ธาราหิมาลัย
ตอนที่ 1
เจ้าชายภูวเนศ องค์รัชทายาทผู้เพียบพร้อมแห่งประเทศปารวัตร เสด็จมาประเทศไทยในฐานะตัวแทนของท่านวาสุเทพ พระบิดาผู้เปี่ยมด้วยเมตตา ภูวเนศไม่รู้เลยว่าการเดินทางครั้งนี้จะเปลี่ยนชีวิตและอนาคตของประเทศตลอดไป
ระหว่างที่ภูวเนศปฏิบัติภารกิจในประเทศไทย เขาได้ถูกลอบสังหารโดยซาเมียร์ ผู้บังคับบัญชาการตำรวจสมุนมือขวาของชาดุล นายกรัฐมนตรีผู้กระหายอำนาจและต้องการจะเป็นใหญ่แทนวาสุเทพ ปฏิบัติการครั้งนี้มีราจีฟ สหายคนสนิทของเจ้าชายเป็นคนลงมือ ราจีฟถูกบังคับให้ร่วมกระบวนการด้วยเงื่อนไขที่ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ แต่ด้วยความชาญฉลาดเขาผันวิกฤติที่อยู่ให้เป็นโอกาส ราจีฟเลือกที่จะยิงภูวเนศในตำแหน่งที่ไม่อันตรายมาก แล้วผลักร่างเขาลงน้ำทันที
ภูวเนศในสภาพอาการปางตายถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลประจำอำเภอปากช่อง และได้รับการดูแลรักษาจากแพทย์หญิงทิพย์ธารา แพทย์ประจำศูนย์ระบบประสาทและสมอง แม้จะไม่มีใครรู้ที่มาที่ไปของผู้ป่วยไม่มีชื่อรายนี้ แต่ทางโรงพยาบาลก็ให้การรักษาเขาอย่างเต็มที่
ทิพย์ธาราดูแลผู้ป่วยนิรนามที่สมองได้รับการกระทบ กระเทือนอย่างรุนแรงด้วยความเห็นใจ สภาพที่บอบช้ำจากการโดนทำร้ายสร้างความรู้สึกสงสารให้กับหญิงสาวมากมาย พอๆกับความน่าสงสัยถึงที่มาที่ไปของชายคนนี้
ทิพย์ธาราหรือน้ำ...เธอเป็นหญิงสาวหนึ่งเดียวที่แวดล้อมไปด้วยพี่ชายฝาแฝด อีกสามคนแต่หน้าตาไม่เหมือนกันคือ...ปฐพีหรือดิน นักวางแผนสุดหล่อ ผู้สุขุมลุ่มลึกที่สุดในบรรดาพี่น้องทั้งสี่คน แต่มีจุดอ่อนสำคัญคือเป็นโรคแพ้กะเทย ถ้าเจอในระยะใกล้เมื่อไหร่ลมพิษจะขึ้นทันที...วายุภัคหรือลม หนุ่มหล่อเจ้าสำราญ ชอบบริหารเสน่ห์เป็นงานหลัก หญิงสาวคนไหนอยู่ใกล้ไม่ใจละลายไม่เคยมี และอัคนีหรือไฟ หล่อเถื่อนได้ใจสาวๆที่ชอบความตื่นเต้น เป็นคนใจร้อนที่สุดในบ้าน คติประจำใจคือต่อยก่อนเคลียร์ทีหลัง ซึ่งล่าสุดเมื่อไม่นานมานี้ เขาเคยไปสร้างวีรกรรมเอาไว้แล้วที่รายการโทรทัศน์สุดฮอตที่เชิญครอบครัวเขา ไปสัมภาษณ์ เพียงเพราะเจ้าหน้าที่หนุ่มใหญ่ของรายการจะเอาไวร์เลสมาติดอกเสื้อให้ทิพย์ ธารา แต่อัคนีเข้าใจว่าเขาจะลวนลามน้องสาว ก็เลยรุมยำเขาซะอ่วม รายการพังพินาศไปหมด...
