหนาถึงกับต้องเอาไปไว้ที่หัวเตียง แล้วจะเข้าไปเปิดดู ถูกเจ้าคุณห้ามเสียงเข้ม ทำให้เอมี่ยิ่งอยากรู้ ยื้อกันไปมาท่ามกลางความงุนงงของคุณหญิงกับมะขิ่น
คุณหญิงแม่เป็นห่วงหลานในท้องเอมี่ บอกมะขิ่นกับไมเคิลให้ช่วยแยกออก เอมี่เลยแย่งถุงไปได้ แล้วแกะดู
พอเห็นเป็นชา “ม่วนใจ๋” ก็ปรี๊ดแตก เจ้าคุณพยายามจะแย่งคืน เอมี่เลยฉีกถุงจนใบชาร่วงพรูเกลื่อนพื้น เธอเอาเท้าเหยียบขยี้อย่างเจ็บใจ
คนที่โกรธยิ่งกว่าคือคุณหญิงแม่ นอกจากบอกว่าเอมี่ทำถูกแล้ว ยังตำหนิเจ้าคุณอย่างรุนแรงที่เคยสั่งให้ “ลืมนังเด็กนั่นเสีย” ก็ยังไม่ลืม วันนี้ถึงกับประกาศิตว่า ต่อไปนี้ห้ามยุ่งเกี่ยวทั้งการกระทำและแม้แต่ความคิด!
กระหนาบเจ้าคุณแล้วก็หันไปอี๋อ๋อกับเอมี่ ถามว่าซื้ออะไรมาบ้าง พากันเอาออกมาดู ปล่อยให้เจ้าคุณยืนโด่เป็นหัวตออยู่ตรงนั้น
ไมเคิลสงสารเจ้าคุณจึงก้มจะเก็บใบชาให้ เจ้าคุณบอกไม่ต้อง แล้วตัวเองก็ก้มลงค่อยๆหยิบใบชาใส่มือ
ทีละใบ...ทีละใบ ราวกับกลัวมันจะบอบชํ้า...
ooooooo
ที่ม่วนแต๊...
หลังจากปล่อยเงินไปแล้ว อาเฟยก็เทียวไปเทียวมาที่บ้านม่วนแต๊ จนวันนี้เจอสมใจที่กลางทาง มันแกล้งเดินดักหน้า เลยถูกสมใจด่าว่าทำลายทรัพยากร ฆ่าช้างเอางา ตัดไม้ทำลายป่า ถามว่าแล้วต่อไปจะทำอะไรเลวๆอีก
อาเฟยพูดอย่างผยองว่าตอนนี้เธอยังมีแรงด่าตน ต่อไปก็ต้องมาอ้อนวอนขอร้องตนแทน ส่วนสมุนก็สาระแนบอกว่า เถ้าแก่น้อยทำหัวใจหล่นไว้เลยต้องมา พูดแล้วก็พากันหัวเราะอย่างครื้นเครง
ขณะนั้นเอง ปลัดจืดมาเจอถามสมใจว่ามีอะไรกัน แล้วปรามอาเฟยว่า
“หมู่นี้เข้าออกม่วนแต๊บ่อยเกินไปแล้วนะ ม่วนแต๊มีกฎ คนแปลกหน้าเข้ามาต้องแจ้งและแสดงตัวให้ถูกต้อง ไม่ใช่นึกจะมาก็มาแบบนี้”
อาเฟยกร่างมาก เลยมีปากเสียงจนเกือบปะทะกัน สมใจต้องรีบดึงมือปลัดไว้ พูดอย่างรังเกียจว่า
“อย่าปลัด!! อย่าให้เลือดคนชั่วๆ เปื้อนมือปลัดเลย อ้อ! แล้วก็จำไว้ด้วย ไม่ต้องมาเหยียบม่วนแต๊อีก ส่วนหัวใจที่ทำหล่นไว้นั้น ป่านนี้โดนหมาคาบไปทิ้งแล้วล่ะ” อาเฟยอาฆาต
“ปากเก่งนัก!! อยากจะรู้ว่าจะเก่งได้อีกนานแค่ไหน...สมใจ!!”
