ปฐพีเล่ห์รัก
ตอนที่ 1
"ธารารินทร์รีสอร์ต" เป็นหนึ่งในกิจการหลายๆอย่างของครอบครัวอดิศวร...
ที่นี่ขึ้นชื่อร่ำลือนักถึงความสวยงาม ร่มรื่น และเป็นสถานที่คงความธรรมชาติจนได้รับการคัดเลือกจากการท่องเที่ยวให้เป็น ECOTOURISM คือการท่องเที่ยวตามธรรมชาติที่ยังไม่ถูกรุกราน และเป็นสถานที่ที่ยังดำรงไว้ซึ่งต้นไม้ สัตว์ป่า และมรดกทางวัฒนธรรมที่สืบทอดมายาวนาน โดยที่นักท่องเที่ยวสัมผัสกับสิ่งเหล่านั้นโดยตรงและมีส่วนช่วยในการดำรงรักษาไว้ และที่สำคัญชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในพื้นที่จะต้องได้รับผลประโยชน์ เท่ากันทุกคน
มนตรีกับสุพรรษาภูมิใจในตัวปฐพีมาก เพราะทั้งหมดเกิดจากน้ำพักน้ำแรงของปฐพี ลูกชายคนโตที่เฝ้าพลิกฟื้นผืนแผ่นดินอันรกร้างให้มีชีวิตชีวาจนเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวของประเทศขึ้นมาได้ ปฐพีเองก็รักและหวงแหนธารารินทร์ รีสอร์ตมาก เขาทุ่มเททำงานพยายามค้นคว้าทรัพยากรในพื้นที่มาทำให้เกิดประโยชน์มากที่สุด แต่มิใช่เพื่อความร่ำรวย โด่งดัง สร้างชื่อเสียงบารมีของตัวเอง
แต่ปฐพีทำทุกอย่างเพื่อต้องการให้คนงานที่เขาดูแลอยู่ดีกินดี รวมทั้งกระจายรายได้ให้คนในชุมชนรอบๆรีสอร์ต อย่างเช่นรับซื้อผักสดและผลไม้มาปรุงอาหารในรีสอร์ต รวมทั้งหัตถกรรมพื้นบ้านปฐพีก็จ้างคนมาออกแบบดีไซน์อย่างสวยงามและส่งให้ชาวบ้านเป็นผู้ผลิต ทำให้ชาวบ้านมีรายได้เสริม มีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นนอกเหนือจากการทำสวนทำไร่
ชาวบ้านแถวนั้นจึงรักและนับถือปฐพีมาก โดยเฉพาะบริวารที่ทำงานกับปฐพีมายาวนาน อันได้แก่ นที เลขาฯหนุ่มหล่อ ระริน ผู้จัดการรีสอร์ต บัวลอย แม่บ้านจอมเฮี้ยบ พุดดิ้งหรือพุทรา พนักงานต้อนรับ และคนงานอื่นๆ ที่ต่างทำงานชนิดที่ว่ายอมตายถวายหัวเพื่อปฐพีได้
ธารารินทร์รีสอร์ตดำเนินการตามปกติ ถ้าไม่วันหนึ่งปฐพีสังเกตเห็นผู้หญิงคนหนึ่งแอบเข้ามาทำลับๆล่อๆในรีสอร์ต ท่าทางของเธอมีพิรุธและน่าสงสัยว่าจะมาไม่ดี ปฐพีรีบตามไปแต่เธอผู้นั้นก็แฝงกายไปกับความร่มรื่นของรีสอร์ตหายไปจนได้ ปฐพีหัวเสียเป็นอย่างมาก เพราะที่ผ่านมาธารารินทร์รีสอร์ตไม่เคยมีเรื่องเสียหาย โดยเฉพาะเรื่องขโมย
คืนหนึ่งเมื่อมีการจัดงานเลี้ยงแก่คณะการท่องเที่ยวและขอบคุณผู้มีอุปการะธารารินทร์รีสอร์ต หญิงสาวผู้นั้นก็ปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง และเธอยังพยายามหาทางเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขา ปฐพีจับได้เธอก็แก้ตัวไปต่างๆนานา ปฐพีเป็นคนฉลาด แน่นอนเขาไม่เชื่อ เขาให้นทีออกตามหาและตามสืบดู จนรู้ว่าหญิงสาว คนนั้นคือ เฌอเอม ว่องวานิชสกุลกิจ ปฐพีแปลกใจมาก เพราะเฌอเอมนามสกุลเดียวกันกับนายโมกข์ เจ้าของแมกไม้วัลเล่ย์ รีสอร์ตข้างๆที่เคยมีเรื่องกับปฐพี
