โรบอทยอดรัก
ตอนที่ 16
กลางดึก คิมมินโฮนอนหลับอยู่ที่โซฟา ซึงมีเดินมามองเขาอย่างยิ้มเยาะ แววตาชิงชัง "แค่นี้ยังไม่พอสำหรับแกทั้งสองคน คนอย่างซึงมี ถ้าคิดจะเหยียบใคร มันต้องเหยียบให้จม"
วันรุ่งขึ้น คิมมินโฮตื่นขึ้นมาเห็นเตียงซึงมีว่างเปล่าก็ตกใจ มองไปมีโน้ตติดอยู่ที่หน้าประตู ข้อความว่า "พ่อซึงมีเคยบอกไว้ว่า ถ้าเรากลัวสิ่งใด ให้เราเผชิญหน้ากับสิ่งนั้นซึงมีไม่อยากอยู่กับความกลัวไปตลอดชีวิต"...อ่าน จบ คิมมินโฮ รู้ทันทีว่าซึงมีไป
ไหน
จริงอย่างที่คิด ซึงมีมาที่บ้านนิจชิตา ขณะนั้นนิจชิตากำลังรดน้ำต้นไม้ เพราะไม่ต้องไปสอนหนังสือ ซึงมีเข้ามาพูดจาเยาะเย้ย "ฉันมาขอบใจเธอที่ทำให้ฉันกับพี่มินโฮเข้าใจกันได้"
"ที่จริงเธอไม่ ต้องขอบใจฉันหรอก เพราะทั้งหมดที่เธอได้มา มันเป็นการลงทุนลงแรงของเธอเอง"
"ฉัน รู้ว่าเธอคงเสียใจ อีกนิดเดียวเธอก็จะได้พี่มินโฮไปอยู่แล้ว แต่มันก็คงจะดีกว่าปล่อยให้เขามาดักดานอยู่กับครูบ้านนอกอย่างเธอ"
"ก็ เลยลากเขาลงอยู่ในโคลนตม เกลือกกลั้วกับผู้หญิงอย่างเธอแทน ฝากบอกเขาด้วยนะว่าฉันดีใจด้วยที่เขาเจอที่ที่เหมาะกับเขาแล้ว...หมดธุระ แล้วใช่มั้ย"
"ทำไม...หรือว่าทนฟังเรื่องฉันกับเขาไม่ได้"
"ใช่...แต่ ที่ฉันทนไม่ได้ก็คือความชั่วของเธอ ออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว ฉันไม่อยากให้บ้านฉันต้องแปดเปื้อนเพราะเรื่องบัดสีของเธอ"
ซึงมี โกรธที่โดนไล่ คำนวณเวลาแล้วจึงย่างก้าวเข้าจะทำร้าย นิจชิตาเอาสายยางในมือฉีดน้ำใส่บอกว่าเพื่อล้างสิ่งโสโครก ซึงมีร้องโวยวายดังๆ ทันใด...เสียงคิมมินโฮดังให้หยุด... นิจชิตาชะงัก ซึงมีร้องไห้โฮวิ่งไปหาคิมมินโฮ "พี่มินโฮ...พี่มินโฮมาทำไมคะ"
"ซึง มีเป็นอะไรมั้ย...ฉันไม่อยากเชื่อว่าเธอจะทำร้ายซึงมีจนกระทั่งฉันได้มาเห็น กับตา"
"ใช่...ฉันมันเป็นอย่างนี้ ในเมื่อรู้แล้วก็พาคู่หมั้นนาย กลับไปซะ" นิจชิตาประชด
"ไม่นะคะพี่มินโฮ ซึงมีผิดเอง ที่ซึงมีมาหาครูนิจก็เพราะอยากทำในสิ่งที่พ่อซึงมีบอกไว้"
ซึงมีทำ เป็นยอมแพ้ มาเพื่อให้อภัยนิจชิตา "แล้วเรื่องที่ฉันบอกเธอล่ะ เธอจะตกลงมั้ย"
ทั้งคิมมินโฮและนิจชิตาสงสัยว่าเรื่องอะไร ซึงมีแสร้งอ้ำอึ้งพูดว่า เธอมาขอให้นิจชิตาแต่งงานกับคิมมินโฮ เพราะเธอไม่อยากให้เขามาอยู่กับผู้หญิงหน้าตาน่าเกลียดอย่างเธอ
"เธอ เป็นผู้หญิงที่น่าเกลียดมาก" นิจชิตาทนไม่ไหวกับการเสแสร้งของซึงมี
คิม มินโฮกลับเอื้อมมือไปจับมือซึงมีและพูดว่า "เธอต่างหาก...ซึงมีไม่ได้น่าเกลียดสำหรับพี่เลย คนที่มีจิตใจต่ำช้าต่างหากที่น่าเกลียดสำหรับพี่...พี่จะแต่งงานกับซึงมี"
แวว ตานิจชิตาทั้งอึ้งทั้งเสียใจสุดๆ หูอื้อยืนนิ่งมองซึงมีซบหน้ากับอกคิมมินโฮและแอบยิ้มเยาะมาที่เธอ...