ooooooo
สมใจกับปลัดจืดกลับไปถึงบ้าน ต่างตกใจเมื่อเห็นสมหมายนั่งอึ้งจิตตกช็อกๆอยู่เพราะถูกอาเฟยมาทวงดอกเบี้ย เพราะสมหมายเอาไร่ชาไปจำนองไว้กับมัน
สมใจจะไปเอาเรื่อง ถูกสมศรีห้ามไว้ว่าอย่าทำอะไรโง่ๆ มันไม่มีประโยชน์ ปลัดจืดเอ่ยขึ้นว่า
“แต่คนฉ้อโกงอย่างนี้เราก็ปล่อยไว้ไม่ได้นะครับป้าศรี เรื่องนี้ผมจะต้องดำเนินการตามกฎหมาย”
“กฎหมายทำอะไรคนเลวนรกอย่างไอ้มาเฟียฟงมันไม่ได้หรอก” สมหมายพูดอย่างอ่อนแรง
ปลัดบอกว่าต้องได้ ไม่มีใครอยู่เหนือกฎหมาย ไม่อย่างนั้นกฎหมายจะมีไว้ทำไม สมใจบอกว่าตนจะไปหาเงินมาใช้คืนมัน สมศรีถามว่าจะไปเอาที่ไหนเงินไม่ใช่น้อยๆ สมใจชะงัก ตอบอย่างมุ่งมั่นทั้งที่ยังไม่เห็นเป้าหมาย
“ฉัน...ไม่รู้...รู้แต่ว่า จะต้องหามาให้ได้ ฉันไม่มีวันจะยอมให้ม่วนใจ๋ตกเป็นของไอ้มาเฟียชั่วสองพ่อลูกนั่นเด็ดขาด!!”
สมใจพูดอย่างมุ่งมั่น เด็ดเดี่ยว ในขณะที่สมหมายกับสมศรีมองหน้ากันแล้วได้แต่ถอนใจ...
เป็นเวลาเดียวกับที่มาเฟียฟงหัวเราะอย่างเย้ยฟ้าท้าดินกับแผนการและผลสำเร็จที่ใกล้เข้ามา ชมอาเฟยว่าเก่งสมกับเป็นลูกป๊า ถามว่าอยากได้อะไรจะจัดให้
“ฉันอยากได้สมใจ” อาเฟยตอบไม่ลังเล ทำเอามาเฟียฟงสำลักนํ้าชาที่กำลังดื่ม แต่แล้วก็หัวเราะร่าบอกว่า
“มันต้องได้อย่างนี้ลูกชายอั๊ว มันต้องได้อย่างนี้ ฮ่าๆๆๆ”
ooooooo
ในยามที่ครอบครัวสมใจตกอยู่ในความทุกข์ระทมอย่างสาหัสนี้ ปลัดจืดยืนอยู่เคียงข้างตลอดเวลา เขาบอกกับสมใจว่าจะหาทางช่วยเธอให้ได้ แม้จะรู้ว่าไม่ง่ายแต่ก็ต้องพยายามเต็มที่ บอกว่าจะลองทำเรื่องขอเงินกู้ข้าราชการดูอาจจะพอมีทาง
สมใจมองเขาอย่างซึ้งใจ ปลัดยืนยันว่า “เพื่อใจ๋ยังไงฉันก็จะไม่ยอมแพ้”
ฝ่ายลำยองกับลำไยสองแม่ลูกตัวแสบ ได้เงินจากอาเฟยแล้วก็ซื้อเสื้อผ้าเครื่องประดับแต่งตัวเต็มที่ แต่โชคร้าย เดินมาเจอหวานเจี๊ยบ คำปุย แคบหมู และไส้อั่วออกมายืนจังก้าเป็นแผงขวางทางไว้ ด่าว่ากันไม่กี่คำก็เอากระสอบคลุมสองแม่ลูกเอาไปคลุกขี้หมูในเล้า แล้วเอารำข้าวสาดใส่ เลยถูกหมูรุมกันเข้ามากินรำจนสองแม่ลูกล้มไม่เป็นท่าอยู่ในเล้าหมู
พวกหวานเจี๊ยบสะใจ แต่ถูกสมศรีด่าว่า ง่าว...ทำอะไรโง่ๆ ไม่มีประโยชน์ หลังจากนั้นก็ปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี สมศรีบอกว่า ต้องอดทนเก็บใบชารุ่นใหม่ไปขายเอาเงินมาใช้หนี้
