โรบอทยอดรัก
ตอนที่ 15
เมื่อกลับมาถึงเกาหลี คิมมินโฮก็พบว่าคิมยองมิน นอนใส่เฝือกที่คอและขา โดยบอกว่าซุ่มซ่ามตกบันไดเพราะคิดอะไรเพลินไปหน่อย คิมมินโฮรู้สึกผิดจึงขอโทษ คิมยองมินน้ำตารื้น
"ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร พ่อก็ต้องขอโทษแกเหมือนกัน ฉันรู้ว่าแกไม่ใช่เครื่องจักร ไม่ใช่หุ่นยนต์ที่ต้องทำตามฉัน... มินโฮ พ่อตัดสินใจแล้วว่าพ่อจะให้แกมีชีวิตของแก"
"หมายความว่าไงครับ"
"ก็เรื่องตกบันไดนี่แหละทำให้ฉันคิดได้ ว่าชีวิตคนเรา ตายไปมันก็เอาอะไรไปไม่ได้ ถ้าแกไม่อยากแต่งงานกับหนูซึงมีก็ไม่ต้องแต่ง"
คิมมินโฮถามถึงแอลอี คิมยองมินปลงว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด ขอแค่ให้ลูกมีความสุขเขาทนได้ คิมมินโฮอึ้ง เดินออกจากห้องมาพูดกับยุนอาหน้าเครียดว่าเขาตัดสินใจแล้ว...
คิมมินโฮมาพาซึงมีไปเลือกชุดแต่งงาน แต่เขายังทำใจแต่งตัวถ่ายรูปกับซึงมีไม่ได้ เขาคิดถึงแต่นิจชิตา และสัญญากับตัวเองว่าเขาจะกลับไปฟังคำตอบของเธอ ขณะเดียวกัน นิจชิตาก็เสียใจที่เธอไม่ทันได้พูดความรู้สึกของเธอกับเขา...
ส่วนปรางยังไม่เลิกหาวิธีทำให้นิจชิตาสนใจภูชิต แผนขั้นเด็ดขาดของเธอ คือให้ภูชิตทำเป็นจะโดดน้ำตาย ปรางทำเป็นวิ่งมาตามนิจชิตาไปห้ามภูชิต พอนิจชิตาวิ่งมา "อะไรกันปราง"
"นิจ...เห็นขนาดนี้แล้วยังถามอีกเหรอ ปลัดเค้าจะฆ่าตัวตายที่เธอไม่ยอมหายโกรธเขาไง"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"
"ทำไมไม่เกี่ยว ก็ปลัดเขาจะทำให้เธอดูว่าเขารักเธอจริง ถ้าเธอยังไม่หายโกรธ เขาจะกระโดดน้ำตายเพื่อบูชารักใช่มั้ยปลัด"
ภูชิตทำหน้าปูเลี่ยนๆ นิจชิตาถอนใจบอกว่าถ้าอยากตายไม่ต้องมาเรียกเธอ ว่าแล้วก็เดินกลับไป ปรางหันมาบอกภูชิตให้โดด ภูชิตส่ายหน้า ปรางจึงถีบเขาหล่นโครมลงไปแล้วร้องเรียกนิจชิตาให้กลับมาแต่เธอไม่สนใจ ภูชิตร้องให้ช่วยเขาด้วย เขาว่ายน้ำ
ไม่เป็น ปรางตกใจรีบโดดลงไปช่วยลากขึ้นมาบนฝั่ง ภูชิตนอนนิ่ง ปรางยิ่งตกใจตัดสินใจผายปอด ภูชิตแอบอมยิ้มสุขใจ
พอเดินกลับมา ลุงปุ่นวิ่งมาบอกนิจชิตาว่าเอ็มอีวันเป็นบ้าอะไรไม่รู้ นิจชิตารีบวิ่งไปดูเห็นเอ็มอีวันร้องเพลงอยู่หน้าชั้น
"นี่ไง พ่อเห็นมันร้องตั้งแต่เช้าแล้วนะ ยังไม่หยุดหายใจเลย"
นิจชิตาเห็นหน้าเอ็มอีวันที่เหมือนคิมมินโฮยิ่งคิดถึงยืนมองนิ่งจนลุงปุ่นต้องสะกิด เธอสะดุ้งแล้วบอกว่าไม่เห็นมีอะไรแปลก พูดจบก็เดินไป ลุงปุ่นงง มันแปลกทั้งหุ่นแปลกทั้งคน...
