ปฐพีเล่ห์รัก
ตอนที่ 7
ระหว่างทางจะกลับบ้าน รุ่งกับชะเอมผ่านมาเห็นต้นไทรและสนฉัตรดี๊ด๊าหน้าระรื่นขอบคุณทีมงานที่มา ถ่ายแฟชั่นเพื่อเอาไปลงนิตยสารเพื่อช่วยโปรโมตรีสอร์ต ซึ่งสองพี่น้องคาดหวังอย่างยิ่งว่าทันทีที่นิตยสารวางแผง ผู้คนต้องแห่มาเที่ยวที่รีสอร์ตของตนล้นหลามแน่ แล้วถ้าคนนิยม ตำแหน่งสุดยอดรีสอร์ตของจังหวัดก็จะเป็นที่ไหนไปไม่ได้ นอกจากแมกไม้วัลเล่ย์
หลังส่งทีมงานขึ้นรถกลับไปกันแล้ว สองพี่น้องที่เห็นชะเอมกับเพื่อนตั้งแต่แรกก็เร่มาเย้ยหยันหาเรื่องชะเอมที่พยายามจะเลี่ยงไป
"เดินจ้ำอ้าวเชียว ทนฟังไม่ได้หรือจ๊ะชะเอม" สนฉัตรกรีดเสียงอย่างเหนือกว่า ขณะที่ต้นไทรยิ้มเยาะถากถางซ้ำ
"แกเห็นรึยังนังลูกคนใช้ ว่าฝีมือระดับแกกับฉันมันต่างกัน"
"แกต้องไปทำงานงกๆเป็นขี้ข้าของคุณปฐพี แต่ฉันได้ขึ้นปกเป็นนางแบบสร้างชื่อเสียงให้แมกไม้วัลเล่ย์"
"ยินดีด้วยค่ะ แต่แน่ใจหรือคะว่าแมกไม้วัลเล่ย์จะได้เป็นสุดยอดรีสอร์ต เพราะยังไงเอมก็มั่นใจว่าด้วยศักยภาพทุกด้านของธารารินทร์ เขาได้ตำแหน่งสุดยอดรีสอร์ตแน่ๆ"
"ปากเสียจริงๆ นังชะเอม" ต้นไทรตวาดจะเอาเรื่อง แต่ชะเอมหาได้สะทกสะท้าน
"เอมขอยืนยันค่ะ ว่าวิธีที่จะทำให้แมกไม้วัลเล่ย์ได้เป็นสุดยอดรีสอร์ตนั่นคือเราต้องทำลาย ชื่อเสียงของธารารินทร์ให้พังราบคาบ ด้วยการล้วงความลับของคุณปฐพีอย่างที่คุณโมกข์ต้องการ ซึ่งมันก็เป็นวิธีที่เอมกำลังทำ"
"ชะเอม...ไหนเราคุยกันแล้วไง" รุ่งท้วงเร็วจี๋ แต่ชะเอมขอทำตามวิธีของตนต่อไป สองพี่น้องเลยท้าทายชะเอมว่า ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน อย่าเก่งแต่ปาก...พูดเสร็จสองพี่น้องก็เชิดหน้าจากไป โดยเฉพาะสนฉัตรนั้นเดินเฉียดกระแทกทั้งชะเอมและรุ่งซะเกือบล้ม
"ยัยไพน์อะไรนี่ดูละครมากไปรึเปล่า ทำท่าอย่างกับตัวอิจฉาในละคร" รุ่งบ่นพึม
"คุณไพน์เขาไม่ใช่ตัวอิจฉาหรอก มีแต่เอมนี่ล่ะที่กำลังจะเป็นตัวอิจฉา เพราะทำอะไรยังไม่สำเร็จซักที เพราะฉะนั้นเอมจะกลับไปทำลายชื่อเสียงของธารารินทร์ให้ได้"
"ชะเอม!" รุ่งอุทาน สีหน้าอ่อนอกอ่อนใจที่เพื่อนรักไม่ยอมเปลี่ยนความคิดเสียที
ooooooo
ค่ำแล้ว ชะเอมกลับมาที่ธารารินทร์อีกครั้ง เป็นเวลาที่พวกวินดี้ติดต่อเข้ามาจองห้องพักพอดี พุทราดีใจแทบตาย บอกเล่าให้เพื่อนพนักงานฟังว่าแขกที่มาชมรีสอร์ตเมื่อกลางวันกำลังจะกลับมา แสดงว่ารีสอร์ตของเราดีเยี่ยมจริงๆ
ทุกคนเออออด้วยความดีใจและยินดี จากนั้นระรินในฐานะผู้จัดการก็กำชับพนักงานไปทำงานหน้าที่ของตนให้เต็มที่ นิตาจะไปแต่เหลือบเห็นชะเอม จึงเดินมากระซิบว่าเสร็จงานวันนี้ตนมีเรื่องจะคุยด้วย ชะเอมอยากรู้ว่าเรื่องอะไร แต่พอได้ยินนิตาบอกว่าเรื่องปฐพี ชะเอมก็หน้าจ๋อยขึ้นมา พึมพำทันทีที่นิตาคล้อยหลังไปแล้วว่า
"ใครจะคิดยังไงก็ช่าง เรามีหน้าที่ต้องทำลายธารารินทร์"
