โรบอทยอดรัก
ตอนที่ 18
ถึงแม้จะโกรธที่ โดนปรางว่าขี้ขลาด แต่แล้วภูชิตก็ต้องใจอ่อนเมื่อเห็นความเป็นห่วงของเอกที่เอาอาหารมาให้เขา เพราะกลัวเขาอดแล้วไม่มีแรงไปสู้กับพวกที่ยึดโรงเรียนไป เขาละอายใจกลับมาง้อปรางและขอโทษนิจชิตา ทุกคนพร้อมที่จะต่อสู้เรียก
ร้องความยุติธรรม
นิจชิตากับพวกและชาว บ้านเดินขบวนมาหน้าโรงเรียนร้องตะโกนขับไล่แอลอี และว่าตอนนี้พวกเธอยื่นเรื่องต่อศาลให้ชะลอการปรับปรุงโรงเรียน ห้ามทุกคนทำอะไรเด็ดขาด...พอซอรู้เรื่องก็เจ็บใจจัดการตัดไม้ข่มนาม ด้วยการส่งคนไปทำร้ายภูชิตจน
สะบักสะบอมถึงหน้าบ้าน ทุกคนตกใจรีบมาดูอาการภูชิต ที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าแผลตามร่างกายไม่เป็นอะไรแล้ว แต่อยากให้พักดูอาการทางสมอง ปรางท่าทางเป็นห่วงมาก ภูชิตไม่ยอมพัก
"ถ้าผมพัก จะต้องมีชาวบ้านเดือดร้อนเพราะพวกมันอีกเท่าไหร่"
ทุกคนทึ่งกับความ เปลี่ยนแปลงของภูชิต แต่ชุมพลตกใจ "นั่นไง เห็นมั้ย...สมองปลัดเขาโดนกระทบกระเทือนจริงๆด้วย"
"ไอ้นี่...พูด อะไรของครูนี่" ลุงปุ่นเอ็ดชุมพล
"เอ้า...ก็แต่ก่อนไม่เคยเห็นปลัดทำ เพื่อชาวบ้านเลยนี่ครับ"
ปรางสีหน้าเป็นห่วงความรู้สึกของภูชิต แต่ภูชิตยอมรับ "มันก็จริงอย่างที่ครูชุมพลพูดแหละครับ เพราะฉะนั้นผมจึงอยากไถ่โทษ ที่ผ่านมาผมไม่เคยดูแลชาวบ้าน แต่ตอนนี้...ผมจะปกป้องทุกคนที่ถูกพวกมันรังแก"
ทุกคนรู้สึกฮึกเหิม ขึ้นมาทันที นิจชิตาเสริมว่าจริง เวลานี้ไม่ใช่เวลามาห่วงตัวเอง ถ้ายอมแพ้แล้วใครจะต่อสู้แทนชาวบ้าน ทุกคนพร้อมใจจะสู้...
คิมมินโฮ รู้เรื่อง เครียดหนัก คุยกับยุนอา "ขนาดปลัดภูชิตตำแหน่งใหญ่โตในจังหวัดนี้ยังโดนทำร้าย แล้วชาวบ้านคนธรรมดาทั่วไปย่อมไม่อยู่ในสายตามันอยู่แล้ว"
"ถ้าอย่าง นั้นตอนนี้ทุกคนก็ตกอยู่ในอันตรายซิคะ...
ทำไมไม่มีใครจัดการคนเลว ได้"
คิมมินโฮตัดสินใจว่าเขาควรจะลงมือจัดการเอง ยุนอามองด้วยความสงสัย...
หัวหน้าทีมวิจัยหน้าเครียดมารายงานซอว่า "ผมได้รับรายงานจากศูนย์ใหญ่ที่เกาหลีว่าตอนนี้สายแร่ทองคำหายไปแล้วครับ สาเหตุจากการเคลื่อนตัวของเปลือกโลก"
"ปัดโธ่เว้ย...นี่แกกำลังจะบอก ว่าที่ฉันทำทุกอย่างลงไปมันสูญเปล่าใช่มั้ย" ซอโมโหมาก
แต่ทีมวิจัย ยังบอกว่ามีทางแก้ไข ถึงไม่รู้ว่าสายแร่ ทองคำเคลื่อนตัวไปตรงไหน ซอแปลกใจ ทีมวิจัยนำเอ็มอีวันเข้ามา ซอเคยรู้มาว่าเอ็มอีวันเป็นหุ่นคาราโอเกะกิ๊กก๊อก ทีมวิจัยตอบว่า
"ตอน แรกก็เป็นอย่างนั้น แต่หลังจากที่ท่านประธาน เอ่อ...อดีตท่านประธานรู้เรื่องสายแร่ จึงได้ติดตั้งโปรแกรมสำรวจสายแร่ลงไปแทนครับ"
พลันนักสำรวจสายแร่ของ ซอโทร.มานัด ซอบอกกับซึงมีว่าได้โอกาสพิสูจน์เอ็มอีวันว่าสำรวจสายแร่ได้จริงหรือไม่... ซอกับซึงมีพาเอ็มอีวันมาที่โรงเรียน เผอิญพบนิจชิตายืนมองโรงเรียนอย่างอาลัยอาวรณ์อยู่ ซึงมีได้โอกาสเยาะเย้ยนิจชิตา เรื่องที่เอ็มอี
วันไม่ได้เป็นหุ่นเพื่อการศึกษา เธอบอกนิจชิตาว่า "เอ็มอีวันคือหุ่นสำรวจสายแร่ของแอลอี"
นิจชิตาช็อกเดินเข้าหาเอ็มอี วัน "ไม่จริง...เอ็มอีวัน บอกฉันมาซิว่ามันไม่จริง"
"จริงครับ" เอ็มอีวันมองนิจชิตานิ่งก่อนจะเดินตามซอกับซึงมีเข้าไปในโรงเรียน...