สามหนุ่มหล่อกับอีกหนึ่งสาวสวยเป็นผลผลิตจากการทำกิฟต์ที่สุดแสนทันสมัย ถือเป็นของขวัญที่ได้มากกว่าการคาดหวังของมนตรีและสุพรรษา สองสามีภรรยาเจ้าของกิจการฟาร์มโคนม ไร่องุ่น และรีสอร์ตสุดเก๋ของปากช่อง ภายนอกหลายคนมองว่าธาราทิพย์เป็นหญิงสาวที่โชคดีที่มีพี่สุดหล่อทั้งสามเป็น บอดี้การ์ดคอยคุมผลัดเวรกันมาคุ้มครองตลอด 24 ชั่วโมง แต่ในความเป็นจริงแล้ว เธอสุดแสนจะเซ็งกับความหวงเกินมาตรฐานสากลของพี่ๆทั้งสาม ทำให้ไม่มีชายใดกล้าเข้ามาจีบเธอเลยแม้แต่คนเดียว
และแล้วความอดทนต่อความขี้หวงและห่วงของพี่ๆทั้งสามก็มาถึงจุดสิ้นสุด เมื่อทิพย์ธาราแอบสานสัมพันธ์รักแบบเงียบๆกับณภัทรหรือณัฐ คุณหมอหนุ่มรุ่นพี่สุดสำอางที่สนิทที่สุดสมัยเรียน ณภัทรเพิ่งย้ายมาอยู่ปากช่องได้ไม่นานและตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจัง ความสัมพันธ์ครั้งนี้มีปรียานุชหรือแป๋ม พยาบาลเพื่อนซี้ของทิพย์ธาราเป็นกองเชียร์
ณภัทรพอจะได้ยินกิตติศัพท์คำร่ำลือถึงความหวงของพี่ๆทั้งสาม แต่ยังไม่กระจ่างใจ จนกระทั่งข่าวรักๆของน้องสาวกระเด็นมาเข้าหูสามหนุ่ม พวกเขาจึงรีบแจ้นมาดูหน้าเป้าหมายทันที และด้วยอาการนุ่มนิ่มแสนสุภาพเกินชายของณภัทร ทำให้ทั้งสามคนฟันธงตรงกันว่าเขาเป็นเกย์ชัวร์
จากนั้นสามหนุ่มก็สุมหัวประชุมกันเพื่อหาทางพิสูจน์ ความเป็นเกย์ของณภัทรให้เป็นที่ประจักษ์ เพื่อน้องสาวสุดที่รักจะได้ตัดใจเสียแต่เนิ่นๆ
ooooooo
ขณะที่เจ้าชายภูวเนศนอนรักษาตัวในโรงพยาบาลปากช่อง กลับมีข่าวออกมาว่าเจ้าชายกำลังจะเสด็จกลับปารวัตร หลังสิ้นสุดการปฏิบัติภารกิจที่เมืองไทยแล้ว ปรียานุชเห็นภาพข่าวนี้แล้วยิ่งรู้สึกเป็นปลื้มชื่นชมในรูปร่างหน้าตาของ เจ้าชาย ถึงกับเอาหนังสือพิมพ์มานั่งกอดและเพ้อพกอย่างคลั่งไคล้ จนทิพย์ธาราแปลกใจ ถามเพื่อนว่าเจ้าอะไร?
"ตายแล้วยัยน้ำ ไปมุดอยู่ในห้องดับจิตมาเหรอจ้ะ ถึงไม่รู้จักเจ้าชายภูวเนศแห่งประเทศปารวัตร เจ้าชายเสด็จมาเยือนประเทศไทยเป็นการส่วนพระองค์ มาดูงานด้านการเจียระไนอัญมณี เพราะที่ปารวัตรกำลังจะมีเหมืองเพชรเป็นแห่งแรก...นี่แกดูสิ ผิวข๊าวขาว จมูกโด๊งโด่ง พระเนตรคมเฉี่ยวราวกับเหยี่ยวทะเลทราย ปากแดงอวบอิ่ม จิ้มลิ้มมากมาย ยิ้มทีใจละลาย...เอ้าดูซะ ถ้าไม่หล่อให้กระทืบ"
ทิพย์ธาราก้มดูภาพข่าวที่ปรียานุชกางลงตรงหน้า...เจ้าชายหน้าตาหล่อเหลา คมคายทำให้หัวใจของทิพย์ธาราแอบสั่นไหวเล็กน้อย แต่ก็พูดออกไปแค่เพียงว่า
"อืมม์...ก็หล่อดี"
