รักออกอากาศ
ตอนที่ 12
คืนเดียวกันนั้น มาเฟียฟงก็ส่งสมุนไปเผาโรงเก็บชาม่วนใจ๋ แม้ว่าปลัดจืดที่กำลังพาหวานเจี๊ยบไปส่งบ้านจะมาประสบเหตุ แต่ก็ช่วยไม่ได้ เพราะถูกสมุนของมาเฟียฟงที่มีพวกมากกว่าและเตรียมตัวมาอย่างดีรุมกันทำร้ายจนหมดสติ
รุ่งเช้า สมหมายมาเห็นโรงเก็บชากลายเป็นเถ้าถ่านก็สุดแค้น คำรามแทบจะคลั่ง
“ใครวะ...ใครมันใจร้ายใจดำ ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้?!”
“เพิ่งจะช่วยกันกู้วิกฤติมาได้ ใบชาก็เพิ่งจะเก็บหมด อีกตั้งเดือนกว่าจะเก็บได้อีก...แล้วอย่างนี้พี่น้องเราจะเอาอะไรกินกัน” สมศรีสะอื้นฮั่ก ชาวบ้านทุกคนที่มามุงดูต่างพากันเศร้าใจ แค้นใจ จนพูดไม่ออก
ลุงกำโป๊งกับไส้อั่วแอบดูอยู่อีกมุมหนึ่ง ไส้อั่วถามว่าทำไมไม่ออกไปหาลุงหมาย ลุงกำโป๊งบอกว่า สมหมายเคืองตนที่ไปร่วมมือกับขุนทองหลอกเขา ไส้อั่วถามว่าแล้วจะทำอย่างไรดี
“จะทำไง ก็ซุ่มดูอยู่นี่ล่ะ” พลันก็ตกใจ กดหัวไส้อั่วให้หลบหลังพุ่มไม้ เมื่อหันไปเห็นสมใจ คำปุยและแคบหมูกำลังเดินมา
สมใจตกใจมากเมื่อเห็นสภาพของโรงเก็บชาที่เหลือแต่เสาดำเป็นตอตะโก ถึงกับร้องไห้โฮๆ กับเคราะห์ซ้ำกรรมซัดที่ถาโถมมาไม่หยุดหย่อน ทุกคนเจ็บแค้นและเสียใจกับความย่อยยับของม่วนแต๊ที่เกิดขึ้นติดๆกัน
ส่วนมาเฟียฟง หลังจากส่งสมุนไปเผาโรงเก็บชาแล้ว ก็หัวเราะร่า บอกอาเฟยว่า ต่อไปเราก็นั่งกระดิกเท้ารอให้สมหมายมาคุกเข่าอ้อนวอนขอเงิน อาเฟย มองพ่อด้วยความชื่นชมว่าเก่งจริงๆ
ooooooo
สมใจโทษตัวเองอีกตามเคยว่า ถ้าตนกลับตั้งแต่เมื่อคืนคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ สมหมายปลอบลูกว่า
“ไอ้ใจ๋...ไม่เกี่ยวกับเอ็งเลย ถึงเอ็งจะกลับมาเร็วยังไง พ่อแม่ ปลัดจืด ใครต่อใครก็อยู่ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน”
คำปุยบ่นว่าเพิ่งเอาชาลอตแรกไปขายและรับออเดอร์ใหม่มาแท้ๆ แต่กลับต้องมาเจอสภาพแบบนี้ แคบหมูถามว่าแล้วพวกเราจะอดตายกันไหมเนี่ย
“หุบปากนะนังแค้บ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจ พวกเราม่วนแต๊ไม่มีวันอดตายหรอกเว้ย” สมหมายฮึด
สมใจถามว่าแล้วจะทำอย่างไรต่อไป คราวที่แล้วลุงกำโป๊งให้ยืมเงินยังไม่ทันได้คืนให้ก็มาเกิดเรื่องนี้อีกเราจะเอาเงินที่ไหนมาแก้ปัญหา สมหมายยังเคืองไม่หาย บอกสมใจว่าอย่าเอ่ยชื่อกำโป๊งให้ได้ยินอีก ย้ำว่า
“ข้าบอกแล้วไง ว่าข้าไม่มีเพื่อนไอ้ขี้จุ๊ใจดำที่ชื่อกำโป๊ง...เอ็งก็เหมือนกัน เจ็บแล้วยังไม่รู้จักจำเรอะ”
“จำสิพ่อ...ทำไมจะไม่จำ...จำจนตาย จำไม่ลืมเลย!!” พูดแล้วก็วิ่งขึ้นบ้านไปเลย
สมศรีตีผัวเพียะ! ด่าว่าเอาเรื่องโน้นมาโยงเรื่องนี้มั่วไปหมด ลูกเพิ่งจะขับรถกลับมาเหนื่อยๆ ยังจะมาโดนพ่อด่าอีก ถามว่าเป็นพ่อประสาอะไรกัน!