เวลาเดียวกัน ซึงมีนั่งอยู่กับคิมมินโฮในร้านชาของโรงแรมหรู คิมมินโฮเลียบเคียงถามซึงมีว่าชอบเขาที่ตรงไหน ทำให้เธอแปลกใจ พอดีเห็นโต๊ะถัดไปมีหญิงสาวสองคนนั่งมองคิมมินโฮแล้วหัวเราะกระซิบกระซาบก็ไม่พอใจ พอหญิงสาวคนหนึ่งเดิน
ผ่านไปเข้าห้องน้ำแถมทอดสายตาให้คิมมินโฮ ซึงมีจึงขอตัว "โทษนะคะพี่มินโฮเดี๋ยวซึงมีมา"
ซึงมีตามไปตบหญิงสาวคนนั้นในห้องน้ำอย่างไม่เกรงใจใคร กลับมาที่โต๊ะทำเป็นไม่มีอะไร "ขอโทษนะคะ ซึงมีไปจัดการธุระนานไปหน่อย เมื่อกี้พี่มินโฮถามว่าซึงมีชอบพี่มินโฮตรงไหนใช่มั้ยคะ"
คิมมินโฮพยักหน้า ซึงมีตอบว่าเธอชอบตรงที่เขาเป็นเขา คิมมินโฮบอกว่าเธอยังไม่รู้เลยว่าชอบเขาคนไหน ซึงมีจึงชี้เฉพาะลงไปว่า
"ซึงมีชอบพี่มินโฮที่ดูดี ประสบความสำเร็จ เพียงพอมั้ยคะ"
"ซึงมีพี่มีบางอย่างที่คิดว่าพี่น่าจะบอก" คิมมินโฮยิ้มก่อนจะตัดสินใจพูด "พี่ไม่ได้รักซึงมี"
ซึงมีชะงักชั่วครู่ คิมมินโฮขอโทษและยอมรับว่าทุกอย่างที่ทำเพราะผู้ใหญ่ ซึงมีแอบกำหมัดแน่น แต่ไม่ยอมแพ้ เธอบอกว่าอย่างไรเสียเธอก็จะทำให้เขารักเธอ ทันใด...มีคนร้องกรี๊ดตกใจที่เห็นคนโดนทำร้ายในห้องน้ำ คิมมินโฮหันไปสนใจ ซึงมีรีบดึง
เขาลุกขึ้นแล้วบอกว่าเธออยากไปเลือกแหวนแต่งงาน คิมมินโฮเหนื่อยใจที่ซึงมีไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของเขาเลย
ooooooo
ในห้องพักครู ชุมพลได้รับโทรศัพท์จากยุนอา
เธอโทร.มาเพื่อบอกเขาว่าเย็นนี้มาทานข้าวด้วยไม่ได้ ชุมพลคิดว่าเธอติดงาน แต่พอเธอบอกว่าตอนนี้เธออยู่ที่เกาหลี ชุมพลตกใจตะโกนถามเสียงดังว่าไปทำไม ยุนอาตอบว่ามาจัดการเรื่องงานแต่งงานของคิมมินโฮ พอดีนิจชิตาเดินเข้ามาได้ยินทุกอย่าง
เธอยืนอึ้งใจหายวาบ ลุงปุ่นพยายามสะกิดให้ชุมพลพูดเบาๆแต่เขาไม่เข้าใจ พอคุยจบวางสาย หันมาเจอนิจชิตาหน้าเศร้าเดินออกไปจึงถามลุงปุ่น
"เอ่อ...ครูใหญ่ว่าครูนิจเขาจะได้ยินเรื่องคุณคิมมั้ยครับ"
"จะไปเหลือเหรอ...โธ่...ครูชุมพล" ลุงปุ่นเซ็ง...ชุมพลก็หน้าจ๋อย...
ขณะที่ซึงมีกำลังเลือกแหวนในร้าน คิมมินโฮเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินผ่านร้านไปลักษณะคล้ายนิจชิตาก็ตื่นเต้นรีบวิ่งออกจากร้านตามเธอไป ซึงมีตกใจวิ่งตาม เขาวิ่งไปดึงมือผู้หญิงคนนั้น แต่พอเห็นหน้าว่าไม่ใช่ก็รีบขอโทษแล้วยืนอึ้ง
"ฉันคิดถึงเธอมากขนาดนี้เลยเหรอ"
ซึงมีตามมาเห็นเจ็บใจที่คิมมินโฮคิดถึงแต่นิจชิตา...
คิมมินโฮยังแอบโทร.ไปหานิจชิตาแต่ไม่พูดอะไรแล้ววางสายไป...
ในขณะที่ปรางพยายามหาวิธีให้ภูชิตเอาชนะใจนิจชิตา แต่ทำอย่างไรก็วกเข้ามาโดนตัวเองอีกจนได้ จนชักรู้สึกหวั่นไหวเอง...
