โรบอทยอดรัก
ตอนที่ 17
พอนิจชิตารู้ว่าคิมมินโฮอยู่ที่ไหนก็รีบตามมา ชุมพลพาคิมมินโฮมาหาหลวงพ่อที่วัดหวังให้ช่วยระลึกความหลัง หลวงพ่อให้แง่คิด "เรื่องนั้นอาตมาตอบไม่ได้ แต่อาตมาตอบได้ว่าการตั้งใจอุทิศตนเข้ามาอยู่ในร่มกาสาวพัสตร์ถือเป็นกุศล ใหญ่...ไม่เปลี่ยนใจนะโยม"
สายตาคิมมินโฮมุ่งมั่น...นิจชิตาบึ่งมอเตอร์ไซค์มาถึงวัด รีบวิ่งไปที่ศาลาเห็นชุมพลกำลังช่วยพระใหม่ห่มจีวรก็ตกใจร้องเรียก "คิมมินโฮ!!"
พระใหม่หันมาเป็นครูเฉลิมไกร "อ้าว...โยมนิจ รู้ได้ไงว่าอาตมาจะมาบวช"
นิจชิตางงถามหาคิมมินโฮ ชุมพลทำท่าอึกอักกว่า
จะบอก...นิจชิตามาที่โบสถ์ พบคิมมินโฮนุ่งขาวห่มขาวนั่งทำสมาธิอยู่หน้าพระประธาน คิมมินโฮค่อยๆลืมตาขึ้นมาดีใจหลุดปากเกือบเรียกนิจชิตาออกไปแต่ยั้งไว้ทัน เขาบอกเธอว่า "ครูชุมพลบอกว่าการนั่งสมาธิอาจช่วยให้เราระลึกชาติได้ ผมเลยอยากลอง"
นิจชิตาโผเข้าจับมือคิมมินโฮถามจำอะไรได้บ้าง คิมมินโฮนิ่งงันมองมือที่สัมผัสเขา พลันเสียงหลวงพ่อกระแอมขึ้น "นี่วัดนะโยม..."
ทั้งสองสะดุ้ง ยกมือไหว้หลวงพ่อ ท่านจึงถามเขาว่า ดีขึ้นไหม คิมมินโฮส่ายหน้า เพราะมีแต่ปวดเมื่อย หลวงพ่อ จึงบอกว่า "หึ...โยมเพิ่งนั่งสมาธิครั้งแรกนี่ ความจำของโยม เป็นเรื่องของทางโลก เมื่อโยมยังอยากจะจำเรื่องทางโลกได้ โยมก็ต้องอยู่ใน
โลก"
"ผมเข้าใจแล้วครับหลวงพ่อ..." คิมมินโฮหันไปถามนิจชิตาว่ารู้ใช่ไหมว่าเขาเป็นใคร เธอพยักหน้า... "ช่วยพาผมไปในที่ที่ผมเคยอยู่กับคุณได้มั้ย"
ในขณะที่ซอกับซึงมีไปซักถามหยั่งเชิงคิมยองมิน
ยุนอากลับมารายงานว่ายังไม่พบแต่ได้แจ้งความแล้ว ทั้งสองกังวลว่าคิมมินโฮจะจำความได้และรู้ว่าพวกเขาทำอะไรไว้บ้าง...
ริมน้ำหลังโรงเรียนที่นิจชิตาพาคิมมินโฮมาดูที่ที่เธอเคยผลักเขาตกน้ำเพราะ เขาหาเรื่องเธอ คิมมินโฮแกล้งดักคอ "ใช่สิ...ตอนนี้ผมจำอะไรไม่ได้ คุณอยากจะพูดอะไรก็พูดได้นี่"
"พูดอย่างนี้อยากลองตกน้ำดูอีกทีมั้ย...เผื่อจะจำอะไรขึ้นมาได้บ้าง"
"นั่นไง...เห็นว่าคุณเป็นฝ่ายหาเรื่องผมก่อน ผมว่าคราวที่แล้วก็คงไม่ต่างกัน"
"นี่...จะพูดมากไปแล้วนะ" นิจชิตาหมั่นไส้ทำท่าจะผลัก แต่คิมมินโฮรู้ทันเบี่ยงหลบ ทำให้นิจชิตาพลาดจะตกน้ำ คิมมินโฮ คว้าตัวเธอมาไว้ในอ้อมกอด ทั้งสองสบตากันใกล้ชิด นิจชิตาเขินสะบัดตัวออก แล้วว่าถ้าเขายังจำไม่ได้ก็จะเปลี่ยนไปที่อื่น
คิมมินโฮรู้สึกมีความสุขที่ได้ใกล้ชิดกับนิจชิตา จนมาถึงริมลำธาร เขารู้สึกผิดถึงวันที่เขาทำร้ายจิตใจเธอ "ผมคงทำไม่ดีกับคุณไว้มากใช่มั้ย"
"อย่าไปพูดถึงมันเลย...พูดไปนายเองก็จำไม่ได้"
คิมมินโฮกุมมือนิจชิตา "ไม่ว่าผมคนเก่าหรือผมคนนี้ ผมอยากจะบอกคุณว่า...ผมขอโทษ" คิมมินโฮดึงนิจชิตาเข้ามากอด
"ทำอะไรของนาย!" นิจชิตาอึ้งใจสั่นรัว
"อยู่เฉยๆเถอะน่า ถ้าผมได้กอดคุณแบบนี้ บางทีความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณมันอาจจะกลับมาก็ได้"
"แต่ว่า..."
