รักออกอากาศ
ตอนที่ 10
วันต่อมา สื่อต่างๆก็พากันลงข่าวครึกโครมว่า รายการ “ไฮโซบ้านเฮา” จะกลับมาอีกครั้ง บรรดาแฟนคลับ ต่างพากันตั้งตาคอยดู “อ้ายขุนทองกับเจ๊ใจ๋” กันอย่างใจจดจ่อ
มีแต่แมทธิวเท่านั้น ที่ติดตามข่าวนี้ด้วยความเจ็บใจจนอกแทบระเบิด บอกกับตัวเองหลังจากที่เอมี่ถามว่าไม่คิดจะทำอะไรมั่งหรือไงว่า “ฉันไม่เคยหยุดคิดเรื่องของแกแม้แต่วินาทีเดียวเลย ไอ้เพื่อนรัก”
ส่วนก้องเกียรติ กิ่งแก้ว และเจ้าคุณยังคงคุยกันอยู่ที่ห้องลับของลุงกำโป๊ง ก้องเกียรติถามเจ้าคุณเพื่อความมั่นใจว่า คิดดีแล้วหรือ เจ้าคุณไม่ทันตอบ ลุงกำโป๊งก็โพล่งออกไปว่า จะทำอะไรเคยถามไหมว่าตนสมัครใจหรือเปล่า
ก้องเกียรติกับกิ่งแก้วหันถามเจ้าคุณว่า ว่ายังไง เจ้าคุณเอาเงินในซองปึกใหญ่ใส่มือลุงกำโป๊ง แกโวยวายลั่นว่า ตนไม่รับสินบน เจ้าคุณจึงบอกว่า
“ไม่ใช่...ฉันฝากเงินนี้ไปให้ลุงหมาย เอาไปฟื้นฟูไร่ชา แต่ห้ามบอกเด็ดขาดว่าได้มาจากฉัน”
ลุงเสียงอ่อนลงถามว่าแล้วจะให้บอกว่าได้มาจากใคร เจ้าคุณบอกว่าแล้วแต่ลุง ทำเอาแกกุมขมับบ่นว่าเวรกรรมอะไรของไอ้กำโป๊งวะเนี่ย แต่เมื่อแกเอาเงินไปให้สมหมาย ก็พูดได้อย่างไร้พิรุธว่า เป็นเงินสะสมของตน เมื่อถึงคราวจำเป็นก็เอาออกมาใช้เพราะไร่ชาม่วนใจ๋ ทำให้ชาวม่วนแต๊มีอาชีพและชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี
ฝ่ายเจ้าคุณ เมื่อก้องเกียรติขอบใจเรื่องยอมกลับมาในรายการ “ไฮโซบ้านเฮา” เขาชี้หน้าก้องเกียรติบอกว่า “ฉันไม่ได้ทำเพราะแก จบเรื่องนี้เมื่อไหร่แกกับฉันต้องเคลียร์กันแน่”
“แกจะเคลียร์หรือจะขอบใจฉันกันแน่ไอ้คุณ” กิ่งแก้วดักคอมองขำๆ เลยถูกเจ้าคุณผลักหัวแก้เขิน ก้องเกียรติเลยถามว่า รู้ตัวไหมว่าตัวเองเปลี่ยนแปลงไปมาก คราวนี้เจ้าคุณอึ้ง มองหน้าเพื่อนทำนองว่า “เหรอวะ?” แต่ไม่กล้าพูดอะไรกลัวจะเข้าเนื้อตัวเอง
ooooooo
ไส้อั่วรีบไปหาแคบหมูบอกข่าวเรื่องหมอก้องกับพยาบาลกิ่งมาหาเจ้าคุณ กลัวจะมาพาเจ้าคุณไปหาหมออีก ชวนกันไปบอกเจ๊ใจ๋ แต่พอหันมาก็เจอปลัดจืดเข้าอย่างจัง เลยชวนไปด้วย ถูกปลัดดุว่า
“ฉันเป็นปลัดนะแคบหมู ใครจะมาจะไปในม่วนแต๊ ฉันต้องรับผิดชอบ ไม่ใช่ใจ๋”
ปลัดรีบเดินออกไป เลยชนเข้ากับหวานเจี๊ยบที่ขี่จักรยานมา รถล้มหวานเจี๊ยบหล่นลงไปกองกับพื้น ปลัดถูกด่าว่ารังแกประชาชน ใจร้าย ใจดำ แต่พอส่งมือจะช่วยดึงขึ้น ก็ถูกปัดทิ้งไล่ว่าไม่ต้องมายุ่ง ปลัดเลยให้ไส้อั่วกับแคบหมูช่วยไปส่งหวานเจี๊ยบที่บ้าน เพราะตนมีธุระต้องรีบไปหาลุงกำโป๊ง
ooooooo