แล้วโอกาสทองของชะเอมก็มาถึง เมื่อเสียงโทรศัพท์ที่เคาน์เตอร์ดัง แต่ตรงนั้นไม่มีใครอยู่สักคน ชะเอมขยับไปยกหูรับสาย พอได้ยินว่าลูกค้าขอจองห้องพัก ชะเอมตอบกลับทันทีว่าห้องเต็มหมดแล้ว จะห้องไหนๆก็ไม่มี ไม่ต้องมาให้เสียเวลา
คำพูดมะนาวไม่มีน้ำของชะเอมทำให้วินดี้รุ่มร้อนไม่พอใจอย่างแรง เร่งคนขับรถตู้ให้ตรงไปธารารินทร์โดยเร็ว พอรถแล่นมาจอดพรืด ปฐพีกับนทีที่อยู่แถวนั้นก็รีบมารับหน้า นทีจำกลุ่มวินดี้ได้ทำท่าจะทักทาย แต่ไม่ทันวินดี้ที่โวยเสียงสูงขึ้นมาก่อน
"นี่มันอะไรกันคะ ฉันคอนเฟิร์มห้องไว้แล้ว แต่พอโทร. มาจะขอเปลี่ยนห้องหน่อย กลับบอกว่าห้องเต็มไม่มีที่พัก"
พุทราวิ่งมาได้ยินพอดี พูดงงๆว่า "ไม่มีที่พัก ไม่จริงหรอกครับ ห้องของคุณวินดี้ผมล็อกไว้หมดแล้ว ตอนนี้กำลังให้เด็กเตรียมห้องให้อยู่"
"แล้วใครกันบอกว่าห้องเต็ม" ปฐพีเสียงแข็งหน้าเครียด เดินนำลิ่วไปยังออฟฟิศ แล้วก็ได้ยินชะเอมกำลังคุยโทรศัพท์ ปฏิเสธลูกค้าว่าไม่มีห้องว่าง นทีทนไม่ไหวเข้ามาต่อว่าและถามชะเอมว่าต้องการอะไรกันแน่ ปฐพีไม่อยากมีเรื่องต่อหน้าลูกค้าจึงปรามนทีว่าอย่าเพิ่งพูดอะไร พาแขกไปห้องพักก่อนเถอะ
ครั้นนทีนำกลุ่มวินดี้ออกไปแล้ว ปฐพีก็หันมามองพนักงานที่ยืนเรียงหน้าอยู่ อันได้แก่ บัวลอย ระริน พุทราและนิตา
"ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่พวกคุณทุกคนต้องรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้น"
"รับผิดชอบ?" ทุกคนทวนคำโดยพร้อมเพรียง ก่อนที่บัวลอยจะตั้งคำถามว่า ทำไมต้องรับผิดชอบด้วย ในเมื่องานนี้ชะเอมผิดเห็นๆ
"ใช่ผิดเห็นๆ ผิดที่ทำเกินหน้าที่...คุณบัวลอย ผมให้ชะเอมเป็นผู้ช่วยแม่บ้าน แล้วคุณปล่อยให้ชะเอมมาทำหน้าที่รีเซปชั่นได้ยังไง"
บัวลอยนิ่งเงียบหน้าเจื่อน ปฐพีหันมาไล่เลียงคนอื่นๆต่อ
"คุณระริน คุณพุทรา คุณมีหน้าที่ต้องดูแลแขกที่มาพักไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมคุณไม่ทำหน้าที่ของคุณ ส่วนคุณนิตา คุณเป็นรีเซปชั่น แต่คุณกลับหละหลวมจนชะเอมทำให้รีสอร์ตเสียหาย ผมจะไล่ทุกคนออก"
"ไล่ออก!" ทุกคนอุทานแตกตื่น แล้วก็โวยวายใหญ่โตทำนองเดียวกันว่าอย่าไล่ออกเลย พวกเราจะไม่หละหลวมต่อหน้าที่อีกแล้ว จะตั้งใจทำงานให้มากกว่านี้ รับรองจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด
ทุกคนออกท่าออกทางวิงวอนกันเซ็งแซ่ พุทราที่แอ๊บแมนตลอดมาต่อหน้าปฐพีกลัวหนักว่าจะตกงานถึงกับเผลอตัวแต๋วแตก พล่ามไม่หยุดว่าถ้าตนตกงานแล้วจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงผู้ชาย มีหวังเขาอดตายกันพอดี ปฐพีได้ยินถึงผงะ อาการกลัวกะเทยกำเริบ ยิ่งพอพุทราดีดดิ้นเข้ามาเกาะแข้งขาอ้อนวอน ปฐพีหน้าซีดเผือด แล้วก็ทรุดฮวบลงตรงนั้น
เสียงทุกคนร้องลั่นว่าคุณปฐพีเป็นลม บัวลอยซึ่งทราบดีจึงหันมาต่อว่าพุทราเป็นการใหญ่
"ก็เป็นลมน่ะสิ จะกรี๊ดแตกทำไมยะนังพุดดิ้ง รู้ทั้งรู้ ว่าคุณปฐพีแพ้กะเทย"
"ก็ฉันลืมตัวนี่" พุทราหรือพุดดิ้งตอบเสียงอ่อย ในขณะที่ชะเอมตกตะลึงตาโตกับความลับของปฐพี...