"หล่อจนแทบจะขาดใจตายย่ะ...นี่พระองค์ยังทรงพระโสดด้วยนะ หลังจากเสด็จเยี่ยมประเทศไทยก็จะกลับไปครองราชย์แทนพระราชบิดา แล้วเจ้าชายก็กลายเป็นกษัตริย์ที่ทรงสิริโฉมงดงาม และยังไม่มีราชินี แหมน่าเสียดายที่ไม่เสด็จมาปากช่อง ฉันจะไปรอรับเสด็จทุกวัน เผื่อเจ้าชายจะทรงต้องพระทัย"
"เจ้าชายก็ต้องคู่กับเจ้าหญิง เจ้าชายจะมาสนใจผู้หญิงธรรมดาๆได้ยังไง ก็รักเพื่อนนะ แต่ตื่นได้แล้ว ไอ้นิทานประเภทซินเดอเรลล่าเขามีไว้หลอกเด็กจ้ะ"
"แหม...น้ำอ่ะ พูดซะจริงเลย ฝันหน่อยก็ไม่ได้"
สีหน้าและท่าทางของปรียานุชทำเอาทิพย์ธารากลั้นหัวเราะไม่อยู่ ทันใดนั้นเสียงพยาบาลจากห้องไอซียูก็ดังผ่านลำโพงมา
"คุณหมอทิพย์ธาราคะ เชิญที่ห้องไอซียูด่วนค่ะ คนไข้ อาละวาดใหญ่แล้วค่ะ"
สองสาวตกใจรีบวิ่งตรงไปยังห้องไอซียูทันที ภูวเนศยังอยู่ในสภาพที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผลและเครื่องช่วยหายใจ เขาร้องลั่น ร่างเกร็งชัก ทิพย์ธาราจึงบอกพยาบาลอีกคนให้เอาเครื่องช่วยหายใจออก แล้วให้ปรียานุชไปเอายาแก้ชักมาด่วน แต่พอปรียานุชกลับเข้ามา ก็พบว่าร่างบนเตียงหยุดโวยวาย เหลือแต่เสียงครางฮือๆ
"อ้าว ทำไมนิ่งแล้วล่ะ"
"ไม่รู้...คุณหมอน้ำบอกว่าไม่ต้องตกใจ แล้วเขาก็เลิกโวยวายไปเลย"
"เพิ่งจะผ่าตัด...สมองจะรับรู้ได้ยังไง ปกติกว่าจะคุยกันรู้เรื่องก็เป็นอาทิตย์" หมอสาวพูดด้วยความฉงน แล้วค่อยๆโน้มตัวไปหาคนป่วย กระซิบอย่างอ่อนโยน "ฉันรู้ว่าคุณกำลังต่อสู้อยู่ในความมืดตามลำพัง คุณทำได้ดีมาก และฉันก็หวังว่าคุณจะพยายามต่อไป...อย่าท้อแท้นะคะ"
ทันใดนั้น มือของภูวเนศก็บีบรับการสัมผัสของทิพย์ธารา...หญิงสาวชะงักกึกก้มลงมองมือ ของเขาที่กำลังกำมือเธออยู่ ก่อนจะค่อยๆคลายออกอย่างหมดแรง
ข้างฝ่ายราจีฟที่เป็นคนลงมือกับภูวเนศ เขาย้อนกลับไปยังจุดเกิดเหตุ และทราบจากชาวบ้านย่านนั้นว่ามีพลเมืองดีพาชายเคราะห์ร้ายไปส่งโรงพยาบาล ปากช่อง ราจีฟรีบตามไปสอดส่องถึงที่นั่น และเผอิญได้ยินหมอกับพยาบาลพูดคุยกันเรื่องคนไข้ไม่มีชื่อ จึงแอบตามไปดูที่หน้าห้องไอซียู แล้วก็ได้เห็นเจ้าชายภูวเนศในสภาพที่น่าสงสารที่สุด
เย็นวันเดียวกัน ที่ประเทศปารวัตร...วรุณ สหายอีกคนของเจ้าชายรู้สึกประหลาดใจและไม่ไว้ใจที่เจ้าชายเลื่อนการเสด็จ กลับมาเป็นวันนี้ ทำไมตนถึงไม่รู้เรื่องนี้ พอมาถามชาดุลก็ได้คำตอบว่า
"เพราะเราเห็นว่าไม่จำเป็นต้องแจ้งให้ทราบ ตอนนี้ ผู้บังคับบัญชาการตำรวจแห่งชาติคอยถวายการอารักขาอย่างแน่นหนา ทหารองครักษ์จึงไม่มีความจำเป็น"
"ซาเมียร์ดูแลเจ้าชาย แล้วราจีฟ?"