“โหย...เก็บเท่าไหร่ถึงจะพอใช้หนี้ไอ้มาเฟียพ่อลูกนั่น มันหน้าเลือดขนาดไหนป้าศรีก็รู้ อย่าว่าแต่เงินต้นเลย เก็บใบชาจนหลังหักยังไม่รู้ว่าจะพอจ่ายดอกเบี้ยให้มันทุกวันรึเปล่าเลย” คำปุยบ่นอย่างหงุดหงิด
ทุกคนนิ่งอึ้ง มองไม่เห็นความหวัง แต่อึดใจเดียว ไส้อั่วกับแคบหมูก็หันสบตากันปิ๊งๆ เหมือนนึกแผนเด็ดอะไรได้พร้อมกัน
ooooooo
สองตัวแสบพากันไปหาลุงกำโป๊ง คุยงุบงิบๆกันครู่หนึ่ง ลุงถามว่าเอาอะไรมาพูด แคบหมูยืนยัน คอนเฟิร์มว่าเป็นเรื่องจริง ลุงบอกว่าอยู่ม่วนแต๊มา 30 ปี ยังไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้เลย
“นั่นสิ!! อยู่มาตั้งนานไม่คิดจะทำอะไรให้ม่วนแต๊มั่งเลยเหรอลุ้ง?” ไส้อั่วแหย่วัดใจ เลยเกือบถูกลุงวัดเข้าให้ เอ็ดว่า
“หน็อย...ใครเป็นลุงใครเป็นหลานกันแน่หาไอ้อั่ว?! พูดจายังกะเอ็งเป็นลุงข้า”
“ถ้าเป็นจริงๆ ก็ดีสิ จะได้สั่งให้ลุงรีบโทร.หาอ้ายขุนทองเผื่อจะช่วยเจ๊ใจ๋ได้” ไส้อั่วรีบวกเข้าเป้าหมาย ลุงกำโป๊งเพียงแต่ทวนชื่ออ้ายขุนทองอึ้งๆแต่ไม่ดีดปาก ไม่ตบหัวเหมือนคราวก่อน ไส้อั่วกับแคบหมูสบตากันอย่างมีความหวัง
หลังจากนั้นไม่นาน กิ่งแก้วกับก้องเกียรติก็ได้รับโทรศัพท์จากลุงกำโป๊ง คุยออกตัวเหน็บกันนิดหยิกกันหน่อย แล้วก้องเกียรติถามว่า ลุงโทร.มานี่มีเรื่องด่วนอะไรหรือ
พอฟังลุงแกพูดเสร็จ ก้องเกียรติที่หน้าเครียดขึ้นเป็นลำดับ ก็อุทานอย่างตกใจ
“หา! ว่าไงนะครับ?!?!”
รับรู้เรื่องราวจากลุงกำโป๊งแล้ว กิ่งแก้วกับก้องเกียรติปรึกษากันว่า ถ้าโทร.คุยกับเจ้าคุณผลจะเป็นอย่างไรมีความเห็นตรงกันว่า ให้เจ้าคุณรู้เสียตอนนี้ยังดีกว่ารู้ทีหลัง กิ่งแก้ว โทรศัพท์ถึงเจ้าคุณทันที นิ่งรอปลายสายด้วยสีหน้าตื่นเต้น พอเจ้าคุณรับสายเธอบอกว่า
“เจ้าคุณ...ฟังให้ดีนะ”
เจ้าคุณนิ่งฟังจนแทบจะลืมหายใจ สีหน้าเขาเครียด เมื่อฟังจบเขาร้องออกมาหน้าเครียดจัด
“ใจ๋!!”
ooooooo
หลังจากกิ่งแก้วโทรศัพท์เล่าเรื่องไร่ม่วนใจ๋ให้เจ้าคุณฟังแล้ว ก็มานั่งวิตกกันว่า เจ้าคุณกับคุณหญิงแม่ คงต้องมีปัญหากันแน่ๆ แต่กิ่งแก้วเชื่อว่า เจ้าคุณวันนี้ ไม่เหมือนเดิมแล้ว แต่มีความเป็น “อ้ายขุนทอง” ปนอยู่ในตัวด้วย เชื่อว่า
“ไอ้คุณมันน่าจะต้องกล้าลุกขึ้นมาพูดหรือทำอะไรสักอย่าง...เพื่อผู้หญิงที่มันรัก!!”