นทีรีบมาประคองพาปฐพีไปที่บ้านพัก โดยมีกลุ่มของบัวลอยเดินตามเป็นพรวน ยกเว้นพุทราที่ยืนหน้าเศร้าถูกกีดกันไม่ให้ตามมา ปฐพีแพ้กะเทยมีอาการคันตามเนื้อตัวเหมือนทุกครั้งที่ได้สัมผัส ซึ่งทุกคนในครอบครัวและคนใกล้ชิดจะทราบดี แต่ด้วยความที่พุทราสติแตกเผลอตัว ครั้งนี้ปฐพีเลยคันคะเยอ นทีจึงให้ชะเอมไปหยิบยาแก้แพ้ในออฟฟิศ ชะเอมถามงงๆว่ามียาแก้แพ้กะเทยด้วยหรือ แต่พอทุกคนหันขวับมาจ้องหน้า ชะเอมก็เลยไม่กล้าสงสัยอีก รับกุญแจออฟฟิศจากบัวลอยแล้วเดินจ้ำออกไปแต่โดยดี
ขณะเดียวกันนั้น วสันต์ยังหัวเสียไม่หายเรื่องที่คณะของวินดี้เข้ามาทำให้ลูกค้าของตนตกอก ตกใจหายไปกันหมด ยิ่งพอลูกน้องมารายงานว่าเห็นแขกกลุ่มใหญ่เข้าพักที่ธารารินทร์ วสันต์ยิ่งฮึดฮัดด้วยความอิจฉา สั่งการลูกน้องให้ไปป่วนไล่แขกของมันออกไปให้หมด
แต่การปฏิบัติการของวสันต์และลูกน้องไม่สำเร็จ แม้ไฟในรีสอร์ตทั้งหมดจะดับวูบด้วยฝีมือพวกเขา แต่แขกทุกคนก็ไม่ตกใจ เพราะได้รับการดูแลจากพนักงานอย่างใกล้ชิด โดยพนักงานเอาเทียนหอมมาจุดให้ทุกห้อง สร้างบรรยากาศโรแมนติกไปอีกแบบ
ส่วนชะเอมที่ไปเอายาแก้แพ้ในออฟฟิศ ก่อนไฟดับเธอฉวยโอกาสค้นหาหลักฐานบางอย่างที่โมกข์ต้องการ แต่พอไฟดับก็เลยไม่ทันเก็บให้เป็นระเบียบอย่างเดิม ทั้งตกใจทั้งกลัวความมืด ฉวยยาในตู้วิ่งคลำทางกลับไปบ้านพักปฐพีทันที
ปฐพีนั่งเกาเนื้อตัวอยู่คนเดียวในห้อง เป็นห่วงลูกน้องจะดูแลแขกได้ดีแค่ไหน จึงตัดสินใจจะออกไปดู จังหวะนี้เองชะเอมเปิดประตูผลัวะเข้ามา ร่างเธอชนกับเขาเต็มๆจนล้มลงไปในลักษณะกอดกันกลม ชะเอมเขินจัดรีบลุกขึ้นยื่นขวดยาให้เขา แล้วเดินงมทางไปรินน้ำใส่แก้วมาให้ แต่ปฐพียึกยักให้เธอป้อนเขาด้วย ชะเอมหมั่นไส้เลยให้เขากินยาไปหลายเม็ด อ้างว่าจะได้หายไวๆ แต่ความจริงแล้วยานี้คือยาระบายที่ชะเอมเพิ่งรู้ก่อนหน้านี้แป๊บเดียวว่าตัว เองหยิบยาผิดมา
ที่ด้านนอก พุทราเห็นเงาคนร้ายที่เข้ามาทำให้ไฟทั้งรีสอร์ตดับ เขาวิ่งไล่กวดพวกมันไปแต่ที่สุดก็ถูกพวกมันหวดด้วยไม้จนสลบเหมือดอยู่ท้ายรี สอร์ตนั่นเอง