สมหมายทำเป็นเสียงเขียวใส่เมียว่า “อะไรวะ พูดแค่นี้เอง” แต่ก็จ๋อยๆ ไป
ooooooo
ที่คอร์ตสควอชในกรุงเทพฯ เจ้าคุณลงหวดสควอชเต็มเหนี่ยวอย่างระบายอารมณ์กดดัน เมื่อลูกพลาดหันกลับมาเจอแมทธิวเข้าอีก ถูกถามกวนประสาทว่า เก็บกดอะไรมานักหนาหรือ
เจ้าคุณนิ่ง แมทธิวถามยั่วอีกว่า มันก็น่ายัวะอยู่หรอก วิวาห์ล่มเสียขนาดนั้น เจ้าคุณฉุนขาดโต้ว่าแค่หมั้นยังไม่ได้แต่ง
“ถึงยังไงก็ต้องแต่ง ใจคอแกจะรอให้เอมี่ท้องโตก่อนเหรอวะ” เจ้าคุณสะดุดหู ถามว่ารู้เรื่องนี้ด้วยหรือ แมทธิวชะงักอย่างรู้ตัว แล้วทำเป็นพูดไปหัวเราะไปว่า “โห...ฉันคนเดียวที่ไหน ใครๆเขาก็เม้าท์กันทั่ว” เห็นเจ้าคุณถอนใจเซ็งๆก็แหย่อีก “อะไร...ทำไมทำหน้าเซ็งเสียขนาดนั้น มันต้องแฮปปี้ถึงจะถูกสิคร้าบบบคุณพ่อ...”
ยั่วเจ้าคุณจนโมโหแล้ว แมทธิวก็เดินหัวเราะกวนๆออกไป
ooooooo
หลังจากรายการ “ไฮโซบ้านเฮา” ล่มไปแล้ว ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วก็ประสบปัญหาการทำงานอย่างมาก ต้องทำงานอย่างประหยัดมัธยัสถ์ ใช้จ่ายอย่างระมัดระวัง
วันนี้ขณะถ่ายโฆษณาชุดออกกำลังกายที่บริเวณฟิตเนสนั้น เจ้าคุณถือกระเป๋ากีฬามาเจอจึงหยุดคุยกัน เมื่อฟังกิ่งแก้วเล่าถึงการทำงานที่ยากลำบากในเวลานี้แล้ว ก้องเกียรติถามเจ้าคุณว่า แล้วเขาเป็นอย่างไรบ้าง
เจ้าคุณอยากจะถามถึงสมใจแต่ไม่กล้าเอ่ยเต็มปาก ก้องเกียรติเดาใจออก บอกว่าตนไม่กล้าไปวอแวกับทางม่วนแต๊อีกเลย ขนาดลุงกำโป๊งตนยังไม่กล้าติดต่อ ได้ข่าวว่าลุงแกถูกชาวม่วนแต๊โกรธที่มาร่วมมือกับพวกตน กิ่งแก้วรำพึงว่าไม่นึกเลยว่าเรื่องราวจะบานปลายขนาดนี้
ก้องเกียรติได้บทเรียนว่า “นี่แหละผลของการทำอะไรไม่คิด” กิ่งแก้วบอกว่าแมทธิวด้วยแหละ นั่นล่ะตัวต้นเรื่องเลยล่ะ
“เฮ่ย...อย่าเถียงกันเลยนะ คิดในทางที่ดี อย่างน้อย...พวกแกก็ทำให้ฉันมีความทรงจำดีๆผ่านเข้ามาในชีวิตกะเขาบ้าง นี่แหละ สาเหตุที่ทำให้ฉันไม่เตะแล้วก็ไม่เลิกคบพวกแก”
ทั้งก้องเกียรติและกิ่งแก้ว ต่างซึ้งน้ำใจของเพื่อน ก้องเกียรติถามว่าแล้วเรื่องเอมี่เขาจะว่าอย่างไร เจ้าคุณมองเพื่อนแล้วนิ่งไป
ooooooo
พอเจ้าคุณกลับถึงบ้าน ก็ถูกคุณหญิงแม่ต่อว่าแกมบังคับให้เอาแหวนหมั้นไปสวมให้เอมี่เสียที ถามประชดว่า หรือยังคิดถึงนังบ้านนอกนั่นอยู่ ย้ำว่าแม่ไม่มีวันรับมาเป็นสะใภ้เด็ดขาด
เจ้าคุณไม่พูดอะไรเอาแต่นิ่งฟัง คุณหญิงแม่บ่นอย่างหงุดหงิดว่าเอาแต่นิ่ง ถ้าพูดเสียบ้างเรื่องก็จะดีกว่านี้เยอะเลย ทำให้เจ้าคุณคิดได้ว่า จริงอย่างที่แม่บ่น เพราะตนไม่ยอมพูดอะไรเอาเสียเลย
หลังจากนั้น เจ้าคุณไปหาเอมี่ที่บ้าน เธอดีใจมาก ยิ่งทำเป็นแพ้ท้องอาเจียนเรียกร้องความสงสาร คุณหญิงแม่ของเอมี่อ้างว่าจะออกไปหาซินแสหาฤกษ์แต่งงาน เพื่อเปิดโอกาสให้ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง
ปรากฏว่าตลอดเวลาที่เจ้าคุณอยู่กับเอมี่นั้น ต้องคอยถือกระโถนให้เธออ้วก คอยดูแลเพราะเธออ้วกตลอดเวลา
ooooooo
ปลัดจืดถูกสมุนของมาเฟียฟงใช้ไม้ตีที่หัวจนสลบ สมหมายให้เขามาพักที่บ้านเพื่อจะได้ช่วยกันดูแล สมใจดูแลปลัดด้วยความรู้สึกของเพื่อนที่ดี ส่วนหวานเจี๊ยบก็ดูแลและทำข้าวต้มมาให้ พูดแก้เกี้ยวกับสมใจว่า ตอบแทนที่ปลัดช่วยตนไว้
ระหว่างปลัดกินข้าวต้มนั้น สมใจถามว่า
“เออ...ปลัด ว่าแต่ปลัดพอจะรู้ไหมว่าใครที่มันทำร้ายปลัด แล้วก็เผาโรงเก็บชาของเรา”
ปลัดจืดจ้องมองสมใจอย่างรู้แก่ใจดี สมใจเลิกคิ้วมองหน้าปลัดอย่างรอฟังคำตอบ...