กลับมาที่โรงแรมด้วยความปวดใจ คิมมินโฮไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น เขารู้สึกผิดที่มองซึงมีผิดมาตลอด ซึงมีทำเศร้าบอกเขาว่าเธอไม่เคยโกรธเขาเลย "ตลอดเวลา ซึงมีไม่เคยคิดไม่ดีกับพี่มินโฮเลย แม้กระทั่งตอนนี้ ถ้าพี่มินโฮจะไม่แต่งงานกับซึงมี ซึงมีก็จะไม่โกรธค่ะ ซึงมีเข้าใจและยังจำได้เสมอที่ พี่มินโฮบอกว่าไม่เคยรักซึงมีเลย"
คิม มินโฮคว้ามือซึงมีไว้ "แต่ซึงมีเป็นคนบอกพี่เองไม่ใช่เหรอว่าจะทำให้พี่รักซึงมีให้ได้"
ทั้ง สองสบตากัน คิมมินโฮสัญญาว่าเขาจะแต่งงานกับเธอแน่ ซึงมีแอบยิ้มอย่างมีชัย...พอได้อยู่คนเดียว ซึงมีโทร.หาซอ...ซอเพิ่งจัดการนักข่าวกับช่างภาพที่บังอาจมาแอบถ่ายทำข่าว ขณะเขากำลังส่งยาให้ลูกค้า พอรู้ข่าวจากซึงมี "ไม่น่าเชื่อ...เราทำได้ยังไง"
"ก็แค่ยอมเปียกนิดหน่อยแล้วก็เล่น ละครสองสามฉาก ว่าแต่พ่อเถอะ เรื่องสายแร่ทองคำไปถึงไหนแล้วคะ"
"ตอนนี้ พ่อให้คนของเราเข้าไปเอาข้อมูลอยู่ เราไม่ต้องห่วงพ่อหรอก ห่วงแต่ตัวเองอย่าทำพลาดล่ะ" ซอกำชับด้วยความเป็นห่วงเชิงสั่ง...ซึงมีลงทุนขนาดนี้ไม่ยอมพลาดแน่
แล้ว มือขวาของซอก็เข้ามายื่นแฟลชไดรฟ์ให้ พร้อมกับรายงานว่า นี่เป็นข้อมูลดาวเทียมสำรวจสายแร่ของแอลอี ซอถามว่าพบที่ไหนแล้วต้องตกตะลึงเมื่อรู้ว่าอยู่ในประเทศไทย
ooooooo
สนาม หน้าบ้านชุมพล เขากำลังสอนให้ยุนอารู้จักการต่อยมวยเพื่อเอาไว้ป้องกันตัว ยุนอากลับพูดว่าถ้าซึงมีเป็นศิลปะป้องกันตัวคงไม่โดนนิจชิตาทำร้าย ชุมพลชะงักและไม่เชื่อว่านิจชิตาจะทำอย่างนั้น เพราะเขากับเธอโตมาด้วยกัน ยุนอาโกรธที่ชุมพลเข้าข้างนิจชิตา กลับมาบ้านก็พบคิมมินโฮนั่งเครียดอยู่ เอ็มอีวัน ส่งเสียงร้องเพลงอกหักตามอารมณ์ของคิมมินโฮจนเขารำคาญบอกยุนอาให้เอาเอ็มอี วันไปเก็บ
"เราจะกลับเกาหลีเมื่อไหร่คะ"
"ทันทีที่เสร็จงาน มอบรางวัลให้เอ็มอีวัน" คิมมินโฮอยากให้มีความทรงจำดีๆเหลือไว้บ้าง
ยุนอารู้ว่าคิมมินโฮรักนิจชิตามาก จึงต้องเสียใจมาก...
เช้าวันนี้ เป็นวันที่ทางโรงเรียนจัดงานมอบรางวัลยืนยันว่าเอ็มอีวันเป็นหุ่นยนต์เพื่อ การศึกษาอย่างแท้จริง...นิจชิตาเดินเข้าโรงเรียนมากับชุมพล ต้องชะงักเมื่อเห็นคิมมินโฮเดินควงซึงมีมา และมียุนอาเดินตามหลัง ทุกคนต่างทำหน้ามึนตึง ชุมพลไม่สบายใจ
"เห็นมั้ย...ครูนิจ ขนาดคุณยุนอายังเป็นไปกับเขา คุยกันให้รู้เรื่องเถอะ"
"แล้วครูไม่เห็นเหรอขนาดหน้าฉันเขายังไม่อยากจะมอง แล้วจะให้ฉันพูดอะไร..."