"ขอร้องล่ะ ช่วยอยู่อย่างนี้สักพักได้มั้ย" คิมมินโฮกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น...นิจชิตาหลับตาลงในอ้อมกอดของเขาอย่างมี ความสุข...
ระหว่างนั้น ซึงมีพาคนมาค้นบ้านและทำร้ายขู่บังคับลุงปุ่นให้บอกว่านิจชิตาพาคิมมินโฮไป ไหน ลุงปุ่นหน้าตาบอบช้ำ นอนกองกับพื้นเพราะไม่รู้จริงๆ
ยังคงรื้อฟื้นความหลังตามร้านอาหารที่ นิจชิตากับคิมมินโฮเคยไปทานด้วยกันในตลาด คิมมินโฮเห็นจิตรกรวาดภาพ จึงจูงมือนิจชิตาไปจ้างเขาวาดรูปคู่กัน นิจชิตาม้วนภาพให้คิมมินโฮเป็นคนเก็บไว้ เธอให้เขานั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ จะพากลับไปส่งวัด แต่ด้วยความหวังดีจึงแวะซื้อของใช้จำเป็น ให้เขารอที่รถ พลันมีลมพัดมาทำให้รูปวาดปลิวหล่นไปบนถนน เขารีบวิ่งไปเก็บ เสียงเบรกดังลั่นไปทั่วบริเวณ ทันใดเขาต้องตกใจเมื่อคนที่ลงจากรถมาเป็นซึงมี
นิจชิตากลับมาที่รถ ไม่พบคิมมินโฮก็ตกใจเที่ยวเดินถามผู้คนแถวนั้น...ซึงมีพาคิมมินโฮที่ยังทำ เป็นความจำเสื่อมมานั่งในร้านกาแฟ ซักถามว่ามาอยู่แถวนี้ได้อย่างไร คิมมินโฮ อ้างว่าเขาเดินเรื่อยเปื่อยมาจากโรงพยาบาล ซึงมีหลงเชื่อ "โชคดีจริงๆนะคะ ถ้าพี่มินโฮไม่เจอซึงมี อาจถูกจับไปขายก็ได้นะคะ" พูดจบ ซึงมีก็หยิบกระดาษเอกสารออกมาวางให้เขาเซ็นชื่ออีกครั้ง
คิมมินโฮ เลี่ยงด้วยการขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แต่แล้วเขากลับลืมภาพเขียนทิ้งไว้ที่โต๊ะ เขาหนีออกทางหลังร้าน ผ่านไปนาน ซึงมีเริ่มรู้ตัวให้ลูกน้องไปตาม เธอได้เห็นภาพเขียนบนโต๊ะ พอคลี่ดูจึงรู้ว่าคิมมินโฮไม่ได้ความจำเสื่อมและอยู่กับนิจชิตาจริงๆจึงรีบ โทร.บอกซอ
คิมมินโฮเดินจ้ำมาตามทางในตลาดอย่างระแวดระวัง แล้วเขาก็ได้เห็นนิจชิตานั่งอยู่ริมฟุตปาท จึงรีบเข้าไปยืนตรงหน้า "คุณรอผมเหรอ..."
นิจชิตาเงยหน้ามาเห็นรีบถามว่าเขาไปไหนมา คิมมินโฮดึงมือเธอให้รีบไปแล้วจะเล่าให้ฟัง...พอซอรู้เรื่องจากซึงมี เขาก็มาหาคิมยองมินที่บ้าน ทำเป็นชวนเล่นกีฬาเทควันโด แต่ซอเอาจริงซัดคิมยองมินจนอ่วมแล้วพูดทิ้งท้ายไว้ว่า "ไม่ว่าแกกับมินโฮจะทำอะไร อย่าคิดว่าฉันไม่รู้"
คิมยองมินทั้งเจ็บ ทั้งแปลกใจ...ในขณะที่นิจชิตาซักถามว่าคิมมินโฮหายไปไหนมา เขาบอกเธอว่าเขาไปเดินเล่นเผื่อจะนึกอะไรออก แล้วจับมือเธอเพราะรู้ถึงความเป็นห่วงของเธอที่มีต่อเขา และสัญญาว่าจะไม่ทำให้เธอเป็นห่วงอีก นิจชิตากำชับให้เขาอยู่ที่วัดดีๆ
"คุณ จะมาหาผมอีกมั้ย"
"ถ้านายยังเป็นนายอย่างนี้นะ เพราะถ้าสมองนายเริ่มจำอะไรได้ นายคงไม่อยากเจอฉันนักหรอก"
"ไม่ว่า ผมคนเก่าหรือคนนี้ ยังไงผมก็ยังเป็นผม ความรู้สึกไม่ได้หายไปกับความทรงจำ"
"ชิ...ปาก ดี แล้วฉันจะรอดู" นิจชิตาทำหน้าตึงใส่ก่อนจะแอบยิ้มเขินเดินออกไป...
