โรบอทยอดรัก
ตอนที่ 14
ขณะที่ลุงปุ่นกำลังสอนหนังสือเด็กนักเรียน คิมยองมินมาตะโกนผ่านโทรโข่งเรียกครูหน้ายับให้ ออกมา ลุงปุ่นรู้สึกว่าเสียงคุ้นๆจึงออกมาดูเห็นยุนอาพยายามห้ามคิมยองมิน ชุมพลวิ่งกระหืดกระหอบตาม ออกมาพอได้ยินคำปรักปรำของคิมยองมินว่านิจชิตาพาลูกชายเขาหนีไปกรุงเทพฯก็ หัวเราะออกมา ทุกคน หันมาถามว่าขำอะไร
"คือ...มันเป็นเรื่องน่าขำที่สุดน่ะครับ ผมว่าครูนิจต้องไม่ทำอย่างนั้นแน่นอน" ชุมพลตอบ
"แล้วอีกอย่าง ถึงยัยนิจจะอยู่กับคุณคิมจริงก็คงไม่มีอะไร" ลุงปุ่นมั่นใจในตัวลูกสาว
"แกรู้ได้ยังไง แล้วถ้าลูกสาวแกเกิดไปให้ท่าลูกฉันล่ะ ผู้หญิงสมัยนี้น่ะแค่เห็นผู้ชายหรูหล่อรวยหน่อยก็เห็นหนทางรวยทางลัดแล้ว" คิมยองมินยังปรักปรำ
ยุนอาพยายามห้าม ลุงปุ่นโกรธควันออกหูกระโจนเข้าตะลุมบอนกับคิมยองมิน ชุมพลกับยุนอาช่วยกันแยกทั้งสองออก ยุนอาประกาศว่าอยากต่อยกันมากเธอจะจัดให้ แล้ว ให้ชุมพลจัดทำเวทีมวยให้ทั้งสองชกกัน แต่มีกติกาต้องปิดตา ทั้งคู่ เพราะทั้งสองอายุมากแล้วขืนปล่อยให้ชกกันตรงๆคงต้องหามส่งโรงพยาบาล...ทั้ง สองชกกันไปด่าว่ากันไป จนโมโห ดึงผ้าผูกตาออกแล้วตะลุมบอนกันอีก ทันใด...เสียงนิจชิตาดังขึ้น "มีเรื่องอะไรกัน!"
ทุกคนตกใจหันมามอง เห็นนิจชิตายืนคู่กับคิมมินโฮ... คิมยองมินเข้ามาดูลูกชายอย่างละเอียดหาว่าโดนนิจชิตาทำไสยศาสตร์ให้ลุ่มหลง นิจชิตาไม่พอใจปรี่เข้าใส่ คิมยองมิน ถอยกรูด
"โทษนะคุณ แทนที่จะด่าคนอื่นทำไมไม่ถามคนของตัวเองก่อน"
"ทำไมต้องถามให้เสียเวลา เพราะฉันรู้ว่าคนอย่างเธอคิดอะไรอยู่ แต่บอกไว้ก่อนนะ ถึงเธอจะมีอะไรๆกับมินโฮ แต่ ไอ้วิธีจับผู้ชายด้วยวิธีโบราณอย่างนี้มันไม่ได้ผล"
คิมมินโฮตกใจที่พ่อพูดออกมาอย่างนั้น นิจชิตากำหมัด แน่นแล้วฮึดขึ้นมาจึงตอบกวนๆออกไป "ฉันกับลูกชายของคุณมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกันแล้ว แล้วคราวนี้แหละ บริษัทแอลอี ของคุณก็จะตกอยู่ในมือฉัน"
"หนอย...เห็นมั้ย...เห็นมั้ย" คิมยองมินเต้นเหยงๆ
"รู้มั้ยทำไม ก็เพราะว่าฉันเล่นมนตร์ดำอย่างที่คุณว่าไง แล้วถ้าคุณยังไม่ไปจากที่นี่ คุณก็จะเจออย่างที่ลูกชายคุณเจอ"
"เฮ้ย! แกขู่ฉันเหรอ" คิมยองมินตกใจ ยิ่งเห็นนิจชิตา ทำท่าพนมมือจึงรีบดึงคิมมินโฮกลับ
คิมมินโฮหันมองนิจชิตาจนเหลียวหลัง นิจชิตาถอนใจ ชุมพลรีบถามว่านิจชิตาเป็นหมอผีกับเขาด้วยหรือ แต่ลุงปุ่นตกใจอยากรู้มากกว่าว่านิจชิตามีอะไรอย่างที่พูดจริงหรือ
"พ่อ...พ่อไม่เชื่อใจลูกสาวพ่อหรือไง"
"อ้าว...แล้วทำไมแกต้องพูดอย่างนั้น"
"ก็ในเมื่อเขาเชื่ออย่างนั้น ต่อให้เราพูดจนตายก็เปลี่ยนความเชื่อเขาไม่ได้หรอก" นิจชิตาพูดด้วยความรู้สึกโมโหสุดๆ...