ปลัดไปที่บ้านลุงกำโป๊งเจอเจ้าคุณ ปลัดถามว่าหมอก้องมาใช่ไหม แล้วตอนนี้หมออยู่ไหน เจ้าคุณบอกว่ากลับไปแล้ว ครั้นปลัดถามว่าหมอมาทำไม เจ้าคุณไม่กินเส้นกับปลัดอยู่แล้ว ตอบกวนๆไปว่า “คงมาจับผู้ร้ายมั้ง”
ปลัดฉุนกึกกระชากคอเสื้อเจ้าคุณตะคอกว่า ถามดีๆก็ให้ตอบดีๆ พอดีลุงกำโป๊งมาเจอ ปลัดเลยฟ้องลุง ทั้งปลัดและเจ้าคุณต่างไม่ยอมกัน ลุงจึงให้เจ้าคุณขอโทษปลัดเสีย เจ้าคุณไม่ยอมบอกว่าเกิดมาตนไม่เคยขอโทษใคร ทำเอาปลัดชะงัก
“มันบ้าๆน่ะพ่อปลัด อย่าไปถือเลยนะ นึกซะว่าฉันขอ” ลุงกำโป๊งเอ่ยปากขอ ปลัดจึงปล่อยมือจากคอเสื้อเจ้าคุณ แต่ยังมองอย่างคลางแคลงใจ
ooooooo
สมหมายดีใจมากที่ได้รับเงินจากลุงกำโป๊งไปฟื้นฟูไร่ชา บอกว่าจะเร่งฟื้นฟูไร่ม่วนใจ๋ และจะรีบชดใช้เงินคืนลุงกำโป๊งให้เร็วที่สุด
เจ้าคุณที่แอบดูคอยลุ้นอยู่ ปลื้มใจที่ความปรารถนาของตนสำเร็จด้วยดี เจ้าคุณออกเดินทอดน่องอย่างสบายใจไปตามทางในหมู่บ้าน ครู่เดียวสมใจก็ขี่จักรยานตามมาเรียกไว้ บอกข่าวดีว่าได้เงินมาฟื้นฟูไร่ม่วนใจ๋แล้ว กำชับเขาว่า
“นายก็ต้องเตรียมตัวไว้นะ ต้องรีบมาช่วยฟื้นฟูไร่ชาโดยเร็วที่สุด จะได้รีบเอาเงินไปคืนลุงกำโป๊งเพราะเงินลุงกำโป๊งคือเงินของนาย”
เจ้าคุณตกใจนึกว่าสมใจรู้อะไร แล้วก็โล่งอกเมื่อเธอบอกว่า เพราะเขาเป็นหลาน สมบัติของลุงก็ต้องตกเป็นของเขาอยู่ดี
จากนั้นสมใจชวนเขาไปช่วยเลี้ยงลูก ซึ่งก็คือลูกช้างกำพร้าที่ทำรายได้ให้อย่างงาม ในการพาพวกฝรั่งเที่ยว
หลังจากพาช้างไปอาบน้ำแล้ว เธอชวนเจ้าคุณขี่ช้างเที่ยวกัน
ooooooo
ปลัดจืดตามหาสมใจไม่เจอจึงไปถามหวานเจี๊ยบที่บ้านเครือฟ้า หวานเจี๊ยบหมั่นไส้ตวาดไม่พอยังฟ้องน้าเครือฟ้าหาว่าถูกปลัดข่มขู่ตนอีก
เครือฟ้าตำหนิหลานสาวตัวเองว่าต้องให้เกียรติปลัดเขา แล้วปล่อยมุกว่า ตนรักปลัดเหมือนลูกเขย พูดแล้วทำเป็นตกใจรีบแก้ว่ารักเหมือนลูกหลาน ถ้าปลัดตามหาหวานเจี๊ยบเหมือนตามหาสมใจตนจะยกให้ฟรีเลย แถมสมุนไพรให้อีก 3 ลังด้วย
ปลัดจืดสะดุ้งที่ถูกจีบเอาซึ่งหน้า ส่วนหวานเจี๊ยบเคืองๆเขินๆบอกว่าไปขายน้ำหวานดีกว่าแล้วพรวดพราดไป สะดุดอะไรบางอย่างล้มหัวทิ่ม แม้จะเจ็บแต่หวานเจี๊ยบไม่สนใจเท่าไร กลับหยิบรองเท้าที่หูขาดแล้วขึ้นดูอย่างเสียดาย
“หวานเจี๊ยบเขารักรองเท้าคู่นี้มากเลยหรือครับ” ปลัดถามเครือฟ้า
“อือ...รองเท้าแม่มัน มันใส่ของมันมาตั้งแต่แม่มันตาย วันก่อนทำอีท่าไหนไม่รู้ ขาดซะ...กลับมานอนร้องไห้อยู่ทั้งวัน”
เครือฟ้าพูดโดยไม่เฉลียวใจ แต่ทำเอาปลัดจืดหน้าจ๋อยอย่างรู้สึกผิด...