กลับ มาบ้าน นิจชิตาพบว่าลุงปุ่นหน้าตาปูดบวมแต่เขาโกหกว่าตกบันได...ยุนอามาหาคิมมินโฮ ที่วัดเพื่อบอกความเคลื่อนไหวของซอกับซึงมี แต่พอรู้ว่าซึงมีเจอเขาแล้วก็ตกใจ คิมมินโฮนึกได้ว่าเขาลืมภาพเขียนไว้ที่ร้านกาแฟ ถ้าซึงมีเห็นต้องเป็นเรื่องแน่
จึงเป็นห่วงนิจชิตาขึ้นมา ทั้งสองมาที่บ้านนิจชิตากลางดึก พลันได้ยินเสียงเธอร้องกรี๊ดวิ่งออกมาจากบ้าน เขารวบตัวเธอไว้แล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่ทันไรลุงปุ่นเดินจับตัวตุ๊กแกออกมาพร้อมบ่น
"อะไรกัน...แค่นี้ทำ เป็นร้องซะตกอกตกใจ"
พอยุนอาเห็นตุ๊กแกก็ร้องกรี๊ดขึ้นมาอีกคน คิมมินโฮหัวเราะ นิจชิตาเคืองถามเขามาทำไม ยุนอารีบแก้ตัวให้ว่า "ท่านรองคิดว่าคุณนิจมีอันตราย...ก็ตั้งแต่ท่านรองความจำเสื่อม ท่านรองก็มีสัมผัสพิเศษค่ะ"
คิมมินโฮเบ้หน้ากับเหตุผลของยุนอา แต่ก็เดินเข้าไปหานิจชิตา สบตาเธอก่อนจะพูดอย่างจริงจัง "ผมสัญญาว่าต่อไปนี้ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายคุณ"
"เป็นไรมากเปล่า กลับไปเถอะ ตอนนี้ต่อให้นายสัญญาไปก็ไม่มีประโยชน์...ก็ตอนนี้นายความจำเสื่อม แล้วพอความจำนายกลับมา นายก็จำไม่ได้ว่านายเคยสัญญาอะไรไว้กับฉัน"
คิม มินโฮจับมือนิจชิตามาทาบที่หัวใจ "คำสัญญาของผมมาจากหัวใจ"
ทั้งสอง สบตากันซึ้ง...
ooooooo
หลายวันที่ผ่านมา ภูชิตไม่ได้ออกไปทานข้าวพอรู้สึกหิว ออกมาหาซื้อของกินที่ตลาดกลับโดนพวกพ่อค้าแม่ค้าหัวเราะเยาะ และพูดจาขบขันที่เขาโดนพักงานจนทนไม่ได้ จึงแอบไปหาเอกให้เอาไข่ที่ปรางส่งตลาดมาส่งให้เขาทุกวัน
และแล้วคิม มินโฮก็ได้เห็นถึงความห่วงใยของพ่อที่เผอิญมาที่วัดเพื่อขอให้สิ่ง ศักดิ์สิทธิ์ปกปักรักษาเขา ประจวบกับยุนอาได้ยินคิมยองมินพูดโทรศัพท์ว่ามีคนมากว้านซื้อหุ้นแอลอีมากจน ผิดปกติจึงมาบอกเขา และได้ให้คนที่บริษัทสืบ จนได้ความว่า
"เท่าที่ ทราบ ทั้งหมดที่มีอยู่...ยังดีที่ตอนนี้เราถือหุ้นของท่านประธานกับคุณซอรวมกัน แล้วยังเกินครึ่งนึง"
"แล้วถ้ามันไม่ใช่อย่างที่เราคิดล่ะ" คิมมินโฮสังหรณ์ใจ เขาให้ยุนอาไปบอกคิมยองมินให้ซื้อหุ้นคืนจากซอให้หมด...