หลังจากต้องทนเข้าเฝือกคอและขามาหลายวัน คิมยองมิน เริ่มทนไม่ไหว แอบย่องลงมาหาของกินในตู้เย็น โดยให้สาวใช้ ดูต้นทางให้ แต่คิมมินโฮก็เดินเข้ามาเจอ คิมยองมินตกใจรีบเอาหัวแช่ตู้เย็นและบอกลูกชายว่า "คือ...ความดัน...ความดันพ่อขึ้นอีก
แล้ว"
"งั้นไปโรงพยาบาลเถอะครับ"
"ไม่ต้อง...คือพ่อมีวิธี นี่ไง ต้องต้านแรงดันโดยการทำให้มันเย็น แกไปทำงานเถอะไม่ต้องห่วงพ่อ"
คิมมินโฮลังเลด้วยความเป็นห่วง แต่คิมยองมินไล่
เขาจึงยอมไป พอคิมมินโฮไปแล้ว คิมยองมินรีบเอาหัวออกจากตู้เย็น ถูหัวตัวเองให้หายเย็น แทบจับไข้เอาทีเดียว...
ขณะที่นิจชิตาสอนหนังสือเด็ก สายตาเอ็มอีวันมองเธอตลอดเวลา เพราะคิมมินโฮใช้สายตาเอ็มอีวันส่งภาพของเธอเข้าเครื่องคอมพิวเตอร์ของเขาที่เกาหลี ทำให้เขาเฝ้ามองเธอด้วยความอาลัย...ยุนอาเข้ามาถามว่าจะให้เธอนำเอ็มอีวันกลับมาหรือไม่
คิมมินโฮตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ "เอากลับมาเลย...บางที...ฉันอาจจะไม่กลับไปเมืองไทยอีก"
ยุนอาใจหายวาบ "ค่ะ จริงสิคะ ท่านโปรเฟสเซอร์บอกว่า วันที่ท่านรองกลับมาที่นี่ มีผู้หญิงคนหนึ่งมาหาท่านรอง ดิฉันคิดว่าเป็น..."
"วันนี้ผมมีอะไรต้องทำอีกหรือเปล่า" คิมมินโฮขัดขึ้นทันที
พอยุนอาตอบว่าไม่มี เขาก็ออกไป ยุนอาหันมองที่ หน้าคอมฯ เห็นนิจชิตาจึงเข้าใจถึงความรู้สึกของคิมมินโฮ แต่แล้วนึกอะไรได้ จึงกดคอมพิวเตอร์สั่งการให้เอ็มอีวันไปดูชุมพลบ้าง เอ็มอีวันเดินตามชุมพลแจจนเขาตกใจวิ่งหนี เอ็มอีวันยังวิ่งตามจน
ชนกันล้มลง เอ็มอีวันคร่อมตัวชุมพลแล้วจ้องหน้าเข้า มะลิเดินมาเห็นร้องลั่น "ว้าย...บัดสีบัดเถลิง"
"ไม่มีอะไรนะมะลิ มันไม่ใช่อย่างนั้น" ชุมพลตกใจรีบจะลุกขึ้นแต่สู้แรงเอ็มอีวันไม่ได้
ยุนอานั่งมองยิ้มๆรำพึงว่าเขาคงสบายดี ตรงกันข้าม ชุมพลร้องโวยวายกลัวเอ็มอีวัน...
คิมมินโฮเซ็งจึงกลับมาบ้านแต่วัน แล้วต้องแปลกใจ เมื่อได้ยินเสียงร้องเพลงลั่นบ้าน พอเข้ามาดูเห็นคิมยองมิน ถอดเฝือกคอกับขาวางไว้ แล้วสนุกสุดเหวี่ยงกับสาวๆที่เรียกมา เขาเปิดไฟสว่างจ้าขึ้น คิมยองมินตกใจเมื่อเห็นลูกชายยืนจังก้า
คิมยองมินนั่งคุกเข่าราวกับถูกทำโทษ เขายอมรับผิดที่หลอกให้คิมมินโฮกลับมา แต่ยืนยันว่าเพราะเขาคิดถึง คิมมินโฮ ไม่เชื่อ "พ่อเลิกโกหกผมซะที ผมไม่ใช่เด็กห้าขวบนะ"
"จ้ะ...เอางี้นะ...แกอยากได้อะไร งบพัฒนาเอ็มอีวันเพิ่มมั้ย หรือว่าจะเอารถสปอร์ตอีกคัน หรือว่า..."