ครั้งหนึ่งนายโมกข์เคยเสนอทางจังหวัดอยากทำรีสอร์ตแบบดิเอ็กซอติกหรือรีสอร์ตกึ่งสวนสัตว์ซาฟารีที่รวบรวมสัตว์หายากและอาหารป่า แต่ปฐพีเป็นตัวตั้งตัวตีคัดค้านเพราะเห็นเป็นการรุกพื้นที่ป่าสงวนและรบกวนสัตว์ป่า อีกทั้งยังทำลายพื้นที่ทางนิเวศวิทยาที่เป็นป่าสงวน
ปฐพีสืบประวัติเฌอเอมดู แต่น่าแปลกที่พบว่าเฌอเอม ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนายโมกข์แต่อย่างใด มิหนำซ้ำเฌอเอม ยังทำท่าไม่รู้จักสนฉัตรกับต้นไทร สองพี่น้องลูกของนายโมกข์ที่แวะเวียนมาทำความรู้จักสนิทสนมกับปฐพี โดยเฉพาะสนฉัตรที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าสนใจในตัวปฐพี...ปฐพีครุ่นคิดสงสัย ตกลงเฌอเอมคือใครกันแน่ และเข้ามาที่ธารารินทร์รีสอร์ตด้วยเหตุผลอะไร?
ooooooo
เฌอเอมหรือชะเอม เธอเป็นลูกสาวของมะลิที่เกิดกับนายโมกข์ แต่นายโมกข์ไม่ยอมรับ ทำให้มะลิต้องเลี้ยงชะเอมคนเดียวโดยลำพังตั้งแต่เล็กจนโตเป็นสาว ชะเอมเฝ้ารอวันที่พ่อจะยอมรับ และพร้อมจะพิสูจน์ตัวเองให้ได้ในสักวัน
ชะเอมมีเพื่อนสนิทชื่ออรุณรุ่งที่เป็นคอลัมนิสต์ชื่อดัง และการแอบเข้าไปสอดส่องในธารารินทร์รีสอร์ตครั้งนี้ ชะเอมก็ได้ดึงเอาอรุณรุ่งมาเป็นกองกำลังเสริม แต่มะลิแม่ของชะเอมไม่เห็นด้วย ไม่อยากให้ไปสร้างความเดือดร้อนให้คนดีๆอย่างปฐพี
"เขาต่างหากที่ทำความเดือดร้อนให้แม่ ไม่งั้นเราสองคนก็ไม่ต้องทุกข์ทรมานอย่างนี้หรอก"
"เอม...เรื่องที่ผ่านมาเป็นความผิดของแม่เอง"
"ไม่จริงค่ะ คุณปฐพีต่างหากที่เป็นคนผิด ใจร้ายใจดำ ไม่มีเหตุผล เอมไม่มีวันลืมสิ่งที่เขาทำกับแม่"
"แน่ใจเหรอว่าสิ่งที่เอมทำเพื่อแม่"
"แม่พูดอย่างนี้หมายความว่ายังไงคะ"
"เอาเป็นว่าแม่รู้ว่าทำไมเอมถึงเข้าไปที่นั่นแล้วกัน แต่ถ้าแม่เป็นเอม แม่จะไม่เอาตัวเข้าไปเสี่ยงเพื่อจะพิสูจน์ อะไรบางอย่างที่มันไม่มีทางเป็นจริง"
"ยังไงเอมก็ต้องหาทางเข้าไปที่นั่นอีก และเอมก็จะเอาคืนในทุกๆสิ่งที่เขาทำกับเรา"
ชะเอมหน้าตึงเดินแกมวิ่งเข้าไปในบ้าน มะลิมองตามน้ำตาไหล อรุณรุ่งถามเสียงอ่อย
"คุณน้าขา...รุ่งงงหมดแล้ว เอมบอกรุ่งแค่จะเข้าไปเอาของ แล้วนี่มันอะไรกัน ตกลงเอมเข้าไปในธารารินทร์รีสอร์ตทำไมคะ"