"ไม่ทราบ พวกท่านเป็นเพื่อนกัน ก็ไปตามหากันเอาเอง เราเป็นนายกรัฐมนตรีที่มาจากการเลือกตั้งของประชาชน เรามีงานต้องทำอีกมากเพื่อประชาชนของเรา...เชิญ"
วรุณมองชาดุลด้วยความไม่พอใจและไม่วางใจ ขณะที่ชาดุลมองกลับด้วยแววตานิ่งลึก ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นอกจากความมั่นใจในอำนาจของตัวเอง
ต่อมาเมื่อวรุณพยายามโทรศัพท์หาราจีฟ แต่ติดต่อไม่ได้เลย นั่นยิ่งทำให้เขาหวั่นใจว่าต้องมีเรื่องไม่ปกติเกิดขึ้นกับเจ้าชายแน่ๆ
ooooooo
เมื่อฟื้นคืนสติ ภูวเนศเริ่มมีอาการเพ้อ และอ้างตัวว่าเป็นเจ้าชายจากประเทศปารวัตร เจ้าชายสุดฮอตที่กำลังเป็นข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์อยู่ในตอนนี้ อาการเพ้อของเขาเป็นที่ขบขันของคนในโรงพยาบาล ทำให้ทิพย์ธารารู้สึกสงสารลึกๆ และพยายามบอกให้เขาค่อยๆตั้งสติและยอมรับความเป็นจริงว่าตัวเองไม่ใช่
แต่ด้วยความดื้อดึงแฝงด้วยความทะนงตนของภูวเนศ เขาเอาแต่ร่ำร้องเรียกหาองครักษ์และเหล่าข้าราชบริพารไม่หยุดหย่อน จนคุณหมอต้องพยายามปลอบและเออออไปบ้างบางครั้ง ทำให้เขาค่อยสงบลง แต่ก็ยังไม่วายเน้นย้ำว่าตัวเองเป็นเจ้าชายแห่งปารวัตร
พอเธอกลับออกมานอกห้อง ก็ถูกปรียานุชตั้งป้อมซักถามด้วยความคลางแคลงใจปนขบขัน
"เพ้อว่าเป็นเจ้าชายภูวเนศเลยเหรอ โห...เล่นของสูง ดีนะที่เจ้าชายเสด็จกลับไปแล้ว ไม่งั้นมีหวังกระทบกระเทือนต่อความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ...อ้อๆ นี่ไง ยังลงข่าวอยู่เลย" ปรียานุชกางหนังสือพิมพ์ที่ลงรูปเจ้าชายภูวเนศกำลังจะขึ้นเครื่องบิน มีคนไทยบางส่วนไปส่งเสด็จ "เฮ้ย...บางทีคนไข้คนนี้อาจจะเป็นคนประเทศปารวัตร แล้วบังเอิญหน้าเหมือนเจ้าชาย จนมีคนทักมากๆเข้า สมองมันก็เลยจำไว้ พอฟื้นมาก็เลยคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าชายไง"
"ไม่รู้สิ หน้ายังบวมปูด แถมมีแผลเย็บอีกต่างหาก ฉันบอกไม่ได้หรอกว่าเหมือนเจ้าชายหรือเปล่า อุ๊ย หกโมงพอดี ฉันกลับแล้วนะ"
"แล้ววันนี้กลับยังไง หรือว่าคุณพี่หมอหน้าใสอาสาไปส่ง"
"ฝันไปเหอะ"
"ฉันละเซ็งแทนเธอจริงๆ ไอ้แฝดสามมันจะหวงอะไรกันนักกันหนา ทีตัวเองเปลี่ยนผู้หญิงยิ่งกว่ากางเกงใน ลิดรอนสิทธิสตรีชัดๆ แล้วไง วันนี้เวรใคร"
ปรากฏว่าวันนี้เป็นคิวของอัคนีมารับทิพย์ธารากลับบ้าน อัคนีมาพร้อมกับศักดิ์ลูกน้องคนสนิท ทั้งคู่วางแผนมาดิบดีเพื่อจะพิสูจน์ความเป็นเกย์ของหมอณภัทร แต่การพิสูจน์แบบโหดๆก็ทำให้ณภัทรเกือบถูดอัคนีอัด ถ้าทิพย์ธาราเข้ามาห้ามไว้ไม่ทัน
ทิพย์ธารารู้แกวว่าพี่ชายมีแผน แต่พอคาดคั้นเขากลับปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ถึงยังไงทิพย์ธาราก็ยังไม่ไว้ใจอัคนีอยู่ดี และยังอดคิดไม่ได้ว่าอัคนีรู้เรื่องณภัทร พี่ๆอีกสองคนก็ต้องรู้ และคงจะรวมหัวกันขัดขวางเหมือนๆที่ผ่านมา ซึ่งคราวนี้เธอยอมไม่ได้แน่!