ในห้องประชุม นิจชิตาและพวกครูนั่งฝั่งตรงข้ามกับพวกของคิมมินโฮ ซึงมีเริ่มเบื่อบ่นอยากกลับ ปรางรู้สึกหมั่นไส้ จึงพูดว่าที่จริงซึงมีก็เป็นคนนอกไม่เห็นต้องมาร่วม ซึงมีหน้าม้าน คิมมินโฮจึงจับมือซึงมีและประกาศว่า ซึงมีเป็นว่าที่เจ้าสาวของเขา ต้องอยู่ร่วมงานกับเขาด้วย
พอลุงปุ่นมอบประกาศนียบัตรให้คิมมินโฮท่ามกลางเสียงปรบมือ คิมมินโฮก็กล่าวบ้าง
"ผมในฐานะตัวแทนของบริษัทแอลอี ต้องขอขอบคุณทุกท่านที่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาได้มอบความไว้วางใจและความเชื่อมั่นให้กับเอ็มอีวัน แต่ที่ผมอยากจะกล่าว...ไม่ใช่
แอลอีฝ่ายเดียวที่ได้มอบความรู้ต่างๆผ่านหุ่นช่วยสอนอย่างเอ็มอีวัน แต่กลับกัน...หลายอย่างในโรงเรียนนี้ได้ช่วยสอนผมเช่นกัน" คิมมินโฮมองไปทางนิจชิตา "โดยเฉพาะครูนิจชิตา เธอได้สอนบทเรียนที่สำคัญให้กับผม..." คิมมินโฮยังกล่าวไม่ทันจบซอก็โผล่เข้ามาส่งเสียงทักทาย
ทุกคนแปลกใจ ซึงมีตกใจวิ่งเข้าไปถามพ่อมาได้อย่างไร ซอตอบว่าเขาอยากมาเซอร์ไพรส์ลูกสาวกับลูกเขย ซอหันมาถามคิมมินโฮว่าใครทำร้ายซึงมี คิมมินโฮรีบขอร้องให้เอาไว้พูดหลังเสร็จพิธี ซอทำเป็นตกลงแล้วบอกทุกคนตามสบาย
เวลาผ่านไป เสร็จพิธี คิมมินโฮกับซอ และซึงมีออกมานั่งคุยกัน ซอบอกว่าเขามาเพื่อเร่งรัดการแต่งงาน และขอคุยส่วนตัวกับลูกสาว คิมมินโฮจึงเดินออกไป เขาจึงถือโอกาสโทร.บอกคิมยองมินว่าซอมาเมืองไทย คิมยองมินแปลกใจทำไมไม่บอกเขา และเริ่มรู้สึกผิดสังเกตอะไรบางอย่าง กำชับคิมมินโฮอย่าพูดเรื่องสายแร่ทองคำกับใครโดยเฉพาะซึงมีกับซอ...
นิจชิตาจะเดินไปที่รถ เผอิญเจอมือขวาของซอยืนอยู่ เธอรู้สึกคุ้นหน้า มือขวากลัวนิจชิตาจำได้รีบเดินหนี เธอจึงวิ่งตามมาเจอเข้ากับคิมมินโฮ เธอเบือนหน้าเดินเลี่ยงอีกทาง แต่คิมมินโฮจับมือนิจชิตาไว้ มือขวาของซอแอบมองทั้งสองคุยกัน
...คิมมินโฮบอกนิจชิตาว่าเขาจะกลับเกาหลีพรุ่งนี้ นิจชิตาใจหาย แต่ย้อนถามกวนๆ
"ทำไม...อยากได้คำอวยพรจากฉันหรือไง"
"ผมอยากรู้ว่าที่ผ่านมา คนไหนคือตัวจริงของคุณ...นิจชิตาที่หลงป่ากับผม นิจชิตาที่คอยดูแลผมตอนที่ผมไม่สบาย...หรือว่า..."