ooooooo
เพราะความยากจนทำให้ชาวบ้านต้องยืมเงินจากอาเฟย มันหน้าเลือดยืมหมื่นเดียวแต่คิดดอกทบต้นจนพรวดขึ้นเป็นห้าหมื่นในไม่นาน พ่อแม่ที่มีลูกสาววัยกระเตาะ ไม่มีเงินคืนให้ มันจะเอาลูกสาวไปให้มาเฟียฟง จากนั้นจะเอาไปขายต่อ
ระหว่างที่มันกำลังลากลูกสาวชาวบ้านไปนั้น สมใจมาเจอเข้า เธอสั่งให้หยุด ด่าอาเฟยว่าเป็นพวกนรกส่งมาเกิดจริงๆ อาเฟยบอกว่าไม่ใช่เรื่องของเธออย่ายุ่งดีกว่า
“ทำไมจะไม่ใช่ คนงานไร่ชาของฉัน ฉันต้องยุ่ง”
อาเฟยเยาะเย้ยว่า ไร่ชาที่ใบชาถูกเผาจนไม่เหลือซากน่ะหรือ ทำให้สมใจตาวาวทันที ชมประชดว่าใช้ได้ทีเดียวกล้าทำก็กล้าพูด ชี้ชัดว่า “พวกแกเผาโรงเก็บชาม่วนใจ๋...” มันถามว่ามีหลักฐานอะไร “หน้าแกไง น้ำหน้าอย่างพวกแกน่ะมันโจรชัดๆ!”
พอถูกด่าสมุนก็สะอึกเข้าหา อาเฟยยกมือห้าม แล้วเดินเข้าประจันหน้าสมใจ บอกให้เธอยอมรับความจริงเสียว่า ไร่ชาช่วยอะไรใครไม่ได้แล้ว ขายให้ป๊าตนเสีย แล้วทั้งเธอและชาวบ้านก็จะสบายไปทั้งชาติ
สมใจจ้องหน้าด่ามัน “ชาติชั่ว!”มันมองสมใจ บอกเธอว่า
“ไปบอกพ่อเธอให้ขายไร่ชาเสีย ถ้าไม่อยากเป็นเหมือนอย่างพ่อแม่ลูกสามคนนี้”
“ฝันไปเถอะไอ้มาเฟียนรก!”
“ฉันจะรอขึ้นสวรรค์พร้อมเธอ...วันนี้นึกว่าเห็นแก่เธอนะสมใจ ฉันจะยอมให้พ่อแม่ลูกสามคนนี้ได้อยู่ด้วยกันอีกสักวันสองวัน แต่ถ้ายังไม่มีเงินมาใช้...” มันชี้หน้าลูกสาวอย่างหมายมาด แล้วสั่งสมุนกลับ
ooooooo
สมใจกลับไปเล่าให้สมหมายกับสมศรีฟัง สมหมายแค้นใจจะคว้าปืนไปฆ่าพวกมัน สมศรีเตือนสติว่าปืนกระบอกเดียวจะไปสู้อะไรกับพวกมันได้ สมหมายบอกว่า ยังมีปืนของปลัดจืดอีกกระบอก
สมใจติงว่าปลัดยังเจ็บอยู่ ปลัดเองก็ตำหนิตัวเองอย่างเสียใจที่ไม่อาจปกป้องพี่น้องม่วนแต๊ได้
“เฮ่ย...พ่อปลัด ไม่ว่าที่ไหน ๆ ก็ไม่สามารถปกป้องได้ด้วยคนคนเดียวทั้งนั้นแหละ พวกเราทุกคนต้องรัก สามัคคีร่วมแรงร่วมใจกัน บ้านเรามันถึงจะอยู่ได้” สมศรีบอกทุกคน
“แต่ถ้าเราไม่มีจะกินล่ะจ๊ะป้าศรี...จะเอาแรงที่ไหนไปช่วยกัน” แคบหมูถามซื่อๆ ถูกสมหมายดุว่าห่วงแต่เรื่องกิน
“จริงของไอ้แค้บมันนะพ่อ ตอนนี้ชาวบ้านลำบากกันมากนะพ่อ ยิ่งไม่มีใบชาลอตนี้ไปขาย พวกเขาจะเอาอะไรกินกัน”
ทุกคนอึ้งไปกับคำพูดของสมใจ...