ooooooo
เช้าวันต่อมา ทิพย์ธารามาทำงานตามปกติและทราบจากพยาบาลว่าคนไข้ของเธอไม่ยอมกินอาหาร เธอจึงต้องมาจัดการด้วยตัวเอง...ขณะนั้นภูวเนศกำลังนอนนึกคิดถึงคำพูดคุณหมอแสนสวยที่พูดเหมือนประชดประชันเขาเมื่อวานว่า
"ดิฉันอยากจะกราบทูลว่า พระองค์ทรงประชวรหนักมาก แขนขาหักหลายท่อน ที่ศีรษะถูกผ่าตัดเพื่อเอาเลือดคั่งออก ตอนนี้แผลยังไม่หายดี และตอนที่พระองค์มาถึงโรงพยาบาลก็มาแต่ตัว อย่าว่าแต่ผู้ติดตามเลย ผ้าผ่อนก็มีเท่าที่ปกปิดร่างกาย ทางเราจนปัญญาจริงๆ ไม่รู้จะไปตามหาญาติหรือองครักษ์ของ พระองค์ได้ที่ไหน"
เห็นคุณหมอเข้ามาพร้อมถาดอาหาร ภูวเนศเบือนหน้าหนีอย่างถือตัว
"ทำไมคุณไม่ทานอาหารคะ"
"ไม่อร่อย ไม่อยากกิน"
"แต่คุณต้องกินนะคะ เพราะแขนขาคุณหัก จะต้องทานยาแก้ปวดอย่างแรง ถ้าคุณไม่กินอะไรเลย ยาจะกัดกระเพาะ"
เขาทำหูทวนลมไม่สนใจ แถมยังเชิดหน้าสูงขึ้นอีกเล็กน้อย ทิพย์ธาราเห็นปฏิกิริยาแล้วยื่นหน้าเข้ามาพร้อมกับหรี่ตา ทำเสียงเข้ม
"ถ้าคุณไม่กิน ฉันจะเรียกพยาบาลและบุรุษพยาบาลมาสอดท่อเข้าทางจมูกแล้วให้อาหารเหลวลงไปในท้อง ถึงคุณจะดิ้นก็สู้แรงพวกเราไม่ได้ เพราะฉะนั้นคุณมีสองทางเลือก หนึ่งจะกินเอง หรือสอง...จะให้ฉันจับกรอกอาหารทางสายยาง"
ภูวเนศปรายตามองอย่างไม่สะทกสะท้าน และหันหน้าหนีไม่สนใจ ทิพย์ธารายืดตัวตรง บอกว่าดี...จากนั้นก็หันไปกดออดเรียกพยาบาลให้เตรียมอุปกรณ์ให้อาหารทางสายยางมา และขอพยาบาลสักสามมาด่วนด้วย...ภูวเนศแอบปรายตามองมานิดๆ เริ่มหวั่นหน่อยๆ
"คุณเป็นคนเลือกวิธีนี้เองนะคะ" ว่าแล้วคุณหมอก็เลื่อนโต๊ะที่มีถาดอาการออกห่างจากรัศมีเตียง ภูวเนศแอบชำเลืองมองเล็กน้อย แววตาเริ่มคิด ที่สุดเมื่อเห็นพยาบาลสามคนเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ให้อาหารทางสายยาง ภูวเนศก็ต้องยอม แต่มีข้อแม้ว่าหมอต้องเป็นคนป้อนให้เขา ทิพย์ธาราจึงให้พยาบาลทั้งหมดกลับออกไป แล้วพูดแกมขู่กับคนป่วยว่า หมอจะป้อนให้ แต่คุณต้องทานให้หมด ถ้าไม่หมดจับกรอก
ภูวเนศไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ฝืนกินอาหารจนหมดด้วยอาการปั้นปึ่ง ทำให้คุณหมออดอมยิ้มไม่ได้
"เก่งมาก หมดจนได้ ถ้าคุณกินได้อย่างนี้ทุกมื้อ อีกไม่นานก็จะกลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวหมอจะให้ยาบำรุงสมองเพิ่ม เผื่ออาการคุณจะดีขึ้น ถ้าคุณทำตามที่หมอบอกอย่างเคร่งครัด รับรองว่าไม่กี่วันคุณก็ไม่ต้องทนเห็นหน้าหมออีก"
"ฉันอยากกลับบ้าน..."
"บ้านคุณอยู่ที่ไหน"
"บ้านฉันอยู่ปารวัตร...ประเทศปารวัตร"
"แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"
"ฉันไม่รู้...ฉันไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...ฉันไม่รู้"
ทิพย์ธาราฟังแล้วอดเวทนาไม่ได้ เอ่ยกับเขาอย่างนุ่มนวลว่า
"สมองคุณได้รับความกระทบกระเทือนรุนแรง อาจส่งผลต่อความจำบางอย่าง ต้องรอให้สมองกลับคืนสู่สภาพปกติ คุณถึงจะจำได้ทั้งหมด หรือไม่...คุณก็อาจจะจำไม่ได้เลย เราต้องรอดูกันอีกที...ในเมื่อคุณจำได้ว่ามาจากประเทศปารวัตร ฉันก็จะแจ้งทางตำรวจให้ทราบ เผื่อเขาจะติดต่อกับกงสุลของคุณ แล้วคุณจำชื่อตัวเองได้หรือยัง"
"ปูวาเนซ วาสุเทพ ศรีวาสตาวา ราชพุฒ...พ่อชื่อวาสุเทพ เป็นกษัตริย์แห่งปารวัตร"
"คุณจะเป็นเจ้าชายได้ยังไง ในเมื่อเจ้าชายเพิ่งจะเสด็จกลับไปเมื่อเช้านี้เอง"
"เป็นไปไม่ได้!"
