วายุภัคมนตรา

วายุภัคบุกป่าฝ่าดงเข้าไปหาว่านพญาลิ้นงูทองเพื่อนำกลับมารักษาทิชากรอย่างไม่ย่อท้อ แม้เขาจะถูกทั้งทากและแมลงต่างๆกัดเจ็บปวดแค่ไหนก็อดทนเดินทางต่อไปทางทิศเหนือตามที่ไกรฤทธิ์กำชับ แล้วเขายังต้องไปข้ามลำน้ำอันเชี่ยวกรากจนแทบจะเอาชีวิตไม่รอดอีก

หนึ่งวันเต็มๆแล้วที่วายุภัคอยู่ในป่า ส่วนทิชากรซึ่งยังนอนไม่รู้สติอยู่ที่บ้าน    ทิพย์และไกรฤทธิ์พบว่ารอยดำที่ข้อเท้าของเธอเป็นวงกว้างมากขึ้น เนื่องจากพิษงูในร่างเธอเริ่มออกฤทธิ์แล้ว ไกรฤทธิ์จึงให้ทิพย์นำผ้าชุบน้ำมนต์เช็ดแผลให้ลูก เดี๋ยวเดียวรอยดำนั้นก็ค่อยๆจางไป

"แผลลูกดีขึ้นแล้ว   อย่างนี้กะทิจะไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมจ๊ะ"

"น้ำมนต์มันจะช่วยได้แค่บรรเทาอาการพิษงูให้ลดน้อยลง ไม่ให้กะทิทรมานมากเกินไปก็เท่านั้น"

"โธ่...กะทิลูกแม่" ทิพย์ถึงกับน้ำตาตกกอดร่างลูกสาวด้วยความสงสารจับใจ   ไกรฤทธิ์เองก็เศร้าไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน นอกจากรอความหวังจากวายุภัคเพียงคนเดียว...รักกับยมเห็นสภาพสามคนพ่อแม่ลูกก็พลอยเศร้าสะเทือนใจไปด้วย

"สงสารกะทิจังเลยเนอะที่ต้องมาเป็นแบบนี้"

"มันเป็นเรื่องของชะตากรรมนะรัก   เบื้องบนกำหนดเอาไว้แล้วว่าคนที่จะช่วยต้องเป็นคนที่ร่วมชะตากรรมเดียวกับกะทิ"

"เฮ้อ...งั้นเราก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของนายลม"

"ใช่ ต่อไปนี้ก็คงหมดหน้าที่ของเราแล้ว"

"งั้นเรามาช่วยส่งกำลังใจให้กะทิกับนายลมกันเถอะนะ"

ขณะที่ใครต่อใครก็สวดมนต์ภาวนาส่งกำลังใจให้วายุภัคที่บุกป่าไปหาว่านพญาลิ้นงูทอง...ทุกคนหารู้ไม่ว่าเวลานี้วายุภัคต้องผจญกับอันตรายมากมาย ทั้งเหนื่อยทั้งหิว โชคยังดีที่เขามีอาหารกระป๋องติดมาจึงประทังความหิวไปได้บ้าง

หลังจากนอนตากยุงและตากน้ำค้างมาทั้งคืน เช้าขึ้นวายุภัครู้สึกปวดศีรษะจี๊ด แต่เขาก็ต้องแข็งใจไปต่อเพื่อทิชากร

ooooooo