ooooooo
ที่คฤหาสน์เจ้าคุณ ที่โต๊ะอาหารเย็นนี้มีอาหารตั้งเต็มโต๊ะล้วนแต่ของดีราคาแพง เพื่อบำรุงลูกในท้องของเอมี่ แต่เอมี่กลับไม่ยอมกิน บอกว่าทานไม่ลง คุณหญิงแม่ถามว่าทำไมไม่อร่อยหรือ เธอประชดว่า “มันเกี่ยวกับบรรยากาศ”
เจ้าคุณตำหนิเบาๆว่า “อะไรเอมี่ กินทิ้งกินขว้างอย่างนี้น่าเสียดาย”
เอมี่อ้างอาการคนท้องว่า ทั้งวันก็อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน เจ้าคุณติงว่าเมื่ออยากไปทานอาหารนอกบ้านตนก็พาไปแล้วไง เธอก็ตะแบงว่าอยากไปที่อื่น คุณหญิงแม่พูดเอาใจว่าคนท้องอารมณ์แปรปรวน ที่ว่าอยากไปที่อื่นนั้น ที่ไหนหรือ
เอมี่ให้เจ้าคุณพาไปผับ เจ้าคุณพาไปแต่บ่นว่าท้องแล้วมาเที่ยวผับเนี่ยนะ
“แล้วไงคะ ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ก็แค่มาเปลี่ยนบรรยากาศ นั่งดูคนโน้นคนนี้เพลินๆ แหม ทำยังกะตัวเองไม่ชอบ เมื่อก่อนล่ะมาทุกคืน ลากให้กลับยังไม่กลับเลย” ว่าแล้วเห็นเจ้าคุณนิ่งไปอย่างยอมรับก็ยิ่งได้ใจ “เนี่ยนะ สงสัยจะเป็นเพราะไปอยู่ป่าอยู่เขาเสียนาน
อีกนิดล่ะอึ๋ยยย...” เอมี่ทำท่าสยองแกมสมเพช
“เอมี่...” เจ้าคุณเรียกปรามอย่างไม่พอใจ เธอจึงเปลี่ยนเรื่องชวนนั่งดีกว่า พลางเรียกบ๋อยมาสั่งน้ำส้มสำหรับตน แล้วถามทางเจ้าคุณ เขาบอกว่าขอน้ำเปล่า ทำเอาเอมี่อึ้งกับความเปลี่ยนแปลงของเขา
ระหว่างนั้น เจ้าคุณเห็นนักเที่ยวกลุ่มหนึ่งยืนเรียงแถวหน้ากระดานเต้นท่าเดียวกันอย่างเมามัน เขานึกถึงแก๊งสมใจที่เต้นเพลง “ยังโสด” ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
เอมี่สังเกตอยู่ เห็นเขายิ้มก็หึง นึกว่าเขายิ้มให้สาวคนไหน เรียกเสียงดังถามเสียงเขียว
“คุณคะคุณ!! นั่งยิ้มอะไร ยิ้มให้ใคร บอกมานะ!!”
เจ้าคุณหุบยิ้มอย่างสุดเซ็ง ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับ
เอมี่ที่นั่งงอแงง้องแง้งตลอดเวลา
ooooooo
วันต่อมา เจ้าคุณนั่งคุยกับก้องเกียรติและ
กิ่งแก้วที่บริเวณฟิตเนส ก้องเกียรติเอาน้ำเย็นมาให้ดื่มบอกว่า รู้ไหมว่าตัวเองเปลี่ยนไปมาก เดี๋ยวนี้
ไม่กินเหล้า ไม่อยากเข้าผับ กิ่งแก้วเสริมว่า ใจเย็น ไม่ปี๊ด ไม่คุณหนูเหมือนเมื่อก่อนด้วย
“เมื่อก่อนฉันแย่มากเลยเหรอวะ” เจ้าคุณถาม ทำเอาเพื่อนทั้งสองไม่รู้จะตอบอย่างไร ก้องเกียรติจึงบอกว่า
“ม่วนแต๊ทำให้แกเปลี่ยนไป”
“ม่วนแต๊ไม่เท่าไหร่ ม่วนใจ๋ต่างหาก” กิ่งแก้วพูดให้ตรงยิ่งขึ้น ทำเอาเจ้าคุณเมินหน้าไปทางอื่นซ่อนความรู้สึกในใจ
ooooooo
สมใจยังทำใจไม่ได้ คิดหนักเรื่องโรงเก็บชาถูกเผา เธอนั่งตากน้ำค้างอยู่จนดึก ปลัดจืดมาบอกว่า น้ำค้างลงหนักแล้วให้เข้าข้างในเสียเดี๋ยวไม่สบาย แม้สมใจจะซึ้งในน้ำใจของปลัดที่เป็นห่วงตน แต่ก็ยังคงเป็นความรู้สึกฉันเพื่อนอยู่ดี