แต่ คิมยองมินไม่เชื่อยุนอา เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นทำไมซอถึงอยากให้ซึงมีแต่งงานกับคิมมินโฮ พอดีซอมาหา เขาจึงถามเรื่องมีคนกว้านซื้อหุ้น ซอหัวเราะและพูดจาตำหนิ
"เป็น ประธานภาษาอะไรวะยองมิน เรื่องแค่นี้ทำไมแกเพิ่งรู้หรือไง"
คิมยองมิ นอึ้งนึกไม่ถึงว่าเพื่อนรักจะทรยศ เขาปรี่เข้าใส่ซอแต่กลับสู้ซอไม่ได้ "ฉันขอเตือนแกอย่าทำอย่างนี้อีก ไม่ยังงั้นบั้นปลายชีวิตแกอาจจะลงไปอยู่ในอ่าวไทย...แต่ในเมื่อแกยังเห็นฉัน เป็นเพื่อน ฉันจะยอมให้แกมีอำนาจบริหารแอลอีต่อไปก็ได้ แต่
แกต้องบอกว่าข้อมูลสายแร่ทองคำอยู่ไหน"
"แก...แกรู้เรื่องสายแร่ ทองคำได้ยังไง"
ซอว่าไม่สำคัญ คิมยองมินโกรธปากคอสั่นหายใจหอบถี่ ยุนอาเข้ามาประคอง ซอสายตากร้าวประกาศว่าเขาเป็นประธานคนใหม่ของแอลอีกรุ๊ป คิมยองมินช็อก...ยุนอารีบโทร.บอกคิมมินโฮให้ไปที่โรงพยาบาล คิมยองมินอยู่ในห้องไอซียู
"เกิดอะไรขึ้น!" คิมมินโฮถามด้วยความตกใจเมื่อมาถึง
"มันเป็นอย่างที่ท่านรองคิดจริงๆ แต่มันไม่เพียงแค่นั้น คุณซอต้องการสายแร่ทองคำด้วย"
ผลปรากฏว่าคิม ยองมินเส้นเลือดในสมองแตกเป็นอัมพาต ทำให้ซอกับซึงมีต้องมานั่งหงุดหงิดที่ไม่อาจรีดความลับออกมาได้ พอดีข่าวของคิมยองมินออกทีวี พนักงานกำลังเสิร์ฟน้ำได้ยินข่าวตกใจทำน้ำหกราด ซึงมีโกรธมาก แต่พอรู้ว่าพนักงานตกใจ
เพราะทางแอลอีขอซื้อที่บ้านเธอ แล้วมาเป็นแบบนี้ยังต้องการซื้ออยู่หรือเปล่า ซอยิ้มอย่างซ่อนความร้ายกาจเอาไว้ โชคเข้าข้างเขาแล้ว เขาจะได้รู้ว่าสายแร่ทองคำอยู่แถวไหน
ooooooo
ให้เผอิญปรางมา ตลาดแล้วโดนต่อว่าที่ไม่ส่งไข่ไก่มาให้ ปรางแปลกใจกลับมาซักถามเอกที่เป็นคนส่ง จึงได้รู้ว่าเอกเอาไปส่งให้ภูชิตโดยไม่บอกเธอ ปรางเอ็ดเอกจนต้องโกรธกันไปหลายวัน...ภูชิตนอนฝันร้าย ฝันว่าตัวเขาตายแล้วไม่มีใครไปงานศพเขาเลย ทำให้เขานึกถึงคำพูดของปรางที่มักเตือนให้เขาเป็นคนมีน้ำใจและอย่าใช้อำนาจ หน้าที่เอารัดเอาเปรียบใคร
ด้วยความเป็นห่วงทำให้นิจชิตาค้นหาวิธีรั กษาคิมมินโฮให้ความจำกลับคืน พอดีได้ยินลุงปุ่นเดินหาหนังสือแล้วบ่นว่า...หายตรงไหนให้หาตรงนั้น...นิจชิ ตาคิดได้ว่าควรทำอย่างไร
เช้าตรู่ เธอย่องไปหาคิมมินโฮที่วัด เขากำลังช่วยซักจีวรพระขึ้นตากราว รู้สึกมีคนเดินมาข้างหลังเงื้อไม้จะฟาด นึกว่าเป็นพวกคนร้ายจึงเบี่ยงตัวหลบแล้วกระโจนคร่อมร่างเงื้อหมัดจะชก
"เดี๋ยว ก่อน...ฉันเอง" นิจชิตาร้องลั่น...