ปลัดจืดไม่เชื่อว่าลุงกำโป๊งจะมีเงินก้อนโตมาให้สมหมายฟื้นฟูไร่ชา แต่พอไปเลียบเคียงถามลุงกำโป๊งก็ ยืนยันขันแข็งว่าเป็นเงินของตนที่เก็บเล็กผสมน้อยมา ปลัดกลับไปอย่างไม่เชื่อว่าลุงกำโป๊งจะเก็บเงินได้มากขนาดนั้น
เจ้าคุณกับสมใจนั่งช้างเที่ยวกันอย่างเพลิดเพลิน จนเย็น เจ้าคุณจึงมาส่งสมใจที่หน้าบ้าน แต่พอเขาหันหลังกลับ ก็เจอปลัดจืดมาดักถามว่า เขาเป็นใครกันแน่ จู่ๆทำไมลุงกำโป๊งจึงมีเงินมาช่วยสมหมายฟื้นฟูไร่ชา
เจ้าคุณตอบอย่างหงุดหงิดว่า อยากรู้ก็ไปถามลุงกำโป๊งเอาเอง ให้เลิกหาเรื่องตนเสียที เพราะทุกอย่างมันใกล้จะจบแล้ว พูดแล้วเดินไปเลย ปลัดกลายเป็นฝ่ายงง ไม่เข้าใจที่เจ้าคุณพูด พึมพำ “ยังไงวะ?...”
ooooooo
หลังจากทำลายไร่ชาม่วนใจ๋จนป่นปี้แล้ว มาเฟียฟงกับอาเฟยมาดูผลงานตนอีกที ปรากฏว่าชาวบ้านกำลังช่วยกันฟื้นฟูอย่างเอาการเอางาน มันเจ็บใจที่ทำลายไม่สำเร็จ สองพ่อลูกคบคิดกัน โดยมาเฟียฟงต้องการไร่ชาและรู้ว่าอาเฟยนั้นแอบชอบสมใจ มาเฟียฟงบอกลูกชายอย่างลำพองใจว่า
“ฮ่าๆๆ ในเมื่ออั๊วอยากได้ไร่ชา ส่วนลื้ออยากได้ลูกสาวเจ้าของไร่ชา ถ้างั้นเราก็เอามันมาทั้งสองอย่างเสียเลยสิ ฮ่าๆๆ”
หลังจากร่วมแรงร่วมใจกันฟื้นฟูไร่ชาไม่นาน ไร่ก็กลับมาเขียวขจีอีกครั้ง สมศรีเสนอให้เลี้ยงตอบแทนชาวบ้าน ปลัดติงว่าเราน่าจะเก็บเงินไว้ใช้ฟื้นฟูไร่ดีกว่าเพราะชาวบ้านทุกคนก็เต็มใจช่วยอยู่แล้ว สมหมายเสนอว่าถ้าเราไม่กินเลี้ยงสังสรรค์กันก็มาสนุกอย่างอื่นกันได้ เสนอให้จัดแข่งซิกโก๋งเก๋งกันแทน
ในการจัดแข่งซิกโก๋งเก๋งนี้ มีผู้สมัครแข่ง 3 คน คือดำเกิง ปลัดจืด และเจ้าคุณ ในการแข่งขันดำเกิงสั่งสมุนให้หาทางแกล้งเจ้าคุณ แต่เจ้าคุณก็ฝ่าด่านไปได้ มันจึงแกล้งปลัดจืดต่อ ปรากฏว่าปลัดเสียหลักล้มลง
เจ้าคุณเห็นดังนั้น หันกลับไปช่วยประคองปลัดจืดที่ได้รับบาดเจ็บเลือดออกที่ขา ประคองพากันแข่งขันต่อไป
ผลปรากฏว่าดำเกิงชนะ ทิ้งห่างกันนาน ชาวบ้านจึงเห็นเจ้าคุณประคองปลัดจืดที่เลือดท่วมขามาถึง แม้จะไม่ชนะในการแข่งขันซิกโก๋งเก๋ง แต่เจ้าคุณชนะใจชาวม่วนแต๊ โดยเฉพาะคือ สร้างความรู้สึกดีๆให้กับปลัดจืด ต่างยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร
ooooooo
แมทธิวกับเอมี่สำเริงสำราญกันเต็มที่ คืนนี้ก็ไปเที่ยวผับกัน เอมี่ที่มุ่งมั่นจะจับเจ้าคุณเพื่อหาเงินมาใช้หนี้ของครอบครัว ถามแมทธิวอย่างร้อนใจว่าจะทำอย่างไรดี เพราะถ้าเจ้าคุณยังไม่กลับ พวกตนแย่แน่ๆ แมทธิวเสนอว่า ในเมื่อเจ้าคุณไม่ยอมกลับ เราก็เป็นฝ่ายไปหาเขาถึงที่เลย