ปลัดจืดมอบซองใส่เงินให้สมใจ บอกว่าเป็นเงินเก็บของตน ให้สามพ่อแม่ลูกเอาไปใช้หนี้เพื่อ
ลูกสาวจะได้ไม่ต้องถูกเอาไปใช้หนี้แทน
“พ่อปลัดเขาเป็นคนดีจริงๆ น่าเสียดายที่ไอ้ใจ๋มันไม่รัก ไม่ชอบ” สมศรีที่นั่งดูอยู่กับสมหมายปรารภ
“นั่นสิ คนดีๆ ไม่รักไม่ชอบ ดันไปชอบไอ้ผู้ชายไฮโซ หึ้ยยยย! โดนมันทำให้เจ็บตั้งสองครั้งสองหนก็ยังไม่เข็ด” สมหมายพูดอย่างไม่หายเจ็บใจ ถูกสมศรี
เรียกปราม สมหมายก็ยังฮึดฮัดว่า “ไม่รู้ล่ะ! เป็นตายยังไงข้าก็ไม่ยอมให้ไอ้ใจ๋มันต้องเจ็บเป็นครั้งที่สามอีกเด็ดขาด”
ด้วยเหตุนี้ รุ่งขึ้น มาเฟียฟงจึงแปลกใจที่อาเฟย กลับมามือเปล่า ไม่มีเด็กหญิงวัยกระเตาะที่จะเอามาสังเวยตน พอรู้ว่าพ่อแม่เด็กเอาเงินห้าหมื่นมาคืนแล้ว ก็สงสัยว่าไปเอาเงินมาจากไหน แต่ก็ไม่สนใจ บอกอาเฟยว่า
“ไม่รู้เว้ย! อั๊วรู้อย่างเดียวว่า อั๊วจะต้องรีบเอาไร่ชาม่วนใจ๋มาเป็นของเราให้เร็วที่สุด ฝรั่งอยากได้ไปสร้างโรงแรมจะแย่อยู่แล้ว เท่าไหร่ก็จ่ายไม่อั้น”
“ไม่ต้องห่วงป๊า...อั๊วรับรองว่า อีกไม่นาน
“ม่วนใจ๋” ต้องเป็นของเราแน่” อาเฟยพูดอย่างผยองนัก
ooooooo
เพราะชาวบ้านไม่มีรายได้ ชีวิตความเป็นอยู่เริ่มอัตคัดขาดแคลน จึงพากันมาขอค่าแรงที่สมหมาย แต่สมหมายยังไม่มีจ่าย ขอผัดไปจนกว่าจะเก็บใบชารุ่นใหม่ได้อีกในหนึ่งเดือนข้างหน้า
ชาวบ้านหลายคนพากันโอดครวญ โดยเฉพาะลำยองกับลำไยโวยวายว่า กว่าจะถึงวันนั้นพวกตนมิกลายเป็นผีเปรตผู้หิวโหยไปแล้วหรือ ปลัดจืดจึงออกมาไกล่เกลี่ยว่า
“เบาก่อนครับ...เบาก่อน น้าลำยองก็พูดเกินไปนะครับ ที่ผ่านมา ชาวม่วนแต๊ของเราก็อยู่ดีมีสุขกันมาตลอด เพราะไร่ชาม่วนใจ๋ของลุงหมาย และหลายครั้ง เราก็ผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาด้วยกันได้ตลอด ส่วนครั้งนี้ ผมอยากให้ใจเย็นๆ และร่วมมือร่วมใจกันแก้ปัญหานี้อีกสักระยะหนึ่งได้ไหมครับ”
ลำยองไม่ยอม อ้างว่าชาวบ้านเดือดร้อน และตอนนี้ไอ้ฟ้าลั่นก็ป่วยไม่มีเงินรักษา ชาวบ้านบางส่วนก็เห็นด้วยกับลำยองพากันเรียกร้อง โวยวาย จนสมศรีต้องลุกขึ้นมาถามว่า
“เอ้าๆๆ หยุดก่อน... งั้นฉันขอถามหน่อย ถ้าไม่รอใบชา แล้วจะให้เราทำยังไง”
“ขายเล้ย!!” ลำยองแผดเสียง “จำไม่ได้เหรอพ่อหมาย ที่เคยมีฝรั่งอยากได้ที่ดินผืนนี้ของพ่อหมายไปทำโรงแรมไง ขายปุ๊บได้เงินเป็นล้านๆปั๊บ”
ลำไยเห็นด้วยกับแม่ บอกว่าถ้ามีโรงแรมพวกเราก็จะมีงานทำ ไม่ต้องเก็บใบชาหลังขดหลังแข็ง