จริงอย่างที่กิ่งแก้วคาด! เมื่อเจ้าคุณบอกคุณหญิงแม่ว่า ตนยอมแต่งงานกับเอมี่เพื่อแลกกับเงินก้อนหนึ่งที่จะเอาไปช่วยสมใจเป็นครั้งสุดท้าย
คุณหญิงแม่ยอม แต่ต้องไปตกลงเรื่องแต่งงานกับเอมี่ทีี่บ้านเธอก่อน ในภาวะนี้ เจ้าคุณยอมทุกอย่างเพื่อจะได้เงินไปช่วยสมใจ
เมื่อได้เงินจากคุณหญิงแม่แล้ว เจ้าคุณเอาไปฝากกิ่งแก้วให้เอาไปช่วยสมใจ ก้องเกียรติมองหน้าเพื่อนพึมพำทั้งดีใจ ซึ้งใจว่า
“แกเปลี่ยนไปมากจริงๆไอ้คุณ”
ooooooo
เช้าวันต่อมา ลุงกำโป๊งก็เอาเงินไปที่บ้านสมหมาย แต่ยังกลัวมากกว่ากล้า ไปหลบๆสังเกตการณ์อยู่แถวพุ่มไม้หน้าบ้าน ไส้อั่วยุกยิกๆลุ้นให้ลุงเข้าไปเลย ก็พอดีสมหมายเดินออกมาเห็น
ลุงกำโป๊งเดินเข้าไปหาทำใจดีสู้เสือ ยื่นซองเงินให้ บอกสมหมายให้รับไว้เถอะไม่ต้องเกรงใจ
สมหมายยังไม่หายโกรธ รับซองเงินแล้วปาลงพื้นถามว่า คิดว่าเงินนี่มันจะลบล้างความผิดที่ทำกับสมใจและทุกคนในม่วนแต๊ได้หรือ
ลุงกำโป๊งทำหน้าไม่ถูก บอกว่าไม่ใช่อย่างนั้น สมหมายพูดถึงสมใจอย่างเจ็บปวดว่า รู้ไหมว่าสมใจต้องเสียน้ำตาให้ไอ้ไฮโซเมืองกรุงไปมากขนาดไหน
ขณะนั้นเอง สมศรีกับสมใจเดินออกมาดู สมศรีเห็นผัวด่าลุงกำโป๊งอยู่ก็ตกใจ ส่วนสมใจแย้งพ่อไปทันทีว่า
“ไม่จริง!! ฉันไม่เคยเสียใจเสียน้ำตาให้ไอ้ไฮโซอะไรนั่นสักหยด!! รู้ไว้!!”