คิมมินโฮหัวเราะเมื่อรู้ว่านิจชิ ตาจะช่วยให้เขาหายความจำเสื่อมด้วยการตีหัวให้สมองกระทบกระเทือนอีกครั้ง เขาจึงบอกเธอว่า ถ้าลองแล้วไม่ได้ผลแย่กว่าเดิมเธอต้องรับเลี้ยงเขาตลอดชีวิต นิจชิตาเบ้หน้า คิดหาวิธีใหม่ด้วยการสะกดจิต... นิจชิตาลงมือเอง เอาจี้สร้อยมาเหวี่ยงตรงหน้าให้คิมมินโฮมองเหวี่ยงอยู่นานไม่ได้ผล
"ฉัน บอกให้มองสร้อยไม่ใช่มองหน้าฉัน"
"แต่ถ้าผมมองหน้าคุณ บางทีความจำของผมมันอาจกลับมามากกว่าให้มองที่สร้อยนะ"
นิจชิตาหลบ สายตาเปลี่ยนเรื่อง "ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ความทรงจำนายกลับมาแล้วนะ"
"บางที ความทรงจำผมไม่กลับมา อาจเป็นเพราะผมไม่อยากจะจำมันก็ได้"
"หมายความ ว่าไง"
"ไม่เคยได้ยินเหรอ ว่าอดีตเป็นสิ่งที่เราอยากจะจำแต่กลับลืม แต่ความทรงจำคือสิ่งที่เราอยากลืมแต่กลับจำ"
"มันก็จริงของนาย...แต่ ...ฉันมีวิธีที่จะเปลี่ยนอดีตให้เป็นความทรงจำ"
คิมมินโฮทำหน้างง นิจชิตาขยายความว่า ให้ทำอดีตให้ดี ด้วยการทำปัจจุบันให้ดีแล้วมันจะกลายเป็นอดีตที่ดีเอง คิมมินโฮทึ่งประทับใจในตัวเธอ "ถ้าอย่างนั้นความทรงจำผมจะกลับมาหรือไม่ก็ไม่สำคัญแล้วสิ"
"ทำไมไม่ สำคัญ!"
"ก็ตอนนี้คุณคือปัจจุบันของผมไง"
นิจชิตาอึ้งก่อนจะ เขินลุกขึ้นเฉว่าไม่เข้าใจแล้วรีบเดินกลับไป คิมมินโฮมองตามเธอด้วยความรัก เธอเป็นคนเดียวที่อยู่กับเขาเวลาที่เขาแย่ที่สุด...
เพราะความเป็น เด็กจึงน้อยใจ เอกมาปรึกษามะลิว่าปรางไม่รักเขาแล้ว มะลิดูหนังมากไปหน่อยแนะนำให้ลองดูว่าปรางรักและเป็นห่วงเอกไหม ด้วยการทำเป็นว่าเอกโดนจับตัวเรียกค่าไถ่ ปรางตกใจรีบหาเงินไถ่ตัว มีภูชิตคอยช่วยหาเงินมาให้ ทั้งสองมาที่นัดหมาย เอกกับมะลิปีนอยู่บนต้นไม้ดูความกระวนกระวายของปราง พลันเด็กทั้งสองตกลงมาจากต้นไม้ ปรางตกใจรีบเข้าไปอุ้ม
เอกโดยไม่ดุ ว่า เอกจึงรู้ถึงความรักและห่วงใยของปราง เขากราบขอโทษปราง...และเหตุการณ์นี้ทำให้ภูชิตยิ่งได้คิดว่าเงินที่หมดไปยัง หาใหม่ได้ แต่ชีวิตหาใหม่ไม่ได้
ooooooo
และแล้วซอก็ได้รู้ว่าสายแร่ทองคำอยู่ในจังหวัดที่เขาอยู่จริง และที่คิมยองมินยังทำอะไรไม่ได้เพราะมีสองที่ที่ไม่ยอมขาย ซอจึงใช้อิทธิพลบีบบังคับเฮียย้งเจ้าของตลาดให้ขายที่ พ่อค้าแม่ค้าโวยวายที่เข้าไปขายของไม่ได้ ปรางกับภูชิตมาตลาดพอดีจึงเข้าซักถาม
"นึกว่าใคร ที่แท้ก็ปลัดนี่เอง ทำไมครับ ผมทำถูกกฎหมายที่นี่ทุกอย่าง ถ้าจะมาจับ ปลัดก็น่าจะจับไอ้พวกนั้นที่บุกรุกที่ของผมมากกว่า" ซอชี้ไปที่พวกพ่อค้าแม่ค้า
"ที่ตรงนี้เป็นของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ เฮียย้งกับผมรู้จักกันดี เขาไม่มีวันขายที่ที่ตกทอดมาตั้งแต่รุ่นพ่อเขาให้คุณอย่างแน่นอน" ภูชิตไม่เชื่อ
ซอยิ้มมุมปากแล้วให้ลูกน้องเอาตัวเฮียย้งออกมา หน้าตาเฮียย้งสะบักสะบอมเขียวช้ำ เขาจำต้องพยักหน้า ภูชิต ปราง และคนอื่นต่างตกใจเมื่อรู้ว่าเฮียย้งโดนซ้อมจนต้องยอมขายตลาด...