"นิจชิตาที่ทำร้ายคู่หมั้นของนาย"
"ถ้าคุณยอมไปขอโทษซึงมี ผมอาจจะช่วยพูดกับคุณซอ ไม่เอาเรื่องคุณ"
"ฉันจะไม่ยอมขอโทษในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำ ฉันจะไม่ทรยศต่อศักดิ์ศรีของตัวเอง"
"นิจ...คุณอย่าพูดเหมือนคุณถูกใส่ร้าย ทำให้ผมเข้าใจคุณผิดอย่างนี้สิ"
"เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ ไหนๆนายก็จะกลับเกาหลีแล้ว เพราะฉะนั้นฉันจะเป็นยังไงในสายตาของนายมันก็ไม่สำคัญอยู่แล้ว ขอให้เราพบกันที่นี้ตรงนี้เป็นครั้งสุดท้าย"
คิมมินโฮมองนิจชิตาเดินจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์...ซอกับซึงมีคุยกันเรื่องสายแร่ทองคำที่พบว่าอยู่ในเมืองไทยจึงต้องยืดเวลาอยู่เมืองไทยต่อไป ซอจึงให้จัดงานแต่งงานในเมืองไทย อ้างว่าซึงมีไม่อยากเป็นเจ้าสาวหน้าตาน่าเกลียดให้คนที่เกาหลีหัวเราะ
คิมมินโฮเกรงว่าการผลิตหุ่นเอ็มอีวันออกจำหน่ายของเขาจะล่าช้าออกไป ซอบอกว่าไม่ต้องห่วงเพราะหุ้นส่วนใหญ่อย่างเขายังไม่กลัวเลย แล้วซอเปลี่ยนเรื่องมาถามคิมมินโฮ
"อาอยากรู้มานานแล้วทำไมเอ็มอีวันถึงได้เจาะจงมาอยู่โรงเรียนนี้ โรงเรียนอื่นมีตั้งเยอะ"
คิมมินโฮมองหน้ายุนอา เธอจึงตอบแทนว่าเป็นความ ต้องการของรัฐบาลไทย...และแล้วหลังจากนั้นไม่นาน ซอก็ได้รับรายงานว่าตำแหน่งบริเวณที่พบสายแร่ทองคำอยู่ในจังหวัดที่เขากำลังอยู่นั่นเอง ซอจึงออกสืบมา เริ่มจากมาทำความรู้จักกับภูชิต พอภูชิตรู้ว่าซอทำธุรกิจค้าที่ดินจึงรีบโอ้อวด ว่า "ถ้าอยากนั้นคุณซอก็มาถูกคนแล้วละครับ"
พอซอขอตัวกลับก่อนวันหลังมีอะไรค่อยคุยกัน ปรางเดินสวนมา ถามภูชิตว่าใครหน้าคุ้นๆ พอรู้ก็รีบจะมาบอกนิจชิตา... นิจชิตานั่งถอนใจคิดอะไรอยู่ริมน้ำ คิมมินโฮกับซึงมีไปปรึกษาเรื่องการจัดงานแต่งงาน ซึงมีบอกคนจัดงานว่าเธออยากจัดนอกสถานที่ และพากันไปที่ริมน้ำเพราะรู้ว่าที่นั่นมีความหมาย กับนิจชิตาและคิมมินโฮ จึงพบกับนิจชิตาโดยบังเอิญ ซึงมี จึงประกาศว่าจะจัดงานแต่งงานตรงนี้และเชิญนิจชิตาด้วย
คิมมินโฮเบือนหน้าหนีพูดอะไรไม่ออก
พอนิจชิตากลับมาบ้าน ปรางวิ่งออกมาถามว่าไปไหนมา นิจชิตาเข้าใจผิดคิดว่าตัวเองใจลอยจนกลับบ้านผิด มาบ้านปราง "นี่ฉันมาบ้านแกได้ไง โทษนะ ฉันกลับล่ะ"
"นิจ...แกจะไปไหน นี่บ้านแก ฉันเป็นคนมาหาแก"
ปรางมาบอกเรื่องซอจะซื้อที่ดินแถวนี้ นิจชิตาข้องใจพากันมาซักถามภูชิตที่อำเภอ ภูชิตไม่เห็นแปลก "จะเครียดทำไมครับ คุณซอเขาอาจแค่ต้องการที่เอาไว้ปลูกเป็นบ้านพักตากอากาศในเมืองไทยก็ได้"
"ถึงแค่นั้น แต่นั่นก็เท่ากับเราขายแผ่นดินให้กับชาตินะปลัด" นิจชิตาไม่เห็นด้วย
ปรางเองก็คิดว่าไม่น่ามีอะไร แต่นิจชิตาบอกว่า "ถึงฉันจะไม่รู้จักคุณซอเป็นการส่วนตัว แต่ฉันรู้จักลูกสาวเขาดีและฉันก็รู้ว่าพวกนั้นทำอะไรได้บ้าง...แล้วถ้าเขาจะซื้อที่ไว้ทำเป็นบ้านพักตากอากาศจริง ทำไมเขาไม่ซื้อที่ที่มันสวยกว่านี้"
ปรางกับภูชิตชักเห็นด้วย นิจชิตาจึงคิดแผนการที่จะสืบว่าซอมาทำอะไร...ทั้งสามคนปลอมตัวมาคุยเรื่องที่ดินกับซอและซึงมี โดยนิจชิตาแต่งตัวเป็นชายมีหนวดเครา ปรางเป็นภรรยาสาว ส่วนภูชิตปลอมเป็นบอดี้การ์ดใส่วิกหัวฟู แต่ซอระวังตัวมาก
แถมภูชิตพูดมากเกินหน้าที่จนนิจชิตาต้องรีบถอนตัวออกมา ทันใด...นิจชิตาเห็นมือขวาของซอเดินสวนเข้าไปจึงสะกดรอยตามไปดู และก็ได้เห็นว่าเป็นคนของซอจริงๆ ทั้งสองกำลังคุยกันว่า