กลับถึงบ้าน คิมมินโฮก็โดนคิมยองมินซักฟอกอย่างหนัก เขายืนยันว่านิจชิตาเป็นผู้หญิงที่ดีไม่มีอะไรเสียหาย คิม ยองมินหาว่าโกหกเพื่อปกป้องนิจชิตา
"แล้วพ่อจะให้ผมพูดยังไงพ่อถึงจะเชื่อ นิจไม่ได้เป็นแบบ ที่พ่อคิด เหรียญยังมีสองด้าน คนก็เหมือนกัน ผมได้เห็นนิจในอีกด้านที่ทุกคนไม่เคยเห็น มันทำให้ผมรู้ว่านิจเป็นผู้หญิงที่ดี"
ยุนอาได้ยินก็อมยิ้มและช่วยพูดว่านิจชิตาเป็นถึงครูมีการศึกษาที่ดี แต่คิมยองมินยังไม่พอใจเพราะฐานะของนิจชิตา ไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้ เขาจึงทวงสัญญาที่จะแต่งงานกับซึงมี คิมมินโฮเครียดขึ้นมาทันที...เขามายืนทอดอารมณ์หน้าบ้าน ยุนอาเข้ามาคุยถามว่าเขาจะยอมแต่งงานกับซึงมีแน่หรือ
"ผมพูดเอาไว้แล้วนี่...เออ ตอนที่ผมไม่อยู่มีเรื่องอะไร หรือเปล่า"
"ดีที่คุณซึงมีไม่อยู่ ไม่อย่างนั้นคุณซึงมีต้องโกรธท่านรองมากแน่ๆที่ท่านรองทำอย่างนี้"
คิมมินโฮสงสัยทันทีว่าซึงมีไปไหน พอยุนอาบอกว่าไปกรุงเทพฯ ไปจัดการเรื่องการแต่งงาน คิมมินโฮยิ่งสงสัยบางอย่าง จึงให้ยุนอาช่วยสืบอะไรให้เขาที...
ในคืนนั้น นิจชิตายังหัวเสียที่ถูกหาว่ามีอะไรกับคิมมินโฮ ชุมพลเห็นว่าเป็นใครก็ต้องคิดเพราะไปกรุงเทพฯด้วยกันแถมอยู่ด้วยกันสองต่อ สอง นิจชิตาฉุนย้อนถาม
"แล้วทีครูอยู่กับไอ้มอเตอร์ไซค์ของครู เห็นนั่งคร่อมกันทุกวันฉันไม่เห็นคิดเลย"
ชุมพลเบ้หน้า...คิดไปได้ แต่ก็ถามนิจชิตาว่าที่ไปทำอย่างนั้นกับคิมยองมินไม่กลัวมีปัญหาต่อการ สนับสนุนโรงเรียนหรือ นิจชิตาว่าเมื่อก่อนยังอยู่กันมาได้
"แหม...ครูก็พูดได้นี่ ก็ครูเล่นจะทิ้งพวกเราไปเรียนต่อแล้วนี่" ชุมพลบ่น
ลุงปุ่นนึกได้จึงถามถึงเรื่องเรียนต่อว่าเป็นอย่างไรบ้าง นิจชิตาอึกอักลำบากใจทันทีไม่รู้จะตอบอย่างไร...เดินหนีเข้าห้อง คิมมินโฮก็โทร.มาพอดี "ผมโทร.มาขอโทษแทนพ่อผม"
"เหรอ...แล้วนี่พ่อนายอยู่ด้วยหรือเปล่า เดี๋ยวก็หาว่าฉันร่ายมนตร์คาถาอะไรดลใจให้นายโทร.มาหาฉันอีกหรอก" นิจชิตายังโกรธจึงตอบกวนๆ
"นั่นสินะ...ตกลงคุณใช้เวทมนตร์อะไร ทำไมผมถึงได้คิดถึงคุณตลอดเวลา"
"นี่...ฉัน เป็นเพื่อนเล่นนายเหรอ" นิจชิตาเขินหน้าแดง
"ก็ดี เพราะผมเองก็ไม่อยากให้คุณเป็นเพื่อน"
นิจชิตายิ่งรู้สึกหน้าร้อน ผ่าว เอ็ดให้หยุดพูด คิมมินโฮจึงพูดอย่างซีเรียสขึ้นว่าเธอจำเรื่องที่ถูกตามฆ่าที่กรุงเทพฯได้ ไหม นิจชิตาย้อนว่าเรื่องเกือบตายอย่างนั้นจำไม่ได้ก็บ้าแล้ว
"ผมว่า มันไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดหรอก"
"ทำไม...นายรู้อะไรมาหรือไง"
"ตอน นี้ยังไม่แน่ใจ แต่ระหว่างนี้ผมอยากให้คุณระวังตัวเอาไว้ ผมเป็นห่วงคุณนะ"
"ไม่มี อะไรแล้วใช่มั้ย" นิจชิตายิ่งเขินพูดไม่ถูกจะวางสาย
คิมมินโฮอยาก พูดหวานๆแต่ไม่กล้าจึงรีบบอกไปว่า... ฝันดี...นิจชิตายิ่งเขินพูดออกไป "บ้า...แค่นี้นะ" แล้วรีบวางสายด้วยความร้อนผ่าวที่หน้า...