หลังได้คำตอบจากมะลิแล้ว อรุณรุ่งตามเข้าไปหาชะเอมในห้อง เห็นชะเอมกำลังดูรูปสมุดภาพที่ตัวเองวาดไว้ตั้งแต่เด็ก ในภาพมีผู้หญิงกับเด็กซึ่งก็คือแม่กับชะเอม แต่เว้นว่างรูปพ่อเอาไว้
"เอมดูรูปพวกนั้นอีกแล้ว ไม่กลัวคุณน้าเสียใจเหรอ"
"แม่ไม่เสียใจหรอก...แม่รู้ว่าเอมรักแม่"
"แต่สิ่งที่เอมทำมันทำร้ายจิตใจแม่นะ"
"เอมไม่ได้ตั้งใจ เอมแค่อยากให้พ่อยอมรับในตัวเอม"
"ทั้งๆที่เขาคนนั้นปฏิเสธเอมตลอดเวลาอย่างนั้นเหรอ เอมยังเปลี่ยนใจทันนะ"
"ไม่...เอมไม่เปลี่ยนใจ ยังไงเอมก็จะหาทางเข้าไปอยู่ในธารารินทร์รีสอร์ตให้ได้ เอมจะเข้าไปเอาคืนให้แม่และทำตามความฝันของเอม" ชะเอมบอกอย่างเด็ดเดี่ยว
แล้วอีกวันถัดมา ชะเอมก็เดินหน้าเข้าไปสมัครงานที่ธารารินทร์รีสอร์ต ในนามนางสาวชะเอม ว่องไว ปฐพีสั่งระรินกับบัวลอยสัมภาษณ์ชะเอม ก่อนที่เขาจะตัดสินใจรับเธอเอาไว้ด้วยอยากรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ส่วนอรุณรุ่งที่แอบตามชะเอมมาด้วยความเป็นห่วงถูกนทีจับได้ ก่อนจะปล่อยตัวไป เมื่อปฐพีรับชะเอมเข้าเป็นพนักงาน
"เอาละ ไม่มีอะไรแล้ว เชิญคุณกลับไปได้ พรุ่งนี้มาทำงานได้เลย งานเริ่ม 8 โมงเช้า ถ้าช้าเกิน 15 นาที จะถูกหักค่าแรง 50 เปอร์เซ็นต์ต่อวัน"
"ค่ะ ฉันจะมาให้ตรงเวลา...ไปรุ่ง"
หลังจากสองสาวพากันกลับออกไปแล้ว นทีก็ถามถึงเหตุผลที่ปฐพีรับยัยเด็กแสบคนนั้นเข้าทำงานง่ายๆ
"ผมอยากรู้น่ะสิว่าเขาจะทำอะไร เพราะเอกสารทุกอย่างเป็นของปลอม เอกสารสมัครงานเขาระบุชื่อว่าชะเอม ว่องไว แต่ความจริงอย่างที่เรารู้ เขาชื่อเฌอเอม ว่องวานิชสกุลกิจ เขาบอกว่าจบนิเทศศาสตร์ แต่เท่าที่ผมตรวจสอบดูเขาจบการโรงแรมจากสวิส ผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าผู้หญิงคนนี้เข้ามาในรีสอร์ตของเราด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์แน่ แต่ผมอยากรู้ว่าเขาจะทำอะไรและเพื่อวัตถุประสงค์อะไร ที่สำคัญผมอยากรู้ว่านางสาวเฌอเอม ว่องวานิชสกุลกิจ เป็นอะไรกับนายโมกข์ ว่องวานิชสกุลกิจ"
ปฐพีบอกอย่างจริงจัง ดวงตาครุ่นคิด
ooooooo
ที่แมกไม้วัลเล่ย์ โมกข์กำลังนึกถึงความหลังขณะมองผ้าขนหนูผืนเก่าซีดจางที่ปักลายฉลุดอกโมกไว้อย่างสวยงาม แต่แล้วเขาต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อประตูห้องถูกเปิดเข้ามาพร้อมเสียงสนฉัตร ลูกสาวคนโต
"พ่อคะ..." สนฉัตรกลับเป็นฝ่ายหยุดชะงักเมื่อเห็นผ้าขนหนูในมือโมกข์ "พ่อมีอะไรกับผ้าผืนนี้นักคะ เก่าก็เก่า เหม็นก็เหม็น ไม่ยักกะทิ้งสักที ชอบเอามามองอยู่ได้"