"ตอนนี้แกไปซ่อนตัวก่อน ถ้ามีอะไรแล้วจะโทร.หา...ฉันอยู่ที่นี่เป็นแค่นักธุรกิจ ฉันไม่อยากให้แกโผล่มาบ่อย เพราะขืนไอ้มินโฮมันมาพบ แผนที่ฉันวางไว้มันก็จบลงพอดี"
นิจชิตาได้ยินก็ตกใจนึกเป็นห่วงคิมมินโฮขึ้นมา... เธอกลับไปปรึกษาลุงปุ่นกับปราง ปรางแนะให้นิจชิตาไปเตือนคิมมินโฮอย่าแต่งงานกับงูพิษ นิจชิตาเครียด
ooooooo
วันต่อมา คิมยองมินบินมาเมืองไทยเพราะอยากรู้ว่าทำไมคิมมินโฮต้องแต่งงานปุบปับแบบนี้ ทั้งที่เดิมบอกว่ารักนิจชิตา ทันใด...นิจชิตาเดินเข้ามา "นายจะแต่งงานกับซึงมีไม่ได้"
ทุกคนหันมาทางเสียง เห็นนิจชิตายืนเหนื่อยหอบ
คิมยองมินโวยไล่นิจชิตากลับไป
"ฉันไปแน่ แต่ขอพูดบางอย่างก่อน สิ่งที่ฉันพูดมันคือความปลอดภัยของลูกชายคุณ"
ซึงมีกลับมาได้ยินเสียงนิจชิตาจึงแอบฟัง คิมมินโฮถามว่าความปลอดภัยอะไร นิจชิตาบอกเรื่องคนร้ายที่ตามล่าเธอกับเขาที่กรุงเทพฯเป็นคนของซอ ซึงมีต้องรู้เรื่องนี้
"เหลวไหล...เธอนี่มันชั่วจริงๆ ไม่มีอะไรทำแล้วเหรอถึงได้ใส่ร้ายหนูซึงมีอย่างนี้"
"ฉันไม่ได้ใส่ร้าย แต่ฉันเห็นจริงๆ นายต้องเชื่อฉันนะ" นิจชิตาหันไปทางคิมมินโฮ
"เธอกลับไปเถอะ...ฉันกับเธอ...เราไปไกลกว่านี้ไม่ได้แล้ว" คิมมินโฮพูดตัดบท
นิจชิตาอึ้งกลับไปอย่างเสียใจ...คิมมินโฮครุ่นคิดถึง คำพูดของนิจชิตาแล้วบอกคิมยองมินว่านิจชิตาอาจพูดจริง "เพราะหลังจากที่เกิดเรื่อง ผมให้ยุนอาเช็กดู พบว่ามีลูกน้องของคุณซอคนนึงบินมาเมืองไทย"
คิมยองมินหาว่าเหลวไหลและกำชับว่าหน้าที่ตอนนี้คือแต่งงานกับซึงมี...ซึงมี รีบหลบกลับมาเล่าให้ซอฟัง เธอกังวลแค่ว่านิจชิตาจะไปป่าวประกาศในงานแต่งงาน
ooooooo
เช้าวันงาน ที่ริมน้ำถูกตกแต่งอย่างสวยงาม มีชื่อคู่บ่าวสาวติดอยู่ คิมมินโฮยืนมองออกไปกลางน้ำเศร้าๆ ซึงมีมาตามให้ไปแต่งตัว ยุนอาเห็นเจ้านายก็รู้ว่าไม่มีความสุขเอาเลย...คิมมินโฮมาให้ช่างแต่งหน้าทำ ผม สีหน้าเขาอมทุกข์จนช่างคุยกันว่าคงเป็นเพราะเจ้าสาวหน้าบาก
คิมมินโฮได้ยินยิ่งรู้สึกผิด เขามองกระจกพึมพำ "นิจ... ผมต้องดูแลซึงมี ยกโทษให้ผมนะ"
อีกกระโจมที่ทำเป็นห้องแต่งตัวเจ้าสาว ซึงมีแต่งตัวเสร็จนั่งคุยกับซอโดยไม่รู้ว่าคิมมินโฮเดินมา ซึงมีถอดใจ "สุดท้ายหนูก็ต้องแต่งงานกับมันจริงๆ แน่ใจนะคะว่าการแต่งงานของหนูครั้งนี้มันจะคุ้ม"
"เบาๆซิ เดี๋ยวใครก็มาได้ยินหรอก" ซอปราม
"หึ...ใครจะได้ยินคะ ถ้าเป็นพี่มินโฮละก็ ไม่ต้องห่วงค่ะ เจ้าบ่าวจะไม่เห็นหน้าเจ้าสาวจนกระทั่งในพิธี"
"แล้วเราจะให้ช่างเขาแต่งกลบแผลอีกหน่อยมั้ย"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ ให้มันชัดอย่างนี้แหละดีแล้ว เพราะ แผลนี้เรื่องทุกอย่างมันเลยง่ายขึ้น"
"พ่อภูมิใจในตัวเรานะ"
"ก็หนูเป็นลูกพ่อนี่คะ แต่คนความดีนี้ต้องยกให้นังครูนั่นถึงจะถูก ถ้ามันจะบอกความจริงกับพี่มินโฮว่าแผลนี้มันไม่ได้เป็นคนทำ แต่ที่ทำก็คือหนูเองละก็ มันก็ทำได้"
คิมมินโฮแทบช็อกเมื่อได้ยินความจริง ยิ่งซึงมียังพูดอีกว่าตัวเขาโง่ที่ทำเป็นคนดีมารับผิดชอบ คิมมินโฮสุดจะทนเดินเข้ามา "ขอบคุณที่พูดแบบนี้ ทำให้พี่มั่นใจว่าพี่มองคนไม่ผิด"
ซอกับซึงมีตกใจ ซึงมีพยายามจะแก้ตัว แต่คิมมินโฮยกมือห้าม "พอเถอะครับ ซึงมี...การกระทำของเธอทำให้พี่รักนิจมากขึ้นอีกเยอะเลย"
ซึงมีเข้ามาดึงคิมมินโฮไว้ เขาสะบัดเธอล้มลงและบอกว่าเขาขยะแขยงเธอมาก พูดจบก็เดินออกไป...