พอ เช้า...นิจชิตายืนหลบมุมด้อมๆมองๆไปที่ประตูโรงเรียน เอ็มอีวันเข้ามาใกล้ได้ยินเธอบ่น "ทำไมยังไม่มาอีกเนี่ย"
"ใครเหรอ ครับ?" เอ็มอีวันถาม
นิจชิตาสะดุ้งที่เอ็มอีวันมาเมื่อไหร่ เขาตอบว่ามาตั้งแต่เช้า นิจชิตาถามถึงเจ้านาย เอ็มอีวันบอกว่ากลับไปแล้ว เธอรู้สึกเสียใจนิดๆ แต่พอเอ็มอีวันถาม "หรือว่าคุณรอเจ้านายผมครับ"
"เอ่อ...บ้า ฉันจะมารอเขาทำไม ไปได้แล้ว...อึ๊บ ไม่ได้สอนหลายวัน อยากสอนใจจะขาดแล้ว" นิจชิตาทำยืดเส้นยืดสายกระตือรือร้น
คิมมินโฮในชุดเอ็มอีวันยิ้ม อย่างรู้ทัน ก่อนจะเดินตามนิจชิตาไป
ooooooo
นับวันความชื่น ชอบในตัวปรางมากขึ้น ภูชิตมาดักถามเอกที่โรงเรียนว่าปรางชอบกินอะไร เอกถามตรงๆว่าชอบน้าของเขาหรือเปล่า ถ้าชอบเขาถึงจะบอก และเขาก็อยากให้ภูชิตเป็นแฟนกับน้าของเขา ภูชิตจึงยอมรับกับเอก เอกดีใจให้ความร่วมมือเต็มที่
ภูชิตมาซื้อของที่ตลาดมากมาย เผอิญเห็นปรางกำลังซื้อของอยู่จึงแอบเดินตาม ปรางรู้สึกว่ามีคนเดินตามก็คิดว่าเป็นโจรจึงเอาไม้หวดเข้าไปที พอเห็นว่าเป็นภูชิตก็ตกใจ ต้องพากลับมาทำแผลที่บ้านแล้วคาดคั้นถามว่าตามเธอมาทำไม ภูชิตอึกอัก "เอ่อ...มันไม่มีอะไรจริงๆ"
"แต่ฉันพอจะเดาออก คงเป็นเรื่องเดียวกับที่เอกบอกเมื่อเช้า"
ภูชิตตกใจนึกว่าเอกบอกปราง เรื่องเขาชอบปรางจึงพูดว่าไม่จริง แต่พอปรางพูดว่า "ไม่จริงอะไรเล่า...ปลัดก็รู้ว่ายัยนิจน่ะเกลียดใครแล้วก็เกลียดเลย"
"ไม่...นิจ ...นิจมาเกี่ยวอะไรด้วย" ภูชิตชักงงๆ
"อ้าว...ก็ปลัดพักหลังๆคอยตาม ฉันตลอดนี่ไม่ใช่เพราะอยากหาวิธีง้อนิจมันเหรอ"
ภูชิตอ้าปากเหวอ ปรางจึงปัดว่าใช่ และว่าเธอจะช่วย ภูชิตทำหน้างงๆว่าจะช่วยอะไร ปรางบอกว่าช่วยง้อนิจชิตา ภูชิตเหวอเพราะนั่นไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ...
ไม่ ว่านิจชิตาจะเดินไปไหน เอ็มอีวันจะเดินตามไปตลอดจนเธอหันมาบ่นว่าจะตามทำไม
"เจ้า นานผมให้ผมมาคุ้มกันคุณ"
"คุ้มกัน!..."