นทีพอรู้สาเหตุว่าไฟเมนถูกตัด จึงให้ลูกน้องรีบไปแก้ไข ไม่นานนักไฟก็สว่างไสวดังเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คือพวกบัวลอยเข้าไปสำรวจในออฟฟิศแล้วพบว่าตู้เอกสาร ถูกรื้อค้น โดยที่ประตูออฟฟิศไม่ได้ถูกงัดแงะแต่อย่างใด ที่สำคัญบัวลอยจำได้ว่าตัวเองให้กุญแจออฟฟิศแก่ชะเอมไปเอายา นทีถึงกับฮึดฮัดที่ชะเอมเข้ามาเกี่ยวอีกแล้ว
ขณะนั้นชะเอมยังอยู่กับปฐพีที่บ้านพัก ปฐพีแปลกใจกินยาแก้แพ้ไปตั้งนานทำไมผื่นคันตามตัวยังไม่ยุบ ปกติกินยาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ยุบหมดแล้ว ชะเอมซึ่งรู้แก่ใจว่ามันไม่ใช่ยาแก้แพ้ แต่ก็ทำไม่รู้ไม่ชี้เฉยไว้ จนเมื่อปฐพีมีอาการปวดท้องจนใบหน้าบิดเบี้ยว ชะเอมแอบขำ มองตามปฐพีที่วิ่งพรวดหายเข้าไปในห้องน้ำ
แล้วชะเอมก็ฉวยจังหวะนี้พุ่งไปที่คอมพิวเตอร์ของปฐพี กำลังจะเปิดเครื่องก็พอดีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้ง ก่อนที่นทีจะนำทีมเข้ามา นทีไม่ไว้วางใจถามชะเอมเสียงแข็งว่า
"ทำอะไร?"
ชะเอมอึกอักเพราะไม่ทันตั้งหลัก โชคดีปฐพีออกมาจากห้องน้ำ ซักถามนทีว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วแขกเป็นยังไงกันบ้าง นทีรายงานว่าแผงไฟเมนถูกตัด เครื่องปั่นไฟสำรองก็เลยใช้ไม่ได้ ส่วนแขกไม่มีปัญหา เรานำเทียนหอมไปให้ แขกชอบกันมาก แต่ที่น่าเป็นห่วงก็คือ ระหว่างที่ไฟดับเอกสารในสำนักงานถูกรื้อค้น
ชะเอมสะดุ้งวาบ ก้มหน้างุด บัวลอยจ้องเขม็งแล้วอธิบายเสริมว่า
"ไม่มีร่องรอยของการงัดแงะด้วยนะคะคุณปฐพี พวกเราเลยสันนิษฐานว่าคนที่รื้อเอกสารต้องเป็นคนที่มีกุญแจเข้าไปข้างใน"
"และคนคนนั้นก็คือเธอ...ชะเอม" ระรินฟันธง ชะเอมปฏิเสธปากคอสั่น แต่นทีกัดไม่ปล่อยว่า
"แล้วจะเป็นใคร ในเมื่อที่สำนักงานไม่มีร่องรอยการงัดแงะแม้แต่นิดเดียว"
ปฐพีโกรธมากอ้าปากจะตำหนิชะเอม แต่เกิดปวดท้องจี๊ดขึ้นมาอีก ต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำ ขณะที่ปากยังตะโกนสั่งชะเอมว่า เธออย่าเพิ่งไปไหน...