ทั้งคู่เดินทางไปที่ม่วนแต๊ เอมี่แนะนำตัวเองกับลุงกำโป๊งว่า เป็นว่าที่ภรรยาของเจ้าคุณ ต้องการมาพบเจ้าคุณ ลุงกำโป๊งกลัวว่าถ้าสองคนนี้เจอเจ้าคุณต้องเป็นเรื่องแน่ จึงวางแผนหลอกว่าเจ้าคุณอยู่ในป่าลึก แล้วให้ไส้อั่วพานั่งช้างไปหาเจ้าคุณ
ไส้อั่วให้สองคนไปกับควาญช้าง อ้างว่าถ้าตนไปด้วยขากลับจะไม่มีที่สำหรับเจ้าคุณ ทั้งสองตัดสินใจไป เพราะไหนๆก็มาถึงที่นี่กันแล้ว
ปรากฏว่า ระหว่างเดินทางเอมี่นั่งยุกๆยิกๆทำกระแดะว่ากลัวโน่นกลัวนี่ จนสุดท้ายตกน้ำไปทั้งคู่แอบหนีกลับไปวันนั้นเลย ไส้อั่วมาเล่าให้ลุงกำโป๊งฟัง เล่าไปขำไปหัวเราะจนแทบจุก
“ดีมาก...ไอ้อั่ว...สมกับเป็นหลานข้าจริงๆ ว่าแต่เรื่องของไอ้สองคนนั้น ห้ามเอ็งบอกใครเด็ดขาดนะ” ไส้อั่วถามว่า ทำไมถูกลุงกำโป๊งเอ็ดว่าสั่งไม่ให้บอกก็อย่าบอกไม่ต้องถาม
แต่เพราะมีสัญญากับแคบหมู ไส้อั่วแอบไปบอกแคบหมูแล้วกำชับว่า ฟังแล้วเหยียบเลยนะ อย่าไปเล่าให้ใครฟังอีก
ooooooo
เจ้าคุณกลับมา พอรู้ว่าแมทธิวกับเอมี่มาที่นี่ก็ตกใจ แปลกใจ แต่ลุงกำโป๊งกังวลใจว่า ความบรรลัยกำลังจะมาเยือนบ้านตนแล้ว บอกเจ้าคุณว่า ทางที่ดีให้กลับกรุงเทพฯไปดีกว่า ไปเสียตอนนี้ หายไปดื้อๆอย่างนี้แหละ
“ไม่ได้หรอกลุง”
“ทำไมจะไม่ได้ ไอ้ที่เอ็งตั้งใจจะเอาเงินมาช่วยนังใจ๋มัน เอ็งก็ช่วยไปแล้วนี่นา”
“แต่ฉันยังไม่ได้บอกลาสมใจเลยสักคำ” เจ้าคุณอ้าง แต่ที่จริงใจตัวเองยังไม่พร้อม
ส่วนที่บ้านสมใจ สามคนพ่อแม่ลูกมีความสุขที่ได้ฟื้นไร่ชาและการฉลองแข่งซิกโก๋งเก๋งก็สนุกกันดี แต่สมหมายกับสมศรีรู้สึกว่า สมใจไม่สดชื่นเท่าที่ควร สมหมายเลยเลียบ เคียงถามลูกว่าเหนื่อยมากไหม
สมใจแปลกใจที่จู่ๆพ่อก็มาถามแบบนี้ บอกพ่อว่าไม่เหนื่อย ย้อนถามว่านึกยังไงถึงถาม สมหมายเปลี่ยนเป็นถามว่าเหงาไหม คราวนี้สมใจเอะใจ สมหมายจึงชี้แจงว่า ตนกับสมศรีคงไม่ได้อยู่ดูแลลูกไปตลอด แล้วบอกว่าปลัดจืดเป็นคนดี อึดใจเดียวก็บอกอีกว่าไอ้ขุนทองก็ด้วย แล้วพูดเปิดทางว่า
“ใครก็ตามที่จะทำให้ลูกสาวพ่อมีความสุข พ่อไม่เคยรังเกียจ แต่ถ้าใครมันบังอาจทำให้ลูกสาวพ่อมีความทุกข์ มันตาย...” แล้วสอนลูกว่า “แต่คนเราจะดีจริงหรือไม่ มันต้องดูกันนานๆ เพราะถึงวันนี้จะดี แต่ก็ไม่ได้แปลว่าพรุ่งนี้มันจะดีเหมือนวันนี้...จำไว้นะลูก...ที่สำคัญ ต้องไม่ลืมเด็ดขาดว่า เอ็งเป็นลูกผู้หญิง แล้วก็เป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อด้วย”
สมหมายกอดสมใจไว้แน่น สมศรีมองปลื้ม ส่วนสมใจยิ้มเต็มหน้าอย่างสุขใจ...