"ครับ...เจ้านายผม เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในกรุงเทพฯให้ผมฟังแล้ว เจ้านายสั่งให้ดูแลคุณให้ดี"
"ไม่ ต้อง...ฉันดูแลตัวเองได้" นิจชิตาไล่เอ็มอีวันไปรอที่ห้องเรียน...
ใน ห้องทำงานที่บ้านคิมมินโฮ ยุนอานั่งหาข้อมูลในโน้ตบุ๊กพร้อมกับพูดโทรศัพท์ "คะคุณวอน เจอข้อมูลอะไรบ้างมั้ยคะ...แน่ใจนะ ได้ ขอบคุณมากนะคะ"
ยุ นอาจดข้อมูลลงบนกระดาษแล้วพิมพ์ลงคอมฯ ไม่ทันไรคอมฯก็แจ้งผลบางอย่างที่ทำให้เธอต้องอึ้งอยู่หน้าจอ...
ด้วย ความเป็นห่วงนิจชิตา คิมมินโฮในชุดเอ็มอีวันจึงคอยตามไปตรวจตราทุกที่ที่นิจชิตาจะเดินเข้าไป แม้แต่ในห้องน้ำ นิจชิตาโมโห "นี่มันเกินไปแล้วนะ"
นิจชิตาเข้ามาใน ห้องน้ำแล้วกดมือถือหาคิมมินโฮ... เอ็มอีวันยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ มือถือเขาดังขึ้นก็ตกใจรีบกดรับโดยไม่ได้ดูว่าใคร "ว่าไงครับ..."
"ว่า ไงอะไร...นายไปบอกอะไรเอ็มอีวันถึงตามฉันแจอย่างนี้"
"ก็ผมเป็นห่วง คุณ กลัวว่าไอ้พวกนั้นมันจะทำอะไรอีก"
"นี่มันโรงเรียนนะ"
"เอ่อ...แต่ ผมโปรแกรมมันไว้แล้วนี่"
"ไม่รู้...นายต้องมาจัดการให้ฉันเดี๋ยวนี้" นิจชิตาพูดจบวางสายไปเลย
คิมมินโฮงงที่เขาอุตส่าห์เป็นห่วงทำไมต้อง โกรธ ทันใด...มือถือดังขึ้นอีกครั้ง เขาคิดว่าเป็นนิจชิตาจึงรีบพูดว่าเขารู้แล้ว แต่ปรากฏว่าเป็นยุนอาเรียกเขาไปพบ...คิมมินโฮในชุดเอ็มอีวันจึงเดินมาที่มุม ลับตาซึ่งยุนอายืนรออยู่ เธอรีบบอกข้อมูลที่ได้รับ
"คนที่ท่านรองให้ สืบเป็นลูกน้องของคุณซอค่ะ"
"อะไรนะ...แน่ใจเหรอยุนอา!"
"ค่ะ...ยุ นอาเช็กจากตารางการบินแล้ว เขาเดินทางมาที่ กรุงเทพฯในวันที่ท่านรองกับคุณนิจอยู่ที่กรุงเทพฯเหมือนกัน"
คิมมิน โฮอึ้งคิดทบทวน ไม่น่าเป็นไปได้...เขาตรงรี่ไปหาซึงมีที่โรงแรม พอซึงมีเปิดประตูรับก็ชะงัก "พี่มินโฮ!
พี่มินโฮมาหาซึงมีทำไมเหรอคะ หรือว่าไม่เจอซึงมีนานๆ ก็เลยคิดถึง"
"พี่ว่าซึงมีน่าจะรู้ว่าพี่มา ทำไม"
ซึงมีปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ทำเป็นไม่เข้าใจ คิมมินโฮจึงบอกว่า "ก็เรื่องที่ซึงมีส่งคนไปทำร้ายคุณนิจไง"
"ฮ้า! มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นด้วยเหรอคะ ไม่นะคะ...ซึงมีไม่ได้ทำ"
"วัน นี้พี่อาจจะไม่มีหลักฐาน แต่พี่แค่จะมาบอกว่า อย่ายุ่งกับคุณนิจอีก ถ้าเธอเป็นอะไรไป อย่าหาว่าพี่ใจร้ายก็แล้วกัน" คิมมินโฮพูดจบจะเดินกลับ
ซึง มีดึงแขนไว้ "พี่มินโฮ ทำไมถึงได้คิดว่าซึงมีทำ ซึงมีไม่รู้เรื่องจริงๆนะคะ
คิม มินโฮสะบัดแขนออกทำให้ซึงมีล้มลง เขาชะงักที่ทำผู้หญิง แต่ตัดใจเดินกลับออกไป ปล่อยให้ซึงมีเคืองแค้นมากยิ่งขึ้น
ooooooo
ขณะ ที่คิมยองมินไปใช้บริการนวดเท้ากำลังเพลินๆ ซอโทร.มาต่อว่ายกใหญ่ หาว่าคิมมินโฮทำร้ายซึงมีเพราะไปมีผู้หญิงใหม่ คิมยองมินตกใจที่ซอรู้เรื่อง เกรงกระเทือนถึงหุ้นบริษัทจึงตัดสินใจไปหานิจชิตาที่โรงเรียน