ที่บ้านชะเอม มะลิกระวนกระวายเป็นห่วงลูกสาวที่ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่กลับมา รุ่งเองก็ห่วงเพื่อน นั่งทำงานของตัวเองไปอย่างไม่มีสมาธิ จนเมื่อได้ยินมะลิบ่น รุ่งทำเป็นคาดเดาว่างานที่ร้านคงยุ่งมาก
"นี่มันจะเที่ยงคืนแล้วนะรุ่ง ถ้าใช้งานกันขนาดนี้ ฟ้องกรมแรงงานเลยดีมั้ย"
รุ่งนิ่งไปอย่างมีพิรุธ มะลิเดินมาจ้องหน้ารุ่งใกล้ๆ
"บอกน้ามาดีกว่ารุ่ง ว่าชะเอมไปทำงานที่ไหน"
"ก็...ที่ร้านสมุนไพรในจังหวัดไงคะ"
"รุ่ง! รุ่งคิดว่าน้าโง่เหรอ รุ่งคิดว่าน้าจะเชื่อในสิ่งที่รุ่งกับเอมพยายามช่วยกันหลอกน้าเหรอ ทำไมน้าจะไม่รู้ว่าเอมไปทำงานที่รีสอร์ตของคุณปฐพี ทำไมน้าจะไม่รู้ว่าเอมกำลังทำอะไรอยู่ แต่ที่น้าไม่พูด เพราะน้าหวังว่าซักวันเอมจะบอกน้า เอมจะพูดเรื่องนี้กับน้า แต่ก็ไม่เคยมี เอมกับรุ่งรวมหัวกันหลอกน้า เห็นน้าเป็นตัวตลก เป็นหัวหลักหัวตอ"
"ไม่ใช่นะคะน้ามะลิ เอมรักแล้วก็เทิดทูนน้ามะลิมาก ที่เอมเข้าไปในรีสอร์ตคุณปฐพีก็เพราะเอมทำเพื่อน้ามะลิ"
"อย่าบอกว่าทำเพื่อน้า เอมทำเพื่อตัวเอง เพราะถ้าเอมคิดจะทำเพื่อน้า เอมต้องเข้าใจน้า เชื่อฟังน้า"
รุ่งจ๋อยสนิท พูดไม่ออก เพราะตัวเองพยายามห้ามชะเอมแล้วแต่ชะเอมก็ไม่ฟัง
"ได้ ในเมื่อเอมอยากจะทำงานที่ธารารินทร์รีสอร์ตนัก น้าก็จะให้เอมทำ แต่ถ้าเกิดอะไรขึ้น น้าจะไม่มีวันให้อภัยเอม"
มะลิประกาศแล้วพรวดพราดลงจากบ้านไป รุ่งร้องเรียกก็ไม่ยอมหยุด รุ่งร้อนใจรีบคว้ามือถือขึ้นมากดหาชะเอม เป็นเวลาที่ชะเอมตกเป็นจำเลยกำลังถูกพวกนทีสอบสวน เสียงมือถือดังทำให้ชะเอมสะดุ้ง ค่อยๆหยิบมันออกมา แต่นทีกลับคว้ามันไปจากมือเธอ
"ขอโทษทีที่ไม่มีมารยาท แต่บอกตรงๆฉันไม่ไว้ใจเธอเลยชะเอม" พูดจบนทีก็กดรับ...รุ่งไม่รู้ตัวพูดเร็วปรื๋อสวนมาก่อน
"รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะเอม ก่อนที่เรื่องมันจะลุกลามไปใหญ่"
"ช้าไปแล้วมั้งคุณรุ่งอรุณ เพราะตอนนี้เรื่องราวมันลุกลามไปใหญ่แล้ว และตอนนี้เพื่อนคุณก็ไม่ต่างอะไรกับจำเลย"
รุ่งหน้าซีดเผือด...ปฐพีในสภาพอิดโรยเปิดประตูห้องน้ำออกมาได้ยินคำพูดนทีพอดี เขาบอกชะเอมด้วยน้ำเสียงแข็งๆ หน้าตาขึงขังว่า
"เธอกับฉันต้องคุยกันยาวแล้วล่ะชะเอม"
ooooooo
ครู่ต่อมา ปฐพีก็นำหน้าทุกคนไปที่ออฟฟิศ สำรวจตรวจตราเอกสารและทรัพย์สินที่ยังอยู่ครบ แต่สภาพเอกสารไม่เหมือนเดิม มีร่องรอยการรื้อค้นอย่างเห็นได้ชัด ปฐพีถามชะเอมว่ามีอะไรจะแก้ตัวไหม ชะเอมพยายามตั้งสติตอบด้วยน้ำเสียงปกติว่าตนเข้ามาในสำนักงานจริง แต่เข้ามาเอายา ปฐพีจึงโชว์ขวดยาระบายต่อหน้าทุกคน
"ยาระบาย...เจตนาของเธอต้องการทำร้ายฉันชัดๆ"
"ไม่นะคะ เอมไม่ตั้งใจ"
"ฉันไม่เชื่อ" ปฐพีเสียงกร้าว...บัวลอยก็สุดทนโพล่งขึ้นว่า ต่อให้ชะเอมอมพระทั้งโบสถ์มาพูดก็ไม่มีใครเชื่อ
"แม่ก็ไม่เชื่อ!"
ทุกคนหันขวับไปมองมะลิที่ก้าวเข้ามา บัวลอยตะลึง กวาดสายตามองสองแม่ลูกด้วยสีหน้างุนงงสงสัย
"มะลิ นี่หมายความว่า..."