"ผมไม่ต้องการแต่งงานกับซึงมี"
"เฮ้ย! ไม่ได้"
"ก็ไหนพ่อบอกว่าพ่ออยากให้ผมกลับเกาหลีเพราะแค่คิดถึงผมไง สุดท้ายพ่อก็แค่หลอกใช้ผม" คิมมินโฮมองพ่อด้วยความเสียใจก่อนจะเดินออกไป
คิมยองมินร้องเรียกให้กลับมา ลุกขึ้นจะไปตามแต่ต้องล้มกลิ้งเพราะนั่งนานจนเป็นเหน็บ
ooooooo
เวลาผ่านไป...โรงเรียนเลิก ไม่เหลือใครในโรงเรียน นิจชิตากำลังวิ่งออกกำลังกาย พลันเห็นคิมมินโฮยืนอยู่ข้างสนามก็ตกใจ คิดว่าตัวเองตาฝาดจึงขยี้ตามองอีกที ไม่มีเขาอยู่แล้ว เธอจึงวิ่งต่อไปสักพักได้ยินเหมือนมีคนวิ่งตามจึงหันไปมองต้อง
ตกใจเมื่อเห็นคิมมินโฮวิ่งตาม
"เฮ้ย! นี่ต้องเป็นภาพลวงตา ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ"
คิมมินโฮวิ่งมาทัน จับมือเธอมาแตะที่หน้าของเขา "ผมไม่ใช่ภาพลวงตา ผมกลับมาจริงๆ"
นิจชิตาไม่คาดฝัน ลูบไล้หน้าเขาอย่างตื่นเต้น "นายจริงๆด้วย"
"ผมต้องกลับมาหาคุณ เพราะผมยังไม่ได้ฟังคำตอบที่คุณสัญญาว่าจะบอกผมเลย"
มือที่จับหน้าชะงักทันที นิจชิตาเลื่อนมือมาบิดหู
คิมมินโฮจนเขาร้องลั่นและบอกว่าไม่มีเรื่องต้องพูดอีกแล้ว และไล่ให้เขากลับไป คิมมินโฮถามว่าเธอเป็นอะไร
"นายนั่นแหละ เห็นฉันเป็นอะไร นายคิดจะมายืนหน้าบ้านฉันทั้งคืนก็มา แต่พอฉันจะบอกนาย...นายก็หายไป"
"นี่ไง...ผมอยู่ตรงนี้แล้ว คุณอยากบอกอะไรผมก็บอกมาเลย"
นิจชิตายังโกรธจึงบอกว่าเธอต้องวิ่งอีกสิบรอบ คิมมินโฮรีบบอกว่าเขาจะรอ นิจชิตาทำหน้าหมั่นไส้ก่อนจะวิ่งต่อไป...
ทุกวันชุมพลจะฝึกพูดภาษาเกาหลี เย็นนี้เขาฝึกพูดเกี่ยวกับการเรียกรถแท็กซี่ เขาเปิดตำราไปหัดพูดไป พลันมีเสียงตอบโต้ที่ด้านหลัง ชุมพลไม่ทันสังเกต กลับเปิดตำราแปลแล้วพยายามพูดกลับไป พอนึกได้จึงหันมามอง เห็นยุนอายืนยิ้มอยู่ก็ดีใจ
ในขณะที่ซึงมีไม่รู้เลยว่าคิมมินโฮไปเมืองไทย เธอนัดพาเขามาอวดเพื่อนๆ แต่พอคนที่เดินเข้ามากลับกลายเป็นคิมยองมิน ซึงมีไม่ทันมองเข้าไปควงแขนมาแนะนำกับเพื่อนๆอย่างหน้าชื่น เพื่อนๆร้อง "ต๊าย...เธอนี่มีเซอร์ไพรส์เยอะจริงๆ"
ซึงมีแปลกใจหันมอง แล้วร้อง "ว้าย...ไอ้แก่...อุ๊ย! คุณอา"
คิมยองมินยิ้มแหะๆแล้วบอกเรื่องที่คิมมินโฮไปเมืองไทย ซึงมีโกรธมากแล่นมาฟ้องซอ ซอกลับโมโหมากกว่าจนซึงมีต้องปราม ซอแปลกใจ "แล้วลูกไม่โมโหหรือไง"
"ถ้าหนูรักมันก็คงจะเป็นอย่างนั้น แต่ที่พ่อให้หนูแต่งงานกับมันเพราะขุมทรัพย์ของพวกมันไม่ใช่เหรอคะ"
"มันก็จริง แต่ถ้าเจ้ามินโฮไม่ยอมแต่งงานกับเรา มันก็เท่ากับซื้อเวลาไปเรื่อย"
"ไม่หรอกค่ะ หนูรู้แล้วค่ะว่าทำยังไงมันถึงจะยอมแต่งงานกับหนู"
ซอทำหน้างง ซึงมีจึงขยายความให้ฟังว่าหัวใจคิมมินโฮอยู่ที่เมืองไทย ฉะนั้นเธอต้องเอาหัวใจเขามา แล้วทุกอย่างก็จะตามมาเอง ซอยิ้มกับแผนการของลูกสาว
ooooooo
เช้าวันใหม่ คิมมินโฮแต่งเป็นเอ็มอีวันมาโรงเรียนแต่เช้า ดักพบนิจชิตาเพื่อยื่นกระดาษให้แล้วบอกเธอว่าเจ้านายสั่งให้เอาของมาคืน นิจชิตาแปลกใจเปิดกระดาษออกดูเห็นคำว่า...ดี...