มุม หนึ่งในวัด คิมมินโฮนั่งนิ่ง สายตาเลื่อนลอยอยู่ นิจชิตาวิ่งมาน้ำตาคลอเบ้าถามเสียงสั่นแต่ดุดัน "ยังมีอะไรที่นายไม่ได้บอกฉันอีก..." นิจชิตาเขย่าคิมมินโฮ เมื่อเห็นเขายังนิ่ง "นายโกหกฉันทุกอย่าง บอกฉันมาซิว่านายมีอะไรโกหกฉันอีกมั้ย...บอกมา...
เงียบทำไม นายจะไม่พูดอะไรเลยหรือไง บอกซิว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง การเงียบของนายคือการยอมรับทุกอย่าง นี่คือคำตอบของนายใช่มั้ย"
คิม มินโฮยังคงสบตานิจชิตานิ่ง เธอฝืนกล้ำกลืนน้ำตาปล่อยตัวเขาอย่างหมดแรงแล้วเดินกลับไปอย่างช้าๆ...คิม มินโฮหันกลับมานั่งท่าเดิม ยุนอาวิ่งเข้ามาถามว่ามีเรื่องอะไร
"ครู นิจมาครับ"
"ครูนิจ! แล้ว...แล้วครูนิจรู้หรือเปล่าว่าเธอคือเอ็มอีวัน"
"คิดว่าไม่ทราบ ครับ เพราะผมไม่ได้พูดอะไรกับคนอื่น ตามที่คุณยุนอาสั่งเอาไว้ครับ"
ยุ นอาโล่งอกแต่แล้วเอ็มอีวันก็ถามขึ้นว่าทำไมเขาต้องมาเป็นเจ้านาย แล้วเจ้านายไปไหน
ooooooo
ระหว่างที่เอ็มอีวันซึ่งคือคิมมิน โฮปลอมมายืนอยู่ในห้องพักซึงมีกับซอ เขากวาดสายตามองโน้ตบุ๊กบนโต๊ะเพื่อหาโอกาสเอาข้อมูลการซื้อขายหุ้นออกมา แล้วทำให้มีการขายกลับคืน เท่านั้นแอลอีก็จะกลับมาเป็นของเขา
ขณะที่ ซอกับซึงมีกำลังดูข่าวสัมภาษณ์ตัวเองในโทรทัศน์ ลูกน้องเข้ามารายงานอย่างร้อนรนและเปลี่ยนช่องให้ดูอีกข่าว เป็นพวกของนิจชิตากำลังประท้วงอยู่หน้าโรงเรียนว่าสิ่งที่แอลอีทำเป็นการ ปล้นชาติ ปล้นแผ่นดิน "และนั่นคือครูนิจชิตาที่เป็น
แกนนำในการประท้วงขัดขวางการกระทำของบริษัทแอล อี โดยครูนิจชิตาและชาวบ้างอ้างว่าบริษัทแอลอีใช้หุ่นการศึกษาเอ็มอีวันเป็นฉาก บังหน้า โดยความต้องการที่แท้จริงก็คือสายแร่ทองคำที่ฝังอยู่ใต้ดินที่โรงเรียนแห่ง นี้"
ซอโกรธมาก เขาเคยประกาศแล้วว่าจะไม่เตือนเป็นครั้งที่สอง ซอกัดกรามแน่น ออกไปกับซึงมี...คิมมินโฮรีบโทร.หายุนอาให้พานิจชิตาหนีให้เร็วที่สุด เขาจะขโมยข้อมูลแล้วจะรีบตามไปพบ
ขณะกำลังดูข่าวด้วยความสะใจที่แอล อีถูกประจาน คนของซอบุกเข้ามา ลุงปุ่นบอกให้นิจชิตาหนีไป แต่เธอไม่อาจทิ้งพ่อได้ ลุงปุ่นโดนซ้อมแล้วพวกมันลากนิจชิตาขึ้นรถตู้ ยุนอามาถึงเห็นเข้าพอดีจึงโทร.กลับไปบอกคิมมินโฮ...