เช้านี้ นิจชิตากำลังจะไปทำบุญที่วัดกับลุงปุ่น มีชายเกาหลีคนหนึ่งมาเรียกหน้าบ้านและบอกว่าคิมมินโฮให้มาตามนิจชิตาไปพบ เธอหลงเชื่อเดินตามชายคนนั้นไปละแวกบ้าน ทันใด...เธอก็ต้องชะงักเมื่อชายอีกคนเดินมา เธอจำได้ทันทีว่าคือมือขวาของซอ นิจชิตาตกใจวิ่งหนี...พอดีคิมมินโฮ มาที่บ้านจึงรู้จากลุงปุ่นว่านิจชิตาออกไปหาเขา ท่าทางไม่ชอบ มาพากล เขาจึงออกตามหา
ขณะนั้น นิจชิตาวิ่งกระเสือกกระสนมาในซอยเปลี่ยว ยืนพิงต้นไม้พักหายใจ คิมมินโฮเข้ามาจับไหล่ เธอสะดุ้งสุดตัว พอหันมาเห็นว่าเป็นเขาก็ดีใจสุดๆ เขาถามเธอ "ไม่เป็นไรใช่มั้ย"
นิจชิตาพยักหน้าแล้วนึกได้ "แล้วงานแต่งงานล่ะ"
คิมมินโฮบอกว่าอย่าเพิ่งถาม แล้วดึงมือเธอวิ่งหนีเพราะคนร้ายตามมาทัน นิจชิตาวิ่งพะว้าพะวังจึงสะดุดล้ม คิมมินโฮเข้าประคองพาเธอวิ่งไปหลบในที่แคบ ทั้งสองใกล้ชิดกันจนแทบได้ยินเสียงหัวใจของกันและกัน นิจชิตาทำหน้าไม่ถูกหลบตาด้วยความเขิน พลัน...เห็นหนูตัวเขื่องอยู่ที่เท้าก็ตกใจจะร้อง คิมมินโฮเอามือปิดปากเธอได้ทัน แต่มีเสียงเล็ดลอดออกไปทำให้คนร้ายเข้ามาดู พอเห็นว่าเป็นหนูวิ่งจึงกลับไป คิมมินโฮค่อยๆดึงเธอคลานหนีต่อ แต่เธอดันทำไม้หล่นมาโดนหัวเขาจนเผลอร้องโอ๊ย...คนร้ายจึงหันกลับมา คิมมินโฮจึงต้องสู้ นิจชิตาพลาดล้ม มือขวาคว้าไม้จะหวดเธอ คิมมินโฮกระโจนเอาตัวเข้าขวางจึงโดนเข้าที่หัวอย่างแรงฟุบลงที่ตักนิจชิตา แล้วมันเงื้อจะหวดเธออีกคน ระหว่างนั้นเสียงชาวบ้านโวยวาย พวกมันผละหนี
ooooooo
งานแต่งงานต้องล้มเลิกลง ซึงมีแกล้งทำร้องห่ม ร้องไห้บอกคิมยองมินว่าคิมมินโฮเข้าใจเธอผิด จะอธิบายเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ซอทำเป็นโกรธที่คิมมินโฮมาหนีไปทำให้งานต้องล่ม ทันใด...ยุนอาวิ่งเข้ามารายงานว่า "ครูนิจโทร.มาบอกว่าท่านรองถูกทำร้าย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลค่ะ"
หน้าห้องฉุนเฉิน นิจชิตางุ่นง่านเป็นห่วงคิมมินโฮ น้ำตาไหลพรากภาวนาให้เขาฟื้นขึ้นมา พร่ำพูดขอโทษ ขอให้ เขาลุกขึ้นมาด่าว่าเธออีก เธอจะไม่เถียงเขาอีกเลย...ยุนอา
คิมยองมิน ซึงมี และซอวิ่งหน้าตื่นเข้ามา คิมยองมินต่อว่านิจชิตาว่าเป็นตัวซวยทำให้ลูกชายเขาต้องเจ็บ พอนิจชิตาเห็นซึงมีก็ปรี่เข้าไปต่อว่า
"ทำอย่างนี้ทำไม...ทำไมไม่บอกให้ลูกน้องเธอทำฉันคนเดียว เธอเกลียดฉันก็มาทำร้ายฉันสิ"...ซึงมีทำเป็นตกใจร้องให้คิมยองมินช่วยเธอ ด้วย
"หยุดบ้าได้แล้ว มินโฮเป็นอย่างนี้ก็เพราะเธอ แล้วยังจะโยนความผิดให้คนอื่นอีกเหรอ"