"คืน...ดี...ช่วยบอกผมหน่อยสิครับว่าที่เจ้านายผมทำอย่างนี้ เขาเรียกว่าโรแมนติกใช่มั้ยครับ" เอ็มอีวันทำท่าเชียร์ ให้คืนดี
"โรแมนติกอะไร ก้อร่อก้อติกมากกว่า...ไปบอกเจ้านายเธอด้วยนะว่าเลิกใช้วิธีอย่างนี้ซะที ฉันไม่มีทางอภัยให้ง่ายๆแน่" นิจชิตาเดินหัวเสียออกไป
คิมมินโฮหนักใจ เขาต้องทำเป็นหุ่นยนต์เดินตามถามว่าไม่คิดจะให้อภัยเจ้านายเขาบ้างหรือ นิจชิตารู้สึกว่าเอ็มอีวันจะทำตัวเป็นพ่อสื่อ เอ็มอีวันรีบปฏิเสธ "ผมก็แค่เห็นว่าเจ้านายผมเป็นคนดี ผมก็อยากให้คุณกับเจ้านายผม..."
"ไม่ต้องพูดแล้ว...คำก็คนดีสองคำก็คนดี แล้วทำไมเธอไม่คบกับเจ้านายเธอเองล่ะ"
"อูย...แต่เจ้านายผมเป็นคนดีจริงๆนะครับ ที่เจ้านายผมต้องกลับเกาหลีก็เพราะว่าท่านโดนพ่อของท่านหลอกว่าไม่สบาย คิดดูสิครับ ว่าเจ้านายผมเป็นคนกตัญญูแค่ไหน"
"พอหรือยัง...ยกย่องเทิดทูนกันพอหรือยัง"
"คุณนิจครับ...คุณรู้มั้ยครับว่าตอนนี้ผมได้รับมอบหมายหน้าที่อีกหนึ่ง...รู้มั้ยครับอะไร เจ้านายให้ผมมาดูแลคุณ คุณนิจชิตาครับ เจ้านายผมเค้ารู้สึกผิดจริงๆนะครับ"
นิจชิตากระดิกนิ้วให้ยื่นหน้ามาใกล้ๆ "มานี่สิฉันจะบอกอะไรให้ฟัง เข้ามาอีก เข้ามา" พอคิมมินโฮยื่นหน้าเข้าไป นิจชิตาก็ระดมหมัดเข้าที่หน้าเขาหลายหมัด
คิมมินโฮต้องยืนนิ่งเพราะ เป็นเอ็มอีวัน หมัดสุดท้ายนิจชิตาฝากให้คิมมินโฮ และให้ไปบอกว่าจำไว้ เธอไม่มีทางให้อภัยเด็ดขาด เธอซัดตูมเข้าเต็มเหนี่ยวแล้วเดินไป คิมมินโฮต้องยืนนิ่งเพราะกลัวความแตก แต่สักพักก็มีเลือดไหลออกมา เขาบ่น "หมัดหนักเป็นบ้า..."
กลับมานั่งหงุดหงิดในห้องพักครู "ฮึ่ย...ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย คนบ้า กลับมาทำไม"
ระหว่างนั้นลุง ปุ่นเดินเข้ามา ได้ยินนิจชิตาพูดด้วยความหงุดหงิดว่า "เห็นฉันเป็นตัวอะไร คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป"...ลุงปุ่นลังเลตกลงเขาจะไปหรือจะอยู่ดี จึงถามนิจชิตา
"แล้วตกลงลูกจะให้พ่ออยู่หรือไปเนี่ย"
นิจชิตา สะดุ้งเงยหน้ามองหัวเราะแหะๆ "พ่อ...หนูไม่ได้พูดถึงพ่อ"
ลุงปุ่นรู้ ทัน "แล้วพูดถึงคุณคิมใช่มั้ย"
"ทำไมหนูต้องพูดถึงเขาด้วย...นายนั่น ไม่เห็นจะมีอะไรดี"
"นั่นสิ พ่อก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรดี แล้วทำไมพอเวลาเขาไม่อยู่ เราทำท่าเหมือนจะเป็นจะตาย" ...นิจชิตาค้อน ลุงปุ่นแกล้งยื่นวาสลินให้ นิจชิตาถามเอามาทำไม "ก็ทาปากซะหน่อย ปากลูกมันแข็งหมดแล้ว"
"พ่อ..." นิจชิตาเขิน ลุงปุ่นจึงเตือนสติ จำคำพูดที่เคยบอกได้ไหม ตอนนี้คิมมินโฮอยู่ที่นี่แล้ว นิจชิตานิ่งคิดเหมือนกำลังทลายกำแพงแห่งทิฐิของตัวเองออก...