คิมยอ งมินส่งเช็คเปล่าให้นิจชิตา "ฉันจะจ้างเธอไม่ให้ยุ่งกับลูกชายฉัน"
"เมื่อ ไหร่คุณถึงจะเลิกดูถูกคนซะที"
คิมยองมินหาว่าเธอจะโก่งราคา จึงให้กรอกจำนวนเงินในเช็คเอาเอง นิจชิตาโกรธมาก
"ฉันไม่รู้จะกรอก เท่าไหร่ คุณช่วยบอกหน่อยสิว่าลูกชายคุณมีค่าเท่าไหร่"
คิมยองมิ นอึ้ง นิจชิตาจึงย้อนว่าเพราะความเป็นมนุษย์ มันตีค่าเป็นเงินไม่ได้ คิมยองมินโกรธตัวสั่นที่โดนเด็กย้อนหาว่านิจชิตากวนประสาทเหมือนพ่อ
"ไอ้ ศักดิ์ศรีที่คาอยู่ตรงคอมันกลืนลงไปไม่ได้เหรอไง... เงินมันสำคัญนะ ถ้าไม่มีเงินแล้วเธอจะเอาอะไรกิน กับแค่ เงินเดือนครูบ้านนอกอย่างนี้คงไม่เท่าไหร่"
"ฉันอาจจะจนเงินทอง แต่ฉันไม่ได้จนศักดิ์ศรี" นิจชิตาพูดจบจะเดินไป
คิมยองมินจนปัญญา เอาชนะจึงหันมาพูดดี "ถ้าเธอรักลูกชายฉันจริง ก็ปล่อยมันไปซะ...ตอนนี้แอลอีที่เกาหลีอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดี ฉันอยากให้มันกลับไปดูแล"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"
"ก็ เพราะว่าถ้ามันรักเธออยู่ มันก็จะไม่ยอมไปจากที่นี่... ฉันขอร้อง ปล่อยลูกชายฉันไปเถอะ" คิมยองมินตัดสินใจก้มหัวขอร้องนิจชิตา ทำให้เธอนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก...
นิจชิตาครุ่นคิดเรื่องนี้ทั้งคืน พอคิมมินโฮโทร.มาจึงไม่รับสาย
ooooooo
ตั้งใจที่จะช่วยภูชิต ง้อนิจชิตาเต็มที่ ปรางอธิบายแผนการให้ภูชิตฟัง ภูชิตเซ็งที่ปรางเข้าใจผิดแต่ต้องนั่งฟังเออออไปด้วย ปรางสาธิตให้ดูว่าถ้ามีผู้หญิงมาทำเป็นแฟน นั่งคลอเคลียใกล้ๆ ภูชิตตาโตไม่คิดว่าจะได้ ใกล้ชิดปรางขนาดนี้ เขาคล้อยตามมองเธอตาหยาดเยิ้ม...
เช้าวันใหม่ นิจชิตาพยายามหลบไม่พบปะพูดจากับคิมมินโฮ พอดีปรางเห็นนิจชิตาเดินมาจึงรีบถามภูชิตว่าไหนคนที่จ้างมาเป็นแฟน ภูชิตว่าเขาจะเอาเวลาที่ไหนไปหา เมื่อคืนก็อยู่กับเธอจนดึก ปรางหงุดหงิด ต้องให้เธอจัดการทุกอย่างเลยหรือ
"แต่ฉันว่าไม่จำเป็นหรอก...เพราะ ฉันไม่ได้ชอบนิจ" ภูชิตตัดสินใจพูดออกไป
แต่ปรางไม่ทันฟังเพราะมัว แต่มองนิจชิตา เธอหันรีหันขวางก่อนจะบอกภูชิตให้ทำเหมือนที่ซ้อมมาภูชิตงงว่าทำกับใคร ปรางจึงบอกว่ากับเธอไง ภูชิตยิ้มทำตาซึ้งเดินควงกับปรางผ่านหน้านิจชิตา โดยไม่สังเกตว่านิจชิตาไม่สนใจเลย จนปรางต้องเตือนว่านิจชิตาเดินไปแล้ว เขาถึงได้สติ ปรางแปลกใจว่าทำไมเป็นแบบนี้ เธอไม่เคยคิดอะไรผิด สงสัยต้องใช้มาตรการเด็ดขาด
ช่วงทานกลางวัน ชุมพลเห็นนิจชิตานั่งถอนใจเขี่ยข้าวไปมาไม่ทาน แต่พอคิมมินโฮเดินมาจะทักทาย นิจชิตาก็รีบพุ้ยข้าวเข้าปากจนเต็มปาก ชุมพลตกใจที่เธอโบกไม้โบกมือทำนองข้าวเต็มปากพูดไม่ได้ แล้วลุกเดินหนีไป คิมมินโฮเริ่มมั่นใจว่านิจชิตาหลบหน้าเขา จึงตามาเจอเธอกำลังดื่มน้ำและบ่น