ooooooo
เย็นแล้ว สมใจปั่นจักรยานอย่างเร็วไปถึงคลองอาบน้ำ เห็นเจ้าคุณนั่งเหม่ออยู่ริมคลอง เลยย่องไปผลักเขาตกน้ำแล้วหัวเราะชอบใจ เจ้าคุณเห็นสมใจผลักตนตกน้ำ ก็ถามทีเล่นทีจริงว่า ขำมากไหม สมใจเห็นเจ้าคุณจ้องตนจริงจังก็ชะงัก คว้าสบู่และขันขว้างใส่แก้เขิน ถูกหัวดังโป๊กจนเจ้าคุณหงายเงิบจมหายไป
สมใจตกใจกระโดดลงไปดำหา แต่พอโผล่ขึ้นมาหน้ากับหน้าก็เกือบชนกัน พอรู้ตัวสมใจก็ว่ายน้ำหนี ถูกเจ้าคุณคว้าเอวไว้ดึงเข้าหาตัวแล้วกอดแน่น สมใจทำตาโตเหมือนขาดอากาศหายใจ เจ้าคุณประกบปากทันที
พอรู้ตัวต่างก็ผละจากกัน สมใจโกรธตบหน้าเจ้าคุณด่าว่าฉวยโอกาส เจ้าคุณชี้แจงว่า ที่ประกบปากเธอเมื่อครู่นี้เป็นการแบ่งออกซิเจนให้ เพราะเห็นเธอทำท่าเหมือนจะขาดอากาศหายใจ สมใจพาซื่อเชื่อตามที่เจ้าคุณชี้แจง
เจ้าคุณตัดสินใจเลียบเคียงถามว่า ถ้าตนไม่อยู่ที่นี่ หนีไปจากที่นี่ เธอจะโกรธไหม
“แน่นอน...นายตายแน่!!” สมใจตอบทันทีด้วยสีหน้าขึงขัง พริบตานั้น เจ้าคุณรวบเธอเข้าไปกอดแน่น จนเธองง ในขณะที่เจ้าคุณพร่ำบอกว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าโกรธฉันนะ...ใจ๋...คิดถึงฉันบ้าง...”
หวานเจี๊ยบมาเห็นภาพบาดตานั้นพอดี แผด เสียงลั่น...
“ว้าย...พี่ใจ๋...อ้ายขุนทอง สองคน...สองคนทำอะไรกันน่ะ...”
สมใจผลักเจ้าคุณออกไปอย่างแรง ร้องเรียกหวาน–เจี๊ยบทีิ่วิ่งไปให้กลับมาฟังก่อน
และที่หลังพุ่มไม้อีกมุมหนึ่ง ลำยองกับลำไยแอบดูอยู่ ทั้งคู่เห็นอย่างที่หวานเจี๊ยบเห็น ต่างตะลึงตาค้าง
ooooooo
หวานเจี๊ยบฟังสมใจชี้แจงแล้วบอกว่า “เชื่อพี่ใจ๋” แต่ลำยองกับลำไยสองแม่ลูกตัวแสบ แจ้นไปฟ้องสมหมาย เมื่อสมใจกลับถึงบ้านจึงต้องเผชิญกับบรรยากาศตึงเครียด ทั้งสมใจและเจ้าคุณถูกทุกสายตาที่บ้านจ้องเหมือนตกเป็นจำเลย
“ไอ้ใจ๋...” สมหมายเสียงเข้ม
“อ้ายขุนทอง...” ปลัดจืดเรียกเกือบเป็นตะคอก แล้วพุ่งเข้าชกหน้าเจ้าคุณคว่ำไปในหมัดเดียว ทุกคนร้องอย่างตกใจ
“ขุนทอง...” สมใจหวีดร้องแล้วจะวิ่งไปหาเจ้าคุณ ถูกสมหมายเรียกไว้ ทำให้สมใจชะงัก หันมองเห็นพ่อจ้องเขม็ง!