สมหมายร้องอ้าว มองหน้าสมใจเหวอๆ สมศรีฟาดผัวผัวะ ด่าว่าอยู่ดีไม่ว่าดี แค่นี้ยังปวดหัวไม่พอรึไง
เมื่อมีสมศรีมาเป็นตัวกลาง ลุงกำโป๊งใจชื้นขึ้น บอกว่าเงินก้อนนี้คงจะช่วยได้บ้าง สมหมายระแวงว่าเป็นเงินที่ลุงได้จากพวกที่ทำทีวีออกอากาศ ทำให้สมใจกลายเป็นตัวตลกไปทั่วประเทศ ลุงกำโป๊งหาข้ออ้างแทบไม่ทัน พอคิดออกก็ดีใจรีบบอกว่า
“ไม่จริง...ไม่มีทาง เงินนี่น่ะมันเงิน...มรดก คือพวกญาติพี่น้องของข้าในกรุงเทพฯเพิ่งเปิดพินัยกรรม แล้วก็แบ่งมรดกมาให้ข้าเยอะแยะ” ชี้แจงแล้วบอกสมหมายเสียงอ่อนว่า “รับไว้เถอะนะ อีกอย่างฉันก็ไม่คิดจะมาไถ่โทษอะไร พ่อหมายรับเงินนี่ไว้ แล้วใจคอจะโกรธจะเคืองฉันต่อ...ฉันก็ไม่ว่า”
สมหมายยังทำท่าเคืองๆอยู่ แต่สมศรีพูดอย่างเกรงใจว่า เงินที่เอามาคราวก่อนยังไม่ได้คืนเลย ตนไม่กล้ารบกวนอีก ลุงกำโป๊งรีบเอาซองเงินใส่มือสมศรีบอกว่า
“รับไว้เถอะนะ ไร่ม่วนใจ๋จะได้ไม่ต้องตกไปเป็นของไอ้พวกมาเฟียนั่น ขืนช้ามันจะมาไม้ไหนอีกก็ไม่รู้นะ” ปลัดจืดที่ฟังอยู่ เห็นด้วยกับลุงกำโป๊ง ลุงเลยยิ้มออกรีบย้ำว่า “ต้องเชื่อพ่อปลัดเขา”
สมหมายท่าทีอ่อนลง แต่ยังพูดอย่างไว้เชิงว่า
“เห็นแก่ไร่ม่วนใจ๋ เห็นแก่พี่น้องม่วนแต๊ แต่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยกโทษให้นะอ้ายโป๊ง”
ทุกคนดีใจที่ไร่ม่วนใจ๋จะพ้นวิกฤติ กลับมาหล่อเลี้ยงชีวิตชาวม่วนแต๊อีกครั้ง...
ooooooo
แม้สมใจจะปากแข็งว่าตนไม่เจ็บ ไม่เสียใจ ไม่เสียน้ำตาให้กับเจ้าคุณแม้แต่หยดเดียว แต่ลึกๆในหัวใจเธอนั้นเจ็บปวดสาหัส น้ำตาตกใน เจ็บปวดยิ่งกว่าครั้งพี่โก้อย่างที่คำปุยพูดไว้จริงๆ
อาเฟยย่ามใจ คิดว่าอีกไม่นานทั้งไร่ชาม่วนใจ๋และตัวสมใจต้องตกเป็นของตนแน่ๆ ระยะนี้จึงเทียวไปเทียวมาไม่หยุดหย่อน วันนี้ก็มาวอแวกับสมใจอีก พอถูกสมใจด่า สมุนเจ็บแทนขยับกันฮึดฮัดๆ อาเฟยยกมือห้ามพูดอย่างย่ามใจว่า
“เฮ้ย!! อย่าทำร้ายลูกหนี้คนสวยของเราอย่างนี้สิ เดี๋ยวฉันก็อดได้เก็บดอกเบี้ยกันพอดี”
“แน่ใจได้ยังไงว่าแกยังเป็น “เจ้าหนี้” ฉันอยู่?!”
“หมายความว่าไง?” อาเฟยชะงักกึก สมใจไม่ตอบ หันหลังเดินสะบัดไปอย่างไม่แยแส
ooooooo
เมื่ออาเฟยไปที่บ้าน ถูกสมหมายเขวี้ยงเงินใส่ และฝากไปบอกมาเฟียฟงด้วยว่าเลิกฝันได้แล้วว่าชาตินี้ตนจะขายไร่ม่วนใจ๋ให้!! ปลัดจืดพูดขู่ๆว่า “ยิงผู้บุกรุกไส้แตก ไม่ติดคุกใช่ไหม!”
อาเฟยกับสมุนฮึดฮัดแต่ทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็พากันกลับไปอย่างแค้นใจ ท่ามกลางความดีใจของทุกคน สมหมายหันไปกอดลุงกำโป๊งแน่น แต่พอนึกได้ก็ผละออกมาปั้นหน้าปึ่งเหมือนเดิม...