"ฮ้า...เอิ้ก ...ตาบ้าเอ๊ย ทีเวลาอยากให้มาก็ไม่มา ทีไม่อยากให้มาก็ไม่รู้จะมาทำไม"
พอ ดื่มน้ำต่อหันมาเห็นคิมมินโฮก็สำลักน้ำพรวด เห็นเด็กนักเรียนเล่นโดดยางอยู่จึงรี่ไปขอเล่นด้วย ก่อนจะหันมายิ้มๆกับคิมมินโฮ "ฉันเล่นกับนักเรียนอยู่ ยังไม่ว่างคุยนะ"
แต่ แล้วรู้สึกจุก คิมมินโฮทนไม่ไหวดึงตัวเธอออกมาทันที นิจชิตาร้องให้ปล่อยและกุมท้องไปด้วยเพราะจุก หลบ มามุมหนึ่งคิมมินโฮจึงถามว่าหลบหน้าเขาทำไม
"ทะ ทำไมฉันต้องหลบหน้านายด้วย"
"ผมจะไปรู้เหรอ...ผมทำอะไรให้คุณโกรธ หรือไง"
นิจชิตาพูดไม่ถูกจึงปัดว่าเธอต้องไปสอนแล้ว คิมมินโฮ จึงโพล่งออกมาว่าเขาขอโทษ นิจชิตาชะงัก คิมมินโฮบอกว่าเขาเป็นห่วงเธอ นิจชิตาพยายามฝืนความรู้สึกตัดสินใจหันกลับมาพูดว่า "นายเป็นห่วงฉันใช่ไหม...ถ้าอย่างนั้นเลิกยุ่งกับฉันซะ"
คิมมินโฮ อึ้ง วิ่งตามมาดักหน้า "คุณเป็นอะไรของคุณ"
"ฉันก็เป็นครูที่ โรงเรียนนี้ ส่วนนายก็เป็นรองประธานของแอลอี"
"คุณพูดเรื่องอะไร ผมไม่เข้าใจ" คิมมินโฮจับตัวนิจชิตาเขย่า
นิจชิตาสะบัดตัวออกพร้อม กับตะโกนว่าให้เลิกยุ่งกับเธอเสียที เธอวิ่งหนีมาหลบพิงกำแพงร้องไห้รำพึงว่า อีกไม่นานเขาจะเข้าใจเอง เธอพยายามกล้ำกลืนความเสียใจ...
เผอิญในเย็นวันนั้น ชุมพลทำอาหารทานที่บ้านกับยุนอาเพื่อเอาใจเธอ และบอกเธอว่าเขาจะไปหาเธอที่เกาหลี ยุนอาดีใจมากจัดเวลาเพื่อสอนภาษาเกาหลีให้เขา ชุมพลนึกได้ถามยุนอาว่าวันก่อนเขาเห็นคิมยองมินไปหานิจชิตาที่โรงเรียน มีเรื่องอะไรรู้ไหม ยุนอาแปลกใจแต่คิดว่าเป็นเรื่องดี จึงรีบกลับมาบอกคิมมินโฮ
"ก็ท่านประธานไปหาคุณนิจน่ะสิคะ ไม่น่าเชื่อนะคะ ว่าท่านประธานจะยอมไปคุยกับคุณนิจ ยุนอาว่าท่านประธานคงจะเริ่มเห็นความดีในตัวคุณนิจอย่างที่ท่านรองเห็น"
"ว่า ไงนะ พ่อไปหานิจงั้นเหรอ" คิมมินโฮตกใจลุกพรวดขึ้น สงสัยนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้นิจชิตาเปลี่ยนไป
คิมมินโฮไปหานิจชิตาที่ บ้านทันที...ขณะนั้น ภูชิตกับ ปรางมาทานข้าวเย็นที่บ้านลุงปุ่นเพื่อทำหวานใส่กันให้นิจชิตา หึงตามแผน แต่นิจชิตาไม่สนใจ กลับขอตัวไปเดินเล่นหน้าบ้าน แล้วเธอต้องสะดุ้งเมื่อคิมมินโฮโผล่มายืนประจันหน้า แล้วถามเธอว่าพ่อเขามาทำไม นิจชิตาหลบตาส่ายหน้าไม่มีอะไร แล้วจะเดินหนี คิมมินโฮคว้าตัวเธอมาจ้อง
"เราต่างก็ผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย คุณโกหกผมไม่ได้หรอก"
นิจชิตาแค่นยิ้มเงยหน้าสบตา "หึ...นายคงเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ ฉันกับนายไม่ได้ลึกซึ้งกันขนาดนั้นซะหน่อย แต่ฉันเข้าใจนายนะ เพราะลูกคนเดียวของบริษัทที่รวยล้นฟ้าอย่างนายคงไม่เคยเจอกับเรื่องลำบาก พอเจอเหตุการณ์อย่างนั้น อารมณ์มันก็เลยพาไป"
"ไม่จริง..."