สมใจบอกให้สองแม่ลูกหยุดเดี๋ยวนี้ ถามว่า เอาสมองส่วนไหนมาคิด เพราะว่า “ได้เงินเป็นล้าน ได้มาก็หมดไป แต่เรามีที่ดิน มีไร่ชา ผลิตออกมาเก็บขายได้ชั่วลูกชั่วหลาน มันยั่งยืนกว่ากันตั้งเยอะ”
“จริงด้วย แล้วแน่ใจหรือว่า ถ้ามีโรงแรมแล้ว เขาจะจ้างแกไปทำงานสบายๆ อย่างหรูสุดเขาก็จ้างแกไปล้างส้วม สบายกว่าเก็บใบชาตรงไหน” หวานเจี๊ยบแทรกขึ้น
สมหมายกัดฟันกรอด โพล่งออกไปอย่างสุดทนว่า
“หยุด!! บอกให้หยุด! ยังไงข้าก็ไม่ขายม่วนใจ๋ ใจเย็นอีกนิดนะหมู่เฮา ข้าจะรีบหาเงินมาจ่ายค่าจ้างที่ค้างให้เร็วที่สุด”
สองแม่ลูกตัวแสบเร่งให้สมหมายจัดการให้เร็วด้วย สมหมาย สมศรี และสมใจ มองหน้ากันอย่างหวั่นใจ
ลุงกำโป๊งกับไส้อั่วที่แอบดูอยู่พากันสงสารพวกสมหมาย แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร
“นี่ถ้าอ้ายขุนทองรู้ รับรองต้องรีบมาช่วยม่วนใจ๋แน่ๆ” ไส้อั่วพูดอย่างขัดใจ
“นี่แน่ะ!” ลุงกำโป๊งดีดปากไส้อั่ว “ถ้าไม่อยากเดือดร้อนอย่าเอ่ยชื่ออ้ายขุนทองในม่วนแต๊นี่อีกเด็ดขาดนะไอ้อั่ว!!”
ไส้อั่วกุมปากที่ถูกดีด ทำตาปริบๆ ส่วนลุงกำโป๊งก็ได้แต่มองไปทางกลุ่มสมหมายอย่างเห็นใจ...สงสาร...
ที่แท้ลำยองรับจ้างอาเฟยมาก่อกวนบีบสมหมายให้ขายไร่ชา เมื่อไม่สำเร็จก็ถูกอาเฟยเอาเงินก้อนหนึ่งยื่นมาตรงหน้า บอกว่านี่คือค่าเหนื่อยก้อนแรก แต่ถ้าอยากได้ต้องไปทำให้สำเร็จก่อนค่อยมารับพร้อมเงินก้อนที่สอง
สองแม่ลูกไม่มีทางเลือก ได้แต่ร้องอ้าว แล้วกลับไปอย่างผิดหวัง
ooooooo
วันนี้ คุณหญิงแม่ เอมี่ และเจ้าคุณนั่งอ่านหนัง-สือพิมพ์กันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น มีข่าวคุณหญิงหลายคนกำลังบริจาคเงินให้หน่วยงานที่ดูแลเด็กๆที่ขาดแคลน เอมี่พูดอย่างหมั่นไส้ว่าทำบุญเอาหน้า อยากมีรูปลงหนังสือพิมพ์ อยากดัง
“คนที่เขาให้โดยไม่หวังอะไรตอบแทนน่ะ มีอยู่ จริงๆนะเอมี่” เจ้าคุณท้วงติงเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ม่วนแต๊ เอมี่มองเจ้าคุณอย่างไม่อยากเชื่อว่าเขาคิดเช่นนั้น เจ้าคุณพูดต่อไปว่า “และถึงแม้คนที่ให้เขาจะหวังอะไรตอบแทน ก็ยังดีกว่าพวกที่ไม่ทำอะไรแล้วเอาแต่นั่งวิพากษ์วิจารณ์คนอื่นเขาไปวันๆ...ไร้ค่า”
ทั้งคุณหญิงแม่และเอมี่ ต่างรู้สึกเหมือนโดนเจ้าคุณด่า มองหน้ากันอย่างแปลกใจกับความเปลี่ยนแปลงของเขา
ooooooo
สมหมาย สมศรี และสมใจตึงเครียดกับปัญหาหนักหน่วง ยังมองไม่เห็นทางที่จะแก้ไขอย่างไร หวาน-เจี๊ยบที่ดูแลปลัดจืดอยู่ ถามปลัดว่า คิดว่าสมหมายจะขายไร่ม่วนใจ๋ไหม
“ไม่นะ ฉันมั่นใจว่ามันจะต้องมีทางออกที่ดีกว่านั้น”