"มองที่ไหน ก็แค่เอามาเช็ดน้ำ แล้วขอซะทีไอ้การเข้าห้องคนอื่นโดยไม่เคาะประตูนี่ ฉันไม่อยากให้มีคนมาด่าแกว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน"
"ก็ห้องพ่อ ห้องคนอื่นซะที่ไหน ทำเป็นมีความลับไปได้ จะเข้าจะออกต้องเคาะประตู หรือพ่อมีความลับอะไรคะ"
"ไม่ได้มีอะไร แต่มันเป็นมารยาทง่ายๆทางสังคม ที่ทุกคนควรจะมี ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่า"
"เจ้าของป่าฝนรีสอร์ตมาหาพ่อค่ะ"
"นายวสันต์...จะมาทำไมอีก" โมกข์สีหน้าหงุดหงิด เดินออกไปพบวสันต์ที่นั่งรออยู่ด้านนอก
"สวัสดีครับคุณโมกข์ ท่าจะยุ่ง ปล่อยให้ผมรอซะนาน" วสันต์ยิ้มยียวนเป็นนัย
"ก็...ยุ่ง คุณวสันต์มีธุระอะไร"
"แหม ถามได้ เรื่องของเราก็มีอยู่เรื่องเดียว หรือว่าคุณลืมไปแล้ว"
"ผมไม่ลืมหรอกว่าใครทำให้โครงการรีสอร์ตดิเอ็กซอติกของเราต้องพังแบบนี้"
"ถ้าไอ้ปฐพีมันไม่เข้ามาแส่ ป่านนี้รีสอร์ตของผมแล้วก็รีสอร์ตของคุณคงกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวฮอตฮิตไปแล้ว เฮ้อ พูดแล้วเจ็บใจชะมัด ทั้งส่องสัตว์ ดูสัตว์ เมนูเปิบพิสดาร เงินหลายร้อยล้านต้องพังไปหมดก็เพราะมัน"
"ที่สำคัญตอนนี้รีสอร์ตมันเป็นตัวเต็งคัดเลือกสุดยอดรีสอร์ตอินไทยแลนด์อยู่"
"ผมถึงกำลังเร่งจัดการอยู่นี่ไง ผมจะทำทุกอย่างเพื่อเอาคืนไอ้เด็กเมื่อวานซืนนั่นให้ได้ เอาชนิดธารารินทร์รีสอร์ตของมันไม่ได้ผุดได้เกิดอีกเลย"
สองคนยื่นมือมาจับกันแน่น ดวงตาวาวโรจน์ด้วยกันทั้งคู่ พุดดิ้งแอบมองอยู่จับสังเกตทุกระยะจนไม่รู้ว่าด้านหลังสนฉัตร เดินเข้ามา กระทั่งเธอถามเสียงแข็งขึ้นว่า
"คุณพุทรามาทำอะไรที่นี่คะ"
พุดดิ้งหรือพุทราสะดุ้งโหยงธาตุแท้เกือบผุด เอามือทาบอกแทบจะร้องกรี๊ด แต่ต้องปรับอย่างเร็ว
"คุณไพน์ ผมดีใจจริงๆครับที่เจอคุณไพน์"
"เจอฉัน ทำไมคะ"
"ก็ผมไม่เห็นคุณไพน์ตั้งหลายวัน"
"จะเห็นได้ยังไง คุณอยู่ที่ธารารินทร์ แต่ฉันอยู่ที่นี่"
“นั่นสิครับ เราอยู่คนละที่กันจะเห็นกันได้ยังไง แต่ผมก็ดีใจนะครับ อย่างน้อยก็รู้ว่าคุณไพน์ไม่ได้ไปหาคุณปฐพี เพราะถ้าคุณไพน์ไปหาคุณปฐพีทุกวัน ผมคงปวดใจตาย”
พูดจบพุดดิ้งก็หันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว สนฉัตรมองตามงงๆ
“อะไรของหมอนั่น ตกลงจะจีบฉันเหรอ ทำไมมาเร็วไปเร็วอย่างกับขายประกัน”
พุดดิ้ง วิ่งกลับเข้ามาตามทางของธารารินทร์รีสอร์ตด้วยอาการแต๋วแตกแหลกลาญ บ่นตัวเองพูดไปแบบนั้นได้ยังไง สงสัยต้องเอาฟอร์มาลินล้างปากเสียแล้ว
“เป็นอะไรคุณพุทรา” เสียงนทีดังขึ้นมาจนพุดดิ้งสะดุ้ง รีบปรับทำท่าทางเป็นขึงขัง
“พอดี...มดกัดครับ”
“กัดที่ปาก?”