เมื่อ คิดได้ นิจชิตาก็เดินมาที่ห้องเรียน พอเอ็มอีวันเห็นนิจชิตาเดินมาก็รีบเดินเลี่ยงเพราะกลัวเธอทำอะไรเอาอีก แต่เธอเรียกเขาไว้ "เอ็มอีวัน...ฝากบอกเจ้านายเธอด้วยนะ ไอ้คำว่า...ดี...น่ะ ถ้าเขาอยากคืนก็ให้มาคืนด้วยตัวเอง"
คิมมินโฮ แทบไม่เชื่อหูตัวเอง เผลอกระโดดดีใจ ดีที่ นิจชิตาเดินออกไปแล้ว...กลับบ้านมาเปลี่ยนชุดเป็นคิมมินโฮ เพื่อไปพบนิจชิตาตามนัดที่ริมน้ำ ยุนอาหาน้ำหอมมาฉีดพรมให้... นิจชิตาเองก็กลับบ้านมาแต่งตัวสวยอย่างที่ไม่เคยแต่งมาก่อน เธอมาที่ริมน้ำก่อน ยืนมองออกไปกลางน้ำด้วยหัวใจเปี่ยมสุข ทันใด...เสียงซึงมีดังขึ้น "นี่นะเหรอที่ประจำของพวกเธอ"
นิจชิตา สะดุ้งหันมา พอเห็นว่าเป็นซึงมีจึงถามว่ามีอะไรพูดมา ซึงมีหัวเราะ "ทำไม...กลัวจะไม่ได้อยู่กับพี่มินโฮสองต่อสองหรือไง"...เห็นนิจชิตาทำหน้า งงที่เธอรู้ ก็ไม่รอช้าด่าทันที "เธอมันหน้าด้าน...รู้ทั้งรู้ว่าฉันกับพี่มินโฮกำลังจะแต่งงานกันก็ยังแทรก ตัวเข้ามาได้ เก่งจริงๆ"
"ฉันไม่ได้เก่งหรอกค่ะ...ฉันแค่ให้ในสิ่ง ที่คุณไม่เคยให้"... ซึงมีถามว่าอะไร "ความจริงใจ และอีกอย่างฉันไม่ได้เป็นฝ่ายไปหาเขา แต่เขาเป็นคนที่กลับมาหาฉันเอง...ถ้าจะใช้คำว่าหน้าด้าน กรุณาเก็บไว้ใช้กับคนที่ขวนขวายหาเขาทั้งๆที่เขาไม่ได้สนใจ"
"นี่แก ว่าฉันเหรอ" ซึงมีโกรธจนตัวสั่น
"ฉันบอกแล้วว่าสิ่งที่ฉันมีคือความ จริงใจ เพราะฉะนั้น ฉันก็จะพูดแต่ความจริง"
ซึงมียิ่งโกรธ หยิบมีดพับเล็กๆออกมา ประกาศว่าเธอไม่ยอมเสียคิมมินโฮไป นิจชิตาตกใจถอยหนี ระหว่างนั้นคิมมินโฮขับรถมาถึงก็แปลกใจที่เห็นมอเตอร์ไซค์ของนิจชิตาและ รถยนต์ของใครอีกคัน...ซึงมีก้าวเท้าเข้าหานิจชิตา นิจชิตา ตั้งป้อมสู้ แต่ซึงมีกลับเอามีดกรีดที่หน้าตัวเองเลือดไหลซึม แล้วถามย้ำอีกครั้งว่าจะคืนคิมมินโฮให้เธอไหม
"คุณบ้าไปแล้วหรือไง" นิจชิตาตกตะลึงกับการกระทำของซึงมี เธอกำลังจะกรีดหน้าอีกข้าง นิจชิตาทนไม่ไหวเข้าไปแย่งมีด ยื้อกันไปมาเลือดไหลเปรอะมือนิจชิตา
คิม มินโฮเดินมาถึง ซึงมีรีบปล่อยมีดให้นิจชิตา
คิมมินโฮตกใจที่เห็น ใบหน้าซึงมีและมีดที่เปื้อนเลือดในมือนิจชิตา ซึงมีทำเป็นร้องไห้วิ่งไปเกาะคิมมินโฮ "พี่มินโฮช่วยซึงมีด้วยค่ะ..."
"ฮ้า!!" นิจชิตาตกใจ มองมีดในมือตนเอง
"ซึงมี...ทำไมถึงเป็นแบบนี้" คิมมินโฮถามด้วยความตกใจ
"ครูนิจ...ครูนิจจะฆ่าซึงมีค่ะ"
"ไม่...ไม่ใช่ นะ" นิจชิตายิ่งตกใจ ส่ายหน้ากับคิมมินโฮและจะเดินเข้าหา "ฟังฉันนะ..."