ooooooo
สมใจมองปลัดจืดขวับ ถามว่าทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ ปลัดย้อนว่าให้ถามเจ้าคุณดีกว่าไหมว่า ทำไมถึงกล้าทำขนาดนั้น! ซักไซ้กันจึงรู้ว่า ลำยองกับลำไยสองแม่ลูกตัวแสบมาฟ้องว่า เจ้าคุณกับสมใจทำเรื่องไม่งามกันที่ท่านํ้า
เจ้าคุณชี้แจงว่าไม่จริง ก็ถูกปลัดด่าว่าโกหก จนสมใจต้องชี้แจงเองว่า เจ้าคุณช่วยตนขณะขาดอากาศหายใจ ถ้าเขาไม่ช่วยตนก็ตายในนํ้าแล้ว ลำไยยื่นปากแบะๆ ไปถามว่า ช่วยยังไงทำไมถึงต้องกอดรัดกันนัวเนียด้วย
“ขุนทองต้องดึงฉันขึ้นจากนํ้า ถ้าไม่ให้เอามือรัดฉันขึ้นมาแล้วจะให้เอาตีนรัดรึไงไม่ทราบนังลำไย” สมใจย้อนถาม คำปุยเห็นด้วย แต่ลำยองไม่ยอม ยกเอาธรรมเนียมของม่วนแต๊มาอ้างว่า
“ชายใดแตะต้องตัวแม่หญิงเยี่ยงนี้ แม่หญิงก็จะต้องเสียผีมีมลทิน เป็นที่ดูหมิ่นดูแคลนของชาวบ้าน เป็นกาลกิณีของผีสางเทวดาเจ้าป่าเจ้าเขา จริงไหมพวกเรา?” ลำยองกล่าวหาแล้วคาดคั้นเอาคำตอบจากสมหมายกับสมศรี
สมหมายถามเจ้าคุณว่าจะว่าอย่างไร ให้บอกมาตรงๆ ว่าคิดอย่างไรกับลูกสาวตน ทุกคนลุ้นรอฟังคำตอบ
เจ้าคุณติดอ่างกะทันหัน “ฉะ...ฉะ...ฉัน...ตั้งใจจะช่วยสมใจจริงๆ ไม่ได้คิดอะไรเลย”
สมใจช็อก ปลัดจืดก็งง สมหมายอึ้งไปครู่หนึ่ง ถามเหมือนไม่เชื่อหูตัวเองว่า “เอ็งว่าไงนะ...” สมใจกลืนนํ้าตาทำยิ้มเยาะนิดๆ พูดอย่างสะใจว่า “ได้ยินรึยัง??? ฉันกับไอ้ขุนทองไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่เคยคิดอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว!” พูดจบก็สะบัดพรืดวิ่งออกไปเลย
คำปุยโกรธทั้งพวกที่คาดคั้นเอาผิดกับสมใจและเจ้าคุณ วิ่งตามสมใจไปเคาะประตูเรียกให้เปิด สมใจไม่เปิด เธอร้องไห้พูดกับตัวเองอย่างเจ็บปวด ว่า “นายไม่เคยคิดอะไรกับฉัน ฉันมันคิดไปเอง ฉันมันผิดเอง...”