"ชะเอมเป็นลูกของฉันเอง พี่บัวลอย"
"แม่เจ้า" บัวลอยอุทานอย่างคาดไม่ถึง รุ่งเดินตามเข้ามาหน้าจ๋อยๆ มองมะลิที่ยกมือไหว้ปฐพี
"น้าต้องขอโทษคุณปฐพีด้วยนะคะที่กลับมาที่นี่อีก น้าแค่อยากมาบอก ถ้าชะเอมทำอะไรผิดและไม่สมควรอะไร คุณปฐพีจัดการลงโทษชะเอมได้เลยค่ะ"
"แม่..." ชะเอมหน้าซีดหน้าเสีย
"แม่เตือนเอมแล้ว ในเมื่อเอมไม่ฟังแม่ก็ต้องใช้วิธีนี้แหละ ตั้งแต่วินาทีนี้ไปน้ายกชะเอมให้อยู่ภายใต้การดูแลของคุณปฐพีแล้วกันค่ะ อยากจะใช้ อยากจะเอาไปทำอะไรก็เชิญได้ตามสบาย"
"แม่ยกเอมให้เป็นคนใช้เขาเหรอ" ชะเอมเสียงสั่นเครือ
"ก็เป็นสิ่งที่เอมอยากเป็นไม่ใช่เหรอ เอมอยากมาที่นี่ เอมอยากอยู่ที่นี่ ก็เชิญอยู่ตามสบาย ไม่ต้องให้เงินเดือนด้วยนะคะคุณปฐพี" พูดเสร็จมะลิยกมือไหว้ปฐพีแล้วหันกลับออกไปทันที บัวลอยร้องลั่นบอกมะลิให้รอก่อน พลางก็วิ่งดุ๊กๆตามมะลิไป ชะเอมจะตามออกไปอีกคน แต่ปฐพีสั่งให้หยุดอยู่ตรงนั้น ชะเอมโต้ทันควันว่า เขาไม่มีสิทธิ์มาสั่งเธอ
"ทำไมจะไม่มี นอกจากฐานะเจ้านายของเธอ น้ามะลิยังยกเธอให้เป็นคนใช้ของฉันแล้ว คำสั่งของฉันคือคำสั่งที่เธอต้องเชื่อฟัง"
"อยากสั่งก็สั่งไป เอมไม่ฟัง" ชะเอมรั้นวิ่งออกไปจนได้ ปฐพีโมโหสาวเท้าตามไปอย่างรวดเร็ว รุ่งมองตามแล้วพึมพำหน้าละห้อยว่า เรื่องใหญ่จริงๆด้วย...
"ก็เพราะความพิเรนทร์ของคุณสองคนนั่นแหละ"
นทีกระแทกเสียงใส่รุ่งแล้วเดินพรวดพราดออกไปหน้าตาเคร่งเครียด ระรินกับนิตามองรุ่งเป็นตาเดียว รุ่งยิ้มแหยค่อยๆเดินตามนทีออกไป แล้วพยายามจะอธิบาย แต่นทียกมือห้ามไม่ต้องพูด ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะฟัง ว่าแล้วก็เดินลิ่วไปยังบ้านพัก รุ่งหันหน้าหันหลังละล้าละลัง ที่สุดก็ตัดสินใจก้าวตามเขาไปอีก
ฝ่ายชะเอมที่ดื้อรั้นวิ่งตามมะลิออกไป ปฐพีตามมาสั่งให้หยุด ชะเอมกลับหันขวับมาเน้นย้ำคำเดิมว่า เขาไม่มีสิทธิ์มาสั่งเธอ
"ได้...งั้นก็กลับบ้านของเธอไปเลย ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ฉันไล่เธอออก"
ชะเอมหยุดกึก ปฐพีเดินมาหยุดยืนตรงหน้า บอกเสียงเข้ม
"ไล่แล้วทำไมไม่กลับไปล่ะ"
"ก็...แม่ยกเอมให้เป็นคนใช้คุณ"
"ไม่ใช่ แต่เพราะเธออยากอยู่ที่รีสอร์ตของฉันต่างหาก"
"บ้านเอมก็มี ทำไมเอมต้องอยากอยู่รีสอร์ตของคุณ"
"นั่นเป็นสิ่งที่เธอรู้อยู่แก่ใจ ฉันเองก็รู้ น้ามะลิก็รู้ แต่ที่ฉันปล่อยให้เธอเข้ามาเพ่นพ่านในนี้ เพราะฉันอยากจับได้ให้มันคาหนังคาเขาว่าเจตนาเธอเข้ามาทำไม แล้วฉันก็จับได้ เธอตัดไฟเมน เธอแอบเข้าไปรื้อค้นเอกสาร และเธอก็ให้ฉันกินยาถ่าย รวมทั้งบอกกับแขกทุกคนว่าที่นี่ห้องพักเต็มหมด ถ้ามันไม่ได้คิดร้ายแล้วมันคืออะไร แต่เสียใจด้วยนะ ที่เธอทำไม่สำเร็จ"
"ที่ไม่สำเร็จเพราะเอมไม่ได้ทำ เพราะถ้าเอมทำ ยังไงก็สำเร็จ"
คำพูดยอกย้อนของชะเอมทำให้ปฐพีโกรธจัดเข้ามากระชากเธออย่างแรง
"คนใจร้าย ขนาดฉันให้โอกาสเธอแก้ตัว เธอยังพูดอย่างนี้อีกเหรอ"
"ก็เอมมันคนนิสัยไม่ดี จะพูดอะไรคุณก็ไม่เคยฟัง ไม่เคยเชื่อเอมอยู่แล้วนี่...ปล่อยนะ"
"ไม่ปล่อย!"