ลูกน้องซอเปิด ผ้าคลุมหน้านิจชิตาออก เธอมองไปรอบๆเห็นว่าที่ที่เธอถูกจับมาขังเป็นโกดังร้าง ซอกับซึงมีเดินเข้ามา เธอรีบถามว่าทำแบบนี้ทำไม
"ฉันว่าเธอน่าจะรู้ นะว่าฉันทำทำไม ฉันพูดฉันบอกกันดีๆ พวกเธอก็ไม่ฟังนี่ ฉันจะให้โอกาสครั้งสุดท้าย พวกแกจะเลิกยุ่งกับเรื่องนี้มั้ย" ซอจับหน้านิจชิตาเชยคางขึ้น
นิจชิตาถ่มน้ำลายใส่ซอ "แกจะถามฉันอีกกี่ครั้ง คำตอบฉันก็ยังเหมือนเดิม"
ซึงมีโมโหตบหน้า นิจชิตาแทน ซอเช็ดหน้าแล้วชักปืนออกมาจ่อ ทันใดมือถือเขาก็ดังขึ้น จึงชะงักรับสาย คิมมินโฮโทร.มาเสนอแลกที่ดินที่มีสายแร่ทองคำกับชีวิตนิจชิตา...คิมมินโฮใน ชุดเอ็มอีวันเดินพูดมือถือมาตามทางเดินในโรงแรม ผู้คนมองด้วย
ความแปลกใจ เขาโทร.บอกยุนอาถึงแผนการของเขา
ระหว่างที่ยุนอากำลังทำแผลให้ลุง ปุ่น ชุมพลเข้ามาเห็นเข้าใจผิดว่ายุนอาทำร้ายลุงปุ่น ยุนอารีบบอกเรื่องนิจชิตาถูกจับตัวไป ชุมพลไม่เชื่ออีก ลุงปุ่นทนไม่ไหวลุกขึ้นเขกหัว ชุมพลแล้วพูดเองว่าเป็นความจริง...
หน้า โกดังร้าง เอ็มอีวันแต่งตัวเป็นคิมมินโฮเปิดประตูเข้าไป เสียงหัวเราะของซอก็ดังขึ้น ลูกน้องซอเข้ามาล็อกแขน เอ็มอีวันมองทั้งสองคนงงๆแล้วจับทั้งคู่เหวี่ยงชนกันสลบเหมือด ซอตะโกนให้หยุดมิฉะนั้นนิจชิตาตาย นิจชิตาตกใจที่เห็นคิมมินโฮ "
นายมาทำไม..."
ซึงมีตบหน้านิจชิตาให้หยุดพูด เอ็มอีวันร้องห้ามอย่าทำอะไรนิจชิตาแล้วยื่นโฉนดที่ดินหลายฉบับให้ "นี่คือโฉนดที่ดินต่างๆที่ชาวบ้านขายให้ ผมขอแลกกับตัวคุณนิจ"
ซอ หัวเราะร่า "ไม่คิดว่าแกจะยอมเสียที่ดินมีค่าพวกนี้เพื่อแลกกับนังนี่ แกรู้มั้ย...ตอนแรกที่ฉันรู้ว่าเปลือกโลกมันเคลื่อนตัว ฉันเกือบจะถอดใจอยู่แล้ว แต่แก...ก็เข้ามาเป็นทางออกให้กับฉัน ต่อนี้ไปให้เปลือกโลกมันเคลื่อนตัวไปแค่ไหน ก็คงไม่เกินที่ดินที่อยู่
ในมือฉัน"
"คืนคุณนิจให้ผม ผมทำตามสัญญาแล้ว"...แต่ซอกลับ หันปืนมาจ่อหน้าและว่าสัญญาไม่มีค่าอะไรกับเขานอกจากสายแร่ทองคำ ว่าแล้วซอก็ยิงเปรี้ยงใส่ คิมมินโฮล้มลงด้วยแรงกระสุน
นิจชิตาร้อง กรี๊ด "ไม่...ไม่จริง! ฆ่าเขาทำไม...พวกแกฆ่า เขาทำไม"
ด้านนอก ลุงปุ่น ยุนอา ชุมพล ปราง และภูชิตมาถึงได้ยินเสียงปืนก็ตกใจ ไม่กล้าผลีผลามเข้าไป ชุมพลค้นเจอโทรโข่ง ภูชิตจึงพูดใส่โทรโข่งว่า นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจขอให้คนที่อยู่ข้างในวางปืน...ได้ผล ซึงมีกับซอตกใจ นิจชิตาฉวยโอกาสเตะท้องซอแล้ว
วิ่งหนี ซอร้องบอกซึงมีให้จับนิจชิตาไว้เป็นตัวประกัน นิจชิตาวิ่งหลบตามซอกมุมน้ำตาไหลพรากเป็นห่วงคิมมินโฮ ระหว่างที่เธอหลบซ่อนหนี ซึงมีเข้ามาจ่อปืน "แกคิดว่าตัวเองฉลาดใช่มั้ยที่ทำอย่างนี้"