ooooooo
ฝ่ายคุณหญิงแม่ดูทีวีอยู่กับเอมี่ ต่างพากันดีอกดีใจที่เจ้าคุณพูดเองว่า ไม่ได้คิดอะไรกับสมใจ คุณหญิงแม่มั่นใจว่าแบบนี้อีกไม่นานเจ้าคุณก็ต้องกลับมาแต่งงานกับเอมี่แน่ๆ
เอมี่ดีใจ สั่งมะขิ่นให้เอานํ้าส้มคั้นมาชนแก้วกับคุณหญิงแม่ แต่พอจะยกดื่มเธอกลับพะอืดพะอมคลื่นไส้จนอาเจียน เธอบอกว่าเหม็น โทษว่ามะขิ่นเอาส้มเน่ามาคั้นให้กิน
คืนนี้เอง เอมี่ไปหาแมทธิวที่คอนโดฯ น้องนกนอนอยู่กับแมทธิว พอรู้ว่าเอมี่มา เขากระชากน้องนกโยนไปซ่อนที่ซอกหนึ่ง แล้วเปิดประตูถามเอมี่ว่า ดึกดื่นป่านนี้แล้วมาทำไม
เอมี่ร้องไห้บอกว่าตนท้อง แมทธิวถามว่าท้องกับใคร ทำเอาเอมี่ทุบเขาอั้กๆ ด่าว่าบ้าหรือ ตนนอนกับเขาคนเดียวแล้วจะไปท้องกับใคร ถามว่าจะทำอย่างไรดี แมทธิวพูดหน้าตาเฉยว่า ก็ไม่เห็นต้องทำอะไร บอกเธออย่างเลือดเย็นว่า
“มันจะมีประโยชน์อะไรที่คุณจะมาท้องกับผม แทนที่คุณจะท้องกับผม คุณไปท้องกับไอ้เจ้าคุณเสีย มันจะไม่คุ้มกว่าเหรอ”
“อะไรนะ...” เอมี่ครางออกมา แมทธิวมองตาวาวเชิงถามว่าจะทำหรือไม่ทำ
ส่วนน้องนกที่ถูกโยนไปซ่อนในซอกแอบถ่ายคลิปไว้หมด ยิ้มอย่างสะใจกับสิ่งที่ได้ยิน
ooooooo
ลุงกำโป๊งโมโหเจ้าคุณมากที่ตอบสมหมายไปอย่างนั้น ถามว่าโกหกทำไม ทำไมไม่บอกไปตรงๆ ว่าคิดอย่างไรกับสมใจ เจ้าคุณตอบเศร้าๆ ว่าตนจำเป็นต้องโกหกเพื่อสมใจ ทำให้ลุงกำโป๊งยิ่งเข้าใจไม่ได้ เจ้าคุณจึงชี้แจงอย่างเจ็บปวดว่า
“ถ้าฉันพูดความจริงจะยิ่งทำร้ายจิตใจใจ๋ มันคงโหดร้ายมากนะลุง ถ้าฉันบอกรักเขาแล้วอีกไม่นานฉันก็ต้องทิ้งเขาไป”
ลุงกำโป๊งมองเจ้าคุณอึ้ง เจ้าคุณพูดต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียดว่า
“แถมฉันยังทำลายอนาคตใจ๋ ทำลายศักดิ์ศรี
แม่หญิงม่วนแต๊ของใจ๋ที่ต้องมาแปดเปื้อนเพราะฉันอีก ถ้าฉันยอมรับ...ถ้าฉันพูดความจริงแล้วก็เดินจากไป ใจ๋จะอยู่ที่นี่ต่อไปได้ยังไง ฉันคงเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวที่สุด”
“ขุนทอง...ตั้งแต่เห็นกันมาข้าก็เพิ่งจะรู้จักเอ็งจริงๆ ก็วันนี้ละวะ” ลุงกำโป๊งตบไหล่เจ้าคุณเบาๆ แล้วเดินจากไป
“ใจ๋...ยกโทษให้ฉันด้วยนะ” เจ้าคุณเอ่ยอย่างรู้สึกผิดทั้งที่ตัวเองก็เจ็บปวดกับสิ่งที่ทำไป...
ส่วนสมหมายกับสมศรีก็รู้สึกผิดหวังเห็นใจสมใจ ปลัดจืดเห็นสมใจเก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ลงมากินข้าว ขออนุญาตสมหมายกับสมศรีตักข้าวราดกับเอาไปให้ สมหมายมองปลัดจืด บ่นกับสมศรีว่า
“สงสารไอ้ใจ๋มัน คนดีๆ อย่างปลัดก็ดันไม่ชอบ ดันไปชอบคนบ้าๆ บอๆ อย่างไอ้ขุนทอง เฮ้อ...นี่มันเวรกรรมอะไรก็ไม่รู้”
ฝ่ายปลัดจืดเอาข้าวไปร้องเรียกสมใจที่หน้าห้องก็ไม่มีเสียงตอบ ตกใจเลยเอาตัวกระแทกประตูปังๆ สมใจเปิดประตูพอดีปลัดเลยถลำหน้าควํ่าจนเลือดกำเดาออก ปลัดจืดพูดอย่างรู้กันกับสมใจว่า
“ยังไม่ต้องรักไม่ต้องชอบฉันหรอก แค่คบฉันดูบ้างได้ไหม ฉันสัญญาว่าจะไม่มีวันทำให้ใจ๋เสียใจเหมือนไอ้ขุนทอง”
“ขอบใจนะปลัด แต่ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้คิด ไม่เคยคิดอะไร แล้วทำไมฉันจะต้องเสียใจเพราะอ้ายขุนทองด้วย??”