พอดีหมอออกมาถามหาญาติและบอกว่าคิมมินโฮปลอดภัยแล้ว ทุกคนรีบเข้าไปดู เหลือซอกับซึงมียืนคุยกันว่าถ้าคิมมินโฮพูดจะทำอย่างไรดี ซอให้ใจเย็นเข้าไปดูท่าทีก่อน... ปรากฏว่าสายตาคิมมินโฮเลื่อนลอย เขาจำใครไม่ได้เลย ซอกับซึงมียิ้มสบตากันด้วยความโล่งใจ
กลางดึก นิจชิตาค่อยๆเข้ามาหาคิมมินโฮ จับมือเขาด้วยน้ำตาอาบแก้ม คิมมินโฮลืมตามอง
"เธอ...เธอเป็นใคร"
"ฉัน...ฉันเป็นเพื่อนนาย" นิจชิตามองคิมมินโฮด้วยความรู้สึกผิด เธอบอกเขาว่าเธอมาเพื่อขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้เขาเป็นแบบนี้
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย ผมไม่รู้ว่าผมทำอะไรถึงต้องเป็นแบบนี้ แต่ถ้าคุณบอกว่าเป็นเพราะผมช่วยคุณ มันก็เป็นเพราะความตั้งใจของผมเอง"...นิจชิตาอึ้ง คิมมินโฮเอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้นิจชิตา "คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"
ทั้งสองมองตากันโดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆก็เข้าใจความรู้สึกของกันและกัน
ooooooo
ซอเล่นงานลูกน้องที่ทำร้ายคิมมินโฮโดยที่เขาไม่ได้สั่ง ซึงมีพลอยโดนตำหนิไปด้วยที่ทำอะไรไม่ปรึกษา แต่ซึงมีกลับไม่หวั่น เธอมีแผนให้ซอเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส
ด้านนิจชิตา ชุมพล ลุงปุ่น และปราง ปรึกษากันเรื่องที่คิมมินโฮความจำเสื่อมแบบนี้ทำให้คนผิดลอยนวลอยู่ได้อย่าง สบาย และมันอาจย้อนมาทำร้ายนิจชิตาอีกด้วย ปรางจึงคิดไปขอความช่วยเหลือจากภูชิต จึงได้รู้ว่า...ภูชิตถูกพักงานเพราะไปโวยคุณนายคนหนึ่งที่ตลาด เนื่องจากปล่อยให้ลูกชายเล่นซนมาชนเขา แถมยังเบ่งใส่และเรียกคุณนายว่าเจ๊ ปรากฏว่าคุณนายคนนั้นเป็นภรรยาผู้ว่าราชการจังหวัด
ปรางจึงตามมาหาที่บ้าน พบว่าภูชิตกำลังพิมพ์หนังสือร้องเรียนจำนวนมาก "ฉันพิมพ์หนังสือร้องเรียนไปที่กระทรวง ว่าท่านผู้ว่าฯใช้อำนาจรังแกผู้น้อยอย่างฉัน"
"นี่...ปลัดเข้าใจว่าตัวเองโดนรังแกใช่มั้ย"
"ก็ใช่น่ะสิ แค่ฉันเข้าใจผิดเรื่องเมียท่านเท่านั้น ทำไมต้องใช้อำนาจมาสั่งพักราชการฉันด้วย" ภูชิตยังตั้งหน้าตั้ง ตาพิมพ์ไม่หยุด
"แล้วที่ปลัดใช้อำนาจกับพวกชาวบ้าน ทำไมปลัดไม่คิดบ้าง" ปรางกระชากไหล่ภูชิต
ภูชิตชะงักแต่แล้วกลับหาว่าปรางซ้ำเติมและดีใจที่เขาโดนรังแก ปรางเอือมพยายามพูดให้เขาเข้าใจหัวอกชาวบ้านบ้าง แต่เมื่อไม่เข้าใจเธอก็จนปัญญาเดินกลับไป...