ฝ่ายอาเฟยกลับไปเล่าให้มาเฟียฟงฟัง ถูกพ่อด่าว่าโง่ ทำไมไม่เผาบ้านมันเสียเลย บอกอาเฟยว่าจะเป็นมาเฟียต้องใจเหี้ยมแล้วให้โอกาสแก้ตัวอีกครั้ง
หลังจากให้ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วเอาเงินไปให้สมหมายแล้ว วันนี้ เจ้าคุณแวะมาที่ออฟฟิศถามว่าเรื่องสมใจเป็นอย่างไร ก้องเกียรติบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อย ถามว่าแล้วตัวเขาเป็นอย่างไรบ้าง
“ก็...โอเค” เจ้าคุณตอบฝืนๆ กิ่งแก้วประชดว่า หน้าตาเขาโอเคมากเลยนะ ติงเพื่อนว่า เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อยู่อนุบาลคิดหรือว่าจะโกหกตนได้
ก้องเกียรติถามตรงๆว่าชอบสมใจจริงๆหรือ กิ่งแก้วสวนไปทันทีว่า ไม่ได้ชอบแต่รักเลยแหละ แล้วชี้หน้าเจ้าคุณคาดคั้นว่า “ใช่ไหม...ใช่ไหม อย่าโกหก”
เจ้าคุณถอนใจ ไม่ตอบคำถามแต่กลับถามเพื่อนว่าจะถามทำไม กิ่งแก้วบอกว่าถามเพื่อให้เขาพูด หัดพูดหัดบอกให้คนอื่นเขารู้บ้าง ก่อนที่มันจะสายเกินไป
ถูกเพื่อนกระทุ้งอย่างแรง ทำให้เจ้าคุณนิ่งอึ้งไป...
ooooooo
ได้ไร่ชาม่วนใจ๋กลับคืนมาแล้ว แต่สมใจก็ยังเศร้า สมศรีเห็นลูกเศร้าก็ไม่สบายใจไปด้วย สมหมายถามว่า
“ไม่ดีใจหรือ ที่ในที่สุดไอ้ใจ๋ก็ได้ไร่ม่วนใจ๋ ได้ชีวิตของมันกลับคืนมา”
“ได้ชีวิตแต่ไม่มีจิตใจ...มันจะมีประโยชน์อะไรหือ...ตาหมาย...”
สมหมายมองหน้าเมียงงๆเห็นสมศรีมองสมใจที่ยืนเศร้าอยู่ก็เริ่มเข้าใจคำพูดของสมศรี
แล้ววันนี้ก็มีเรื่องตื่นเต้นสุดๆ เมื่อจู่ๆพี่โก้ก็กลับมาที่ม่วนแต๊ คำปุยวิ่งหน้าตั้งไปบอกสมใจ ก็พอดีพี่โก้เดินมาถึง สมใจมองตะลึงอุทาน “พี่...โก้...”
เมื่อไปนั่งคุยกันใต้ต้นไม้ที่ร่มรื่น พี่โก้อ้อนว่า ตนกลับมาขอโทษ ขอให้ยกโทษให้ตนด้วย สารภาพว่าตนไม่เคยมีความสุขเลยนับแต่วินาทีแรกที่ต้องจากกัน ตนจำต้องแต่งงานกับน้องนุชเพราะถูกพ่อแม่บังคับ แต่ในที่สุดน้องนุชก็ขอหย่า เพราะทนไม่ได้ที่ในหัวใจตนมีแต่สมใจคนเดียว
บรรยายถึงความรักที่มีต่อสมใจและในที่สุดก็ได้กลับมาหาเธอแล้ว พี่โก้ขอให้เรากลับมาเหมือนเดิมได้ไหม สมใจนิ่งอึ้ง แต่ที่หลังพุ่มไม้ คำปุยแอบฟังอยู่ที่มุมหนึ่งลุ้นสุดตัวกลัวสมใจจะใจอ่อน และอีกมุมหนึ่งปลัดจืดก็แอบฟังอยู่ ปลัดอึ้งไปกับการกลับมาของพี่โก้...