เขาไม่พูดเปล่า กระชากเธอเข้ามากอด ชะเอมไม่ทันตั้งตัวเสียหลัก...สองคนล้มลงไปในลักษณะที่ชะเอมอยู่ด้านบน ชะเอมตกใจพยายามดันตัวปฐพีออก
"อย่ามาแต๊ะอั๋งเอมนะ"
"อยากแต๊ะอั๋งเธอตายล่ะ โน่น...งู"
ชะเอมเหลียวมองไปด้านหลังก็พบว่ามีงูตัวใหญ่ชูคอแผ่แม่เบี้ยอยู่จริงๆ ชะเอมหน้าซีดเผือดตัวแข็งทื่อ ปฐพีเป็นฝ่ายดันตัวชะเอมออก
"จะมัวนั่งอยู่ทำไม ไปสิ แต่ระวังหน่อยแล้วกัน แถวนี้ กลางคืนงูเยอะ ฉันถึงได้ปักป้ายเตือนนักท่องเที่ยวไง"
เธอกวาดสายตามองโดยรอบ แล้วก็เห็นป้ายเตือนนั้นจริงๆ
"จะไปก็ไป แต่ถ้าเธออยู่ เธอต้องรับใช้ฉันทุกอย่าง อย่างที่น้ามะลิต้องการ"
ปฐพีผละไป ชะเอมนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนจะตัดสินใจแน่วแน่
"คุณปฐพี...เอมจะอยู่ที่นี่ คุณจะใช้เอมเป็นเบ๊ เอมก็ยอม"
ปฐพีหันมามองชะเอม วูบหนึ่งที่ดวงตาคมเข้มเป็นประกายสดใส ก่อนที่จะหายวับไปเมื่อรู้ว่าชะเอมอยู่ที่นี่เพื่อต้องการทำอะไรบางอย่าง...ปฐพีหันกลับไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ชะเอมมองตามปฐพีอย่างไม่เข้าใจ
ooooooo
ในบ้านพัก นทีอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยและเตรียมตัวจะนอน ชายหนุ่มเดินมาที่หน้าต่างเพื่อปิดผ้าม่าน แต่สายตากลับเห็นรุ่งนั่งอยู่ที่บันไดหน้าห้อง ความรู้สึกเป็นห่วงแวบขึ้นมา เขาจะเดินไปเปิดประตู แต่เปลี่ยนใจหันกลับมาดับไฟก้าวขึ้นเตียง นอนพลิกตัวไปมาสักครู่ ก็ลุกขึ้นมาแง้มผ้าม่านดู ปรากฏรุ่งยังนั่งกอดอกหนาวอยู่ข้างนอกเหมือนเดิม เขาทำหน้ายุ่งยากใจก่อนบอกตัวเองว่า
"อยากนั่งก็นั่งไป อย่าสนใจพวก 18 มงกุฎเลยนที"
นทีกลับมาขึ้นเตียงนอน ตวัดผ้าห่มคลุมตัวอบอุ่น ในขณะที่รุ่งกอดอกหนาวสั่นข้างนอกคนเดียว แต่สายตาที่รุ่งมองเข้าไปในห้องนทีไม่ได้โกรธ มีแต่ความเห็นใจ และรู้สึกผิดอยู่ในที
ส่วนมะลิที่กลับไปถึงบ้านแล้ว เธอนั่งร้องไห้อยู่หน้าบ้าน รำพึงรำพันน้อยใจที่ลูกสาวไม่เชื่อฟังตนเลย บัวลอยตามมายืนมองน้ำตารื้น ค่อยๆเดินเข้ามาหา พูดเสียงแผ่วเบาด้วยความรู้สึกทั้งคิดถึง เป็นห่วง และเสียใจ
"ไหนมะลิบอกว่าจะกลับบ้านต่างจังหวัด...มะลิโกหกพี่"
"ฉันขอโทษพี่บัวลอย ขอโทษจริงๆ ฉัน..."