ooooooo
ไม่นานนัก ไร่ม่วนใจ๋ก็สวยงามและเก็บใบชาได้เหมือนเดิมแล้ว ชาวม่วนแต๊ทุกคนดีใจมาก พากันลงเก็บใบชากันอย่างมีความสุข สมหมายสำนึกเสมอว่า ไร่ชาฟื้นฟูขึ้นมาได้เพราะเงินของลุงกำโป๊ง บอกว่าจะรีบเก็บเงินคืนให้ลุงโดยไว ทำเอาลุงตะขิดตะขวงใจ จะบอกความจริงว่าเป็นเงินของเจ้าคุณก็ไม่ได้ เลยได้แต่บอกว่าไม่เป็นไรหรอก ลืมๆ ไปเสียบ้างก็ได้
ฝ่ายปลัดที่ชนหวานเจี๊ยบจนจักรยานล้ม และรองเท้าของแม่ที่ใส่มาตั้งแต่แม่ตายสายขาด จนหวานเจี๊ยบนอนร้องไห้ไปหลายวัน วันนี้เจอแม่ค้าน้อยชาวเขาเอารองเท้าสานมาขาย เลยซื้อคู่หนึ่งแต่หนูน้อยไม่มีเงินทอน จึงซื้อสองคู่ให้พอดีไม่ต้องทอน
ดีใจที่ได้รองเท้าไปคืนให้หวานเจี๊ยบ เอาไปให้ที่บ้าน ปรากฏว่าเครือฟ้าไม่อยู่ พอเจอหน้าหวานเจี๊ยบ ก็ปะทะกันทันที ปลัดพยายามจะชี้แจง แต่หวานเจี๊ยบไม่ญาติดีด้วย สุดท้ายปลัดเลยเอารองเท้าโยนไว้ที่แคร่หน้าบ้านแล้วกลับ
หวานเจี๊ยบค่อยๆ เปิดถุงดู พอเห็นเป็นรองเท้าแตะก็มองตามปลัดไปอึ้งๆ
ooooooo
บนเส้นทางเล็กๆ ที่แค่คนเดินสวนกันก็ยากแล้ว วันนี้ สมใจขี่จักรยานสวนกับเจ้าคุณที่เดินมา แต่ทางแคบจึงต้องหยุดมองหน้ากันเขินๆ พอขยับจะหลีกกัน ก็จ๊ะกันไปมา สมใจโมโห ถามว่า
“แกล้งฉัน ทำยังกับฉันเป็นตัวตลก มันยังไม่สะใจนายใช่ไหม หลีกไป!”
“เดี๋ยว...ใจ๋...” เจ้าคุณคราง ตะปบมือสมใจไว้ เธอสะบัดอย่างแรงตวาดให้ปล่อย เธอผลักเจ้าคุณกระเด็น ตัวเองก็เสียหลักจักรยานล้ม เลยร้องไห้โฮๆ อย่างกดดันอัดอั้น เจ้าคุณโผเข้าไปปลอบก็ถูกผลักกระเด็นอีก
สมใจไล่เจ้าคุณ ยํ้าว่าเขาไม่เคยคิดอะไรกับตน เหมือนที่ตนก็ไม่เคยคิดอะไรกับเขา เจ้าคุณพยายามบอกว่าไม่จริง
“โกหก!! ไม่ต้องมาโกหก เมื่อวานนายเพิ่งจะบอกกับพ่อฉัน วันนี้ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่จริง นายโกหก! ฉันเกลียดคนโกหกที่สุด!!” สมใจชี้หน้าเจ้าคุณ นํ้าตาคลอ เสียงสั่น
เจ้าคุณถูกด่า ถูกต่อว่า ถูกขับไล่ไสส่ง เขายืนอึ้ง ในที่สุดตัดสินใจเอ่ยลา...
“ฉัน...ไปก่อนนะ...”
เจ้าคุณค่อยๆ เดินจากไป สมใจทำเป็นไม่สนใจก้มหน้าก้มตาเก็บใบชาที่หก ครู่หนึ่งทนใจตัวเองไม่ได้ ค่อยๆ เงยหน้ามองตามนํ้าตาท่วม...
ooooooo