ทันใดนั้นเอง ชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมาบอกว่าแย่แล้วฟ้าลั่นป่วยหนัก ครู่เดียว อุ๊ยก็อุ้มฟ้าลั่นหลานชายตัวน้อยมาที่บ้านสมหมาย ลำยองโวยวายว่าถ้าไม่มีเงินไปรักษาตัวในเมือง ฟ้าลั่นตายแน่ๆ
ลำยองสร้างสถานการณ์บีบสมหมาย ทำเป็นนึกได้ว่าตนพอจะรู้จักคนที่น่าจะช่วยได้คนหนึ่งเป็นเศรษฐีต่างเมือง น่าจะช่วยเรื่องเงินๆทองๆได้ แล้วเร่งสมหมายให้รีบตัดสินใจก่อนที่ฟ้าลั่นจะเป็นอะไรไป
สมหมายกับสมศรีและสมใจ มองหน้ากันเครียดว่าจะทำอย่างไรดี
ในที่สุด สมหมายตัดใจยอมเอาไร่ชาไปจำนองเพื่อเอาเงินมาเป็นค่ารักษาพยาบาลฟ้าลั่น ปลัดจืดถามลำยองอย่างกังวลว่า
“ว่าแต่น้าลำยองแน่ใจนะครับว่าเศรษฐีอะไรของน้าน่ะ เชื่อใจได้”
หวานเจี๊ยบเห็นด้วยกับปลัด สมใจเปรยๆว่า
“นั่นสิ ฉันรู้สึกยังไงก็ไม่รู้ ทำไมเขาถึงช่วยเราง่ายๆแบบนี้”
“ผมคิดเหมือนใจ๋ ลุงหมายน่าจะใจเย็นอีกนิด รอให้ผมเข้าไปคุยกับในเมืองให้อีกสักครั้ง”
“โธ่เอ๊ย...อย่าคิดมากนักเลย คนดีๆมีน้ำใจมีอยู่เยอะแยะ เศรษฐีคนนี้เขาเป็นคนเก็บตัว อีกอย่างเขาก็รวยมากกะอีแค่ที่ดินแค่นี้เขาไม่มีทางโกงพ่อหมายหรอก แล้วพ่อหมายก็ขอยืมเขาแค่แป๊บเดียวไม่ใช่เหรอ พอ
ใบชาใหม่ออก เราก็มีเงินไปคืนเขาแค่นี้ก็จบ” ลำยองแย้งหน้าตายิ้มแย้ม
จากนั้นลำยองเอาเงินที่เหลือจากให้พาฟ้าลั่นไปรักษาในตัวเมืองพร้อมกับสัญญาซื้อขายให้สมหมายแล้วรีบไปเลย
สมหมายมองหน้าสมศรีอย่างไม่สบายใจ สมศรีปลอบใจว่า “เอาน่า...แกทำถูกแล้วล่ะตาหมาย” สมหมายหันไปมองสมใจอย่างใจไม่ดี สมใจกอดพ่อให้กำลังใจพ่อทั้งที่ตัวเองใจไม่ดีว่า
“ไม่เป็นไรพ่อ ใบชาใหม่ออกมาเมื่อไหร่ เราก็จะได้ม่วนใจ๋กลับมา”
ooooooo
ลำยองรีบไปหามาเฟียฟงที่นั่งหัวเราะร่าอย่างสะใจอยู่ที่บ้าน
“ฮ่าๆๆเยี่ยม! เยี่ยมจริงๆ ในที่สุดไอ้หมายมันก็เสร็จอั๊ว แหม...ลื้อนี่มันร้ายจริงๆอาลำยอง”
“เดี๋ยวป๊า...แล้วถ้าพวกมันเก็บใบชาใหม่เอาเงินมาคืนเรา แล้วป๊าจะทำไง”
“เฮ้ย!! อาฟง ลื้อซี้ซั้วถามอะไรเนี่ย พวกมันอยากเก็บใบชาก็ให้มันเก็บไปสิ มันเก็บได้ เราก็เผาได้นี่หว่า ฮ่าๆๆ ทีนี้มันจะมีปัญญาเอาเงินที่ไหนมาไถ่ไร่ชาคืน”
“แล้วไร่ชาม่วนใจ๋ก็จะต้องเป็นของเถ้าแก่ใหญ่ ฮิๆๆๆ” ลำยองกับลำไยสอพลอเต็มที่
มาเฟียฟงพยักหน้าให้อาเฟย อาเฟยหยิบเงินปึกหนึ่งส่งให้สองแม่ลูก พอได้เงินทั้งสองก็เอาไปสูดดมอย่างชื่นอกชื่นใจ
“ม่วนใจ๋...” อาเฟยพึมพำ ฝันหวาน...
ooooooo
ไส้อั่วไปได้ข่าวมาว่า สมหมายเอาไร่ชาม่วนใจ๋ไปจำนองก็ตกใจมาก ถามว่าต้องถึงขนาดนั้นเลยหรือ
“นี่ถ้าฉันเป็นลุงนะ ฉันจะโทรศัพท์ไปบอกอ้ายขุนทอง รับรอง!! อ้ายขุนทองต้องมาช่วยเจ๊ใจ๋ล้านเปอร์เซ็นต์...ฟันธง!!”