ในตอนกลางวัน ซึงมีมาเยี่ยมคิมมินโฮ เธอบอกเขาว่าเธอเป็นคู่หมั้นที่รักกันมากของเขา และเธอก็เคยสาบานรักกับเขาด้วยการกรีดหน้าตัวเองเพื่อพิสูจน์ว่าเธอรักเขา จริง และกำลังจะแต่งงานกัน แต่เขาก็มาประสบอุบัติเหตุเสียก่อน ซึงมี หยิบเอกสารที่เตรียมมายื่นให้
"เอ่อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ซึงมีอยากให้พี่มินโฮมอบอำนาจให้ซึงมี ซึงมีไม่ได้เอาไปทำอะไรหรอกนะคะ คืองานแต่งของเราที่ต้องล้มเลิกไป เจ้าของงานเค้าต้องการค่าใช้จ่าย ซึงมีก็เลยอยากได้ลายเซ็นพี่มินโฮเอาไปจ่ายให้พวกเขาน่ะค่ะ"
คิมมินโฮมองกระดาษแผ่นนั้นด้วยความลังเล พลันยุนอาเปิดประตูเข้ามาพอดี ซึงมีรีบดึงกระดาษซ่อนไว้ด้านหลังทันที ทักทายยุนอาแล้วบอกว่าเมื่อกี้พยาบาลมาบอกว่าอยากคุยกับญาติคนไข้ แต่เธอไม่อยากทิ้งคิมมินโฮไว้คนเดียวจึงขอให้ ยุนอาไปแทน พอยุนอาจะเดินออกไป
"เดี๋ยว..." คิมมินโฮเรียกยุนอาไว้
ซึงมีรีบตัดบท "อะไรนะคะ...ก๋วยเตี๋ยวเหรอคะ งั้นคุณยุนอาฝากซื้อก๋วยเตี๋ยวให้พี่มินโฮด้วยนะคะ...ดีจังเลย อยู่ๆพี่มินโฮก็นึกถึงก๋วยเตี๋ยวขึ้นมา"
ยุนอาแปลกใจแต่ก็รับคำก่อนจะเดินไป ซึงมีตามมาล็อกประตูแล้วกลับมาเร่งเร้าให้คิมมินโฮเซ็น พร้อมกับจะถ่ายวีดิโอตอนเซ็นไว้เป็นหลักฐานด้วย คิมมินโฮจดปากกาที่กระดาษแล้วจู่ๆก็ร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวดว่าปวดหัวมาก ซึงมีตกใจ...ยุนอาออกมาพบพยาบาล แต่ไม่มีใครรู้เรื่อง จึงย้อนกลับไปที่ห้อง ได้ยินเสียงคิมมินโฮร้องจึงรีบเคาะประตู ซึงมีตกใจเก็บเอกสารแล้วมาเปิดประตู บอกยุนอาว่าจู่ๆคิมมินโฮก็ปวดหัวขึ้นมา เธอจะไปตามหมอ ยุนอารีบเข้ามาดูคิมมินโฮ พอเขาเห็นว่าซึงมีไปแล้วจึงพูดกับยุนอาว่า
"ฉันไม่ได้ความจำเสื่อม"...ยุนอาชะงักมองคิมมินโฮด้วยความประหลาดใจ
คิมมินโฮเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยุนอาฟังรวมถึงที่ซึงมีจะให้เขาเซ็นมอบอำนาจ ทั้งสองคิดวิธีเอาตัวรอด...ตอนกลางวัน คิมยองมินมาที่โรงพยาบาลก็ตกใจพบว่าคิมมินโฮหายไป พอดีนิจชิตามาเห็นความวุ่นวายจึงเข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น คิมยองมินเห็นนิจชิตาก็เข้ามาโวยวาย
"เธอใช่มั้ย...เธอเอามินโฮไปซ่อนไว้ไหน"
นิจชิตาตกใจ คิมยองมินหาว่าแกล้ง "เธอเอามินโฮไปซ่อนเพราะไม่อยากให้มินโฮมันแต่งงานใช่มั้ย บอกมาว่ามินโฮอยู่ไหน"
ขณะที่นิจชิตาอึ้งด้วยความตกใจอยู่นั้น...ยุนอาพาคิมมินโฮมาหาชุมพลที่บ้าน บอกว่าอยากให้มาเจอคนที่เคยรู้จักอาจจะช่วยรื้อฟื้นความทรงจำได้บ้าง พอยุนอาทิ้งคิมมินโฮไว้กับชุมพล เธอก็รีบกลับมาที่โรงพยาบาล เจอคิมยองมินกำลังโมโหจึงทำทีตกอกตกใจไปด้วย แต่ก็บอกให้คิมยองมินกลับไปรอที่บ้าน เธอจะจัดการตามหาคิมมินโฮเอง นิจชิตาจะกลับไปดูที่โรงเรียนว่าคิมมินโฮไปที่นั่นหรือเปล่า ยุนอาดึงมือไว้ "ฉันรู้ค่ะว่าท่านรองอยู่ไหน"...นิจชิตาชะงัก
ooooooo