ไม่ทันไรเสียงซึงมี ร้อง...โอ๊ย...แล้วล้มลง นิจชิตาตกใจเมื่อเห็นเอ็มอีวันยืนอยู่ เขาเข้ามาประคองเธอวิ่งหนีอย่างห่วงใย เธอแปลกกับท่าทางของเขา...เอ็มอีวันซึ่งก็คือคิมมินโฮแต่งเป็นหุ่นยนต์พานิจ ชิตามาถึงหน้าประตูโกดัง ได้ยินเสียงไซเรนตำรวจก็
โล่งใจ
"ตำรวจมา แล้ว...พวกเราปลอดภัยแล้ว"
"เดี๋ยวก่อน เราต้องไปช่วยเจ้านายเธอ" นิจชิตาดึงคิมมินโฮที่แต่งเป็นเอ็มอีวันเอาไว้
"ไม่ต้องห่วง เขาไม่เป็นไรหรอก" คิมมินโฮรู้ดีว่านั่นคือเอ็มอีวัน
แต่นิจชิตาเป็น ห่วงเพราะเห็นเขาถูกยิงคาตา ทันใด...ซอโผล่มาพร้อมปืนในมือ
"ไอ้หุ่น ทรยศ คิดจะทำอะไร"
คิมมินโฮเตะปืนในมือซอแล้วยื้อยุดแย่งกัน ซอคว้าไม้ หวดเขาล้มลง แล้วคว้าปืนมาจะยิง ตำรวจบุกเข้ามายิงปืนในมือซอหล่น นิจชิตาดีใจจะวิ่งเข้าไปหาลุงปุ่น ซอฉวยโอกาสเก็บปืนยิงใส่นิจชิตา คิมมินโฮเห็นกระโจนเข้ารับกระสุนแทน ตำรวจจึงรัว
กระสุนใส่ซอจนพรุน คิมมินโฮในชุดเอ็มอีวันล้มลงกอดนิจชิตาไว้ นิจชิตาตกใจ ทุกคนกรูเข้าช่วยยกเอ็มอีวันออก นิจชิตา แปลกใจที่มีเลือดเปื้อนมือเธอ ร่างเอ็มอีวันยังแน่นิ่ง ตำรวจเข้ามาถอดชุดเอ็มอีวัน
"นี่มันคนนี่หว่า ขอรถพยาบาลด่วน มีคนเจ็บถูกยิงอาการหนัก ย้ำ...ด่วน" ตำรวจวิทยุแจ้ง
ยุนอา นิจชิตา และคนอื่นตกตะลึงต่างวิ่งตามเตียงที่เข็นคิมมินโฮเข้าห้องฉุกเฉิน จากนั้นนิจชิตาก็หันมาซักยุนอา "ฉันอยากรู้ความจริง..."
ยุนอายอมจำนนเล่าถึงสาเหตุมาจากที่นิจชิตาทำหุ่นเอ็มอีวันพังที่เกาหลี และไม่สามารถซ่อมเสร็จทันส่งมอบให้ ประเทศไทย คิมมินโฮจำต้องปลอมเป็นเอ็มอีวันเพื่อรอการซ่อมแซมหุ่นเสร็จ เพื่อรักษาชื่อเสียงของแอลอีไว้
"ถ้าอย่างนั้นที่ผ่านมาทั้งหมด...เขาก็คือเอ็มอีวันใช่มั้ย" นิจชิตาถาม
ยุนอาพยักหน้ารับช้าๆ นิจชิตาแทบหมดแรงพูดอะไรไม่ออก...กลับมาบ้านนั่งซึมทั้งคืนแล้วตัดสินใจหยิบซองที่ส่งมา เป็นเอกสารตอบรับการไปเรียนต่อเมืองนอกของเธอออกมาดู
ooooooo
หลายวันผ่านไป คิมมินโฮฟื้นขึ้นมาอย่างงงๆยุนอาเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟังว่าซอเสียชีวิตส่วนซึงมีถูกคุมตัวดำเนินคดีที่เกาหลีเพราะยังมีคดีเกี่ยวพันกับการหายตัวของนักธุรกิจชาวเกาหลีอีกหลายคน คิมมินโฮถามหานิจชิตามาเยี่ยมเขาบ้างไหม ยุ
นอาลำบากใจที่จะบอกว่า หลังจากที่นิจชิตาช่วยให้สัมภาษณ์ แก้กับนักข่าวถึงเรื่องที่แอลอีใช้คนปลอมเป็นหุ่นว่าจากที่เธอใกล้ชิดเอ็มอีวัน เอ็มอีวันคือหุ่นยนต์จริงๆ คิมมินโฮไม่ได้ปลอมตัวมาแต่อย่างใด
ยุนอาขอบคุณนิจชิตาที่ช่วยรักษาชื่อเสียงบริษัทไว้ แต่นิจชิตากลับบอกว่าเธอทำเพื่อตอบแทนที่คิมมินโฮช่วยชีวิตเธอไว้ และคงไม่มีอะไรติดค้างกันอีกก่อนที่เธอจะไปจากที่นี่...ยุนอาบอกคิมมินโฮว่าเธอเพิ่งรู้ว่านิจชิตาจะไปเรียนต่อที่อเมริกาวันนี้ คิมมิ
นโฮตกใจ เขาถอดสายน้ำเกลือออก ขอกุญแจรถจากยุนอาเพื่อไปบอกความในใจกับนิจชิตา...