ไม่เพียงแค่นั้น ซอยังเข้าพบผู้ว่าฯเพื่อแนะนำตัวว่าเขาคือประธานบริษัทแอลอีคนใหม่ ต้องการปรับปรุงโรงเรียนให้เจริญขึ้น ผู้ว่าฯหลงเชื่อเซ็นอนุมัติ...ซึงมีคุมคนงานมาปิดป้ายห้ามเข้าโรงเรียน นิจชิตากับลุงปุ่นตกใจจะรื้อป้ายออก ซึงมีเข้ามาท้า "ถ้ากล้าแตะต้องก็ลองดู"
"ซึงมี...นี่มันเรื่องอะไร เธอจะมาหาเรื่องอะไรอีก"
"สำคัญตัวผิดไปหรือเปล่า รู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้โรงเรียนเป็นของฉันแล้ว"
ทุกคนตกใจ ซึงมียื่นซองเอกสารให้ดู "นี่คือใบอนุญาตจากท่านผู้ว่าฯให้บริษัทแอลอีเป็นผู้รื้อถอนและพัฒนา โรงเรียนแห่งนี้"
ลุงปุ่นช็อกถึงกับเป็นลม ทุกคนจึงต้องประคองลุงปุ่น กลับบ้าน...นิจชิตาโทษตัวเอง "ถ้าฉันปล่อยให้คุณคิมแต่งงานไป เรื่องอย่างนี้ก็คงไม่เกิด ฉันขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน"
"นิจ...ไม่ใช่ความผิดแกซะหน่อย" ว่าแล้วปรางก็หันไปถามภูชิตว่าควรทำอย่างไรดี
ภูชิตพานิจชิตาและปรางเข้าพบผู้ว่าฯ เพื่อถามเรื่องปิดโรงเรียน ผู้ว่าฯโกรธ "ฉันอนุมัติไปแล้ว จะให้ฉันเปลี่ยนคำสั่งหรือไง...พวกเธอกำลังว่าฉันบกพร่องต่อหน้าที่หรือไง ฉันถามหน่อยว่าการที่คุณซอเขาจะเข้าไปพัฒนาโรงเรียนมันผิดตรงไหน ฉันก็เห็นว่ามันเป็นเรื่องดี"
"แล้วท่านถามพวกเราหรือยังคะว่าเราต้องการมั้ย" นิจชิตาย้อนถาม
ผู้ว่าฯตบโต๊ะเปรี้ยงไม่พอใจ ไล่ให้ทุกคนกลับไป นิจชิตา คิดว่าเธอต้องทำอะไรซักอย่าง...คิมมินโฮกลุ้มใจที่เขาเป็นต้นเหตุให้ทุกคน เดือดร้อน เขาคิดจะไปพบซอ ยุนอาหวั่นใจจะเป็น การฆ่าตัวตาย...ขณะนั้น ซึงมีกับซอกำลังดีใจกับผลงาน เดินคุยกันออกมาจากร้านอาหารโรงแรม คิมมินโฮเข้ามาขวาง "แกทำอย่างนี้ทำไม"
"ฉันทำอะไร" ซอกวน
"แกทำลายพ่อฉัน ทำลายแอลอี แล้วแกยังทำร้ายคนที่นี่อีก แกต้องการอะไรกันแน่"
"พูดให้มันดีๆหน่อย ใครกันแน่ที่ทำ คิดดูดีๆซิ ถ้าแกไม่ยกเลิกการแต่งงาน ไม่ทำตัวขี้ขลาดแกล้งความจำเสื่อม แล้วมันจะเป็นอย่างนี้มั้ย" คิมมินโฮยืนอึ้ง ซอยังพูดอีกว่า "ส่วนสายแร่ทองคำ ฉันเองก็ไม่ได้ทำอะไรเลย พวกแกต่างหากที่เป็นคนค้นพบมัน แล้วฉันผิดตรงไหน ถึงฉันไม่ทำ ยังไงแกกับยองมินก็ต้องซื้อที่ที่โรงเรียนนั่นอยู่ดี คนที่ทำร้ายพวกเขาไม่ใช่ฉัน แต่เป็นแก"
คิมมินโฮอึ้งเพราะจริงอย่างที่ซอพูด ทันใดเสียงนิจชิตา ดังขึ้น "นายไม่ได้ความจำเสื่อม!"
หมดทางแก้ตัว คิมมินโฮจำต้องพยักหน้าอย่างสำนึกผิด นิจชิตาตบหน้าเขาผัวะ...เธอถามเขามาที่นี่เพราะต้องการสายแร่ ทองคำใช่ไหม เขาพยักหน้ารับ เธอตบเขาอีกผัวะ...