"หยุด อยู่ตรงนั้นแหละ" ทั้งสายตาและท่าทีของคิมมินโฮผิดหวังอย่างแรง เขาอุ้มซึงมีออกไปทันที...นิจชิตาอึ้ง นี่มันเกิดอะไรขึ้น
ooooooo
ระหว่าง รอหน้าห้องฉุกเฉิน ยุนอาวิ่งมาถามคิม-มินโฮว่าเกิดอะไรขึ้น หมอออกมาบอกอาการว่าแผลที่หน้าซึงมีไม่ลึก แต่คงเป็นแผลเป็นตลอดไป คิมมินโฮกำหมัดแน่นด้วยความสับสน ตัดสินใจบอกยุนอาว่านิจชิตาทำร้ายซึงมี ยุนอาไม่อยากเชื่อ
นิจชิตากลับมาบ้านด้วยเสื้อและมือมีรอยเลือด ขึ้นห้องเก็บตัว ลุงปุ่นกับชุมพลเห็นก็ตกใจ แต่ด้วยสีหน้านิจชิตาที่เคร่งเครียดจนไม่มีใครกล้าเซ้าซี้ถามต่างเดากันไป เรื่อยเปื่อย...เวลาผ่านไป คิมมินโฮนั่งเฝ้าซึงมีซึ่งหลับอยู่มีผ้าพันแผลปิดที่หน้า
ยุนอา ไตร่ตรองแล้วพยายามบอกคิมมินโฮอย่าเพิ่งเชื่อในสิ่งที่เห็น แต่เขาไม่มีแก่ใจจะฟังตอนนี้ พลันมือถือซึงมีดังขึ้นเห็นชื่อซอเขาจึงกดรับ แต่ลำบากใจที่จะพูด
"มี อะไร...ซึงมีเป็นอะไร" ซอถามเมื่อได้ยินเสียงคิมมินโฮไม่ใช่ซึงมี
"ซึง มีโดนทำร้าย ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลครับ"
ซอตกใจรีบถามว่าใครทำ คิมมินโฮรับผิดว่าตัวเขาผิดเอง ซึงมีทำเป็นตื่นขึ้นมาร้องว่าคิมมินโฮไม่ผิด ซึงมีขอคุยกับซอเอง "ไม่มีอะไรหรอกค่ะพ่อ ทั้งหมดเป็นอุบัติเหตุ ซึงมีไม่ได้โดนใครทำร้าย พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ซึงมีไม่เป็นอะไร แล้วหนูจะโทร.กลับไปนะคะ"
ทั้ง คิมมินโฮและยุนอาแปลกใจ คิมมินโฮรีบถาม
"ซึงมี...ทำไมถึง..."
"ซึง มีไม่อยากให้เรื่องวุ่นวายมากไปกว่านี้ค่ะ ถ้าพ่อรู้ว่าซึงมีถูกครูนิจทำร้าย พ่อจะต้องไม่ยอมแน่ๆค่ะ"
"คุณซึง มีถูกครูนิจทำร้ายจริงๆเหรอคะ" ยุนอาไม่ อยากเชื่อ
ซึงมีไม่พอใจ คิมมินโฮปรามให้ยุนอาหยุดถาม ซึงมีน้อยใจ "พี่มินโฮก็เห็นไม่ใช่เหรอคะว่าครูนิจกำลังจะทำอะไร ถ้าพี่มินโฮมาไม่ทันละก็ ป่านนี้ซึงมีก็คง...ฮือ...ฮือ..."
คิมมินโฮปลอบซึงมีแล้วฝากยุนอาดูแล เขาจะกลับไปเคลียร์งานแล้วจะรีบกลับมา ยุนอาตามออกไปส่ง ซึงมีได้โอกาสโทร.กลับไปเล่าให้ซอฟัง ซอทึ่งที่ซึงมีกล้าลงทุนกรีดหน้าตัวเอง
"ก็หนูบอกแล้วไงว่าหนูจะต้อง แย่งหัวใจของพี่มินโฮมาให้ได้ ตอนนี้เราก็แค่รอให้ความโง่ของมันทำงาน พ่อแค่รอเก็บเกี่ยวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ก็พอ" ซึงมียิ้มกระหยิ่มใจ
ยังไงต้องเคลียร์ให้รู้เรื่อง คิมมินโฮมาที่บ้านลุงปุ่น
ถามหานิจชิตา ลุงปุ่นกับชุมพลยังงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น คิมมินโฮบุกขึ้นไปบนห้องนิจชิตา เคาะประตูเรียก นิจชิตาตัดสินใจเปิดประตู
"นายมาทำไม?"
"คุณ ก็รู้ว่าผมมาทำไม ผมอยากถามคุณคำเดียวว่าคุณเป็นคนทำซึงมีรึเปล่า"
"ถ้า ฉันบอกว่าคู่หมั้นนายกรีดหน้าตัวเอง นายจะเชื่อมั้ย" นิจชิตาจ้องตาคิมมินโฮ
"ซึง มีเขาจะทำอย่างนั้นทำไม" คำถามคิมมินโฮทำให้นิจชิตารู้ว่าเขาไม่เชื่อ นิจชิตาผิดหวังย้อนถามว่าแล้วมาถามเธอทำไม คิมมินโฮว่า "ผมอยากรู้ความจริง..."