"ทั้งหนังสือพิมพ์ ทั้งทีวีออกข่าวกันครึกโครม ถ้าคุณเป็นเจ้าชาย แล้วใครที่อยู่ในข่าว"
ถูกเธอย้อนถาม ภูวเนศถึงสะอึก แต่ยังเพ้อด้วยอาการช็อก
"เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้...เป็นไปไม่ได้"
ทิพย์ธาราทั้งสงสารทั้งเวทนา รวบรัดตัดบทว่า
"เอาเป็นว่า...คุณทานอาหารให้ครบ และทานยาตามที่หมอสั่ง อีกไม่นานคุณก็จะจำได้เองว่าจริงๆแล้วคุณเป็นใคร บางทีคุณอาจจะเคารพนับถือเจ้าชายของคุณมากจนคิดว่าคุณเป็นเขา คุณควรสงบสติอารมณ์และเรียบเรียงสิ่งที่อยู่ในหัวของคุณใหม่ ส่วนเรื่องแจ้งความ..."
"อย่าเพิ่งบอกตำรวจ" เขาแทรกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "เอ่อ...คือฉัน...ฉันเริ่มไม่แน่ใจว่าฉันมาจากปารวัตรหรือเปล่า ยังไม่อยากให้บอกใคร หรือติดต่อใครทั้งนั้น"
"ได้ค่ะ ฉันจะรอให้คุณอาการดีกว่านี้ แล้วค่อยแจ้งตำรวจ พักผ่อนให้มากๆ แล้วพรุ่งนี้ฉันจะกลับมาใหม่"
ภูวเนศนิ่งไม่ตอบอะไร แววตาหวาดหวั่นอยู่ลึกๆ เริ่มรู้สึกว่ามีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้นแน่ๆ สิ่งที่ดีที่สุดคืออยู่นิ่งๆ และรอให้ตัวเองแข็งแรงมากกว่านี้...
ด้านวายุภัคที่เย็นนี้มีคิวต้องมารับทิพย์ธารากลับบ้าน และต้องทำตามแผนที่วางไว้กับอัคนีและปฐพีที่จะเปิดโปงความเป็นเกย์ของณภัทร วายุภัคจึงมาแบบหล่อเนี้ยบ ฉีดน้ำหอมหอมฟุ้ง ดอดมาเจอณภัทรก่อนถึงเวลารับทิพย์ธารา โดยแนะนำตัวเองว่าชื่อลม เป็นพี่ชายฝาแฝดของทิพย์ธารา ณภัทรยินดีที่รู้จัก หลังได้พบกับอัคนีไปคนหนึ่งแล้วเมื่อวาน
เมื่อยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของทิพย์ธารา วายุภัคจึงชวนณภัทรไปดื่มกาแฟเพื่อพูดคุยทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ ณภัทรตกลงทันทีเพราะใจอยากผูกมิตรกับพี่ชายของคนที่ตัวเองชอบอยู่แล้ว เขาเสนอร้านกาแฟในตึกของโรงพยาบาลซึ่งบรรยากาศดีมาก
ขณะพูดคุยกันนี่เอง วายุภัคพยายามสืบประวัติของณภัทรหลายๆด้าน ซึ่งแต่ละข้อมูลก็ล้วนแล้วแต่ชวนเชื่อว่าณภัทรเป็นพวกเบี่ยงเบนทางเพศจริงๆ ทำให้วายุภัคยิ่งมั่นใจในข้อสันนิษฐาน แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมเขาถึงไม่ค่อยจะสนใจหนุ่มหล่อๆอย่างตนเอาซะเลย
ในขณะเดียวกันนั้น ทิพย์ธาราแวะมาหาปรียานุชเพื่อขอภาพข่าวและนิตยสารที่ลงเรื่องราวของเจ้าชายภูวเนศแห่งปารวัตร เธอจะเอาไว้เป็นข้อมูลสำหรับคนไข้นิรนามที่ยังเชื่อว่าตัวเองเป็นเจ้าชาย ปรียานุชมีอยู่แล้วมากมายเพราะเป็นแฟนพันธุ์แท้เจ้าชายองค์นี้ จึงประเคนให้เพื่อนเลิฟไปเต็มที่
ผละจากปรียานุชมาแล้ว ทิพย์ธาราเดินผ่านร้านกาแฟ เผอิญตาดีเหลือบเห็นวายุภัคกำลังคุยประจ๋อประแจ๋กับณภัทรราวกับสนิทสนมกันมาช้านาน ให้เกิดสงสัยว่าพี่ชายมีจุดประสงค์ ใดแอบแฝง จึงเข้าทักถามว่าสองคนมานั่งอยู่ด้วยกันได้ยังไง