"จริง สิ นี่แหละความจริง โลกของฉันกับโลกของนายมันต่างกัน"
คิมมินโฮตัวชา ไม่อยากเชื่อสิ่งที่นิจชิตาพูด พอดีลุงปุ่น
ออกมาตามนิจชิตาให้ไปดู ภูชิตซึ่งก้างปลาติดคอ นิจชิตาจึงฉวยโอกาสรีบเข้าบ้าน ปล่อยให้คิมมินโฮยืนเศร้าเสียใจ...
คิมมินโฮกลับมาบ้าน ได้ยินคิมยองมินกำลังซักไซ้
ยุนอาว่าเขาไปหานิจชิตาใช่ไหม
"หึ...หน้า อย่างมันคงไม่ไปไหน อยากรู้จริงๆว่าผู้หญิงต่ำๆอย่างนั้นมันมีอะไรดี ฉันอุตส่าห์ไปบอกนังนั่นแล้ว แต่คนของเรากลับไปหามันเอง ฮึ่ย..."
คิม มินโฮได้ยินอย่างนั้นก็เสียงดังขึ้น "พ่อไปหานิจ
มาจริงๆ ทำไมพ่อทำอย่างนี้"
"แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง ปล่อยให้แอลอีต้องล้มละลายเพราะลูกชายคนเดียวของฉันมัวแต่ไปเกลือกกลั้วกับ สิ่งโสมมอยู่ที่นี่งั้นเหรอ...แกไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ยังไงแกก็ต้องแต่งงาน"
"พ่อ...ผม ไม่ใช่ลูกน้องที่พ่อจะสั่งให้ทำโน่นทำนี่ได้ ผมเป็นลูกพ่อ"
"แล้วแก อยากเห็นฉันมีปัญหากับคุณซอหรือไง"
"พ่อก็เลยเอาปัญหาของพ่อมาให้ผม"
คิม ยองมินโมโหตบหน้าคิมมินโฮและบอกว่าเขาตัดสินใจแล้ว อย่างไรก็ต้องแต่งงานกับซึงมี...ยุนอาตกใจมองคิมมินโฮด้วยความสงสาร
ooooooo
คิม ยองมินมาบอกซึงมีที่โรงแรมว่าคิมมินโฮพร้อมจะแต่งงานกับเธอ ให้เธอแจ้งซอด้วย พอดีมือถือเขาดังขึ้นจึงเลี่ยงหลบไปพูด ซึงมีเห็นผิดสังเกตตามไปแอบฟัง และก็ได้ยินคิมยองมินพูดเรื่องสายแร่ทองคำและจะรีบกลับเกาหลี เธอจึงโทร.ไปเล่าให้ซอฟัง
ยุนอาช่วยหาวิธีง้อนิจชิตาให้คิมมินโฮ ด้วยการให้เขาแต่งเป็นเอ็มอีวันเอาจดหมายขอโทษไปให้นิจชิตา แต่คิมมินโฮรู้ว่าเธอต้องขยำทิ้งจึงเตรียมไปเป็นปึก ไม่ว่านิจชิตาจะขยำทิ้งกี่แผ่น เขาก็มีให้ใหม่จนเธอยอมอ่าน คิมมินโฮเผลอพูดออกมา
"นึกแล้วว่าคุณต้องยอมอ่านมัน"
"ใช่...ก็นายเล่นใช้วิธีนี้ไง" นิจชิตาตอบไปโดยไม่ฉุกใจ
"แต่ถ้าผมไม่ใช้วิธีนี้ คุณก็จะไม่รู้ความในใจของผม"
เอะใจขึ้นมา...นิจชิตาเงยหน้ามอง เอ็มอีวันกำลังพูดไปเรื่อยว่าเขาอยากให้เธอฟังเขา นิจชิตาขยำกระดาษอุดปากเอ็มอีวันทันที เงื้อหมัดสั่งห้ามพูดถึงเจ้านายอีก...คิมมินโฮเหนื่อยใจ...