นิจชิตานั่งอยู่ที่สนามบินท่าทางไม่มีความสุข ปรางเข้ามาถามว่าตื่นเต้นหรือ นิจชิตาส่ายหน้า จึงถามอีกครั้ง
"นิจ...ฉันถามจริงๆเถอะ ที่แกไปเรียนต่อนี่เพราะอยากเรียนจริงๆหรือว่าแกกำลังหนีบางอย่าง"
นิจชิตายังนั่งนิ่ง ปรางจึงว่า
"ช่างมันเถอะ ยังไงแกก็ตัดสินใจเลือกไปแล้วนี่"
เวลาผ่านไป คิมมินโฮวิ่งเข้ามาในอาคาร เขามองที่บอร์ดตารางบิน...ขณะนั้น นิจชิตากำลังตรวจหนังสือเดินทางที่ช่อง ตม. เธอยืนเหม่อจนไม่รู้ว่าเจ้าหน้าที่ยื่นหนังสือเดินทางคืนให้จนลุงปุ่นต้องสะกิดเรียก ทุกคนที่มาส่งมองนิจชิตาด้วยความเป็นห่วง
คิมมินโฮวิ่งตามหานิจชิตาไปทั่วจนเริ่มเจ็บแผล ระหว่างนั้นได้ยินเสียงประกาศสายการบินและเวลา เขาจึงนึกบางอย่างได้...
ทุกคนกำลังล่ำลานิจชิตาอย่างอาลัยอาวรณ์ นิจชิตาฝากภูชิตดูแลปรางด้วย ปรางเขินที่นิจชิตารู้ความในใจของเธอ พลัน...เสียงคิมมินโฮดังผ่านเครื่องกระจายเสียง
"นิจ...ได้ยินผมมั้ย ผมรู้ว่าคุณโกรธผมจนไม่สามารถอภัยให้ผมได้ แต่ก่อนที่คุณจะไป ขอผมเจอคุณอีกครั้งได้มั้ย"
ทุกคนตกใจ นิจชิตามองไปรอบๆแล้วหันมาสบตาลุงปุ่นเป็นเชิงถาม ลุงปุ่นบอกให้เธอทำตามหัวใจตัวเอง ทุกคนมองให้กำลังใจเธอ...
พนักงานพานิจชิตามาที่ประชาสัมพันธ์ พนักงาน ประชาสัมพันธ์กระซิบบอกคิมมินโฮ
"คุณคะ...คนนั้นใช่คนที่คุณตามหาอยู่หรือเปล่าคะ"
พอคิมมินโฮหันมาเห็นนิจชิตา เขาดีใจมากรีบเข้ามาหาเธอ นิจชิตากลับถามอย่างเยือกเย็นว่าตามหาเธอทำไม คิมมินโฮหน้าเจื่อน
"คุณจะไปอเมริกาจริงๆเหรอ"
"ใช่ อย่าบอกนะว่านายมาส่งฉัน นาย...นี่ฉันจะเรียกนายว่าอะไรดี เอ็มอีวันหรือคิมมินโฮ"
"คุณจะเรียกผมว่าอะไรก็เรียกเถอะ...เพราะไม่ว่าผมจะเป็นเอ็มอีวันหรือคิมมินโฮ ผม...ก็เป็นคนที่รักคุณ"
ผู้คนแถวนั้นลุ้นกันใหญ่
"ขอบคุณสำหรับความรู้สึกนั้น แต่ฉันไม่รู้ว่าที่นาย พูดมามันเป็นความรู้สึกจริงๆของนาย หรือเป็นแค่การโกหกอีกครั้งหนึ่งของนายเท่านั้น"
"ผมพูดจริงๆ...ผมรักคุณ ได้ยินมั้ยว่าผมรักคุณ"
คิมมินโฮเสียงเศร้าลงอย่างรู้สึกผิด
"ฉันคงจะเชื่อนายไม่ได้อีกแล้ว" นิจชิตาตัดใจพูดออกไปแล้วหันหลังกลับ
คิมมินโฮร้องเรียกบอกว่าเขาจะเป็นคนไปเอง นิจชิตาหันขวับกลับมาบอกเขาว่า
"ทำไมฉันต้องไป นายยังไม่รู้อีกหรือไง"
คิมมินโฮขมวดคิ้วสงสัย
"ถ้าฉันอยู่ที่นี่ ภาพของนายก็ยังอยู่ในใจของฉัน เมื่อฉันมองไปทุกๆที่ ภาพของนายก็ยังอยู่...ที่ฉันไปก็เพราะฉัน ไม่อยากจะยอมรับว่า...ฉันรักนาย"
คิมมินโฮตะลึงเดินเข้าหานิจชิตา แต่เธอกลับถอยห่าง
"ฉันไม่สามารถโกหกตัวเองได้อีกต่อไป ฉันรักนาย... แต่นายกลับทำลายความรักของฉันด้วยคำโกหกของนาย..."