"อ๋อ พอดีพี่ไปหาน้ำที่ห้องพัก แล้วก็เจอคุณหมอ คุณหมอก็เลยชวนพี่มานั่งรอน้ำที่นี่ เราก็เลยได้ทำความรู้จักเล็กน้อย ตอนนี้เรารู้จักกันดีขึ้น...ชัดขึ้นมากเลย"
"คุณลมเป็นคนคุยสนุกมากเลยค่ะ ทำให้พี่รู้จักน้องน้ำมากขึ้นด้วยค่ะ" คำพูดอ่อนหวานของณภัทรต่อทิพย์ธารา ยิ่งทำให้วายุภัคมั่นใจว่าหมอนี่เป็นเกย์แน่ๆ
เมื่อแยกจากณภัทรมาแล้ว ทิพย์ธาราคาดคั้นวายุภัคว่ามีแผนอะไรให้พูดออกมา แต่ฝ่ายนั้นก็ยืนยันว่าไม่มีอะไร แค่คุยกันเฉยๆ บอกเขาไปว่าน้ำชอบอะไร ไม่ชอบอะไร ก็แค่นั้นเอง
"แล้วอยู่ๆไปบอกเขาทำไม ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้"
"ที่พี่ทำแบบนี้ก็เพราะไม่อยากให้เราหนีตามผู้ชายคนอื่นไป ไม่ดีหรือไง หรือว่าอยากให้กลับไปโหดเหมือนเดิม"
วายุภัคยักคิ้วกวนๆ แล้วก็เดินนำหน้าไป ทิพย์ธารายังไม่วางใจ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าผิดปกติ...ครั้นกลับมาถึงบ้าน วายุภัค ก็รีบรายงานปฐพีกับอัคนีว่า "มันไม่ชอบฉัน"
"แกรู้ได้ยังไง" ปฐพีซัก
"ก็ฉันอุตส่าห์แต่งตัวซะเต็มยศขนาดนี้ สาวๆมองกันทั้งโรงพยาบาล แต่มันก็มองฉันเฉยๆ ไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นอะไรแม้ แต่นิดเดียว และตอนที่จับมือกัน..."
"หา! แกจับมือกับมันเนี่ยนะ อย่าบอกนะว่าแกอยู่กับมันแป๊บเดียว แล้วแกก็เปลี่ยนไป"
"เฮ้ย ฉันยังเหมือนเดิมเว้ย แล้วที่จับมือกันมันไม่ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ แล้วมันก็ไม่เห็นรู้สึกอะไรกับฉันแม้แต่นิดเดียว ไม่มีอาการตื่นเต้น เขินอายใดๆทั้งสิ้น ฉันจึงสรุปได้ว่ามันไม่ชอบฉัน สไตล์อย่างฉันมันไม่ชอบ และคิวต่อไปที่ต้องเอาตัวเข้าแลกก็คือแก...ไอ้ดิน"
ปฐพีสะดุ้งเฮือก...ฉับพลันทันใดตัวเย็นเฉียบ ขนลุกเกรียว
ooooooo
โบพากับจันทู สองสาวใช้ในไร่อดิศวร กำลังเม้าท์ เจ้านายหนุ่มหล่อทั้งสามอย่างมันปาก และถ้าสุพรรษากับกันยาไม่เยี่ยมหน้าเข้ามา มีหวังสองสาวก็ยังน้ำลายแตกฟองไม่เลิก กันยาซึ่งเป็นคนสนิทของสุพรรษาก็เอือมระอากับความช่างพูดช่างนินทาของทั้งคู่ จึงกำราบก่อนจะเพิ่มงานให้ทำ จะได้ไม่มีเวลาว่างมานั่งสุมหัว
หลังอาหารค่ำ ทิพย์ธาราก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง นั่งตัดข่าวของเจ้าชายภูวเนศในหนังสือพิมพ์และนิตยสารที่ได้มาจากปรียานุชอย่างตั้งอกตั้งใจ จนดึกก็ยังไม่เลิก สุพรรษาเห็นแสงไฟในห้องลูกสาว จึงเข้ามาถามว่าทำอะไร ทำไมยังไม่นอนอีก
"น้ำกำลังหาข้อมูลช่วยคนไข้ฟื้นความจำน่ะค่ะแม่ ตอนนี้ น้ำดูแลอยู่เคสหนึ่ง เป็นคนไข้นิรนาม ตำรวจสันนิษฐานว่าไม่น่าเป็นคนไทย อาจจะเป็นพวกแรงงานต่างด้าวที่ฆ่ากันเอง ตอนมาถึงโรงพยาบาลอาการโคม่า ถูกทำร้ายจนน่วมไปทั้งตัว แล้วก็โยนทิ้งลงน้ำ ตัวเขาไปเกยตลิ่งเลยรอดมาได้หวุดหวิด"