"นิจ..." คิมมินโฮอยากอธิบาย แต่ซึงมีชิงพูดให้ย่ำแย่ ลงไปอีก "รู้ความจริงแล้วสินะยัยโง่ เธอไม่ได้มีอะไรเหนือกว่าฉันเลย ที่เขาบอกรักแกน่ะ มันเรื่องหลอกลวง สิ่งที่พี่มินโฮต้องการจริงๆคือ...สายแร่ทองคำ"
"ไม่จริงนะนิจ!" คิมมินโฮพูดเท่านั้น นิจชิตาก็ตบเขาอีกครั้ง
"นายมันเลวที่สุด" พูดจบนิจชิตาก็วิ่งออกไป
คิมมินโฮวิ่งตามร้องเรียก "นิจ...ฟังผมก่อน"
ทันทีที่คิมมินโฮจับแขนนิจชิตาไว้ได้ เธอก็สะบัดออกอย่างรังเกียจ "อย่ามาแตะตัวฉัน"
คิมมินโฮอึ้ง "ใช่...ผมมันเลว แต่ฟังผมก่อนได้มั้ย มันเป็นอย่างที่ซึงมีว่าจริงๆ ผม...ผมกับพ่อมาที่นี่เพราะเรื่องสายแร่ทองคำ"
นิจชิตาบอกให้เขาหยุดพูด เธอเอามือปิดหู เขาดึงมือเธอออก "คุณต้องฟัง...จนกระทั่งผมได้เจอคุณ มันทำให้ผมเปลี่ยนไป นิจ ตอนนี้ผมไม่คิดจะทำอย่างนั้นแล้ว รู้มั้ยเพราะอะไร ก็เพราะว่าผมรัก..."
นิจชิตาสวนขึ้นก่อนที่เขาจะพูดจบ "นายยังโกหกอะไรอีก นายโกหกฉัน โกหกพ่อ โกหกทุกคน นายชนะแล้ว ตอนนี้นายได้ทุกอย่างที่นายต้องการแล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้านายอีก... ฉันเกลียดนาย ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดนาย" นิจชิตาพูดเสร็จร้องไห้วิ่งออกไป
คิมมินโฮเสียใจไม่น้อย...นิจชิตาขี่รถมาจอดนั่งร้องไห้ที่ริมน้ำ ปราง ชุมพล และภูชิตขับรถตามหานิจชิตา มาเห็นรถจอดอยู่ ปรางรีบลงไปหา นิจชิตาโผกอดปรางร้องไห้โฮ
คิมมินโฮนั่งหน้าเครียด เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ยุนอาฟัง ยุนอาไม่เข้าใจว่าเขายอมไปขอร้องซอแล้ว ทำไมนิจชิตายังโกรธขนาดนั้น "สิ่งที่ฉันทำเพื่อพวกเขามันช่างเล็กน้อยสำหรับความทุกข์ที่พวกเขากำลังได้ รับอยู่ตอนนี้ ทุกคนที่นี่ก็เหมือนครอบครัวของเราไปแล้ว ฉันทนเห็นพวกเขาเป็นทุกข์อย่างนี้ต่อไปไม่ได้หรอกยุนอา"
ทันใด ปราง ภูชิต และชุมพลเดินเข้ามา ภูชิตปรี่เข้าชกคิมมินโฮ ยุนอาตกใจหันไปขอให้ชุมพลกับปรางห้าม แต่ชุมพลสีหน้าเสียใจพูดว่า "คุณยุนอาครับ คุณทำให้ผมเสียใจมากนะครับ ผมเคยคิดว่าคุณคงไม่โกหกผม แต่ผมเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมา ผมมันเป็นไอ้โง่ที่ให้คุณหลอกตลอดเวลา"
"ไม่จริงนะคะ ยุนอาอธิบายในสิ่งที่ยุนอากับท่านรองทำได้นะคะ"
"ยุนอา...อย่านะ" คิมมินโฮร้องห้ามทั้งที่ตัวเองบอบช้ำจากการถูกชก
ปรางกับภูชิตบอกให้คิมมินโฮกับยุนอากลับประเทศไปเสีย ชุมพลมองยุนอาด้วยสายตาทั้งรักทั้งเกลียดก่อนจะตัดใจเดินจากไป ทั้งยุนอาและคิมมินโฮเศร้าเสียใจที่ไม่มีใครฟังพวกเขา
ooooooo