"ผมจะรอ" คิมมินโฮพูดขัดขึ้น นิจชิตางงไม่เข้าใจ... "ไม่ว่าจะกี่ปี ผมจะรอให้หัวใจคุณหายดี แล้ววันนั้นผมจะทำให้คุณกลับมารักผมอีกครั้ง"
นิจชิตานิ่งสักพักก่อนจะเงยหน้าพูด "ถึงวันนั้น...
ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าสิ่งที่นายพูดวันนี้จะเป็นแค่คำโกหกอีกคำของนายหรือเปล่า...เวลาจะพิสูจน์คำพูดและความรักของนาย"
พูดจบ นิจชิตาหันหลังเดินจากไป ปล่อยให้คิมมินโฮยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น...
วันต่อมา คิมมินโฮยืนรำลึกความหลังอยู่ริมน้ำ ที่แห่งความทรงจำของเขากับนิจชิตา เขาแหงนหน้ามองเครื่องบินที่บินผ่านไป ยุนอาเดินมาหาด้วยความห่วงใย คิมมินโฮตัดสินใจแน่วแน่ บอกยุนอาว่าเขาจะรอนิจชิตาอยู่ที่เมืองไทยเพื่อพิสูจน์ความรัก
ของเขา ยุนอาลองถาม
"แล้วถ้าเธอไม่กลับมาล่ะคะ"
"ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปเท่าไหร่ ผมก็จะรอ" สายตาคิมมินโฮมุ่งมั่น...
ooooooo
เวลาผ่านไปสองปี...บริษัทแอลอีกลับมารุ่งเรืองในเกาหลีอย่างเดิม พนักงานยืนเข้าแถวต้อนรับคิม- ยองมินที่เดินเข้ามามีคนคอยจะประคอง เขาหันบอก
"ตอนนี้ฉันไม่ใช่คนป่วยแล้ว...ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกเธอไม่ต้องมารอต้อนรับฉันอีก"
พนักงานทุกคนมองหน้ากันด้วยความงงที่คิมยองมิน เปลี่ยนแปลงไป แถมยังขอบคุณพวกเขาที่ช่วยดูแลบริษัท...
ยุนอาวิ่งหน้าตื่นเข้ามา "ท่านประธานมาได้ยังไงคะ"
"ทำไมฉันจะมาไม่ได้...มินโฮอยู่ไหน?"
ยุนอาหน้าตากระอักกระอ่วนขึ้นมาทันที...เพราะว่าในห้องทำงานของคิมมินโฮมีเอ็มอีวันแต่งตัวเป็นคิมมินโฮนั่งทำงานแทนอยู่ คิมยองมินเปิดประตูเข้ามา
"ตั้งแต่แกกลับมานี่...แกไม่คิดจะคุยกับฉันบ้างหรือไง... หา..."
ยุนอาวิ่งพรวดพราดตามเข้ามา "ท่านประธานคะ... คือว่า..."
คิมยองมินยกมือห้าม "ฉันคุยกับลูกฉันอยู่ มินโฮ... ผู้หญิงคนเดียวทำให้แกเป็นถึงขนาดนี้เลยหรือไง บอกพ่อซิ แกอยากมีเมียสักกี่คน พ่อจะให้คนหามาให้แก ให้มายืนต่อแถวยาวตั้งแต่แอลอีไปถึงเกาะเจจูเลยก็ได้"
"จริงเหรอครับท่านประธาน!" เอ็มอีวันลุกพรวดขึ้นถามอย่างดีใจ
"เอ็มอีวัน!"
"ครับผมเอง ท่านประธานจะหาคู่ให้ผมจริงๆเหรอครับ"
คิมยองมินกุมขมับก่อนจะหันไปถามยุนอาว่าคิมมินโฮอยู่ไหน...ยุนอาอึกอักที่จะตอบ คิมยองมินยกมือห้ามอีกครั้ง
"ไม่เป็นไร ตอนนี้มันคงอยู่ในที่ที่มันอยากอยู่...