“เอ่อ...ก็ครับ ตะกี้ผมกินไข่มดแดง แต่คงติดตัวแม่มันมาด้วย”
“มด...ก็เหมือนผู้หญิงนั่นแหละ ตัวเล็กๆแต่กัดเจ็บ คุณต้องระวัง แล้วเรื่องที่ผมให้ไปทำ เป็นยังไงบ้าง”
“ผมก็ไม่เห็นชะเอมจะอยู่ หรือว่าไปที่แมกไม้รีสอร์ตนะครับ เห็นแต่คุณวสันต์”
“วสันต์?”
“ครับ คุณวสันต์ เจ้าของป่าฝนรีสอร์ต”
“ขอบใจมาก ฉันจะรีบรายงานคุณปฐพี”
จาก นั้นในตอนค่ำ นทีก็เข้าไปพบปฐพีในห้องทำงาน ปฐพีกำลังจมอยู่กับความหลังอันโหดร้ายน่ากลัว เขาแทบปรับสีหน้าไม่ทัน ถามเสียงแข็งกลบเกลื่อนความรู้สึกว่า
“มีอะไรคุณนที”
“ผมให้คุณพุทราแอบเข้าไปดูที่แมกไม้รีสอร์ตแล้วนะครับ ชะเอมไม่ได้อยู่ที่นั่น แต่คุณพุทราเห็นคุณวสันต์”
“วสันต์...เขาสองคนยังคุยกันอีก”
“ครับ แสดงว่าข่าวลือที่ว่าทั้งคู่เคยมีปัญหากันหลังโครงการดิเอ็กซอติกล้มไม่เป็นความจริง ผมกลัวว่าพวกเขาจะทำอะไรกันอีก”
“ถ้า ไม่เกี่ยวกับผมและคนที่นี่ ผมก็ไม่ยุ่ง แต่ถ้าเกี่ยว รับรองผมไปยุ่งเหมือนเดิม บอกทุกคนเตรียมพร้อมให้ดี ผมอยากให้รีสอร์ตเราชนะในโครงการสุดยอดรีสอร์ตอินไทยแลนด์”
“ครับคุณปฐพี แล้วชะเอม?”
“จับตา มองต่อไป ถึงวันนี้เขาจะไม่ได้เข้าไปในแมกไม้ วัลเล่ย์ แต่ผมมั่นใจว่าวันหนึ่งเขาต้องไปที่นั่นแน่ และผมก็จะต้องรู้ให้ได้ว่าชะเอมไปที่นั่นในฐานะอะไร และทำอะไร”
ขณะ ที่ปฐพีมุ่งมั่นจะจับชะเอมให้ได้คาหนังคาเขา ชะเอมเองก็หวาดกลัวปฐพีไม่น้อย ถึงขนาดเก็บเอาไปฝันว่าถูกเขาตามมาคาดคั้นถึงบ้านว่าเธอเข้าไปในรีสอร์ตของ เขาทำไม แต่ชะเอมไม่ยอมบอก ดิ้นรนทุบตีเขาแล้ววิ่งหนีไปหาโมกข์ ผู้เป็นพ่อ แต่โมกข์กลับปฏิเสธเสียงแข็งว่าเขาไม่ใช่พ่อ พร้อมกับคว้าไม้ฟาดเธอเต็มแรง
ชะเอม ตกใจสุดขีดสะดุ้งตื่นจากความฝันและรู้สึกเคล็ดบริเวณต้นคอ เช้าขึ้นจึงบอกแม่ว่าเธอนอนตกหมอน แม่กุลีกุจอมาบีบนวดให้ พร้อมกันนี้ก็บอกเล่าว่าเมื่อเช้าแม่ไปตลาดเจอชาวบ้านลงจากภูเอาหวายอ่อนๆมา ขาย แม่เลยซื้อมาแกงให้
“ใส่เครื่องในไก่ด้วยรึเปล่าคะ”
“ใส่สิ...รู้ว่าของโปรดลูกนี่”
“เอมรักแม่จัง”
“แม่ก็รักเอม...รักมาก”
“เอมนวดให้แม่บ้างดีกว่า”
“จะนวดให้แม่ทำไม”
“ก็แม่เหนื่อยมาแต่เช้า นะคะ เอมนวดให้”
มะลิ ยิ้มชื่นใจ เปลี่ยนลงมานั่งให้ชะเอมนวดหลังไหล่ ชะเอมนวดไปยิ้มไปอย่างมีความสุข แต่สักครู่ก็เปรยขึ้นมาด้วยความรู้สึกสงสารคนเป็นแม่