วันต่อมา ยุนอามาหาชุมพลที่บ้าน เห็นเขากำลังใส่บาตรพระด้วยของทุกอย่างที่เธอให้เขา แสดงว่าเขาตัดใจจากเธอหมดสิ้น...ปรางกับภูชิตมาที่บ้านนิจชิตา พอดีชุมพลถือกล่องพัสดุที่มีคนส่งมาให้นิจชิตา พอเธอเปิดออกดู เป็นหัวหมูถูกควักลูกตาออกเลือดเกรอะกรังน่าเกลียดน่ากลัว มีโน้ตขู่ว่าถ้าไม่เลิกยุ่ง ต่อไปจะเป็นหัวคน
ปรางให้ไปแจ้งความแต่ภูชิตไม่เห็นด้วยเพราะถึงอย่างไรผู้ว่าฯก็เซ็นอนุมัติ ไปแล้ว นิจชิตาคิดแผนใหม่ได้ เธอมายุ เฮียฮุย แต่เฮียฮุยไม่สนใจเพราะยอดขายเครื่องไฟฟ้าเดือนนี้ ของเขาทะลุเป้า แสดงว่าแอลอีไม่มีผลต่อเขา นิจชิตาจึงใส่ไฟว่า "คือ...พวกมันบอกว่าเดือนนี้พวกมันให้เฮียขายไปก่อน เพราะมันเอาเวลาทั้งหมดไปทุ่มให้กับการก่อสร้างศูนย์เครื่องไฟฟ้าที่ใหญ่ ที่สุดในภูมิภาคนี้น่ะค่ะ แล้วหลังจากนั้นแม้แต่ถ่านไฟฉาย เฮียก็อย่าหวังว่าจะขายได้"
ปรางกับภูชิตเริ่มเข้าใจแผนของนิจชิตา จึงช่วยกันพูดให้เฮียฮุยรู้ว่า แอลอีกำลังจะสร้างศูนย์เครื่องไฟฟ้าที่ตลาด... เฮียฮุยไม่พอใจรีบยกพวกมาที่ตลาด สั่งคนงานหยุดการรื้อถอน... ซอกับซึงมีกำลังถูกสัมภาษณ์ออกอากาศว่าเป็นนักธุรกิจใจบุญที่กำลังจะสร้าง บ้านเด็กกำพร้า ทันใดลูกน้องเข้ามากระซิบเรื่องเฮียฮุย ซอลุกออกไปทันที ซึงมีต้องแก้สถานการณ์ว่าซอออกไปเตรียมสั่งของเลี้ยงนักข่าว
ซอมาประจันหน้ากับเฮียฮุย ต่างคนต่างเบ่งใส่กัน แต่แล้วเฮียฮุยก็สู้ความดุร้ายของซอไม่ได้ เกือบโดนซอเอาไฟฟ้าดูด กวงกับลูกน้องต้องหิ้วเฮียฮุยกลับไป...นิจชิตากับพวกแอบมองอยู่รู้แล้วว่า เฮียฮุยจัดการไม่ได้ กลับมาบ้านก็โดนลุงปุ่นตำหนิที่เกือบทำให้เฮียฮุยตาย ภูชิตเครียด
"ผมว่าพวกเราเลิกเถอะ...ผมรู้ว่าที่พูดอย่างนั้นมันอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ผมไม่อยากให้ทุกคนเป็นอะไร"
ปรางโกรธหาว่าภูชิตขี้ขลาด "ฉันว่าที่ปลัดถูกพักราชการมันยังน้อยไป นายน่าจะโดนไล่ออก ไล่ออกจากความเป็นมนุษย์ มันถึงจะถูก"
ภูชิตทั้งโกรธทั้งเสียใจ เดินกลับออกไป นิจชิตาจะตาม ไปเคลียร์แต่ปรางรั้งไว้ ลุงปุ่นกับชุมพลหน้าจ๋อยกับบรรยากาศมาคุๆแบบนี้...นิจชิตาไม่เห็นด้วยที่ ปรางมาทะเลาะกันเองจึงวิ่งตามภูชิตออกมาหน้าบ้าน แต่แล้วต้องตกใจเมื่อพบคิมมินโฮ เธอทำไม่เห็นเขาแล้วเดินผ่าน
คิมมินโฮคว้าแขนเธอไว้ "ฟังก่อนไม่ได้เหรอ...ผมอยากให้คุณแยกความรู้สึกของคุณกับความเดือดร้อนของ ชาวบ้าน"
"แล้วที่มันเป็นอย่างนี้ก็เพราะใคร"
"ผมรู้ว่าผมเป็นต้นเหตุ เพราะฉะนั้นผมจะต้องแก้มันด้วยตัวเอง ผมจะไม่ยอมให้ทุกอย่างตกอยู่ในมือของคุณซอแน่นอน"
"แต่ไปตกอยู่ในมือของนายแทนใช่มั้ย...นายเสียใจที่พวกนั้นมาชุบมือเปิบ จึงจะมาหลอกใช้พวกเราอีก"
คิมมินโฮส่ายหน้า แต่นิจชิตาไม่ฟัง ไล่เขาไปให้พ้นหน้า ไม่ต้องเจอกันทั้งชาตินี้ชาติหน้า
ooooooo