เอาเถอะ ในเมื่อมันไม่อยากกลับมาก็ช่างมัน มินโฮมันช่วยฉันกับแอลอีมามากแล้ว ต่อไปนี้ฉันคงต้องช่วยมันเหมือนกัน"
ยุนอามองคิมยองมินที่ทรุดนั่งลงอย่างปลงๆด้วยความซาบซึ้งที่เขาเข้าใจคิมมินโฮเสียที...
ไม่ทันไร พนักงานมาบอกยุนอาว่าคนที่มาสอบสัมภาษณ์ รอที่ห้องแล้ว ยุนอาแปลกใจเพราะนัดไว้พรุ่งนี้ พอยุนอาเดินเข้ามานั่งตรงหน้าชายคนที่มาสัมภาษณ์ แล้วเธอต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าเขาคือชุมพล
"ครู! นี่ครูมาที่นี่ทำไมคะ"
"เอ่อ...ในใบสมัครเขียนไว้แล้วครับ"
"บอกมาเถอะค่ะว่าครูมาที่นี่ทำไม หรือว่า...ยังไม่หายโกรธก็เลยจะมาต่อว่าฉันถึงที่นี่"
ชุมพลรีบบอกว่าเขามาเพื่อขอโทษ "ก็เรื่องที่ผมโกรธคุณยุนอาไงครับ ตั้งแต่คุณกลับมาเกาหลี ผมก็เฝ้าถามตัวเองว่า ทำไมผมถึงได้โกรธคุณมากขนาดนี้ ผมใช้เวลาถึงสองปีจนรู้แล้วครับว่าทำไมผมถึงโกรธคุณ"
"ครูก็โกรธที่ ฉันโกหกครูเรื่องเอ็มอีวันไงคะ"
"ไม่ใช่ครับ...เพราะผม...ผม...ผมรัก คุณยุนอาต่างหากครับ"
ยุนอาแทบช็อกถามเขาอีกครั้งว่าพูดว่าอะไร ชุมพลจึงพูดเป็นภาษาเกาหลี ยุนอาน้ำตาซึมยืนอึ้ง ชุมพลจึงทำมือเป็นรูปหัวใจพร้อมกับพูดคำว่า...ซารังเฮโย...ยุนอายิ้มอย่างมี ความสุข
ooooooo
ตลอดเวลาที่นิจชิตาอยู่เมืองนอก ปรางมีหน้าที่เช็กอีเมล์ในคอมพิวเตอร์และอ่านให้ลุงปุ่นฟังโดยมีภูชิต นั่งฟังอยู่ข้างๆเสมอ และตอนนี้ปรางซึ่งท้องโตได้หลายเดือนก็กำลังอ่านให้ลุงปุ่นฟังว่านิจชิตา อยู่สบายดีไม่ต้องห่วงอะไร เธอกำลังสนุกกับการเรียน...
ลุงปุ่น เศร้าเพราะคิดถึง พลันเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พอรับสาย "สวัสดีครับ...ฮ้า! ยัยนิจ"
ปรางกับภูชิตพลอยตื่นเต้นดีใจไปด้วย...
นิจชิตามายืน อยู่ริมน้ำหวนคิดถึงความหลังแล้วต้องเศร้า เธอหยิบนกหวีดที่พกติดตัวไว้ตลอด นกหวีดที่คิมมินโฮเคยให้เธอเป่าเรียกเขาเวลามีอันตรายตอนที่หลงป่า เธอลองเป่ามันอีกครั้งแทรกสายลมที่พัดผ่านออกไป พอสิ้นเสียง ทุกอย่างก็เงียบ นิจชิตาเศร้าลง รำพึง
"นายโกหกฉันอีกแล้วนะ"...
นิจ ชิตาเดินมองไปรอบโรงเรียนที่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ลุงปุ่นสาธยาย
"ตอน แรกพ่อก็กะว่าไหนๆพวกเกาหลีนั่นรื้อให้เราแล้ว พ่อก็กะสร้างตึกใหม่เลย...แต่พ่อกลัวว่าขืนพ่อทำไป เรา
กลับมาจะมา ไม่ถูกน่ะสิ"
นิจชิตารู้ว่าพ่องอนที่เธอหายไปสองปีเต็ม จึงโผกอด ลุงปุ่นถามว่าจะกลับมาสอนที่นี่อีกหรือไม่ นิจชิตาพูดอย่างหนักแน่นว่าเธอจะกลับมาสอนที่นี่...แล้วเธอก็มายืนหน้าชั้น เรียน เพื่อแนะนำตัวกับนักเรียนในห้องว่าเธอเป็นครูประจำชั้น นักเรียนคนหนึ่งลุกขึ้นถามว่ามีครูคนเดียวหรือ นิจชิตาแปลกใจทำไมหรือ นักเรียนถามถึงเอ็มอีวัน นิจชิตานิ่งไปสักพักก่อนจะตอบว่า
"เอ็มอี วันกลับเกาหลีไปแล้วเพราะหมดหน้าที่แล้วจ้ะ"
"โห...นี่ผมอุตส่าห์มา ซ้ำชั้นเพราะอยากจะเรียนกับเอ็มอีวัน...ครูเอาเอ็มอีวันกลับมาสอนอีกไม่ได้ เหรอครับ"
"ไม่ได้หรอกจ้ะ..." นิจชิตาเศร้าลงรีบหันหน้าไปเขียนชื่อตัวเองบนกระดาน
เด็กๆร้องเรียก เอ็มอีวัน...เอ็มอีวัน...นิจชิตาเริ่มมีน้ำโหหันมาเอ็ดเด็กๆให้เงียบ แต่แล้วต้องตกตะลึงเมื่อเห็นคิมมินโฮ แต่เป็นเอ็มอีวันยืนยิ้มอยู่หน้าประตู
"นาย...นาย มาได้ยังไง!"