ไส้อั่วโดนตบหัวป้าบ ฐานออกความเห็นโดยไม่ได้ถามและฐานเอ่ยชื่ออ้ายขุนทองเพราะคนที่นี่เกลียดมาก แล้วไล่จะไปเล่นที่ไหนก็ไป
แต่พอไส้อั่วเดินบ่นอุบอิบไปแล้ว ลุงกำโป๊งก็คิดถึงข้อเสนอของไส้อั่ว คิดถึงขุนทอง...คนเดียวที่หวังได้ในเวลานี้ นั่งมองโทรศัพท์...คิดหนัก...
ooooooo
วันนี้ เอมี่กับเจ้าคุณพากันไปเดินหาซื้อของในห้างที่แผนกของใช้เด็กอ่อน ระหว่างนั้นแมทธิวก็แทรกเข้ามา เอมี่ตกใจกลัวแมทธิวจะทำความแตก ถามหวั่นๆว่ามาช็อปปิ้งเหมือนกันเหรอ แมทธิวพูดประสาคนปากเปราะว่ามาหาซื้อของขวัญให้ “ลูก”
เอมี่ตกใจแทบช็อก แมทธิวพูดต่อหน้าระรื่นว่า “ลูกของเธอ...กับ...ไอ้คุณเพื่อนรักของฉันน่ะซิ”
“ไม่ต้องก็ได้ ฉันกับเจ้าคุณซื้อเองได้” เอมี่รีบตัดบทเพื่อจะให้แมทธิวรีบไปๆเสีย แต่เขาก็ยังกวนประสาทไม่ยอมไป สุดท้ายเจ้าคุณเป็นฝ่ายไปบอกว่าฝากให้เขาช่วยเลือกให้เอมี่ด้วยก็แล้วกัน
เอมี่รีบตามเจ้าคุณ ถูกแมทธิวคว้ามือไว้พูดหน้าตาดุดัน
“อย่าฤทธิ์เยอะนักนะ รึอยากให้ฉันแฉความจริงให้ไอ้คุณมันรู้!” เอมี่ตกใจร้องห้ามเสียงสั่น แมทธิวระเบิดหัวเราะ พูดลั่น “ฮ่าๆๆ สะใจจริงเว้ย! ในที่สุดฉันก็ชนะไอ้คุณได้จริงๆ”
“ชนะยังไง จนถึงวันนี้ ฉันยังไม่เห็นเธอมีอะไรเหนือเจ้าคุณได้สักอย่างเลย...แมทธิว”
“โธ่เอ๊ย...เอมี่ หน้าตาดีแต่โง่จริงๆ ฉันสามารถทำให้ไอ้คุณของเธอมันต้องมารับเลี้ยงลูกให้ฉันซะขนาดนี้ ถ้าไม่เรียกว่าฉันชนะ แล้วจะให้เรียกว่าอะไร ฮ่าๆๆๆ!!!” แมทธิวหัวเราะร่าเดินผละไป
“ไอ้แมท!! ไอ้เลวนรก!!” เอมี่โกรธแทบจะบ้าที่แมทธิวเอาเรื่องคอขาดบาดตายมาพูดแบบนี้
ooooooo
เจ้าคุณเดินอ้าวออกมา เจอกิ่งแก้วกับก้องเกียรตินั่งกินกาแฟอยู่ ทั้งสองเรียกเจ้าคุณมานั่งกินกาแฟกัน พวกลูกค้าที่นั่งในร้านพากันมองเจ้าคุณเป็นตาเดียว
เมื่อเรียกพนักงานในร้านมาสั่งกาแฟ ปรากฏว่าเครื่องทำกาแฟเสีย พนักงานเสนออย่างอื่นแทนแนะนำว่าชาที่นี่ก็อร่อยหอมชื่นใจส่งตรงจากไร่
พนักงานวิ่งไปหยิบห่อชามาให้ดู บอกว่าขายดีมาก นี่เหลือห่อสุดท้ายแล้ว เจ้าคุณเห็นชื่อชา “ม่วนใจ๋” เขาอึ้งสนิทชาไปทั้งตัว สั่งเอาชานี้แหละ พลันก็เปลี่ยนใจแบมือขอชามาวางไว้ตรงหน้า ถามพนักงานว่าขายดีมาก เหลือห่อเดียวเองหรือ
“ครับ...แล้วก็ไม่ส่งมาอีกเลยนะครับ ทำไมไม่รู้จู่ๆก็หายเงียบไปเลย”
เจ้าคุณฟังแล้วอึ้ง เป็นห่วง กังวล ไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้น...
ทันใดนั้น แฟนคลับที่อยู่ในร้านก็พุ่งเข้าทุบตีและเอาน้ำสาดเจ้าคุณ ทั้งต่อว่า ทั้งด่า ถามว่าทำอย่างนี้กับสมใจได้ยังไง ยังมีหน้ามาเดินช็อปปิ้งอีกหรือ คนหน้าด้าน!! จนพวกเพื่อนๆต้องช่วยกันลากออกไป
กิ่งแก้วกับก้องเกียรติช่วยเช็ดน้ำให้เจ้าคุณอย่างเห็นใจ บอกเพื่อนว่าไม่เป็นไร เขาไม่มีปฏิกิริยาใดๆที่ถูกสาดน้ำถูกด่า สายตาจับจ้องอยู่ที่ห่อชา“ม่วนใจ๋”
ชาห่อนี้ ทำให้เจ้าคุณคิดถึงสมใจ...ที่เธอเคยเอาชาให้ และบอกว่า นี่คือห่อสุดท้าย...
เจ้าคุณมองใบชานิ่งคิดถึงเจ้าของไร่ม่วนใจ๋ขึ้นจับจิต...
ooooooo