"ดวงแข็งสุดๆเลยนะเนี่ย"
"ใครที่เห็นอาการเขาตอนนั้นก็คิดแบบนี้ล่ะค่ะ"
"อ้าว แต่นี่รูปเจ้าชายภูวเนศนี่ เขาเกี่ยวอะไรกับเจ้าชายล่ะลูก"
"ตอนเขาฟื้นมา เขาบอกว่าตัวเองเป็นเจ้าชายภูวเนศ แถมยังท่องชื่อได้เป๊ะ อ้อ รู้ชื่อพ่ออีกต่างหาก น้ำก็เลยอยากให้เขาเห็นข่าวพวกนี้ จะได้รู้ว่ากำลังสับสน และถ้าเขามีอะไรผูกพันกับเจ้าชายจริงๆ รูปพวกนี้อาจจะช่วยฟื้นความจำขึ้นมาได้บ้าง"
"ปกติแม่ก็เห็นน้ำสนใจคนไข้อยู่แล้ว แต่คนนี้รู้สึกจะสนใจมากกว่าปกติ"
"น้ำว่า...เขามีแรงใจที่ดีมาก เขาต้องมีแรงขับอะไรบางอย่างที่ทำให้เขาต้องดิ้นรนเฮือกสุดท้ายที่จะคว้ากอ หญ้าริมตลิ่ง อะไรบางอย่าง...ที่บอกว่าเขาตายไม่ได้ เขาถึงต้องสู้ น้ำอยากช่วยเขาค่ะ"
"ถ้าน้ำช่วยเขาได้จริงๆ ก็แสดงว่าสวรรค์คงส่งเขาให้ มาเจอคุณหมอใจดีอย่างลูกสาวแม่"
ทิพย์ธารายิ้มรับบางๆ ก่อนก้มมองรูปภูวเนศที่อยู่ในหนังสือพิมพ์ด้วยความกังวลลึกๆ
ooooooo
เช้าวันนี้ ภูวเนศถูกย้ายจากห้องไอซียูมายังห้องพักผู้ป่วยซึ่งเป็นห้องพักรวม เพราะอาการของเขาดีขึ้นมากแล้ว ภูวเนศพอเห็นหน้าหมอทิพย์ธาราก็ไม่สนใจเรื่องอื่น ถามหาหลักฐานที่เมื่อวานเธอบอกเขาว่าเจ้าชายเสด็จกลับไปแล้ว เขาอยากเห็นกับตา
"ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว นี่เป็นประมวลภาพตั้งแต่เจ้าชายมาถึงประเทศไทยจนเสด็จกลับ พร้อมเวลาและวันที่ คุณจะได้รู้ว่าระหว่างที่คุณนอนอยู่ในโรงพยาบาล เจ้าชายปฏิบัติภารกิจอยู่ตลอดเวลา"
ทิพย์ธารากางสมุดที่รวบรวมภาพข่าวของเจ้าชายภูวเนศมาอย่างสวยงามเป็นระเบียบ ตรงหน้าเขา...ทุกสิ่งอย่างที่เห็นทำให้ภูวเนศถึงกับอึ้งงันไป ยอมรับรูปเหมือนเขามาก แต่ใจอยากจะโต้แย้งว่ามันไม่ใช่ตัวจริง แต่ก็รู้ว่าไม่มีประโยชน์
"ตอนนี้คุณก็คงเห็นแล้วว่าคุณไม่ใช่เจ้าชายภูวเนศ"
"เอ่อ...แล้ว...ทำไมคุณไม่คิดว่าจริงๆแล้วผมเป็นเจ้าชาย แต่ไอ้คนที่มันอยู่ในรูปมันไม่ใช่"
"ถ้าคุณอยากให้ฉันคิดแบบนั้น คุณต้องทานอาหารให้เยอะๆ ทานยาให้ตรงเวลา ขยันทำกายภาพบำบัดจนหายเป็นปกติ ถ้าวันนั้นมาถึงและคุณเหมือนเจ้าชายมากกว่าคนในรูป ฉันจะยอมเชื่อว่าคุณเป็นเจ้าชายจริงๆ"
"เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งไป ผมขอดูรูปอีกครั้งได้มั้ย"
ทิพย์ธาราชะงัก...ยอมหันกลับมาและวางสมุดเปิดกางไว้ตรงหน้าเขา ภูวเนศมองรูปต่างๆ จนมาสะดุดกับรูปหนึ่งที่มีชายหน้าเข้มดุดันยืนอารักขาเขาอยู่ข้างๆ
"ซาเมียร์..." เขาครางออกมาเบาๆ พร้อมๆกันนั้นภาพที่ซาเมียร์เล็งปืนจะยิงเขาก็ผุดแวบขึ้นมา แต่แค่แวบเดียวเท่านั้นก็หายไป ทิ้งไว้แต่สีหน้าเคร่งเครียดครุ่นคิดของเขา...ทิพย์ธาราจับสังเกตด้วยความ แปลกใจ ยิ่งอยากรู้ว่าจริงๆแล้วเขาเป็นใครกันแน่!?
ooooooo