"ผมมาเป็นผู้ช่วยสอนให้คุณน่ะครับ"
"แต่ตอนนี้ ฉันไม่ต้องการหุ่นช่วยสอนอีกแล้ว"
คิมมินโฮเอื้อมมือไปจับมือนิจชิตา "แล้วถ้าผมไม่ใช่หุ่นละครับ...คุณจะว่ายังไง"
นิจชิตาดึงคิมมินโฮ วิ่งมาที่ริมน้ำ "นายเล่นอะไรของนาย"
"เล่น? ก็คุณบอกให้ผมพิสูจน์คำพูดของคุณไม่ใช่เหรอ... ผมอยู่ที่นี่มาตลอดเพราะต้องการทำให้คุณเห็นว่าสิ่งที่ผมพูดก่อนที่คุณจะไป คือความรู้สึกของผมจริงๆ"
"เหรอ...อืม...ฉันก็รู้แล้วไง" นิจชิตาเขินแต่พยายามทำหน้านิ่ง
"ผมรอคุณมาสองปี...คุณพูดแค่นี้ เนี่ยนะ"
"ก็ใช่นะสิ แล้วจะให้ฉันพูดอะไรล่ะ"
"พูดอะไรที่มัน ทำให้ผมชื่นใจหน่อยสิ อย่างเช่น...
ฉันรักนาย...อะไรอย่างนี้น่ะ"
"แหวะ...ใคร รักนาย"
ทันใด คิมมินโฮก็คว้าร่างเธอไปกอด นิจชิตาร้องลั่น
"นี่...ทำ อะไรน่ะ ปล่อยฉันนะ"
"ไม่...ผมปล่อยคุณไปครั้งหนึ่งแล้ว...ต่อไปนี้ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหนอีก"
นิจชิตาดิ้น แต่คิมมินโฮกอดแน่นขึ้นอีก "ไม่ปล่อย คุณต้องบอกว่ารักผมก่อน"
"ก็ได้...ก็ได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะบอกรักใคร นายคิมมินโฮหรือว่านายเอ็มอีวัน"
"คุณ รู้มั้ยว่าเอ็มอีวันแปลว่าอะไร เอ็มอี...คือ ME ที่แปลว่า ฉัน ส่วน one ก็คือหนึ่ง ถ้าให้แปลโดยสมบูรณ์ก็คือ ไม่ว่าผมเป็นคิมมินโฮหรือเอ็มอีวัน ก็คือ...ผมคนที่รักคุณคนเดียว"
นิจชิตายิ่งเขิน คิมมินโฮคลายอ้อมกอดก่อนจะจับเธอหันมาสบตา
"นิจ...ผมรักคุณ"
นิจ ชิตานิ่ง สบตาเขาอยู่สักพักด้วยหัวใจที่เต็มตื้นก่อนจะพูดออกมาว่า
"ฉัน ก็รักนาย"
"อะไรนะ...ผมไม่ค่อยได้ยิน"
"ฉันรักนาย" นิจชิตาพูดอีกครั้งด้วยความเขิน แต่คิมมินโฮยังแกล้งบอกว่าไม่ได้ยิน เธอจึงตะเบ็งเสียงขึ้นว่า "ฉันรักนาย...ฉันรักนาย...ฉันรักนาย พอใจรึยัง"
คิม มินโฮยิ้มมีความสุขที่สุด เขากุมมือนิจชิตาไว้
นิจชิตาบอกให้เขา ถอดชุดเอ็มอีวันออกได้แล้ว เพราะมันทำให้เธอเหมือนคนโรคจิตที่รักหุ่นยนต์
"ถึง ผมจะเป็นหุ่นยนต์ ผมก็คงเป็นหุ่นยนต์ตัวเดียว บนโลกใบนี้ ในจักรวาลนี้ที่มีหัวใจ และหัวใจของหุ่นยนต์ตัวนี้ก็สัญญาว่า...มันจะรักคุณคนเดียวตลอดไป"
ทั้ง สองยิ้มให้กันหวานซึ้งก่อนจะสวมกอดกันอย่างมีความสุขสมกับที่รอคอยกันมานาน
ooooooo