หลังจากนั้น หวานเจี๊ยบบังเอิญมาเห็นปลัดจืดเดินหน้าเศร้ามาที่บึงน้ำ แล้วจู่ๆก็กระโดนน้ำตูม! พอทะลึ่งขึ้นมาพ้นน้ำก็ตีน้ำแตกกระจายแผดเสียง “เว้ย!!!!!” ก้องไปทั้งบริเวณ
หวานเจี๊ยบแอบดูงงๆว่าปลัดเป็นอะไร เมื่อมาเล่าให้คำปุยฟังจึงรู้จากคำปุยว่า ไม่เพียงปลัดที่เพี้ยน สมใจก็เพี้ยนด้วย
“หา! พี่ใจ๋ก็ด้วยเหรอ” หวานเจี๊ยบอุทาน แล้วทั้งคู่ก็มองหน้า พยักหน้าให้กันหงึกๆอย่างรู้กัน...
ooooooo
หลังจากมาเฟียฟงให้โอกาสอาเฟยแก้ตัวอีกครั้ง ไม่นานหมูในเล้าของสมหมายก็ถูกฆ่าตายยกเล้า สมใจแค้นแทบกระอักเลือด คำรามว่า “ใครมันใจร้ายใจดำทำได้ขนาดนี้”
คำปุยแช่งคนทำ ให้ชาติหน้าเกิดไปถูกเขาเชือดบ้างเถอะ สมศรีปรามว่า “เวรต้องระงับด้วยการไม่จองเวร” แต่ปลัดแทรกขึ้นว่า คนทำผิดก็ต้องถูกลงโทษตามกฎหมาย
“ใช่!! ปลัดพูดถูก!! ใครมันทำผิด มันก็ต้องถูกลงโทษ” คำปุยเห็นด้วย ถามว่าแล้วมันเป็นใครล่ะ ปลัดพูดอย่างมั่นใจว่า “จะมีใคร้!!”
เวลาเดียวกันนั้น มาเฟียฟงกำลังลำพองใจในแผนการของตน พลันก็เห็นอาเฟยกับสมุนเดินเข้ามา ตามด้วยสมหมาย สมศรี สมใจ และอีกหลายๆคน มันบอกว่าฟ้าดินคงจะเกิดอาเพศที่จู่ๆพวกนี้ก็มาหาตนถึงบ้าน
สมหมายประกาศกร้าวว่า “ฟ้าดินจะลงโทษเอ็งน่ะสิไอ้อาฟง!!” ถูกมันด่าว่าพูดหมาๆ ปลัดจืดบอกมันว่า คนที่ลอบเข้าไปฆ่าหมูบ้านสมหมายจะต้องถูกลงโทษ!
มาเฟียฟงทำไขสือ ถามว่าฆ่าหมูแล้วเกี่ยวอะไรกับตน อาเฟยขู่พวกสมหมายโดยเอาคำพูดของปลัดมาย้อนถามว่า “ยิงผู้บุกรุกไส้แตก ไม่ติดคุกใช่ไหมปลัด”
“ลื้อทำอย่างนี้ทำไมอาฟง? โกรธที่ไม่ได้ไร่ชาของพวกเราไปใช่ไหม” สมศรีถาม
“ฮ่าๆๆ ถามตรงอย่างนี้แหละ อาศรีของแท้!!” มาเฟียฟงหัวเราะเยาะ แล้วเปลี่ยนเป็นเหี้ยมบอกทุกคนว่า “แล้วก็จะขอบอกให้รู้ไว้เลยนะว่า ถ้าขืนพวกลื้อยังดื้อดึง ต่อไปจะไม่ใช่แค่หมู...แต่จะเป็น!!!” มันชี้หน้ากราดไปที่ทุกคน แผดเสียง “พวกลื้อๆๆๆๆ”
สองพ่อลูกเดินกลับเข้าบ้านไปแล้ว สมหมายกับปลัดสะอึกจะตาม ถูกพวกสมุนยกปืนขู่ทันที พวกผู้หญิงช่วยกันรั้งสมหมายกับปลัดไว้ ทุกคนมองตามสองพ่อลูกไปด้วยความแค้น
ooooooo
พี่โก้กลับมาที่ม่วนแต๊อีกครั้งพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่ คำปุยเห็นพี่โก้แล้วอยากจะเป็นลมถามว่ามาทำไมอีก พี่โก้บอกว่าเอาดอกไม้นี้มาขอโทษสมใจ
คำปุยบอกว่าแค่ขอโทษไปทำกันที่อื่นก็ได้ ขอร้องพี่โก้ให้กลับไปเสียเถิด พี่โก้จึงฝากดอกไม้ให้คำปุยเอาไปให้สมใจ ฝากบอกด้วยว่า แล้วจะมาหาใหม่
ขณะพี่โก้เดินกลับไปนั้น สวนกับหวานเจี๊ยบพอดี หวานเจี๊ยบมองอย่างสนใจ แต่พี่โก้ยิ้มให้นิดเดียว หวานเจี๊ยบก็โผเข้าไปหาคำปุยถามว่านั่นใคร พอรู้ว่าเป็นพี่โก้กลับมาง้อขอคืนดีกับสมใจ หวานเจี๊ยบเสียงเข้มทันทีว่า
“เฮ้ย! ไม่ได้นะ!! หวานเจี๊ยบไม่ยอมหรอก!!”