กลับมาถึงเกาหลี คิมยองมินก็ได้รับรายงานว่า คราวนี้ยืนยันตำแหน่งสายแร่ทองคำ ถ้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงของแกนโลกอีก ฉะนั้น...ต้องรีบลงมือ คิมยองมินครุ่นคิด ทันใด...ซอมาพบ ต่อว่าเรื่องคิมมินโฮมีผู้หญิงอื่น ให้จัดการเสีย มิฉะนั้นเขาจะจัดการเอง ซอหยิบมีดออกมาขู่...
เย็นวันนั้น นิจชิตากลับมาถึงบ้าน พบลุงปุ่นเดินงุ่นง่านอยู่หน้าบ้านก็แปลกใจ ถามว่าทำกับข้าวเสร็จแล้วหรือ...พลัน เสียงคิมมินโฮเดินออกมาบอกว่ากับข้าวทำเสร็จแล้ว นิจชิตาตกใจหันมองพ่อ ลุงปุ่นรีบแก้ตัว
"คือ...พ่อไม่รู้เหมือนกัน เห็นคุณคิมบอกว่าอยากทานข้าวเย็นด้วย"
คิมมินโฮรีบบอกนิจชิตาว่าเขาอยากคุยกับเธอ แต่
นิจชิตาเดินหนีไม่คุย เขาจึงพูดไปว่าเขารู้ว่าพ่อเขาทำไม่ถูก นิจชิตาชะงักแต่ก็ยังไล่ให้เขากลับไป เมื่อเขาไม่ยอมไป เธอจึงจะเดินออกไปเอง ลุงปุ่นดึงไว้แล้วถาม ทำไมทำอย่างนี้
"พ่อ...ถ้าพ่อไม่อยากให้ทุกอย่างวุ่นวายก็ให้เขากลับไปซะ"
"ไม่เป็นไรครับ ผมจะไปให้คุณสบายใจ" คิมมินโฮก้มหน้าเดินออกไป
นิจชิตาเดินตามไปปิดประตู ลุงปุ่นเอ็ดที่ไปไล่คิมมินโฮแบบนั้น นิจชิตาหันมาน้ำตาไหลพราก สะอื้นตัวสั่น ลุงปุ่นต้องเงียบพูดไม่ออก...ลุงปุ่นเริ่มเห็นใจลูกสาว พยายามตะล่อมถามเรื่องราว จนนิจชิตายอมพูดเรื่องที่คิมยองมินมาขอร้อง ลุงปุ่นหนักใจจึงบอกให้ไปนอนพัก เขาจะปิดบ้านให้เอง พอเดินมาปิดหน้าต่าง จึงเห็นว่าคิมมินโฮยังยืนอยู่หน้าบ้าน
นิจชิตาจำต้องออกมาหาคิมมินโฮที่หน้าบ้านเพื่อบอกให้เขากลับไปเสีย แต่เขายืนยันไม่กลับจนกว่าเธอจะฟังเขาพูด นิจชิตาจึงบอกว่าพรุ่งนี้เธอจะฟัง คิมมินโฮไม่อยากคาดคั้นจึงยอมกลับไป แต่บอกเธอว่าเขาจะรอเธอ...แต่แล้วพอกลับมาถึงบ้าน ยุนอาหน้าตาตื่นรายงานว่า แชยองโทร.มาบอกว่าคิมยองมินประสบอุบัติเหตุ คิมมินโฮแทบช็อก...
ตลอดจนเช้า นิจชิตากว่าจะข่มตาหลับจึงตื่นสาย ตื่นมาเห็นลุงปุ่นเช็ดทำความสะอาดโกศของแม่ และพูดเปรยๆว่า "ถ้าพ่อรู้ว่าแม่แกจะจากไปเร็วอย่างนี้ พ่อคงจะมองหน้าแม่ แกแล้วบอกรักทุกวัน นิจ...ชีวิตคนเรามันสั้นนะลูก ถึงเราจะปล่อยคุณคิมไปเพราะว่ารักก็ตาม แต่ถ้าคนรักกันแล้วไม่ได้ อยู่ด้วยกันมันจะมีประโยชน์อะไร"
ได้ฟังอย่างนั้น นิจชิตาตัดสินใจวิ่งไปหาคิมมินโฮที่บ้านพัก เธอตะโกนเรียกเขาให้ออกมา ทีมงานออกมาบอกว่า คิมมินโฮกลับเกาหลีไปตั้งแต่เมื่อคืน นิจชิตาตกตะลึง...
ooooooo