“แม่ของเอมเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก แต่ทำไมต้องเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นกับแม่ของเอมก็ไม่รู้นะคะ”
“คงเป็นเวรเป็นกรรมมั้งลูก”
“ไม่จริงหรอกค่ะ เป็นเรื่องของคนขี้อิจฉา แล้วก็คนใจร้ายมากกว่า”
“นี่เลิกแขวะไปถึงคุณปฐพีได้แล้ว แม่บอกแล้วไงว่าคุณปฐพีไม่เกี่ยว”
“เกี่ยว”
“เอ๊ะ เอมนี่ดื้อซะจริงๆ นี่รู้มั้ย เวลาเกิดเรื่องร้ายๆในชีวิตแม่มักจะโทษให้เป็นเรื่องของเวรของกรรม เพื่อจะได้ไม่ต้องคอยคิดโกรธแค้นพยาบาทชิงชังใคร คิดซะว่าชาติก่อนเราเคยทำร้ายเขา ชาตินี้เขาก็เลยกลับมาทำร้ายเรา” ท้ายเสียงของมะลิแผ่วลง เมื่อคิดถึงความหลังครั้งก่อนที่เจ็บปวดใจ
พลัน ภาพความหลังระหว่างมะลิกับโมกข์ก็ชัดเจนขึ้นมา...มะลิในวัยสาวสะพรั่งถูก โมกข์ลวนลามรังแก แม้มะลิเองจะมีใจให้กับเขา แต่เธอก็ไม่อยากให้เป็นเช่นนี้ เพราะโมกข์มีภรรยาอยู่แล้วทั้งคน
ชะเอมแปลกใจที่แม่เงียบไปนาน เธอเรียกอยู่หลายคำกว่าแม่จะสะดุ้งนิดๆเหมือนตื่นจากภวังค์ความคิด
“แม่คิดอะไรอยู่คะ เอมเรียกตั้งนานไม่ได้ยิน”
“เปล่าจ้ะ ไม่ได้คิดอะไร แม่เคลิ้มๆหลับไปน่ะ”
“แสดงว่าฝีมือการนวดของเอมที่แม่สอนเข้าท่าถึงทำให้แม่หลับได้ งั้นแม่นอนให้สบายไหมคะ เอมจะนวดให้แม่หลับไปเลย”
มะลิ ยังไม่ทันตอบ รุ่งถือแก้วกาแฟออกมาท่าทางงัวเงีย พอเห็นชะเอม รุ่งถามเร็วจี๋ว่าทำไมเธอยังไม่ไปทำงานอีก ชะเอมงงว่างานอะไร รุ่งกำลังจะอ้าปากจาระไน แต่ชะเอมนึกได้ รีบขัดขึ้นทันที
“เฮ้ย...ไปๆ ไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” ชะเอมลุกพรวด มะลิลุกตามมาขวาง คาดคั้นลูกสาวให้บอกมาก่อนว่างานอะไร แล้วทำไมแม่ ไม่เคยรู้ “พอดีเอมไปสมัครทำงานไว้แล้วลืมบอก เอมได้งานที่... ร้านสมุนไพรเปิดใหม่ในเมืองน่ะค่ะ”
“ร้านอะไร” มะลิซักเสียงเข้ม ชะเอมหน้าเจื่อนแทบไปไม่เป็น รุ่งเลยต้องช่วยยืนยันว่าเป็นร้านเปิดใหม่ พอมะลิจะไปส่ง จะได้รู้จักร้าน ชะเอมปฏิเสธพัลวันกลัวคนจะหาว่าเธอเป็นลูกแหง่...พูดจบก็จะชิ่ง แต่มะลิบอกให้รอก่อน แม่ตักแกงหวายไว้ให้แล้ว...พอลูกคล้อยหลัง คนเป็นแม่ก็บ่นงึมงำแปลกใจ
“เอมจบการโรงแรมแต่กลับไปทำงานร้านสมุนไพร มันจะยังไงๆอยู่นา รุ่งว่ามั้ย”
รุ่งยิ้มแหะๆไม่ออกความเห็น เดินก้มหน้าเลี่ยงไปดื้อๆ
ooooooo