คำปุยผลักหัวหวานเจี๊ยบหงายไป บอกว่าตัวเองไม่ยอมคนเดียวเสียที่ไหน ปลัดจืดเขาก็ไม่ยอมหรอก!
พอหวานเจี๊ยบหันกลับก็จ๊ะเอ๋เข้ากับปลัดจืดอย่างจัง เลยหัวเราะพูดใส่หน้าว่า
“สมนํ้าหน้า!! จบจากไอ้ขุนทองก็ยังต้องมาเจอพี่โก้ ฮิๆๆ เจ้ากรรมนายเวรเยอะจริงๆนะแก ไอ้ปลัดจ๋อย”
“เออ...พูดถึงอ้ายขุนทอง...ป่านนี้จะเป็นไงมั่งแล้วก็ไม่รู้เนอะ...” คำปุยคิดถึงเจ้าคุณขึ้นมาฉับพลัน
ooooooo
เจ้าคุณ คุณหญิงแม่ เอมี่ และคุณหญิงแม่ของเอมี่อยู่ที่โรงแรมหรู กำลังเตรียมห้องจัดงานแต่งอย่างหรูหรา
เจ้าหน้าที่พาไปดูห้องที่บอกว่า หรูหราอลังการเหมาะสมกับ “คู่วิวาห์แห่งปี” ที่สุด
“ไม่นะ!! ไม่เชิญสื่อแล้วก็ไม่เชิญแขกเยอะขนาดนั้น” เจ้าคุณโพล่งออกไปทันที ถูกเอมี่สวนมาทันทีเช่นกันว่า ไม่ได้ไม่ยอม ตนแต่งงานทั้งทีก็ต้องเชิญแขกให้ทั่วถึง ที่สำคัญต้องเชิญสื่อให้ครบ!
“ไม่!!” เจ้าคุณสวนไปทันทีเช่นกัน
เอมี่ไม่ยอม อ้างว่าทีเขายังยอมไปอยู่บ้านนอก ยอมให้สมใจออกอากาศกันเป็นเดือนๆ ทีแต่งกับตนทำไมต้องหลบๆ ซ่อนๆ คุณหญิงแม่เห็นด้วย ถามเจ้าคุณว่าใจคอจะให้แม่ผิดหวังไปถึงไหน
เจ้าคุณอึ้ง รู้ตัวว่าต้องยอมอีกแล้ว ส่วนคุณหญิงแม่ตำหนิเจ้าคุณ แล้วก็หันไปโอ๋เอมี่ที่ร้องไห้เป็นวักเป็นเวร แล้วหันไปบอกเจ้าหน้าที่โรงแรมว่า
“เอาห้องนี้ล่ะค่ะ เชิญแขกเชิญสื่อเพียบนะคะหนูขา”
เจ้าหน้าที่รับคำยิ้มดีใจ ส่วนเอมี่ก็หยุดร้องไห้ทันทีหันไปฉอเลาะเจ้าคุณเชิงเย้ยว่า
“ตกลง...ตามนั้นนะคะ...คุณคะคุณขาของมี่...”
เจ้าคุณได้แต่เซ็ง...เซ็งจนบอกไม่ถูก!!
ooooooo