"ไม่ต้องพูดอะไร พี่เข้าใจมะลิ แค่เสียใจอยู่อย่าง มะลิกลับมาอยู่ใกล้พี่แค่นี้ แต่มะลิไม่เคยติดต่อพี่เลย"
"ฉันเกรงใจคุณปฐพี"
"ยิ่งมะลิพูดอย่างนี้ พี่ยิ่งรู้สึกผิด เพราะพี่...พี่เป็นต้นเหตุทำให้คุณปฐพีเข้าใจมะลิผิดๆ"
"อย่าพูดถึงมันอีกเลยพี่บัวลอย ยังไงเรื่องมันก็ผ่านไปแล้ว"
"ไม่จริงหรอกมะลิ สำหรับคนที่ทำผิด คนที่มีแผลในใจ เรื่องนี้มันไม่เคยผ่านพ้นไป แต่มันยังหลอกหลอนพี่อยู่ทุกวัน"
บัวลอยน้ำตาไหลเมื่อคิดถึงความผิดครั้งก่อนที่เกิดเหตุร้ายแรงจนทำให้มะลิต้องออกไปจากธารารินทร์ ทั้งที่ความจริงบัวลอยคือคนผิด บัวลอยเจอแหวนเพชรของลูกค้าในห้องพักแล้วไม่ยอมคืนให้ แต่ความผิดนั้นตกมาอยู่ที่มะลิซึ่งเข้ามาเก็บกวาดทำความสะอาดห้อง แล้วเผอิญมะลิก็มีแหวนเพชรอยู่วงหนึ่งเหมือนกัน แต่ไม่ว่ามะลิจะอธิบายยังไงก็ไม่มีใครเชื่อ เธอจึงตัดสินใจออกจากธารารินทร์ไปด้วยหัวใจที่ร้าวราน โดยมีสายตาของบัวลอยที่มองตามอย่างรู้สึกผิดมหันต์
นึกถึงเหตุการณ์วันนั้นแล้วบัวลอยยังเสียใจไม่หาย นั่งเช็ดน้ำตาป้อยๆต่อหน้ามะลิ
"พี่ขอโทษนะมะลิ แต่ตอนนั้นพี่เดือดร้อนจริงๆ"
"ฉันรู้ ถ้าแม่ฉันป่วยเป็นมะเร็งอย่างแม่พี่ ฉันก็คงทำอย่างพี่เหมือนกัน"
"อย่าหาเหตุผลมาช่วยคนผิด พี่มันคนเลว ตอนนี้พี่เลยพยายามทำทุกอย่างเพื่อไถ่ถอนความผิดของพี่ในอดีต โดยเฉพาะซื่อสัตย์ต่อคุณปฐพี"
"ฉันก็ยังจำได้ไม่ลืม ตอนที่ฉันลำบาก ไม่มีข้าวจะกิน คุณปฐพีให้งานฉันทำ เพราะอย่างนี้ฉันเลยไม่อยากให้ชะเอมทำอะไรผิดๆต่อคุณปฐพี พี่บัวลอย ฉันฝากชะเอมด้วย พี่อย่าให้ชะเอมทำร้ายคุณปฐพีนะ"
"ได้ ชะเอมเป็นหลานพี่ พี่จะดูแลชะเอมเอง"
"ขอบคุณมาก พี่มะลิ"
สองคนกอดกัน สีหน้าทั้งคู่คลายความกังวลลงมาก... แต่ขณะเดียวกันนั้น ปฐพีกับชะเอมยังเถียงกันไม่จบ ปฐพีระอาเดินหนีเข้าบ้านพัก ชะเอมก็ยังจะตามเข้ามาอีก
"จะตามฉันมาทำไม"
"ก็เอมเป็นเบ๊คุณปฐพีนี่คะ เอมก็ต้องเดินตามรอรับใช้คุณปฐพี"
"ไม่ต้อง ไปช่วยแม่ครัวจัดเตรียมอาหารดีกว่า พรุ่งนี้ฉันจะจัดงานเลี้ยงขอโทษแขกที่ไม่สะดวกเพราะมีมือดีแอบเข้ามาตัดไฟ"
พูดจบ ปฐพีสะดุ้งเพราะข้าศึกบุกอีก เขาชี้หน้าชะเอมอย่างโกรธๆ แล้วรีบเดินเข้าบ้านพัก ชะเอมนิ่งไปอย่างรู้สึกผิด แต่ดวงตาคู่สวยของเธอก็มีความถือดีอยู่ในนั้น
ooooooo