"แต่ที่นายพูดออกมา นายเชื่อความเชื่อของนาย นายไม่ได้เชื่อความจริง"
"แต่ความจริงที่ผมเห็น...คือ...คุณ กำลัง..."
"ใช่ ฉันเป็นคนทำเอง" นิจชิตาประชดด้วยความเสียใจ "ฉันเกลียดคู่หมั้นนาย ก็เลยใช้มีดกรีดหน้าเธอ...นี่ใช่มั้ยสิ่งที่นายต้องการจะฟัง" พูดจบนิจชิตาปิดประตูใส่หน้าคิมมินโฮ
ลุงปุ่นกับชุมพลยืนอ้าปากค้าง ตกใจกับคำพูดของ
นิจชิตา...คิมมินโฮหัวเสียกลับไปหาซึงมีที่โรง พยาบาลเพื่อถามเธอบ้างว่าทำตัวเองหรือเปล่า ซึงมีร้องไห้ฟูมฟายที่เขาเชื่อนิจชิตา คิมมินโฮต้องปลอบใจ ทันใดคิมยองมินโทร.มาต่อว่าที่เกิดเรื่องกับซึงมีและขู่ถ้าคิมมินโฮไม่ จัดการนิจชิตา เขาจะเป็นคนลงมือเอง
พอกลับเข้ามาในห้อง คิมมินโฮตกใจเมื่อเห็นซึงมีปีนระเบียงจะโดนฆ่าตัวตาย เขารีบเข้าไปดึงตัวลงมา ซึงมีทำร้องไห้อยากตาย "ซึงมีไม่รู้จะอยู่ทำไม ที่ซึงมีมาเมืองไทยก็เพื่อต้องการมาบอกครูนิจว่าซึงมีขอเป็นคนแพ้และยอมให้ พี่มินโฮรักกับเธออย่างมีความสุข...แต่ครูนิจเข้าใจว่าซึงมีจะมาแย่งพี่มิน โฮไปจากเธอ"
คิมมินโฮหลงเชื่อกอดปลอบซึงมีว่าเขาจะอยู่กับเธอ ซึงมีแอบยิ้มสะใจ...
วันต่อมา นิจชิตาตกใจที่เธอโดนพักงานสอน พอมาถามลุงปุ่นที่ห้องพักครูก็ต้องอึ้งเมื่อเห็นคิมมินโฮเป็นคนจัดการเรื่อง นี้เองเพราะหาว่าเธอใจอำมหิตไม่ควรเป็นครู
"อำมหิตเหรอ...ฉันไม่คิด ว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากนาย" นิจชิตาเสียใจ "นายเคยบอกว่านายรู้จักฉันดี แต่ที่นายพูดมา ...นายไม่รู้จักฉันเลย"
"พอซะที ใช่! ที่ผ่านมาผมคิดว่าผมรู้จักคุณ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน มันทำให้ผมรู้ว่าผมแทบจะไม่รู้จักนิจชิตาคนนั้นเลย" คิมมินโฮจะกลับ นึกได้หันมาพูดอีกว่า "แล้วที่ผมทำในวันนี้เป็นความคิดของผมเอง ซึงมีเขาไม่ได้เอาเรื่องอะไรคุณ แต่ถ้าคุณยังพูดจาใส่ร้ายซึงมีอีก ผมคงต้องดำเนินการตามกฎหมาย" พูดจบคิมมินโฮเดินออกไป
นิจชิตาน้ำตา ร่วมเผาะ ลุงปุ่นมองลูกสาวอย่างสงสารและเห็นใจ...คิมมินโฮออกมาหายุนอาที่รออยู่หน้า โรงเรียน เขาถามเธอว่าเขาทำถูกแล้วใช่ไหม เขาควรจะหันไปมองซึงมี ผู้หญิงที่รักเขามากใช่ไหม...ยุนอาโค้งคำนับ เธอเองก็สับสนกับเรื่องราวที่คาดไม่ถึงนี้เช่นกัน...
ปรางขับรถหนี จากภูชิตมาเจอนิจชิตายืนเศร้าอยู่ริมน้ำ จึงเข้ามาหา นิจชิตาระบายความอัดอั้นให้ฟัง ปรางอึ้งที่เรื่องราวเหมือนนิยายน้ำเน่า แต่อย่างไรปรางก็เชื่อว่านิจชิตาไม่ได้ทำ
ซึงมีแกล้งเอาเรื่องนี้ไป โพสต์ในเฟซบุ๊ก และมีคนส่งดอกไม้มาให้กำลังใจมากมาย คิมมินโฮเคร่งเครียดเพราะทำเหมือนประจานนิจชิตา ซึงมีจึงเอาดอกไม้แจกจ่ายคนป่วยอื่นๆ แล้วใช้แผนใหม่ ทำเป็นฝันร้ายว่านิจชิตาจะฆ่าเธอ ร้องไห้ขอให้คิมมินโฮอยู่กับเธอทั้งคืน
ooooooo
